Loop een beetje vast merk ik. Mijn kop zit te vol. De eerste gedachte meestal als ik wakker werd was wat ik tegen de schoonzus moet zeggen. Of tegen mijn broer.
Letterlijk.
Maak domme fouten in bankieren voor mijn moeder (verkeerde pincode tot tweemaal toe en nu bevries ik want de derde keer blokkeert mijn pinpas dus..). Bummer! Moet ik niet in het weekend doen als ik niemand van de bank hierover kan bereiken. Even parkeren dus maar.
Ongezien. Nul reacties op wat ik hier schrijf. Nou ja, een paar van de fanclub dan. Zou ik fan van mijzelf zijn? Denk het niet.
Naar een tuincentrum gefietst dus maar. Eindelijk die potgrond gekocht. Hop; in de fietstas en wat aardbeienplantjes, dat lijkt me vooral zo leuk en lekker voor de kleinkinderen in de zomer. En Rabarber, dat wilde ik ook zo graag in de tuin. Klein plantje, maar die kan de komende jaren gaan groeien.
Even zuchten dat ik geen auto had, niet mijn karretje kon volgooien, maar nadenken wat er in de fietstassen kan. En ook zien dat het superfijn is dat ik a. kan fietsen, b. nog droog over kwam en c. nog kan fietsen! En uiteindelijk weinig gekocht. Hahah...dus miepen over een niet bestaande auto is ook weer onzin.
Zeur dus niet zo. Zie wat er wel kan en goed is. Hou dat vooral in het oog. En de liefde voor mijn kinderen en kleinkinderen.
27 opmerkingen:
Je laatste zin is zó belangrijk
Heel veel sterkte met alles. Ingewikkelde toestanden. Wens je veel wijsheid. Mischien beter om er niet al te veel energie meer in te stoppen. " Gewoon jouw standpunt in nemen. Ze hebben toch al een bord voor hun kop.
: je zou wel fan van jezelf moeten zijn. Ik vind het ontzettend knap hoe jij je staande weet te houden met zoveel verschillende en echt moeilijke problemen op verschillende vlakken. En dat dan evengoed met humor bekijken. Ik ben wel echt fan hoor! Ik zou al lang helemaal zijn ingestort denk ik. Maar nogmaals, je zou zeker fan van jezelf moeten zijn.
Zeker niet ongezien! Ik volg je al heel lang en leef vaak met je mee. Ook veel herkenbare verhalen, al is mijn leven heel anders dan dat van jou.
Maar ik ben niet echt een reageerder vrees ik.
Zal proberen wat vaker van me te laten horen.
En wens je veel sterkte met het broer/zus/moeder verhaal. Ook zo herkenbaar.....
Dapper, nooit twijfelen. Altijd koersen op je gevoel… en dat doe je goed!
Ik lees altijd je blogs, maar reageer nooit. Nu dus een keer wel om je veel sterkte te wensen.
Familierelaties zijn altijd zo lastig en lijken alleen maar lastiger te worden als ouders hulpbehoevend worden. Ik spreek uit ervaring, helaas. Nogmaals sterkte!
Ditto... ik lees je elke dag, maar op de een of andere manier kom ik zelden tot een reactie. Ik vind het knap hoe je het volhoudt, al die sores met familie en werk! Met beide trof je het niet.
Dat wordt uitzingen tot (a) je pensioen en (b) de dood van je moeder. Na dat laatste nog even de hobbel van de erfenisverdeling nemen, en dan kun je afkappen wie je kwijt wilt uit je leven.
je mag trots op jezelf zijn
en hier nog zo'n lezer die wel meeleest en meeleeft maar weinig reageert.
Mede omdat ik me goed voor kan stellen dat je al die goeie adviezen zelf ook wel bedenkt en het makkelijk praten is vanaf de zijlijn.
Sterkte met zowel baan als familie!
Marina
Misschien heeft je broer de pincode al veranderd.
Ik ben fan van je blog! Veel sterkte met alles en zoek de zonzijde!
groetjes, Alice K.
Ik lees je blogje elke dag, maar vind het niet nodig er elke dag op te reageren. Bovendien is het een publiek blog, dus wil ik niet al te veel persoonlijke zaken hierop kwijt, die ik bijvoorbeeld wel in een gesprek met een vriendin zou vertellen.
Ik vind dat je in een eenzame situatie zit, maar dat je er ook niet veel aan doet om een netwerk aan te leggen. Ken je de mensen in de straat? Kun je lid worden van een kerk/moskee, een handwerkclub, een wandelclub, etc? Geeft je gemeente daar subsidie op vanwege een laag inkomen? Kun je eens een oude vriendin/klasgenoot mailen of bellen en afspreken voor een wandeling?
Nou ja. Zo genaamd mee leven en dan een trap na geven ; je sores ook je eigen schuld. Als of iemand met zo n zwaar bestaan daar de tijd en energie voor zou hebben. En als of dat wat oplost. Gezelie moeten doen met anderen. Hele foute opmerking dit.
ik lees ook vaak je blogs en heb getwijfeld om op je vorige over dat vliegongeluk te reageren, n vriend van ons zat toen in zijn klasje....
Over wat je in dat bericht later verwijderd hebt kan ik je zeggen dat dat voor mij heeeeeel herkenbaar is, ook zo'n broer nl. Doordat moeder zijn kant koos heb ik uiteindelijk afscheid vd familie genomen nadat mijn vader overleden was (met hem had ik nog n soort van band). Al die jaren van stress: het was genoeg geweest. Helemaal los kom je niet door o.a. verkoop ouderlijk huis/notaris/erfbelasting etc. Maar het heeft mij heel veel rust gegeven en wat de rest ervan denkt moeten zij weten. Ik wens jou heel veel kracht!!
Van reageren komt nooit źoveel maar nu wil ik wel even zeggen dat ik bewondering voor je hebt.
Ik reageer ook nooit , lees wel met veel plezier mee en vind veel akelig herkenbaar vwb familie perikelen..
Als hart onder de riem steker nog een tip..als anderen proberen je “minder “te laten voelen zodat ze zichzelf “ meer “ kunnen voelen is dat al erg genoeg ( ,mensen worden niet meer door anderen naar beneden te halen, omgekeerd juist vind ik!, Maar je moet zeker jezelf niet naar beneden halen Cellie , Sterkte !
Ik reageer ook nooit, want wie ben ik? Maar ik lees je elke dag en ik herken sommige zaken zoveel. Sterkte! Wijsheid en twijfel niet aan jezelf. Maar blijf wel humor houden. Dat kan heel veel zaken lichter maken. Groetjes K
Je stukjes zijn soms zo herkenbaar voor mij. En ja, ik heb nu wel die vent die ik aan de ene kant soms achter het behang wil plakken (liefst mét die vieze onderbroek die hij niet opruimt vlak naast z'n neus er ook achter geplakt), maar die aan de andere kant me vaak uit mijn gepieker trekt. En da's toch heel fijn. Wie weet vind jij ook nog een keertje iemand die minimaal af en toe met je koffie wil drinken (en die hopelijk nooit nooit NOOIT z'n vuile onderbroeken voor jou laat slingeren).
Maar zo niet: blijf schrijven. Wij, echte mensen van vlees en bloed, lezen mee en steunen je voorzover dat digitaal kan.
De reactie van Siebrie lijkt mij niet kwetsend bedoelt het lijkt mij eerder een poging om te helpen.
Nee dat is beslist geen helpen, dat is de betweter willen uit hangen en naar schuld willen wijzen. Dit zou ze zelf prima allemaal kunnen bedenken .
Elke dag lees ik je blog, soms reageer ik. Maar boven alles leef ik met je mee.
Wat jij meemaakt met je familie, je buren, op je werk, tijdens je uitstapjes.
De frustratie, maar ook als je deelt over waar je intens van geniet.
Ik ben een fan door dik en dun.
Ik lees alles van je en soms reageer ik en soms niet. Dat ligt aan hoeveel tijd ik op dat moment heb.
Ik vind, net als Bertiebo, dat je wel fan jezelf mag zijn, en wij zijn ook fan van jou.
Ik blijf je hetzelfde advies geven, loslaten die boel!
Je bent een goed mens, een lief mens en een dapper mens. Jouw kinderen, aanhang en kleinkinderen verdienen jouw tijd en aandacht, die anderen waar je ook tijd aan spendeert NIET! xx
Ik begrijp toch ook goed dat je blijft proberen iets te betekenen voor je moeder ondanks de moeilijke situatie. Misschien is het toch de moeite waard, voor jezelf, voor haar, voor de andere familieleden die zien dat het ook anders kan, hulp bieden waar een ander beter van wordt zonder jezelf te bedienen…ook daarmee blijf je bij jezelf, en al is het zwaar, het is zeker een mooi gebaar dat goed kan doen.
Elisabeth
Mijn commentaar was zeker niet kwetsend bedoeld. Ik ben zelf met een man uit een heel andere cultuur naar nog een derde land verhuisd, en moest mijn hele netwerk opnieuw opbouwen. We wonen hier nu 16 jaar en het gaat aardig. Het is domweg vermoeiend om naast je nieuwe werk, je nieuwe huis, je nieuwe woonomgeving, de andere taal, de andere gebruiken ook nog nieuwe mensen te leren kennen.
Pas nadat ik me had aangesloten bij een kerk, meedeed met de lichaamsbeweging van de vrouwenvereniging, de kinderen in het dorp naar school gingen en wat vriendjes kregen, dat mijn sociale netwerk weer wat groeide. Het is nog steeds niet denderend, het is niet wat ik hoopte, maar het verbetert zich langzamerhand. Maar dat vraagt mij veel energie, want de mensen die in dit dorp wonen hebben hun netwerken al. Daar moet ik echt tussen komen. En met een man met nog weer een andere cultuur, die sommige mensen afschrikt, is dat nog lastiger.
NB: op VRT/Canvas draait nu de 3-delige documentaire 'Als je eens wist' over geweld (in alle vormen) tussen broers en zussen. Erg indrukwekkend. Gisteravond om 21.20 was deel 2.
Wat toevallig Siebrie, gisteravond tijdens het zappen kwam ik ook op Canvas terecht.Ik heb de documentaire afgezien en moest ook aan Citroen Vlinder denken.
Al veel te lang niet gereageerd!
Maar ik lees ier met plezier!
Lieve meid, diep respect voor je! En ja,je moppert soms. Dat mag ook wel in jouw situatie. Ik ben van jouw leeftijd, sta er ook alleen voor en heb ook 'issues' in de familie. Plus dat het lijf laat weten geen 18 meer te zijn al vindt mijn hoofd dat natuurlijk wel..Het is lastig om die piekermolen in je hoofd stop te zetten.
En zomaar gezellige dingen gaan doen...eh je werkt fulltime, met veel reistijd, je staat klaar voor moeder en kinderen en kleinkinderen, je huishouden en gezondheid vraagt ook aandacht..een dag heeft echt maar 24 uur hoor. En je was toch ooit al lid van een kerk en je spreekt toch af en toe vriendinnen, als ik het goed lees door de jaren heen? Afgezien van dat je niets opknapt van contacten die geen echte betekenis voor je hebben, oeverloos gebabbel hebt je toch al genoeg op je werk? Lieve knuffel, Ine
Een reactie posten