Leren dankbaarder te zijn

Gisteren was mijn middelste kleindochter jarig. Zo grappig om haar het cadeau van haar moeder, met haar zus samen, te zien uitpakken en de blijdschap. En dat koppie erbij. 

Dankbaar ook dat het goed met haar gaat. En met haar zus. Ook met jongste kleinkind gaat alles voorspoedig en dat is ook wel eens anders geweest.

Vind dat ik daar wel wat meer stil bij mag staan. Want zo gewoon is het niet, geboren worden en daarna opgroeien en het leven. Gewoon in de ochtend je bedje uitgaan, je moeder of vader is er en je kan en mag gewoon naar school. Zonder enge drones boven je hoofd of mijnen op je pad.

Vind ook dat ik in een Oude Witte moppervrouw verander.

Zeuren over alweer vertraging in het OV - zinloos, want dat is inmiddels al vrij normaal. 

Zeuren over drukte op werk - zinloos want bij dit bedrijf zal het nooit veranderen.

Zeuren over dat de bus zo vol is - tsja..allemaal mensen die net als jij ook ergens heen moeten en dat per OV doen (of moeten doen) en ja ook in de spits. 

Zeuren over mensen met 20 koffers maat XXXL in de bus, waardoor iedereen klem staat - moeten die van jou dan maar een taxi nemen?

Zeuren over een lege agenda - VUL die dan eens!

Zeuren over je onzichtbaarheid - kleur jezelf dan wat pittiger in!

Huilen zonder tranen is het zeuren eigenlijk. Niemand houdt van een zeur. Ik ook niet eerlijk gezegd. Hou ik dan niet van mijzelf? Nee, van mijn gedrag! En dat houden van mijzelf werk ik nog aan. 

Hoor dat er vandaag minder vervoer mogelijk is op mijn route en dankbaar dat ik vandaag niet werk!

Koopwoning

Nee, zei het inwonende meerderjarige kind. Ik ga echt geen kostgeld betalen, want ik spaar voor een koopwoning.

Dat vader met schulden aanklopte en mijn collega dit in het gesprek voorstelde, was voor kind een grote No Way. Vader zijn schuld dat hij in de problemen zit; ga ik hem niet mee helpen door kostgeld te betalen. Hij heeft die schulden gemaakt, mag hij het ook zelf oplossen. 

Aparte insteek. Wel gratis wonen en bij ouder thuis leven, maar niets willen bijdragen ondanks dat een instantie aangeeft dat dit toch vrij normaal is. 

Maar is dat zo, of is dat vooral in onze ogen zo. 

Maakt het allemaal lastiger om van schulden af te komen als je volwassen inwonende kinderen, die ook verdienen, niet meewerken. Dat misschien dan de consequentie is dat, omdat de huur of hypotheek niet meer betaald kan worden, ze helemaal straks met elkaar onder de brug kunnen slapen, dat wil er nog niet in. 

Dat zal ons toch niet overkomen?

Anders doen-gedaan

 Belangrijk om nu echt de zaken rondom mijn werk en vooral mijn inzet, anders te doen. Want dat vele extra werken brengt me niets. 

Het is schijnveiligheid en zo maakte ik het onduidelijker dat er echt teveel werk is. En er iemand bij moet. Dat duurde langer dan een jaar, voordat dat inzicht kwam. Een jaar lang iedere keer weer aankaarten van de zaak. 

Die is er inmiddels en zit in haar inwerkperiode. 

Nog belangrijker om het werk eerlijk te verdelen. Want ik ken mijzelf, dan doe ik het wel even ´snel´ zelf en voor je het weet doe ik 80% en die ander 20%. 

Ook opgehouden met in het weekend nog even een paar uurtjes wat dingen wegwerken. 

Ook opgehouden om langere werkdagen te blijven maken.

Wel eng, want nu ben ik - in mijn ogen - minder betrouwbaar. Terwijl ik gewoon elke dag op mijn werk verschijn, ruim op tijd en gewoon doorwerk tijdens mijn werkuren. Dus minder betrouwbaar?

Dat is onzin en zit alleen in mijn hoofd en komt ook vanuit een oude instelling dat je liefde/waardering vooral eerst moet verdienen. Dat krijg je niet onvoorwaardelijk. 

Laat die denkbeelden maar heel snel samen met de herfststormen de deur uitwaaien! Want niet waar. Echt niet waar. 

Nu gedraag ik me niet lief en loop ik risico ook niet meer zo aardig gevonden te worden. Maar is dat zo?? Of denk ik dat. 

En stel dat dat wel zo is, nou....dat is dan ook een vreemde instelling van mijn bedrijf. Is kennelijk ook wel de bedrijfscultuur. En past die heel goed bij mensen die veel te verliezen hebben. Jarenlang op zoek naar werk en nu eindelijk gevonden. Of gewoon op zoek naar werk en hier wel, zonder ervaring, aangenomen. Dus zowel voor junior als senior een fijne plek, want hier nemen ze je nog aan. 

Dan krijg je dus niet de besten, maar wel mensen die graag willen. Dat kan goed uitpakken, maar vaker niet, want te zwaar het werk en te weinig begeleiding. 

Nog even wat eten en dan ontspannen zodat ik morgen weer energie heb om mijn werk aan te kunnen. En het reizen. 

Weekend

Heerlijk met een kopje koffie met opgeklopte sojamelk Twee voor Twaalf bekeken. Altijd fijn als ik ook nog wat antwoorden weet. Voel ik me een slimme dame. Dit keer niet zulke moeilijke vragen, maar ja, ik ben van de generatie Apollo Henkie.

Regent hier op zaterdag al de hele ochtend. 

Was draait al. Dan heb ik ook direct het gevoel iets aan mijn huishouden te hebben gedaan. Geen Mount -Washmore hier. 

Ook de stapel kranten, post etc uitzoeken en vooral alles wat weg kan direct in de tas oud papier doen. Niet wegleggen, maar opruimen dus.

Was opgehangen.

Stoel voor de tweede keer in de beits gezet. En wil in de schuur ruimte maken voor de tuinmeubelen. 

Mijn bloemstuk nu met herfstbloemen opgemaakt (allemaal nepbloemen) staat wel leuk bij de gevonden kastanjes. 

Ripley op Netflix bekeken, nog niet helemaal af. Mooi en door in zwartwit te filmen extra dramatisch. 

Misschien komt mijn dochter haar kinderen brengen wat ze wil meelopen met de Rode Lijn demonstratie in Amsterdam met een vriend. Haar kinderen meenemen vindt ze geen goed idee. Ze hebben alleen nog een verplichting tot in de middag, dus ze weet het nog niet. Sowieso of ze de stad door- en uitkomt.

In ieder geval is alles hier beneden redelijk stofvrij. Net gestofzuigd en gedweild, zodat kleindochter zo min mogelijk last van stof etc ervaart. 

Dus alweer een andere indeling van een rustige zondag zou zijn, maar dondert niet; blij dat ik het kan doen. Ben wel in gedachten bij de demonstranten. Hoop dat het wederom vredevol, respectvol en rustig verloopt.

En een beetje droog.

cc van de site Holistik.nl

TGIF

Drukke werkdag, maar ik heb me heel bewust niet druk gemaakt over alles. En ook heel bewust op tijd gaan opruimen, afsluiten en wegwezen. 

Goed  gewerkt, direct al cliënten die zaten te wachten, dus ik kon meteen fijn mijn werk doen. En zag de opluchting en daar doe ik het voor. 

Enfin, met regenjas aan heen en idem terug en allebei nodig. Ook mijn Vera hoedje bewees goede diensten. Bij thuiskomst direct snel wat boodschapjes halen, want morgen de hele dag regen voorspeld en wie weet heb ik dan nul zin om dat te halen. 

Belde heel lang met mijn tante. Haar zoon was levensbedreigend ziek en is nu aan het herstellen, maar of het echt klaar is, dat horen ze pas eind van het jaar. Maar nu gaat het steeds slechter met haar man, die Parkinson heeft. Dus zwaar voor haar, zorgen voor haar kind en zorgen voor haar man. 

Dan is even luisteren naar haar verhaal het minste wat ik kan doen. 

Het is al weer snel laat, dus laat het hierbij. 

Blij dat ik weekend mag vieren.

Death cleaning

Las een artikel in de krant over een boek over het leven na je 60e. Nu leef ik dat al een tijdje, dus ben wel ervaringsdeskundige. 

Een van de zaken die je zou moeten aanpakken is het zogenaamde Death cleaning (opwekkende titel zeg!). Je rommel opruimen voordat je naasten dit na je dood allemaal nog moeten doen. 

Als ik even terugkijk naar hoe dit ging bij mijn moeder - die nog niet eens dood is hoor, maar wel keurig opgeruimd naar een verpleeghuis is, dan weet ik dat alles waar zij waarde aan hechtte, het merendeel van de kinderen er niets mee had/heeft. 

Meubelen, die mijn moeder altijd heel graag antiek noemt, maar waarvan er 13 in een dozijn zijn in Kringloop Nederland. Dingen die juist weer bijzonder waren, die donderde ze weg, want daar zat voor haar een nare herinnering aan haar man en zijn familie aan. Een schilderij van een redelijk bekende schilder van Schapen wat altijd bij mijn Opa en Oma aan de muur hing en mijn vader na hun dood aan zijn muur hing...zodra mijn vader uit huis moest vanwege Alzheimer en psychische ziekte, verdween het schilderij van de muur. En het kastje waar het onderhing, want ook van die kant. 

Ja...ze had het maar verkocht. Voor een appel en een ei, want ze hield niet van dat schilderij. Nu hing er een lelijk bloemenschilderij. Nog net niet painting by numbers, maar zoiets. 

Er is niemand van mijn broers en zussen die zijn woonkamer heeft ingeruimd met antieke meubelen of van die tapijtjes over de tafel. Ook haar kastje met snuisterijtjes op poppenhuisformaat, hangt nu bij haar in haar kamer in het verpleeghuis.

Ze had vanuit de familie wel een mooie notenhouten kast geërfd. Die stond stampensvol met oude serviezen. En Engelse porceleinen kopjes. Een taartbordjes. 

Maar goed; gaat over wat IK allemaal in huis heb waar ik niets mee doe en waar mijn kinderen al helemaal niets mee hebben. 

Dus kan dat weg?

Mag dat weg?

Ja dus.

En hoe dan?

Doe het vooral SMART. 

Al zo blij dat ik toen ik een auto voor Texel had gehuurd ook nog een paar grote zaken weg kon gooien bij de milieustraat (kapot, dus geen nut voor de Kringloop). Een beetje netter in de kamer waar het opgeslagen lag. 

Nog wel wat rondes opruimen te gaan. Maar ja, dan heb ik wel weer iets te doen in de donkere wintermaanden. 

Jullie ook aan het opruimen, weggooien of juist bewaren?

Woensdag

Was dinsdagavond moe, vooral van alle gedoe en dat nou juist die ene kundige collega weggaat. Wat ik helemaal snap en voor hem een positieve stap vind. Want hier blijven dat holt je uit. Telkens weer nieuwe managers en toch heel veel controle op je werk want de opdrachtgever wil meer en meer info. En in ons bedrijf is dat ingewikkeld.

En moe van overleggen, besprekingen en daarnaast nog de druk van werk wat af moest. Vooral zag ik dat mijn nieuwe collega ook telkens weggeroepen werd voor overlegjes, dingen te regelen, dus ik rekende al niet teveel op haar bijdrage bij de grote inhaalslag. Kan ook niet, daar heeft ze nog te weinig ervaring voor.

Blij dat de collega´s ook direct zaken wilden hebben van mij waarmee ze aan de slag konden. Dus direct boter bij de vis. Ik zag mijn lijst kleiner worden. En was hun taak af, vroegen ze of er nog meer gedaan kon worden, want zij zagen ook hoeveel er was. Maar nog meer wat het met me deed. 

Dus eind van de middag mail verzonden met dank aan de collega´s voor extra hulp dat het af is. Niet om te slijmen, maar om iets vast te leggen. Want - mocht dat toch NIET de opdracht zijn - dan hadden ze tijd om te reageren dat ik het niet begrepen had.

Ik kreeg alleen een toppertjes respons. En dat mijn inzet zo gewaardeerd wordt. Prima. Niet dat ik nu naast mijn schoenen loop dat ik echt ontzettend gewaardeerd wordt. Want met die waardering kan ik straks echt mijn boodschappen niet mee betalen. 

Dus ging op tijd naar bed. Zag wel een interessante serie op BBC NL, maar kon mijn hoofd er niet bijhouden. Lekker naar bed. Morgen kan ik het nog terugkijken. Bookish heet de serie.

Op zondagen kijk ik ook graag naar Outrageous, een serie over de Mitford zussen, meestal wordt dat ook op maandagavond terugkijken, want net iets te laat voor mij. Las eerder een boek over deze familie. Jaren terug alweer. Of van de schrijfster uit het gezin. 

Vanochtend bed afgehaald en lekker spullen in de witte was. Kan ik eind van de middag weer in een schoon fris bed stappen. Ramen ook lekker open en hopen dat de buurtkat niet denkt op bezoek te komen. 

Nu eerst koffie en dan wil ik daarna iets versturen, maar heb geen passende enveloppe meer. Dus even op zoek naar iets.  

Oh ja en naar kastanjes! Als een kind zo blij met kastanjes. 

Die kinderlijke blijheid, die ben ik een beetje kwijtgeraakt. En zou ik graag weer terugvinden. 

Dus begin maar met kastanjes. Als ik maar niet met eikels eindig.