Something rotten in the state of Denmark

Zou volgende week nu wel samen met mijn moeder naar het ziekenhuis gaan, voor de vervolgafspraak, dus geregeld dat ik alweer een dag vrij kan krijgen (lastige periode, iedereen vrij, voel ik me nog schuldig ook dat ik alweer weg moet), een auto geregeld (ook lastig want F1 weekend in België en autoverhuurbedrijf stuurt daar hun hele wagenpark heen. Dus weinig keus. Auto is even nodig want rondom station waar ik moet zijn rijden wekenlang geen treinen).

Mijn broer uit het buitenland wilde daar ook graag bij zijn, dus ook hij bijna ticket geregeld en vrij genomen en ook hij bezig een auto te regelen.

Heeft de zelfbenoemde medische contactpersoon de afspraak afgeblazen. De schoonzus. Zij had even gebeld met het ziekenhuis of die afspraak echt wel nodig was. Niet eerst even bellen met mij. Ik had haar geïnformeerd over de afspraak, ook omdat de bevestigingsbrief bij mijn moeder in de brievenbus lag. En ook even geplakt en geknipt wat ZIJ schreef over die afspraak (moeder hoeft niet mee!), dat moeder mee moest.

Dat afzeggen las ik pas gisterenochtend in de trein en was echt zo...tsja..van alles en nog wat. Verbaasd en ook weer niet want zo fokking voorspelbaar. Ook het verslag van de casemanager daar vond ik wat van. Want broerlief was daar online bij geweest, maakte als een pro aantekeningen van wat er gezegd is en dat klopt niet met het verslag.

Dat verslag is dan aangeleverd als plak en knipwerk door schoonzus. Dus ik zou heel graag de originele verslagen willen zien. Die toegang daartoe zou ik in mei krijgen, maar is nog steeds niet - door schoonzus - geregeld.

Er is iets rot en ik ruik het.

Als tegenwicht voor die rotlucht een kast in elkaar gezet voor in de tuin, waar ik mijn stoelkussens (hopelijk) droog in kan bewaren gedurende de buitenzitmaanden. Toen ik twee weken geleden een auto huurde *voor snot dus* ook maar even iets gedaan waar ik een auto bij nodig heb. 

In de herfst leg ik ze weer in de schuur. Meer kussens dan stoelen en ook mijn stoelen moet ik nog beitsen net als mijn tafeltjes en ook wil ik nog een nieuw buitenkastje maken, het huidige staat op instorten, maar ook die onderdelen eerst in de beits zetten anders is het volgend jaar ook rot.

Zo blij met mijn nieuwe parasolvoet. Niet meer bang zijn als er een beetje wind staat dat dan mijn parasol weer overdwars ligt. 

Overdwars!

Luchtig houden

Had me voorgenomen de eerste dag van de werkweek het vooral luchtig te houden. Leidinggevende is heerlijk met vakantie, dat geeft al snel een gevoel van veel luchtiger. Een luchtige linnen blouse in een pittige kleur helpt ook altijd. 

Andere, altijd oogje in het zeil willen houdende collega zit overspannen thuis. Nummertje twee van die zeilen, kon iets simpels al niet voor elkaar krijgen dus ook feest. 

Onze telefooncentrale werkte wederom niet optimaal. Clienten kwam niet op hun afspraak opdagen. Maar dat is al vrij normaal. 

Had pas laat gelegenheid om even koffie te halen. Want nog steeds heel druk. 

Toen ik klaar was met mijn werk bij onze balie, ging ik naar boven. Zag dat mensen al desco aten (achter hun beeldscherm) en al eten hadden gekocht. Doen ze meestal bij de vele aanbieders van broodjes en dat soort zaken. Ik neem mijn lunch vrijwel altijd mee van huis. Dan weet ik wat ik eet en kom niet in de verleiding om toch kroketten, patat, hamburgers, pizzaburgers etc etc te halen. En dan zijn zij twintig minuten aan het shoppen en daarna nog een half uur pauze om alles op te eten. Daar zit ik dan ook bij. 

Miep Zuinig met haar trommeltje.

Maar nu zat ik in mijn eentje, iedereen had al gegeten, haast, druk, straks thuiswerken. 

In de middag lekker doorgewerkt, als dat al kan als je niet kan bellen. Had nog een zakelijke telefoon dus die maar gebruikt.

En op tijd stoppen. Ik zat er al om 08.15 uur. De rest rolt om 08.45 tot 09.00 uur binnen. En gaat gelijk met mij weg. 

Trein had vertraging. Boeien. Ik kon zitten, was op weg naar huis en van plan daar alleen te doen wat echt noodzakelijk is. Eten maken, afwassen en de spullen voor morgenochtend klaar zetten. En nog op tijd voor de bui in huis. Hoera.

Luchtig!

Zwaar

Zo blij dat mijn zoon me even kon helpen met sjouwen van een 40 kg zware parasolvoet. 

Wilde perse een zware voet, want mijn huidige waaide toch nog vaak om, ondanks ook wel 30 liter water, maar een wat minder stabiele constructie. De parasolstang kon er niet diep genoeg in zeg maar. Ik zoek diepgang en zwaarte. 

Ook bij parasolvoeten.

Enfin. Waar ik dacht dat ik 'm kon halen, was de vestiging gesloten op zondag. Zoonlief kon me alleen op zondag helpen. 

Waar ze 'm zouden kunnen hebben, hadden ze 'm niet. Dus uiteindelijk toch maar online gezocht en gevonden en ook nog ergens bij een dorp in de buurt. Laat je zoiets zwaars bezorgen komen daar nog extra euro 30,-- bij. En of de bezorger dat ding dan ook nog eens in de achtertuin zet? 

Dan is het prettig om iemand te hebben die je erheen brengt en ook nog eens het sjouwwerk voor je doet. Hij zou zijn "hondje" meenemen. Heuh?

Hadden ze nu ook een huisdier?

OK..eerst maar uitzoeken wat dit was dan. Een plankje met flexibele wielen dus. Om in en om het huis dingen mee te verhuizen/vervoeren. En hij is in zijn leven al vaak verhuisd dus meer en recentere ervaring dan ik.

Maar bij de doe-het-zelf-winkel aangekomen bleek dat de voet al op een karretje was gezet. Die mee naar de auto, hij tilde 'm in de achterbak en ik weet niet of ik 40 kg alleen had kunnen tillen. Nou ja, ik schat in van wel, als het moet kan ik dat, maar gewoon heel fijn dat hij het voor me wilde doen!

Hij tilde 'm ook weer uit de achterbak op het hondje, hondje kwispelde door mijn huis, naar de tuin en daar zette hij 'm ook nog in elkaar voor me.

Nu schijnt even de zon, dus zo even uittesten, maar wachten totdat mijn terras droog is, want op de plek waar de oude voet stond liggen modder en nog wat wormen. Dus dat eerst even opruimen, maar droog zand is makkelijker opvegen dan natte zooi.

Het past, het staat, alleen geen zon. 

Waarom denk ik nu aan Brigitte Kaandorp en haar befaamde; Ik heb een heeeeel zwaar leven!!

Uiteraard, Tongue in Cheek!  Zware sjouwdingen, heeeel zwaaar. 

Lach even om alles. Om het fijne dat er mensen zijn die me willen helpen. Zie ook de lichtheid der dingen. Kijk dan!!

Heeel erg.

Opgepast op jongste kleinkind. Rechtstreeks uit mijn werk door en dan haast ik me en stop in de ochtend alles in mijn werktas en kom ik daar aan, dan moet er nog omgekleed, gegeten etc. worden. Dus ik gaf al aan dat ik me dan minder had hoeven haasten als ze zo laat pas weggaan. Van nog een beetje werken kwam niets, kleindochter wilde eten, moest poepen en daarna gezellig een beetje spelen. En daarna was ik moe, dus geen focus meer op werken.

Ook ingewikkeld te horen dat mijn incestbroer en familie op bezoek waren geweest bij mijn zoon. En (ik zou bijna zeggen uiteraard, maar dat is niet eerlijk) hun visie gaven op hoe erg dement zijn oma nu toch was.

"Als hij haar nog goed wilde zien, moest hij nu komen".  

Dramaqueen. 

Dat zei de verpleeghuisarts de laatste week van mijn vader. Toen hij dood ging. Maar toch niet in dit soort termen praten over een vrouw die nog thuis woont en kan wonen. Die nog elke dag haar AVG-tje kookt. Elke dag haar routines volgt. 

Bah!

Feit is dat je ouder wordt en dingen minder gaan. Maar echt niet dat mijn moeder al zover heen was als mijn vader toen. 

Word ik bijna weer in mijn allergie geduwd. Of beter gezegd laat ik me duwen. En alweer dat gevoel dat mijn mening er niet toe doet. Of dat ik het toch helemaal fout doe en zie.

En of, zo vroeg mijn zoon, ik het niet erg zou vinden dat ik straks hierdoor geen contact meer heb met zus en broers. 

Lijkt me heel rustig! En trouwens; dat geen contact hebben is al jaren zo, alleen dan oppervlakkig. Koetjes en Kalfjes. 

Ik laat ze niet meer toe in mijn leven, want mijn ervaring is dat ik daar teveel pijnlijk ervaringen mee heb. En zij nooit over de brug komen, maar ik altijd weer over de vrede moet gaan onderhandelen. Altijd. De rest komt nooit over de brug totdat ik weer een poging waag. En dan voelt het niet oprecht. Willen zij ook met harmonie? 

Zo klaar mee.

Moest ik nog aan mijn zoon vertellen hoe die lieve schoonzus me uit zat te schelden of mijn zus die jarenlang door haar man was verkracht een borderliner noemde. En de andere schoonzus, zij die nooit praat, toen opeens wel uit de hoek kon komen en ook vond dat ik niet zo moest zeiken. Zo gaan we het nu regelen. Klaar. Uit.

Ik ga maar eens weer lekker doorlezen in het boek van Sara Kroos - Rood is Ja. En herken daar maar al te veel in. Van de lieve vrede willen bewaren voor het mooie plaatje naar buiten. Alle zes op een familiefoto. Enig! En zo goeeeeeeeeeeeeeeeeeed ook, die adoptiekinderen erbij. 

Wie kijkt er eigenlijk naar dat mooie plaatje?? Wat als men ontdekt dat de appel rot is van binnen. En is dat belangrijk, dat oordeel? Ben jij ook rot dan, als onderdeel van? Klopt het dan, dan je er eigenlijk niet mag zijn. Geen plek voor iets rots? Niks waard. 

Jemig...te heet hoor voor dit soort overdenkingen!

Mijn parasolvoet is kapot, dus heb ik 'm provisorisch gemaakt, maar als er een beetje wind staat, dan waait hij toch weer om. De ring waarmee je de parasol kon vastklemmen is helemaal afgebrokkeld, dus weinig te klemmen. 

Met mijn zoon (voor de spierkracht en auto) ga ik een nieuwe afhalen. Wel duur, maar ja, ik vind alles duur. Gewoon te zuinig voor mijzelf denk ik. 

Dus moet het uitrekenen hoeveel jaren ik met de oude heb gedaan en wat dat per dag was, dan is de verwachting voor deze zeker hetzelfde en dan vallen de kosten ook weer mee. De afschrijving bedoel ik. 

Kon het goed uithouden in de hitte van vandaag. Geen ventilator gebruikt en zelfs in de tuin een beetje kunnen rommelen en lezen. Op de weerapp stond er in de avond dat het NU regende, maar niets van gemerkt, behalve donkere wolken. 

Jullie nog een beetje uit kunnen houden in de hitte?

Lief

Schaamde me om een titel Pijn te noemen, toen ik de herdenking van de MH17 her en der zag. En de impact op zoveel levens. De pijn die het overlijden van dierbaren nog steeds geeft. Het onrecht. 

Maar ook de veerkracht van de achterblijvers. Door kunnen en willen gaan. 

Schaam me ook als ik lees wat alleen al heet weer doet met de lichamelijke reacties en medicatie van iemand die ik graag mag. De pijn die ze daardoor heeft. 

Ga na mijn werk een oppasklusje doen. Meteen door, bepakt en bezakt. Zie er wel tegenop, want inderdaad heet. En moet mijn draai nog in hun huis vinden. Maar weet ook dat ik minder moet miepen en meer mag genieten. Dat ze mij hun liefste toevertrouwen. 

Pijn

In het boek wat ik van de bibliotheek meenam van Sara Kroos aan het lezen. "Rood is Ja". Zware kost en toch, ze heeft de gave van het woord, luchtig geschreven. Hoe een opname en therapie luchtig kan beschrijven dan.

Misbruik en de impact hiervan op haar leven. Zelfs misbruik in de kliniek waar ze opgenomen was. Hoe kan een professioneel iemands vertrouwen daar zo misbruiken? Ja, omdat het ook maar een mens is die kennelijk ook grenzeloos is en niet ziet hoeveel schade ze aanbrengt.

Ook pijnlijk te ontdekken en tegelijkertijd bevestigend wat ik altijd al dacht, dat mijn broer toch wel zijn aanvraag voor B ewindvoering en m entorschap heeft ingediend. Al een tijdje terug zelfs en ons en de casemanager daar niet van ingelicht, ondanks de diverse casemanagers-overleggen. Daar werd door hem niets over medegedeeld. Sterker nog, er moest nu een WLZ aanvraag worden ingediend dan maar en daar waren wij, met hem erbij, het over eens. Schijnheilig want toen lag zijn aanvraag al bij de rechtbank. Dat overruled die WLZ aanvraag dan denkt hij.

Toen ik belde met de rechtbank of de bezwaarbrief tegen een eventuele aanvraag was ontvangen (zag dit al wel in mijn app, maar nu nog van de juiste afdeling zelf bevestiging horen)  kreeg ik een respons dat me direct antwoord gaf op de vraag of mijn aanvragende broer een transparante handelswijze heeft.

Zo transparant als een zwart laken voor een raam bij nacht zonder maan.

Kreeg ook direct een lichamelijke reactie. Mijn handen begonnen te trillen. Was dit van woede, pijn, verdriet, frustratie (honger???)...you name it?

Lang verhaal kort - er was al een zaaknummer en ons bezwaar was aan die zaak toegevoegd. Waar wij op ons werk ons sterk bewust zijn van AVG, kreeg ik heel snel antwoorden op de hoe en wie en wanneer vragen. 

Mijn andere broer gaf me dat ook al eerder aan: It stops when it is stopped.

Nog geen datum bekend van wanneer dit op dit planning staat, maar al bijna twee maanden geleden ingediend.

Kom de hele dag verder tot niets zinniger dan wat snoeien in de tuin. Waar ik rond mijn vijftigste nog lekker alles eruit kon janken;  dat vermogen is opgedroogd. 

Mijn broertje was online aanwezig bij een gesprek met de case-manager. Ik kon dat niet opbrengen. 

Hij gaf me aan dat die ene broer nog steeds niet heeft aangegeven dat hij al twee maanden terug die aanvraag toch heeft ingediend bij de Rechtbank. Keesmanager weet van niets concludeer ik. Ook weer allerlei onzinnige en kleinerende opmerking over onze moeder van de broer. Waar ze bij zit. Broer die  alweer dominant aanwezig was. Allemaal om maar aan te geven hoe dement als een deur ze al is. Onbeschoft en niet empathisch.

Gelukkig sprong mijn steelzus in de bres voor mijn moeder en weerlegde zijn aanklacht. 

Moeder wilde liever ook niet meer zo vaak naar de dagbesteding. De BSO voor ouderen zeg maar. 

En belachelijk dat mijn moeder weer naar een afspraak naar de afdeling Geriatrie gaat. Nergens voor nodig. Maar dat bedacht ik niet, maar is protocol vanuit het ziekenhuis. Nazorg en navraag aan de client hoe het nu gaat. Waar heeft de client behoefte aan. Waar beleeft ze nog plezier aan. 

Alweer mag dat niet; met de client praten. Liever over de client, die toevallig zijn moeder is.

Maar wat mijn moeder fijn en prettig vindt, daar heeft een aantal familieleden maling aan. Ze MOET. Moet, moet moet en hun wil is wet. 

De grote bekken lijken altijd te winnen. 

Hoop op een wijze rechter.

Druk

Thuis van een hele dag training. Op het hoofdkantoor van onze organisatie. Dus een ochtend treinen naar een andere stad, met overstap. Maar geen probleem. 

Ruim op tijd vertrokken met de bus. Koffie gehaald (jaha...dubbele beker en deksel zeer goed aangedrukt). Ging allemaal gesmeerd. Ook de trein was op tijd. Alleen niet op tijd op aankomststation, dus minder tijd voor de overstap. Dacht dat ik het niet kon halen (Voelde me net Maarten van Rossem die hele einden op dat station ook niet fijn meer vindt), maar gelukkig toch. 

Nog stuk lopen op aankomststation en liep net de verkeerde kant op, maar ook dat ging allemaal weer goed uiteindelijk. 

Fijne dag, want interessante materie. En lekkere lunch. Want aangeboden, dus niets meeslepen :)

De middag is dan altijd even een uitdaging, vooral na de lunch. Het inkak-moment. Dus genoeg water gehaald om telkens wat te drinken. 

Fijne terugreis, met collega van andere vestiging dezelfde kant op. Megavolle (lees veel en grote koffers) trein, maar ik zag nog 2 zitplaatsen voor ons (hahah...veel ervaring!).

Drukke bus ook, want spitstijd, maar kon me allemaal niet schelen. Ik ging lekker naar huis. Uitrusten en eten en dan niks. 

Voelt warm buiten. Vanochtend gaf de thermometer 15 graden aan. Bij terugkeer was het 25 graden. Veel verschil. Blij dat ik laagjes aan had gedaan. 

Meteen bij thuiskomst Vera opgezet. Eten is zo gemaakt, want gisteren al voorbereid. Altijd fijn goed voorbereid te zijn.

Morgen alweer drukke en volle dag op het programma.