Moord

Had een uitnodiging van de uitgever van het nieuwste boek van een schrijfster die ik persoonlijk ken ontvangen.

Hoe leuk!

Nu in een andere boekhandel dan waar ze anders altijd haar boeken aan het volk presenteert. Maar gelukkig ook goed te bereiken (voor mij dan).

Merkte dat ik al de hele week me weinig kon ontspannen door het Participizza gesprek en ook nog naar mijn fanclubwerk-groepje moest.

Dan moet ik heel bewust een timer aanzetten en dan ook ophouden met uitzoek- en kopierwerk, maar vooral met piekerwerk of het zo wel goed en duidelijk is. En uiteraard was de printerinkt op, was die inkt ook op in het winkelcentrum en moest ik alweer verder reizen naar een volgend winkelcentrum, waar ze het gelukkig wel hadden. Mijn printerpapier raakte ook op en dat was toch nog zeker een half pak. Allemaal om alle stukken aan te leveren. In tweevoud, want de ene ambtenaar weet van de andere niet dat zij ook een dossier aan het maken zijn voor mij.

En natuurlijk, de wet van Murphy geldt altijd, ging de printer ook 'opeens' in standje Offline, dus moest ik dat ook nog oplossen, want alles kwam in de printerwachtrij terecht.  Nee, geen handige Harry in huis, noch in de buurt, dus heb maar online gekeken hoe of wat en nu zijn mijn haren nog grijzer, maar wel gelukt.

Enfin...die afspraak dus voor het nieuwste boek van haar, waar ze afgelopen zondag ook al mee in Boeken van de VPRO op tv was. Moord in de Moestuin.

Het was enorm druk in de boekhandel, maar ook omdat het een soort van 'vrije' opstelling was; ga maar ergens hangen tussen de boekenrekken in. In de vorige locatie hadden ze keurig stoeltjes neergezet en was het een soort van kleine theateropstelling.

En alweer, vrijwel alleen maar Nette Mensen, die hoppa grif geld uitgaven voor het boek en doe er nog maar 3 bij. (Ja...ik snap ook wel dat dit een aanname is, misschien zat de helft van het publiek wel in een faillissement).
Ik had uit mijn noodpot nog een VVV bon kunnen halen en betaalde daarmee het boek met een euro uit eigen huishoudpot. En was blij dat ik het nog kon betalen. Ooit een keer meegedaan aan een enquete en die betaalden in VVV-bonnen. En die zijn gelukkig onbeperkt houdbaar.

Hele leuke speech van Rijdende rechter John Reid en een lieve opmerking van de schrijfster in mijn boek. Dat zou dus allemaal heel prettig moeten voelen. Maar ik voelde me overdonderd door alle Nette Mensen, door de drukte en de warmte, iedereen kende wel iemand en toen het blad met drankjes langskwam, durfde ik niks te pakken en toen ik mezelf bij de lurven had gepakt, was het al op.
Voelde me daar een inferieur soort, die niet eens zijn eigen brood kan verdienen (was ik even vergeten dat ik dat al bijna 38 jaar wel heb gedaan) en ben toen maar snel naar huis gegaan met de staart tussen de benen. Een beetje een (ver)geslagen hond.

Gelukkig kon ik thuis tegen mijzelf zeggen dat ik, net als iedereen, ook recht heb op gezelligheid en leuke dingen en vanavond helemaal niets hoef te doen aan de participizzawetdingen. En op tijd naar bed moest gaan.

Ben bang dat er een tijd aanbreekt waarin er nog minder kan en vooral mag. En ik moet van die denkwijze af, want dat maakt me niet vrolijker. En ook die bangigheid...laat maar waaien!

En geheel therapeutisch lekker de was in de wasmachine gestopt vanochtend, want dat geeft me altijd een fijn gevoel. De was doen en daarna lekker ophangen.

Of die staart nog tussen mijn benen zit? Niemand ziet dat. Als ik mijn dossiertje overhandig lijk ik denk ik zeer capabel en geheel in controle. Dat heeft niets te maken met die staart. En alles.
Maar zelfs een hond wordt geaaid op zijn tijd. Als hij een goed baasje heeft.

Casten

Gisteren kwamen mijn dochter, haar man en mijn kleinkind even langs. Gezellig, maar ik zei al dat ik nog niet helemaal lekker was. "ach Mam...dat ben je sowieso toch al nooit" grapte mijn dochter.

Maar zoenen deed ik toch maar niet, want wilde ze niet opzettelijk aansteken. Maar ook dat kon geen kwaad, want het snot liep bij tijden vrolijk uit het kleine neusje van mijn kleindochter.
Had haar tekentafeltje al klaar gezet met de rol papier en met de potloodjes en een doos met daarin wat Duplo blokken. En haar kleed, met de ritsen, klittenband en sluitingen lag ook klaar.

Zo schattig te zien hoe ze maar even tijd nodig had om te ontdooien en al snel lekker ging spelen. Met het autootje en de potloden, die ze het liefste allemaal weer netjes in het bekertje opruimde. Mijn dochter vertelde dat ze op de opvang bij haar sportschool ook altijd graag orde schept. Lekker alles op kleur leggen of weer terug in de doos doen.

Door omstandigheden - geen energie van mijn kant of geld om even zomaar naar mijn dochter te reizen, lagen hier nog steeds de kadootjes van mij voor hun gezin van onder de Kerstboom (2018 hoor..) en die konden nu uitgepakt worden. Kleine dingen, geen dure zaken, maar het viel in de smaak.

Nou mam...dan gaan we nu even het kado voor jou halen, want mijn antwoord dat ik niets hoefde namen ze geen genoegen mee, dus ik kreeg een Chromecast van ze. Daarmee kan je vanaf allerlei apparaten streamen naar je tv en is je oude tv opeens een smart-tv geworden. Ik vertelde dat ik Netflix (abonnement via mijn zoon, dus gratis, voordat iemand zich verslikt in de 'dure' dingen die ik doe) keek achter mijn laptop en ook dat ik overwoog om, vanuit bezuinigingen, mijn tv abonnement op te zeggen. Maar dan kon ik via uitzending gemist alsnog op mijn laptop dingen bekijken, maar nu met de Chromecast via de tv.

Las ook elders op een blog dat via de achterdeur je nog steeds tv kan kijken, maar dan rechtstreeks via de kabel in je tv, dus niet via een kastje van de aanbieder, ook al heb je geen abonnement meer. Alweer allerlei dingen om zelf uit te zoeken en knopen door te hakken. Je blijft strepen en afschaven.

De kunst is om te blijven zien dat er nog zoveel wel kan. En dat ik blij moet zijn dat ik dat kan zien. Dat die Zwarte Hond voorlopig niet zo hard meer aan me trekt. Al blaft hij bij tijd en wijle te luid.

Mijn schoonzoon installeerde de boel en vertelde dat ik alles via mijn telefoon kan bedienen. Het deed me deugd dat ik niet helemaal digidebiel ben, want ik gaf aan, toen het hem niet lukte om het apparaat via de afstandsbediening te vinden, hij dit apparaat gewoon via het tv-menu moest toevoegen. En later vond ik zelf ook nog hoe ik via mijn laptop verbinding kon maken via Google. Kiezen voor de optie 'Casten" en dan kan het feest beginnen.

Hou er erg van om dingen zelf te kunnen en vooral te begrijpen.

Grappig ook om aan de envelop van mijn gemeente te zien dat ze gebruik maken van meerdere postverzenders en deze er maar 1 dag over deed om de dikke enveloppe met inhoud bij me te bezorgen.

Was na het bezoek van mijn lieve familie wel helemaal afgeknoedeld, maar moest van mijzelf ook nog wat doen aan mijn uitzoekwerkje voor de participatiewet. Want spaar ik alles op en moet ik het in een keer doen, dan overvalt het me helemaal en ben ik bang (weer) door te draaien.

Dus toen gisteren de timer ging, was ik toch wel trots op mijzelf. Toch maar weer mooi geregeld en gedaan, ondanks tegenzin. Alweer wat af kunnen strepen. En daarna fijn "Paddington" via Netflix gekeken, op de tv. Kinderfilm, maar heerlijk sentimenteel.

Ook bedacht ik hoe ik deze maand zo zuinig mogelijk kan doorkomen, want ik wist al dat ik wel deze maand de jaarlijkse verzekeringen moest betalen. En ondanks dat het gebudgetteerd stond, is de opbouw van reservefondsen nu tamelijk PVV achtig aka Minder Minder Minder. Dus veel diepvriesduiken is mijn doel.

Maar ook die uitgave weer gedaan en betaald is maar betaald.

Nu staat er een lekker soepje te trekken, van groenten uit voorraad en een kippenpoot uit de reclame uit de diepvries.  Zo'n soepje kan ik meerdere dagen van eten, dus dat is ook weer prettig en alweer een halve week overbrugd. Heb ook gemerkt dat als ik later op de dag boodschappen doe, er meer 35% korting stickers geplakt zijn en dat is ook altijd budget-vriendelijk. Voor zaken die nodig zijn dan he..

Mijn dochter gaf ik een netje mandarijnen mee, want 2 halen 1 betalen is heerlijk, maar zoveel mandarijnen krijg ik niet op en dan worden ze droog en niet meer lekker. Dan is het beter dat ik mijn overvloed weggeef. Dus kocht ik ze toch maar wel.

Snothoofd is langzaam minder snot en meer hoofd en dus ook meer aanwezig weer. Toch zweef ik nog een stukje boven de werkelijkheid. Want die is me iets te onaantrekkelijk. Een werkelijkheid die ik mij hele leven heb trachten en weten te vermijden en langzaam via de zeepheling toch naar toe ben gegleden.

In het snotje

Maar voor de verandering een keertje nog beter naar mijn lichaam geluisterd en veel gerust en geslapen. Nu viel ik niet zo snel in slaap overdag, maar het aloude "Slaap je niet, dan rust je toch" gold hier ook vond ik. En bij het afgaan van de wekker, moest ik toch echt wakker worden, dus wel degelijk geslapen.

Snot in de kop, bij tijd en wijle een nerveus hoog hoestje. Ik weet al helemaal hoe de vlag erbij hangt. Stress. Dus meer gevoelig voor dit soort snothoofden.

En daarom ben ik mijn eigen zenuwenarts en heb ik mijzelf een rustkuur voorgeschreven. Iets waar ik toch wel slecht in ben, want zou ik toch niet even dit doen en kan ik zomaar niet verschijnen 'ergens' waar ik verwacht wordt.

Ja hoor, dat kan makkelijk. Makkelijker dan ik mijzelf voorhoud.

Het deed me verdriet om op een fanclub training iemand te horen zeggen dat hij gewoon doorwerkte ondanks dat hij gehoord had dat hij boventallig was. Dat anderen dat niet deden. Elke dag trouw op het werk. Nou, bravo. Uiteindelijk koopt hij niets voor die loyaliteit, want afgeserveerd werd hij toch.
Wel trouw aan zijn eigen principes, maar zijn die wel zo gezond en van deze tijd. Lacht de werkgever zich niet in zijn afgeslankte vuistje. Toch nog continuiteit op de werkvloer, ondanks aangezegde ontslagen van mensen die dachten hun pensioen hier te gaan halen en ronde na ronde overleefden, maar deze ronde niet.

Eigenlijk zou ik vandaag ook nog wel moeten rusten, maar dat kan niet (geheel) want ik moet dingen uitzoeken en opzoeken in het kader van de Participatiewet.
Alweer zet ik mijn timer en doe wat ik kan in de vooraf ingestelde tijd. Baal even flink dat mijn printer opeens offline staat, maar het aloude - dan doe je de stekker er even in en uit - werkt nog steeds goed. Niet in paniek raken en hou die timer in de gaten. Niet maar doelloos doorgaan. Morgen is er weer een dag.

Koffie proef ik niet, dus drink ik maar even niet en vanochtend rook ik ook mijn doucheschuim niet terwijl die altijd zo opwekkend is en juist met dat doel gekozen. Maar goed: als dat alles is, dan valt het ook wel weer mee.

Ben een luisterboek aan het beluisteren over een een vrouw die een ernstig ongeluk heeft meegemaakt, iemand die haar lief was verongelukte daarbij en door omstandigheden raakt ze buiten bewustzijn en wordt ze wakker dan is alles nog zoals het was voor het ongeluk.

Soms droom ik daar ook wel eens van, dat ik wakker word en dan heb ik een leuke baan, ben een gewaardeerde collega in een leuk team, kan mijn talenten gebruiken en kan weer zelf mijn eigen broek ophouden.

Maar zoals Marreco al jaren terug zong: de meeste dromen zijn bedrog.

Dwong mijzelf ook om voor het eerst deze week naar buiten te gaan. Het was een stralende blauwe lucht; kom op nou, geniet van hoe mooi dat is ook al is je energiepeil laag. Blij dat ik toch even ben wezen uitwaaien. Letterlijk want de takken vliegen hier van de bomen.

Zielig he, van die kleintjes. Maar toch deert het ze minder dan we denken.

En dan mag ik nu even inkakken van mijzelf.

Moetje

De nacht van zondag op maandag sliep ik slecht en nu snap ik wat beter waarom; kennelijk een virusje opgepikt. Zo'n fijne droge raspende hoest, zeehond zoekt zee-type, beetje koorts en nat van het zweet wakker worden. Brrr.

Dus gisteren maar rustig aan gedaan voor de rest van de middag en avond (had alles al klaar vond ik) en thee met honing gemaakt in de avond. Had het voor het eerst in maanden koud in de avond. Plus een half rauw uitje bij mijn bed neergezet toen ik ging slapen. Niemand stoort zich eraan en het schijnt goed te zijn om je luchtwegen open te houden.

Vandaag maar even kijken hoe het gaat en heel rustig aan doen. Want wat ik wel heb geleerd is dat je goed moet luisteren naar je lijf. Niet doorjakkeren, maar rust nemen.

Herinner me nog maar al te goed dat ik die keus niet had, want geen werk was geen inkomen, want de werkgever betaalde ziektedagen niet door. Dus zat je met tientallen zieke collega's te snotteren en te snuiven om maar salaris binnen te krijgen.
En ik ben geen pieperd hoor, verkoudheid kan je best wel mee werken, alleen steek je dan ook al je collega's aan, dus zit je de week erop met een heel klein team.

Enfin; nu is mijn inkomen dusdanig laag dat er helemaal niks meer kan. Gelukkig nog wel een half uitje.

Maar in mijn hoofd voelt het toch 'vrijer'. Hoewel het dat ook niet is. Maar het gaat erom hoe ik dit zelf uitwerk en ervaar. Nog steeds lig ik niet onder de brug in een doos, dus haal adem - hoest nog een keertje - en werk je to-do lijstje fijn af.

De afspraak om een brief te ontvangen (ja..heel efficient!!) voor een datum met een afspraak voor een eerste gesprek voor aanvraag van de Bijstand is gemaakt. Dus ik weet nog niets; alleen dat er een brief gaat komen met een datum (die nu nog niet kon worden doorgegeven) voor een eerste gesprek en een in te vullen vragenlijst met de benodigde stukken en bewijsstukken. (Waar ik al rekening mee hield, dus al bezig om die te verzamelen). Oh ja, dat het postbedrijf wel eens minder goed levert, dus misschien ontvang ik wel niks. Dan kon ik weer bellen.

Want optimistisch zeggen dat ik dan waarschijnlijk morgen of overmorgen de post kan verwachten..hahahahah.... dat is in de zakelijke wereld een must. Overheid doet er kennelijk veel langer over.

Printen, verzamelen en dossiertje maken. Het houdt je wel van de straat. Heb er zo geen zin in om me hiermee bezig te houden, maar het moet. Dus doe het nou maar, zet je timer erbij en werk het af. Klaar is klaar!

Foto van Pixabay

Hoppa!!

Naschrift: kreeg zojuist een brief van dezelfde gemeente voor mijn aanvraag voor aanvullende bijstand. Moet nu ook allerlei dingen aanleveren, maar het 'rare' (of juist weer niet, want ook daar zal men wel compleet langs elkaar henen werken) is dat toen ik vroeg hoe het hiermee stond, de ambtenaar me dit niet kon vertellen. Terwijl de brief dus al in de post zat. En ik toch maar 1 burgerservicenummer heb. Jodelahietie! Hebben ze daar nog geen dossiertje aangemaakt??
Zou ik er gaan solliciteren of een training geven. Efficienter werken. Of effectiever. Of  communiceren kan je leren.

The ABC Murders

Handig dat vandaag de klikko wordt geleegd. Dat was een goede reden voor mij, en geinspireerd door een opdracht van Flylady, nog maar weer eens 15 minuten door mijn huis te vliegen en te kijken wat ik al jaren bewaarde, maar er niets mee deed. Of ging doen. Of wat echt nog waarde voor een ander zou hebben. Want lees dat de Kringlopen ook niet blij worden van derdehands eierdopjes.

Toch weer een vuilniszak vol met bewaar-dingen. Zo moet ik snel beslissen en hahah...kan ik niet nog denken dat ik het toch maar weer uit de vuilnisbak haal, want kan geen afscheid nemen. Weg is weg! Hop...snel door de regen en weg met die zak.

Vandaag mijn rondje Bless the House weer gedaan, de witte was hangt aan de wasrekjes en voor vanmiddag moet ik nog wat administratiezaken afhandelen. En dan ben ik 'vrij'. Vind ik zelf.

Sliep slecht vannacht, werd ieder uur wel weer wakker, maar gelukkig had ik de ABC-moorden van Agatha Christie als luisterboek op mijn telefoon staan, dus dat was prettig. Ken het boek al en onlangs was er op BBC First een serie met John Malkovic als Hercule Poirot, maar ik vond er niets aan. Te zwaarmoedig, te donker en te duister verfilmd. En vind die acteur geen Hercule Poirot. Dus niet afgekeken en de rest gewist. Je hoeft tenslotte niet jezelf te kwellen met iets waar je geen "Joy" uit sparkelt.

Ondertussen grote sneeuwvlokken alhier. Ziet er mooi uit en ben benieuwd of het blijft liggen maar denk het niet want daar is het te 'warm' voor.

Aan de slag dan maar met de administratie zaken.

Grumpy

Soms, regelmatig en dinsdag vergelijk ik mij met een aantal Engelstalige comedians. Ik ben, naar zeggen, cynisch edoch grappig (mits je van mijn gevoel voor humor houdt en dik.  Vooral Jo Brand vergelijk ik me dan mee.

Maar dat cynische, die nogal zwarte humor, wordt niet door iedereen gewaardeerd. Dat snap zelfs ik.
Maar toch ga ik mijzelf niet veranderen. Te oud, te laat. Trouwens, ik had dit gevoel voor humor en zelfspot al toen ik 20 was.

Op de fanclub-training dacht de jolige coach iemand een veer in de kont te kunnen steken door te zeggen dat hij er nu stukken beter uitzag dan vorige week. Omdat hij nu zijn Elevator Pitch met verve uitsprak en in wel 2 minuten kon vertellen dat hij enorm goed was. Hoe kwam dat hij er nu zoveel beter uitzag riep de coach. Waarop ik (denk aan de stem van Jo Brand) riep: "Make-up".

Lekker even een uitgelezen boek naar de bibliotheek gebracht op de fiets, want dat moest ook weer van mijzelf. Het was niet glad en bovendien schijnt de zon volop, dus hoppaaa....ga maar even!
En daarna nog even prettig in de tuin gewerkt, genoten van de zon op mijn kop. En zo voel ik niet dat de verwarming binnen niet hoog staat. Dat mag pas als de zon onder is. Van mijn interne boekhouder.

Nog even gewerkt aan een goede sollicitatiebrief voor een interessante vacature en een aangepast CV daarbij en hoppa...ook weer gedaan. Omdat het moet natuurlijk, maar ook omdat me dat een leuke functie lijkt bij een mooie instelling. En misschien gooi ik er nog wel eentje uit zo direct, want nu in the flow natuurlijk!

Gisteren maakte ik een lekkere pittige kippensoep, dus voor vandaag hoef ik dat alleen maar op te warmen. Dat zijn goede keuzes als je budget klein is. Maaltijden waar je maar een keer voor hoeft te koken en je meerdere keren van kan eten. En altijd een maaltijd in de vriezer.

Loop eens naar Linda

Het was droog van de week, de zon scheen en er lag een stapeltje uitgelezen boeken. Dus bedacht ik dat ik ook best, in het kader van meer bewegen, naar de bibliotheek kon lopen. In plaats van fietsen of met de bus. Met de bus is financieel geen goede optie; ik geef OV kosten liever uit als het echt noodzakelijk is, fietsen zou kunnen, maar overdag is het altijd helemaal druk op het plein ervoor met fietsen en fietsende pubers van de naburige school. Dus fiets ik wel na schooltijd of in het weekend.
Dus lopen maar en ik had er nog zin in ook.

Nu had ik natuurlijk in het barre en koude H elsinki al ervaring opgedaan met kou, maar het was een paar graden boven nul, dus eigenlijk niet echt superrrrrrr koud. En van lopen word ik toch altijd snel warm.

Alras zag ik de bibliotheek en leverde daar mijn stapeltje boeken in plus een boek wat ik waarschijnlijk toch niet ga verder lezen want uhm...tsja...toch niet zo leuk als ik dacht en ik had gewoon zin in een verse lees-stapel.

Me wel ingehouden, want het moet natuurlijk allemaal gelezen worden. En gedragen. En nu ik er toch was gelijk ook maar even wat tijdschriften gelezen. Ook in het kader van je zit er toch lekker warm en thuis spaar je zo weer wat energie uit.

Inderdaad de titel verraadt het al; de Linda gelezen, vooral de interviews over vrouwen met boulimia vond ik interessant. En de laatste Zin ingekeken, ook altijd fijn. Toen weer lekker huiswaarts gelopen en altijd prettig zo'n stapel vers leesvoer.

Had ik een aantal vliegen in een klap: Lezen, 'gratis' boeken mee naar huis, even warm zitten en dus niets kopen en bewegen.

Foto van Pixabay

Goed gedaan vind ik van mijzelf.