Pas na jaren gaf zij haar moeder dan maar zelf een grotere foto. Van de week ratelde moeder weer eens onbekommerd over haar ditjes en datjes. Tsja...dat het zo vol stond op die schoorsteenmantel. Niet dat zij dat zelf graag zo wilde, maar ja...die kinderen he..en dan ook nog tig kleinkinderen. Dus toch al die aangeboden foto's en van al die trouwpartijen maar allemaal op die plek. Want anders gingen ze mekkeren natuurlijk.
Goh. Apart mam. Dat jij dat als mekkeren ervaart. Maar ja, dat doen lammetjes natuurlijk die hun moeder niet zien. Of voelen.
----
Bij haar werk bij een telefonische hulpdienst werd ze nog net niet juichend binnengehaald. Kijk eens mensen: iemand die gekleurde kinderen heeft!!
Alle deftige Aerdenhoutse dames dachten aan mensen met een kleurtje en kwamen niet verder dan hun Ghanese werkster. Maar die spraken ze vrijwel niet, want die twee tientjes salaris legden ze in de bijkeuken en dan pakte Ceci ze zelf wel. Hoefde ze geen contact te hebben. Want zo'n vrouwtje is toch anders.
----
Ze bladerde langzaam en zorgvuldig de catalogus door en zette een kruisje bij ieder item wat haar wel wat leek. Uiteraard alleen de afgeprijsde items. Nooit de volle mep betalen. Dat was zonde.
Zondag zou ze hem weer zien. Hij had dienst. Of die sloerie er ook zou zijn wist ze zeker van niet. Die lag gelukkig in het ziekenhuis.
Als ze dezelfde tactiek als dat mens zou hanteren, moest ze deze periode haar slag slaan. Terug wilde ze hem. Terug. Maar dan moest ze er wel op haar best uitzien, daar had hij een zwak voor. En een goed oog voor details. Hij zag het altijd als ze nieuwe schoenen had. Of een bijpassende tas.
Heerlijk dat de spullen al zo snel aan huis werden bezorgd. Kon ze uitgebreid passen en combineren met andere setjes die al in haar kledingkasten hingen. Het was wel even zoeken, want de kasten puilden toch wel aardig uit, maar het was de moeite waard. Voor hem. Om hem. Elke week een nieuw setje.
Konden ze toch maar weer wandelen samen. Of naar de film. Of gewoon praten over vroeger. Vooruit, doe dat lila twinsetje er ook maar bij. Als het niks is, dan kan het gewoon weer terug. Die sloerie had een infectie erbij gekregen, dus voorlopig had ze vrij spel.
Leerde ze niet op de Engelse les dat 'all is fair in love and war".
-----
Lekker dan
Pas getrouwd met mijn Ghanese man en nog tamelijk jong en naief en niet echt veel wetend van de Ghanese gewoonten en cultuur, kwam ik uit mijn werk bij ons appartementencomplex aan. Beneden in de hal rook het naar iets wat al een week in een plastic vuilniszak had lopen rotten in de brandende zon en ik vervloekte een van de bewoners die waarschijnlijk zijn vuilniszak weer had laten staan ergens in de hal boven.
Hoe dichter ik bij onze verdieping kwam, hoe erger het ging stinken.
Toen ik de deur opendeed kwam er een afgrijselijke walm van bedorven vlees of erger me tegemoet. Mijn man stond achter het fornuis in een enorme pan te roeren. 'Gatver, wat stinkt het hier' riep ik uit, want ik kon me niet langer inhouden. Zes trappen lang had ik het al moeten ruiken en nu kwam het dus uit onze keuken.
"Stinken?" Hij was tot zwaar beledigd door die opmerking zag ik direct en ik schaamde me voor mijn niet echt subtiele uitroep. Maar ja, het meurde echt verschrikkelijk!
Hij legde uit dat hij Penssoep aan het maken was, een gerecht wat in zijn land aan Koningen wordt geserveerd of als je zeer belangrijke gasten verwacht. De pens had hij bij een Marokkaanse slagerij gehaald (toen nog heel bijzonder) en wat het extra smakelijk maakte is dat de inhoud van de maag (pens) er nog inzat. Lekker dat half verteerde gras. Het aroma walmt je tegemoet. Maar dat ik dus durfde uit te roepen dat 'het stinkt' was voor hem reden om de hele inhoud van die 10 liter pan soep door de gootsteen te gieten. Waardoor ik dus dat gras ook zag. En nogmaals rook. Dat ik ook nog zei dat wij in Nederland pens aan de hond serveren maakte de sfeer er ook niet echt beter op.
Daarna verdween hij spoorloos voor zeker drie dagen, want zo'n belediging dat was teveel voor zijn ego. Dat hij zich ook kon aanpassen aan wat in Nederland de norm was, dat was nog niet bij hem opgekomen. Of bij mij. Maar dat is een ander verhaal.
02 december 2018
02 december 2018
----
2 opmerkingen:
Ik zie het voor me en ik heb medelijden met haar.
Goed verhaal! Ze is arm zonder arm te zijn
Een reactie posten