Zelf doen!

Verwonderd over een actie van mijn moeder. Die zich een paar jaar geleden een bijna nieuwe maar andere auto liet aanpraten.  Maar zich daar nooit echt prettig in voelde. Ze snapte de auto en de nieuwere techniek (vooral het audio en navigatie gedeelte) niet en maakte het haar ook nooit echt eigen. Dus maakte daar geen optimaal gebruik van. Dan maar geen muziek in de auto. Niet eens opgemerkt toen zij de auto kocht. Dat er geen CD-speler meer inzat, maar andere techniek. Waar let je dan op als je een auto koopt? Alleen de kleur. Of dat de stoel lekker zit?

Toen zij haar droom-auto inruilde voor deze auto vond ik het al raar dat ze deze en dit model koos en geen andere dakloze auto, maar toen ze vertelde dat een broer van mij erbij was, snapte ik wel hoe het ging. Die broer is net als mijn vader zeer dominant. En heeft een hekel aan alles wat mijn moeder doet en deed. Maar uit dat in een vorm van of negeren maandenlang, soms jaren. Er liggen nogal wat appeltjes in zijn mandje die hij wil schillen met mijn moeder.

Mijn moeder durft nog steeds niet voor zichzelf op te komen of haar echte mening te geven en sputtert dan achteraf en lijdt in stilte. Want dan ziet ze die broer dus heel lang niet, is er geen contact (de straf) en de kleinkinderen weten haar dan ook niet meer te vinden. Jong geleerd; oud gedaan. Volwassen kleinkinderen he. 

(Voor mij een hele grote spiegel; hoe het niet moet).

Na een belletje hoorde ik het verhaal. Ingeruild en ja inderdaad, vond deze auto eigenlijk niet fijn en veel te groot (te groot? Gewoon een standaard kleine Japanner) en ze wilde terug naar haar allereerste model auto (Mam...die maken ze niet meer he..dat model) en ook te duur dus ze wilde bezuinigen. Aha...dus je hebt uitgezocht dat je met de auto die je zou willen minder wegenbelasting betaalt en ook minder verzekeringspremie? (Lange stilte). Ik snapte natuurlijk dat zij allang een andere had gekocht. Zonder vooronderzoek. 

Maar niemand raadplegen of wat zij van plan was budget-technisch ook slim is. Of even alles online nakijken. Nee hoor. Weg ermee.  Weg weg weg! 

Veel te bang dat iemand haar mening niet respecteert (wat klopt; helaas is de ervaring dat dit zo is) en haar zelfs wat opdringt. Maar ook het gevolg van nooit echt hardgrondig Nee geleerd te hebben zeggen. Op een assertieve manier, dus niet NEEE NEEE NEEE.

Want toen mijn vader nog leefde een auto aangeschaft met makkelijke hogere instap voor hem (ze noemt dat soort auto's altijd Pausmobiel), maar zij vond het een lelijk ding. Standaard kleur, standaard model, bejaarden-auto vond ze. Maar ze deed het voor hem. Dat moest ik heel vaak horen. Wat ze voor hem deed en eigenlijk hoe zwaar dat voor haar was. Tsja..altijd het slachtoffer van de omstandigheden. Dat is een mooie rol natuurlijk. Die moet je je niet laten afnemen. Lekker in wentelen ook.

Na zijn dood kocht ze, na samen met mij en broertje uit het hoge Noorden online te hebben gekeken wat er allemaal mogelijk was, diverse proefritten hebben gemaakt, bij diverse merken en dealers, een cabrio. Haar droomauto. 

Heb haar nog nooit zo blij en tevreden gezien dan in deze auto.

Sjans van bejaarde mannen, jaloezie van de dames van die mannen. Mijn moeder leefde helemaal op. Dakje open bij zonnige dagen en vrij vrij vrij. Een soort van Thelma & Louise, maar dan braver maar wel met Brad Pitt, maar dat is weer een ander verhaal. Ze gaf bij inruil voor deze auto haar Japanse pausmobiel nog net geen rotschop, maar het was uitermate grappig te zien hoe ze zo lang in een auto reed die niet haar echte keus was.

Maar nu dus ruilde ze haar nog vrij nieuwe ook weer opgedrongen auto in voor een auto met bijgeleverde schoenlepel en was nog blij dat ze een fijn bedragje terugkreeg voor haar oude auto. Alles al in kannen en kruiken. Auto staat nu voor het driedubbele te koop dan het inruilbedrag. Want die schade krijgen ze toch via de verzekering geregeld en met nog geen 20.000 km op de teller en perfect onderhouden lachen ze zich helemaal een bult. Van oud vrouwtje geweest! Altijd binnen gestaan.  

Naaien zonder zoenen noemen ze dat. Maar mijn moeder is dat gewend.  Dus kennelijk voor haar al een warm bad, genaaid te worden zonder zoenen. Toch nog iets. En zelf gedaan. 

Dus ik ga dat haar niet inwrijven. Dat ze genaaid is door dat garagebedrijf. En niet voor een paar tientjes he. Duizenden euro's.

Ben wel blij dat ze in staat is om nog lekker auto te kunnen rijden. Haar gevoel van vrijheid is dat. Ook al maakt ze mini-ritjes. Ze kan het en ze doet het, geheel zelfstandig nog. Gun haar veel veilige en vooral ontspannen kilometers. Jammer dat het dak er niet af kan, maar bij wijze van spreken met het dak eraf. Mijn dochter heeft de nieuwe auto al gezien en haar Oma beloofd om wat te fixen in haar auto zodat ze weer fijn haar vertrouwde muziek kan horen als ze lekker toert.  

De vrouw uit dit filmpje is in mei van vorig jaar overleden. Slechts 51 werd ze. Sabine Schmitz. Zalig als je zo je auto beheerst. Ik hou ervan. Met scheurende banden over het asfalt. En ben er nog goed in ook. Mijn dochter helemaal; die kan zo kampioen inparkeren worden. Alle soorten, achteruit, vooruit, file-parkeren. Beheerst, volledig controle over wat voor type auto ook. Meesterlijk! Gewoon niet bang. Rijdt beter dan haar broer.

Kan me nog zo herinneren toen zij haar rijbewijs vers uit het gemeentehuis had opgehaald. Mam..mag ik de autosleutels (toen had ik nog een auto, een ruime station) dan rij ik even naar mijn vriendin 160 km verderop. Ze bracht me nog wel even thuis vanaf het gemeentehuis en daarna - in de tijd nog voor de ingebouwde navigatiesystemen, hoppa..en route. Ze wist al precies welke snelwegen ze moest nemen, welke afslagen. Geweldig! Ik had toen nog zo'n dik stratenboek in de zijdeur. 

Nu zit ik meestal in een grote rode Mercedes. Dat stond op de streekbus tenminste. Dus moet eigenlijk wel besmuikt lachen om het verhaal van mijn moeder. Die geld genoeg heeft om zo'n verlies te kunnen nemen kennelijk. En dan nog klagen. Dat haar pensioen niet omhoog gaat. 

Schoon op zondag

Was aangezet. Alle bonte was lekker wassen. 

Schone slopen.

De ramen tegen elkaar opengezet; frisse buitenlucht even naar binnen. Mijzelf onder de douche haha! Rete-laat. Ook weer opgefrist. Schone kleren aan. Allemaal symbolische handelingen, maar die helpen wel voor een beter gevoel. Buiten nog steeds bewolkt en grauw.

Afbeelding van Ryan McGuire via Pixabay 

Dit alles tegen de lamlendigheid en niet zien waar ik heen moet. Heen kan. Heen wil. Het voelt allemaal heel eenzaam in ieder geval. 

Las dit online, bij een interview met een vrouw die uitprobeerde hoe het is om stand-up comedian te zijn:

Wie weet blijkt dat droomberoep wel helemaal niks voor je te zijn, dan ben je daar in ieder geval achter gekomen

Nu dacht ik heel lang dat ik in de branche waar ik nu werk zou willen werken. Dat dit echt zinvol zou zijn. Maar kennelijk is het saai invullen en aanmaken van dossiers en allerlei  - in mijn ogen - nutteloze zaken doen omdat die software dat aangeeft en dit is hoe we nou eenmaal het doen, niet de mensen en ook niet hun toestand,  niet mijn ding. It does not sparkle joy. Het gaat ook steeds meer tijd vragen, want niet efficienter werken, maar juist omslachtiger, want zo is de nieuwe software ingericht. Niet door mensen uit het veld ontwikkeld. 

Zoveel handelingen om iets simpels te doen. Is dat nou de bedoeling. Dan ging ik wel bij de Belastingdienst werken!

Maar omdat ik al een aantal ervaringen heb gehad dat MIJN kop eraf moest als ik dingen aankaartte (als enige, want de rest zat bang onder zijn bureautje) ben ik daar ook klaar mee. Don Quichote rijdt niet meer uit.

Het is niet mijn taak om dit bedrijf te redden. Alsof ik dat zou kunnen he....de arrogantie van die gedachte alleen al. 

CV maar weer eens gefinetuned. Nieuwe zoekopdrachten uitgezet, nog specifieker en tegelijk ook breder.  Heb er zooooooooo geen zin meer in. Weer zoeken naar werk, solliciteren, weer die eindeloze stroom van mailtjes beginnend met "Tot onze spijt"... Had ik genoeg spaargeld dan begon ik er niet meer aan en ik ging zinvol vrijwilligerswerk doen!

Maar doe ik het niet, weer solliciteren dus,  dan krijg ik juist reuze spijt. Dat ik maar heb zitten afwachten tot het beter wordt. Ik voorzie juist dat het alleen maar ingewikkelder gaat worden. 

Schoon genoeg van! Van afwachten en lijdzaam toezien.

Jolene

Op gewone werkweektijd uit bed. En de dag maar beginnen. Eerst even wat boodschappen halen. Niet teveel, want eind van de kas is bereikt (voor deze maand dan, speel met mijzelf dat spel - wil niet meer uitgeven dan mijn budget). Lekker vroeg, weinig mensen in de winkel en snel weer thuis. 

Daarna een ritje op de fiets naar de bibliotheek. Boek uitgelezen en iets te laat terugbrengen. Schade 0,50 eurocent. Dat ken net. Daar heb ik geen nieuw boek voor tenslotte.

Had gehoopt dat deel 3 ook op de plank stond, maar alleen deel 1, 4 en 5. Dus maar iets anders te lezen mee genomen en thuisgekomen deel 3 gereserveerd van de Cazalets. Wil het graag in de juiste chronologische volgorde lezen. Was al 'not amused' dat aan het eind van boek 2 al een stukje van boek 3 te lezen was, maar ook een korte samenvatting en daar werd alvast iets verklapt, waarover ik gewoon graag had willen lezen. In deel 3.

Alsof er iemand bij de bioscoop staat die bij het binnenkomen in de zaal tegen je zegt: Die dikke met het hoedje heeft het gedaan!. 

Enfin.

Zoonlief appte wanneer we even koffie gaan drinken. Gewoon bij elkaar thuis, want in een tentje kan nog niet. Dus eindelijk leuke afspraak gemaakt. En dan nog denken dat ik zo interessant niet ben. 

En ook maar kaarten voor in het voorjaar voor het theater gereserveerd. Er is een wachtlijst, maar het doen en het uitzicht van een uitje, dat geeft de burger weer moed. Gewoon ervan uitgaan dat er dan weer dingen kunnen!

Even de saaiheid doorbreken en dat kan alleen door dus niet elke keer hetzelfde te doen en dan toch een ander resultaat te verwachten. Dus eind van de middag een rondje gefietst. Zonder duidelijk doel, maar genoot van het feit dat mijn benen het deden (en de grote bilspier) en ik even lekker doorwaaide. Zelf gedaan!

Nog een collega op mijn werk met een positieve test, maar de manager riep al dat we echt wel naar kantoor kunnen, want je hoeft niet in quarantaine als je geboosterd bent hoor!

a. dat gaat hem niets aan. Of ik wel of niet geprikt ben.

b. De richtlijnen zijn nog steeds; werk zo veel mogelijk thuis.

c. je zou het eerlijk gezegd niet zeggen als je me ziet (duh) maar door mijn overgewicht val ik dus onder de categorie risicogroep. 

Ben gewoon voorzichtig. Wil de zorg niet extra belasten met een gevalletje jammer de bammer toch ziek geworden. 

Keek gisteren nog een stukje van een special over Dolly Parton op de BBC. In haar jonge jaren zo prachtig. Om direct verliefd op te worden. Pittige tante die al jong wist wat ze wilde. En tegen vooroordelen moest opboksen en alles wat er nu ook speelt. Niets nieuws onder de zon.

Gehaktbrood oftewel Meatloaf

Overleden, de zanger van deze band.

Legendarisch, jeugdsentiment.

Boos gezien?

Helaas kan ik niet zeggen dat ik dit nooit had verwacht. Want overal waar machtsongelijkheid is, speelt dit wel. En ik denk Ook voor jongens. 

Het grote "houd je kop, want anders.... En: wie gelooft jou nou, jij bent een niemand" Macht corrumpeert maar al te vaak. 

Opvallend dat de man met de meeste macht zich niet (meer) kon voorstellen hoe dat werkt. En nooit wat had gezien. En niemand had wat gemeld. 

Had hier een heel verhaal staan over mijn eigen ervaringen binnen de familie, maar het is niet mijn ego-show. Zaak is dat mannen wordt geleerd dat dit niet kan. En vrouwen dat ze dit nooit hoeven te accepteren. Of eigenlijk laat dat mannen en vrouwen maar zitten; wij mensen moet elkaar dat niet aandoen.

Blue Woensdag

Zo voelde het toen ik wakker schoot. Wat heeft het voor nut allemaal? Voor wie moet ik mijn bed uitkomen. Voelde mij even heel ongezien, onopgemerkt en er niet toe doen. 

Afbeelding van Charles Rondeau via Pixabay 

Toch maar onder de douche (zelfs daarvan denk ik dan...geen zin, geen nut), maar daar knap ik toch altijd wel van op. Dus fijn om het toch maar te doen. En dan direct ook maar wat zaken van Bless the House doen. Doorpakken en gewoon dingen doen die voldoening geven. Ook al ziet niemand ze.

Flylady geeft al honderd jaar aan dat als je dat niet op maandag kan doen, dan verspreid je het over de week. Het gaat erom dat je regelmaat houdt in schoonmaken en opruimen. Dus weg met die oude kranten/tijdschriften, even stoffen, stofzuigen, spiegels en deuren schoonmaken, de vuilniszakken overal in huis vervangen (die houden we er altijd al in; die routine op maandag bedoel ik); een fijn rondje snel en voor het oog weer netjes.

Ga ik zo direct mijn grote Winterboeket maar eens weghalen. Gemaakt van voornamelijk droogbloemen, gedroogde takken met besjes of nepperds, dus ook weer zo gedaan en dan is er ruimte voor iets anders. En verandering is altijd goed voor het humeur. Opruimen helpt ook meestal. 

Zegde mijn afspraak bij de hoor-boer af. Dacht erover na, maar hoe de aanloop ging, het maken van een afspraak was al een foute boel. In de winkel moest ik 20 minuten wachten omdat zij een fout hadden gemaakt in de planning, terwijl de brief van hun organisatie wel het juiste tijdstip aangaf; dat geeft geen vertrouwen. 

Nu plan ik zelf ook en ik heb dan meestal mensen met zeer veel stress aan de telefoon. Dus bevestig in dat gesprek wel 3 x de afspraak, zeg de dag erbij en vraag na afloop of het duidelijk is en of er nog vragen zijn. Uiteraard krijgen ze dan ook nog een brief met de afspraakbevestiging dus ik check ook altijd - ook al staan ze in het systeem of adres en e-mail gegevens nog kloppen. 

Andere hoor-boer gevonden, maar ongehoord zeg, wat een wachtlijsten. Dus kon ik met reistijd (OV en fiets) een afspraak elders krijgen, maar dat is dan weer onder werktijd. En merk dat ik me daar niet comfortabel bij voel. Dan ben ik zo weer 2 uur weg.  Plus dat ik nu juist graag alles in de buurt wil. Niet weer reizen ervoor. 

Probeer ook alles altijd op mijn vrije dag te plannen. Heeft er niemand last van. Dus denk dat ik die afspraak naar mijn plaatselijke hoor-boer ga verplaatsen. Pas eind volgende maand tijd. 

Moet vandaag even uit mijn tenen de motivatie vinden om er toch een fijne dag van te maken merk ik. 

Deed nog even een zelftest en op de fiets naar de kapper. De lucht was zo grauw, dat ik al wist dat er regen aankwam. En ja hoor, haren geknipt en gedroogd en hoppaaaa..met een natte kop en de rest ook zeiknat thuis gekomen. Waarom overdekken ze dat fietspad dan ook niet?

Onderweg dacht ik; niet miepen. Thuis lekkere droge kleren aan, kopje thee en lezen in de Cazalets. Dat is pas luxe. Overdag lezen! Voelt als spijbelen. Aan het eind van de middag zelfs nog even in slaap gedommeld na een uurtje lezen. Niet lang hoor, hazenslaapje. Kennelijk nodig.

Heerlijk dat er bibliotheken en zijn en dat ze open zijn. Nu de rest van alles wat de ziel voedt (theaters, bioscopen, musea) ook nog.

Blij dat ik die kachel een tikje hoger kon zetten dan normaal overdag. Die warmte was weldadig (en nodig met nat hoofd). Dankbaar dat het 'gewoon' kan. 

Hoe doen jullie dat; als je aan het begin van de dag eerst moet bukken om de moed uit je schoenen te rapen?  En lukt dat altijd? Is het erg als het niet gelukt is die dag.

Hol

Qua reistijd nog steeds fijn dat thuiswerken. Nog even dingen afronden na de brievenbusronde, maar halloooooooo...begon al om 08.00 uur en met een 8-urige werkdag is dat toch echt om 16.30 uur einde werkdag. Niet om 17.30 uur. Klaar. Opruimen, dichtklappen. Naar beneden jij. Hup.....leg neer die muis!!!

Enfin; 1 minuut later thuis.

Eerst maar eens die vaas met tulpen opnieuw schikken en van de stelen een heel eind afhalen. Enorm gegroeid! 

Blij (beetje verkeerde woordkeuze want wat er speelt nu is niets om blij van te worden!) dat er nu een groot schandaal speelt wat alle kranten en tv-talkshows bezighoudt. Zo blijven de perikelen op mijn werkterrein uit de luwte. Voor nu dan denk ik maar. Die mollen kruipen weer terug in hun holletjes en dan is er weer ruimte voor ander nieuws. Zoals altijd.

Ben tevreden over mijn werk vandaag omdat ik een client terugbelde en haar verder kon verwijzen naar waar ze wel antwoorden kon krijgen op haar vragen. Niet ophield toen alle vinkjes afgevinkt waren, maar net even laten merken dat we allemaal maar mensen zijn. Althans ik hoop dat ik dat gevoel kon overbrengen op haar. Op dat moment. 

Maar huiver van hoe men ook dit weer oplost door te zeggen: Ga maar naar kastje 14. Daar vind u de sleutel van kastje 15 (en dat moet je dan ook nog eerst zelf in elkaar zetten met een Ikea-imbussleutel) en dan mag je met dat kastje 15 naar kastje 16 lopen...

Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrr..

Afbeelding van Tabble via Pixabay