Zou volgende week nu wel samen met mijn moeder naar het ziekenhuis gaan, voor de vervolgafspraak, dus geregeld dat ik alweer een dag vrij kan krijgen (lastige periode, iedereen vrij, voel ik me nog schuldig ook dat ik alweer weg moet), een auto geregeld (ook lastig want F1 weekend in België en autoverhuurbedrijf stuurt daar hun hele wagenpark heen. Dus weinig keus. Auto is even nodig want rondom station waar ik moet zijn rijden wekenlang geen treinen).
Mijn broer uit het buitenland wilde daar ook graag bij zijn, dus ook hij bijna ticket geregeld en vrij genomen en ook hij bezig een auto te regelen.
Heeft de zelfbenoemde medische contactpersoon de afspraak afgeblazen. De schoonzus. Zij had even gebeld met het ziekenhuis of die afspraak echt wel nodig was. Niet eerst even bellen met mij. Ik had haar geïnformeerd over de afspraak, ook omdat de bevestigingsbrief bij mijn moeder in de brievenbus lag. En ook even geplakt en geknipt wat ZIJ schreef over die afspraak (moeder hoeft niet mee!), dat moeder mee moest.
Dat afzeggen las ik pas gisterenochtend in de trein en was echt zo...tsja..van alles en nog wat. Verbaasd en ook weer niet want zo fokking voorspelbaar. Ook het verslag van de casemanager daar vond ik wat van. Want broerlief was daar online bij geweest, maakte als een pro aantekeningen van wat er gezegd is en dat klopt niet met het verslag.
Dat verslag is dan aangeleverd als plak en knipwerk door schoonzus. Dus ik zou heel graag de originele verslagen willen zien. Die toegang daartoe zou ik in mei krijgen, maar is nog steeds niet - door schoonzus - geregeld.
Er is iets rot en ik ruik het.
Als tegenwicht voor die rotlucht een kast in elkaar gezet voor in de tuin, waar ik mijn stoelkussens (hopelijk) droog in kan bewaren gedurende de buitenzitmaanden. Toen ik twee weken geleden een auto huurde *voor snot dus* ook maar even iets gedaan waar ik een auto bij nodig heb.
In de herfst leg ik ze weer in de schuur. Meer kussens dan stoelen en ook mijn stoelen moet ik nog beitsen net als mijn tafeltjes en ook wil ik nog een nieuw buitenkastje maken, het huidige staat op instorten, maar ook die onderdelen eerst in de beits zetten anders is het volgend jaar ook rot.
Zo blij met mijn nieuwe parasolvoet. Niet meer bang zijn als er een beetje wind staat dat dan mijn parasol weer overdwars ligt.
Had me voorgenomen de eerste dag van de werkweek het vooral luchtig te houden. Leidinggevende is heerlijk met vakantie, dat geeft al snel een gevoel van veel luchtiger. Een luchtige linnen blouse in een pittige kleur helpt ook altijd.
Andere, altijd oogje in het zeil willen houdende collega zit overspannen thuis. Nummertje twee van die zeilen, kon iets simpels al niet voor elkaar krijgen dus ook feest.
Onze telefooncentrale werkte wederom niet optimaal. Clienten kwam niet op hun afspraak opdagen. Maar dat is al vrij normaal.
Had pas laat gelegenheid om even koffie te halen. Want nog steeds heel druk.
Toen ik klaar was met mijn werk bij onze balie, ging ik naar boven. Zag dat mensen al desco aten (achter hun beeldscherm) en al eten hadden gekocht. Doen ze meestal bij de vele aanbieders van broodjes en dat soort zaken. Ik neem mijn lunch vrijwel altijd mee van huis. Dan weet ik wat ik eet en kom niet in de verleiding om toch kroketten, patat, hamburgers, pizzaburgers etc etc te halen. En dan zijn zij twintig minuten aan het shoppen en daarna nog een half uur pauze om alles op te eten. Daar zit ik dan ook bij.
Miep Zuinig met haar trommeltje.
Maar nu zat ik in mijn eentje, iedereen had al gegeten, haast, druk, straks thuiswerken.
In de middag lekker doorgewerkt, als dat al kan als je niet kan bellen. Had nog een zakelijke telefoon dus die maar gebruikt.
En op tijd stoppen. Ik zat er al om 08.15 uur. De rest rolt om 08.45 tot 09.00 uur binnen. En gaat gelijk met mij weg.
Trein had vertraging. Boeien. Ik kon zitten, was op weg naar huis en van plan daar alleen te doen wat echt noodzakelijk is. Eten maken, afwassen en de spullen voor morgenochtend klaar zetten. En nog op tijd voor de bui in huis. Hoera.
Zo blij dat mijn zoon me even kon helpen met sjouwen van een 40 kg zware parasolvoet.
Wilde perse een zware voet, want mijn huidige waaide toch nog vaak om, ondanks ook wel 30 liter water, maar een wat minder stabiele constructie. De parasolstang kon er niet diep genoeg in zeg maar. Ik zoek diepgang en zwaarte.
Ook bij parasolvoeten.
Enfin. Waar ik dacht dat ik 'm kon halen, was de vestiging gesloten op zondag. Zoonlief kon me alleen op zondag helpen.
Waar ze 'm zouden kunnen hebben, hadden ze 'm niet. Dus uiteindelijk toch maar online gezocht en gevonden en ook nog ergens bij een dorp in de buurt. Laat je zoiets zwaars bezorgen komen daar nog extra euro 30,-- bij. En of de bezorger dat ding dan ook nog eens in de achtertuin zet?
Dan is het prettig om iemand te hebben die je erheen brengt en ook nog eens het sjouwwerk voor je doet. Hij zou zijn "hondje" meenemen. Heuh?
Hadden ze nu ook een huisdier?
OK..eerst maar uitzoeken wat dit was dan. Een plankje met flexibele wielen dus. Om in en om het huis dingen mee te verhuizen/vervoeren. En hij is in zijn leven al vaak verhuisd dus meer en recentere ervaring dan ik.
Maar bij de doe-het-zelf-winkel aangekomen bleek dat de voet al op een karretje was gezet. Die mee naar de auto, hij tilde 'm in de achterbak en ik weet niet of ik 40 kg alleen had kunnen tillen. Nou ja, ik schat in van wel, als het moet kan ik dat, maar gewoon heel fijn dat hij het voor me wilde doen!
Hij tilde 'm ook weer uit de achterbak op het hondje, hondje kwispelde door mijn huis, naar de tuin en daar zette hij 'm ook nog in elkaar voor me.
Nu schijnt even de zon, dus zo even uittesten, maar wachten totdat mijn terras droog is, want op de plek waar de oude voet stond liggen modder en nog wat wormen. Dus dat eerst even opruimen, maar droog zand is makkelijker opvegen dan natte zooi.
Het past, het staat, alleen geen zon.
Waarom denk ik nu aan Brigitte Kaandorp en haar befaamde; Ik heb een heeeeel zwaar leven!!
Uiteraard, Tongue in Cheek! Zware sjouwdingen, heeeel zwaaar.
Lach even om alles. Om het fijne dat er mensen zijn die me willen helpen. Zie ook de lichtheid der dingen. Kijk dan!!
Opgepast op jongste kleinkind. Rechtstreeks uit mijn werk door en dan haast ik me en stop in de ochtend alles in mijn werktas en kom ik daar aan, dan moet er nog omgekleed, gegeten etc. worden. Dus ik gaf al aan dat ik me dan minder had hoeven haasten als ze zo laat pas weggaan. Van nog een beetje werken kwam niets, kleindochter wilde eten, moest poepen en daarna gezellig een beetje spelen. En daarna was ik moe, dus geen focus meer op werken.
Ook ingewikkeld te horen dat mijn incestbroer en familie op bezoek waren geweest bij mijn zoon. En (ik zou bijna zeggen uiteraard, maar dat is niet eerlijk) hun visie gaven op hoe erg dement zijn oma nu toch was.
"Als hij haar nog goed wilde zien, moest hij nu komen".
Dramaqueen.
Dat zei de verpleeghuisarts de laatste week van mijn vader. Toen hij dood ging. Maar toch niet in dit soort termen praten over een vrouw die nog thuis woont en kan wonen. Die nog elke dag haar AVG-tje kookt. Elke dag haar routines volgt.
Bah!
Feit is dat je ouder wordt en dingen minder gaan. Maar echt niet dat mijn moeder al zover heen was als mijn vader toen.
Word ik bijna weer in mijn allergie geduwd. Of beter gezegd laat ik me duwen. En alweer dat gevoel dat mijn mening er niet toe doet. Of dat ik het toch helemaal fout doe en zie.
En of, zo vroeg mijn zoon, ik het niet erg zou vinden dat ik straks hierdoor geen contact meer heb met zus en broers.
Lijkt me heel rustig! En trouwens; dat geen contact hebben is al jaren zo, alleen dan oppervlakkig. Koetjes en Kalfjes.
Ik laat ze niet meer toe in mijn leven, want mijn ervaring is dat ik daar teveel pijnlijk ervaringen mee heb. En zij nooit over de brug komen, maar ik altijd weer over de vrede moet gaan onderhandelen. Altijd. De rest komt nooit over de brug totdat ik weer een poging waag. En dan voelt het niet oprecht. Willen zij ook met harmonie?
Zo klaar mee.
Moest ik nog aan mijn zoon vertellen hoe die lieve schoonzus me uit zat te schelden of mijn zus die jarenlang door haar man was verkracht een borderliner noemde. En de andere schoonzus, zij die nooit praat, toen opeens wel uit de hoek kon komen en ook vond dat ik niet zo moest zeiken. Zo gaan we het nu regelen. Klaar. Uit.
Ik ga maar eens weer lekker doorlezen in het boek van Sara Kroos - Rood is Ja. En herken daar maar al te veel in. Van de lieve vrede willen bewaren voor het mooie plaatje naar buiten. Alle zes op een familiefoto. Enig! En zo goeeeeeeeeeeeeeeeeeed ook, die adoptiekinderen erbij.
Wie kijkt er eigenlijk naar dat mooie plaatje?? Wat als men ontdekt dat de appel rot is van binnen. En is dat belangrijk, dat oordeel? Ben jij ook rot dan, als onderdeel van? Klopt het dan, dan je er eigenlijk niet mag zijn. Geen plek voor iets rots? Niks waard.
Jemig...te heet hoor voor dit soort overdenkingen!
Mijn parasolvoet is kapot, dus heb ik 'm provisorisch gemaakt, maar als er een beetje wind staat, dan waait hij toch weer om. De ring waarmee je de parasol kon vastklemmen is helemaal afgebrokkeld, dus weinig te klemmen.
Met mijn zoon (voor de spierkracht en auto) ga ik een nieuwe afhalen. Wel duur, maar ja, ik vind alles duur. Gewoon te zuinig voor mijzelf denk ik.
Dus moet het uitrekenen hoeveel jaren ik met de oude heb gedaan en wat dat per dag was, dan is de verwachting voor deze zeker hetzelfde en dan vallen de kosten ook weer mee. De afschrijving bedoel ik.
Kon het goed uithouden in de hitte van vandaag. Geen ventilator gebruikt en zelfs in de tuin een beetje kunnen rommelen en lezen. Op de weerapp stond er in de avond dat het NU regende, maar niets van gemerkt, behalve donkere wolken.
Jullie nog een beetje uit kunnen houden in de hitte?
Schaamde me om een titel Pijn te noemen, toen ik de herdenking van de MH17 her en der zag. En de impact op zoveel levens. De pijn die het overlijden van dierbaren nog steeds geeft. Het onrecht.
Maar ook de veerkracht van de achterblijvers. Door kunnen en willen gaan.
Schaam me ook als ik lees wat alleen al heet weer doet met de lichamelijke reacties en medicatie van iemand die ik graag mag. De pijn die ze daardoor heeft.
Ga na mijn werk een oppasklusje doen. Meteen door, bepakt en bezakt. Zie er wel tegenop, want inderdaad heet. En moet mijn draai nog in hun huis vinden. Maar weet ook dat ik minder moet miepen en meer mag genieten. Dat ze mij hun liefste toevertrouwen.
In het boek wat ik van de bibliotheek meenam van Sara Kroos aan het lezen. "Rood is Ja". Zware kost en toch, ze heeft de gave van het woord, luchtig geschreven. Hoe een opname en therapie luchtig kan beschrijven dan.
Misbruik en de impact hiervan op haar leven. Zelfs misbruik in de kliniek waar ze opgenomen was. Hoe kan een professioneel iemands vertrouwen daar zo misbruiken? Ja, omdat het ook maar een mens is die kennelijk ook grenzeloos is en niet ziet hoeveel schade ze aanbrengt.
Ook pijnlijk te ontdekken en tegelijkertijd bevestigend wat ik altijd al dacht, dat mijn broer toch wel zijn aanvraag voor B ewindvoering en m entorschap heeft ingediend. Al een tijdje terug zelfs en ons en de casemanager daar niet van ingelicht, ondanks de diverse casemanagers-overleggen. Daar werd door hem niets over medegedeeld. Sterker nog, er moest nu een WLZ aanvraag worden ingediend dan maar en daar waren wij, met hem erbij, het over eens. Schijnheilig want toen lag zijn aanvraag al bij de rechtbank. Dat overruled die WLZ aanvraag dan denkt hij.
Toen ik belde met de rechtbank of de bezwaarbrief tegen een eventuele aanvraag was ontvangen (zag dit al wel in mijn app, maar nu nog van de juiste afdeling zelf bevestiging horen) kreeg ik een respons dat me direct antwoord gaf op de vraag of mijn aanvragende broer een transparante handelswijze heeft.
Zo transparant als een zwart laken voor een raam bij nacht zonder maan.
Kreeg ook direct een lichamelijke reactie. Mijn handen begonnen te trillen. Was dit van woede, pijn, verdriet, frustratie (honger???)...you name it?
Lang verhaal kort - er was al een zaaknummer en ons bezwaar was aan die zaak toegevoegd. Waar wij op ons werk ons sterk bewust zijn van AVG, kreeg ik heel snel antwoorden op de hoe en wie en wanneer vragen.
Mijn andere broer gaf me dat ook al eerder aan: It stops when it is stopped.
Nog geen datum bekend van wanneer dit op dit planning staat, maar al bijna twee maanden geleden ingediend.
Kom de hele dag verder tot niets zinniger dan wat snoeien in de tuin. Waar ik rond mijn vijftigste nog lekker alles eruit kon janken; dat vermogen is opgedroogd.
Mijn broertje was online aanwezig bij een gesprek met de case-manager. Ik kon dat niet opbrengen.
Hij gaf me aan dat die ene broer nog steeds niet heeft aangegeven dat hij al twee maanden terug die aanvraag toch heeft ingediend bij de Rechtbank. Keesmanager weet van niets concludeer ik. Ook weer allerlei onzinnige en kleinerende opmerking over onze moeder van de broer. Waar ze bij zit. Broer die alweer dominant aanwezig was. Allemaal om maar aan te geven hoe dement als een deur ze al is. Onbeschoft en niet empathisch.
Gelukkig sprong mijn steelzus in de bres voor mijn moeder en weerlegde zijn aanklacht.
Moeder wilde liever ook niet meer zo vaak naar de dagbesteding. De BSO voor ouderen zeg maar.
En belachelijk dat mijn moeder weer naar een afspraak naar de afdeling Geriatrie gaat. Nergens voor nodig. Maar dat bedacht ik niet, maar is protocol vanuit het ziekenhuis. Nazorg en navraag aan de client hoe het nu gaat. Waar heeft de client behoefte aan. Waar beleeft ze nog plezier aan.
Alweer mag dat niet; met de client praten. Liever over de client, die toevallig zijn moeder is.
Maar wat mijn moeder fijn en prettig vindt, daar heeft een aantal familieleden maling aan. Ze MOET. Moet, moet moet en hun wil is wet.
Thuis van een hele dag training. Op het hoofdkantoor van onze organisatie. Dus een ochtend treinen naar een andere stad, met overstap. Maar geen probleem.
Ruim op tijd vertrokken met de bus. Koffie gehaald (jaha...dubbele beker en deksel zeer goed aangedrukt). Ging allemaal gesmeerd. Ook de trein was op tijd. Alleen niet op tijd op aankomststation, dus minder tijd voor de overstap. Dacht dat ik het niet kon halen (Voelde me net Maarten van Rossem die hele einden op dat station ook niet fijn meer vindt), maar gelukkig toch.
Nog stuk lopen op aankomststation en liep net de verkeerde kant op, maar ook dat ging allemaal weer goed uiteindelijk.
Fijne dag, want interessante materie. En lekkere lunch. Want aangeboden, dus niets meeslepen :)
De middag is dan altijd even een uitdaging, vooral na de lunch. Het inkak-moment. Dus genoeg water gehaald om telkens wat te drinken.
Fijne terugreis, met collega van andere vestiging dezelfde kant op. Megavolle (lees veel en grote koffers) trein, maar ik zag nog 2 zitplaatsen voor ons (hahah...veel ervaring!).
Drukke bus ook, want spitstijd, maar kon me allemaal niet schelen. Ik ging lekker naar huis. Uitrusten en eten en dan niks.
Voelt warm buiten. Vanochtend gaf de thermometer 15 graden aan. Bij terugkeer was het 25 graden. Veel verschil. Blij dat ik laagjes aan had gedaan.
Meteen bij thuiskomst Vera opgezet. Eten is zo gemaakt, want gisteren al voorbereid. Altijd fijn goed voorbereid te zijn.
Morgen alweer drukke en volle dag op het programma.
Samen met mijn broer hadden we als doel om een brief naar de rechtbank te sturen, mocht mijn andere broer toch zijn plan doorzetten om Bewindvoering aan te vragen. We waren er toch wel een tijdje zoet mee. Ik maakte een opzet, broer vulde aan. Daarna volledig omgekeerd. Etc etc.
We hadden namelijk dit ook als tip van de casemanager meegekregen. Wees op tijd. Zij kende zaken waar familie niet op tijd was met bezwaar maken of er geen rekening mee hield dat sommigen achterbaks toch hun dingen doen en de rechter stelde toen bewind op naam van de achterbakse. Te laat met hun bezwaren de rest van de familie.
Kost veel tijd, want ik wil dan de feiten juist hebben - geen emoties, dat is niet na te kijken. Dus tijdspaden nakijken en in het hoofd van een ander zitten die zo'n brief leest.
Schrappen, schrappen en wijzigen.
Enfin; we waren het eens dat we niet wekenlang de Perfecte brief moesten maken, maar de brief moesten versturen. Asap.
Dit weekend gooide ik 'm op bij een postagentschap aangetekend in de bus.
En toen was er tijd voor ontspanning. Weten dat we op dat front er alles aan gedaan hebben.
Zo fijn dat zondag de zon scheen en het in ieder geval droog was. Kon ik eindelijk de tuin in en aan het werk. Het gras was gegroeid, 2 kontjes hoog bijna. Ok..ik overdrijf, 1 kontje hoog, maar veel van die lange halmen erin.
Kijken wat de slakken nog hebben laten staan. Mooie combinatie van gele bloemen: Vrouwenmantel en Wederik. Mijn Chinese roos gaat uitkomen en daarboven groeien de halmen van de Vlinderstruik. Dat ziet er mooi uit.
Hing wat zaken aan het nieuw stukje schutting. Eerst de bakken leegmaken, nieuwe aarde erin, planten erin en direct genieten.
Zo heerlijk om een beetje te rommelen, een beetje te lezen, te genieten van de vrijheid om te mogen en kunnen doen wat je wil. Voel eindelijk me ook geen snothoofd meer hebben. Nou ja, nog een klein restje dan.
Had de huurauto vroeg in de ochtend in de garage afgeleverd en op weg naar de trein om naar mijn werk te gaan.\ Nog tijd genoeg om met korting een lekker bak koffie bij de AH to go te halen. Alleen doe ik meestal nog een beker eromheen, want te heet en dan krijg ik last van mijn handen en vingers, maar nu besloot ik dat niet te doen. En die korting kreeg ik ook al niet.
Heel dom om geen extra beker erom heen te doen, want was ontzettend hete koffie en direct al last ervan. Op het perron aangekomen viel die volle beker koffie dus uit mijn handen en hoppa....daar ging het kostelijke vocht! Dom dom dom! Gelukkig een donkere broek aan.
Gelukkig verliep de werkdag verder tamelijk goed, maar wel druk. Behalve dan dat de nieuwe collega me kwam vertellen dat ze opgezegd heeft. Wacht niet haar contract af, maar doei toedeloei.
Nou...alweer maanden voor niets geïnvesteerd in inwerken. En toch begrijp ik haar helemaal. En ze fluisterde me toe dat ze helemaal niet hoeft te werken en dit inkomen niet nodig heeft. (Dacht nog heel flauw; oh ja, je hebt een partner).
Lekker somber en negatief wel he?
Weet gewoon dat ik maar al te vaak dingen aanvoelde en gelijk kreeg. Omdat ik al langer meeloop en bewegingen zie. En onvrede zie. En hoor.
Blij dat ik toch maar niet naar de afspraak ben gegaan vrijdagavond, want zodra ik toegaf aan dat het wat minder jofel gaat, nou ja eigenlijk had ik koorts en liep op paracetamol, voelde ik de man met de hamer. Rusten!
De enige pillen die ik in huis heb zijn paracetamol en ibuprofen. Een zeer beperkt medicijnenkastje dus. Wel thee met honing. Kaneel in de havermout. En dampoo. En van die eucalyptussnoepjes, die geven me lucht, want op mijn werk liep ik telkens aan tegen hoestbuien.
Ik noem ze altijd het Gijs Groenteman hoestje.
Zaterdag niets gedaan, niemand gezien, niemand gesproken. Ook geen boodschappen gehaald. Laat maar. Geen energie voor.
Zondag; ik moet mijn bed uit van mijzelf en douchen en iets actiever zijn. Kom op! Dus in ieder geval boodschappen halen, zakdoekjes en die hoestsnoepjes en gezonde zaken om de energie weer op te bouwen.
Maandag; werken. Heel druk. De aanmeldingen blijven maar binnenkomen. Oh en of ik ook nog even nieuwe medewerkster een ochtend mee kan laten lopen bij mijn werk. Kost allemaal geen tijd uiteraard.
Dinsdag; vrij genomen want ik moest naar het ziekenhuis de afdeling Geriatrie (niet voor mijzelf - nog) voor mijn moeder. Die afspraak had regelschoonzus gemaakt op mijn verzoek en ik moest vooral lezen hoe ingewikkeld het was om een afspraak te maken. Er lag een brief met de afspraakbevestiging bij mij moeder, ik kreeg een kopietje hiervan, dan wist ik waar ik me moest melden.
Had gevraagd of mijn broer online erbij kon zijn, uiteraard nadat onze contactpersoon aldaar toestemming ervoor had gegeven.
Maar het eerste wat ik daar hoorde of mijn moeder nog op het toilet zat? Nee, die hoefde niet mee te komen gaf regelschoonzus aan.
Dat klopt dus niet, want de afspraak was niet voor mij, maar voor mijn moeder om van haar te horen hoe het nu ging. Gewoon een vervolg-afspraak. Regelschoonzus deed het voorkomen alsof ze, met heeeeel veel moeite een afspraak voor mij had gemaakt, omdat ik graag meer wilde weten over de diagnose en hoe nu verder. Bah!
Mijn broer en ik hebben uitgelegd hoe de familiedynamiek in elkaar zit, dat wij en zus (de helft van de familie dus) achteraf zaken horen en dan ook nog half. Zie ook deze afspraak. Heb de mail bewaard waarin ik de regelschoonzus vroeg wie er nog meer bij de afspraak zouden zijn.
Wel daar met elkaar zaken doorgenomen waar volgens ons mijn moeder plezier in heeft, vreugde uit haalt, maar zonder het lijdend voorwerp is het alweer dat er over iemand gesproken wordt in plaats van met.
Dus vandaag toch maar nieuwe afspraak gemaakt. Want ik baal ervan dat ik dan weer op die regelschoonzus zou moeten wachten omdat zij zichzelf heeft opgeworpen als medisch contactpersoon. Amehoela!!! Het gaat om mijn moeder dus doe maar een stapje terug met je geregel.
Maar: Weer auto huren, weer dag vrij. Afspraak was in een minuut gemaakt trouwens. Niets ingewikkelds aan.
Moest wachten tot mijn moeder uit de BSO was. Nou ja, Dagbesteding bedoel ik. Gekeken of ze nog boodschappen nodig had, maar alles was er nog voldoende, dus alleen voor haar een lekker bakje fruit gehaald en Oranje soesjes voor De Wedstrijd (al heeft ze nul interesse in voetbal).
Lange dag. Ook dat ik zo'n andere indruk heb, net als mijn broer - ja, wel dement, maar niet debiel, van mijn moeder. Zie ik het dan zo verkeerd? Wordt het aangedikt door de anderen? Spiegelen zij de situatie van hun eigen familie op die van mijn moeder. Of hun eigen angsten. Of komt het wel goed uit dat ze 'opgeruimd' wordt? (Soms zeg ik cynisch 'geruimd', maar dat is dan zeer zwartgallig).
Of bagatelliseer ik het. Wil ik dingen niet zien???
Gisterenavond begon het al te onweren toen ik wegreed en was niet echt fijn autorijden. Slecht zicht, hagel, wind en regen. Gelukkig ging alles goed, maar nu is wel de energie op, terwijl ik dan nu de hele dag heb voor 'leuke' dingen en een auto!
Maar ik weet niks meer. Toch maar zo in de auto stappen en ergens heen rijden. Weet niks, misschien een beddenspecialist en daar heel lang een groot lekker bed uittesten?
Uiteindelijk even langs een tuincentrum gereden. Maar of ik daar nou hele zware en grote dingen meenam of wilde aanschaffen. Ook niet. Daarna alles thuisgebracht en er stond in de schuur nog een kastje (onuitgepakt met bon erop) van dat Zweedse warenhuis. Retour gebracht en geld ook retour gekregen en alleen daar wat gegeten, wat me beetje triest maakte, zo tussen de koppels en gezinnen. Niet de winkel in, maar richting tankstation gegaan. Zuinige auto!
Auto afgetankt in de avond, kan ik in de ochtend 'm zo afgegeven en dan door naar station en werk. Ben al een beetje bang wat ik daar aantref. Met de collega die nergens aan toekomt en ook onduidelijk is gemaakt hoeveel tijd ze aan het ondersteunen in mijn werkzaamheden mag en kan stoppen.
Maar ja...iets met circus en apen.
Nu heeft men een nieuw circusaapje. Iemand die gestudeerd heeft!! En zooo slim. Wat zijn we blij.
Had een hele leuke afspraak voor vrijdagavond staan, maar in de loop van de dag merkte ik dat ik bleef hoesten, bleef snuiten en Dart Vader nadeed en de paracetamol deed ook niet veel, dus dat wilde ik de beste man niet aandoen.
Dus afgezegd. Met zeer veel spijt.
Zo jammer.
Maar zou nog meer jammer zijn als ik mijn verkoudheid vrolijk doorgeef. Dus vrijdagavond op kindertijd maar naar bed, nadat ik ook nog eens megalaat thuiskwam want de trein had vertraging en bleef onderweg ook nog lang ergens stil staan.
En het was al zo druk op mijn werk. Waarop collega, die het antwoord allang wist, vroeg of de nieuwe ook nog wat erbij deed.
Nee, die doet nog steeds aan Cherry-picking. Heeft nergens tijd voor en is nergens aan toegekomen.
Nogal lamlendig bracht ik mijn dag door. Tot ik genoeg had van mijn lamlendigheid, de boormachine pakte, pluggen en schroeven en een handdoekenrekje in de badkamer ophing.
Mijn vorige plastic rekje had plasticmoeheid en brak spontaan af. Gelukkig had ik, toen er al eerder een stuk afbrak, een andere gekocht, van metaal. Maar nog wel 'even' ophangen. Dus gaten boren. Want de oude gaten pasten niet bij het nieuwe rekje.
Pak boormachine
Pak juiste boor
Hang iets onder gat om boorsel op te vangen (online gezien dat je een driehoekje kan vouwen van een post-it en dat onder het te boren gat plakt en zo verdwijnt daarin alle gruis.
Meet boorlengte uit.
Boor
Plug erin
Herhaal
Schroef vast.
Klaar.
Is dat nou alles? Fijn toch dat dit klusje gedaan is. Zoals alle klussen in en om het huis moet ik die toch echt altijd alleen doen.
Ging in de middag even op bed liggen en werd een uur later wakker. Oh dear. Komt door Snothoofd.
Had gisteren slecht geslapen en lang wakker gelegen vanaf een uurtje of drie. Dan dommel ik in net tegen de tijd dat de wekker gaat.
En het regende gisteren toen ik vertrok, dus wel regenjas aan en Vera-hoedje op. Om niet als een verzopen kat op het werk aan te komen.
Maar zo'n dof gevoel in je voorhoofd. Keek al uit naar een vers kopje koffie op mijn werk met een paracetamol. Was de koffie-machine kapot op onze afdeling. Dan maar naar een andere afdeling en daar kreeg ik toch smerige koffie voorgeschoteld. Zag er heel sexy uit op het plaatje maar ik vond het veel veel te bitter. Brrrrr..Weggegooid.
De afdeling waar ik de ochtenden doorbrengen, daar kreeg ik niets uit de machine. Gelukkig wist ik nog ergens op die afdeling een apparaat te staan, maar tsjonge....wat een gedoe voor een kopje koffie. En even snel tussen de bedrijven door wat halen.
En dan is het zo druk, dat mijn koffie geheel koud was. Er kwam een dreigende ontruiming langs, dus snel afspraak regelen. Heel veel telefonische aanmeldingen. En veel aanmeldingen online.
In de middag thuiswerken en ik hoorde een maandje geleden van de buurvrouw dat het gedeelte van de Woningbouwvereniging van de schutting, vervangen zou worden. Dus of ik alles eraf wilde halen. En oh ja, die emmer moet ook weg.
Emmer?
Oh, u bedoelt de regenton. Dat gaat 'm niet worden. Te zwaar, want vol en te groot.
Toen ik thuiskwam waren de timmermannen net begonnen en hadden de oude schutting (maar 1,5 meter krijg je..) verwijderd. Die stond er al meer dan 30 jaar en begon in elkaar te storten. Ze konden makkelijk erbij gaven ze aan en binnen korte tijd stond de nieuwe schutting er. Gaf ze een kop koffie en koek. Altijd prettig als je druk bezig bent en even een bijtrekker krijgt. Ze maakten, tegen mij, grapjes over de waaibomenhouten schutting die de buurman ooit, jaren terug, opeens had opgetrokken, zonder overleg en nu bij iedere storm weer een plank verliest of dreigt om te waaien. Aan mijn kant heb ik een soort open hekwerk staan, met groen gaas ertegen, waar klimplanten doorheen groeien, als een groene muur. Maar die vergt wel veel snoeiwerk. Kort houden en telkens bijknippen.
De timmermannen gaven aan dat de woningbouwvereniging mij niet had ingelicht, want het verzoek kwam van de buurvrouw voor nieuwe schutting. Wel apart, want die grenst ook aan mijn tuin. Tsja...zo werkt dat. Nou ja...ging allemaal soepel, dus niet miepen.
Maar fijn dat dit ook weer zonder al te veel gedoe klaar is. Ondertussen nam ik telefoontjes aan, pleegde telefoontjes en werkte nog even langer door om overzicht te houden wat er lag. Veel in te voeren.
Vooral dat overzicht houden geeft me rust.
Nu dat snothoofd nog wegwerken. Het regent al de hele ochtend, dus maar wat aan de administratie doen. Al zou ik het liefste terug naar bed willen. In het grote niets verdwijnen.
Volgens mij hadden mijn afwashulpen er zelf nog het meeste plezier van. Thuis hebben ze een afwasmachine, dus handmatig afwassen doen ze weinig.
Maar bij Oma, met haar bak en een Dreftsopje...oh leuk!!! Mogen wij helpen?
Nou verse schoonmaaksponsjes en een minder heet sop dat ik meestal doen, want dan ook nog huishoudhandschoenen aan. Kinderen en water dat is altijd een goede combinatie. En dan ook nog mogen kliederen.
En he...dat afdrogen willen we natuurlijk OOK doen. Soms vergaten ze dat er eerst afgewassen moest worden en dan gedroogd, maar ach...we hadden erg veel lol en dat is het belangrijkste.
Slapen ging ook goed. Voor de dames die direct de volle breedte van mijn bed gebruikten, al slapend. Dan weer een been hier, dan weer een stukje naar rechts. Jongste sliep al sowieso andersom en eindigde ergens horizontaal aan het voeteneind.
Ik sliep wat minder snel, even opletten of niemand uit bed kukelt. Maar uiteindelijk toch geslapen en zo rijk als je dan wakker wordt met die twee kleindochters. Die eigenlijk direct wilden bellenblazen in plaats van ontbijten (aan tafel), maar gelukkig werd er eerst wel wat genuttigd. Genoeg keus waar ze van hielden. Helaas had ik niet die kleine ronde dingen gehaald. Poffertjes! Maar wel lekker komkommer in de ochtend en he..die olijf kan er ook nog bij. Tomaatje ook.
En daarna gebel-blaast. En daarna ook nog weer even naar een speeltuintje met uitzicht op de weg waar ze hun moeder aan konden zien komen rijden. Altijd lekker om buiten te kunnen zijn en spelen. De achtertuin moest ik nog even vegen, want onder het zand. Al wast dat nu wel weer weg, want het regent hier.
Fijn weekend al met al.
Goede opladers.
Was heel ontspannen en gewoon leuk om weer even wat langer met de afwashulpjes op te mogen trekken.
Kleinkinderen te logeren dit weekend, dus even druk met leuke dingen met ze doen. Al merk ik dat ze ook heel goed samen kunnen spelen en hun fantasie volop gebruiken. Hoef dus niet zoveel te sturen en te regelen. En te verzinnen. Het is fijn dat ze ook in de tuin kunnen zijn, maar merk dat ze dat niet echt gewend zijn.
En naar de speeltuin om flink te bewegen, schommelen, glijden en alles wat ze kunnen verzinnen. Het hoeft dus allemaal niet heel uitgedacht te zijn of naar grote events te gaan of naar grote speelparken of bergen duur speelgoed te geven.
Juist in het kleine kunnen ze heel goed genieten. Alle planten in de tuin met de gieters van water voorzien.
Heel leuk om te zien.
Voorlezen uit het Sinterklaasboek van Charlotte Dematons. De oudste leest de jongste voor. En vooruit ook nog maar haar Alfabet boek.
En plakken en knippen uiteraard. Ze storten zich direct op het papier.
In de tuin met een grote afwasteil gevuld met speelzand spelen. En uiteraard ook weer met water erbij. Blij met een regenton met kraantje. En blij dat ze met zulke simpele dingen heel lang kunnen spelen en fantaseren. Nul schermtijd.
Oh ja...Oma dan nu even. Oh schande!
Nog even een naaktslak laten zien en ze durfden de slak, net als ik, aan te raken en vonden het bijzonder. Gelukkig niet vies of zo. Dus het beestje weer ergens weggezet. Het is nog geen etenstijd joh!
In de ochtend toch maar mijn haar gewassen, want ontzettend zweethoofd bij het wakker worden. Fohnen en in model doen. Ietsje eerder nog uit bed daarom. Maar ik dreef er toch al bijna uit.
En dan op je werk aankomen en weer een zweethoofd hebben. Voor niets een leuk model erin gebracht. Grrr.
Zal wel zijn omdat ik in de trein precies achter glas zat met de zon erop. Het kas-effect.
Terug was er nog weinig plek en zo zat ik in de Stilte coupe, waar ik hoopte op wat rust in mijn hoofd. Dacht ik. Werkelijk het gekakel van een stel dames van mijn leeftijd....en het ging maar door en door. Kilometers lang. Dus er wat van gezegd. Je hebt een hele trein om samen in te praten, behalve dit kleine stukje.
Dacht even aan hoe mijn moeder met dit soort vervelende situaties omging. Die smoorde ze in ongenoegen, maar zei nooit wat. Achteraf wist ze wel wat ze had kunnen zeggen en zo vertelde ze het dan ook altijd. Dat ze dacht etc etc... Mam, niet meer zoveel denken, maar zeggen!
Jaja..
Dus ik dacht ook; ga ik me nog kilometers binnenvetten of zeg ik er iets van. Wel op een neutrale toon he...niet de zure Miep weer uit de kast halen, maar ja...zo keken ze wel naar mij. Oh...sorry...wist het niet. Jemig: staat toch echt OVERAL met koeienletters op de ramen aangegeven.
In ieder geval iets gezegd. Zij hielden braaf hun mond, maar nu begon er verderop iemand lekker te bellen. En voor mij ook lekker met zijn viertjes praten.
Daar krijg je toch een zweethoofd van?
De bus was superdruk. Kon nog net instappen voor bij de chauffeur en had niet gekeken wanneer de volgende kwam. Mensen met verschrikkelijk veel koffers en grote rugzakken, lekker midden in het pad. Geen doorkomen aan. Dus stapte toch maar een paar haltes verder eerder uit. Werd er helemaal gek van. Hangen aan een paal bij een man is leuk voor paaldanseressen, maar niet voor mij.
De volgende bus kwam al na 2 minuten en was vrijwel leeg. Hoe heerlijk! Goed besluit dus.
Snel naar huis gefietst en direct aan het werk. Megadruk, zoveel mensen met problemen. Bellen, Plannen, invoeren, uitvoeren en hoppa volgende weer. Onthouden even wat te eten. En drinken.
En kijken naar hoe het kwam dat er een veel lager bedrag aan salaris op mijn rekening was gestort en wat ik al vermoedde klopte ook. Geen reiskostendeclaratie uitgekeerd. De reden waarom kreeg ik ook al een zweethoofd van.
Het lijkt in de avond opeens stukken minder zweethoofderig. Het waait, er komen donkere wolken aan. Dus hoop dat ik een beetje in slaap kan vallen en niet weer een zweethoofd heb in de ochtend.
Op tijd opgestaan, want had me voorgenomen op mijn vrije dag nu in ieder geval iets onnuttigs te gaan doen. En met de te verwachten warmte wat vroeger daarmee, het onnuttige, te beginnen.
Dat mocht best. Vond ik.
Plan was dan ook een ontbijtje aan het strand, nog vroeg genoeg om ontbijt te heten en vroeg genoeg om de ergste hitte te ontlopen.
Bus kwam niet. Andere bus genomen. Trein uit app kwam ook niet. Gelukkig duurde het niet heel lang voor er een ander boemeltje aankwam. Kei-vol! Staan dus maar weer. Maar daar had ik al op gerekend.
Strandweer namelijk en dan zit die trein altijd vol.
Op de boulevard aangekomen liep ik naar een tentje waar ik alweer een hele tijd geleden heel prettig gezeten had en waar lekkere koffie en ontbijtzaken te verkrijgen waren.
Dicht.
Dan maar de tent ernaast. Ik nam plaats op het terras, alle goede plekken (onder een parasol en met direct zich op zee) waren al bijna vergeven. Nog een plekje net in de schaduw. De hond van de terraseigenaar kwam direct onder mijn tafel liggen naast me. Nou vooruit. Het is te warm om in de zon te liggen. Ook voor de hond.
Het duurde en duurde. Niemand te zien. Geen bediening. Viel me nu op dat de rest op het terras ook niets had. Geen kopjes koffie of andere zaken. Was er wel klaar mee en bij de uitgang (eigen schuld, niet goed gekeken, beide terrassen van dezelfde eigenaar) een bord dat ook deze tent gesloten was.
Hoorde nog net niet zo'n muziekje in mijn hoofd, alsof ik in een absurde comedy meedeed.
Op het strand, wel grappig om naar te kijken, werden witte badhanddoeken uitgelegd, bosjes bloemen erbij, een soort vaasjes/kommen door een heel team ijverige bezige dames. Bruiloft? Fotoshoot? Yoga on the beach? Alleen voor the beautiful pieples?
Nul zin meer om verder te zoeken (en dat had makkelijk gekund, maar de zin was op en de moed in de schoenen gezonken, wilde eigenlijk gewoon even stampvoeten hahah) en de trein terug maar weer gepakt. Voor deel twee van wat ik wilde doen. Heel saai; even naar broekjes zoeken voor onder een jurk, tegen schurende dijen. Wist al waar en welke winkel. Uiteraard aan het andere eind van de stad. Kon er gelukkig in de schaduw heen lopen.
Zag een schattig koffietentje en besloot daar dan maar even koffie te drinken. Moest ik mijzelf ook nog streng aanspreken: Zitten jij!
Mooi uitzicht bleek. De koffie deed me goed, want toch wel beetje aan toe. Niks nog gegeten thuis, want dacht dat elders te gaan doen. Ook leuk om te zien hoe men zich kleedt met dit warme weer. En de tenen die over de schoenen hangen.
Broekjes (nou ja, zet er stokken in en je hebt een tent) ook gekocht - Niet gepast, te heet. Maar zijn ze niet goed dan kan ik ze altijd ruilen - en nog een hele fijne zomerflodderbroek, met kleuren a la Papagaai. Voor mij niet het modieuze beige van top tot teen.
Nog even boodschappen gehaald voor thuis straks, liep toch langs een supermarkt en dan een bus huiswaarts. Waar ik onderweg zag dat het voor 12.00 uur daar al 30 graden was. Poe!
Niet helemaal gelukt wat mijn missie voor vandaag was, maar toch de zee gezien, allerlei badgasten in de trein bekeken, mooie schaduwplekken in de grote stad, nog een BN-er gespot, maar ik wist al dat ze daar woonde, heerlijke koffie gedronken op een terrasje.
Tevreden dus. Niet zeuren. Niet miepen. Wees blij ermee. Het kan allemaal, ook financieel. Ik ga de deur uit en verzin iets. Had uiteraard nog veel meer kunnen proppen in zo'n dag, maar wil ook graag nog wat energie overhouden. En met deze hitte is het vooral je niet druk maken.
Thuis mijn verse volkorenbroodjes belegd en lekkere lunch gemaakt. Nog een koffie erbij, want op een been kan je niet leven. Krantje lezen, blog maken. Allemaal binnen, buiten te heet. Best luxe wel al die keuzes.
En zeker een halve dag niet aan het gesodemieter rondom mijn moeder gedacht.
In de middag toch weer wel, door bij de banken van mijn moeder navraag te doen over bepaalde zaken, waarvan mijn broer ze wil overnemen. Dat kan niet zomaar - dat wist ik al, maar zocht officiele bevestiging. Nu had ik wel even beter moeten nadenken over mijn vraagstelling want de ene bank gaf aan dat die bancaire volmacht tijdelijk is en he...je moeder is dement zeg je...dan stopt hij nu. Bummer!
Hoop dat ik de medewerker toch even heb kunnen overtuigen dat pas te doen als er een Bewindvoerder is aangesteld en dat de familie daarmee bezig is.
Hou het dus vaag is de les. Al belde ik via de app, dus alle data is bekend daar en zichtbaar.
De andere bank was heel empathisch en ook duidelijk in hoe hun beleid is. Andere gemachtigde alleen met een beschikking van de Rechtbank.
Dus iets om verder mee te gaan.
Daarna in de schaduw onverwacht lang in het nieuwe boek van Nicolien Mizee gelezen. Heeeerlijk! Glas ijskoud water erbij. Heel prettig.
Dacht ook nog even aan een lieve vriendin die vandaag afscheid moest nemen van haar vriendin. Zwaar en moeilijk.
Dus dan valt mijn dag reuze mee.
Al heb ik nu nul zin om morgen weer om 05.30 de wekker te horen.
Probeerde het maar luchtig te houden; veel te warm om me te ergeren aan een uitgevallen trein. Dat je nog een half uur moet wachten op de volgende. Dacht alleen dat ik had beloofd een client terug te bellen op een bepaald tijdstip en dan zou ik net binnen rollen.
Nou ja, zegt de collega met een dikke Amsterdamse L: Het is wat het is.
Had, toen ik in de ochtend naar mijn werk ging alle gordijnen dichtgehouden. Dus was het relatief koel toen ik in de middag thuis ging werken. Ook me niet laten verleiden om toch even in de tuin te gaan zitten. Dan wil ik niet meer naar binnen en komt mijn werk niet af.
Veel kunnen doen thuis. Heerlijk rustig, geen gebabbel van collega's of zoals in de ochtend op een keihard volume allerlei prive zaken besprekend. Niet mijn collega's, maar van de andere werkplek. Ik ben denk ik heel gesloten in hun ogen, want bespreek weinig prive zaken of alleen onschuldige zaken over een kleinkind. Maar de meeste werktijd zit ik of met client in gesprek, of regel gesprekken en afspraken of ben administratieve zaken aan het regelen en telefoontjes aan het afhandelen. Heb geen tijd voor chitchat.
Maar op mijn eigen werkplek ook amper. Het is doorstampen en doorstampen. Waar de collega's een half uur voor de pauze in het winkelcentrum hun lunch gaan halen en die dan het volgende half uur, als mijn pauze begint samen opeten. Doe ik niet aan mee. Heb mijn eigen thuisgemaakte lunch mee, zodat ik niet in de verleiding kom om minder gezonde zaken te eten en kopen.
Begin ik ook nog eens vroeger dan de meesten en zit er ook niet op te wachten om er lang te blijven hangen na mijn werktijd, want de trein roept. En mijn vrijheid om daarna met niemand niks te doen.
Dus denk dat ik weinig aansluiting heb en voel. Geen allerliefste collega die mij goed kent. Waar ik ook prive mee optrek. De dame waar ik dat wel mee had is vertrokken en zo meerderen.
Dus het ligt aan mijn gesloten houding. En een nogal saai priveleven verder, dus weinig te delen. Ik deed de was en een plas en alles bleef zoals het was. Maar ook geen behoefte meer eraan om te investeren in een vriendschap met een collega die dan weer weggaat.
Nu nog even wat opwekkends voor vandaag verzinnen, want ik baal van mijn saaiheid en snap ook dat ik daardoor geheel niet aantrekkelijk ben. Zeker niet voor mijzelf. Met zo'n streepmond.
Luchtig maar toch zakelijk kleden is nog een kunst. Dan zoek ik het in linnen en niet hele strakke kleding. Nooit mouwloos, dat is niet zakelijk.
Luchtig omdat ik straks weer in een drukke trein moet zitten of hangen. En eerst daarvoor in een volle bus. Dus niet al zwetend aankomen op mijn werk. Liet mijn laptop op mijn werk, want gisteren zo geen zin om dat zware ding weer mee te zeulen.
Regelmatig leg ik iets in een online winkelmandje en dan denk ik eind van de dag (als de geweeeeeeldige aanbieding afloopt) of ik het echt wel nodig heb of alleen maar denk dat ik dat wil. En ook bereken of dit echt wel een goede aanbieding is. Of nog wat langer wachten voor meer korting.
En dan is de volgende dag de aanbieding voorbij en ook het idee dat ik echt dit nodig heb.
Niet dat ik nooit iets koop of aanschaf, maar ik denk er wel heel bewust en expres langer over na dan: Kopen! En die impuls direct volgen.
De via mijn werkgever bestelde laptop was onderweg. Helaas had men op mijn vrije dag een berichtje naar mijn werkmail verzonden en was ik net te laat thuis de volgende dag om de pakketdienst te ontmoeten. Echt net. En ik had - uiteraard - mijn inlogcodes niet bij de hand om het verzendmoment te verzetten. Dus die app bijgewerkt en ingelogd houden voortaan. Maar ja, ik bestel heel zelden iets.
Dus een bericht dat men het nogmaals de volgende dag ging proberen en die zending kon ik wel verzetten, want ook dan zou ik op mijn werk zitten en ik moest een code geven om dit pakket te mogen aannemen.
Dus vandaag. Heel ruime tijd. Waardoor ik - in het slechtste geval en daar ga ik als optimist maar vanuit - een groot gedeelte van de dag thuis moet zijn. Update iedere keer mijn app, maar hij blijft de voorgestelde tijden aangeven.
Maak de tegels van de keuken en het aanrecht schoon. Lekker soppen.
Kijk naar een documentaire op NPO Plus over mannen die zonder vader zijn opgegroeid. Of een slecht rolmodel als vader. Vaders die het lieten afweten. Ontroert me. Ik zie hun pijn. Die mannen willen het nu beter doen met hun kinderen. Anders.
Zat er van de week een man bij mijn balie die ''opeens" een brief kreeg over achterstallige kinderalimentatie. Een bedrag zo hoog, waardoor hij direct in de stress schoot. Iets van 16 jaar nog te betalen. Want nooit betaald of een minimaal bedrag voldaan. Die 'schuld' blijft staan. Totdat de andere partij de innende organisatie aangeeft dit niet meer te willen. Of hij bij de rechter zijn gelijk haalt. Dat kost allemaal inspanning en tijd en verdriet. En moeite.
Krijg je dus verhalen te horen dat hij sinds de scheiding zijn dochter niet heeft gezien en dat haar moeder haar tegen hem heeft opgezet. Dat hij jaren dakloos is geweest, geen inkomen, veel problemen heeft met zijn gezondheid. Het hele verhaal. Het hele bekende verhaal.
Hij was nogal radeloos want door vele hulpinstanties van kastjes naar muren gestuurd en ik weet bijna zeker dat hij na het gesprek bij ons dat ook weer voelt. Want - als ervaringsdeskundige - weet ik dat alleen de gang naar de rechter hem helpt.
Of een dochter die inziet dat er van kale kippen niet geplukt kan worden en dat de alimentatie er niet meer gaat komen.
Gisteren deed ik de tuindeur dicht en alsof de naaktslakken daarop hadden zitten wachten, ze kropen allemaal richting nog lekkere planten. Zag er zoal 10 uit hun hoekjes komen kruipen.
Had nog een flesje bier in de koelkast staan. Zeker al 5 jaar oud. Maar goed genoeg om een slakkenval te maken. Goot de inhoud van het flesje in een bakje. En zag ze al ruiken..mmmmmmmmmm...
Biertje!!
De volgende ochtend de inhoud van het bakje in de groenbak gemieterd, want die werd geleegd. Maar heel veel bierliefhebbers dus.
Voor het eerst in tijden, naar mijn gevoel dan, weer lekker buiten in de tuin kunnen werken. En op een tuinstoel kunnen zitten lezen. Zelfs de parasol opgezet. Dat gaf direct een zomers gevoel.
Was vroeg op, direct de was in de machine aangedaan en de badkamer een sopje. Administratie gedaan en die van mijn moeder.
En dan heerlijk even buiten een kopje koffie kunnen drinken.
Genieten!
Maar ook zien dat ik echt wat dingen in de tuin moet doen. Door alle regen veel verlept, want te nat en door de slakken veel opgepeuzeld. Zelfs zevenblad. En lange sprieten in het gras. Mijn pioenroos gaf vorig jaar heel veel bloemen. Nu twee en die waren ook verlept door de vele regen. Kon ze zo weggooien, zonder dat ze open zijn gegaan.
Momenteel zit ik in een tussenperiode qua energie. Ik wil veel, krijg goede inspiratie, maar er komt niet zoveel concreet uit mijn handen. Alsof ik hardloop in sneldrogend beton. Ik noem mijzelf dan een Schlobo in plaats van een Doorpakker.
Dus pak ik kleine karweitjes aan; dat geeft ook lucht.
Een kwartiertje een laatje uitmesten.
Even kijken, een kwartiertje, wat ik wil houden of naar de weggeefhoek moet. Dat ook direct klaarleggen. En ook direct zaken in de vuilnisbak mieteren die weg kunnen.
Oude kranten in de oud-papier tas doen.
Was ophangen.
Was opvouwen.
Was strijken (als het weer regent).
Schoenen te doneren in tas doen en klaarzetten in de schuur om weg te brengen naar Kringloop.
Oude schoenendozen klein maken en in oud-papier tas doen.
En die oud-papier tas ook zo snel mogelijk lozen/legen buitenshuis. Hoppa; doen!
Helaas is weggeefkastje bij de kerk weggehaald. Even wat anders bedenken voor te doneren zaken. En regent het alweer, dus snel naar de Kringloop fietsen gaat 'm ook niet worden, tenzij ik graag ook in het weekend nat wil regenen. En zo geeeeen zin in.
Ben blij dat ik van de week na mijn werk wel even zin had maakte om toch maar mijn uitgelezen bibliotheekboek terug te brengen. Stukje fietsen ook direct. Kon ik het boek in de brievenbus gooien en was maar één dag te laat. Doe nog steeds mega-lang over lezen. En vond dit boek nogal bombastisch qua woordkeus en verhaallijn. En de schrijver zo enorm tevreden over zijn kennis, klassieke opleiding, kunde en gesoigneerde uiterlijk.
Zondagochtend voordat het alweer begon te regenen wel nog even wat in de voortuin gewerkt, vooral snoeien en rechte lijnen creëren. Dat was heilzaam. Al lonkt de tegeltuin, zonder een sprietje groen om te onderhouden of van te houden. Met een duf hekkie eromheen. Qua werk dan he...voor de rest geheel niet.
Hier in de stad heeft iemand ook zo'n granieten tegelvoortuin en toevallig werkt hij in de uitvaartbranche dus noem dat altijd de grafstenenvoortuin als ik erlangs kom. Dodelijk (pun intended) saai!
Had ook op mijn To Do lijst staan om met personeelsvoordeel nu eindelijk eens een nieuwe laptop te kopen. De mijne is uit 2014 en met Windows 8 krijg ik niet meer de ondersteuning van mijn beveiligingssystemen. Plus dat hij ontzettend vaak vastloopt en traag is. Stond dus al op mijn lijstje in 2018 (na 3 jaar eigenlijk al boekhoudkundig afgeschreven), maar kwam er maar niet van en was toen ook nog niet nodig. Maar al twee jaar wil ik een nieuwe en vind het nog steeds niet nodig. En niet en niet en totdat de huidige definitief vastloopt ben ik bang. Uitstellert!
Krijg de laptop niet 100% vergoed hoor, zo royaal is men hier niet, een klein bedragje erbij, maar toch prettig dat ik vanuit mijn reservering, maar de helft hoef op te hoesten. En uberhaupt DAT ik kan hoesten. Plus genieten van de voordelen van een werkgever hebben.
Dus toen ik diverse collega's hoorde vragen wat ze hadden gedaan of gingen doen met dit voordeelprogramma (niemand vroeg dit aan mij, maar mijn oren stonden wel open) en ik me vorig jaar wel voor mijn kop kon slaan toen ik te laat was met indienen van mijn wensen (door mijn eigen laksheid hoor en leidinggevende bestede hier nul aandacht aan) stond dit op mijn priolijst. Nu WEL iets regelen. Kijk maar wat er allemaal kan en maak een keus. NU! Niet uitstellen; doen.
En ook weer kunnen afstrepen.
Verder ook nog kijken wanneer ik vrij neem in de zomer. Of na de zomer. Alweer laat ik het gewoon maar liggen...nul plannen of durf niets te plannen eigenlijk, maar dat betekent niet dat ik geen vrij wil. Zat er laatst een collega te miepen dat hij geen ontspanning had. Ja, hij nam wel heel heel regelmatig vrij, maar oh oh oh piepte hij 'maar' telkens slechts anderhalve week max. Luxe probleem dus. Want altijd naar het buitenland. Gewoon langer vrij nemen dus.
Je moet bij ons ook nog voor eind juni je bovenwettelijke dagen uit voorgaand jaar opnemen of neen, aangeven dat je die gaat opnemen, anders vervallen ze, dus ook deze week regelen. Vervallen dat is zonde natuurlijk. Zijn mijn eigen dagen.
Ook aan te raden om rustig in de supermarkt te kunnen winkelen is tijdens een voetbalwedstrijd van het Nederlands Elftal tijdens het EK. Heerlijk. Toen ik eruit liep hoorde ik een keiharde toeter en vuurwerk, dus ze zullen wel gewonnen hebben concludeerde ik. Wat klopt. Ook nul mensen voor het lege flessen apparaat. Ook al zo fijn.
Diverse vlaggen in de buurt met een schooltas eraan. Leuk; een geslaagd kind in huis. Moet ik eigenlijk ook vlaggen. Zulke geslaagde kinderen!
En ook waren daar de oranje vlaggen. Eens opzoeken wanneer het voetballen begint. Oh...de 14e dus.
Wel een vrolijk gezicht allemaal.
Was nog even bij mijn moeder langs geweest. Ze was gevallen.
Even dacht ik een soort van deja-vu te hebben, want de bus kwam maar niet en jemig...toch niet weer reisgedoe. Andere bus genomen, andere route, ander station en gelukkig kon ik op tijd op de Intercity stappen. Die normaal en op schema reed.
Alles goed (behalve die Alzheimer dan) met mijn moeder. Ze herinnerde zich - uiteraard - niets van de val (in de tuin) en maakte er een andere locatie van, maar goed. Alleen een blauwe plek, dus gelukkig niets gebroken. Ook fijn dat steelzus erbij was toen ze viel. Die heeft met hulp van de buurman mijn moeder weer overeind kunnen helpen. Lag ze in ieder geval niet lang alleen ergens (maar ze heeft zo'n alarmknop).
Goed dat ik van te voren bekeek en uitvogelde hoe mijn reis naar een vriendin zou gaan dit weekend, want op een groot stuk van het traject waren bussen ingezet vanwege onderhoud en reed er geen trein. Vanuit welke stad ik ook begon.
Omdat ik naar mijn werk al vaker met de inzet van bussen te maken heb gehad, weet ik dat dit, vergeleken met een toch wat ruimere trein, niet heel ideaal is. Plus de langere reistijd. Gelukkig zag ik nog wel één optie waarbij de reis helemaal met de trein gemaakt kon worden en blij dat die trein geheel op tijd reed, geheel op tijd aankwam en de volgende trein ook geheel volgens schema liep. Het kan wel dus. Soms hoor ik dan ook de conducteur heel trots zeggen dat 'we op tijd aankomen in stad x'. Hoera!
Wist nog welke bus ik moest nemen en ook die reed heerlijk op schema en zo was ik lekker op tijd daar. Wat fijn ook om plannen te hebben voor een weekend. En tegelijkertijd vraag ik me dan af hoe aardig ik dan voor mijn vriendinnen ben. Ben ik wel attent genoeg?
Altijd gastvrij, heel gastvrij zelfs en een zalige lunch en nog zaliger gesprekken en even lachen. Werd zelfs naar huis gestuurd met een Goodie-bag en stekjes. Leuk!!
Dezelfde (beetje omrijden, maar wel via de trein) route terug en heel fijn dat ik ook daar weer goede aansluiting op bus en treinen had. Geen puf meer om nog die mooie stad in te duiken en mijn museumjaarkaart te gebruiken of daar nog iemand anders te bezoeken.
Bus terug naar huis was al vanouds weer vol met toeristen met mega grote koffers en een rugzak waar ze hun ex-man in hadden gestopt, zo groot en zwaar zag dat eruit. En log vooral, zodat er niemand langs kon als ze in het gangpad bleven hangen.
Zo had ik, door die andere trein te pakken, toch nog een beetje controle op mijn reisbeleving. Uiteraard hebben we maar weinig controle op veel zaken, maar daar waar het kan, is het prettig. En ja, ik snap heel goed hoe het kan dat er vertraging op de trein is. Mensen op het spoor, kapotte bovenleiding, seinstoring, collega had onlangs geen trein terug wegens gebrek aan personeel, onderhoud. Alles heb ik al voorbij zien komen.
Had ooit de NS als cliënt toen ik nog in Sales werkte, dus heb ook tijden de achterkant van alles mogen zien en kwam op plekken waar de meeste treinreizigers nooit komen en hoorde mooie en interessante verhalen.
En wachten, te laat is relatief uiteraard. Ooit stond ik drie dagen in Afrika op een bus te wachten, dus hahaha...kan altijd erger.
De laatste dag en het laatste uur van de werkweek zat ik nog maar met één collega. Leidinggevende had een meeting buitenshuis die middag. Heerlijk rustig. Veel kunnen bellen en de cliënt die ik niet te pakken kreeg en een mail had gestuurd daarover belde client uiteraard om 16.55 uur terug. Onze telefoon is tot 17.00 uur te bereiken.
Wel opgepakt uiteraard, want wilde graag die afspraak regelen en ook nog eens weten dat ze daarna met vakantie zou gaan, dus dan loop ik uit mijn schema. Maar ja, die dag liep ik dus ook uit mijn vertrekschema, want data opnemen, uitwerken in planning etc en oh ja, toch nog wel even naar het toilet en zag al dat ik mijn trein niet meer ging halen. Dus laat maar los en neem een trein (half uur dan direct) later.
Even onthouden dat ik die extra werktijd (bijna een uur alweer, ook in de ochtend vroeger begonnen) compenseer de komende week.
Liet mijn zware laptoptas achter slot en grendel op kantoor achter, want had al plannen gemaakt om iets passends te kopen voor mijn vriendin voor de volgende dag en nog meer zware tassen geen zin an. En ook bewust; zo kon ik niet het weekend nog even wat werk doen.
Ook die latere trein had vertraging. Uiteraard. Op deze route is het bijna 'normaal' geworden. Was later thuis dan de planning, ook door de boodschap, maar niet erg, had ik al op gerekend. Wist al wat ik wilde gaan eten dus ook daar controle over.
Begin van de werkweek wist ik al dat het zou regenen bij vertrek. Dus was geen onaangename verrassing. Regenjas en Vera-hoedje op en doorfietsen. Het was fris, dus geen dampend gevoel door de regenjas. Trein reed op tijd en er waren zitplaatsen. Hoera!
Hoop niet dat heel laat bellen met een enorm gesprek en een afspraak in moeten plannen gewoonte wordt, want ook vandaag net voor vijf uur was dat het geval. En ik wilde nu echt mijn trein halen. Vond het lang genoeg geweest de werkdag. Mijn concentratie was op.
Even wat sneller doorlopen dan normaal en ik schoof, met beregende regenjas in de intercity. Alles opgestoomd door mensen met natte jassen. Maar boeien; ik had plek, de trein reed lekker door, maar 1 minuutje te laat en ook de aansluitende bus kwam op tijd en ook daar had ik plek. Door de regen (gelukkig hier geen keihard onweer zoals bij mijn werk) fietsen, thuisgekomen natte zooi uit. Oven aan, ovenschotel erin schuiven. Wachten en heerlijk eten. Groenten en vandaag met wat feta erover.
Ga ik zo direct de herhaling van Vera kijken en vooral even NIET bezig zijn in mijn hoofd met familie-gezeik.
Dank voor de vele vele reacties. Ben er beduusd van. Heel opbouwend. Voelt warm.
Is het erg te lezen uit het verslag van de casemanager dat mijn moeder aangeeft aan de casemanager dat ze wil dat mijn jongere broer de financiële zaken doet en niet ik?
Is dat erg?
Doet me pijn, omdat ik al jarenlang haar financiële zaken regel en gemachtigd ben door haar toen ze nog geheel gezond van geest was bij de banken en dit ook de notaris heeft vastgelegd. Omdat mijn broer zich nu naar voren heeft gewurmd en voordoet dat hij dit allemaal doet en handiger want hij woont om de hoek (uhm bankieren gaat digitaal) en mijn moeder nooit keuzes maakt.
Broer laat zelfs nu de steelzus weer pinnen. En ik zie allerlei rommelpinbedragjes verschijnen. Is dat erg? Mijn moeder beseft het niet meer. Mijn zuster gelukkig laten zijn met die paar centen?
Loslaten dan maar?
Toch die zaken dan maar overdragen aan mijn broer. Snap wel dat mijn moeder dit met haar demente brein zegt. Haar gezonde zelf heeft andere keuzes gemaakt.
Doe maar; door dat gesodemieter krijg ik het zowat aan mijn hart en vaten ervan. Slaap slecht, eet slecht, zit zowat te hyperventileren door kwaadheid en frustratie en gebrek aan controle en als ik dit soort berichten lees dan beginnen mijn handen te trillen. En voel me heel alleen. En de piekermodus draait overuren!
Ik weet dat ik haar administratie goed beheer en niet zoals mijn steelzus stelselmatig geld heb ontfutseld om zelf boodschappen mee te doen of mijn moeder te trakteren uit eigen bankrekening op bloemetjes of planten of mijn moeder voor mijn parkeerkosten laat opdraaien, zoals alle 'mantelzorgers" doen en ieder moertje, schroefje of boutje declareren en ook dat door mijn moeder laten betalen of mee te rijden met de regiotaxi waardoor mijn moeder ook dubbele kosten heeft. Iedere rit.
Let it go!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Claimt dat men zooooooo druk is met mantelzorgen en ik uit het parkeeroverzicht zie dat sommigen maar één maal per maand een uurtje aanwezig zijn. Of broer een half uurtje per week om het pin-geld te brengen.
Laat gaan
Laat los
Het zegt niets over jou.
Wel dat je de zogenaamde waarheid boven water wil krijgen, maar het punt is....er IS geen waarheid. Alleen beleving en kennelijk beleven die broers en zus het totaal anders en ben jij de afwijking en rare snijboon en zwart schaap, wat traditie is in ons familiesysteem. Nooit harmonie, wel altijd gesodemieter. Mijn moeder had dat met haar zuster, onenigheid over wie het beste voor mijn Oma zorgde, mijn vader met zijn zuster, die alle mooie en dure stukken uit de erfenis kreeg. En kennelijk hebben ze die manier van met elkaar omgaan overgedragen en ben ik daar ook mee belast. Achterdocht, niet elkaar iets gunnen.
Au!!
Voelt weer net als vroeger: NIET GOED GENOEG. Overgeslagen. Uitgestoten. Jij bent geen goed kind en alles wat je doet, dat doen de anderen veel beter. Leuk hoor dat je een beetje kan tekenen, maar ja...stelt niks voor. Kleding kunnen maken en ontwerpen, stelt niks voor, heb je ook niets aan. Goed kunnen leren?
Je bent ook nog eens lelijk en te dik. En zo'n rare echtgenoot heb je gekozen. Niet goed. Niet goed. Oh ja, de oorzaak van het moeten trouwen met je vader ben jij, de man die ook niet goed genoeg was. Kat in de zak noemde mijn moeder hem, alsof ze zelf de catch van het jaar was.
Maar is het erg als ik dus die zaken loslaat en het mijn broer laat doen? Ik de controle kwijt ben? Controle waarover dan? Hij heeft de pincode toch al en zou als hij wilde ook al niet recht door zee kunnen zijn? Schijn-controle dus. Je ziet niet wat er met het gepinde geld gebeurt.
En ik moet me afvragen of ik wel zo dicht bovenop alles wil zitten en wat het me gaat opleveren? Een gouden medaille? Beste boekhouder van de familie? Beste uitzoeker, spion en detective van iedereen? Rechtvaardig mensch van het jaar?
Mijn andere zus heeft zich vanwege die incestbroer al jaren terug sterk teruggetrokken van alles en helemaal nadat de financiële broer haar heel snel van alles heeft afgesneden en de schoonzus zichzelf opeens benoemde als contactpersoon voor medische zaken. Hij ging alles doen want zij deed het niet goed genoeg. Zij tekende ook niet voor zijn verzoek tot Bewindvoerder.
Mijn liefste broer zit ver weg in het hoge Noorden en laat ook te weinig horen en buiten dat; hij is door zijn niet meer in Nederland wonen al jarenlang, door het drietal al buitenspel gezet. Terwijl mijn moeder bij de notaris zaken heeft geregeld, in goede geestelijk gezondheid toen, waarin zijn rol is vastgelegd. Ook daar tornen ze nu aan. Niet eerlijk?
Wees geen Omtzigt! De waarheid moet boven tafel komen, maar ondertussen is er nog weinig echt veranderd zelfs met de waarheid boven tafel.
Snij maar door. Niet het snijden doet pijn, maar het afgesneden zijn.
Doet me ook terugdenken aan hoe ik mijn ex op zijn plicht wees kinderalimentatie te betalen. Tot aan een rechtszaak aan toe, want hij claimde geen geld meer hiervoor te hebben. Ik heb de rechtszaak gewonnen, maar mijn advocaat zei al dat ik van een kale kip (zoals hij zich voordeed) toch niet kan plukken. Dus wel mijn recht gekregen, maar in feite niets ermee opgeschoten. En de kinderen zeker ook niet.
En nadat hij de zieligheidsfactor bij zijn kinderen speelde, heb ik dit losgelaten. Losgelaten dat hij ooit nog zelf snapte of ernaar handelde dat ook hij financieel verantwoordelijk is voor zijn kinderen. Ik loste het zelf wel op. Moest dit ook al helemaal alleen regelen.
Punt is uiteindelijk dat ik mezelf nog in de spiegel durf aan te kijken. Heb ik het juiste gedaan. Ben ik ook goed genoeg voor mijzelf, zodat ik een goede moeder en grootmoeder voor mijn kinderen en kleinkinderen ben.
Alleen daar heb ik controle over. Mijn eigen gedrag.
Zo; nu weer verder met stekjes in een pot zetten en een beetje energieloze planten van nieuwe aarde (hoe symbolisch!) te zetten, zodat de wortels verder kunnen groeien. In vruchtbare aarde dus.
