Non non rien n´a changé

Dit is een verhaal. Niet op en naar waarheid beschreven. Vrijheid van de schrijver dus.

Een soort van gekkenhuis qua gebeurtenissen uit een zwarte comedy-serie op mijn werk deze maanden.

Niet met mij of voor mij (of misschien ben ik al zo gewend aan werken onder dit soort druk), maar wat er met mijn zieke collega´s aan de hand is. Hoe er naar ze wordt omgezien. Maar ook hoe men denkt dit te fixen, door telkens hetzelfde te blijven doen. 

Collega die een uurtje per week moet proberen terug te komen. Het hele eerste uur, zo hoorde ik van collega's, heeft ze zitten huilen. Och! Zo duidelijk nog niet eraan toe om weer terug in het arbeidsproces te komen. En toch pushen he...de werkgever. Weer opbouwen. Doorrrrrrrrr (of oprotten).

Collega 2 was op kantoor voor een bespreking met De Manager, oude Leidinggevende, Nieuwe HR en die kwam ook niet echt vrolijk uit dat gesprek. De druk wordt kennelijk opgeschroefd, zo komt het op mij over. En ja hoor, ook zij moet weer een uurtje op kantoor verschijnen. Nul idee wat ze daar dan effectief gaat doen. DM (De Manager) vroeg of collega dan wat klussen voor mij kon doen? Nou nee, dit moet accuraat en zorgvuldig gebeuren en daar is ze nu niet toe in staat (ook voorheen niet trouwens).

Collega 3 durft naar kantoor gaan nog niet aan. 

Collega 4 werkt 50% maar ik begrijp niet hoe, want geeft ook aan een burn-out te hebben en doet gewoon heel heel veel op papier. In het echt voornamelijk besprekingen. Zichtbaar 'bezig' zijn dus. Geen tijd voor herstel lijkt het, gecombineerd met ambitie die niet past bij capaciteiten en een functie op haar naambordje. Ging ook eerder naar huis want ziek. Maar ze is al ziek en herstellend, maar schiet niet op. Voor haar. 

Collega die al een jaar ziek is. Dan ´moet´ daar wat mee vanuit de wet Poortwachter. Dus gesprek met alweer allerlei managers uit de organisatie. Niet op ons kantoor maar ergens ver weg in het gebouw. Ook fijn voor de collega. Helemaal alleen zo´n gesprek aangaan. 

Hoorde dat er daarna nog een gesprek op de afdeling was en ze daar helemaal uit haar plaat is gegaan tegen de nieuwe HR manager. 

Collega die tegen me vertelt dat er lang genoeg aan haar elastiek is getrokken en de rek er nu echt uit is. Geknapt zelfs. Ook gesprek gehad met DM en HR en nog steeds is het vertrouwen weg voor haar. Ziekmelden wil ze niet, maar ik zie aan haar dat dit alleen door de compassie met haar cliënten is. Niet met het bedrijf. Daar ben je een cijfer. Wat lever je op tegen wat kost je.

Een andere collega verzuchte tegen me dat deze nieuwe Manager haar nummer 7 is. Wat ze allemaal al voorbij heeft zien komen aan Anders, Beter, Menselijker, Leuker etc etc.  Voor mij pas nummer 5. Oh, da's ook best veel. Maar misschien ook wel normaal. 

Dit bedrijf lijkt wel medewerkers te selecteren op hun zwaktes en het hebben van een lontje aan twee kanten, om aan allebei de kanten tegelijk aan te kunnen steken.

Veel intern een opleiding genoten en dat is dat dan plus een tijdje uit het arbeidsproces geweest, veel alleenstaanden met jonge kinderen of alleenstaand en al ouder en daardoor moeilijker een baan kunnen vinden en management weet heel goed dat ze iedereen onder marktconform betalen. Waarom blijven we dan nog?

Ik mag dat zeggen, want hoor ook bij die categorie `kneuzen`, zonder opzegtermijn, onmiddellijk beschikbaar en weinig durven te eisen, want dolblij dat ik aan de slag mocht en uit de bijstand kwam. Dat is het vooral, dolblij zijn dat eindelijk iemand je wil. Na veel sollicitaties. 

Want wij durven en kunnen kennelijk toch nergens anders terecht. Of branden op en dan is daar de uitgang. Dat laatste vertelt niemand je uiteraard. En hoe kom je daarachter als sollicitant? 

Die allemaal beginnen dat het zo interessant is om mensen te helpen. En zo´n leuke startprocedure bij het hoofdkantoor. Zo leuk. Leuk leuk leuk. Maar dat is alleen maar de verpakking. De inhoud is nog steeds hetzelfde. Druk druk druk.

Te druk

Te veel

Minder leuk

Helemaal niet leuk meer.

Afgeknapt.

Omgekieperd

Niet ik hoor (nog niet), maar mijn ´tuinkast vlak bij de tuindeur. Schade is alleen een leuke glazen stolp waar wat Afrikaans houtwerk onder stond. Stolp van nog de Blokker, dus geen grote schade gelukkig. En alle zooi de kamer door, naast het glas. Ook wat zaadjes her en der maar die groeien niet binnen. Ook maar opvegen.

Dus niet ontspannen als je thuiskomt, maar direct maar alles opruimen en weer orde in de chaos scheppen. Kast ziet er nu optisch scheef uit, dus ga ´m wel een keer helemaal loshalen en sowieso aan de muur verankeren. Zo jammer dat ik geen handige Henk ken. Moet ik net als Ingrid van B&B Vol liefde alles altijd zelf doen!!!

Wil natuurlijk niet dat er een kleinkind wat overkomt als ze hun tuinklompjes uit de kast pakken. Dus verankeren is een must. 

Even weer mijn rust pakken.

Drukke ochtend. Was bewust een Intercity later gegaan. Kon ik een half uur later opstaan. Zo fijn. Nou 2 Intercity's later bleek, want degene die ik wilde nemen was uitgevallen. Wist ook dat er niemand op kantoor zou zijn in de ochtend plus nul afspraken. 

Had alleen telefoondienst, maar dat ging ik ruimschoots halen om dan ingelogd te zijn. 

Telefonisch twee bijna spoedgevallen. Ontruimingen. Waarbij de eerste aangaf dat hij dit weekend zijn postbus opende en ja, die brief was al 2 weken oud en dan zouden wij nog maar binnen 2 dagen iets moeten gaan regelen. Of niet, want geen juridisch spoedgeval.

Hij wist dat er een zitting was geweest, dus waarom je dan niet de post in de gaten houdt? Struisvogelgedrag. Zolang ik niets zie of lees is het er niet. 

Verbaas me er ook altijd over en hoorde dat tot drie keer toe vandaag, dat volwassen kinderen, thuiswonend, niets bijdragen. Of ouders durven dat niet te vragen of de kinderen geven aan dat ze daar geen zin in hebben. Ze moeten sparen voor een koopwoning zegt de net 18 jaar geworden puber dan.

Daar moet een mattenklopper overheen zou het Simplistisch Verbond concluderen.

Oh ja, Sneeuwvlokje had zich ook weer eens ziekgemeld. Kon ik alle afspraken ook weer omboeken, want te weinig collega's om dit over te nemen. Weer extra werk. 

Nu maar de keuken in en wat te eten maken. Gelukkig had ik daar al van te voren over nagedacht. Zo efficient!!  

En nog even een kaarsje voor mijn tante aansteken. Twee jaar geleden alweer dat ze overleed. 

Uurtarief

 Het regende, dus even mijn Perla spaarzegels uitknippen en opplakken. Krijg je wel Euro 2,-- voor een volgeplakt boekje. 25 zegels, dus 25 pakken koffie van 250 gram.

Ben ik een uurtje mee zoet geweest, naast de tijd voor het uit het pak knippen van die zegels elke keer. Dan krijg ik voor dat uurtje werk wel Acht euro!

Best slecht betaald zo'n uurtarief toch?

Wat jullie? 

Of moet ik het uitbesteden aan de kleinkinderen?  Kinderarbeid. Ook niet aardig van me. 

Welke diepte-investering ga ik doe met die 8 euro, oh niks, want  krijgt het als korting op mijn boodschappen van de AH. 

Pfff...even zitten. 

Best wel oneerbiedig, want toen ik nog Bijstand kreeg zou ik blij zijn met die onder de tafel uit te keren bedragen. Kon ik meer boodschappen doen. 

Dus wie het kleine niet eert is het grote niet weerd! 

Plan

Werd zaterdagochtend rond 04.00 wakker en het zou weer hard gaan regenen zag ik op mijn weer-app.

Dus naar beneden, tuinklompen aan, emmers mee en een groot aantal liters uit de regenton gehaald. Want geen zin in overstroming van de waterton en met het te verwachten aantal mm regen zou dat zo maar kunnen. Opwindende nachtleven hou ik erop na he?

Hoopte dat de slakken elders waren, want nogal donker. Allen de schijnwerper bij de  buurvrouw wierp wat licht. Net genoeg.

Daarna weer naar bed, kon niet meer in slaap vallen direct. Uiteraard. Dus lezen. Vond het nogal saai, maar hoopte dat ik wel daardoor de slaap weer voelde komen. En gelukt.

Toen ik, zonder wekker, wakker werd voelde dat prettig. De witte was aangezet, zelf lekker douchen en blij dat de krant gewoon op de mat ligt. Ondanks het rotweer.

Koffie gezet, een eitje gebakken; een rustige start van de dag. 

Op mijn werk was het tsja...zoals gewoonlijk een vreemde dag. De nieuwe Manager ging ook met vakantie, oude leidinggevende is al een week met vakantie,  en gaf een half uur ervoor aan dat de vakantie om 12.00 uur ging beginnen en doeitoedeloei. Dat ik had doorgegeven dat er klacht bij de opdrachtgever ingediend gaat worden als er niet snel over iets gecommuniceerd gaat worden...ook geparkeerd. 

Had nog wat urgente vragen over dossiers en dacht dat ik nog de middag had voor antwoorden,  maar dat werd geparkeerd en oh...declaraties voor de afgelopen maand; onbekend of dat ging lukken op tijd voor de komende salarisronde.

Aangezien iedereen heeft afgedwongen thuis te mogen werken of met vakantie is, zat ik nog maar met één collega op kantoor. Nieuwe collega, die nog ingewerkt moet worden he. We zochten elkaar in de pauze op en vonden herkenning in zaken als werk vinden als je al wat ouder bent. 

Nam me voor de vroege Intercity te gaan nemen (is technisch niet vroeg, maar voelt wel zo, omdat ik dan net iets voor 17.00 uur weg moet) en ook doeitoedeloei! Thuisgekomen zakte ik een beetje in, maar deed mijn best om er iets van te maken. Sneue poging uiteraard. 

Dus blij met mijn vrije weekend, zonder ad hoc oplossingen voor een permanent probleem. Teveel werk met te weinig personeel.

Doen wat ik dit weekend van plan was. Niets eigenlijk. Nul plannen. Lijkt wel of mijn interne plannenmaker stuk is. Ik al blij ben dat ik rust heb. Niet in drukke en volle bussen, gevuld met hutkoffers van toeristen. Rust van alle gezanik en gezeik. En wat is rust? Is dat een eenzaam weekend, waarin ik niemand zie of spreek en of ik er nou ben of niet. Of onderaan de trap lig. 

De planten maakt het wat uit, ik haal de dode bloemen eruit en zie dat er veel insecten in de tuin komen. Zag zelfs een kleine pad. Kom maar door, genoeg slakken nog om op te eten.

Nou vooruit, één filmbezoek geboekt. Een klassieker, dus leuk om weer te zien. Over een tijdje. En komende week iets wat al langer in de planning stond. Ook leuk. Dus weer een hoop gemiep over niets. 

Konijnenhol

 Net zoals Alice in Wonderland val ik ook vaak en regelmatig in het Konijnenhal van online dingen bekijken, luisteren en lezen. 

Snap heel goed dat dit door het verslavende Algoritme komt, niet omdat het zo onschuldig is, maar omdat de app graag wil dat ik verslaafd raak aan hun feed. En het IT-bedrijf die eigenaar is van die app.

Iemand ook gevallen?

Trailer is veelbelovend

Zag een aantal keren onderstaande trailer voorbij komen in de bioscoop en herkende wel het gezicht van de hoofdrolspeler maar waarvan ook alweer??

Zoals het oude Indiase gezegde gaat: Google is my friend en dus vond ik direct waarvan ik hem zou moet kennen.

Better call Saul!! De serie die ik op Netflix zag (toen ik nog een abonnement had via mijn zoon) en een spin-off was van Breaking Bad. 

aha.

Ook dat Sharon Stone meespeelt in deze film is een plus. Lekkere foute dame speelt ze. Hoop dat ze er goed aan verdient. 

Misstanden aan het licht brengen

Bovenstaande dat zit wel een beetje in mijn bloed. Altijd kritisch zijn en blijven als iemand met gezag (of in de organisatie) iets beweerd. 

Is ook wel een vervelende eigenschap, dat ik me te vaak afvraag of iets echt zo is als wordt voorgespiegeld, of dat er een andere 'waarheid' is.

Ben geheel niet van de complot-theorieen, dat is in mijn ogen meer massa-hysterie met de nadruk op het laatste woord. En gedreven door algoritme vooral. Maar wel dus zaken zelf uitzoeken onder het motto: Is dat echt zo.

En soms moet ik concluderen dat het te groot is. Dat ik mijn gelijk niet ga krijgen. Te veel omspitwerk. Of een kale kip, dus wel gelijk gekregen, maar concreet er niets mee opgeschoten.

Er zijn tijden geweest dat ik dan een advocaat in de arm nam. Die weet meer van de wet dan ik en kan op basis van wetgeving en feiten voor mij te werk gaan. Maar ook daar gold; wil je tot het gaatje gaan of is het goed zo. Want tot het gaatje gaan gaat mij waarschijnlijk helemaal kapot maken, plus de mensen om mij heen. Is dat het me waard?

Daarvoor hebben advocaten de term middelen uitgevonden. 

Door deze houding maak ik me niet populair. Dat snap ik. Maar voelt wel eenzaam.