Hoorde van mijn dochter en even later ook van mijn zoon dat hun vader op de IC lag. In het weekend in de nacht met benauwdheidsklachten opgenomen, in de ambulance vervoerd en aan de beademing.
Dat doen ze natuurlijk niet als je een beetje hyperventileert. Dus schrok er wel van. Ook dat mijn zoon vertelde dat hij een chronische longaandoening heeft. Al lang.
Ben ook al geruime tijd niet meer heel close met mijn ex-man, maar zag hem nog hier thuis een paar weken terug toen hij samen met onze zoon wat aan het regelen was voor zijn zoontje van de tweede (of derde) leg en zijn nieuwe school. En zijn er verjaardagen of iets dan zien we elkaar en slaan we niet elkaars koppen in. Nooit gedaan ook trouwens.
Had ik net bedacht, rond de uitvaart van Peter R. de Vries hoe ik dingen zou willen en bezig dat ook vast te leggen, want je weet maar nooit wanneer die man met de zeis langskomt, komt het opeens (nou ja..opeens) weer dichtbij. Dus schoot het door mijn hoofd of mijn kinderen het met hun vader ooit over zijn wensen op dat vlak hebben gesproken. En zijn jonge gezin; die kunnen toch niet zonder vader?
Dus nogal katterig de week begonnen.
Vroeg ook vakantie aan; als de zomer al voorbij is, iedereen kennelijk al weer terug is, maar nee...dat komt niet zo goed uit, want dan is er nog geen vervanging voor mij (lees een goedkope stagiaire) geregeld. Toen ik een paar dagen ziek was, bleef alles ook gewoon liggen.
Maar goed; voorlopig nog geen vrij, terwijl ik merk dat ik er wel aan toe ben; miauw...nog katteriger!! Gelukkig is het weer ook ruk.
En een beetje jankerig toen ik met een dubbel gevoel mijn zoon belde voor zijn verjaardag en hij nu niet kon praten dus het gesprek even afkapte en ik dacht...Jemig straks heeft hij het ziekenhuis aan de lijn en is zijn vader dood...en hij daarna nogal laconiek deed over zijn verjaring. Gelukkig was het goed nieuws. Ex was van de beademing en mocht (hoera..nou ja...wat vinden ze daar dan nog) naar de longafdeling.
Dat jankerige - ik dacht dat ik daar vanaf was. Daar heb ik vrijwel nooit meer last van. Maar nu wil ik onder een dekentje liggen en dat er iemand voor me zorgt. Of in ieder geval een feestelijk taartje eten. Maar ja....ik mag van mezelf nog steeds niet naar de winkel. Zelf-isolatie. Al driehonderd jaar lang!!
Krijg al wat meer routine in hoe ik zo'n dag met 2 jonge kleindochters doorkom, zonder helemaal uitgeput te zijn. Haha...klink echt als een heel oud omaatje nu. Maar drukke werkweek en verkoudheid en ook nog tweede prik erin hakten er wel in. Kan mijn vermoeidheid nu even niet wegslapen of bijkomen; dus niet zeuren. Even doorgaan.
Als de jongste is uitgekropen en een stukje brood weggesabbeld heeft en een fruithapje, even laten slapen in de wagen en dan is er tijd voor de oudste. Ze zag mijn knalrode nagellak staan, die moet al weken op mijn teennagels, maar geen fut ervoor (*errug he*).
Ha, dacht kleindochter, waar er 1 flesje is zijn er vast meer. Dus nu loopt ze met knalroze nageltjes rond. De timer gezet zodat ze 5 minuten stilzat, niets aanraakte.
In de ochtend direct naar de winkels gegaan, het was nog rustig dus dat is fijn en wat kleine boodschappen gehaald (mondkapje op want wil niemand besmetten met mijn verkoudheid) en vooral kleindochter alles in het mandje laten doen. Lekker meewerken. Direct naar de speeltuin en daarna thuis voor een kopje koffie. Voor mij dan. Voor kleindochter iets fris. En een bakje fruit erbij.
Had al eerder een verfpaletje gekocht dus op de vraag "wat is dat Oma", kon ik zeggen dat we dat in de middag gaan doen, als haar zusje (weer) slaapt.
Nog een keertje even naar de winkel (want het was warm en het leek me handig om hier een zwempakje te hebben en zag dat ze in de aanbieding waren, zo te zien haar maat). IJsje bij de snackbar gekocht. Gewoon waterijsje op een stokje. Moest ik natuurlijk betalen, want ze had haar creditcard thuis laten liggen. Ze doet het erom hoor!!
Nog een andere speeltuin bezocht, maar de glijbaan had een enorm grote trap, de afstanden waren heel groot tussen de treden, dus gewoon vanaf onderop de glijbaan naar boven geklauterd en zo ging het ook. Maar meer voor oudere kinderen.
Daarna jongste weer verschonen, eten geven, melk wilde ze liever niet, zelfs geen half flesje, dus een banaantje geprakt, nou ja, niet heel fijn, want ze houdt van ergens op bijten en kauwen met die tandjes. Dat is leuker dan een baby-zuigfles! (Babypuber!). Ze viel in slaap en ik pakte de schilderspullen.
Aan mijn zelfgemaakte tekentafeltje voor kleinkinderen kon de rol tekenpapier uitgerold worden en had boven nog wel kwasten genoeg en een lege pot natuurlijk om de waterverf te mengen en had ook ooit een plastic schortje gekocht kon ze zo over haar jurkje aan en het had lange mouwen dus helemaal ideaal.
Vooral leuk om te zien hoe ze genoot van het mixen van kleuren en van alles wat ze gebruikte.
Jongste werd wakker, wilde even rondkruipen of op mijn schoot zitten en kijken naar mijn oorbellen. Daarna gevraagd welke speeltuin oudste heen wilde, maar liever die hier om de hoek met een draaimolentje die beweegt als je gaat fietsen.
Ik begon steeds meer te snotteren en zo'n wattenhoofd; niet echt handig als je op jonge kinderen moet letten.
Volkoren spaghetti gemaakt with (halal) meatballs. Ik wist al dat kleindochter slecht eet, maar een leuk opgerolde spaghettikluwen ging er wel in en die gehaktballetjes nog kleiner snijden en neem echt maar een paar hapjes.
Had een schaaltje rauwkost neergezet, maar daar taalde ze niet naar. Wel aardbeien gelukkig dus de vitamines zitten er weer in.
Ze werden heel heel laat pas opgehaald; snap het wel. Mijn dochter is druk met verhuizen en dingen regelen omtrent die verhuizing en dan hoor ik ook nog dat zaken anders gaan dan gedacht (dat hoort zo, law of life zeg maar) dus weer improviseren.
Zondag voelde ik me geheel niet lekker. Nog snotterhoofd en wattenkop, maar ja, ben gewend om altijd even door te trekken als het moet en het moet gewoon nu. Ik kan niet afhaken omdat ik ongesteld ben. Vind het belangrijk om betrouwbaar te zijn.
Maar zo leuk, gisteren zwempakje gekocht en blijkt dat ze thuis dezelfde heeft. Zwembadje opgeblazen (oh zooooooo fijn te doen met wattenhoofd, gelukkig wist ik dat ik nog een pompje had in de schuur. Ergens. Maar dan nog...Het ging traag, maar uiteindelijk waren de 3 ringen van het zwembadje redelijk opgeblazen en kon ik water gaan halen. Meer...meer...meer Oma, ik wil onder water zwemmen (hoe komt ze daar nou weer bij? Oh ja.....later zag ik op haar tablet een schattig filmpje van onder het water, met prachtige vissen en anemonen).
Zusje sliep, andere kind in het water..och even een zaligheid. Daarna wilde ze eruit. Aankleden maar weer, dus badpakje te drogen gehangen. Blij dat ik gras heb in de tuin, lekker aan je blote voeten en ook zacht voor zo'n badje.
Voelde nog steeds niet jofel, dus het entertainment een tandje lager gezet. In de middag weer een zwemsessie, dat is heerlijk. Afdrogen en ander outfitje aan.
Gingen de zusjes samen in de gang spelen en ik keek iedere keer of alles nog ok ging. De jongste kan nog niet zitten zelfstandig, maar kruipen des te beter en zich overal aan optrekken om te staan ook. Dus zag haar al zo de trap opkruipen, die kleine lieve dondersteen.
Ik denk dat ik teveel wil entertainen op zulke dagen. Dan noem ik mijzelf "Cedric/Cellie the Entertainer"
Dus wat vaker zeggen: Ain't no more!!!
Maar als ik terugdenk aan mijn herinneringen aan Oma en Opa van vroeger dan zat het hem niet in de wildste dingen (zoals je soms leest dat mensen met een kind van amper een jaar naar de Efteling gaan. Wat heeft zo'n kind daar nou aan!!...Oh ja, de foto's op Social Media natuurlijk...), maar de aandacht die er voor je was.
(Mijn andere Opa en Oma hadden dat in het geheel niet; daar ging je op bezoek. Op zondagen na de kerk. Lopen naar hun huis aan de andere kant van de stad. Altijd langs die fabriek die zo stonk. Ook op zondagen. Geen speelgoed voor je, stil zitten in de voorkamer en hopen dat je weer snel naar huis kon; ik herinner me echt helemaal niets wat ze speciaal maakten. Ja zeuren en mopperen en bangigheid; zo wil ik absoluut niet herinnerd worden. Ik was altijd een beetje bang voor die Opa. Streng en streng en gesloten).
Dat je bij (die andere lievere) Oma en Opa mocht blijven slapen (niet vaak hoor, bij nood, maar ik ruik nog die speciale geur van hun zolder, die speciale zolder met verkleedkleren, manden, grote kisten, geheimzinnige zaken...), de trap met loper en roeden en Oma altijd manend dat je voorzichtig de trap moest op en aflopen (er zat nog wel eens een roetje los kennelijk), de chocopasta die mijn Oma zelf maakte van roomboter, suiker en chocoladepoeder. Knarsknarsknars op een witte boterham (vroeger at je geen bruin, begin jaren 60), zo heerlijk, want thuis had je dat niet. Mijn Opa die een schaar nadeed met zijn handen op en onder tafel en het geluid er ook nog bij (klink simpel he!) Of van zijn servet een konijntje vouwde. De piano waar je even een tingeltje op mocht doen haha....De viooltjes in de tuin. Of als het Kersentijd was dat Opa er een paar in mijn oren hing. Oorbellen! Betuwse Kersen uiteraard. Opa kwam oorspronkelijk uit Tiel.
Dus laat dat een les voor me zijn. Het gaat niet om het entertainment, maar simpelweg aandacht en tijd hebben voor de kleinkinderen. Rust. En ook regelmaat ja. Oh..dat geldt ook voor mijzelf eigenlijk.
Gisterenochtend heel prettig in de voortuin gewerkt. Buiten zijn, met de tuin bezig zijn geeft weer energie. En daarna niks. Lezen in een tijdschrift wat een aantal weken in de bus komt, maar waar ik dus geen tijd voor had en terwijl ik op standje niks zit denkend dat ik zo nog even in de tuin de rozen moet snoeien, of deadheaden eigenlijk, gras had ik gisterenochtend al gemaaid. Wat planten eruit halen die helemaal kaal zijn gegeten door rupsen. Niks doen ben ik eigenlijk heel slecht in. Al zullen daar de meningen over verdeeld zijn. Ik doe de dingen wel op tempo Elfendertig (vind ik zelf).
Zo; de groene bak zit vol. Dus klaar met the neverending story die tuinieren heet.
Nog even een stuk of 15 slakken (naakt en huisjes) uit mijn tuin gezet. Alle slakken verzamelen leek het wel (er was een uurtje ervoor een lekker hoosbui geweest). Heb ze allemaal naar de groenstrook van de gemeente verhuisd. Had een tijdje terug wat biervallen gezet, maar eigenlijk vond ik dat niet heel diervriendelijk. Dus weggehaald en dan maar weer met de hand (in een bakje) verhuizen naar graziger weiden.
Moet even bijtanken merk ik. Nou ja, laat dat even maar zitten. Ben toe aan een extra lange tankbeurt.
Dus een beetje egocentrisch zijn dit weekend. Hahah...terwijl ik dit typ weet ik dat ik zo weer verder ga met gordijnen korter maken, omzomen en bij sommige gordijnen de hele bovenkant anders maken en gordijnband eraan maken. Dat is niet lastig, maar het moet wel zorgvuldig gedaan worden, want scheve gordijnen wordt niemand vrolijk van. Dus meten, meten, meten en nogmaals meten. En hopen dat mijn naaimachine het blijft doen. Heb al een zoom weer opnieuw genaaid, want vond het niet netjes. De draadspanning was niet goed.
Ga en kan geen boodschappen doen, vanwege de hoest. Nergens heen. Dus kijk wel wat ik nog in huis heb. Vrijdag op tijd gestopt met werken, snel naar de brievenbus (gewoon ruim de 8 uur gehaald) en dan na werktijd ook direct alle werkzaken opruimen, wegzetten en niet meer in de verleiding komen om nog even snel...
Daarna aan de gordijnen totdat Vera begon, want dat is mijn 'uitje' en nog even eten maken. En naar bed. Wat een interessant leven!
Werd gevraagd om woensdagmiddag en avond in het huis van dochter te zitten; er wordt wat geleverd, maar ze weet nog geen tijdslot. Zij moet werken van de middag tot in de avond. Kinderen of op BSO en/of bij vader (die thuiswerkt) en of in de middag jongste dan bij me kon zijn, want ook zij is naar de opvang, maar eerste wen-uurtje. Dan brengt haar vader haar daarna naar mij in het huis van mijn dochter. Maar weet niet of ik dat trek. Ego he.
Heb dus nog geen Ja gezegd.
Wat een egocentrisch zeikwijf vind ik mijzelf. Eerst maar de zondag weer aan de tank. Gordijnenklus vordert rustig. Ik jaag alleen mijzelf op want dochter vindt het niet lastig even zonder gordijnen moeten wonen. En toch voelt het niet fijn. Dat het niet af is. Dat ik zo weinig doe.
Vanmiddag wordt er regen verwacht, dus ideaal om dan binnen te werken aan de gordijnen.
Eerst nu even een kort tuinklusje in de voortuin doen. Die verwildert waar je bijstaat, want al weken niets aan kunnen doen. Even snoeien geeft weer vorm. Oh...hoe graag zou ik nu tegels en een hekje willen! Saai als de neten, maar nooit werk eraan.
Lekkerrrr...de printer gaf alweer aan (vorige week ook via het printen vanaf mijn eigen laptop, precies de documenten die mijn dochter die ochtend nodig had voor het Kinderdagverblijf contract, hoe fijn!. Ging dus veel later naar bed dan goed voor me was, maar wel gefixed) dat hij offline staat. En ik wist dat ik die dag toch echt een aantal zaken te printen had.
Nog een keer alles verwijderen uit de printqueue en nog een keer. Werkt niet.
Genoeg inkt?
Yep.
Stekker erin en eruit?
werkt niet.
Alles uit en aan (niet mijn kleding hoor) dus modem uit en weer aan, printer weer uit dus stekker uit het stopcontact) Wat duurt het lang voordat dat nieuwe modem van Ziggo is opgestart! Zo fijn op een drukke thuiswerkdag. Nou ja...kan het niet sneller laten verlopen. Dus even wat anders doen in de tussentijd.
Met behulp van een online hulpprogramma ben ik eruit gekomen, maar dan ben je alweer een half uur verder. Baaaaaaaal!!
En gelukkig! Het werkt allemaal weer. Kan ik mijn brieven printen en uitsturen. Het papierloze kantoor is vooralsnog een illusie. Dat dachten en zeiden de software-boeren 20 jaar geleden al (toen werkte ik voor zo'n kantoor en verkocht die software) en nog steeds zijn we er niet.
Maar ik baal er een beetje van dat je als eenzame thuiswerker dan ook je eigen helpdesk bent. Ik zou niet weten wie ik kan inroepen of bellen om zoiets simpels, wat ik privé ook al honderd jaar alleen oplos, te fixen. Ook geen handige Harry in de buurt. Op kantoor is dat anders. Doet de printer het niet, bel je de printerboer. Of de IT afdeling. Nou ja...zo ging het ooit..Toen ik driehonderd jaar geleden op een kantoor werkte. Voordat je zelf al 300 verfrommelde papieren uit de printer had gevist. Die je voorganger vrolijk had laten zitten, want probleem is voor iemand anders.
Als thuiswerker kan je die print-misere met niemand delen. Oh ja...ik print als enige van het clubje thuis uitgaande correspondentie. De rest gaat een aantal dagen per werkweek naar kantoor. Om te printen o.a.
Moest bloed laten prikken. (Nee, uiteraard niet toen ik moest hoesten! Kom niet uit een ei he..) Voorheen moest je dan een papieren formulier bij de POH ophalen of ze gaf het alvast mee bij laatste gesprek, maar vanwege Covid haar al lang niet meer gezien en mijn laatste consult bij een andere huisarts daar kreeg ik het niet automatisch mee. En bij de huisarts mag je alleen op afspraak naar binnen. Dus via het portaal dit aangevraagd bij haar. Lag er een verwijzing naar een ander portaal en daarin stond dan een QR code. Die kon ik dan laten zien aan de prikker.
Geen mededeling dat de methode 'opeens' anders is geworden. Doe het er maar mee.
De afspraak bij de POH afgebeld, want hoesten.
Lekker als je 80 bent en geen smartphone hebt. Of de ballen snapt van een computer. Dat was ook precies wat de prikker me vertelde, die heel blij was dat ik thuis al had ingelogd met mijn DigiD en dus de code al op mijn telefoon voorhanden had. Zo duurde de prikafspraak inderdaad maar 5 minuten (goede prikker ook!) en mijn ID en zorgpas had ik ook al in mijn hand. Ze vertelde me dat er zoveel, vooral ouderen, zijn die dit niet snappen, niet kunnen of dan is de verbinding er niet met de telefoon en de plaatselijke wifi of gewoon dat ze eea nog moeten doen als ze er zijn. Dus die afspraken lopen allemaal uit. De prikdienst zit ook nog eens op andere plekken dan voorheen vanwege de Covid-maatregelen, dus alles is al ontregeld.
De jongere generatie op mijn werk (net klaar met de opleiding) vindt die digitale ontwikkeling en videobellen (waar ze mee zijn opgegroeid, ik geef mijn kleinkind van 4,5 een tablet en hoef niks te doen. Inloggen, swipen, zoeken: alles kan ze) ideaal. Geen bergen papier meer om doorheen te worstelen. Maar een digitaal dossier, geen echt bezoek, maar lekker snel achter je bureautje even contact, in je pyama. Efficient. Ik vind het een bah-woord. Het papieren gedeelte efficienter verwerken; prima. Want wat zijn die dossiers dik. Maar het echte contact met mensen ook maar achter een schermpje en missen dat er in de huiskamer wat aan de hand is. Zien en voelen wat er echt speelt. Dat mis je dan.
Stuur de robot-schuldhulpverlener maar langs.
Onze doelgroep telt veel digibeten. Die kunnen of snappen dit allemaal niet. Of hebben er geen geld voor, want om te kunnen internetten heb je toch wel een werkend wifi of internet nodig. Of een telefoon die niet is afgesloten door je provider. En toch lees ik uit de berichten van de nieuwe directeur van ons klupje dat dit de toekomst is. Onder hem mom dat dit zo fijn voor klanten is. Maar dat is het niet; het is prettig voor de peoples op kantoor. Beter meetbaar en efficienter en hahahah..transparant.
Dat ik op mijn thuiswerkkantoor ondertussen buiten de planten water gaf, terwijl mijn digitale hulpprogramma alles doorzoekt op fouten, dat vind ik pas efficient!
Kan mij wat schelen. Planten blij, printer blij; ik blij. Voor ik het weet zit ik weer in een ritme van elke dag reizen naar kantoor en elke dag achter een bureautje zitten met smerige koffie. Maar wel alles digitaal!
Elke dag printer gezeik? Ik word daar nou niet echt vrolijker van.
Blij dat ik kon besluiten toen de printer alweer op hol sloeg, of eigenlijk bevroor en niets meer kon printen, er de brui aan te geven. Lang genoeg zo'n eerste werkdag weer. Wanneer is het weekend???
Gisteren de hele dag 'op' geweest, geen koorts, dus dan denk ik dat ik vandaag wel weer kan proberen te gaan werken. Ook omdat ik niet wil dat clienten die zich aanmelden voor hulp dan maar een week moeten wachten totdat iemand belt.
Jajajajaja....is niet mijn verantwoording, maar kennelijk is er nog geen noodprocedure. Ook wil ik tijd vrij vragen voor vakantie of in ieder geval even niks doen. Juist omdat er niks gebeurde toen ik ziek was (drie dagen lang dus) weet ik dat ik dat ruim van te voren moet doorgeven. Kunnen ze er dan al over nadenken. Heb al planningen gemaakt tot eind augustus, dus het kan wel even. En zag ook dat ik goed bij ben met het versturen van uitnodigingen voor gesprekken. Dus kon nog wel langer ziek zijn, maar ga nu liever twee dagen even op halve kracht wat zaken wegwerken, dan dat ik maandag tegen een hele grote berg aanloop. Het voordeel van thuiswerken.
Mijzelf uit bed gepraat en gezegd dat ik nu mijn bed moest gaan verschonen en de was moest gaan doen. Het was mooi weer, dus buiten zou alles zo droog zijn. Dan had ik in ieder geval weer wat schone setjes. Doe nou maar en spring ook eens onder de douche.
Blij dat ik kan springen, want ik snap hoe rot het moet voelen als je wel wil, maar je lijf dit niet kan.
Vond het soms al een beetje Bor de Wolf in de ziekenboeg. Mijn dochter bracht me nog wel twee bakjes fruit en een oud opklapbed (had ze ooit geleend. Matrasje is weggedaan, want halfbroertje had daar op geplast (ik denk een paar keer), dus moet nog even naar een ander matras kijken. Misschien zo'n opblaasding.
Ook ging de wasmachine bij dochterlief nog kapot. Wet van Murphey natuurlijk. Bij de verhuizing hoorde ze al een raar geluid toen ex en ex-zwager hem op zijn plek neerzetten. En gisteren, na het aanzetten van een was, stroomde er overal water. Gelukkig op die plek vinyl en geen laminaat (daar had ze over nagedacht), maar meteen weer gedoe natuurlijk.
Sliep slechter daardoor, want uiteraard gebeurde dit laat in de avond (ook) en hoorde daarna bijna de gehele Dino podcast van Maarten van Rossem voor ik een keer in slaap viel. Nu weet ik wel waarom ze uitgestorven zijn. Jan Smit wist daar alles over te vertellen in die podcast.
Nu in de luchtwegen gezakt en dus moet het opgehoest en weggeblazen worden. Geen benauwdheid, dat hou ik goed in de gaten. De reactie van de afdeling Human Resources was: Ben je nog recent op kantoor geweest en heb je je al getest.
Geen: wat rot voor je dat je ziek bent.
En dank u wel voor deze empathische reactie.
Maar direct zakelijk (oh ja...daar zijn ze voor..laat die Human maar zitten) maar breng jij misschien met je hoesten (had doorgeven dat ik hoest en snotter, iets wat eigenlijk niet hoeft. Zeggen dat je ziek bent is genoeg volgens de wet), maar dus direct aanhaken dat ik dan dus wel Covid zou hebben en daardoor een gevaar voor anderen ben.
Waar is die goede ouderwetse kantoorsnotter, waar de die-hards gewoon mee doorliepen, want ziekmelden is voor watjes natuurlijk en de hele afdeling vervolgens aan het snotteren kregen. Niet ieder snottertje is Covid. Of altijd die ene Diva die theatraal snotterig over de kantoortuin liep en bijna van haar stokje ging in de ochtend totdat de manager haar smeekte om toch vooral naar huis te gaan. Niemand zag haar huppelen naar haar auto op het parkeerterrein, behalve Linke Loutje. Zij..de integere hardwerkende frele Diva...liegen over ziekzijn?
Ben al 1,5 maand niet meer op kantoor geweest, de norm is thuiswerken en dat werd onlangs nogmaals bevestigd en als ik zou hoesten GA ik uiteraard ook niet naar kantoor. Ben niet helemaal asociaal. Maar me laten testen? Heb mijn 2 prikken gehad, kom nergens verder, nachtclubs ook niet onlangs, en zal uiteraard de tijd aanhouden die ervoor staat dat je je weer veilig je onder de mensen mag begeven nadat je hoest of iets dergelijks. Thuisquarantaine. Geen kantoorsnot meer.
Lekker testen trouwens, dat is allemaal retever weg, dus fijn als je een auto hebt, maar met OV NU ergens heen? Dacht het niet. Hoeveel mensen zou ik kunnen aansteken als ik WEL wat heb? Ik ga wel weer in thuis-isolement. Uiteraard.
Nou; niet teveel opwinden. Net even een gekookt eitje gegeten op een volkoren boterham. Nu nog maar weer een kop thee maken en wat weerstandssnoepjes tot mij nemen. En daarna weer naar boven.
Ik baal er vooral van dat ik nog geen meter verder heb kunnen naaien aan de gordijnen voor het nieuwe huis van mijn dochter.
Die vroeg nog of ze een soepje moet brengen, maar hoeft niet. Heb nog wel genoeg in de vriezer op voorraad mocht ik soep willen. Maar het gebaar is fijn.
Ook lieve reacties van lezer zijn heerlijk opbeurend. Want ik ben toch wel erg veel vooral in de digitale wereld present.
