Menopauze

Briljant.

Gelukkig al achter de rug. Maar erg herkenbaar. Daardoor de Tweezerman leren kennen en die gaat (helaas) nooit meer weg.

Zit je er net in of midden in de pauze? 

Tweede Hans

Zag een beginscene waar deze Hans naar zijn werk fietst en het tuincentrum op kwam en weer van de dijk naar beneden reed en dacht verrek....dat herken ik die plek. Daar was ik onlangs weer geweest - dat tuincentrum. Na er jaaaaaren niet te zijn geweest. 

Maar vervroegd met pensioen...lijkt mij heerlijk, vooral als het financieel ook kan. En dat kan niet. Voorlopig moet ik nog zeker vijf jaar doorwerken om wat opbouw te hebben van dat pensioenbedrag als het er straks niet zes of zeven nog te werken jaren worden. Had onlangs gesprekje met mijn broer die vertelde wat hij dan aan pensioen zou krijgen per maand en zich daar zorgen over maakte. Geen AOW, want altijd in het buitenland gewoond. Maar alleen pensioen.

Ik moest er toch een beetje om lachen. Maar goed; het is maar wat je nu gewend bent aan inkomen te hebben en wat je uitgavenpatroon is. Of je die twee met elkaar in balans kan brengen en houden. Zeker na je pensioen. 

Moest ik hem toch echt even vertellen wat de AOW is in Nederland bedraagt momenteel en dat mijn opgebouwde pensioen daarboven op (extra dus) heel weinig is. Nooit in bedrijven gewerkt die een pensioenregelingen hadden of waar je pas in mocht mee doen als je 30 was, scheiding en veel financieel gedoe,  geen eigen huis als spaarpotje en de laatste jaren werkzoekend, minimum inkomen en zelfs eronder. En (misschien) dus ook wel verkeerde keuzes gemaakt op dat vlak. Niet geïnvesteerd in de oude dag. En afgezien van pensioen krijgen van ex-man. Wil en wilde helemaal niets meer financieel met hem te maken te hebben. 

Maar omdat ik ook weet dat ik vaak de zaken te zwartgallig bekijk, toch maar even op mijn pensioen een berekening laten maken. Meten is weten tenslotte. Ga ik er netto zo'n 300 euro op achteruit tegen die tijd met nu vergeleken. Als ik blijf werken en dus blijf opbouwen. En als ik dat haal. Maar op zich valt me dat nog enorm mee. Ben natuurlijk ook nog gewend aan bedragen die ik in de bijstand ontving. Netto net onder de 1000,--. En was blij dat ik in aanmerking kwam voor toeslagen. Anders had ik het niet gered.

Was heel lang ervan overtuigd was dat die oude dag er uberhaupt niet kwam. Of hoefde te komen. Laat mij maar vroeg henen gaan. Probleem opgelost. Niemand tot last. En dan is dat pensioen al helemaal geen gedoe meer.

Soms heb ik dat soort gedachten nog wel eens, maar regelmatiger niet. Of ik kan ze laten passeren en mijn schouders ophalen, want het voegt niets toe. Eerst die pensioendatum maar eens zien te halen tenslotte. 

Pluk de dag

Zoonlief appte of ik zin had om even bij te kletsen onder het genot van een kop koffie ergens op een terras in zijn woonplaats. Appte terug dat me dit een goed plan lijkt, maar niet al te vroeg graag, want moest even bijtrekken vanwege 2 dagen oppassen.

Hij ging eerst sporten, dus ik ging, met de bus richting die mooie stad aan het Spaarne, het water waarop ook het terras van het koffietentje op uitkeek. Vond gelukkig nog een tafeltje met 2 lege stoelen en liet hem weten dat ik er al was. De zon scheen al lekker. Wat een mooie plek daar. En door al die boten op het water kreeg ik een instant-vakantiegevoel. 

Zag zoonlief op zijn fiets eraan komen. Hij zag mij niet, liep naar binnen en weer naar buiten en pas toen zag hij mij bij het water zitten. En op dat moment kwam er ook een plekje op een bankje met dik kussen en naast een glazen schot vrij, dus ik verhuisde daarheen. Uit de wind en achter glas.

Fijn bijgepraat en zaken gehoord waar ik al een voorgevoel van had. Had gelukkig ook mijn miniflesje zonnebrand bij me, want opeens scheen de zon toch wel vrij uitbundig. Heerlijke plek en fijne zoon ook. Is goed bezig met de zaken qua toekomstdingen op een rijtje te zetten. Leuk en interessant om te horen. 

Na een paar uurtjes braken we op en ik merkte dat ik zo stijf als een oude plank was geworden door het toch wel harde bankje en erg lang zitten. Gelukkig toen ik het straatje inging waar de Dille& Kamille zat en daar een super schattig gietertje zag en een schort voor in de keuken. Mocht ik aanschaffen van mijzelf.

Werd blij van hoe herkenbaar het assortiment nog steeds is, daardoor trok die stijfheid weer weg (of ik verlegde de aandacht) en liep ik niet meer als een oud stram wijf. Nou ja...dat nog wel, want ik ben een oud wijf tenslotte. Met iets te weinig ontspanning momenteel vind ik zelf. Dus dit uitje was heel welkom. 

En alweer bij diezelfde bushalte als de laatste keer dat ik hier was, geen bus. Route is omgelegd. Dus maar aan de overkant eerst via een omweg naar het station de bus naar huis gepakt. Ik had toch geen haast, want nul afspraken en niemand die thuis met smart op me zit te wachten, dus nog wat langer erover doen; maakt niet uit. 

Nu eens niet de was doen op zaterdag en daarna de weekboodschappen inslaan. Kan allemaal ook op een andere dag en boodschappen had ik trouwens nog genoeg in huis. Vandaag hoop ik straks te mogen genieten van  de F1 in Monaco. En vanochtend alle wintertruien en dikke vesten naar zolder opgeruimd. Plaats voor zomergoed. (Alsof ik daar rekken vol van heb!). En de tuin kan ik ook vrij weinig in doen in verband met de schilders.

Moet van mijzelf minimaal een sollicitatie eruit gooien vandaag. Minimaal. Dus toch nog wat dingen te doen, maar ik hou het luchtig. 

Pluk de dag en zet de verandering van zaken die je niet bevallen in gang. 

Afbeelding van Faby Green via Pixabay 

Oppassen

Twee dagen (en volle dagen ook, ze stonden al om 07.15 uur op de stoep) en de laatste dag kwam hun vader ze pas rond 18.00 uur ophalen, opgepast op de kleindochters. 

Had een streven om vooral ze niet voor de tv of achter een tablet te zetten, maar om lekker naar buiten, naar de speeltuintjes in de buurt te gaan, te knutselen, spelen met elkaar, maar ook ze alleen te laten spelen, met vouwblaadjes, lego en duplo, de barbie's, voorlezen uit boeken, even naar de buurtsuper samen en om zo de dagen door te komen. 

Tussen de middag al van te voren volkorenmacaroni gemaakt. Op de BSO en het KDV zijn ze gewend om tussen de middag iets warms te eten, dus dat ritme hield ik ook maar aan. 

Oudste kleindochter ontdekte de volkoren beschuit. Lekker met boter Oma! Gezellig om eerst rustig samen te ontbijten vooral als ze al zo vroeg hier waren. 

Die speeltuintjes bleven trekken. Gewoon lekker spelen en buiten ook nog eens. Jongste doet alles na wat haar oudste zus doet. Dus viel af toe van de schommel, toen ze dacht even te zwaaien naar Oma. Of de wip-wap wipte wat al te hard voor haar. Maar even huilen en daarna weer door. 

Haalde de tweede dag voor de lunch poffertjes. Instant succes! (Inspiratie van Gerdi Verbeet die haar kleinkinderen daar ook graag op tracteert). En moest heel snel een nieuwe broek en rompertje kopen, want zeiknat geplast, door de luier heen. Oud broekje van haar zus was nog veel te groot, dus dat was echt even nodig een passend setje. Blij met die Zeevarende heer in de buurt.

En dacht dat ik wel met ze in de bus (zonder kinderwagen hahah teveel gedoe, want ook nog een kaartje kopen bij de chauffeur voor oudste kleindochter) naar het winkelcentrum kon gaan (even iets anders) een kinderijsje bij de Hema halen en oh foute inschatting even naar een mega speelgoedzaak. 

Jemig...ik werd zowat hysterisch van zoveeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel aanbod en de kinderen ook. Wegwezen! Jongste ging lekker op de vloer liggen, staan doen we niet meer, dus die pakte ik maar onder mijn arm beet en hoppa...door! Terug in de bus zaten we op de voorste bank, dus goed uitzicht voor die twee dames. En zo leuk dat oudste eigen kaartje had. 

Nog niet koud thuis werd er alweer een speeltuinverzoeknummertje aangevraagd.  Pfffff...Oma moet eerste even bijkomen, maar we gaan zo. Wel in de buurt zodat we de auto van papa zien, dames!

Nu is alles weer opgeruimd, af en toe nog een snipper Unicorn, maar was weer erg leuk. Ja, vermoeiend, maar krijg wel energie van hun enthousiasme en hoe lief ze samen zijn. Nou ja, op wat gegil na dan. Het zijn net mensen.

Zeg niet nee nee nee nee; maar soms wel dus.

Lang telefoongesprek gehad met collega die heel heel voorzichtig aan het terugkomen is van een Burn-out. De tweede op de afdeling die dat heeft. Sinds ik er werk. Officieel, want te vaak en te veel vang ik op dat men tot over de oren in het werk zit. 

Al hoorde ik weer van een ander dat dit ook 'een manier van doen' is. Wat ik al eerder schreef dat het me ook opviel dat de mensen die er heel lang en uitgebreid over praten en klagen, het qua werkzaamheden die ze moeten uitvoeren best te doen is. Maar dan moet je niet zoveel praten en gewoon eens aan het werk gaan. Vind ik dan. 

Tijdens dat gesprek had ik het idee dat hij er nog lang niet was, want de grote mate van opwinding over iets wat het management erdoor had gedrukt, voor het hele bedrijf dus niet alleen lokaal, die vond ik opvallend. Er was nog nul afstand en relativering.

Pas als je dit soort zaken hebt leren accepteren of liever - snappen dat het management nou eenmaal een koers heeft gekozen en die echt niet omdat 1 persoon zich daarover opwindt die koers gaat wijzigen. Prestige, geld en vooral geld hebben daarmee te maken. En met minder mensen, meer doen. Misschien niet het bedrijf waar jij voor kan werken omdat jij daar niet gelukkig van wordt.

Maar goed, fijn gesprek en ik hoop dat hij dat ook zo heeft ervaren. Ook meer om een hart onder zijn riem te kunnen steken. Want rete-eenzaam als je alleen nog maar op de bank kan zitten en je energie volkomen op en weg is. Fysiek en geestelijk leeg. Hij voelt zich een oude man. Wil na die paar uurtjes werken eigenlijk weer naar bed.

Hij gaf aan dat hij juist vorige week een keertje "Neen" tegen zijn zoon had gezegd voor een oppasklus bij zoonlief in huis. Vond hij dan weer heel moeilijk. En niet bij hem passen. Maar hoort ook bij het voorkomen van een volgende Burn-out. Je eigen grenzen beter bewaken. Ook prive. Herkenbaar.

Toevallig vroeg mijn dochter of ik wat voor de kleindochters kon doen in de vorm van uit school halen. Maar moet die dag werken en ook nog eens op kantoor aanwezig zijn. Kan ik natuurlijk me wel in allerlei bochten wringen en toch thuis willen werken en dan thuis = bij haar thuis want ze woont in een andere stad, maar geen noodgeval, maar iets wat ze zelf inplande, wetende dat haar kinderen opgehaald moeten worden. Had ze dus eerst daarover moeten nadenken en niet nu pas. Of is dat te keihard? 

Bovendien pas ik die week al twee dagen op. (Terwijl ik dacht even een paar dagen vrij te hebben) En valt er weinig te werken met 2 kleine kinderen in de buurt (daarna). Tenminste; ik kan dat niet (meer) tien bordjes tegelijk laten draaien.

Dus vond - na toch wel die innerlijke dialoog dat ik uiteraard een waardeloze moeder en Oma was den dan tegen mezelf zeggen dat ik me aanstel, want ik moet gewoon werken en geen noodgeval, meer luxe en dat mag mijn dochter zelf regelen dus stop dat schuldgevoel maar heeeeeeeeel snel weg! 

Pffff...word al moe van mezelf als ik het opschrijf. Dat altijd beschikbaar willen zijn voor die ander. Hou van mij, want ik doe het zo 'goed'.  Ik zeg op alles ja (ook ten koste van mijn eigen energie) Oh ja...er zijn is niet genoeg. Ik moet bewijzen dat ik het waard ben. Liefde moet altijd verdiend worden. Door 24 uur beschikbaar en oproepbaar te zijn.  Die liefde krijg je niet zomaar. En ik zeker niet. Zo; kop dicht nu, innerlijke kritische stem. 

Niks

Van 

Waar!

Maar onthouden; Neen is ook een antwoord.

Vooral als je dus meestal Ja zegt.

En misschien ook wel om moeilijke situaties daardoor te vermijden. Die voornamelijk in je hoofd bestaan. Want na mijn Neen geen gezanik of geduvel met mijn dochter gehad. Volwassen vrouw dus ik neem aan dat ze eea anders geregeld heeft. 

Even meezingen!

De winterschilder is er weer.

Op mijn vrije dag toch opstaan op werktijd, want de schilders zouden vandaag komen schuren, latjes eraf halen, tochtstrippen verwijderen etc. Om 07.00 uur begon het feest al en stonden ze in de voor- en achtertuin.

Jemig; nog nooit zoveel mannen in huis (nou ja, buiten) gehad tegelijk. En zo lawaaiig ook allemaal tegelijk. Alles schuren, strippen en weet ik veel. Ook zaken die opnieuw gevoegd moeten worden, worden aangepakt.

Dus nog maar even niet mijn gehoorapparaten in. Teveel herrie. Dacht ook aan mensen die misschien wel uit een nachtdienst kwamen. Of slecht geslapen hadden en nog een uurtje extra wilden pakken. Oordoppen ahoy!

Ook lekker, dat schuursel zit overal. Binnen en buiten. Dus heb de heren maar een paar keer wat te drinken en te eten aangeboden, vooral te drinken, want droge kelen kan ik me zo voorstellen door al dat stof.

Afbeelding van Alexas_Fotos via Pixabay 

Had gisteren eind van de middag na mijn werk boodschappen gedaan, want ik had al zo'n idee van hoe deze dag zou verlopen. Dat ik nergens henen kon. Ook omdat ik een pakketje verwachtte en ja hoor...dat zou tussen 1600 en 1800 uur komen. Net als de schilders klaar zijn voor die dag.

Wilde nog even voor vouwblaadjes bij de Zeeman kijken. En van de week komen ook mijn kleinkinderen; dan pas ik op - ook al vroeg, dus even snel in de ochtend nog wat boodschappen halen zonder klein grut erbij, kan niet want ze komen net als de schilders, vroeg. Plannen en vooruit denken  - dat kan ik wel goed. 

Ben maar aan het werk gegaan thuis, lekker vroeg,  want kan nergens heen, niks doen waar ik plezier uit haal thuis, niet in de tuin werken en zit ook niet rustig met een boek of iets te lezen op de bank - deuren en ramen zijn in de grondverf gezet en moeten open blijven, dan compenseer ik die extra werkdag wel met een vrije dag die ik eerder opnam. Dus direct geregeld met de leidinggevende. Er lag nog zoveel te doen, want erg leuk een training hier en een bespreking daar, maar gaat allemaal van mijn effectieve werktijd af. Oh ja...en een brandalarm tussendoor waardoor we allemaal het gebouw moesten verlaten. 

De nieuwe leidinggevende had (nog) geen kaas gegeten van hoe dat dan gaat. Dat je koppen moet tellen (en eigenlijk ook moet weten WIE er op kantoor zijn, dus je gericht kan tellen). Mij telde hij niet mee (had functie elders... nou ja elders in het gebouw was ik bezig) en toen al het personeel van ons gebouw al buiten stond verzocht iemand anders van het gebouw mij om te evacueren en wel nu. Kijk, dat was nog eens een medewerker met overwicht. 

Zou er echt brand zijn geweest, dan moest ik denk ik uit het raam springen of zo. En ook zo kostelijk te horen; dat veel vrouwelijke collega's eerst terug het gebouw ingingen; nog 5 verdiepingen de trap opliepen om hun tasjes op te halen en pas toen naar buiten gingen. Kantoorhumor.

Plek

Dacht even rustig (geen kantoortuingeroezemoes) thuis te kunnen werken in de middag, bleken de schilders die hier de hele buurt een opknapbuurt geven, in mijn straat te komen frezen en schuren en ook allerlei latjes en tochtstrippen aan het verwijderen te zijn. Dus belde even de opzichter dat ik thuis was en mochten ze willen dat ik de ramen open zet of de voordeur dan kan dat.

Sommige apparaten maakten zo'n herrie dat ik mijn telefoongesprek niet kon voorzetten. Ging bijna terugverlangen naar de kantoortuin. Waar ik vandaag wel 3 x van plek moest veranderen want 'je zit op mijn plek'. Ik heb geen 'vaste' plek dus zit waar het kan. Mijn 'echte' werkplek is nog niet in gebruik genomen, dus daar kan ik nog niet zitten werken. Al mijn spullen sleep ik dus telkens mee. Heb al van die bavianen-armen daardoor (tot aan mijn knieen).

Dus de ene keer een klote stoel, de andere keer geen muis, weer een andere keer een hoog bureau en dan weer geen houder voor je laptop. Heeerlijk werken! Niets eigens daar dus.

Maar vandaag leek het wel alsof het (zitten en werken) helemaal nergens kon, want opeens kwam die medewerker alsnog opdagen (lekker laat) en van die pruillipjes en lange gezichten en dat dit bureau zo goed bij me past want au au au dan krijg ik weer last van mijn knie/schouder/dikke duim...Laat maar!!(wist ook dat ik later een bespreking had elders en in de middag toch thuis ging werken). Daar heb ik tenminste wel mijn eigen nietmachine en spullen. Werkt ook lekker aan het gevoel 'erbij' te horen. Zelfs de eerste de beste stagiaire heeft zijn eigen plek. Alle vier. Met nietmachine. Ik kan niet overal zitten, want sommige collega's praten zo hard dat ik er helemaal daas van wordt. Ja, ook ik ben een diva hoor!

Was sowieso een zeikdag. Dus had het helemaal gehad en was blij dat ik precies na een regenbui toch droog naar het station kon lopen en dus lekker thuis kon werken. Totdat de schilders ook daar lawaai begonnen te maken. 

Maar al met al heb ik toch mijn eigen gestelde target gehaald. Dus niet ontevreden. 

Maar ik moet echt wat doen aan die werkplek. Ik heb ook recht op een plek namelijk. En veilige goede werkplek. En die heb ik nu niet. Dat voedt de stress en onrustgevoelens. Doet me ook denken aan schooltijden. Waar ik werd verzocht om niet bij de popu meisjes rond te hangen. Door die populaire meisjes. Ook niet bij ze in de buurt zitten. Jij niet. Wegwezen! 

Hoor nergens bij. 

Zachtjes tikt de regen..oh nee; KEIHARD tikt de regen!

Heerlijk; als je uit het raam van je kantoor kijkt, je de regenbuien al aan ziet komen. Moet je straks weer doorhenen. Eerst naar het station lopen. Daar is het weer droog, want binnen. Dan maar in de stoptrein gestapt, want geen zin om nog een kwartier te wachten. En toch is die stoptrein er later dan de intercity. Maar goed; op het eindstation door de regen naar het busstation. Het regent nog steeds hard. En uiteraard ook weer vertragingen bij de bussen. Dus lekker vol ook door de regen natuurlijk.

Bij mijn bushalte eruit en bij de fiets aangekomen eerst al het water uit mijn oude fietstassen gieten. Daarna, met dank aan jullie, de vuilniszak die in de fietstas zit om mijn laptoptas gedaan. En op weg naar huis. Viel me nog mee hoe natgeregend ik was. Ja, natte schoenen en jas en sokken en onderkant broek, maar als dat alles is.

Kleren uit, relaxkleding aan (pyamabroek en lange nachtjapon hahah!) en daarna eten maken waar ik al over nadacht in de trein. 

En dan even niets meer doen wat met werk te maken heeft. Niet denken aan de superdrukke dag, aan een leidinggevende niet niet leiding geeft, veel mensen met problemen aan de telefoon, collega's die standaard nooit kijken in roosters maar gaan piepen als het niet uitkomt, hardware die het niet doet en niemand weet dat ik Repelsteeltje heet....

KLAAAAAAR!

Gelukkig het begin van de Repair Shop kunnen zien. Word altijd blij van vakmensen die dingen kunnen maken en herstellen. Met liefde en respect.  En blij dat ik gisteren lekker in de tuin heb kunnen rommelen. Sering flink heb gesnoeid, met de hoop op meer bloei volgend seizoen. Knippen en zagen dus.

Nog even de afwas wegwerken, lunch voor morgen maken voor mee naar mijn werk en dan relaxen. Even wat lezen en very boring, op tijd naar bed, want die wekker gaat toch echt vroeg.

Dave Allen in Vera

Moest lachen toen een verdacht Iers persoon zijn naam opgaf en de assistent - Aiden -  van Vera (nu ook op de Belg op vrijdagen) die naam netjes opschreef. Toen hij die naam hardop voorlas later op kantoor, moesten Vera en wat oudere (mijn leeftijdsklasse) o.a. Kenny, medewerkers erg lachen. Fake was die naam uiteraard. Een Ier die Dave Allen heet!!

Snapte 'm ook direct en dacht terug aan de uitzendingen van zijn shows op de BBC, zittend op een kruk. Met die halve vinger en meestal een sigaret tussen halve en hele vinger geklemd. Roken op tv - toen nog volstrekt normaal. 

Voordeel als je wat langer meeloopt, dan snap je dit soort grapjes. Mijn kinderen zouden ook niet weten wat er grappig aan is. Toen Dave Allen naam maakte, waren zij nog niet geboren of nog net kleuters.

Sexloos

Vrees dat ik voorgoed tot de zeer saaie en kleurloze oude sexloze wijven ben gaan behoren; want wat geniet ik toch van mijn tuin! Hoe alles de pan uitgroeit in korte tijd, zonder dat ik besproei of besprenkel. De bodembedekker zorgt dat de grond niet heel erg uitdroogt. En in de voortuin zie ik diverse mooie (jemig...weet niet meer hoe ze heten. Ja hoor..oud wijf!...komt zo wel weer; vul ik het op de puntjes in...Akelei, Akeleien!!!!!!)bloeien. Sommigen overgewaaid en bij de buren zie ik een hele mooie witte staan. Als ze straks zaad gaan maken, dan kan ik daar wel wat van gebruiken als dat mag. Kijk nu al met van die zaadvragende ogen naar de tuin van de buren!

En soms ook in andere tuinen zie ik fraaie voorbeelden.

Parasol voor het eerst uit de schuur gehaald afgelopen weekend en opgezet. Krantje gelezen - nou ja, nu nog bladeren en ook eindelijk eens een karweitje gedaan wat al lang op mijn lijstje staat. De gordijnen uit mijn slaapkamer gewassen. Het is zonnig, droog en die kunnen straks weer gebruikt worden. Lekker schoon! Vanochtend vroeg al een bonte was aan de droogmolen opgehangen. Want ik was op werkweektijd wakker.

Yep; saai.

Yep; oud

Yep; sexloos...mwoah. Volgens Els op de Saarpodcast verleer je dat niet. En - al zeg ik het zelf - ben er best goed in. Ook met een ander erbij. 

Yep: Wijf. Al was het alleen maar omdat ik rode lippenstift draag. Niet dat iemand dat ziet in die tuin, maar gewoon; voor de leukigheid! En omdat ik in de vroege ochtend eerst even boodschappen ging halen. En oh ja mijn oudste kleindochter vroeg me het al; waarom ik altijd andere oorbellen in heb. 

Wel oud shirt aangedaan, want soms klim ik in de rozenstruiken en met iets ouds aan is het niet erg dat er een scheurtje of zo in komt. In dat shirt. Of dat het smerig wordt.

Zo lekker dat tuinwerk. Blik op oneindig en verstand op nul. Afgewisseld met lezen, boek of krant en de was weer opruimen en de gordijnen weer ophangen en de gedroogde was in de kast opruimen. Fijn dat ik mezelf heb aangeleerd dat onmiddellijk te doen en niet op te sparen tot..tsja...tot het wel moet want niks meer in de kast. Met grote dank aan de site Flylady. 

Besef goed dat sommige mensen voor zo'n dag op vakantie moeten. Rust, groen, zon. En ik heb dat gewoon gratis in de achtertuin. Sowieso dat ik een tuin heb. Ook dat is voor veel mensen in de stad een luxe. 

Dus gevoelens van FOMO (van wat dan??) die moet ik gewoon onder de negeerknop opslaan. Hier, in het nu, in vrijheid kunnen lezen, genieten van buiten zijn, gratis de was laten drogen en weten dat je vanavond in een lekker fris en schoon opgemaakt bed mag liggen (op een andere weekenddag deed ik het beddengoed in de was, hing het lekker te drogen in de zon buiten), zonder bang te zijn voor een granaat in je tuin, of een bom onder je relatie; dat is heel wat waard. Zie dat nou eens! Zeik niet!!

Zag een heel integere gemaakte documentaire op de NPO deze week. Nog te bekijken via NPO Start. Aanrader!

Gesloten

 Vanwege geen inspiratie gesloten dit weekend (en misschien wel langer).

Afbeelding van Ryan McGuire via Pixabay 

Leuk

 Remember when it was really fun to catch raindrops on your tongue, walk under archways because they were there, and roll around in the sand at the beach? To go all the way to the store for a tiny treat, lie on the grass looking for "God" in the clouds, and make scary monster faces in the mirror? To watch the stars because they were winking at you, count the flowers in the garden by the door, and put Cocoa Puffs up your nose?

Well, Cellie, I'm happy to inform you, most of it still is.

Ah-h-h-h-h-h-h-h-h…

  The Universe

Afbeelding van Jill Wellington via Pixabay 

Risotto

Zag een tijdje terug een mooi klein zakje risottorijst in de supermarkt staan en nam dat mee. Opeens had ik inspiratie, ook toen ik een preitje in de voorraadkast zag die op moest en nog een half bakje champignons. Ik maak risotto!

Wel lang roeren, maar zo lekker. En helemaal niet moeilijk, het kost alleen tijd door het roeren, je moet er dus bij blijven en nogal lang, zodat de rijst alle bouillon opneemt en lekker romig wordt (door dat roeren ook). 

Mjam!

Kapper = regen

 Was helemaal niet verbaasd dat het regende toen ik bij mijn fiets kwam. Want altijd als ik naar de kapper ga, dan regent het op de terugweg. 

Nooit op de heenweg, maar terug, als je haar gedroogd is en je weer blij bent met een frisse coupe. Die thuis alleen nog maar nat is. 

Daarom laat ik het nooit in model fohnen. Volstrekt overbodig, gezien mijn regenbuienaantrekkingskracht.

Nu eens na mijn werk, op het nippertje voordat de zaak sloot, een afspraak kunnen boeken. Want wist dat ik die dag zou thuiswerken en wist ook dat ik NU naar de kapper wilde. 

Dat je in de spiegel kijkt en denkt..."kan best nog" en een uurtje erna..."pfffffffffffffffffffffffffffff". En mijn zwarte geld kan ik er ook al niet meer kwijt. Liever per pin betalen. Ik spaarde altijd in een kapperspotje, dus nu moet ik dat maar een virtueel potje maken. 

Niet dat mijn kapper klauwen met geld kost, verre van dat. Maar nog een overblijfsel uit de armere tijden. Dat ik zeker wist dat ik kon gaan. Het geld er letterlijk was.

Zo; lekker gewerkt, stukje gefietst dus ook weer beweging gehad, nu even wat te eten maken en dan heerlijk nada de noppes de rest van de avond (hoop ik).

Kwebbel en kwabbel

Nu weet ik weer waarom ik graag thuis werk; kan ik lekker doorwerken zonder telkens door collega's te worden onderbroken die hun verhalen kwijt moeten. 

Zo'n constante stroom van gekwebbel in de kantoortuin. Ik ga wel gestaag door hoor met mijn werk, maar het geeft toch geruis. En moet altijd een beetje glimlachen als juist die collega's beweren hoe hard ze werken.

Nou ja, misschien ben ik zelf wel een ontzettende asociaal geworden door zo lang thuis in mijn eentje te werken. En te leven. Niet meer gewend om 'social talk' te bezigen. Of gewoon raar.

Ben ik juist die Stille Willy. En de uitzondering. 

Voor het eerst geen F1 live gekeken. Het begon rond de tijd dat ik naar bed ga en kijken zou betekenen dat ik in de ochtend niet fit ben. Gelukkig mooi resultaat voor Verstappen. 

Ontbijt op bed

De zon schijnt, er hoeft niets, dus heerlijk de tuin in. Sowieso genieten van een ontbijtje gewoon buiten. Dat is al ontspannend. Dan her en der de tuin een beetje in het gareel zien te krijgen. Onkruid tussen de tegels weghalen, ook aan de voorkant van het huis. Meteen maar de Annemiek-methode toegepast weer (zout in de ruimtes tussen de stoeptegels strooien; kost niks, werkt goed). Alle roze ingedroogde blaadjes opvegen uit de voortuin. Veeeeeeeel. Boom is nu wel uitgebloeid.

Boek van mijn slaapkamer meegenomen naar beneden vanochtend, nadat ik de wasmachine aanzette. Lezen kreng! Komt er te vaak niet van en in bed ben ik meestal al te slaperig. Gelukkig kon ik dit boek nog verlengen. Het laatste deel van de Cazalets-serie. Zo goed geschreven.

Genieten van tweedehands BBQ-lucht. Hoef niet zelf de kooltjes heet te maken, maar ruik het wel. Blijf ik een heerlijke geur vinden. Niet die verbrande worstjes, maar die kooltjes dus. Of gewoon een vuurtje.

Zou graag een lekker fikkie willen stoken! Maar met dit droge weer lijkt het me niet handig wat in de hens te steken in de tuin.

Ene kind deed de groeten uit een Scandinavisch land (voor werk), andere stuurde lieve foto's van de kleinkinderen en een mooie uitspraak over mij voor Moederdag. Heb liever dat mijn kinderen niet alleen maar op die ene dag zich realiseren dat we van elkaar houden en er voor elkaar zijn, maar al die andere 364 dagen ook.

Eerlijk gezegd erger ik me aan deze opgelegde commerciële (Moeder)dag. Moeder moet luchten krijgen, bloemen of nog erger,  van die ingepakte douche/bodylotion combi's of een plantje. Dan telt een lief briefje, of zoals heeeeel vroeger een onderzetter van wasknijpers toch veel meer voor mij. Of ontbijt op bed met thee van lauw kraanwater gemaakt en een boterham met hagelslag, zonder boter.

Toen al vroegen mijn kinderen wanneer het dan "Kinderdag" zou zijn. Slimmerds!

Afbeelding van Jazella via Pixabay 

 

Betalen voor nu (nog) gratis podcasts

Hoera, zo wordt her en der aangekondigd dat men nu alleen nog maar achter een betaalmuur gevonden kan worden door het grote publiek. Hoera voor wie dan?

Snap wel dat dit waarschijnlijk meer gaat opbrengen voor de heren en dames podcastmakers, maar hoe onafhankelijk blijf je dan nog?

En...alweer een extra abonnementje erbij voor iets wat voorheen 'gratis' was. Ook vreemd dat als je je programma eerst als radiorubriek maakt en dit daarna in podcastvorm giet, je voor die laatste vorm moet betalen als luisteraar.

There is something rotten in the state of Denmark.

Dag Sis

Las dat Sis van Rossem is overleden. Een vrouw naar mijn hart, met veel kennis en een ongezouten mening over veel zaken. 

Sis van Rossem

Oh ja joh?

Herkenbaar? Je rolt al vroeger dan normaal binnen en blijft ook nog eens als laatste want 'dienst' op de centrale en een collega die vertelt dat ze best lange dagen maakt, dat er dan altijd een collega is die even moet zeggen dat ze 'vroeger' wel tot 19.00 uur op het werk zaten.

Nou.

Hoera.

Compliment en een lintje.

\

Dan hoort hij dus niet dat die nieuwe collega het misschien wel lange dagen vindt en het daarom zegt. Uberhaupt luister je niet goed. 

Maar wel een fijne werkdag gehad, lekker doorwerken en hoop ik mensen goed te woord gestaan. 

Maar dus al met al 12 uur bezig met naar werk toe reizen, werken en weer huiswaarts reizen en dan had ik nog supermazzel dat alles mooi aansloot en ik kon zitten in de trein en bus (en op de fiets).

Even snel een blogje aanmaken voor morgenochtend en dan bedenken wat ik ga eten.

En dan nu weekend!

Flexibel

Denk je een ontspannen thuiswerkdagje te hebben, zonder gereis, krijg ik een appje vroeg in de ochtend van mijn dochter dat haar voordeur niet sluit en er vandaag een monteur moet komen. Maar zij moet werken, sterker nog zit al op haar werk - dat kan ze niet vanuit huis doen - of ik die dag in haar huis kan zijn om op de monteur te wachten en sowieso met een half open deur even op te letten. Voelt nogal onveilig.

2 seconden nadenken hoe ik dat ga regelen, want dat kost me een uur reistijd en ik moet mijn spullen pakken, douchen etc etc, maar dat haal ik denk ik nog net op tijd voordat ik iets voor mijn werk moet doen op een bepaalde tijd. Dus geef aan dat ik blij ben dat haar internet het weer doet, dan kan ik daar werken. Oh..ze dacht dat ik vrij was.

Dus regelde ze dat ik een auto kon ophalen en iets sneller heen en weer zou zijn. Mezelf geïnstalleerd bij haar thuis, monteur kwam lekker op tijd, maar om nu weer een stuk te gaan rijden en weer tijd kwijt te zijn; dat zou ik wel in de pauze doen of zo. Totdat dochter appte of ik haar kon ophalen na haar werk, dan kon zij de auto morgen inleveren, hoefde ik dat niet te doen. 

Dus pauze naar achteren geschoven. Even kutten met hoe de elektrisch instelbare stoel moest versteld worden - stond bijna te sturen hahah - en toen weer op weg naar haar werkplek. Ook grappig te zien hoe snel zij - met een auto - daar kan zijn! Ideaal voor haar.

Daarna thuis afgezet en weer verder gewerkt. Nou; hoe flexibel wil je het hebben! Dus pas laat klaar, want maak echt wel mijn uren en nog zat te doen en dan straks weer een dagje kantoor. 

Afbeelding van Wolfgang Eckert via Pixabay 

Waar er vrijwel niemand is als ik het rooster bekijk. Twee man en een paardenkop. Is het al weekend????

Ezeltje Prik

Eerst maar in de ochtend de doe dingen afgehandeld. Wat is het stralend weer zeg; Wat Wat Wat Wa 

Wat een verschil met gisteren, toen bleef het bewolkt, koud en ik zat in de avond met en een dekentje en een dikke omslagdoek op de bank! Brrrrrrr...

Afspraak bloedprikken en urine inleveren gemaakt;
Administratie bijgewerkt; blij dat ik alles heb kunnen betalen. 

Declaratie uitgezocht en opgesteld voor mijn werk; alles doorsturen zodat ik die zaken morgen kan declareren. 

Dan nog even de formulieren invullen voor de booster. Straks - nou ja nu al in supervolle treinen - meer contact met publiek, dus verstandig vind ik.

En dan maar eens erop uit. 

Uiteraard deed ik weer erg ingewikkeld om op de prik-locatie te komen te voet. Eerst de streekbus en toen wist ik niet hoe ik er lopend moet komen. Eigenlijk is die route alleen op auto's en bussen ingericht. Uiteindelijk via een sloot geklommen op een parkeerterrein (ja echt!) en maar de provinciale weg overgestoken waarbij ik dacht dat ik straks nog eerder doodgereden word dan dat ik aan de bijwerkingen van het vaccin iets over hou...enfin.

Terug zag ik een logischer route. Volg het fietspad, maar dat gaat nogal kronkelig en niet in een mooie rechte lijn van A naar B. 

Afbeelding van PublicDomainPictures via Pixabay 

Maar had in ieder geval weer wat extra beweging te pakken dus niet miepen!

Reed met de bus langs mijn bushalte en bedacht dat ik best nog even naar een stad mocht. Doe eens gek en zie eens wat anders dan je eigen achtertuintje. Verruim je blik.

Was alleen vergeten dat toen ik naar een andere bushalte liep om naar huis te gaan, dat die bewuste bus op die route niet ging vanwege het Bevrijdingsfestival. Oh ja!

Dus maar weer terug naar af. Kon me er niet heel druk over maken, want had geen tijdsdruk en ik was blij dat ik vrij kan bewegen. Letterlijk. 

Baan opnieuw uitvinden

Mijn huidige functie heb ik nog nooit kunnen uitvoeren, zoals hij al jarenlang werd uitgevoerd en wat in de benaming van mijn functie opgenomen is. Mensen in levende lijve ontmoeten, aanhoren, geruststellen of juist laten afkoelen en uitleggen hoe de procedure werkt en de urgentie van de zaak inschatten. Daarbij kan je gebruik maken van verbale en non-verbale communicatie.

Alles gaat telefonisch. Vanwege de Covid-maatregelen. Al nog voordat ik hier kwam werken. Dus mijn voorganger kon mij wel 1 volle dag inwerken (heel veel praten vooral van haar kant, maar me niet laten zien hoe het echte werk eruit zag. Bovendien gingen we de maand daarna op een heel nieuw informatiesysteem over. Dus ook dat is nieuw nieuw nieuw.  Had ik net de oude onder de knie. 

Moet ik mijn functie zoals hij in oorsprong was - als we ooit weer volluk mogen ontmoeten natuurlijk - mijzelf ook weer aanleren. 

Alweer veranderingen. Tamelijk wat in 1,5 jaar tijd. Op werkgebied dan. 

Plus nog alle stress die er op de werkvloer was en is. Door al die veranderingen, maar ook door hoge werkdruk en een bijna compleet nieuwe crew. Die ook niet weten of ze hier permanent mogen blijven.

Maar goed; permanent moet ook ieder 3 maanden opnieuw. Het doet wel wat met me, al die onzekerheden en veranderingen, maar heb mezelf wel aangeleerd om in mijn vrije tijd ook echt andere dingen te doen om weer op te laden. Het los te laten dat zaken oneerlijk zijn of raar. Dat is nu eenmaal zo. Op de bres staan daar ben ik wel klaar mee. Totaal zinloos. Want de boodschapper wordt altijd vermoord. 

Afbeelding van Gordon Johnson via Pixabay 

Nou ja, zo dramatisch is het in dit land nog niet. Hooguit ontslagen of weggepest. Of het werkleven heel moeilijk gemaakt. Maar dat is onze mijn realiteit en ervaring. Niet te vergelijken met de onvrijheid en onzekerheid van oorlog die we vandaag herdenken. 

Dus dankbaar dat ik nog steeds kan zeggen dat ik van na de oorlog ben.

Kedeng kedeng, maar dan niet.

Herkenbaar? Sta je, na een busrit, op het station om de Intercity te pakken, loop je op de automatische piloot al naar de inlogpaal, logt in en zie op alle borden staan dat de treinen jouw richting op, zijn gecancelled. En bij de toelichting tot minstens 10.30 uur. Pffffffff...Lekker dan. Defecte bovenleiding precies centraal op het traject.

Dus logde weer uit en nam de bus weer terug, daar nog een stukje op de fiets en gaf aan dat ik vandaag toch maar thuis werk vanwege de vertragingen. Maar mocht men willen dat ik daarna me toch nog op kantoor meld, dan doe ik de hele riedel gewoon nog een keer.  Begon thuis dus lekker vroeg. En dan is het de kunst ook vroeger te stoppen (die beheers ik nog niet zo goed; was net lekker bezig iets af te ronden).

Beetje onwennig, in mijn goede goed (erg he..) en met nette haren en make-up in mijn werkkamer. Nu heb ik uiteraard geen vuilniszak aan als ik thuiswerk of een haarnetje om, maar het is net een tikkie relaxter. 

Wel even omschakelen naar toch thuiswerken. Lunch weer in de koelkast gezet. En in de pauze even in de tuin bezig zijn. (En dan eigenlijk niet meer terug willen..) Ondere andere twee katten bovenop een bloempot zien zitten. Bovenop!...Ja, raar dat er niets opkomt. Zouden ze denken dat het een soort kattenbak is of zo? Maar heel kat-onvriendelijk wat sateprikkers erin gestoken. Zo komt die Hosta nooit omhoog, jongens! Was natuurlijk wel een vorstelijk hoger plekje in de tuin, dus ik snap die katten wel. 

En dat malse gras, dat zie je in deze buurt nergens. Kom lekker grashappen hier. 

Wilde ik dit logje gisteren klaarzetten, deed mijn internet en tv het allebei niet. Vast storing, want niets aangeraakt of gereset. Dus geen serie kijken, niet op tv en niet online. Al mijn pogingen om modem te resetten etc. werkten niet. 

Ja, zou op mijn telefoon kunnen, maar ik besloot maar wat slopen te gaan strijken en daarna in bed naar een podcast te luisteren. Ook prima. En wat hoofdstukken uit mijn Cazaletboek te lezen.

Afbeelding van Andrew Martin via Pixabay 

Belde toch maar met mijn provider en hoorde al direct dat er een storing was. Die was nog niet bij zo'n website over storingen gemeld, maar wilde vanochtend wel kunnen werken. Of toch naar kantoor reizen; als de treinen meewerkten.

Blogje kunnen plaatsen, dus alles doet het weer. Ook weer prettig. Ben weer verbonden! 

Druk

 

Heerlijk in het weekend oppassen op de kleindochters bij hen thuis. Soms komt het zo uit dat zowel mijn dochter als haar ex-man hun diensten tegelijk vallen en dan spring ik graag even in. Kinderen ophalen uit het kinderdagverblijf (zo leuk dat ze me daar al herkennen) en de BSO. Niet al te laat, want dat hoeft niet, maar dan neem ik dus uit voorzorg een dagje vrij. Of een halve dag. Want geen zin in toch op laatste moment spoedgevallen afhandelen en dat ik dat te laat kom om de kleinkinderen op te halen. Plus reizen van werkplek naar waar dochter woont kost ook extra tijd.

Enfin, kinderen meegenomen naar hun huis, dit keer geen gierende storm buiten en op de BSO waren ze net terug van een uitje naar een binnenspeeltuin, dus had al verwacht dat de ene kleindochter supermoe zou zijn. 

Mijn dochter had een huurauto voor me geregeld, die kon ik al die ochtend ophalen en tsja...als ik dan toch een auto onder de kont heb, dan kan ik alleen maar denken aan dingen doen die zonder auto wat ingewikkelder zijn. Wat 'grote of zware zaken' halen. Dus naar het Zweedse warenhuis. Had al een lijstje gemaakt.

'Op'...precies dat ene formaat wat ik nodig had voor mijn tuinprojectje. Later thuisgekomen zag ik dat ze in vestiging Amsterdam er nog wel voorraad van was, maar ook minimaal. Zou ik nog 'even' daarheen rijden...Vroeger reed ik dagelijks dat soort ritten en veul verder en langer. En dit was ook nog eens een heerlijke elektrische auto met automaat, dus rijden was helemaal ontspannend. En tanken niet aan de orde. Dus doe nou maar! Binnen een uur ben je alweer terug als alles goed loopt. En dan nog tijd zat om naar het huis van mijn dochter te rijden.

Leeg schap. Gelukkig wist ik van heel heel vroeger - vorige eeuw nog zeg maar, nog een sluiproute door die Ikea, dus ik stond in een mum van tijd weer bij de auto. Met niks. En van tevoren checken welk schap die zaken te vinden zijn. 

Maar toen was ik wel klaar met mezelf opjagen; dat ene tuincentrum dat kwam nog wel. 

Parkeren kan ik gelukkig ook nog steeds. Achteruit inparkeren. Altijd fijn dat ik merk dat ik dingen niet verleerd ben en vind het belangrijk die skills op peil te houden. Nul angst voor snelwegen, op- en afritten. Sterker nog; ik hou ervan. Autorijden. En al die speciale knopjes in zo'n hele nieuwe auto te ontdekken. 

Bij de kleinkinderen thuis heb ik bewust niet de tv aangedaan. Had wat kleur-en knutselzaken meegenomen uit de Ikea. Lekker knutselen. Wel zag ik dat ik niet op de wifi- kon. Nou ja...boeien. 

Maar dat betekende ook dat de tv niet werkt, want alles gaat online. Dochter hoopte dat hij het toch weer zou gaan doen, want anders werd het een lange ochtend. Maar had mijn plannen al gemaakt dus dat hele scherm werd niet gemist. Niet door de kinderen en door mij ook niet. 

Waren heel blij met de Koningsdagbuit van de kinderboeken en oudste ging even voor juf spelen voor de jongste en uit de boeken voorlezen. Waarbij ze dan de plaatjes liet zien. Zoals haar juf ook doet vertelde ze. Haar zusje is dan haar schoolkind.

Avondeten is erg grappig als je een kind van anderhalf zelf laten eten. Dan zit het overal bijna en aan zelf wat eten kwam ik dus niet toe. Maar belangrijk voor de motoriek dat ze leert hoe ze zelf kan eten. En alles is weer af te nemen, schoon te maken. Door Oma.

Oudste sliep bijna direct toen ik haar naar bed bracht, ze mocht haar nachtlampje aanlaten. In slaap vallen van de jongste ging nogal moeilijk. Ze bleef zich verzetten tegen de slaap, dus tegen de tijd dat haar moeder thuis kwam, had ik haar nog niet naar bed.

De volgende ochtend moest mijn dochter alweer om 06.00 uur beginnen, na een avonddienst en was dus al vroeg de deur uit. Wat een druk leven. En ook nog bellen met de internetprovider; stond ze 3 kwartier in de wacht. 

 

De jongste was het eerste wakker hoorde ik. Dus vroeg of ze lekker uit bed wilde en ze strekte haar armpjes naar me uit. Nog even samen in het grote bed, een beetje doezelen, maar hooguit 10 minuten toen wilde ze toch echt eruit en eten!

Ontbijtje gemaakt voor haar. Een simpel bruin bolletje en deed wat water in haar drinkbekertje. Lekker met haar kleine stoeltje aan de salontafel en even gezellig met elkaar. Nog even samen een spelletje gedaan met diverse vormpjes op de juiste plek leggen. 

Daarna ging ze naar de kamer van haar zusje en maakte haar wakker. Kroop bij haar in bed, maar meer een methode om haar uit bed te halen (lekker bovenop haar gaan zitten) en ook voor de oudste een ontbijtje gemaakt. Die had niet zo'n trek, dus een bolletje graag met de bovenkant eraf. Haha...oh een halve bedoel je?

Daarna gezellig in hun pyjama verder knutselen, want geen zin in knoeipartijen en weer verkleden, maar nu aan de grote tafel. Jongste in haar kinderstoel en pak maar een potloodje en kijk maar hoe dat gaat. 

Oudste keek wat foto's op mijn telefoon dat vond ze heel interessant. Vooral van toen ze 'klein' was en oh ja...dat is bij de speeltuin bij de andere Oma en oh ja...dat is bij ons oude huis de speeltuin. 

Pas een half uurtje voordat hun vader ze kwam halen gewassen en kleren aan. En alle omgooi eten en drinken uit de buurt (je leert van je fouten he...) en nog even verder kleuren. En haren in model gedaan, maar ze wilde allebei geen gefrunnik aan hun hoofd, dus een eenvoudig staartje dan maar. 

Mijn dochter had al allerlei zaken gebakken voor Suikerfeest en vertelde dat ze her en der al zaken had uitgedeeld aan mensen die het financieel moeilijk hadden. Ik mocht ook een bakje mee naar huis, maar nam heel weinig, want hoewel erg lekker, moet ik er niet teveel van nemen. Niet in huis hebben = niet opeten. 

Toen de kinderen waren opgehaald door hun vader, heb ik nog even alles opgeruimd en wat schoongemaakt voor mijn dochter. Alle bedden opengeslagen. En ze had iets gekocht bij een schoenmaker om aan de rits van een laars van oudste kleindochter te maken, want die was stuk, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Dus even zitten pielen en hehe...het lukt. Kan die laars ook weer gebruikt worden. En anders was er natuurlijk ook nog de methode paperclip. Maar dit was fraaier.

Nog even de tijd om voordat auto ingeleverd moest worden om toch nog naar dat ene mooie (vond ik zelf dan altijd en ik kom daar zelden, want niet heel dichtbij) tuincentrum te gaan. 

Moest even mijzelf moed inspreken, want best wel moe na al dat oppassen (letterlijk oppassen!), opruimen en schoonmaken. Jemig, heb je een auto....ga dan even wat leuks doen!! Ga! Ksssst...eruit jij!

En ik ging. En reed er zo heen, zonder navigatie. Was er dus al jaren niet geweest, maar wist dat het aan het water lag. Hemelsbreed helemaal niet ver. 

Prachtig tuincentrum. Maar heel druk en ik werd een beetje overweldigd door het enorme aanbod. Voelde mij een beetje sukkelig met mijn overgehouden geraniums.  Koop!!!!!!! Mensen met karren tsjokvol. En ook de stompzinnigheid van gezellig shoppen voor de tuin. Kon dat wel zomaar? In deze tijd?

Had eigenlijk ook nog zakken potgrond moeten meenemen, maar die indeling van de winkel was een ergere indeling/nachtmerrie dan de Ikea. Dacht je dat je bij de uitgang was, kwam er nog meer zooi. Waar is de kassa? De meest dure BBQ's, potten, spullen....dus alleen een blauwe buitenpot en 2 ijzeren steundingen gehaald. Nogal een onzinbezoekje dus. Nou ja....ik had een beetje moeite van 'genieten'.

Daarna de auto ingeleverd en weer met de provinciale bus huiswaarts. Daar kakte ik een beetje in, dus laat die boodschappen maar zitten (oh ja, dus nul boodschappen met de auto gehaald...). 

En zondag heerlijk in de tuin bezig geweest. Snoeien, nieuwe aarde in potten erbij gedaan, de weekendkrant gelezen, weer de tuin in. Gewoon helemaal niets wat een deadline had. Heel fijn. En in de ochtend de herhaling gezien van Gardener's World. Ook om blij van te worden. De kalmte, de bezieling en de passie.

De werkspullen staan klaar, lunch is gemaakt en ligt in de koelkast en dan morgenochtend om 05.30 uur de wekker weer. Nog even een zakelijke outfit uitkiezen en dan ben ik weer klaar voor de werkdag.

Oh ja...hoopte ik van de week op een beetje rust in de trein vanwege vakantie, had de NS bedacht om maar 1/4 van de trein te sturen. Dus de hele weg geklemd tussen wc en een paal gestaan. Hutje aan mutje. Met excuses van de conducteur voor de te korte trein. Bij iedere stop!

Afbeelding van abdulla binmassam via Pixabay 

Da's logisch

 True brilliance, Cellie, is not a function of understanding one's view of the world and finding order, logic, and spirituality in it. True brilliance is understanding that your view of order, logic, and spirituality is what created your world.

You can change anything and everything.

Shape Shifting 101,

  The Universe