Hele fijne ontmoeting gehad deze week en een een onverwachts sollicitatiegesprek. Ook aan haar te danken. Ze gaf me aan dat ik zeker moest gaan navragen waarom de keus niet op mij was gevallen, want volgens haar sloot wat ik kan en doe aan bij de huidige functie-eisen. Dus gedaan en tot mijn verbazing kreeg ik geen uitleg, maar de vraag of ik toch nog op gesprek wilde komen.
Dat was een prettig gesprek en ik heb geen idee of men om is. Misschien, na een lange en stomme treinreis terug ben ik wel om. Dat ik dit niet wil; zover reizen voor een baan. De NS had een sprinter ingezet, waar normaal een intercity rijdt. Korter ook nog eens en dus speelden we haringen in een ton. Staan en hangen. Niet fijn.
Maar regelmatig tijdens dat soort sollicitatiegesprekken het gevoel dat ik een beetje alles moet downsizen op mijn CV want te vaak hoorde ik al dat ik me wel snel zou gaan vervelen in de aangeboden positie. Maar ik hoef geen glanzende carriere meer. Alleen wat meer zekerheid en vooral normalere normen en beleid dan hier.
En dan daarna als bonus een superfijn gesprek met iemand die ik al te lang niet meer live gezien en gehoord had. Dan vliegt de tijd en we moesten allebei nog dingen doen. Dus een afspraak waar we allebei de tijd in de gaten moesten houden.
Moeten we snel een keertje overdoen.
Fijn dat ik bovenstaande teruglees, nadat ik me een beetje leeg en ongezien voel. Kom ik rond 18.30 uur thuis na een lange werkdag met om te beginnen de trein die een kwartier vertraging had, druk maar wel goed gewerkt in een gebouw waar men driftig behoefte had aan her-tellers van de uitslag van afgelopen woensdag.
Zeer drukke trein terug (zonder vertraging). En dan in een leeg huis thuiskomen. Niemand die op me wacht, voor me kookt of vraagt hoe het was. Stilte. Zelfs niet als ik roep: Honey, I'm home!
Hoor ik toch Danny de Munck galmen.
Dus doe ik mijn best om het thuis gezellig te maken. Kaarsjes aan, kijk of er nog iets leuks op de kijkbuis is en anders op Netflix. Het niet kunnen delen van hoe de dag was, wat ik meemaakte, maakt dat mijn blog een soort surrogaat is.
8 opmerkingen:
"Woaw! Een tweede gesprek! En als ze jou willen kun je kiezen of jij daar wel wilt werken.....! In leegt thuiskomen is akelig, zeker als je even wilt vertellen hoe je dag is geweest, even behoefte hebt aan iemand die nu eens VOOR JOU een kop thee zet... De keerzijde is, er is niemand die aandacht nodig heeft, als je op bent a=van het werken. Je kunt lekker koken wat je wilt, of niet koken, je kunt vroeg naar bed als je wilt.... Ik ken beide kanten - zowel de narigheid van het alleen wonen, het gemis, maar vaak tel ik ook mijn zegeningen...
IK duim met je mee over je gesprek!
Een poes, zou een uitkomst kunnen zijn!
Voor jou een uitlaatklep, nooit weg. En het geeft ons lezers ook wat mee: een andere kijk op de medemens. Vlak dat niet uit, voor mij is het waardevol.
Helemaal goed zo'n blog als uitlaatklep. Ik lees met interesse en plezier mee!
En ik duim voor je dat je een fijne werkplek krijgt! Of eentje waar meer thuis werken mogelijk is!
groetjes, Alice K.
Hopelijk een keer een fijne baan wat dichterbij. En dn alleen thuiskomen lijkt me moeilijk. Zelfs geen kat om tegen te praten
Ik snap dat alleen thuiskomen niet leuk is. Soms misschien wel, maar altijd... nee, dat lijkt mij ook niet fijn.
Werken op een plek in de buurt is heel fijn, ik fiets in 10 minuten naar mijn werk, zalig!
Ik gun je deze baan, hoop echt dat je hem krijgt, ik weet dat je hem verdient!
Klopt, dat is (mijns inziens) het enige lastige aan single zijn. De uitlaadklep is ook verdwenen.
Maar ja: aan de andere kant? Geen vd Gijp meer. Überhaupt geen sport meer op televisie. Geen winden. Geen gesnurk. Geen dokken binnenstebuiten in de wasmand. Geen baardharen in de wasbak.
Moet ik doorgaan? ;)
En als je dat nu eens aangeeft op je cv? In Engeland hebben ze vaak bovenaan de cv een korte omschrijving van zichzelf en hun doel staan, bijvoorbeeld 'kordate, ervaren [werk] zoekt voor de laatste jaren van haar carrière een gecombineerde coachings- en werkplek in een jong team'.
Een reactie posten