Meesterwerk zwijmel

Kijk altijd gebiologeerd naar de tv als er een uitzending is van Het Geheim van de Meester (nou ja..meestal neem ik het op; kan ik in alle rust kijken als ik tijd en zin heb. En nog even terug naar extra interessante stukjes).

Bekende kunstwerken tot op het bot ontrafeld en geprobeerd (nou....wel heel erg prachtig geprobeerd) na te maken.

Wat kan die dame schilderen!!

En ook zo divers in de stijlen die ze beheerst. Meestal is een schilder bekend om zijn/haar stijl. Zij beheerst moderne kunst maar kan ook een Vermeer of Rembrandt namaken.

En hoe meer ik leer over een schilderij hoe meer ik bewondering ervoor krijg. En verwondering. 

En hoe bijzonder is het dat een meisje die 400 jaar geleden is geschilderd, nu nog steeds zo levendig eruit ziet. Die ogen en vooral die mond!

Dus mag Madonna zingen over Masterpiece vandaag. 

Efkes zagen

Kreeg een brainwave in de bus naar huis; niet direct aan het eten beginnen te werken, maar eerst een kwartiertje - met timer - zagen.

Morgen wordt de groenbak geleegd, het project struik had nog wat zaaguurtjes staan, dus hoppa....dat was even fijn. Want de hele dag onder tl-balken werken, met 50 andere collega's de hele dag hetzelfde zeggen en ondertussen met je jas aanzitten (kind...dan heb je er buiten niks aan!) omdat de airco zo koud staat, da's niet fijn voor je lijfelijk welbevinden.

Maar even wat lichamelijke arbeid is weldadig.

Mijn eten had ik gisteren al in een grote hoeveelheid gemaakt, dus kon ik op het vuur zetten om door te warmen. Zaag gepakt, handschoenen aan en zaaaaaaaag!

Het voelt ook goed omdat ik wat anders deed dan de normale routine.  En dat is altijd fijn om uit een sleurgevoel te komen.

Heb zin om morgen met wanten aan te gaan zitten werken; gewoon om ze te jennen. Maar het zal ze geen moer uitmaken. Want ben je ziek bij ons, dan krijg je niks noppes nada betaalt. Dus denkt mijn achterdochtige geest dat het ze alleen maar goed uitkomt, al die schorre kelen en stijve nekken.

Oh...toch nog gezaagd lees ik.

Wat doen jullie om uit de sleur te geraken?

Daten als je in de 70 bent

Een dame die ik ken heeft een vriend. Althans, ze noemt dat zelf zo. Vriend noemt haar zijn vriendin. Hij heeft er meerdere. Daar had vriendin al moeten gaan nadenken over ZIJN invulling van het begrip vriendin. Ik bekeek dit toch altijd wat anders en man met de hond vroeg me ook al "hebben ze sex gehad?".

Ze doen dus veel samen, bioscoop, theater, en vooral veel  uitjes, wandelen, naar een tentoonstelling of een muziekvoorstelling of hij kookt voor haar of zij voor hem (nou....speciaal voor hem...deze dame is geen keukenprinses; er worden gewoon porties voor 2 personen gemaakt in plaats van voor 1 persoon. Geen liflafjes en misschien als uitschieter een bakje zelfgemaakte appelmoes). Geen lekker wijntje bij het eten of een heerlijk dessert. Of een mooie gedekte tafel. Zo zit zij niet in elkaar.

Het zijn dus vooral allerlei uitjes die ze samen doen, ze delen gezamenlijke vrienden, kerken in dezelfde kerk maar delen geen lichaamssappen zeg maar.

Het zou zo een komische serie kunnen zijn. Hij zit helemaal rechts van de kerkbank, maar schuift iedere week steeds dichter naar haar toe. Tot ze naast elkaar zitten. En uit de kerk een kopje koffie bij elkaar drinken. En in de kerk het opvalt. Erover gepraat wordt.

Hij stuurde haar berichtjes vanuit zijn vakantie-adres en vriendin zag dit als een teken dat er vooruitgang zat in de relatie. Want de berichten waren heeeel lang. (Ze is niet veel gewend met haar Nokiaatje).

Ook gingen ze samen naar verjaardagen van gezamenlijke kennissen, als een soort setje (vond zij vooral).

Maar helaas voor vriendin....kwam er een andere vrouw in beeld, een beetje een type vrouw zoals de wilde zus van Hyacint Bucket, die volgens deze vriendin het met iedere man aanlegde die ze tegenkwam in de kerk (nymfomaan??) en tsja...deze vrouw is iets fitter dan de vriendin en kon wel 2 uur fietsen in plaats van het halve uurtje wat vriendin nog volhoudt (geen electrische fiets helaas), maar tsjeee....vriendin, je bent ver in de zeventig. Een vogelnestje of een ingewikkelde positie uit de Kamasutra zie ik je ook niet meer zo snel doen met twee nieuwe knieeen.

Dus ging hij opeens veel met mevrouw Nymfo fietsen. En we weten allemaal wat er van fietsen komt....nu wil hij graag met die dame trouwen, want oh oh oh hij is verliefd. Allemaal binnen 3 maanden. Kan best zijn dat hij ook denkt...wie weet hoe lang ik nog heb en binnen is binnen?

Of dat Mevrouw Nymfo denkt...ha fijn; een man met een groot huis en een leeg bed. Drie keer pijpen en hij is van mij.

Tsja...wat kan je daar nou van zeggen. Dat een relatie toch ook lichamelijkheid inhoudt en dat dit meer is dan een braaf kusje op de mond (zonder tong). Dat die vriendin goed had moeten luisteren toen vriend zei dat hij niet verliefd was op haar. Dat hij dit dus als een vriendschap zag; geen relatie.

Dat zij lief gedrag van hem vertaalde als verliefd gedrag. Maar lieve vriendin is in het geheel geen lieve mannen gewend. Helemaal geen andere mannen sinds haar echtgenoot, die in het geheel niet liefdevol was maar wel lichamelijk, overleden is.

Dat vriendin niet in haar aloude valkuil had moeten trappen dat ze hem nog wel kon veranderen. Dat hij wel ging inzien dat haar liefde voor hem zo oprecht was, dat ze nog lang en gelukkig leefden. Dat zijn niet-verliefd zijn geen bezwaar was omdat zij het wel voor twee was.

Zeventig plus en liefdesverdriet - wie had dat gedacht?

Kom maar hier Geluk!

Een grote groene struik in mijn tuin groeit alleen maar elk jaar groter en hoger, ondanks snoeien en bloeit nooit. Echt al jaren en jaren nooit meer. Oh...welk een metafoor zie ik hier opeens.

Dus verleden jaar heel kort gesnoeid, maar nog geen resultaat. En nu - in het kader van werk maar met je handen, dan hoeft je hoofd even niet meer over alles na te denken en te malen - ben ik de struik aan het verwijderen.

Wat een stappenplan op zich is, want een taaie rakker.

Eerst alles takken gekortwiekt. Zo de schutting erachter is ook weer zichtbaar. Helaas, want lelijk!!
Daarna alle dikke takken eraf.
Alles in kleine stukken gehakt/geknipt en in de groenbak
Wachten tot groenbak leeg is want vol daardoor
Verder met dikke takken kortknippen.
De rest afzagen
Kijken of het me nu lukt ook de wortels en stronk te verwijderen. De grond is keihard want zeker 30 jaar niets aan veranderd rondom struik.

Het houdt me lekker bezig, want ik merk dat ik teveel denk, en dan vooral in negatieve kringetjes, dan goed voor me is.  Dus Snap out of it!!

Eens kijken of de methode van in kleine stappen de tuin veranderen ook op mijn leven inpasbaar is. Nou ja...eigenlijk weet ik dat al wel. En doe ik dat al jaren, dankzij de lessen van The Flylady. Dat is hoe ik meestal grote projecten aanpak. Hak het in kleine behapbare stukken. En dan elke keer weer een stukje. Vooral ook het denken in termen van "Ik Mag" in plaats van "Ik moet" helpt hierbij.

Oh ja...en wat ga ik daar dan neerzetten??? Mag ik de hele winter over nadenken. Ik denk aan een vlinderstruik, omdat ik zo hou van vlinders en insecten in mijn tuin.

Dus gisterenmiddag maar even een eind gefietst in plaats van braaf boodschappen doen. Kwam wel uit bij een leuke woonboulevard. En voor de zesde keer naar hetzelfde kussen gekeken en voor de zesde keer toch maar weer teruggelegd. Leuk; maar is het echt nodig? Nee dus.
Wel foto's gemaakt met ideeen voor hoe zelf eea te maken.

Toch wel 2 kleine herfstplanten gekocht. Ook niet echt nodig; wel stukken goedkoper en als het goed is en de slakken mijn barriere van koffiedrab niet kunnen nemen, dan heb ik er nog jaren wat aan.

Blijven kijken naar wat er wel allemaal mogelijk is.

Wat ook heerlijk is dat ik eindelijk het boek Op naar Geluk van Ap Dijksterhuis in de bieb zag liggen. Alsof het mijn naam riep. En een boek van Eckhart Tolle.

Verder al weken bezig met het beluisteren van een luisterboek van de bieb over Wenken voor het Goede Leven; wat filosofen door de eeuwen heen hebben gezegd over hoe de mens een goed leven kan leven. En wonderbaarlijk - of ook niet - komt daar nergens op nummertje 1 te staan dat meer geld of nog meer bezit dat voor elkaar gaat krijgen.

Wellicht is dat dan de les uit deze periode in mijn leven. Dat ik ga leren zien waar ik mijn geluk uit haal. En dat ik in staat ben om dat, ongeacht mijn financiele situatie, te zien en ervan te genieten.
Want er is nog niets veranderd in mijn plaatje: nog hetzelfde niet-uitdagende slechtbetaalde werk en nu ook nog een dreigende belastingschuld erbij. Goh...als ik dit zo opschrijf is het zelfs - op papier - nog slechter geworden. En toch...en toch...toch ben ik nog steeds in staat om geluk te zien en te voelen.

Dat het simpelweg al heerlijk voelt op vrijdagavond nadat ik uit mijn werk kom, direct de fiets te pakken en lekker nog zonder jas naar de bibliotheek fiets. En dat die fiets niet in elkaar zakt, zoals bij Toren C, waarin een nogal royale vrouw even de sportfiets van haar collega leent.
De wind in mijn haren voel, de herfst al ruik en dan toch nog zulk mooi weer. Zomaar; gratis.
Dat ik in die bieb een berg boeken mee mag nemen. Ik hoef ze niet te bezitten om me rijk te voelen. Lezen is genoeg.

Dat ik me realiseer dat het niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is dat je op de fiets kan stappen en wegfietst. Zonder motortje, gewoon je eigen benenkracht.

Het lijkt me veel zinvoller om me bezig te houden met tevredenheid dan zurigheid en ontevredenheid en meer meer meer.

Eerst maar een lekker kopje koffie, gewoon uit eigen keuken, niks bijzonders en toch ook weer wel. Snufje kaneel op de koffie voordat het water doorloopt, heerlijk.

Net nog even een slak uit de muntplant gehaald; die mag zo direct verhuizen naar een andere plant van de Gemeentetuin.

De zondag ligt nog voor me; straks komen mijn dochter en schoonzoon met hun aandeel in mijn geluk: Hun liefde voor elkaar, mijn kleinkind in de maak en een half schaap vanwege het Offerfeest.

Allemaal gratis.

Of zoals een zangert ooit al begin jaren zestig zong:

What luck that' I'm a little piece of the world

That I know the songs of the siskins and the blackbirds

And that I can join in with all that lives

And I can breath with all that has a breath

Knieenzwijmel

Lijkt me soms heerlijk om geheel in katzwijm te liggen voor iemand. En ook weer niet, want verliefdheid is doodvermoeiend. Een soort van ziekte. Dacht vorig jaar nog heel even dat ik ook ziek was, maar dat was slechts een illusie, zelf bedacht en toen ik de roze bril even af had, zag ik hoe hij werkelijk was.


Dus laat deze dame maar lekker op haar knieen liggen.

Zing ik lekker mee met deze dame:

Ademnood

En toen, ondanks alle stappen in mijn stappenplan - Help Citroen de Winter door - trok ik het niet meer.  En dat terwijl ik zo netjes mijn zelfopgelegde planning volg en al heel wat bullets had afgewerkt. Extra vroeg gewandeld. Tralaladiela.

Mijn financiele administratie keurig op orde. Geen achterstanden. Nou ja...een leuke belastingschuld maar daar werk ik aan.

Eventjes maar, een minuutje of 10 ademnood, want ik mag van mijzelf niet de Zieligheidskaart te lang spelen. Maar man man man...dat was niet fijn.  Gelukkig is het snel weer over en is er ook niemand,  behalve ikzelf zei de gek die me weer rustig laat ademhalen.

Ik MOET (gatverdarrie ik wil helemaal niets meer moeten, moeten heb ik een hekel aan, maar ja...wie betaalt, bepaalt) omdenken. Opties zien.

En ik zie ze niet.

Ja die ene, die ijsschots-optie van overbodig dus drijf maar af.  Wat ook niet mogelijk is want het is gewoon te warm om nog ergens ijs te krijgen.

Dus zaak is om alweer op te staan, normaal te ademen en alweer te kijken naar mogelijkheden.

Van de week reed ik met de bus langs het station van mijn woonplaats en zag het gebouw van een oud-werkgever. Zag mezelf op het station staan, jaren geleden, met mijn zakelijke outfit en koffertje en laptop.

Op weg naar het vliegveld want ik zou in de UK een presentatie en demonstratie gaan geven van ons softwareproduct. Na lang onderhandelen, kreeg ik die kans. En uiteindelijk deed mijn baas een rondedansje toen hij de grootste opdracht ooit naar aanleiding daarvan binnenhaalde, oh ja...die ik binnenhaalde. Dat was een mooie gelegenheid om eens even over mijn salaris en emolumenten te onderhandelen.
Tot drie keer toe terug geweest en uiteindelijk kreeg ik precies wat ik voor ogen had. Als drive had ik thuis mijn kinderen, waar ik een goed voorbeeld voor wilde zijn. Never, never, never give up. Zoiets.

En nee, dat soort werk ambieer ik niet meer. Te veel gericht op tijdelijke successen en het keiharde van targets halen. Haal je je target niet, dan ben je niemand meer.
Goh...dat doe ik nu nog steeds. Elke dag weer een dumb-ass target halen en hoera...weer gehaald en wat krijg ik ervoor. Oh ja...niks. Tientje per uur. Een koekje van de baas bij de koffie op vrijdagen. En oh ja...wel even uitloggen als je naar de wc moet he.

Grappig, of misschien wel hard nodig, is dat ik een meditatie-oefening moest (haha..moest!!) doen met als opdracht "ik verwacht wonderen". Zat mijn kritisch ik telkens tussendoor te zeiken van "ja, dat zal wel". En toch maar gedaan.

En ondertussen ook nog zoeken naar normaal werk.

Genoeg om ademnood van te krijgen.

Erg mooi Crowdfunding project

Een project van twee leuke ambitieuze jonge mannen wat ik graag onder jullie aandacht wil brengen.

Investeer!

JuiceThis