Goed mens

Ervaarde veel minder stress en ongemak op het feest ter gelegenheid van de verjaardag van het kindje van mijn zoon en schoondochter. Kon er daardoor ook veel meer ontspannen van genieten.

Ook omdat het springkasteel in de gymzaal stond opgesteld, in een aparte ruimte dan de ontmoetingsruimte waar gasten met elkaar probeerden te praten en waar je iets te drinken kon krijgen bij het keukentje. Alle geschreeuw en gegil van jonge kinderen was elders. Dus voor mij minder stress.

En ik kende de locatie, de vrienden, de familie en hoefde - denk ik het belangrijkste - mijn allerbeste zelf niet zo nodig te laten zien. Mijn normale versie was ook prima. 

Plus veel minder stress doordat het gedoe rond mijn moeder en bewindvoering een plek heeft gevonden. De boosheid en onmacht heb ik moeten laten gaan. Voegt niks meer toe. Dit is wat het is en klaar. 

Mijn zus was er ook (de aardige) en daar hadden we het nog even over, hoe de situatie nu voelt voor ons. 

Als mensen hoorden dat ze mijn zus is, keken ze nogal verbaasd. Geheel andere kleurstelling. Tsja..geadopteerd, dus geen familietrekjes of gelijkenis. 

Plus geleerd inmiddels dat ik het opvoeden aan de ouders kon overlaten. Waren ze klierig? Jammer de bammer, maar ik, de Oma, hoefde dat niet te voorkomen, op te lossen, bij te sturen of wat dan ook. 

Ik had ook inmiddels geleerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor het goede verloop, opruimen of wat dan ook. 

Klinkt allemaal lekker egocentrisch he? Wat een naar mens zeg....komt alleen maar consumeren!

Altijd helpen met opruimen, jaren gedaan. Niks mee opgeschoten heb ik het gevoel. 

Nu nog eten aan het koken. Een lekkere saus met veel verse groenten en gehakt. Allemaal op voorraad, maar had een beetje op wederom een feestmaal van de toko zoals vorige jaar, maar helaas...(oeh...echt een verwend kreng zeg!).

Nog ook mijn lunch voor de werkdag klaarmaken en dan is het rijtje af te vinken zaken ook weer gedaan. 

Oh nee, ook nog de afwas even doen.

Klaar!

Water

Las dat in de provincie Utrecht een aantal steden en dorpen met verontreinigd kraanwater te maken heeft. Om het veilig te gebruiken moet je het eerst 3 minuten koken. Kennelijk is dat te veel gedoe en koopt men dus flesjes water. 

Snap het ook wel, want dat gekookte water moet natuurlijk eerst weer afkoelen. Dus je hebt niet direct ´goed´ water voorhanden.

Direct een run in de supermarkten op water in flessen. En wederom snel alles uitverkocht vroeg in de ochtend.

Heb in ieder geval, ook voor crisis en noodgevallen nu iets van 8 liter water op voorraad. Ja, in flessen. Maar in mijn provincie geldt dit gelukkig niet, eerst het water doorkoken voor je het gebruikt.

Doet me herinneren aan mijn overleden tante, die vroeger onder Rotterdam woonde en altijd bij haar moeder in het midden van het land, water haalde in flessen voor thuis, want water bij haar had een chloorsmaak. 

Dus wellicht wat onzinnig die aankoop. Nou ja, beter mee verlegen dan om verlegen. Het kon makkelijk in mijn boodschappentrolley en daarom toch maar meegezeuld.

Later vandaag ga ik naar een feestje voor mijn jongste kleinkind. Wederom groots georganiseerd. Een hele school afgehuurd. 

Kind krijgt daar weinig van mee denk ik, de schat is twee geworden. Maar goed, ik moet de Calvinist in mij maar ergens in de voorraadkast opsluiten en gewoon genieten dat mijn zoon en schoondochter een groot en actief netwerk hebben en graag delen in hun vreugde. Met mij erbij. Iedereen, ik krijg geen gouden stoel of zo noch een sjerp met Oma erop. 

Mijn dochter haalt me op, als haar dochters klaar zijn met hun weekend activiteiten. Dat is lief, dan hoef ik niet met de bus en nog een stuk lopen. Zo direct mijn haar even in model brengen en al nagedacht over kleding. 

Ondertussen ontspannen bij deze serie

Knutsel en frutsel

Oudste kleindochters waren bij me, hun moeder was naar een reünie van haar middelbare school.

Zo gezellig. Ze hadden een ding vol met slijmachtige klei bij zich en kraaltjes om te versieren. Daar gingen ze lekker mee aan de slag. Nadat het eindelijk geopend was. De tafel was al leeg, dus konden ze heerlijk hun gang gaan. 

Vond het spul er net als kwallen uitzien, maar zij genoten van het slijmgevoel aan hun handen, lekker kneden en knijen (zou mijn Utrechtse Oma zeggen).

Slijmerig kunstwerk

Daarna nog meer spelen, met de Barbies en de auto. Daarna schooltje spelen en ieder kind kreeg een boek, ook de onzichtbare kinderen. 

Rekje is goedgekeurd trouwens.

Toen ik het verjaardagscadeautje voor jongste gaf zei de oudste...goh...ik denk een boek! Heeft nu al gevoel voor humor.  Dat was het niet, het was een sieradendoosje van Nijntje, op Texel gekocht nog.

En toch wel boeken gegeven nog voor de Kinderboekenweek, die heel erg in de smaak vielen, vooral bij de kritische kleindochter dat het wel weer een boek zou zijn... Ze wilde het zelfs mee naar huis nemen. Hoop dat het daar niet in de Bermuda driehoek verdwijnt.

Jongste viel al snel in slaap op de bank, onder een dekentje. Oudste wilde eindeloos foto´s kijken, maar echt niet slapen. En wilde even appen met haar moeder. Ze wist al precies hoe dat moest. Ook bijzonder he, dat je je kleindochter gewoon ziet typen en een hele zin ook. Voor haar normaal en mee opgegroeid. Plus een grappig plaatje erbij ook nog. 

Apart toch, de liefde die je voelt voor je kleinkinderen. En zo mooi en heilzaam. 

Dat ik ze nog maar veel boeken cadeau mag geven. Heb hier trouwens al een paar jaar Het dagboek van Anne Frank liggen. Als ze wat ouder zijn mogen ze die van me hebben. 

Net alle slijm van de tafel geschraapt en alle kraaltjes die al verkleurden en de tafel idem ook maar schoongemaakt. En nu slapen. Het is al bijna November!

Eigen schuld

Een, aangetrouwde, oom van mij daar gaat het niet goed mee. Hij was opgenomen in het ziekenhuis vanwege de gevolgen van Parkinson en zit nu in een revalidatiecentrum.

Voor mijn tante is het zwaar. Zij had de verzorging thuis en dat ging al bijna niet meer. En hun zoon kreeg eerder dit jaar ook nog eens kanker. Dat is veel op haar bordje. 

Zij was voor mij als kind altijd een lieve tante. Ze was zelfs mijn kleuterjuf. Vond ik wat minder leuk, want ze wist al alles van mij en ook stoute dingen vertelde ze dan weer door aan mijn ouders. 

Toen ik een jaar of tien was ging ze trouwen met die oom. Ik mocht bruidsmeisje zijn. Allemaal leuke dingen.

Alleen kon oom niet goed snappen dat ik een kind was. Wel met borsten - vroegrijp noemden ze dat - maar ook nog onnozel. Maar niet zo onnozel dat ik me onbehagelijk voelde bij aanrakingen op mijn lijf waar het niet hoort. 

Kreeg ik ook nog bijles wiskunde van hem en vond dat al helemaal niks. Hij kon het niet goed uitleggen, maar meer nog, ik voelde me niet prettig bij hem. Altijd op mijn hoede. 

Thuis was de situatie constant gespannen, wij liepen als kinderen al op eieren en nooit ruimte om zoiets veilig te delen. Dus hield ik het maar voor mijzelf. Of erger; zal wel aan mij liggen. Gelukkig weet ik als volwassene dat dit niet zo is. Nooit.

Nu dat proces speelt van Marco B. die ook dacht dat hij een meisje van 15 ongewenst kon aanraken, popt dit weer even op in mijn hoofd.

Plus dat ik geheel geen medelijden voel met mijn oom. Maar ook dat kan ik aan niemand uitleggen. En voelt ook heel fout dat ik geen medelijden of mededogen voel. 

Voldaan

Geeft me altijd een voldaan gevoel, gaan stemmen. Dat ik nog steeds mag en kan stemmen en vond het ook heel plezierig de nogal lange rij, tot ver buiten, bij het stemlokaal te zien. Het leeft! Dat gaven de medewerkers in het stemlokaal ook aan. Hoge opkomst tot nu toe. Al drie volle bakken met stembiljetten.

Daarna iets retour gebracht; was het toch net niet, dus terug en zonder problemen mijn geld ook teruggestort. 

Had ook nog even kritisch naar mijn Netflix abonnement gekeken. En teruggezet naar de goedkoopste versie.  

Mijn boekenrekje voor kinderboekjes hangt ook met het rode balkje. De simpelste versie, maar doet wat ik wil. Zicht op kinderboeken voor de kleinkinderen. 

Administratie bijgewerkt. 

Ook wil ik een begroting voor 2026 gaan klaarzetten met nu eens niet bang hoeven zijn dat ik een uitkering krijg. Als ik mijn kop maar houd over of tegen ons Sneeuwvlokje op mijn werk. 

En andere zaken. Zijn niet te veranderen. Zinloos. Don Quichotte-syndroom van mij. Ook mijn rol belangrijker inschatten dan de werkelijkheid is. 

Stem wijs

Geen woorden maar daden geldt altijd nog steeds in de politiek. Dus stem wijs. Maar ga in ieder geval stemmen. 

Image by Vilius Kukanauskas from Pixabay

Wat eten we vandaag?

Heb aangeleerd om daar, in ieder geval op werkdagen, goed over na te denken en dingen vast voor te bereiden. Kan ik, als ik in het donker en het koud en nat is, zo aanschuiven. Aan mijn eigen eettafel.

Eten bestellen en laten bezorgen heb ik nog nooit gedaan. 

Wel toen ik nog met Man met Hond ging, die bestelde sushi en ik snapte niet helemaal waar hij dat van deed. Het was wel lekker, maar zat toen al een beetje met schulden hebben, maar wel impulsief bestellen. 

Nou ja, wist toen al dat ik dat moest loslaten. Als hij vond dat het kon, wie was ik dan om hem belerend de les te lezen maar wel van die sushi te genieten. Beetje dubbel wel dan van mij. Mevrouw Zuurpruim. 

Trein terug had vertraging. Is al bijna standaard. Maar hij ging in ieder geval. Nam een andere bus en stapte halverwege over. Even mijn brein stimuleren. Iets anders doen.

Thuisgekomen werkkleding uit en makkelijke warme thuiskleding aan. Eten opwarmen, komkommer snijden. Heerlijk.

Drukke werkdag, maar dat kan ik wel aan. Vooral als ik mijzelf aanleer om niet meer extra uren te maken. Op tijd laptop dichtklappen en gereed maken voor vertrek. Geen pauze kunnen houden want extra afspraken midden in de pauzetijd gepland. 

En ook eraan denken dat als ik in de middag thuiswerk, ik altijd iets te eten meeneem voor de lunch. Want te lange tijd tussen ontbijt (06.30 uur) en lunch dan pas thuis rond 13.45 uur, dat roept snaaizin op. Altijd dus een appeltje mee. En nog beter gewoon lunchvoer. Wel weer extra zooi meezeulen. Maar zie zoveel mensen in de ochtend in de trein ontbijten. Met yoghurt met cruesli, met koeken uit de Kiosk, met blikjes RedBull...verzin het maar. 

Kleding voor de werkdag klaargehangen, hoef ik daar in de ochtend niet over na te denken. Behalve als ik er een enorme vlek op maak, maar dan heb ik altijd nog wel plan B of plan C in het hoofd. En kast.

Afwas doen en klaar met verplichte nummers.  Kijken of ik nog puf heb om nog wat schilderwerk te doen? Niet afraffelen he....

Geniet van het rustig afmaken.