Zoals altijd op maandag weer mijn rondje Bless the House gedaan. En de witte was nog even lekker buiten kunnen hangen. Dezelfde middag weer droog. En mijn zomerdekbed ook maar uit laten wapperen.
De was doen; daar word ik nou blij van. Die frisse geur vooral als het buiten heeft kunnen drogen. En mijn bed weer met schoon en fris beddengoed opmaken. Ook fijne klus.
Simpele ziel eigenlijk. Maar ook niet. Want heb weinig nodig om blij of tevreden mee te zijn. Haha! En dat is in deze tijd helemaal niet zo simpel.
En zo ging de tweede quarantainedag moeiteloos voorbij. Met dank aan het fraaie weer en het bezit van een tuin.
Woon in één van de regio's met verscherpte maatregelen omtrent Corona vanaf 20/09. Fietste het weekend langs een voetbalvereniging/sportvelden en daar hoorde ik muziek en geluid. Dus al fietsend keek ik wat er gaande was. Groot feest. Waarbij veel mensen echt heel dicht op elkaar stonden/zaten en daar verbaasde ik me over. En neen, het was niet omdat ik het van een afstand zag dat het zo leek. Waren ook geen kinderen of pubers.
Maar goed; heb vrijwel geen sociaal leven wat dan weer positief is om Corona buiten de deur te houden. Ook niet werken helpt. Je ontmoet daardoor ook geen nieuwe contacten. Ik werk constant thuis hahah! Behalve als ik vrijwilligerswerk doe. Daar ben ik erg blij mee. Want helemaal geen mensen zien of spreken daar word ik toch wat raar van. Of naar.
Krijg ik vroeg in de middag een telefoontje van mijn teamleider dat er Corona bij een lid van het team is vastgesteld (heb ik niet mee samengewerkt) en dat een ander lid zich laat testen omdat hij klachten heeft en wel samengewerkt heeft met die persoon. En ik werkte weer met hem samen. Op kantoor houden we ons heel goed aan afstand en handen wassen. Maar goed; het kan dus zomaar misgaan.
Daarom is het advies thuis-quarantaine totdat de uitslag bekend is van die collega.
Niet onbekend fenomeen, thuisquarantaine. Zou bijna cynisch zeggen dat ik al een paar jaar in thuisquarantaine zit. Bijna.
Ga maar weer lekker (zo blij met de tuin en de vrijheid en de extra kamer die het geeft) naar buiten, nu het nog stralend mooi weer is. En blij met de voorraad in koelkast en voorraadkast. En nul afspraken deze week in mijn (sociale) agenda sowieso. Nou ja..een training dan. Daar kan ik nu natuurlijk niet heen volgens de richtlijnen van het RIVM.
Hoe wordt iemand de persoon die hij nu is. Wat maakt hij/zij allemaal mee wat bepalend is voor hoe zij/hij in het leven staat.
Slechte jeugd? Een vader die losse handen had of een zwakke moeder die niet achter haar kinderen stond. Of juist een dominante moeder? Of helemaal geen ouders? Broers of zussen die je klein hielden?
Of juist wel een fijn warm gezin waar je gezien werd en gestimuleerd werd om het beste uit je te halen?
Wat maak je mee op school? Op je werk? Welke keuzes maakte je. Of juist niet?
Hoe ben je de man of vrouw geworden die je nu bent. Kan je niet anders. Of wil je niet anders. Of durf je misschien niet anders.
Altijd interessant om die ontwikkeling te zien of erover te lezen. Kijk momenteel naar de spin-of van Breaking Bad genaamd Better Call Saul. Hoe is de hoofdrolspeler de man geworden die we uit Breaking Bad kennen.
Een beetje louche figuur, maar ergens toch geeft hij het gevoel dat hij wel een goed moreel kompas heeft. Alleen is hij dat soms kwijt. Als hem dat zo uitkomt. Of loopt de kantjes er een beetje af.
Gisteren fijn in de tuin kunnen werken en de was buiten gedroogd. Had afgesproken dat ik niet naar de winkels mocht. Nog genoeg in huis. Nou ja, in de diepvries.
Ondertussen kon ik vroeg in de middag net doen of ik ging BBQ-en. Qua lucht dan. De buren hadden 'm voor 15.00 uur al aanstaan en de wind stond lekker mijn kant op. Gelukkig had ik de was alweer binnengehaald. Rokerige handdoeken zijn toch wat minder fijn.
Ook maar even de slaapkamer ramen dicht.
Dan maar de lucht in. Nou ja. Het fietspad op. Even wat boeken naar de bieb gebracht. Na 17.00 uur is hij dicht en kan je je boeken in een speciale brievenbus droppen. Dan worden ze op een werkdag afgeschreven van je account. Maar ruim op tijd hoor met inleveren. Wilde alleen even wat te doen hebben. Prachtig weer trouwens.
Voel me soms schuldig als ik lekker aan het fietsen ben, dat mijn gedachten dan even niet bij The Big Shitty Thing is wat momenteel speelt. Mag ik wel vrolijk zijn?
Was het opeens zat. Mijn haar en hoe het viel. Nu heb ik best wel veel geduld met mijn haar, want ik was voor het laatst eind 2019 naar de kapper geweest zag ik in mijn administratie. Oeps.
Nu kies ik heel bewust voor een coupe die kan uitgroeien en dan nog steeds wel ok is (al denk ik dat een kapper daar anders over denkt; die ziet mij het liefst elke 6 a 8 weken in zijn stoel). En toen kwam Corona natuurlijk, waar niemand naar de kapper kon, maar dat was wel het allerlaatste waar ik me druk over maakte.
De zomer kwam. Als het warm is of ik werk in de tuin, dan steek ik het graag op met een grote klip. Makkelijk, geen haar in mijn gezicht en ook corona-proof, want je zit niet steeds aan je gezicht om haren weg te strijken.
En in de nacht in een opgeknoedeld staartje, tegen zweethoofden.
Het scheelt natuurlijk ook dat ik bewust ervoor heb gekozen mijn haar niet meer te kleuren of blonderen of iets. Dat kleuren, om te verstoppen dat ik grijze haren kreeg, deed ik sowieso thuis, maar daar ben ik een jaartje of twee geleden mee gestopt. Laat maar komen dan, die grijze haren. Maar ze komen niet overal te voorschijn, maar aan de voorkant vooral, bij mijn slapen. Van achteren gezien lijk ik nog een jonge vrouw hahah!
En dan nu die drang. Bijna komisch. Maar wellicht krijgen we te horen dat straks de kappers ook weer dicht moeten, dus dan kan ik beter van mijn stemming en de tijd gebruik maken om nu te gaan. Niet meer spontaan langslopen en wachten, maar op afspraak. En mijn kappers-potje zat al vanaf begin dit jaar vol, dus dat was ook geen bezwaar.
Heel fijn. Liep allemaal gesmeerd. Kreeg een mondkapje aangereikt nadat ik mijn handen had ontsmet en de kapster droeg ook een mondkapje. Had ze ook in mijn tas meegenomen van thuis, want je weet maar nooit. Omdat het op afspraak ging zat de zaak nu niet al te vol. Genoeg ruimte om afstand te kunnen bewaren. Niemand in de wachtruimte.
Fijn dat er even iemand met me aan het rommelen was. Mijn hoofd aanraakte. Me aanraakte uberhaupt, want dat dieet waardoor je huidhonger krijgt bevalt voor geen meter.
Vooral prettig als je daarna door het winkelcentrum huppelt en je haar ook en denkt dat iedereen ziet dat je 'geweest' bent. Niets overbodigs gekocht, alleen vitamine C in de aanbieding. Maar die winkel daar voel ik me niet zo senang. Te vol, te klein en dus weer snel eruit. Wilde eigenlijk wel weer naar huis. Nogal zinloos om te gaan shoppen.
Toch maakte ik nog een omweg en die was heel fijn. Langs de schapen op de dijk en dan 'het bos' in. De herfst kunnen ruiken en toch zonder jas op de fiets kunnen fietsen. Blij dat ik dat dan hier kan delen, want jemig...kreeg wel een beetje Remi gevoel. Eventjes maar hoor. Laat het maar gewoon weer voorbij waaien.
Had gisteren al een lekker prutje gemaakt met vegetarische blokjes en groente. In het kader van eet eerst de diepvries leeg. Dus had al een week geen boodschappen gehaald. En vooruit; ook omdat me dat budgettechnisch goed uitkwam. Blokjes nog gemarineerd eerst. Dus prutje stond al klaar in de koelkast. Niets koken; alleen opwarmen gisteren.
Oh...bedenk nu dat kapper blij was dat ik een mondkapje op had. Er zat aardig wat knoflook in het prutje!
Oh ja.. wat me ook opvalt bij de "Moedertjestraining", dat het gaat over wat je graag voor werk zou willen doen. Wat je droombaan zou zijn. Hoe je dat voor elkaar kon krijgen.
Allemaal laag-opgeleide, vrijwel 90% allochtone vrouwen die het Nederlands slecht beheersen en die hadden als droombaan "Grondstewardess" en dan het liefst bij die Blauwe. Een kennis werkt op HR bij die luchtvaartmaatschappij en die vertelde mij dat er 9000 mensen uit moeten. Inclusief hijzelf waarschijnlijk. Waarom zou je dan nu, in deze tijd, nog van zo'n job dromen? Lees je de krant niet? Kijk je niet naar het nieuws?
Nu willen werken in de luchtvaartbranche. Dat is toch totaal niet realistisch? Buiten dat je niet aan de eisen voldoet van de job. Ik vond dat opvallend. Maar nog opvallender ook dat dit niet werd afgeremd. Of bijgesteld. Dat hoort zo'n bureautje toch ook te doen. Hun morele plicht.
Vind het bijna misplaatst om in een tijd dat honderden ZZP-ers hun werk kwijt zijn door Corona, bedrijven moeten bezuinigen dus nog meer ontslagen her en der. In de media lees ik dat het UWV zelfs geen tijd meer heeft om te controleren of mensen aan hun sollicitatieplicht voldoen. Te druk met al die nieuwe ww-aanvragen. Om dan in deze tijd te gaan fantaseren over een droombaan. Plus dat er in de regels van de bijstand staat dat elke baan geschikt is. Elke baan, binnen 3 uur reistijd.
En dat het weigeren van zo'n soort baan betekent dat je gekort wordt op je uitkering.
Wat nou Droombaan.
Totaal niet pragmatisch.
Wat wel een droombaan is - lijkt mij althans -, is zo'n bureautje hebben. Vrouwen trainen die van toeten noch blazen weten en die makkelijk te beïnvloeden zijn. Al hun cliënten zijn verplicht hun trainingen te volgen. Hoe fijn is dat. Je klanten stromen vanzelf binnen, je hoeft er niets aan te doen en bij klachten....hahah...daar doen ze ook niets mee. Of de trainer kijkt - zoals hij ooit geleerd heeft - meelevend en zegt neerbuigend "Wat goed dat je dat durft te zeggen". En gaat over tot de orde van de dag. Er wordt niets mee gedaan.
Bureautje wat opdrachten krijgt over de ruggen van kwetsbare vrouwen, die de taal onvoldoende beheersen om zelf te kunnen lezen dat er stierepoep of gebakken lucht wordt verkocht. En dat die training op geen enkele manier is afgestemd op de werkelijke behoefte van de cliënt.
Bureautje kan dan na afloop diverse hokjes aftikken, samen met de ambtenaar van die afdeling waar hun klanten/cliënten vandaan komen.
Weer een training kunnen geven. Vrouwen weerbaarder gemaakt. Klaar voor werk. Zij weten nu tenminste wat hun droombaan is. Stukken beter dan vijftig keer per dag hetzelfde truitje opvouwen bij een grote goedkope kledingzaak uit Ierland. En na een half jaar is ook daar je contract weer klaar.
Direct aan de slag helpt me om meer energie te krijgen. Ik wek het als het ware zelf op. Moet ik alleen die energie beter verdelen over de dag, want inkakken is niet zo prettig.
Dus stond om 08.30 uur bij het adres van een vriendin van mijn dochter. Daar stond nog een auto-kinderstoeltje, wat dochter altijd als reserve gebruikt. Maar vriendin had geen tijd meer om het te brengen, druk met verhuizen, dus of ik het kon ophalen. Of eigenlijk was de boodschap dat dit een onmogelijke missie was voor mij, want te ongemakkelijk of te onhandig want ik heb geen auto. Bovendien is het gebouw dicht, dus ik kon er niets eens in.
Goh..is dat hoe ik word gezien. Dat ik niks kan (meer)? Straal ik dat misschien (onbewust) uit? Ooit een keer een grote leunstoel in de trein meegenomen. Wel met moeite, maar ik wilde dat het lukte en het ging daarom ook. Ook toen geen auto.
En natuurlijk een grote trigger; oh....zeggen/denken jullie dat ik het niet kan? Nou...wacht maar!
Met een paar oude snelbinders (zo'n spinding) was het easy peesy. Maar ook zonder denk ik was het wel gelukt. En dan niet fietsen, maar gewoon lopend terug. Ook geen probleem. Maar wel vroeg op de dag, zodat het nog niet heel heet is.
Zo; die is binnen!
Nu genieten van een kopje koffie en blij dat ik dat nog steeds kan. Zoiets simpels als een kopje koffie. Ik ruik het nog (niet dement haha, noch Corona) en het aroma komt je tegemoet inderdaad.
Een uitgeklede Prinsjesdag was het gisteren. Geen optocht, geen balkon-scene...nou ja; daar kwam ik toch al niet mijn bed voor uit. En de troonrede, wat staat ons te wachten. Dat vind ik wel belangrijk.
Kan me nog herinneren dat ik toen voor een grote krantenuitgever werkte en de hoofdredacteur Max Snijders altijd met een verhit hoofd in de ochtend even kwam vertellen dat de stukken uiteraard al binnen waren, maar dat er een embargo lag op het publiceren of bekend maken van de inhoud voor de troonrede uitgesproken was. Hij maakte een avondkrant, dus altijd weer spannend of hij de stukken op tijd in de krant kreeg. Nieuws van gisteren is immers oud nieuws.
Vond die spanning rond die dag altijd interessant. De redactie was een soort Heilige der Heiligen. Daar gebeurde het. Daar liepen sommige redacteuren ook rond met een air van 'weet jij wel wie ik ben'.
Later werd een van die redacteuren nog Hoofd van het NOS journaal. Was hij echt belangrijk. Eventjes.
Iemand in de Moedertjestraining zei dat ik bij heel veel verschillende soorten bedrijven had gewerkt. Dat is ook zo, maar niet zo verwonderlijk als je al bijna 40 jaar werkt. Nu is het alleen nog maar leuke vulling voor een blogje.
