Las in Het Parool dat borduren tegenwoordig weer hip is, maar dan geen plaatjes van de kat (nou ja..de poes zou wel mogen), maar erotische of grappige teksten. Out of the box borduurwerken.
Zag al een tijdje terug op Pinterest en in de Flow vrouwen hip zitten te borduren op een nog hipper terrasje en zo lijkt het geen hobby, maar meer een statement. "Kijk mij eens precies weten wat er trendy is!"
Foto van Pixabay
Dan ben ik kennelijk, onbewust, heel trendy, want ik borduur momenteel ook, maar meer omdat ik de kussenovertrekken die ik kreeg heel saai vind en met een kleur ze wat pittiger eruit zien. En wordt het niks, dan haal ik zo alles weer uit.
Ooit, toen ik nog op de lagere school zat heb ik een soort van merklap geborduurd. Mijn moeder had 'm ingelijst, maar momenteel ben ik even kwijt waar ik de ingelijste lap heb opgeborgen. Zou nu ook weer supertrendy zijn. Een oude merklap aan de muur. Maar wel in een hip lijstje uiteraard. Naast de gatenplant.
Ben verder moe door de EMDR. Maar omdat ik aangaf dat ik vond dat ik de vorige sessie het gevoel had dat ik zo de praktijk werd uitgeschopt, verliep het nu een stuk rustiger. De overgang van sessie naar einde. Maar nog steeds niet fijn voor de mascara. En nog genoeg werk aan de winkel.
Wel blij dat ik weer op de fiets ben gestapt - niet teveel nadenken, maar gewoon DOEN - en wat is het heerlijk dat in mijn gemeente er zoveel fietspaden zijn. Hoef vrijwel nergens te stoppen of af te stappen en met wat pit in de benen (nog errug weinig), ben ik zo waar de afspraak is. Terug dacht ik iets teveel na, kwam ergens uit waar ik wel zou moeten afstappen, dus omgereden en uiteindelijk zitten al die fietspaden nog in mijn geheugen, want kwam weer uit waar mijn kinderen ooit naar de basisschool gingen. En ik elke dag met 1 kind voorop en 1 kind achterop fietste. Zelfde postuur, andere mindset.
Als ik al een kroontje zou dragen, dat zou dat de kroon van de Pieker Prinses zijn. Daar is denk ik nog geen sprookje over geschreven, want zo aantrekkelijk is dat meiske helemaal niet. En geen idee of dit sprookje afloopt met "en ze leefde nog lang en gelukkig."
Hoe beteugel ik mijn piekeren dan? Want natuurlijk ziet mijn nuchtere zelf ook wel dat dit piekeren niet zoveel levensvreugde toevoegt. Juist wegslurpt.
Lees veel over waar piekeren vandaan komt. Hoe dat in je brein werkt. En coach mijzelf met dat ik per dag maar een beperkte tijd mag piekeren, maar dus niet de hele dag.
Dat is soms ingewikkeld, want nu pieker ik o.a. over wat mijn fanclub zal besluiten. En pieker ik over wanneer ik dan uitsluitsel krijg. En wanneer er dus geen post 'kan' komen - zoals vandaag en morgen, want dan wordt er niets bezorgd en online krijg ik over het algemeen geen post met die strekking (waarom weet ik niet, want ik ben overal aangemeld om alles digitaal te ontvangen). Maar - piekerdepieker - misschien houdt de fanclub zo wel juist honderden postbodes aan het werk.
Had zaterdag al in mijn hoofd het scenario uitgerold - toen ik de brievenbus hoorde klepperen - dat ik de brief met het logo op de mat zag liggen. Ik pakte de brief op en nam hem mee naar binnen. Scheurde de enveloppe open, of neen....woog eerst of het een dikke of een dunne inhoud had, en las de brief.
In mijn hoofd konden dat een aantal opties zijn:
1. U bent gewoon weer beter vinden wij. Hop aan het werk. Oh nee..Hop aan het werk zoeken.
2. We willen zien of u nog ziek bent. Hop...naar de bedrijfsarts.
3. U bent nog ziek.
Ik sprak mijzelf toe dat ik tot nu toe er nog steeds ben, dat ik veerkrachtiger ben dan ik zelf denk, zeker financieel, dat ik net als Gloria Gaynor 'will survive', alleen zing ik niet zo hard. En ja...als het optie 1 of 2 is maar ook optie 3, dan geeft dat weer tijdelijk 'stress'. Zaak is om gewoon te blijven in- en uitademen. In een niet al te snel tempo he..anders krijgen we hyperventilatie. En dat is niet fijn. Heb je nog meer erbij.
Alles blijft continue veranderen namelijk. Er is geen permanente 'hehe...ik ben er' toestand. Op het moment dat ik dat snap, werkelijk snap, dan zal het piekeren ook wel minder worden.
Mooi leeswerk vind ik momenteel De kunst van goed leven van Rolf Dobelli. Niet alleen leeswerk, maar ook doe-werk, want alleen met lezen kom ik er niet. En van de week weer naar de psycholoog.
Een van de tips uit het boek van Dobelli wil ik deze week eens gaan uitproberen. Het gaat erover wat je kan doen als je je zorgen maakt. Nu zou je kunnen gaan mediteren, maar ben je klaar met mediteren, dan zijn die zorgen er nog steeds (zo claimt Dobelli).
Hij is meer van concrete strategieen.
Zo geeft hij aan een notitieboekje te kopen en dit Mijn Grote Zorgenboek te noemen.
Tien minuten per dag reserveer je om alles op te schrijven wat je bezighoudt. Hoe idioot het ook is. Voor elke dag een nieuwe pagina. In het weekend neem je je notities door. Ga dan nadenken over het allerergste wat er zou kunnen gebeuren met al die zorgen. De meeste zorgen zullen daardoor verdwijnen en de echte, de concrete, blijven over. Diegene die moet aanpakken.
Verder - sluit verzekeringen af. Die reduceren je zorgen gedurende de looptijd. Voor verzekerland Nederland een gouden tip.
En ten derde adviseert hij geconcentreerd te werken. Focussen dus. Zodat je volledig in beslag wordt genomen door datgene waar je mee bezig bent.
Dan kom je misschien tot de status van Mark Twain die ooit op oudere leeftijd zei: "ik ben een oude man en heb veel zorgen gehad, waarvan de meeste nooit zijn uitgekomen."
Vandaag enorm genoten van het nog steeds heerlijke zomerachtige weer. Lekker in de tuin rommelen, - niet echt iets indrukwekkends gedaan, maar onkruidje weghalen hier en daar, gras bijknippen etc, zevenblad her en der afknippen. Maar zo heerlijk dat ik buiten kon ontbijten, koffiedrinken, radijsjes eten. Echt fijn. Heel fijn. En gewoon je voeten in slippers en naar buiten, geen sokken, geen jas aan, oh wat heerlijk allemaal. En wat draagt dat bij tot tevredenheid. En tevredenheid is een heilzame toestand.
Mijn Opa is geboren in de Betuwe en toen ik klein was nam hij zijn kleinkinderen, samen met Oma die aan het stuur van de auto zat want Opa had geen rijbewijs, mee als het bloesemtijd was.
Als jong kind zag ik niet echt de lol in van kijken naar bloeiende boomgaarden, maar nu, nu snap ik en zie ik het wel. Wel was het leuk dat Oma en Opa ons ergens mee naar toe namen; even weg van thuis en een avontuur beleven. In mijn herinnering had Oma een grote lichtblauwe auto, waar een broertje van mij nog een keertje met zijn hand tussen het portier kwam.
En in mijn herinnering werd die auto steeds groter, van Amerikaanse proporties. Al denk ik eerder dat het een Opel was.
De Japanse Kers bloeit ook in mijn tuin. In een paar dagen volledig opengegaan door het warme weer. Zo mooi.
Las in de column van Aaf dat er hele volksstammen naar het Amsterdamse Bos trekken om ook daar de Japanse Kersbloesem te kunnen bewonderen. En eerst vond ze dat maar raar, maar ze snapte het. Want het duurt maar kort, die verwondering en de schoonheid.
Van de week op een Kruidvatkaartje een Tour de Nederland gedaan. Want ik vond dat ik hoognodig 'eruit' moest. Ga Wat Beleven!!
Had niet echt een plan (mmm...volgende keer misschien maar wel), maar het was ook wel prettig om in te stappen en te zien waar de trein me heenvoerde. Natuurlijk; dat kon ik op de borden ook al zien. Begin- en eindpunt. Maar het was ook de reis erheen die het interessant maakte.
Was nog wel zo slim om een thermosflesje hete koffie mee te nemen, een boek (zo'n echt boek), een leesbril (ander heb ik niks aan dat boek), een zonnebril en een zonne-leesbril (voor het geval ik ergens in de zon ging zitten en wilde lezen). Voor de rest wilde ik me laten verrassen door de dag.
Zat een gedeelte van mijn reis bij een aantal meisjes die een merkwaardige stemverbuiging hadden. Dat schijnt 'hip' te zijn. Al is het alweer van een tijdje terug dat het opkwam. Ik vond het geen porum. Nederland imiteert The Kardashians.
Maar hoe verder de trein bij hun thuisstad kwam, hoe authentieker hun stem weer werd. Gelukkig. Hoorde weer een fijne Rotterdamse R!
En verder treinde de trein en het werd steeds minder vol. Het landschap veranderde en het was prachtig allerlei soorten bomen te zien. Om na te denken of ik de namen van al die uitbottende bomen wist. Failed! Nog veel dingen te leren over de simpelste zaken. Hoe heet zo'n boom. Hoe heet die vogel in die boom.
Toen ik bij het eindpunt was aangekomen, snapte ik wel waarom die mariniers daar liever niet naar toe verhuizen. Wat een lange reis van mijn woonplaats en om in het centrum te komen moest ik ook nog eens een bus nemen. Dat station ligt echt niet centraal. Die bus zou pas over een half uur komen. Mijn kortingskaartje voor een versnapering werkte niet bij de kiosk, want dat was een 'eigen' onderneming.
Dus maar weer de trein teruggenomen. Ik was er wel klaar mee. En bij een ander leuk stadje uitgestapt. Leuker, want daarvoor hoefde ik niet eerst nog een bus in of een half uur lopen, maar hoppa, oversteken en je was al bijna in een gebied wat levendig was.
Maar omdat het al vrij laat was en ik ook nog weer terug wilde en mijn energiepeil niet al te hoog was - door al het gesodemieter aan het begin van de reis - geen museum ingedoken. Een a-cultureel uitstapje. Met heerlijk weer. Dus al snel jas in de tas gepropt. Nog meer sjouwen.
Maar wel interessant om al die mensen te zien in de trein, in de stad. Of ze te horen praten. Wat is er nog veel te zien en nog veel steden en stadjes te ontdekken. Terwijl ik voor mijn werk ooit door heel Nederland reed. Ik weet dus altijd wel goed waar een plaats ligt en ook via welke wegen je daar kan komen. Ook in het eindstation van de trein was ik ooit al geweest. Mooie boulevard herinnerde ik me. Als gebruiker van het Openbaar Vervoer moet je eerst nog wat hobbels nemen voordat je 'ergens' bent.
Als einde van de reis nog even het pontje over het IJ genomen; dan ben ik als een kind zo blij. Op het water, wind in mijn haren en ook nog de laatste zon van die dag op mijn hoofd. Daarna weer terug met trein en bus naar huis. Boek uit, energie op, maar ik ben in ieder geval deze week de hort op geweest. En oh ja, ik zag ook nog bij het Eye al die potten met tulpen. Prachtig gezicht.
Dat lijkt me zo ontzettend leuk, een kikker in mijn vijvertje. Had al gelezen dat je dat een vijver aantrekkelijk genoeg moet maken voor die kikker of andere waterdieren, dus ook de mogelijkheid dat hij erin en eruit kan lopen, springen, hopsen. Of hoe kikkers dat noemen.
Dus al verleden jaar een stuk van een oude kapotte dakpan in de vijver gelegd, als een soort aanlegstijger. Lijkt me ook fijn omdat kikkers slakken eten. Win - win situatie.
Maar net als mijn Magnolia weer niet bloeit, maar alleen bladeren aan zijn takken geeft, komt er geen kikker mijn vijvertje bezoeken. Waarschijnlijk zijn voor beide de condities nog niet optimaal.
Wat een metafoor voor mijn eigen leven. Ik moet betere condities scheppen om een prettiger en vooral zachter leven te hebben.
Wel zag ik vanochtend een van de katten die graag in mijn tuin komen snuffelen, weer uit de vijver drinken. Had wat dode bladeren verwijderd en het water is nu minder troebel. En nee...geen kikkerdril te zien. :)
Wil vandaag de kalmte proberen te bewaren. Kreeg een brief dat mijn huur verhoogd wordt per 1 juli. Het valt mee,want ik had er al rekening mee gehouden. Maar toch weer meer kosten en een hogere huur. Dat doet weer een beetje af aan het feit dat ik van mijn ex-werkgever een klein bedrag kreeg om geen rechtszaak te beginnen.
Prachtig zonnig weer. Wasje was in een poep en een zucht droog. Heerlijk.
Wat minder heerlijk is, zijn de geluiden van buurtgenoten. Mijn Noord-Koreaanse buurvrouw die urenlang met partijgenoten over de telefoon debateert. Op volume honderd. Met de deur dicht en door mijn doofheid (haha!) viel dat minder op - of was ik dat even vergeten - maar nu is het weer even 'wennen'.
En in het kader van als je niet kijkt, dan zie je het niet: kwam er een Sperwer even een seconde of twee op mijn tuinhek rusten met een musje tussen zijn klauwen. In een woonwijkje!
Foto van Pixabay
Door de warmte is mijn Japanse Kers ook opengebarsten. Een mooi spel van tere roze bloemen.
Toch maar wel mijzelf uit bed geschlept om live de Chinese F1 te zien. Voor mijn doen een nogal vroeg begin van de zondagochtend. Momenteel dan he....want in een vorig leven 'kon' ik alles. Vroeg opstaan, laat naar bed, 2 banen...alles.
En wat was het spannend! Max moet nog wel meer leren na te denken over de langere termijn van zijn gevaarlijke inhaalacties, maar dat hij kan en wil inhalen, dat is enorm leuk om te zien. In je nachtgoed. Ongewassen. Wel met contactlens in, anders zie ik niks (of maar met 1 oog). Maar zo tegen mijn 'natuur' in. Want ik vind het maar niks en een soort van toegeven aan lamlendigheid; in je nachtgoed naar beneden en daar dan in blijven rondhangen.
Grauw buiten, nattig en niet echt uitnodigend om buiten te zitten, te zijn of zoiets, dus eerst maar eens wassen en aankleden.
Kreeg van de week nog een app van zoon of hij van de week hier nog een nachtje kon slapen. Ik dacht nog; stel dat ik Nee zou terug appen hahah.
Het kan altijd, het mag ook altijd en het is ook altijd weer even heerlijk om hem te zien. Ik vind het fijn dat hij het niet als vanzelfsprekend neemt dat het kan; dat hij misschien wel denkt dat ik nog een leven heb.
Dit weekend kwam dochterlief met haar half-broertje en zusjes ook nog weer even langs; ze wilde boodschappen doen met een tijdelijke auto, maar met de kinderwagen zat die relatief kleine achterbak al Volvo. Of de kinderwagen even hier kon staan en oh ja en er moesten nog een paar even een plaspauze vieren. Ook goed. Korte bezoekjes, maar oh zo leuk. Moet ook altijd glimlachen om de kindervragen. (Waar ruikt het hiernaar? Oh...schoonmaakazijn voor het koffiezetapparaat...dat stinkt he, dat is wat jullie ruiken. Niet ik!)
En hoe stressbestendig mijn dochter is, maar ook hoe lief. En mooi.
Buiten hoor ik de geluiden van een hogedrukreiniger. Dus het mooie weer komt eraan en as we speak, breekt de zon ook af en toe door. Wat fijn is. Nu nog in mijn hoofd.
Had me voorgenomen om op de fiets dit weekend wat boeken naar de bibliotheek te brengen en - uiteraard - ook weer wat nieuwe mee te nemen. Bijna liet ik het toch maar gaan - het liep al tegen vijfen -, want ik begon teveel te denken hoe wat waar wanneer, maar ik kon mezelf bij mijn lurven en kladden pakken en de fiets uit de schuur halen en maar gewoon gaan. Denk niet zoveel; doe meer! En ondervind dan dat fietsen net als sex is. Allebei doe je te weinig, maar je kan het nog wel.
Niet gevallen, wel geergerd aan hoe laag mijn fiets voelt - alsof ik op een model kinderfiets fiets - , hoe weinig trap-energie ik heb. Ingehaald worden door grijsaards op een e-bike (met verlaagde instap) dat helpt ook niet echt. Op de terugweg een mega omweg gemaakt, want er lag over de hele breedte van het fietspad glas. En hoewel ik erg goed ben in banden plakken, had ik weinig zin in een lekke band.
Ik voel me vandaag een uitgebluste bejaarde, een Tachtigjarige. Zonder Gerard Joling erbij. Maar zelfs bejaarden hebben vaak nog meer contactmomenten dan ik, want hier in de buurt zijn ook een aantal seniorenwoningen (waar ik met mijn leeftijd al voor in aanmerking kom - iew!) en die busjes blijven af en aan rijden om ze ergens heen te rijden of dan staat er weer een fiets van de thuiszorg voor de deur of wat ik tegenwoordig ook veel zie een kek klein autootje met reclame van de desbetreffende thuiszorg erop. En ja hoor; ik snap uiteraard dat die Thuiszorg niet voor een gezellig praatje langskomt, maar meestal omdat er iets medisch aan de hand is. Jahaaaaaaha!!!...ik snap dat zelf ook prima.
Klaagde een buurvrouw uit het rijtje onlangs dat ze wel € 2,50 voor zo'n regio-taxi moest betalen. Waarop ik haar vroeg of ze wel besefte hoe weinig dit is, want voor een gewone taxi voor die ritjes ben je vaak 10 x zoveel kwijt. En met de bus ook (x 2!) en die brengt je niet voor de deur. Met je spullen erbij.
Maar dat mag natuurlijk allemaal niet; dat ik afgunstig kijk naar anderen. Dat is niet netjes. Niet zen. Al al helemaal niet mindfull. Dus duik ik maar mijn bloemkolenwijk-tuintje in, na heel Blendle te hebben doorgespit.
Stel dat ik ergens in een levendige stad zou wonen, mijn deur uitstap en al direct "ergens" ben, zou ik dat waarderen. Zou het ook echt zo zijn; overal levendigheid, musea om de hoek etc. Of is het net zo saai als hier. Zit kortom, die saaiheid gewoon niet in mij? (En ben heel bang met 'ja' als antwoord).
Als ik een emmer tuinzooi in mijn groenbak gooi en een buurman uit de buurt me ziet en vraagt of ik nog gelopen heb, ik lieg en roep 'tuurlijk" (en denk "ja, naar de WC"). En ik direct weer aan ManmetHond moet denken. Waarom nou toch; hoe werkt dat?
Oh ja...denk even aan B. Kaandorp! (niet die van dat heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele zware leven, maar die van gisteren op mijn blog). Deze dus, als je geen zin hebt om terug te bladeren:
Ik snap heel goed dat heel veel mensen die driehoog achter wonen graag een tuin zouden willen en het is ook heerlijk. In de zomer heb je er gewoon nog een huiskamer bij (met de geluiden van je buren inclusief he..niet vergeten). Maar die tuin moet je wel onderhouden. Dagelijks. Altijd is er iets te doen. Nou weet ik dat er ook mensen zijn die hun gras stofzuigen. Of het terras. Maar dat onderhoud bedoel ik niet.
Tenzij de hele tuin betegeld is. Gestort in beton. Maar dan nog - aan het geluid van de hogedrukspuiten her en der te horen - moet je iets doen. Schoonmaken, onkruid of aanslag verwijderen. Tuinset neerzetten. Modische nieuwe tuinkussens aanschaffen, maar eerst nadenken welke kleur dit seizoen in de mode is.
Vandaag een beetje een nikserige dag vind ik. Gelukkig heeft Brigitte goed advies:
Zag gisteren een nog heel jonge Brigitte Kaandorp, maar met al wel een briljant liedje.
En dacht ook, toen ik van de week bij de therapeut vandaan kwam dat ik veel beter alles eruit had kunnen gooien, op een constructievere manier dan wel - alle boosheid en woede - , dan letterlijk opeten. En dat ik dat ook mag; boos zijn op zaken die niet zouden mogen.
Maar ook dat moet je leren. Om dat op de juiste manier te leren ventileren. Deze dame kan dat al aardig.
