Moet mijn gemeente een compliment geven voor de afwikkeling van een aanvraag voor een individuele inkomenstoeslag.
Weliswaar duurde de respons langer dan de 8 weken die er voor staan. Maar toen ik daarna nog extra informatie moest aanleveren (weer met de billen bloot en al mijn afschriften van mijn bankrekeningen over drie maanden opsturen) en dat - heel eigengereid toch maar wel digitaal heb gedaan - was de positieve respons er binnen 2 dagen. En het geld stond binnen dezelfde snelle tijd op mijn rekening. De respons kwam zelfs in het weekend digitaal binnen.
Dus het kan wel.
Nu scheelt het dat ik goed snap wat er allemaal nodig is en in welke vorm. Dus ik lever de informatie hapklaar aan. Dan is het ook niet zo ingewikkeld meer om snel te kunnen besluiten (lijkt mij als zijnde niet-ambtenaar). Dus fijn dat mijn gemeente dat dan ook kan en doet. Helaas met terugbellen zijn ze minder snel en efficient, maar misschien is daar ook wel intern beleid over. Gewoon niet terugbellen. Dat kost teveel tijd. Al die zeurburgers.
Ben blij dat ik dit geld niet met smart en spoed nodig had, want al met al vanaf eind juli moeten wachten erop. Dus je niet rijk rekenen dat je denkt ik vraag het nu aan en met een paar weken 'krijg' ik het.
Kan ik nu me wel aanmelden voor een cursus waarin en waardoor ik graag betaald werk zou krijgen. Want met de komende Corona tijd zal ik nog wel vaker thuis zitten. Kan ik die tijd maar beter nuttig besteden. En dit geld op mijn rekening laten staan heeft geen enkele zin. Investeren in mijzelf wel.
Heb ernstig verlies van smaakzin want zit met genoegen naar een hele foute serie op Netflix te kijken (Jane, the Virgin).
Dus.... Zou ik Corona hebben?
Jane the Virgin gaat maar door en door en door en door en iedere 10 minuten is er een waanzinnige plottwist. Zo bizar dat het komisch is. Wat ook de bedoeling is. Alles is zwaar heel zwaar aangezet. Zo kanniewaarzijn dat ook dat weer komisch is. Nou ja..voor mij dan. Dus verlies van smaak waarschijnlijk.
Onder de Paramariboom is de titel van het boek van Johan Fretz wat ik net uit heb gelezen. En enorm van heb genoten.
Het is een roman over de reis die de schrijver samen met zijn moeder, geboren in Suriname, maakt naar haar land. Want zijn vader is een Nederlander. Nou ja, zijn vrouw noemt hem een Duitser, omdat zijn ouders uit Duitsland kwamen, maar vader zegt dat zijn moeder uit de Elzas kwam en dat was ooit Frans. Duitser wil hij pertinent niet genoemd worden.
Maar hij, de schrijver, wordt in Suriname als Nederlander gezien. Een Blaka Bakra.
Hij leert de plekken kennen die belangrijk waren voor zijn moeder en haar familie, de historie van het land en wie hij nou eigenlijk zelf is.
Alles geschreven met zelfspot en humor. Dat maakt het een lichtvoetig boek. En doet me mijn Surinaamse vrienden nog beter begrijpen.
Alleen al hoe hij beschrijft dat zijn lichaam merkt dat de tropen hem in zijn bloed zitten. Het veert op, het wil bewegen.
Heb het boek met veel plezier gelezen. Langzaam de woorden opslurpend. Heel fijn boek.
Soms pakt een boek je direct vanaf de eerste zin op de eerste pagina. Dit is zo'n boek voor mij. Gisteren nog even een eindje met de fiets erop uit geweest en ik zag bij de bibliotheek dat de brievenbus nu 24/7 open is om boeken in te leveren. Fijn, want ik wil soms niet de hele bieb doorlopen, nadat ik eerst mijn handen heb ontsmet, met mondkapje op, om alleen 1 boek in te leveren. Dit is prettiger.
Dikker vest aangedaan zondagavond, dan hoeft de kachel nog niet zo hoog aan. Beetje breien, beetje Netflixen, beetje Witteman kijken, waxinelichtjes aan. Proberen mijn hoofd te kalmeren, zodat ik weer opgeladen de week aankan/in kan. Ben blij dat ik dat mijzelf gun. Het gezellig maken thuis. Dat voelt toch wat prettiger dan onder een TL-balk zittend proberen de tijd door te komen.
Trouwens geen boodschappen gedaan dit weekend. Budget-technisch handiger als ik dat na de 20e weer doe. Geen straf hoor. Nog genoeg in huis. Al maakte ik wel mijn laatste ui op, dus die moet ik zeker weer halen, want de basis voor veel warme maaltijden en soepjes.
Door Corona is het nu niet mogelijk om een GROOT feest te geven, maar ook gezien de inhoud van mijn bankrekening beter geen zaaltje afhuren of thuis een feest vieren. Al kan je dat natuurlijk net zo duur maken als je wil. Dat snap ik.
Toch schrijnde het wel dat zelfs mijn eigen familie nogal lauw reageerde. Of helemaal niet. Terwijl ik toch al 59 x op dezelfde dag jarig ben geweest. De een was het vergeten, Oepsie, de ander een appje en dat was het wel. Weer een ander deed een poging tot bellen, maar omdat ik ook nog eens Oma2 was geworden, was ik op kraambezoek nu het nog kon en had mijn telefoon op "stil" staan. Kan je uiteraard nog een keer bellen, maar dat is al teveel gedoe. Dus dan ook maar een appje. 2 seconden werk.
Zelfs mijn eigen moeder deed het af met een telefoontje - want dat stond op haar lijstje - en 'haal maar geld van mijn rekening". Geen kaart, geen bloemen. Niks. Gezellig. Nogal koud. Dacht misschien komt er nog iets in de loop van de week, maar niks.
Wordt je oudste kind 60. Of misschien is ze er nu 60 keer aan herinnerd dat ik de reden was waarom ze moest trouwen, iets meer dan 60 jaar geleden. En baalde er 60 keren van. Dat de zaken niet anders zijn verlopen. Dat mijn vader een andere man bleek dan zij dacht. En dan lijkt dat eerste kind ook nog op hem qua uiterlijk.
Gelukkig heb ik wel 1 broer die geheel anders in elkaar zit. Die zorgde ervoor dat er een mega bos bloemen werd bezorgd en bovendien ook nog een fles met bubbels. Wat gaaf zeg. Hij kon dit niet zelf brengen want woont ergens waar ook de Kerstman schijnt te resideren.
En heel fijn dat ik vrienden heb die er ook aan gedacht hadden. Zo stond er een aantal dagen een mysterieuze Gouden enveloppe met daarop geschreven dat die pas op mijn verjaardag geopend mocht worden. Zo leuk!
En nog een aantal lieve kaarten. Sommigen met nog meer dan alleen maar een kaart in de enveloppe. Wunderbar!
Wat deed dat me goed. Die aandacht.
Probeer altijd zelf attent te zijn. Wel een kaartje voor een verjaardag te sturen, ook al kost me dat klauwen met geld aan postzegels hahah, maar omdat ik weet hoe eenzaam het kan voelen als je het idee hebt niet gezien te worden, niet mee te tellen of niet tot de "Inner circle" te behoren of toch de bevestiging te voelen van het Zwarte Schaap te zijn, blijf ik mijn best doen.
Maar moet wel eerlijk zeggen dat na jaar in jaar uit sinds Whatapp of Feestboek er is alleen nog een lullig appje te krijgen of helemaal niks er toch wat minder fysieke kaarten die richting uit gaan. Doe ik ook een slingertje en een feestelijk hoedje met Gefeliciteerd. Twee seconden werk. Jemig!
En natuurlijk snap ik ook wel dat niet iedereen hetzelfde 'doet' met belangrijke datums. Voor sommigen is dat niet zo'n groot ding. Jarig zijn. Of zijn niet zo goed in onthouden van dit soort dingen. Of geen verjaardagskalender. Of niet naar de WC-geweest al dagen lang dus niks gelezen op die kalender. Of net naar de WC waar niet zo'n stomme kalender hangt geweest, want daar zit je lekkerder. Kan allemaal natuurlijk.
Wil me gewoon niet langer zo in de kou gezet voelen. Niet meer. Ik besta mensen!! En ik tel gewoon mee.
Om warmte te voelen deed ik al om 16.30 uur gisteren de kaarsen en waxinelichtjes aan. Maakte een heerlijk soepje van courgettes met kastanje champignons en sloot de boze buitenwereld even buiten. En dacht aan de mensen die mij warmte geven en mijn kinderen en kleinkinderen. Dat laatste vooral. Kreeg het er warm van.
Heb een extra warm gewatterd dekje over mijn herfstdekbed gelegd. Nog niet de winterversie, maar ik merk dat ik het toch wat kil vond. Ik doe vrijwel nooit de CV aan in mijn slaapkamer, maar oh wat heerlijk in zo'n warm bedje wakker worden. Beetje rare dromen of eigenlijk nare dromen gehad, maar ik snap waar dat vandaan komt. Dus komt niet out of the blue.
De badkamervloer na het aankleden maar direct gesopt, als onderdeel van de Flylady opdrachten. Deze week in de badkamer. En de was aangezet. Dus al met een voldaan gevoel naar beneden gegaan. Direct al twee zaken 'gedaan' in de vroege (relatief vroege) ochtend.
Merk dat ik mijzelf nogal ophits om altijd dingen te doen. Nuttige dingen vooral. Alhoewel ik denk dat voor sommige mensen mijn nuttig bezig zijn nogal weinig en misschien ook wel lachwekkend is.
En nu weekend. Dacht gisteren nog even dat ik naar de markt kon gaan om knoopjes te kopen. Want zoveel van dezelfde kleur had ik niet in mijn knopendoosje. Maar toen bedacht ik dat het gezien de Corona-maatregelen niet slim is om 'zo maar' te gaan shoppen nu. Die knoopjes kunnen wachten of online bestellen. Maak het eerst maar eens af voor je naar een winkel spoed.
Maar in het kader van nuttige bezigheden kan ik dit nu combineren met tv of Netflix -kijken. Breien dus.
Als ik naar de serie "Waar doen ze het van" kijk, valt mij op dat een aantal deelnemers hun financiële situatie zelf zouden kunnen verbeteren of veranderen. Dan moet de wil tot verbetering er wel zijn natuurlijk en daarmee ook inzicht hebben in het ontstaan van een misschien 'slechte' situatie waar je nu in zit.
Maar dat vergt wel zelfinzicht en een grote wil tot verandering. En zelfdiscipline.
Dus niet toch maar een hele dag 'shoppen' omdat er nu geld is. Nadenken en lijstjes maken wat er echt nodig is. Want kindervoeten groeien soms heel hard. Net als het haar van je kind. Natuurlijk zegt een kind "Ja, wil ik" als je alle keuzes voor hem/haar houdt die de winkels bieden, maar of dat verstandig is. Maar emotie en schuldgevoel doen mensen rare keuzes maken. Been there, got the T-shirt.
De paniek die de single Italiaanse dame met strafzaken-topadvocaat in spé dochter had bij het invullen van iets op de Belastingsite, is herkenbaar maar dan moet ze juist daarbij hulp inroepen. Daar is die coach voor en niet even 'hoppa....dat is zo makkelijk dat doe je zo' want dat werkt niet bij de totaal dichtgeslagen door paniek client. Stapje voor stapje door dat proces nemen. Zodat ze het daarna zelf kan en durft. En snapt.
Train jezelf dus in inzicht krijgen in jouw financiële zaken zodat je van onbewust onbekwaam naar bewust bekwaam gaat. Je snapt waar 'plotselinge' rekeningen vandaan komen. Hoe de toeslagen van de Belastingdienst werken en hoe niet, waar je juist voorzichtig moet zijn om al te blij te worden van hoge toeslagbedragen. Hoe je door overstappen naar een andere energiemaatschappij kan besparen en zelfs ieder jaar een leuke bonus kan ontvangen. Gewoon netto. Kan je weer bij je reis naar Sicilie leggen.
Dit proces heb ik zelf ook door schade en schande moeten doorlopen. Maar het helpt mij heel veel om inzicht te blijven houden in mijn geldzaken. Waar zit er een 'lek'. Wat kan ik hier zelf aan doen en hoe kan ik creatief toch krijgen wat ik wil (dus wel bellen om een korting te vragen op een abonnement).
Was een prettig gevoel om de zaken rondom de Gemeente afgerond te hebben. Op tijd. En met een ontvangstbevestiging. En nu nog maar afwachten of ik die toeslag krijg. Ik heb er 'recht' op, want een inkomen op bijstandsniveau. Maar ze wilden toch even inzicht in mijn bankgegevens. Wat raar is, want volgens de regels van de IOAW waar ik onder val, mag ik juist wel 'vermogen' hebben en hoef dit niet eerst op te eten.
Maar dat geldt weer niet voor kwijtscheldingen en misschien dus ook wel niet voor dit soort toeslagen vanuit de gemeente.
Ik reken mijzelf in ieder geval niet rijker, want niet meegenomen in mijn begroting als een te verwachten bedrag. Dat ik daarna uitzinnig kan shoppen en ook nog - oh nee, die zijn dicht - uit eten kan. En dat het dan ook direct 'op' is. Al verwacht ik dat het antwoord ook weer zeker de tijd van de Lockdown duurt.
Na alle taken te hebben afwerkt ook tijd ingeruimd voor een ommetje. Mag het geen wandeling noemen, maar ik heb het in ieder geval gedaan.
Tijd nemen voor een kopje thee. Mini-breiprojectje doen. Toch maar even de kachel aan, want frisjes.
(Plaatje plaatsen niet mogelijk, want krijg een foutmelding). Dus dat mogen jullie erbij fantaseren.
Dat lijkt me wel een mooie grondgedachte, die titel.
Doe ik dat wel dan? En goed genoeg? Ben ik niet enorm tegelijk ook op de rem aan het trappend aan het leven? Dus op halve kracht vooruit.
Of misschien wel in zijn achteruit als je denkt dat je het 'beste' al hebt gehad. Dat er ook niet meer inzit dan 'dit'.
Rare tijden. Merk dat sommige mensen om me heen er nu al doorheen zitten. Van het nergens heen kunnen. Of mogen. En dan allerlei zaken opnoemen die zij nog wel allemaal doen en hebben gedaan. Waar ik al heel blij mee zou zijn.
Het is dus ook maar net wat je 'gewoon' vindt. Of waar je meent recht op te hebben.
Ambtenaar was trouwens alweer niet te bereiken en belde ook niet terug dus ik stuur mijn stukken naar het algemene info adres, met een verwijzing naar mijn zaaknummer en dan denk ik dat ik maar direct in de weekendstemming daarna moet gaan. Wat dat dan ook inhoudt.
Hoorde op mijn vrijwilligerswerk dat dit gedrag (niet terugbellen bij terugbelverzoek) vrij 'normaal' is in mijn gemeente. Helaas.
