Moet deze week een moeilijke knoop doorhakken. Mijn jongere broer heeft een formulier doorgestuurd ter ondertekening, zodat hij bewindvoerder van mijn moeder wordt.
Vind dit moeilijk omdat zijn plotseling interesse in alles omtrent mijn moeder, nu ze zwak is, zo haaks staat op constant in de contramine liggen en zeer zeer weinig contact en contact met haar kleinkinderen onthouden.. Plus de ideeën die hij heeft over hoe de zaken moeten gaan. Waarbij anderen dit dan voor hem mogen uitvoeren.
En, net als zijn vader altijd zich gedroeg, is ook hij daar zeer dominant in.
Is dit het beste voor mijn demente moeder?
Maar ook; er ligt een handgeschreven brief van vorig jaar waarin zij dit aangeeft en alles terugdraait hoe het jarenlang, via de notaris geregeld, liep. En alle regelzaken nu onder die broer gaan vallen. Heel duidelijk gedicteerd door steelzus en deze broer. (Maar dat kan ik uiteraard niet bewijzen).
Dus dan is dit kennelijk hoe zij het wil.
Heb haar wel later gevraagd of ze beseft hoe dan de taken verdeeld gaan worden.
Oh maar dat wil ik niet. Ik moest de financiën blijven doen en na haar dood mijn andere broer haar testament uitvoeren.
Wat zou er gebeuren als ik protesteer? Wederom een hoop gedoe, heibel en weet ik veel. Dan ben ik alweer de kritische zeikzus. Die in zijn ogen ook nog niet genoeg doet voor mijn moeder.
Hij vond het toentertijd al enorm raar dat hij niet als bewindvoerder voor onze vader werd aangesteld, maar mijn moeder mij aanwees. En hij is rancuneus dus daar zal zijn pijn en huidige gedrag ook wel inzitten.
Ik kan slecht tegen onrecht en onrechtmatige zaken. Maar ben ik daarin ook niet tegen Windmolens aan het vechten? Heb ik nou echt de hoop dat iemand opstaat en zegt: Nou...je ziet het heel goed en nu gaat alles anders. Echt niet. De grote bekken winnen altijd. Altijd.
Het zijn gecompliceerde familieverhoudingen, met een incest-broer, steelzus en zo'n dominante broer, die ook zijn handen niet thuis kon houden toen mijn zussen jong waren. Maar dat stopte omdat zus nee zei. Genoeg voer voor een zwaar boek.
De rest is letterlijk ver weg gaan wonen of houdt zich liever afzijdig, want het ouderlijk huis doet haar teveel aan die slechte herinneringen denken - wat ik volkomen snap en respecteer.
En is hoe ik de dingen zie wel juist? Wat heeft een rechter aan een buikgevoel? Het draait om feiten en bewijzen.
Dus toch maar gewoon tekenen en inderdaad loslaten en accepteren dat dit is hoe het gaat. Dat dit ook het resultaat is van een moeder die niemand wil en kan afvallen en nooit harde keuzes kan maken. Niet voor haarzelf en dus altijd het onderspit delft.
En haar leven overleven noemt al jaaaaaren en nooit genieten van alles wat er wel is. Heel zwaaaaar leven om met Brigitte Kaandorp te spreken. Is ook zo, maar de optie om zelf dingen anders te gaan doen heeft ze nooit aangegrepen. Lijdzaam alles ondergaan.
Zie dat ik ook zulke neigingen krijg....dat dit dilemma lijden is en zwaar is. Oh oh oh...wat heb ik het moeilijk. Eet mijn zorgen het liefste weg, maar uiteraard helpt dit ook geen meter.
Niet zie hoe fijn mijn kleinkinderen zijn, hoe rijk ik daarmee ben. Fluiten omdat de zon schijnt. Blij mag zijn dat ik toch weer een betaalde baan heb, geen zorgen over controlerende instanties of ik wel genoeg mijn best doe om aan het werk te komen.
18 opmerkingen:
Wat zou het 'worst case'-scenario zijn? Dat je moeders erfenis tot nul (of erger) gereduceerd wordt door haar overige kinderen? Ik zou een gesprek aanvragen bij het juridisch loket in de gemeente voordat je ook maar iets ondertekent.
Ik zou bijv. willen weten of bij het overlijden van je moeder er eventueel schulden zouden zijn. Gaan álle kinderen daarvoor opdraaien? Je kunt zelf nog wel meer vragen bedenken.
Oh, wat lastig! Is er iemand waar je mee kan praten? En de notaris, ligt daar iets vast op dit moment? Juridisch loket vind ik ook goede tip. En dat niet kunnen bewijzen is wat wel zo? Waarom is jou waarheid minder waard dan van de ander? Gooi jij dan altijd alles weg? Alle appjes? Ik denk dat je onderbuik je duidelijk aanspreekt. Sterkte! En dit is domweg zwaar!
Groet, Ellen
altijd een erfenis benificiar aanvaarden bij twijfel. Dan draai je niet op voor schulden.
Wat moeilijk voor je. Echt accepteren van de situatie betekent,dat mogelijk je broer geld achterover drukt.
Dat betekent dan ook dat je niets maar dan ook niets " uit de erfenis " mag accepteren ,nog geen schilderijtje want dan heb je " de erfenis " aan vaard..En mocht je gescheiden zijn met minderjarige kinderen dan gaat" het " de ellende naar je kinderen en dan kan de ex daar weer ingewikkeld over gaan doen
Gewoon tekenen en breken met je familie! Deze problemen spelen al zo lang, je hebt er veel over geblogd en er is nooit iets verandert! Wil je perse een vinger in de pap blijven houden dan kan het nog jaren doorgaan.
Geen erfenis is zoveel ellende waard!
Goed advies van Griemmank.
Het is of ik mijn broer hoor, nooit interesse getoond maar toen mijn moeder dement begon te worden ineens de popi zoon uithangen die alles wel even zou regelen. Voor de goede vrede heb ik hem zijn zin gegeven maar nu, mijn moeder is inmiddels overleden, hebben we totaal geen contact meer. Wat een heerlijke opluchting.
Meid, kies voor jezelf, hou gewoon gezellig contact met je moeder, laat je broer alles maar regelen en geniet nog van je moeder zonder toestanden zolang ze nog leeft. Hierna lekker de familiebanden doorknippen.
Ook de kleinkinderen kunnen (zouden moeten) beneficiair aanvaarden, in zo'n geval...
'lekker soorknippen' vind ik echt te makkelijk gezegd. Het is hoe dan ook pijnlijk.... Maar ik denk dat ik er ook voor zou kiezen om afstand te nemen. Moeder wil het zo / laat het zo gebeuren / dan is het voor je eigen gemoedsrust vaak beter om je daar niet meer tegen te verzetten, en het zo te laten. Sterkte cellie! Je hebt zo ongeveer net zo'n ingewikkelde familie als ik.(dus ik weet hoe lastig het is / kan zijn....)
Dan moeten ze dus eerst wel meerderjarig zijn. Als ze nog minderjarig zijn dan kan die ex weer dwars gaan liggen .
Wat moet dit allemaal moeilijk zijn voor jou. En eenzaam.
Ondertekenen is lastig, want dat betekend dat je het er mee eens bent wat niet het geval is. Een duivels dilemma..... Sterkte met het nemen van jouw (!) beslissing.....
Marja
Ik denk dat er al veel goede tips gegeven zijn.
Sterkte toegewenst.
Marijke
Even een big hug... want moeilijk dit. En eens met Conny: voor jezelf kiezen en gaan voor een fijn contact met je moeder. Want dat is wat je meeneemt voor later, de herinneringen hieraan en niet de materiële zaken.
Uit eerdere blogs van je maak ik op dat het contact met je moeder niet zo fijn is, dus 'dat fijne contact met je moeder' moet dat niet een beetje genuanceerd worden? Niet dat dit in de richting van een beslissing wijst maar ik begreep dat het contact met je moeder juist ook niet allemaal Hallelujah was. Groet, Ine
Tja Cellie, kies je voor je gelijk of voor je geluk, dat zijn niet mijn woorden, maar die van Els Thissen.
Ik heb veel van haar geleerd, vooral ook van haar laatste boek ‘Attitudinal healing en een cursus in wonderen.
Hartelijke groet, Anne
LAAT.HET.LOS!!!! Leef je eigen leven, met jouw lieve kinderen en kleinkinderen. Daar kan je van genieten en zij van jou. GA.DAT.DOEN!
Gelukkig speelt dit nog niet bij mijn (steel-)zus en mij, maar dat kan zo veranderen.
Allereerst (nu je moeder nog enigsinds kan) zou ik toch nog eens kijken met de notaris naar haar testament. Zeker met het oog op de AWBZclausule. (Dan valt kortgezegd de erfenis al vrij bij een opname in een AWBZ instelling.
Verder heeft mijn moeder een (na het overlijden van mijn vader) verouderd levenstestament waarin zij het financieel beheer ook beschreven heeft.
Kort gezegd komt het er op neer dat kleine uitgaven gedaan kunnen worden, maar grote transacties altijd tegengetekend moeten worden. Dat zullen niet de leukste interacties zijn tussen mij en mijn zus, maar soit. Misschien is dat een optie voor jullie om de grip en het zicht op haar financiën te houden.
In elk geval wens ik je heel veel sterkte en wijsheid!
A. te E.
Een reactie posten