Dat voel ik altijd aan mijn water. Mijn hormoonhuishouding zeg maar. Misschien wel Loena getikt. Van het normale padje af. Ongedurig ook. Dus geen geduld voor Zomergasten. Ze pakte me niet. Te ingestudeerd. Ze zat in mijn irratie-zone. Of misschien zat ik daar zelf wel. Maar gelukkig 'mag' ik die uitzending nog de komende 10 dagen online bekijken. Als de ongedurigheid weg is. Of niet. Niks hoeft tenslotte.
Gisterenavond was het helder en stond de maan zo mooi laag aan de sterrenhemel. Kon 'm bijna aanraken.
Vond het killig, dus gooide over mijn Zomerlaken mijn zomerdekbed. Mocht het toch te warm zijn, dan was ik zo weer in de zomerstand.
Vanochtend zou het enorm gaan regenen (niet...nou ja, niet enorm!!) en lekker onweren was de verwachting en dus schoot ik, net wakker, snel een broek aan en een jas en zette alvast de Klikko aan de stoeprand. Hoefde ik later niet door de Enorme Buien.
Taakje 1 gedaan van vandaag. Maar ik wil helemaal geen taken hoeven doen. Ik wil GROOTSE en meeslepende avonturen beleven.
Giet er eerst nog maar wat koffie in. Want groots gaat 't niet worden en meeslepend al helemaal niet. Misschien zo eerst maar even stofzuigen of zo.
Keek een aflevering van de nieuwe Netflix reeks (3e) van Good Girls en daarin zat een echtpaar aan tafel met voor zich een hele stapel rekeningen. Onbetaald.
Welke ging eerst? Welke moest eerst betaald worden? Ik noemde dit zelf altijd "het schuifpuzzelsysteem", want je blijft maar schuiven en je komt nooit eens tot een sluitend systeem.
Zij noemde het rekeningen-roulette. Waar stroomt het meeste bloed uit. Welke moet echt eerst, voordat je afgesloten wordt of je huis uitgezet. Lijkt een beetje op Russische roulette.
Ook een vrouw die haar schoonmoeder over de vloer heeft voor een tijdje. Die op alles kritiek heeft. En het ondergoed van haar man (haar zoon dus) strijkt! Ondergoed!
Of haar kasten opnieuw indeelt. Kopjes bij de kopjes, borden bij de borden. Alles op de manier van schoonmoeder. Veel efficiënter dan het was vond schoonmoeder. Pfffffff...Je zou zo'n schoonmoeder maar hebben.
Een scene waarin iemand aan het fantaseren was over een heerlijke avond met een drankje in de Jaccuzi samen. Een Negroni erbij *dat drankje* . Dat klonk heerlijk en vaag bekend. Iets met Campari... en dat deed me terugdenken aan hele lieve Deutsche blogster die me dat een tijdje terug leerde drinken. Ook in een mix. En ik heb ooit geblogd over hoe Jamie Oliver dat maakte/dronk in de Kerstaflevering van de Graham Nortonshow. Aha....het geheugen komt al schrijvende terug. Gelukkig.
Pas rond een uurtje of zes in de avond ging de zon hier schijnen oftewel trokken de wolken weg. Rare dag weer.
Voor het eerst, een aantal jaren na mijn scheiding, voelde ik iets. Nou iets. Ik was ter plekke kneiknetter head-over-heels verliefd op het eerste gezicht. Op een man die aan de andere kant van de wereld woonde, getrouwd met 3 kinderen.
Slechte keus maakte mijn hart. Of hormonen. Of gevoel. Of down-under. Of weet ik veel. Ik was in ieder geval heel dankbaar DAT ik weer iets voelde. Of misschien ook wel een goede keus, want van te voren al duidelijk dat dit niks ging worden. Mocht niet en kon niet. Dus lekker veilig.
Snapte ook direct dat ik hier niets mee kon en mocht doen. Van mijzelf. Van afstand bewonderen. Leuk fantasiemateriaal in de klamme nacht.
Weet nu nog precies hoe hij eruit zag de eerste ochtend dat ik hem op mijn werk ontmoette. Van die onmogelijk witte sneakers, net vers gekocht - nu weer helemaal trendy -, witte sokken, geruit overhemd en jeans, die er ook nieuw uitzag. Een echte ICT-nerd dus. Waarom ging nou daardoor mijn hart op driedubbele snelheid slaan. Door mijn hele lijf? En waar was zijn baard die op zijn pasfoto stond? (Zo blij dat die eraf was).
Had weinig contact met hem. Regelde wel alles omtrent zijn verblijf en komst. Was de office-manager in het bedrijf en hij consultant ingehuurd voor een half jaar om hier in Nederland verder aan zijn software te werken. Voor de rest allemaal mannen in dit bedrijf die bij voorkeur achter hun beeldschermen zaten. Oh ja, de receptioniste was ook een vrouw. Nou ja, vrouwtje. Altijd jong en nogal dommig. Ik koos ze niet uit he. Dat deed onze directeur persoonlijk.
Nadat deze man een paar weken bij ons bedrijf werkte en elke avond in zijn eentje naar zijn huurappartement reed en niemand van de heren er ook maar aan dacht om hem mee uit te nemen. Allemaal vrijgezel, maar waarschijnlijk moesten ze van hun moeder om 18.00 uur thuis eten. Of neem hem gewoon mee voor een biertje te gaan drinken na het werk! Ook niet.
Dus sprak ik hem aan. Of hij zin had om die avond bij ons thuis die extra gehaktbal op te eten samen met mijn kinderen. Was hij er ook even uit. En ik had als 'buffer' mijn kinderen. Kon ik niet de fout ingaan (hahaha!). As if!!
Zo begon de vriendschap. Want hij snakte naar wat menselijk contact en vertelde hoe hij zijn kinderen mistte. Wat ik helemaal snapte. Blij dat we BBC konden ontvangen en we bleken hetzelfde droge gevoel voor humor te hebben.
Lang verhaal. Nooit wat onoirbaars gebeurd. Ik wilde dat wel hoor, maar ik kon dat gewoon niet. Mocht dat ook niet. Van mijzelf. Was enorm streng, vooral voor mijzelf.
Dus toen hij alweer terug was kreeg ik nog veel cassettebandjes en later CD's opgestuurd met comedy, muziek.
Zag van de week een documentaire over George Micheal en die bracht hem weer even terug in mijn hoofd. Want ook van George kreeg ik een cassettebandje over opgestuurd. Hij was erg onder de indruk van vooral zijn teksten.
Gisteren de laatste dag van juli. En dan ook meteen de heetste. Was vroeg wakker, gooide direct mijn beddengoed in de wasmachine, want binnen een zucht zou dit weer droog zijn. Maar maakte mijn bed op met het Walra-zomerlaken, - geen dekbed of dekbedhoes nu - want als ik de voorspellingen las, zou het een klamme nacht worden, dus maar beter direct in actie komen. En dan was dat ook al gedaan, voordat het zweet van me af zou gutsen. En ik er geen zin meer in zou hebben.
Was kon dus na een uurtje wapperen alweer opgeruimd worden. Zo heerlijk. Ook heel vroeg nog even wat gesnoeid in de voortuin. Kon dat mee met de groenbak. En de botten die ik in de vriezer gooide, over van het soep koken ervan, deed ik in diezelfde groenbak. Dan lag het niet de hele week al te meuren, maar slechts een uurtje voordat de bak geleegd zou worden. Diepbevroren. Met nog een dikke laag snoei-afval erover. Geen made in germany erbij.
Boek gelezen, online krant gelezen, beetje in de tuin niks gedaan, nagedacht over de impact van zoveel ontslagen bij die luchtvaartmaatschappij.
Lekkere bak aardbeien gekocht, ook vroeg in de ochtend. Niet al te duur gelukkig en zagen er goed uit. Niet van die waterige beien.
Deed dus maar alsof ik ergens in een vakantie-oord was. Van een restje vers gezette koffie maakte ik in de middag Ice-coffee. Heerlijk! Het waaide ook nog flink op het terras, dus dat maakte de hitte dragelijker. Ook fijn.
Grote bak maaltijdsalade gemaakt. Met dit warme weer is dat heerlijk en makkelijk en redelijk gezond.
Titel van de nieuwe serie met Dawn French op BBC First op de dinsdagavonden.
Dawn was enorm afgevallen een aantal jaren terug en wij deelden hetzelfde figuur (en meer dingen), dus was benieuwd hoe het nu met haar gaat.
Niet meer zo enorm slank als voorheen, maar ook niet zo opgeblazen als ze de laatste jaren in haar huwelijk met Lenny Henry was.
Ook wel herkenbaar. En waar alle pondjes henen gaan.
Kijken in ieder geval; erg grappig. In een radio-interview is ze nogal loslippig over haar dorpsgenoten en vrienden en realiseert zich niet dat er niet geknipt is in het interview en dus iedere de 'naakte' waarheid hoort. Nou ja, haar waarheid. Want misschien is ze zelf ook niet zo 'eerlijk'.
Hoe brei je dat nou weer recht?
Verder miste ik op een haar na de pakketbezorger. Zat boven op Het Gemak en kon niet zo snel afknijpen, zoals mannen dat schijnen te kunnen, toen ik de voordeurbel hoorde. Ging de bel nog een keer en ik was al halverwege de trap gelukkig. Toch stond de bezorger al bijna met zijn vinger op de deurbel bij de buren...
Neeeeeeeeeeeeeeeeee...ben toch thuis!!
Ontving een werkelijk gigantisch pakket van een vrouw die ik al heel wat jaartjes virtueel ken, maar waar ik een tijdje terug een hele fijne ontmoeting in het echt mee had.
Was het hier opeens Kerstmis in juli. Lekker een kerstpakket uitpakken midden in de zomer. Niet weten wat er allemaal voor leuke dingen inzitten en iedere keer als een kind zo blij met weer een verrassing!
When you look at old photos, Cellie, it's obvious isn't it? You were good-looking back then. Really good-looking. Yet somehow, at the time, you didn't quite believe it.
Cellie, learn from yesterday, because today you're even better looking than you were then. Way better. You're smarter, too. Funnier. Wiser. More compassionate. Less serious. And you're totally sauntering!
Nu ver weg ergens vakantie vieren voor veel mensen geen optie is deze zomer vanwege Covid-19, is het ontspannend om te kijken hoe anderen dat wel doen. Of deden, want al eerder opgenomen.
Ontspannen op een luxe jacht. Met bediening. Elke avond een heerlijk diner.
Een geheel andere wereld. Even varen bij Sint Maarten. Feestje aan de wal. Cocktail erbij. Zou ik zomaar aan kunnen wennen.
Realiteit hier is dat ik heerlijk het gras heb gemaaid. De kantjes er weer af heb gelopen en ook nog even snel wat in de voortuin heb kunnen kuisen. De was wapperde razend snel droog gisteren, dus ook weer blij. Altijd blij van schone was. Vooral in de ochtend aan de lijn, in de middag in de kast. Geheel gratis gedroogd.
En in de avond een soepje gegeten. Had van vorig jaar van Offerfeest nog een groot stuk bot met vlees in de vriezer, - een bijna moordwapen - dus vond dat dit echt echt echt maar eens opgemaakt moest worden. Maar hoe dan? Het paste niet eens in de allergrootste soeppan. Blij dat ik veel medische series gekeken heb. Dat ik snap waar een gewricht zit en hoe ik dat door kan snijden. Twee stukken bot daarna, maar wel in een pan van 20 liter passend. Nu heel veel bakjes met soep of basissoep in de vriezer. Kan ik weer iets anders van maken.
Merk dat ik vrij gesloten ben. Over wat er echt speelt in mijn leven. Ook naar mijn kinderen. Wil ze liever niet belasten met mijn 'dingetjes'. Weet dat ik ook moeilijk nieuwe mensen toelaat. Omdat ik dat eigenlijk niet verdien speelt de riedel in mijn hoofd. Maar ook omdat ik niet weet of ze mijn vertrouwen niet gaan beschamen. Of dat het later als een Ouwe Koe nog een keer uit de sloot wordt gehaald. Of mijn verhaal door wordt verteld aan derden.
Te vaak teleurgesteld. Misschien eigenlijk wel in mijzelf. Of alweer te hoge verwachtingen van de vriendschap, die misschien niet verder ging dan het niveau van kennissen. Dat ik mijzelf ook niet zo'n goede vriendin, zus of tante vind. En me dus niet kan voorstellen waarom een ander mij uberhaupt leuk genoeg vindt om mee op te trekken. Vooral als ik lees dat sommigen Beste Vriendinnen hebben. Die status heb ik nooit gehaald. (Zie je wel...).
Dus trek trok ik me terug om dat te 'testen'. En uiteraard krijg ik dan altijd gelijk. Dat het heel lang stil aan de overkant blijft. Wat zeg ik? Mijn zus vond een betere zus (die eigenlijk volgens een vage DNA-test een achter-achter-achternichtje is, maar dat bomt niet) en daar paradeert ze overal mee op Feestboek. Ik ben wederom onzichtbaar.
Die tactiek (terugtrekken in je hol) leerde ik thuis. Maar ik heb ook geleerd dat het een vrij zinloze tactiek is. Want wat levert het uiteindelijk op?
Beter voor mij is het om wel aan te durven een veilig aantal mensen, die ik vertrouw, te vertellen wat er in mij omgaat. Dat doe ik hier ook al, maar dat is vrij anoniem. En redelijk veilig. En lang niet alles. Uiteraard. Of in de juiste chronologische volgorde.
Wat ik wel heb geleerd, door met vrienden daarover te praten, dat er in elke familie wel zaken zijn die het daglicht niet verdragen. Zaken waar je later misschien nog een leuk liedje over kan maken. Of een leuke comedy. Maar die op het moment dat het speelt helemaal niet zo om te lachen zijn. Want jij moet ermee omgaan.
Waarom zijn bepaalde zaken schaamtevol? Omdat dit in onze cultuur zo bepaald is? Vanuit je religie? Vanuit familie-waarden? Omdat je hebt geleerd daar nooit over te spreken omdat het een schande is? Dat doet 'men' niet? Men hangt geen vuile was buiten? Of veegt alles onder het kleed?
Waar verkopen ze die kleden trouwens?
Ikzelf was een wonderkind. Al 6 maanden na de trouwdag geboren en hoefde niet eens in de couveuse!
