Serendipiteit

Moest van mijzelf dit weekend echt even uit mijn veilige cocon en wat in de buitenwereld gaan doen en dan geen nuttige dingen. Dus met de fiets naar het busstation. Daar reed net de bus weg richting mijn doel. 

Dus maar de andere kant op gereisd; geen zin om te wachten. Die bus kwam al snel en ik maakte een pit-stop bij mijn favoriete kledingwinkel. Mwaoh...niks leuks en ook geen zin om te gaan passen. Even scannen dus en er weer uit. Maar in plaats van richting het centrum langs de singel gelopen en toen stond ik het het straatje van het Frans Halsmuseum.

Toe maar....naar binnen; je hebt een museumjaarkaart (nog bijna in de verpakking, zo weinig gebruikt dit jaar!) dus kost je niets, alleen tijd. En ook tijd heb je ruim voldoende; er zit niemand op me te wachten.

Even wat dingen bekeken. Altijd fijn. Zag een schilderij van een nogal zuur uitziende dame. Moest ik wel om lachen. Dat komt er nou van als je zo'n gezicht trekt! Alsof ik in de spiegel keek. Helaas is haar leven tragisch beeindigd.

Daarna liep ik toch maar richting de andere bushalte, maar eerst nog even bij een schattige speelgoedwinkel naar iets kijken voor jongste kleinkind; die wordt binnenkort ook alweer drie. Eigenlijk wil ze alleen een bellenblaas. Lief toch?

Dus stond in de etalage te kijken en vond alles even schattig en mooi. En toen werd ik op mijn schouder getikt; stond mijn zoon met zijn fiets naast me. 

Toeval? 

Zeker; want hij moest eigenlijk werken en zou dus helemaal niet in het land zijn, maar zijn rooster was omgezet en had de rest van de dag, na gewerkt te hebben, vrij. En dus kwam hij net van de sportschool en zag me kwijlend staan.

Leuk; zo'n spontane ontmoeting. 

Binnenkort even afspreken met de hele familie.