Vakantie??

Leidinggevende is er een week niet - vakantie. Andere collega's ook vrij genomen. Dus minder bezetting. En ik....ik had weer eens nul planning voor mijzelf gemaakt. 

Gewoon maar doorwerken dus. Beter opletten en ver vooruit plannen; gewoon doen. Iedereen doet dat. Zelfs de nieuwste.

Verstopte buis

En alweer een volle drukke inwerk-dag, nog een bespreking, ook weer een uur van mijn tijd weg en dan ook nog mijn eigen werk doen-dag gisteren. Heb al diverse malen aangegeven dat ik hierdoor (inwerken en nakijken of het goed is uitgevoerd) niet meer volledig toekom aan mijn eigen werk en als ik aan de nieuwe aangeef dat ik haar iets nieuws ( van mijn werk) wil uitleggen dan geeft ze aan dat ze nu al helemaal vol zit qua agenda. Iemand die wel haar grenzen bewaakt. 

Kan snappen dat mijn veel jongere collega's haar traag noemen. De mores hier is dat je eigenlijk direct snel aan de slag gaat. En schone afvinklijstjes hebt. Nu valt er voor haar nog weinig af te vinken, want nog maar een paar zaken zelfstandig gedaan. 

En die van mij zijn van belang in verband met de facturering. En daar wordt mijn leidinggevende natuurlijk weer op afgerekend. En het einde van de maand nadert, dus ook weer een belangrijke peiltijd.

Zo direct eerst even mijn nieuwe paspoort en rijbewijs ophalen (afspraak voor gemaakt) en dan ook maar even langs de bank (gelukkig is er nog een filiaal hier!), want ik merk dat ik te gespannen ben om iets rustig uit te zoeken. Heb wat deskundige hulp nodig bij deze overboeking.

Dus op tijd wakker op een vrije dag en dan ook verder nul inspiratie om wat leuks te gaan. Nul!

Hoop dat het in de loop van de ochtend komt. 

Eerst maar de verplichte nummertjes afwerken. 

Had al vroeg afgesproken, met het idee als het mooi weer wordt kan ik de rest van de dag nog iets doen of langs mijn moeder of zo. Het regende helaas, dus leek wel een werkdag. Regenjas maar weer aan dus.

Mijn paspoort lag klaar. Helaas zat mijn nieuwe rijbewijs vast in de buizenpost. Ja, was wel aangekomen in het gemeentehuis, maar de buis zat verstopt. Dus mijn rijbewijs lag ergens tussen de vierde en eerste verdieping eenzaam te wachten in een buis. Dus gevraagd of ik wilde wachten. Prima; toch geen harde plannen.

Maar een bekertje koffie genomen. Aha...kijk; hetzelfde merk als op mijn werkplek. Wel afwasbare bekers voor bezoek. 

Het duurde nog 3 kwartier en toen zag ik een ambtenaar met mijn roze brevet dit bij mijn contactpersoon afgeven. Hij moest eerst nog de huidige cliënten helpen en daarna mocht mijn rijbewijs, na ik dit gecontroleerd had, ook mee. Weer tien jaar ervan af. Hoezee.

Andere look rijbewijs

Jammer dat op beide documenten een kleurenpasfoto moet worden aangeleverd, maar op beide een zwartwit afdruk staat. 

Toen met de bus naar de bank in het centrum. Nou ja, nog even een stuk lopen, want niet bij de bushaltes. En ook daar liep het anders dan mijn planning. Ook dit bankfiliaal bestaat niet meer.

Sukkel. Had dat nou beter uitgezocht. Enfin. Weer een extra loopje en dat is ook niet verkeerd. 

Kreeg nog nul inspiratie. Keek wel in een kledingzaak, maar spontaan iets kopen doe ik vrijwel nooit. Eerst nadenken of het me staat, of het bij de rest van mijn kleding past (kan ik het combineren) en of de kwaliteit goed is. 

Wel een kop koffie ergens gedronken. Gooide spontaan mijn glas water over de tafel. Ook fijn. En toen naar huis. Beetje leeg gevoel. 

Dan eerst nog maar wat 'nuttige' zaken afhandelen. Afspraak maken voor controle verwarmingssysteem, administratie bijgewerkt, nog maar een keer kijken of ik online hulp kan inroepen bij de bank. 

Uiteindelijk lukte de bankoverschrijving gewoon normaal. Zonder hulp. Logisch nadenken. En alles rustig en secuur uitvoeren. En ja, er stond nog steeds dat ik nog maar één poging over had en dan zou mijn pas blokkeren, maar gewoon via de site ingelogd en niet via de app en toen ging het soepeltjes. Denk echt dat voor mijn stresshoofd dit iets teveel was verleden week.

Maar ook afgestreept. 

Kijk naar wat er allemaal goed loopt!

Zelfs geen verstopte buizen meer!

Happy de Preppie

Blij dat ik zondag al had nagedacht over wat ik maandag ga eten en hoe ik dit het snelst op mijn bordje krijg. Want lange dag, laat thuis en soms nog later want dan rijdt er geen trein, of met vertraging. Kortom; dan weet ik dat ik ervoor moet zorgen dat er iets van te voren is gemaakt (vers) en zo gemaakt kan worden.

Warmgemaakt.

Had pittige kip met groenten gemaakt. In de bus dacht ik al na dat ik dan bij thuiskomst eerst de waterkoker aangooi. Dan kan ik na een paar minuten in dat kokende water Basmati-rijst maken. Mijn Surinaamse vriendin liet me jaren terug zien hoe.

De wokpan met het gerecht uit de koelkast en op een pitje aanzetten.

Wachten.

En rijst afgieten, kijken of de kip warm genoeg is. Opscheppen en lekker eten! En genoeg rijst gemaakt (wilde bijna schrijven "gezet") om morgen ook nog nasi van te maken. Dat gaat beter met koude rijst.

Zag ook dat zondagavond een herhaling van Vera was. Dus die ga ik vanavond lekker rustig bekijken. 

En verder even niets meer moeten *nou ja, de afwas.

Nadenken wat ik morgen aandoe heb ik het weekend al gedaan en gewijzigd, want heel koud in de ochtend. Dus vanochtend toch maar winterjas aangedaan en was er blij mee want zag mensen hun autoruiten krabben.

Op tijd weer naar bed. Vandaag drukke en volle dag op mijn werk gehad. Word beetje leeggezogen door dat inwerken. Laat haar het allemaal zelf doen, maar ze vraagt telkens naar bevestiging of wat ze denkt zegt ze ook direct en dat komt onzeker over. Maar weet ook dat dit is hoe sommige mensen in elkaar steken. 

Happy vandaag dat ik goed nadacht over mijn avondeten. En het er dus zo stond. 

En Happy met zoveel reacties op mijn blog. Lees alles en het raakt me dat ik gelezen/gezien ben.

Ja, maar..

 Loop een beetje vast merk ik. Mijn kop zit te vol. De eerste gedachte meestal als ik wakker werd was wat ik tegen de schoonzus moet zeggen. Of tegen mijn broer. 

Letterlijk.

Maak domme fouten in bankieren voor mijn moeder (verkeerde pincode tot tweemaal toe en nu bevries ik want de derde keer blokkeert mijn pinpas dus..). Bummer! Moet ik niet in het weekend doen als ik niemand van de bank hierover kan bereiken. Even parkeren dus maar.

Ongezien. Nul reacties op wat ik hier schrijf. Nou ja, een paar van de fanclub dan. Zou ik fan van mijzelf zijn? Denk het niet. 

Naar een tuincentrum gefietst dus maar. Eindelijk die potgrond gekocht. Hop; in de fietstas en wat aardbeienplantjes, dat lijkt me vooral zo leuk en lekker voor de kleinkinderen in de zomer. En Rabarber, dat wilde ik ook zo graag in de tuin. Klein plantje, maar die kan de komende jaren gaan groeien.

Even zuchten dat ik geen auto had, niet mijn karretje kon volgooien, maar nadenken wat er in de fietstassen kan. En ook zien dat het superfijn is dat ik a. kan fietsen, b. nog droog over kwam en c. nog kan fietsen! En uiteindelijk weinig gekocht. Hahah...dus miepen over een niet bestaande auto is ook weer onzin.

Zeur dus niet zo. Zie wat er wel kan en goed is. Hou dat vooral in het oog. En de liefde voor mijn kinderen en kleinkinderen. 

Over

Las online in de Linda een interview over ouders die hun zoon zijn verloren door een vliegtuigongeluk. Artikel in Linda

Wist direct waar dit over ging. En heb er toen ook over geblogd. Blog 2012 over ongeluk.

En nu, 12 jaar later, geven de ouders aan hoe het voor ze is. Zonder hun zoon te moeten verder leven. En ook weten hoe dit ongeluk is veroorzaakt. De plek hebben bezocht. 

En ondanks dit grote verlies ook de veerkracht hebben om door te kunnen leven. Vooral dat. Dat raakt me.

Besefte toen al goed dat dit ook mijn zoon had kunnen zijn. Heeft dezelfde opleiding gedaan, op dezelfde plek, zelfde vliegtuig. Alleen is mijn zoon nu 35, piloot inderdaad met een lieve vrouw en sinds kort ook een superschattig dochtertje. Rijk! Maar voel me ook al rijk omdat hij er is. Net als mijn dochter. 

Werkte hard en nog even langer. Wel bewust een goede maaltijd gemaakt, want ik voelde aan alles dat mijn lijf dat nodig heeft. Ook al was het laat. Alles lekker gesneden en in de oven gezet en ondertussen even verder werken. Alweer een hele ochtend inwerken. Weinig tijd dus voor mijn eigen werk. 

Was al vroeg wakker. Vond het koud gisteren. Kachel aangedaan. In de nacht wakker en toch maar mijn gewatteerde sprei op mijn bed extra erbij. 

Zag toen ik naar mijn werk reed dat het 3 graden was. Oh...nu snap ik dat het koud was.

Blog aangepast; ter zelfbescherming. Bedankt voor jullie fijne reacties!

Confabuleren

Een term in de psychiatrie: confabuleren, waarmee wordt aangegeven dat iemand de hele boel bij elkaar fantaseert. ,,In mindere mate gebeurt dat ook in de liefde. ‘Wij zijn voor elkaar gemaakt’ of ‘Er is niemand zo mooi, knap of fantastisch als mijn geliefde’. Hoe meer je dat verhaal hebt, hoe duurzamer je relatie zal zijn. 

Dat je die roze bril opzet, gaat vanzelf. Het is een natuurlijk proces dat in gang wordt gezet als je intiem bent met elkaar.’’

Mijn demente moeder doet dat ook: confabuleren. 

Waarom een hele goede vriendin geen contact opneemt (wat niet waar is, vriendin belt haar iedere zaterdag). 
Of hoe de vriendin van een kleinzoon haar kind verloor.

Of hoe ze altijd extra geld pint bij de supermarkt. Ze pint al ruim drie jaar niet meer en boodschappen doet steelzus voornamelijk van haar door broer gepinde cashgeld.

Mensen die Korsakov hebben schijnen dit veel doen, maar ik denk dat er in het hele leven van mijn moeder één fles wijn doorheen gespoeld is. Er werd thuis vroeger nooit gedronken. Mijn vader slikte medicatie en mocht daarbij niet drinken, mijn moeder was uit een sober gereformeerd gezin die de wijn bij het avondmaal al zonde vond, want iedereen was te zondig om zelf daaraan mee te doen. 

De vrouw in deze Netflix serie confabuleert ook. 

Lang leve de diepvriesvoorraad

Bespreking om 16.40 uur en die duurde tot 17.30 uur. Dan is mijn trein al weg en komt de volgende een half uur later. Nog inpakken en dan blij zijn dat het net even droog is en snel naar het station. Dat gaat vanzelf snel want het waaide keihard en wind mee (hoezeee).

Bespreking ging over een nieuwe medewerkster. Beviel niet zo, want te traag vond men. Te traag hoe ze dingen oppikt. Terwijl ze een interne training volgt en juist daar wordt gezegd dat ze juist de tijd moet nemen om de zaken te leren. Wat een verschil met de dagelijkse praktijk dus.

Als er iets is, wat men hier niet heeft (in dit concern) of neemt is tijd. Als moet snel. Supersnel en binnen 2 weken moet je al geroutineerd zijn. 

Kan je dat niet; dan val je af, of wordt je zo gefrustreerd dat je vanzelf weg gaat of weggepest. Geen echt inwerkschema. Men doet maar wat en de inwerker dat doet is dan dus ook al gefrustreerd want ook al te druk. Ik krijg als feedback dat ik duidelijk en overzichtelijk dingen uitleg en methodisch werk. Dus kom niet als commentaar bij mij dat ik allerlei lijstjes bijhoud. Alle info staat in het CRM systeem alleen leest de helft niks.

De dames vergeten dat zij zelf ook nog maar net-amateur af zijn met echt niet allemaal 10.000 uur vliegtijd op hun kaart. 

Blijf me er toch telkens weer over verbazen. Ook over het groepsgedrag. Een soort schoolplein-vibe. 

Nu heeft men een ander soort werk voor haar bedacht en een stuk ondersteuning bij mij ook voor de dag dat ik niet werk. Dus de komende tijd moet ik haar inwerken, terwijl de systemen daar niet op zijn ingericht. Oh ja.

Van die ad hoc besluiten, want morgen loopt de proeftijd af. Maar voorlopig kan ze helemaal niet die vrije dagen van mij invullen hoor, zei ze tegen me, want ze had die al volgepland. Nou; lekker dan; vragen ze wel door?

Was dus later thuis dan de bedoeling en planning. Wist dat ik nog wel een bakje met een maaltijd in de diepvries had. Dacht Risotto te hebben gepakt, maar dat bleek toch een restje Andijviestampot met vega-spekjes. Ook prima. 

Even ontspannen daarna dan maar. En blij zijn dat ik ook net voordat het hier weer ging gieten binnen rolde. 

Niet te laat naar bed vandaag. Was een hele druk dag met de hele dag iemand inwerken en dan niet eens weten of dit zin had. En werd een uur te vroeg wakker dus ook niet fijn starten. 

Goed slapen geeft ook weer energie. 

Carpe Diem

Zonnig en vooral droge zondag, dus geniet van mijn tuin. Hang mijn twee 'goede' jeans, na ze te hebben gewassen, te drogen in de zon. Lekker dat het kan.

Lees de krant gedeeltelijk (te veel ellende) met een geroosterd volkorenbroodje met roerei en lekkere verse koffie op mijn terras. Zalig zeg (Hoor de stem van Jeroen Meus in mijn hoofd).

Doe wat dingen in de tuin.

Lees her en der wat.

En spring weer terug in mijn tuin die momenteel te veel bodembedekker heeft. Ga er helemaal in op. Verwijder wel 1 m2 bodembedekker en onkruiden en dek die plek af met een plastic vuilniszak om de wortels helemaal te laten uitdoven. Nou ja, eigenlijk om niet volgende week alles van voren af aan te kunnen doen. Wat lekker om niet op de klok te hoeven kijken en te mogen en kunnen doen hoe ik zelf denk dat het het beste is. 

Dan nog een hele late lunch met een lekker volkoren desembroodje en fijn beleg. 

Ben echt tevreden dat ik me niet heb laten verleiden tot doelloos winkelen of zoiets. Hier, thuis, is liefde en aandacht nodig voor mijn tuin, wil ik ook daar een tevredener gevoel over hebben. En tuinieren geeft me meestal energie. Ook goed dus.

En lees dat het de komende week waarschijnlijk elke dag weer gaat regenen en wat kouder wordt, dus nu doen. Want nu kan het. 

En wat nog fijner was van het tuinieren dat mijn hoofd niet afdwaalde naar andere zaken. Alleen maar bezig met snoeien, knippen, weghalen en bewonderen van wat er groeit. 

Pluk de dag heet dat geloof ik. 

Leuk

Opgepast in het nieuwe huis van mijn zoon en schoondochter. Met de bus handig te bereiken vanuit mijn woonplaats, dus dat is ook fijn. Ik was er zo en wist de route gelukkig nog van de bushalte naar hun nieuwe huis. 

Ging een uurtje eerder weg van mijn werk, maar vond wel dat het kon, want had deze week alweer 3 uur extra gewerkt en een hele ochtend iemand ingewerkt, waardoor ik geheel niet aan mijn eigen werkzaamheden toe kwam.

En dan niet dat de leidinggevende de volgende dag zegt; joh...ga lekker eerder weg vandaag. Want hij gaf aan dat hij zag dat ik de dag ervoor inderdaad tot rond 19.15 nog aan het werk was. Dus moet ik zelf goed op mijn grenzen letten en zorgen dat ik niet overkook.

En nog heerlijker: mijn trein had vertraging. Slechts 5 minuten, maar dat kon wel, doordat ik eerder was gestopt. En tijdens het reizen kreeg ik meldingen in de NS-app dat de trein erna 15 minuten vertraging had en die erna ook en jemig...was ik dus braaf op tijd weggegaan, dan was ik dus veel te laat bij mijn kleindochter geweest. Wat een mazzel dus!

Ze gaven, toen ik aankwam, haar net haar flesje en zoonlief las haar nog even een boekje voor (dat vind ik zo schattig dat hij dat doet!) en toen viel ze heerlijk in slaap. Ouders gingen samen uit eten. Belangrijk om ook weer samen dingen te doen en niet alleen maar papa en mama te zijn, dus daar spring ik graag in. Als ze thuiskwamen, dan zouden ze haar nog een flesje voor de nacht geven, maar meestal sliep ze tot dat punt door. En na het flesje ook gewoon weer de hele nacht doorslapen. Wat heerlijk!

Er lag een babyphone met geluid en beeld bij mij in de woonkamer, maar toch ben ik ieder kwartiertje even in het echt gaan kijken en horen of alles goed ging met die lieverd. Ze lag af en toe als een biggetje te knorren in haar slaap. Wat gaat het allemaal hard; ze is alweer bijna 6 maanden.

Een huis met veel verdiepingen, dus traplopen. 

En even kijken of ik hun high tech huis snap. Hoe werken de apparaten. Deur gaat electronisch op en van het slot via wifi via een app, de verlichting bedienen ze ook met een app, maar gelukkig voor deze simpele ziel hadden ze ook een handmatige bediening liggen. Want die app heb ik niet op mijn (bijna Ruttiaanse Nokia) telefoon.

Ze vroegen wat ik wilde kijken op tv. Nou ja...eigenlijk  Endeavour op RTL8 later, maar die app hadden ze niet of kon ik niet vinden. Kijk ik dan nog wel vandaag of morgen. Vertelde dat ik thuis regelmatig geen tv kijk, maar iets lees of andere zaken doe. En ook nogal saai, vrij vroeg naar bed ga omdat mijn wekker vroeg gaat. 

Ik keek een stukje naar True Detective serie 1 op een app die ik niet heb (heb er maar eentje eigenlijk, maar toen dus gaan zoeken naar mijn programma, maar kon niets vinden en toen maar wat geNetflixt, want wist niet meer op welke app die True Detective draaide.  Die Netflix app deel ik met mijn zoon. En hij wilde niets ervan weten dat ik hem zou betalen hiervoor.

Mijn tv is dan echt very old school (ja, ook oud!). Zonder apps, nog net wel met een afstandsbediening, en wel plat, maar ook niet enorm wandvullend. Maar boeien. Ik heb liever ruimte voor mijn boeken en het speelgoedplekje voor de kleinkinderen. Zal wel rommelig en geheel niet stylish ogen, maar wel uitnodigend en al heel vaak met veel plezier gebruikt door de oudere kleindochters. 

Ook dat alles hier niet heel stylish is en nogal oud en mijn huis een sociale woningbouw woning is, met een keuken die in 1994 hip was (alleen de deurtjes werden toen vervangen en het keukenblad) en waarschijnlijk dan binnenkort ook weer, want trends komen terug na 30 jaar.  Maakt me ook niet uit. It does the job.

Wel moet ik echt iets met de vloer gaan doen. Ook uit 1994 en ruim versleten. Dus daar schaam ik me wel een beetje voor als ik de huizen van anderen zie waar alles zo up to date is (denk aan visgraat parket en zwarte stalen binnendeuren met glas en buiten een overkapping of royaal scherm met passende tuinmeubels) en niet versleten en oud(bollig en kleurig).

Moet ik mijzelf er ook even eraan herinneren dat volgens de normen van het Juridisch loket ik nog steeds hulp daar mag vragen want val onder de norm van een laag inkomen. Dus dan heb ik ook minder financiële ruimte om met elke trend mee te waaien. En zeker omdat ik het belangrijk vind reserves te hebben. Mijn reserve olie voor mijn olielampje gevuld te houden. En misschien inderdaad ook ooit voor een tripje naar Zwitserland.

Dus niet miepen.

De zon schijnt, koffie was heerlijk, de was draait en straks mijn bed lentefris weer opmaken (winterdekbed eraf ritsen dus). 

Kijk naar alles wat er wel is. Zo direct de was buiten ophangen en even buiten koffie kunnen drinken. In vrijheid met genoeg te eten. 

Advies

Ben bij het Juridisch Loket geweest en hun advies is om die aanvraag niet voor akkoord te tekenen. De rechter zal beslissen of de aanvraag ingewilligd wordt, dus er komt een zitting en dan kan ik dan ook mijn bezwaren laten horen. 

Bovendien kreeg ik van een jongere zus ook vragen en gaf zij aan sowieso niet van plan was dit te tekenen.

Dus broer krijgt 2 handtekeningen wel en 3 niet. Dat lijkt me toch ook wat zeggen. 

Natuurlijk denk ik na over wat mij dit brengt. Hommeles is er sowieso al en door te tekenen gaan wij niet als familie opeens in harmonie leven. 

Blij mee

De was gisteren voor het eerst buiten gehangen. En daar oprecht blij mee zijn. 

In staat om nieuw rijbewijs en paspoort aan te vragen (qua geld) en dan er weer tien jaar vanaf zijn. Met kleurenfoto! En vingerafdruk. En een leuk praatje met de ambtenaar die binnenkort ook aan de herbruikbare gemeente-beker moet voor koffie of thee. Nog lelijker dan die bij mijn opdrachtgever.

Jullie opbouwende commentaar op vragen waar ik soms zelf niet goed zie welke keus het beste is of blijf hangen in mijn overtuigingen. Dat helpt enorm. Om het van een andere kant te zien, maar ook gezien te zijn in inderdaad iets wat nogal eenzaam is. Lees me gek in het boek over familie-opstellingen trouwens. En het gaat mij niet om een eventuele erfenis (die is door desbetreffende broer al verkwanseld toen hij mijn moeder adviseerde geld uit te stenen te nemen via een opeethypotheek. In een tijd waar hij als adviseur daar commissie over kon krijgen. 

In plaats van hypotheekvrij te zijn, wordt haar huis ieder jaar meer van de bank. Maar weet dat ze comfortabel kan leven zonder financiële zorgen en al maakt ze alles op; haar keus. Net als haar keus om aan goede doelen te geven - wat die broer belachelijk veel vond), maar dat mijn moeder nog een paar prettige jaren heeft, zonder dwang en druk.

Uitslag van bevolkingsonderzoek darmkanker dat er geen vervolgonderzoek nodig is. Weer twee jaar relatieve rust, want snap ook wel dat een poliep of iets zich morgen kan ontwikkelen.

De lieve foto's van de twee oudste kleindochters in hun feestkleding. 

Image by Marlies V from Pixabay

Tekenen

Moet deze week een moeilijke knoop doorhakken. Mijn jongere broer heeft een formulier doorgestuurd ter ondertekening, zodat hij bewindvoerder van mijn moeder wordt. 

Vind dit moeilijk omdat zijn plotseling interesse in alles omtrent mijn moeder, nu ze zwak is, zo haaks staat op constant in de contramine liggen en zeer zeer weinig contact en contact met haar kleinkinderen onthouden.. Plus de ideeën die hij heeft over hoe de zaken moeten gaan. Waarbij anderen dit dan voor hem mogen uitvoeren. 

En, net als zijn vader altijd zich gedroeg, is ook hij daar zeer dominant in. 

Is dit het beste voor mijn demente moeder?

Maar ook; er ligt een handgeschreven brief van vorig jaar waarin zij dit aangeeft en alles terugdraait hoe het jarenlang, via de notaris geregeld, liep. En alle regelzaken nu onder die broer gaan vallen. Heel duidelijk gedicteerd door steelzus en deze broer. (Maar dat kan ik uiteraard niet bewijzen). 

Dus dan is dit kennelijk hoe zij het wil. 

Heb haar wel later gevraagd of ze beseft hoe dan de taken verdeeld gaan worden. 

Oh maar dat wil ik niet. Ik moest de financiën blijven doen en na haar dood mijn andere broer haar testament uitvoeren. 

Wat zou er gebeuren als ik protesteer? Wederom een hoop gedoe, heibel en weet ik veel. Dan ben ik alweer de kritische zeikzus. Die in zijn ogen ook nog niet genoeg doet voor mijn moeder. 

Hij vond het toentertijd al enorm raar dat hij niet als bewindvoerder voor onze vader werd aangesteld, maar mijn moeder mij aanwees. En hij is rancuneus dus daar zal zijn pijn en huidige gedrag ook wel inzitten. 

Ik kan slecht tegen onrecht en onrechtmatige zaken. Maar ben ik daarin ook niet tegen Windmolens aan het vechten? Heb ik nou echt de hoop dat iemand opstaat en zegt: Nou...je ziet het heel goed en nu gaat alles anders. Echt niet. De grote bekken winnen altijd. Altijd.

Het zijn gecompliceerde familieverhoudingen, met een incest-broer, steelzus en zo'n dominante broer, die ook zijn handen niet thuis kon houden toen mijn zussen jong waren. Maar dat stopte omdat zus nee zei. Genoeg voer voor een zwaar boek.

De rest is letterlijk ver weg gaan wonen of houdt zich liever afzijdig, want het ouderlijk huis doet haar teveel aan die slechte herinneringen denken - wat ik volkomen snap en respecteer. 

En is hoe ik de dingen zie wel juist? Wat heeft een rechter aan een buikgevoel? Het draait om feiten en bewijzen.

Dus toch maar gewoon tekenen en inderdaad loslaten en accepteren dat dit is hoe het gaat. Dat dit ook het resultaat is van een moeder die niemand wil en kan afvallen en nooit harde keuzes kan maken. Niet voor haarzelf en dus altijd het onderspit delft. 

En haar leven overleven noemt al jaaaaaren en nooit genieten van alles wat er wel is. Heel zwaaaaar leven om met Brigitte Kaandorp te spreken. Is ook zo, maar de optie om zelf dingen anders te gaan doen heeft ze nooit aangegrepen. Lijdzaam alles ondergaan. 

Zie dat ik ook zulke neigingen krijg....dat dit dilemma lijden is en zwaar is. Oh oh oh...wat heb ik het moeilijk. Eet mijn zorgen het liefste weg, maar uiteraard helpt dit ook geen meter. 

Niet zie hoe fijn mijn kleinkinderen zijn, hoe rijk ik daarmee ben. Fluiten omdat de zon schijnt.  Blij mag zijn dat ik toch weer een betaalde baan heb, geen zorgen over controlerende instanties of ik wel genoeg mijn best doe om aan het werk te komen. 

Japan

Nu op de juiste tijd (de vorige in Australie werd ik wakker toen het al gedaan was) de wekker gezet, zodat ik de F1 van Japan live kon zien. Eerst nog via de app op mijn telefoon, maar toen er een Rode Vlag wapperde (stopzetten race) al heel vroeg in de race, douchen en aankleden en toen verder beneden op mijn laptop de race gekeken. Kan ik ook ondertussen online ergens wat commentaar geven. 

En ondertussen een lekkere kop koffie met opgeklopte soja-melk gemaakt en een heerlijk broodje uit de oven erbij. En toen verscheen ook nog de zon achter de wolken vandaag, want zo vroeg zag ik nog donkere wolken en nul zon.

Verstappen won deze race overtuigend. 

Mijn Japanse Kers is uitgekomen. De roze bloesem is heel mooi. Meestal pas eind april, rond Koningsdag, nu een paar weken vroeger. 

Vrijwel geen winter gehad voor mijn gevoel. Zo van de herfst doorgegleden/geregend naar de lente. 

Nog even voor wat Suikerfeest-kadootjes gekeken. Het was nogal druk bij ons in het winkelcentrum, dus was voor mij alleen naar winkel 1 en 2 en dan weer snel naar huis. Zo geen behoefte aan drukte en gedrang. Kon ik ook gisteren doen natuurlijk, maar toen wilde ik graag in de rozige mood blijven. 

En na het winkelen, nog even lekker achterin de tuin de laatste zon opgevangen en merkte dat ik telkens bijna in slaap dommelde met de krant in de hand. Was heel ontspannend kennelijk.

Hard nodig, die ontspanning, vanwege weer nieuwe, nou ja, te verwachten ontwikkelingen met betrekking tot mijn moeder. 

Hakken in het zand of gewoon maar helemaal accepteren dat dit alles is ontstaan door het niet willen kiezen van mijn moeder. 

Terrasjes-weer

Doe het te weinig, maar nu was er een mooie gelegenheid. Even lunchen met een vriendin. Zocht naar een plek waar je ook voor het terras kon reserveren; die waren er weinig. Nog even doorzoeken en kijken waar het lag qua zonnekans en gevonden, na advies van mijn zoon. 

Ook nog route met de bus bekeken, mocht de energie wat laag zijn. Het viel mee, dus lopend door de al drukke stad erheen. 

Wat een vakantiegevoel geeft dat. In het zonnetje (thuis al zonnebrand op gedaan), zonder jas (had zij al niet meegenomen en dat kon prima) en op een fijne plek. Vooral ook om mensen te bekijken. 

Doe dat, gewoon ergens lekker zitten in de zon, te weinig. Ja, kost geld, maar levert ook een hele prettige tijd op. 

Met een fijn mens ook nog eens. 

De Nederlander herken je aan het in een hemdje en korte broek rondlopen bij een straaltje zonneschijn en de slippers. Want het was al over de 20 graden immers.

Leuk artikel las ik over Nederlanders en hun terras: Terrasjescultuur

Grappig ook dat het weer toch wel degelijk invloed heeft op hoe ik de dingen ervaar. Veel luchtiger dan grauwe luchten en regen. 

Jullie ook?

Bloemkoolbezorgwijk

 Lastig blijkt het al jaren, om het juiste adres te vinden voor pakketjes. Vaak vind ik een kaartje in de bus (na mijn werk) dat men geweest is. Maar ik had niets besteld en ja hoor, voor het huis met hetzelfde nummer, maar andere straat in onze Bloemkoolwijk.

Of hoorde vrij vroeg de voordeurbel gaan. Toch maar even een broek aangedaan en naar beneden. Niemand.

Lag er van de week een klein pakketje achter mijn vuilnisbakken (mijn dirty mind denkt dan..goh toch een Satisfyer bezorgd) en ik zag dat dit voor mensen een straat verderop was. Maar even gebracht. Hij vertelde dat ook een zorgtaxi de weg kwijt was. Oh...dan was dat die bel die ik hoorde en de dag klopte waarop hij die taxi nodig had.

Niet bij nagedacht hoe ingewikkeld het is hier, in de bloemkoolwijk, een adres te vinden. 

Jullie bekend met de bloemkoolwijk?

Lentegroen

Die kleur had mijn avondeten vond ik.

Blij met mijn kleine tray-bake plaat. Heb maar een kleine oven en daar past niet zo'n grote bakplaat in, plus dat alles rond is. Zag bij de Blokker een één-persoons bak en heel fijn om daar dingen uit de oven in te maken. Vandaag dus met groene Broccoli (meestal eet ik wel een heel stronkje op) en courgette en dan voor de extra kleur nog paprika en wortel en voor de smaak een sjalotje gesnipperd. En wat stukjes aardappel, maar dat hoeft niet echt. Alleen moesten ze op.

Image by Nataly from Pixabay

Zo blij dat ik alles in huis had, dus na toch weer even langer doorhalen dan normaal, groente snijden en alles in de oven. En dan even bijkomen van een hele volle en drukke dag. Het regende aanmeldingen. Had de telefoon nog niet opgelegd of de volgende kwam door. En anders wel collega's die zo'n telefoontje aannamen. 

Sex and the city

 Nu op Netflix te zien.

Wat een jonge koppies toen. Leuk om even weer te zien. Als het regent en het regende veel. En net toen ik dacht dat ik wel even tussen de buien door kon fietsen, begon het ook tussen de buien door te regenen. Nou ja, droogt wel weer. 

Explosief

Vorige week kwam ik uit mijn werk op mijn busstation aan om in de middag thuis te gaan werken. Zag de bus aan komen rijden, en heel fijn, de tussendeur was precies voor mijn neus en ik zag al een lege stoel. 

Toen stormde een peloton Marchechaussees over het plein bij de bushalte, met getrokken wapens en gaven de wachtende passagiers aan dat we WEG moesten. WEG, niet instappen, WEG!!

Wachten wij dus maar een heel eind van de bussen vandaan. En zagen wat er gebeurde.

De passagiers in die bus moesten allemaal hun handen op hun hoofd doen en werden stuk voor stuk gefouilleerd. En opeens was het over en achteraf snap ik ook waarom. Ze namen de verkeerde bus op de korrel en moesten een bus hebben die vanaf dat busstation de andere kant opreed. Alle aandacht ging nu daarheen. Maar dat las ik pas veel later.

Man in bus aangehouden

Van de week ook een metrostation in Amsterdam (Rokin)  afgesloten vanwege dreiging. 

En een paar maanden terug op mijn werk ook een ontruiming vanwege een bedreigend uitziend pakketje bij ons in de hal. Het duurde uren voordat mijn werkplek werd vrijgegeven en we weer naar binnen mochten. Politie, brandweer en de explosievendienst waren aanwezig.

Je maakt nog eens wat mee. Heeft dit invloed; ben ik nu heel erg op mijn hoede of zelfs angstig? (Oh en nul nazorg he...).

Nee, helemaal niet. Overal kan dit gebeuren en de grootste dreiging is juist in de kleine kring. Van mensen die je kent en het niet verwacht. 

Uiteraard kan op mijn werk gebeuren dat iemand zo uit zijn vel springt dat hij/zij me verbaal bedreigt of erger fysiek aanvalt. In dat geval zijn er alarmknoppen. En lopen er beveiligers rond (de V-tjes noem ik ze altijd en die zijn super-alert). Dus van die potentiele dreiging ben ik me altijd bewust en probeer daarom dus ook die gesprekken zo rustig mogelijk te laten verlopen. Geen extra stress door mij of mijn gedrag bij een cliënt. Maar ja, dan nog weet ik uiteraard niet wat iemand kan triggeren. 

En vandaag op een treinreis terug ook weer een hele treinpolitiemacht op het perron. Maar leek erop dat ze juist iemand hielpen. Wel met heel veel man- en vrouwschappen. Het was ook zo'n beetje laatste trein zag ik.

Veilig thuis, fiets in de schuur en dankbaar zijn dat dit kan. Na middernacht naar huis fietsen, zonder bang om je heen te hoeven kijken. Of bang te zijn dat er een bom op je hoofd valt.

Mand

Kort en krachtig een verhaal doen. Op papier of gewoon live. Daar kan ik wel wat zaken verbeteren vind ik zelf.

Dan denk ik altijd weer even aan dit filmpje:

Dus schrappen wat niet nodig is. Kill your Darlings zei mijn schrijfcoach altijd (ook al honderd jaar geleden dat ik zoiets leuks deed). 

Wat wil je vertellen en ook aan wie? 

Soms ben je gelimiteerd door een vooraf bepaald aantal woorden wat je kwijt kan in een stukje. Meer past niet. Meer mag niet.

Of in zo'n (braak!!) Elevator-pitch. Is de lift boven, dan moet je praatje klaar zijn. 

Waarom ik aan "mand" dacht, was een mail die er al eventjes in concept staat aan één van mijn broers. Die niet blij was dat ik van vele giften die mijn moeder al vele jaren doet, er maar eentje af had gehaald, na overleg met haar. En uiteraard me nog even erop wees hoe dit naar zijn idee had gemoeten. Het waarom van verminderen van die giften geeft hij niet aan, maar wel liet hij mij weten dat hij dit belachelijk veel vond. 

Dus zonder enig respect voor wat voor mijn moeder belangrijk is en telt. En mij voor zijn karretje willen spannen.

My way or the high way. Dominant en manipulatief gedrag. 

Snap heel goed dat ik zijn gedrag echt niet kan veranderen. Zeker niet met een snedig mailtje. Maar wel mijn grens aan moet geven. 

OV-Flirt

Als ik op de bus sta te wachten, stapt er aan de overkant een man uit en al een tijdje groeten we elkaar. Hij komt zo te zien dan net van zijn werk terug en verdwijnt dan op zijn fiets richting huis (vermoed ik).

Op het station waar ik na de bus de trein pak,  staat er altijd een man op dezelfde trein als ik te wachten en ook hij groet mij. Moet in dezelfde stad als ik eruit, maar ik loop zo snel als een slak die afremt in de bocht, dus ik zie hem dan al ver vooruit me lopen als ik het gebouw inga waar mijn werk is.

Op de terugreis zien we elkaar zelden. (We stappen meestal helemaal achterin de trein in; daar is er nog plek.)

Andere werktijden denk ik, maar deze week zagen we elkaar wel op de terugweg. En hij stapte niet op ''ons'' station uit, maar eentje eerder. 

Het is prettig om een beetje te flirten. Breekt de dag aangenaam en ook het inzien dat ik voor sommigen toch nog een prettige misschien zelfs wel aantrekkelijke uitstraling heb. En ook net een beetje meer je best doen op hoe je staat (rechtop, niet met bochel en hangrug van de zware tassen) en een beetje olijker kijken.

Joh!

Plof

Toen ik, alweer ergens midden in de nacht, wakker werd, keek ik even op mijn NS-app. Oh..verstoring op mijn traject. Leek erop alsof er helemaal geen trein richting mijn werkstad reed vanaf mijn vertrekstation.

En ook nog een wisselstoring. 

Had al helemaal geen zin meer in dat gereis. Kon ook niet meer doorslapen. Maar toch maar wel naar de bushalte gegaan, ook daar had de bus vertraging en zat propvol. Maak maar zin! Zo erg is het allemaal niet; niet zo miepen.

Op vertrekstation stond aangekondigd dat mijn trein wel ging, maar niet op het tussenstation zou stoppen. Lastig als je daar werkt. En juist op dat station stappen veel mensen in en uit.

Lees ik dat er een plofkraak was geweest op het station en de treinen daar niet konden stoppen. Wel langsrijden (gelukkig).

Plofkraak

Op de terugweg had mijn trein ook vertraging, maar dat is al bijna 'normaal'. Bus terug was ook later dan de planning, maar ik nam me voor me nergens over op te winden. Totaal zinloos. 

Alweer erg druk op mijn werk, alsof er steeds meer mensen in de problemen zitten. Had maandag 4 huilende mensen of aan de telefoon of aan mijn balie. Dus mijn reis- en werkstress is dan nogal een luxe-probleem.

Toch merk ook ik het effect van mijn luxe-stress en de familieperikelen. Voel me nogal alleen staan. Geen verbondenheid. En een conclusie (van mijzelf) dat ik ook niet kan verbinden en daarom dus alleen ben. Ben moe en ga al vroeg naar bed.  Niemand die even in de avond tegen me praat en dingen relativeert of gewoon me een knuffel geeft. 

Moet echt goed beter voor mijzelf zorgen en daar ben ik niet zo goed in momenteel merk ik. Beetje inspiratieloos. Laag in energie. Buiten is het grijs en ik vind het ook nog koud. Kon ik maar drinken of drugs gebruiken; lekker wegdoezelen. 

Dus wil ik kijken naar mooie dingen, lieve dingen, wat er allemaal prettig is. Niet zoals mijn tulpen in de vaas, het koppie laten hangen. Dus nieuw bosje gekocht voor een diepte investering van 3 euro!

Daarna toch maar even in de tuin wat dingen doen, maar brrrrr...koud. En daarna even stukje fietsen en alvast wat kadootjes voor het Suikerfeest voor mijn kleindochters gekocht. 

En een goede gezonde maaltijd gemaakt. 

Doekoe

 De zanger van deze 'klassieker' is overleden. Net 53 jaar werd hij. 

Zat de hele dag met dat liedje in mijn hoofd. Ook omdat mijn broer vorig jaar al vond dat onze moeder belachelijk veel geld aan giften betaalde. En of ik daar eens doorheen kon gaan met mijn moeder.

Moeder vond dat alles zo moest blijven; goede doelen waar ze al jarenlang aan geeft en gaf. Niet omdat ze nu dement is en aan alles geeft en er opeens rare goede doelen bijgekomen zijn. Helemaal niet.  Op haar verzoek er eentje afgehaald; dat was een goed doel waar vooral mijn vader wat mee had en dan konden ze ook samen kastelen bezoeken. Maar vader dood, auto van mijn moeder ingeleverd en dus sprak het haar niet meer aan. Dus geregeld voor haar.

Had ik het volgens mijn broer helemaal niet begrepen. 

Oh jawel hoor. Hij vindt al die giften aan goede doelen onzin. En zijn wil is wet. Vanuit haar geloofsovertuiging geeft mijn moeder ook graag. Als Christelijke opdracht. En ook dat snapt hij niet. Of daar wil hij denk ik niet aan. Uberhaupt wat mijn moeder belangrijk vindt.

Zijn mailtje aan mij dat is van een toon daar lusten de honden geen brood van. Aanmatigend en kleinerend. 

Hij kan niet wachten, naar mijn mening,  tot hij alle touwtjes in handen heeft en ook de geldstromen van mijn moeder in zijn rugzak heeft. Terwijl mijn moeder dat jaren terug bij een notaris geregeld heeft dat ik haar bankzaken doe. En dat vond hij toen al stom. Waarom kreeg hij die taak niet? 

Ik voorzie dat hij binnenkort bij een rechtbank een volmacht gaat halen zodat hij al dit soort zaken zelf kan doen. Niemand die meekijkt. Nul transparant. Nu weet ik van de procedure bij mijn vader, waarin mijn moeder en ik bewindvoerder waren van mijn vader, dat iedereen voor akkoord moest tekenen. 

Gevaarlijke situatie momenteel. Vind ik.

Al met al slaap ik slechter hierdoor en voel ik me nogal rot. Dat de grote bekken altijd winnen, zo'n gevoel. 

Vervagen

Zal wel geen toeval zijn dat dit weekend veel te lezen was over dementie. Mijn broers - die het zaakje allemaal voortvarend en vooral zonder inmenging van mijn andere zus, broer en mij ondernamen (we zijn met 6), een echt democratisch proces, als ware het een checklist van een bedrijf - waren met moeder via de huisarts (ook daar is mijn zuster uit de route gesneden door broers) naar de geriater geweest en die had geconcludeerd dat er sprake is van gevorderde Alzheimer. Brief zat bij het zakelijke mailtje. 

Grappig dat die broer zo communiceert; op dezelfde wijze die hij zijn moeder zo enorm kwalijk nam als het over zaken van mijn vader ging. 

Die broer was toen al bang dat hij net als zijn vader ook zo zou eindigen, wilde zelfs een autopsie om te weten of het erfelijk was. 

Dus ik lees ook in de brief van geriater dat hij zijn angst voor zoiets daar ook heeft laten weten. Terecht hoor. Vooral als je weet dat mijn moeder (hoe ironisch) altijd riep dat iedereen in de familie van mijn vader dement werd! Alsof dat een zwak geslacht was/is.

Toen ik haar zei dat ik toch echt 50% van de genen van mijn vader heb en ze dus moet snappen dat zo'n uitspraak ook haar (natuurlijke) kinderen betreft en dus niet zo liefdevol of empatisch is. Oh..

En ze vergat voor het gemak ook maar even dat haar eigen moeder ook dement was aan het einde van haar lange leven. 

Geen verrassing deze conclusie, ik zag haar vergeetachtiger worden. Haar korte termijn geheugen was nihil en ook een façade ophouden dat alles gewoon prima ging. Ze had nergens last van immers? Nam de laatste maanden de telefoon op met (altijd goed dus altijd fout): Hallo...hoe gaat het!!? (Ze heeft geen nummerherkenning, dus dat helpt haar ook niet). 

Ze vergat mijn verjaardag vorig jaar voor het eerst, er was vorig jaar een wat ik noem CSI Moeder toestand, hele slaapkamer met bloed bedekt (ik schat een neusbloeding), ze belde een tijdje terug mijn dochter dat haar wekker maar niet uitging en hoe moest dat nou en dat tot drie keer toe dat ze haar kleindochter belde. In haar broodtrommel bewaart ze honderden zakjes en clipjes om die plastic zakje te sluiten. En plastic zakjes van brood.

Vertelde een tijdje terug een verhaal aan me dat de vriendin van mijn neef van de trap was gevallen en dat het kind waar ze van in verwachting was dood was. Heuh? Dat soort verhalen leek op die ik in de familie over mijn vader hoorde. Die een tante van het balkon zou hebben gegooid en dus tante dood. 

(Mijn familie kan nogal overdrijven of het was toen ook al de Alzheimer die sprak). Je kan er zo een boek over maken. 

Of ik ben een product van een gewelddadige vader natuurlijk en erfelijk belast. Weet ik veel. Waarom dacht mijn moeder nooit na over het effect van dit soort vertelsels? Want een tijd terug vroeg mijn zoon hoe dat nou zat met mijn vader en zijn gewelddadigheid. Was dat erfelijk? 

Alzheimer dus. Ik ben donateur van de Alzheimer stichting, al sinds mijn vader het had. Maar nog niets aan te doen. 

Hoe gaat dat lopen? Net als haar moeder, die ook op hoge leeftijd dement werd en heel angstig, want ze zou vast en zeker naar de hel gaan? Die stierf bang. In een verpleeghuis waar je accuut depressief van zou worden. Alles donkerbruin en naar volle incontinentieluiers stinkend. Op een zaaltje met nog 3 andere dames. Als bezit een kast met kleren. Verder niks van haarzelf. 

Als mijn andere Oma, die gewoon een lief oud besje werd en genoot van een wassen appel die voor de sier op haar fruitschaal lag in het goede verzorgingshuis? 

Als mijn vader, die op het laatst de muren beschilderde met zijn eigen poep? Of een seksuele relatie aanging met één van de bewoonsters en tegen mijn moeder zei dat dit zijn vrouw was. Mijn moeder kon daar goed mee omgaan; dan had zij in ieder geval geen last meer van hem. 

Dat is het nadeel van heel oud worden. Dan komen ook dat soort ziektes om de hoek kijken. Want verder is mijn moeder kerngezond. Nul medicatie. Woont nog zelfstandig, maar hoe lang dat nu dan nog kan?

Nog even snel testen of ik de Pindakaas nog ruik en nog een klok kan tekenen.... 

Weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeekend

 Hehe!  Treinen heen en terug vertraging, maar laatste werkdag van de week. En nu: weekend!

En wederom niets op de planning. Mevrouw Megasaai tot Overloon.

Nee, dan Jerney met haar sexy pakje:

Moet even wat verzinnen om mijn zinnen te verzetten. Leuke afspraak van de week valt helaas uit, maar door een hele goede reden. 

Wilde de dag na Pasen ook vrij, plant de manager een team-overleg op die dag. Pfffffff. Dus al aangegeven dat ik eerder heb doorgegeven vrij te willen die dag. En dat overleg? Stuur de notulen maar (die men nooit maakt).  Heb behoefte aan een tijdje vrij. Duidelijkheid omtrent de geestelijke gezondheid van mijn moeder ontvangen via een broer. 

Toch leuk dat ik die club sponsor. Nu ook voor mijn moeder. En wie weet straks ook nog voor mijzelf. 

Beestachtig

 En ja hoor, ik voorvoelde het al; gisteren mocht ik ook opeens even de nieuwe inwerken. Op mijn werkplek, dus kwam aan niets van mijn eigen werk toe. Niets.

Komt de baas nog even beneden rondstappen en oh ja...werk je nog wel al je taken af? 

Het is dat ik zo keurig ben opgevoed; of eigenlijk geleerd heb om me niet te laten gaan, want dan volgt straf, maar ik was echt verbaasd dat nadat ik aangaf het te druk te hebben momenteel zo'n opmerking maakt. Waar de nieuwe bij was uiteraard; hij begrijpt al dat ik niet flip. Toch maar leren, net als andere drama collega's dat WEL te doen. Ga eens janken, schreeuwen of met deuren slaan. 

Ga hem hierop vandaag dus even op aanspreken. Want gisteren een superlange dag gemaakt om alles toch nog redelijk bij te hebben.

Er is namelijk niemand ter ondersteuning van mijn werkzaamheden.

Dat voelt Bor de Wolf en ongewaardeerd. Met zijn spin in het web!

Bij de beesten af dus.

Het is Lente

En het regent.

Was op mijn kantoortijd wakker. Zag het al aan hoe licht het buiten was. Nog even een beetje gerommeld en toen lekker douchen en aankleden en met zorg mijn haar doen. Want wilde pasfoto's laten maken voor de aanvraag nieuw rijbewijs en paspoort. 

Keek ook even op zolder naar mijn Lente/zomerjassen. Want gisteren was het toch wel warm in mijn winterjas.

En net toen ik dacht te vertrekken; regen. Nou, daar gaat het gefohnde haar, dus maar even uitstellen. En de administratie dan maar doen. 

Afspraak bij de gemeente pas over 3 weken, maar nog op tijd. Wilde er geen vrij voor nemen en dus even goed kijken wanneer het dan wel kon. Maar nu zit mijn haar prima en wilde niet langer wachten ermee. Met een pasfoto laten maken.

Lekker op de fiets erheen, eerst nog mijn nieuwe OV-abonnement op mijn kaart laden, omslachtig dat ze dat ook niet digitaal erop kunnen zetten. 

Heerlijk weer, heiig, maar wie weet zou de zon toch nog achter de wolken vandaan komen. Eerst maar die pasfoto's laten maken. Las op de gemeentesite dat er per document maar één pasfoto, in kleur nodig is. En laat ze dan bij een door de gemeente goedkeurde fotozaak maken (hahah...daar kom ik al jaren).

Zitten, haar goed doen (oren moeten te zien zijn) en die lok mag niet over je wenkbrauw, die moeten ook te zien zijn (goed dat ik ze wat donkerder maakte met mijn whiteboard permanent zwarte marker!!), klik en klaar en dan nog eentje voor het idee. Kon ik kiezen en dan ben ik weer voor tien jaar onder de pannen. Nu in kleur die pasfoto's dus van tevoren al nagedacht wat leuk staat. Nou ja, dat doe ik altijd wel. 

Daarna even bij de boekenwinkel kijken, nog een leuk boek voor mijn dochter gekocht en kreeg het boekenweek geschenk ook nog erbij en een leuke speurtochtkaart. Liep nog even een winkel met aparte kaarten binnen voor een ex collega die binnenkort uit dienst gaat (en bijna met pensioen, maar geen zin meer om dat af te wachten). Dan gaat ook de enige die ik kon vertrouwen om ook discreet te zijn. Niet direct dingen door te bleppen naar 'de baas'. 

De fiets weer opgezocht en nog even een omweg, langs een mini-bieb waar ik een interessant boek van Yvonne Keuls uithaalde en omdat het vandaag Lente is, ook nog even omgefietst en door het bos. Maar daar was het nogal grijs en begon het alweer te regenen en keek naar het grote meer in mijn eentje op een betonnen bankje, met mijn voeten een beetje in de nattige modder en mijn boekje. Nu snapte ik al die molshopen. Er zat gewoon regen in de lucht. 

Dus in de regen naar huis, maar even genieten van een warme kop thee. Nog even niets hoeven. Groente gesneden voor een lekkere soep en dan was de dag alweer bijna voorbij. De afwas doen, kleding voor morgen klaarhangen. 

Spin

Op mijn werk is mijn leidinggevende weer erg tevreden met zichzelf, terwijl hij niet wil ziet wat er echt gaande is. Maar ja, hij zit in een positie waar hij niets kan beslissen of veranderen, alleen zaken van het management mag doorvoeren. Sturen hem dan af en toe op een hei-training en dan fijn weer doorrrrrr.. 

Of een leuke Wraps bijeenkomst (lekker wraps eten met het management en dan ook brainstormen hoe personeel te werven of te houden). Of joh...mag jij fijn een zakelijke auto uitkiezen!

Wij hebben dringend een ervaren kracht nodig. Wat neemt hij aan? Iemand met ervaring als vrijwilliger, maar geen specifieke ervaring in dit beroep.  Voorspel dat deze heer tamelijk gefrustreerd gaat worden, want wij zijn er voor het proces, het afvinken van de taken (zoveel mogelijk graag) en die cliënt is een product. Die zie je een keertje of twee en dan is het klaar. 

Als ik hem maar weer niet hoef in te werken, dan zal het mijn tijd wel duren. Een andere collega vond ik heel onrustig overkomen. Ze is op huizenjacht in een geheel andere provincie dan de werkstad. En ook nog maar een jaartje in dienst, dus dan zie ik de bui alweer hangen. Die bui herken ik uit ervaring he. 

Die zoekt al wat anders. Van een andere collega weet ik dat zij bij een gemeente heeft gesolliciteerd, waar ook haar broer al werkt en nog meerdere ex-collega's van mij. Bruto salaris daar is euro 1000,00 per maand meer, plus betere arbeidsvoorwaarden. 

Kies voor jezelf.

Waarom doe ik dat eigenlijk niet dan, als ik het allemaal zo goed 'zie'? Ben ik Barones van Schijthuizen geworden?

Leidinggevende gaf aan dat sommige collega's vonden dat ik minder scherp was de laatste tijd, er waren losse eindjes. Hoe kwam dat. En was dat inderdaad zo?

Fijn zo'n mes in je rug van collega's die aardig doen (als het uitkomt), maar het niet zijn. Ben je één dagje vrij en dan weet je al direct wie die "sommige" collega's zijn. Ze komen niet naar mij, maar direct naar de baas. En lekker spuien. Al hun ideetjes gaat hij dan ook mee in. Dus ja, ik zag het al aankomen.

Nu had ik dit al half verwacht en het klopt ook dat ik wat steken heb laten vallen, dus wist precies wat ik wilde zeggen. Ook dat het klopt. Dat ik nog steeds wacht op een structurele oplossing voor de baan van 40 uur in 32 uur proppen. En onze software niet zo vriendelijk is om mee te werken. Daar gaf hij me gelijk in en ook dat het niet goed werken van die software frustreert. Gaf hem ook direct aan dat ik echt op tijd stop, want trein te halen. Te vaak laat thuiskomen is nogal vermoeiend en ik heb mijn energie juist hard nodig. 

Noemde mij de spin in het web. Zooo belangrijk mijn functie. Daar begon alles. Tsja. Voel me dan meer een Zwarte Weduwe spin. Of een saaie huisspin. De werkspin, die alles braaf upload en doet en regelt. Maar waar iedereen schijt aan heeft en in de stofzuiger opzuigt als het zo uitkomt. 

Toen ik dat hoorde van 'sommige collega's' dacht ik aan de bij mij voor de deur geparkeerde auto met een leuk nummerbord, als je Engels bent dan.

 

Eerste keer oppassen

Had er speciaal voor vrij genomen, dan konden mijn zoon en zijn vrouw even samen lunchen en wat andere zaken samen regelen. En ik op hun dochter oppassen. Gewoon overdag. En bedacht ook; goh al die extra uurtjes werken, laat ik die maar eens compenseren. Was ook weer de eerste dag vrij dit jaar. 

Zou ik alles nog snappen van een baby? Is ook alweer 3 jaar geleden. En alles zo klein en teer. Afgesproken dat ik naar hun huis zou komen. Makkelijker dan hoeven ze niet alles mee te sjouwen naar mijn huis. 

Na een bezoekje aan de Ikea met de bus naar hun huis gereden. Ze dronk nog borstvoeding, maar omdat mijn schoondochter op vakantie een paar dagen in het ziekenhuis was opgenomen (voedselvergiftiging en daardoor uitgedroogd, maar men dacht aan veel ergere zaken in het ziekenhuis en dat hoorde ik pas toen ze alweer thuis waren) zijn ze toen op melk uit een pot overgestapt en tot hun verbazing ging dat - gelukkig - meteen goed. Dus beide soorten stonden klaar en uitleg over hoe warm dan de melk mag zijn (nou, die wist ik nog wel hoor en dat zei ik ook), maar snap ook hoe jonge ouders graag willen dat alles goed gaat en zoveel dingen zijn nieuw en hun eerste keer. En voor mij voelde het ook weer even als nieuw, maar wel heel vertrouwd.

Ze leek hongerig (ook dat herkende ik) en ze dronk heerlijk haar flesje borstvoeding leeg. Mijn zoon vertelde al dat ze supersnel drinkt altijd. Hield haar rechtop tegen me aan om haar te laten boeren, maar er kwam weinig. Wel werd ze slaperig en ik legde haar in haar bedje. Met frummeldoekje en speentje. En ik verschoonde haar nog, voordat ze ging slapen. Lekkere natte luier, dus ook altijd een goed teken

. 

Voordat mijn zoon vertrok vertelde hij nog even wat voor gezichten ze trekt als ze moet poepen en dat je dan heel goed merkt wat ze doet, mocht je het niet ruiken. Het stadium dat alles van je kind heerlijk is en zelfs de poep naar roosjes ruikt, zijn ze voorbij. 

Na haar slaapje even in een soort stoeltje (meer een ligstand, want zelfstandig zitten kan ze nog niet) op hun kinderstoel. En even praten met elkaar. En ja hoor...ze trok me toch een gezicht en ik rook het ook. Dus verschonen maar. Het zat overal. Dat was nog even een uitdaging om verder niets vies te maken, maar maillotje en rompertje zat onder. Ja, de leuke dingen van oppassen, maar zelfs daarvan kon ik de lol wel inzien. Gelukkig zat in de babytas een rol plastic zakjes en daar kon ik de stinkluier fijn indoen, voordat hij in de prullenbak verdween. 

Voor ik het wist appte zoonlief dat ze nog even naar hun nieuwe huis wat spullen gingen brengen en ze daarna mij naar huis zouden brengen. Dat hoeft niet, de bus brengt me ook prima, maar ze doen het graag en hun skispullen moesten ze ook nog ophalen bij mij.

Het blijft een wonder; dat je eigen kinderen ouders zijn en hoe lief en prachtig de kleindochters zijn. En bij allemaal bekende familietrekjes ziet (of wil zien hahah). 

Was fijn om elkaar na een lange tijd weer te zien. Lange tijd = vanwege een lange vakantie in Verwegisthan.

Magneetvork

Toen ik voor een ontbijtje en even rondkijken naar de Ikea wilde, stond ik op tijd op (moest bijna mijzelf dwingen - doe eens iets anders dan normaal!! Kom op!!) en was ook - gelukkig - op tijd bij de bushalte. De bus had vertraging, dus gaf de app aan dat ik mijn trein naar de Ikea niet meer kon halen. 

De bus reed lekker door en ik was op de ETA op het station en wist waar ik moest zijn, dus haalde mijn trein. 

Op naar de Ikea dus, je ziet het al liggen vanaf de halte. Daar de zij-ingang in en daar was een versperring. Gelukkig zat er wel een medewerker bij een service (afhaal) balie en die vertelde dat ze pas een uur later open gaan. Oh echt?

En het restaurant over een half uur. 

Had ik beter dus die volgende trein kunnen pakken.

Zo lang was ik er dus al niet meer geweest en natuurlijk een beetje dom dat ik niet eerst na had gekeken hoe laat het feestje begon. 

Maar even buiten, in een mager zonnetje, staan wachten. Kon ik zien hoe mensen hun auto parkeerden (oh, verlangde toen ook even naar een auto, hoe eenvoudig en makkelijk alles weer meenemen naar huis) en nog ruim een meter ruimte achter hen hadden tot einde vak. En dat met moderne auto's met parkeerassistentie en een oplader. Verbazingwekkend altijd weer. 

Eindelijk mochten we Ikea in. Gooide mijn winterjas in een kluisje en hoppa, naar het restaurant, waar het gelukkig nog niet heel erg druk was. Ook het goedkope Ikea-ontbijt was verdwenen (toen, in het stenen tijdperk voor maar 1 euro) en dus maar zonder miepen wat zaken uitgekozen die me lekker leken, maar achteraf blijf ik het toch het beste doen op mijn havermout met lijnzaad en sojamelk en diepvriesfruit. En een snufje kaneel. 

Toen ik een beetje met mijn bestek aan het rommelen was, zag ik dat de vork en het mes aan elkaar bleven kleven. Alsof er een magneet in de uiteinden zat. Zo grappig. Als je alleen bent moet je ook altijd weer even nadenken als je nog een keer koffie haalt (jahaaaa...gratis voor family-leden) en je boeltje onbewaakt laat staan. Zo zag ik veel stellen en families waar er dan eentje de opdracht bijtanken had. En de rest lekker kon blijven zitten. Zag iemand wel drie keer koffie halen. 

Had daarna eigenlijk weinig zin in een speurtocht door de Ikea, ook omdat ik hierna op een vooraf afgesproken tijdstip bij mijn zoon moest zijn en ik geen vervoer had voor eventuele grote stukken. 

Dus alleen twee kaarsen gekocht en een set siliconen afdekdoekjes voor potjes in de koelkast.

Wel leuke tuinmeubelen gezien, maar dat bleef bij kijken, kijken en niet kopen. Miste een beetje de lol van het rondneuzen. Wat jammer was, want had me er lang op verheugd. En werd een beetje gek van het verplicht de hele route moeten volgen, zelfs met afsnijden van die langere route. 

Zag ook alleen nog maar zelfbedieningskassa's. Geen enkele kassa meer waar een mens je spullen over de scanner haalde en je nog even goedemorgen kon zeggen. 

Voelde me een beetje Bor de Wolf. Vooral met al die stellen of families. Gelukkig had ik een uitermate leuk vooruitzicht voor de rest van mijn vrije dag.

Woorden doen wel pijn

Kreeg van mijn dochter even een reminder over hoe ik moet opletten wat ik zeg en tegen wie.

 
Dat vooral een kind niet snapt wat 'grappig' is bedoeld, maar alleen hoort dat ik haar vader een sukkel noem. Nou ja, zijn gedrag, maar dat snapt een kind niet. En uiteraard zijn kinderen loyaal aan hun ouders, dus dat Oma dat soort dingen eruit floept geeft stress en verdriet. Stom van deze Oma. (Mijn dochter was jarig geweest en hij had daar niet aan gedacht. Even de context aangevend waarin ik dit zei). 

En mijn dochter wees me er ook nog op dat mijn ouders *dus haar opa en oma* constant inwreven wat een ontzettende sukkel haar vader was/is. En ergere uitdrukkingen.

Ondanks dat ik tegen mijn ouders na mijn scheiding had gezegd dat ze hun mening over hun ex-schoonzoon voor zich konden houden in gezelschap van mijn kinderen. Maar ja, als je ouders over je denken dat je een snotneus bent en zij het volste recht hebben om hun mening te ventileren of ongevraagd advies te geven en er thuis helemaal nooit werd nagedacht over de impact van zaken, daden en woorden, dan was het nogal een niet realistisch hopen dat ze nu wel dingen anders zouden aanpakken.

En nu dus ik zelf ook hoppa in die valkuil gedonderd! Dat viel me zwaar van mijzelf tegen.

En lees ik even terug hoe mensen zich direct aangesproken voelen als ik mopper over ambtenaren en ook dat ironisch en grappig was bedoeld en zeker niet beledigend, sterker nog ik solliciteerde een aantal keren naar een functie als ambtenaar, had ik daarvan moeten leren.

En dat dan toch niet doen. Gedachteloos het eruit floepen. 

Dat spijt me heel erg. 

Dus wie is de ware sukkel?

Geen stroom

Werd gisterenochtend gevraagd of ik na mijn werk even een paar uurtjes op mijn kleindochters kon oppassen. Dus sprak af dat ik naar het werk van mijn dochter zou reizen, vanaf daar konden we de kinderen uit de opvang ophalen en dan kon zij haar ding doen. En ik eten met de kinderen en ze naar bed brengen.

Ze had voor een nichtje van een vriend cupcakes voor haar verjaardag gemaakt en moest alleen nog de versiering erop maken en spuiten en dan konden ze gebracht worden. 

We waren net 2 minuten binnen of alles werd donker. Lichten uitgevallen. Geen kortsluiting, want we waren nergens nog aan geweest, alleen de lampen aan gedaan. 

Hoe moest ze nu zonder mixer haar cupcakes nog versieren? Een buurvrouw kwam ook al informeren of bij haar ook niks het meer deed. In het hele gebouw was alles uitgevallen. Ook aan de overkant was het donker. 

Hele plan van mijn dochter dreigde in het water te vallen. De stroombeheerder gaf aan dat er inderdaad storing was en dat kon tot rond 22.00 uur duren. 

Dus stelde ik voor naar mijn huis te gaan (woon in andere stad) en aangezien ik een mixer heb dat ze daar haar baksels en versiering verder afmaakte. Kinderen konden bij mij eten en eventueel wel blijven slapen als het laat werd. 

En het was al later dan de bedoeling was. 

Bij mij thuis kwam ze erachter dat ze haar spuitzak en spuitmondje niet meegenomen had. Gelukkig had ik, na pogingen met een dikke plastic diepvrieszak en een spuitmondje uit mijn keukenla, nog een heel oud plastic ding waarmee je 3 cupcakes per keer kon versieren (qua inhoud heel klein) en eerst ging dat niet zo soepel, maar uiteindelijk had ze alle 50 stuks versierd. Zag er fraai uit. 

Zij vertrok, ik zette de Harisa-soep op die ze mee had gegeven en de kleindochters waren alweer lekker aan het knippen en fröbelen. En toen ze ook nog de tas met de Barbies van boven erbij haalden was het helemaal feest. Want de oudste wilde graag een topje en rok voor een Barbie maken (van vilt), dus ik hielp met knippen van de stof en al snel was ze blij met het resultaat. Ze knipte nog een hartje uit papier. Leuk op het topje!

Ondertussen lekkere soep eten. Ik deed er Nederlands volkorenbrood bij (nee Oma, doe maar zo, niet geroosterd) en dat vond de oudste zo heerlijk, die wilde nog wel een sneetje brood. De ander liever nog wat soep. Daarna deed ik de afwas, de dames speelden lekker verder en het was gezellig. 

Lekkere chaos in de huiskamer, want ook nog even met Lego spelen. Maar alles kan weer opgeruimd worden uiteindelijk, dus maakte me niet druk. 

Ook Ken kreeg een broek. Dan leek het weer wat. 

Mijn dochter belde dat ze nog een kwartiertje rijden van ons vandaan was, dus zorgde ervoor dat de dames hun schoenen weer aanhadden en jassen. Alle spullen van mijn dochter afgewassen en klaargezet in een grote tas dus ze konden zo door naar de auto en naar huis. 

Toen ze thuiskwam deed gelukkig de stroom het weer. Maar dat was inderdaad rond de tijd die Liander had aangegeven. 

Ruimde de zaken weer op en was blij dat ik haar even kon helpen. En dat ik die dag in de middag thuis werkte, dus zo flexibel kon zijn. Stopte gewoon netjes op einde werktijd, maar hoefde niet nog extra te reizen vanuit werkplek en kon mijn spullen laten staan. Opruimen kon daarna wel.

Vanochtend nog even de laatste snippers gekleurd papier (overal hartjes op getekend, zo lief!) opgeruimd en verheugen op een lunch met een vriendin later op de dag.

Die lunch kon helaas niet doorgaan. Geen treinverkeer op het traject vanwege een aanrijding. Doen we het wel een andere keer en ik belde mijn reservering af waar ik had bedacht te gaan lunchen.

Dus flexibel zijn en blijven is het toverwoord en dan komt alles toch nog wel weer in orde. Op de één of andere manier. 

Toen belde in de middag mijn zoon. Of hij het ledikantje voor zijn dochter kon ophalen (stond hier gestald) en in hun nieuw huis kon zetten en oh ja, even de skispullen hier weer stallen, die zou hij dan van de week weer ophalen, anders kon bedje nu niet mee. Skispullen bij vrienden bij mijn stad opgehaald. Dus hij en zijn vrouw kwamen en snel langs, haalde bedje op en vertelden hoe 'vreemd' het voelt als hun kindje naar de opvang is. 

En eind van de week ga ik een paar uurtjes oppassen, dus ook daar even wat afspraken over gemaakt. 

Toen ze wegreden kwam zijn halfbroertje nog met een aantal vriendjes door de straat fietsen. Dus ook even aangesproken. Qua leeftijd kon hij zijn vader zijn. Zo zag ik hele familie weer even. 

En toch kakte ik een beetje in. Energie een beetje weg. Nog even maar de vloer dweilen dan is het a. schoon en b. ruikt het naar gedane arbeid. 

Kon verder niets leuks verzinnen. Maak het dus maar even gezellig voor de avond en dan lekker op tijd slapen.