Vroeg = avondspits

Zat de hele dag alleen, op kantoor was er in de ochtend wel één collega, maar die zat op kantoor boven en mijn werkplek is beneden. De collega gaf aan dat ze vroeg naar huis ging. In haar auto, dus inderdaad ook op tijd thuis, want eind van de ochtend geen file meer. De rest was vrij, werkt thuis, of was op het hoofdkantoor. 

Nieuwe collega bij mijn werkplek is weer minder gaan werken, dus werkt ook niet meer op maandagen. Dus kon ook niet zeggen dat ik lekker thuis ging werken. Mijn plek moet bezet zijn. Eis van de opdrachtgever, die zijn spionnetjes overal heeft lopen. 

Enfin. Ik besloot wel om heel erg op tijd naar huis te gaan, want geen pauze gehouden en ja hoor, uiteraard komt er dan net iemand tegen sluit nog iets afgeven.

Dacht dat ik die intercity niet meer ging halen, maar he...mijn geluk was dat hij (zoals gewoonlijk deze weken) vertraagd was. 

Maar zoooooooooooooo vol en zo druk. Bij elk station nog meer mensen erbij en ik dacht dat ik bij mijn stop er niet eens uit kon. Zo vol stond het. Ik had een zitplek gelukkig, maar dan zit je hoofd net op rugzakhoogte. Dus knalt er regelmatig zo'n ding tegen je hoofd. Zou bijna met een fietshelm in de trein gaan zitten.

Image by Md Faysal Ahmed from Pixabay

Eruit ging gelukkig. Toen nog de streekbus. Er stond al flink wat volk te wachten. Inclusief voordringers. Ik stapte in de bus, maar kreeg het bijna zo benauwd van hoe stampensvol die bus was, dat ik direct weer uitstapte. La maar. Geen zin om met 2 tassen te moeten hangen aan een stang.

Volgende bus genomen, bijna hetzelfde liedje. Iedere halte kwam er meer bij in plaats van af. 

Oh ja...einde kantoortijd natuurlijk. Ik ben meestal er rond een uurtje of zes in de avond.

Ook bij de bushalte waar ik uit moest was het loeidruk. En mensen wachten echt niet even, meteen naar binnen en doorduwen. Ik had het zo gehad met dit alles. Heerlijk dat ik op mijn fiets even uit kon waaien. 

En dan thuis, waar de Kerstster brandt en ik gewoon een kopje thee kan maken. Mijn soep kan opwarmen en ontspannen mag. 

Maar of ik ooit nog midden in de avondspits wil reizen? Liever net wat later, dan is er minder chaos. Wat doen jullie?

Keuzes

Moest in de stad zijn om een bestelling op te halen. Kleding. Alleen zat er één item niet bij. Het leukste uiteraard.  Mmmm... had ik niet goed gekeken of ik een nalevering zou krijgen. Denk ik, want bij lang zoeken vond ik een mail, maar nogal vaag, want niet omschreven dat item x niet leverbaar was momenteel of iets.  Dus niet uw broek zit er niet bij. 

Vind mijzelf dan een zeurpiet, als ik de verkoopster daar op wijs, maar goed, ik moest vorige keer ook weer terug omdat er geen korting was ingehouden, dus was extra alert of er een juiste hoeveelheid en juiste prijs werd berekend. Begon er wel warm van te worden in mijn winterjas. 

Keek ook nog naar een naaimachine, maar ben mijn Singer super simpele machine gewend en daarvoor een Ankerette en daarvoor de Singer-machine van thuis. Nu stonden er modellen in de winkel van duizenden euro´s. Poeh...ga ik werkelijk die kosten eruit halen voor af en toe een zoompje of wat gordijnen omzomen (altijd voor anderen). Heb ook niemand in mijn omgeving die kleding maakt. Dus maar weer online vragen. 

Ik kan redelijk goed naaien, snap patronen ook en pas ze aan waar nodig. Nooit les gehad. Maar was een paar jaar terug helemaal teleurgesteld. Had een projectje om een heel leuk jurkje te maken voor oudste kleindochter, voor haar verjaardag. Die vierde ze bij de andere Oma in huis, waar de kadootjes-berg groter en groter werd, honderden onbekende familieleden zaten die geen Nederlands spraken en een nog grotere berg eten. 

Mijn jurkje werd achter de Marokkaanse rododendrons gemieterd zo voelde het en ik heb het kind nooit het jurkje zien dragen. Toen was ik helemaal klaar met zelf dingen maken en al helemaal voor anderen.

Altijd handig die moeder die jeans kon zomen en zelfs verstellen ook voor vrienden van kinderen, maar ga maar naar een naai-atelier.

En toch kriebelt het naai-gen. Gewoon van niets iets maken. Op maat. Op mijn maten. In mijn kleuren en stofkeuzes. En mijn eigen zomen kunnen maken.

Stond ik ook nog in een beeldige wolwinkel. Werkelijk Beeldig! En zulke lieve mensen ook, die de tijd namen om mijn vraag te beantwoorden. Zag een enig peutertruitje van maar één bol te breien. Maar ja, zag het truitje ook weer op de stapel van honderd andere truitjes verdwijnen. Ik moet mij niet belangrijker maken dan ik ben. Dat mijn werkjes voor eeuwig bewaard zullen worden. Of gedragen. 

De schoonouders van die kleindochter komen met de grootste pakketten aan. Groter dan het kind is en ik kies voor warme leuke Nijntje slofjes. Wel beige!

Kwam dus ook met niks naar buiten. 

Zo ook in de naaimachine winkel. Sowieso, want die machines zijn loeizwaar. Lekker in de bus met zo'n zware machine en in de fietstas zal het ook niet passen denk ik.

En de Kringloop daar. Had genoeg spulletjes thuis, meer dan genoeg. Ook nergens meer gekeken voor Kerstdingen. Ook genoeg van in huis. Wil het graag doen met wat ik al heb. 

Volgde de F1 via een live verslaggeving. Dus zonder beeld of geluid. Want gun mij niet die streamingsdienst meer. Wat een prestatie van Verstappen om toch weer als eerste te eindigen. Ondertussen maakte ik soep. Even helemaal weg uit het werkritme. Al voelde ik me vandaag bij vlagen nogal eenzaam. 

Maar ja, die vlagen waaien ook weer voorbij.

Kerstster

Had mijn Zweedse stijl Kerstster aan het plafond laten hangen. Hield vorig jaar zo van de sfeer die het papieren ding uitstraalde, met lichtjes erin op een timer. Als het donker begon te worden gingen ze aan. En eind van de avond weer uit. 

Had wel een trapje nodig, de laatste (derde) tree van boven, om erbij te kunnen om nieuwe batterijen erin te doen. Dat was tamelijk hoog en dan nog boven je hoofd friemelen, maar ben gelukkig niet bang of  bang geworden en hoppa...Kerstlicht!

Bijna helend.

Hebben jullie licht in huis?

Image by Hans from Pixabay

Paniekpiet

Moest op zolder zijn om mijn gewassen dekbedhoes daar op te hangen. Gaf een waarschuwing mee aan mijzelf; neem je telefoon mee! Jahaaaaaaaaaaaaaaa!

De wasmand had ik al op de overloop gegooid van de zolderverdieping, dus nog maar de paar treetjes van de draai van die trap naar boven. Kreeg een soort van twijfel hoe ik dat moest doen, stond te twijfelen over iets wat ik al jaren gedachteloos doe en ja hoor, stort languit met mijn arm gekneld onder me op de overloop. Had ook een nogal wijde en lange broek aan, dus dat helpt ook niet qua veiligheid.

Niet van de trap gevallen gelukkig, maar gewoon teveel nadenkend over hoe doe ik dit ook alweer. Mini-ongelukje. Met maxi drama effect. Want ik kan al tijden niet meer opluchtend huilen. Niks.

Moest opeens net als een kind janken. Nog net geen snot en uithalen. Ja, mijn vinger deed pijn - was op mijn hand gevallen en minibeetje bloed te zien bij mijn nagel, maar het was een soort van paniek. De volgende dag deed mijn rib ook een beetje pijn. Moest ik mijzelf ernstig toespreken dat er niets aan de hand is, doe maar rustig, adem in en rustig uit. Laat maar gaan. Niks aan de hand. 

Kennelijk zag ik mijzelf al drie weken dood onder aan de trap liggen. Door niemand gemist. Maar ook niemand die me troost op zo'n moment. 

Dus dames die weleens over een partner klagen die teveel rondhangt; count your blessings. 

Daarna naar de afspraak met de mondhygiëniste. Ze was zeer tevreden met hoe ik het had bijgehouden. Daarna nog even grondig schrobben en boenen. Op de terugweg een leuke kaart voor binnenkort jarige kleindochter. Dan is hij hoop ik op tijd afgeleverd. 

Daarna kon ik ook een pakketje ophalen bij het pakketpunt aldaar. Jemig, want een groot onhandig pakket. Dacht dat ze die kussens wel opgerold zouden aanleveren, maar zo te zien gewoon zo op volle lengte en breedte in een doos. 

Past niet in de fietstas. Ook niet onder mijn snelbinders. Dus dan het hele stuk maar lopen. Dat ging prima, kon nog een stuk afsnijden, want in die wijk woonde ik ooit dus kende de sluiproutes. Doos viel een paar keer bij bochten nemen van het bagagerek af, maar gelukkig niks breekbaars. De andere Doos liep moedig door en ik was blij dat ik het kon. Betere conditie dan ik dacht. En het was heerlijk en droog weer, dus ook helemaal niet vervelend.

Die paniek kwam denk ik ook omdat ik droomde dat ik op mijn zeer oude blauwe Nokia telefoon een ingesproken berichtje kreeg van mijn bewindbroer dat mijn moeder dood is. Ingesproken. Past helemaal in de lijn der verwachtingen, dus de paniek is niet logisch. 

Nootpakket

Laten we hopen dat het noodpakket vanuit het Sinterklaasjournaal een nooTpakket is. Met lekker veel pepernoten. 

Niet het noodpakket wat volgens het paniekboekje de burger in huis dient te hebben. Al moet ik toegeven dat ik genoeg drinkwater voor een aantal dagen heb staan. En alle andere zaken heb ik in huis. Had alleen nog geen noodradio, dus die maar aangeschaft. Wat een luxe trouwens dat ik die gewoon kan bestellen. Niet hoef na te denken of er genoeg geld voor is. 

En hoop dat we er later om kunnen lachen. 

Maar wat zou ik doen als er een aantal dagen geen elektriciteit en gas is. Dat de telefoon spoedig uitvalt en ermee communiceren kan dan ook niet. Geen wifi, geen 5G. Niks. Mijn kinderen wonen in andere steden, dus even naar ze toe lopen is niet echt een optie. Zouden de postbussen nog geleegd worden? Dat je je geliefden een ouderwets ansichtkaartje kan sturen? Schat in ook niet, want hele sorteercentrum is geautomatiseerd. 

Jammer he...dat al die analoge telefooncellen er niet meer zijn. 

Maar goed; hoe maak je dan je eten klaar en vooral warm? Wat voor skills heb ik daarvoor in huis. Of wat voor nuttige producten. Nou maakt honger bruine bonen ook zoet. Ook koud denk ik. 

Bij Nicole vond ik de tip om zelf flessen met kraanwater te vullen en die apart te houden met een datum erop.

Verder ben ik blij met een volle regenton, kan ik de wc mee doorspoelen en hoef ik geen kostbaar drinkwater te verspillen.

Jullie al bezig hiermee of heb je andere ideeën hierbij. 

 

De voordringbitch

 Vanavond was het weer eens zover. Sta je allemaal netjes op de streekbus te wachten, het bord geeft al aan dat er oponthoud is, maar dat is al bijna normaal, komt er opeens precies voor mij, op het stuk wat iedereen open laat, zodat mensen kunnen passeren, de zogenaamde voordringbitch te staan.

Gewoon pal voor me. 

Voor iedereen trouwens.

Moest even de - duwtje geven - neiging onderdrukken. 

Ook direct de bus in willen, niet de passagiers eerst eruit laten en dan hoppa.....zitten!

Bus was vandaag extra vol. Veel mensen moesten staan. Kijk ik altijd wel of er mensen niet kunnen staan en geef mijn plekje op, maar allemaal jongere mensen. IK was de oude lul in dit geval.

Trein vanochtend had 20 minuten vertraging. En onderweg de aankondiging dat de vertraging zo veel was, dat ze niet naar eindpunt reden. 

Trein terug ook heel druk en vertraging. Maar zo vol, je zou ervan gaan hyperventileren.

Ik zei wel iets hoor, ben geen mietje, maar mevrouw had misschien net als ik de hoorapparaten uit. Of juist oortjes in. 

Kennen jullie dit voordring-gedrag en wat doe je dan. 

Het afgeritste nummer

 Had mijn wekker om iets voor 05.00 uur gezet, want zo vroeg begon in Nederlandse tijd de F1 van Las Vegas.

Ging mijn bed niet uit, maar kon op mijn telefoon de wedstrijd live volgen via de Duitse RTL. Dommelde wel halverwege een beetje in weer, doordat mijn bed zo lekker warm was, maar werd op tijd wakker om te zien dat Max Verstappen het toch weer volbracht. Gewonnen. Helaas zijn concurrent tweede en zou gunstiger zijn geweest als hij vierde of zo werd. Maar ja...dit was een mooie prestatie.

Wat ik ook deed heel vroeg, was een foto maken van hoe het er toen buiten uitzag. Want het zou sneeuwen, maar snel daarna hier weer regen en dan is al het mooie witte ook weg. En dat klopte inderdaad. 

Om 07.00 uur nog sneeuw te zien en witte daken her en der. Nu niets meer te zien.

Bed afgehaald en straks heerlijk in een schoon en fris bed slapen. Nou ja...over een hele tijd pas natuurlijk. Witte was in de machine. 

Nog nagenieten van de gezelligheid van gisteren. En een compliment wat ik kreeg toen we het over de jaren zeventig hadden en ik aangaf dat ik toen naar school plateauzolen droeg. Hoe oud ik dan wel was. Noemde mijn leeftijd en ze gaf aan dat ze dacht dat ik van haar leeftijd was, in de vijftig ergens. 

Dacht ik even cynisch Fat don´t crack. 

Ook voldaan dat ik de weekboodschappen droog in huis haalde met mijn bejaardenboodschappenkarretje. Kan daar toch zware dingen in meezeulen, zonder te zwabberen op de fiets. 

Witte was opgehangen. Ook altijd prettige klus. Want zichtbaar dat er iets gedaan is. En ruikbaar.

Mijn bed opgemaakt, dan is het maar klaar. Luisteren naar een podcast ondertussen. Kreeg de twee delen niet aan elkaar geritst, draaide alles nog een keer, weer onmogelijk dus toen dacht ik dat niemand ziet dat het lente dekbed er niet in zit, maar er boven op en dat vast ritsen komt dan de volgende keer wel weer. Niet stressen en zeker niet bij een klusje waar ik meestal plezier in heb; mijn bed opmaken. 

Voor ik het weet zit ik al in het donker terwijl het nog middag is. Bedenken wat ik ga maken voor avondeten. Heb in ieder geval mijn werkkleding al klaargehangen. Genoeg in huis, kleding en voeding. Nu nog inspiratie vinden ergens. 

Gevonden: ik maakte Elsasser Zuurkooltaart. Had een aantal ingredienten niet in huis, dus varieerde met wat past volgens mij. Benieuwd of het smaakt. In ieder geval lol gehad met het maken ervan.

Wat hebben jullie deze zondag gedaan?