Pay it forward

Van een lieve blog-vriendin kreeg ik twee kaartjes voor Artis. Kon ik samen met mijn kleindochter naar de aapjes gaan kijken.

En toch ben ik niet gegaan. Maar gaf de kaartjes door aan mijn dochter en schoonzoon. Die hadden een woelige privé-tijd achter de rug, waarin vooral anderen beroep op hen deden en er was weinig ruimte voor het gezin meer daardoor voor wat ze noemen "Quality-tijd". En ze gunden zichzelf ook weinig. Maar wel altijd voor anderen klaar staan. Kleindochter mocht nog gratis mee. Dus die twee kaartjes pasten goed.

Hoe simpel het klinkt; leuke uitjes met je gezin doen. Ik schrik echt van de entreeprijzen. Of merk dat ik een beetje jaloerse gedachten krijg als ik lees van een abonnement op een pretpark of dierentuin. Besef steeds beter dat dit niet meer in mijn mogelijkheden ligt.

Maar niet alleen het uitje is duur qua entree-kosten, maar ook de reis erheen en het parkeren. Neem je niet je eigen versnaperingen mee (als dat mag; sommige uitjes mag je niets meenemen), ben je nog weer duurder uit.

En ja; die uitjes van gratis naar de kinderboerderij die snappen en kennen en weten we. Maar een kind op de basisschool wil ook wel eens vertellen hoe leuk het was in het reuzenrad ergens heel anders dan zijn eigen omgeving.

Las het al een hele tijd terug op het blog van Annemiek; hoe blij mensen worden als ze zo'n 'simpel' dagje weg met het gezin wordt aangeboden. Dat ziet Annemiek goed.

Dus hoefde ik niet lang te denken en gaf mijn kaartjes door. Als ik mijn eigen aapje maar af en toe kan zien, dan ben ik al blij. En als ik weet dat haar ouders even kunnen bijtanken, nog blijerer.

Dus heeft deze lieve vriendin niet één mens blij gemaakt maar wel vier. Dat is nog eens Pay it forward.

Gisteren was ik de hele dag in een nogal mineurstemming, nadat ik het nieuws hoorde van de koelbloedige moord op een advocaat in Amsterdam. Een jonge man, een gezin wat achterblijft en iemand die staat voor wat hij als beroep heeft gekozen. En daarom uit de weg wordt geruimd. Als waarschuwing. Gewoon voor zijn huis.

Dus heb me voorgenomen vandaag dingen te doen die me vrolijk maken, want het kwade mag niet winnen.

Eerst dus maar eens lekker een was in de machine gestopt, dankbaar zijn dat dit gewoon allemaal kan, mijn bed afgehaald en straks heerlijk opnieuw opmaken met verse schone lakens en dekbedhoes. Ik weet dat ik kalm word van dit soort simpele huishoudelijke taken.

De buitendeur staat wagenwijd open; kom maar door zon en frisse lucht. Weg met de spinnenwebben in mijn hoofd.

Verbouwen

In mijn straat staat al een tijd in mijn rijtje een woning te koop, of toch te huur, of toch te koop. Een hele tijd gebeurde er niets, kwam er niemand kijken, maar werd er ook niet verbouwd om de huurwoning geschikt te maken voor verkoop. Heb zelfs gebeld naar de woningbouwvereniging wat het huis moest gaan opbrengen. Ik moest Funda maar in de gaten houden.

Er werd een container geplaatst met dixie. Die container werd weer opgehaald. Net als de dixie.

Het bleef lang rustig. Lang als in maanden. Het was natuurlijk ook bouwvak en gewone vakantie.

Hoorde van iemand uit de straat dat de woning nu te huur staat, huur inclusief de gehuurde zonnepanelen (goh...) voor het bedrag wat nog net binnen de sociale woninghuur valt. Zag ook (als nu officieel oude muts a la Miss Marple) dat er mensen kwamen kijken. Alleen van buiten, dus geen kopers, want die hebben een sleutel van een makelaar en komen dan ook met een man/vrouw met jasje kijken.

Daarna weer niets. Ook op Funda niets te vinden.

En vorige week werd er een  wederom een container geplaatst. En nu een busje en er klinkt gehamer. Zie dat een houten schuurtje in de tuin wordt afgebroken (dat mochten de vorige huurders laten staan vertelden ze me). Zonde...weet zeker dat veel mensen er blij mee zouden zijn, maar goed...ik hoef het niet. Ik wil graag tuin ipv opbergruimte. Want de huizen hebben een aangebouwde schuur.

Maar nu wordt niet alleen het schuurtje afgebroken, maar wordt er in het huis gesloopt en geboord (tegels van de badkamer slopen vermoed ik); dus...het zal wel in de verkoop gaan over een tijdje. Want voor een huurwoning wordt er niet verbouwd noch gesloopt. Alweer een huurwoning weg dus. En nieuwe worden er niet echt hard bijgebouwd.

Zo..nu weer verder uit het raam gluren!

Afbeelding van skeeze via Pixabay 

My Pad

Toen ik de klikko aan de weg wilde zetten, zag ik dat er een kleine pad onder zat verscholen. Nog niet eerder in mijn tuintje gezien. Wel leuk, maar wel een enorm eind van water/sloot of wat dan ook verwijderd.

Misschien dat een kat 'm had vergeten? Of zat hij/zij te wachten op een ritje?

Afbeelding van Francois Van Iersel via Pixabay

Nu mag hij mijn vijvertje in de achtertuin ontdekken. Er staat al jarenlang een oude dakpan in, zodat kikkers, padden, egels en vogels er ook weer makkelijk uit kunnen klimmen, mochten ze erin gevallen, geklauterd of gesprongen zijn.

Maandag-wijsheid

You'll know when you need to know, Cellie, and not a moment earlier. 

That's how it works when the answer you're looking for depends on other events that must first settle, new players that need to be gathered, and serendipities that are still being calculated.

Cellie, sometimes, not even I know, until I know. 

But you will, 

   The Universe

Afbeelding van Hans Braxmeier via Pixabay 

Fiets 'm erin!

Heerlijk een flink eind gefietst gisteren. Er was in het bos in de buurt een Paarden-evenement, daar fietste ik langs; gewoon de borden volgen.  Ik maakte een rondje wat ik vaak liep met Man met Hond, maar dan alleen op de fietspaden. Verder en verder en vooral genieten van de zon, de rust en het durven fietsen. En onderweg stapte ik af (zonder vallen; jawel; ik kan dit gewoon!!) om wat bramen te plukken, de laatste van het seizoen, maar had er nog geen eentje geplukt eerder dit jaar. Zonde he!

Ik moest een vrij steile heuvel op. Bedacht dat ik dan best wel zou kunnen omkiepen, omdat ik niet genoeg snelheid had aan het eind, maar bedacht ook - dat zien we dan wel weer. Lekker vaart maken en gaan met die banaan.

En het ging!

Had ik daarna nog een heel stuk middag over, dus het gras maar gemaaid, want nu eindelijk droog. De zon staat bijna niet lang genoeg in de tuin om het gras en de ondergrond droog te krijgen. Echt herfst-signalen. Wel kon ik ook de was nog buiten drogen. Heerlijk!

Natuurlijk zou ik ook naar allerlei monumenten kunnen gaan kijken, maar daarvoor moet ik reisgeld uitgeven. Dus ik kijk wel in de spiegel.

Niet weglopen (ja letterlijk want dan fiets ik niet meer, maar ga dan maar 'lopen') van zaken die eng zijn, vervelend zijn of pijnlijk. Loop je tegen de zestig en moet je dat nog leren. Gelukkig snap ik dat een mens nooit te oud is om wat te leren. En wil ik ook leren.

Net buiten kunnen ontbijten (laat ontbijt hahah) en dat alleen is al genieten.

Wat is de stoep toch hard.

Als je van je fiets afvalt en jezelf (jaha...dat hele gewicht op een rechteronderarm) denkt te kunnen opvangen.

Gelukkig is behalve de elleboog en mijn ego niets anders geschaafd. Wel weer heel blij dat er lieve mensen zijn die zich om je bekommeren. Door de schrik kon ik niet zelf meer overeind komen. Ok..met fiets over je heen gedrapeerd is dat ook niet zo makkelijk.

Had ik net deze week mijn moeder eindelijk weer eens gesproken na weken radiostilte  (lang verhaal, ander blog onderwerp) en hoorde dat ze eigenlijk niet meer durfde te fietsen (oh...weten we ook direct van wie ik dat heb!), nadat ze een keer midden op een drukke weg onderuit ging (ergens begin van dit jaar) en net als ik onder de fiets terecht kwam. Maar zij durfde niet overeind te komen, want twee nieuwe heupen en die arts heeft waarschijnlijk iets te hard ingepeperd dat ze heeel voorzichtig moet zijn. Dus niet vallen. NIET vallen. Maar gelukkig heeft ze haar auto nog zei ze.  En ze loopt ook nog zonder rollator, maar voor de boodschappen met de fiets aan de hand. Fiets lopend heen en fiets lopend terug dus, met boodschappen in de fietstassen.

Zocht dus voor haar val-trainingen op, voor meer zelfvertrouwen en gaf aan dat ze die waarschijnlijk bij een fysio ook geven. Ze zou eens kunnen informeren, om te leren wat ze kan doen als ze gevallen is. Of via de thuiszorg of via de huisarts. Jaja.. (dus dan denk ik: het zal wel Neenee betekenen, gezien eerdere resultaten uit het verleden).

Nou...hoe hoogmoedig kan je zijn, dat je dan zelf in die situatie zit. ligt. Want ook mijn knieen daar kan ik niet op zitten (dat vertelde mijn moeder mij dus) en hoe kom je dan weer omhoog. Nog maar even flink 'droog' oefenen dus, maar dat is dan uiteraard op een kleed - lekker zacht - en niet op de harde stoepstenen. . En met voor mijn gevoel duizenden, honderden, tientallen..ok vooruit drie paar ogen op je gericht. En in een zeer oncharmante foetushouding. En toch ga ik dit wel doen; oefenen

Tegelijkertijd dacht ik aan hoe een kind doet als hij of zij valt. En wat wij als ouders aan zo'n kind leren. Opstaan en gewoon weer verder gaan. Ja, traantjes drogen als dan nodig is, maar hoppa...gewoon nog een keer doen. Doe maar! Die gedachte hielp me ook om direct na het vallen weer verder te fietsen. Ik moest van mijzelf. En me niet te laten kisten door zo'n ongevalletje. Met een geschaafde elleboog als enige schade en een kapotte sleutelhouder. Kon allemaal veel erger zijn. En nee, er is helaas niemand die eventuele tranen droogt, maar kijk en onthoud hoe aardig die vreemden waren die je hielpen.

Maar ik zie ook te duidelijk de overeenkomsten; je leven laten beheersen door angsten. Daardoor laat mijn moeder heel veel en durft te weinig voor haar ware mening uit te komen. Dat klinkt als een erfenis die ik niet zou moeten accepteren, want negatief kapitaal. En toch is het er. Ook ik hik hiertegen aan. En ik wil niet hikken, ik wil gewoon doen. En zeker niet mokken.

Nu een fijne blauwe plek en een schaafwond en een pijnlijke schouder, maar dat zat al in de verwachting.

Met klam en koud zweet op mijn hoofd liep ik vervolgens bij de kapper binnen (mijn doel voor de fietsrit) en was direct aan de beurt. Geen lange wachttijden. Wat heel prettig was, want ook de kapper stelde ik al te lang uit. En ja, dat kwam financieel ook beter uit, maar nu moest ik van mijzelf naar de kapper. Drie keer per jaar is ook regelmaat uiteindelijk. Het geld stond al klaar in een spaarpotje.

En op de fiets daarna weer terug naar huis. Zonder bibbers, gewoon doen. Doen doen doen. Ik kan het en ook ik verdien het om normale dingen te mogen doen hield ik me voor.

En toch ga ik dit zeker dagelijks doen; oefenen in opstaan na gevallen te zijn. Met het hoofd en met het lijf.

En nu een heerlijk zaterdags kopje koffie brouwen. Zin an!

Pubers en fietsen

Het bibliotheekgebouw waar ik regelmatig boeken haal en breng, staat naast een middelbare school.

Alhoewel er een keurig bordje hangt dat die 'nietjes' niet voor scholieren zijn, is het tussen schooltijden (tot ongeveer 16.30 uur) door de weeks altijd afgeladen vol met voornamelijk fietsen van u raadt het al, scholieren. Schots en scheef en uiteraard her en der geparkeerd. Denk ik altijd aan die arme ouders, die investeren voor in goede schoolfiets en de puber smijt en gooit ermee. Of gezellig voorop het rek een vriendin er mee vervoeren.

Nou vooruit, ik dacht aan mijn jaren met mijn pubers waarin ik altijd riep; niet van de stoep af bonzen...Jahaaaaaa. En dus nee, want goh..alweer een slag in het wiel. Of een spaak eruit.
Of erger. Fiets gestolen. En dan rekenen hoe er toch weer een andere fiets kan komen.

Maakte van de week de fout om toch binnen die "NIET"-tijd te gaan en moest dat inderdaad bekopen met een lange zoektocht naar een plekje, want mijn nieuwe fiets ergens los neerzetten, dat wil ik niet. Dan is het jat-gevaar zeer hoog. Altijd ergens aan vastzetten en 2 sloten. Zou er het liefst nog een fiets-oppas bijzetten.

En terugrijden is dan ook een uitdaging want zoals iedereen weet, fietsen scholieren niet doordacht, maar zeer impulsief. Net een vlucht spreeuwen die dan weer links en dan weer rechtsaf gaan. Dus boog ik maar mee met een bocht, alhoewel ik rechtdoor moest, want anders lag ik onder een berg scholieren. Ik riep nog wel dat het handig is als het 'kind' zijn hand uit zou steken, maar ach...iedereen weet dat dit totaal zinloos is. Pubers proberen op te voeden. Als YEP-per.

En ik moest wel lachen om mijn acrobatische toeren. Ging allemaal nog goed. En voortaan inderdaad NIET meer op prime-time daarheen als ik ook tijd heb om dat op andere tijden te doen. Maar had nu net zin in om er op die tijd heen te gaan. Jammer de bammer.

Maar ook weer overleefd hoor. En ik kon er eigenlijk wel om lachen.