Ouwe zak in Nieuwe Porsche

Aan het geluid van de motor herkende ik het autotype al. Niet gek voor iemand die alleen een fietsje heeft toch?

Enfin..daar stond de knalgele auto in de druipende regen stoer te zijn. De kap kon niet open vandaag. Uit de snelle wagen stapte een minder snel ter been zijnde al wat oudere man. Althans, hij had nog een kransje grijs haar en liep met een gebogen rug. Dat gaf hem een 'oud' uiterlijk. Niet passend bij het imago van zijn auto.

Of misschien juist wel.

Na jaren sparen kon hij zich misschien na zijn pensioen nu eindelijk wel zijn droomauto permitteren. En geniet hij elke dag van dat heerlijke ronkende motorgeluid. Mazzel!

Dat hij een stoellift nodig heeft om uit de sportieve kuipstoeltjes gehesen te worden, dat neemt hij wel voor lief. Living the dream. En dat bewonder ik uitermate.

Normaal maandagritme

Dus maar de dag begonnen met de bonte was in de machine te doen en die direct aan te zetten. Kan ik 'm op tijd ophangen. Nog voor de ochtend van start is gegaan.

Bed afhalen en ook dat allemaal in de wasmand kieperen. Die was komt later, want witte was. En dan weet ik dat ik ook vandaag mijn bed opnieuw kan opmaken en vanavond in een vers schoon bed mag stappen. Heerlijk!

Rondje Bless the House doen. En kijken wat de Flylady me vandaag weer voorstelt om te doen in mijn huis en dat dan ook te doen. Of iets anders als het niet nodig is (alles opgeruimd, geen rommel aanwezig meer).

De takken die ik een paar weken geleden snoeide van mijn Japanse Kers krijgen allemaal roze puntjes, dus hij begint uit te lopen. Mooi gezicht! En gewoon voor nop.

Verder moet ik natuurlijk, zucht, ook weer gewoon doorgaan met solliciteren. Verleden week ook gedaan hoor, nadat ik helaas was afgewezen voor een baan die goed bij me past. En me zou bevrijden uit de bemoeizucht van de instantie die voor mijn inkomen zorgt.

En ook liggen er wat overheidszaken waar ik vrijstelling voor wil aanvragen - iets wat ik op mijn vrijwilligerswerk wekelijks doe voor mijn clienten - dus nu ook maar voor mijzelf aan de gang. Maar let op voldoende ontspanning tussendoor.

En dan vanmiddag lekker mijn bed weer schoon en fris opmaken. Dat voelt niet als een opgave, maar als een fijn werkje. En fijne werkjes geven altijd plezier. Eigenlijk is het de kunst om rotklussen te gaan zien als leuke werkjes. Zelfs dagelijks solliciteren.

Er zit spanning in mijn lijf merk ik en ik wil er alles aan doen om die weer te lozen. Dus deze week extra goed letten op goede voeding, genoeg bewegen en voldoende slapen. Anders kan ik ook niet anderen tot steun zijn en dat is wat ik graag wil. Die zachte plaats zijn waar je je hoofd te rusten mag leggen.

Zo; nu is het Koffietijd!

Afbeelding van Engin_Akyurt via Pixabay

Het echte leven - boekbespreking

Nam uit de bibliotheek dit boek mee omdat de omslag me erg aansprak en de korte omschrijving op de achterflap. Vond het ook een boek wat goed weergeeft hoe het is als je constant op eieren moet lopen, want het minste kan je vader in woede doen uitbarsten. En de moeder die, zoals zij haar omschrijft, leeft en doet als een amoebe. Zich wel bekommert om haar dieren, maar het lot van haar eigen kinderen raken haar kennelijk minder.

Een aanrader.

Het echte leven van Adeline Dieudonné speelt zich af in een Vinex-wijk zoals er zoveel bestaan. Een naargeestig huis met een kamer vol opgezette dieren, een sadistische vader en een murwgeslagen moeder. Dat is de gezinssituatie van de 10-jarige vertelster. Als zij en haar broertje getuige zijn van een gruwelijk ongeluk, trekt hij zich terug in zichzelf. Nu broer en zus ook elkaar kwijt zijn, lijkt alle hoop op geluk verloren. Maar dan neemt de hoofdpersoon in al haar kwetsbaarheid het lot in eigen hand. Vastbesloten neemt ze zich voor om koste wat het kost de lach op het gezicht van haar broertje terug te brengen. Dat blijkt geen eenvoudige taak. Als ze dan zelf op de proef wordt gesteld – door haar eigen vader – neemt ze zich voor: ik zal in dit leven geen prooi zijn. Het echte leven is het romandebuut van Dieudonné, en werd meteen overladen met prijzen.

(Ab)Normaal

Was een dagje bij mijn moeder om wat dingen in huis te doen qua huishouden, want haar Syrische werkster zat met een burn-out thuis. Zo ingeburgerd dat ze ook de trendy ziektes kent.

Moest ook nog even wat boodschappen halen dus ook geregeld voor haar. De rechtstreekse verbinding naar haar stad lag er uit, wegens werkzaamheden, dus maar via de alternatieve route getreind, met overstap. Ruim de tijd en op de terugweg zelfs een trein eerder kunnen pakken, wegens vertraging van die trein, dus die sloot daardoor mooi aan. Tijdens het wachten in de ochtend een heerlijk kopje thee bij de Rituals gehad en genoten van alle heerlijke geuren die ze daar verkopen. Mijn guilty pleasure is dan om altijd even een geur uit te proberen, of de geur die ik al ken en dan ruik ik de dag fijn naar citrus/sinasappelen.

Wilde heel graag redelijk op tijd weer thuis zijn; mijn moeder praat de hele dag door en dan ben ik aan het eind van de dag wel geheel gaar. Naast het regelen en doen.

Dus bij voorbaat al nagekeken hoe laat de treinen teruggingen en dat ook aangegeven; dat ik zo en zo laat weg zou gaan. Want dat deed ik in het verleden te weinig en dan zat ik er tot laat en was nog later thuis. Geheel afgeknoedeld. De rest van mijn broers en zussen komen een uurtje op de thee of koffie en gaan dan weer weg, want druk druk druk. Behalve één zus, maar die zit er, volgens mijn moeder, net weer teveel en te vaak (het is ook nooit goed he mam).

En hoe ik ook zeg dat ik al met al van deur tot deur zo'n twee uur kwijt ben, het lijkt wel niet door te dringen. Snap ik wel, want doe je alles met de auto, dan stap je voor de deur in en droog voor de andere deur uit. Er zit niemand tegenover je met een patatje oorlog. Of een keiharde beat via zijn headset. Of met zijn grote koffer tegen je benen aan te duwen.

Hoorde allerlei familieverhalen. Verhalen over hoe zwaar het was met mijn vader, zijn ouders wisten van zijn 'gebrek' maar vertelden het alleen tegen haar moeder die haar dit pas na 35 jaar huwelijk vertelde, die riedel moet ze graag kwijt en ik snap het, maar ik was de dochter en niet de echtgenoot. Maar wellicht wel erfelijk belast met krankzinnigheid en tomeloze agressie. Joehei!

Mijn moeder had te weinig moed en heel veel angst om bij mijn vader weg te gaan en zag ook geen netwerk om haar heen. Achteraf is haar door wel 3 psychiaters verteld dat mijn vader haar overal zou vinden en haar vermoorden mocht ze ooit bij hem zijn weggegaan. Zonder mijn vader te hebben gesproken he..alleen afgaand op de verhalen van mijn moeder.

Maar mijn vader wel ingedeeld in bepaalde hokjes en een overkoepelende afwijking/ziektebeeld. (Ik denk dat mijn vader heel snel een leuke vriendin zou vinden (die had hij tijdens zijn huwelijk ook wel eens) en gewoon weer opnieuw beginnen en zijn eerste leg snel vergeten).

Hoe ze bij de wisseling van de seizoenen, vooral in het voorjaar en herfst haar hart weer vasthield want dan begon het gedoe vaak weer. Wat dit 'gedoe' was? Agressie, verbaal en fysiek en niet alleen mijn moeder, wij ook.

Afbeelding van Prawny via Pixabay 

Zoals De Bie al zei: Maar daar ben ik voor behandeld.

Wat het mij allemaal leert is dat ik voor mijn kinderen wel een plek moet zijn waar het veilig is en waar ze altijd terecht kunnen, zonder oordelen of zonder 'ik zei het toch.'. Stabiliteit en liefde. Wij stonden als kinderen nooit op de eerste plek, alles draaide om het rustig houden van mijn vader. Toen ik merkte dat mijn ex op dezelfde manier in elkaar zat - alleen sloeg hij niet - heb ik wel besloten om weg te gaan. Want zo wilde ik mijn kinderen niet laten opgroeien. Constant op eieren lopen, hoe is de stemming nu? Wat heeft hij nu weer bedacht en niet nagedacht over het effect op zijn gezin. Financieel gezanik en gedoe. Nee. Klaar ermee.

Mijn ouders hadden dat niet - een veilige plek waar je altijd op kon terugvallen - en konden dat samen ook niet zijn voor ons. Pas nu mijn vader overleden is alweer een tijd terug, ontdooit mijn moeder langzaam, hoeft ze niet meer elke dag bang te zijn en mag ze haar zachte kanten laten zien. Als ze die nog weet te vinden en herkent.

Vandaag even leeg worden dus. Of misschien juist andersom; me weer opladen.

De schuld van Multatuli

Dacht van de week een combi-bezoek te doen na een tweede sollicitatiegesprek bij dezelfde potentiele werkgever en stapte over en uit bij waar ze een interessante tentoonstelling over Suriname hebben. Nog maar kort te zien. Wilde ik graag heen. En nu ik er toch was en nog energie had, maar even combineren. Was al blij dat het droog was, want zat precies in die ene grote bui net voor ik op dat gesprek moest zijn, dus blij met mijn Vera-achtige regenhoedje. Ziet er niet uit, maar houdt je haar wel droog en dan lijkt het nog wat ipv verzopen kat-uitstraling op zo'n belangrijk gesprek.

Had het al moeten opmerken (de vlaggen aan de muren hingen er niet), maar haha...ons ziet niks kennelijk. Ik beende over de Dam langs alle Darth Vaders. Maar op de kerkdeur hing een klein bord dat 'vanwege een privé-bijeenkomst' de tentoonstelling die dag gesloten was.

Pas later kwam ik erachter wat voor bijeenkomst dit dan was. Onze Koning opende het Multatuli-jaar en de schrijver kreeg een gedenksteen in de kerk.

Afbeelding van djedj via Pixabay

Liep ik dan maar even zijn paleis binnen, want ik moest toch wel even een sanitaire stop maken. Met dank aan de museumjaarkaart kostte me dit niets.

Rauschte ook de Bijenkorf door, maar had beter moeten weten. Dat is voor mij en mijn budget geheel geen prettige winkel meer. Om te kijken wel, maar om nu bij binnenkomst direct een handtasje van rond de € 525,-- te scoren. Mwoah...dus ik sloop de metro weer in en zoefde snel richting treinstation, nam de trein, nam een andere trein, maar die miste ik net want stond aan de geheel andere kant/eind van het perron. Herkent iemand dat? Dat je netjes staat te wachten en heel in de verte staat er een trein en dat is 'm dan. Oh bummer....snel erheen. Druk je op de open-de-deur knop, maar de trein vertrekt. Zonder jou erin.

Gelukkig kwam de bus op het thuisstation wel op tijd en kon ik nog droog thuis komen. Vol met vlinders want zou het wat gaan worden? En natuurlijk had ik verwachtingen, ben helaas ook maar een mens. Het leven zou al te vlak worden zonder hoop en verwachtingen.

Verliefd!

Het voelt als wachten op een  bevestigend bericht (appje??) van een nieuwe liefde na een eerste date. Vindt hij mij ook leuk. Gaan we nog een keer samen uit? Was het zoenen praten met elkaar aanleiding tot kijken of we echt bij elkaar passen? Zit er wat in? Gaan we samen verder?

Dan heb ik het over wachten op een bericht van een potentiele werkgever na een tweede sollicitatiegesprek. Je zet je hele levensloop qua werk in een CV en een kekke foto erbij, mooie motivatiebrief. Werkgever heeft natuurlijk ook allang online naar je gekeken. Dus dat moet je ook up-to-date houden. Of juist onzichtbaar.

Wat is er bekend van je? Wat vertel je zelf? Ben je niet te open (denk je achteraf). Maar ook; je kent je grenzen veel beter dus goed om die ook op tafel te leggen. En niet weer in een chaotisch bedrijf terecht te komen, waar overwerken 'normaal' is. Maar dat wordt dan verpakt onder de noemer "flexibel zijn". Jarenlang flexibel geweest. Ik legde mijn pen niet om 17.00 uur neer en liet de boel de boel. En toch ben je vervangbaar. Hart voor de zaak is mooi, maar het is uiteindelijk niet jouw zaak.

Dus...na een fijn gesprek, gaan we verloven? In een volgend gesprek probeer je over te komen zoals jij denkt dat je 'echt' bent. Of zoals je graag wil dat je overkomt. Met je beste kleren aan, nagedacht over de kracht van kleuren en een schone onderbroek.

Maar wachtend op dat bericht:

Niet de ramen durven wassen, want stel dat je 'zijn' telefoontje of appje mist als je met je handen in het sop zit en nog buiten ook;
Al om 05.45 uur wakker worden en zijn want vandaag is het D-Day.
In de wachtstand staan tot het verlossende telefoontje...we gaan doorrrrrrrrrrrrrrr (a la Matthijs. Alhoewel; hij stopt ermee; op eigen verzoek.).

In je hoofd zie je jezelf alweer elke dag in de volle bus, trein en metro zitten. Want dat werk is niet om de hoek. Nou ja, eigenlijk wel op de keper beschouwd, maar geen auto voorhanden en dat zou voor het werk ook niet handig zijn want parkeren is daar stervensduur. Blij zijn met kantoor-koffie. Zelfs slechte kantoorkoffie. Nadenken over hoe je je lunch weer moet gaan meenemen. Hoe ga je dit met je vrijwilligerswerk combineren. Al die dingen. Al die veranderingen die er dan eindelijk lijken te komen. Eindelijk!! De hoop wordt gevoed al weet je dat je dit beter niet kan doen.

Die vlinders en dat gevoel dat alles nu bij de ander ligt, zo voelt het. Positief onrustig. Nog niet helemaal blij durven zijn, want die ander kan alles afblazen en dan is het voorbij. Is je hoop op verandering weer over.

...

En dan toch weer een verzameling Dooie Vlinders nadat je dus afgewezen bent. Nee...helaas moet ik u mededelen..ik ben toch verliefd op een ander! Bummer!!

Afbeelding van Akka Olthoff via Pixabay 

Dus maar weer terug naar doorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr solliciteren. Misschien wel tot ik een ons weeg; dat zou nog eens een goedkope afslanktruc zijn.

En mijn 'liefdesverdriet' maar weer verwerken. Al zijn dat vage herinneringen wat dat voor soort verdriet is, maar het gevoel van afgewezen te zijn, dat is vrijwel identiek.

Wijs op woensdag

When you feel happy, Cellie, really happy, it somehow seems that you've always been happy and that you'll always be happy. 

The same is often true when you feel sad, or lonely, or depressed, or broke, or sick, or scared. 

Something, perhaps, to remember. 

ILY, 

  The Universe