Zomaar Zonnige Zomerse Zaterdag

Om me beter te voelen, maar direct een witte was in de machine gegooid zodat die straks in de zon kan wapperen en ik de heerlijke geur van vers gedroogd wasgoed kan ruiken.

Zo niet te versmaden. En geheel gratis.

Lekkere koffie gemaakt. Zo direct eens kijken wat er aan boodschappen nodig is en vooral niet wanhopen. En kijken naar die grote bos rozen voor mijn neus. Verse bloemen. Als symbool voor aandacht.

Net plofte de zaterdagkrant (goedkoop abonnement, binnenkort afgelopen) op de mat. Hij werd door een bezorger gebracht in een auto, een kekke en grote Alfa Romeo. Dat vond ik zo grappig en niet passen bij het vak van krantenbezorger (oude fiets, grote fietstassen en blij met de bijverdiensten) dat ik in de lach schoot.

Het schijnt zomers warm te worden vandaag. Nog een dagje zonder sokken. Heerlijk. Alleen in de avond merk je dat het killer is en vooral vochtiger dan in de zomer. Maar niet proberen naar het strand te gaan, want daar zit half Nederland nu vermoed ik. Trouwens; moet mijn reisgeld voor volgende week 'bewaren'.

Merkte vanochtend dat ik mijn tanden moest scheren. Heel goed alvast voor volgende week. Bovendien kreeg ik her en der goede adviezen. Die hou ik zeker in beraad. Nobody fucks with Frank de Grave.

Metamorfose

Van een dikke kleurloze rups naar een prachtige vlinder. Wanneer gebeurt dat nou eens? Of ben ik al lang die vlinder en denk ik nog steeds als een dikke rups? Rupsje-nooit-goed-genoeg.

Prachtige muziek vond ik.

Mooie wensen kreeg ik voor mijn verjaardag gisteren en nog vandaag van jullie. Mensen die ik niet ken, of juist ken door mijn blog, zeiden en deden de liefste dingen. Dat doet me zo enorm goed.

Vond het wel een beetje diva-gedrag om op mijn blog te melden dat ik jarig was, zo van...jaaaaaa, u kunt nu reageren!! Doe het dan!! Maar beter zo, dan dat ik de rest van de maand loop te mokken omdat boehoehoe niemand reageert of dit onthouden heeft. Duh...zo belangrijk ben ik niet en alsof ik zelf de datums van iedereen waar ik lees in mijn geheugen gegrift heb staan. Ook maar gewoon op de kalender genoteerd. Papier is geduldig immers.

In de ochtend stond er een aardige man voor de deur, dat was de bezorger van een enorme grote (echt: GROTE) bos gemengde rozen. Van een lieve vriendin en haar man. Wat is dat een heerlijk gevoel. Dat er een bos bloemen voor me wordt bezorgd maar bovendien dat er iemand aan me denkt.

Prachtige warme en zonnige dag gisteren, alsof het zomer was en ik vond dat ik niet zo aan huis gekluisterd moest blijven, maar de wijde wereld in. Hoppa....doe maar. Ga maar. Je hebt nog een kaartje waarmee je gratis kan bussen.

Dus koos ik ervoor om twee dingen te doen die ik heel lang niet deed, vermeed in feite, omdat me dat aan de ex-werkgever deed denken, ik bang was dat tsja...wat en waarvoor eigenlijk? Dat de aarde zou opensplitsen en mij verzwelgen? Ga die angst maar eens in de bek kijken. Vooral nu op de eerste dag van mijn nieuwe levensjaar. Je bent er oud genoeg voor tenslotte.

Dus had ik bedacht om met de bus langs het werkadres te rijden en dan ook te kijken naar het pand, waar meestal wel iemand voor de deur hangt. Dus niet onder de banken wegkruipen. Niemand nu; zal je net zien. Hahah...net comedy.

Daarna wilde ik heel graag voor het eerst dit jaar naar de zee. Het strand. Misschien wel een bakje kibbeling eten. Of in ieder geval naar de boulevard. Ingecheckt op station want dat is sneller en goedkoper dan met de bus en het gratis kaartje was niet voor lijnen die daar rijden. Trein vertraging. Trein nog meer vertraging. Uitgecheckt (later even kijken online of dit allemaal correct is gebeurd) en dus maar plan B. Maar ook die trein reed niet of met dikke vertraging. Plan C, de bus dus maar. Die reed 'normaal'. Dan kon ik vanaf die plek weer de trein pakken naar plan B.

Zie je het voor je. Hoe ik al op het station gestrand was. Wel strand inderdaad haha!. Gelukkig hadden we plan C nog. Na een pitstop op de wc bij dat Zweedse Warenhuis en een gratis kopje Groene Thee even rondgekeken bij vooral de peuter-dingen. Niet de hele winkel doorgesjokt. Dat trok ik niet.  Maar zo leuk voor kleindochter al die minispulletjes. Lekker van die grote rollen papier en tekenen maar. Ik keek meer naar wat ik al in huis had en hoe ik voor haar een plekje kan maken om te spelen. Met dat ene Duplo setje wat ik heb. :)

Enfin op station richting plan A. Trein ging niet. Trein was vertraagd, trein was nog meer vertraagd. Weer uitgecheckt. Dus toen maar weer een bus (met nog de meeste treinreizigers die ook naar A moesten)  richting plan A genomen, dan kon ik daar misschien nog wel iets van overstappen of ...

Toen was de energie wel bijna op roodstand en wist ik dat ik beter naar huis kon gaan, om weer aan de oplader te gaan liggen. Dat strand dat is er nog wel even. Inmiddels wel twee keer langs het pand gereden. En ik leef nog steeds. (Natuurlijk). Door dat maar vaak genoeg te voelen en te ervaren hoop ik dat dat gevoel en de paniek en de schaamte slijt.

De avond heel ontspannen doorgebracht.

Fladder lekker door zeg ik tegen mijzelf. En geloof ook erin dat ik mag fladderen.

Vanochtend kwam mijn zoon nog even langs. En regelde online het kado van hem en mijn broer voor mij. Ik mag een weekend naar mijn broer in het land van Sibelius en mijn zoon brengt of haalt me.

Met enige schroom vertelde ik hem kort het verhaal over de fanclub en het eerste wat hij zei is of ik dan wel rondkwam. Maar daar vertelde ik het niet voor. Meer dat ik 'open' wil zijn over wat er in mijn wereld speelt, wat invloed op me heeft. Maar niet als bedel-gesprek.

He...de was is klaar, ik kan op 12 oktober nog steeds een was lekker buiten hangen en zeker weten dat ik aan het eind van de middag een droge was heb. Heerlijk!

De reden dat ik dit alles ook beschrijf en opschrijf is dat ik er veel aan heb om terug te lezen als ik me niet zo prettig voel. Als ik denk dat er NOOIT, of die ander - ALTIJD...dan hoef ik maar te lezen om te beseffen dat er wel degelijk veel zaken zijn die anderen die niet hebben of maar in kleine mate van hebben.

En dan ben ik wat zorgvuldiger met mijzelf om die dag te laten verknallen door een gedachtenstroom.

Verjaring

Herkenbaar die kop bij de column van Sylvia Witteman van eergisteren in de Volkskrant over je verjaardag vieren als je ietwat ouder bent. Helaas geen moeder op bezoek die gezellig taart komt eten.

Maar niet gemiept, vandaag ben ik jarig. Alle bedrijven waar ik ooit mijn geboortedatum af moest geven hebben me al gefeliciteerd en geven extra extra korting. Alleen NU geldig. Ga zo direct bij de banketbakker of de Albert Heijn 1 gebakje halen en het vieren. Kinderen moeten werken, maar ik ben al gebeld heel vroeg.
Grappig is dat mensen niet onthouden dat je jarig bent als Feestboek ze dat niet laten weten. Zo diep gaat die interesse. Heb nog steeds zo'n ouderwetse WC-kalender en was altijd heel trouw in het opsturen van kaartjes naar familie. Tot ik merkte dat ik niets terugkreeg of een lullig appje via Feestboek. Met bezoek net zo. Ik liep met jonge kinderen in buggy's en draagzakken verjaardagen af en kreeg dat niet terug. Te ver weg.

Dus gisterenavond me voorgenomen om vanochtend lekker mijn haar te wassen, te fohnen (doe ik meestal niet) en iets aan te trekken waar ik me prettig en feestelijk in voel. Met kekke oorbellen werkt dat altijd fijn. Geen nieuwe outfit of zo, maar gelukkig heb ik dat niet nodig om me prettig te voelen. Wel straks nog even een lakje over mijn nagels gooien. En zoals Theo Maassen in zijn conference over UniTED ooit zei: doe er dan ook make-up op!

Het kado van mijn zoon en broer heb ik al gehoord wat dat is en dat is enorm leuk. Iets om naar uit te kijken en dat geeft de burger moed. Is elke week en maand hetzelfde dan vlak ik helemaal uit.

Grappig toch; geen inkomen en voorlopig weet ik niet of ik dat krijg en toch redelijk tevreden. En ja, bij vlagen paniek. Maar de zwaarden van Damocles zijn allemaal op mijn nek terechtgekomen en toch niet gebroken. Mijn hoofd zit er nog op. Dankzij goed inzicht in mijn financiele plaatje. En weten dat er mensen zijn die om me geven. En heel goed de tering naar de nering kunnen zetten.

Kreeg gisteren nog een heel mooi aanbod van Flow. Heel mooi. En toch heb ik het niet gedaan. Geen extra vaste lasten erbij nemen nu.

Gisteren eind van de dag nog even op de fiets naar de bibliotheek geweest en daar de Flow en de jubileum Linda  geheel gratis gelezen. Hoe fijn is dat. Dat ik,  hoe idioot ik ook nog steeds denk over op- en afstappen en eraf donderen, toch fiets en daardoor gratis bij een bibliotheek kan komen. Mijn wereld weer vergroot.

Denken in mogelijkheden, hoe klein ze ook zijn.

En blijven kijken naar wat er wel goed is en goed gaat. Al is dat soms, ook op deze dag, moeilijk. Maar ik doe het wel en blijf het doen.

Zo; koffie is klaar en ik ga genieten van mijn stukje gebak. (Jaja...nog afgeprijsd ook). Even een kaarsje zoeken en dan Happy Birthday to me zingen.

Klerezooi

Zo; vandaag voorgenomen een hele dag NIET me met de fanclubperikelen bezig te houden. Ik ben gisteren nog wel gebeld, veel later dan afgesproken - het schemerde al -  en een onbevredigend gesprek wederom. Neen, geen voortzetting van de uitkering voorlopig, ook al is het door een fout van de fanclub. Het hoe of waarom daar schrijf ik een andere keer nog wel over.

Het maakt me niet blij, het triggert zaken en ik merk dat ik dan de hele dag alleen maar aan het uitzoeken ben hoe wat waar en nog meer dingen. En ben mezelf bang aan het maken dat ik straks toch echt onder die brug zit in die oude tv-doos (die ik ook al niet meer heb want bij oud papier gedaan jaren terug).

Je zou bijna zeggen dat ik dit als werk doe. Laagbetaald.

Had een plan om ergens heen te gaan, maar gezien het feit dat ik voorlopig geen inkomen heb, lijkt me nu doelloos met het OV te reizen of geld uitgeven niet handig. Ook niet naar plekken gaan waar ik word verleid om geld uit te geven.

Dus als goed begin maar de laatste al bruine banaan verwerkt in bananenpannenkoekjes en een kop lekkere zwarte hete koffie. De zon schijnt, de tuindeur staat al open, hoe fijn is dat! En gewoon gratis!

Blijf de goede dingen zien. En voel dat je niet alleen bent.

Ooit werkte ik als vrijwilliger bij een landelijke telefonische hulpdienst die 24 uur per dag bereikbaar was. Daar belde elke dag een keurige man op die in bekakt ABN altijd begon dat het zo'n Klerezooi was, Klerezooi, Klerezooi, hij wilde ze allemaal wel een rang voor hun kop geven. Klerezooi.

En dan daarna kwam het echte gesprek, waarin hij ontzettend eenzaam was in zijn grote huis in de duurste gemeente van Nederland. Zo eenzaam dat hij er het liefst een eind aan wilde maken. Van hem leerde ik dat je klimop altijd heel goed en diep moet en mag snoeien. Ontzettende boeiende gesprekken. Leuker dan met Luier-Henk.

Wat ik nodig heb nu zijn twee zachte armen om me heen (nooit gehad haha!), keihard lachen om dingen (nieuwe aflevering van The Good Place en op aanraden van Min of Meer ben ik naar Sisters aan het kijken ook heel fijn), op Youtube volg ik Loes en die is ook zo raak meestal.

Dat zijn de meeste Loesen trouwens :)

Slecht slapen heeft wel een voordeel. Heb mijn verhalenboek van Haruki Murakami uit. Prachtig. Tokidoki!!

Training Day

Alleerst wil ik iedereen bedanken voor de fijne reacties op mijn blog. Dat doet me enorm goed. Zo voel ik me niet zo alleen. Of een domme sukkel.

Kon ik gisteren niet even weggaan, niet eens een boodschapje doen of zo, want er zou een pakketje worden geleverd, afzender onbekend. Ook bij het online checken wanneer het dan wel zou worden aangeleverd, stond er nog steeds 'afzender onbekend'. Ze hadden dit het weekend al geprobeerd aan te bieden, maar toen was ik gezellig met mijn zoon even ergens een kop koffie drinken en bijpraten.

Ondertussen werd de aflevertijd ook nog even veranderd. Van in de ochtend tot vroege middag, tot ergens in de middag. Kon ik dus de hele dag zitten wachten. Op wat?? Ik dacht nog gematigd optimistisch dat het misschien iets voor mijn verjaardag zou zijn, maar ik had niets besteld. Nou dat was wel heel gematigd optimistisch.

Bleek dus een aangetekende brief van de fanclub te zijn, geen leuk pakketje. De uitnodiging voor de afspraak ergens volgende week. Het logo en de naam van de afzender stond gewoon op de voorkant. De postbezorger of het sorteercentrum was te lui om dit te noteren op het "u bent niet thuis" briefje.

Maar wat me opviel dat er in het hele stuk NERGENS een alinea was opgenomen dat de eerste pogingen van de fanclub mij een brief te sturen waren fout gegaan omdat de fanclub zelf mijn adres heeft veranderd. De medewerker met wie ik heb gesproken heeft dat helemaal nergens genoteerd in die brief die de dag na mijn telefoongesprek met hem is verzonden.

De reden waardoor ik dus geen informatie heb ontvangen waar ik moest zijn en hoe laat en met wie. De reden waarom de fanclub besloot mijn uitkering stop te zetten.

Er staat alleen maar een zinnetje in die brief dat ik niet ben verschenen en ik dat mag uitleggen op die afspraak.

Seriously?

Als je me erg kwaad wil maken, dan moet je halve waarheden opschrijven. En/of je werk niet goed doen. Waarmee je de fanclub of jouzelf vrij pleit van ook maar enige aansprakelijkheid voor de gang van zaken. Ze denken zeker dat ik vergeetachtig ben. Oh ja...dat ben ik ook. En gestressed. En onzeker. En bang.
Maar niet dom!

Kanniewaarzijn, maar is toch echt waar.

Wat ik anderen die met de fanclub of andere instanties te maken hebben wil meegeven is dat je altijd, altijd zelf aantekeningen maakt van de gang van zaken en telefoongesprekken en alles bewaard. Alles. En noteer met wie je spreekt. Vraag door. Vage afspraken tellen niet. Wat spreek je concreet af.
Eigenlijk zou je ook nog gesprekken die je voert moeten opnemen - doen zij ook want dat wordt altijd vrolijk gemeld dat 'dit gesprek kan worden opgenomen voor trainingsmogelijkheden'.

Ik ben ook in training. Dus.

Stel nou dat je veel minder snapt van dit soort administratieve procedures en je krijgt hier ook mee te maken. Hoe verwarrend is het dan. En hoe stressvol. Alweer iets wat je niet snapt en je kennelijk 'overvalt'.

En hela hola, door het stoppen van je toch al kleine uitkering (ik zit op bijstandsniveau) kan je als je niet een reservepotje hebt, direct in de problemen komen. Nog meer stress. Dus net - doe ik al jarenlang op dinsdag - de administratie bijgewerkt en 'gelukkig' komen de vaste lasten vrijwel allemaal aan het eind van de maand. Alles is dus betaald tot op heden en geen roodstand of achterstand. Hoera!!!

As we speak, heeft de fanclub nog officieel van mij 8 minuten de tijd om binnen die 24 uur terug te bellen. Hahahaha!!!!!!

En al die tijd - die 24 uur - zit ik met gespitste oren of ik de telefoon wel hoor. Of hij goed genoeg opgeladen is. Of ik pen en papier bij de hand heb om notities te maken. Sta ik niet te lang te douchen, want zo gaat die telefoon natuurlijk. Om gestoord van te worden. En ik hoop niet dat ik in een soort van dwangmatig/neurotisch gedoe afzak. Nee, nee, nee!! Stop daarmee. Zo direct gaat mijn telefoon op stil en MOET ik van mijzelf wat anders doen. Dan de hele dag me met die fanclubperikelen bezighouden.

Toen de brief gisteren was afgeleverd, ben ik maar even heerlijk wat snoeiwerk gaan doen. Met mijn handen werken en direct resultaat zien. Om uit de modus van stress te komen. Ik merkte dat dit al weer aardig aan het opbouwen was. Maar blijf het heel ingewikkeld vinden. Want nu zit ik dus alweer in de 'wacht' modus, want ik zou binnen 24 uur teruggebeld worden.

Heb me al voorgenomen om in ieder geval zelf alles op papier te zetten en op te sturen. Iets wat ik leerde uit mijn werkzame leven. Dat soms mondelinge afspraken 'vergeten' worden en er uiteraard geen getuige van is, dus wie kan bewijzen dat eea wel degelijk is afgesproken.

Zo kwam ik er ooit na een aantal jaren achter dat mijn ingehouden pensioengeld nooit was gestort in een pensioenfonds. Heel hard onderhandeld dat ik graag pensioenopbouw wilde hebben als onderdeel van mijn salarispakket en ook graag nog voor de andere collega's. Na een aantal jaren gaf mijn werkgever aan dat het akkoord was. En dan kom je erachter dat de beste man er niets mee gedaan heeft. Bewust hufterig gedrag, want wel elke maand ingehouden op mijn bruto salaris.

Dus een belofte alleen heeft weinig waarde. "Wij maken het in orde" zegt niks. Kalmeert alleen de lastige client even. 24 uur.

SNAFU nog steeds

Wat ben ik blij en tevreden erover dat ik dit weekend in de grote stad was (eind gelopen naar de bushaltes verderop dus weer wat OV-geld uitgespaard haha, want ik moest alweer van mijzelf mijn wereld vergroten en aan mijn zoon vroeg of hij zin en tijd had om even ergens koffie te drinken. Eet ik wel de hele week omeletten.

Het voelt niet fijn dat iedereen voor mij betaald. Dus het was heerlijk om zelf dit rondje te betalen. En hoera voor de Albert Heijn zegels.

Heb inmiddels ook wel door dat hoe meer ik me zorgen maak over de centjes, hoe 'groter' dit wordt. Laat ik het een beetje los(ser) en vertrouw ik op mijn goede financiele inzicht en overzicht, dan wordt/voelt alles wat luchtiger.

Goed te horen hoe mijn zoon over 'de toekomst' nadenkt, maar ook terdege beseft dat morgen alles anders kan zijn. Door een nieuwe financiele crisis, door ziekte, door een werkgever die andere ideeen heeft, de economie. En dat hij zelf dus moet nadenken hoe hij zo financieel onafhankelijk mogelijk wordt. Ook goed te horen dat mijn broer hem daarbij bijstaat.

Was zo blij dat ik voorstelde om elkaar weer even te zien en dat dit 'gewoon' luchtig was en niet zwaar en moeilijk en ingewikkeld en weet ik veel. God..wat hou ik toch van die jongen!

Ook fijn om gisterenochtend relatief vroeg op te staan voor een zondag, om live de F1 in Japan te bekijken en hoera, Verstappen op positie 3. Dat was een plezant begin van de dag. Ook weer even iets anders doen dan de gebruikelijke routine.

Truitje is af wat ik aan het breien was op mini-naaldjes voor het kleinkind van een vriend van me, knoopjes er opgenaaid. Dus nu kan ik een volgend truitje voor een vriendin van mijn dochter maken die een kind verwacht. Haha...zo komt Splinter wel door de Winter. Heel langzaam dan he...

Verder een lijst gemaakt met dingen die ik nog wil doen. Vooral veel regelzaken, maar ook een aantal dingen waar ik uiteindelijk, na het geregel, plezier van heb. Regeren is vooruitzien tenslotte.

Heb vanochtend eerst een script geschreven met daarin wat ik tegen de fanclub wilde zeggen. Hoe en de feiten en dat ik excuses wil in verband met overschrijding van mijn privacy. Gewoon dus uitschrijven. Letterlijk.

Dat was een goed idee, dat script, want zo vergeet ik geen belangrijke zaken, kon het van te voren, met alles uit mijn dossier, aanscherpen en toelichten en werd zo ook niet overvallen door het moment.
Ik weet dat ik goed ben in dit soort dingen. Dat ik ook een duidelijke telefoonstem heb (jaaaaaa...call center werk he..hahah) en dat ik weet dat ik mijn zenuwen uitstekend in bedwang heb als ik zo'n belletje doe.

Tevens een grote valkuil, want zo lijk ik dus helemaal niet bang, paniekerig of niet in staat om te werken. Men spreekt met een vrij normaal overkomend persoon. Geen jankerd of haperig sprekend. Ook niet schreeuwend (zo niet mijn stijl!). Maar wel to the point.

Dus dat schreef ik ook nog bij mijn script. Het effect van dit alles op mijn herstelproces. Kut met Peren dus.

Slecht slapen, veel verkeerd voedsel willen eten (aka dempingsgedrag), niet naar buiten willen, of helemaal niks meer willen, geen licht meer zien aan het eind van de tunnel, niet eens een tunnel zien. Waarheen waarvoor nergens voor, hef mij maar op.

En oh ja...zo uitermate vervelend dat ik niet onder behandeling ben bij een zielenknijper, want mijn geld is op. Of valt er nog wel iets te knijpen? Ben ik in staat om hieruit te komen. Ga ik straks mijn nieuwe levensjaar met nieuw elan in?

De fanclub medewerker gaf aan dat hij het in orde gaat maken. Dit vind ik nogal vaag, dus wat hij daarmee bedoelt en hoe lang duurt dit in orde maken dan? Uiteindelijk werd er toegezegd dat ik hierover wordt teruggebeld door de desbetreffende afdeling, vooral toen ik stond op excuses. Ga nog wel even bedenken hoe ik dit wil uitwerken. Vooral het effect op mijn herstel.


Dus uiteindelijk is het noch immer: SNAFU

Oh ja: SNAFU  - komt vanuit WOII waarin soldaten de lamlendigheid weergaven in deze afkorting. Situation Normal - All Fucked Up.

FUBAR - Fucked Up beyond all Repair.

Kanniewaarzijn, hoofdstuk zoveel en nog meer

Verleden week werd ik gebeld door een medewerker van de fanclub.

Hij begon over het feit dat ik niet was komen opdraven op een afspraak, waar eerder over gebeld was, maar wat ik slecht kon verstaan, niets ervan kon noteren, want had geen pen en papier bij de hand, maaaar...dat hinderde allemaal niet mevrouw, want er zou nog een brief volgen met de details. Waar, wat en met wie. En al snel beeindigde de medewerker het gesprek voor ik goed en wel iets kon onthouden of opslaan in mijn duffe brein.

En nee, terugbellen op een ander tijdstip is heel ingewikkeld. Een brief sturen ook bleek.

Nu had ik al eerder een slechte ervaring met de fanclub en de edele kunst van het brieven versturen en toen had ik wel de optie om alles te noteren, dus belde toch maar netjes de dag voor de afspraak waar die brief met details bleef. Enfin...als trouwe lezer weet u hoe of wat en anders mag u hier (klik op de link) Link naar nog meer fanclubnieuws even teruglezen.

Dus ik vertelde dat ik wederom geen brief had ontvangen en derhalve niet wist wie wat en waar en daarom niet was verschenen op die afspraak.

Oh...dat was wel vervelend inderdaad dat ik geen brief had ontvangen.
Vroeg aan de medewerker of die brieven - want de eerste brief had ik ook nog steeds niet ontvangen - dan wel naar het juiste adres zijn verzonden.

Ja hoor, een adres in Lutjebroek op Korte Dijk.

Maar meneer, ik woon helemaal niet in Lutjebroek op Korte Dijk.

Aha.

Ben u onlangs verhuisd naar Lutjebroek op Korte Dijk?

Nee, ik woon hier al twintig jaar of langer.

Dat verklaart dan dat u geen brief heeft ontvangen. Heel vervelend. De medewerker - dat moet ik wel toegeven - maakte zijn excuses en kon in mijn dossier zien dat ik inderdaad niet in Lutjebroek op Korte Dijk woon.

Hij ging dit noteren en nodigde me voor een nieuwe datum uit. Ik schreef driftig mee en vroeg tot tweemaal toe of ik het juist had opgeschreven en legde ook uit wat dit met mij doet. Het maakt dat mijn 'senuwe' op scherp staan. Ik voel me zo gespannen, de hele periode tussen telefoongesprek en de niet ontvangen brief, die nu dus ergens met MIJN gegevens in Lutjebroek op Korte Dijk ligt. De uitnodiging voor dit nieuwe gesprek is overigens nog steeds niet ontvangen. Maar die zal dan ook wel in Lutjebroek op Korte Dijk liggen.

Hoezo prive gegevens bedenk ik me nu pas. Elk lullig blogje hier moet een verklaring afgegeven dat het blog goed omgaat met de gegevens van de lezers, maar de fanclub stuurt een brief met MIJN naam en details zo maar naar iemand in Lutjebroek op Korte Dijk.

Er stond een bericht voor mij klaar in Mijn Overheid dus ik opende dat gisteren. Het algoritme van de fanclub volgend, vermoedde ik dat het mijn betalingsspecificatie over die week was.

Maar hela hola.....wat een leuke verrassing.

Het was een digitaal bericht - dan kan het wel supersnel - dat mijn uitkering per direct gestopt werd!

Want ik was niet op die afspraak komen opdagen. Heel apart want ik had toch echt met die medewerker van de fanclub doorgenomen waarom dat zo was en dat het het resultaat was van de foutieve adressering van de fanclub. Al een tweede maal zelfs. Dat gaf de medewerker aan mij door met excuses. Nog een dag voordat deze mededeling werd gemaakt waarin ik 'op mijn donder' kreeg. Kanniewaarzijn en toch is het zo. Deze informatiestromen hebben elkaar dan kennelijk gekruisd of zijn nog onderweg naar elkaar. Of stromen gewoon vrolijk naast elkaar.

Gelukkig ben ik nog secretaresse genoeg om alles te noteren zoals naam, tijd en broekmaat van de medewerker aan wie ik eea heb doorgegeven en wie mij belde voor een nieuwe afspraak.

Maar alweer is dit de waanzin - de kanniewaarzijn factor - van de fanclub. Want ook dit bericht is geadresseerd aan het adres in Lutjebroek op Korte Dijk. Waar ik niet woon. Nooit gewoond heb en ook nooit heb doorgegeven als adres; de specificatie van de week ervoor staat gewoon op mijn correcte adres.

Denkend aan de Fanclub dan zie ik meerdere informatiestromen traag door oneindige informatiebrijen door de fanclubgebouwen gaan.

Dus ik weet dat ik maandag wederom kan gaan bellen, want anders heb ik geen inkomen. En sowieso heb ik dat niet de komende week en misschien ook nog wel de week erop want het duurt natuurlijk wel weer even voordat medewerker X van de informatiestroom 'Uitbetalen" hiervan op de hoogte is.

Kanniewaarzijn!