Zagen

Gisteren kon ik weer in mijn postzegeltuintje bezig zijn. Zonder weggeregend te worden. En merkte hoe fijn en rustgevend het was. Niet uren achter elkaar beulen hoor. Daar ben ik sowieso niet van, want dan heeft iets anders mijn aandacht alweer. Blij dat toen mijn Gardena-stok afbrak, net bij het gedeelte waar je allerlei gereedschappen aan kan koppelen, ik hoppa, zo uit de schuur een nieuwe kon pakken. Had ik vorig jaar op zegeltjes van een supermarkt kunnen halen. En leek me wel slim toen. Ook al was de bestaande stok oud, maar nog prima.

Mijn rozen de uitgebloeide bloemen eraf snoeien, in de hoop dat er weer nieuwe knoppen komen. Door de regen en harde wind was er veel weg. Maar her en der zie ik nog wel knoppen. 

Weer tussen de tegels alle aangewaaide zaadjes van vooral grassen weghalen. Dan ziet het er ook alweer verzorgd uit. En alles wat uitgebloeid is wegsnoeien om nieuwe groei te stimuleren. 

Mijn Noord-Koreaanse buren lieten zien hoe goed zij hun grens bewaken. Alle takken van mijn Japanse (zouden ze ook wel de pest aan hebben, Japanners) Kers die overhingen afgehakt. Natuurlijk gewacht tot ik weg was en toen met bruut geweld even Koreaans gesnoeid. Zo te zien met een manchete.

Kan ik me heel druk om gaan maken, maar ze mogen dit natuurlijk, maar het gaat om de manier waarop. Gewoon nogal geniepig. De manier is om eerst te vragen of IK dit wil doen, omdat ze er last van hebben. Doe ik dan alsnog niets, dan mogen ze zelf aan de gang. 

Want eerder snoeide ik al grote dikke takken, met een takkenzaag op een juist moment voor de boom en deze tak stond ook op het plan. Alles wat overhangt aan hun kant, weghalen.  Maar bij hen is - net als bij De Grote Leider - nooit sprake van overleg. Zij doen gewoon wat ze willen, wanneer zij het willen. En meestal wachten ze daarmee tot ik niet thuis ben. Enfin; Pick your battles. Deze tak stond al in mijn agenda om flink gesnoeid te worden. Dus praktisch gezien scheelt dat mij werk.

Nu ga ik alleen de wond nog even netjes glad afzagen. Want op deze manier kan er eerder rot in de tak komen. En ga er ook wel iets van zeggen. 

Maar het bijzondere is, dat ze dan opeens onze taal niet snappen.

Vanochtend de herhaling van Gardener's world gekeken op de BBC. Heerlijk programma. Ze lieten een vrouw zien die heel veel deed om water te bewaren voor drogere tijden, maar ook slimme beplantingen waardoor bijv. planten in kuipen minder snel uitdrogen. Leerzaam. 

Vanmiddag verheug ik me op de tweede race van de F1. Weer in Oostenrijk. Gisteren bekeek ik de voorrondes om te bepalen wie vanuit welke positie start. Heel erg veel regen viel er, zodat het bijna werd afgelast. 

Verstappen start vandaag op no. 2. Hoop dat zijn auto het langer uithoudt dan vorige week. 

Nu schijnt de zon, dus ik ga mijn tweede kopje koffie heerlijk buiten in de zon drinken, met een geroosterde boterham met roerei erbij. Ideaal zondag-ontbijtje.

A Confession

Gisteren met aandacht gekeken naar de laatste afleveringen van een detective op ware feiten gebaseerd op NPO2 "A Confession".

Over hoe een waarschijnlijke dader in een moment van 'oprechtheid' iets opbiecht, maar de politieambtenaar niet het juiste protocol volgt. 

Hoe die man daardoor alles verliest bijna. En dan bedoel ik niet de moordenaar. Politieman was toch al lastig, dus mooie insteek om op die manier van hem af te komen.

Herkenbaar, dus daarom zo boeiend. Dat mensen die je eerst een toppertje vinden, nu meewerken aan je ondergang. Want zo zijn nou eenmaal de regels. Ik had de beste verkoopcijfers en toch werd ik eruit gewerkt. Want lastig. 

Nog terug te kijken via NPO Start. Met Martin Freeman. Wel veel andere bekende gezichten. Ook met de dame die in toch een nieuwe te maken serie van The Crown The queen gaat spelen. Weer een heel andere rol en geheel anders dan die in Harry Potter. 

En de acteur die de verdachte speelt is goed gecast. Je hebt een onmiddellijke antipathie tegen hem. 

Iemand ook gekeken (of zin in het online te gaan zien)?

Onder dwang

De eerste moedertjes-trainingen gaan allemaal over Persoonlijke ontwikkeling. Maar ik denk zelf voor sommige van mijn medecursisten nog iets te hoog gegrepen. Plus dat ze op de Pyramide van Maslov nog ergens op de eerste treden zitten. Bezig met overleven, met geldproblemen of (doordat ze nog echt heel jonge kinderen hebben op te voeden - in hun uppie) gedoe met de ex of het ontbreken van een partner en vooral de weinige speelruimte in een bijstandsuitkering. Heb ik het nog niet eens over de verplichtingen die voortvloeien uit het krijgen van een bijstandsuitkering. Daar wordt door de trainer nergens over gesproken. Nergens. Alsof we in LaLaLand wonen. Zo fijn, zo'n training!! Staan we allemaal straks in onze kracht.

De angst regeert. Dan werkt zo'n soort training toch voor geen meter.  We zitten hier onder dwang. Vind ik. En heb al heel wat van dit soort trainingen meegemaakt, maar dan wel op vrijwillige basis. Omdat ik graag wilde groeien. En dingen anders wilde leren bekijken.  Vooral mijzelf en mijn gedrag.

Leuk itempje leek de trainer wel eens inventariseren hoe de balans was in ons leven. Welk een open deur zeg!

Bij nummertje uno van deze balansopname was het direct al feest. Hoe staat het met onze financiele status?

Natuurlijk greep dit veel, te veel vrouwen direct bij de strot. Problemen met geld. En realiseerde me extra goed dat ik relatief in een luxe positie zit. Ik heb controle over mijn financieen. Ook nu het extreem weinig is. En dat komt alleen omdat ik me ervoor heb ingezet om schuldenloos te zijn omdat ik voorzag dat dit een nog groter probleem zou worden als mijn inkomsten nog meer zouden opdrogen.  Wat dus ook gebeurde, steeds minder minder minder (quote Die Blonde nog maar eens).

Maar dus wel dingen opofferen. Mijn hele vakantiegeld storten in de schuld, geen vakanties, geen uitjes, heel lang geen nieuwe kleding en een strak budget. Jarenlang.  En goed uitzoeken hoe zaken in elkaar zitten. Had dit al helemaal in Excel uitgewerkt. De dag dat ik geen schulden meer zou hebben. De dag dat het totaal van mijn schuld op NUL zou staan. 

Daar keek ik naar uit. En ben uitermate trots op mijzelf dat dit nog steeds zo is. Want mijn inkomen is daarna alleen nog maar minder geworden.  Maar dat kon ik pas heel goed nadat mijn kinderen niet meer thuis woonden en ik alleen voor mijzelf verantwoordelijk was. 

Dan dondert het niet of je de hele week soep eet. Geen sociaal leven hebt. Bewust.

Met kinderen snap en weet ik dat dit een geheel ander verhaal is.  Na de vakantie willen ze ook wel eens wat te vertellen hebben. Of een keertje leuke kleren die nieuw ruiken, zelf uitgezocht. 

Een aantal cursisten vertelde, in tranen, dat ze naar de Voedselbank gaan toen iemand over haar problemen met geld sprak. Dat ze vrijwel niets overhield en heel creatief moest zijn om nog geld te hebben voor eten (ik zag nog wel opties; gebruik dat pakje sigaretten eens voor huishoudgeld). En adviseerden haar over haar schaamte heen te stappen en ook daar aan te kloppen. 

Eigenlijk zou De Gemeente beter eerst een Budgettraining kunnen aanbieden. Wil ik die wel geven.  Als ervaringsdeskundige en niet zeggen dat je dat ook bent omdat jouw ouders weinig geld hadden vroeger. 

De positie van een kind is echt een andere dan die van een ouder die daarvoor verantwoordelijk is. Dus vind dat die vergelijking mank gaat. 

Afbeelding van Harald Landsrath via Pixabay 

Marcella - Netflix tip

Britse detective serie. Moet je wel een beetje sterke maag hebben, maar het is vooral de Mindfuck die 'men' met Marcella speelt en haar privé leven wat het allemaal interessant maakt om te kijken.

En natuurlijk om uit te rafelen wie 'het' gedaan heeft. Er zijn drie seizoenen, al lees ik her en der dat het derde niet echt 'goed' is. Ik ben bij serie twee. Je kan ze los van elkaar bekijken.

Leuk om losse eindjes in mijn hoofd aan elkaar te knopen en te zien dat het klopt. Vanuit mijn cursus verhalen schrijven, jaren terug,  leerde ik dat je nooit 'zomaar' over iets of iemand vertelt. Dat komt later terug of dan zie je later het verband.

Helaas kan ik geen filmpje plaatsen (vandaag, andere dagen wel), dus hier is de link naar de trailer:

https://www.youtube.com/watch?v=ZMPdAmvSTpI

Ook leuk om thuis te komen van een snelle boodschap tussen de buien door en dat het zo heerlijk naar 'schoon' ruikt. Had ik in de ochtend lekker mijn taak van de Flylady in de keuken gedaan. 

Merk dat ik wel minder op  Netflix zit dan nu zou kunnen. Ondanks de regen.

Braafkaas

Lang was ik tamelijk naief. Heel lang. Te lang. 

Dat ik wist dat mensen een heel laag inkomen hebben (zelf verteld en altijd over klagen) en dan toch altijd die nieuwe spullen. Hoe doen ze dat toch? Nieuwe gordijnen, kamerbreed, nieuwste tv, tablet. 

Altijd het laatste model telefoon. Nieuwste model sneakers. Of weer een nieuw inktplaatje op hun lijf. Nagels die een luiaard niet zouden misstaan (behalve dan de kleuren of motiefjes). Of toch een auto. En uiteraard rook je nog, want dat is je enige pleziertje!

Zorg dat je bankrekening zo goed als leeg is en heb je een keer een financieel mazzeltje, op wat voor manier verkregen dan ook, dan zet je dit direct om in spullen. Die je uiteraard cash afrekent. Of gewoon op afbetaling. Voor 'maar' € 25,-- per maand kan je heel veel bestellen. Allemaal nieuw. 

Je hebt nooit een buffer op papier, want dat kan tegen je gebruikt worden en daardoor kom je niet in aanmerking voor kwijtscheldingen, maar wel lekkere spullen. Wees een kale kip, maar laat je nooit plukken door instanties. 

Wees geen braaf mens, maar pluk ze, voor ze jou kunnen plukken. En lach iedereen uit. 

Mij dus zeker. Mevrouw Braafkaas.

Met die 'domme' buffer. Zichtbaar en traceerbaar. Oh ja...ik moest al drie jaar lang nog iets in reserve hebben staan voor een terugbetaling van teveel gekregen geld. Dat ligt kennelijk in het onderste laatje bij onze gemeente, maar erop wijzen..dan kijken ze je aan dat ze 'het echt wel in de smiezen hebben'..nee, u hoeft geen correspondentie op te sturen. Wij zoeken dat nog wel uit en komen erop terug". En de wet van Murphy geeft aan dat dit altijd ongelegen komt. Dus toch maar een buffer.

Die buffer geeft mij wel rust in het hoofd. Veel rust op financieel vlak. En als ik toch dingen nodig heb, dan wacht ik wel tot het echt nodig is, niet kopen omdat je je vakantiegeld binnen hebt en het eindelijk kan. Want is dat echt nodig? 

Wat ook niet handig is, lekker uitgeven,  want net gisteren de Inkomstenbelasting betaald. Dag vakantiegeld! Inkomstenbelasting betalen als je op bijstandsniveau zit? Ja dat kan. Van de ziektewet uitkering naar een ander systeem en dan betaal je kennelijk te weinig belasting. 

Maar gewoon maar betalen wat van de Keizer is. Ik kan het gelukkig nog en ook de Gemeentelijke en de Waterschapsbelasting was prijs. En daar had ik dit jaar niet op begroot. Dus dat moet ik voor volgend jaar anders aanpakken.

Werd vanochtend wakker en toen zag ik de datum en realiseerde me dat een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek er dus niet inzit. Want dat zou vandaag zijn zei de vacaturetekst. Op naar de volgende poging dus maar weer. 

Ga ik toch een tatoeage laten zetten. Op mijn voorhoofd. 

Het Braafste meisje van de Klas.

Gelukkige gezinnen

"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze".

De openingszin uit Anna Karenina van Tolstoi. Niet de minste.

Kom je uit een stabiele omgeving, fijne moeder (en/of allebei), fijne vader, lieve grootouders, die ook nog eens goed voor je zorgen, die je verteld hebben en laten voelen dat jij lief (mooi, goed etc) en liefde waard bent, dan is het ingewikkeld om je in te leven hoe het is als je anders opgroeit.

Onveilig.

Geen veilige of erg liefdevolle thuishaven. Geen veilige basis om op terug te kunnen vallen. Altijd op je hoede zijn. Altijd op eieren lopen. Altijd, want doe je dat niet, dan merk je dat. In gedrag van je ouders, in een klap voor je kop, in negeren, in schelden - de Koude Oorlog thuis. Waar geen van je ouders denkt aan wat dit voor impact op de kinderen heeft. Maar wel aan het plaatje naar de buitenwereld. Dus zwijgen over hoe het er echt aan toegaat. Mondje dicht.

Dat je die patronen meeneemt in je volwassen leven. Je partnerkeuze(s). Niet omdat je dom bent, maar omdat het nou eenmaal bekende patronen zijn en die je een 'veilig' gevoel geven. Dus he...die partner lijkt qua gedrag precies je vader. Kom je na een tijd pas achter. En je had je nog zo voorgenomen het helemaal anders te doen. Helemaal. Radiciaal anders. Of..misschien kan je deze man wel veranderen. Door jouw liefde. Nu zal het wel goedkomen. Goedkomen wat er thuis mis was. Jij maakt het verschil. 

Bang bent dat je die patronen niet doorbroken hebt, maar ook weer doorgeeft aan jouw kinderen. Misschien juist daarom helemaal niet aan kinderen wil beginnen. 

En oh wee als ook maar iets daarop lijkt - die bekende patronen van thuis - dan stijger je al. Want je wil zo graag die pijn voor jouw kinderen wegnemen. Dat het stopt bij jou. 

Maar met een gat in je hart, kan je niet telkens eerst anderen maar helpen. Net als met een gat in een emmer, loopt je energie telkens weg. En valt er weinig aan te vullen, want dat gat repareer je niet. Je weet niet eens dat er een gat zit, want je denkt dat het normaal is om je zo te voelen. Dat alle emmers uit de fabriek komen met een gat erin.

Dat je misschien het wel verdient om niet echt gelukkig te zijn. Dat je niet eens de liefde van je kinderen of kind verdient en goed voor jezelf zorgen? Waarom? Hoe eerder ik weg ben, des te beter.  Niemand heeft mij echt nodig (meer). Chronische ziekte? Mooi; kan ik er voortijdig tussenuit piepen door me gewoon geen moer aan de regels te houden.  

En dan zie je in alles bewijs dat dit ook zo is, zonder dit ooit te hebben gevraagd. Aan je kind, aan je kinderen, aan de mensen die om je geven. Of zelfs aan mensen die niet om je geven. 

Las een interview met Ronald Giphart. Dat hij het juist goed vindt dat kinderen zien als ouders elkaar kussen en liefdevol met elkaar omgaan. Net als ik vroeger, dacht hij dat andere ouders een toneelstukje opvoerden als ze dat deden als hij bij een vriendje speelde en dat zag. Ouder die lief zijn voor elkaar. Thuis nog nooit meegemaakt. Dat was zijn realiteit. Al het andere zal wel gespeeld zijn concludeerde hij met zijn kinderbrein.

Hoe ironisch dat het juist andersom is. Maar dat (her)kent een kind in een ongelukkig gezin niet. 

Knap shit. 

Bult

Dat was gisteren snel afgelopen. De F1. Voor Verstappen althans. Zijn auto hield ermee op. Na al een kwartier. Nou ja, dan toch maar weer Mercedes aan kop. Teamgenoot van Verstappen, Albon is half Brits, half Thai, dus er zijn wel degelijk Aziatische racers. 

Weer naar de markt geweest van de week. Want ik moest nogmaals een werkbroek voor mijn dochter aanpassen. Toen ze de andere kwam ophalen, had ze er nog eentje bij zich. Nog in de verpakking.

Dacht dat ik hoppa zo naar de Haberdashery kraam kon lopen, vorige keer stond hij op een hoekje, dichtbij een uitgang van het grote winkelcentrum, maar de markt was ook weer wat meer bevolkt met nog meer kramen, alles stond weer op 1 locatie en ik moest dus zoeken waar ze stonden. Natuurlijk aan de andere kant dan waar ik begonnen was te zoeken. Nu wist ik precies wat ik nodig had en hoeveel centimeter, dus snel klaar. 

Had me ook voorgenomen dat ik nu WEL een kopje koffie zou drinken ergens. Ter opening van het zomerseizoen. Gewoon. Omdat het kan. Dus gedaan. Heerlijk. Ja, was een lekker kopje koffie. Blij dat ik me minder schichtig gedroeg. 

Wilde ook nog een setje kaarten uitzoeken bij een winkel die altijd leuke aanbiedingen heeft. Maar daar hield niemand zich aan de 1,5 meter afstand. De rekken met kaarten stonden hutje aan mutje en de uitzoekers ook. Ik stond nog braaf te wachten. Toen was het mijn beurt. Kon niet direct iets vinden wat ik zocht of mooi vond en bovendien kwamen er nog meer mensen ook bij mijn rek kijken, alsof we niet niet 1,5 meter afstand hadden afgesproken. Zo dichtbij stonden ze dat ik de porieen van hun neus kon tellen.

En het was nog binnen ook. In een winkelcentrum. Dus dooooooooor..wegwezen daar en dan zoek ik wel elders. Plus dat ik er ook geen geduld voor had. En gelukkig wel wat gevonden. Waar het niet druk was. Nog in een kledingwinkel gekeken, maar alles is van plakplastic gemaakt lijkt het wel. Of ik heb gewoon een luxe smaak. Dan heb ik liever 1 goed kledingstuk van natuurlijk materiaal, wat ademt en ik het niet Spaans benauwd in krijg.

Fietste dus ook heel tevreden weer terug naar huis. Omdat ik een aantal dingen had gedaan die ik me voorgenomen had. Die alleen op die dag kunnen (marktdag). Wel harde wind op de terugweg, maar dat is dan weer goed voor de slappe beenspieren. Ter training. Maar geen regen en dat scheelt.

Thuisgekomen nog even rap de voortuin gesnoeid. Want de groenbak was nog niet geleegd. Kon dat tuinafval ook nog erbij. Goh...dat loopt allemaal lekker. Niet dat ik heel veel extra energie had, maar het voelde goed. En niet als een gek doorgaan tot het gaatje, maar doen wat nodig is en dan stoppen. Stop!

Het ziet er weer verzorgd uit. Dus tevreden. En zwaaide naar de vuilnisman, want die leegde mijn volle groenbak weer fijn.

Knipte ook het patroon (zelfgemaakt) uit het elastiek op de markt gekocht en uit de broek van mijn dochter, zorgvuldig erop lettend dat ik de broekzak en voering ervan niet doorknipte, zodat zij die nog kon gebruiken. Het regende en was kil, dus ideaal binnenwerk. Een gedeelte is al gespeld en geregen, nu nog de andere kant en dan kan ik het vandaag met de machine vaststikken en afwerken. 

Nu zit de witte was in de machine, bed afgehaald en straks weer lekker schoon met fris beddegoed opmaken. Denk dat het een binnendrogertje wordt want constant kleine buitjes. Wel jammer, want niks ruikt zo lekker als buiten gedroogde was. Maar ik kijk wel. Niks moet.

Mega slecht geslapen. Het hele luisterboek over Patty (Brard) geluisterd. Denk je opeens heel wat anders bij de Pipo de clown boeven Snif en Snuifje. 

Klein leventje, waar het hoogtepunt van de dag mijn rondje Bless the House lijkt. En de koffiepauze straks. Toch ben ik blij dat ik me vast kan houden aan die routines. Houden mijn huis op orde en nog meer mijn kop. En dat laatste is het belangrijkste. Dat ik niet terugval in de zwartheid, het donkere van een tijd terug. Nu heb ik weliswaar nog minder vooruitzichten, maar ik weet dat ik op mijn veerkracht mag vertrouwen. En dat 1 nacht minder goed slapen niet betekent dat ik altijd slecht slaap. Ook woorden hebben kracht. Vooral Altijd, Nooit, Verschrikkelijk - alles met een negatieve lading. 

Blijf kijken naar wat er goed is, mooi is en fijn is. Ook al zijn dat soms speldenknopjes. Of juist heel erg groots.

Als het allemaal goed gaat krijg ik er nog een kleinkind bij ergens in oktober! DV. Of Inshallah zoals de schoonfamilie zegt. Dus vandaar die aanpassingen aan haar broeken die bij haar werkoutfit horen. Heeft haar groeiende buik de ruimte. Al 'draagt' ze op dezelfde manier als bij haar eerste kind. Je ziet er bijna niks van. Geen grote bult voorop.

Afbeelding van Mabel Amber via Pixabay