Belasting Betalen Bingo

Gisterenochtend was ik alweer vroeg wakker. Dus maar opstaan, lekker mijn haren wassen en douchen. Dan ruik ik weer als een bloemetje.

Heel veel bloemen bij Gardener's World, de herhaling op zondagochtend om 09.35 uur. Pioenrozen, Rozentuinen, waarvan je de rozen bijna kon ruiken, een mevrouw met allerlei soorten irissen in haar tuin, een man met een passie voor Riddersporen allerlei mooie blauwe soorten, van enkelvoudig tot bijna roosachtige vormen. Een dame met een heerlijke tuin met pergola's en allerlei soorten clematis, rozen. Dahlia's.

En die mooie Engelse tuinen, zo in balans, zo vol variatie. En alles doet het en komt op tijd op. Nooit eens een door slakken geheel opgevroten tuintje.

Mijn Opa had als één van zijn hobby's het kweken van Dahlia's in een apart soort moestuintje een eindje fietsen van zijn huis. Pompoendahlia's, van die grote uitbundige Dahlia's in allerlei vooral primaire kleuren. En deelde ze dan ook graag uit.

Zie mijn Opa nog zo aan komen fietsen, op zijn herenfiets waar hij altijd bijna vanaf viel, (want met tachtigplus werd het afstappen een dingetje om over het uitkijken voor het verkeer nog maar niet te spreken) met in zijn fietstassen een grote bos Dahlia's. Had hij in de ochtend al zijn baantjes in het zwembad getrokken. Mijn Opa zat achter de Dahlia's in plaats van de Geraniums. En achter diverse commissariatenbaantjes.

Mijn moeder weer mopperend (of meer vittend) op hem in stilte (en meestal niet, zodat ik blij was dat mijn Opa hardhorend was). En zijn lelijke blommen. Snapte dat toen al niet en nu nog minder. Wel dat het soort bloemen misschien niet jouw smaak is, maar het gebaar - het willen delen van je overvloed -  dat werd al helemaal niet gezien. Alleen die afschuwelijke en lelijke bloemen die dan verplicht in een vaas moesten staan. Een week lang. Mijn broer en ik hebben later, toen we allemaal al lang en vooral breed volwassen waren, vaak gezegd dat mijn moeder het gebaar moest leren zien.

Dat gedrag maakte mij huiverig om ook maar iets aan te bieden thuis, want toch nooit leuk genoeg. Of naar de smaak van mijn moeder.

Fijn dat het gisteren een klein beetje regende. Was echt maar een heel kleine hoeveelheid jammer genoeg.

Nog wel een paar mondkapjes gemaakt. Dat kalmeert mijn brein. Geen rust om echt te genieten van de krant met het goedkope proef-abonnementje. Misschien van de week nog maar een poging wagen. Ik maakte een paar mondkapjes voor mijn broer met een grijns erop geborduurd. "Moodkapjes" noem ik ze. Ze zijn nog niet verplicht bij hem, maar hij vindt het wel fijn om er, mocht het nodig zijn, een paar te hebben. En graag die van mij dan.

Vandaag eerst maar bellen voor een betaalregeling voor de Gemeentelijke Belastingen. Dan heb ik alleen straks nog de Inkomstenbelasting te regelen als die aanslag komt. Want ook daar moet ik betalen in plaats van neutraal (of NUL aka Frits van Turenhout) of terugkrijgen. En dan heb ik de Bingo-kaart "belasting betalen" op alle hokjes helaas ingevuld. Waterschap, Gemeente en IB. Tsjakkaaaaaaa. Oh nee; BijstandsbalenBingoooooooooooo.

Het is niet anders. Doorademen en achter me laten en vooral, vooral en nogmaals vooral me er verder niet meer over opwinden. Zonde van de opwinding. Stampvoeten hielp ook al niet.

Om met Annie M.G. te spreken: Ga niet zeuren!

En eens kijken wat we nog kunnen schrappen. Alleen douchen als het regent buiten misschien?
Een paar maanden van de lucht gaan leven? Win - Win situatie!!

Naschrift:
Blij dat kalmerende koffie klaar stond want bij het bellen voor een betaalregeling kwam de ambtenaar met een ander eindbedrag dan in hun eigen brief vermeld staat. Kanniewaarzijn toch?? Jawel hoor. Alles kan.
Maar blij dat ook die kikker weer is doorgeslikt. Afgehandeld. Geregeld. Klaar en kom maar door met dat verse kopje koffie! Even pauze in mijn Bless the House rondje.

Aangepast

Was gisteren vroeg naar de supermarkt gegaan en kan er nu maar eentje aandoen, want voorheen pakte ik bij supermarkt 2 op mijn route een mandje en sleepte mijn sleurhut/bejaardenrolkarretje gevuld met boodschappen van supermarkt 1 achter mij aan, mandje aan de arm, want maar een paar dingen in andere supermarkt nodig. Nu is in beide supermarkten een karretje verplicht en moet ik dus terugkomen voor rondje 2, want krijg die gevulde sleurhut niet in of aan de kar. Of die boodschappen op een andere dag doen.

Viel mij op dat bij beide supermarkten de karretjes niet meer schoon worden gemaakt. Mag je weer lekker zelf doen als je daar behoefte aan hebt. En het was vroeg, dus niet heel erg druk, maar toch kreeg ik het gevoel dat veel mensen er wel klaar mee waren, dat afstand houden. Dat hele Corona-gedoe. Ook geen handenwasgel meer. Zoek dat ook maar zelf uit.

Bij de Appie kan je nog steeds geen koopzegels krijgen. Maar wel van die stomme zegels voor plastic vershoudbakjes. Wat is het verschil?  Beide zegels moeten worden afgeteld en aangeraakt door de cassiere.

En sta je aan het eind van de rij je boodschappen in te pakken, dan staat de volgende klant tegen je aan te rijden, want die wil ook inpakken. Joh...wacht dan even, dan houden we nog steeds 1,5 meter afstand.

Neeeeeee....voor hem was dat niet nodig vond de vitalo.

Voel me dan nogal overdreven binnen de lijntjes kleuren als ik nadenk over dat ik mijn haar even vaststeek, zodat ik niet telkens mijn haar weg hoef te halen uit mijn gezicht en dus mijn gezicht aanraak, voordat ik vertrek naar een supermarkt of winkelcentrum. Handen was voordat ik vertrek. Nadenk over bij thuiskomst direct handen wassen. En pas dan alles uitpak en weer handen was. En dat ik het liefst in een lege supermarkt wil shoppen. Zoek ik een item dan voel ik me bekeken. Want sta ik voor mijn gevoel te lang voor het schap te dralen.

Ook mijn gedrag met betrekking tot boodschappen doen zal allemaal langzamerhand weer teruggaan naar 'normaler'. Hoop ik oprecht. Want 'winkelen' dat heb ik vanaf maart helemaal niet meer gedaan. Doelloos in winkels kijken of misschien wel met doel. Nergens geweest dan alleen een supermarkt her en der. Verschrikkelijk saai.

Vandaag begint voor Marokkanen het Suikerfeest. Voor Turkse Nederlanders gisteren al. Mijn dochter vertelde dat vanochtend na het ochtendgebed het Suikerfeest losbarst. Wel anders dan normaal. Geen grote familie bijeenkomsten of bij iedereen langsgaan in je nieuwe kleren. En ook niet in de moskee bij elkaar komen. En er waren al geen gezamelijke iftars (maaltijden) na het vasten. Hoop wel dat men toch een beetje feest kan vieren en het zo ook voelt op aangepaste manier.

Maakte gisterenavond een Tajine met veel groenten, pruimen en schapenvlees nog van het offerfeest van vorig jaar. Zoveel gehad toen. Maak er vanavond wel couscous bij denk ik.

Eid Mubarak!

Ladumaar!!!!!!

Duf hoofd, maar snapte dat het kwam door de druk buiten. De druk van een onweersbui of verandering van warmte naar kou in de lucht. Dan reageer ik altijd/vaak zo. En kom ik van heel ver als ik wakker word heb ik het gevoel.

Regen viel er hier niet veel, al hoopte ik er wel ook voor de natuur. En mijn tuintje natuurlijk. Drie druppels. Meer niet.

Ondanks dat ik duf wakker werd, uit mijn verse verschoonde bed met nu het zomerdekbed gesprongen (nou ok..gerold) en de dag toch maar weer beginnen. Tegen het gevoel van totale zinloosheid in. Mis de toetsing van menselijk contact. Praten met iemand. Even bevestigd krijgen dat ik niet raar ben. Of misschien juist wel.

Las van de week hoe gezellig mensen het met elkaar hebben. Hun familie of hun partner of hun buren en dat ik me alleen maar mateloos stoor op een stralend zonnige Hemelvaartsdag aan de achterbuurvrouw die dan net op dat moment langdurig en extra traag haar haagje gaat knippen, plukje voor plukje en dan op die manier de halve middag over de haag doet, ondertussen in mijn tuin glurend. Dus hoezo jaloers op mensen die wel contact met anderen hebben? Krijg je het in je schoot geworpen is het weer niet goed! Zeikerd.

Dus ben maar even mijn bed gaan verschonen en opmaken, mondkapje gemaakt en hehe...toen was de zon uit mijn tuin en de buurvrouw weg. En mijn goede stemming ook. Want ik was net zo lekker aan het lezen in Moord op de Moestuin. Maar kan er dus niet tegen 'bekeken' te worden. Zeg maar begluurd.

Kreeg van mijn Scandinavische broer ook nog de vraag of hij een aantal mondkapjes van me mocht kopen. Kopen??? Ga toch weg man. Ik maak ze gewoon voor je en kopen is onzin. Voor mij is het dagelijks bezig zijn met een project pure arbeidstherapie. Het houdt mijn kop leeg en ik voel me 'nuttig'.

Maar soms is de kop toch volgelopen en vraag ik me af, als ik de berichten lees over hoge werkeloosheidscijfers wat dat voor mijn inzetbaarheid betekent. Die zat al op 0,000000001 kans, maar nu werkgevers weer meer keus hebben valt iemand uit mijn bouwjaar helemaal af.

Dan stroomt mijn hoofd ook direct vol met gevoelens van totaal overbodig zijn. Niet nodig, nergens. Onzichtbaar, ongewenst en zeker geen Wauwie-factor. Op dat vlak al helemaal niks.

Kreeg ik gisteren ook nog van de Gemeentelijke Belastingen een brief dat ik maar een gedeeltelijke kwijtschelding krijg. Het grootste gedeelte helaas niet. Hebben ze vast de regels veranderd, want vorig jaar kreeg ik volledige kwijtschelding, met meer 'vermogen' en lagere ziektekosten. Ik snap er geen hout meer van. Ik wil het ook helemaal niet meer snappen.

Zou als een kleuter op het gemeentehuis willen stampvoeten, lekker in mijn kleuterkracht staand (die training waar ik helemaal, al twee maanden lang niks meer van heb vernomen, maar die heus snel zou beginnen maar dan online).Niet eerlijk!!! Nou ja..het is wel eerlijk, mevrouwtje, want dat zijn de regels en dat wij ondertussen al spelend de spelregels veranderen, dat houdt het voor ons 'leuk'. Deal with it. Of in Jip- en Janneketaal: Jammer de Bammer!

Wat ik trouwens ook niet snap dat ik op 22 mei een brief ontvang gedateerd 14 mei en waar ik dan 10 dagen de tijd voor heb om er tegen in beroep te gaan. Dat is dan 24 mei. Dus 2 dagen. Alhoewel ambtenaren natuurlijk in 'werk'dagen denken dus dan ga ik van eind mei uit. En altijd op vrijdagen ontvang je zo'n brief. Kan je sowieso niks meer uitvoeren. Maar wel fijn je weekend naar de Gallemiezen.

Vechtend tegen windmolens. Totaal zinloos. Want ga ik oprakelen dat ik het vorig jaar wel kreeg, dan ben ik maar al te bang dat ik een nijvere ambtenaar tref die zegt: Oh...maar dan mag u dat van vorig jaar OOK nog even ophoesten.

Ladu maar ladu maar la u maar meneer!! Zuinig zijn, energiekosten terugkrijgen, een subsidiepotje aanspreken en dat krijgen maar dan qua saldo er op achteruit gaan, want in dezelfde tijd meetmoment voor kwijtscheldingen.....Ladumaar. Volstrekte waaaaaaaanzin!

Moest echt weer even de zin en de motivatie uit mijn tenen halen. Zie ik dat ik die ook slecht verzorg. Mijn tenen. Mag misschien wel een zomerlakje op. Om mijzelf op te vrolijken. 

Maakte al een mondkapje met een grote vette lach erop. Dan staat je blik toch op vrolijk ook al is je mond een smalle streep. Noemde het mijn Moodkapje. 

Tenen!!

Oh..zit gelukkig weer wat hoger dan mijn tenen, want mooi en lang gesprek op 1,5 meter met mijn zoon gehad over zijn planning over financieel onafhankelijk worden. En wat hij daarover van huis heeft meegekregen. En waar ik me schuldig over voel, over alles wat ik mijn kinderen niet financieel kon bieden. En hoe hij soms (moet ik even denken aan een scene van Van Kooten en de Bie met de nieuwe Nike schoen en Van Kooten van plakplastic een Nike swoosh knipte en op een neutrale witte sneaker plakte!) labels van dure Kani-shirt afhaalde en op 'merkloze' shirts plakte. Was het toch 'hip'.

En vroeg in de avond kwam ook mijn dochter met haar dochter even langs in een korte Pittstop om wat cupcakes (Red Velvet) te brengen voor het Suikerfeest. Kon ik mooi mijn mondkapjes geven voor haar en haar man. En mijn kadootje voor het Suikerfeest aan mijn kleindochter, die het onmiddellijk uitpakte en aan het kleuren ging in de auto. Elsa had Corona, net als Opa en zag nogal groen.

Handige Hint

Sometimes, Cellie, when you look back at the trail you've tread, it's actually hard to believe you were as scared or confused or uncertain as you were, yet still you rocked it.  I say, remember that next time you feel scared, confused, or uncertain.  You're on fire,    The Universe

Annie M.G.

Mijn kinderen veel voorgelezen uit de boeken van Annie M.G. Schmidt. Genoten van de verfilmingen van sommige van die boeken, samen met hen. En van haar teksten voor volwassenen. En nog steeds van haar ZieZo bundel.

En nu verheug ik me erop om ook mijn kleindochter kennis te laten maken met Pluk van de Petteflet, Floddertje, Ibbeltje en al die anderen. En alle mooie gedichten die ze maakte. En teksten.

Gisteren was haar verjaardag en was het landelijke Annie M.G. Schmidt dag. Als de bibliotheken normaal open zouden zijn dan werd er voorgelezen en allerlei leuke activiteiten omtrent haar werk georganiseerd. Maar helaas Pindakaas. Voorlezen doen we thuis. Of online. Of via videobellen.

Merkte (and now for something completely different) dat de het douche-putje minder goed doorliep. Als ik de wc-doortrok, dan gaf het putje een 'boertje'. Schattig, maar dat hoort niet. Iedere keer als het luchtalarm afgaat dan weet ik dat ik de wasmachine een keertje op 90 graden een was moet laten draaien of een lege machine en het putje schoonmaken. En ondanks dat ik weet dat het alleen mijn eigen haren zijn...oooefff..ik vind het altijd zeer smerig. Sta bijna te kokhalzen. Maar goed. Elke keer goed bijhouden, dan valt het eigenlijk heel erg mee. En uiteraard als ik haren zie (natte haren...kan ik ook niet goed tegen) haal ik ze onmiddellijk weg. Dat scheelt natuurlijk ook al.

Dus maar zwaarder geschut dan Soda en kokend water. Een flesje gootssteen-ontstopper. Putje ziet er wel helemaal schoon uit (met dank aan Annemiek haar lessen en Flylady) dus geen klont haren dus verstopping zit verderop.

Als dat het eerste klusje van de dag is, dan verdien ik zeker een lekker kopje koffie. En altijd goed voor het moraal om het 'ergste' direct als eerste te doen. Mijn kikker heb ik alweer doorgeslikt!

Kreeg van een lieve medeblogger een pakje opgestuurd met niet alleen elastiek (kan ik mijn onderbroeken ook weer aan), maar met een aantal heel mooie stofjes erin. Wat ontzettend aardig.

Herlas een boek dat ik een hele tijd geleden van een blogger ontving - Alles heeft een reden van Mira Kirschenbaum. Ook weer goed om over na te denken. Over datgene wat er nu om mij heen gebeurt en met mij, of ik daar iets uit kan leren. Nou ja..laat dat 'of' maar zitten. Er is wat uit te leren en aan mij om dat te gaan zien.

Enfin; Vandaag is het Hemelvaartsdag, nog niet Pinksteren en het belooft een mooie dag te worden. Hoop dat jullie dat ook zo ervaren. Al gedauwtrapt?

Het servies van The Durells

Ja hoor...het zal wel een afwijking zijn, maar ik herkende het servies van de serie The Durells op Corfu. Zag hetzelfde servies een week eerder bij een aflevering van Poirot. En ook al een tijd terug bij Father Brown.

Er werd thee in geserveerd (bij Poirot) bij een familie die uiteraard problemen had met een grote erfenis van een broer. Genoeg problemen om wat mensen een kopje kleiner te maken. Zover gingen ze in mijn familie nog niet. Kopjes kleiner maken om spullen.

Het servies is een Engels servies (wat er nog van over is) van mijn overgrootmoeder en mijn Oma erfde het van haar en vervolgens mijn moeder. Mijn moeder vond dit erg grof en lelijk. Natuurlijk, vond mijn moeder, gingen de dure kopjes naar haar schoonzus en werd zij opgezadeld met deze spullen.

Ik gaf jaren geleden aan dat ik dit juist wel charmant vond en op een dag kreeg mijn moeder de kolder in de kop, moest er nog meer van de familie van haar man de deur uit en kreeg ik een mahoniehouten kastje wat van mijn oma was geweest en bij mijn ouders in huis stond na de dood van mijn opa. Het was te groot om in het verzorgingshuis van mijn oma te komen staan. En moest volgens mijn vader perse bij hem in huis komen te staan. (Oh...dat gezeur en gezanik om spullen in onze familie). En beslist niet naar zijn zus gaan. Die had zich al genoeg toegeeigend. Vond hij.

Enfin..lang verhaal kort gemaakt. Mijn dochter en schoonzoon brachten het mahoniekastje bij mij alweer een paar jaar terug. Plus dat mijn moeder het volgestopt had met alles wat zij niet meer wilde en ik wel mocht hebben. Dus dat servies. En een lelijk theeblad, want dat hoorde erbij. Not. Die staat klaar voor de kringloop.

Wil het eigenlijk een mooiere plek geven dan in een donker kastje (wat nog naar mijn Oma ruikt) in een kartonnen doos. Maar weet nog steeds niet hoe en waar. Oh nee.. heb wel wat ideeen, maar die moet ik dan ook nog uitvoeren. En daar schort het nog wel eens aan.

Dus weer even in dezelfde week een paar keer dat serviesgoed zien, was misschien een stille hint?

Dag lieve Nigel!

Het tuinprogramma van de BBC - Gardeners World - volg ik al jaren. Nog voor Monty Don hoofdtuinman was. Fijne man die Monty. Ook om naar te kijken. Ik keek al toen Geoff Hamilton nog hoofdtuinman was. Geoff die de R niet kon uitspreken. Fijne vent ook. Die oprecht van tuinieren hield. Van hem kreeg ik al jaren geleden het idee van The Jewel Garden. Veel planten met knalkleuren die passen in die omgeving. En die het daar ook goed doen. (Ben nog steeds bezig).

Nu heeft Monty 2 honden en hij heeft ze heerlijke namen gegeven, niet typische hondennamen, maar ze passen erg goed bij de honden. En bij Monty. Hij vertelde dat hij eigenlijk altijd honden heeft gehad.

Nigel is de ene hond en later kwam daar ook nog Nellie bij. Net als Nigel is Nellie ook een Golden retriever. Nigel houdt enorm van tennisballen. Altijd leuk om hem ermee te zien spelen in die mooie tuin.

En nu las ik her en der dat 11 mei Nigel is overleden. Hij is 12 geworden. Och....Moest ik toch even een traantje wegpinken. Heb niet eens een hond, noch een kat, maar ik zie heel goed de waarde van een huisdier. De onvoorwaardelijke liefde die ze je geven. Geen dubbele agenda's. En gezelschap. Vooral dat.

Maar ook, en dat zei Monty ook aan het eind van de Gardener's World aflevering van deze week, de vrolijkheid die ze meebrengen. En altijd even kunnen knuffelen bedenk ik me. Was ontroerd. Ook omdat ik dacht aan vrienden die dezelfde liefde voor hun huisdieren hebben. Mooi om te ervaren. En wat van te leren.

Hebben jullie een huisdier?

cc. Gardeners World Facebook Page

Blij dat ik gisteren, alhoewel ik nogal groggy en moe mijn bed uitrolde en het was nog 'laat' ook, me voornam om een aantal dingen te mogen. Niets moet!  Dus belde ik voor een betaalregeling Waterschap, deed mijn rondje Bless the House, hing de witte was lekker buiten en haalde die ook weer van de lijn en vouwde alles netjes op en hoppa...in de kast - geen Mount Washmore hier. En mondkapje gemaakt. Tussendoor de slopen even gestreken die ik had gewassen. Oh heerlijke ordelijke stapeltjes. Iets wat ik wel goed kan.

Jemig...nog best een aardig rijtje met gedane zaken. Ondanks vol hoofd.

Het maken van mondkapjes deed me even terug in de tijd duiken. Ons eerste kind zou in het ziekenhuis geboren worden (te klein thuis, 1 slaapkamer en manlief vertrouwde alleen het ziekenhuis en een medische indicatie dus dan bleef thuisbevallen een non-optie) en dus keek ik naar mijn niet bestaande nachthemden (oude T-shirts) en maakte, uit armoede, van een oud laken en zelfgemaakte biaisbandjes een nachthemd. Toen al wilde ik niet in de schulden komen. En was ik eenverdiener, dus alles kon net financieel. Maar wat voelde ik me eenzaam. Oh ja...ook omdat mijn hele familie mijn huwelijk afkeurde. Niks geen fijne zwangerschap met ondersteuning van je moeder. Het zal wel niet echt zijn dat huwelijk. Gedoemd te mislukken. Hij gaat toch bij je weg als hij de papieren heeft.

Geef ik mijzelf maar een aai!

En denk aan vrienden met een hond of kat. Zo heerlijk.