Koek

 Las al eerder een artikel over de winkel in Amsterdam waar je maar één soort koekje kan kopen en nee, het is geen stroepwaffle.

Oftewel de ouderwetse Hollandse Stroopwafel. 

Best apart dat mensen dat willen. Alleen dat. En verder is er niets te willen, want er is maar één soort.

De winkel is nu aan het Rokin gevestigd, maar  onderstaande stukje van een aantal jaren terug uit het Parool, geeft aan hoe of wat over het koekje.

Heeft iemand wel eens zo´n koekje gekocht en wat vond je ervan?

Dromen van een koekje

Vera van Stapele is de mater familias van het koekjesimperium. Ze studeerde psychologie in Groningen, maar er schuilde altijd een ondernemer in haar. Tijdens haar studie bedacht ze een zonnebrandspraymachine, opdat strandgangers zichzelf niet meer hoefden in te smeren. Een prototype stond een zomer lang bij de strandopgang van Scheveningen. “Die machine werkte prima, er zaten nog een paar kleine ­foutjes in.”

Ondertussen was Van Stapele ook bezig met een andere uitdaging: het maken van het perfecte koekje. Al op de middelbare school bakte ze een periode lang elke dag een taart. “Mijn droom was een chocoladekoekje met een vulling van witte chocolade. Maar hoe moest ik dat maken? Het werd een queeste. En toen ik het recept had gevonden, kon ik aan niets anders meer denken. Het was een alles vervullende ontdekking. Ik was er totaal door geobsedeerd, het koekje nam mijn leven over.”

De zonnebrandspray-machine verdween in de opslag. Op 1 december 2013 opende Van Stapele het winkeltje in de Heisteeg, waar ze alleen dat ene koekje verkocht, ook al zeiden mensen om haar heen dat klanten wat te kiezen moesten hebben. “Ik vond het onzin. De kracht is dat je juist géén keuze hebt.”

Van Stapele verzon niet alleen het koekje, maar bepaalde ook hoe de winkel eruitzag. Ze bedacht het achtbaantje in de etalage, ze was als kind gefascineerd door bewegende dingen in de etalage bij de Bijenkorf tijdens de kerstperiode. “Dat wilde ik in mijn winkel ook, iets wat beweegt en met lichtjes.” Ook wilde ze een grabbelton bij de toonbank. “De ­ontwerper vroeg of dat echt wel nodig was. Maar natúúrlijk wilde ik die grabbelton, dat is het ­belangrijkste onderdeel van de winkel.”

H

Lunch in stijl

 Gezellig met mijn dochter wezen lunchen in Krasnapolsky. Afspraak was al een keertje verzet want toen waren de kinderen toch bij haar dat weekend in plaats van bij hun vader, maar nu was het zo ver.

Ze vroeg nog of ze me moest ophalen, maar dat leek me een beetje overdreven. Ik reis elke dag voor mijn werk en nu kon dit ministukje er ook prima bij en ik hoefde niet in de spits te reizen. Zij zou anders helemaal om moeten rijden en ook zij wilde liever met ov komen. Geen parkeerkosten en de tram reed in de buurt van haar huis. 

Wel weer fiets, bus, trein en metro. Maar dan sta je ook midden in het centrum van de hoofdstad. 

Blijft altijd leuk want veel te zien. 

Waar ik op mijn dochter stond te wachten, stond er een heeeeeeeeeeeeeeeeeeele lang rij voor een koekjeswinkel. Waar je maar één soort koekje kan kopen. Dat moet dan wel een zeer smakelijke koek zijn en geen tiktokhype mag ik hopen. En toch vond ik het vermakelijk om te zien.

We hadden het tijdstip waarop we zouden gaan lunchen om mijn verzoek wat naar voren gehaald. Want in de middag zou ook de allerlaatste F1 race zijn en ik vond dat wel heel spannend nu.

Was gezellig om met haar op een mooie plek te lunchen, met uitzicht op de Dam. Niets geen zware dingen, gewoon leuk. We hadden het over de komende feestdagen. Zij moet werken dan. Ze liet me foto's zien van haar laatste korte vakantie met een vriendin. Ben zo blij voor haar dat ze dit doet. En dat het kan doordat ze co-ouderschap heeft. Dat geeft lucht. 

Daarna weer huiswaarts en onderweg al de start van de race via een liveblog meegemaakt. Thuisgekomen de ontknoping gevolgd. Verstappen won de race, maar verloor op slechts 2 punten het kampioenschap aan Norris. Die terecht zeer blij was. Vond het sportief en amicaal hoe men daarmee omging. Geen vuurwerkbommen of wat dan ook, gewoon bewondering voor het vakmanschap en doorzettingsvermogen. 

Lekker alle lichtjes aan, beetje niksigheid verder, sukkelde nog half in slaap op de bank omdat het natuurlijk al zo donker  was en ik vanochtend op werktijd al wakker was. Wat niet hoefde,maar kennelijk staat de innerlijke wekker zo afgesteld. 

Goot ik net nog een loeihete kop thee over mijn hand en vooral duim. Maar even koelen en opnieuw thee maken. Daarna lekker rustig alles voor de werkdag uitzoeken en genieten van een fijne dag. 

Nieuwe Kerk tentoonstelling lonkte, maar wist dat ik zoiets niet op zondagen moet gaan bezoeken, want te druk. Komt nog wel. Ook niet meer duizend dingen in één dag willen proppen. 

Wel ga ik van de week naar de bioscoop voor een ´echte´Kerstfilm: Die Hard. 

Lichtjes

Besloot gisteren, nadat ik het mooie nieuws van Pole Position voor de allerlaatste race deze zondag van Max Verstappen had gevolgd, om wat meer lichtjes in huis te laten schijnen. En daardoor ook in mij, voor mij. Van de calvinist in mij mocht dat, vooral nu Sinterklaas weer op de boot naar Spanje is.

Wat leuk is dat toch. Uit eigen voorraad dingen te kunnen halen, neerzetten, aansteken (of batterijknopje omzetten) en het ziet er direct vriendelijk en warm uit. Wat kaarsen extra. Stoor me totaal niet aan wat trendy zou zijn dit jaar. 

Mijn herfstdingen weer opgeruimd in de kast. De nepbloemen idem. Alle kastanjes in een zipzakje.

Daarna nog even een bosje kerstgroen gehaald. Ligt in de schuur (dat bosje wordt wel kariger elk jaar) dan kan ik daar als ik daar de geest voor heb, een leuk kerstachtig stukje van maken. Alleen al voor de geur doe ik het. Zat ook direct hars aan mijn handen toen ik het bosje van de kar afpakte.

Lekker! 

Bewust de ontspanning gezocht. En kwam er een kinderliedje naar boven drijven.

Zongen we altijd op de Zondagsschool. 

Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht

dat wij zijn als kaarsjes, brandend in de nacht

en Hij wenst dat ieder tot zijn ere schijn’

jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn

Image by Myriams-Fotos from Pixabay

Zakkenrollers

Wilde op tijd weg, zeker omdat half Nederland in de gezelligheid zit, maar nul niks vanuit management dat we een uurtje eerder weg mochten. Zij hadden zelf wel vrij genomen. De hele middag zat ik daar in mijn eentje, de collega's van de opdrachtgever waren in de middag altijd al klaar met hun werk.

En ja, natuurlijk net voordat ik mijn laptop dicht wilde gooien een telefoontje. Nog geen spoed, maar bel dan vroeger. Toch maar netjes afgehandeld. 

Anyway, een collega van de opdrachtgever liet net voor mijn balie al haar spullen uit haar handen glippen en iets knalde op de keiharde vloer, kapot zo te zien. Ze was een beetje ontdaan, dus gaf aan ze haar spullen even bij mij kon neerleggen en rustig kijken wat de schade is. Laat die trein dan maar. Niemand zit thuis op me te wachten, dus beter dat ik dan wat positieve aandacht aan een collega geef.

Doordat aanbod miste ik mijn trein, de vroege optie, maar ja...dan maar een normaler tijdstip. En die verviel, dus moest wachten. Trein kwam, een zitplaats gelukkig en er werd direct omgeroepen dat er zakkenrollers actief waren in de trein.

Grappig effect is dat je dan iedereen even op zijn zak of tas ziet kloppen waar de buit inzit. Altijd mooie aanwijzing.

Image by Aline Dassel from Pixabay

En dan Home Alone. Met 400 speculaasje en alle verrassingen ook zelf bedacht. Keek maar wat op Netflix (Man on the inside). Er was wel iets op tv met Paul de Leeuw, maar de man die daar al jaren Sinterklaas speelt kan ik niet zo goed hebben. Dus geen ergernis, maar zelf iets bedenken voor entertainment.

Kon ik maar een rode pil slikken of zo. Even weg uit de realiteit.  

Je moeder in het verpleeghuis zien rondlopen in een incontinentie-luier. Met zo'n babykontje. Is dat ook mijn voorland? Hebben ze wel XXL incontinentie-luiers straks? Of inco's zoals ze in de verpleeghuizen worden genoemd.

Moet zo mijn best doen om het hier warm en fijn te hebben.  Niet blijven hangen in een gevoel. Dat is maar een gevoel, geen waarheid. 

Mijn broer in het hoge Noorden was blij met zijn pakketje waarin ik een chocoladeletter had gestopt en wat pepernoten-strooi assorti. Dat is fijn te weten. 

Bekijk de positieve zaken vooral. Mijn zoon en zijn vrouw waren een dagje samen in een mooie stad in Italië. Goed en fijn voor ze. Morgen ga ik met mijn dochter nog voor mijn verjaardag lunchen op een fraaie plek. 

En vanochtend draait de witte was. Alles hangt weer netjes in de kast wat niet gedragen wordt. De koffie is heerlijk, de toast wat aangebrand, maar dan moet je maar beter opletten. Ik heb een dak boven mijn hoofd, niet alleen maar een postadres, heb een salaris en mag nog steeds denken wat ik wil en genoeg eten en schoon water uit de kraan. 

Nu nog een kop koffie.

Speculasie

In de trein terug zag ik in de middag in Weesp de stoomboot van Sinterklaas in de haven liggen. Zo leuk.. Nu vind ik Sinterklaas, vooral met suprises en passende gedichten, heel plezant. 

Helaas zijn mijn kinderen minder fan van het Sinterklaasfeest. Ik stuur wel altijd iets kleins voor de kleinkinderen in de schoen, maar gedichten maken, grappige dingen daarin zetten...uberhaupt schrijven, die kunst wordt minder gebezigd.

Zo maakte ik een paar jaar terug voor een collega dit gedicht. Kan nog steeds qua actualiteit. Want nog ieder jaar is het prijscompensatie-percentage altijd nog lager dan het inflatiecijfer. En heel vaak nul ruimte voor een behoorlijke loonsverhoging.

Sint zat te denken

Hoe hij toch een passende inflatiecorrectie aan de werknemers kon schenken.

Maar telkens fluisterde de Hoofdpiet in zijn oor.

Dat plan gaat echt niet door.

We geven ze gewoon een vet compliment

Daar leeft men namelijk helemaal van op en kost ons geen cent.

Ik haal wat veren van mijn pietenmuts af

Die stop ik dan in ieder zijn poepertje op een draf.

Is iedereen weer heel ontroerd en voelt zich gezien

En ik gebruik zelfs nog Vaselien!

Tandje bijzetten

Letterlijk, want kon van de week bij de tandarts mijn op een plaatje gezette neppe hoektand ophalen. Het was eerst uitgebreid allemaal gescand, ook de boog van mijn verhemelte en nu was het zover. Geen ouderwets happen meer nodig. Gelukkig!

Herinnerde me het plaatje wat mijn vader had en wat hij eigenlijk nooit droeg. Hij kon het niet verdragen. Een lel van een ding. Om van te kokhalzen bijna.

Maar de mijne, het frame is heel klein en helemaal mooi gemaakt met de uitsparingen voor de tandenaanzet, zodat het goed aansloot. Daar was ik al heel tevreden over.

En dan in de mond passen. De tandarts probeerde het, ging nog wat afslijpen, probeerde het weer, weer wat afslijpen. Ze nam er echt de tijd voor. Ze adviseerde het deze nacht in te laten, om mijn mond te laten wennen, maar daarna gewoon in de nacht in een bakje. Hoeft niet in een glazen pot op mijn nachtkastje.

Dus maar meteen ingelaten op de weg naar huis. Voelde beetje vreemd, maar niet zo dat ik het eruit wilde hebben. Bij wondjes of pijn kon ik contact opnemen. Voor de rest is het een kwestie van wennen. En oefenen op slisloos praten. 

(Ik slis beslist niet, ik slis beslist niet....).

Besloot direct een appeltje te eten. Dat ging prima. Avondeten ging ook goed, dus ik hoop op een versie van geen centje pijn.

Image by Gerd Altmann from Pixabay

Volgende dag ook goede ervaring en ik verbaas me erover dat één tandje erbij zoveel effect heeft. Dus ook eentje eraf. Voor mijn gevoel zie ik er gelijkmatiger uit, met tandje erbij dus. 

Eens kijken hoe het de komende tijd bevalt. 

Gezien worden

 

Have you noticed, Cellie, that people usually do see past appearances? Which pretty much means that on any given day you can wear any old thing and they’ll still get your goodness, feel your love, and know you rock. Fear not, you are seen -   The Universe