Het is dat ik geen poezen heb - wel poepende buurtkatten en katten die genieten van het eten van mijn gras en kunnen rollen door het gras - want anders kreeg ik vast de titel Poezenvrouwtje.
Soms vind ik dat ik maar een heel klein leven heb. Het liefst bleef ik de hele middag in de tuin poeren en ploeteren als het zulk heerlijk weer is en ook gewoon genieten van een wakker wordende dikke hommel. En zalig dat ik, met jas aan, een kop koffie in de tuin kon drinken en een stuk krant kon lezen.
Hoef niemand te zien of te spreken. Voel me ook totaal oninteressant daarvoor. Het enige opwindende wat ik te vertellen heb zijn mijn woon-werkreizen en de vertragingen op dat traject.
Nou...dat is opwindend. Ook zo elke dag anders. Gewoon elke keer hetzelfde liedje. Pas op het perron geeft mijn app aan dat mijn trein is ´gecancelled´en moet ik snel een alternatief uitzoeken, wat meestal resulteert in 30 minuten extra reistijd want geen intercity dus het boemeltje.
Nog 2 weken schijnt het.
Verder gooide ik de grote kartonnen verpakkingen waar Ikea tuinmeubelen inzitten weg. Een paar keer in de fietstassen gepropt en ik wist nog een plek waar er ruimte is, dus niet bij het winkelcentrum, want daar gooit iedereen zijn papier en karton weg. Klein stukje extra fietsen, maar dan heerlijk alles in de blauwe papierbak kunnen kieperen. Fijn en opgeruimd huis. En een opgeruimd en voldaan gevoel niet te vergeten.
Maakte Paniekerige Kip met Bami. Ook ontspannen om rustig de kippedijen in reepjes te kunnen snijden, bakken en in het kruidenmengsel te vlijen en de tijd te nemen en te geven om het te laten inkoken. Bami was de voor mij gezondere volkoren versie. Uiteraard genoeg gekookt dat ik er de volgende dag ook nog van kan genieten.
Zo vervelend. Je sluit je laptop in de avond normaal af, behalve dat hij niet aan de stroom ligt en in de ochtend zegt hij; zoek het lekker zelf uit. Ik blijf jou alleen een zwart scherm geven met 2 seconden heel even de normale login en dan boemm....klaar. Batterij leeg? Onmogelijk.
Dus dan maar eerst de bovenverdiepingen stofzuigen. En uit ervaring weet ik dat ik het even de tijd moet geven en niet in paniek op allerlei codes moet gaan rammen. Of denken dat het nooit meer goedkomt. Nog erger. En niet nodig; ding is nog vrij nieuw. Hij ligt alweer aan de oplader.
Adem in.
Adem uit.
Stroom eraf.
Stroom erop.
Alle randapparatuur afkoppelen.
Harde opstart.
Adem in
Ga de was maar doen ondertussen.
en oh ja...adem uit.
Nogmaals, met de hulp van een youtube filmpje, alles nagelopen. En hehe...na alles nogmaals een paar keer te hebben herhaald, krijg ik weer beeld en inlogopties. Ochtend over gedaan zowat, maar gelukkig wist ik dat ik ondertussen kon genieten van niets onder tijdsdruk hoeven doen en die laptop...dat kwam wel weer goed.
Of niet.
En dan zag ik dan wel weer.
No biggy!
En zijn ergere dingen om je druk over te maken tenslotte.
Dat de trein ook vandaag weer, zowel heen als terug lange vertraging had, of gewoon uitgevallen was, dus dan maar weer omrijden via de hoofdstad en daar het boemeltje - IC ging niet, want ik was te laat - stonden een tijdje stil - op het perron om genoeg tijd te hebben om die te halen, te pakken.
Maar nog steeds het eerste in het pand. Iedereen begint laat en liever nog later.
Terug dusdanig druk dat ik zocht naar de Japanse treinduwers. En overwoog toch weer uit te stappen, maar toen ging de trein rijden. Maar dat er dan nog, als je hutje aan mutje staat, mensen zich daartussen wurmen. Hoe dan en vooral...Waarom??
De hele dag zeer druk, zeer veel spontane bezoekers, met ingewikkelde verhalen. Of mensen die dachten dat ze vandaag een afspraak hadden, maar bleek achteraf wel vandaag te zijn, maar een geheel andere locatie en organisatie.
De hele dag door dronk ik lauw geworden koffie. Nul tijd om even pauze te houden.
Dus zo blij dat ik andijvie-stampot uit de vriezer had gehaald en een gehaktbal. Alleen opwarmen en lekker eten. Zelf gemaakt, dus ik weet wat erin zit.
En dan daarna alvast relaxkleding (lees nachthemd met lekker dik vest) aan en niks meer. Kaarsen aangedaan alvast, zoals Mevrouw Ten Kate al zong voor de goede sfeer.
Voel me nogal Miep Muts als ik als rond 21.30 naar mijn slaapkamer vertrek. Maar geniet liever van een goede nachtrust.
Zag al een tijdje terug een mooi en gratis lunchconcert bij het Concertgebouw Amsterdam. Je kon pas laat reserveren en kaarten, zo las ik, gingen altijd snel weg.
Gelukt!
Dus reisde ik van de week op mijn vrije dag met de Toeristenbus naar Amsterdam. Stopt daar precies voor de deur en ik zag al een rij van hier tot Tokio staan. De zaal ging over 10 minuten open pas.
Het concert was een repetitie. Met, hoe toevallig, een Finse dirigent, Santtu-Matias Rouvali en Finse muziek van Sibelius, symfonie nr 5 in Es, op. 82.
Heerlijke ervaring. Energieke dirigent, die een paar keer opnieuw begon bij het tweede deel omdat hij niet helemaal tevreden was.
Goede plek ook, mijn snel een zitplaats uitzoeken in het OV leverde me inzicht en doordruk-ervaring op (dat klinkt heel aso nu).
Fijn dat ik dit in mijn agenda zette, want had een beetje gebrek aan positieve energie door alle gedoe en daarbovenop nog keidruk op mijn werk. Nog steeds veel langdurig zieke collega's en iemand die mijn werk op mijn vrije dag doet, maar aan Cherry-picking doet. De lastige zaken blijven gewoon op de plank staan.
Hoorde van een collega dat zij met oortjes in een gespreks-hokje haar eigen werk zat te doen, maar he...dat werkt niet, want we hebben elke ochtend inloop-spreekuur. Er daar zat al iemand een kwartier te wachten. Onopgemerkt door collega, die dacht een heerlijk rustig ochtendje te hebben.
En ik haat dat soort gedrag. Al eerder meegemaakt en kennelijk is men zo wanhopig dat men alles door de vingers ziet.
Uiteraard vonden mijn broertje en ik dat we toch maar even een kijkje moesten nemen bij het ouderlijk huis, want we zagen allerlei bewegen via de parkeer-app die erop wezen dat er een makelaar langs is geweest. Bovendien op dezelfde dag dat wij bij mij moeder op bezoek gingen, een hele lange parkeerduur van Bewindbroer ook bij het ouderlijk huis. Wat deed hij daar zo lang?
Van de Bewindbroer zelf hoorden wij helemaal noppes niets.
Oh ja...behalve dan een paar dagen na de supersnelle verhuizing van onze moeder naar het verpleeghuis, dat haar nieuwe telefoonnummer bladiebladie is geworden. Nieuwe telefoonnummer?
Bij elke verhuizing kan je je nummer meenemen, ook naar een verpleeghuis, de telefoon staat op haar kamer en het nummer is al 40+ jaar bekend bij vrienden en familie.
Maar dat interesseert de regelende broer nu net niets. Isoleren die moeder. Hoe minder invloeden van buiten, hoe beter. Geen uitleg ook waarom het nummer niet meegenomen kon worden.
Hij communiceert overigens nooit meer rechtstreeks met de afvalligen, maar laat dat karweitje door zijn schoonzus opknappen. Die kennelijk niet doorheeft dat hij haar daarvoor gebruikt. Zo blij met haar ere-baantje.
We besloten door de actie van broerlief toch maar een kijkje te gaan nemen. Straks had hij alle meubels al op een veiling aangeboden of stond er een container voor de deur. En was het juwelenkistje leeg of ingepikt door Steelzus. Dan is zelf zien hoe of wat de beste optie. Zo blij met de huurauto.
Plus; mijn moeder had haar juwelenkistje (ik noem het sieradenkistje, geen diamanten of zoiets, maar wel Pipo Pppparels, met hoge waarde en gouden ringen en bloedkoraal) niet op haar kamer. Uiteraard wist ze niet hoe of wat. Broer wist nog precies waar het zou moeten staan in het ouderlijk huis, op haar slaapkamer in haar toiletmeubelkastje. Had ze hem laten zien.
Plus dat hij ook zag dat er nog een schilderij thuis zou moeten hangen wat mijn moeder altijd erg fraai vond. Ook aan hem verteld.
Lang verhaal kort; we bedachten hoe we onze Mission Impossible zouden aanvliegen. Niet dat de buren van mijn moeder ons zouden zien terwijl we de voordeur met de sleutels openmaakten en dat - per ongeluk - aan de bewindbroer zouden doorgeven. En hoe laat/vroeg gingen we langs? Op zondag lopen kerkgangers van de kerk van mijn moeder altijd door onze straat tussen 09.30 - 10.00 en na de kerk, na 11.00 uur, ook weer. Dan valt het op als er iemand aan de deur staat te morrelen.
Dus aanrijden en auto elders parkeren en via een route naar het huis lopen dat de ene oplettende en aardige buurman ons niet zag langslopen. En dan via de achtertuin naar binnen, dus via de poort. En ergens parkeren dat we zo weer weg konden stuiven, zonder gezien te worden door iemand.
Helemaal doorgedraaid in wantrouwen wat Bewindvoerder broer zou kunnen hebben gedaan om bezoek te monitoren, bedacht dat hij misschien die zaterdag camera's had opgehangen bij voordeur (dus sowieso niet via de voordeur) of aan de achterkant van het huis.
Dus ook uitrekenen dat als er wel camera's hangen met bewegingssensor hoe lang het dan duurt dat bewindbroer dit doorkrijgt en als de bliksem in zijn auto richting huis van onze moeder rijdt. Opgezocht: normale tijd 13 minuten, maar op zondagochtend en zich niet aan de snelheidslimieten houden gaven we onszelf 7 minuten om in en uit het huis te gaan en dan snel snel weer weg te zijn. Nul behoefte aan een boze broer. Mijn broertje vroeg me of ik me nog kon herinneren hoe deze broer kon doordraaien als hij boos was. Lekker gezinnetje toch!
Ook trokken we handschoenen aan (maar daar moest ik toch wel om lachen, want we staan allebei niet in een misdadigersregister, dus hoe dan?). En eerst zou mijn broertje de poort openen (waar we allebei de sleutels van hebben; gekregen van onze moeder al jaren terug) en checken of er iets hing. Ik wilde nog voor een plaksnorretje gaan of complete vermomming.
Dan door naar de keukendeur en via de keuken in het huis snel even nakijken hoe de situatie is. Met timer!
We kwamen niet ver; Geen camera, maar het keukenslot was veranderd. Nieuwe cilinder erin. Veiligheidssloten kregen we wel omgedraaid, maar ja....dat slot he!
Bugger@
Dus dan toch maar naar de voordeur. Het was nog ruim voor 09.00 uur. Hoopten dat buurman en buurvrouw uitsliepen.
Gordijnen in de huiskamer waren open. Mijn moeder deed altijd trouw in de avond ze dicht en als ze wakker en beneden was, ze weer open. Zo wisten ook de buren dat alles in orde was met mijn moeder.
Voordeur kregen we ook niet open. De cilinders van de veiligheidssloten waren ook daar gewijzigd. Ook ik probeerde het; maar het lukte niet, want eerst dacht ik dat broer te gespannen was. Maar we moesten afdruipen.
Alles op slot.
Ons is niets verteld.
Mag dit? Gewoon de sloten veranderen en dat niet communiceren? Is er iemand die dat weet?
In de middag moest mijn broertje weer verder vliegen vanaf het vliegveld om de hoek en we leverden toen ook de huurauto (heerlijke automaat en grote kofferruimte), dus ook nog pitstop bij Ikea gemaakt omdat mijn ene tuinstoel het ook begaf. Heeft hij alle meubels ook nog in elkaar gezet voor me. Kan ik prima zelf, maar hij wilde dat graag voor me doen. Nul rust in zijn kont. Gunde zich ook geen rust.
Gelukkig wel de vrijdagavond lekker bij een strandtent gezeten en kunnen praten. En genieten van de warmte van de zon.
Vond mijzelf een saaie muts dat ik niets leukers kon bedenken dat een pitstop bij de Ikea, maar ik was eerlijk gezegd nogal geestelijk gesloopt door alle bovenstaande gezeik en een ontmoeting met Steelzus die ook bij onze moeder langskwam, maar daar kennelijk haar veelvuldige bezoekjes aan haar moeder gewoon voortzet daar plus het gezuig en getrek wat ze altijd doet bij mijn moeder en naar ons. Ik sloeg helemaal dicht. Vooral om niet in totale woede uit te barsten. Dat zou voor mijn moeder niet prettig zijn, dus was ik maar verstandig en beheerst als professionele binnenvetter.
Leuk uitje in het verpleeghuiskrantje, kan je mee, leuk he, leuk he....Leuk he zo'n uitje he, leuk he...Heb je zin daarin, wil je mee? Leuk he..
En nogal betuttelend en kinderachtig met mijn moeder omgaan. Kon haar wel slaan!
Kijk mij eens een goed kind zijn! IK kom elke dag (ja, woon om de hoek en heb geen eigen leven...).
Ik was er dus best wel door geraakt. Ook door iets simpels als een kaartje met telefoonnummers van de kinderen in haar portemonneetje. 1. Steelzus, 2. Incestbroer, 3 Bewindvoerderbroer. Dat was het. Dat ze nog 3 kinderen heeft??
Wij zijn uitgegumd door de grote bekken. Al onze foto's zijn al weg. Straks weet ze ook niet meer wie ik ben.
Mission Impossible.
Mag dit? Gewoon de sloten veranderen en dat niet communiceren met ons? Is er iemand die dat weet?
Alleen voor vandaag even een hele fraaie foto delen toen ik met mijn broer met de auto lekker naar het strand reed in plaats van direct door naar huis. Het was afgelopen vrijdag zomers warm (in de zon dan).
Zo fijn om dat met hem te kunnen delen. Bij hem nog een dicht pak sneeuw namelijk in de achtertuin.
