Onzinnige controle bij en in de trein

Zucht. 

Zag ze al bovenaan de roltrap staan. Potige mannen in gele ns-hesjes met een uitleesapparaat. Kom je dus net door de poortjes, die alleen opengaan als je incheckt (nou..dat klopt niet helemaal, er zijn ook altijd mensen die dan met iemand 'meelopen' zonder eigen incheck).. 

En dan 2 meter verder, die extra controle. Dat houdt altijd al enorm op, ondanks dat men met heel veel man was. En dan heb je een zitplek gevonden, gaat de trein nog niet weg, want alweer controle. In de trein. Door diezelfde mannen. Driedubbele dekking.

En 5 minuten vertraging daardoor.

Feest.

En gaar! Want uiteraard de bus gemist en dus ook weer langer wachten. In de regen.

Groen en Rood bij elkaar geeft?

Bruin?

Oranjeachtig bruin?

Roodachtig groen?

Nederland weer vooruit?

Pfffff...Geen idee, maar zo te zien had men de campagne-jasjes nog niet aangepast. De ene een rood jasje de ander een groene. 

Och germ.

Image by CANDICE CANDICE from Pixabay

Kleurig huis

Zou het zo willen hebben. Voor zowel de locatie als het huis zelf (of allebei, doe eens gek!).

Kleurvol huis

En dan het verhaal erachter. Ook al zo interessant. Kleurvol huis; het verhaal

Koffers

Was al zo laat bij de bushalte, richting huis, dat het me allemaal niet meer kon schelen. Ik was er bijna, nog even stukje reizen, stukje fietsen en dan lekker thuis. En droog. 

In de ochtend was er kennelijk iets van een brandalarm op mijn beginstation, dus gingen er maar mondjesmaat treinen. Was al begonnen op het station in mijn woonplaats, om die stoptrein te kunnen halen. 20 tot 35 minuten vertraging en opeens stopten er ook Intercity treinen. Appte mijn werk al dat ik waarschijnlijk of te laat of nog net op tijd er zou zijn. Gelukkig trof ik een buschauffeur van het vervangend vervoer aan die de route kende en ook voor de kortste route koos (via de busbanen). Dus was toch nog maar 3 kwartier later op mijn werk dan normaal.

Op het treinstation op de terugweg voor me 2 ouderen (zagen er Amerikaans uit, met megagrote koffers) op de roltrap en bij het afstappen ging het bijna mis. De koffers rolde niet goed mee, zij begon te wankelen en hij stond stil bovenaan op de roltrap-afstap, dus direct ophoping en ik zag mezelf al bovenop ze rollen en de rest van de roltrap idem. Want veel ruimte om te manoeuvreren is er niet.

Gelukkig herpakten ze zichzelf op het laatste ogenblik. 

Bij de bushalte was het nu eens niet heel druk, maar haha...een uur later dan normaal stond ik daar dus da's logisch he. Er stond een dame te wachten en ik zag aan haar dat ze iets wilde vragen. Of dit de juiste bus was en de goede richting op. Het bord wat dit aangeeft is al maanden kapot.

Ja, dit is de juiste bus. Waar ze heen moest vroeg ik. Aha...dan zit u zeker goed. Let op die en die halte, want daar moet u eruit. Ze vond mij zeer vriendelijk, maar ik vond het eigenlijk gewoon normaal gedrag. 

En hoorde waar ze was geweest en dat haar man haar gebracht had en ze nu zelf weer terug moest. Eerst met de trein en nu met de bus.

Ze stapte bij een andere deur in, anders had ik voorgesteld even naast elkaar te gaan zitten. 

Opeens overviel me iets. Eenzaamheid? Ik moet altijd overal alleen naar toe, niemand die me brengt en al helemaal niemand die op me wacht? Straks in een leeg huis thuiskomen?

Maar ook hoe fijn het was dat ik kennelijk een vriendelijke uitstraling heb. Hoorde net een soort stem van boven die me influisterde dat ik dat juist heel goed kan. Luisteren en mensen op hun gemak stellen. Juist daar mag ik blij mee zijn. Zie dat nou eens!

Moest ik toch even heel hard aan Rutte denken om die emotie om te buigen. Kon niet gaan zitten wenen in de bus!

Bij het uitstappen haar een goede reis gewenst. Zo fijn even contact. 

Vervangend vervoer

 En alweer op mijn huis-werk-huis traject een stukje treinen vervangen door busvervoer. Had ik natuurlijk eerder moeten kijken, maar was de laatste dagen met andere zaken bezig. Hele leuke zaken. Gelukkig keek ik nog even in de app voordat ik de trein pakte op mijn vertrekstation.

Aha...bussen. Dus eerdere trein kon ik nog net pakken. Toen de bus in. Weer complete chaos daar. Snelbus of langzame bus (alle haltes van de plaatselijke stationnnetjes) niet duidelijk aangegeven. Bus zat al bomvol. Volgende bus stond gelukkig klaar. 

Goedemorgen!

'Da'

Oh..Oost-europese buschauffeur.

Bijna op de plek van bestemming, zagen het station al liggen en toch draaide hij naar een volgende plek toe. We reden juist de verkeerde richting op. Alles was dan ook afgesloten rondom het station. Probeerde te keren. Toen weer andere route en bijna aan de achterkant van mijn werkstad. Terug naar waar hij moest zijn, maar het lukte dus niet om een busroute te vinden. Passagiers lieten op hun navigatie zien hoe hij kon rijden. Ja, als persoonsauto. Niet als touringcar-bus he..

Ergens achter het station afgezet en bus kon niet verder. En dan weer eerst naar station om uit te checken. Dus kwam nog net op tijd aan om mijn werk te starten, maar ruim 3 kwartier later dan de NS planning. 

En dan weten dat je op die manier ook weer terug moet. 

Wel avontuurlijk. En arme buschauffeur. Zonder navigatiesysteem op dit traject ingezet. En in de ochtend nog supermistig ook. 

Terug een chauffeur die heel slim over de busbanen reed. En toen de snelweg opdraaide. Veel sneller. En bij het station van mijn werkstad Pro-Rail medewerkers die duidelijk aangaven waar welke bus stond. 

Nieuw nieuw nieuw nieuws

 Heb een kleinkind erbij. Is allemaal heel goed gegaan en supersnel, want alle plannen die het paar had om de bevalling op een bepaalde manier te gaan doen, konden niet doorgaan. Kind kwam er al aan. De manier waarop mijn zoon uit zijn ogen kijkt, lijkt veranderd. Het besef dat jij 100% verantwoordelijk bent voor die pasgeborene, die zo klein en kwetsbaar lijkt. Maar ook direct een luikje aangeboord waar ouderliefde achter zit. Dat vond ik ontroerend om te ervaren.

Gevraagd wanneer het uitkwam dat ik langskwam - waarop mensen uit een andere cultuur hun wenkbrauwen ophaalden "vragen". Wij komen gewoon direct allemaal tegelijk!  Lekker met 15 man op kraambezoek!

Kraamhulp zou om 15.00 uur weer naar huis gaan en dus kwam ik daarna om niemand voor de voeten te lopen. 

Anyway; heb haar gezien, vastgehouden en genoten van haar kleine geluidjes. Borstvoeding komt op gang. Was erbij toen mijn zoon aangifte deed van zijn eerstgeborene (dat kan online hoor tegenwoordig). 

In de avond zouden mijn andere kleinkinderen een nachtje komen logeren. Het was herfstvakantie en ik wilde wat leuks voor ze doen. Nee, ze hoefden niet een apart bed erbij. Allemaal samen in mijn bed. Dus ik wist al dat ik een nachtje minder goed zou slapen, maar ach..wat is nou 1 nacht. Mijn oudste kleindochter ging voorlezen en toen slapen. 

Het was jammer genoeg zeer regenachtig, dus even lekker buiten spelen of naar een speeltuin, dat zat er niet in. Maar ze vermaakten zich weer prima. Had bij de Action, op advies van een collega, leuke houten figuurtjes gehaald. Kon je heel makkelijk kleine poppetjes van maken. 

Aangezien de jongste zich onlangs thuis volgekladderd had met stiften (ik dacht nog leuk; zo'n Halloween verkleedpartijtje; zag dus niet dat het mijn kleindochter was) hield ik de stiften maar in de la. Ook al zijn ze uitwasbaar, maar niet van een kinderhand dus. Ook het resultaat van de uitwasbare stiften is niet lekker te verwijderen van je handen. 

Maar lekker plakken en knippen en af en toe werd er gevraagd of ze even mochten 'werken'. Geen kinderarbeid hoor, maar spelen dat ze op kantoor zaten achter mijn losse toetsenbord boven in mijn werkkamer. 

In de middag gekookt voor ons allemaal. Lekkere vega-balletjes met rijst en gewokte spitskool met uiteraard als basis een uitje en kruiden. Opeens wilden ze (de avond ervoor al) komkommer met zout erbij. Dus een hele komkommer ging er doorheen. Prima; is ook groente, al zit er niet veel in. In de kroepoek zagen ze een handig schepje voor de rijst. Hoe heet dat Oma?

Jongste wilde voor haar verjaardag het liefst een bellenblaas, dus die had ik gekocht. Een soort halve literfles bij de Hema. Veel te zwaar eigenlijk voor haar, maar toen het even droog was, lekker buiten bellen geblazen en ze vond alle regenbogen zo mooi die ze blies. Leuke roze haarborstel is nu al verdwenen. Zal wel in de tas bij de Barbies liggen of toch onder de bank. Komt wel weer terecht.

Het kleurboek werd ook in gebruik genomen (lees, kleuren en knippen en scheuren). Uiteraard ging er een beker drinken over de vloer. En over de kleding. En liep ze op haar sokken door de nattigheid heen.

Kan allemaal gebeuren. En nog een kopstoot van haar gekregen toen ze opeens omhoog ging staan en bwoaaaing tegen mijn kin aanstootte. Au!

Werd een beetje gek van de enorme hoeveelheid snippers papier. Ze houden allebei zo van knippen en ik heb ook verschillende soorten schaartjes en papier. Maar man man man, je blijft bukken en vegen. 

Maar ja, beter dat dan dat ze verplicht op de bank stil moeten zitten, zoals ik vroeger bij mijn ene opa en oma. Daar was niets te spelen. Uitzitten dat bezoek en je stierlijk vervelen. Andere tijden. 

Van de weersomstuit

Moest een gereserveerd kinderboek ophalen in de stad aan het Spaarne en nam toen het eindelijk hier een beetje droog werd, de bus daarheen. Reed langs een expo-plek en zag en gratis toegang en iets waar ik wel interesse in had, dus op de terugweg even een pitstop maken. Wel de juiste bus terugnemen dan. Meerdere wegen die naar Rome leiden namelijk. En zou in staat zijn toch nog de verkeerde bus te pakken. 

In de winkel waar ik het boek haalde zijn zoveel leuke kinderdingen te koop. Bijna onvermijdelijk dat je met iets meer de deur uitloopt dan de bedoeling. Alleen al om de dame die achter de kassa haar best doet dat winkeltje open te houden.

Dus kocht nog een extra dingetje. Leuk en lief en van hout. 

Druk in de stad. Wilde nog even kijken naar een broek. Zag heel veel in een winkel en dan raak ik meestal in de war en kan uberhaupt niet kiezen. Dus hield mijn innerlijke look-book maar voor ogen. En ook of de stof goed valt en het model flatteert. Moest een basis-broek zijn. Er komen meer kansen.

Daarna was ik eigenlijk wel klaar met in de stad hangen. En hing in de bus en stapte bij de expo gelegenheid uit. Liep daar ook een beetje met mijn ziel onder mijn arm rond want zo VEEEEEL en kocht alleen twee coupons, waarvan ik weet dat ik daarvan een tuniek kan maken. Of een sjaal desnoods. Al eerder gedaan en dat patroon beviel en valt goed, dus projectje voor straks. Dan heb ik en een kleur die me bevalt, stof waarvan ik weet dat die natuurlijk is en goed valt en kan er geen buil aan vallen qua prijs. 

En thuisgekomen kaarsjes aan, verse risotto gemaakt met paddenstoelen. Heerlijk! Opgeladen voor een drukke werkweek. 

Herfstweer

Was zaterdag op werktijdwekker wakker. Beetje vroeg. Nog even naar een podcast geluisterd, heel interessant over schoonmakers in ziekenhuizen, maar toch maar op tijd de dag beginnen. Zo te zien (nog) droog. Was in de machine gedaan (heb niet zoveel herfst/winterbroeken) dan kan dat lekker draaien en drogen het weekend en maar direct even langs de supermarkt. Geen vers brood nog geleverd. Nou ja, haal ik het straks wel elders. Maar had net gisteren mijn laatste brood uit de vriezer opgemaakt, om die laden van mijn vriezer ook eens helemaal vers in te richten. 

Bij mijn fiets aangekomen zag ik toch regendruppels. En het begon inderdaad te miezeren. Lekker thuis met het meeste van de boodschappen. Straks een gereserveerd boek ophalen, wat ik al een half jaar geleden reserveerde. En bij dat andere winkelcentrum even kijken voor brood. Even de bui afwachten en dan fluks naar de bibliotheek.

Boek was al weer retour. Stom van mij, net een dag te laat, maar ja...geen tijd/zin eerder deze week en er zijn ook geen avondopeningstijden meer. Jammer de bammer. En ja, ik had kunnen bellen en dan zouden ze het boek nog wat langer aanhouden. Niet aan gedacht. Kennelijk stond dat boek toch niet zo hoog op mijn wensenlijstje dan. 

Wel brood kunnen halen aldaar. En maar weer teruggefietst en zag achter mij een enorme donkere wolk aankomen. In ieder geval weer wat beweging gehad.

Nog wat huishoudelijke taken gedaan; altijd fijn als het buiten regent vind ik. Moet nog de omschakeling maken naar niet meer zo de tuin in kunnen en daar bezig zijn, maar meer binnen activiteiten. Kocht ook nog een zak waxinelichtjes, die gebruik ik nu ook meer. 

Lekker kopje Autumn Storm-thee. Geen storm, maar wel Autumn. Nu al wat waxinelichtjes aan en ik maakte een leuk herfstsfeer-bakje met kastanjes en gedroogde bladeren. Uit mijn tuin stak ik gedroogde Judaspenningen in een Herfstboeket. Allemaal droogbloemen of nepperts en kijk dan altijd graag wat er bij bloemisten in de etalage staat. Dat het geen oubollig boeket wordt.

Image by congerdesign from Pixabay

En borduur een kledingstuk voor mijn toekomstige kleinkind. Gaat wel erg langzaam, want borduur zelden. Maar iedere dag een beetje en dan kom ik er ook wel. Geen patroon, maar uit de losse pols iets bedacht. Kledingstuk had ik al eerder, maar vond het wat 'kaal'. Heel rustgevend dat borduren. 

En de zondag begon vandaag ook al met regen. Zit nu aan een heerlijke kop koffie met opgeklopte soja-melk en de dikke weekendkrant. En net de kleinkinderen voor logeerpartijtje uitgenodigd voor komende week.

Wat zijn jullie plannen voor vandaag?

Snertweer

Net thuis. Stromende regen. In de ochtend viel het nog mee, alleen wat druilregen richting mijn werkplek. Maar had toch al mijn regenjas aan, want al gezien dat het op de terugweg ging regenen. 

Dus blij met mijn Vera-hoedje en ondanks dat ik mijn fiets vanochtend onder een afdak had gezet, was hij wel nat. Aan de kant waar de wind waait. Nou ja, niet te vermijden.

Fiets in de schuur, beetje afgedroogd. Klikko opgehaald van de hoek van de straat, regenkleding uit, schoenen uit en naar boven andere broek aan (nat en relaxbroek), dik vest erbij, kachel op 18 graden gezet want kil binnen. Eventjes maar dan voelt het al stukken aangenamer. 

Kaarsen en waxinelichtjes aan. Even wat sfeer maken en klaar. Het weekend mag beginnen.

Soep opwarmen en blij dat ik een warm veilig (t)huis heb, energie kan betalen en nog eten in huis bovendien. 

Maar vooral blij en dankbaar dat ik niet ergens heen hoef te vluchten omdat mijn bedje op de verkeerde plek stond. En de enige knallen die ik hoor van vuurwerk zijn. 

Soepweer

Vond het weer eens tijd voor een lekker soepje. Brocolli/courgette. Lekker romig doordat ik de staafmixer gebruikte. Alle smaken (uiteraard eerst alles aanfruiten met een lekker uitje en kruiden) smelten zo samen. Van de Brocolli ook de stam gebruiken.  Lekker met een beetje Griekse yoghurt, wat brood erbij. En alles vers.

Zalig he, zou Jeroen Meus uitroepen. En anders ik wel. 

Wat stond er bij jullie op het menu?

Achter het net vissen

Omdat ik heel lang, uit nood en zuinigheid en ook omdat ik zoveel geld aan mijzelf besteden nogal ingewikkeld vind, pas iets ging kopen als het in de opruiming was, viste ik vaak achter het net. Nou ja, jammer dan. Dan maar niet dus. Al die jaren ook zonder kunnen overleven.

Zette dan wel iets klaar in mijn online mandje, maar vond het toch te duur en was het echt wel nodig. Koop echt nooit schoenen van meer dan 100 euro. 

Nu wordt het dus echt wel herfst en winter binnenkort en al vorig jaar was ik ook al op zoek naar waterdichte winterschoenen, geen sneakers, voor naar mijn werk. Wel een beetje elegant, maar ook de juiste breedte-maat en geen pijnlijke voeten de eerste paar maanden als ik ze draag door het uitlopen. 

Dus nu al kijken wat er is en bestellen. NU. Niet weer tot januari of zo wachten en dan maar doen met wat er nog is. 

Vis nu eens VOOR het net!!

Mag.

Kan.

Doen.

Had dus eindelijk na 3 maanden wikken en wegen online winterschoenen gekocht van een merk dat in de jaren 90 helemaal hip was. Erg leuk en breed genoeg zo te zien en een persoonlijke kaartje (handgeschreven) en nog extra sokken erbij!

Mijn dochter had dit merk schoenen, hoge met veters en lekker knalmosterdgeel gekleurd en ook nog cremekleurige. Ik kocht een soort van biker-model, met gladde zool, niet die ribbelzolen. En ben ze nu aan het inlopen. Breed genoeg, maar ik heb geen keurig gladde hielen zoals normale mensen, maar een extra ribbel, dus dat schaaft en schuurt altijd en zorgt vaak voor blaren. Door het leer op die plek zachter te maken door ze uit te lopen (zitten), voorkom ik dat. En goede sokken.

Oh ja, deze waren ook nog eens honderd euro afgeprijsd. Kon het niet laten!

Mags

Nu zag ik iemand in het gebouw waar ik werk rondlopen met sneakers met een grote H aan de zijkant. Zouden die van het luxe merk Hermes zijn? Even googelen en ja hoor. Maar Eur 735,--. Koopje natuurlijk! En tweedehands ook dit soort prijzen. Wow. 

Vissen jullie wel eens achter het net?

Past altijd

Het gezegde gaat dat ook al wordt je lijf dikker of dunner je tenminste nog altijd dezelfde schoenmaat hebt. Je voeten houden altijd dezelfde maat. 

Klopt niet. Ook je voeten kunnen dikker worden of breder. Of zelfs langer. Of je kan geen hakken meer verdragen. Loopt niet fijn, je balans is zoek. Of te weinig steun aan die schattige sandaaltjes. Nou ja, verzin het maar. 

Het enige wat dan wel altijd blijft passen zijn oorbellen. En die fleuren je outfit ook nog eens lekker op. Vind ik dan.

Heb daar ook een leuke collectie van. Sommigen heb ik al heel lang, zo lang dat ze weer opnieuw in de mode zijn. 

Ooit jarenlang bescheiden zilveren ringetjes gedragen (wel extra dik, dat was toen trendy), maar nu is bescheiden een beetje 1950, dus bengelt er regelmatig iets kleurigs aan de lellen.

Iets wat past bij de kleding of het juist extra ophaalt. 

Image by Karsten Paulick from Pixabay

Harry Snotter

Op de terugweg van mijn zoon kwam ik met de bus langs een groot Expo gebouw. En stapten Harry Potter, een Mangameisje, iemand met zo'n das als Harry Potter heeft en de complete outfit van ik dacht dat ze Hermelien uitbeeldde en nog veel meer mensen in verkleedkleding. En make-up. 

Foto van Pixabay

Een man op de heenweg met een leeg pistoolholster en stoere laarzen. Beetje vreemde combi in het Openbaar Vervoer in deze tijden. Gelukkig stond hij naast een vriend die ook verkleed was.

En later Obi Wan Kenobi bij het winkelcentrum.

Was plezant om te zien. 

Werd meteen extra vrolijk.

Zon op zaterdag

Nadat ik gisteren door de harde regen heen en ook weer met regen terug moest naar mijn werk (dank oh Vera hoedje!) schijnt nu de zon. Wat een verschil.

En ik ga straks even langs bij mijn zoon en zijn vriendin. Hebben net de sleutel van hun nieuwe huis gekregen.

Gezellig. Blijf het altijd nog ingewikkeld vinden om mijzelf uit te nodigen en hoor dan bijna mijn moeder in mijn hoofd: ja, maar jullie zijn altijd zo druk (en dan aannemen dat zij niet in die drukke agenda hoorde, laatste plekje altijd). En dan wacht ze maar af. Ben ik ook zo aan het doen? (Jahaaaaaaaa).

De witte was vanochtend in de machine gedaan, want mijn bed verschoond en straks maar mijn herfstdeel van mijn dekbed erop leggen. Het is wat killer in de nacht merk ik. 

Maar die zon; alles ziet er lichter uit (ook al snap ik dat elders op de wereld verschrikkelijke zaken gebeuren). Net even nodig.

Foto van Pixabay

Koffie ga ik maar even buiten opdrinken. Nu het nog kan.

En straks even kijken voor leuke kinderboeken in de kinderboekenweek. Misschien om weg te leggen en oh ja, had ook een bestelling gedaan voor dat Sinterklaasboek van die bekende illustrator, die het zwarte kleurpotlood heeft verstopt. Maar dat komt pas de 16e uit.

Kom op; maak je wereld groter!

Harde werkers

Op mijn werkplek is zeuren en klagen tot een tweede natuur verheven, vooral bij de dienst die er voor de burgers moet zijn, die kwetsbaar zijn. 'Ze' krijgen alles en 'wij' moeten daar hard voor werken. Even vergetend dat aan dat 'krijgen' ook een hele rits van verplichtingen hangt en openbaarheid en restricties in en van je hele leven, die zij niet hebben. 

Als 'hard' werken betekent dat je de hele ochtend met je familie hebt zitten appen, ondertussen nieuwe schoenen uitzoekt op je werkcomputer, onderling met je collega's je gal spuwt over van alles en nog wat en af en toe een gesprekje voert terwijl je salaris voor dit alles al stukken hoger is dan de meeste mensen in zo'n positie, geef dan mijn portie maar aan Fikkie. 

Ben juist me heel bewust dat ik een kwetsbaar mens tegenover me heb, die lang heeft moeten nadenken of hij/zij zich hier moet melden. En dan ook nog op een plek waar iedereen je ziet en kan horen. 

App drama in 242 delen

Verliet een paar maanden terug de ene zus de app, boos en teleurgesteld want werd door broer buiten spel gezet, nu de andere zus (waarom weet ik niet - werd ook niet medegedeeld en half uurtje daarna werd de hele app uit de lucht gehaald door broer, die de app had opgezet. Ook zonder vooraankondiging. 

Goed dan.

Communiceren we toch helemaal niet meer snel met elkaar om onze moeder zo goed mogelijk te ondersteunen en regelzaken af te stemmen. Wat een ego-gedoe.

Man man man; ga eens op een Social Media training. Laatst stond er een artikel in de krant over groeps-whatsapp etiquette. 

Krijg er een tamelijk puntig hoofd van. 

Hoe zouden jullie dit aanvliegen (de andere kant op waarschijnlijk)? Hoor graag jullie adviezen/meningen. 

Tell me what you want

 

Cellie, that which you most need, right now, is already at hand. You knew that,   The Universe

Chinese schutting/muur

Het gras toch nog maar een keertje gemaaid, het werd erg lang en daardoor oogt de tuin rommelig. Is de tuin sowieso wel, maar wat structuur geeft houvast. 

Heel fijn en kalmerend om buiten bezig te zijn. Dan denk ik aan mensen die geen tuin hebben en voor het buitengevoel altijd hun huis uit moeten. Dankbaar met die tuin. Zelfs nog de krant buiten kunnen lezen, koffie gedronken. Fijn.

Kreeg van onze woningbouwvereniging een brief dat er een voorlichtingsmiddag binnenkort is over van groot naar kleiner verhuizen. 

Snap ik. In mijn rijtje wonen veel alleenstaande vrouwen, allemaal over de 80 in een eengezinswoning. Omdat ze (en ik ook) er al lang wonen (toen nog met man en kinderen) is de huur relatief laag. De vraag is, zou je willen (en moeten) verhuizen, waarheen dan? Is er plek in mijn woonplaats? 

Van een buurman hoorde ik dat zijn vrouw het liefste naar een appartement verhuist. De tuin is veel werk (ook al hebben ze voornamelijk tegels). 

Verderop in mijn wijk zijn seniorenwoningen. Een laag minder woonruimte, dus niet eens alles gelijkvloers, maar daar mag je je voor inschrijven vanaf 55 jaar. Beetje rare regel, want de meeste 55 jarigen zijn gewoon aan het werk en hebben soms ook nog kinderen thuis wonen (die ook niets kunnen vinden) die nog studeren of net klaar zijn met hun studie. Met 55 ben je tegenwoordig echt niet al bijna bejaard.

Die huizen zie ik dan altijd als de een na laatste halte. Of vandaar uit naar je kist of naar een verpleeghuis. Ja, beetje zwartgallig inderdaad. Die huizen gaan dus pas van de hand als de inwoner moet verkassen. 

Zit dit net te typen en even bijkomen van in de tuin werken en alles opruimen, zie ik opeens een man in mijn achtertuin staan. De buurman. Dus ik loop naar buiten en vraag hem (ik zie het al, hij werkt zijn waaibomenhoutenschutting bij, de planken raken rot en vallen er spontaan af, of bij harde wind, waaien eraf) wat hij in mijn tuin doet. Ongevraagd.

En opeens kan hij geen Nederlands verstaan mijn Noord-Koreaanse buurman en is ook nog eens Oost Indisch doof en gebaart dat hij een plank erop aan het timmeren is. 

Ja, prima, maar voortaan eerst vragen graag! Niet zomaar in mijn tuin gaan staan werken buurman. Niet zonder mijn toestemming.

Alweer volgt een ratjetoe van gebarentaal, gedoe en ikke niet begrijp en ik voel mijn bloed gaan koken. Nogmaals geef ik hem aan dat hij prima in mijn tuin iets kan doen, maar eerst vragen dus. Ja?!

Omdat er al genoeg conflicten in de wereld zijn, ga ik daarna maar een rondje fietsen. En tijdens het fietsen bedenken dat ik hier met zijn vrouw over moet praten, want dit kan echt niet. Zo te horen is ze niet aanwezig, want ze praat met volume net zoals als die omroepster van de Noord-Koreaanse staats-tv. En spoort haar man dan altijd aan die klusjes te doen. 

Voelt nog onveilig ook en eigen schuld omdat ik geen goed sluitend hekje heb. Iedere gek springt daar zo overheen. Dus deze ook.

Lul!

(Heb ik het tegen mijzelf; had hem eigenlijk de tuin uit moeten sturen en hem niet het werk maar af laten maken. Maar goed, met alle mafketels en gekken tegenwoordig, sus ik het dan maar even. Wel gezegd wat ik vond wat niet klopt, maar vond mijzelf toch een beetje laf).

Gelukkig stond ik wel met een pak ijsjes in mijn hand in de winkel, maar bedacht dat me dat niet ging helpen. 5 minuten afleiding, 5 uur schuldgevoel. Ook geen koekjes, chips, niets. Een bak gezonde soepgroente. En thuis gesprek aangaan met de buurvrouw.

Die is helaas niet thuis. Dus even parkeren. 

Goed gedaan. 

Beste raad is voorraad

Voordeur bel deed het alweer niet en had toch echt de batterijen vervangen. Maar die uit de drukknop niet bij de voordeur. Een heel klein batterijtje gaat daarin en daar ben ik een hele tijd geleden echt naar op zoek gegaan. Gelukkig zaten er 2 stuks in de verpakking.

Nu nog een horlogeschroevendraaier erbij, want minischroefje om het klepje te openen en dan hopen dat een nieuw batterijtje het euvel verhelpt. 

Image by Nathan Copley from Pixabay

Fijn die voorraad. En dankbaar dat ik genoeg inkomen heb om een voorraad te hebben opgebouwd. Ook al zijn het batterijen. Nu moet ik wel weer een setje aanschaffen, maar er zit geen haast bij.

Op mijn werk was het deze week nogal druk, ik moest alle zeilen bijzetten. Stagiaire inwerken, maar die had geen eigen werkplek (nog), geen logins op de diverse systemen waar ik op werk, dus dan is uitleggen en zelf laten doen nogal ingewikkeld. Dat ging ten koste van mijn werk. Dus wel gemeld bij de leidinggevende; dat ik niet achteraf gezeik krijg. 

Plus nog een aantal schrijnende gevallen in de dagelijkse praktijk en had ik net een artikel gelezen over iemand die uit het niets (zo leek het) uit het leven stapte, dan kwam die dreiging vanuit die client ook even dubbel binnen. Ik snap dat mensen dat ook 'gebruiken' om te manipuleren (goh, mijn eigen vader deed dat ook zo fijn) dus kon het goed relativeren. 

Dus blij dat het weekend is. Even niet aan het werk, de tijd vullen met mooie en leuke dingen is het plan. 

Keek gisteren een detectiveserie terug via de terugkijkoptie (heel fijn dat nieuwe kastje) van mijn provider en nog even Twee voor Twaalf om mijn kennis te testen en was eigenlijk toen al wel klaar. Dus nog even lezen in bed en al lezende viel ik al bijna in slaap. 

Heerlijk om zo in slaap te dommelen.

De was draait, de koffie is lekker, nu kijken wat er echt moet en vooral wat er mag. 

Geen

Geen inspiratie en geen tijd.

Dan maar een plaatje:

Kinderlijke genoegens

Was een beetje (nog) slomer dan normaal na het debacle met de treinen die niet gingen, maar ja, vond dat het mocht. Had wel een aantal zaken op mijn lijstje staan voor vandaag, dus meteen maar het eerst "doe"-ding gedaan. Op de terugweg stopte ik om gevallen kastanjes op te rapen. Omdat ik daar blij van word.

Foto van Pixabay

Zo mooi, zo glanzend en hoe ik in de zomer naar die boom keek en de groene bolsters zag hangen en bedacht hoe snel de tijd zou gaan als ik die bruine kastanjes op de stoep zag liggen. 

Dacht nog ergens koffie te gaan drinken, maar dat winkelcentrum zag er niet echt uitnodigend uit. Lekker thuis maar koffie maken. Ook goed. En ik moest nog iets voor mijn moeder doen dus dat ook maar meteen afronden. Jammer dat mijn printer sputterde. Maar alweer omdenken en zo lukte het ook.

In de winkel zag ik Sinterklaasspullen en Kerstversiering hangen. Zucht; wat vliegt de tijd toch. Maar ook hoe we (bijna) gedwongen worden om in Augustus al aan de Pepernoten te moeten terwijl het feestje pas in December is. 

Heb thuis mijn kastje waarop ik zomerbloeiers (nep- en droogbloemen uit de tuin) had staan omgetoverd naar herfstkleuren. En de gevonden kastanjes uiteraard ook erbij gelegd. 

In de avonden doe ik regelmatig weer kaarsen en/of waxinelichtjes aan. Fijn dat ik daar ook weer zin in heb. Een beetje lief zijn voor mijzelf.

Maar nog helemaal niet toe aan warmere kleding. Laat staan een winterjas. 

Deed net mijn administratie en zag twee brieven van de huisarts. Had ik vluchtig gelezen vorige week, maar bleek dat je moest inloggen en zelf een tijdsslot moest kiezen voor vaccinatie. Voorheen kreeg je een oproep met datum. 

Had ik nog 6 minuten de tijd om even een topje aan te schieten, de fiets te pakken en als een gek naar de praktijk fietsen om op tijd te zijn, want kon nog net vanmiddag. En ik had nu tijd, dus maar gaan. En brieven mee. 

Al met al een slome dag, maar stilletjes toch wel wat zaken af kunnen ronden en regelen. Heerlijk!

Trein uitval

Gisteren moest ik voor mijn werk in Utrecht zijn en reed met een collega mee naar die lokatie en had al nagekeken hoe ik met het OV weer terug naar huis kon reizen. Stukje lopen, streekbus en dan de Intercity. Mooie aansluiting. Zou ik rond 20.30 uur thuis zijn. Laat, maar nog wel te overkomen. Wel een erg lange werkdag op die manier.

Helaas liep alles qua treinreizen in het honderd. En dat zag ik pas toen ik op station Utrecht CS arriveerde. Mega-druk, beetje chaotisch, trein die ik zou moeten hebben was gecancelled. Andere trein stond op perron en honderden wachtenden idem. Aan beide zijden een trein. Die toch niet ging. Dus daardoor kwam er ook niets. Andere optie huiswaarts bedacht. Kwam ook niet. Afgelast. Van het ene perron naar het andere. En op en neer en alweer voor niets. 

Het zou tot 20.30 uur duren. Daarna zou het tot 21.00 uur duren en daarna werd omgeroepen tot 21.30 uur. Dus opnieuw bedacht hoe ik uit de situatie kon omdenken en omrijden. Dus eerst verder weg gereden. Maar ook die treinen hadden 30 minuten vertraging of gingen niet. Ik zat vast zo leek het. 

Wederom even helder nadenken en niet meer toch kijken of mijn originele reisplan zou lukken. Weinig kans. Er ging niets. En een enkele trein richting de hoofdstad zat bomvol. Geen zin in platdrukkerij. 

Lang verhaal kort gemaakt. Ik zat in een intercity naar Den Haag, ook daar vertragingen en kortere treinen, maar uiteindelijk trein richting mijn beginstation kunnen nemen. Daar was het megadruk, want ook vanaf dat station gingen urenlang geen treinen. En er werd geen vervangend vervoer ingezet. Daar nam ik de streekbus en rond 23.30 uur was ik thuis. 

Even bijtrekken en door naar bed en bedenken dat ik ooit ergens drie dagen op een bus heb staan wachten. Dat valt dit toch reuze mee.

En ben er trots op dat ik niet ben gaan snaaien of me liet verleiden toch even een snack of iets op het station te kopen om de stress te bestrijden. Had nog 2 mandarijntjes in de hutkoffer. Dat was prima. 

Zag ik mijzelf grappig genoeg ook nog op een foto in een digitaal nieuwsbericht, wachtend op berichten over een vertrekkende trein.

Ole, toch mijn 5 minutes of fame gehaald! Informatie online over vertraging

Iemand ook last van gehad?

Serendipiteit

Moest van mijzelf dit weekend echt even uit mijn veilige cocon en wat in de buitenwereld gaan doen en dan geen nuttige dingen. Dus met de fiets naar het busstation. Daar reed net de bus weg richting mijn doel. 

Dus maar de andere kant op gereisd; geen zin om te wachten. Die bus kwam al snel en ik maakte een pit-stop bij mijn favoriete kledingwinkel. Mwaoh...niks leuks en ook geen zin om te gaan passen. Even scannen dus en er weer uit. Maar in plaats van richting het centrum langs de singel gelopen en toen stond ik het het straatje van het Frans Halsmuseum.

Toe maar....naar binnen; je hebt een museumjaarkaart (nog bijna in de verpakking, zo weinig gebruikt dit jaar!) dus kost je niets, alleen tijd. En ook tijd heb je ruim voldoende; er zit niemand op me te wachten.

Even wat dingen bekeken. Altijd fijn. Zag een schilderij van een nogal zuur uitziende dame. Moest ik wel om lachen. Dat komt er nou van als je zo'n gezicht trekt! Alsof ik in de spiegel keek. Helaas is haar leven tragisch beeindigd.

Daarna liep ik toch maar richting de andere bushalte, maar eerst nog even bij een schattige speelgoedwinkel naar iets kijken voor jongste kleinkind; die wordt binnenkort ook alweer drie. Eigenlijk wil ze alleen een bellenblaas. Lief toch?

Dus stond in de etalage te kijken en vond alles even schattig en mooi. En toen werd ik op mijn schouder getikt; stond mijn zoon met zijn fiets naast me. 

Toeval? 

Zeker; want hij moest eigenlijk werken en zou dus helemaal niet in het land zijn, maar zijn rooster was omgezet en had de rest van de dag, na gewerkt te hebben, vrij. En dus kwam hij net van de sportschool en zag me kwijlend staan.

Leuk; zo'n spontane ontmoeting. 

Binnenkort even afspreken met de hele familie. 

Beter

Nadat mijn dochter alweer bij haar huisarts was geweest, kreeg ze een spoeddoorverwijzing voor de oogarts in het ziekenhuis.

Dus na de huisarts door naar het ziekenhuis. Kreeg een deja-vu van de keren dat ik daar op bezoek was voor toen opgenomen oudste kleindochter met ademhalingsproblemen. Had ze nu ook last van, maar een puffertje hielp gelukkig al.

Oogarts deed allerlei testen en gaf aan dat ze nu in beide ogen een virus had. En dat er inderdaad zoals bij haar vriendin wel een paardenmiddel is, maar probeer eerst maar dit. En kreeg een receptje mee voor kunsttranen, want had droge ogen zag de oogarts. En ja, het is besmettelijk. Dus uitkijken met de kinderen en omgeving. Het duurt een weekje of twee drie...

Zag dat mijn dochter zeer teleurgesteld was, want ze vertelde dat ze alleenstaand is, twee jonge kinderen heeft en werkt en hoe ze alles draaiende moest houden in haar eentje? Maar waarom dan niet net als die alleenstaande vriendin, in een ander ziekenhuis in een andere stad, die wel dat middel krijgt en zij niet. Gelden er niet overal dezelfde regels en protocollen?

Heb me tijdens het consult nergens mee bemoeid, want wil echt niet de alwetende zeur/zeik-moeder zijn die eventjes de controle overneemt van haar volwassen dochter en de zaken (pas echt goed) regelt (ik was er om als chauffeur te kunnen inspringen mocht ze niet meer mogen autorijden), maar vond wel dat ik mijn dochter wat moed moest inspreken achteraf en ook aangeven dat in deze wereld de grote bekken het helaas altijd winnen van de mensen die netjes zijn. 

Niet dat ik haar adviseerde om maar asociaal of agressief te zijn, maar wel meer de nadruk te leggen op haar omstandigheden en dat ze het niet meer trekt. En ik werk ook gewoon, dus kan niet de zorg en ondersteuning bieden die die arts misschien dacht dat ik kon leveren. Oma springt wel in. Veel oma's van deze tijd moeten gewoon nog werken (tot hun 80ste!). Heb mijn 40 jaar werken al ruim gehaald en toch moet ik nog gewoon lekker door, want anders val ik in een financieel ravijn. Maar dat is een ander verhaal. 

Als het echt niet ging of slechter ging, bel dan weer gaf de oogarts aan. En pas eind van de week, na tot twee keer toe bellen en overleg met andere arts, had het resultaat. Fijn: Ook zij mocht dezelfde behandeling als vriendin krijgen en dat had bijna direct resultaat, tot haar grote opluchting.

Nu heb ik een fijn foto-verslagje van aangekoekte ogen, rooddoorlopen en opgezwollen. Leuk toch?