Besloot direct niet te gaan jagen op de intercity. Met nog 1 minuut op de klok ging ik dat niet meer halen. Dan maar het boemeltje. Ook via de Hoofdstad en nog tijd voor koffie. Liep een beetje teveel te vertrouwen op de NS app, maar kijkend op de borden moest ik geheel ergens anders instappen. Op een ander perron.
Moest ik nog haasten ook. Gehaald en op tijd op mijn werk.
Alweer druk, maar had besloten me niet gek te laten maken. Totaal zinloos. Aangegeven dat ik niet meer aan bepaalde taken toekom, waarop een collega spontaan aangaf dat zij daarop zou letten. Fijn!
Zo spontaan is niet iedereen. Sneeuwwitje had alles lekker voor mij laten staan. Cherry Picking dus alleen de leuke dingen doen en de lastige zaken laten liggen.
Sprak haar erop aan, maar oh oh oh...daar begon ze weer. En ook nog mij, die haar ingewerkt heeft, uitleggen hoe we de zaken doen en dus daarom had ze niks gedaan.
Adem in.
en uit.
Trein terug was heel heel druk vooral met mensen met onhandig grote koffers die ook op een stoeltje mochten zitten. En dan mensen in het gangpad moeten staan.
Dus ik claimde mijn zitplaats en zucht en steun dan moet die koffer of onder je bank of in het rek. En vuile blik.
Nou. Kom maar door hoor.
Bus idem. Oh ja, de schoolvakanties zijn al begonnen.
Een collega vertelde een rotverhaal over de aankomende dood van haar beste vriendin en natuurlijk haalde ik haar afspraak uit de planning en maakte een nieuwe afspraak.
Dan zijn mijn treinverhalen klein leed. Heel klein leed. Ongemak meer. Of gezeik.
Dus dinsdag besloten een treintje later te nemen. En NIET door de stromende regen te gaan, maar even te wachten dus, want een kwartiertje later droger.
Was als in een slechte comedy, waarin als wat mis kan gaan, dat ook inderdaad mis gaat.
De bus stopte bij een nieuwe stopplek, dus veel verder weg van mijn spoor op het station (waar ik normaal Immer gerade aus en dan hoppa nog net, met een minuutje speling een trein kan halen), nu waar de toeristenbussen allemaal stoppen zeg maar.
Dus langer lopen, net de trein gehaald - dat wel - want die had vertraging. Maar dan mis ik dus mijn aansluiting en ja hoor, ik keek tegen de achterlichten van de vertrekkende trein aan. Doorlopen naar ander spoor, nog 2 minuten, maar ook niet gehaald. Die stond zo ver op het perron dat het geen zin had.
Dus dan maar kijken wanneer de volgende optie is. Kwartiertje en dan de stoptrein. Dus maar eerst koffie halen. Hier wel de volle prijs, maar ik wist al dat als ik op mijn werk zou komen ik nul tijd had voor koffie. Had een lieve collega ingeseind dat ik er later zou zijn (hij is zelf heel regelmatig veel te laat en geeft dan aan dat hij zich verslapen heeft). Was er maar 5 minuten te laat om het spreekuur te openen.
Wat ik moest doen aan het begin van mijn shift had een andere collega al overgenomen en gedaan, dus ook fijn en gaf me des te meer aan dat ik niet zo overdreven hoef vast te houden aan Ik MOET op tijd, nee...zelfs te vroeg er zijn. Elke dag, altijd. Zo onmisbaar ben ik niet. Dus laat het wat losser. Minstens één dag per week. Ga daar maar lekker mee oefenen,
Drukke werkdag en in de middag wederom vertraging in de trein naar huis, maar ik heb geleerd dat ik dan heel voorin moet gaan zitten en dan direct in de klaarstaande trein moet springen en gewoon gaan zitten waar het kan, want het gaat erom dat ik IN de trein ben. En waar ik zit maakt niet uit. Moet op eindstation toch altijd nog een stuk lopen en ook daar staat de bus op een andere plek.
Het is gewoon zo. Ik kan daar niets aan veranderen, dus ga er maar op de beste manier mee om. Zo stoïcijns mogelijk. Moest ik ook nog bij de tandarts zijn. Daar stond mijn oude tandarts op me te wachten in de spreekkamer. Zijn dochter (die nu mijn tandarts is) was ziek dus hij sprong in. Aardige man, dus helemaal prima.
Door de verdoving had ik het gevoel van die lippen te hebben als in gevuld met fillers. Heel dik en een eendebekje. Maar je zag uiteraard niks. Het voelde alleen stom.
Daarna nog verder gewerkt, maar wel de tijd goed in de gaten gehouden. Ik was klaar ermee. Uiteraard dan nog een spoedgeval, die belde een paar dagen voordat de rechter zou beslissen of hij zijn huis uit moest. En daarvoor nergens op reageerde. Ook op niks wat maatschappelijk werk al had voorgesteld. En bij inplannen was de vraag of hij daar ook bij moest zijn.
Was eind van de dag zo'n apparaat wat aan de oplader moet; leeg. Dus wilde op mijn vrije dag graag andere energie hebben.
Reserveerde een bioscoop stoel en voordat ik ging kon ik nog even een uurtje genieten (verplicht van mijzelf) van koffie op mijn terras en een beetje lezen in mijn bibliotheekboek.
De bus stopt voor de deur van de bioscoop. Ik was er net iets te laat, maar uit ervaring weet ik dat ik dan alleen de reclames mis van de plaatselijke horeca of dansschool. Had een fijne plek, niet druk want in de ochtend.
Zo fijn om mijzelf te laten onderdompelen in het verhaal en mijn hoofd qua doordenken en doordenken even stop te zetten. Alleen focus op de film. Superman dit keer.
Een vriendin noemt het haar therapie. En dat snap ik. Zo ervaar ik dat ook. Even ontsnappen uit het malen in je hoofd, maar ook alle drukte in je leven, alle ´ruis`.
Toch nog even langs de ijssalon, maar daar was het zo druk, tot buiten aan toe een lange rij en daar had ik nou net geen zin an. Lekker naar huis, ijskoffie gemaakt, alweer het grote niks van wegdromen in een boek. Ook heilzaam.
Het leuke was dat ik daarna nog energie genoeg had om ook heel even wat in de tuin te rommelen. Niet te lang, niet de batterij direct weer tot nulstand leegmaken. Maar net een paar emmertjes snoei-afval. En zien wat een mooie plek die tuin is voor insecten. En voor mij.
Vind het momenteel lastig op mijn werk. Leidinggevende is veel weg, heel veel vergaderingen op het hoofdkantoor en daarnaast ook veel thuiswerkend. Hij geeft iedereen zijn zin op gebied van nog een dag extra thuiswerken, wat betekent dat er dagen zijn dat we met een paar mensen op kantoor zitten. In plaats van 16. Ik zit niet bij mijn collega´s op kantoor, maar een paar verdiepingen lager aan het Front. Dat front moet altijd bezet zijn, zo gaf de opdrachtgever aan. En wat de opdrachtgever eist, is heilig. Van de bezetting van het kantoor hebben ze geen weet kennelijk. Vanochtend zat ik helemaal alleen er. Niemand aanwezig.
Helemaal nu er zoveel langdurig zieken zijn met allemaal een burn-out is het slecht bezet het kantoor. Veel mensen ingevlogen vanuit het hoofdkantoor. Die ook hun mankementen hadden/hebben (lees burn-outs). Het voelt een beetje als de Lamme helpt de Blinde.
Het blijft onverminderd druk. Veel telefoontjes, heel veel. Waar we voorheen de afspraak hadden om zaken te noteren, is het nu soms alleen een telefoonnummer wat over mijn schutting gegooid wordt. Hoe moet ik dat traceren dan? Teveel veldwerk.
Of namen verkeerd doorgeven (toegegeven, dat zijn vaak van die namen waar mevrouw Faber zo bang voor is).
En iedereen klagen dat ze teveel afspraken hebben. Terwijl er de facto ook veel ingeplande afspraken niet op komen dagen. Dan ben ik de enige die daar extra werk aan heeft, want weer aanschrijven en opnieuw uitnodigen als client reageert.
Rol, wel bewust, relatief laat mijn huis binnen. Eerst nog even een snelle pitstop bij de supermarkt. Had volkorenpasta uit de diepvries gehaald vanochtend, maar de geraspte kaas was op. Zonder kaas word ik er niet blij van.
Maar ja, dat is weer een half uurtje extra.
En de treinen blijven tot nog wel een week zo om rijden las ik op de borden. Dus in de ochtend nog vroeger weg om een omrijdtrein te kunnen halen. Die op de terugweg stampend vol zat. Maar mijn geoefende oog zag nog een zitplek en bingo! De streekbus vervolgens had ook vertraging. Ik stapte uiteindelijk in, maar klokte direct weer uit. Te vol! En alweer staan. Dank u de Koekkoek.
Dan maar de volgende bus. Ook vol, maar nog wel een zitplaats. Hangen aan die hengsels vind ik echt helemaal niets. Kan ook niet. Heb 2 tassen. Waarvan één een zware laptoptas. En te kort ook.
Dus dan ben je tegen 19.15 uur thuis en dan nog eten, relaxen en weer door naar bed, want wil toch wel graag genoeg slaap pakken.
Word al moe als ik het lees! Hahah!!
Zou net al weg moeten fietsen, maar een enorme bui. Zo enorm geen zin in om alweer heel braaf als eerste er te zijn, zeiknat weliswaar, maar oh oh oh wat betrouwbaar. Ophouden. Wacht maar even en pak een trein een half uur later. Ben je normale tijd op kantoor, net als de anderen.
Er viel in korte tijd veel regen hier. Dus mijn regenton stroomde over en mijn terras ook. Snel alle gieters gevuld, nog wat emmers gevuld en ondertussen helemaal zeiknat geregend. Kon mijn kleren uitwringen. De emmers regenwater in de vijver gegoten en bij een boom.
Ik dacht dat er een systeem in mijn regenpijp zit, die als de ton vol is, de rest door de regenpijp afvoert, maar kennelijk niet, of geblokkeerd.
Werkte ook nog maar even een paar uurtjes toen het de hele middag regende, zo razend druk is het nu. En dan weten dat ik morgen twee keer zo lang maal twee keer dus over mijn woon/werktraject doe, wegens werkzaamheden. Feest!
Een aaneenrijging van kleine gebeurtenissen. Een toeriste die bijna van de roltrap bij het station naar boven viel, met koffer en al. De man die achter haar stond zag het gebeuren en kon haar nog tegenhouden, zodat ze alleen een paar treden viel. Niet de hele lengte van de roltrap. Ik stapte daarom nog maar even niet op, want alles verstopte daardoor en stel dat er daardoor nog meer mensen vielen. Goed afgelopen voor die dame gelukkig.
Zo in 1 minuutje kan je leven al veranderen. Niet het mijne, ik stond erbij en keek ernaar. En kon op dat moment, want te ver weg, ook niets doen.
Witte was gedraaid. Daar word ik ook altijd blij van.
Iets in de tuin gedaan en in de ochtend ook maar direct een bioscoopstoel gereserveerd voor eind van de middag. Heb ik iets leuks om naar uit te zien. Zit een beetje laag in energie merk ik.
Daar moet ik meer aandacht aan besteden. Aan leuke, lieve, mooie, interessante dingen. Doe ik te weinig vind ik zelf. Val in in mijn eigen gegraven valkuil dat ik mijzelf dat niet gun. Maakt toch niets uit. Maar dat doet het wel. Ik doe ertoe. Ook al hebben sommige van mijn broers en zus duidelijk aangegeven van niet. Grappig hoe ze denken mijn plek in het rijtje te kunnen uitgummen.
Film was heerlijk. In een andere wereld te zitten voor een paar uur. Altijd fijn. Was nog druk ook, niet gedacht want toen ik de stoel reserveerde nog plek zat zo te zien. En heel rustig toen ik naar huis ging, maar ik kwam erachter dat er voetbal op tv was/is.
Uiteraard regende het toen ik de bioscoop uitkwam. Maar ja, had dan maar een plu meegenomen en niet als (gematigd) optimist toch gewoon zonder jas de deur uit, omdat het zo lekker was buiten.
Snel vanaf de bushalte naar huis gefietst en daar hoefde niets meer. Nou ja, nog even wat te eten maken, maar dat is geen probleem.
Wat een glad gevoel, mijn tanden en kiezen schoongemaakt en ook nog gepolijst op het eind. Was soms een beetje pijnlijk, maar ja, die tandsteen moest er toch echt uit. Anders dan vroeger, toen de tandarts met alleen haakjes aan het bikken was.
Goed advies ook hoe ik het kon bijhouden, naast regelmatiger langs de mondhygiëniste. In mijn geval waren speciale tandpasta´s niet nodig. Gewoon eentje waar je lekker mee kon schuren. Tandenstokers en dan 3 x per dag goed stoken. Vooral dat. Dus direct die in huis gehaald. En gewone tandpasta, geen geltandpasta. Duur is niet nodig. Dat vond ik nou een prettig advies.
Op mijn vrije niet-werkdag staan er wel twee verplichtingen. Met deze bloedhitte geen feestje, maar ik besluit niet al vooraf te gaan piepen en zuchten en steunen, maar vooral vandaag even te doen alsof ik op vakantie ben. Te genieten van wat deze dag me biedt.
Gooi beneden de achterdeur, keukenraam en voordeur open rond 06.00 uur. Het koelt af tot 25 graden, maar voelt gewoon wat frisser. Geef in de tuin planten water die het nodig hebben, gooi het vogelbadje vol. Daarna nog even wat lezen in bed en rond 08.30 uur douchen en aankleden.
Parasol uitgeklapt en heerlijk in de tuin lezen. En af en toe wat in de tuin doen, maar al snel voelt dat te warm. Snel terug onder de schaduw van de parasol.
Straks moet ik naar de mondhygiëniste. Sta nou niet bepaald te trappelen van zin in, maar goed; wat moet dat moet. En dan eind van de middag, precies als er buien verwacht worden, een uurtje oppassen bij jongste kleinkind. Geen zin om met deze hitte in een drukke bus te moeten, maar ja...het is belangrijk voor mijn schoondochter, dus hou ik me aan mijn belofte. Neem een paraplu mee en zeur niet zo!
In de tuin een mini mini briesje in de ochtend. Lekkere koffie. Allemaal aangenaam en precies waar ik toen ik rond deze tijd op mijn werk zat, zou willen zijn. Nou...nu kan dat dus geniet ervan.
Net thuis van oppassen op mijn leuke en lieve jongste kleindochter. In stromende regen en onweer heen, gelukkig droog terug en een heel stuk koeler. Thuis direct alles tegen elkaar opengezet. Dan waait die koele wind lekker doorrrr. Kijk...nu mag er nog best een buitje vallen, maar zo te zien viel net alles toen ik richting mijn schoondochter ging. Met het OV. Dus zag een stomend busperron. Ook leuk.
.jpg)