Mand

Kort en krachtig een verhaal doen. Op papier of gewoon live. Daar kan ik wel wat zaken verbeteren vind ik zelf.

Dan denk ik altijd weer even aan dit filmpje:

Dus schrappen wat niet nodig is. Kill your Darlings zei mijn schrijfcoach altijd (ook al honderd jaar geleden dat ik zoiets leuks deed). 

Wat wil je vertellen en ook aan wie? 

Soms ben je gelimiteerd door een vooraf bepaald aantal woorden wat je kwijt kan in een stukje. Meer past niet. Meer mag niet.

Of in zo'n (braak!!) Elevator-pitch. Is de lift boven, dan moet je praatje klaar zijn. 

Waarom ik aan "mand" dacht, was een mail die er al eventjes in concept staat aan één van mijn broers. Die niet blij was dat ik van vele giften die mijn moeder al vele jaren doet, er maar eentje af had gehaald, na overleg met haar. En uiteraard me nog even erop wees hoe dit naar zijn idee had gemoeten. Het waarom van verminderen van die giften geeft hij niet aan, maar wel liet hij mij weten dat hij dit belachelijk veel vond. 

Dus zonder enig respect voor wat voor mijn moeder belangrijk is en telt. En mij voor zijn karretje willen spannen.

My way or the high way. Dominant en manipulatief gedrag. 

Snap heel goed dat ik zijn gedrag echt niet kan veranderen. Zeker niet met een snedig mailtje. Maar wel mijn grens aan moet geven. 

OV-Flirt

Als ik op de bus sta te wachten, stapt er aan de overkant een man uit en al een tijdje groeten we elkaar. Hij komt zo te zien dan net van zijn werk terug en verdwijnt dan op zijn fiets richting huis (vermoed ik).

Op het station waar ik na de bus de trein pak,  staat er altijd een man op dezelfde trein als ik te wachten en ook hij groet mij. Moet in dezelfde stad als ik eruit, maar ik loop zo snel als een slak die afremt in de bocht, dus ik zie hem dan al ver vooruit me lopen als ik het gebouw inga waar mijn werk is.

Op de terugreis zien we elkaar zelden. (We stappen meestal helemaal achterin de trein in; daar is er nog plek.)

Andere werktijden denk ik, maar deze week zagen we elkaar wel op de terugweg. En hij stapte niet op ''ons'' station uit, maar eentje eerder. 

Het is prettig om een beetje te flirten. Breekt de dag aangenaam en ook het inzien dat ik voor sommigen toch nog een prettige misschien zelfs wel aantrekkelijke uitstraling heb. En ook net een beetje meer je best doen op hoe je staat (rechtop, niet met bochel en hangrug van de zware tassen) en een beetje olijker kijken.

Joh!

Plof

Toen ik, alweer ergens midden in de nacht, wakker werd, keek ik even op mijn NS-app. Oh..verstoring op mijn traject. Leek erop alsof er helemaal geen trein richting mijn werkstad reed vanaf mijn vertrekstation.

En ook nog een wisselstoring. 

Had al helemaal geen zin meer in dat gereis. Kon ook niet meer doorslapen. Maar toch maar wel naar de bushalte gegaan, ook daar had de bus vertraging en zat propvol. Maak maar zin! Zo erg is het allemaal niet; niet zo miepen.

Op vertrekstation stond aangekondigd dat mijn trein wel ging, maar niet op het tussenstation zou stoppen. Lastig als je daar werkt. En juist op dat station stappen veel mensen in en uit.

Lees ik dat er een plofkraak was geweest op het station en de treinen daar niet konden stoppen. Wel langsrijden (gelukkig).

Plofkraak

Op de terugweg had mijn trein ook vertraging, maar dat is al bijna 'normaal'. Bus terug was ook later dan de planning, maar ik nam me voor me nergens over op te winden. Totaal zinloos. 

Alweer erg druk op mijn werk, alsof er steeds meer mensen in de problemen zitten. Had maandag 4 huilende mensen of aan de telefoon of aan mijn balie. Dus mijn reis- en werkstress is dan nogal een luxe-probleem.

Toch merk ook ik het effect van mijn luxe-stress en de familieperikelen. Voel me nogal alleen staan. Geen verbondenheid. En een conclusie (van mijzelf) dat ik ook niet kan verbinden en daarom dus alleen ben. Ben moe en ga al vroeg naar bed.  Niemand die even in de avond tegen me praat en dingen relativeert of gewoon me een knuffel geeft. 

Moet echt goed beter voor mijzelf zorgen en daar ben ik niet zo goed in momenteel merk ik. Beetje inspiratieloos. Laag in energie. Buiten is het grijs en ik vind het ook nog koud. Kon ik maar drinken of drugs gebruiken; lekker wegdoezelen. 

Dus wil ik kijken naar mooie dingen, lieve dingen, wat er allemaal prettig is. Niet zoals mijn tulpen in de vaas, het koppie laten hangen. Dus nieuw bosje gekocht voor een diepte investering van 3 euro!

Daarna toch maar even in de tuin wat dingen doen, maar brrrrr...koud. En daarna even stukje fietsen en alvast wat kadootjes voor het Suikerfeest voor mijn kleindochters gekocht. 

En een goede gezonde maaltijd gemaakt. 

Doekoe

 De zanger van deze 'klassieker' is overleden. Net 53 jaar werd hij. 

Zat de hele dag met dat liedje in mijn hoofd. Ook omdat mijn broer vorig jaar al vond dat onze moeder belachelijk veel geld aan giften betaalde. En of ik daar eens doorheen kon gaan met mijn moeder.

Moeder vond dat alles zo moest blijven; goede doelen waar ze al jarenlang aan geeft en gaf. Niet omdat ze nu dement is en aan alles geeft en er opeens rare goede doelen bijgekomen zijn. Helemaal niet.  Op haar verzoek er eentje afgehaald; dat was een goed doel waar vooral mijn vader wat mee had en dan konden ze ook samen kastelen bezoeken. Maar vader dood, auto van mijn moeder ingeleverd en dus sprak het haar niet meer aan. Dus geregeld voor haar.

Had ik het volgens mijn broer helemaal niet begrepen. 

Oh jawel hoor. Hij vindt al die giften aan goede doelen onzin. En zijn wil is wet. Vanuit haar geloofsovertuiging geeft mijn moeder ook graag. Als Christelijke opdracht. En ook dat snapt hij niet. Of daar wil hij denk ik niet aan. Uberhaupt wat mijn moeder belangrijk vindt.

Zijn mailtje aan mij dat is van een toon daar lusten de honden geen brood van. Aanmatigend en kleinerend. 

Hij kan niet wachten, naar mijn mening,  tot hij alle touwtjes in handen heeft en ook de geldstromen van mijn moeder in zijn rugzak heeft. Terwijl mijn moeder dat jaren terug bij een notaris geregeld heeft dat ik haar bankzaken doe. En dat vond hij toen al stom. Waarom kreeg hij die taak niet? 

Ik voorzie dat hij binnenkort bij een rechtbank een volmacht gaat halen zodat hij al dit soort zaken zelf kan doen. Niemand die meekijkt. Nul transparant. Nu weet ik van de procedure bij mijn vader, waarin mijn moeder en ik bewindvoerder waren van mijn vader, dat iedereen voor akkoord moest tekenen. 

Gevaarlijke situatie momenteel. Vind ik.

Al met al slaap ik slechter hierdoor en voel ik me nogal rot. Dat de grote bekken altijd winnen, zo'n gevoel. 

Vervagen

Zal wel geen toeval zijn dat dit weekend veel te lezen was over dementie. Mijn broers - die het zaakje allemaal voortvarend en vooral zonder inmenging van mijn andere zus, broer en mij ondernamen (we zijn met 6), een echt democratisch proces, als ware het een checklist van een bedrijf - waren met moeder via de huisarts (ook daar is mijn zuster uit de route gesneden door broers) naar de geriater geweest en die had geconcludeerd dat er sprake is van gevorderde Alzheimer. Brief zat bij het zakelijke mailtje. 

Grappig dat die broer zo communiceert; op dezelfde wijze die hij zijn moeder zo enorm kwalijk nam als het over zaken van mijn vader ging. 

Die broer was toen al bang dat hij net als zijn vader ook zo zou eindigen, wilde zelfs een autopsie om te weten of het erfelijk was. 

Dus ik lees ook in de brief van geriater dat hij zijn angst voor zoiets daar ook heeft laten weten. Terecht hoor. Vooral als je weet dat mijn moeder (hoe ironisch) altijd riep dat iedereen in de familie van mijn vader dement werd! Alsof dat een zwak geslacht was/is.

Toen ik haar zei dat ik toch echt 50% van de genen van mijn vader heb en ze dus moet snappen dat zo'n uitspraak ook haar (natuurlijke) kinderen betreft en dus niet zo liefdevol of empatisch is. Oh..

En ze vergat voor het gemak ook maar even dat haar eigen moeder ook dement was aan het einde van haar lange leven. 

Geen verrassing deze conclusie, ik zag haar vergeetachtiger worden. Haar korte termijn geheugen was nihil en ook een façade ophouden dat alles gewoon prima ging. Ze had nergens last van immers? Nam de laatste maanden de telefoon op met (altijd goed dus altijd fout): Hallo...hoe gaat het!!? (Ze heeft geen nummerherkenning, dus dat helpt haar ook niet). 

Ze vergat mijn verjaardag vorig jaar voor het eerst, er was vorig jaar een wat ik noem CSI Moeder toestand, hele slaapkamer met bloed bedekt (ik schat een neusbloeding), ze belde een tijdje terug mijn dochter dat haar wekker maar niet uitging en hoe moest dat nou en dat tot drie keer toe dat ze haar kleindochter belde. In haar broodtrommel bewaart ze honderden zakjes en clipjes om die plastic zakje te sluiten. En plastic zakjes van brood.

Vertelde een tijdje terug een verhaal aan me dat de vriendin van mijn neef van de trap was gevallen en dat het kind waar ze van in verwachting was dood was. Heuh? Dat soort verhalen leek op die ik in de familie over mijn vader hoorde. Die een tante van het balkon zou hebben gegooid en dus tante dood. 

(Mijn familie kan nogal overdrijven of het was toen ook al de Alzheimer die sprak). Je kan er zo een boek over maken. 

Of ik ben een product van een gewelddadige vader natuurlijk en erfelijk belast. Weet ik veel. Waarom dacht mijn moeder nooit na over het effect van dit soort vertelsels? Want een tijd terug vroeg mijn zoon hoe dat nou zat met mijn vader en zijn gewelddadigheid. Was dat erfelijk? 

Alzheimer dus. Ik ben donateur van de Alzheimer stichting, al sinds mijn vader het had. Maar nog niets aan te doen. 

Hoe gaat dat lopen? Net als haar moeder, die ook op hoge leeftijd dement werd en heel angstig, want ze zou vast en zeker naar de hel gaan? Die stierf bang. In een verpleeghuis waar je accuut depressief van zou worden. Alles donkerbruin en naar volle incontinentieluiers stinkend. Op een zaaltje met nog 3 andere dames. Als bezit een kast met kleren. Verder niks van haarzelf. 

Als mijn andere Oma, die gewoon een lief oud besje werd en genoot van een wassen appel die voor de sier op haar fruitschaal lag in het goede verzorgingshuis? 

Als mijn vader, die op het laatst de muren beschilderde met zijn eigen poep? Of een seksuele relatie aanging met één van de bewoonsters en tegen mijn moeder zei dat dit zijn vrouw was. Mijn moeder kon daar goed mee omgaan; dan had zij in ieder geval geen last meer van hem. 

Dat is het nadeel van heel oud worden. Dan komen ook dat soort ziektes om de hoek kijken. Want verder is mijn moeder kerngezond. Nul medicatie. Woont nog zelfstandig, maar hoe lang dat nu dan nog kan?

Nog even snel testen of ik de Pindakaas nog ruik en nog een klok kan tekenen.... 

Weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeekend

 Hehe!  Treinen heen en terug vertraging, maar laatste werkdag van de week. En nu: weekend!

En wederom niets op de planning. Mevrouw Megasaai tot Overloon.

Nee, dan Jerney met haar sexy pakje:

Moet even wat verzinnen om mijn zinnen te verzetten. Leuke afspraak van de week valt helaas uit, maar door een hele goede reden. 

Wilde de dag na Pasen ook vrij, plant de manager een team-overleg op die dag. Pfffffff. Dus al aangegeven dat ik eerder heb doorgegeven vrij te willen die dag. En dat overleg? Stuur de notulen maar (die men nooit maakt).  Heb behoefte aan een tijdje vrij. Duidelijkheid omtrent de geestelijke gezondheid van mijn moeder ontvangen via een broer. 

Toch leuk dat ik die club sponsor. Nu ook voor mijn moeder. En wie weet straks ook nog voor mijzelf. 

Beestachtig

 En ja hoor, ik voorvoelde het al; gisteren mocht ik ook opeens even de nieuwe inwerken. Op mijn werkplek, dus kwam aan niets van mijn eigen werk toe. Niets.

Komt de baas nog even beneden rondstappen en oh ja...werk je nog wel al je taken af? 

Het is dat ik zo keurig ben opgevoed; of eigenlijk geleerd heb om me niet te laten gaan, want dan volgt straf, maar ik was echt verbaasd dat nadat ik aangaf het te druk te hebben momenteel zo'n opmerking maakt. Waar de nieuwe bij was uiteraard; hij begrijpt al dat ik niet flip. Toch maar leren, net als andere drama collega's dat WEL te doen. Ga eens janken, schreeuwen of met deuren slaan. 

Ga hem hierop vandaag dus even op aanspreken. Want gisteren een superlange dag gemaakt om alles toch nog redelijk bij te hebben.

Er is namelijk niemand ter ondersteuning van mijn werkzaamheden.

Dat voelt Bor de Wolf en ongewaardeerd. Met zijn spin in het web!

Bij de beesten af dus.

Het is Lente

En het regent.

Was op mijn kantoortijd wakker. Zag het al aan hoe licht het buiten was. Nog even een beetje gerommeld en toen lekker douchen en aankleden en met zorg mijn haar doen. Want wilde pasfoto's laten maken voor de aanvraag nieuw rijbewijs en paspoort. 

Keek ook even op zolder naar mijn Lente/zomerjassen. Want gisteren was het toch wel warm in mijn winterjas.

En net toen ik dacht te vertrekken; regen. Nou, daar gaat het gefohnde haar, dus maar even uitstellen. En de administratie dan maar doen. 

Afspraak bij de gemeente pas over 3 weken, maar nog op tijd. Wilde er geen vrij voor nemen en dus even goed kijken wanneer het dan wel kon. Maar nu zit mijn haar prima en wilde niet langer wachten ermee. Met een pasfoto laten maken.

Lekker op de fiets erheen, eerst nog mijn nieuwe OV-abonnement op mijn kaart laden, omslachtig dat ze dat ook niet digitaal erop kunnen zetten. 

Heerlijk weer, heiig, maar wie weet zou de zon toch nog achter de wolken vandaan komen. Eerst maar die pasfoto's laten maken. Las op de gemeentesite dat er per document maar één pasfoto, in kleur nodig is. En laat ze dan bij een door de gemeente goedkeurde fotozaak maken (hahah...daar kom ik al jaren).

Zitten, haar goed doen (oren moeten te zien zijn) en die lok mag niet over je wenkbrauw, die moeten ook te zien zijn (goed dat ik ze wat donkerder maakte met mijn whiteboard permanent zwarte marker!!), klik en klaar en dan nog eentje voor het idee. Kon ik kiezen en dan ben ik weer voor tien jaar onder de pannen. Nu in kleur die pasfoto's dus van tevoren al nagedacht wat leuk staat. Nou ja, dat doe ik altijd wel. 

Daarna even bij de boekenwinkel kijken, nog een leuk boek voor mijn dochter gekocht en kreeg het boekenweek geschenk ook nog erbij en een leuke speurtochtkaart. Liep nog even een winkel met aparte kaarten binnen voor een ex collega die binnenkort uit dienst gaat (en bijna met pensioen, maar geen zin meer om dat af te wachten). Dan gaat ook de enige die ik kon vertrouwen om ook discreet te zijn. Niet direct dingen door te bleppen naar 'de baas'. 

De fiets weer opgezocht en nog even een omweg, langs een mini-bieb waar ik een interessant boek van Yvonne Keuls uithaalde en omdat het vandaag Lente is, ook nog even omgefietst en door het bos. Maar daar was het nogal grijs en begon het alweer te regenen en keek naar het grote meer in mijn eentje op een betonnen bankje, met mijn voeten een beetje in de nattige modder en mijn boekje. Nu snapte ik al die molshopen. Er zat gewoon regen in de lucht. 

Dus in de regen naar huis, maar even genieten van een warme kop thee. Nog even niets hoeven. Groente gesneden voor een lekkere soep en dan was de dag alweer bijna voorbij. De afwas doen, kleding voor morgen klaarhangen. 

Spin

Op mijn werk is mijn leidinggevende weer erg tevreden met zichzelf, terwijl hij niet wil ziet wat er echt gaande is. Maar ja, hij zit in een positie waar hij niets kan beslissen of veranderen, alleen zaken van het management mag doorvoeren. Sturen hem dan af en toe op een hei-training en dan fijn weer doorrrrrr.. 

Of een leuke Wraps bijeenkomst (lekker wraps eten met het management en dan ook brainstormen hoe personeel te werven of te houden). Of joh...mag jij fijn een zakelijke auto uitkiezen!

Wij hebben dringend een ervaren kracht nodig. Wat neemt hij aan? Iemand met ervaring als vrijwilliger, maar geen specifieke ervaring in dit beroep.  Voorspel dat deze heer tamelijk gefrustreerd gaat worden, want wij zijn er voor het proces, het afvinken van de taken (zoveel mogelijk graag) en die cliënt is een product. Die zie je een keertje of twee en dan is het klaar. 

Als ik hem maar weer niet hoef in te werken, dan zal het mijn tijd wel duren. Een andere collega vond ik heel onrustig overkomen. Ze is op huizenjacht in een geheel andere provincie dan de werkstad. En ook nog maar een jaartje in dienst, dus dan zie ik de bui alweer hangen. Die bui herken ik uit ervaring he. 

Die zoekt al wat anders. Van een andere collega weet ik dat zij bij een gemeente heeft gesolliciteerd, waar ook haar broer al werkt en nog meerdere ex-collega's van mij. Bruto salaris daar is euro 1000,00 per maand meer, plus betere arbeidsvoorwaarden. 

Kies voor jezelf.

Waarom doe ik dat eigenlijk niet dan, als ik het allemaal zo goed 'zie'? Ben ik Barones van Schijthuizen geworden?

Leidinggevende gaf aan dat sommige collega's vonden dat ik minder scherp was de laatste tijd, er waren losse eindjes. Hoe kwam dat. En was dat inderdaad zo?

Fijn zo'n mes in je rug van collega's die aardig doen (als het uitkomt), maar het niet zijn. Ben je één dagje vrij en dan weet je al direct wie die "sommige" collega's zijn. Ze komen niet naar mij, maar direct naar de baas. En lekker spuien. Al hun ideetjes gaat hij dan ook mee in. Dus ja, ik zag het al aankomen.

Nu had ik dit al half verwacht en het klopt ook dat ik wat steken heb laten vallen, dus wist precies wat ik wilde zeggen. Ook dat het klopt. Dat ik nog steeds wacht op een structurele oplossing voor de baan van 40 uur in 32 uur proppen. En onze software niet zo vriendelijk is om mee te werken. Daar gaf hij me gelijk in en ook dat het niet goed werken van die software frustreert. Gaf hem ook direct aan dat ik echt op tijd stop, want trein te halen. Te vaak laat thuiskomen is nogal vermoeiend en ik heb mijn energie juist hard nodig. 

Noemde mij de spin in het web. Zooo belangrijk mijn functie. Daar begon alles. Tsja. Voel me dan meer een Zwarte Weduwe spin. Of een saaie huisspin. De werkspin, die alles braaf upload en doet en regelt. Maar waar iedereen schijt aan heeft en in de stofzuiger opzuigt als het zo uitkomt. 

Toen ik dat hoorde van 'sommige collega's' dacht ik aan de bij mij voor de deur geparkeerde auto met een leuk nummerbord, als je Engels bent dan.

 

Eerste keer oppassen

Had er speciaal voor vrij genomen, dan konden mijn zoon en zijn vrouw even samen lunchen en wat andere zaken samen regelen. En ik op hun dochter oppassen. Gewoon overdag. En bedacht ook; goh al die extra uurtjes werken, laat ik die maar eens compenseren. Was ook weer de eerste dag vrij dit jaar. 

Zou ik alles nog snappen van een baby? Is ook alweer 3 jaar geleden. En alles zo klein en teer. Afgesproken dat ik naar hun huis zou komen. Makkelijker dan hoeven ze niet alles mee te sjouwen naar mijn huis. 

Na een bezoekje aan de Ikea met de bus naar hun huis gereden. Ze dronk nog borstvoeding, maar omdat mijn schoondochter op vakantie een paar dagen in het ziekenhuis was opgenomen (voedselvergiftiging en daardoor uitgedroogd, maar men dacht aan veel ergere zaken in het ziekenhuis en dat hoorde ik pas toen ze alweer thuis waren) zijn ze toen op melk uit een pot overgestapt en tot hun verbazing ging dat - gelukkig - meteen goed. Dus beide soorten stonden klaar en uitleg over hoe warm dan de melk mag zijn (nou, die wist ik nog wel hoor en dat zei ik ook), maar snap ook hoe jonge ouders graag willen dat alles goed gaat en zoveel dingen zijn nieuw en hun eerste keer. En voor mij voelde het ook weer even als nieuw, maar wel heel vertrouwd.

Ze leek hongerig (ook dat herkende ik) en ze dronk heerlijk haar flesje borstvoeding leeg. Mijn zoon vertelde al dat ze supersnel drinkt altijd. Hield haar rechtop tegen me aan om haar te laten boeren, maar er kwam weinig. Wel werd ze slaperig en ik legde haar in haar bedje. Met frummeldoekje en speentje. En ik verschoonde haar nog, voordat ze ging slapen. Lekkere natte luier, dus ook altijd een goed teken

. 

Voordat mijn zoon vertrok vertelde hij nog even wat voor gezichten ze trekt als ze moet poepen en dat je dan heel goed merkt wat ze doet, mocht je het niet ruiken. Het stadium dat alles van je kind heerlijk is en zelfs de poep naar roosjes ruikt, zijn ze voorbij. 

Na haar slaapje even in een soort stoeltje (meer een ligstand, want zelfstandig zitten kan ze nog niet) op hun kinderstoel. En even praten met elkaar. En ja hoor...ze trok me toch een gezicht en ik rook het ook. Dus verschonen maar. Het zat overal. Dat was nog even een uitdaging om verder niets vies te maken, maar maillotje en rompertje zat onder. Ja, de leuke dingen van oppassen, maar zelfs daarvan kon ik de lol wel inzien. Gelukkig zat in de babytas een rol plastic zakjes en daar kon ik de stinkluier fijn indoen, voordat hij in de prullenbak verdween. 

Voor ik het wist appte zoonlief dat ze nog even naar hun nieuwe huis wat spullen gingen brengen en ze daarna mij naar huis zouden brengen. Dat hoeft niet, de bus brengt me ook prima, maar ze doen het graag en hun skispullen moesten ze ook nog ophalen bij mij.

Het blijft een wonder; dat je eigen kinderen ouders zijn en hoe lief en prachtig de kleindochters zijn. En bij allemaal bekende familietrekjes ziet (of wil zien hahah). 

Was fijn om elkaar na een lange tijd weer te zien. Lange tijd = vanwege een lange vakantie in Verwegisthan.

Magneetvork

Toen ik voor een ontbijtje en even rondkijken naar de Ikea wilde, stond ik op tijd op (moest bijna mijzelf dwingen - doe eens iets anders dan normaal!! Kom op!!) en was ook - gelukkig - op tijd bij de bushalte. De bus had vertraging, dus gaf de app aan dat ik mijn trein naar de Ikea niet meer kon halen. 

De bus reed lekker door en ik was op de ETA op het station en wist waar ik moest zijn, dus haalde mijn trein. 

Op naar de Ikea dus, je ziet het al liggen vanaf de halte. Daar de zij-ingang in en daar was een versperring. Gelukkig zat er wel een medewerker bij een service (afhaal) balie en die vertelde dat ze pas een uur later open gaan. Oh echt?

En het restaurant over een half uur. 

Had ik beter dus die volgende trein kunnen pakken.

Zo lang was ik er dus al niet meer geweest en natuurlijk een beetje dom dat ik niet eerst na had gekeken hoe laat het feestje begon. 

Maar even buiten, in een mager zonnetje, staan wachten. Kon ik zien hoe mensen hun auto parkeerden (oh, verlangde toen ook even naar een auto, hoe eenvoudig en makkelijk alles weer meenemen naar huis) en nog ruim een meter ruimte achter hen hadden tot einde vak. En dat met moderne auto's met parkeerassistentie en een oplader. Verbazingwekkend altijd weer. 

Eindelijk mochten we Ikea in. Gooide mijn winterjas in een kluisje en hoppa, naar het restaurant, waar het gelukkig nog niet heel erg druk was. Ook het goedkope Ikea-ontbijt was verdwenen (toen, in het stenen tijdperk voor maar 1 euro) en dus maar zonder miepen wat zaken uitgekozen die me lekker leken, maar achteraf blijf ik het toch het beste doen op mijn havermout met lijnzaad en sojamelk en diepvriesfruit. En een snufje kaneel. 

Toen ik een beetje met mijn bestek aan het rommelen was, zag ik dat de vork en het mes aan elkaar bleven kleven. Alsof er een magneet in de uiteinden zat. Zo grappig. Als je alleen bent moet je ook altijd weer even nadenken als je nog een keer koffie haalt (jahaaaa...gratis voor family-leden) en je boeltje onbewaakt laat staan. Zo zag ik veel stellen en families waar er dan eentje de opdracht bijtanken had. En de rest lekker kon blijven zitten. Zag iemand wel drie keer koffie halen. 

Had daarna eigenlijk weinig zin in een speurtocht door de Ikea, ook omdat ik hierna op een vooraf afgesproken tijdstip bij mijn zoon moest zijn en ik geen vervoer had voor eventuele grote stukken. 

Dus alleen twee kaarsen gekocht en een set siliconen afdekdoekjes voor potjes in de koelkast.

Wel leuke tuinmeubelen gezien, maar dat bleef bij kijken, kijken en niet kopen. Miste een beetje de lol van het rondneuzen. Wat jammer was, want had me er lang op verheugd. En werd een beetje gek van het verplicht de hele route moeten volgen, zelfs met afsnijden van die langere route. 

Zag ook alleen nog maar zelfbedieningskassa's. Geen enkele kassa meer waar een mens je spullen over de scanner haalde en je nog even goedemorgen kon zeggen. 

Voelde me een beetje Bor de Wolf. Vooral met al die stellen of families. Gelukkig had ik een uitermate leuk vooruitzicht voor de rest van mijn vrije dag.

Woorden doen wel pijn

Kreeg van mijn dochter even een reminder over hoe ik moet opletten wat ik zeg en tegen wie.

 
Dat vooral een kind niet snapt wat 'grappig' is bedoeld, maar alleen hoort dat ik haar vader een sukkel noem. Nou ja, zijn gedrag, maar dat snapt een kind niet. En uiteraard zijn kinderen loyaal aan hun ouders, dus dat Oma dat soort dingen eruit floept geeft stress en verdriet. Stom van deze Oma. (Mijn dochter was jarig geweest en hij had daar niet aan gedacht. Even de context aangevend waarin ik dit zei). 

En mijn dochter wees me er ook nog op dat mijn ouders *dus haar opa en oma* constant inwreven wat een ontzettende sukkel haar vader was/is. En ergere uitdrukkingen.

Ondanks dat ik tegen mijn ouders na mijn scheiding had gezegd dat ze hun mening over hun ex-schoonzoon voor zich konden houden in gezelschap van mijn kinderen. Maar ja, als je ouders over je denken dat je een snotneus bent en zij het volste recht hebben om hun mening te ventileren of ongevraagd advies te geven en er thuis helemaal nooit werd nagedacht over de impact van zaken, daden en woorden, dan was het nogal een niet realistisch hopen dat ze nu wel dingen anders zouden aanpakken.

En nu dus ik zelf ook hoppa in die valkuil gedonderd! Dat viel me zwaar van mijzelf tegen.

En lees ik even terug hoe mensen zich direct aangesproken voelen als ik mopper over ambtenaren en ook dat ironisch en grappig was bedoeld en zeker niet beledigend, sterker nog ik solliciteerde een aantal keren naar een functie als ambtenaar, had ik daarvan moeten leren.

En dat dan toch niet doen. Gedachteloos het eruit floepen. 

Dat spijt me heel erg. 

Dus wie is de ware sukkel?

Geen stroom

Werd gisterenochtend gevraagd of ik na mijn werk even een paar uurtjes op mijn kleindochters kon oppassen. Dus sprak af dat ik naar het werk van mijn dochter zou reizen, vanaf daar konden we de kinderen uit de opvang ophalen en dan kon zij haar ding doen. En ik eten met de kinderen en ze naar bed brengen.

Ze had voor een nichtje van een vriend cupcakes voor haar verjaardag gemaakt en moest alleen nog de versiering erop maken en spuiten en dan konden ze gebracht worden. 

We waren net 2 minuten binnen of alles werd donker. Lichten uitgevallen. Geen kortsluiting, want we waren nergens nog aan geweest, alleen de lampen aan gedaan. 

Hoe moest ze nu zonder mixer haar cupcakes nog versieren? Een buurvrouw kwam ook al informeren of bij haar ook niks het meer deed. In het hele gebouw was alles uitgevallen. Ook aan de overkant was het donker. 

Hele plan van mijn dochter dreigde in het water te vallen. De stroombeheerder gaf aan dat er inderdaad storing was en dat kon tot rond 22.00 uur duren. 

Dus stelde ik voor naar mijn huis te gaan (woon in andere stad) en aangezien ik een mixer heb dat ze daar haar baksels en versiering verder afmaakte. Kinderen konden bij mij eten en eventueel wel blijven slapen als het laat werd. 

En het was al later dan de bedoeling was. 

Bij mij thuis kwam ze erachter dat ze haar spuitzak en spuitmondje niet meegenomen had. Gelukkig had ik, na pogingen met een dikke plastic diepvrieszak en een spuitmondje uit mijn keukenla, nog een heel oud plastic ding waarmee je 3 cupcakes per keer kon versieren (qua inhoud heel klein) en eerst ging dat niet zo soepel, maar uiteindelijk had ze alle 50 stuks versierd. Zag er fraai uit. 

Zij vertrok, ik zette de Harisa-soep op die ze mee had gegeven en de kleindochters waren alweer lekker aan het knippen en fröbelen. En toen ze ook nog de tas met de Barbies van boven erbij haalden was het helemaal feest. Want de oudste wilde graag een topje en rok voor een Barbie maken (van vilt), dus ik hielp met knippen van de stof en al snel was ze blij met het resultaat. Ze knipte nog een hartje uit papier. Leuk op het topje!

Ondertussen lekkere soep eten. Ik deed er Nederlands volkorenbrood bij (nee Oma, doe maar zo, niet geroosterd) en dat vond de oudste zo heerlijk, die wilde nog wel een sneetje brood. De ander liever nog wat soep. Daarna deed ik de afwas, de dames speelden lekker verder en het was gezellig. 

Lekkere chaos in de huiskamer, want ook nog even met Lego spelen. Maar alles kan weer opgeruimd worden uiteindelijk, dus maakte me niet druk. 

Ook Ken kreeg een broek. Dan leek het weer wat. 

Mijn dochter belde dat ze nog een kwartiertje rijden van ons vandaan was, dus zorgde ervoor dat de dames hun schoenen weer aanhadden en jassen. Alle spullen van mijn dochter afgewassen en klaargezet in een grote tas dus ze konden zo door naar de auto en naar huis. 

Toen ze thuiskwam deed gelukkig de stroom het weer. Maar dat was inderdaad rond de tijd die Liander had aangegeven. 

Ruimde de zaken weer op en was blij dat ik haar even kon helpen. En dat ik die dag in de middag thuis werkte, dus zo flexibel kon zijn. Stopte gewoon netjes op einde werktijd, maar hoefde niet nog extra te reizen vanuit werkplek en kon mijn spullen laten staan. Opruimen kon daarna wel.

Vanochtend nog even de laatste snippers gekleurd papier (overal hartjes op getekend, zo lief!) opgeruimd en verheugen op een lunch met een vriendin later op de dag.

Die lunch kon helaas niet doorgaan. Geen treinverkeer op het traject vanwege een aanrijding. Doen we het wel een andere keer en ik belde mijn reservering af waar ik had bedacht te gaan lunchen.

Dus flexibel zijn en blijven is het toverwoord en dan komt alles toch nog wel weer in orde. Op de één of andere manier. 

Toen belde in de middag mijn zoon. Of hij het ledikantje voor zijn dochter kon ophalen (stond hier gestald) en in hun nieuw huis kon zetten en oh ja, even de skispullen hier weer stallen, die zou hij dan van de week weer ophalen, anders kon bedje nu niet mee. Skispullen bij vrienden bij mijn stad opgehaald. Dus hij en zijn vrouw kwamen en snel langs, haalde bedje op en vertelden hoe 'vreemd' het voelt als hun kindje naar de opvang is. 

En eind van de week ga ik een paar uurtjes oppassen, dus ook daar even wat afspraken over gemaakt. 

Toen ze wegreden kwam zijn halfbroertje nog met een aantal vriendjes door de straat fietsen. Dus ook even aangesproken. Qua leeftijd kon hij zijn vader zijn. Zo zag ik hele familie weer even. 

En toch kakte ik een beetje in. Energie een beetje weg. Nog even maar de vloer dweilen dan is het a. schoon en b. ruikt het naar gedane arbeid. 

Kon verder niets leuks verzinnen. Maak het dus maar even gezellig voor de avond en dan lekker op tijd slapen. 

Viel weer enorm mee

Begon de dag met 5 minuten vertraging op de heenreis bij vertrek. Kunnen onderweg een beetje inhalen, dus was maar 3 minuten later op mijn eindstation.

Eerst maar eens even 'goede' koffie getankt op een andere verdieping dan waar ik werk, ook voordat het daar weer enorm druk werd. En zijn maar een aantal goede koffieapparaten in het gebouw, de rest krijg koffieconcentraat met warm water aangevuld. Geen verse boon te bekennen. Maar dus heerlijke kop Shut the Fuck up. 

En het regende pas toen ik in mijn werkstad aankwam. Dat scheelde ook weer enorm. 

Ben alweer een stagiaire aan het inwerken. Het scheelt ook enorm dat deze redelijk slim is en dus sneller snapt hoe processen hier in elkaar zitten en waarom wij 'verschillende' smaken hebben. En je die goed moet invoeren in ons CRM systeem. Oh ja, ze maakt ook aantekeningen.

Dus liet haar vanochtend een aantal aanmeldingen zelf uitwerken. Dat ging goed. En dat is een fijn gevoel, want bij de vorige stagiaires duurde het soms weken voordat ze uberhaupt maar begrepen hoe de zaken in elkaar zaten en waar je op moest letten bij invoeren. En oh ja...dat er dan ook nog een afspraak moest worden gemaakt, dat klikte nog later. En secuur werken. Oh ja??!!!

Kreeg in de loop van de middag diverse meldingen van de NS-app dat er verstoringen waren op mijn traject. Maar pas op het station de melding dat mijn intercity helemaal was uitgevallen en ik dus of een half uur moest wachten minimaal of een boemeltje moest nemen waar ik een half uur langer mee onderweg was. Koos toch maar voor het boemeltje. Was wel klaar met het koude station. 

Maar net toen ik instapte gaf het systeem op de borden aan dat deze trein niet verder ging dan halverwege. En dus op CS overstappen. Gelukkig wist ik dat ik ook kon overstappen waar ze van die moppen hebben, koekjes dus en daar verder in wederom een boemeltje, want daar stoppen geen Intercity's. 

Viel me eigenlijk best mee. Redelijke aansluiting, de bus kwam ook tamelijk snel en al met al was ik maar een half uur later thuis. En omdat ik gisteren al had gekookt voor vandaag, alleen nog even pasta koken en klaar. Direct de waterkoker aan, water in een mum kokend, in een pan, pasta erbij (had ik onderweg al zitten bedenken, welke volkoren pastasoort het vanavond zou worden) direct ook pan uit koelkast met pastasaus (met verse groenten) en hoppa: lekker eten. 

Kunnen we dus direct in de relaxmodus en is mijn gezeik eigenlijk overbodig. Je zit droog, je hebt te eten en straks mag je ook nog in een warm veilig bed slapen. En oh ja, je krijgt ook nog elke maand salaris!

Image by ...♡... from Pixabay

Dus viel weer enorm mee vandaag.

Mobieltje stofzuigen

Mijn mobieltje had kuren. Laad niet goed op. Dus ik maakte de ingang voor de usb-kabel, de oplaadport, eerst schoon met een tandenstoker en daarna nog even de stofzuiger erop. Helaas gaf de originele i-phone kabel geen sjoege. Dus bedacht al dat ik misschien dan maar een nieuwe mobiel moest aanschaffen. Geen stress nodig; het kan.

Dit is een ouder model en er komt een tijd dat de apps niet meer ondersteunt worden. En bedacht ook, - hoe rustgevend -, dat het financieel gewoon kon. Dus geen stress; regel het. Niet zo moeilijk doen. Nu eerst lekker slapen. En oh ja, maak een back-up!

Toch herinnerde ik dat ik nog een nieuw laadsnoer had liggen. Dat klikte ik eraan en hoera; een groen blokje te zien. Was dan ook die originele kabel rot? Nog heel zo te zien. Nou ja, de wondere wereld van opladers. 

Zou ook nog kunnen overwegen draadloos te gaan opladen. Maar dan moet ik uiteraard eerst zo'n draadloze oplader aanschaffen. 

Inmiddels back-up gemaakt. Hoera. 

Was opgehangen, straks even bed opmaken. Uitzoeken wat ik morgen voor outfit aan wil en doe. 

Lekker even op de fiets mijn (heheh) uitgelezen bibliotheekboek in de brievenbus gooien en was zo lekker aan het fietsen dat ik bij een tuincentrum uitkwam. Gewoon even neuzen. Niets kopen. En geen zin in zware zakken met tuinaarde of iets mee te sjouwen. 

En weer terug, eten voor morgen vast maken. Rustig aan. Bed opmaken. En zien dat ik morgenochtend in de regen moet fietsen dus Vera-hoedje klaarhangen. 

Inmiddels zijn mijn duimen overuren aan het maken voor een blog-vriendin. 

Kkoud

Toen ik vrijdag-ochtend langs de grote thermometer reed met de bus, gaf hij 1 graden Celsius aan. En zag ook autobezitters hun voorruit krabben.

Was blij dat ik toch maar handschoenen op de fiets had aangedaan. 

Had uitgebreid en telkens weer mijn treinschema bekeken. Een hele treinverbinding was eruit gehaald en gisteren toen ik in de middag thuis werkte, kreeg ik meldingen dat de trein vanuit mijn werkstad 23 minuten vertraging had en dat liep op.

Zo blij dat ik al thuis was. 

Gelukkig reed ''mijn'' trein normaal en terug idem. Alleen waren de passagiers minder normaal. Een stel ballerige jongens had de boombox bij zich en door mijn oortjes heen die op afluisteren audio stonden ingesteld,  hoorde ik hun rukmuziek. Zelfs iets van A. Hazes. 

Maar het deerde me niet; was lekker op weg naar huis na een hele drukke werkdag die er nogal vreemd uitzag want in de middag was ik met maar één collega op kantoor. Die ook nog rond 16.30 uur vertrok. Lekker rustig dus. Ik begon direct met zaken afronden, afwassen en stipt 17.00 uur (lijk wel een ambtenaar) ook de deur uit, nou nee, nog even rustig naar het toilet, rustig opruimen en klaar voor de nieuwe week straks. We moeten voor clienten tot 17.00 uur bereikbaar zijn telefonisch namelijk. 

Een verschil ook met werken aan de balie waar iemand de halve ochtend via Facetime met haar familie aan het communiceren was. Op de speaker. Ik verbaas me over al die zaken, maar ik ben geen leidinggevende, dus het zal wel. 

Maar heel veel achter elkaar kunnen doorknallen. Rond de inkomende telefoontjes. Zo raar dat de leidinggevende die dag nog steeds met zo weinig mensen inkleedt. Valt er eentje uit dan is het meteen druk voor diegenen die wel aanwezig zijn.  In het gebouw waar wij werken is vrijdag de dag dat men lekker thuis werkt of vrij heeft. Erg leeg overal. 

Even nog snel een boodschapje gehaald en toen was het echt donker toen ik thuis was. Mijn soepje opgewarmd, lekkere salade met falafal erbij. Heerlijk. Ondertussen de was aangezet en mijn relax (lees nachtkleding) aangedaan. 

Heel bewust allemaal, om alle werkstress achter me te laten. 

Op de terugweg zag ik trouwens dat het 8 graden was. Maar toen scheen de zon nog net op het dak van dat gebouw. 

Zaterdag-ochtend meteen maar de bovenverdieping gestofzuigd. Vrijdag-avond nog een was gedraaid, direct toen ik thuiskwam en opgehangen (al was ik wel aan slapen toe merkte ik, maar toch maar even doen).

De buitenramen aan de achterkant ook schoongemaakt. Als de zon er zo hard opstaat, zie je alleen maar zand en stof van de wintermaanden, dus toch maar wel even gedaan. 

Beetje als een kipje in mijn tuin rondgesnoeid; takje hier, takje daar. 

Hoe lekker het is om gewoon buiten te zijn. Niets te hoeven, gewoon fijn bezig zijn met niks. 

En zo dacht ik ''even" één dikke tak van de laurierstruik op de grens bij mijn buurvrouw weg te zagen, die was nogal hoog uitgegroeid en dan zie ik hier ook nog iets en daar en ben ik zo weer twee uur verder. Met een volle groenbak als resultaat, beetje spierpijn, maar heerlijk!!

Nul plantjes nieuw of zo, alleen maar even snoeien en wat kantjes eraf lopen.

Nu is het hier bewolkt, geen zon, maar wie weet komt hij nog vanmiddag. Eerst even genieten van een lekker vers gezet kopje kofie. En ook nu nog steeds koud in de ochtend.

Na de dood

Hoorde een interessante podcast. Over mensen die een bijna-dood ervaring hebben gehad. Hoe was dat en wat 'zagen' ze. En was dat wel echt of gewoon gebrek aan zuurstof in je brein? Gesprekken geleid door Coen Verbraak.

Link naar de podcast

Heb daar zelf ook ervaring mee. Als kind was ik levensbedreigend ziek door een gemiste blindedarmontsteking, daardoor een abces en een buikvliesontsteking en achteraf zei de arts dat als ik een half uur later in het ziekenhuis was, ik het niet had gered. Huisarts zag het niet, mijn ouders vonden dat ik me niet moest aanstellen en gewoon s, vervangende huisarts zag het wel.

Herinner me nog heel levendig dat ik in het ziekenhuis boven mijn bed zweefde, zag mijzelf liggen, om het hoekje vloog (of zoiets) en daar mijn moeder en oma zag. Die kon ik vanuit mijn bed niet zien zitten, waar zij zaten was in een gang om de hoek. Mijn moeder werd door mijn oma aangespoord om nu maar eens wel te huilen om haar dochter, want het was echt heel erg. 

En toen was ik weer terug. 

Kennelijk mijn tijd nog niet, want ik overleefde en in plaats van de aangegeven zes weken opname, mocht ik na drie weken weer naar huis om aan te sterken voor de volgende operatie. Daar was het feest direct over want mijn vader liet me even fijntjes weten dat nu alle aandacht voorbij was. Ik hoefde me niet meer aan te stellen. 

Alle aandacht?

Aanstellen; ik lag toch echt 3 weken voor pampus. En daarna moest ik nog een keer opgenomen worden toen alles rustig in de buik was, om die blindedarm te laten verwijderen. Nog een keer aanstellen.

Ik snapte er niets van, want in die tijd mochten er alleen volwassenen op bezoek komen. Dus dat was, naast dat ik een lange tijd zeer hoge koorts had, nogal weinig aandacht. Geen broertjes op bezoek. In een vreemde omgeving, vreemde mensen om je heen en doodziek en elke dag injecties met een mega-grote en dikke naald in mijn bovenbeen door Nurse Ratchett. Omdat ik vrijwel niet mocht drinken kon ik die hele grote dikke pillen niet doorslikken. Dus dan maar lekker prikken zei ze.

Ja, toen al een aanstellertje en aandachttrekker. Daarna nooit meer. Had mijn lesje geleerd. En was extra alert op mensen die niet echt waren. 

Poep

Onderweg naar het station in mijn werkstad staken 2 jonge kinderen over zonder ook maar uit te kijken of er iets aankwam. En er kwam wat aan, maar gelukkig zag die auto de domme dametjes op tijd. Mijn hart sloeg een slag over.

Ik sprak ze aan op hun gedrag. Ze keken me aan of ik naar poep rook. Nog geen tien jaar he. En dan al het dedain van een middelbare puber.

Lieverds, ik zie jullie gewoon graag heel door het leven gaan. Dus kijk uit in het verkeer als je oversteekt. 

Je zag ze denken: Ja, omaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Uplifting

Grappig; in de lift op het werkstation stond een lift-vullend bouw-apparaat. Zo'n ding waar ze mee omhoog kunnen om bij het dak iets te fixen. Met bouwer erop. Die achteruit de lift uitreed met grote buis aan de achterkant en daardoor het gehele halletje versperde voor de lift. En de poortjes gingen niet open. Oh...kan ik beter even weer terug, zei de man op de bouwlift? En zijn maat kwam er ook aan. Ook met bouwding. Enfin, na wat manoeuvreren konden de passagiers de lift in. 

Vond het vermakelijk en snap ook wel dat die bouwers de lift nodig hebben. Ik eigenlijk niet, maar was lui. En stond helemaal vast in dat kleine voorportaal.

Image by Michal Jarmoluk from Pixabay

Nu eens extra op mijzelf gelet. Op tijd iets te drinken nemen, op tijd toiletpauze, op tijd lunchpauze. Op tijd opruimen, inpakken en wegwezen. Mok omwassen, vertrouwelijk papier in de speciale papierbak, kijken of ik vandaag gedaan heb wat moest (en meer nog zelfs) en nee, niet blijven treuzelen zodat de leidinggevende de kans grijpt om alweer ''even iets uit te leggen of te laten zien" om 16.58 uur en ik dan toch weer mijn trein mis en ergens tegen 19.00 uur thuis ben.

Voldaan gevoel en ja, ik had natuurlijk iemand in moeten boeken voor een afspraak, maar ik vond directe hulp voor een acuut probleem toch iets meer bij mij passen. Komt mijn kennis van de sociale kaart van pas en mijn ervaringsdeskundigheid met financiële ellende waar alle instanties je van het kastje naar de muur verwijzen en echte concrete hulp waar iemand direct mee uit de voeten kan? 

Hoop dat cliënt daar snel wordt aangemeld voor de Voedselbank en zijn nood even wat minder is.

Ja, wij kunnen iedereen helpen. Dat betekent eigenlijk (in mijn ogen):

Ja, wij krijgen voor iedere aanmelding betaald. Dus hoe meer afspraken ik inboek, hoe beter. Maar acute nood? Goh...nou sterkte he...over een weekje of drie ben je aan de beurt. 

Geen geld meer voor boodschappen? Wat naar zeg. 

Om zelf niet een toeschouwer te blijven, sprak ik de dakloze bij onze supermarkt aan, die daar al een tijdje staat (de vorige zie ik alleen de weekenden). Hij trilde enorm, dacht direct dat hij misschien wel Parkinson kon hebben. Dat gaf hij aan en verder, geen gehoorapparaten in, verstond ik zijn Engels niet zo goed. Hij had een plek om te slapen gaf hij aan en verkocht de daklozenkrant. Geen geld voor medicatie.

Bij terugkomst uit de supermarkt gaf ik hem mijn flesje vers sap en volkoren (haha denk aan zijn gezondheid) krentenbollen. Mijn schuldgevoel weer afgekocht. 

 

Kippenvel

Bij Podium Klassiek was er een item over wanneer je kippenvel krijgt bij het horen van bepaalde muziek. De voorbeelden die ze lieten horen, daar kreeg ik geen kippenvel van, maar even later in het programma was er koormuziek en men zong Edelweiss.

Kippenvel.

En waarom daardoor wel?

Vroeg dit nummer aan toen ik negen was en lang in het ziekenhuis lag. Kon via de ziekenhuisomroep een verzoeknummer indienen en - vraag me niet waarom!! - ik vroeg Heintje aan die Edelweiss zong. 

Nee, was niet naar die film geweest waar dit liedje wordt gezongen. Maar kennelijk had ik het wel ergens gehoord. Misschien bij mijn oudere hippe buurmeisje op de radio?

Jullie ergens kippenvel van/door qua muziek?

F1 2024

Stond op het punt om even boodschappen te gaan doen, maar bedacht me. De zon scheen, het leek heerlijk in de tuin en ik zag nog genoeg wat ik wilde gaan doen (snoeien etc). Dus waarom nu naar de supermarkt? Kan later ook nog.

Een beetje het gras aan de voorkant van het gazon(netje) geknipt. Met de grasmaaier dat gaat nog niet, dan zou die in een sinkhole verdwijnen vrees ik, zo nattig is het geweest. Maar de randjes die kon ik wel wat bijwerken, dan oogt het verzorgder.

Daarna zag ik dat de klimop rondom een aantal palen ook wel flink mocht worden gesnoeid. Wat een werk zeg! Wel heel lekker, gewoon knippen en verstand op nul. En genieten van de zon in dat gedeelte van de tuin. Waar mijn klimroos staat was het nog schaduw, die komt (verder) de volgende keer wel. Ik wilde bewust lekker in de zon tuinieren. 

Heerlijk een kopje koffie in de tuin gedronken. Bewust even pauze nemen, rustig zitten en genieten dat het kan. 

Verder snoeien, mijn groenbak zit alweer propvol. En daarna nog heel even in een bibliotheekboek gelezen. Lijkt wel een uh..vrije dag!

En dan straks ook nog de eerste race van de F1. Misschien een saai seizoen, maar hoop op wat vuurwerk en niet elke race Max Verstappen op de eerste plek. 

Wikte en woog en sloot toch een abonnement af voor een streamingservice. Wel per maand opzegbaar, dus is het seizoen voorbij, dan is ook mijn abonnement klaar. 

Het kan en dan mag het van mijn innerlijke boekhouder!

Provocatief

 Kan hier smakelijk om lachen en zie ze zo voor me, de dames die zichzelf of lelijk of dik of stom vinden. En er beeldig uitzien en een leven hebben waar de meesten voor zouden tekenen. 

Jullie bekend met dit soort vrouwen? 

Doormodderen

Van de week begon het weer goed. Mijn intercity was gewoon gecancelled. Terwijl ik vlak voor vertrek nog in de app had gekeken. Sta je daar op het station met de volgende trein pas na 30 minuten. Of inderdaad dan maar weer het boemeltje naar een andere stad en daar overstappen op de intercity naar mijn werkstad. Die laatste optie kwam wel een ruime 5 minuten eerder aan dan wachten op de volgende intercity, maar ja, dan was ik in ieder geval in beweging.

En dan mijzelf maar weer eens op een kop koffie getrakteerd. We houden de moed er maar in. 

Zag een beetje op tegen de nogal lange dag. Een bijeenkomst met de opdrachtgever en een ketenpartner, met allerlei 'lollige' kennismakingsrondjes. En daarna ook nog uit eten met ons eigen team. 

Terwijl ik al een beetje op punt Overkoken stond/sta. 

Dus de afspraak gemaakt dat als ik gewoon weer alles doorsta, dus niet als slappe hap me ziekmelden, en vooral een beetje de lol van alles in blijf zien, dan mag ik iets leuks doen of aanschaffen. Zo komt Splinter door de Winter. 

Heb nou echt niet de stille hoop dat door jou een heel bedrijf hun manier van doen kan veranderen. Van goedkoop naar kwaliteit. Niet in die valkuil trappen. Niet! Ain't gonna happen.

Al met al viel het gelukkig reuze mee. Moest enorm lachen dat de jongste bediende, toen 'de baas' alvast naar de vergaderruimte was om dingen op te zetten, opperde om een spelletje te gaan doen. Joh!?

Had nog een berg werk te doen. Spelletje?

Vandaag de trein terug een kwartier vertraging. En ik had een zeer lange werkdag nog daarna. Dingen moesten ingevoerd worden of afgesloten want einde maand. En zoveel dingen af te klikken, we lijken de thuiszorg wel!

Gelukkig al thuis en al eten (bakje van mijn dochter gekregen) op voorraad. Heerlijk!

Besloot ook om gewoon maar eens ja te zeggen op een oppasverzoek. Op een rotdag qua werk, want dan zou er geen vervanger zijn. Maar niet mijn probleem en zo leuk voor het eerst oppassen op de jongste! Dat moet ik mezelf ook meer gunnen. Leuke, lieve en ontspannende zaken. 

Zie nu aankondigingen in de bus van een Mud race ergens in juni. En weet nog van de vorige keer dat het opeens juni was. Had ik wel voldoende genoten van al die tijd ertussen? Of was ik nogal zurig aan het worden? 

Kop op!!! Doormodderen!

Image by 12019 from Pixabay