woensdag 31 juli 2013

Bij twijfel niet inhalen

Gisteren een leuke dag gehad met een ex-collega, die nu nog steeds werkt bij mijn vorige werkgever. En een en al ellende. Ze is net opgekrabbeld na een scheiding en woont nu in een andere stad en heeft ondertussen al drie keer haar ontslag gekregen en is weer aangenomen (tijdelijk) door werkgever.

Gun haar zo dat ze snel iets anders vindt. Moeilijk in deze tijd maar niet onmogelijk.

Moet ook reageren op het zakelijk aanbod en ik twijfel en twijfel en krijg er steeds meer info over en die maakt mijn twijfel des te groter. Het motto; bij twijfel niet inhalen....daar moet ik gewoon maar eens naar luisteren.


Wat heb te verliezen? Een mooie kans misschien, maar als die echt zo mooi was, dan voelde ik me niet zo vol met twijfel. Droomde ik vanacht niet heel onrustig? Of ging die droom juist over mijn ex-werkgever. Het mijnenveld wat mijn oud-collega zo verschrikkelijk snijdend in de ziel omschreef. Ben ik bang dat ik nog een keer zo;n werkgever tref?

Het jaar dat ik helemaal niets meer met de rattige ex-werkgever en sommige heel erg nare collega's  te maken heb gehad was stressloos (op dat gebied dan) . Zou ik dat, door deze opdracht aan te nemen, weer opzoeken?
Het oorlogspad van de opdrachtgever is niet mijn pad. Heb geen zin om te laten gebruiken bij iemand anders zijn grote mensen spelletjes.

Heb die twijfel bij de opdrachtgever neergelegd die me zijn juridisch adviseur gaat laten raadplegen. Hij raadt me juist aan om niet teveel naar het verleden te kijken, maar de blik op de toekomst te focussen.

Mmmmm....ben ik gewoon een schijtebroek?

Ik weet dat ik me aan de kaders van mijn beding heb gehouden. Morgen verloopt dat.
Pffffffffffffff...........Grijp ik Kairos bij de haren, of pak ik zijn kale kop?

Inmiddels, om mijn twijfels te bedwingen, heeft een jurist naar eea gekeken. Heb een andere ondernemer ernaar laten kijken.

Soms is het wel gekmakend en ook het gevoel gevend dat ik NU in die trein moet springen en dan niet durf..
Kom nou...leef een beetje...durf wat meer...kom uit je comfortzone. Doe eens gek!

En zie ook dat jij zelf die kans heb gecreerd en nu terugkrabbelt. Valt niet mee hoor om Weegschaal te zijn en altijd en eeuwig de pro's en contra's af te willen wegen.









maandag 29 juli 2013

Don't panic Mr Mainwaring

Omdat ik gedwongen werd na te denken over een zakelijk aanbod, dook ik maar weer eens in mijn financieen. En kwam tot de conclusie dat als ik als een free-lancer zou gaan werken, nu, dat een niet zo verstandige keus is. Ik moet veel investeren en het is nog maar de vraag of ik daarmee genoeg inkomen krijg. In een branche die op zijn gat ligt. Niet volgens de directeur van de opdrachtgever...het ging heel goed...Maar ja...zegt iedereen dat niet die iets wil? En hoe controleer ik dat. Het één na het andere bedrijf is omgevallen. Dus is het verstandig om nu te zeggen..weet je wat...ik duik in het diepe zonder reddingsboei.

Zeker niet in de vorm waarop mijn eerste (en voorlopige enige) opdrachtgever mij zou willen belonen. Ik zou provisie krijgen op de omzet van de klant en dan ook nog aan het einde van een kwartaal. Dat is erg lang wachten op geld en zoveel rek zit er niet in mijn reserve. Ik loop alle risico en de opdrachtgever geen enkel.

Ik bekeek dus mijn huidige financiele plaatje en zag dat ik toch echt een aardig gat had per maand. Niet handig om met die gedachten naar bed te gaan. Er was een soort gevoel van Help ik verzuip.
Omdat ik weet dat ik er beter aan doe om de zaken helder op een rijtje te hebben en te kijken waar er nog iets aan gedaan kan worden, heb ik vanochtend, in plaats van Blessing the House, eerst maar de cijfers bekeken.


En dan valt het nog wel mee. Ik kom helaas niet op 0 uit, maar er kan nog wel wat geschrapt worden en als ik de meterstanden bekijk, zal ik waarschijnlijk aan het einde van het boekjaar ook nog wel iets terugkrijgen of juist kiet spelen.  Ik moet dus iedere maand iets uit mijn spaargeld bijleggen. Tot ik weer een baan heb, die me genoeg inkomen geeft om weer lucht te hebben.  Ik ga dus optimistisch vanuit dat ik wel weer een inkomen krijg wat dan ook nog hoger is dan mijn uitkering.

En aan het einde van het jaar kan ik nog altijd bekijken of ik in aanmerking kom voor toeslagen, zoals huur- en zorgtoeslag. Nooit gehad, altijd net iets teveel verdiend en dan val je buiten de boot van leuke toeslagen, maar verzuip je wel in het net aan.

Let dus goed op dingen als sluipgebruik. Dat scheelt al. De apparatuur van mijn dochter hoeft niet meer dag en nacht aan te staan (Jaha....dat hoefde natuurlijk sowieso niet), inkopen voor het huishouden zijn ook al een stuk lager. Sommige bezuinigingen zal ik pas volgend jaar merken, omdat je het over jaarbedragen hebt (gemeentelijke belastingen, waterschap etc), maar ze komen wel.

Het gaf me lucht en vooral blij dat golf van paniek weg is. Niet productief.

Ergens las ik iets over wanneer je kandidaat voor de voedselbank bent. Nou....dat was ik dus al een jaar geleden. En al eerder, maar nooit overwogen om dat soort hulp aan te vragen.
En nog steeds niet.

Dank zij de oprotpremie heb ik nu een Nibud-waardige buffer(tje). En die hou ik graag voor barre tijden in stand. Tegelijkertijd ben ik versneld zaken aan het aflossen, wat straks ook weer scheelt op het maandbudget. De spaarrente is zo laag, dan kan ik beter aflossen.
Toch hou ik altijd de wijze les van een amerikaanse geldgoeroe in mijn hoofd. En sparen en aflossen. Het een hoeft niet zonder het ander. Zorg ervoor dat je altijd een buffer heb voor noodgevallen.

En denk creatief over het verhogen van je inkomen.

Hoe gaat dat bij jullie?


zaterdag 27 juli 2013

Kairos

Het begint net te onweren, het rommelt in de verte  nu vlakbij en mijn onweer-melder, staat op overkoken. Gelukkig hoef ik niet de deur uit, de boodschappen zijn al gedaan en verder niets op het programma. Ja...heeeel saai.

Mijn zoon is van de week jarig geweest. Omdat hij in het buitenland woont, kan ik niet even hem een grote omhelsing geven en een nog grotere schouderklop omdat hij zijn leven goed op de rails heeft. Gelukkig is er skype.

Toen ik van de week een borrel had met een aantal vrienden in Haarlem zei één van hen dat hij er niet aan moest denken dat hij één van zijn kinderen niet wekelijks kon zien En die zijn alweer een stuk ouder dan die van mij.
Verder hoorde ik nog een ander vertellen dat er opeens een deurwaarder op de stoep stond met een mededeling dat haar overleden man nog vele tienduizenden euro;s ergens had uitstaan en of ze die nu maar wilde betalen.

Pffff....

Buiten het feit dat ze moet dealen met het feit dat hij iets heeft geregeld achter haar rug om, maar wel met een enorme impact financieel en in feite helemaal niet zo zorgzaam was als ze dacht.

Dan zijn mijn probleempjes (werk vinden) toch maar marginaal.

Die borrel was erg heerlijk. Het weer was super, het terras enorm leuk en ik heb in tijden niet zo genoten. Dat ik fancy free and footloos was. Dat ik schoenen aankon die ik al 4 jaar in de kast had staan, dat ik gewoon een jurk aan had...zonder schuurbenen. Dat ik misschien ook wel leuk was om naar te kijken. Dat het geen drol uitmaakte als ik nog even bleef hangen en nog een borrel nam...

Ook nog een aantal zakelijke gesprekken gevoerd deze week. Over werk. Dus moet ik nadenken over de vorm en mijn wensen.

Het moment pakken als het daar is...daar gaat het momenteel om. En niet een kale kop te pakken krijgen!










woensdag 24 juli 2013

Interessante partij

Van de week met mijn moeder, mijn moederdagkado voor haar, naar het Frans Halsmuseum geweest.

Wat een mooi museum. Vlak om de hoek en nog nooit geweest! En wat indrukwekkend. Dat je zo kan schilderen dat je die personen zo voor je ziet. Ook na 400 jaar nog.

Het was bijzonder warm en de hitte bleef in de stad hangen als een zware wolk. Maar een lekker sapje gedronken aan een tafeltje in de schaduw en we konden er weer tegenaan.


Wel grappig dat mijn moeder, nu een weduwe met eigen huis en cabrio, me vertelt dat ze van sommige heren in haar omgeving extra aandacht krijgt. Ja mam...je bent een aantrekkelijke vrouw en een goede partij natuurlijk. Zelfredzaam, gezond, eigen stoere auto en een dame die in de ogen van veel van haar kennissen nog steeds dingen zelf onderneemt. Zelf in een race-auto gaat rijden op het circuit. In haar eentje helemaal naar Groningen rijdt waar ze met haar kleinzoon een tochtje in een vliegtuigje maakt.

Waar heel veel van haar getrouwde vriendinnen maar al te snel zeggen..Ach...Kees brengt me wel. Ach...Piet regelt dat soort zaken altijd. Nee...Henk weet daar alles van. Nee...dat durf ik niet, maar gelukkig doet Kloris dat wel.

Heeft mijn moeder al een hele tijd niet meer kunnen zeggen en daarvoor eigenlijk ook niet. Ze moest al snel veel dingen zelf regelen anders gebeurde er niets. Mijn vader woonde al 8 jaar niet meer thuis, dus mijn moeder was het alleen zijn al langer gewend. Ik zou bijna zeggen welkom in mijn leven, maar ik begrijp haar frustratie wel. Het lijkt me heerlijk om a Soft place to fall te hebben. Iemand die even de dingen van je overneemt, voor je regelt. Ga jij maar zitten, schat...ik doe dat wel.

Maar ja...nu is ze dus opeens een aantrekkelijke partij voor sommige heren geworden.

Errug toch....mijn moeder beleeft op dat front meer dan ik!  :)


woensdag 17 juli 2013

Vakantie

Om mij heen is het volop vakantietijd. Mijn kinderen danken daar hun volle werkschema's aan. De één in de lucht en de ander aan de grond.

Nu zouden veel, weinig invoelende mensen zeggen...Mensch...je hebt nu toch elke dag vakantie, want geen werk. Ik zou willen dat ik dat had.

Maar vakantie is iets om naar uit te kijken, iets waar je al wekenlang van weet...heerlijk; dan ga ik iets heel anders doen dan normaal.

Dus moet ik dat nu zelf creeeren. Niet ergens naar toe gaan is voor mij het probleem niet. Als ik terugdenk aan vroegere jaren, ben ik maar weinig "echt" op vakantie geweest. Veel naar Costa Balconia of ächter Kökendeur. Geen klachten van het thuisfront. We deden altijd leuke dingen en verzonnnen gewoon die vakantie. Bij regen binnen tenten maken, met de trein het land in, picknicken, een auto huren...naar een dierentuin. Mijn kinderen zeggen ook dat ze het altijd leuk hebben gehad in de vakanties. Ook goede herinneringen aan logeerpartijen bij Oma en Opa.

Een zin die mij altijd weer moed geeft is: HOE kan ik dat toch voor elkaar krijgen.

Waar ik me aan erger is dat sommige mensen die ik ken die ook hun baan kwijt zijn, maar een geheel andere thuissituatie hebben, wel heel blij vertellen dat ze eerst met de hele familie 2 weken hier naar toe gaan en dan nog eens 2 weken daar en allemaal vliegen, rijden en gewoon dure vakanties.

En aan mij vragen of ik nog met vakantie ga. Dan denk, misschien wel jaloers, tsja...makkelijk als je een echtgenoot hebt met een riant inkomen en zelf nog kan teren op een fijne afkoopsom en eigenlijk helemaal niet bezig bent met minder inkomen, want dat speelt niet. Maar goed...ik dwaal af.

Vind ik niet zo'n fijne karaktertrek hoor....dat groene gevoel en dus let ik erop waarom ik dat voel en hoe ik voor mijzelf toch dat vakantiegevoel kan creeeren. En even afstand moet nemen tot mijn gewone leven.

In mijn hoofd dus. Want wat voelt als vakantie?

Mooi weer.
Nieuwe dingen ontdekken
Een glaasje op een terras
Het geluid van de branding.
Gras onder je blote voeten voelen.
Heerlijke nieuwe vooral dikke boeken lezen.
Zwemmen
Ander leefritme, niets hoeft, alles mag.

En wat zo grappig is....komende tijd staat er een borrel op het programma, een tripje naar een museum, een uitstapje naar een oud-collega in een leuke stad, misschien wel een tripje naar mijn zoon, de bibliotheek geeft mij elk bezoek weer een stapel nieuwe en vooral dikke boeken mee, die me naar nieuwe werelden voeren, nieuwe inzichten geven en me laten wegdromen, het gras in mijn tuin voelt heerlijk onder mijn blote voeten, het is deze week heel mooi weer, mijn dochter woont niet meer thuis dus de tv staat niet meer zoveel aan, vond een fles rose en die heb ik op mijn terras gedronken. Het geluid van buurtkinderen in hun zwembadjes doet me aan vakantie denken, na mijn taken (werk zoeken etc), duik ik de tuin in en geniet van alle bloeiende bloemen, de kleuren, de insecten.
Ik kan op mijn fiets stappen en een eind de polder in rijden, nieuwe dingen zien, langs de vaart zitten, de boten langs zien komen.

He....ik heb vakantie!!!




Wat is voor jullie het vakantiegevoel??





zaterdag 13 juli 2013

CSI Wolf

Net de column van Youp van t Hek gelezen over o.a. de vondst van de wolf bij Luttelgeest. Kostelijk. Ook mooie woorden over Leonard Cohen, maar dit terzijde.

En verder gelezen dat mensen denken dat iemand die wolf daar voor de grap heeft neergelegd. Kijk...dat is humor. Vind ik. Ik ben nu op zoek naar een diepgevroren Grote Witte Haai en een vrieskist die groot genoeg is en die dan rond de kerst op één van de Waddeneiland te laten stranden.

Weer eens wat anders dan een Walvis.

Wat is niet begrijp is dat de onderzoekers van Naturalis nog tobben over die 2% match...Je kijkt toch gewoon naar resten Grootmoeder in zijn buik?



donderdag 11 juli 2013

Heel Holland Bakt

Vraag me echt af of ik een soort van kneuterige vrouw van middelbare leeftijd ben geworden (of ben hahah) omdat ik Heel Holland Bakt zo'n plezier vind om naar te kijken.

Ik was al fan van The Great Britisch Bake off, niet alleen voor de recepten, maar de sfeer, het commentaar, de heerlijke Britse humor.

Dat hebben ze goed weten te vertalen. Maar ja...ik hou dan ook wel van de licht sarcastische toon van Martine Bijl. En, hier spreekt kennelijk toch echt de doelgroep van deze omroep, van MAX. hahaha...nu ben ik officieel een ouwe muts. Misschien dat MAX eens een onderzoek moet doen naar het sexleven van hun doelgroep.

Jammer dat de Nederlandse heer het in mijn ogen niet haalt bij zijn Britse inspirator, Paul Hollywood, maar ja...wie wel (George Clooney zonder snor??)


Erg schattig vond ik de studente die het woord Compote op zijn Gooisch of Randstelijke studentendialect uitsprak; Compooo. Nooit eerder zo horen uitspreken. 

Wel jammer dat ze de competitie moest verlaten. En ook jammer dat je op je laatste prestaties wordt beoordeeld en niet hoe de hele competitie bakt. Maar goed....het is voor mij heerlijk ontspannende kost.
En dan moet ik wel mijn best doen om ook echt even te blijven zitten en niet ondertussen 10 andere dingen te doen, lezen, opruimen etc. Focussen heet dat. 

Ook focussen op relaxen. Al klinkt dat tamelijk aanmatigend als niet-werkende. Nou ja....ben druk bezig met allerlei belastingformulieren voor onze stichting, bankzaken aanvragen, huisstijl ontwerpen en nog steeds verwelkomen van nieuwe leden, dus zo niets doenerig ben ik niet. 

En moet, nee wil, mezelf aanleren dat het heilige moeten er een beetje uitgaat. Ik MAG.

Dus ik mag van de Flylady lekker mijn keukenvloer dweilen en ik mag zo direct van mijzelf even de voortuin van onkruid tussen de tegels ontdoen. En dan mag ik ook nog in de achtertuin een stukje tuinmanagement uitvoeren en checken of mijn aarbeien rijp genoeg zijn. 

Dat klinkt al stukken plezanter toch?




woensdag 10 juli 2013

Papa....ik lijk steeds meer op jou??

Van de week met mijn moeder naar de notaris geweest om daar te praten over het testament van mijn ouders, wat de gevolgen hiervan zijn voor mijn moeder en de kinderen en wat ze graag gewijzigd wil zien.

Mijn vader had indertijd hun huis alleen gekocht, zonder medeweten van mijn moeder, met zijn vader. Die had een flinke som geld geleend (niet geschonken natuurlijk...) en, volgens de verhalen van mijn moeder, want ik kan het niet meer bij mijn vader checken, wist zij nergens van totdat ze moest meetekenen met op de hypotheekacte.

Ik vind het nogal gezeur van mijn moeder, want ze heeft nu een vrijwel afbetaalde koopwoning onder haar derriere die in een zeer zeer gewilde buurt staat en wel 50 x zoveel waard is als het bedrag wat het ooit heeft gekost. Wel hebben ze er ontzettend veel aan verbouwd, want een jaren 20 woning in de jaren 70 kopen, leverde een oude woning op, met schuifdeuren, strooien plafonds en verrotte electriteitsleidingen etc etc...en mijn herinnering is dat we een soort van inwonende klusjesman hadden, want er was altijd wel weer iets wat onder handen moest worden genomen.
Maar goed, dat geld zit dus in de stenen en komt pas vrij als ze het huis verlaat en voorlopig heeft mijn moeder nog geen enkele zin en plannen om te verhuizen. Ze woont prima, heeft een fraaie tuin, waar ze enorm van geniet, al is het veel werk, haar huis is helemaal keurig netjes in de verf gezet onlangs, al haar kennissen en vrienden wonen in de buurt en ze kan, ondanks haar nieuwe heup, weer prima trappen lopen, dus verhuizen ziet ze niet zitten. Ze wil niet op een flatje wonen, want mist dan haar tuin, gewoon in de ochtend lekker een kopje koffie buiten, de vogeltjes eten geven, een beetje kneuteren met je rozenstruiken.

Het zit mijn moeder nu nog steeds dwars dat mijn overleden vader bij het kadaster nog steeds als eigenaar van de woning wordt genoemd en hoewel de notaris aangaf dat in feite, doordat mijn ouders in gemeenschap van goederen waren getrouwd, mijn moeder nu de rechtmatige eigenaar is, wilde ze toch graag dat haar naam op de papieren kwam.
De notaris legde ook helder uit hoe de erfenis van mijn vader eruit zag, wat volgens hun testament nu haar deel (delen) was en het deel voor haar kinderen, waar ze pas recht op krijgen als mijn moeder overleden is.

Raar om dat allemaal te moeten bespreken als die moeder gewoon nog lekker in haar cabriootje (nou ja, ik mocht rijden) aan komt tuffen en er geen zwaard van Damocles boven haar hoofd hangt, waardoor dit noodzakelijk is om nu goed te regelen. Nou ja....natuurlijk wel het zwaard van het feit dat het leven niet eeuwig duurt en dat je morgen onder de tram kan komen of een fatale ziekte kan krijgen.
En mijn moeder vertelde me vaak, hoe zij en mijn vader het altijd ingewikkeld vonden als hun ouders niets geregeld hadden op dat vlak en het aan de kinderen overlieten om het maar uit te zoeken. Die vervolgens - vooral aan de kant van mijn vader waar mijn tante een soort van egocentrische heblust bleek te hebben - bijna in een soort familiescheuring uitliep.

Dat wil mijn moeder voor zijn door op papier nu alvast dingen vast te leggen. Zo gaf de notaris ook de optie aan dat ze alvast een executeur kan aanwijzen. Een een volmacht kon regelen, mocht ze koekoe worden of opeens een beroerte krijgen en niet meer in staat zijn om dingen te regelen, dat dit door de gevolmachtigden kan worden opgepakt.

Mijn moeder had zelf al een aantal jaren terug haar afscheidsdienst in de kerk op papier gezet; welke liederen wilde ze graag horen (als dat dan nog kan, als je dood bent) enz. En adreslijsten gemaakt van wie er een rouwkaart moest krijgen. Alles voor het geval dat ze kwam te overlijden tijdens een operatie. Ik was het enige kind die hiervan wist.
Bij het overlijden van mijn vader in december kwam deze lijst goed van pas. We hoefden niet allerlei adressenboekjes door te pluizen, maar mijn moeder had alles keurig uitgetypt.

Maar man......ik merk vandaag dat ik het toch wel moeilijk vind. Niet om met de dood bezig te zijn, maar om alweer de verhalen over hoe mijn vader was, hoe zwaar het was met mijn vader en hoe bedreigend mijn vader de laatste jaren was voor mijn moeder. Wat hij zei, hoe hij deed, wat hij haar toewenste....

Ik ben een goede luisteraar en dat is nou net ook mijn valkuil. Ik vergeet dan kennelijk dat ik dan de dochter van die man ben.
Niet een vriendin van mijn moeder die kan beamen dat echtgenoten die Alzheimer krijgen of - zoals in het geval van mijn moeder ook nog een psychische storing hebben die pas laat is bevestigd door psychiaters - zich anders gedragen. Dat ze hier niet bewust iets aan kunnen doen - al hebben therapeuten in het begin mijn vader nog wel eens een zogenaamde Anger Management training gegegeven en vertelde hij me dat hij had geleerd tot 10 te tellen zijn kwaadheid voelde zakken. En hoe trots hij toen was dat hij dit kon.


Ik moet leren om mijn moeder aan te geven dat ik hier eigenlijk slecht tegen kan. Ik ben namelijk ook kind van mijn vader. Zijn genen, zijn gedrag, zijn karakter, dit zit ook in mij. Niet dat ik een kopie van hem ben, maar het is niet te ontkennen dat ik op hem lijk.
Gedrag kan je afleren, dat weet ik, maar bepaalde trekjes heb ik ook. Ik heb zijn kop. Ik heb zijn bouw, ik heb zijn ogen, zijn kromme handen. En ik heb maar al te vaak - toen ik jong was - van mijn moeder gehoord dat ik net zo lui was als hij.

Wat natuurlijk niet helemaal kies is, om een kind dat toe te roepen, maar ja....dat blijft toch ergens hangen.

Mijn moeder doet erg haar best om milder te zijn en is ook milder, maar alle positieve dingen in mij komen dan opeens van mijn moeder's kant.
Gisteren erg lange verhalen gehoord over de kant van mijn moeder's familie. Hoe erg oud ze allemaal werden, zonder een spatje Alzheimer natuurlijk.

Ik vind het fijn om te zien dat mijn moeder een stuk opener is geworden, alsof haar bangheid voor mijn vader is gestopt toen hij doodging en ze nu eindelijk kan laten zien wie zij is. Ik gun haar dit ook. Ze is jarenlang zo bang geweest. Fysiek bang voor mijn vader, die onvoorspelbaar was, maar altijd als er niemand bij was, dus kunnen wij (de kinderen) dit vrij moeilijk beamen. Totdat mijn vader door een aantal psychoses gedrag vertoonde wat zo uit de klauwen liep dat hij verplicht moest worden opgenomen, toen kwam zeg maar de top van de ijsberg boven water. En zag de buitenwereld een beetje hoe zijn denkwereld eruit zag.

Maar dan nog; het is de perceptie van mijn moeder.
Ik kan me ook herinneren dat mijn moeder, toen ik jong was, het bloed onder je nagels kon halen met haar sarrende opmerkingen. Dat je dacht...mens....doet toch eens wat liever. Moet dat zo hard? Is dat nou echt nodig om op elke slak zout te leggen.
Ik kan me dan tot op heden geen enkele avondmaaltijd voor ogen halen waarin het niet werd gesard, gezeurd, gezanikt en gezeikt. Mijn vader noemde mijn moeder dan altijd Woody Woodpecker (waar ik kostelijk om moest lachen, nou ja meer grimlachen). Zo treffend.

Mijn ouders samen waren een soort van fatale combinatie denk ik. Ze versterkten elkaar nare punten in plaats van hun zwakke punten op te heffen.

Voel me vandaag een beetje ontheemd. Jankerig en niet zo sterk.

Gelukkig kwam net mijn dochter even langs met een nog grotere vrachtauto. Ze helpt een vriendin met verhuizen dus ze kwam gelijk even wat spullen halen/brengen. En wat een mooi mensch is die dochter. En wat ben ik dan blij dat ik wel in staat ben om haar dit te zeggen. Of gewoon even haar te omhelzen en haar te laten weten dat ik van haar hou. Terwijl ze toch ook sprekend een kind van haar vader is.

In feite omhels ik mezelf dan.








zaterdag 6 juli 2013

Failliet

Op 24 juni schreef ik dat ik gedroomd had dat iedereen (nou...de paar mensen die er nu nog zitten) ontslag kreeg. Ik heb kennelijk voorspellende dromen (dat wist ik al, alleen schrijf ik die dromen niet altijd op en kan dan later echt bevestigen dat het klopt. Nu dus wel).


Gisteren hoorde ik van een oud-collega dat er deze week faillissement is aangevraagd en de curator iedereen heeft ontslagen, maar sttt....niemand mag het weten, want in doorstart.

Of hij er ook nog bij wil blijven - ze willen hem een nieuw contract aanbieden - dat valt nog te bezien, maar voorlopig is de keus moeilijk. Of geen werk, of uitzicht op werk waarvan je al weet dat je er supergefrustreerd van wordt. Want anderen die er nog zitten wordt niet zo'n optie aangeboden, dus dat is baanloos. Na keihard gebuffeld te hebben, want reken maar dat als je hetzelfde werk moet doen met nog minder mensen en met mensen die hun grenzen niet kennen, je doodmoe bent.

Bedacht me vanochtend dat ik er dus tamelijk goed vanaf ben gekomen. Nog een minimale oprotpremie mee, waardoor ik nu een klein buffertje heb, geen stress meer door mijn ergenis aan domme directeurtjes, en nog erger, psychopatische managers die dan weer links willen en dan weer rechts, de diverse onnozele interimmanagers, en alle taken die je gratis erbij mocht doen. Heerlijk.

Ik moet dat dus ook niet meer willen; werken in zo'n soort omgeving. Hoge targetdruk, onmogelijke eisen en wensen en vooral mis-management.

Heb deze week, zonder druk, dwang of wat dan ook mijn dochter waar mogelijk geholpen als een operatie-assistente. Schroeven aangeven, boren inpluggen, inbussleutels aanreiken. Uittellen hoeveel deuvels er nodig zijn en waar.  Het schroeven, monteren e.d. deed ze allemaal zelf. Ze is zo ontzettend handig. Ik voelde me accuut een stuntelaar, maar kan dan weer wel heel goed de tekening lezen en zag direct dat de linkerkant nu rechts zat waardoor straks de montage niet ging lukken. En af ten toe even de rotzooi opruimen, aanvegen. Maar wat een doorzetter is die meid zeg. Een grote 3-deurs kast helemaal alleen - nou ja met die assistente erbij - in elkaar gezet, nog een andere kast met een onmogelijke gebruikswijziging en loeizwaar ook gemonteerd. Haar vriendin was helemaal verbaasd. Dat ze er geen man bij vroeg. Hahah....ik durf te wedden dat ze handiger is dan haar broer, maar die heeft inmiddels ook al iets van 7 verhuizingen zelf geregeld, dus dat zal wel meevallen. En zeker handiger dan de mannen die ze dan wel vroeg om te helpen, maar die na een hele avond klussen nog geen meter verder waren gekomen, want ze snapten niet hoe de schroef moest worden vastgezet. Vast ook geen goede minnaars! :)

En ondertussen ook gewoon nog werken. Ik kan daarna uitploffen op de bank, maar zij moet een glimlach op haar gezicht toveren en klanten te woord staan. In alle talen van de wereld. Petje af.

Van de week een bruilof gehad, met de jurk in kleur.
Zo grappig dat de meeste mensen alleen een sjaaltje hadden of een riem of  stropdas. Ik was weer eens te uhm...perfectionistisch??? Geniet hier wel erg van, het stylen zeg maar. Ook leuk om mijn Carmen-set weer eens uit de kast te trekken. Met een liter haarlak een coupe nonchalant te creeren...Tot en met de stippeltjespanty aan toe klopte het plaatje en ook daar had ik alweer geen stress van wat moet ik aan en oh....is er een dresscode, zoals sommige van de bruiloftsgasten één dag voor het event mailden. Grappig dat dit dan mensen zijn die in dat bovenstaande bedrijf manager zijn geworden.

En ook nog een borrel van ons netwerk gehad. Georganiseerd door de feestcommissie en lekker dat ik daar niets voor hoefde te doen. Alleen maar genieten. Veel leden hadden lekkere hapjes meegenomen, dus ook nog eens low-budget en wat was het gezellig, want ook nog eens heerlijk zonnig zomerweer. Wat het leuk maakte is dat enkel oud-leden kwamen vertellen hoe zij weer aan een baan zijn gekomen en wat hun tips en trucs zijn geweest. En ons motiveerden om de moed niet op te geven.

Het wordt mooi zonnig weer, de was is bijna klaar, dus zo even ophangen (de laatste was van mijn dochter, want de wasmachine die ze ooit van een ex-collega kreeg en die eerst een jaar bij mijn zoon heeft gedraaid toen hij in de hoofdstad met een aantal vrienden een appartement had gehuurd, die doet het nog!!), zo direct eens even kijken wat éénpersoonshuishouden nog aan boodschappen nodig heeft - heb mijn budget al verlaagd.

Wat een fijn weekend in het vooruitzicht.






woensdag 3 juli 2013

Uitslag: Geen aanwijzingen voor baarmoederhalskanker

Op 28 mei schreef ik over een raar telefoontje wat ik kreeg van de huisarts-assistente en in opvolging daarvan heb ik een uitstrijkje laten maken.

Net de enveloppe binnen en zoals de titel al aangeeft; alles is goed. Joehoe!!!!


Nou ja....met dat gedeelte van mijn lijf dan. Heb natuurlijk geen total bodyscan of zo laten doen en laten we redelijk zijn. Morgen kan ik zomaar wel iets mankeren. Ook al had ik me helemaal laten doormeten. Ik denk dan ook niet; waarom ik nou...maar meer waarom ik NIET. Zo vanzelfsprekend is gezond zijn niet. En al helemaal niet maakbaar.

Als je nou maar: leest, veel sport, positief denkt, vecht, doet zoals wij....dan leef je supergezond totdat, nou ja totdat je cellen zich niet meer kunnen verjongen.

Ik lees genoeg en maak genoeg om me heen mee waar mensen geen enkele keus hebben. Opeens gaan ze dood, worden ze ziek of overkomt ze iets waar ze nooit rekening mee hadden gehouden. En dan maakt die ziekte echt geen onderscheid of je wel of niet je altijd netjes hebt gedragen, of altijd rechtsgedraaide yoghurt met kiemen hebt genuttigd of altijd om 22.30 op bed lag.

Kortom; Leef je leven op de voor jou beste manier. Morgen kan alles anders zijn (dat dacht ik toen ik de enveloppe net openscheurde).

En laat diegenen die belangrijk voor je zijn regelmatig weten dat je van ze houdt. Want er zijn maar weinig mensen helderziend.