Troep trekt troep aan

In mijn straat gaat er iemand verhuizen en om alle, kennelijk nu overbodige rommel, uit zijn huis kwijt te raken, is er een container gehuurd. Die staat op de parkeerplaats en zit al propvol. Na een nachtje ontdekten andere mensen deze container ook en komt er nog meer troep bij.

Na een tijdje ontdekten kinderen deze container (in hun ogen denk ik een Grote Schatkist) ook en spelen met de troep die ze er weer uitgehaald hebben. Wel legden ze na het spelen het weer allemaal keurig terug. Dus ik had geen reden om te zeuren vond ik. En ik snap die kinderen wel. Een kadootje gevuld met prachtige dingen!

Nu staat er ook opeens een winkelwagentje met zooi bij de container. Die kennelijk bij iemand stond ergens in de buurt en de nog 200 meter naar het winkelcentrum te ver is om het wagentje daar te brengen. Nee joh...lekker bij de tijdelijke vuilstort.

De huurders van de container hebben er geen zicht op want die zijn al over verhuisd. Dus niet meer dagelijks in hun oude huis.

Hoop dat die container snel weer wordt opgehaald, want erg fraai staat het niet. En wat ik al schrijf; troep trekt troep aan. En om een kennelijk geliefde uitspraak te citeren: Vol is vol! Want de container is tot de nok toe en nog voller, vol.

Afbeelding van Walti Göhner via Pixabay 

Doet mij trouwens ook weer nadenken over wat er allemaal in mijn huis staat, wat ik niet meer nodig heb en waarmee wellicht anderen blij mee kan maken. Naar de Kringloop dus ermee. En echte troep, gewoon wegdoen. Wat erg dat je kennelijk een hele container kan vullen met ongewenste spullen.

Rondje Bless the House weer gedaan en dat blijft altijd fijn voelen. Het stelt in de ogen van, denk ik echte poetswonders, niet veel voor, maar omdat het elke week gedaan wordt, ontstaat er niet 'opeens' een lawine van rommel. En buiten dat heb ik bepaalde routines ongemerkt me eigen gemaakt. Zoals niet meer van plekken in mijn huiskamer 'verzamelplekken van ongedefinieerde objecten' te maken. Direct zaken die niet bewaard hoeven worden, weggooien. En administratie-zaken ook direct opruimen in de ordner waarin ze thuishoren.

Want troep trekt troep aan immers.

Voor ik naar bed ga, alles 'netjes' achterlaten. Geen puinzooi in de keuken, geen rommel in de huiskamer en alleen dat scheelt al veel. Op het oog he..Oftewel De Franse Slag. Hahah...

Zo direct ook weer mijn dagelijkse rondje Solliciteren doen. Dagelijks ja, want ik 'moet' een hoge productie draaien. Maar wel op de 70% inzet als ik er eigenlijk de kracht niet meer voor heb, want afwijzing, afwijzing en afwijzing. Dat motiveert niet echt. En ik wil persé niet meer in de valkuil trappen dat ik dan maar een baan aanneem die me totaal leegzuigt.
Been there, got the T-shirt.

En nee...ik heb al diverse sollicitatieklasjes achter de rug, dus breek me de bek niet open. Het enige wat ik niet kan veranderen is mijn geboortedatum. En die weghalen heeft ook weinig zin, want mijn lijst van werkervaring is bijna 40 jaar lang. Dus dan ben ik niet 44, want in die tijd was de Kinderarbeid al afgeschaft.

Soms kom je wel verder in een procedure en komt dan de datum waarop het bedrijf (of school in dit geval) met je in zee zou willen dichterbij, dan weet ik al weer hoe laat het is. Want niets gehoord en tenzij de beoogde kandidaat zich terugtrekt en men opnieuw moet beginnen ben ik ook hier afgewezen.

Wat wel inspireert is dat ik nu al een tweede training aangeboden krijg via mijn vrijwilligerswerk. Altijd leerzaam en na jaren in een commerciele omgeving te hebben gewerkt is het een verademing om met 'mensen' als product te werken.

Zo, nog een kop koffie en dan maar de Sollicitatietaak doen; kan ik die ook weer afvinken van mijn lijstje. Voor vandaag.

Volg het Rode mieren pad

Omdat ik zelf vond dat ik relatief weinig gebruik maak van mijn,  als kado gekregen, Museumjaarkaart en ik een hele leuke beschrijving bij Bertiebo las, of wel twee eigenlijk, besloot ik naar dat museum te gaan. En dus ook naar die stad.

Geheel van deze tijd zet ik mijn (goedkope AH aktie) kaartje niet op papier, maar laad deze in de NS app. Even je telefoon voor het schermpje houden van de OV-chip poortjes en hoppa...

Het begon allemaal voorspoedig, had de dag ervoor alles klaargezet en zelfs al mijn lunch gemaakt. Dus ik was er klaar voor en ging op tijd de deur uit voor de bus naar het station.  En die kwam maar niet. Ook de andere bus die ik zou kunnen nemen richting station had vertraging. Ik zou mijn trein nog net kunnen halen en ik hou helemaal niet van 'nog net', dus haast.  Bus kwam, ik had nog een paar minuten om de trein te halen. Dus toch maar haasten. Snotvergeme!

Haha...het OV-chip poortje zei 'bekijkt u het maar met uw smartphone. Ik ga niet open voor jou!!'. En dan is er richting mijn bestemming maar één zo'n port!! Dus miste ik mijn trein. Iemand zei nog dat ik misschien de helderheid van mijn scherm hoger moest zetten. Gedaan maar nee hoor. Dus toen dacht ik dan ga ik wel via de andere kant naar een groter station en neem daar de intercity wel en stap alsnog een paar keer over.  Daar ging het poortje WEL open. Het lag dus niet aan mijn telefoon noch aan mij. Maar jemig de pemig, daar moest ik 20 minuten wachten op een boemeltje, dus ik ging terug en probeerde via de liftingang naar het perron te gaan. En dat lukte wel.  Dus alles was een half uurtje vertraagd, maar ik zei tegen mijzelf dat ik GEEN haast had, er wacht niemand op me, dus maak je niet druk. Kijk maar hoe de dag verder gaat. En geniet van het feit DAT je kan gaan.

Alleen begon mijn batterij van de telefoon raar te doen. Ik kon 'm niet opladen met een powerbank, dus ik dacht dat het aan de kabel zou liggen en besloot dan maar in Breda bij de Hema op het station (vrijwel overal zit er wel een Hema op een station) er eentje te kopen. Of in de stad. Komt goed.

Enfin...makkelijk de route te vinden in Breda. Je loopt immer gerade aus, dat pad is versierd met rode mieren, alsof je zonder die mieren echt de weg naar het Park niet kan zien (het ligt echt voor je neus!) en komt dan bij het museum uit. Er staan ook nog op iedere hoek bordjes hoe je moet lopen. Mieren, bordjes, kan niet mis gaan toch? Nou ja...behalve als je afgeleid bent door de leuke koffietentjes aldaar en het straatje mist waar het museum ligt.  hahah...maar goed; van buiten een heel oud pand en van binnen supermodern en strak. Heel uhm....apart.

Leuke tentoonstelling, echt mooie schilderijen en tekeningen maakt hij en er zit veel symboliek in zijn werk. Er was een werk van hem met Engeltjes en Duiveltjes en ik moest aan Pourquoi Pas denken, die zo door die duiveltjes wordt geplaagd. Gewoon erover heen verven en weg zijn ze!

Tentoonstelling Teun Hocks

Daarna maar even de stad in op zoek naar een Hema of een Action of iets voor een kabeltje, want op het station kon ik helemaal niets vinden qua winkels.

Mooie binnenstad met heel veel winkels die nu eens niet van een keten zijn. En autovrij en overal terrasjes. Echt overal.. Maar goed: ik had bammetjes van thuis mee en een thermosflesje met koffie dus straks in het park mocht ik lunchen.  Die Hema of Action die zag ik dus nergens. Waarschijnlijk net aan de andere kant van de binnenstad. Dus ik besloot dan maar op station Rotterdam te shoppen. Of in Leiden. Dan bleef ik op het station en hoefde niet uit te checken, want mijn batterijvoorraad stond al op 30% en opladen was niet meer mogelijk. Rond de 22% dan valt hij spontaan uit en kon ik dus niet meer in- of uitchecken, want geen papieren kaartje. Ja...living on the edge!!

Maar langer in de stad blijven, dat durfde ik niet, want toch wel een braafkaasje kennelijk. 

Omdat ik heel veel tijd had om de trein richting Amsterdam te nemen, ging ik toch maar kijken of ze op station Breda geen winkeltjes hadden en ja hoor...helemaal ergens in de kelder waren ze verstopt. Eigenlijk alleen maar vreetzaken. Ik zag alleen een Etos, als zijnde geen vreetzaak (geen Hema te vinden) en vroeg of ze daar wellicht kabeltjes verkopen en hoera! Gered.

Tot ik in de trein zat en het kreng het nog steeds niet deed. Geen groen signaaltje en nu stond hij al op 27%. Via Haarlem naar Spaarnwoude (ook nog Haarlem) gereisd. Naar de Ikea. Even naar toilet en gratis koffie gedronken (met NIETS erbij..Ramadamadoenda - met mijzelf afgesproken dat ik deze maand alleen de normale maaltijden eet en geen extra's zoals tussendoortjes of wijntjes of zoiets) en door de winkel gestrumpeld. 

Nou nee; ik vind het altijd leuk om in die huiskamertjes rond te neuzen en inspiratie op te doen. En ik moest een rekje voor in de douche hebben. Maar verder niets. En dat is alweer bijzonder want er is zoooooooooooooo veel in de Ikea. Alleen al aan kaarsen en dingetjes. Leuke kussens. Maar nee...streng zijn en ook niets bij de koekjescounter.

Het was toen inmiddels bijna 17.30 uur. Dan moest ik nog een uur wachten voordat ik weer met de trein mee kon (dat kaartje geldt niet in de spits dus na 09.00 uur en niet tussen 16.00 tot 18.30 uur), maar ik vond het wel prima zo, want de batterij was bijna uitgevallen en ik had geen zin meer in gedoe, (he...mevrouw u heeft geen geldig kaartje!) dus nam gewoon - betaald - de bus naar Haarlem station (wist dat die rond 17.30 kwam daar) en daar de bus naar mijn woonplaats. Kon er wel af wat verder niets uitgegeven dan een stom kabeltje. 

Thuis online gekeken wat ik allemaal zelf kan doen aan een dode batterij, of althans een batterij die niet goed op te laden is. Een ding wat die site voorstelde is om het gedeelte waar je kabel in moet, even stofvrij te maken. Gedaan en hij laadt nu weer op en het advies was ook om hem tot 100% te laten opladen en dan even zo te laten liggen aan de kabel. Door te laden. 

Ik zoek nu voor mijzelf ook zo'n kabeltje. Dat je energie weer op 100% staat. Even lekker doorladen!

Leuke stad Breda en nog genoeg andere bezienswaardigheden en och...die terrasjes, die lonkten. Maar budgettechnisch niet handig noch verstandig en blij dat ik van te voren had bedacht om een lunch mee te nemen. En een flesje water. Ja, saai.  Gezeten op dat bankje in dat hele fraaie park was ik toch zeer tevreden. Vooral omdat die dag ook de zon zo heerlijk scheen. En dat ik nog de hort op kan. 

Mankell: De witte leeuwin

Wat een fijn boek om te lezen. Helaas is de auteur een aantal jaren geleden overleden, maar zijn serie over de politieagent Wallander blijft fijn om nogmaals te lezen.

Deze kende ik nog niet, heb toch al aardig wat van Mankell gelezen. Het pakte me, als zoveel van zijn boeken, direct. Ik las expres wat trager, want anders zou dit boek zo snel al 'op' zijn.

Het speelt in Zweden en in Zuid-Afrika ten tijde van Nelson Mandela en De Klerk. Een moord in Ystad blijkt verband te houden met een politieke aanslag in Zuid-Afrika. Weer een goede les in hoe de zaken zo zijn gelopen en hoe sommige dingen verband hebben ook al zou je dat niet direct vermoeden of zien.

Nog steeds aktueel vind ik.

Aangeraakt

Een vriendin van mij volgt een opleiding tot masseur en nodigde me uit als proefkonijn. En daarnaast ook gewoon voor de gezelligheid.

Had ik verleden week een ervaring met aangeraakt worden, maar dan geheel niet op een warme en aandachtige manier in de Tietenpletterbus, nu zou mijn hele lijf worden aangeraakt. En dat vond ik op de een of andere manier eng.

Qua aanraken en lichamelijkheid is mijn leven nogal schraal. Ja...ik ben geen melaatse in een leprozenkolonie hoor, dus mijn kinderen omhelzen me en kusjes van kleinkind, maar las ooit ergens iets over huid-armoede. En zo voelt dat. Altijd alleen zijn levert een soort van huid-armoede op.

Maar wat was het een fijne ervaring. Ook omdat ik haar al zo lang ken en volledig vertrouw.
De massagetafel was stevig genoeg (ook voor mij), het was even wennen met je hoofd in zo'n donut te liggen, maar ik ontspande en gaf me over aan de ervaring. Ze vertelde achteraf dat ze een uurtje bezig was geweest. Geen idee van de tijd.

Was ook fijn dat ze niet heel poezelig aanraakt, maar stevig masseert. Dat voelt prettig en mijn lijf kan dat goed aan. Wat voelde het ontspannend en zalig!!
Ze vroeg nog of ik ergens niet aangeraakt wilde worden en ik gaf aan dat ze dat Happy End maar moest laten zitten dit keer.

Zo direct even stemmen, dan heb ik mijn burgerplicht ook weer gedaan. Had halve plannen om ergens heen te gaan, maar bij nader inzien kan ik beter hele plannen maken en dat een andere dag doen.

Wat een verschil als de zon schijnt, dan ziet de wereld er toch weer wat vriendelijker uit.

Afknapperrrr

Doe je de voordeur open, want er wordt aangebeld. Staat er een jonge man op de stoep met in zijn rechterhand een tablet. Dan weet je eigenlijk al hoe laat het is.

Maar zijn openingszin was wel zo belabberd slecht dat ik direct niks meer zou willen kopen.

"Is de directrice van de huishouding aanwezig?"

"Neen"

Kleine pauze en hij keek me al raar aan, want DAT antwoord had hij natuurlijk niet verwacht. (In zijn script staat; bij een vrouw, zeg directrice, bij een man zeg directeur. En kijk er vooral guitig bij. Zo van wat zijn wij gevat he...)

"Weet u ook wanneer ze er wel is dan?"

"Neen, en trouwens zeg maar dat ze je een ander script moeten geven want dit is de meest waardeloze introductie zin die ik ooit heb gehoord. Dit wordt echt niks zo".

En hij droop af.

Ach...arme student. Ga toch wat leukers doen als bijbaan.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Gelukkig is het vandaag hier wat minder grauw, kil en grijs en zie ik af en toe zelfs de zon! Dat geeft de burger moed. In ieder geval geen dik vest aan hoeven doen vanochtend.

Kijktip: The Split

Via BBC First heb ik de eerste serie al bekeken en vond het een fijne serie om te bekijken. Nu staat hij op de Nederlandse tv op het programma, maar net als Cold Feet, op een zeer laat tijdstip - rond 23.00 uur op zondagavond,  dus iets om op te nemen of later via NPO start te bekijken.

Wat het interessant maakt is dat ook Barry Atsma er een grote rol in speelt. Het gaat over de echtscheidings-advocate Hannah, die het advocatenkantoor van haar familie verlaat om te gaan werken bij de concurrent: Noble & Hale. Hierdoor komt de relatie met haar moeder Ruth en haar zussen Nina en Rose onder grote druk te staan.

Aanrader!

Was vooral onder de indruk van de mooie kleding en hakken die de hoofdrolspeelster in haar rol draagt. Ik ken haar vooral uit series waar ze wat meer 'gewonere' vrouwen speelt en hakken niet echt handig zijn. Politievrouwen en vrouwen die op de boerderij werken. Leuk haar eens in een andere huid te zien kruipen. En wat mooie goedvallende kleding kan doen. En die hakken.

Jajajaja...lekker oppervlakkig, maar een mens is opgebouwd uit vele facetten en dit is er ook eentje van mij. Die schoonheid heel erg waarderen kan.

Goedkope Bloemon

Laat me regelmatig inspireren door bloemschikkers en tegenwoordig zijn nette strakke boeketjes uit, maar de boeketten a la de voor mij dure online service van Bloomon hip.

Heb niet echt budget voor een boeketje verse bloemen, maar wel genoeg ideen hoe ik dit toch voor elkaar kan krijgen. Nep!

Afbeelding van dh_creative via Pixabay 

En de nepbloemen zijn steeds meer 'echter'. Her en der te koop. Kijk voorbij de lelijke nepperds en opeens zie je mooie schatten.

Zet de fake bloemen met een echte tak of wat echte bloemen uit de tuin in een grote vaas of bij voorkeur nog grotere kan of iets dergelijks en voila...kan je jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren mee doen.

Ik varieer wel met de seizoenen en met echte bloemen uit de tuin. Maar zie bij de bloemisten dat er soms in de winter al bloemen in een vaas staan die bij mij in de tuin pas in de zomer bloeien.
En als de bloemen (pioenrozen of zo) in mijn tuin in bloei staan, dan mag er uiteraard ook eentje binnen in een vaas. Of twee. Of doe eens gek, drie.

Maar zo hou ik de kosten relatief laag en het plezier hoog.