maandag 31 december 2012

Laatste dag van 2012.

Het was wederom een bijzonder enerverend jaar. Het jaar waarin mijn vader overleed. Het jaar waarin ik mijn baan verloor. Genoeg stress-opwekkende gebeurtenissen zou je denken.

Maar ook het jaar waarin mijn zoon zijn vliegopleiding positief afsloot en zijn droom in vervulling zag gaan; piloot zijn. Het jaar waarin mijn dochter haar doel bereikt heeft; meer dan 45 kg afvallen; slanker en vooral daardoor gezonder worden en haar buikwandcorrectie heeft laten uitvoeren.

Een jaar waarin ik bijzonder trots ben om moeder te zijn van die twee mensen. Niet een lijnrecht pad naar wat ze graag willen in hun leven, maar wel constant beweging. Zei iemand niet ooit dat leven beweging is (in welke vorm dan ook natuurlijk..vooral geestelijk bewegen).

Een jaar waarin er door mijn reislustige kinderen veel is gereisd. Momenteel viert mijn zoon de jaarwisseling met een paar maten in Londen en over 2 dagen vertrekt mijn dochter voor de bruiloft van een vriendin naar P akista n. En ikzelf heb kunnen genieten van een vlucht naar Spanje met mijn zoon als co-piloot. Verder tripjes met de - gelukkig toen nog wel - leaseauto naar Duitsland met dochterlief.Voor de rest geen vakantie, maar sommigen zullen zeggen dat nu ik geen baan heb, mijn hele tijd betaald vakantie is. Tsja...Ik had ook liever vandaag kunnen verzuchten dat het hehe...de laatste werkdag van het jaar was, maar mijn tijd is nog niet gekomen.

En een jaar waarin ik nu eens niet een voornemen had, maar gewoon in actie ben gekomen en ook bijna 40 kg ben afgevallen en daardoor er nu compleet anders uitzie. Van de buitenkant. Van binnen voel ik me niet anders. Dat lijkt me een mooie opgave voor 2013. Mijn gevoel bijschaven en weten dat ik er mag zijn. Ik heb het bandje van mijn vader - Je bent te dik en dus te lelijk om ooit een vriendje te krijgen - in zijn kist meegegeven, dus die hoeven we nooit meer af te draaien. Ook zelf niet.

En ondanks het feit dat ik geen zicht heb op een andere baan, veel minder inkomen heb, voel ik me onmetelijk rijk. Wat wat er echt toe doet; mensen om me heen die om me geven en zelf weten dat ik er mag zijn, dat heb ik gewoon. En zo gewoon is dat niet.

Kom maar op 2013!


woensdag 26 december 2012

Kerst

Gisteren, Eerste Kerstdag ben ik met de trein met mijn zoon en zijn 40% ov studentenkortingskaart (heul fijn), naar mijn moeder (ik wilde schrijven; ouders...maar het komt even binnen als ik dat moet corrigeren) geweest. Een kort bezoekje, dat wilde ze graag zo. Geen verplichtingen, maar gewoon even bij elkaar. Geen Kerstdiner voor 20 man. Of uberhaupt een Kerstdiner gezamenlijk.

Het voelde anders dan anders, Eerste Kerstdag. Voorheen begonnen we de dag met een uitgebreid brood-ontbijt, de tafel was mooi gedekt met het speciale Kerstservies (gewoon Intratuin hoor) en ik was dagen druk met broodjes kopen, maken, beleg inslaan etc en het algehele gevoel of ik wel genoeg in huis had gehaald. Omdat mijn dochter nog geen brood eet, ik nog steeds een aantal kilo's wil afslanken en ook geen brood eet en mijn zoon rond de middag mij zou komen ophalen, was ik opeens even mijn Kerstroutine kwijt. Ook had ik niet echt nagedacht wat we zouden eten, het kon me niet zoveel schelen dit jaar. Totdat mijn zoon vroeg wat we deden en ik toch nog even snel iets voor hem moest bedenken. Maar geen culinaire uitstapjes dus. En ook een beetje zat van het gevoel dat ik niet genoeg zou hebben...er is altijd genoeg. Als je het maar ziet.

Toch vond ik het belangrijk om vast te houden aan die kleine dingen die Kerst bijzonder maken. Een mooie rode loper met daarop kaarsen op de tafel. Een stukje Kerstbrood voor mijn zoon. En kadootjes onder de boom, nu ook voor de vriendin van mijn zoon. De avond voor Kerst nog een aantal Kerstcakejes gemaakt voor mijn moeder.

Zo hartverwarmend om te zien hoe mijn kinderen hun best hebben gedaan iets leuks te vinden voor elkaar en voor mij en ook voor hun halfbroertjes en zusje en hun vader. En niet omdat ze zich verplicht voelen, maar omdat ze het gezellig vinden. En met elkaar te praten over wat je bezig houdt. Meer respect voor elkaar is ontstaan. Dat ze hun best doen om zaken ook vanuit de andere kant te bezien.
Mijn dochter voelde zich niet zo lekker en besloot om thuis te blijven, dus ging ik alleen met mijn zoon naar mijn moeder. Zo anders dan toen ik opgroeide en je altijd verplicht was om naar de Oma's en Opa's mee te gaan. Nu gaat mijn dochter gewoon een keertje bij haar Oma langs, gewoon omdat ze haar graag wil zien.

Leuk gesprek met zoonlief gehad over een recent sollicitatiegesprek wat hij had in het buitenland en de hoop op een vliegbaan voor hem. Dat hij daardoor in het buitenland komt te wonen is een bonus voor hem. Ik bewonder hem, dat hij zo jong al zoveel zelfinzicht heeft. En ambitie. In een moeilijk economisch klimaat.
 
Met de auto van mijn moeder zijn mijn zoon en ik nog even naar de begraafplaats van mijn vader gereden en zijn graf bezocht. Het was voor hem goed om een plek te hebben waar je naar toe kon gaan. Rituelen alweer. En zelf nadenken of wat jij denkt wel goed is voor je nabestaanden. Ook in het licht van het afscheid van mijn vader en hoe mijn moeder zaken bekeek (alleen vanuit haar gevoel; even vergeten dat haar kinderen er ook nog waren..pffff...moeilijk en zware zaken).

Op de terugweg alweer een diep gesprek met mijn zoon, nu over mijn ambities en doelen. Ik kan me niet heugen dat ik dat met mijn mijn ouders ooit heb gedaan. En dat ik mijn ouders kritische vragen kon en mocht stellen. En dat ik, zoals ik in mijn grafrede over mijn vader al zei, ik hem dingen verwijt, ik dit alleen in mijn eigen leven anders kan doen.  En niet dingen moet blijven uitstellen!  Voor je het weet is het te laat.



zaterdag 22 december 2012

Kerstboodschappen

Gisterenmiddag een ontzettend leuke Kerstborrel gehad van mijn netwerkclub. Alle gezelligheid rondom Kerst (of het nou opgelegd is of niet...) die je automatisch meekrijgt als je een baan hebt, die mis je als je werkeloos bent. Dus we dachten; we organiseren zelf een borrel. In de kelder van een leuk restaurant mochten we gratis gebruiken maken van die locatie. Erg gezellig!

We hadden een aantal sprekers uitgenodigd die vertelden hoe zij weer aan een inkomen waren gekomen na ook een ontslag op latere leeftijd en dat was inspirerend. Het was hartverwarmend om je niet zo alleen te voelen in een tijd waar je op bijvoorbeeld Facebook allerlei 'leuke' dingen rondom Kerst en werk ziet staan. Of de verhalen leest over Kerstpakketten en terugdenkt aan de tijden waarop je die zelf uitdeelde aan de medewerkers en in de zomer al moest gaan tellen en nadenken over de inhoud van die pakketten.

Natuurlijk weet ik best dat het vooral op Facebook veelal poses zijn, zo leuk en gezellig is het allemaal niet; maar ik merk dat ik gewoon mis om ergens bij te horen, onderdeel te zijn van....mee te tellen.

En ook dat is weer tegenstrijdig met hoe ik me meestal voel. Ben best wel een einzelgänger en kan mezelf prima vermaken. Wat sommige mensen ook weer niet begrijpen en dan denken dat ik ruzie met ze heb omdat ik niet om de haverklap koffie kom drinken. Vind het gewoon heerlijk als ik het huis voor mezelf heb, geen dochter die alle trashkanalen moet bekijken...gewoon even rust aan mijn hoofd.

Vanochtend vroeg wat boodschappen gedaan en waarschijnlijk weer iets te zwaar beladen (flessen, pakken melk en yoghurt en drinken..) en weer eens omgekieperd. Lag ik daar op straat, de boodschappen uit mijn fietstassen rollend.

Er stonden wel 3 mensen klaar om me op te tillen, de boodschappen in de fietstassen terug te stoppen en één oudere man zei me dat ik maar beter even kon lopen ipv fietsen.. Jemig de pemig, op zo'n vaderlijke toon (mijn vader was nooit zo bezorgd, eigenlijk hoor ik dan meer mijn Opa...), maar het gevolg was dat ik helemaal jankerig was. Gelukkig wel uit het zicht van die mensen, pas toen ik om de hoek was ging het huilknopje om.

Getver...ik wil echt niet zo'n labiel mensch lijken, maar het werd me even teveel... Leek net mijn vader, die de laatste tijd van zijn leven ook telkens viel. Niet naar huis gelopen, want ik vond dat ik direct weer terug in het zadel moest en toch maar weer verder gefietst. Niets aan de hand, behalve een gedeukt ego denk ik en een schaafplek op mijn knie.

Weet niet hoe ik Kerst ga invullen. Misschien moet mijn dochter wel werken die dagen.  En zit ik in mijn uppie. En groots Kerst-eten daar doen we allebei niet aan, dus dat is ook niet iets om naar toe te werken (geen Konijn dit jaar).. Mijn moeder voelt er ook niets om een uitgebreid  Kerstdiner op stapel te zetten en ik weet dat zij ook het liefste met een boek op de bank zou willen zitten deze dagen.

Vroeger...vroeger was Kerst een nieuw boek van W.G. van der Hulst in je tasje van de zondagsschool. Met een megagrote sinasappel en een Kerstkrans. En lichtjes...overal licht in de stad. En een magisch verhaal, verteld door het hoofd van diezelfde zondagsschool.










dinsdag 18 december 2012

Begrafenis vader

Terugkijkend zeggen alle aanwezigen dat het een mooi en passend afscheid was.

Mijn broers en zussen en hun partners en kinderen en mijn moeder waren bij de begrafenisondernemer bijeengekomen en we konden nog een laatste keer onze vader zien in zijn kist. Als je dat wilde. Daarna werd de kist gesloten en begon de rit naar de kerk, waar de afscheidsdienst gehouden zou worden. Mijn vader in die grote Mercedes, alle bloemstukken van de kinderen en kleinkinderen (met hele lieve zelfgemaakte vogeltjes) erbij en daarachter de volgauto en de rest van de familie in hun eigen auto's. Alleen die stoet was al lang en indrukwekkend. Wat ik heel mooi vond, was dat de man die de begrafenis helemaal heeft begeleid, voor de auto uitliep. Wat zou mijn vader dat geweldig hebben gevonden. Zoveel aandacht en respect. Waar hij zijn hele leven naar op zoek was. Respect.

We hadden afgesproken dat we niet rechtstreeks naar de kerk zouden rijden, maar via zijn geboortehuis en wijk en daarna langs zijn en mijn moeders huis. Daar stonden we stil en vanaf daar liep de begrafenisondernemer voor de auto uit, tot we in de kerk waren.

Mijn vader werd toen door alle mannen in de familie (oa mijn zoon) de kerk ingedragen. Alweer een heel mooi moment. 
Mijn moeder had samen met ons en de dominee de liturgie samengesteld en dat waren veel gezangen die mijn vader bij voorkeur luidkeels meezong. Vrolijk en positief. In die kerk ligt een heel stuk geschiedenis van onze familie. Altijd in het kerkbestuur gezeten en actief meegedaan, ik ook, jarenlang. Daarom was het zo goed om daar zijn afscheid te vieren. Met de organist die in de jaren 70 hip en langharig was en nu ook alweer een man die met pensioen is. Maar wel mijn vader kende en wist hoe hij hield van modernere muziek in de kerk.

In de liturgie was ook ruimte om te spreken over mijn vader. We verbloemden niet dat mijn vader een moeilijke man en vader was, maar wat uiteindelijk overblijft is de liefde. En inzicht in als wij anders willen we dit zelf moeten doen, nu in ons eigen leven en niet die wens bij een ander neerleggen. Mijn kleine nichtjes zongen heel lief met hun gitaar een lied voor Opa en zo werd het een heel persoonlijk afscheid. En ja, tranen waren er, maar dat is goed. Voor de kleinkinderen het besef dat ze geen Opa meer hebben, voor ons geen vader en voor mijn moeder het definitieve afscheid van haar echtgenoot. En dat mijn vader nu zijn rust gevonden heeft, na een onrustig einde in het Verpleeghuis.
Na de dienst droegen al zijn kinderen (het scheelt dat het er heel wat zijn) hem de kerk uit.

Daarna naar het kerkhof op een mooie plek onder de bomen en daar hebben we hem begraven. Ook weer met bloemen en tekeningen van zijn kleinkinderen op zijn kist en met het Onze Vader de kist laten zakken. Hoorde ik toch even die stem van mijn vader meespreken. Altijd net iets op de tekst vooruit en net iets te hard.


maandag 10 december 2012

Overleden

Een uurtje geleden belde een broer me dat mijn vader zojuist was overleden. Had hij nog een half uurtje daarvoor genoten van een toetje. Dat gelukkig nog wel.

Heb net mijn dochter op haar werk gebeld en daarna mijn zoon ingelicht. 

Dag Pa. Ga maar naar het grote Mannenkoor daarboven.

Heen en weer

De ene dag voel ik me goed en zoals vandaag, heb ik het gevoel alsof ik het leven vanachter een scherm bezie. Werd te vroeg wakker en uiteindelijk versliep ik me enorm.

Ik snap goed dat dit alles komt door de toestand van mijn vader. Het besef dat het binnenkort dus echt wel eens de laatste keer kan zijn dat ik hem zie. Zijn lichaam dan, want zijn geest is alweer een hele tijd geleden vertrokken.

Ik slaap anders, slechter merk ik. Probeer wel de harde randjes van de dag af te halen door het mooie en het goede van het leven te zien. Gisteren uiteindelijk de kerstboom neergezet. En weer heerlijk een aantal zaken kunnen wegdoen (direct gedaan), dus weer meer ruimte in mijn kelderkast (waar de kerstspullen onder het trapgat staan).

Heel fijn om een warme sfeer in je huis te creeren, ook al voel je je zelf een beetje leeg. Heb nu ook al de lichtjes aan. Heb het gewoon een beetje nodig. Morgen ga ik weer naar mijn vader; mijn dochter huurt voor mij een auto. Dan kan ik op de terugweg mijn broer op Schiphol afzetten en op de heenweg een zus meenemen.

Mijn hoofd staat totaal niet naar actief werk zoeken, maar ook dat moet gewoon doorgaan, dus doe ik dat dan ook maar tamelijk mechanisch.

De junk in mij is rustiger. Ik hoef niet meer zonodig alle verboden zaken. Net was ik in de supermarkt, maar eigenlijk alleen maar groente en kwark gehaald. Terwijl alle kerstschappen vol met eten liggen. Luxe, duur en suikerrijk eten. Dat oude gedrag, dat bij stress ik aan het eten sla, daar moet ik vanaf want het is niet effectief. Zo enorm veel overgewicht is slecht voor mijn knieeen en heupen en ik zie er gewoon veel leuker uit als ik slanker ben. Ik hoef me niet meer te verstoppen achter die laag vet.

Voel nou maar het verdriet; je bent daar niet alleen in. Iedereen moet ooit zijn ouders verliezen. En het gevoel dat mijn emoties heen en weer gaan hoort daarbij. Nu heen, straks weer.


zaterdag 8 december 2012

Versieren

Als er een auto door de straat rijdt, knerpt de opgevroren sneeuw onder de banden. Een hard geluid. Jammer, want pasgevallen verse sneeuw zorgt ervoor dat de wereld stiller is. Mooier. Een plaatje vaak. Er is niet zoveel gevallen als code Oranje aangaf, maar wat er ligt geeft een fraai effect.

Straks maar even lopend de boodschappen doen, met de fiets vind ik een beetje eng nu.

Gisterenochtend had ik weer een bijeenkomst van mijn netwerk en we hadden een workshop georganiseerd voor onze leden. Allemaal gratis. Ik vond het grappig dat ik als baanloze vroeg uit de veren moest en bij code Oranje van het KNMI (vooral niet de weg op als je niet naar je werk hoeft)  toch met OV ging reizen. Niet om naar mijn werk te gaan, maar om aan werk te komen!

Mijn dochter had van haar werkgever iets lekkers gehad voor Sinterklaas (dat soort dingen krijg je ook niet meer als je werkeloos bent)  en vroeg me of ik die mee wilde nemen, want wij zouden dit toch niet gaan opeten (ook niet stiekum, een stuk eraf valt heeel erg op hahaha). De eigenaar van het etablisement vond het goed dat we meegebrachte etenswaren uitdeelde en zo zaten we daar gezellig in de warmte, hele lekkere koffie, uitkijk door mooie glas-in-lood raampjes op de sneeuw buiten, met elkaar inspiratie op te doen.
En dat voelt goed en geeft energie. We kunnen elkaar steunen en wijzen op interessante ontwikkelingen in onze eigen netwerken. En op die manier niet wegzakken in lamlendigheid, maar energiek en beschikbaar blijven voor een nieuwe functie. En natuurlijk op mijn CV kunnen vermelden dat ik dit initiatief heb genomen. Ik onderneem en blijf niet afwachten.

Heftig vertraagd door de te verwachten sneeuw is gisteren de vlucht van mijn broer uit Scandinavie binnengekomen. Die is toch maar een extra lang weekend naar Nederland gekomen om onze vader te bezoeken. Hij logeert bij mijn moeder. Vind het fijn dat hij er is en hoop hem volgende week even te kunnen zien als we een familieberaad hebben in het verpleeghuis.

Heb na Sinterklaas een zelfgemaakte Kerstkrans op mijn deur gehangen. Heel eenvoudig zonder al te veel versiersels. Alleen zag ik gisteren dat het lint al aan het scheuren was en heb ik de krans maar met touw via de brievenbus en buitenkant opgehangen. Ooit zag ik in een tuincentrum een soort van grote lange haak die je over je deur kan hangen. Eens kijken hoe ik dat zelf kan maken. Vraag me alleen af hoe dat bij harde wind houdt.

Zo...de was zit al in de machine, ondanks dat het zaterdag is ben ik lekker vroeg beneden en ga ik nu maar eens een lekkere pot koffie zetten. Het junkerige gedrag is een stuk minder nu ik met de billen bloot heb moeten gaan en het voor mijn dochter duidelijk is dat ik het nog steeds moeilijk vind om verleidingen te weerstaan. En dit ook heb toegegeven. Ik denk weer beter na bij wat ik in mijn mond wil stoppen en of ik daar echt blijer van wordt. Nu maar vooral straks.

 En kijk in de spiegel en zie daar nog steeds een leuke vrouw. Waar iemand in de bus gewoon naast gaat zitten...ruimte zat.

Misschien straks de Kerstboom opzetten? Heb al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren een nepperd. Een van de eerste dingen die ik kocht toen ik hier met mijn kinderen kwam wonen en dat is ook alweer bijna 19 jaar geleden. Dat was nieuw in die tijd; een kunstkerstboom en hij was toen tamelijk aan de (gulden)prijs. Als ik nu uitreken wat hij me per Kerstfeest kost is dat een schijntje. En hoewel ik enorm hou van de geur van een echte....is het toch wel een beetje raar dat we ieder jaar een dode boom in ons huis halen. En die daarna weggooien. Dan is een boom met kluit, die daarna ergens verder mag groeien, een beter alternatief natuurlijk, maar daar heb ik de tuin niet voor en ik heb natuurlijk die nepperd.

Ook heb ik me voorgenomen nu echt grote ballenschoonmaak te houden. Heb zoveel dozen (vind ik zelf dan) met Kerstspullen. Maar eens goed kijken wat nog bruikbaar is en alles wat kapot is of te oud wegdoen of weggeven.  Al mijn Kerstspullen zitten in oude Kerstpakketdozen. Die ik ooit van werkgevers kreeg.
Allez...ik ga de dag bij zijn lurven grijpen!  De lucht is mooi blauw, de vogels in de tuin genieten van de vetbollen, de koffie pruttelt. Carpe Diem!

donderdag 6 december 2012

Junkie XL

Blij dat ik gisteren, samen met mijn kinderen, naar mijn vader en hun Opa ben geweest. Hij was wakker en heeft hele avondvierdaagse gelopen met iedereen die aanwezig was. Zijn oude dominante karakter kwam weer even boven want hij bepaalde hoelang het rondje duurde. En overal even binnenkijken en dan weer verder. Hij sprak niet, mompelde slechts en leek zonder gebit een stuk ouder. Hij dronk goed en zijn eten bieden ze vooral gemalen en zacht aan zodat hij het makkelijker naar binnenkrijgt, zonder tanden.

Het was fijn om ook even mijn tante en oom te zien, mijn zusje was er ook, dus het voelde goed dat er zoveel aandacht voor mijn vader was. Dat de zorgen over hem gedeeld worden.

Op de terugweg in de eerste serieuze sneeuwbuien terecht gekomen, maar mijn dochter is zo'n goede chauffeur dat we ons geen moment onveilig voelden.

Ik schreef hier al een tijdje over mijn onrustige gevoel. Dat ik weer wil en erger nog; dat ik weer snaai! Toen mijn dochter klaar was met haar dieet en weer 'gewone' koekjes in huis haalde of zoals rond Sinterklaas een zakje pepernoten...toen werd ik zwak en moest ik dit ook hebben! De begeerte laaide op, terwijl mijn hoofd heel goed weet dat ik er goed aan doe dit soort suikerbommen te vermijden, riepen de pepernoten mij stuk voor stuk...en de pakjes TUC van de verjaardag..Het voelde alsof ik uit eigen collectie aan het stelen was en ik verborg de buit dan ook grondig. En soms kocht ik dan ook een nieuwe verpakking, zodat het leek alsof er niets was gebeurt. Hoe dom.

Nou is mijn (oude) snaaigedrag stiekum. Je zal mij nooit in het openbaar een heel pak speculaas op zien eten. Sterker nog....in het openbaar genieten van iets lekker doe ik bijna nooit. Eenvoudiger is om het af te slaan en niet weer de blikken te krijgen van...zie je wel...dikke muts...daardoor ben je zo dik. Wat dan altijd gebeurt is dat ik in de eenzaamheid van mijn woning een voorraadje lekkers haal en dit achter elkaar opeet..Achter elkaar want eenmaal een verpakking open dan MOET het op. Want de schimmel komt er binnen 2 seconden op natuurlijk, of binnen 5 minuten wordt de koek zacht en smelt de chocolade. Iets bewaren, of EEN koekje eten, dat kon en kan ik kennelijk nog steeds niet. Ik ben meer van het alles of niets beleid. Liever gewoon een heel leeg huis zonder verleidingen, maar dat is niet realistisch.

Niet natuurlijk, maar dit soort gedrag vertoon ik. En dan gooi in de verpakkingen zorgvuldig verpakt in iets anders weg, zodat niemand zit wat ik heb gegeten. Denk ik.
Hahaha....had ik niet op mijn dochter gerekend.
Zat ik gisterenavond na terugkomst van mijn vader en ook nog een rondje boodschappen door de sneeuw met de huurauto gezellig op de bank te hangen met een trashprogramma op de tv, zei mijn dochter opeens out of the blue (voor mij dan)  of ik kon uitleggen hoe haar voorraad koekjes toch opeens zo slonk. En of er wel echt 30 kinderen voor Sint Maarten aan de deur waren geweest of dat het er 3 waren en de rest van de verpakking misschien door mij was opgegeten??

Damn...ik voelde me betrapt! Uitermate infantiel gedrag natuurlijk, want wie hou ik nou voor de gek. Alleen mijzelf toch? Wiens hand glijdt toch telkens in de pot met chocolade pepernoten en erger nog....wiens benen en lijf gaan daarna NIET extra bewegen om de gegeten extra calorieeen weg te branden???
Wie denkt dat het wel kan? Dat het wel meevalt...Dat dat handje kaas, noten, drop, speculaasjes, TUC, etc etc...meevalt...en dat het gewicht wat er extra aanzit gewoon vocht is...gewoon vocht...echt...morgen weer terug in het regime...en dan komt het wel goed, maar nu heb ik toch echt een beetje troost verdiend.

En wie praat nooit met haar dochter, die het hele traject ook heeft gedaan, die nu enthousiast sport, door weer en wind gaat om te sporten, die zelfs een buikwandcorrectie heeft laten doen omdat ze heel graag gezond wil zijn, goed kunnen sporten zonder flabberende buikvellen over mijn gevoelens?

Juist...ik dus. Vraag me hoe het gaat en het antwoord is altijd..prima, maar hoe is het met jou??

Niets geleerd en zo bang om af te gaan, als een mislukking te worden gezien en dat zei ik ook tegen mijn dochter na hangen en wurgen en pfffffffffffffff.....me heel klein voelend en vooral heel dom.

De hamvraag is waarom ik mezelf saboteer in het zicht van de haven. Ik ben bijna 40 kg en eigenlijk als ik terug in de tijd ga bijna 50 kg afgevallen en ben bijna op mijn streefgewicht en waarom haak ik dan nu bijna af. En denk dat het wel genoeg is, dat ik het niet kan zo mooi en slank zijn. Zo gewoon zijn. Gewoon gezond zijn en niet meer opvallen doordat je altijd zoveel ruimte inneemt en opvalt door je omvang.
Hoe heerlijk is het om een taille te zien, dunnere benen te hebben die niet meer tegen elkaar aan schuren, een broek maat 44 aan te kunnen en waarom ga ik dan nu verslappen en er zoveel slecht voer ingooien.

Mam, je bent het waard om je goed te voelen, om gezond te zijn. En te blijven. Mijn dochter vond nadat ze zag hoe het met haar Opa was en de stress die dat bij mij teweeg bracht (ik slaap ook slechter) dat ze mij mocht aanspreken op wat ik dacht wat onzichtbaar was gebleven. Als een junk die stiekum toch weer gebruikt en denkt dat de hele omgeving niets aan hem ziet.

Ik heb nog zoveel te leren!! En tegelijkertijd ben ik blij met mijn kinderen, niet die bang zijn om mij, hun moeder, aan te spreken op haar gedrag. Zo'n verhouding had ik niet met mijn ouders. Mijn vader was niet a
aan te spreken, want alles lag aan een ander en mijn moeder kroop zo snel in haar slachtofferrol, dat je het wel liet om iets van een discussie aan te gaan. Zij waren de ouders...wij de snotneuzen!

Terwijl ik het zo mooi vind iets van mijn kinderen te leren en ik merk hoe fijn ze het vinden om voor vol te worden aangezien. Niet als snotneus of als net-niet-goed genoeg. Ben ik nog blijven steken in kinderlijk gedrag? In goed genoeg willen zijn maar niet weten wat dit is of hoe ik dit voor elkaar moet krijgen.

Nou...tijd voor een portie zuurstof en even wat minder zware denkstof. Schoenen aan en de sneeuw in. De (hoger dan de) blauwe lucht roept mij!

woensdag 5 december 2012

Onrustig

Onrustig geslapen. En midden in de nacht wakker geworden denkend wat ik over mijn vader zou willen zeggen op zijn begrafenis.

Niet een zoetsappige speech maar ook niet alle pijnlijke zaken aanhalen. Vanmiddag ga ik naar hem toe. De verpleging gaf aan dat hij uit bed is vanochtend, een bordje pap op heeft en een eindje gelopen heeft. Nog steeds geen gebit in zijn mond, dus het is dan echt een oud mannetje wat je ziet.

Een email van mijn tante ontvangen zijn zus. Zij gaat straks haar broer verliezen. Er spelen zoveel emoties in mijn hoofd, dat het lijkt alsof die op knappen staat. En het feit dat ik dan wel afscheid ga nemen, maar niet weet of het echt definitief is, of dat hij volgende week weer vrolijk in de de huiskamer dominant zit te doen.

En dat ik geen zaken meer kan bespreken. Niets meer.

En hoe onhandig mijn moeder met dit alles omgaat, hoe ik me buitengesloten voel...Niks hoor, maar zelf moet bellen.

Zou graag even iemand hebben die me vasthoudt. Heel stevig.

dinsdag 4 december 2012

Einde?

Kreeg een telefoontje van de verpleeghuisarts van mijn vader. Dat hij zich zorgen maakte over de toestand waarin hij zich bevond en dat hij geen lichamelijk aanleiding had gevonden voor zijn lamlendigheid. Waarop ik zei  "Behalve de Alzheimer natuurlijk..."

Hij gaf aan dat als hij niet meer uit bed zou komen, niet zou willen eten en drinken het nog een kwestie van een paar dagen zou zijn. En dat ik er goed aan deed om familie te waarschuwen dat als ze nog afscheid wilde nemen ze dat deze week moesten doen. En hij legde uit hoe de procedure in het verpleeghuis was bij een dergelijk geval (geen infuus, geen geforceerd eten of via een buisje).

Maar ook; het kon best zo zijn dat hij er weer bovenop kwam (behalve over de Alzheimer dan) en gewoon nog een aantal jaren vrolijk verder leefde. Aan zijn vitale organen mankeert niets.  Het was kortom tamelijk grillig.

Dus gisteren naar al mijn broers en zussen een snel sms-je gestuurd en de één was direct naar het verpleeghuis gegaan, de ander na zijn werk en weer een ander had mijn moeder opgehaald zodat ze niet alleen naar haar man hoefde te gaan. Die broer vertelde me dat hij zelf aangaf uit bed te willen, aan de eetkamertafel lekkere pudding had gegeten en ook nog een ommetje wilde maken, waarbij hij zelf aangaf welke kant hij op wilde.

Ga straks even bellen met zijn verpleegkundige hoe hij nu is en dan moet ik maar even bekijken of ik ook richting Pa reis of dat het allemaal wel meevalt.

En ja, dan is het niet hebben van een auto wel lastig, maar goed....niet onoverkomelijk. Mijn vader is al een hele tijd geleden niet meer bij ons. Ieder bezoek is opnieuw weer afscheid nemen en weer een stuk minder vader zien. Toch realiseer ik me dat als het einde straks komt, het een definitief einde is. Ik kan zijn hand niet meer vasthouden, niet naar zijn guitige gezicht kijken en daar het mijne in zien en gewoon zeggen dat mijn vader er nog is.


zaterdag 1 december 2012

Alles is familie

Gisteren kregen de kinderen van mijn moeder een dienstmededeling via de email binnen. Ze vindt het soms lastig om iedereen (meer dan 5) apart te bellen en vooral bij lastige zaken mailt ze dan liever. Niet dat  ze daarin handiger is, maar het scheelt een directe confrontatie.

Nou is ze helaas geen begenadigde schrijfster die haar gevoel in een email kan leggen en wat betreft mijn vader is het gevoel al jaren weg - wat gezien hun huwelijk begrijpelijk is -  wat ze maar blijft ontkennen naar haar kinderen toe. Vanuit haar geloofsovertuiging en haar lage zelfvertrouwen en haar weinige financiele middelen (en kennis van hoe wel aan die middelen te komen) en oh ja die schare te verzorgen kinderen is ze toch altijd getrouwd gebleven. Nu hij in een verpleeghuis woont met Alzheimer is ze nu zijn onbestorven weduwe.Ze zorgt goed voor hem vindt ze zelf, zorgt dat hij nette kleren heeft, genoeg verzorgingsproducten, maar het houden van en daarom een stapje extra doen, dat is er niet. En dat is voor wie het wil zien zo zichtbaar. En pijnlijk omdat ze het maar blijft ontkennen.

Mijn vader is nu tamelijk apatisch, slaapt veel en heeft zelfs weinig interesse meer in eten en drinken. Toen ik dit hoorde was voor mij het duidelijk dat we de laatste fase ingaan met mijn vader. Het kan zo zijn dat we zeer binnenkort horen dat hij dood is.Ook omdat een aantal vaste bewoners onlangs ook zijn gestorven en een dame die een tijdje zijn vriendin in het verpleeghuis, ook overleden is. Zij was nog jonger dan mijn vader.

Maar in plaats van zoiets te schrijven, krijgen we nogal klinisch een bericht dat hij weer gevallen is, maar dat hij nu weer een goede bloeddruk heeft en oh ja, mijn moeder zelf moet ook nog een medisch ingreepje ondergaan.

Daarop schreef mijn broer gisterenavond laat een mailtje waarin hij zijn ongerustheid uitsprak, maar alweer zonder te benoemen waar het nou echt om ging.


Ik dacht...laat ik nou ook maar niet mailen en doen wat ik anderen verwijt, want geschreven tekst kan altijd verkeerd worden uitgelegd en vanochtend vroeg maar met die broer bellen en horen hoe ongerust hij is en vooral dat erkennen. Ik voelde dat hem dat goed deed. En dan moet je weten dat we niet echt close met elkaar omgaan; ik heb gewoon een heel andere levensinstelling dan hij en hij lijkt ook precies op mijn vader qua doen en laten, maar ik voel zijn verdriet door zijn woorden heen.

En verdorie, terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat ik mijn oude rol van oudste kind, van bemiddelaar, moeiteloos weer op me heb genomen, waarbij mijn gevoelens er totaal niet toe doen. Gisteren, toen ik mijn moeder belde, vroeg ze geen enkele keer hoe IK me nou voelde onder de toestand van mijn vader. En ik laat dat dan weer gebeuren omdat ik het rot voor haar vind omdat ze ook maar alleen zit in dat grote huis en er maar weinig kinderen vragen hoe zij zich voelt....

Wat is dat toch ingewikkeld...familie!!

vrijdag 30 november 2012

Ontmoeting

Van de week had ik via het werk van mijn dochter een (met personeelskorting) leuke auto gehuurd omdat ik een bezoekje aan Motormaniaman had gepland die naar Zuid- Holland was verhuisd. Had al berekend dat met wat ik aan OV kosten kwijt zou zijn ik beter een auto zou kunnen huren. Het was nog een Diesel ook dus brandstofkosten waren relatief laag.Handig zo'n kind die bij een autoverhuurbedrijf werkzaam is!

Ook hadden we nog het project van de nieuwe inrichting kamer dochter en dan vooral alle overbodige spullen en de afvoer daarvan. Hebben die ochtend totaal 3 x een ritje met overvolle auto naar de vuilnisstort gemaakt en ook nog een ritje naar de Kringloop.  Dat voelt weer heerlijk opgeruimd en dat is het ook natuurlijk. En wat bewaar je eigenlijk toch veel. Veel te veel. Wat natuurlijk ook betekent dat je eigenlijk heel veel spullen hebt! Niet nog meer spullen kopen dus.

Daarom ben ik altijd weer blij dat ik dan zaken kan doorgeven aan de Kringloop. Heeft iemand anders er weer plezier van en ik geniet van een leger huis.

Daarna in de auto naar Motormaniaman gereden. Heerlijk om weer even auto te rijden. Raar als je 50.000 km per jaar reed en nu alles op de fiets of met OV doet. Raar, maar ook dat is weer niet onmogelijk. Hele horden doen het dus ik kan het ook.

MMM woont in een soort van woongroep samen met zijn nieuwe veeel jongere vriendin. Die woongroep is voor hem een manier waarop hij in ieder geval nog een normale woning kan huren en niet bij een boer op t erf of een kamertje in de stad hoeft te wonen, wat hij allemaal hiervoor heeft gedaan.  Dat denkt hij voornamelijk zelf; dat normaal wonen niet meer lukt. Want soms neemt hij te impulsieve beslissingen die achteraf gezien niet nodig waren. Maar goed....niet mijn leven.  Hij is al weer een aantal jaren uit het arbeidsproces door een chronische ziekte en ontvangt een uitkering en dat betekent een veel lager inkomen dan toen hij nog werktte. Maar ik bewonder zijn overlevingsdrift en zijn enthousiasme om altijd weer kansen te zien. Hij staat anders in het leven dan ik, maar ik vind het bijzonder om hem mijn vriend te mogen noemen.

Toen bedacht ik me dat een goede duurzame bloggenoot vlakbij MMM in de buurt woont en belde haar of ze het leuk vond om even life bij te praten. Zo gezellig en zo alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Ook weer veel tips gehad om eetgebied. Wat ook weer herkenbaar en warm voelde. Precies waar ik mee worstel de laatste tijd.

Daarna weer met de voiture naar huis (was het al middernacht inmiddels; dat lukt je dus niet met OV) en de dag erna nog weer een rondje supermarkten waar ze diverse mooie aanbiedingen hadden en daar groot ingekocht (dat is ook wat ingewikkelder op de fiets; kiepgevaar!).
En nog even langs de Ikea voor een nieuwe dekbed voor dochterlief.Ze gaf aan vorstelijk te hebben geslapen onder haar nieuwe dekbed. Geweldig toch?  En hahah waxinelichtjes en een paar kaarsen voor mij.  Daarna de auto weer ingeleverd, na te hebben afgetankt. Maar 23 euro Diesel nou....daar heb ik geen trein en buskaartje voor! Even heerlijk van een auto genieten dus.


Maar nog meer van dat ik veel minder met afgunst naar anderen hoef te kijken, want zo slecht doe ik het nog niet. Heb weliswaar helemaal niets in werelds bezit, geen koopwoning, geen auto, geen mooie bankrekening,  (ik snap dan ook nooit het gezeur van mensen die hier schrijven een buffer van 20.000 euro te hebben, maar schrijven dat ze het niet breed hebben) en waarschijnlijk een laag pensioen straks en nu ook nog geen baan, maar ik heb een dak boven mijn hoofd, eten in de kast en liefde om mij heen.  Het komt wel goed.Mijn nieuwe mantra. Het komt wel goed!

dinsdag 27 november 2012

Afhankelijkheid

Het nieuwe bed van dochter is afgeleverd en gelukkig had ze mijn advies opgevolgd en haar broer gevraagd te komen helpen om dit naar haar zolderkamer te sjouwen. Hij heeft gezellig meegegeten en nadat hij aan mij (uberonhandige!) vroeg of ik samen met hem de twee zwaarste delen naar de zolder kon helpen en hij na 2 minuten klungelen (van mijn kant) wel zag dat dit operatie Onmogelijk werd, heeft hij even snel een oude vriend uit de straat gebeld. Die stond binnen twee minuten op de stoep en binnen tien minuten was alles door de twee heren naar boven gebracht!

Zo....daar sta je dan als geëmancipeerde vrouw. :)

Daarna ging zoonlief weer naar huis en hebben mijn dochter en ik alles uitgepakt (wat een plastic!!) en in elkaar gezet. Dat was uiteindelijk maar een uurtje werk en dat viel me reuze mee. Nu moet ze alleen nog een groter dekbed aanschaffen en dan kan ze als een Koningin slapen. Dat dekbed had ze bedacht om met airmiles aan te schaffen bij een groot warenhuis, maar ik gaf haar aan dat het aantal airmiles niet in overeenstemming stond met de waarde van het (donzen) dekbed. Een paar jaar geleden kon ze met dezelfde hoeveelheid airmiles een ticket naar de USA betalen.. Mijn airmiles uiteraard. Had ze al bij het grote Zweedse warenhuis gekeken wat die in aanbieding hadden? En dat gaat 'm worden...

Ik merk dat het minder goed met me gaat dan ik zou willen. Vooral op afslankgebied. Ik sta stil. Nee....ik groei. Nou is dat na 1 x poepen ook weer gedaan en ik weet heel goed dat ik niet elke dag op de weegschaal moet staan, maar het lijkt wel of mijn vermogen om gedisciplineerd me aan het dieet te houden op is. Plus mijn altijd kritische houding naar dieetvoer. Wat leer ik daarvan? Ja..ik ben daarmee bijna 40 kg afgevallen, maar gezien het feit dat ik nog steeds extra wil eten...doe ik iets niet goed. En ik wil eigenlijk de komende maand niet nog een keer voor honderden euro aan dieetproducten aanschaffen. Ik wil dit liever zoeken in gezondere alternatieven, gewoon te koop in normale (of voor mijn part alternatieve) winkels. Ook duurder dan gewoon een stamppotje, maar wel iets waar ik meer van leer en aan heb en waar ik de rest van mijn leven iets mee kan.

En verder heb ik moeite ermee dat ik nog geen inkomen/betaalde baan heb gevonden. Dat ik nog thuis zit, terwijl ik zo graag mijn talenten te gelde maak. En dat ik dan soms een vacature onder ogen krijg van een kennis die niet past bij wat ik denk waar ik goed in ben, maar waarvan anderen denken..het is in ieder geval werk. Ze zoeken toch iemand...nou dan pas jij daar perfect! Dat klopt; het is werk. En dus heb ik beloofd te sollicitereren, maar ik denk dat ik niet eens in aanmerking kom. En dan ook nog horen...he..ik heb nog geen mailtje van je gezien, ga je nog solliciteren???

Het is gewoon een rotgevoel dat ik in deze situatie en op dit moment in mijn leven afhankelijk ben. Niet zelfstandig keuzes mag maken, maar blij mag zijn met kruimels. Pfffff....klinkt nogal zuur he.... Alsof ik diie 32 jaar werkevaring niet mag opvoeren. En 32 jaar premiebetaling voor de ww natuurlijk.


Van de week was ik trouwens in een van de duurste wijken van Nederland en ontdekte hoe men daar geld bespaart. Gewoon de hele dag de kachel uitlaten. Zit je met een extra trui, maar wel in de Quote 500 qua woonomgeving met een huis wat grote waarde heeft door de juiste locatie. Het gaf me net even een schop onder de kont waarmee ik me realiseerde dat ik inderdaad niet achter de voordeur kan kijken wat er echt speelt. Dat alle glitter & glamour niet is wat het is. Wonen op stand kan ook betekenen dat achter de voordeur zaken anders zijn.
Ik heb zelf ook niet 24/7 de verwarming aan, maar vind het wel fijn om in de avond in een redelijk warme kamer te kunnen zitten. En warm....Prins Bernhard had op Soestdijk altijd in zijn werkkamer de kachel op 27 graden staan. Dat vond hij behagelijk. Mijn oma ook herinner ik me. Het was altijd bloedheet in haar bejaardenflatje.  Bij mij thuis word ik helemaal warm en gelukkig van 20 graden. En overdag een graadje minder, want dan zijn we toch bezig en als we er niet zijn of in de nacht nog wat graadjes minder. Daardoor kreeg ik geld terug van de energiemaatschappij en dat is toch weer fijn.

Nu maar weer aan het solliciteren geslagen.  En een gezonde lunch maken. Doorgaan, vooral doorgaan!!






zaterdag 24 november 2012

Gevallen vrouw

Gisteren bij de C1000 een aanbieding gehaald en mijn fietstassen zaten overvol. Maar wel wat geld bespaart, dus dat was goed. Minder goed was dat ik mijn evenwicht verloor bij plotseling moeten remmmen voor een auto die nogal onduidelijk reed en ik opeens omklapte en met de fiets en al omviel. Op mijn knie. Lekker geschaafd, maar gelukkig broek nog heel.


Ik dacht eigenlijk meer dat mijn fiets schade zou hebben dan mijn lijf en voelde me tamelijk opgelaten zo onder de fiets bedolven met alle flessen over de grond gerold. Een hele lieve mevrouw kwam me helpen om op te staan en vroeg me heel vriendelijk of het echt wel ging met me. Ik voelde me op de terugweg helemaal jankerig worden ervan. Wat een beetje aandacht al niet doet me me.

In de avond had ik een gezellige borrel bij een vriendin in een stad een busreis verderop die een paar maanden terug haar man plotseling had verloren. Haar zoontje is nu net iets ouder dan een jaar. Ze beklaagde zich dat ze na 15 jaar relatie met deze man helemaal niets over had. Geen koopwoning, geen auto, geen geld, geen bedrijf. Niets. Zelfs geen naam van haar man, want trouwen was ook niet gelukt.

Haar ouders komen uit een zeer goed milieu en hechten erg aan titels en aanzien. Ze vindt het dan ook erg moeilijk om staande te blijven onder hun kritiek. Ik was samen met een andere vriendin en we wezen eigenlijk tegelijkertijd naar haar vrolijke zoontje.

Is dat niet het allermooiste, allerkostbaarste wat je hebt?  Is dat niet de erfenis van je partner.? Jullie kind?

Ik begrijp haar wel, vooral als je het voordien altijd erg goed hebt gehad financieel en nu je wereld is ingestort door het overlijden van je partner die allerlei zaken had verzuimd te regelen. Niet eens een begrafenisverzekering. En je nu niet één stapje terug moet doen, maar een hele avondvierdaagse terug moet. Dat is slikken en komt nog even bovenop het rouwproces van het overlijden.

Maar ze heeft een dak boven haar hoofd, een uitkering en een hele berg vrienden die veel voor haar regelen. Ze hebben laatst gezorgd dat ze een mooie bakfiets heeft gekregen zodat ze weer vervoer heeft.

Ik weet maar weinig van hoe het voelt als je partner overleden is. Die van mij daar ben ik ooit van gescheiden, dus ik kan hem nog elke dag zien als ik zou willen. Dus ik kan ook niet tegen haar zeggen dat ik begrijp wat ze voelt. Want dat doe ik niet.

Wat ik niet goed begrijp is dat ik dacht dat ze haar zaakjes allemaal goed op orde had, maar dat ze minder inzicht had in de gezamenlijke financieen en administratie en gang van zaken dat ik voor mijzelf zou willen.
Dat is wat ik mijn kinderen mee heb gegeven. Zorg dat je je zaakjes op orde hebt en leun niet en vertrouw er niet op dat een ander dat wel voor je doet. Heb inzicht in je administratie, regel zaken op tijd. Wees je bewust van alles. Misschien ben ik wel geemancipeerder dan ik zelf denk.

Juist omdat ik zelf jaaaaaaaaaaaaaaaaaaarenlang struisvogelpolitiek heb bedreven. Ik wilde zaken niet weten want dan hoefde ik niets te regelen. Ik liet me voorstaan op mijn status; gescheiden en kinderen en merk dat ik veel te vaak een zurige houding had. Zij wel...ik ik niet. Ja...makkelijk voor anderen want die hebben twee inkomens...ik boehoehoe niet. En zo door en zo door...Wat levert dat nou op, zo in het leven staan, zo verongelijkt.

Ook ik heb maar een huurwoning en geen kapitale buffer van tienduizend euro's, geen auto, momenteel even geen betaalde baan, geen meerdere malen per jaar met vakantie...maar ik merk dat ik het allemaal niet zo erg vind. Mijn vrijheid...die is belangrijk. Plezier in het leven wat ik leid. Genieten van een mooie herfstdag. Genieten van de mooie mensen die mijn kinderen geworden zijn en genieten van nieuwe mensen die ik op mijn pad ontmoet. Het kan zo maar veranderen. Door ziekte, door crisis, door het verlies van een baan, door de huizenmarkt en God verhoede, door oorlog.

Ik denk altijd maar aan de Bijbeltekst dat als de vogels zich geen zorgen over dag van morgen maken en ze wel gevoed worden...waarom zou ik me dan wel zorgen maken. Ik kan het niet uitleggen, maar het is een zeker weten, voelen dat ik onderdeel van een groter geheel ben. Dat ik meer ben dan kleine zorgjes, dat mijn leven waarde heeft. Dat ik waarde heb, gewoon omdat ik er ben. Ik hoef niet extra lief, extra aardig, extra zuinig, extra hard te werken om waarde te verdienen.
Helemaal sentimenteel zo op de zaterdagochtend. Zou ik dan toch op mijn hoofd zijn gevallen??

donderdag 22 november 2012

Weerstand

Merk dat ik in mijn hoofd steeds meer bedenkingen heb om alweer dieetproducten (allemaal eiwitrijk en koolhydraat-arm) aan te schaffen, voor de laatste loodjes.

En ik merk dat ik het ook steeds moeilijk ga vinden om geen scheve schaats te rijden. Dus moet ik verstandiger gaan eten en niet minder en zeker niet nog meer dieetproducten aanschaffen. De kunst is dat ik straks niet meer een dieet volg, maar een andere kijk op voeding heb.

En oh ja...toch nog maar meer bewegen dus. Terwijl ik zo'n aversie tegen sportscholen heb. Maar goed; bewegen moet; elke dag minimaal 30 minuten en die heb ik voor vandaag wel weer gehaald met mijn rondje Polder (fietsen). Droomde vannacht ook dat ik toch maar zelf moet gaan bedenken wat ik, behalve zwemmen, nog meer kan doen en wil doen om te bewegen (en fietsen, maar ja....iedereen fietst!).

Meer groenten, veeeel meer groenten en minder snaaimomenten (omdat ik het verdien, omdat het waait, omdat die pepernoten me roepen, omdat ik gedachtenloos toch maar een rolletje mentos oppeuzel) en dus ook verstandiger keuzes.


Dus ben ik vandaag voor het eerst in de natuurvoedingswinkel geweest in mijn woonplaats. Ik kende de producten een beetje via de blogs en via Motormaniaman en ook hier kon ik me niet onttrekken dat Jan met de Pet hier weinig te zoeken had. Mooie winkel hoor daar niet van.

Wat is dat biologisch superverantwoorde spul duur! Niet zeiken natuurlijk...mijn dieetreepjes...DIE zijn pas duur (vooral als je er chocolade pepernoten naast eet hahaha). Maar nu dus speltcrackers en knackebrod gehaald en kinoa. Had ooit in een boek van Maarten 't Hart gelezen dat dit supereten is. Ik mag sinds kort weer vleesch eten, maar ben er niet echt helemaal dol op. Lekker, dat wel, maar mis het niet heel erg. Wel toastje hier, hapje daar en juist die momenten wil ik verantwoorder laten zijn. Zodat ik niet na 1 pak TUC (EN notabene nog wel over de datum, maar ja......t vreetmonster moest het helemaal opeten) 1 kg zwaarder op de weegschaal blijk en die 7 in mijn gewicht verder weg lijkt!!

Wil me dus een beetje inlezen in wat de beste keuzes voor mij zijn in 2013, want na bijna 11 maanden op een koolhydraat, eitwitrijk dieet te hebben gestaan en de portomonnee van vooral de dieetiste te hebben gespekt, maar naar mijn gevoel nog bar weinig te hebben geleerd van waarom ik toch nog steeds de kunst beheers van vreetbuien/buitjes...wil ik het in 2013 beter doen. En niet zoals Erica Terpstra weer terugvallen in oude gewoontes en er zoweer 30 kg aaneten. Trouwens...heb gewoon geen geld voor alweer een nieuwe garderobe; in de ww is het geen vetpot.

Ik denk dat ik het boek van Amber Alberda ga aanschaffen (bonnen van de bolle kom liggen er nog) als inspiratiemateriaal. Ik ben gewoon te eigenwijs om iedere keer braaf een tas met alleen bij dieetiste verkrijgbare dieetspullen te kopen terwijl ik weet dat ik deze manier van eten niet jarenlang volhou en wil volhouden. Ik wil zo snel mogelijk 'normaal' eten en ex-client van de dieetiste zijn.



dinsdag 20 november 2012

Van onderen....

Mijn dochter heeft een ander, groter bed besteld en haar oude bed wilde ze graag opslaan (handig als logeerbed als ze ooit nog eens uit huis gaat...). Haar kamer is op zolder en ze heeft daar een hele grote opslagruimte, dus daar zou het bed prima kunnen staan.

Ware het niet dat we (zoonlief, dochter en ik) van jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren spullen hebben staan. In zakken, in tassen, in dozen. Opruimen dus maar.

Aangezien ze nog niet mag tillen, dook ik het hok in en begon met uitruimen. Lekker uhm..stoffig. Na een uurtje werken was de rol vuilniszakken op. We hadden ook een selectie voor naar de Kringloop. Maar het meeste was oude troep; oude schoenendozen, halve spelletjes, oude schooldingen (basisschool nog). Natuurlijk wilde ik nog wel een oud schriftje van haar bewaren, maar om nou de gehele collectie te archiveren ging te ver.

Alle volle vuilniszakken op de oude kamer van haar broer aka mijn atelier gezet. Zo blijft haar kamer overzichtelijk en kan ik straks even lekker stofzuigen (mag ze ook nog niet). Een sopje erover heen mag ze zelf doen. :)

Vanochtend nieuwe vuilniszakken gekocht en maar weer aan het werk. Alweer was het na een uurtje eigenlijk al leeg. Ze was zo blij dat het zo snel ging, maar ik had haar al aangegeven dat als je je focussed en gewoon maar lekker doorgaat, het best wel snel gaat. Vooral niet uuuuuren achter elkaar werken; daar wordt je gaar van. Babysteps dus. Wat vooral hielp was dat ze snel afstand kan doen van de oude spullen. Geen hoarder-gen gelukkig. :)

En dan nu: hoe krijgen we dan al die zakken weg naar de vuilnis zonder auto. Een vriendin komt straks langs, dan gaan we een rondje weggooien en ach...iedere keer een beetje ruimt uiteindelijk ook op. Alle oude dozen ga ik straks met de fiets naar de oud-papier container brengen en de Kringloopzaken komt ook wel goed. Er stond nog een oude, kapotte spiraal in het hok en die ga ik op laten halen door een mannetje in de buurt die in oud-ijzer handelt. Heeft een tijdje terug ook bij het schuuropruimproject goed geholpen.


Zo...nu eerst even een kop koffie en even lunch maken.

Ik zei net tegen dochterlief; heerlijk toch...als je straks op jezelf gaat wonen, hoef je in ieder geval dat niet meer uit te zoeken, door te lopen en weg te gooien.

zondag 18 november 2012

Ophemelblog

Gisteren had mijn dochter een verjaardagsfeest van een vriend van mijn zoon. Ik vind het zo geweldig om te zien hoe mijn kinderen met elkaar omgaan en gezamenlijke vrienden hebben. Dat is wel eens anders geweest en dat had te maken met leeftijd en interesses. Nu ze ouder zijn gaat het steeds beter.

Zelf nog even snel met 2 bussen op en neer naar de kamer van zoonlief geweest, want hij was zijn  kado voor zijn vriend vergeten en zat al hoog en droog ergens in het midden van het land. Hij vroeg of zijn zus dit wilde doen, maar die zag de enorme omweg, gecombineerd met de locatie van het verjaarsdagfeest (ook zo'n 2 uur reizen met OV) niet zo zitten en ach...ik heb het nou niet echt mega druk en bood aan om zelf maar even naar de stad hier in de buurt te bussen. Even een uitje.  Hij heeft een setje sleutels hier in huis achtergelaten, dus dat was simpel te regelen. Leuke stad toch waar hij woont. Daar zou ik later als ik groot ben ook wel willen wonen. Was laatst bij een collega van mijn n etwerkgroep en die woonde in zo'n schattig (oud) huisje, vlak bij het centrum, maar toch ook weer niet, alles op fietsafstand. Net als mijn zoon. Grappige buurt en in een oogwenk in het centrum waar reuring is. Er is net een nieuwbouwproject klaar vlak bij zijn straat en wat lijkt me dat heerlijk om daar te mogen wonen. Maar ja...eerst maar weer eens aan het werk :)

En wat zag mijn dochter er geweldig uit. Ik zie in haar uiterlijk hoe ze zich innerlijk voelt. Dat klinkt oppervlakkig; zit echte schoonheid niet in je ziel? Zeker en toch geloof ik dat het ook van buiten te zien is. In je uitstraling, in de sprankeling in je ogen. Elke dag wordt haar geopereerde buik weer wat dunner, het litteken is lang en groot, maar daar zit ze niet mee. Meer dat ze nog steeds niet mag sporten of zware dingen sjouwen.

Ze durft nu echt vrouwelijke kleding te dragen. Van die hoge (rubberen) laarzen, helemaal hip (zag ze al een jaar terug in NY, daar was het toen al helemaal trendy en verbaasde me over die trend...regenlaarzen???


een strakke legging (wat heeft ze dunne benen!), een doorzichtige blouse (gelukkig wel met een keurig topje eronder hahah), mooie sieraden...echt geweldig wat een verschil met een hobbezakkige broek en een wijde trui met capuchon van een tijd terug; comfortabele kleding, maar niet echt vrouwelijk. Make-up gebruikt ze - in tegenstelling tot mijzelf - eigenlijk zelden en ze heeft zulke mooie sprekende ogen en superlange donkere wimpers, dat ze het ook niet echt nodig heeft. Een beetje mascara als ze uitgaat en een likje lipgloss. En dat haaaaar.....ook dat vind ik (geheel onbevoordeeld natuurlijk) geweldig. Een waterval van kleine krulletjes, in de zomer af een toe een beetje lichte, blondachtige lokken.
Oh....lijk ik wel een hele blije moeder?? Er is gewoon niets zo fijn als zien en weten dat het goed met je kinderen gaat.

Gisteren heeft ze haar kast uitgemest en een hele stapel te grote kleding kwam eruit. Ze gaf aan dat ik maar moet kijken of er iets voor mij bijzit en anders brengen we het naar de Kringloop.
We zijn allebei gewoon flink aan het opruimen en dat betekent vooral veel wegdoen. Dat zijn voornamelijk papieren die je te lang hebt bewaard... En wat nog bruikbaar is, brengen we naar de Kringloop. Weer een leuk tripje op mijn fiets. Waardoor mijn benen ook weer strakker worden. Ha...2 vliegen in één klap.

Ik geniet gewoon zo van het weer fietsen. Zo stom dat ik dat echt jaaaaaren niet gedaan heb. Omdat ik bang was te vallen, niet meer tussen zadel en stuur te passen, af te gaan, raar te lijken en uit gemak dus maar alles met de auto te doen. Misschien als het straks glad wordt, ik wel anders piep, maar momenteel is het vrijheid. Wat ik bespaar door nu even geen auto voor de deur te hebben staan en door voor fietsen te kiezen ook meer beweging te krijgen. Heb ik natuurlijk wel een makkelijke keuze omdat ik alles binnen 10 km kan befietsen. En niet elke dag door weer en wind naar werk hoef te fietsen. Heb ik trouwens jarenlang gedaan hoor. En stoorde me aan collega's met auto die, als ik met bevroren tenen en handen aankwam op mijn werk, zeurden dat ze de voorruit moesten krabben.. :) Zo is alles relatief. Want nog maar een paar maanden terug was ik die autoruit-krabbende collega. Die ooit 5 uur vaststond in een sneeuwfile. Koud joh!






donderdag 15 november 2012

Was will das werkloze Weib?




Op een vacaturesite zag ik eenzelfde functie staan bij de concurrent van mijn voorgaande werkgever. Ik ken de materie, ken de potentiele klanten...kortom; ik zou daar denk ik zo inpassen.

Maar; WIL ik dit nog wel. Waar ik niet zo vrolijk van word zijn commerciele targets. Dat je daardoor op een meetlat wordt gelegd die aangeeft dat je of goed bent, of niet. En dat het halen van een verkooptarget helemaal niets zegt over jouw capaciteiten als sales manager. Of hoe je met je klanten omgaat en hoe zij jou ervaren.

Of hoe je de markt kent. Of hoe de crisis toeslaat in jouw markt en je dat (veel te hoge) target, wat ieder jaar toch weer hoger wordt gesteld, ondanks de economische malaise, met moeite haalt. Of niet haalt. Of bijna haalt. En je net zo goed bent, als je laatste succes. Keihard werken...leuk, maar morgen kan je ontslagen worden. Ook al had je een vast contract en heb je je altijd voor 100% ingezet.

Ik wil op mijn kennis van de markt worden beoordeeld, op mijn kunde, mijn relatiebeheer en mijn gevoel voor wat er speelt bij die klant.

Als ik dit alles zo overweeg, dan denk ik dat ik helemaal niet moet reageren op deze vacature. Dat ik nu echt serieus moet gaan uitwerken wat ik dan WEL wil. 

Buiten dat; ik ken deze werkgever en die staat niet als echt heel erg sociaal bekend. Hoe zit dat daar met werken voor een basissalaris en dan maar hopen dat je je targets haalt zodat je je salaris omhoog kan trekken. Heb ik daar nog wel behoefte aan?

Zoek ik echt wel een hoge bomen vangen veel wind baan? Is het voor mij nog belangrijk om die auto van de zaak-baan te krijgen? Om op congressen te staan, seminars te bezoeken met mijn kekke colbertje (hahah..nu helemaal kek want in een veel kleinere maat).


 





Wat is nog meer belangrijk:

Minder werken dan meer dan fulltime. Mijn werkweek van op papier 40 uur was altijd langer. Omdat ik ook nog even in de avonduren een rapportje maakte, even mijn mail checkte, vroeger de deur uit moest om de files te ontwijken.... Ik zou meer vrije tijd willen hebben als ik weer ga werken. Meer tijd om mijn creativiteit vrij baan te geven.

Minder reistijd;
Van de week had ik een sollicitatiegesprek waar ik op de fiets naar toe kon. Wat heerlijk! (Het was droog en ijzelvrij hahah). Niet iedere werkgever vergoedt alle reiskosten nog en een auto van de zaak is ook als Gouden Ketenen.

Ik ga nog even nadenken, maar eerst maar eens een krop sla in huis halen voor de lunch straks. En eitjes.









zondag 11 november 2012

What not to wear en bottekes

Nu ik een slanker lichaam heb, moet ik nog leren om me ook slanker te kleden.

Dus niet meer direct naar de lange, vooral OVER de kont vallende shirts grijpen, maar kijk eens of kortere truitjes je ook staan. En wees niet bang voor strakker zittende kleding. Mijn dochter gaf me aan dat de nieuwe jeans die ik had gekocht me eigenlijk te groot is. Hij zit te ruim bij mijn bovenbenen en slobbert daar naar haar (skinny girl jeans) mening. Ik moet beter zoeken naar goede pasvorm.

Omdat ik nog niet op mijn streefgewicht zit, durf ik mezelf nog niet te belonen met bergen nieuwe kleding. En omdat ons zunig bent en ook nog steeds niet terug in het arbeidsproces ben, vind ik het een beetje overdreven om een hele outfit aan te schaffen...zo kan het toch ook wel. Ik had altijd diverse colberts en een aantal zakelijke pantalons. Nu is dat niet zo nodig toch?

Toch weet en merk ik wat mijn dochter bedoelt. Ik moet mezelf meer gunnen. En dat hoeft geen Prada truitje te zijn. Van een cadeaubon kocht ik een leuk multi-inzetbaar vestje (als vest en als truitje dus) en ik was in dezelfde winkel aan het kijken naar wat ze Longsleeves (gewoon t-shirts met lange mouwen...) noemen, maar ik werd door dochterlief al snel naar de Primark verwezen. Goedkoper en in het licht van tijdelijk een betere keus. Daar kocht ik dus wel 5 truitjes voor de prijs van één bij die andere winkel!

En kreeg van de week al direct complimenten doordat ik een truitje leuk combineerde met een jasje wat ik voor mijn verjaardag had gekocht en leuke oorbellen en die veterlaarsjes die ik al 10 jaar in mijn kast had hangen, maar me altijd te strak zaten. De jeans van mijn dochter zat me ook prima en die was nog van haar toen ze op de middelbare school zat.

Afbeelding 1

Net even een sollicitatie-outfit geprobeerd en niet te geleuven...met een riempje en een shirt IN de broek....dus die kont gewoon zichtbaar! Maar dus ook die veel slankere taille. Ik kreeg er gewoon lol in om een heel ander beeld zien en herken direct de vrouwen uit make-over programma's die toch altijd weer naar kleding grepen uit hun oude stijl. Geen taillering, niet strak, makkelijk...vooral makkelijk.

Weg met de lange laagjes. En vooral weg met de sjaaaaaals...Die ik altijd droeg om borsten, buik en wat nog meer zij te verbergen. Ja...van voren, maar keek je van opzij...hahaha.... Die 360 graden spiegels in die programma's laten nou net zien waarom je niet voor grote dikke truien moet kiezen.



Ik ben dit niet, maar die sjaaaaaaal....kon je me zo mee uittekenen (groot papier nemen hoor). 

Ik ga maar eens een lijstje maken met wat voor basics ik nog nodig denk te hebben en wat ik nog graag zou willen aanschaffen. Een ding weet ik al; mooie bottekes. 

Oh...en wat ik ook als heeeel erg zalig ervaar; heb voor het eerst een WARME winterjas! Vooruit; de ex-winterjas van mijn dochter en er hangt nog een exemplaar die ze vorig jaar in de USA heeft gekocht. Maar wat lekker warm!!  Ik wist niet hoe heerlijk warm een jas kon zijn. Zo fijn om daarmee op de fiets te zitten of een eind te lopen. Geweldig!
Ik liep dus echt al een jaar of tien met een soort zomerjas met zo'n sjaal. En als het heel koud was dan had ik een oud gewatteerd jasje, maar eigenlijk was dat ook een herfstjas qua warmte. Omdat ik zo dik was had ik het niet snel koud. En eerlijk gezegd gunde ik mezelf echt nooit het genot van een passende warme winterjas. Vond mezelf dan helemaal een Michellinmannetje lijken en probeerde door een soort van trenchcoatzomerjas toch nog iets van figuur te laten zien. Goh...klinkt allemaal wel heel erg uhm...stom. Maar goed...zo was het en ik had gewoon geen zin om een dure winterjas in maat 54 te moeten kopen. Dacht elk jaar dat ik toch nog wel zou afvallen en dat die jas dan uhm overbodig zou zijn. En als je een auto hebt, dan ervaar je gewoon minder kou dan dat je loopt en fietst, wat ik nu constant doe.

Allez....nu maar eens de herfstzon in! Met die warme jas. En die oude bottekes :)







zaterdag 10 november 2012

Paniek

Deze week betreurde ik het dat ik geen auto meer had.



Mijn dochter en ik zaten gezellig na het eten met een dekentje op de bank en opeens kreeg ze pijn in op haar borst en een enorm opgeblazen gevoel. Ze is een harde en zal niet snel piepen, maar nu ging het van pijngrensgevoel 0 naar 10 in 10 seconden.
Ze kreunde het uit en ik zag dat haar adem te snel ging. En pakte een zak zodat ze door daarin te ademen, haar ademhaling weer onder controle zou krijgen.
De paniek bij haar was enorm root. Ook omdat ze niet goed haar buikspieren mag en kan bewegen door haar operatie en het litteken. Ze kon niet meer liggen, zitten, staan of wat dan ook. Aanraken wilde ze niet; dat kon ze niet verdragen. Heb haar nog nooit zo gezien, zelfs toen ze nog een kind was.
Heb de huisartsenpost gebeld en die heeft haar aan de telefoon gesproken, zo goed en zo kwaad als dat ging, want ze was helemaal van de wereld door de pijn.
Ze vroegen of wij naar het ziekenhuis (waar de huisartsenpost is) konden komen omdat de dienstdoende arts bij een langdurig geval was. Toen baalde ik als een stekker dat ik niet direct in mijn auto kon stappen en nu afhankelijk was van een taxi die ik maar gebeld heb.
Gelukkig kwam de taxi redelijk snel, maar dan sta je toch te trappelen van ongeduld en ongerustheid en wil je dat je dochter zo snel mogelijk onderzocht en geholpen wordt.
Na onderzoek van haar urine - ze kon gelukkig wel een mooi potje vol plassen -  bleek dat ze geen ontsteking had en gelukkig was de pijn enorm gezakt en had ze haar ademhaling weer onder controle. De arts onderzocht haar en gaf aan dat ze geen koorts had, geen ontstekingen en alle vitale zaken waren in orde. Omdat de pijn nu helemaal weg was gaf hij aan dat het mogelijk een allergische reactie op iets kan zijn wat ze gegeten heeft.

Dr Moeder denkt dat het dit zou kunnen zijn in combinatie met haar angst dat haar littekenen helemaal openscheurt bij hoesten. Het is namelijk aan de einden één centimeter opengegaan, maar haar chirurg gaf aan dat dit vaker voorkomt en zolang er geen helder bloed uitkomt er niets aan de hand is. Dus keurig gaasjes erop gedaan en het groeit alweer dicht zag ik. Maar ik kan me voorstellen en heb het hier met haar over gehad dat dit wel iets aanwakkert onbewust. En dit in combinatie met hyperventileren maakt dat de paniek groot is. Ze gaf me gisteren aan dat ze nog steeds, ook al weet haar verstand dat het onzin is, bang is dat ze helemaal openscheurt.

Heb ontdekt dat ik zeer paniekbestendig ben in dit soort gevallen. Geen moment getwijfeld en direct gehandeld en heel kalm gebleven. Omdat ik wist dat een slappe huilende moeder haar niet echt zou helpen :) Waar ik altijd een watje ben en bij zielige films de eerst ben die tranen heeft, was ik nu rustig en kon ik doen wat nodig was. Een kwaliteit die ik toch ergens op mijn CV moet kunnen uitbaten :)

Wel had ik gisteren, toen ik met de bus weer langs het ziekenhuis kwam, even een kikker in mijn keel en tranen in mijn ogen. Maar dat kan natuurlijk ook de harde oostenwind geweest zijn..

Nu is mijn dochter weer voor het eerst aan het werk en moest ze vanochtend heel vroeg al in haar werkkleding paraat zijn.

Ik ga zo direct maar eens wat boodschappen doen. Wasje draait al in de maandelijkse kookwas (goed voor de machine).



donderdag 8 november 2012

Terug op de rails

Had een aantal dagen een dip op gebied van dieeten. Kreeg hallucinaties van lekkere stukken Old Amsterdam, chocolade pepernoten, Sint Maarten Kindersnoep (niet voor mij...voor de kinderen hahah), Tuc, speculaasjes....en niet alleen hallucinaties, maar ook daadwerkelijk opeten!

Toch voelde ik me geen loser, maar ik merkte gewoon aan mijn lichaam dat het niet goed voor me is. Een soort kriebel in mijn tenen (yeah....weird!), een opgeblazen gevoel....en gelukkig heb ik mezelf gisteren weer kunnen herpakken. Terwijl ik alle kans had om alweer de fout in de gaan. Mijn dochter had een afspraak met een vriendin en haar afwezigheid was voor mij vaak het begin van even een handje nootje of 3 blokjes kaas wegstouwen.

Nu liep ik gisteren, na het nieuwste boek van de schrijfster van Harry Potter uit de bieb te hebben gehaald, door het winkelcentrum en bedacht me dat mijn beloning straks een heerlijke kop kaneelthee en dit boek is en niet dat schaaltje Pepernoten. Het genot van even Pepernoten eten weegt niet op tegen straks een gezond gewicht.  Bedacht me dat ik me dat mag gunnen. Een gezond lijf.

Geniet nou van de rust die je hebt, niet meer gedreven door te hoge targets, maar door na te mogen/moeten denken wat je nou echt kan en wil. Ga de diepte in. Geniet van de tijd met je dochter, die zo veerkrachtig is. Wees niet bang voor de toekomst. Er komt echt wel weer werk op je pad.

Misschien had die terugval te maken met angst. Met zelfsabotage. Weet ik veel...ben ik bang voor mijn eigen succes?? Mijn laatste bezoek bij de dieetiste was prima. Ik was alweer afgevallen en het proces gaat dus nog steeds door. Waarom sabboteer ik mezelf dan? Als het te goed gaat...kan ik dat niet aan?

Had het vandaag met de mede-oprichter van mijn netwerkclub over het feit dat je zoveel mist als je niet meer werkt. Collega's, aanspraak, een vast week/dag-ritme, inkomen, maar ook stomme dingen zoals een vrijdagmiddagborrel, Sinterklaasvieringen, Kerstpakket...Dat alles valt weg als je ontslagen bent en onvrijwillig thuis zit. En dan mag ik nog blij zijn dat ik recht op een uitkering heb en daardoor een dak boven mijn hoofd, eten in de koelkast.

De dag begon al grappig. Mijn doucheslang was kapot en douchen ging helaas niet; het water spoot eruit. Snel aangekleed en gelukkig verkopen ze in het naburige winkelcentrum bij de B lokker douche-slangen. Goed gekeken of dit het juiste model is en thuisgekomen dit gemonteerd en daarna lekker douchen. Blij dat het op een doordeweekse dag gebeurde en niet op een zondag. En blij dat ik dit soort dingen gewoon allemaal zelf kan regelen.




donderdag 1 november 2012

Zo vader, zo zoon?

Heb een groot aantal (voor deze tijd dan) broers en zussen, waarvan er een aantal geadopteerd zijn.

Een broer van mij, een bloedverwant, stuurde iedereen, inclusief onze moeder, een kort zakelijk emailtje dat hij graag wil dat wij toestemmen in, na de dood van onze vader (dat dan weer wel gelukkig...), onderzoek van zijn hersenen, want mijn broer wil graag precies weten of hij nou Alzheimer heeft of wat anders. En ook of dit erfelijk is.

Ik kan zijn angst (krijg ik dit ook) en wens begrijpen en toch vind ik dat het niet aan hem is om dit te willen en door te drukken. Als ik alle publicaties lees over erfelijke Alzheimer is dat een vorm die je krijgt rond je 45e en dat was niet aan de orde bij mij vader. Bovendien hebben geriaters en psychiaters al vastgesteld dat hij Alzheimer heeft en wel twee soorten.
Bovendien heeft mijn vader, toen hij nog fris van geest was, zich nooit uitgelaten over dat hij zich wil laten onderzoeken na zijn dood (hij heeft wel al sinds zijn jeugd epilepsie gehad en een psychische aandoening, dus was voortdurend op bezoek bij artsen en ziekenhuizen). Over erfelijkheid heeft hij zich nooit zorgen gemaakt.

De verpleeghuisarts heeft aan mijn moeder laten weten dat zij de enige is die hiervoor toestemming kan geven; niet de kinderen.

Mijn insteek in deze kwestie is dat ik voor mijzelf niet hoef te weten of ik straks Alzheimer zou kunnen krijgen. Momenteel is er nog geen remedie. Alleen vertragende medicijnen. En ik maak me niet zo druk om wat ik eventueel zou kunnen krijgen. Mijn vader zelf leeft in niemandsland. Hij wordt goed verzorgd, maar is zich niet bewust van zijn wegrakende geheugen.

Anyways....het gaat mij niet zozeer om het verzoek van die broer, maar om de vorm. Niet in een persoonlijk (telefoon)gesprek, maar in een kort mailtje. En dan na een paar dagen een reminder sturen dat hij nog geen antwoord heeft ontvangen. Ik wil daar graag langer over nadenken en bovendien...heeft die broer wel uitgezocht of dit aan HEM is om te besluiten en ik denk ook niet dat dit een kwestie is van meeste stemmen gelden.

Wat het voor mij nog gecompliceerder maakt is wederom de vorm. Hij doet nogal minachtend naar mijn moeder en haar Christelijke geloof. Hij scheldt haar uit over de telefoon en geeft aan dat God waarschijnlijk haar influistert dat het niet mag, vergezelt van een aantal fijne vloeken.
Dit alles uit de hand van mijn moeder, dus ik neem dit wel met twee korrels zout en ik was er niet bij, dus weet niet zeker of dit echt zo gegaan is. En toch...ik weet - helaas uit jarenlange ervaring,  hoe mijn broer in dominantie, in tolerantie en in kort lontje precies zo agressief en weinig empathisch als mijn vader is.

Waar hij bang voor is - dat hij hetzelfde krijgt als mijn vader - gebeurt in feite al (in mijn perceptie dan he...). Hij is in gedrag net zo bot en ongevoelig als zijn vader.
Alleen is gedrag nou net niet erfelijk en af te leren. En respect voor andermans mening is ook iets waar je aan kan werken - als je wil.

Heb wel moeite met mijn moeder, die al helemaal inkrimpt als ze bedenkt dat ze straks tegen hem gaat zeggen dat ze het niet wil. Want - zo geeft ze me aan - dan zie ik hem en zijn gezin zeker een jaar niet meer. Zijn emotion ele chantagemiddel. Hij praat niet; hij blijft weg en zwijgt.

Mijn moeder die na dit telefoongesprek al dagen niet meer goed kan eten, vooral slikken gaat moeilijk (Ze slikt namelijk al veel te lang en teveel van iedereen!) en in plaats van nou eens lekker met haar vuist op tafel te slaan, krimpt ze ineen, gaat vroeg naar bed en eet dan maar een crackertje. Van die agressie die naar binnenslaat en nergens heen kan en je ziek maakt! Maar ook; slachtoffer-gedrag waar ik een beetje jeuk van krijg. Het overkomt je niet; je LAAT het iedere keer je weer overkomen. Geef die broer eens een keer zijn vet.
Als hij niet normaal kan praten; dan is het gesprek klaar en beeindigd!

I'm getting too old for this shit!



Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik heb mijn moeder voorgesteld om ons allemaal bij elkaar te vragen en dan haar besluit door te geven. Dat geeft mijn broer minder de kans om uit te vallen en is veiliger voor haar.



woensdag 31 oktober 2012

Anti-uitsteldag actieplan!

Volgens mijn goeroe, Flylady, is het vandaag altijd anti-uitsteldag.

Doe vandaag dus iets wat je al een tijdje uitstelt. Dat kan iets strijken, iets weggooien, sporten...nou ja..alles wat je voor je uitschuift.

Vandaag begonnen met een rondje zwemmen. Direct uit bed de badkleding aan, tas pakken en hoppa...naar het gemeentelijke zwembad. Voelt iedere keer weer lekker, dus waarom doe ik het te weinig???

Vanmiddag was het hier heerlijk zonnig en dat was een verademing vergeleken met de rest van de week waar het enorm regende in dit gedeelte van het land. Geen weer om lekker te fietsen, maar vandaag dus wel. Heerlijk! Rondje door de polder gedaan.  Daarna wat boodschappen gehaald, administratie op orde gemaakt, wat mensen in mijn netwerk gebeld en zelf maar gebeld naar de man die me al drie keer verzette voor een sollicitatiegesprek en telkens vergat om een nieuwe afspraak te maken. Wat een pro-actieve indruk  :)

Ook nog nagekeken waar ik wel een beetje de bibbers voor heb; mijn te verwachten pensioen. Even inloggen met je digiD en je weet waar en wat.
Er zit een knop op de site waar je ook netto bedragen (indicatie natuurlijk....) kan zien en pffff...dat viel me reuze mee! Ik was echt al jarenbang dat ik naar bijstandsniveau zou zakken, maar heb kennelijk toch her en der wat opbouw gedaan. Ook nog ergens een soort van spaarpotje via een verzekering, dus ook nog maar eens met mijn accountant gaan praten.

Ik ben bewindvoerder van mijn vader en als ik zie wat hij heeft opgebouwd, waar hij en mijn moeder nu van zouden moeten genieten is dat niet slecht. Meer dan ik netto verdiende met werken! Ik weet natuurlijk dat er minder belasting wordt ingehouden dus het is een scheef beeld, maar ik dacht altijd dat ik zo'n royaal bedrag zelf nooit zou krijgen...
Helaas kan mijn vader niet meer bewust genieten van zijn pensioengeld omdat hij Alzheimer heeft, maar ik blijf mijn moeder maar erop wijzen dat ze het goed heeft. En nog steeds is ze niet echt a spending queen. Behalve dan op gebied van kleding bij postorderbedrijven..Man...wat een kasten vol kleding heeft ze! Wel alles heel lang bewaard, maar ook regelmatig aanvullingen. Mijn halve roede met kleding steekt daar schraal bij af. Maar goed; niet zeiken; dat is mijn keus!

Maar; eindelijk inzage hebben in wat te verwachten qua pensioen en de bedragen zien geeft rust. Kan ik afstappen van het idee dat ik een pensioenravijn heb. Nou ja...misschien wel als ik nooit meer aan de bak kom, maar relativeer ook dat; het is pas vanaf augustus dat ik geen betaald werk heb!

De maand oktober is bijna over; heb wel meer uitgegeven dat mijn normale budget, maar kan het verklaren (verjaardag, dieetkosten). Ook dat geeft rust. Weten waar je geld blijft, waar je kan bijsturen.

En behalve rust vind ik het een sport om leuke gratis aanbiedingen te vinden. Nu ligt er de komende vier weken de VPRO gids gratis op de mat.  Leuk leesvoer.

Nu nog even een partner met een pensioen en een Quote500 melding vinden en dan is mijn actieplan klaar!

De rijkste Nederlanders


Hier vindt u alles over de Nederlandse miljonairs.

Top 5 Quote 500 2011
1. Erik Brenninkmeijer en familie:
€22 miljard
2. Charlene de Carvalho-Heineken:
€5 miljard
3. Martijn van der Vorm en familie:
€4,8 miljard
4. Frits Goldschmeding:
€2,2 miljard
5. Wijnand Pon:
€1,8 miljard



zaterdag 27 oktober 2012

Hé...ik kan het nog steeds!

Gisteren merkte ik dat ik nog steeds in staat ben om veel te eten. In de vorm van een eetbui.

Het was een drukke dag, veel afspraken, veel heen en weer gereis en ik ben daardoor een beetje mijn vaste ritme kwijtgeraakt. In de avond was mijn dochter uit eten en ik heb toen bij de supermarkt veeeeel vreetdingen gehaald en direct opgegeten. Allemaal koolhydraten, suikers, zoute hartige smaken....en was het lekker??

Het was lekker, maar ik eet dan als een hongerige wolf. Alsof er elk moment een andere wolf mijn portie op komt eisen. En natuurlijk het risico op betrapt worden.... Door de mand vallen als iemand die niet volhoudt, niet doorgaat..etc etc.. Haphaphap...schrok schrok schrok...meer meer meer....en stoppen ermee! Genoeg! Onthouden om zo direct de restanten weg te donderen....kom ik ook niet in de verleiding!



Dat is waarschijnlijk de winst. Ik kan stoppen en voel mezelf geen loser, sukkel, of wat dan ook, maar gewoon een mens, die vandaag de draad weer oppakt.

Wat een zonnige dag vandaag. Lekker de bladeren uit de voortuin opgeveegd (kan ik zo direct weer doen...één keer waaien en je werk is verdubbeld), boodschappen gedaan, wasje gedraaid, opgehangen, de krant doorgebladerd, de bloemen van mijn dochter opnieuw in schoon water gezet en nu tijd voor blogland.

Deze week een inspirerende netwerkmeeting. We willen veel en meer en moeten goed nadenken over de vorm en de uitvoering. Zaten we te vergaderen in een historisch museumpand in een mooie stad hier in de buurt. Wat kom ik door mijn werkeloosheid leuke en interessante mensen tegen! En wat is het goed voor mij om de tijd te nemen wat ik allemaal kan en wil.

En te beseffen dat morgen de wereld er weer compleet anders uitkan zien. Zo maakte zoonlief deze week alweer een overlijden van een vliegkameraad mee, on the job. Jong, ambitieus en een leuk mens. Dood!
Lees ik de aangekondigde dood van een bekende schrijfster. Ook zij wilde nog zoveel..

Dus leef dat leven van je droomwensen...Wacht niet af! Nu doen. Nu genieten. Nu voelen.

woensdag 24 oktober 2012

Werk, weirdo's en thuisfront

Terwijl mijn dochter even een hazenslaapje doet, kan ik snel een blogje schrijven.

Wat gaat het allemaal goed met haar. Morgen naar het ziekenhuis om hechtingen te laten verwijderen. Ze kan en doet gewoon alles zelf.  Douchen aankleden en een loopje in de buurt en af en toe een lunch met een vriendin. Gaat echt - naar mijn mening - supergoed. Wel denk ik dat ze best een beetje mag toegeven aan dat ze toch echt een pittige operatie heeft ondergaan en dat uit zich in toch wel willen slapen in de middag.

Vind het heerlijk dat ik weer even mag zorgen. Lekker eten maken, een kopje thee, een dekentje over haar heen leggen als ze het koud heeft. Echt een warm gevoel. Een gevoel dat ik nodig ben :) Dat duurt denk ik niet lang meer, want ik zie aan mijn dochter dat het echt niet meer nodig is, dat zorgen/vertroetelen... aan haar ongeduldige blik.

Nog steeds geen betaald werk gevonden. Wel lekker druk in mijn netwerk. Ben goed in de grote lijnen en zaken onthouden en noteren, dus ik maak verslagen van onze bijeenkomsten en nodig iedereen uit, die lid is van de club, voor de volgende meeting. Ook weer goed voor op mijn CV.
Ondertussen denk ik na (en ik ben een laaaaaaaaaaaaaange denker, niet van de impulsieve acties, ik wil alle voors- en tegens goed overwegen altijd) over de vorm en manier waarop ik zelfstandig zou kunnen werken.  En of dat de vorm is waarin ik wil werken of toch liever als een soort van hybride zzp-er.

En kreeg een raar aanbod om op een avond naar een stad  te komen voor een aanbod voor mensen met pit. Bleek bij nabellen op de locatie dat er niets gepland stond en mijn intuitie gaf me al aan dat deze meneer een beetje iets vreemds had.

Mijn gewicht is nu officieel onder de 80 kg en dat betekent dat ik de eindstreep zie. Nu is het zaak om mezelf, mijn einddoel niet te gaan saborteren, door te denken dat het zo wel prima is. Focussen dus op het waarom van het afvallen. Om gezond te zijn. Een gewicht te hebben wat normaal is en past bij de lengte van het lijf. Dus niet voor de leuke jurkjes, maar om zo lang mogelijk - DV - gezond te mogen blijven.
Maar merk dat ik het juist nu ontzettend moeilijk vind. Juist nu mijn dochter uberslank en zoooo mooi is geworden. En ik in broeken pas met maten die ik echt sinds mijn puberteit al niet meer aankon...juist nu lonkt...tsja...wat lonkt er eigenlijk?
Onbetamelijk vreten? Iets lekkers??? Iets onverantwoords?? Een stuk appeltaart, vers uit de oven?? (mmmmm...niet gek!)...

Ik verlang naar een baan, ergens waar ik mijn talenten kwijt kan, collega's...mensen die op gelijk niveau zitten, met me praten, kantoorhumor...de maandagochtend-blues. Waardering voor je manier van klanten benaderen, de triomf van een klant die een opdracht heeft getekend....

Hoe moeilijk is het om nadat je de grootste bank van Nederland als klant had gewonnen, nu blij te moeten zijn dat je vandaag alle prullenbakken hebt geleegd.



donderdag 18 oktober 2012

Operatie

Mijn dochter is terug uit het ziekenhuis en heeft een buikwandcorrectie ondergaan. Het viel mij op dat je tegenwoordig zo snel ontslagen wordt uit het ziekenhuis. Zodra je zelf kan douchen, geen drains meer hebt en kan lopen, mag je naar huis. Haar bloeddruk was wel wat te laag, maar kennelijk is dat niet een reden om nog een nachtje te blijven.

Hoe het thuis dan gaat, of er iemand is die voor haar zorgt....dat is eigenlijk niet gevraagd. Misschien dat men aannam dat Moeders, die meeging met consulten bij de Plastisch Chirurg, maar ik vind het toch wel raar. Ze mag 6 weken niet tillen en simpele dingen als douchen en aankleden vergen nu veel aandacht om de buik niet te belasten. Ook draagt ze een strak corset wat oefening baart om iedere keer weer aan en uit te doen bij toiletgang.


Ze ligt nu lekker op de bank, alle opgenomen gemiste trashtv te bekijken en ondertussen vrienden en collega's ontvangend die allemaal zeer onder de indruk zijn hoe monter ze is. Net als ik.  Ik denk dat ik veel meer een watje bent. Ze zegt geen pijn te hebben en ik vind dat wonderbaarlijk met een litteken van heup tot heup.

Er is 2 kg vel weggehaald en dat vind ik een hoop op het slanke lijfje wat ze nu weer heeft. Haar buik was zo gerimpeld dat het meer het vel van een negentigjarige leek dan dat van iemand van in de twintig. Niet meer glad te trainen en lastig bij trainen en aankleden.

Ik weet niet of ik zoiets ook zou willen als ik mijn doelgewicht heb behaald. Ik ben tenslotte geen 20 meer en heb twee kinderen in die buik gehad. En heb zolang ik weet al een buikje of iets uitpuilends..Komt misschien ook wel door een ingrijpende buikoperatie toen ik kind was, maar een platte buik is iets wat ik nooit gekend heb. Dus kan er ook niet naar terugverlangen.

Ik ben nu al helemaal blij dat ik broekmaat 46 met gemak aankan! Komende vanaf maat 54.



zaterdag 13 oktober 2012

Zaterdagmiddag

Lekkere zaterdagmiddag. De boodschappen vanochtend op tijd in huis gehaald - voordat de regenbuien in dit gedeelte van Nederland zouden zijn op mijn fietsje met allerlei extra tassen aan mijn stuur.  Nu lekker droog, met een verse kop bonenkoffie door een funnel gehaald - gewoon ouderwets in een filterkoffiemachine dus -, genieten van blogjes lezen, Jazz luisteren en de NRC lezen die mij maar 10 euro kostte voor 5 weken.

Nou...niet slecht toch!

Dochterlief is naar haar werk en ik ga zo direct één of twee quiches maken. Ook al weer een jaar geleden of zo dat ik zoiets maakte, maar morgen vieren we met een brunch dat ik jarig was en mijn dochter binnenkort onder het mes gaat voor een buikwandcorrectie. Mijn broers en zussen en wat vriendinnen komen langs. Gezellig. Meteen een huis vol dan en dat is alweer een tijdje terug dat het zo druk was.

Vandaar die boodschappen op zaterdag, want meestal zorg ik ervoor dat ik alles wel in huis heb voor het weekend. Ik hoef nu immers niet meer voor een hele week op zaterdag boodschappen te doen omdat ik tijdelijk niet tot werkend Nederland behoor. Heb het druk genoeg nu - daar niet van.

Dit keer geen taart, maar allerlei hapjes die passen in onze nieuwe manier van eten, behalve dan voor onze neefjes en nichtjes  waar we allerlei lekker broodjes voor maken. Een nichtje heeft een speciaal dieet voor haar ADHD, dus even mijn zusje gebeld wat ze allemaal wel mag hebben.

Dus liggen er nu veel cherrytomaatjes, komkommers, paprika's en  diverse sla-soorten klaar om morgenochtend tot allerlei lekker hapjes verwerkt te worden. Mijn dochter heeft gisteren al haar geheime recept gemaakt voor gemarineerde kipreepjes voor in mjam mjam wraps en ook hebben we lekkere mozzarela liggen.

Wel vreemd hoor om opeens weer broodjes, beleg en salades en kaasjes etc te halen. Dat stond echt maanden niet op mijn boodschappenlijst.

En wat is het leuk om na te denken wat je aandoet. En OF je nog wat hebt om aan te doen en dan van jezelf een kek nieuw gekleurd jasje mocht kopen voor op een jurk die je al had (in het voorjaar) en met bijpassende riem helemaal najaar 2012 is. Dat ik dan eigenlijk ook nog leuke laarzen wil, eigenlijk alle laarzen in alle kleuren van de regenboog en leuke maillots en leuke....maar gelukkig zo slim ben om even na te denken en te weten dat ik nog zo'n 15 kg wil afvallen en al die kleding straks te groot is. Dus doe het nog maar even met wat je hebt.

Maar heerlijk dat je keus opeens zoveel groter is dan de XXXL modellen met de bijbehorende prijzen in maar één of twee winkels.

Zo...nog een kop lekker koffie en dan aan de slag!

Vandaag tel ik mijn zegeningen en dat zijn er weer veel. Alleen ook al omdat er twee hele leuke romans, waaronder de laatste van John Irving op mij liggen te wachten.






maandag 8 oktober 2012

Als ik tweemaal met mijn fietsbel bel...

Vanochtend had ik een bespreking in een stad hier een eindje verderop en ging daar met de bus naartoe.

We besloten nog even een kop koffie te drinken en daarna een kijkje te nemen in een leuk oud fabriekspand wat nu omgetoverd wordt tot bedrijfspand.

"Spring maar achterop, bij mij op de fiets" zei een mede-netwerkster.  Heuh??? Ik? Achterop springen...maar hou je mij dan dacht en zei ik.
Uiteindelijk fietstte ik en zat zij achterop. Maar deze zin heb ik echt jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren niet meer gehoord. Of eigenlijk nooit.



Het wordt tijd dat ik ga geloven dat ik er echt anders uitzie en dus ook anders kan gaan DOEN dan een jaartje terug.



zondag 7 oktober 2012

Morgenstond heeft goud in de mond

Was vroeg wakker en dacht dat ik mijn dochter nog niet had horen thuiskomen van uitgaan. Die was natuurlijk al lang en breed thuis, maar ik sliep gewoon heel diep. Ook voor het eerst deze week.

Maar voor een zondag vroeg opgestaan en direct actie in de taxi.

Na het ontbijt, wasje in de machine gedaan en zwemkleren aan en op het fietsje naar het zwembad. Had/heb nog steeds last van een stijve schouder, maar na een aantal banen zwemmen ging dat soepeler. Waarom kan ik niet elke dag zo opstaan. Zoveel energie!

Thuisgekomen was buiten opgehangen; de zon scheen heerlijk en zolang het nog kan lekker buiten de was drogen, zoveel lekkerder dit weer dan al die regenbuien. Was is net binnengehaald en droog.

Daarna als een razende roeland de tuin ingedoken; alles was nog vreselijk nat van alle dagen regen, maar heb wel de tegels van onkruid kunnen ontdoen. Dat groeit natuurlijk nu ook als een gek.

En dan nog een hele middag voor me....Dochter is naar haar werk.

Gisterenmiddag vroeg ze of ik zin had even naar een nieuwe (kleinere) broek te kijken. Heb binnenkort ergens een gesprek en vind niet dat ik in een spijkerbroek dat gesprek kan voeren en eigenlijk heb ik geen herfst/winterkleren. Alles is nu een beetje casual of te groot. Kijken wilde ik best en zo stond ik broeken van maat 46 te passen. En maat 44. Die pasten. Maar waren niet leuk, stonden niet mooi.
Maar ongeloveloos zeg...IK, mevrouw Dikbil in maat 44 voor broek???



Niets gekocht, maar wel inspiratie opgedaan. En eens even kijken wat er nog meer is wat past bij mij en mijn nieuwe lijf. Ben er nog niet, een gezond gewicht bedoel ik, maar val bijna in de normale maten merk ik. En dat is nieuw.

woensdag 3 oktober 2012

Vier keer een kwartiertje!

Maandagochtend voor dag en dauw opgestaan, want het grofhuisvuil wordt altijd vanaf 07.30 uur opgehaald en dan moest alles uit de schuur aan de weg staan.

Heerlijk gevoel; eindelijk alle troep (lees; lege verpakkingen, bewaren van je weet maar nooit, oud matras, nog ouder matras, oude planken (heb geen houtkacheltje) en nog meer van dit soort projecten die in de schuur lagen opgeslagen en ruimte innamen. Zoveel ruimte dat ik onze fietsen niet eens meer in de schuur kon zetten!

Een oude parasolvoet wilden ze niet meenemen; die moet ik zelf naar het grofvuil brengen (loeizwaar), dus maar eens kijken of ik nog ergens in de vriendenkring van zoon of dochter een bodybuilder kan charteren tzt.

Maar goed; alles weg en schoon is je kunstgebit met...

Nu de uitdaging om de schuur niet alleen uit te ruimen maar ook opnieuw in te delen, zodat ik niet om een wasmachine heen hoefde te manouvreren, maar hoppa mijn fietsen in de schuur kon rijden.

Timer gezet op een kwartier en aan het werk. Goed gekeken hoe ik alles wilde schuiven Voelde een beetje zoals het oude Tetris spel.


Al snel ging de timer en zette ik 'm nog een keer. Ik had de smaak te pakken en omdat het nog zo heerlijk vroeg was, voelde het geweldig. Na vier keer een kwartier was de schuur weer toegankelijk.

Zoonlief zijn BMX nam flink wat ruimte in. Hij wil 'm gaan verkopen, dus daar nog even achteraan pushen. Vond zelfs nog één volle krat bier (niet van mij hoor, maar waarschijnlijk van een feest van één van de kids) en een lege. Die kunnen ingeleverd worden. Straks maar even alle oude flesjes leeggieten. Heeft iemand nog ideeen. Een mega-slakkenval of zoiets??

Maar wat een heerlijk voldaan gevoel. En prompt begon het in de middag te regenen en stond mijn fiets heerlijk droog.

Het leerde mij weer dat ik in een kwartier veel kan doen, als ik maar focus en gewoon lekker doorwerk. Als ik grote projecten in kleine stukjes hak is alles te doen. Ik dacht zelf dat ik de hele week nodig zou hebben. Kan je nagaan!

Kan ik op mijn grote to do lijst deze taak heerlijk doorstrepen.

Nu nog even tine-tunen. Dat betekent dat ik de grote kast in de schuur moet gaan uitzoeken; Welke potten verf zijn nog bruikbaar; welke leeg, wat heb ik precies aan schroeven etc. En uitzoeken waarom het licht het niet doet. Nadat ik gisteren een nieuwe spaarlamp erin schroefde, deed het licht het nog steeds niet. Eens even uitvogelen waarom niet.

Vorige maand heb ik aan kleding één vestje gekocht. Bij de Primark, dus ook niet echt een diepte-investering. Doet me wel goed dat ik me kan beheersen en niet denk dat ik moet kopen kopen kopen met het excuus dat ik niets meer pas.

Het scheelt bakken met geld dat ik er niet meer zakelijk representatief uit hoef te zien en dus met gemak in een oude (lees voor haar te grote, maar wel modieuze) spijkerbroek van mijn dochter de dag kan doorbrengen. Vandaag met een vestje wat ik van mijn moeder heb gehad (maat 44), een t-shirt van de Primark ad 3,99 en klaar is Klara.

Zo... nu weer me storten op sollicitereren. De was hangt alweer aan het rekje. Genoeg om me weer tevreden te voelen. En van de week een leuke afspraak met iemand over Arbeidsethiek. In het kader van netwerken onderhouden en opbouwen.






maandag 1 oktober 2012

Spelen met poep

Toen ik dit weekend bij mijn vader, die Alzheimer heeft en steeds verder wegglijdt, op bezoek kwam, was de verzorging druk aan het dweilen en opruimen.

Bleek dat mijn vader de veroorzaker van dit werk was. Hij had die dag al 4 keer zichzelf ondergepoept en dat was nog niet zo vervelend, maar hij liep ook door de gang met poep in zijn hand en het zat overal op en aan. Ook trekt hij dan zijn kleren uit.

Ook praat hij niet meer duidelijke woorden, maar brabbelt hij maar wat en kijkt wel, maar ziet niet veel.

Daarvoor had hij al de controle over zijn blaas verloren en plaste hij overal en overal op. Daardoor gleed hij vaak uit in zijn kamer. De luier die hij droeg trok hij telkens uit.

De verzorging gaat bespreken of hij een soort broek aan mag die hij niet zelf uit kan doen, maar mijn vader is altijd al zo'n eigenheimer en sterke man geweest dat zelfs een dwangbuis hem niet in bedwang hield. Hij heeft wel last van trombose, TIA's gehad, maar kennelijk is zijn lichaam nog in staat om door te leven. Zijn geest heeft het al opgegeven. Of moeten opgeven, want ik kan me niet voorstellen dat iemand hiervoor kiest. Soms denk ik wel eens dat een grote hartaanval en in één keer dood zijn voor hem beter is. Of is dat voor ons beter?

Ik weet en voel dat ik niet meer hoef te vragen of hij weet wie ik ben. Het enige wat telt is dat ik er voor hem ben. Met zijn hand pakte hij bang de mijne en ik bracht hem even naar een rustig bankje en daar zaten we; hand in poephand.  Daar brabbelde hij weer voor zich uit totdat de verzorging hem kwam wassen en omkleden. Hij weet ook niet meer dat hij moet eten en drinken. Totdat we het in zijn mond stoppen dan eet hij wel.

Hij loopt nog wel en loopt dan hele einden door de vele afdelingen. Heen en weer, als een ijsbeer. En her en der zijn sporen achterlatend.

Pas nu ik het opschrijf komen de tranen. Wat een rotziekte!

Ooit heb ik als vakantiewerk voor een afdeling dames met Alzheimer gezorgd. En mocht ik direct aan de bak met het wassen en aankleden. En weer wassen na ongelukjes op de wc. Daardoor heb ik altijd veel ontzag en bewondering voor dit beroep gehouden. Zo anders dan een broer van mij die roept - als mijn moeder aangeeft dat ze het ook zo rot voor de verzorging vindt, het vele extra werk - dat ze niet moeten zeiken want dat hoort bij hun werk; daar hebben ze voor gekozen.

Wat is de volgende fase. De hele dag apatisch in bed liggen...wachten op de dood? Onze huisdieren gunnen we dat niet eens!







woensdag 26 september 2012

Woensdag: anti-uitsteldag!

En wat ging het tot nu toe lekker!

Vanochtend direct wandelschoenen aan en lopen en niet bedenken dat ik eerst nog dit en eerst nog dat, maar meteen in de benen, na mijn ontbijt. En nog lekker vroeg in de ochtend ook.

Toen de laptop gereset zodat ik weer kon inloggen op de pagina waar het uwv mijn sollicitatie-inspanningen wil zien. Bijgewerkt en gedaan wat ik wilde op dat gebied.

Voorbereidingen voor een bespreking morgen, een wasje ophangen, de was opvouwen en opruimen.

Ook vandaag nog mijn timer een paar keer gezet en omdat mijn dochter de beruchte wasmachine in de schuur een stuk verschoven heeft gisteren, kon ik vandaag beginnen met uitruimen, opruimen en opnieuw inrichten. Voorlopig voornamelijk uitruimen en opruimen en daarna direct de vuilnisdienst gebeld en die komen maandag wat spullen ophalen. Allemaal kapot en opgeslagen zodat dit ooit weggegooid kon worden. Ooit.

Die datum staat niet in een agenda. Nou ja....behalve in die van mij dan.


Zelfs na dit klusje nog twijfelen of ik toch niet beter zelf, als mijn dochter een auto zou hebben gehuurd, de spullen weg zou gooien, want nu mocht ik maar een vierkante meter...en ..en..
STOP; NU bellen! Het lijkt wel een slechte comedyshow met me, myself and I in de hoofdrol, maar goed....allerlei klussen gedaan die ik OOIT wilde doen, maar die ik altijd voor me uit schoof.

Heerlijk gevoel weer.