donderdag 31 december 2015

Hoestend het jaar uit

Geen feest, geen bezoek, geen lekkere hapjes of bubbels; helemaal niks van dat alles. Ben nog steeds niet lekker en maak een paar keer per dag hete dampo-baden waar ik dan overheen hang met een grote handdoek over mijn hoofd. Dampo is hier in huis altijd een wondermiddel bij dit soort verkoudheden. Ondertussen wel een beetje koorts ook erbij. Wat een geluk dat ik niet hoef te werken; kan ik ik uitgebreid ziek zijn.

Ben wel eigenwijs en niet dol op pilletjes, dus vanochtend voor het eerst maar paracetamol genomen. Dat dempt het een beetje.


Buiten hoor ik af en toe wat vuurwerk, zie mensen lopen met grote boodschappentassen vol met van alles en nog wat en hier pak ik nog maar weer een pakje zakdoeken.



Mijn kinderen hebben hun eigen feesten dus die komen niet langs. Familie ook niet, want ik woon niet in hun stad en dan ben je kennelijk onzichtbaar. En eerlijk gezegd schaam ik me voor het feit dat ik niks te bieden heb (of dat ik dat denk he) dus nodig ik ook niemand uit. Zit ik liever in mijn uppie. Soms verlang ik nog wel terug naar de tijd toen mijn kinderen jonger waren en het vanzelfsprekend was dat bij ons thuis feest was. Gezelligheid. Vrienden van mijn kinderen die langskwamen of in de middag al kwamen checken of de oliebollen al lekker waren.

Ben geen leuk gezelschap en tsja...voel me beroerd en ga ervan uit dat ik dat ik het komende jaar wel leuker gezelschap word. Ik zou mijzelf nu in ieder geval zeker niet uitnodigen. Tenzij ik van hoesters hou.

Maar toch raar dat men verwacht dat morgen "alles" anders is. Het is maar een dag. Een nieuw jaar. Een blaadje van de kalender. Terwijl ik elke dag de mogelijkheid heb om alles anders te doen. Dat ik dat niet doe, dat is aan mij.
En is "alles anders" trouwens wel zo'n fijne optie?  Misschien wil ik wel helemaal niet alles anders, maar gewoon alles zoals het nu gaat. Of wil ik helemaal niks meer. Of durf ik niks meer te willen.

Voor wie het wel viert; een hele fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2016.


dinsdag 29 december 2015

Zeehond




Daar lijk ik op momenteel. Een hoofd vol snot, gelukkig droge hoest wat als boven klinkt en verder het idee dat ik met heel veel gewichten heb getraind.

Veel liters thee gaan er door heen op zo'n dag en ik voel me dan net een klotsend vat met wattenhoofd. Toch mag ik niet klagen, want ik kon me niet meer heugen wanneer ik verkouden was. Griep is het niet hoor; niet echt verhoging of totale lamlendigheid en dus gewoon maar veel slapen -wat kan, want geen werk deze week.

Niet gelopen vandaag helaas dus.

Mijn begroting voor 2016 is klaar. Nu kijken waar ik nog meer constructief kan schrappen. Er zijn weinig posten over waarop dat nog kan zie ik. Ik heb nog wel tijd om daarop te orienteren. Maar weer schrappen in kledingbudget en zakgeld. Altijd fijn om her en der te lezen hoe anderen dat creatief doen.

Vraag me trouwens wel af of het verstandig is om mijn nog lagere geschatte inkomen voor 2016 dan waar de toeslagen op gebaseerd zijn door te geven aan de afdeling toeslagen. Of het zo te houden en dan achteraf verrekening te vragen.  Nu teer ik wel iedere maand een paar honderd euro in op mijn spaargeld en dat is straks op en dan valt er niets meer in te teren. Dus wat is wijsheid? Als de watten uit mijn hoofd zijn ook maar weer eens wat proefberekeningen maken. Of misschien nog wel minder uren werken, dan krijg je kennelijk nog meer toeslag. Maar eigenlijk is dat voor mij geen optie. Ik hou ervan echt mijn eigen broek op te kunnen houden en niet kunstmatig.

En ja, blijven zoeken naar een werkkring met normalere arbeidsvoorwaarden of een bron van passief inkomen. Of twee bronnen. Of toch die 30 miljoen winnen straks!

Geen spaargeld/buffer hebben vind ik niet fijn. Jarenlang zonder gedaan en nu ik een buffertje heb, wil ik die zo lang mogelijk in stand houden.

maandag 28 december 2015

Alweer een bruiloft!

Hoe vaak maak je mee dat je dochter in 1 jaar 2 x trouwt?

Mijn dochter is deze maand ook nog op de Marokkaanse manier getrouwd. Ik was heel erg benieuwd wat er zou gebeuren, want nog nooit meegemaakt en had me voorgenomen vooral te gaan genieten, want ik hoefde helemaal niets te regelen; dat deed de familie van haar man. Vooral de zussen en de tantes en de nichten.

Een paar dagen voor de trouwdag had ze haar Henna feest. Dat betekent dat haar handen worden versierd met henna in kunstige patronen en ze gekleed gaat in een mooie witte jurk met een witte hoofddoek - dit alles brengt geluk en de overige kleuren zijn groen; ook weer voor geluk.  Die Henna avond is alleen voor vrouwen, vooral nichten en tantes.

De trouwdag - eigenlijk avond - was voor iemand die de strikte Nederlandse manier van plannen gewend is, denk ik uitermate nagelbijtend. Er stond een tijd waarop 'het' zou beginnen maar dochterlief gaf al van te voren aan dat we beter een uurtje later konden komen. Dus zo gezegd zo gedaan en het was grappig dat wij bijna de eerste gasten waren. De Hollanders zijn er hoor! :)
Er stonden dadels en melk voor ons klaar.

De feestzaal was geschikt voor dit soort partijen want er was een bovengalerij voor de mannen en beneden was voor de vrouwen. En wat zagen alle vrouwen er prachtig uit. Niks geen eenvoudig jurkje; er werd groots, heel groots uitgepakt. Ontzettend mooie vrouwelijke lange jurken, met luxe borduursels, kralen, pailletten en allemaal in mooie sprekende kleuren. Alleen de veel oudere dames hadden ogenschijnlijk simpele witte lange jurken/kaftans aan, maar daarbij ontbrak ook nooit een hele mooie rijk versierde ceintuur.  En de haren, allemaal zo prachtig verzorgd net als de make-up en de sieraden.


Wat was ik blij dat ik nog iets van bling-bling uit de kast had gediept zodat ik niet het gevoel had underdressed te zijn. De vriendin van mijn zoon had een eenvoudig jurkje aangedaan en voelde zich inderdaad underdressed. Ze twijfelde nog of ze er wel gepast mouwloos bij kon lopen, maar dat probleem werd opgelost toen er ook Marokkaanse dames met kortere jurken en mouwloos aanwezig waren. Alles kan.
Er was muziek, er werd gedanst en ook dat verbaasde me - maar misschien is dat mijn onwetendheid of vooroordeel - hoe vrij de vrouwen zich bewogen. Sensueel en vrouwelijk en vooral vrolijk.
En ja, heerlijk meegedanst.


De bruid was in geen velden of wegen te bekennen en die bleek nog boven te zitten waar een zeer kundige kapster haar haar aan het opsteken was. De make-up was al gedaan en ik moest even twee keer kijken om mijn altijd zonder make-up zijnde dochter te herkennen. Wow! De foto's zijn van het web - niet van haar, maar geven wel een beeld van de jurken die de gasten droegen.

Die kapster vertelde al dat ze diverse 'drolletjes' gebruikte om het haar volume te geven. Haarnetjes,haarspelden, krultangen, stijltangen....de hele rataplan. 

Stond ik daar met mijn gekrulde haren door mijn Carmen krulsetje en mijn doe eens anders, doe eens krullen in je haar coupe met maar 2 laagjes Keiharde lak.

Ondertussen was het zo'n drie uur verder dan de ETA en niemand scheen op hun horloge te kijken, dus ik ook maar niet meer. Het was gewoon leuk om de zeer uitgebreide familie te begroeten, te genieten van de hapjes, van de mooie kleding en me geen moment een vreemde te voelen.

En toen eindelijk stonden de tantes, de nichten, de achternichten en de zussen van de bruidegom op de trappen en alle andere vrouwen beneden aan de trap om de bruid te verwelkomen. Een plaatje!!
Een zeer zeer zeer rijkborduurd gewaad met een rode sluier, sieraden rijk en zwaar en wat ik al eerder schreef, zwaar in de make-up. Geen naturel-look.

Zij ging zitten op een bankje wat al klaarstond voor het paar en toen werd ook de bruidegom van boven opgehaald. In een traditionele witte djelleba gekleed en ook hij werd door zussen, tantes en nichten verwelkomt. En met van die Arabische kreten.
Er was geen religieuze ceremonie, alleen maar feest en mooie kleding en heeel veel fotoshoots.
Daarna dansen, feest vieren en ik zag dat mijn dochter weer naar boven was gegaan. En even later zag ik haar man in zijn 'westerse' pak rondlopen.

En gewoon maar weer lekker dansen.

Een uurtje later of meer (we doen gewoon niet meer aan tijdsplanning) kwam dochter in een andere alweer schitterende outfit alweer de trap af. Paars met zo mogelijk nog meer borduursels. En een iets ander kapsel. Met alweer blingbling sieraden. Wat een mooie vrouw is ze toch.


Nu was het tijd om een hapje te eten en in het midden van de zaal werd een tafel voor de bruid en wat familie, vrienden neergezet. Heerlijke salades, superzacht vlees, lekker met je handen eten,  drankjes van vers fruit (zonder alchohol uiteraard) en een uitgebreid dessertbuffet met veel vers fruit.

Daarna danste de bruidegom met zijn bruid, een beetje slowdance achtig en stonden alle dames in een kring om ze heen en daarna werd er ook nog - ik dacht nog even aan hoe goed de integratie gelukt was hahah - de polonaise gedanst op muziek van Heb je even voor mij. Hilarisch!!!

Liever de swingende muziek op Arabische teksten waarop de dames hun heupen en armen in de maat bewogen. Habibi dit en Habibi dat.  :)


Daarna nog het aansnijden van de bruidstaart en alweer dadels en melk - in een champagne glas! -  en de hele zaal nog een lekker stuk taart en toen was het zo'n beetje einde feest (en zaalhuur) en namen we afscheid van elkaar.

Indrukwekkend, maar vooral warm, leuk en liefdevol.  En wat bijzonder dat ik dat mag meemaken! Dat maakt allemaal dat ik me rijk voel.




vrijdag 25 december 2015

Ik zit hier heel alleen Kerstfeest te vieren...

En ik vind het goed.

Heb nog een aantal documentaires staan die ik opgenomen heb, de twee laatste delen van Wolf Hall nog te bekijken en verder nog wat Blendle-leeswerk.

Geen verplichte bezoekjes waar je al het hele jaar tegenop ziet, maar je dan toch maar doet 'want dat hoort zo', geen wekenlange strooptochten in de supermarkten voor exclusieve hapjes die je de rest van het jaar niet eet, of misschien wel niet van houdt, maar ook dat 'hoort' zo. Ik heb de ingredienten in huis voor erwtensoep en dat is goed zo. Ga ik zo direct maar eens maken.

Maar eigenlijk dekt de titel de lading niet geheel. Want ik ben dan wel alleen, maar ik weet dat er genoeg mensen om me heen staan die echt om me geven.  En dat het ook aan mij is om dat te zien.



Heb niet zoveel budget dat ik spontaan kan besluiten om maar even langs familie te gaan, - reizen met openbaar vervoer is duur - alhoewel er altijd wordt gezegd in mijn familie dat 'spontaniteit' zo op prijs wordt gesteld. Als je spontaan langs komt, dan komt het echter nooit gelegen. En het lijkt wel alsof de snelwegen richting mijn familie altijd een bordje hebben met eenrichtingsverkeer. Mijn woonplaats is onvindbaar in de familie-tomtom. Dus moet ik ophouden met me schuldig voelen dat ik vandaag lekker thuis blijf. En morgen ook.

En het bijzondere is dat mijn broers en zussen vrijwel allemaal (meerdere) auto's hebben, maar zich niet kunnen voorstellen dat even een paar tientjes besteden voor een treinreis voor mij niet zomaar meer kan. Ja, het kan nog wel, maar ik zit als een havik op mijn budget. Maar goed; we gaan niet zuur zitten doen; kijk naar wat je wel hebt. En dat is alweer veel. Heel veel.

Gisterenavond was ik door mijn zoon en zijn vriendin uitgenodigd om lekker te gaan zingen op een groot marktplein in de stad aan het S paarne. En daarvoor hadden ze gekookt in het huis van zijn vriendin en nee mam...jij hoeft helemaal NIETS mee te nemen of te doen. Bel maar als je thuis bent van werk. Waar ik te horen kreeg dat we ook nog de laatste week van december geen werk hebben. Hoera! Volgende week ook vrij (onbetaald).

Werd ik gisteren dus heerlijk opgehaald en hoefde ik alleen maar te genieten. Soms moet ik mezelf knijpen dat ik zulke leuke kinderen heb!

Hadden ze een gerecht gemaakt wat bij ons thuis jarenlang favoriet was met Kerstmis! Wat een leuke ontdekking; dat zoiets simpels als iets lekkers koken met Kerstmis kennelijk is blijven hangen. Maakte ik het niet, dan stonden mijn kinderen beteuterd in de pan te kijken. En wat rook het altijd heerlijk, al de dag ervoor want dan trokken de smaken er nog lekkerder in.

Als ik eerlijk ben, dan mis ik dat wel. De gezelligheid van deze dagen, de tafel mooi gedekt, genieten van samen ontbijten, later brunchen en in de avond met elkaar eten. Ik eet nu al jarenlang in mijn eentje en ja...dat is niet altijd feest.

En lekker dat ze gekookt hadden!

Daarna reed mijn zoon zijn auto naar zijn eigen huis in zijn eigen stad - waar al zijn maten of al naar familie waren of aan het werk waren - en pakten de fietsen om naar dat grote plein te fietsen. Het was zo leuk om in zijn stad te fietsen en de gezelligheid  van een stad, in plaats van de gesloten voordeuren van een vinexwijk te ervaren.

En tijdens het zingen ook genieten van een Volle Maan, wat heel bijzonder schijnt te zijn met Kerstnacht. Daarna pakte ik de nachtbus en zoonlief en zijn vriendin hun fietsen en rolde ik heel vroeg in de ochtend, want de bus gaat maar eenmaal per uur dus nog even een klein uurtje wachten, mijn bedje in. Maar met een voldaan gevoel. Of kwam dat door de lauwe gluhwein?
Ik hoorde dat mijn dochter en haar man vandaag net als zoonlief ook even bij hun vader langsgaan om wat kadootjes voor hun zusjes en broertje te brengen voor onder de boom. Lief toch!

En dochterlief vraagt me al een tijdje wat ik voor Kerstmis wil. En nee mam, wij hoeven niks hoor, (maar toch maar aan een vestje voor haar aan het breien en voor schoonzoon die het altijd koud heeft lekkere thermo-handschoenen van een leuke Deense winkel). Nu was ik van de week een tulband aan het maken, in het kader van doe het zelf, dan is het lekker, en toen maakte ik kortsluiting in mijn mixer omdat de kneedhaken met elkaar in contact kwamen, doordat die een beetje loszaten, niet in de mixer, maar bij de soldeerpunten zeg maar.

Ook handig als je net een hele schaal met boter, meel, rozijnen en eieren hebt staan en voor die ene keer een echt vanillestokje gebruik. Dus met de hand maar verder gemengd, maar dat is even wennen als je dat niet dagelijks doet en de tulband was dan ook niet luchtig maar nogal compact. En bleef ook nog eens plakken in de vorm, dus het was meer band dan tulband. Wilde de tulband meenemen naar zoon maar dat heb ik maar niet gedaan.

Verder moeten mijn kinderen allebei werken met Kerstmis en is het dan altijd al ingewikkelder om deze dagen bij elkaar te zijn. En we weten inmiddels dat het niet om deze twee dagen in het jaar draait.

Zou het liefst nu eigenlijk wel bij een familielid willen zijn want hij dacht een familiekerst te gaan vieren maar zit nu alleen. Nooit fijn als een relatie de dag voor Kerst wordt afgebroken.  Dan is die afstand tussen ons heel vervelend. Gelukkig hebben we Skype.

Toch is een echte aanraking nooit te vervangen. De warmte voor jou van een ander letterlijk voelen. Weten dat je aangeraakt bent. En gezien bent. Er toe doet.

Kreeg vandaag ook nog een idee voor een extra bron van inkomsten:

Kerstinkomen










donderdag 24 december 2015

Naughty or nice

Bij het opruimen van herinneringen kwam er eentje boven van een lang weekend ergens in Friesland met een man waar ik een jaar een relatie mee had. Die mij meer wilde dan ik. Of eigenlijk nog veel meer wilde van mij.

Maar enfin...laat ik het luchtig houden.

Aangezien het bijna Kerstmis was, dacht ik dat het wel bij het thema zou passen en ook omdat ik wist dat hij daar wel van hield om een leuk pakse te maken. Voor in de avond zeg maar.

Rood satijnen schortje met een wit fluffy randje.  Heul onpraktisch schortje. En dan daaronder kousen en lingerie.
Altijd fijn dat ik zo goed kan naaien.



Fijne Dagen!




maandag 21 december 2015

Alles kits achter de rits

De man met de hond heeft een oude leren broek waar de rits van kapot was. Omdat hij weet dat ik goed kan naaien (pun intended) vroeg hij of ik er wat mee kon. Maar hij gaf ook al direct aan dat als het niet lukt hij de broek gewoon naar een naai-atelier brengt.

Die uitdaging wilde ik wel aangaan en ik wist dat ik in ieder geval dan een leder-naald moest hebben op mijn naaimachien. Maar voordat ik het probleem op de klassieke manier te lijf ging - nieuwe rits inzetten -,  dacht ik dat ik eerst maar eens moest kijken online. Er waren vast duizenden goede tutorial sites te vinden. Want met de rits zelf leek me niets mis. Geen missende tandjes. Alleen sloot hij niet meer.


En ja hoor...keuze volop.

Rits in een slaapzak,
Rits in een fleecejack,
Rits in een tas
Rits in een laars
Een rits die niet wil, een rits die teveel wil, een rits die helemaal niks doet, een afgebroken 'slider'...nou...welkom in de wondere wereld die Rits heet.

Dus eerst met een tangetje geprobeerd om de slider vast te drukken;
Slider brak af. - Bummer!!
Toen naar de grote stoffenzaak en daar advies gevraagd...heuh?...daar kreeg ik de indruk dat de oplossing lag in het compleet vervangen van de rits, dus
a. nieuwe rits kopen +
b. rits eruit tornen +
c. Leernaald aanschaffen en dan hopen dat mijn lichtgewicht machine dit aankan..

En toch zag ik online ook de optie van alleen de 'slider' vervangen. Zo gezegd zo gekocht. Een slider.

En vervolgens een aantal uren achter elkaar in mijn naai-kamertje gezeten om:

de rits gedeeltelijk los te maken, zodat ik de slider weer erin kon haken (volgt u het nog??)
De remdeeltjes daarvoor dus aan beide zijden proberen met een tang los te maken.
Proberen, proberen proberen, maar muurvast. Ook niet met een schroevendraaier.
Dus maar eruit knippen - wel eng, maar ik snapte dat ik anders de slider niet op de rits kon krijgen.
De slider aan beide zijden erin haken
Heen en weer, op en neer  en vervolgens bij de eerste poging sloot de rits weer, maar waren de beide delen ongelijk verdeeld.
Dus weer losmaken en nog een keer, nog een keer, nog een keer, nog een keer nog een keer (grrrrr...even pauze dan maar en zo weer met nieuwe moed opnieuw doen) nog een keer, nog een keer
En hehe....eindelijk vast. En blijvend vast.
Bedenken hoe ik handmatig nieuwe remmen kan maken. Waarschijnlijk met ijzergaren. Oh nee...gewoon garen doet de truc ook al. Gewoon flink vastnaaien.
En hoe ik de rits weer onzichtbaar wegwerk onder de tailleband.
Zie dat de knoop ook kapot is en naai er een andere knoop aan.

Zo...heb je toch een interessante middag gehad. Maar de broek is gerepareerd met minimale kosten en maximaal plezier.


zondag 20 december 2015

Zondagsschool en collecte

Toen ik een jaar of 15 was, werd ik 'juf' van de zondagsschool. Niet omdat ik zoveel zendingsdrang had of diep gelovig was, maar heel simpel; dan hoefde ik tenminste niet in die saaie kerk te zitten met mijn hele familie en kon lekker knippen en plakken en verhalen vertellen aan kinderen. En op een tamboerijn of triangel spelen zonder enige muzikale achtergrond. Alles klinkt beter met een triangel tenslotte!


De kinderen zeiden altijd tegen mij dat ik een lieve juf was en niet streng, want voor mij hoefden ze geen versjes uit hun hoofd te leren, maar gingen we tekenen of ik vertelde een verhaal. Met van die mooie viltplaatjes erbij (goh...het komt weer helemaal terug die tijd!).

De zondagsschool was ook nog eens in een ander gebouw dan de kerk, een paar straten verder, dus liep ik op de zondagochtenden heerlijk iets vroeger dan het hele gezin al de deur uit en wist dat ik een fijn uur zou krijgen. Want dat maakte ik er zelf van. Met die kleintjes. Daarna was de zondag weer saai en voorspelbaar; of wij gingen naar Opa en Oma op bezoek of de moeder van mijn moeder was er en die zeurde voornamelijk en waarschuwde ons voor hel en verdoemenis. Of ze zat met haar benen iets te ver van elkaar en mijn broers en ik verwonderden ons over haar onderbroek die tot haar knieeen liep.


Altijd was ik heimelijk verliefd op de weinige heren die bij de zondagsschool rondliepen, meestal ook jongens die geen zin hadden om in de kerk te zitten bij hun ouders en dus dit "werk" deden.  Beroemd was de Kerstviering. Altijd op een avond, of vroeg in de avond; het was altijd al donker herinner ik me. En natuurlijk, in mijn hoofd, was het altijd ook koud en lag er sneeuw!! Na afloop was er voor ieder kind onder de Kerstboom in de kerk een tasje met een W.G. van der Hulstboek, een grote navelsinasappel en iets van snoep. Dat tasje....wat keken we daarnaar uit!


En op de Kerstviering geen saaie bijbel-uitleg in een taal die je niet begreep, maar een spannend verhaal en dat deed dan het hoofd van de zondagsschool. Muisstil was het...en zo mooi donker en alleen lichtjes van de Kerstboom en wat kaarsen. Bijna magisch. Zo fijn om helemaal weg te dromen bij zo'n verhaal.

Hoe kom ik daar nou weer op? Ik hoorde bij VPRO Vrije geluiden vandaag de fantastische orgelspeler Cory Henry, op een Hammond orgel, voor mij is een orgel en orgelmuziek verbonden met de kerk. Voor hem ook want ze lieten een filmpje zien toen hij vier(!!!!) was en in de kerk met zijn kleine handjes toen al veel gevoel had voor orgelspel. Maar dan wel met swing en gevoel.

Niet met van die extra laaaaaaaaaaaaaaaaange noten die vooral in de zwaardere geloofsgenoten samenzang gebruikelijk was.


Gelukkig kerkten mijn ouders bij een wat vrijzinniger clubje en ook dankzij een hippe organist (met lang haar...hij kon zo bij Exception!) zongen we steeds moderner. En dus sneller. En melodieuzer.
Hij is speciaal door mijn moeder gevraagd of hij bij de afscheidsdienst voor mijn vader wilde spelen. Dat ontroerde me, want mijn vader hield van zingen (al dacht hij zelf dat hij het beter kon dan uhm het in het echt klonk, want als de noten de hoogte in gingen, dan ging hij maar naar beneden want te hoog voor zijn range). Met die organist heeft mijn vader de zogenaamde Jeugddiensten opgezet. Toen de kerk ook al leegliep, medio jaren 70 en men dacht dat popmuziek (nou ja...gematigde popmuziek) het antwoord was. Dus drumstel, gitaar en hammondorgel of piano bij die diensten.

Met de zondagsschool organiseerden we ook nog leuke extra activiteiten. Spelletjesdagen, verkleed naar thema, en oh ja...er was ook nog een christelijke knutselclub. Kon je op een christelijke manier Meneer de Uyl van vilt maken. Maar altijd gezellig en leuk hoor die clubjes en dingen die er georganiseerd werden. En heerlijk veilig en overzichtelijk was het leven toen. Een kleine wereld.

In die tijd deed je eigen alles binnen de eigen club. Wij gingen naar een christelijke school, daarna naar een middelbare christelijke school en pas toen ik naar een vervolg opleiding ging kwam ik in contact met 'anders-denkenden, of mensen die nergens in geloofden. Het scheelde ook dat dit in een andere stad was, dus uit de invloedssfeer van de familie.

En oh ja: altijd was er aan het eind ook de collecte. Voor de zending of een ander Christelijk goed doel.

Laat ik op deze zondag nogmaals een heel goed doel onder de aandacht brengen. De kerstactie van Annemiek van het Consuminderhuis.

















zaterdag 19 december 2015

Drukzwijmel

Gisteren weer heel lang met mijn broertje gesproken. Over zijn volgende relatiecrisis en over zijn vragen wat hij anders had moeten doen, kan doen. En of hij een eikel is. Waarop ik hem antwoorde dat hij wel tamelijk eikelig gedrag vertoonde als ik in haar schoenen stond.
Wees duidelijk in wat je wel en niet accepteert. Praat daarover.

Vind het zo sneu voor hem dat zijn relatie al zo snel onder druk is komen te staan. Toch - en dat geef ik heb ook aan - denk ik dat hij te snel wilde gaan en niet rustig aan alles heeft onderzocht. Past deze vrouw echt bij mij. En nog belangrijker; ben ik al volkomen los van mijn ex.

Ik snap heel goed dat ik een tamelijk wereldvreemde adviseur ben. Ik woon al jaren alleen. Geen relatie, niemand die blij is als ik thuis kom. Dus wat nou advies over relaties. Het voelt alsof vader pastoor adviseert over sex.
Waarover een cabaretier ooit zei 'dat als je het spel niet speelt, je je ook niet met de spelregels mag bemoeien!'

Toch denk ik wel dat ik heel goed weet wat geen goede relatie is. Waar er druk is en er dingen moeten. Waar er constant wordt gevraagd en gedramd. Waar er ongelijkheid is en blijft. En veel achterdocht, onzekerheid en geweld.

Kortom; teveel druk voor een periode waarin je nog op je heerlijke roze wolk zou moeten zitten.

Daarom Under Pressure van de altijd fijne David Bowie. Mooie tentoonstelling over hem in Groningen las ik die ik graag een keertje wil bezoeken. Maar even wachten op kortingskaartjes NS.





vrijdag 18 december 2015

Zolang je naam nog genoemd wordt ben je niet dood.

Het was fijn om met twee oud-collega's een overleden collega te herdenken die nu alweer zes jaar geleden de druk van het leven en vooral zijn baan niet meer aankon en uit het leven stapte. Hij was ontzettend eenzaam.

Nog maar twee mensen die aan hem denken. Op zijn begrafenis stond het hele bedrijf de dag voor Kerst met tranen in hun ogen rondom zijn kist. Ook de managers die vonden dat hij maar weer de draad op kon pakken na heel lang niet goed in zijn vel te hebben gezeten.

Vond en vind het zo tekenend voor deze harde maatschappij waarin niet jouw waarde als mens telt, maar je productiviteit en effectiviteit.
Waar je wordt gemeten en bekeken naar je bezit, je carriere, je waarde in geld wordt bezien en waar Kerst pas echt Kerst lijkt te zijn als je hele supermarkt in huis hebt gehaald.

Dan ben ik dus helemaal niets meer waard. (Is sarcastisch bedoeld lieve lezers...ik snap inmiddels dat mijn waarde niet zit in mijn baan, mijn auto, mijn huis of mijn financiele toestand).


donderdag 17 december 2015

Flauwe Kersthumor

Heb iedereen een brief verzonden dat ik dit jaar geen budget heb om kerstkaarten te sturen.


dinsdag 15 december 2015

Kruimeltjes sparen

Met mijn huidige inkomen kan ik (bijna) niet sparen. Niet een vast bedrag van een paar honderd euro, of honderd euro, of zelfs vijftig, of zo zoals ik her en der lees, of meer. Ik krijg geen dertiende maand, noch vakantietoeslag, dus geen extra's. Toch doe ik aan kruimeltjes-sparen.

Losse euro's in een potje stoppen aan het eind van de week.
Euroclix
Zegeltjes bij de AH
Meedoen aan enquetes
En afgeroomde bedragen (denk aan 77,73 is 80 euro in mijn budgettering) en dan de rest wegboeken naar een spaarrekening.


Het voelt heel erg knieperig, vooral omdat ik de laatste tijd veel grotere bedragen dan kruimels terug moet boeken om uit te komen en toch blijf ik het doen.

Ja, ja, ja....een baan met betere vooruitzichten (of in ieder geval meer zekerheid qua inkomen ook al zou het laag zijn) zou meer lucht geven, maar zolang die er niet is en misschien komt dat ook nooit meer, moet ik roeien met de riemen die ik heb. Vind ik.
Heb de hoop verloren dat de arbeidsmarkt op een vrouw van 55 zit te wachten. En heb ik hoop, dan lees ik dat er weer duizenden banen op de tocht staan in diverse sectoren.

Ik merk dat ik wat nerveuzer ben dan normaal. Omdat ik niet weet hoe de maand januari qua werk verloopt. Of februari, of maart, of..  Ik weet dat de eerste twee weken het bedrijf dicht is, maar is er daarna werk? Ik doe alles om mijzelf rustig te houden, maar ik moet toegeven dat ik aan alles merk dat ik een beetje paniekeer soms.

Gelukkig heb ik vandaag wel weer heerlijk gelopen met de man met hond en daarna nog even thuis koffie gedronken (de hond een bak water) en heel lang gepraat. En hem naar het zelfmaakproject laten kijken waarna ik nog goed advies kreeg.
En heel erg...het ruikt nu zo lekker naar man in huis :)

Dus daarna maar even snel nog langs de bouwmarkt en dat voelde zo fijn, dat ik gewoon mijn fiets kan pakken, kan fietsen en nog een voordeelbon had waardoor mijn totale uitgave € 1,34 was.
Thuisgekomen weer heel lang met mijn broertje gesproken via Skype.

Die met allerlei relatiezaken zit. Ik gaf hem al aan dat hij wel advies vraagt aan iemand die al jaaaaaaaaaaaaaaaarenlang geen relatie heeft. Zoiets als een schriftelijke cursus zwemmen.

En dan nu nog maar weer even lekker aan mijn projectje werken en merken dat ik ondanks het klagerige begin van mijn log, me nu wel weer prettiger voel. En misschien ben ik ook wel zo'n klagende drager.

Buiten dat lekker de was gedaan en zo direct ook nog even mijn bed opnieuw opmaken zodat ik vanavond een lekker vers bedje heb. Hoop ik wel dat ik me niet weer als een rups in een cocon oprol in mijn dekbed. Voelt nogal klammig in de ochtend :)

Allez hop...aan de slag!!!

Nawoord:

Yeah: Project is klaar! Wel een uitdagende klus nog op het eind van kleine gaatjes en dunne schroeven, maar gewoon maar stug doorgaan en doorgaan en doorgaan en uiteindelijk: Klaar!

Benieuwd wat zoonlief ervan vindt.

Nu even eten maken, bakje sla voor morgen naar werk en dan even ontspannen. Alle doe dingen weer gedaan voor vandaag.






zondag 13 december 2015

Rijke meid

Vandaag voel ik me een Rijke Meid.


Mijn dochter en haar man kwamen gezellig even langs. Fijn gepraat, gelachen en genoten van mijn zelfgebakken cake. Jaaaaaaaaaren geleden dat ik cake maakte (wel cupcakes, maar dat is toch een andere kunst dan een cake), dus moest even zoeken naar de cakevorm. Een kleintje want ik voorzag anders heel wat cake eten door mij deze week.
Wel lekker, maar niet zo gezond. Had het recept nog wel in mijn hoofd. Gewoon van alles 200 gram en dan een marmercake, dus door de helft van het beslag een flinke lepel cacaopoeder.

Maar schoonzoon wist er wel weg mee en een bakje mee doet wonderen.  Mijn dochter wikkelde zich zoals vanouds in een dekentje want ik had de kachel (nog) niet zo hoog staan. Maar zo heerlijk om hen weer te zien en te zien dat ze zo blij zijn met elkaar.

Verder lekker door kunnen werken aan mijn Doe-het-zelf project wat ik met zoonlief maak. En waarvan ik het 'naai-werk' voor mijn rekening neem. Al komt er weinig naaien bij kijken, achteraf gezien. Omdat ik een slimmere methode vond op YouTube.

En voel me aan het einde van deze zondag opgeladen, geliefd en helemaal doordat ik een ontzettende lieve email van iemand kreeg die ik niet ken, maar die iets groots deed.

Laten we deze week vooral voor elkaar lieve dingen doen. Of lief zijn voor elkaar. Of het moto van de V& D:

zaterdag 12 december 2015

Afrikaanse zwijmel

Hoorde van de week dat zoonlief een mooie vlucht naar een Afrikaans land mag maken en zo leuk voor hem met zijn Afrikaanse roots. Zijn vader heeft in dat land ook ooit een aantal maanden gewerkt en bracht dan heerlijke zakken verse koffiebonen mee. Ook vertelde hij me dat hij in restaurants Zebra- of Antilopenvlees kon eten. Dat was natuurlijk nog ver voor de tijd dat je hier bij de plaatselijke supermarkt al het eten uit de hele wereld gewoon met je bonuskaart kan aanschaffen.

En grappig dat dochterlief ook met een Afrikaan is getrouwd. Nou ja...wat ze in politie-berichten noemen een Noord-Afrikaan. U weet wel, waar meneer Wilders er graag minder minder minder van ziet.

Toen ik pasgetrouwd was, hoorde je onderstaande song vaak, regelmatig en dinsdag voorbij komen. Had natuurlijk weinig met de Afrikanen waar ik mee optrok te maken, maar blijft me toch altijd terugdenken aan die tijd. Heerlijk eten, veel warme gastvrijheid, vrolijkheid en altijd muziek. Toen we naar onze eerste flat verhuisden was het eerste wat mijn echtgenoot en zijn vrienden in orde maakten de stereoset. Hij was in eigen land een bekende muzikant dus dat was voor hem en zijn maten belangrijk; dat er muziek te horen was.

Lekker praktisch. Ach...nu kan ik erom lachen gelukkig.








vrijdag 11 december 2015

Klagers zijn dragers

Van de week een gezellige avond gehad bij vrienden. Eentje ervan klaagt vaak dat hij nu zo weinig heeft en kan, terwijl hij op het allernieuwste model I-phone van allerlei foto's laat zien. En op een ouder model in een kek boxensetje muziek draait. En een andere Iphone achteloos op tafel ligt.

En och ja...de auto - die hij van vrienden kreeg - wordt nu ook wel oud..maar gelukkig kijken die vrienden alweer voor hem naar een nieuwer model.

De wijn die geschonken wordt is ook niet echt van huize Migraine en al dit soort dingen maken dat ik me ongemakkelijk voel.

Ik vraag me dan bij thuiskomst ook af waarom ik me ongemakkelijk voel. Ik moet beseffen dat ieders omschrijving van rijkdom anders is.

Ook de verhalen van mensen die me vertellen dat ze gewoon zorgen tegen vakantietijd weer een nieuwe vriend te hebben, zodat hij voor een vakantie zorgt of lekker in de bijstand zitten of maar een klein aantal uren werken, want dan krijg je maximale toeslagen. Ik kan er niet zoveel mee.

Misschien is het ook wel afgunst. Want ik heb vrijwel altijd meer dan fulltime gewerkt in het kader van ik wil mijn eigen broek ophouden en nooit bewust weinig gewerkt zodat ik alle toeslagen kreeg. Sterker; pas nu mijn inkomen heel erg laag is - niet uit vrije keus, heb ik toeslagen aangevraagd. En ja..heel fijn, maar nog steeds denk ik dat ik dat liever niet heb. Want al die regels omtrent ''gulle gaven"kunnen zomaar weer veranderen en liever bepaal ik de zaken zelf.

Maar zij denken anders. En kunnen daardoor wel heerlijk na school bij de kinderen zijn. Of schrijven dat ze meer moeder kunnen zijn. En dat schuurt een beetje. Alsof ik dan dus minder moeder ben geweest.
Of gewoon minder berekenend was. Of boerenslim. Hoe je het ook maar noemen wil.

Of gewoon ouderwetse jaloezie; waarom is er niemand die mij een auto geeft (zomaar?) of een fiets kado, of bij me komt klussen als ik maar kik...ook lekker mijn bomen omzaagt (oh dat doe ik ook allemaal zelf).

Enfin; de werkweek zit er weer op. Lekker natgeregend thuisgekomen. Had plannen om naar de kapper te gaan, maar te moe. Maar direct de wasmachine aangedaan en daarna alweer genoten van mijn soepje. En zo direct de waxinelichtjes aandoen en hopen dat het groene monster me spoedig weer verlaat. Want ik weet maar al te goed dat ik eigenlijk helemaal niet wil ruilen met hun leven.


En dat ik tevredenheid moet zoeken in het mijne.








woensdag 9 december 2015

Koe in de kont kijken

Lang gesprek gehad met een broer over vroeger. Om precies te zijn over hoe hij de houding van mijn moeder ervaren heeft toen wij kinderen waren.

En hoe hij vindt dat mijn moeder mijn vader zo snel mogelijk uit huis uit heeft gewerkt nadat de psychiatrie haar daar de mogelijkheden toe bood (toen woonden wij allang niet meer thuis, dus daar kan ik niet over oordelen; ik weet alleen dat mijn vader toen al beginnende Alzheimer had in combinatie met psychoses en andere zaken die helder denken nogal onmogelijk maakten).

Het stemt me verdriet dat mijn moeder denkt dat ze door te sussen en pappen en nat te houden de beste keus heeft gemaakt voor haar gezin en nu die gezinsleden volwassen zijn, ze er allemaal een geheel andere mening op na houden. En natuurlijk heeft ieder zijn eigen visie vanuit een ander uitgangspunt.



Achteraf, ja achteraf kijk je de koe in de kont.  En is het makkelijk praten als jij zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten. En de lamgeslagenheid en vooral angst niet herkend. Mijn moeder heeft - naar eigen zeggen, want ook dat trek ik soms zelf in twijfel... - van diverse psychiaters te horen gekregen dat mijn vader bij haar vertrek haar zou opzoeken en vermoorden. Dus bleef ze maar.

Ik denk zelf eerder dat mijn vader het type man was die heel snel een nieuwe vrouw zou vinden, charmant als hij was. In zeer bedekte termen geeft mijn moeder ook aan dat hij dat ook al tijdens hun huwelijk deed.

Vertelde mijn broer dat het enige wat ik denk wat ik kan doen is het in mijn leven anders doen. En dan nog maak ik fouten, misschien ook wel dezelfde fouten als mijn ouders. Omdat ik niet beter wist, omdat ik dat zo gewend was, omdat ik me nog moest ontwikkelen en leren.

Dus ik zal niet zeggen dat ik het beter heb gedaan dan mijn ouders. Wel anders. Beter is niet aan mij om te beoordelen.

En dan lees ik ergens over een vrouw die bij hoog en bij laag beweert dat ze er voor zorgt dat het ondanks een agressieve en gestoorde echtgenoot het thuis toch echt gezellig is. En dat haar kinderen er door haar weinig van merken.

Dat greep me aan. Want juist kinderen hebben zulke gevoelige antennes voor wat er onderhuids speelt. Maar wordt aan hen gevraagd of het leuk is thuis, zullen er maar weinig papa en mama afvallen, want ook die loyaliteit is berucht.
Maar denk ik terug aan hoe ik gespannen was in wat voor stemming mijn vader nu weer zou zijn, of mijn moeder, dan was het bijna nooit onbezorgd. Altijd op eieren lopen. Je moeder niet boos maken en je vader al helemaal niet, want dan kreeg je nog een mooie klap voor je kop erbij. Of een opmerking dat jij later toch nooit iemand zou krijgen, want te lelijk en nog dik bovendien.

En nooit eens dat mijn moeder me in haar armen nam en me zei dat ik haar mooie dochter was. Oh nee...dat was gereserveerd voor een zusje die later kwam, uit een ver oosters land. Oh oh oh...wat was dat een mooi meisje.



Kinderen krijgen is zeer simpel (voor de meesten), maar ze opvoeden en ook nog tot evenwichtige mensen begeleiden is topwerk. En aan niemand wordt een diploma gevraagd of een VOG of andere zaken. Raar toch?




dinsdag 8 december 2015

Interessant

Vanochtend werd ik wakker door het geluid van vrachtwagens die iets aan het afleveren waren. Ik keek door het raam en zag dat de vrachtwagens iets aan het storten waren. Na de ochtendplas zag ik dat een shovel dat spul weer aan het opladen was op dezelfde vrachtwagen.

Na een tijdje keek ik weer eens (je moet toch wat...) en zag ik dat hetzelfde spul weer werd gestort. Op dezelfde plek. Mmmm....een tijds-loop of zat de film vast?

En nog weer even daarna zag ik de shovel alles weer in de vrachtwagen gooien, die reed weg, maar kwam een kwartiertje later alles nog eens storten. Op dezelfde plek. En daarna een aantal mannen die alles weghaalden, veegden...etc.

Oh...ik snap het al; werkverschaffing!!

Ondertussen werd het tijd om met de man met hond een lekker stuk te gaan wandelen en dat maar gedaan. Gisterenavond hadden we al een discussie over de whats app en vanochtend lekker verder gegaan. Wel in harmonie en eigenlijk hadden we dezelfde mening, maar altijd leuk om de ideeen en gedachten van een ander daarover te horen. En te genieten van de blijheid van de hond en andere honden in het bos. Gewoon ongecompliceerd. Snuffelen, lopen, plassen en snuffelen.

Merk dat ik niet moe ben na zo'n wandeling, maar juist meer energie krijg en heb. Dus wat klussen gedaan van mijn to-do lijst en ondertussen zag ik de grote plank liggen die van de schutting was losgewaaid en die ook maar direct maar weer gemonteerd. Is niet eens mijn schutting, maar die van de buren, maar ja...het is maar weer gedaan. Ik wist dat er regen voorspeld was, dus toen ik in de tuin was, nog maar wat snoeiwerk gedaan. Lekker werkje. Niemand die het ziet, maar ik geniet ervan.

En verder gewerkt aan het projectje van zoonlief en mijzelf. Fijn dat er you-tube instructiefilmpjes zijn (over echt ALLES) en ik zo op een goed idee kwam over hoe en wat.

Ondertussen een soepje gemaakt; Pittige wortelsoep, gewoon omdat vorige week bij de supermarkt de winterwortels € 0,30 per zak waren en ze op moeten anders lopen ze vanzelf de groenbak in, maar ook omdat ik zin in soep had. Beetje gember, knoflook en een madame Jeanette erbij. Nou Groenteboxen, daar kunt u niet tegenop qua bedrag per maaltijd! En een eitje erbij dan zit het ook wel goed met de eiwitten. Of straks nog een handje noten.

Goed; tijd om de kachel iets hoger te zetten; dat mag van mijzelf.  Het is tenslotte al donker.

Fijn om geen Kerst-stress te hebben. Hoef ik ook niet na te denken over een outfit, 20.000 variaties op gourmetrecepten of een nieuwe outfit en alle sfeerspullen heb ik gewoon nog in huis. Nou ja...zag nog een leuk projectje waar ik al een tijdje lege blikken voor heb gespaard. Vorig jaar zag ik dat op de BBC waar ze ieder jaar van die heerlijke programma's hebben over 'versier je huis optimaal als minimaal' (of zoiets) en dat bin leuke dingen voor de mensch.  En ach...ik heb nog wel een glitter en glamour top van Michael Kors ooit in New York gekocht in de kast en die kan altijd. Dus toch nog feest. En oh ja...heb al een hele leuke uitnodiging voor Kerstavond en waarschijnlijk 3e Kerstdag (toch??) een groot Marokkaans feest.


Nou...interessant allemaal nietwaar?





zondag 6 december 2015

Moed gezocht

Luie zondag leek het te worden.  Niks mis mee, al voelt het nog steeds 'zonde'. Alsof ik niet zou mogen ontspannen, rustig aan doen, of gewoon niks doen (daar ben ik uitermate slecht in).

Een aantal opgenomen afleveringen van het heel mooi gemaakte Wolf Hall gekeken. De mens is nog niets veranderd in 500 jaar.

Een tijdje gewerkt aan een doe het zelf project wat ik met zoonlief aan het maken ben. Zijn gedeelte is af en nu is mijn inbreng nodig. Vrijdag haalde nog wat materiaal, wat ik nog extra nodig had, want ik had op youtube gekeken naar hoe ik dit het beste zou kunnen aanpakken en vond dit advies. Hij haalde daarop ook nog wat materiaal.

Maar omdat hij een slimme in/omruil actie had gedaan bij een bouwmarkt waar het materiaal een week nadat hij flink had ingekocht met heel veel korting kon worden ingekocht, had hij nog budget over. 

Budget neutraal dus nog steeds nu haha..

Wel lekker om met je handen te werken. En iets te zien ontstaan. Voor iemand anders. Bijna nog leuker.

Lekker mysterieus nietwaar. 

Ook nog een stuk gelopen. Had er niet echt veel zin an, maar kreeg een opwekkend appje van man met hond en toch maar gegaan. En het was heerlijk om uit te waaien, ook al liep ik alleen, want lekker wat wind vanmiddag. Maar weinig mensen te zien. Toen ik op huis aanging, begon het net een beetje te motregenen, dus lekker op tijd weer terug.

Gisteren had ik Erwtensoep gemaakt en dan maak ik niet voor 1 mok, maar daar kan ik wat langer mee doen. Dus vandaag lui dagje, want alleen maar opwarmen. En maar direct mijn bakje salade gemaakt voor morgen op het werk. 

Nu nog even een beetje ontspannen om er morgen weer tegenaan te kunnen. Had verleden week een paar dagen last van 'inplan/nul-urenstress'. Her en der hoorde ik van collega's dat het project waar we voor bellen, verleden jaar een paar weken voor Kerst door de opdrachtgever werd stilgelegd en het duurde maanden voordat men weer doorging met bellen hierop. Dus toen liep mijn 'uitgaveninplan-plan' een beetje averij op, want stel dat....stel dat ik, met mijn riante nul-urencontract dus eigenlijk maar vooruitzichten op werk 1 week vooruit...stel dat ik geen inkomsten ontvang.

Een andere collega (van mijn leeftijd) gaf aan dat ze hem ook nog steeds op andere projecten hebben ingepland en aangezien ze in ons willen investeren zal het echt wel loslopen met 'zonder werk' zitten. Ik ben misschien een doemdenker of heb te vaak mooie praatjes van werkgevers gehoord die nooit uitkwamen of misschien ben ik gewoon een grote angsthaas. 

Allez...wat heb ik eraan. Sinds april heb ik hier nog nonstop kunnen werken. En ja...ik weet al dat men de tent de eerste twee weken van januari dichtgooit, dus weet ik dat ik dan zeker 2 weken geen inkomsten heb. En verder dan dat....dat is nou eenmaal de realiteit van het nul-urencontract. 

Dus hoop ik op een milde winter. Kan ik mijn kachel zo lang mogelijk niet aandoen. En nou ja...verder maar niet teveel doemdenken. En om mij heen blijven kijken of misschien zelfs in de krochten van mijn hoofd oude plannen maar eens wat leven inblazen. Ik voel me precies die Leeuw uit The Wizard of Oz....had ik maar meer moed!! (of won ik eindelijk eens de Staatsloterij!).









zaterdag 5 december 2015

Sinterklaaszwijmel

In de jaren 80 en 90, toen de kinderen van Kinderen voor Kinderen nog een zuivere Gooise RRRRRRRR hadden in hun stemmetjes, keek ik altijd met mijn kinderen (en voornamelijk ook zelf want toch wel grappig al die Oilily kindjes die over weReldpRoblemen zongen in outfitjes die waarschijnlijk gemaakt waren door die kinderen waar ze voor zongen. En eerlijk is eerlijk; de teksten vond ik vaak wel heel erg fijn.

Onderstaand lied zongen wij thuis dus heel vaak; oh nee..zong IK heel vaak als mijn kinderen weer de dikke speelgoedwinkelgids hadden doorgenomen en eigenlijk alles wel leuk vonden.. Of als ze jaren later zakgeldverhoging wilden...


Vooral die zin; Ik heb een negatief fortuin. Kostelijk!!  En de kleding in de video, ook zo heerlijk jaren 80. Veel kleuriger dan nu, waarin iedereen een zwarte winterjas lijkt hebben.
En kijken naar lp's in een platenzaak. Platenzaak???

Om de lamlendigheid te verdrijven ben ik vanochtend maar begonnen met het bakken van bananenspeculaasspeltmuffins. Ruikt het in huis heerlijk naar speculaas zonder vreemde grondstoffen. En is die oude bruine banaan ook weer opgebruikt.

En om het helemaal goed te doen, denk ik dat ik vanmiddag maar eens erwtensoep ga maken, want ik heb nog een halve selderijknol en op voorraad nog genoeg spliterwten.




vrijdag 4 december 2015

Breek de dag, tik een eitje

Of gewoon; geen zin, inspiratie om weer eens flink te hakken, snijden en weet ik veel, dus maar een eitje gebakken als avond-eten. Ook lekker en warm.

Thuisgekomen van mijn werk maar direct een wasje in de machine gedaan, kan ik het zo ophangen.

Van de week met mijn moeder naar stad en de buurt geweest waar ze geboren is - als verlaat verjaardagcadeau,  en ze had al van een tante enige jaren terug gehoord dat haar geboortehuis er niet meer stond. Dat was vervangen door nieuwbouw. Ze was blij verrast toen ze zag dat het huis van haar Opa en Oma, tegenover haar geboortehuis er nog wel was. De hele straat nog. Wel gerenoveerd - nieuwe deuren en kozijnen en soms een woonlaag erop gebouwd, maar nog heel herkenbaar. Nu wonen er veel jonge mensen en juppen. We liepen een rondje door de wijk en ze zag ook nog haar oude school. De boom in de tuin was oud en dik en stond er vast al toen zij hier op school zat. Nou ja...hij stond wel in het Katholieke gedeelte van de schooltuin, dus waarschijnlijk speelde ze hier niet, want zij was van de Gereformeerde afdeling. In de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw waren die 'zuilen' nog strikt gescheiden.

Ook kon ze me aanwijzen waar de bakker zat, - zeer bekend in deze stad dit merk -, waar de man woonde waar haar moeder op maandagochtend altijd emmers heet water kocht voor de was. Hele leuke informatie allemaal. En ze zag de kerk waar aan het einde van de oorlog wittebroden werden uitgedeeld die door de bevrijders waren gedropt. En het park waar ze vaak speelde, want ze woonde op een bovenhuis en dus geen tuin of balkon.



(Achterkant van het huis van haar Opa en Oma, wel een balkon. En in die uitbouw zat het toilet).


Was die ochtend ook even langs het graf van mijn vader gegaan om daar een lichtje op te zetten. Alweer bijna 3 jaar geleden dat hij overleden is.
Mijn moeder moest haar verhaal kwijt, want ik hoorde veel, heel veel over het hoe en wat van mijn vader's geestelijke ziekte/ziektebeeld en hoe die aan het licht kwam in hun relatie en hoe die was doodgezwegen door de familie van mijn vader en van mijn moeder. Hoe mijn vader naar buiten toe heel sociaal en voorkomend was, maar in huis een heel andere man was. (Tsja...dat wist ik allang).

Ik vertelde mijn moeder dat ik het een moeilijk verhaal blijf vinden, want ik ben ook kind van mijn vader. En hoeveel vader zit er in mij? Kijk ik in de spiegel zie ik die Willem Duijs kop als het ware.

En bovendien, kan ik nog steeds moeilijk begrijpen dat mijn moeder 50 jaar bij hem is gebleven, 50 jaren van geestelijke en lichamelijke krenkingen. En niet alleen van haar maar ook van ons, de kinderen.  Zwanger geworden van hem, keer op keer; na een kind weet je toch hoe hij in elkaar zit? Ook daar heeft ze wat meer over verteld, dus vroeg ik haar wat ze dacht toen ik aangaf dat ik ging scheiden. Zag ze zichzelf in mij; alleen dan niet in staat om actief te handelen? Hoe voelde dat?

Ze vertelde over het egocentrische karakter van haar moeder - zo kwam zij in de ochtend nooit uit bed om haar kinderen aan te kleden, eten te maken of naar school te brengen, dat moest mijn moeder zelf doen en voor haar zusje!!) de slapheid van haar vader en hoe haar jeugd was en hoe ze heel lang heeft gedacht dat ze haar lot (mijn vader dus) moest ondergaan, want toch niks waard.

En verdomme zeg: als ik dan vertel dat ik toch even naar het graf van die vader ben geweest omdat ik die vader van mij ondanks alles niet haat, maar ook zie hoe hij iemand moest zijn die hij niet kon zijn, misschien daarom milder ben dan ik ooit ben geweest, dan jank ik en is mijn moeder gewoon niet in staat om op te staan en me even vast te houden. En zelfs dat snap ik van haar. Dat ze dat niet kan. Maar heb ik wel nodig. Iemand die me even vasthoudt.

Dus onthou ik maar weer dat ik dit wel doe bij mijn kinderen (tot vervelends aan toe...hahah!!). En dat ik ze het liefst elke dag laat weten dat ik van ze hou en ze bewonder. Maar dat ik ook besef dat ook ik mijn fouten heb gemaakt en nog steeds maak. Dat ik nog steeds aan het leren ben, maar dat de belangrijkste les die ik te leren heb dat ik er mag zijn. Om die cirkel te stoppen van mensen minderwaardigheidscomplexen aanpraten of erin rammen.

Dat waren dus wat diepgaandere gesprekken dan 'de rozenstruiken staan er weer mooi bij dit jaar'.







dinsdag 1 december 2015

Dubbele woordwaarde-weigeraar

Bij de jaarlijkse controle bij de huisarts in verband met mijn diabetes (getverjekke wat een rotzin vind ik dit!!! maar het is wel zo, dus ga ik maar accepteren DAT het zo is) werd er genoteerd dat ik alweer een 'standaard' medicatie weigerde. Naast vorige jaar al de Statines.

In dit geval de griepprik. Kon/kan dit prima voor mijzelf motiveren. Heb echt al jaaaaaarenlang geen griep of verkoudheid gehad en denk dat dit chronisch zieke lijf nog wel genoeg weerstand heeft om griep te overkomen. Dus geeft u mijn spuit maar aan iemand die het meer nodig heeft. Ben niet zo van de preventieve/standaard medicatie.

Misschien ben ik wel een standaard "Is dat echt zo" dame en wil ik eerst alles zelf onderzoeken en afwegen. Of gewoon stronteigenwijs dat kan ook natuurlijk.

Verder is alles wat standaard in zo'n controle zit onderzocht en goed bevonden. Hij was tevreden. Een aantal zaken moet ik proberen om in 2016 echt budget voor vrij te maken (vind ik zelf). Een keertje naar een goede pedicure en hij zei dat misschien een Podoloog ook iets was, maar gaf zelf al aan dat dit 'kostbare' trajecten zijn, want ik legde uit dat ik qua inkomen niet zo ruim zit, dus vandaar dat ik op de vraag mondverzorging een ander antwoord had dan gebruikelijk. Dat lagere inkomen betekent schrappen in alles wat niet perse noodzakelijk is.
Kan hij niks mee natuurlijk, maar ik wilde duidelijk maken dat hoppa even dit doen en even dat laten onderzoeken of een trajectje in wat ik uit eigen zak moet betalen, ik me niet zomaar kan permitteren.

Vanochtend vroeger dan normaal gelopen met man met hond, want we zagen een enorme bui op Buienradar in het verschiet liggen. Het was dan ook minder druk in het bos en we waren net niet op tijd klaar, maar ach...wel samen (als vanouds) lekker nat geworden.  En weer heerlijke gesprekken. Van lover naar loper. Het is maar 1 letter verschil uiteindelijk.

Daarna thuisgekomen mijn administratierondje gedaan en ole ole....ook deze maand ben ik nog steeds in staat om alle rekeningen te kunnen betalen en niet rood te staan. Zonder schuifpuzzelsysteem, maar dankzij de buffert!
Die wel ras minder wordt, maar ik moet me maar voorhouden dat daar buffers voor zijn. Niet om meer meer meer en dan heb je meer en dan wil je nog meer, maar om genoeg te hebben. En dat heb ik. Vind ik.

Is dat niet vreemd. Met mijn wereldsalaris, waar ik een paar jaar terug heel angstig van zou zijn geworden, zo angstig dat ik al naar een touw zocht, concludeer ik nu dat ik meer dan genoeg heb?
Heb ook geen hekel aan mijn administratie bijwerken, of bonnetjes bewaren om die in te voeren in mijn spreadsheet, want juist dat overzicht geeft inzicht. En daardoor rust in het hoofd. Of even een dagje onrust, maar dat duurt niet langer dan dat dagje.

Blijven kijken naar wat ik allemaal wel heb en dan niet eens in termen van bezit. Man met hond houdt me scherp en dat waardeer ik en zo heb ik nog meer vrienden die dat doen. Of lieve familie. Of bloggers.

Straks nog even langs de apotheek want ik moet wel mijn vitamine D gehalte aanvullen. Niet zo mega laag als vorig jaar, maar wel te laag volgens de norm. (De pharma-norm????).











zondag 29 november 2015

(G)een boodschap

Kijkend naar mijn boodschappen budget en de inhoud van mijn graanschuren besloot ik eind van de week dat ik geen boodschappen ging doen.

Eens kijken hoe creatief me dat maakt.

Nou...best wel creatief; van mijn herfstdecoratie maakte ik een heerlijke pompoensoepje. Ik dacht dat ik mijn beide pompoentjes nodig zou hebben, maar eentje voldeed al. Dus genoeg voorraad om nog een soepje van te maken en pompoen blijft lang goed.

Een grote chinese kool haalde ik de buitenste bladeren vanaf en daar ga ik groentenwraps van maken.

Het halve schaap (nou...bij wijze van spreke dan he) wat ik van mijn dochter en schoonzoon kreeg een tijdje terug, zorgt voor heerlijke stoofschotels. Met specerijen uit voorraad en o.a. een winterwortel voor € 0,18. Daar kan ik wel 3 dagen mee varieren.

Ik zorg ervoor om altijd genoeg havermout op voorraad te hebben. Kost geen drol zo'n pak (€ 0,41) en je kan er van alles mee, naast een heerlijk havermout-ontbijt. Zo'n ontbijt daar kan ik de hele ochtend op teren en ik krijg geen 'trek' of neiging tot snaaien. Zelfs niet van de gratis koffiekoekjes op mijn werk.

Eieren zorg ik ook altijd voor dat ik genoeg ervan op voorraad heb. Kan je koken, bakken, door deeg gooien, pannenkoeken mee maken etc...en vullen ook altijd lekker. Ik kook er meestal een paar tegelijk en zet die in de koelkast. Heb ik dan toch een keer in de avond 'snaai-zin' dan neem ik een gekookt eitje.

Amandelen koop ik bij de Turkse supermarkt, 1 x per maand of zo (nou eigenlijk nog wel langer) en die zijn ook fijn als tussendoortje. Ongezouten dan he.

Het is zoveel meer voldoening gevend te kijken naar wat ik wel heb, dan te denken 'shit, kan ik geen eens boodschappen doen'. Ik maak er gewoon een wedstrijd met mezelf van...en het grappig is dan natuurlijk dat ik sowieso altijd win dan.

En voedselbank is geen oplossing, ik eet niet meer uit pakjes en zakjes, maar gewoon groenten van het seizoen en weinig fruit. Wel noten. En die zitten niet in die pakketten. Ook eet ik zelden aardappelen, rijst of pasta. Maar ik red me prima. Voel me niet arm, want gisteren weer een goed gesprek met zoonlief gehad.

Over zijn weg naar zijn huidige beroep. Dat mensen die niet te maken hebben met onderhuidse vooroordelen, niet echt snappen hoe het voelt, of die er gewoon echt werkelijk nooit mee te maken hebben gehad, maar wel zeggen dat ze het snappen,  die subtiele opmerkingen die precies aangeven hoe er naar je gekeken wordt als je iets bereikt hebt wat kennelijk in jouw perceptie niet past bij je afkomst, uiterlijk etc., het hokje waarin 'men' je geplaatst heeft. Daar kan hij het alleen met vrienden over hebben die tegen dezelfde zaken aanlopen.
De 'Walk a mile in my shoes club" zeg maar.

Mijn wandelvriend met hond vertelt me altijd dat talent niet datgene is wat je ver brengt, maar je bereidheid om minimaal 10.000 uren te investeren in trainen. Eigenlijk dus je bereidheid om te investeren. Talent alleen maakt lui. En misschien wel arrogant.

Ik bewonder zijn wijsheid. En alweer zie ik hoe rijk ik ben. Zonder messenzegels, speciale chocoladetruffelspeculaaskruid-rechtsgedraaide yoghurtpepernoten, zonder de Bijenkorf-must-haves, zonder auto, zonder vakanties om naar uit te zien, zelfs zonder 'that special someone'.

Gewoon maar doorgaan en een beetje minder tegenstribbelen, dan kom ik altijd wel weer ergens terecht. Hoe meer ik stribbel, des te meer energie het kost. En dan vergeet ik te kijken waar ik me nu bevind.

En dat nu is misschien helemaal zo slecht nog niet.

Zo...net thuis van een gratis wandeling door het plaatselijke bos/park/aangelegd stuk met bomen/ooit nationale tentoonstelling. Heerlijk! Wind tegen en straks wordt er nog hardere wind/storm voorspeld. Geen regen en bijna niemand in het bos. Raar toch...

Mijn Kerstster opgehangen, wat besjes uit het bos in een vaasje gedaan en zo heb ik al een klein beetje Decembersgevoel in huis. Ook weer geheel gratis.

Wat helemaal helpt om vooral dankbaar te zijn voor alles wat ik wel heb en niet te miepen over wat ik niet (meer) heb/ben: lezen bij dit blog. Zo inspirerend wat die vrouw allemaal voor elkaar krijgt.

Er zijn echt nog lieve mensen in deze wereld!!

























zaterdag 28 november 2015

Sinatra-zwijmel

Binnenkort is de 100e geboortedag van Old Blue Eyes en ik vond het grappig om in DWDD Paul Haenen te horen zeggen dat hij al jarenlang fan was maar dat dit in zijn milieu not bon ton was. Roling Stones, Beatles, maar toch niet Sinatra!! Die ouwe lul! En foute lul natuurlijk. Als man een hele foute lul.

En heerlijk geluisterd naar diverse mooie vertolkingen van klassiekers. Eindelijk een (voor mij) mooie uitzending vond ik. En een heel erg fijn ook jubilerend orkest erbij.



Toen ik een jaar of 15, 16 was ontdekte ik Sinatra nota bene door meneer Willem Duys, op zondagochtend op de radio. Hij draaide altijd Jazzzzzz (zo sprak hij het in mijn oren uit) en ik vond het meeste niet echt mijn smaak, maar toen ik beter ging luisteren, kwam Frank toch wel vaak voorbij. En ging ik naar de teksten luisteren, maar vooral naar zijn timing.

Hij zong alsof het geen moeite kostte. Niet zoals tegenwoordig alleen maar keihard kunnen uithalen en volume van een scheepstoeter, maar niet echt zacht en zuiver.

En weemoedig als ik was en eenzaam in een gezin waar er weinig tijd voor mij was en mijn vader qua uiterlijk een soort Willem Duys was (ook qua praten vond hij zelf), vond ik troost en herkenning in zijn teksten. Voor iemand die iedere keer weer heimelijk verliefd was op allerlei jongens op school of van de kerk, maar zich niet kon voorstellen dat ook maar iemand op die manier aan haar dacht. Want dat werd er wel even ingepeperd. Ik was hopeloos romantisch in die tijd. Altijd hopen dat die ene je opmerkte en het leven opeens wel leuk werd. Niet in de gaten dat die ene ikzelf was.

En dan toen ook nog zo'n afwijkende muzieksmaak wat leeftijdsgenoten betreft.  Als ik op een rommelmarkt oude platen vond van Frank was ik helemaal blij. Snapte niemand, maar net als Paul Haenen had ik het daar eigenlijk met niemand over.

Willem en mijn vader zijn er allebei niet meer en Frank ook al wat jaartjes niet meer. En dat meisje die zich ongezien voelde, die zit nog wel ergens, niet eens zo heel erg diep in mij verstopt. Dus moet de vrouw van vandaag telkens blijven zeggen dat die meningen van toen er niet meer toe doen.

Tot op heden kan ik dus bijna elke song nog letterlijk meezingen. En dan denken dat je kan zingen he...helemaal grappig. Gelukkig is er niemand die ervan hoeft mee te genieten. Dat is dan weer een voordeel van alleenstaand zijn.












donderdag 26 november 2015

Als niet kijkt, dan zie t niet...da's logisch he

Met mijn nieuwe lens zie ik - na een jaar -  nog steeds heerlijk scherp. Van de week zag ik in de tuin van een overbuurvrouw die groene parkieten in de ochtend aan een streng pinda's hangen en ik kan me nog herinneren dat ik toen ik die voor de eerste keer zag, dacht dat mijn rustgevende pilletje nog niet was uitgewerkt.

En vanochtend toen ik naar de bus liep zag ik allerlei koolmeesjes in de bomen zitten. Zo te zien ouders en kinderen. Eigenlijk is er heel veel te zien, als je maar goed kijkt. 

Ook kijken naar wat er nog wel allemaal dat houdt er de moed maar in. En kijken naar wat er allemaal niet meer hoeft. Da's ook heel fijn.
En kijken dat we met de collega's onderling kunnen lachen om het absurde van onze situatie. Bellen voor een grote financiele instelling en dan zo beroerd betaald worden. Oh ja...dat is eigenlijk precies hoe de wereld in elkaar zit.

Maar het lachen vergoed veel. Zorgt voor luchtigheid. En dat heb ik nu nodig. Mega veel luchtigheid.
En een beetje lief zijn voor mijzelf. Niet in de vorm van dingen kopen, maar vooral in goed voor mijzelf zorgen, op tijd naar bed, douchen met een lekker geurtje af ten toe, lezen.

Vooral blijven kijken naar wat er goed gaat. Kreeg gisteren zo'n lieve foto van het babietje in een truitje wat ik heb gebreid. Veeel te groot nog. En ik maar denken dat het te klein zou zijn. Nou...ben dus echt uit 'de baby-maatjes'.
Terwijl het gisteren leek dat mijn dochter in haar ledikantje lag. Op onze kamer, want we hadden maar 1 slaapkamer. Als ik toen kon zien wat een fijn mens ze geworden is. Niet alleen mooi van buiten, maar nog mooier van binnen.

Of hoe mijn zoon een leuke vent is geworden. Terwijl zijn juf van de basisschool er geen vertrouwen in had, want hij moest altijd en overal grapjes over maken. Dat werd niks met die jongen. Hij keek meer uit het raam dan in zijn boeken. Nu kijkt hij de hele dag uit het raam en ziet de hele wereld!

Dat ik alleen uit het raam van de bus een ministukje wereld ziet...macht kein flaus aus. Ik zie tenminste nog wat. Soms zie ik er geen gat meer in, maar dat gaat altijd weer over en dan zie ik weer een gat. En dat is meer dan een jaar geleden.















dinsdag 24 november 2015

Alles is relatief.

In de winter voelt 15 graden als lenteweer.
Nu binnen is het tamelijk fris.
Dan is 2 graden hoger al heerlijk warm en 3 graden pure luxe.
Wat een horreur; ik heb maar 2 wintertruien!
Wat heerlijk; ik heb wel 2 wintertruien en 3 vesten dus Variee Overflakkeee.
Gisteren kreeg ik de neiging mijn voeten eraf te hakken.
Vandaag ben ik blij met mijn voetenbadje van gisterenavond en het besluit nooit meer te krappe schoenen aan te doen en loop ik gewoon weer op die sneakers - gewoon inspuiten met waterproofspul (oh ja...nog even doen).
Bekeek gisteren de Engelse versie van The Hunt; vliegende vissen die hun jager ontkwamen door uit zee te kunnen vliegen.



Recht in de bek van een vis-etende vogel.
Vandaag dacht ik even aan mijn financiele plaatje.
Tot ik mijn situatie van vorig jaar erbij pakte....Jeee....ben gewoon (relatief) rijk vergeleken met vorig jaar.
Ook bedacht ik me dat ik toch echt een stuk minder zwaar ben dan vorig jaar om deze tijd.
En minder zwaarmoedig. Misschien wel gewoon moedig. Of simpel.


Alles wat je aandacht geeft groeit zei een wijs persoon ooit. Voor mij betekent dat hoe meer ik ga denken dat ik weinig verdien, te weinig heb en te weinig kan, dit ook zo voelt. Draai ik het om en ga juist kijken wat ik allemaal al heb (bereikt)...vliegt de luchtigheid zo de huiskamer in  (als ik de deur openzet tenminste).







(Totdat ik eind van de maand de rekeningen weer moet voldoen hahah... Allez...toch 5 dagen nog even rust aan het hoofd).











zondag 22 november 2015

Zondag; oplaaddag

Werkt heel erg prettig voor mij; de zondag echt beschouwen om mijzelf op te laden. Met kunst, met literatuur, met filosofie, mindfullness of een stichtelijk woord, met gewoon je handen in de aarde of met lekkere doucheschuim de dag beginnen. En vooral geen verplichte nummertjes.

Gewoon mezelf ervan bewust zijn dat dit nodig is. Niet doelloos gaan windowshoppen (echt shoppen is voorlopig nicht im frage), of naar anderen kijken wat zij allemaal wel hebben (en me dan realiseren dat ik alleen zie wat men wel laten zien) of me verbazen over het feit dat ik mijn zoon een heel klein (lees goedkoop, maar wel origineel) verjaardagskado kon geven (wat hij wel leuk vond en ik weet inmiddels ook dat als ik niks zou geven hij hier geen waarde-oordeel aanhangt) en zijn toekomstige schoonouders iets gaven wat heul duur en groot was.

Gelukkig heb ik de triggers door en kan ik mijn gevoel van ontoereikendheid en niks-voorstellend direct afschudden en me daar mijn dag niet door laten beinvloeden.

Wel fijn van zoon te horen dat hij ook meer bezig is met gewoon 'ouderwets' lezen ipv op een schermpje van alles te zien/horen/lezen.

Dus; vandaag zag ik via de Joodse omroep een hele mooie documentaire over Spinoza. Heel indrukwekkend. Die man kon zo in onze tijd leven. Of misschien wel niet, gezien de huidige ontwikkelingen omtrent geloof en vrijheid van meningsuiting. Tijdens de documentaire hoorde ik onderstaand lied. Ik vond het zo mooi. Dus even opgezocht.


Gisteren maakte ik een rode linzensoepje dus dat staat nu zachtjes warm te worden.  Kaarsjes aangedaan, mijn bed lekker opgemaakt met schoon en knisperend beddegoed. Misschien volgende week mijn winterdekbed nodig, maar nu nog maar even niet. Het is nog niet Siberisch koud in ieder geval. Straks vast mijn bakje salade maken voor morgen naar mijn werk en dan ben ik daar ook weer helemaal klaar voor.

Wel lekker mijn winterjas van zolder gehaald. Kon het elastiek wat de taille bepaalt flink aanhalen (haha!) en zag dat er een ritsje met binnenzak inzit, dus dat bespaarde me vandaag het maken van een binnenzak voor mijn OV. En zo heerlijk toch...niet hoeven nadenken over een nieuwe winterjas, maar gewoon de jas van de zolder halen en hoppa...klaar is klara. En het scheelt dat ik niet zo'n vrouw ben die 6 jassen wil en moet hebben voor het seizoen, zoals ik deze week van een styliste hoorde. Eentje is genoeg.
Zat inderdaad lekker warm buiten, zo tussen twee buien door.




zaterdag 21 november 2015

Positieve zwijmel

Op zoek naar muziek die me vrolijk maakt, me terug doet denken aan blijde tijden en daar was hij:

Naar aanleiding van een uitzending van nota bene Koot en de Bie, waarbij De Bie helemaal idolaat was van The Police en tot schuimbekkend aan toe zijn liefde bekende, ging ik beter luisteren naar deze groep en wat een lekkere muziek. En als bonus ook hele fijne mannen om te zien.



En als ik deze hoor moet ik altijd aan mijn dochter denken. Kan nog steeds niet geloven dat zo'n lief en mooi kind van mij was. En nu alweer een volwassen getrouwde vrouw.

Dus altijd goed voor een zwijmel.


vrijdag 20 november 2015

Leuker kunnen ze het inderdaad niet maken

Bij thuiskomst wel drie enveloppen van dezelfde dienst van die mensen van die voorheen blauwe enveloppen. Over mijn toeslagen.

Ik had - omdat ik voorzag dat ik zo'n 100 euro bruto hoger uit zou komen dan mijn ingeschatte jaarbedrag, die wijziging direct doorgegeven. En nu werd dat opgepakt, waardoor ik zo'n 300 euro netto terug mag betalen. Per direct. Ole! Wat concreet betekent dat ik deze maand geen toeslagen ontvang en het restant voor begin januari mag terugstorten.

Dat laatste vind ik prima, maar deze maand nikkus nada noppes is een groot gat in mijn begroting. Niet in mijn budget, maar in de maandelijkse cashflow zeg maar. Kwam ook de rekening van mijn eigen risico nog bij dus uhm.. ik was niet geheel blij toen ik mijn post opende. Niet dat ik er geen rekening mee had gehouden dat ik eventueel wat teveel had ontvangen, maar wel met hun wollige omschrijving, namelijk ' het KAN verrekend worden'. Schrijf dan gewoon DAT het verrekend wordt en je dus niets ontvangt.

Dan is dat maar duidelijk.

Maar ach...ik heb mezelf bij de lurven gepakt en bedacht dat ik er 10 minuten over mag zeiken en eigenlijk was het katterige gevoel al daardoor na 2 minuten weg. Het is gewoon zo dus gewoon maar het ermee doen. Het is niet anders. Deal with it.

Er komt vast wel weer een betere financiele tijd en ondertussen mag ik heel dankbaar zijn voor dat halve schaap in mijn vriezer en nog veel pakketjes voorraad in mijn vriesladen. Dus voordat die echt leeg is hoef ik voorlopig geen vlees te kopen.

En ik drink ook niet, dus ook geen flessen wijn (Chateau Migraine hoor) of andere zaken.

En ik heb nog een laagje spek op de botten, dus heel koud zal ik het niet snel krijgen, dus hoeft de kachel ook maar weinig aan.  Verder kan ik van niets nog iets maken dus wees dankbaar en blij dat je dat kan.

Mijn kinderen zijn allebei gezond en gelukkig dus wat heb ik te klagen. Gezond, veilig en gelukkig.
Ik ga gewoon lekker weekend vieren. Op mijn manier en heb nu al lekker wat waxinelichtjes aan en maak zo nog een heerlijke koffie verkeerd met warme soja melk voor in mijn - wat mevrouw Lemmers noemt - koolhydratenuurtje.

En oh...ik hoor het nu keihard regenen. Wat heerlijk dat ik weer droog overkwam van mijn werk. En energie had om te lopen.

Er is weer genoeg om wel dankbaar voor te zijn, dus laat ik dat vooral doen. En niet miepen, bang zijn of wanhopig of erger afgunstig of gewoon jaloers

Nergens voor nodig.



donderdag 19 november 2015

Mijn barometer is mijn teen.

Had het moeten weten dat er een weers-omslag aan zit te komen - lees kouder weer - want mijn kleine tenen doen een beetje pijn en mijn oma had dat al. Dan riep ze "kind...ik voel aan mijn eksterogen dat het gaat regenen".

Vonden wij als kinderen een rare uitdrukking. Sowieso Eksterogen...wat bedoelde Oma daar nou mee? Waar zat die vogel dan?



Maar jaren later, begrijp ik haar maar al te goed.

Dus voel ik die teentjes, dan weet ik dat het ook weer overgaat als het weer veranderd is. En ik me vooral niet te druk moet maken.

En al helemaal niet me geheel up to date houden met het laatste nieuws. Vanochtend voor ik naar mijn werk ging stond het NOS nieuws aan het en gezellig op de vroege morgen kon je zien hoe een terrorist te werk ging. "wel schokkende beelden hoor ontbijtend Nederland".. En dan weet ik dat ik NIET hoef te kijken. Wat win ik erbij om te zien hoe een mens een ander mens doodmaakt.

Misschien ben ik wel simpel of naief, maar ik kijk momenteel zeer selectief. Zou het liefste een Goed Nieuws krant hebben. Die alleen maar gaat over mooie, goede en lieve dingen.

Dus probeer ik zelf maar elke dag bewust het goede te doen. Aardig te zijn in de bus. Niet asociaal mijn tas naast me neerzetten, zodat er niemand kan zitten. Belangstellend te zijn voor collega's op mijn werk. Niet in mijn eigen bubbel blijven zitten, maar oog hebben voor elkaar.

En kijk nog maar een keer naar de trouwfoto's van mijn lieve dochter en schoonzoon. Hoe alle werelddelen vertegenwoordigt zijn op hun foto. Net als alle geloven. En er die dag geen enkele wanklank was.

Ja, lacht u maar...en noem me naief en simpel. Maar dan denk ik:

damn gone with the wind rhett butler my dear i dont give a damn


woensdag 18 november 2015

Afsluiten

Toen ik vanochtend naar de bushalte liep, zag ik overal fijne takken liggen en her en der een paar omgewaaide schuttingen. Gelukkig waren mijn sneakers droog, want gisteren lekker door de modder gelopen in het bos met man en hond.

In mijn tuin was er alleen de laatste tuinstoel omgewaaid, gelukkig had ik het weekend de rest van mijn tuinstoelen en tafel al onder een groot zeil gezet en goed vastgesjort - alhoewel het nu alweer lekker heen en weer klappert dat zeil.

Merk dat het helpt als ik mijzelf een beetje meer omring met Favourite Things bij tijden van algehele malaise en dan vooral met betrekking tot de laatste ontwikkelingen op terroristengebied.


Dus gisteren inderdaad heerlijk naar When Harry met Sally gekeken en een beetje breien. En op tijd naar bed. Oh ja...ook nog maar een voetenbadje ertegenaan gegooid en mijn hoeven bijgewerkt.

Vandaag relaxed gewerkt en dat helpt om binnen korte tijd mijn target te halen. Als ik denk dat het allemaal niets uitmaakt - wel of niet halen - dan is dat een ontspannende gedachte en stromen de klanten die 'ja' zeggen lekker binnen. Ik krijg er dus nog steeds alleen maar een veer voor, dus uitsloven doe ik niet aan.  Ook weet ik dat vanaf volgende week het hier megadruk gaat worden; dan bellen we o.a. voor verschillende zorgverzekeraars of mensen willen overstappen.

En daarna weer met de bus huiswaarts en in de bus al bedenken wat ik ga maken van dat stuk kip wat ik gisteren uit de vriezer haalde. Het werd een roerbakschotel met courgette en puntpaprika en sesamzaadjes en wat rode ui. Lekker en snel klaar.

Nu heerlijk mijn haar gewassen, pyama aan en de afwas is klaar en verder hoef ik niets van mijzelf. En dan voelt mijn warme bed heel veilig. Mis ik alleen dat gevoel van rijkdom wat ik heel vroeger had, toen mijn kinderen klein waren en we lekker samen in mijn bed lagen als het onweerde of gewoon voor de gezelligheid.

Wat ook heerlijk ontspannen is, kijken naar Poesjes van de VPRO. Of helemaal NIET kijken en gewoon lezen.

Of even aan mijn zoon denken als ik onderstaande gif zie:









dinsdag 17 november 2015

As good as it gets of zoiets

Vanochtend maar meteen mijn eigen risico rekening van mijn zorgverzekeraar betaald. Ik heb het geld voor het eigen risico gelukkig al vanaf januari 2015 op een spaarrekening staan, maar het blijft jammer dat het ook geheel op is gegaan. Had ik maar geen rare poliep moeten hebben en van die diabetesmedicijnen.

Moet me onderhand realiseren dat ik onder de categorie Chronisch ziek val en dus hogere zorgkosten kan verwachten. Dus alvast voor 2016 ook reserveren.  En niet meer meerekenen bij mijn totale tegoed.

Kreeg deze week mijn netto salaris..en alweer ruim, heel ruim onder de duizend euro. Nou weet ik hoe en wat en hou mijn bruto salaris de laatste maanden van het jaar bewust lager dan mogelijk, ander mag ik straks mijn gehele huur- en zorgtoeslag terugbetalen, omdat ik er net een tientje boven zit. Blijf het een raar systeem vinden.

Helaas kreeg ik door dat mijn bedrijf de eerste week van het nieuwe jaar dicht is, dus geen inkomsten, dus ook in februari van het volgend jaar wordt het interen. En ook is onbekend of de opdracht waar ik nu voor bel, doorgaat tot en met het einde van het maand, of dat 'men' bedenkt dat we gewoon de week voor Kerst stoppen moeten met bellen. Kan allemaal. En dan droogt mijn bron van inkomsten op.

Veel soepjes eten dus maar de komende tijd. En niet ziek worden of zo, want dat kan ik me niet financieel permitteren. En blij zijn dat het nog zo relatief warm is, dus de kachel niet aan hoeft.

Vanochtend heerlijk gelopen en vooral fijn kunnen praten. Over liefde, vriendschap, werk en ondertussen genieten van hoe onbezorgd de honden in het bos lekker aan elkaar snuffelen en daarna gewoon weer verder lopen, of nog een keer snuffelen, maar er niet zoveel waarde aanhangen als wij doen - als er een keer iemand aan je snuffelt. Of niet aan je wil snuffelen.

Ook maar even een potje gehaald bij de huisartsenpost om volgende week mijn urine te kunnen inleveren voor de jaarlijkse check-up. Dus de komende weken extra goed opletten wat ik eet, want ik hoop echt dat de uitslagen goed zijn of in ieder geval stabiel. Het liefste helemaal geen medicatie meer, maar het is realistischer om op stabiel te gokken.

Ook geen rare (crash)dieeten volgen, maar gewoon blijvend opletten op gezonde voeding om mijn bloedsuikers stabiel te houden. Daarbij helpt het boek Grip op Koolhydraten. Gratis gekocht want ik had genoeg enquetepunten gespaard om twee b ol punt nogwat bonnen te hebben. Dat is altijd weer fijn inkopen. Met een dichte beurs.

Raar toch dat ik me om mijn gezondheid zo druk maak, terwijl om me heen de wereld zo in beroering is. Hoe klein is mijn leven. Niks groots en meeslepend. Geen grote interessante dingen om naar uit te kijken, grote veranderingen of hoop op verandering.




Net nog even wat slopen gestreken. Het slaat nergens op, maar ik vind het rustgevend en mooi staan op mijn bed, gestreken slopen. Niemand anders ziet het, maar ik dus wel en dat is goed genoeg.

Merk dat ik luchtigheid mis. Die gesprekken over (ingewikkelde) relaties van anderen doen me beseffen dat ik weliswaar dat drama mis, maar dus ook de aandacht en het ervoor een ander zijn. Gewoon iemand die opmerkt dat ik er ben. Of er niet ben.

Ga zo maar eens keihard om iets lachen. En nu alvast wat kaarsjes aandoen. En laat ik eens gek doen; ook de kachel op 18,5 graden!





maandag 16 november 2015

Minuut

Op mijn werk werd - gelukkig - rekening gehouden met de minuut stilte om 12.00 uur. Hoefde ik geen mensen via de telefoon te storen die stilte hielden.

Zie ik net beelden uit Parijs, waar kennelijk niemand zich aan die minuut houdt. En iemand terecht zegt dat er zoveel doden zijn die geheel niet herdacht worden.

En kan me inderdaad niet heugen dat we na de bomaanslagen in Kenia ook een minuut stilte hebben gehouden. Maar ja...dat was zo ver weg. Of dat toestel uit Rusland in Egypte.. of...vult u zelf maar in.

Rare dag met een zenuwachtige uitzending van DWDD, waar ik met de week nerveuzer van wordt. Grachtengordelbakfietsmeningen, waar ik vaak niets mee kan. Mensen die vaak helemaal niks weten van hoe het is om te leven in een achterstandswijk of gediscrimineerd te worden alleen op basis van je naam. Of gewoon niet de kansen te hebben om 'gewoon te doen wat je leuk vindt'. Of je passie te volgen.

Een reclame voorbij zien komen met "heldenboekjes" waarin de VOC mentaliteit nog eens lekker wordt aangedikt. Leuk voor de kinderen!  Lijkt mij juist de bron van veel onrecht in deze wereld, denken dat wij het middelpunt van de beschaafde wereld zijn. Vooral onze manier van kijken naar 'onze' wereld. Dat wij de norm zijn. Dat 'wij' de beschaving brengen en de vooruitgang en dat democratie = vooruitgang.

Dus kies ik er deze week bewust voor om niet alles te lezen, te horen, te zien. En me een beetje te omringen met zachtheid.

Gisteren een babytruitje afgebreid. Heerlijk werkje. Heel klein en lief en schattig. Nu nog even opsturen naar de moeder van het jongetje.
Maar eerst maar de afwas doen. En daarna niks. Geen dringende zaken vandaag. Morgen maar weer.




zaterdag 14 november 2015

Parijse zwijmel

Gisteren in mijn eigen bubbel gezeten, geen tv, maar lezen en vroeg naar bed en dan word je wakker, leest het nieuws over de aanslagen in Parijs en dan kan ik alleen maar denken...waar maak ik me allemaal druk om. Die kleine dingetjes, werk, genoeg geld...terwijl het morgen totaal anders kan zijn.

Voor de mensen die gezellig naar het theater gingen...het veranderde die avond.

Courage dus. Courage!


En oog blijven houden voor het mooie, het goede, het juiste en dat pad blijven volgen.

dinsdag 10 november 2015

Andre in de aanbieding

Moeilijke gesprekken met iemand die me dierbaar is.  Een keus heeft gemaakt maar daar eigenlijk niet 100% achter staat. En dat nu voelt schuren.

Hoop dat ik niet de fout heb gemaakt door te zeggen wat ik zou doen, of wat hij zou moeten doen, maar dat ik naar hem heb geluisterd en hem zelf aan het denken heb gezet.

Over het waarom van het schuren.

Ingewikkeld. En ook niet. Want waarom zou je een situatie maar laten doorduren? De ander hoop geven en zelf er niet echt blij van worden.

Dat je misschien straks die Hazes klassieker uit de kast moet halen?  Alleen zijn. Koud bed, koud hart? Niemand die naar je uitkijkt als je uit je werk komt.





En ja, knopen doorhakken doet pijn. Maar mij lijkt het dat maar doorleven met een verkeerde keus nog veel pijnlijker op den duur is. En genoegen nemen met Goed genoeg al helemaal.



maandag 9 november 2015

Niet trouw-zijn loont

Het is natuurlijk al langer bekend. Blijf je jarenlang trouw klant van een leverancier, dan krijg je daar niets extra's voor.

Zeker geen leuke kortingen, die nieuwe klanten wel allemaal krijgen.

De enige remedie is je geheel ontrouw te gedragen. Dus geen jarenlange verbintenissen meer aangaan, maar korte flings.

En flink om je heen shoppen om de beste deal te kunnen vinden. Want ook die levert jouw leverancier niet automatisch zelf aan. Daar moet je zelf, actief voor naar op zoek.

Zo was mijn beveiligingslicentie bijna verlopen. Ik had 'automatisch' verlengen al direct uitgezet. Zo wist ik dat ik direct ontrouw kon zijn. En kon shoppen voor betere deals. Zelfs bij dezelfde leverancier.

Oh ja...ik kon verlengen. Mooie korting. Maar die korting bleek een sigaar uit eigen doos, toen ik hetzelfde pakket elders met nog meer korting kon aanschaffen.

En zo loont het dus ook om op bij alle andere vaste leverancier goed te kijken of ik daar wel de beste deal heb.

Waarom werkt het zo tegenwoordig? Da's toch raar, dat je een vaste klant niet de beste deal biedt, maar hem/haar bijna dwingt om vreemd te gaan?

Het weekend heb ik trouwens een boom nog flink gesnoeid. Dat ging stukken simpeler toen ik ontdekte dat mijn boomzaag ook op een langere stok gemonteerd kan worden en ik zonder trapje een flink stuk van mijn bomen kan zagen. Groenbak zit bijna vol nu. Wil nog iets meer eraf halen, maar even kijken of ik daar morgen tijd en zin in heb. Goede oefening voor de armspieren haha..


telescoopsteel-snoeizaag






zondag 8 november 2015

Koning, Keizer, Admiraal...

Al maandenlang zag ik dat er een voor mij interessante tentoonstelling in de Hermitage liep. Over Napoleon, Josephine en Alexander I. Hun tijd, hun ontmoetingen, hun kunst, mode etc. Vandaag laatste dag. Dus ik moest echt nu gaan of nooit.

Nu ik als verjaardagkado van mijn kinderen de museumjaarkaart heb gehad is de entree geen uitgave meer. Alleen nog even kijken hoe ik zo efficient en economisch mogelijk kon reizen.

Moest ik mezelf nog overtuigen ook dat ik gewoon maar moest en mocht gaan. Doe maar; is goed voor je!

En dat was het.

Mooie dingen gezien en ik zag al eerder japonnen uit die tijd en wat hebben die dames het koud gehad. Die dunne mousseline en zeer lage uitgesneden jurkjes. Wel heel mooi. Toen dacht men er Grieks gedrapeerd uit te zien, als in de oudheid. Was helemaal hot rond 1800. Wat een imposante dame die Fien. Die nooit lachte met open mond want ze had een zeer slecht gebit. En kijk...zo'n loungebank hebben we nu ook weer. Niks nieuws onder de zon.



En zo grappig te zien hoeveel hedendaagse vorstenhuizen familie zijn van bovenstaande dame. Die toen helemaal niet van Koninklijk bloed was, maar gewoon door haar Nappie werd gekroond tot zijn Keizerin.

Enfin...daarna nog even door de Hoofdstad gewandeld en een kopje koffie MET korting genuttigd (door een handige appje) met een geweldig uitzicht over de singel en daarna me even een uurtje in China gewaand, want dit warenhuis kondigt alle aanbiedingen in het Chinees aan, of Russisch want juist die clientele (met veeeel geld)  is aantrekkelijk en daar is het hele aanbod op afgestemd. Maar zo ben je ook nog eens in andere sferen. En grappig de connectie met mijn zoon die me belde over zijn plannen. Die hoort die taal ook weer vaak deze week.

En dan lekker weer, met korting, in de trein terug naar huis en daar genoten van het genieten. En van mijn linzensoepje wat ik gisteren al had gemaakt.





zaterdag 7 november 2015

Zet me niet vast zwijmel



Deze heel oude song kwam deze week bij me binnen toen ik aan het wikken en wegen was over een verbintenis voor een werkgever die totaal nul komma nul commitment naar mij of de rest van zijn 60 werknemers heeft. Maar wel een hele goede wortelboer is.





En al zoekende kom je dan op nog meer leuke versies:









En al wikkende en wegende weet ik dat ik me gewoon nooit meer vast wil leggen bij wortelboeren. Dus bij twijfel ook niet inhalen. Maar wel kijken naar hoe ik voor mij het beste eruit kan halen. En dat is stukken eenvoudiger en meer luchtgevend dan een verklaring ondertekenen waardoor ik me jarenlang aan een wortelboer verbind. Ik speel zijn spel gewoon mee, maar dan zonder me vast te leggen. Zo hou ik mijn vrijheid, zonder hek erom heen.

En alweer besef ik dat ik gewoon blij mag zijn dat ik die keus heb. En inzicht dat ik ten alle tijden kan kiezen. Dus mijn eigen koers kan blijven varen.