Wilde ik net even in de ochtend boven gaan stofzuigen want het regent en sneeuwt (nat) hier constant de hele morgen en kijk met een half oog naar de badkamervloer. Zie ik daar een eenzame contactlens liggen!
Schoongemaakt. Heel goed. En in mijn oog gedaan (is een harde contactlens). Prima de luxe. Meteen gebeld met de contactlenzenboer om mijn bestelling te annuleren (want zou zeker twee weken duren voordat de lens in de brievenbus viel). Waarschijnlijk is hij al onderweg. En inderdaad, want in de middag viel hij in de brievenbus. Heel snel, want had op twee weken gerekend, maar met voorrang bestelling uitgevoerd. Dus niet miepen. Nu een reserve! Werd netjes teruggebeld door lenzenboer, maar is helemaal prima zo. Had mijn oude lens al enorm lang!
Maar wat een wonder. En eigenlijk, de keren dat ik mijn lens kwijt was, vond ik 'm weer terug. Op wonderbaarlijke wijze ook. Een keertje in het vliegtuig onderweg naar Moskou. Vond de lens terug op de grond onder mijn stoel in dat Aeroflot-toestel. Ook al een wonder.
Een keertje bij mijn ouders in de keuken, toen ik nog niet zo lang lenzen had. Vond de lens terug, onder mijn schoen toen ik thuis kwam (toen al een nieuwe besteld).
Ze kunnen mij wel Abe LENStra noemen!
cc: voetbalheldenoppapier.nl
Jullie wel eens iets in huis toch weer teruggevonden?
Vrijdagavond zou ik op mijn oudste kleinkinderen passen. Mijn dochter had een feestje van haar werk. Dus na werktijd zouden ze bij mij gebracht worden en dan gezellig een nachtje logeren. Alleen was het vrijdag enorm Storm und Drang-achtig weer geworden, dus mijn dochter appte dat ze me ook van het station kon ophalen. Dan hoefde ik niet door de regen en wind te fietsen verder.
Geen benul van het weer, in de ochtend was het nog redelijk normaal en gelukkig kon ik zelfs mijn fiets nog onder een afdakje zetten. En de rest van de dag druk met mijn werk en geen tijd om naar buiten te kijken of op een weer-app. Uiteraard had mijn trein terug wederom vertraging. Ruim 10 minuten. Dus appte dat mijn ETA ook ruim 10 minuten later zou worden. Het was nat, maar niet enorme harde wind daar.
Op mijn aankomststation was het, ook al het nieuwe normaal, enorm druk. Zodra ik de draaideuren uitkwam, waaide ik weer terug naar binnen. Niet normaal zo hard het waaide. En regende. En hagelde. Had direct natte broekspijpen. Nou, vooruit de geit, dochter stond dubbel geparkeerd waar het niet mag, maar wel een goede optie om even snel in te stappen. Je moet daar ook maar net de weg kennen. En omdat ze daar jaren gewerkt heeft, kent ze die.
Waaide een paar keer helemaal naar achteren. En met mijn gewicht is dat echt een wonderbaarlijke ervaring, want zo makkelijk waai ik meestal niet om. Lekker in de auto naar huis, spullen van de kleindochters in de gang en mijn dochter had ook nog soep en bami (zelfgemaakt allemaal) meegegeven. Maar ik had andere eetplannen voor de logeetjes en die vonden ze erg smakelijk.
Uiteraard de komkommer erbij en een salade. En blij dat ik een tijdje terug de zooi van de eettafel had opgeruimd, dus kon zo de tafel dekken en eten voorbereiden. De dametjes weten de weg, dus gingen direct aan het knutselen. Niks geen tv kijken. En daar ben ik dan heel blij mee. Dat ze hun fantasie gebruiken.
We hoorden het geluid van keiharde hagel buiten en gingen even kijken bij de voordeur hoe hard het er aan toeging. Heeeeeeeeel hard. Gezellig om dan binnen te zijn. En samen te eten. Vooral hen veel zelf laten doen en mijn dochter vertelde me dat de jongste van de één op andere dag op de wc alles doet. Alleen voor de nacht nog een luierbroekje. Dus uiteraard ook even hier naar de wc. Wat een leuke mijlpaal en ik moet echt zo lachen om mijzelf dat ik daar zo blij mee ben. Ik stuur nog net geen appje naar iedereen over deze zaken. Maar kneuterigheid ten top! En dat interesseert mij geen drol.
Samen naar het Sinterklaasjournaal gekeken en mijn oudste vertelde dat ze dat ook op school altijd kijken. En fluks een kadootje in hun schoenen gestopt. Bedankt voor het komen en goede reis terug!
De jongste ging ook nog even de afwas doen, met 3 liter zeep en een sponsje dus haar pyama was al zeiknat.
Wilde redelijk op tijd naar bed. Kost best wel energie om alles in goede banen te leiden (niet met de lijmstift op de grond, geen papier op mijn koelkast plakken - doe maar met die magneten) en inderdaad liever niet in je vingers knippen, dat geeft ook weer zo'n gedoe. Had boven in mijn kast nog een setje noodkleding, joggingbroekjes en t-shirts dus die kon mooi de natte pyama vervangen. In bed wilde de oudste nog voorlezen en daarna had ik wederom 30 cm bed en zij de rest van de 1.80, waar ze in de loop van de nacht lekker over elkaar en overdwars gingen liggen.
Maar zij sliepen lekker door en ik vond het heel gezellig. Die warme lijfjes en dan even rustig in slaap dommelen. In de ochtend lekkere warme slofjes aan en ontbijten. Eerst snel naar beneden om de kachel hoger te zetten. De oudste wilde graag komkommer bij het ontbijt en dat ook zelf snijden. Dus uitgelegd hoe ze het beste een mesje kon vasthouden en hoe ze haar vingers moet (weg)houden. Ging prima. mooie plakjes gesneden. Geen kindermesje, maar een echt mes. Thuis leerde ik nooit zulke dingen en mijn beide Oma's vonden messen en scharen doodeng bij kinderen. Ik ben meer dat ze ermee moeten leren omgaan. En leren koken is ook nooit weg natuurlijk. Dat je respect voor je eten krijgt, want je ziet hoeveel moeite je erin stopt.
En blij met het schoenkadootje. Had jij dat erin gedaan Oma??? (Tegen oudste, die vindt dat Sinterklaas een verklede man is, kon ik dat wel zeggen, maar de suprise was er niet minder om. Had ik trouwens al verleden jaar een keertje gekocht.
En jongste moest wel 3 x achter elkaar poepen. Was blij dat ze het aanvoelde en dan ook telkens naar de wc wilde. Heel trots op het resultaat.
Daarna nog even spelen en ik afwassen en opruimen en toen was het al bijna tijd dat mijn dochter ons zou ophalen. Dus op tijd omkleden, haren doen van de meiden en oh ja, ik moest ook nog wat aan mijn eigen outfit doen en make-up erop. Oma, mag ik lipgloss?? Nee, vandaag niet.
Had een leuke lunch in het verschiet en dochterlief had aangeboden me even te brengen. Want nog steeds rotweer. Superlief, want niet naast de deur. Drie kwartier rijden. Gaf haar aan dat ze me bij het station van die stad kon droppen, de rest kon ik beter lopen vond ik, want niet echt een stad waar je lekker met de auto doorheen raust.
Die lunch was ontzettend fijn en lekker en op een heerlijke plek. Maar nog belangrijker; met lieve en warme mensen voor een warm mensch. Die Sarah had gezien. Dus vandaar die lunch.
Interessante verhalen en zaken waar ik zo'n vijftien jaar geleden mee te maken had (pubers en de komende overgang en hot flashes etc, werkzaken) en uit ervaring kunnen zeggen dat dit alles weer overgaat. En die pubers echt leuke mensen worden. Al heb ik wat minder puberlast ondervonden, maar dat ben ik vast vergeten. Of geblokt uit mijn geheugen. Pubers puberen nou eenmaal. Dat hoort erbij.
Van mijn zoon kreeg ik terug dat hij het heel prettig heeft gevonden dat ik hem zelf dingen liet ondervinden, maar daar wel graag over wilde praten. Geen gelieg en gedraai. Als je wil roken, ga je gang (merk je hoopte ik, zelf wel hoe smerig, ongezond en duur het is en niet nodig om stoer te zijn). Drinken idem. Dus geen belofte of chantage van een gratis rijbewijs al je tot je 18e niet zou roken. Dat soort dingen. Zoon heeft vrijwel niet gerookt, dochter wel, maar ook zij is daar al jaren terug mee gestopt.
Allemaal overleefd en ik mag zeggen dat mijn kinderen fijne volwassenen zijn geworden. En nu allebei hun eigen gezin.
Leer veel van deze vrouwen. En van die Sarah. Herken veel, en ook waar ik nog wel wat werk te doen heb. Over het niet snappen dat ik uitgekozen ben om bij zo'n feestje te mogen zijn. Met allemaal knappe en interessante vrouwen.
De laatste F1 bekeken (wel letterlijk met een half oog - lens duurt nog even voordat hij binnen is), was gedaan, digitale post bekeken en daar moet ik nog wat mee, maar vandaag even niet. Rust, ontspanning graag. Me niet op laten jagen door alles wat nog zou 'moeten'.
Mijn voederhuis was in de storm eraf gewaaid, dus die van de week maar weer opnieuw proberen op te hangen. Moet ook weer even aan de gang met het berekenen van mijn inkomen voor de toeslagen 2024. En kijken of ik voor 2023 'safe' zit en zo niet daar ook nog wat aan doen. Maar dat zet ik allemaal op mijn lijstje van komende week.
Nu weer opladen voor alweer een drukke werkweek. Hebben een stagiaire aangenomen met wel 3 spelfouten in haar CV. Dus ik houd mijn hart vast voor hoe zorgvuldig die dan weer zal zijn. Het enige criterium hier is dat iemand en goedkoop is en beschikbaar en graag een plekje zoekt. Dus kom maar door. Zelfs met dit soort fouten.
Plus dat ik die persoon moet gaan inwerken, dus alweer drukte.
Zo confuus van de verkiezingsuitslag kennelijk dat ik spontaan mijn contactlens kwijt was geraakt. Me lens geschrokken denk ik! En om daar om 0535 uur in de ochtend met een duf hoofd naar te moeten lopen zoeken is een slecht plan.
Laat maar los. Als ik dat ding weer mag vinden is het fijn en anders nieuwe bestellen. Niet te lang oh-weeeen. Dacht even terug hoe letterlijk als wat kapot ging of kwijt was een HELE grote ramp was thuis. Heel groot. Terwijl het leven zo prettig is als je los kan laten. En ook: vrijwel nooit een lens verloren. In al die 40 jaar dat ik al lenzen draag.
Dacht nog even dat hij misschien nog in mijn oog zat, maar ook dat moet je dus niet zo heel vroeg gaan onderzoeken.
Dus naar mijn werk, graag met oortjes in even me afsluiten van de buitenwereld. En gewoon nog een half uurtje naar de foto's van mijn kleinkinderen kijken. Veel gezonder.
Wel een uitdaging en nogal moe-makend met/zonder lens.
Op mijn vrije werkdag heb ik meestal wel een lijstje van dingen die ik die dag moet regelen, afwerken en uitzoeken.
Nieuwe lamp indraaien in mijn gang. Dan moet ik eerst de trap pakken, want te hoog voor mij, en een schroeverdraaier om de lamp open te draaien en uiteraard een nieuwe lamp. Nieuwe lampen zorg ik voor dat ik daarvan genoeg op voorraad heb.
Ook weer geregeld. Karweitje van niks eigenlijk, maar groot (Licht!) effect. Geen handige Harry in huis die dat soort dingen regelt.
Trouwens, ik ken ook Harries die onhandig zijn. Dus het hebben van een piemel betekent niet dat je dus van de klussenbus bent.
In de boom moest ik voer in een hanger doen. Die zit met een schroefdraad vast aan een dopje. Ook handig en hoog en ook daar de trap voor nodig. Alleen sta ik daar niet lekker stabiel. Meteen ook maar een gevulde kokosnoot met vet opgehangen, nu ik er toch stond te wiebelen.
Stemmen. Het was uitzonderlijk druk bij mijn plaatselijke stemlocatie (een kerk). Meestal schuif ik zo naar binnen, maar er stond een rij tot buiten.
Was klaar en dus opgehangen. En toen zin om even langs mijn nieuwe kleinkind te gaan. Uiteraard eerst gevraagd of het uitkwam. En dat kwam het.
Spotte nog een perfect kadootje in zijn woonplaats voor iemand, dus toch maar teruggelopen en aangeschaft. En meteen een fijn gesprekje in die winkel. Waar Brigitte Kaandorp aanstond op de speakers met onderstaand lied. Dus ons gesprek ging over onze moeders.
Het kleinkind lag heerlijk te slapen en pas toen haar vader haar verschoonde werd ze wakker en wilde drinken. Hield haar nog even lekker vast, maar ik heb niets te drinken in de aanbieding, dus hoppa, door naar haar moeder. Wat fijn dat ik dan even hun huidige leven mag meemaken. En dat mijn zoon zo lang verlof heeft en er als vader ook bij kan zijn de eerste weken.
Hij zette me vlakbij de bushalte af en nog op tijd voor het belangrijkste journaal van vandaag - Het Sinterklaasjournaal - thuis.
En nu maar hopen dat Jeroen Pauw niet gelijk had. Dat we een rechts land zijn (geworden). Ik ga op tijd naar bed dus lees de uitslag morgen wel, maar de exitpolls voorspellen voor mij weinig goeds.
Drukke dagen in het verschiet. Eerst maar eens goed slapen. En morgen gezond weer op.
Verbaasde me werkelijk uit de mond van een dertiger op mijn werk te horen dat zij nog nooit had gestemd. "Boeit me niet".
En wat dan al die partijen inhielden eigenlijk. Werkelijk?
Nooit Maatschappijleer op school gehad? Of eens een krant gelezen? Of - doe eens gek - naar een politiek debat geluisterd? Nooit? Een kieswijzer ingevuld?
En alweer dacht ik dat ik dit toch tamelijk bijzonder vind. Iemand in zo'n functie. Zo maatschappelijk wereldvreemd en bewust onbekwaam op dit gebied. Dan snap je toch ook werkelijk niet hoe het kan dat mensen juist vanwege overheidsbeleid in de problemen kunnen komen. Of daar op zijn minst empathie voor kan opbrengen. Of wat men in welke partij met inkomensverschillen gaat doen.
Mijn broek zakte werkelijk hiervan af. Van wel meer dingen hier, maar nu dan hiervan.
Nog steeds snotterig, dus maar niet langs kleindochter. Wel weer lieve foto ontvangen. Ziet er allemaal ontspannen uit bij mijn zoon en mijn schoondochter.
Vanochtend boodschappen gedaan. Niet teveel; alleen wat nodig is. Zag een mooie flespompoen en ook al de soep die ik daarmee zou gaan maken. Leek me heerlijk herfstvoer. Alleen het snijden al is ontspannend.
Bij de kassa vroeg ik een man wat ik daar nou mee ging maken en dat vertelde ik hem. Blij dat ze bij die supermarkt nog geen zelfscan hebben. Dan heb je nog eens kans op een praatje.
Ook wat zaken opgeruimd (lees weggooien) en dus meteen ook door naar de papierbak. Vol! Dan maar naar een andere wijk doorfietsen en daar mijn spullen weggooien. Geeft me altijd een prettig gevoel. Echt weg. Uit mijn huis. Kan ik het stiekem toch niet ergens anders toch bewaren. Weg!
Moest ook mijn abonnement nog op mijn OV-card zetten dus even verder gefietst naar weer een andere wijk. Daar had de ene supermarkt geen OV apparaat, dus toch weer naar andere supermarkt. Bingo. Beetje kneuzerig dat een aankoop van een busabonnement je dan nog wel zelf moet gaan opladen op je OV-card. Terwijl die van de NS er gewoon opstaat iedere maand.
Ook weer geregeld en zo kom ik ook aan de beweging. Want zware wind tegen ook nog eens. Maar heerlijk dat het even droog was. Zaterdag was ik het liefste onder een deken gekropen, zo donker en nat als het was.
Niets bijzonders gedaan dus in feite. Nou ja, ik moest van de week even voor mijn dochter in haar huis aanwezig zijn. De verwarmingsmonteur zou komen. Eerst tussen 08.30 en 12.00 en de dag ervoor een appje dat het tussen 07.30 en 08.30 zou worden. Oeps..dan moet ik wel heel vroeg van huis. Kon gelukkig haar auto lenen en zat er dus al rond 07.15 uur. Monteur kwam om 08.28 uur. Verslapen mevrouw.
Dankzij de auto was ik ook snel weer thuis en kon ik daarna door naar werk. Nee, niet met de auto, zou ik alsnog in de file komen en gelukkig droog dus al een halve dag achter de rug toen ik later die ochtend op mijn werk kwam.
Dus was blij dat het weekend even wat minder hectisch was, want uiteraard weer drukke werkdag die vrijdag.
Bij de trappen naar het perron stonden vrijwilligers om namens Prorail passagiers van de trein een kadootje te geven; oordoppen en chocolade. Vanwege het lawaai, harde geluiden en overlast waardoor we vaak van perron moest switchen. En nog steeds want het duurt nog wel even.
Dat was leuk en attent. Dan stap ik toch met een blije kop de trein in.
Las dit bericht en zag het ook nog voor me. Paard loslopend in dat vliegtuig. Wel een cargo-vliegtuig, dus geen passagiers om omver te lopen. Maar duur grapje ook nog eens.
En hoorde uiteraard (zo werkt dat bij mij) onderstaande tune:
En doet me ook weer denken aan toen ik een collega had van wie haar vader Paardenslager was. Prachtige dame om te zien. Alleen moest ze niet haar mond opendoen. Zaten we in de bus op weg naar ons werk en zagen schattige paarden in de wei, riep zij a la accent Tineke Schouten uit: Kijk...Paorden! Waat een droppies!
Om dan later op die dag een lekkere paardenworst uit haar broodtrommeltje te halen, want zo heerlijk maakte haar vader die. Moet er nog steeds om gniffelen.
Altijd eerst de dag beginnen met een kikker doorslikken. Dan zijn de vervelende klussen maar gedaan.
Als eerste de witte was aangezet en de badkamer schoongemaakt. Daarna zag ik dat door de harde wind van gisteren het dekzeil van de tuinset van mijn zoon was gewaaid (lag met stoeptegels verankerd) en dat zeil lag lekker op het gras. Helemaal nat uiteraard, na de vele regen van gisteren. Dus ook dat maar als eerste benedenklusje gedaan, waar uiteraard een guts water over mijn sokken ging. Ook handig van die buitenklompen met gaten erin!
Nou ja, droge sokken pakken en doorrrrrr...
Eerst maar koffie gemaakt.
Twee online streaming diensten opgezegd. Dat ging uiteindelijk veel gemakkelijker dan ik dacht en voor de F1 ga ik volgend seizoen wel op zoek naar een goedkopere aanbieder. En die tijdelijke aanbieder, daar keek ik te weinig naar om door te zetten, maar was een tijdelijke goedkope aanbieding en dus kon het wel leien. Maar dus wel op tijd opzeggen, anders betaal je toch een maand de volle bak.
Kon ik ook weer afstrepen van mijn lijstje! Heerlijk.
Administratie weer gedaan. Ook even die van mijn moeder nagekeken en voor een pasje bij een regiotaxibedrijf moest ze betalen. Dat bedrag klopte met de factuur dus ook weer geregeld.
Was opgehangen. Ruikt het heerlijk in huis en wel 2 ramen tegen elkaar opengezet (dat kan want droog!) om de luchtvochtigheid in huis gunstig te beïnvloeden. Mijn verwarming niet aan, dat doe ik pas tegen de avond als ik het te kil vind en dan nog steeds zo rond de 18 graden max.
In de middag naar het avontuurlijke winkelparadijs in mijn dorpje geweest. Had een lijstje met zaken die ik wilde afvinken om naar te kijken en uit te vogelen en gewoon even eruit. Nog steeds verkouden, dus helaas niet even naar de jongste kleindochter. Wel lekker iedereen in het winkelcentrum (in theorie) kunnen aansteken!
Zou ik wel mijn gehoorapparaten moeten indoen, maar zo heerlijk de relatieve stilte om me heen. Hoor nog steeds alle geluiden (en gillende en schreeuwende kinderen en moeders), maar net even minder hard. En op de fiets ook geen feestje, met al het geruis van de wind in je oren.
Nu nog even wat te eten bedenken en weer klaar voor vandaag. Oh nee, nog even mijn haar wassen, outft voor morgen uitzoeken en klaar hangen en dan ben ik gereed om in de ochtend om 05.35 uur de wekker te horen. Die 5 minuutjes extra die verzon ik gewoon omdat 05.30 erg vroeg voelt. Maar ja, ik heb werk, geen inzage in mijn bankzaken meer te hoeven doen en of ik wel voldoende solliciteer en hoeveel tandenborstels ik in mijn bakje heb staan (tellen kindertandenborstels ook mee trouwens?).
Op mijn werkstadstation was het al drukker dan normaal en had de trein 5 minuten vertraging, die officieel geen vertraging mag heten.
Op het station waar de trein stopt, net voor mijn uitstapstation, zag ik bij de metro al hordes mensen staan en lopen. Veel meer dan normaal op dit uur en ja hoor, ook in de trein was het aanduwen. Een hele rij staanders en hangers. Naast mij, op de lege stoel, plofte iemand neer met een lichaamshouding van; MIJN stoel. Geen 'hallo of goedemiddag'. Had mijn oortjes in dus kan zijn dat ik ook niet echt uitnodigend eruit zag.
Gezellig!
Dacht nog even dat je dan nu geen paniek-aanval of zoiets moet krijgen. Of kramp. Of een hoestbui. Kon geen kant op.
In de tunnel stonden we heel lang stil. Werkzaamheden aldaar en minder ruimte voor de doorgaande treinen.
Uit de trein was ook nog een uitdaging. Want op mijn aankomststation stond het echt rijen dik. Pffff..
En dan nog de streekbus, waar het ook al druk leek. Maar nam me voor me niet gek te laten maken. Kan er niets aan veranderen. En had een zitplaats, dus niets te miepen.
En het was droog, fiets stond er nog en onderweg al bedacht wat ik zou gaan eten. En hoe ik het voor mijzelf gezellig ging maken. Om uit de drukke werkdaggedachten te komen en de overvolle trein.
Kan me niet schelen of jullie me uitlachen of nogal kinderlijk vinden; ik geniet ervan. In de trein zat ik me al blij te maken dat er in ieder geval iets leuks was om te kijken. Uitgesteld, want sowieso te laat thuis om live te kijken.
Met dank aan de NS kon ik mijn treinreis naar een vriendin in de eerste klas doorbrengen. En wist ik zeker dat ik een zitplaats had. Kadootje voor mijn verjaardag van de klantenservice van de Spoorwegen. Dat is nog eens luxe reizen. En in de stiltecoupé. Want vrijdag zat ik met oordopjes in te luisteren naar een podcast, maar er zat een dame achter me zo keihard te wauwelen, dat ik er nogal gek van werd. Bijna als een zure muts er wat van gezegd, maar goed; mensen praten soms op volume Noord-Koreaanse staatsomroepster. Overal. Ook in openbare gelegenheden.
Nu heerlijke stilte. En een eerste klas bezoekje ook. Hoog niveau. Zowel de lunch als de vriendin. En de gesprekken. Eerste klas persoon. Topklasse eigenlijk.
Terug had mijn trein zeker 15 minuten vertraging, maar ach dat is al bijna normaal geworden voor me. Wel ook terug weer eerste klas mogen reizen. En dat is weer niet normaal. Dus even van genoten.
Kon toen ik thuisgekomen met een blij gezicht langs de spiegel liep, welgemeend tegen mijzelf zeggen: Je hebt een goede kop!
Zit klaar voor de kinderen in de buurt die, ondanks de regen, straks langskomen voor Sint Maarten. Nog last minute snoep gehaald, want anders eet ik de helft zelf al op. Alle minireepjes vrijwel uitverkocht!
Herinner me nog dat toen mijn kinderen jong waren ze het raar vonden dat ze mensen in huis zagen zitten, maar toch deden ze niet open. Doe dan de gordijnen dicht en de bel uit! En ga achter de bank liggen.
En hoe koud het meestal was. Wind, regen en blauwbekkende ouders bij de stoep. Word altijd blij van die blije eitjes aan de deur. En hun zelfgemaakte lampionnetjes.
Een lichtje buiten gezet (niet rood) dus kom maar. Eet ik wel wat later. Die luxe kan ik me permitteren.
Had een auto gehuurd, zodat ik langs mijn moeder kon en ook nog iets elders met haar kon doen. Misschien langs een tuincentrum of iets. Fijn om te merken dat ik het nog steeds kan en durf - autorijden. Bijhouden die kennis en kunde.
Had me voorgenomen om net als de meeste broers en zussen even koffie te drinken (misschien elders) en dan weer de rest van de dag iets leuks voor mezelf te kunnen doen. Want een auto!
Kopje koffie en praten. Wat administratiezaken voor haar nakijken en regelen. En dan was het alweer lunchtijd, dus mijn moeder wilde de tafel gaan dekken en of ik mee at?
Dus haar maar mee uitgenomen naar ergens in een restaurantje lunchen. Ben blij dat ik zoiets kan betalen en ik weet dat mijn moeder dit zelf nooit doet. Nooit gedaan ook in haar eentje ergens koffie drinken. Of iets eten. "Vind ik niks an!"
Of ze dat wel eens geprobeerd had dan? Nou, nee. Altijd zo stellig dat zaken niet leuk zijn, zonder het uit te proberen.
Ze wist de weg nog wel naar dat restaurant en zo reden we richting een plek die vroeger een hele grote speeltuin was, ergens bij bos en hei en nu een Restaurant met speeltuintje. Ze gaf al aan dat ze nooit zoveel op kan. Nou mam, vragen we gewoon om een doggybag, dat kan tegenwoordig gewoon. Vond ze fijn, want eten weggooien is zonde. En ja, de oorlog meegemaakt.
Mijn moeder vroeg zich af of ze haar auto toch niet te snel eruit had gedaan. Mam, in een half jaar heb je misschien 50 km gereden. Niet goed voor de auto, maar ook omdat je aangaf dat je je niet zeker voelt meer in het verkeer. Dus denk een goed besluit. En niet te vroeg.
Als ik dan met haar de alternatieven besprak, was alles stom. Wil niet in een busje. Dat lijkt me niks. En gehaald en gebracht worden door sommige broers, vind ze ook niks, want dan kan ze niet meer zelf beslissen wanneer ze weggaat. Tuurlijk wel Mam. Je kan gewoon een taxi bestellen dan. Komt voor de deur je ophalen en brengt je ook zo weer thuis. Ja, het kost wat centen, maar die heb je. Gebruik ze dan ook voor dit soort zaken. Dan hou je zelf controle.
Ook nog over de rollator gehad, die volgens de regelbroers en zus hard nodig is. Even opgenomen wat mijn moeder daarover te zeggen had. Wat zij wil.
Was gezellig even samen iets eten in een restaurant en alles ging op. Daarna een kopje thee (ja, van een reeds 3 x eerder gebruikt zakje) thuis en toen gaf ik aan dat ik voor de file naar huis wilde.
Helaas was de file me voor. Ongeluk gebeurd en alles stond muurvast. Dus was in plaats van een klein uurtje wel twee uur onderweg. In de stromende regen filerijden. Niet fijn. Wel droog. Maar geen puf meer om uberhaupt nog iets met die auto te gaan doen. Behalve aftanken. Weer aparte tankdop, maar ja, ik krijg iedere keer weer andere modellen en merken mee. En elk merk heeft zijn eigen methodiek waar en hoe je die tankdop open krijgt.
De volgende ochtend vroeg weer teruggebracht. Daarna richting station. Alweer veel mensen met grote koffers op de rolbanden richting de hal. Ik kwam terecht in een roedeltje mannen met allemaal een rolkoffertje, behalve eentje die had de rugzak uit zijn jeugd teruggevonden en had misschien wel al zijn kleren over elkaar aangetrokken voor dat mannenweekendje. Of alleen één schone onderbroek mee. Want was een kabouterrugzak.
De trein voor mijn trein had vertraging dus die haalde ik nog. En zo was ik al vroeg op mijn werk. Even rustig alles uitzoeken, lekkere koffie halen bij die speciale lekkere koffiemachine (verse bonen, verse melk etc) en de taken van die dag afwerken.
Kreeg nog van achterburen post. Die was blijven liggen want op vakantie, maar verkeerd bezorgd. Een hele lieve kaart en bijlagen. Dank!!! Schrijf snel terug mevrouw H. want weet dat je jouw email niet zo vaak gebruikt. Heel attent!
Nu is het plan om een collega een senior te maken, met dan ook een taak dat deze moet controleren of de collega's wel alles binnen de aangewezen tijd af hebben en krijgen (lees declareerbaar zijn). En dat terwijl ik hem altijd hoor verzuchten dat in feite hij alleen de enige is die alles op tijd af heeft. De rest is stom. "Zij doet te weinig, hij doet het op halve kracht, zij bakt er niks van en aan haar hebben we ook niks." De diva van de afdeling.
En dan zou hij de collega's, vanuit die functie - lees senioriteit, moeten aanspreken op hun manier van werken en inzet. Degene die regelmatig doorbrandt en overkookt. Niet aangesproken werd op grensoverschrijdend gedrag (behalve door mij dan) door de leidinggevende. Want zo is hij nou eenmaal.
Dat gedrag wordt dan nu 'beloond' door deze bevordering. Niet omdat die persoon competent is, maar omdat er niemand anders is. The Peter Principle heet dat. Heel vaak in bedrijven tegengekomen.
Dan durf ik bijna nu al te voorspellen dat dit helemaal fout gaat. In ons kippenhok. Jij doet je werk niet goed, jij bakt er niets van, jij kan het ook niet en etc etc. Een soort Oprah Winfrey die auto's uitdeelt. Een collega tegen collega's. En dan straks als Senior. Een papieren titel.
Niet bekend met opbouwende kritiek; kan alleen maar zeiken. En schreeuwen. En al helemaal niet motiveren. En een training op dit gebied voorafgaand aan deze functie. Nee joh.....helemaal niet nodig. Gewoon een tientje erbij per maand en vooral die titel en iedereen blij! Eens even kijken wanneer dat senior onder zijn handtekening staat. Of op LinkedIn te zien is.
Wat ben ik blij dat ik niet zijn soort werk doe (dat is een heel bewuste keus, want veel te veel papieren taken en te weinig contact met clienten. De client is een dossier, een calculatie). En dat ik de helft van de tijd op een andere werkplek fysiek zit, waar ik niets met het gekonkel op onze werkvloer te maken heb. Maar wel een eerste contact ben voor clienten. En daar ben ik goed in en krijg ik ook voldoening van.
En dat krijg ik ook regelmatig terug van cliënten. Dat ik open en respectvol ben en toegankelijk. Dus plak geen bordje Senior (alleen als ouwe lul wel) op me en overval me met taken die ik niet aankan. Of wil gaan doen. Geen ambitie (op dat vlak) is ook duidelijk. Voor mij althans. Wil niet in die valkuil rollen.
Werd rond 04.15 wakker van onweer. En regen. Dus bedacht al dat het weer zo'n maandag zou worden, waar je nat op je werk aankomt en ook weer door de regen naar huis moet.
Heerlijk dat het net droog was toen ik voor zevenen de deur uitging. Zette mijn fiets onder een afdakje (er was nog plek). Had ook nog een zitplaats in de bus. Hoera! En ook de trein op het station kwam op tijd.
Drukke werkdag, men blijft maar stagiaires introduceren en die moeten kennelijk allemaal ingewerkt worden. Het klonk als een soort kippenhok.
Naar huis en hoe fijn; het was alweer net droog. Plek in de trein, plek in de bus terug en mijn fiets was ook droog, terwijl het nu zachtjes begon te regenen. Gelukkig had ik mijn regenjas al aan. Standaard.
Had eten al klaar staan; opwarmen en een salade erbij maken. Wat heerlijk. Ondanks drukke werkdag. Altijd als ik langs een plek kom waar een buitentemperatuur-aanduiding hangt, doe ik een weddenschap (met mijzelf) 10 graden vandaag? En ja hoor 9 van de 10 keer win ik.
En 10 graden is helemaal niet koud. Dat komt natuurlijk door alle regen. Geen heldere luchten, dus wat 'warmer.
Elke dag maar kijken wat er positief is. En vandaag dus dat.
Mijn fiets staat al in de gang klaar (net als dat paard), kan ik in de ochtend zo mijn laptoptas en werktas in de fietstassen mikken en hoppa...doorfietsen naar de bushalte. Niet ook nog 2 minuten verspillen aan naar de schuur lopen met 2 zwarte tassen en daar die handelingen doen. In een donkere schuur.
Alles zet ik altijd al klaar in de avond. Zoek ook mijn outfit uit, plus matchende of juist niet bijpassende oorbellen. En nu hoeft er alleen nog even de afwas gedaan te worden en dan is mijn avondroutine ook weer gedaan.
Hoe ziet jullie routine eruit? En al een boot aan het bouwen?
Op Netflix staat een documentaire over David Beckham. Heb ik helemaal niets mee, noch met voetbal, maar wel interesse in hoe hij zo 'beroemd' is geworden. Waar komt hij vandaan en hoe is hij nu, met volwassen kinderen. Wat doet al die roem met een mens.
Zo lekker dat ik op tijd op was gestaan, de boodschappen haalde en pas toen ik thuis aan mijn kop koffie met opgeklopte soja-melk zat, dat het toen keihard ging regenen. Heerlijk gevoel. Hoef je nergens heen nog en dus niet verplicht, zoals door de week, door de regen te reizen. En nat worden. En met nog honderden andere natgeregende mensen in een volle trein of bus reizen.
Ook fijn om dan binnenklussen te doen. En ook af te krijgen.
Maar Beckham dus.
Interessant, ook als je geen interesse in voetbal hebt. Om weer even terug in de tijd te zijn, eind jaren 90. De mode van toen, muziek, actualiteit. Wat waren die voetbalshirts wijd!
Even droog vanochtend, dus snel het dekzeil over de tuinset van mijn zoon teruggelegd en vastgemaakt. Was helemaal eraf gewaaid, ondanks de stenen die ik erop had gelegd. Straks weer regen dus ik ben op tijd. Voor de verandering. Nattig en vies werkje, door de opgespatte modder en verzamelde regen. Maar ja, iemand moet het doen.
Hoop dat in het voorjaar, als ze in hun nieuwe huis wonen, die tuinset weer terugverhuist. En de megagrote kussens die op zolder zijn opgeslagen idem.
Ook wat snoeiwerk in de tuin gedaan, maar alles is zeiknat en dat is niet lekker werken.
De witte was hangt al in het zoldertrapgat voor de koffie. Ook altijd iets waar ik een voldaan gevoel van krijg. Zichtbare arbeid!
En straks mijn bed schoon opmaken. Ook weer een fijn vooruitzicht; in de avond in een vers bed stappen. Inmiddels opgemaakt, met gestreken slopen. Vind het niet fijn om op rimpelige lappen te liggen.
Loop een beetje vast merk ik in stressgedachten en gevoelens en dus moet ik zien dat ik andere dingen doe dan normaal. En de druk van sommige broers en steelzus dat ik te weinig bij mijn moeder kom en dus daarom ook geen kritiek mag hebben. En oh ja, maar eens normaal moet gaan doen.
Maar besloten niet aan die druk toe te geven. Ik ga wanneer het mij uitkomt en alle contacten die ik wel heb met mijn moeder; dat is mijn zaak. En dan toch opspelende schuldgevoelens. Waar komt dat door?
Is dat omdat het klopt; doe ik te weinig? Ga ik te weinig langs? Komt het doordat we als familie niet dichterbij elkaar komen, maar juist verder weg van elkaar zijn dan ooit? Een wedstrijd wie het meeste doet?
Is mijn plaats in de familiefontein ingenomen door anderen en vloeit het daarom niet?
Wil liever tegen een grote boksbal slaan nu, dan alles weer over analyseren. Of weg-eten.
Gebeld met mijn moeder, maar daar gaat het alleen maar over de grote boom in de tuin die zoveel bladeren laat vallen en dat ze die dan opraapt en bij elkaar legt, maar dan vallen er nog meer en dan blijft ze bezig. En dat de buurman die boom weer komt snoeien binnenkort. (Nooit een zoon van haar, die hebben nooit tijd of zin. Aardige buurman doet dat dus al jarenlang voor haar). Dat mijn zoon haar had gebeld dat hij vader was geworden dat was alweer vergeten. Ja, er lag post van hem, dat moest ze nog behandelen, maar zo druk geweest (Het geboortekaartje dus).
Dat is vaagtaal voor als je weet dat je het niet meer weet. Altijd goed antwoord.
Dus ook al zou ik 6 keer per week langskomen, dan is dat ook weer vergeten. Daar zit het 'm niet in.
Ooit, toen mijn vader opgenomen was vanwege Alzheimer o.a. bedacht mijn tante het onzalige idee een agenda voor hem te maken, dan kon iedereen daarin opschrijven wanneer hij of zij geweest was. Een soort van prikklok vond ik. Want ik weet nu en toen ook al dat wij een familie van boekhouders zijn en tellen hoe vaak je dan geweest was. Of hoe trouw. Dat gaf aan hoeveel je om iemand gaf.
Dat niemand weet hoe vaak je in je hoofd zit met je vader; dat telt niet!
Mijn vader was toen al te ver in zijn ziekte heen dat dit hem interesseerde. Hij leefde in het nu of in zijn verleden van toen hij jonger was.
Als ik eenmaal begin te snoeien, dan lijkt er opeens overal wel wat gedaan te kunnen worden. Snoeide de klimop in de boom in de voortuin drastisch terug (maar groeit weer aan waar je bij staat). Hele groenbak vol. En snoeide de lavendel terug. Gaat hij in het voorjaar en de zomer weer mooi bloeien.
Zo lekker buiten aan het werk in het weekend. Alleen maar denken aan knip knip knip. En snoei voei... Lekker allemaal gedaan voordat het weer gaat regenen. Geheel met blik op oneindig.
En grote stukken van de krant die ik niet eens wil lezen momenteel. En zeker de plaatjes erbij niet hoef te zien. En wat foto's van bebloede kinderen ben ik helemaal extra gevoelig (nu zeker). Die vragen nergens om. Verkeerde plek, verkeerde tijd.
Vandaag de groenbak bij de stoeprand, dan wordt hij weer geleegd. Hoop dat het dan minder hard waait dan vandaag.
Zie dat het regent, dus regenjas en regenhoed op en make-up op mijn werk verder doen. Nog één dagje werken en dan is het weer gedaan.
Zeer stress-verlagend is een uurtje met mijn jongste kleinkind op mijn arm zitten en kijken hoe ze slaapt na de borstvoeding door haar moeder.
Ze zijn nu weer met elkaar. De kraamzorg is afgelopen. Wat een heerlijk kind. En die geluidjes.
Dat is alles wat ik nodig heb om kalmer te worden. Dan reis ik zelfs met liefde met het OV op mijn vrije dag!
Voordat ik de volgende bus naar hun huis pakte had ik nog tijd om even voor iets te kijken. Dat hadden ze niet, dus liep ik weer terug en zag een leuke etalage. En een nog leukere winkel. Zulke fijne spulletjes. Met liefde uitgezocht. En gemaakt.
Dus kocht daar een pakje Thee voor de jonge ouders en zei dat ik hun winkel zo leuk vond. Was deze er pas? 16 jaar al, zei de jongen achter de kassa.
Jemig de pemig. Zo lang al aan voorbij gelopen??? Nu ben ik geen winkelaar en heel lang was alles sowieso te duur en durfde ik niet eens te kijken in dat soort winkels.
