Op mijn werkplek is zeuren en klagen tot een tweede natuur verheven, vooral bij de dienst die er voor de burgers moet zijn, die kwetsbaar zijn. 'Ze' krijgen alles en 'wij' moeten daar hard voor werken. Even vergetend dat aan dat 'krijgen' ook een hele rits van verplichtingen hangt en openbaarheid en restricties in en van je hele leven, die zij niet hebben.
Als 'hard' werken betekent dat je de hele ochtend met je familie hebt zitten appen, ondertussen nieuwe schoenen uitzoekt op je werkcomputer, onderling met je collega's je gal spuwt over van alles en nog wat en af en toe een gesprekje voert terwijl je salaris voor dit alles al stukken hoger is dan de meeste mensen in zo'n positie, geef dan mijn portie maar aan Fikkie.
Ben juist me heel bewust dat ik een kwetsbaar mens tegenover me heb, die lang heeft moeten nadenken of hij/zij zich hier moet melden. En dan ook nog op een plek waar iedereen je ziet en kan horen.
11 opmerkingen:
Degenen,die jou treffen hebben het geluk van een begrijpend persoon
Bah wat een nare houding hebben die collega's...ik ben zo blij dat ik daar niet mee hoef te dealen.
En ik vind het zo knap dat je maar standhoudt, doorgaat, hoe beroerd het er ook is. De clienten mogen in hun handen wrijven als ze jou als contactpersoon hebben!
Ik heb ook zulke collega's gehad en hen een keertje "de oren uitgepoetst", aangezien alles op mijn bureau geplempt werd en ik maar buffelen om het rond te krijgen.
Resultaat was dat ik ontslagen werd, terwijl ik het toch echt netjes gezegd had, daarbij was mij letterlijk gesmeekt om toch nog dit werk te doen, want ik had al een andere functie binnen het bedrijf, maar ik moest dat team opleiden tot mijn niveau, waar ze helemaal geen trek in hadden: waarom zouden we, jij kunt het toch.....
Je roept oud zeer op met je bericht, maar helaas wel heel herkenbaar.
Sterkte, je weet waar je het voor doet, maar het zou zoveel prettiger werken zijn met collega's die de importantie van het werk zouden beseffen!
Lily
Hier sluit ik mij volledig bij aan!
Dit was onder Izerina bedoeld
Ik hoor dat soort praat ook regelmatig en probeer er tegenin te gaan. Maar juist op jouw werkplek vind ik het toch wel heel ernstig!
Jeetje dat klinkt echt niet als een fijne werksfeer zeg....
Wat een mooi stukje weer en ik geloof jou meteen. Ooit zei een vriendin tegen mij; ik ben zo jaloers op jou dat jij zoveel vrije tijd hebt. Toen zij ziek werd moest ik op mijn tong bijten om niet te zeggen; heerlijk he die vrije tijd.
Je collega's maken er echt een potje van, over de ruggen van jullie clienten. Tegelijkertijd: met zulke slechte werkomstandigheden krijg je zulk personeel - ik weet uit het verleden dat cynisme op de loer ligt als je arbeidsomstandigheden niet goed zijn - je kunt niet goed voor mensen zorgen als er niet goed voor jou als werknemer wordt gezorgd (jij dus wel - maar ik maak me soms wel eens zorgen om je - het is écht geen fijne werkplek waar je Zit!!)
Ik ben zo'n kwetsbaar mens die afhankelijk is van dat soort "hulpverleners". Volgens hen mag ik dankbaar zijn, want ze hebben het goede met me voor, bla bla enz. Ondertussen sturen je ze van het kastje naar de muur en weer terug. Of ze houden je eindeloos aan het lijntje. Als ze al iets doen is het sturen van foute informatie. Zeg je daar iets van zegt dan beweren ze bij hoog en laag dat je hen niet begrepen hebt...
Het beroerde van dat soort lui is dat je ze (helaas) nog nodig hebt ook. Inmiddels weet ik dat je nooit alleen het gesprek met hen aan moet gaan en altijd iemand mee moet nemen en/of mee laten luisteren.
Gelukkig heb jij een heel andere mentaliteit en wil je echt helpen. Klasse!
Ik heb schatten van collega's maar ze zien én waarderen niet wat ze hebben. Lopen te zeuren over drukte. Drukte? Ga eens een dagje mee naar Croos denk ik dan.
Een reactie posten