Maarten heeft geen naaktfoto nodig

Hoop dat hoe Maarten de uitslag van de verkiezingen analyseert,  inderdaad ook zo gaat rollen. Hij hoeft in ieder geval niet net als de heer Baudet een kiekje in zijn Adamskostuum te laten circuleren om zieltjes (nou, zieltjes...denk dat het niet over de ziel ging) te winnen. 

Foto en tekst van de Facebookpagina van Maarten himself

After Life

Op aanraden van Min of Meer begon ik op Netflix met After Life.

Nu ben ik al jaren fan van Ricky Gervais, maar niet alles wat hij doet is even geweldig. Maar After Life wel. Ontroering, verwarring, gewoon keihard lachen.

En het thema natuurlijk; wat doe je na de dood van je geliefde. Hoe zie je toch nog zin in je leven en heb je zin in leven. Of krijg je dat weer.

Gisteren hoorde ik dat de schoonvader van mijn dochter plotseling een vlucht moest boeken naar zijn thuisland, want er was iemand overleden in de familie. Naast dat er een oom van haar man hoorde dat hij kanker heeft.

Las vandaag een ontroerend interview in de Volkskrant over de man met de eeuwige trui, Hans Spekman, die in zijn leven al veel verdriet en verlies kende en nu hoorde dat hij binnenkort zijn vrouw gaat verliezen. Wat me raakte was de diepe liefde die ze voor elkaar hebben.

Nu ben je er; morgen kan alles anders zijn.

Dus zojuist maar zo verantwoord mogelijk gestemd, omdat het kan. Omdat ik mag stemmen in dit land. Dat de harde stemmen, de grote bekken het niet winnen. 

Meneer Van Dalen wacht op Antwoord

Of eigenlijk is het mevrouw Van Dalen die wacht. Alweer een week. Op mijn aanvraag tot een langere aanlevertermijn van bepaalde stukken. Die een derde partij aan het uitzoeken is en moet aanleveren.

Bellen, e-mailen, zelfs de good-old brief, alle (nieuwe) communicatie-technieken schijnen niet tot deze ambtenaar door te dringen. Dus heb nog steeds geen duidelijkheid of ik nu onder de Participizzawet val. En toch al in januari aangevraagd.

Maar ach...als dat mijn grootste zorgen zijn...Had ook in een tram op weg naar iemand kunnen zitten gisteren. Met een gek in diezelfde tram.

Van de week ook mijn eerste ervaring gehad met nieuw vrijwilligerswerk. Een beetje rommelig verliep een en ander, - niemand om me op te vangen en welkom te heten - maar dat kwam door nogal vage communicatie van het hoofd van het clubje. En ik kan gelukkig wel tegen rommeligheid en zelf dingen oppakken. Moet ik mezelf afremmen om het niet direct over efficienter werken te hebben hahah...Het is geen werk, het is vrijwilligerswerk.

Wel leuk om te doen, om een paar uurtjes ten dienste van een ander te staan. Het is een functie waarin je mensen helpt met vragen over formulieren, aanvragen van allerlei zaken en andere dingen waar ze zelf niet uitkomen. Soms simpele dingen, maar vaak een heel dossier en dan je een afspraak maken met iemand die daar meer van weet en ook hun dossier kan inkijken op kantoor.

Viel me gisteren al op dat een vraag die een vrijwilliger moest beantwoorden en die hij niet zo snel kon beantwoorden, gewoon in mijn jaarlijkse rondje 'besparen' zit. Maar wijselijk hield ik mijn mond, want wil ook weer niet het Bijdehandje zijn. Maar kon wel mijn kennis delen over waar je kan zoeken en hoe.

Helaas moet ik wel naar een andere locatie verkassen, (de huidige ligt op 5 minuten lopen) want de huidige vrijwilliger wil liever niet een dag inleveren, maar de organisatie wil graag achtervang hebben bij ziekte of vakantie, dus vandaar de vacature. Gelukkig openen ze binnenkort een nieuwe locatie wat dan mijn standplaats wordt. Maar dus wel fietsen (en vooral op- en afstappen), dus dat moet ik maar flink gaan trainen. Want ik wil zo graag weer 'normaal' zijn.

Maar ook direct alweer te maken met Ego-gedoe. Alsof je weer terug bent op je werk. Enfin...Ego's heb je in iedere organisatie. En misschien ziet men mij ook wel als een typetje.

Nu nog maar een keer bellen. Luistert de ambtenaar wel de voicemail af?

Wachten....niet mijn sterkste eigenschap!

Afbeelding van CJ via Pixabay 

Naschrift 20/03
Aan de tijd in de e-mail te zien, nog voor hij zijn werkdag officieel moest beginnen, heeft de ambtenaar een antwoord, met excuses voor de vertraging, verzonden.  Dat ik uitstel krijg.
Dat is fijn.

Honderd procent

Hoorde van een coach als advies dat ik, als kennelijk iemand die nogal perfectionistisch is (nou ja, op het professionele vlak dan denk ik dan maar) dat ik op die manier weinig energie over hou voor de andere dingen van het leven als ik al 100% in mijn werk (of nu dan de zoektocht naar werk) stop qua energie.

70% is meer dan genoeg, dan hou ik nog ruimte in mijn hoofd en energie-meter over voor de rest.

Of eigenlijk; is het nodig om de dingen die ik doe - nu dan voor de Participizzawet-verplichtingen - op 100% (of eigenlijk meer, maar dat kan natuurlijk cijfertechnisch niet) te doen.

Met 70% heb ik een zelfde rendement. Goed genoeg.

Dus dat percentage, dat getal, dat humt door in mijn hoofd als ik weer te veel, te goed en vooral te braaf mijn dingen doe. 70% is goed genoeg.

Waar ik wel enorm om misplaatst moest grimlachen is dat hij zei dat ik mijn innerlijke Antilliaan wat meer moest toelaten.

Nu heb ik wel eens een Antilliaan in mij gehad, maar dat deze coach juist tegen mij die vergelijking maakte - die zo enorm fout is - daar moest ik toch wel smakelijk om lachen.

Hoezo vooroordelen en hahah..., wij snappen wel wat ik bedoel. Zou ik eens een familiefoto laten zien??

Tunnelvisie

Op weg naar mijn dochter en schoonzoon om daar op mijn kleinkind te passen, hoorde ik op de radio het nieuws van een extreem-rechtse terroristische aanslag op twee moskeen in Nieuw-Zeeland.

Op een vrijdag nog wel, waar veel moslims de moskee bezoeken voor het vrijdaggebed.

Werd er naar van.

Maar ook de tunnelvisie van diegenen die de aanslag pleegden. Onder hem mom van dat 'ze' hun land blank wilden houden. Beschermen moeten tegen invloeden van immigranten. Dat het blanke ras uit dreigt te sterven.

Dat blank was Nieuw-Zeeland vanaf het begin al niet, totdat inderdaad blanke kolonisten vonden dat ze dit land wel konden 'gebruiken' oftewel zich toe-eigenen. Dus wie dan de immigranten waren/zijn?

Maar heel eng te horen dat hij (ze) dan maar vond dat hij zelf maar een beginnetje moest maken aan het verminderen van het aantal 'immigranten'. 

Ginny Moon heeft gelijk

Nam dit boek mee uit de bieb om de illustratie op de voorkant en de aanbeveling van Greame Simsion, de auteur van het Rosie Project. En dat laatste boek (of boeken eigenlijk) vond ik erg prettig om te lezen.

Ook dit boek stelde niet teleur.

Ginny Moon is een meisje van 14. Ze is gek op Michael Jackson (vooruit...vergeven :). Als ze in de ochtend niet exact negen druiven eet, kan ze de hele verdere dag wel afschrijven. Bij haar derde pleeggezin heeft ze eindelijk een thuis gevonden. Iets waar een ander kind gelukkig mee zou zijn. Maar Ginny heeft haar eigen logica en bekijkt de wereld en dus ook haar wereld met andere ogen.

Het boek is in de 'ik' vorm geschreven. Wat maakt dat je nog meer in het hoofd van Ginny kan kruipen. En haar manier van logica wat meer begrijpt.

Mooi geschreven, niet te zoetsappig en inderdaad als je het Rosie Project leuk vond, dan zal dit boek je ook wel bevallen.

Omdat de vaste oppas in het ziekenhuis ligt ben ik deze week achtervang als oppas voor mijn leuke kleinkind. Dochter was zo lief om een auto te regelen en haha ik zei al tegen haar; wat een aso ben ik he...in de participizza en dan rij ik in een nieuwe wagen (of uberhaupt een auto). Het scheelt een uur aan eerder opstaan in de ochtend, dus heel fijn, vooral met dit weer. En fijn dat mijn vrijwilligerswerk pas volgende week begint.

En heel blij dat ik nog steeds kan autorijden en het ook durf. Want ken heel wat mensen (vooral dames) die het autorijden aan de partner overlaten en dan niet meer de snelweg op durven, want te druk. Eigenlijk is de snelweg vrij simpel; iedereen rijdt dezelfde kant op en er zijn geen fietsers of voetgangers. Maar belangrijk om het autorijden bij te houden, want stel dat je partner iets overkomt en jij hem of haar met spoed ergens heen moet rijden. Lijkt me heel moeilijk als je dan dat niet meer kan.

Maar goed; weer op tijd naar bed, want ik slaap nog steeds door het Participizza-geneuzel (nog steeds geen uitsluitsel, want een derde partij moet documenten aanleveren en dat doen ze binnen 25 werkdagen). Dus dan maar een voorschot aanvragen, maar dat kan pas 4 weken nadat je rechthebbend wordt. Zo vertelde mijn gemeente ambtenaar mij.

Hoe snel kom je in de schulden als je spaarpot minimaal is zou ik zeggen. Mijn aanvraag is bijna twee maanden geleden online gedaan he...

Toch heerlijk dat ik me nog steeds de koning te rijk voel als ik lekker aan het tekenen ben met kleinkind en zij in haar brabbeltaal roept dat ik ook moet komen zitten. Of als ik een verhaal van Haas en Beer voorlees (maar daar hebben we Konijn van gemaakt, want ze is dol op haar Konijnenknuffel (die ook eigenlijk een haas is...) en ze langzaam in slaapt valt.

Such Fun!

Ideetje om geld op te halen; gewoon je onderbroek thuis laten en dat dan wel laten weten onderweg natuurlijk.

Word altijd vrolijk van Miranda Hart.