Kleindochter ligt in het ziekenhuis met problemen aan haar luchtwegen. De huisarts stuurde haar door naar de SEH en de SEH artsen zagen geen verbetering na toediening van andere medicatie (ook al naast die van de huisarts) en vonden het beter om haar op te nemen om haar goed in de gaten te houden.
Gelukkig mag haar moeder bij haar blijven overnachten en lagen ze samen in een familiekamer. En ieder uur moest ze wakker worden gemaakt voor de toediening van medicatie.
Precies twee jaar geleden dezelfde situatie. Alleen was ze toen nog zo klein. Hoop dat ze nu beter snapt hoe of wat en de zuurstofslang niet uit haar neus trekt.
Twee jaar geleden was het code Oranje in Nederland vanwege heftige sneeuwval (ja....echt!!). Nu bloeit buiten mijn Margriet gewoon nog een keertje.
Ingesneeuwd, bussen kwamen niet, stond uren te wachten, voelde een zeer slechte moeder en Oma omdat ik niet eens een auto had en snel ter plekke kon zijn en mijn dochter ter steun kon zijn. Dat 'gevoel' zat allemaal in mijn eigen hoofd hoor. Want mijn dochter vond dat allemaal niet. En wilde ook helemaal niet dat ik direct paraat stond. Niet nodig. Zat allemaal in mijn overspannen kop.
Krijg vanochtend een foto van een kleindochter met een zuurstofslangetje in haar neus, voor extra zuurstof, allerlei slangetjes her en der en een knuffel in haar armen. Och, klein mensje toch. Ik was ook bijna iedere paar uur wakker vannacht, want hoe zou het met haar gaan? Dat zal haar niet beter maken, ze heeft daar niets aan, dus ik snapte dat ik beter kon gaan slapen en fit kon blijven.
En ja, alweer een beetje frustratie bij mij dat ik niet hoppa in een (mijn) auto kan springen en bij haar kan zijn, maar dat HOEFT helemaal niet. Laat die frustratie maar lekker uit het raam waaien.
Want voor hetzelfde geld zegt de arts dat ze naar huis mag. En ik HOEF ook helemaal niet direct met mijn snufferd er boven op te staan. Belangrijk is dat haar ouders bij haar zijn. En ze beter wordt, herstelt en dat kan het beste in rust. Niet met honderden toeschouwers.
Herinner me toen ik een jaartje of tien was een langdurige opname op de Kinderafdeling van het ziekenhuis en tegenover mijn kamer lag een jongetje van 'het kamp' (je mag nu niet meer Zigeunerjongen zeggen, al had hij af en toe wel een traantje) en die had altijd op elk bezoekuur de gehele familie van tientallen leden op bezoek. Superdruk, maar wel gezellig denk ik voor hem.
Mijn dochter is rustig en kalm en wat bewonder ik haar hierom. Ze doet wat nodig is en door haar kalmte blijft haar dochter ook rustig en speelt met haar knuffel alsof ze thuis is.
Deze dagen denk ik aan mijn vader die overleden is aan de gevolgen van dementie, mijn opa dezelfde maand jaren daarvoor, maar een dag later (en ik mis mijn Opa eigenlijk meer dan mijn vader), die 'naar huis' wilde en niet nog naar een verpleeghuis na een zware beroerte, de collega die er rond deze tijd een eind aan maakte. Rare week al met al. Het leven gaat door, ook na hun overlijden. Wat laten zij na. Wat laat ik na. Ben ik wel mijn beste versie? En als ik dat niet ben, is dat ook gewoon niet goed genoeg? Hoezo dat streven naar 'beste'.
Enfin; hoop niet dat kleindochter er een traditie van maakt. Rond deze tijd een paar nachten in het ziekenhuis te liggen.
