Delen

Zondag met mijn moeder mijn Oranje H ema tompoucen gedeeld. Leek me gezellig. Toen ik in de straat aankwam vanaf het station zag een een onbekende auto voor haar deur staan. Oh bugger, hoop niet de schoondochter/zus.

Belde nog even (nogmaals) of het uitkwam en ze was net terug uit de kerk. Ben alleen hoor. 

Wat gepraat en geprobeerd met haar over wat de diagnose Alzheimer voor haar betekent te delen. Lastig, want mijn moeder geeft aan dat 'de dokter' had gezegd dat ze niets heeft en alles in orde is. En zo knap dat ze geen pillen slikt. Dus nee hoor, niets aan de hand. Fabuleert weer een eind weg :) 

Gezegd dat ik snap dat voor haar dit zo voelt. Toch zijn de uitslagen bij de Geriater anders en heeft ze een hersenziekte. Kan ze niets aan doen, dikke pech, maar het gaat niet meer weg en wordt ook niet minder. Kan wel dat het slechter gaat worden. We weten alleen niet op welke termijn dat gaat gebeuren. Legde de link met haar eigen moeder, die heel lang nog thuis woonde tot ze niet meer voor zichzelf kon zorgen en het onveilig werd thuis (gas aanlaten, dwalen). 

Ja, dat wist ze nog wel en ook hoe druk ze toen was met zorgen voor haar moeder. 

Ingewikkelde gesprekken. 

Geen idee of er ook maar iets van blijft hangen, maar in het moment was het goed. Vooral omdat ik met mijn moeder sprak. En niet over haar.

Ging op tijd weer richting station. En had thuis nog tijd om de witte was te draaien en even wat te rommelen en me voor te bereiden op de werkdag. Moet nog veel blogs lezen. Maar dat komt nog. 

Feestje

Toen ik vrijdagmiddag uit mijn werk richting station liep, was daar de vrijmarkt al begonnen. Dus even 'snel' richting trein lopen ging wat minder. Een hele mensenmassa. Op het plein voor mijn werkplek Kermis. En toch maakte het me vrolijk. Want ik zag in de ochtend al mensen zitten op een plek, om die bezet te houden voor de vrijmarkt.

Vond ook dat ik, voor het feestgevoel, in mijn woonplaats bij de H ema oranje tompoucen moest halen. Dus overstap op een andere bus en lopen maar! En ja, later thuis dan, maar doe eens iets anders! Helaas was alles uitverkocht, maar kon ik wel een bestelling voor zaterdag plaatsen. Fijn!

Alweer miste ik het eind van Endeavour. Was in slaap gevallen op de bank. Gelukkig kan ik dit terugkijken. En anders niet. Ook prima. 

Koningsdag regende het pijpenstelen hier. Lang en hard. 

Toch maar de bus gepakt (met de fiets zou ik inderdaad helemaal zeiknat worden) richting winkelcentrum en regenkleding aan. In het centrum was een gedeelte van de vrijmarkt te zien. Iedereen onder plastic, de spulletjes onder plastic en diegenen die dat niet hadden, hadden dus allemaal doorweekte kleding en spullen op hun kletsnatte kleedjes liggen. 

Och...arme kinderen en veel ouders ook. Toen mijn kinderen jong waren ook gedaan. Moest ik ze om 05.00 uur al droppen, zodat ze een goede overdekte plek hadden en de spullen brengen (toen had ik nog een auto) en hopen dat er niets mee terugging :)

Bij de H ema waren er buiten in een kiosk nog voldoende Oranje Tompouces, maar goed; heb wel eens meegemaakt dat er dan ook niets meer was, of de H ema in een kleiner winkelcentrum gewoon dicht was (fijner voor het personeel!). En traditionele troela die ik kennelijk ben, moet ik een H ema tompouce scoren die dag :). Gewoon om het feestelijk te maken. In het kader van zelf de slingers ophangen.

Was ophangen die ik in de ochtend al had aangezet. 

In de middag toch maar in de voortuin flink wezen snoeien. Alles groeit de pan uit en het oogde nogal rommelig. Stond wel in de motregen te knippen, maar voldaan gevoel. 

Alweer de klok repareren. Had een nieuw mechaniek erin gemaakt, maar wijzers bleven hangen Nog maar een keertje checken (batterij misschien op?) en opnieuw doen. Ik heb de tijd tenslotte.

Is nog niet helemaal gelukt, dus nog maar een keer loshalen en opnieuw doen. Klok loopt achter. Past zich aan aan de eigenaar kennelijk.

Vakantie??

Leidinggevende is er een week niet - vakantie. Andere collega's ook vrij genomen. Dus minder bezetting. En ik....ik had weer eens nul planning voor mijzelf gemaakt. 

Gewoon maar doorwerken dus. Beter opletten en ver vooruit plannen; gewoon doen. Iedereen doet dat. Zelfs de nieuwste.

Verstopte buis

En alweer een volle drukke inwerk-dag, nog een bespreking, ook weer een uur van mijn tijd weg en dan ook nog mijn eigen werk doen-dag gisteren. Heb al diverse malen aangegeven dat ik hierdoor (inwerken en nakijken of het goed is uitgevoerd) niet meer volledig toekom aan mijn eigen werk en als ik aan de nieuwe aangeef dat ik haar iets nieuws ( van mijn werk) wil uitleggen dan geeft ze aan dat ze nu al helemaal vol zit qua agenda. Iemand die wel haar grenzen bewaakt. 

Kan snappen dat mijn veel jongere collega's haar traag noemen. De mores hier is dat je eigenlijk direct snel aan de slag gaat. En schone afvinklijstjes hebt. Nu valt er voor haar nog weinig af te vinken, want nog maar een paar zaken zelfstandig gedaan. 

En die van mij zijn van belang in verband met de facturering. En daar wordt mijn leidinggevende natuurlijk weer op afgerekend. En het einde van de maand nadert, dus ook weer een belangrijke peiltijd.

Zo direct eerst even mijn nieuwe paspoort en rijbewijs ophalen (afspraak voor gemaakt) en dan ook maar even langs de bank (gelukkig is er nog een filiaal hier!), want ik merk dat ik te gespannen ben om iets rustig uit te zoeken. Heb wat deskundige hulp nodig bij deze overboeking.

Dus op tijd wakker op een vrije dag en dan ook verder nul inspiratie om wat leuks te gaan. Nul!

Hoop dat het in de loop van de ochtend komt. 

Eerst maar de verplichte nummertjes afwerken. 

Had al vroeg afgesproken, met het idee als het mooi weer wordt kan ik de rest van de dag nog iets doen of langs mijn moeder of zo. Het regende helaas, dus leek wel een werkdag. Regenjas maar weer aan dus.

Mijn paspoort lag klaar. Helaas zat mijn nieuwe rijbewijs vast in de buizenpost. Ja, was wel aangekomen in het gemeentehuis, maar de buis zat verstopt. Dus mijn rijbewijs lag ergens tussen de vierde en eerste verdieping eenzaam te wachten in een buis. Dus gevraagd of ik wilde wachten. Prima; toch geen harde plannen.

Maar een bekertje koffie genomen. Aha...kijk; hetzelfde merk als op mijn werkplek. Wel afwasbare bekers voor bezoek. 

Het duurde nog 3 kwartier en toen zag ik een ambtenaar met mijn roze brevet dit bij mijn contactpersoon afgeven. Hij moest eerst nog de huidige cliënten helpen en daarna mocht mijn rijbewijs, na ik dit gecontroleerd had, ook mee. Weer tien jaar ervan af. Hoezee.

Andere look rijbewijs

Jammer dat op beide documenten een kleurenpasfoto moet worden aangeleverd, maar op beide een zwartwit afdruk staat. 

Toen met de bus naar de bank in het centrum. Nou ja, nog even een stuk lopen, want niet bij de bushaltes. En ook daar liep het anders dan mijn planning. Ook dit bankfiliaal bestaat niet meer.

Sukkel. Had dat nou beter uitgezocht. Enfin. Weer een extra loopje en dat is ook niet verkeerd. 

Kreeg nog nul inspiratie. Keek wel in een kledingzaak, maar spontaan iets kopen doe ik vrijwel nooit. Eerst nadenken of het me staat, of het bij de rest van mijn kleding past (kan ik het combineren) en of de kwaliteit goed is. 

Wel een kop koffie ergens gedronken. Gooide spontaan mijn glas water over de tafel. Ook fijn. En toen naar huis. Beetje leeg gevoel. 

Dan eerst nog maar wat 'nuttige' zaken afhandelen. Afspraak maken voor controle verwarmingssysteem, administratie bijgewerkt, nog maar een keer kijken of ik online hulp kan inroepen bij de bank. 

Uiteindelijk lukte de bankoverschrijving gewoon normaal. Zonder hulp. Logisch nadenken. En alles rustig en secuur uitvoeren. En ja, er stond nog steeds dat ik nog maar één poging over had en dan zou mijn pas blokkeren, maar gewoon via de site ingelogd en niet via de app en toen ging het soepeltjes. Denk echt dat voor mijn stresshoofd dit iets teveel was verleden week.

Maar ook afgestreept. 

Kijk naar wat er allemaal goed loopt!

Zelfs geen verstopte buizen meer!

Happy de Preppie

Blij dat ik zondag al had nagedacht over wat ik maandag ga eten en hoe ik dit het snelst op mijn bordje krijg. Want lange dag, laat thuis en soms nog later want dan rijdt er geen trein, of met vertraging. Kortom; dan weet ik dat ik ervoor moet zorgen dat er iets van te voren is gemaakt (vers) en zo gemaakt kan worden.

Warmgemaakt.

Had pittige kip met groenten gemaakt. In de bus dacht ik al na dat ik dan bij thuiskomst eerst de waterkoker aangooi. Dan kan ik na een paar minuten in dat kokende water Basmati-rijst maken. Mijn Surinaamse vriendin liet me jaren terug zien hoe.

De wokpan met het gerecht uit de koelkast en op een pitje aanzetten.

Wachten.

En rijst afgieten, kijken of de kip warm genoeg is. Opscheppen en lekker eten! En genoeg rijst gemaakt (wilde bijna schrijven "gezet") om morgen ook nog nasi van te maken. Dat gaat beter met koude rijst.

Zag ook dat zondagavond een herhaling van Vera was. Dus die ga ik vanavond lekker rustig bekijken. 

En verder even niets meer moeten *nou ja, de afwas.

Nadenken wat ik morgen aandoe heb ik het weekend al gedaan en gewijzigd, want heel koud in de ochtend. Dus vanochtend toch maar winterjas aangedaan en was er blij mee want zag mensen hun autoruiten krabben.

Op tijd weer naar bed. Vandaag drukke en volle dag op mijn werk gehad. Word beetje leeggezogen door dat inwerken. Laat haar het allemaal zelf doen, maar ze vraagt telkens naar bevestiging of wat ze denkt zegt ze ook direct en dat komt onzeker over. Maar weet ook dat dit is hoe sommige mensen in elkaar steken. 

Happy vandaag dat ik goed nadacht over mijn avondeten. En het er dus zo stond. 

En Happy met zoveel reacties op mijn blog. Lees alles en het raakt me dat ik gelezen/gezien ben.

Ja, maar..

 Loop een beetje vast merk ik. Mijn kop zit te vol. De eerste gedachte meestal als ik wakker werd was wat ik tegen de schoonzus moet zeggen. Of tegen mijn broer. 

Letterlijk.

Maak domme fouten in bankieren voor mijn moeder (verkeerde pincode tot tweemaal toe en nu bevries ik want de derde keer blokkeert mijn pinpas dus..). Bummer! Moet ik niet in het weekend doen als ik niemand van de bank hierover kan bereiken. Even parkeren dus maar.

Ongezien. Nul reacties op wat ik hier schrijf. Nou ja, een paar van de fanclub dan. Zou ik fan van mijzelf zijn? Denk het niet. 

Naar een tuincentrum gefietst dus maar. Eindelijk die potgrond gekocht. Hop; in de fietstas en wat aardbeienplantjes, dat lijkt me vooral zo leuk en lekker voor de kleinkinderen in de zomer. En Rabarber, dat wilde ik ook zo graag in de tuin. Klein plantje, maar die kan de komende jaren gaan groeien.

Even zuchten dat ik geen auto had, niet mijn karretje kon volgooien, maar nadenken wat er in de fietstassen kan. En ook zien dat het superfijn is dat ik a. kan fietsen, b. nog droog over kwam en c. nog kan fietsen! En uiteindelijk weinig gekocht. Hahah...dus miepen over een niet bestaande auto is ook weer onzin.

Zeur dus niet zo. Zie wat er wel kan en goed is. Hou dat vooral in het oog. En de liefde voor mijn kinderen en kleinkinderen. 

Over

Las online in de Linda een interview over ouders die hun zoon zijn verloren door een vliegtuigongeluk. Artikel in Linda

Wist direct waar dit over ging. En heb er toen ook over geblogd. Blog 2012 over ongeluk.

En nu, 12 jaar later, geven de ouders aan hoe het voor ze is. Zonder hun zoon te moeten verder leven. En ook weten hoe dit ongeluk is veroorzaakt. De plek hebben bezocht. 

En ondanks dit grote verlies ook de veerkracht hebben om door te kunnen leven. Vooral dat. Dat raakt me.

Besefte toen al goed dat dit ook mijn zoon had kunnen zijn. Heeft dezelfde opleiding gedaan, op dezelfde plek, zelfde vliegtuig. Alleen is mijn zoon nu 35, piloot inderdaad met een lieve vrouw en sinds kort ook een superschattig dochtertje. Rijk! Maar voel me ook al rijk omdat hij er is. Net als mijn dochter. 

Werkte hard en nog even langer. Wel bewust een goede maaltijd gemaakt, want ik voelde aan alles dat mijn lijf dat nodig heeft. Ook al was het laat. Alles lekker gesneden en in de oven gezet en ondertussen even verder werken. Alweer een hele ochtend inwerken. Weinig tijd dus voor mijn eigen werk. 

Was al vroeg wakker. Vond het koud gisteren. Kachel aangedaan. In de nacht wakker en toch maar mijn gewatteerde sprei op mijn bed extra erbij. 

Zag toen ik naar mijn werk reed dat het 3 graden was. Oh...nu snap ik dat het koud was.

Blog aangepast; ter zelfbescherming. Bedankt voor jullie fijne reacties!

Confabuleren

Een term in de psychiatrie: confabuleren, waarmee wordt aangegeven dat iemand de hele boel bij elkaar fantaseert. ,,In mindere mate gebeurt dat ook in de liefde. ‘Wij zijn voor elkaar gemaakt’ of ‘Er is niemand zo mooi, knap of fantastisch als mijn geliefde’. Hoe meer je dat verhaal hebt, hoe duurzamer je relatie zal zijn. 

Dat je die roze bril opzet, gaat vanzelf. Het is een natuurlijk proces dat in gang wordt gezet als je intiem bent met elkaar.’’

Mijn demente moeder doet dat ook: confabuleren. 

Waarom een hele goede vriendin geen contact opneemt (wat niet waar is, vriendin belt haar iedere zaterdag). 
Of hoe de vriendin van een kleinzoon haar kind verloor.

Of hoe ze altijd extra geld pint bij de supermarkt. Ze pint al ruim drie jaar niet meer en boodschappen doet steelzus voornamelijk van haar door broer gepinde cashgeld.

Mensen die Korsakov hebben schijnen dit veel doen, maar ik denk dat er in het hele leven van mijn moeder één fles wijn doorheen gespoeld is. Er werd thuis vroeger nooit gedronken. Mijn vader slikte medicatie en mocht daarbij niet drinken, mijn moeder was uit een sober gereformeerd gezin die de wijn bij het avondmaal al zonde vond, want iedereen was te zondig om zelf daaraan mee te doen. 

De vrouw in deze Netflix serie confabuleert ook. 

Lang leve de diepvriesvoorraad

Bespreking om 16.40 uur en die duurde tot 17.30 uur. Dan is mijn trein al weg en komt de volgende een half uur later. Nog inpakken en dan blij zijn dat het net even droog is en snel naar het station. Dat gaat vanzelf snel want het waaide keihard en wind mee (hoezeee).

Bespreking ging over een nieuwe medewerkster. Beviel niet zo, want te traag vond men. Te traag hoe ze dingen oppikt. Terwijl ze een interne training volgt en juist daar wordt gezegd dat ze juist de tijd moet nemen om de zaken te leren. Wat een verschil met de dagelijkse praktijk dus.

Als er iets is, wat men hier niet heeft (in dit concern) of neemt is tijd. Als moet snel. Supersnel en binnen 2 weken moet je al geroutineerd zijn. 

Kan je dat niet; dan val je af, of wordt je zo gefrustreerd dat je vanzelf weg gaat of weggepest. Geen echt inwerkschema. Men doet maar wat en de inwerker dat doet is dan dus ook al gefrustreerd want ook al te druk. Ik krijg als feedback dat ik duidelijk en overzichtelijk dingen uitleg en methodisch werk. Dus kom niet als commentaar bij mij dat ik allerlei lijstjes bijhoud. Alle info staat in het CRM systeem alleen leest de helft niks.

De dames vergeten dat zij zelf ook nog maar net-amateur af zijn met echt niet allemaal 10.000 uur vliegtijd op hun kaart. 

Blijf me er toch telkens weer over verbazen. Ook over het groepsgedrag. Een soort schoolplein-vibe. 

Nu heeft men een ander soort werk voor haar bedacht en een stuk ondersteuning bij mij ook voor de dag dat ik niet werk. Dus de komende tijd moet ik haar inwerken, terwijl de systemen daar niet op zijn ingericht. Oh ja.

Van die ad hoc besluiten, want morgen loopt de proeftijd af. Maar voorlopig kan ze helemaal niet die vrije dagen van mij invullen hoor, zei ze tegen me, want ze had die al volgepland. Nou; lekker dan; vragen ze wel door?

Was dus later thuis dan de bedoeling en planning. Wist dat ik nog wel een bakje met een maaltijd in de diepvries had. Dacht Risotto te hebben gepakt, maar dat bleek toch een restje Andijviestampot met vega-spekjes. Ook prima. 

Even ontspannen daarna dan maar. En blij zijn dat ik ook net voordat het hier weer ging gieten binnen rolde. 

Niet te laat naar bed vandaag. Was een hele druk dag met de hele dag iemand inwerken en dan niet eens weten of dit zin had. En werd een uur te vroeg wakker dus ook niet fijn starten. 

Goed slapen geeft ook weer energie. 

Carpe Diem

Zonnig en vooral droge zondag, dus geniet van mijn tuin. Hang mijn twee 'goede' jeans, na ze te hebben gewassen, te drogen in de zon. Lekker dat het kan.

Lees de krant gedeeltelijk (te veel ellende) met een geroosterd volkorenbroodje met roerei en lekkere verse koffie op mijn terras. Zalig zeg (Hoor de stem van Jeroen Meus in mijn hoofd).

Doe wat dingen in de tuin.

Lees her en der wat.

En spring weer terug in mijn tuin die momenteel te veel bodembedekker heeft. Ga er helemaal in op. Verwijder wel 1 m2 bodembedekker en onkruiden en dek die plek af met een plastic vuilniszak om de wortels helemaal te laten uitdoven. Nou ja, eigenlijk om niet volgende week alles van voren af aan te kunnen doen. Wat lekker om niet op de klok te hoeven kijken en te mogen en kunnen doen hoe ik zelf denk dat het het beste is. 

Dan nog een hele late lunch met een lekker volkoren desembroodje en fijn beleg. 

Ben echt tevreden dat ik me niet heb laten verleiden tot doelloos winkelen of zoiets. Hier, thuis, is liefde en aandacht nodig voor mijn tuin, wil ik ook daar een tevredener gevoel over hebben. En tuinieren geeft me meestal energie. Ook goed dus.

En lees dat het de komende week waarschijnlijk elke dag weer gaat regenen en wat kouder wordt, dus nu doen. Want nu kan het. 

En wat nog fijner was van het tuinieren dat mijn hoofd niet afdwaalde naar andere zaken. Alleen maar bezig met snoeien, knippen, weghalen en bewonderen van wat er groeit. 

Pluk de dag heet dat geloof ik. 

Leuk

Opgepast in het nieuwe huis van mijn zoon en schoondochter. Met de bus handig te bereiken vanuit mijn woonplaats, dus dat is ook fijn. Ik was er zo en wist de route gelukkig nog van de bushalte naar hun nieuwe huis. 

Ging een uurtje eerder weg van mijn werk, maar vond wel dat het kon, want had deze week alweer 3 uur extra gewerkt en een hele ochtend iemand ingewerkt, waardoor ik geheel niet aan mijn eigen werkzaamheden toe kwam.

En dan niet dat de leidinggevende de volgende dag zegt; joh...ga lekker eerder weg vandaag. Want hij gaf aan dat hij zag dat ik de dag ervoor inderdaad tot rond 19.15 nog aan het werk was. Dus moet ik zelf goed op mijn grenzen letten en zorgen dat ik niet overkook.

En nog heerlijker: mijn trein had vertraging. Slechts 5 minuten, maar dat kon wel, doordat ik eerder was gestopt. En tijdens het reizen kreeg ik meldingen in de NS-app dat de trein erna 15 minuten vertraging had en die erna ook en jemig...was ik dus braaf op tijd weggegaan, dan was ik dus veel te laat bij mijn kleindochter geweest. Wat een mazzel dus!

Ze gaven, toen ik aankwam, haar net haar flesje en zoonlief las haar nog even een boekje voor (dat vind ik zo schattig dat hij dat doet!) en toen viel ze heerlijk in slaap. Ouders gingen samen uit eten. Belangrijk om ook weer samen dingen te doen en niet alleen maar papa en mama te zijn, dus daar spring ik graag in. Als ze thuiskwamen, dan zouden ze haar nog een flesje voor de nacht geven, maar meestal sliep ze tot dat punt door. En na het flesje ook gewoon weer de hele nacht doorslapen. Wat heerlijk!

Er lag een babyphone met geluid en beeld bij mij in de woonkamer, maar toch ben ik ieder kwartiertje even in het echt gaan kijken en horen of alles goed ging met die lieverd. Ze lag af en toe als een biggetje te knorren in haar slaap. Wat gaat het allemaal hard; ze is alweer bijna 6 maanden.

Een huis met veel verdiepingen, dus traplopen. 

En even kijken of ik hun high tech huis snap. Hoe werken de apparaten. Deur gaat electronisch op en van het slot via wifi via een app, de verlichting bedienen ze ook met een app, maar gelukkig voor deze simpele ziel hadden ze ook een handmatige bediening liggen. Want die app heb ik niet op mijn (bijna Ruttiaanse Nokia) telefoon.

Ze vroegen wat ik wilde kijken op tv. Nou ja...eigenlijk  Endeavour op RTL8 later, maar die app hadden ze niet of kon ik niet vinden. Kijk ik dan nog wel vandaag of morgen. Vertelde dat ik thuis regelmatig geen tv kijk, maar iets lees of andere zaken doe. En ook nogal saai, vrij vroeg naar bed ga omdat mijn wekker vroeg gaat. 

Ik keek een stukje naar True Detective serie 1 op een app die ik niet heb (heb er maar eentje eigenlijk, maar toen dus gaan zoeken naar mijn programma, maar kon niets vinden en toen maar wat geNetflixt, want wist niet meer op welke app die True Detective draaide.  Die Netflix app deel ik met mijn zoon. En hij wilde niets ervan weten dat ik hem zou betalen hiervoor.

Mijn tv is dan echt very old school (ja, ook oud!). Zonder apps, nog net wel met een afstandsbediening, en wel plat, maar ook niet enorm wandvullend. Maar boeien. Ik heb liever ruimte voor mijn boeken en het speelgoedplekje voor de kleinkinderen. Zal wel rommelig en geheel niet stylish ogen, maar wel uitnodigend en al heel vaak met veel plezier gebruikt door de oudere kleindochters. 

Ook dat alles hier niet heel stylish is en nogal oud en mijn huis een sociale woningbouw woning is, met een keuken die in 1994 hip was (alleen de deurtjes werden toen vervangen en het keukenblad) en waarschijnlijk dan binnenkort ook weer, want trends komen terug na 30 jaar.  Maakt me ook niet uit. It does the job.

Wel moet ik echt iets met de vloer gaan doen. Ook uit 1994 en ruim versleten. Dus daar schaam ik me wel een beetje voor als ik de huizen van anderen zie waar alles zo up to date is (denk aan visgraat parket en zwarte stalen binnendeuren met glas en buiten een overkapping of royaal scherm met passende tuinmeubels) en niet versleten en oud(bollig en kleurig).

Moet ik mijzelf er ook even eraan herinneren dat volgens de normen van het Juridisch loket ik nog steeds hulp daar mag vragen want val onder de norm van een laag inkomen. Dus dan heb ik ook minder financiële ruimte om met elke trend mee te waaien. En zeker omdat ik het belangrijk vind reserves te hebben. Mijn reserve olie voor mijn olielampje gevuld te houden. En misschien inderdaad ook ooit voor een tripje naar Zwitserland.

Dus niet miepen.

De zon schijnt, koffie was heerlijk, de was draait en straks mijn bed lentefris weer opmaken (winterdekbed eraf ritsen dus). 

Kijk naar alles wat er wel is. Zo direct de was buiten ophangen en even buiten koffie kunnen drinken. In vrijheid met genoeg te eten. 

Advies

Ben bij het Juridisch Loket geweest en hun advies is om die aanvraag niet voor akkoord te tekenen. De rechter zal beslissen of de aanvraag ingewilligd wordt, dus er komt een zitting en dan kan ik dan ook mijn bezwaren laten horen. 

Bovendien kreeg ik van een jongere zus ook vragen en gaf zij aan sowieso niet van plan was dit te tekenen.

Dus broer krijgt 2 handtekeningen wel en 3 niet. Dat lijkt me toch ook wat zeggen. 

Natuurlijk denk ik na over wat mij dit brengt. Hommeles is er sowieso al en door te tekenen gaan wij niet als familie opeens in harmonie leven. 

Blij mee

De was gisteren voor het eerst buiten gehangen. En daar oprecht blij mee zijn. 

In staat om nieuw rijbewijs en paspoort aan te vragen (qua geld) en dan er weer tien jaar vanaf zijn. Met kleurenfoto! En vingerafdruk. En een leuk praatje met de ambtenaar die binnenkort ook aan de herbruikbare gemeente-beker moet voor koffie of thee. Nog lelijker dan die bij mijn opdrachtgever.

Jullie opbouwende commentaar op vragen waar ik soms zelf niet goed zie welke keus het beste is of blijf hangen in mijn overtuigingen. Dat helpt enorm. Om het van een andere kant te zien, maar ook gezien te zijn in inderdaad iets wat nogal eenzaam is. Lees me gek in het boek over familie-opstellingen trouwens. En het gaat mij niet om een eventuele erfenis (die is door desbetreffende broer al verkwanseld toen hij mijn moeder adviseerde geld uit te stenen te nemen via een opeethypotheek. In een tijd waar hij als adviseur daar commissie over kon krijgen. 

In plaats van hypotheekvrij te zijn, wordt haar huis ieder jaar meer van de bank. Maar weet dat ze comfortabel kan leven zonder financiële zorgen en al maakt ze alles op; haar keus. Net als haar keus om aan goede doelen te geven - wat die broer belachelijk veel vond), maar dat mijn moeder nog een paar prettige jaren heeft, zonder dwang en druk.

Uitslag van bevolkingsonderzoek darmkanker dat er geen vervolgonderzoek nodig is. Weer twee jaar relatieve rust, want snap ook wel dat een poliep of iets zich morgen kan ontwikkelen.

De lieve foto's van de twee oudste kleindochters in hun feestkleding. 

Image by Marlies V from Pixabay

Tekenen

Moet deze week een moeilijke knoop doorhakken. Mijn jongere broer heeft een formulier doorgestuurd ter ondertekening, zodat hij bewindvoerder van mijn moeder wordt. 

Vind dit moeilijk omdat zijn plotseling interesse in alles omtrent mijn moeder, nu ze zwak is, zo haaks staat op constant in de contramine liggen en zeer zeer weinig contact en contact met haar kleinkinderen onthouden.. Plus de ideeën die hij heeft over hoe de zaken moeten gaan. Waarbij anderen dit dan voor hem mogen uitvoeren. 

En, net als zijn vader altijd zich gedroeg, is ook hij daar zeer dominant in. 

Is dit het beste voor mijn demente moeder?

Maar ook; er ligt een handgeschreven brief van vorig jaar waarin zij dit aangeeft en alles terugdraait hoe het jarenlang, via de notaris geregeld, liep. En alle regelzaken nu onder die broer gaan vallen. Heel duidelijk gedicteerd door steelzus en deze broer. (Maar dat kan ik uiteraard niet bewijzen). 

Dus dan is dit kennelijk hoe zij het wil. 

Heb haar wel later gevraagd of ze beseft hoe dan de taken verdeeld gaan worden. 

Oh maar dat wil ik niet. Ik moest de financiën blijven doen en na haar dood mijn andere broer haar testament uitvoeren. 

Wat zou er gebeuren als ik protesteer? Wederom een hoop gedoe, heibel en weet ik veel. Dan ben ik alweer de kritische zeikzus. Die in zijn ogen ook nog niet genoeg doet voor mijn moeder. 

Hij vond het toentertijd al enorm raar dat hij niet als bewindvoerder voor onze vader werd aangesteld, maar mijn moeder mij aanwees. En hij is rancuneus dus daar zal zijn pijn en huidige gedrag ook wel inzitten. 

Ik kan slecht tegen onrecht en onrechtmatige zaken. Maar ben ik daarin ook niet tegen Windmolens aan het vechten? Heb ik nou echt de hoop dat iemand opstaat en zegt: Nou...je ziet het heel goed en nu gaat alles anders. Echt niet. De grote bekken winnen altijd. Altijd.

Het zijn gecompliceerde familieverhoudingen, met een incest-broer, steelzus en zo'n dominante broer, die ook zijn handen niet thuis kon houden toen mijn zussen jong waren. Maar dat stopte omdat zus nee zei. Genoeg voer voor een zwaar boek.

De rest is letterlijk ver weg gaan wonen of houdt zich liever afzijdig, want het ouderlijk huis doet haar teveel aan die slechte herinneringen denken - wat ik volkomen snap en respecteer. 

En is hoe ik de dingen zie wel juist? Wat heeft een rechter aan een buikgevoel? Het draait om feiten en bewijzen.

Dus toch maar gewoon tekenen en inderdaad loslaten en accepteren dat dit is hoe het gaat. Dat dit ook het resultaat is van een moeder die niemand wil en kan afvallen en nooit harde keuzes kan maken. Niet voor haarzelf en dus altijd het onderspit delft. 

En haar leven overleven noemt al jaaaaaren en nooit genieten van alles wat er wel is. Heel zwaaaaar leven om met Brigitte Kaandorp te spreken. Is ook zo, maar de optie om zelf dingen anders te gaan doen heeft ze nooit aangegrepen. Lijdzaam alles ondergaan. 

Zie dat ik ook zulke neigingen krijg....dat dit dilemma lijden is en zwaar is. Oh oh oh...wat heb ik het moeilijk. Eet mijn zorgen het liefste weg, maar uiteraard helpt dit ook geen meter. 

Niet zie hoe fijn mijn kleinkinderen zijn, hoe rijk ik daarmee ben. Fluiten omdat de zon schijnt.  Blij mag zijn dat ik toch weer een betaalde baan heb, geen zorgen over controlerende instanties of ik wel genoeg mijn best doe om aan het werk te komen. 

Japan

Nu op de juiste tijd (de vorige in Australie werd ik wakker toen het al gedaan was) de wekker gezet, zodat ik de F1 van Japan live kon zien. Eerst nog via de app op mijn telefoon, maar toen er een Rode Vlag wapperde (stopzetten race) al heel vroeg in de race, douchen en aankleden en toen verder beneden op mijn laptop de race gekeken. Kan ik ook ondertussen online ergens wat commentaar geven. 

En ondertussen een lekkere kop koffie met opgeklopte soja-melk gemaakt en een heerlijk broodje uit de oven erbij. En toen verscheen ook nog de zon achter de wolken vandaag, want zo vroeg zag ik nog donkere wolken en nul zon.

Verstappen won deze race overtuigend. 

Mijn Japanse Kers is uitgekomen. De roze bloesem is heel mooi. Meestal pas eind april, rond Koningsdag, nu een paar weken vroeger. 

Vrijwel geen winter gehad voor mijn gevoel. Zo van de herfst doorgegleden/geregend naar de lente. 

Nog even voor wat Suikerfeest-kadootjes gekeken. Het was nogal druk bij ons in het winkelcentrum, dus was voor mij alleen naar winkel 1 en 2 en dan weer snel naar huis. Zo geen behoefte aan drukte en gedrang. Kon ik ook gisteren doen natuurlijk, maar toen wilde ik graag in de rozige mood blijven. 

En na het winkelen, nog even lekker achterin de tuin de laatste zon opgevangen en merkte dat ik telkens bijna in slaap dommelde met de krant in de hand. Was heel ontspannend kennelijk.

Hard nodig, die ontspanning, vanwege weer nieuwe, nou ja, te verwachten ontwikkelingen met betrekking tot mijn moeder. 

Hakken in het zand of gewoon maar helemaal accepteren dat dit alles is ontstaan door het niet willen kiezen van mijn moeder. 

Terrasjes-weer

Doe het te weinig, maar nu was er een mooie gelegenheid. Even lunchen met een vriendin. Zocht naar een plek waar je ook voor het terras kon reserveren; die waren er weinig. Nog even doorzoeken en kijken waar het lag qua zonnekans en gevonden, na advies van mijn zoon. 

Ook nog route met de bus bekeken, mocht de energie wat laag zijn. Het viel mee, dus lopend door de al drukke stad erheen. 

Wat een vakantiegevoel geeft dat. In het zonnetje (thuis al zonnebrand op gedaan), zonder jas (had zij al niet meegenomen en dat kon prima) en op een fijne plek. Vooral ook om mensen te bekijken. 

Doe dat, gewoon ergens lekker zitten in de zon, te weinig. Ja, kost geld, maar levert ook een hele prettige tijd op. 

Met een fijn mens ook nog eens. 

De Nederlander herken je aan het in een hemdje en korte broek rondlopen bij een straaltje zonneschijn en de slippers. Want het was al over de 20 graden immers.

Leuk artikel las ik over Nederlanders en hun terras: Terrasjescultuur

Grappig ook dat het weer toch wel degelijk invloed heeft op hoe ik de dingen ervaar. Veel luchtiger dan grauwe luchten en regen. 

Jullie ook?

Bloemkoolbezorgwijk

 Lastig blijkt het al jaren, om het juiste adres te vinden voor pakketjes. Vaak vind ik een kaartje in de bus (na mijn werk) dat men geweest is. Maar ik had niets besteld en ja hoor, voor het huis met hetzelfde nummer, maar andere straat in onze Bloemkoolwijk.

Of hoorde vrij vroeg de voordeurbel gaan. Toch maar even een broek aangedaan en naar beneden. Niemand.

Lag er van de week een klein pakketje achter mijn vuilnisbakken (mijn dirty mind denkt dan..goh toch een Satisfyer bezorgd) en ik zag dat dit voor mensen een straat verderop was. Maar even gebracht. Hij vertelde dat ook een zorgtaxi de weg kwijt was. Oh...dan was dat die bel die ik hoorde en de dag klopte waarop hij die taxi nodig had.

Niet bij nagedacht hoe ingewikkeld het is hier, in de bloemkoolwijk, een adres te vinden. 

Jullie bekend met de bloemkoolwijk?

Lentegroen

Die kleur had mijn avondeten vond ik.

Blij met mijn kleine tray-bake plaat. Heb maar een kleine oven en daar past niet zo'n grote bakplaat in, plus dat alles rond is. Zag bij de Blokker een één-persoons bak en heel fijn om daar dingen uit de oven in te maken. Vandaag dus met groene Broccoli (meestal eet ik wel een heel stronkje op) en courgette en dan voor de extra kleur nog paprika en wortel en voor de smaak een sjalotje gesnipperd. En wat stukjes aardappel, maar dat hoeft niet echt. Alleen moesten ze op.

Image by Nataly from Pixabay

Zo blij dat ik alles in huis had, dus na toch weer even langer doorhalen dan normaal, groente snijden en alles in de oven. En dan even bijkomen van een hele volle en drukke dag. Het regende aanmeldingen. Had de telefoon nog niet opgelegd of de volgende kwam door. En anders wel collega's die zo'n telefoontje aannamen. 

Sex and the city

 Nu op Netflix te zien.

Wat een jonge koppies toen. Leuk om even weer te zien. Als het regent en het regende veel. En net toen ik dacht dat ik wel even tussen de buien door kon fietsen, begon het ook tussen de buien door te regenen. Nou ja, droogt wel weer. 

Explosief

Vorige week kwam ik uit mijn werk op mijn busstation aan om in de middag thuis te gaan werken. Zag de bus aan komen rijden, en heel fijn, de tussendeur was precies voor mijn neus en ik zag al een lege stoel. 

Toen stormde een peloton Marchechaussees over het plein bij de bushalte, met getrokken wapens en gaven de wachtende passagiers aan dat we WEG moesten. WEG, niet instappen, WEG!!

Wachten wij dus maar een heel eind van de bussen vandaan. En zagen wat er gebeurde.

De passagiers in die bus moesten allemaal hun handen op hun hoofd doen en werden stuk voor stuk gefouilleerd. En opeens was het over en achteraf snap ik ook waarom. Ze namen de verkeerde bus op de korrel en moesten een bus hebben die vanaf dat busstation de andere kant opreed. Alle aandacht ging nu daarheen. Maar dat las ik pas veel later.

Man in bus aangehouden

Van de week ook een metrostation in Amsterdam (Rokin)  afgesloten vanwege dreiging. 

En een paar maanden terug op mijn werk ook een ontruiming vanwege een bedreigend uitziend pakketje bij ons in de hal. Het duurde uren voordat mijn werkplek werd vrijgegeven en we weer naar binnen mochten. Politie, brandweer en de explosievendienst waren aanwezig.

Je maakt nog eens wat mee. Heeft dit invloed; ben ik nu heel erg op mijn hoede of zelfs angstig? (Oh en nul nazorg he...).

Nee, helemaal niet. Overal kan dit gebeuren en de grootste dreiging is juist in de kleine kring. Van mensen die je kent en het niet verwacht. 

Uiteraard kan op mijn werk gebeuren dat iemand zo uit zijn vel springt dat hij/zij me verbaal bedreigt of erger fysiek aanvalt. In dat geval zijn er alarmknoppen. En lopen er beveiligers rond (de V-tjes noem ik ze altijd en die zijn super-alert). Dus van die potentiele dreiging ben ik me altijd bewust en probeer daarom dus ook die gesprekken zo rustig mogelijk te laten verlopen. Geen extra stress door mij of mijn gedrag bij een cliënt. Maar ja, dan nog weet ik uiteraard niet wat iemand kan triggeren. 

En vandaag op een treinreis terug ook weer een hele treinpolitiemacht op het perron. Maar leek erop dat ze juist iemand hielpen. Wel met heel veel man- en vrouwschappen. Het was ook zo'n beetje laatste trein zag ik.

Veilig thuis, fiets in de schuur en dankbaar zijn dat dit kan. Na middernacht naar huis fietsen, zonder bang om je heen te hoeven kijken. Of bang te zijn dat er een bom op je hoofd valt.