Maar buiten is het feest

Las het boek van Arthur Japin met de bovenstaande titel uit de bibliotheek. Wilde dit lezen omdat het is gebaseerd op het levensverhaal van Karin Bloemen en juist deze maand haar eigen boek ook uitkwam.

Uiteraard werd ik er niet echt blij van. Ja, boos dat er mannen zijn die zo goed mensen kunnen bespelen. Bang maken, onder de knoet houden, begluren en misbruiken.

Boos ook dat haar moeder het kennelijk wel zag, maar wegkeek want dat kwam haar beter uit. En zelfs dat 'is te begrijpen' want economisch afhankelijk van die man. Of nee, zij wilde niet door het dorp uitgelachen worden dat zij geen man kon 'houden', plus haar financiele situatie.

Nee, geen 'leuk' boek. Maar sommige boeken zijn ook niet geschreven om 'leuk' te zijn. Arthur Japin heeft een mooie schrijfstijl en die verzacht de rauwheid van de werkelijkheid een beetje.

Ook begrijp ik beter waarom Karin er altijd voor kiest om geintjes te maken, rare bekken te trekken, altijd de leukste te willen zijn. Een mechanisme uit haar jeugd. Afleiden, afleiden, afleiden. De spanning eraf halen. Maar ook een masker voor de buitenwereld.

Sportweekend

Wat was er veel te bekijken dit weekend (voor mij dan) F1 en de Wimbledon finales.

De dames waren snel klaar en mooi dat de nieuwkomer won. Op zondag de F1 race in Silverstone en wat was ook deze race spannend. Totdat Vettel tegen de auto van Max Verstappen aanreed en zijn kans om een podiumplek te halen hiermee verkeken was. Voor beide overigens. Vettel eindigde ergens onderaan, ook door een puntenstraf.

En dan ook nog als bonus de mannenfinale van het tennis. Die partij duurde en duurde en duurde en beide waren even sterk. Echt genieten om de lange rally's te zien. Hoe sterk ze waren om dat vol te houden. En ook nog mooi tennis te laten zien. Helaas verloor Federer, maar heel fijn hoe 'beschaafd' ze bleven.

© Getty Images

Genoten van de wedstrijd in stijl met een schaaltje aardbeien en een dot ongezoete slagroom erbij. Geen drank, want ik wil perse op een lager gemiddeld glucosegehalte uitkomen bij controle begin volgende maand bij de POH Diabetes. Dus blijven opletten en me bewust blijven van wat ik eet en drink. Had zaterdag al een lekker courgettesoepje gemaakt, dus koken hoefde niet.

En dan is het weer maandag. Nogal somber weer buiten, maar toch de tuindeur lekker opengegooid. Rondje Bless the House gedaan en zo direct weer een sollicitatie eruit gooien. Dat laatste staat me enorm tegen, maar goed, het moet, het is verplicht, ook al wil niemand mij meer. Niet in de beroepen waar ik op solliciteer althans. Waar ik goed in ben, talent voor heb, ervaring in heb.

Mijn 'verplichte' zaken voor vandaag zijn gedaan en dan voel ik me vrij om de rest van de dag te mogen vullen met leuke zaken. Of misschien nog wel wat meer verplichte nummertjes, maar dat doe ik dan uit vrije wil. Om de rest van de week wat meer 'vrijheid' te voelen.

Mijn koffie heb ik in een mooi kopje gedaan, dat advies kreeg ik ooit van Pourquoi Pas en dat maakt koffie drinken een pleziermomentje. Ook al drink ik dat alleen. Toch is het fijn om ook al ben je alleen toch moeite te doen voor jezelf. Een beetje een mini-feestje te maken van iets simpels als een kopje koffie drinken. Ben zo blij dat ik dat nog kan en ook zie.

Een mammutje

Als vertier en (mid)dagje uit (ja...echt!!!) toog ik naar het Zweedse warenhuis met een opdracht voor maar 2 dingen. Uiteraard bekeek ik eerst of Bruin dit nog kon trekken, maar vorige week en deze week weinig aan boodschappen uitgegeven, dus het kon.

Opdracht aan mijzelf was: die leuke dikke potloodjes voor kleinkind, want had een aantal ervan bij haar thuis achtergelaten toen ik van de week op haar paste plus een stapel vouwblaadjes. En als ze van de week weer even hier langskomt, dan moet ik uiteraard wel weer genoeg potloodjes hebben. De laatste keer tekende ze wel 4 meter papier vol. (Zo'n rol papier ook van het Zweedse warenhuis). En bij haar thuis de vensterbank en de salontafel.

En even kijken voor een leuk stoeltje/krukje dan had het schatje een eigen plekje in plaats van op het opstapje uit de keuken te moeten zitten. Natuurlijk kan haar het geen bal schelen, zitten is zitten, maar ja, ik vind het gewoon leuk om iets speciaal voor haar te doen. Je bent niet voor niets Oma he..

Zo had ik een mooi excuus om even 'weg' te zijn. Je moet toch wat.

Maar wel door de week, want dan is het nog niet zo afgeladen druk met mensen die alleen in het weekend naar dat warenhuis kunnen omdat ze werken. En ook wat minder kans op kinderen, want die zitten nog op school. Even vergeten dat in sommige gedeeltes van het land de zomervakantie al begonnen is.

Enfin; ik viel voor een knalgeel (oh heerlijk die primaire kleuren!) krukje genaamd Mammut en dat kon ik tenminste ook nog gemakkelijk mee mijn hol in slepen, want niet te zwaar of te groot. Voordat ik in mijn hol was, moest ik wel 2 bussen pakken. Die niet die route in het weekend rijden, dus nog een argument om daar door de weeks heen te gaan. Heen en terug was ik de enige passagier.

Dat Mammut-krukje daarvan moest ik de poten in het bovenstuk klikken. Click! moest je dus horen bij het uhm klikken en dan zat het pas echt goed zo vertelde de 24-talige gebruiksaanwijzing.
Gisteren heb ik er twee gedaan en vandaag de rest want ze deden van alles, behalve er goed ingaan en dus ook geen 'click' zeggen. Was bijna van plan er glijmiddel bij te pakken. Of een grote hamer.
Maar de aanhouder wint en hoechei...klikkerdieklik.

cc @Ikea

Moest lachen om twee heren die ook aan het shoppen waren en een soort act opvoerden van hoe errug het hier was en OMG zie je die kleurtjes en of hij dat meubel wilde met die roze bakjes....Ik vroeg ze over ze erover wilden praten, maar hahah...dat hoefde nou ook weer niet.

Omdat ik een half uur op de bus moest wachten, de kassa's gingen supertraag en de snelkassa was maar 1 poortje open, dus ook daar heel erg druk dus miste ik de bus,  mijn spullen in een kluisje gedaan en maar weer het restaurant in, voor een gratis kopje koffie. Dan is wachten helemaal niet erg.

Nou ja...het was inmiddels stervensdruk geworden, want rond Nederlandse etenstijd en overal stonden gezinnen met kinderen die balletjes wilden. Niet op een groen maar op een blauw bordje. De kassiere in het restaurant vertelde me dat het waarschijnlijk zo druk is omdat ook hier de vakantie is begonnen. Oh ja...daar ben ik helemaal uit natuurlijk.

Fijn dat ik met mijn gratis kopje koffie direct naar de kassa kon doorschuiven en 'afrekenen'. En me bedacht dat ik tevreden was met mijn aankopen en me niet had laten verleiden om uberhaupt bij andere dingen te gaan kijken of verleidt te worden door de lage prijzen.

Leuke aanmoediging!

No more "supposed to's," OK, Cellie?  You're not supposed to work harder, look better, sleep less, sell more, run faster, talk slower, be happier, stay longer, leave earlier, cook, clean, negotiate, settle, start, stop, move, try, win, shake, rattle or roll.  Other people made all that up.  I love you the way you are,    The Universe

63 UP

Een pareltje op televisie. Nu te (weer) zien op tv bij de VPRO en NPO(Start). Of alweer afgelopen, maar nog op uitzending gemist te zien.

Elke zeven jaar volgt de filmer, Micheal Apted,  een aantal mensen, te beginnen wanneer ze zeven waren, wat er speelt in hun leven, hun verwachtingen, de realiteit van het leven. Kon je in het kind van zeven de volwassene van later al zien?

Nu zijn de deelnemers in de zestig. Drieenzestig dus.

Herkenbaar die verhalen over hoop, verlies, vreugde, kinderen of geen kinderen, partners, echtgenoten, scheidingen, nieuwe partners, werk, ambitie, ziekte en het verstrijken van de tijd en het opschuiven van de generaties.

Doet me inderdaad terugdenken aan wat voor iemand ik was toen ik zeven was en de zeven jaar daarna en daarna en daarna en daarna en daarna. En dat het leven voorbij flitst terwijl je plannen maakt.

Maar ook dat je echt prachtig was toen je 20 of 40 was en nu met 63 toch echt ouder, een oudere bent geworden ook al denk je in je hoofd dat je nog 21 bent.

Dan snap ik beter wanneer een recruiter van 25 denkt wat die oude muts nog komt zoeken op de arbeidsmarkt als ze mij zien. En dan heb ik nog een foto met geverfd haar op mijn CV!

Mooie serie; ook veel op Youtube terug te vinden.

Losse kersen

Zo fijn; een supermarkt hier in het winkelcentrum verkocht ook losse kersen, dus niet voorverpakt. Kon ik gewoon meenemen wat ik ook kon opeten.

Een tijdje terug kocht ik een minidoosje bij de AH maar na een dag zat de schimmel er al in. Dat vond ik heel erg jammer, maar omdat ik toen last van nogal snel werkende darmen had, durfde ik de rest ook niet op te eten. En die grote bakken die krijg ik niet op in mijn eentje.

Dus blij met dit ouderwetse aanbod.

Mijn Opa deed altijd van die kersen, twee aan een steeltje om mijn oren en dan zei hij :kijk - oorbellen!

 Afbeelding van Robert-Owen-Wahl via Pixabay

Altijd lief voor me. Maar die kersen hadden voor hem ook bijzondere betekenis, want in zijn geboortegrond groeiden ze volop. Een ritje als de bloesems bloeien deed hij graag met zijn vrouw. Zij reed, want hij had geen rijbewijs. Nooit gehaald ook.

Wat wel apart was, want altijd banen gehad op het hoogste niveau in de Hofstad en na zijn pensionering diverse commissariaten her en der. Maar eerste klas met de trein reizen en dan kom je er ook. Al reed hij meestal tweede klas, want hij was wars van snobisme. En toen zaten de treinen nog niet propvol met studenten die gratis reisden.

Heerlijke film

Van de week was hij weer eens op tv. You've got mail.

Dat deed me zo denken aan hoe ik kennis maakte met een Amerikaan, terwijl ik dacht dat ik mail stuurde naar een man in Australie, die ik via mijn werk had leren kennen, toen hij een half jaar in Nederland werkte.

Precies een paar jaar voordat die film uitkwam. En je nog via het modem moest inloggen over de telefoon en dan altijd dit geluid hoorde:

Enfin; ik mailde er vrolijk op los en kreeg op een gegeven moment een mailtje van John. Maar dan John uit de USA. Of ik met hem wilde trouwen en oh ja...of ik aub niet op wilde houden met mailtjes sturen want die waren erg grappig.

Ik keek naar welk email adres ik gebruikte en zag dat de extensie "au" verdwenen was, dus ja...dan ging het naar een ander adres en toevallig heette hij ook John.

En ach...stuurde ik de Amerikaanse John toch ook mail. Dat deed ik toen nog via mijn werk en later bij vrienden die een internet aansluiting hadden en nog later had ik die ook zelf. Medio jaren 90 was dat nog allemaal niet zo normaal als nu. En duur, want het liep via de telefoonlijn en lang online blijven was daardoor kostbaar.

Anyways...heb Amerikaanse John ontmoet na een tijdje, hij moest in Europa zijn en ik kon hem herkennen aan zijn witte sokken zei hij, toen ik hem op Schiphol ophaalde. Geen foto's uitgewisseld van te voren.

Daarna liep de zaken zoals in een komische film met een nogal overdreven scenario. Dat je als kijker zegt..Ja, hoor!! Zo gaat dat in het echt nooit.