Hippen

Met een tuin ben je eigenlijk nooit 'klaar'. Er is altijd wel iets om te doen. En dat maakt het juist weer leuk, want dit soort inspanning is voor mij juist ontspanning. Als een vogeltje hip ik de tuin door (Meer een Hippo die hipt) en doe dan eens iets daar....dan eens iets hier en oh ja...daar ook nog wat te knippen, snoeien en ook de tijd nemen om even te genieten van het feit dat ik een tuin heb. Met veel planten, niet de allermooiste en de meeste bloeien ook niet wanneer ik dat wil, maar he...zo is de natuur. Niet te onderwerpen aan de wil van een mensch. 

Wat tegels in de tuin gelegd. Was ook wel tijd ook en nu kan het zonder smerig te worden want droog.

Zou me bijna vastlijmen aan de tuintafel! Weg met die tegeltuinen. Waar moet al die regen heen als het niet in je tuin kan afwateren? (Of opslaan in een regenton of een dergelijk systeem)

Nog steeds trots op mijn waterton. En dat ik die zelf heb geïnstalleerd. Veel plezier van. Ook voor water voor de binnenplanten, al ben ik er nogal slecht in daar iets levend houden. Blij met een Sanseveria. 

Denk dat dit ook te maken heeft dat het geen subtropisch binnenklimaat is bij mij binnen door mijn vasthouden aan niet warmer dan 18,5 graden in de winter. 

En keek verleden week bij een tuincentrum voor een nieuwe binnenplant, maar bij alles staat; niet in de volle zon. Dus niks gekocht. En mijn vensterbank ligt - helaas voor de planten - op het zuidwesten, dus in de volle zon. Zet ik een plant verder weg, dan is het waarschijnlijk in de herfst en wintermaanden te koud overdag. 

Dus zoek eigenlijk een IJslandse plant die wel tegen wat kou kan hahah! 

Ondertussen bollen geplant, veel denkwerk over waaaaar ik die bollen dan neerzet en wat het effect dan is. Wat een heerlijk werkje. Totaal in het NU bezig. Wel raar als je denkt dat het al best laat is want al een beetje schemerig aan het worden, dat het dan 'pas' 16.00 uur is.

Nu nog even bedenken wat ik voor outfit aan doe naar mijn werk. Nog steeds niet 'koud' maar zit wel op een plek waar de zon niet echt schijnt en op maandagen is het altijd wat frisser daar, omdat het hele weekend er niemand is geweest en ook geen verwarming hoger is gezet (die toch al standaard laag staat; gemeentebeleid).

Even eraan denken de tijd te nemen om voor mijn vertrek te checken of er een intercity gaat. Nu wat kaarsen aangedaan en genieten van het niets hoeven voorlopig. Oh nee, nog even een maandabonnement voor de bus aanschaffen. Dan kan ik die morgen op mijn OV-card zetten. En zo op die manier de dag erop weer een maandje vooruit bussen. Altijd vooruit denken dus.

Poep aan je schoen

Vrijdag ook geen rechtstreekse intercity (meer) terug. Toen ik in de ochtend op de app keek nog wel. 

Dus over Amsterdam moeten treinen en daar overgestapt in het boemeltje, want om nou voor 3 minuten overstaptijd me helemaal gek te haasten. La maar. Dan maken die 20 minuten later thuiskomen ook niet meer uit, want ik was al een stuk later thuis dan de ETA die ik meestal heb. Dus ontspan; het is nu eenmaal zo en maak er maar het beste van. Zag nog wel een prachtige lucht. 

Voor het einde van de detective thuis viel ik al bijna in slaap. Dus maar lekker naar bed, gewoon op werkweektijd. Werd ik toch echt ook rond werkweekopstaantijd wakker. Alvast de was in de machine gedaan, maar om die nu om 05.00 aan te zetten is ook een beetje aso voor de buren, dus dat heb ik later in de ochtend gedaan. Wie weet kan ik het nog wel buiten ophangen.  Hangt lekker buiten te wapperen, dus straks alweer droog en in de kast.

Was een fijne ontspannen werkdag trouwens. 2 man en een paardenkop op kantoor, dus wel druk qua inkomende telefoontjes, maar ondertussen geen gemor, gezeur en gezanik van collega's onderling of leidinggevenden die weer eens iets bedachten, dus lekker door kunnen werken. Want: veel, veel meer dan voorheen, mensen die hulp vragen.

En nu mogen genieten van uitzonderlijk weer. Ik heb gewoon een shirt aan (heb het al snel warm, dus dikke truien etc zijn nu nog niet nodig) en van de week met mijn zomerjas op de fiets naar de bushalte. In de ochtend nog wel frips maar als het in de loop van de dag opwarmt, prima te doen. 

Nog even doortrekken met opruimen, want binnenkort krijgen we hier in de wijk nog kleinere (ik had al een kleinere) klikko's voor gewoon afval (de kleinere inhoud kostte minder qua gemeentebelasting) en nog eentje erbij (dus dan spelen we drie op een rij) voor plastic afval. Dat plastic afval deed ik altijd al apart in een plastic tas en die leegde ik om de zoveel tijd in het brengparkje.

Dus mijn kleine klikko zit nooit propvol. Ook omdat ik weinig kant-en-klaar dingen koop en fruit en groente nooit in verpakkingen koop, maar gewoon 'los' in de boodschappentas mieter. En papier breng ik ook apart weg. Net ook weer, in het kader van opruimen, weer wat dozen opgeruimd. 

Viel me trouwens op toen ik vrijdag in het donker naar huis fietste dat ik allerlei fietskoerierbezorgers tegen kwam. Pizza, Sushi, Febo zelfs. Heb nog nooit wat laten bezorgen. Hooguit een keertje Chinees afgehaald, maar dat is ook erg jaren 80 van de vorige eeuw. Dat Chinese restaurant (& afhaal) zit er allang niet meer. Uitstervend soort restaurant.

Nu eerst naar de Kringloop; snel even spullen brengen. Dan is het maar weer uit mijn huis. Dat voelt al opgeruimder. Gebruik maken van mijn opruim-mood.

En thuisgekomen direct door met opruimen. Kastje waar de spullen voor de kleinkinderen liggen opgeruimd en alles wat daar niet hoort, uitgezocht en voornamelijk weggegooid. Mijn dochter gaf wel aan dat ze dat nog wel een keer ging uitzoeken, (oude school- en werkdingen) maar spullen van zeker 7 jaar oud gaan nooit meer uitgezocht worden en was trouwens allemaal rommel. Boeken zijn ook al te oud om te verkopen. Toedelodokio! Weg ermee. En direct doen dus.

Dan ook maar de voortuin aangepakt. Snoeien en bladeren weggeveegd (nutteloos eigenlijk want de bladeren uit mijn Kersenboom moeten nog eraf vallen). Maar ik heb mijn straatje weer schoongeveegd. :) 

Alle bladeren van de straat verzamelen zich in mijn hegje en eronder, dus even een beetje opgeruimd. 

Er zit tamelijk veel vocht in de lucht, want het duurt lang voordat vooral mijn jeans droog zijn. Dat is in de zomer anders. Maar goed; geen vocht van drogend wasgoed in huis, dus niet miepen.

Toen ik vanochtend de tuindeur open deed en de hordeur ook maar haha en ondertussen de meterstanden op ging nemen in de gang,  lag er ineens een drolletje in mijn huiskamer. Een drolletje?????? Nee toch?

Leek niet op kattenpoep (dat stinkt meer en is groter) dus maar gaan zoeken welk dier dacht dat hij even vrolijk binnen kon poepen. Ik kom uit op een egel. Zou die ook zo snel weer de kuierlatten hebben genomen? Hij/zij is welkom in mijn tuin - altijd genoeg slakken, maar binnen doen we maar niet. Nu de deur maar open houden, mocht hij nog ergens binnen zitten dan kan de egel weer naar buiten. En een lekker plekje zoeken om te overwinteren. 

Al kan ik me voorstellen dat een egel nog niet aan winter denkt. Het is nu 20 graden met de zon op mijn terras. 

Oh....tot de conclusie gekomen dat ik dat drolletje kennelijk zelf mee naar binnen heb gelopen, onder mijn tuin-schoenen (nou eigenlijk namaak-croqs) toen ik gisteren de voortuin aan het snoeien en opruimen was. En als blinde vink dat niet gezien had en dus drolletje in de gang lag (dacht dat het los blad was; later op te ruimen/vegen) en onder mijn binnenbirkenstocks mee naar binnen nam.

Maar hoop echt dat er een egeltje in mijn tuin zit. Zeer welkom! Loop maar om door de brandgang en dan hoppa...zo naar binnen! Geen muur of hek en genoeg verstopplekken.

Ga nu lekker even buiten de weekendkrant lezen en genieten van de zon. Want na dit weekend wordt het weer 'normaler' weer. Mag ook wel, want dan is het ook al weer bijna November. Nu nog even lekker in een T-shirt zonder jas buiten zijn. Zalig!

De trein ging...niet!

Neem expres een trein (of soms wel twee) eerder zodat ik:

 

a. kan zitten in de trein en 

b. nog even rustig kan bijtrekken van de reis en wat extra werk kan doen voordat ik aan het werk moet en 

c. Nog even koffie kan halen voor mijn collega's en mijzelf. Waar ik meestal zit, mijn werkplek, is er geen tijd of gelegenheid om koffie te halen. 

Rolde de streekbus uit en liep al automatisch naar de roltrap van het spoor waar over 3 minuten de intercity van 07.14 uur zou vertrekken. He...niets op het bord te zien?! Vertraging of zo?

Raar...ook niet op een ander spoor? Wat nu? Het boemeltje nemen? Dan doe ik er een kwartier langer over totaal. Over Amsterdam reizen dan maar, had nog een paar minuten voor die Intercity vertrok. Snel op de app gekeken voor de aansluiting daar en dat viel mee gelukkig. Niet als een gek haasten. Gewoon als een gek lopen. Heb een hekel aan overstappen (weer slepen met je tassen), maar geen andere optie. Want de volgende intercity rechtstreeks naar mijn station was ook nergens zichtbaar en reed dus ook niet. 

Op de NS Reisplanner zijn alle rechtstreekse intercity's vanaf mijn station doorgestreept aka onzichtbaar. Dus ik moet als ik er snel wil zijn toch voorlopig over Amsterdam reizen. En doe er langer over. En ben een kwartier later dan ik zou willen op kantoor. Dus dat of het boemeltje, die dan bij iedere dikke boom stopt. En bij sommige dikke bomen ook nog lang stilstaat. Of ik moet overstappen op Dikke Boom Station. Nog steeds is het resultaat een veel langere heenreis.

Bij nazoeken blijkt dat volgende week ze er weer instaan. De intercity's. Maar nul waarschuwing vooraf gelezen. En ben daar best wel alert op. 

Nu gooi ik in het Universum dat Scotty me gewoon vanaf nu overal heen beamt. Geen volle treinen, bussen of perrons of door de regen naar de bushalte fietsen, gewoon bzzzzzzzzzzzzzz....in de gang met mijn werkoutfit en laptop upgebeamt worden naar de werkplek. En dan ook graag weer terug op tijd. Nul tijdverlies. Wacht...ik laat mezelf tegelijkertijd klonen, dan kan die kloon naar het werk en ik lekker met mijn kleinkinderen spelen of ze naar school brengen of door de bladeren rollen. Win-win!

Powerrrrrr

Bezig met mijn begroting 2023. Twee scenario's. Of eigenlijk drie. Eentje met een inkomen uit salaris en eentje met een WW-uitkering (70% van huidige bruto salaris) en dan na 2 maanden (verwacht ik) hoppa....in de bijstand (Ossenworst scenario). 

Nog steeds, rekening houdend met scenario 2, zoveel mogelijk aan het schrappen in 'leuke' maar niet echt noodzakelijke dingen, zoals abonnementen op een krant, omroepvereniging, online lezen, museumjaarkaart etc. En daarbij goed bedenken waar ik wel energie van krijg, dus NIET schrappen nog. Het enige wat ik tot nu toe en al die magere jaren hiervoor nooit heb opgezegd is mijn bibliotheek-abonnement. Daardoor kan ik wel veel lezen, zonder hoge kosten, kranten bekijken, tijdschriften zonder ze zelf te hoeven kopen of een abonnement erop te hebben. En na het lezen weer terugbrengen, dus ook geen stapels 'bewaarspul'. 

Musea ben ik het hele afgelopen jaar erg weinig geweest. Vooral ook om de reiskosten erheen. Alsof ik me totaal niet meer 'vrij' voel om lekker te genieten. Eigenlijk sinds dat zwaard van Damocles boven mijn werkhoofd hangt. Bange sneu-neus geworden. Dat doet stress kennelijk met mij. Ik trek me terug uit tsja...uit het leven. 

Niet doen Citroen!

Dat ik niet meer (of slechter) kan zien dat er nog genoeg opties zijn en dat ik ook tijd mag nemen om te niksen, te genieten van het leven en dat werk uiteindelijk maar werk is. Dat ik de dagen waarop ik niet werk ook met gewoon leuke dingen mag vullen, niet alleen nuttige zaken. Of helemaal niet vullen. Gewoon lanterfanten.

Dook de schuur en en moest daar van mijzelf een kwartiertje schatgraven en die schatten doorgeven aan de Kringloop. Niet meer dingen bewaren voor "misschien krijg ik er dan wel zin in om dat neer te zetten", maar loslaten. Dus direct in de fietstas en dan zo meteen even een ritje Kringloop. ALLEEN brengen. 

Ook in de voorraadkast hetzelfde gedaan. Daar staan ook vazen, glazen objecten, plantenpotten en ik vond nog een fonduepan die ik al zeker 20 jaar niet meer gebruik. Ze mogen 'm ook weg mieteren, maar ik hoef deze pan (grote doos zeg!) niet meer mijn ruimte in te laten nemen. Vooral omdat ik er al zo lang niets meer mee doen.

En wie gaat er in zijn eentje fonduen? 

En zo 1999 fondue. Met zo'n brandertje eronder. Met spiritus. Mijn fietstassen zitten al propvol en die zijn groot, heel groot, dus dat voelt wel als een goed gedane opruimklus. 

Die pan kan er niet eens meer bij. Voor de volgende ronde dan maar. Ga....dan!!!

Daarna rondje 'stad' gelopen, maar omdat ik vooral aan het weggeven ben, vond ik het ongepast om direct weer nieuwe dingen te gaan kopen. Dus daarna via het bos richting huis, in het bos nog even lekker bij het meertje gezeten. Niemand te zien en het was nog wel prachtig weer. Was gewoon in mijn zomerjas met daaronder een T-shirt. Bijna zweterig.

Ook nog weer een sollicitatie de deur uitgegooid. Nou ja, de digitale deur dan. Alweer goed nagedacht wat mij voor die functie aantrekkelijk maakt voor de werkgever en daarop mijn brief geschreven. 

Als bestuurder van een door onder andere mijzelf opgerichte stichting had ik toen regelmatig contacten met de instellingen die in de vacature staan. Dus hoop dat dit een plus is.

Oh ja...nog even bedenken wat ik naar mijn werk aan doe voor Powerrrrrrrrrrrrrrrrrrr-outfit (voor mij powergevend dan he...), klaarhangen inclusief schone onderbroek en dan is het weer gedaan voor vandaag.

Mazzeltje

Precies op de juiste tijd moest ik reizen om thuis verder te gaan werken. Op tijd om de gedeeltelijke zonsverduistering te zien. Want ook precies op dat tijdstip, kwam de zon achter de wolken vandaan en achter het gebouw waar ik werk. Bijna symbolisch.

Prachtig dat hapje uit de zon. Een soort Pac-Man gevoel. Maar zo blij dat ik het kon en mocht zien. Gewoon gratis. 

Alleen maar even omhoog kijken, met zonnebril. Op dat grote plein stond ik daar als enige te genieten. De rest had haast of wist het niet. En thuisgekomen was het alweer voorbij.

Ja, mazzel gehad.

Piet

Een hoge piet zou vorige week langskomen, maar niet langs mijn werkplek, nee; niet nodig en ik snap precies waarom. Dan ziet hij onze stagiaires met twee uur ervaring natuurlijk die het werk van medewerkers uitvoeren. En dat willen we natuurlijk niet wereldkundig maken. Al VerRuttiaanst mijn leidinggevende dit ongetwijfeld ook weer prachtig. Dat een ervaren kracht meekijkt. Oh ja, die zelf ook maar 2 ervaringen heeft, maar dat is ook ervaring uiteraard. 

Ooit las ik dat je 10.000 uren moet hebben gedraaid wil je echt routine hebben. 

Niet op reageren Lena. Is totaal zinloos en meerdere collega's zijn hier al op stukgelopen of een burn out door opgelopen. Of gewoon weggegaan. Zo goedkoop mogelijk is het beleid zo lijkt het. 

Hoorde dat er alweer een collega is opgestapt. 

Wat zou ik graag in zijn sollicitatie-schoenen staan; kunnen zeggen dat je weggaat omdat je iets hebt gevonden en niet omdat je weg moet omdat het werk 'op' is. Mijn werk niet nodig is daar. Dat gaan stagiaires doen. De klok tikt door en ik heb het gevoel dat ik keihard de boot ga missen. 

Dan laat ik me dus regeren door de angst weer terug te vallen in het grote niets. En zelf weer een niets te zijn. Met niets. 

Daar wil ik niet meer zijn, niet in mijn hoofd en niet fysiek, dus moet ik slimmer solliciteren. Nam expres twee treinen later, zodat ik kon zitten. Had die ook nog vertraging, dus feest. Maar niet zeuren; zitten kon ik. Net als in de bus terug. Had een stuk van de zaterdagkrant mee, dus kon ook nog lezen. Zeur niet zo! Trouwens; niemand om tegenaan te zeuren, dus dat schiet ook niet op. 

Thuisgekomen mijn relaxoutfit aan (nachtkleding alvast), kleding voor morgen uitzoeken dan hoef ik daar helemaal niet meer over na te denken. 

Eten had ik al uit de diepvries gehaald, dus opwarmen en klaar. Erop letten dat ik op tijd naar bed ga, zodat ik voldoende slaap krijg. 

De boot missen, de trein aan me voorbij zien rijden; allemaal dynamisch en kennelijk voel ik me dat nu geheel niet. Hoe kan ik dat veranderen? 

Opruimen; begin gewoon!

Kon er uren (ok; beetje overdreven) vooral naar kijken; mijn te volle voorraadkast. Waar moest ik beginnen? Totdat wijze raad van the Flylady me te binnen schoot. Zet je timer op 15 minuten en begin gewoon. Gaat de timer af dan ben je klaar. Dus dat maar gedaan. En had al direct een mand met lege glazen potten in het zicht. Heb ik die ooit nodig gehad? Ga ik die nog gebruiken? Word ik opeens een fanatieke jammaker? Nou nee...

Dus niet in je huis bewaren, maar in de glascontainer. Kunnen ze recycled worden. Stopte ze onmiddellijk in een plastic tas en daarna ook meteen afgevoerd naar de glasbak. Zodat ik niet later nog even kon terugkomen op 'weg ermee'. Begon het ook nog te gieten, dus lekker net op thuis weer thuis.

Dat scheelde alweer een stukje plank en die ruimte kon ik goed gebruiken om mijn voorraad (in bakken met deksel voor bloem, meel, suiker en dat soort aanvreetbare waar) anders in te richten. Vooral kijken naar wat gebruik ik werkelijk regelmatig. Wat maar een paar keer per jaar en wat eigenlijk nooit. Dat laatste mag dan naar de Kringloop of een weggeefkastje bij de kerk hier in de buurt. Let ook op de houdbaarheidsdatum. Geen oude zooi weggeven. 

Zo; dat voelt beter; iets nuttigs gedaan en de eerste stap gezet. Merk dat ik door de week er bijna niet aan toe kom. Laat thuis van mijn werk en eigenlijk geen puf meer om iets nuttig te doen, behalve eten koken en afwassen. Maar dit is toch wel prettig; de controle terug krijgen over chaos. 

Uiteraard kan/mag ik zo vaak de timer zetten als ik zou willen. Maar niet overdrijven en de hele dag opruimen. Dan sla je door. En dat is ook weer niet gezond. 

Maar merk wel dat dit me motiveert om door te pakken. Iedere dag iets. En omdat de klikko geleegd wordt nog fijner om de weggooizaken echt weg te mieteren. 

Kleding voor de werkdag uitgezocht en klaar gehangen. *Eerst even kijken of het niet regent in de ochtend als ik naar de bushalte fiets* 

Slingers

Vanwege de busstaking konden er bussen uitvallen. Toen ik naar huis ging moest ik niet 8 maar 23 minuten op de volgende bus wachten. Tsja en dan is hij natuurlijk extra vol. Dat was de afgelopen dagen ook al zo.

Gelukkig viel het mee; wist dat ik toch nul verplichtingen meer had. Lekker naar huis. En weekend.

Scheurde een auto me nog bijna van de sokken. Hier in de wijk is het 30 km. En de (waarschijnlijk kleine lul-hebbende) man scheurde als een idoot door de bochtige straat, alwaar hij zijn auto wel 1 minuut voordat ik mijn fiets in mijn schuurtje zette, voor zijn huis kon parkeren. Winst!

Had de avond voor ik naar mijn werk ging slingers in mijn werktas gestopt. Wist dat een collega jarig zou zijn (gehoord, onthouden en uitgezocht) en dus die rond zijn bureau gehangen/geplakt. Pas toen vroeg een andere collega of er iemand jarig was. Oh...goh... Leidinggevende was weer eens briljant afwezig in het opmerken. Wel roeptoeteren dat hij binnenkort ook jarig zou zijn. 

Ga dit weekend wel een verjaardagskalender scoren of gewoon printen of zo (en declareren; ben niet geheel simpel), want zo eenvoudig is het om een blije collega te hebben. Gezellig, er wordt aan je gedacht en je hebt instant teambuilding. Net een stapje extra moeite doen. Waarom niemand anders dat doet? Omdat er dus nul samenhang is, veel stress, een onveilige werksituatie. 

Stoorde me nog aan de chaos in de la van de leidinggevende. Die er niet was. Zocht een sleutel, maar er lag een hele collectie. Zonder label. Wat is nou waarvan? Na ze allemaal te hebben uitgeprobeerd paste er geen eentje. Lekker dan. Dan dus maar niet op slot die ene 'belangrijke' deur.

Nu ben ik zelf ook geen opruim en netheidswonder, maar juist daarom hou ik van overzicht. Vaste plek, duidelijke plek en daardoor niet hoeven denken, maar gewoon direct kunnen zien hoe of wat. 

Moet van mijzelf mijn voorraadkast doorlopen en vooral veel wegdoen. Het systeem van mandjes is dichtgeslibt vind ik zelf. Potten en blikken opgestapeld. Niet handig dus. Wat wel symbolisch is voor hoe ik momenteel leef. Hahaha...dichtgeslibt, teveel overbodige zaken aan mijn hoofd en in mijn mentale kasten. Mijn dochter zei me ooit heel wijs, dat mijn voorraadkast om de hoek ligt; de supermarkt. En hoe vaak ben ik ziek, zwak en misselijk en greep ik mis naar iets?

Dus hou een basisvoorraad aan, maar overdrijf niet (meer).  

Overdrijf wel in contacten met mensen die je lief zijn. Daar ben ik de laatste weken zeer zeer slecht in geweest. Vind ik zelf dan. Dus natuurlijk krijg ik dan ook niets terug. En doe ik het daarom? Om iets 'terug' te krijgen. Dat is dan nog steeds niet erg sympathisch en nogal egocentrisch. 

Geniet nu even van een heerlijke Cup-shut-the-fuck-up. Tuindeur open en keukenraam idem dito. Lekker doorwapperen. Vooral in mijn kop. 

Afbeelding van Karolina Grabowska via Pixabay 

Mijn eigen slingers maar weer eens ophangen om een ontspannen weekend te hebben. Kom op! 

Opzeggen

Mijn ervaring met het opzeggen van een abonnement is dat je dan opeens WEL korting krijg aangeboden. En dat is juist in sommige gevallen mijn inzet. Want ik wil (nog) niet ervan af, maar wel lagere maandlasten.

Hoppa, direct 10 euro korting per maand bij de eerste opzegger. Mooi aanbod voor een ander digitaal abonnement erbij, maar dat doen we maar niet. De kosten verlagen was het doel. Niet extra erbij nemen. 

De volgende die ik ga regelen daarvan weet ik ook al dat ik altijd korting krijg. Die erna die kan er helemaal uit. Lees wel op een andere manier de aktualiteiten. Oh ja; in de bibliotheek. 

Methodisch doorgaan en dan kan mijn begroting er beter uitzien voor 2023 met zo min mogelijk verplichtingen. Begroting opstellen met een aantal opties; werk, uitkering en bijstand. En de administratie weer bijwerken. 

Het liefste was ik de dag waarop ik dit typte in het grote niks ondergedoken, niet wakker worden uberhaupt, maar dat gaan we maar niet doen. Aanpakken en doorpakken. Niet blijven liggen en wegduiken voor wat nodig is. Aangaan ook al voelt het niet fijn. Wat mot dat mot.

Alweer sprak die collega over een droomjob (weer een andere) voor mij die hij voor ogen had en dan moest ik maar even snel een praatje aangaan met die partij en dan zou hij ook wel lobbyen. Maar: WIL ik daar wel werken en is dit iets voor mij en is dit niet meer zodat hij straks ook onder de pannen is als de hele bups toch naar die andere club gaat. Immers: ik wil bij voorkeur in mijn omgeving werken en minder tijd kwijt zijn aan reizen en dat is dit niet. 

Dus moet ik onthouden wat voor MIJ goed is. Ik hoef niet meer iemand te pleasen toch? Behalve mijzelf. Was helemaal sufgeluld.

Alweer een sollicitatiebrief eruit gedaan. En door en door. Het scheelt dat ik goed kan schrijven en mijn CV up to date is en blijft. Oh...direct de dag erna de afwijzing binnen. Dat geeft de burger moed. Niet. Maar dapper doorgaan dus.

Voordeurbel deed het niet. Gelukkig zag ik diegene voor de deur staan.  Nieuwe batterijen erin en opschrijven dat ik nieuwe voorraad koop en ook weer gemaakt. 

Had voor mijn verjaardag een mega bos bloemen van een broer gehad. Zo enorm groot en duur en voelde zo dat dit niet bij mij past. Word een beetje droevig van zoveel overdaad, wat na een weekje weggemieterd kan worden. Geef mij maar een mooie buitenplant, waar ik jaren plezier van heb. Binnenplanten ben ik ook niet zo goed mee merk ik. 

In een stuk oasis de veel korter geknipte bloemen en takken gezet in een lage schaal. Dat oogt  voor mij prettiger dan zo'n grote vaas waar ik de bloemen niet echt goed kan bekijken en tegenop kijk. En dan kan het hoop ik nog een weekje staan. Improviseren en creatief denken dat kan ik gelukkig nog merk ik. En heb ik hard nodig als tegenwicht tegen de stress die het gedoe met en op mijn werk me oplevert. Deze week alweer onbegrijpelijke zaken waar ze de jongste bediende zonder ervaring werk laat doen waar je wel degelijk ervaring en opleiding voor moet hebben. Maar zo goedkoop!

Wat een ontevreden en moeilijk blij te maken mensch ben ik toch; krijg je een keer bloemen is het weeeeeer niet goed! 

Ondertussen was de zon opeens tevoorschijn gekomen en besloot ik mijn was lekker buiten te hangen in plaats van binnen op een wasrek. Minder vocht in huis en aangezien het ook nog waait is de was straks weer lekker snel droog. 

Helpt goed tegen somberheid merk ik. Wasjes doen en wapperen. Misschien mijzelf eens aan de droogmolen laten wapperen? Wel veel knijpers nodig dan.

En oogschaduw en mascara opdoen (zie 6.45). En lipstick. Helpt ook. 

Organiseren

Methodisch(er) is naar aanleiding van het me verbazen en ergeren aan de volle kasten, lades en andere opbergruimtes bij mijn moeder in huis, me op mijn eigen huis te concentreren en kijken hoe ik zelf dingen daar kan verbeteren. Kan best zijn dat mijn dochter zich weer aan mij ergert. Met mijn te volle kasten. En alles uit het jaar kruik nog te voorschijn kunnen toveren. 

Daarvoor kijk ik dan altijd graag naar verschillende opruimtips online. Maar ook bij diegenen die een beetje out of the box (veeeeel boxen) kunnen denken en niet direct je verplichten om direct alles weg te gooien en wat je over mag houden (twee dingen) in mooie mandjes, dozen etc te stoppen en eerst te knuffelen of zo.

Kijk naar wat je wil, naar hoe bijvoorbeeld je ideale keukenla (leeg hahaha) eruit zou moeten zien. Hoe kan je dat voor elkaar krijgen? 

Uiteindelijk is er maar 1 geheim; begin gewoon!

Mijn keukenla leek georganiseerd, maar bij het leeghalen van die la, bleek dat er 367 binders voor vuilniszakken in lagen, 4700 clipjes van broodzakken (voor je weet maar nooit), oude plastic zakken die ik nooit meer zou gaan gebruiken, nog meer zaken die er kennelijk al jaren in lagen voor het geval dat, maar dat "geval" was nog nooit aan de orde geweest, dus WEG ermee. Oh ja, en ik spaarde plastic doppen voor iemand op mijn vrijwilligerswerk, maar die werkt al twee jaar niet meer op die locatie. Dus eens kijken of ik daar ook een goede bestemming aan kan geven.

Nu heb ik alleen mijn collectie van pleisters (jemig...kan een heel been (en dat zijn flinke benen he die ik heb) volplakken met pleisters!) en een EHBO-doos, die ook nagekeken moet worden of daar wel inzit wat echt nodig is nog 'over' om die een goede en vooral logische plek te geven. Zat in de keukenla, maar totaal onoverzichtelijk op die manier. 

Misschien moet ik daarvoor in de trapkast een plankje erbij maken. Zeker een doorzichtige doos (Ikea of Action) aanschaffen (of nog even door mijn huis lopen of ik er nog eentje heb staan ergens) en daar alles qua pleisters, indoen. Hou van een systeem aanhouden, dus dan graag wel allemaal hetzelfde soort dozen. Dezelfde uitstraling in ieder geval. Geen ratjetoe. En dat ik direct kan zien wat erin zit en hoeveel. Dan ben ik kennelijk een 'Bee'.

Kan ik er, zoals al die sites doen, nog een mooi label op fröbelen in een fraai handschrift: "Pleisters", maar aangezien de doos doorzichtig is, is dat tamelijk stompzinnig. Er zitten geen bloembollen in tenslotte. Geen doos (behalve ikzelf) in huis, maar wel een lege schoenendoos, dus gebruikte ik die tijdelijk. De keuken is weer netjes en lekker een geordende vrij lege la nu. Nu nog de besteklade aanpakken. Daar had ik al een bestekbak voor gehaald, maar die is nu in gebruik bij de 'rommella'. Die nu georganiseerd is daardoor.

Een opruimcoach-advies. Label de plek in je kast waar de dingen horen te staan. Geef alles een vaste plek. 

Zo stoorde ik me deze week aan de oplaadkabels van mijn telefoons (werk en prive). Die lagen altijd zo voor het grijpen op mijn buffet voor als ik thuiskwam; hop telefoon aan de lader in het stopcontact daar in de buurt. Lelijk. Kan ook in een makkelijk te grijpen mandje/doosje in een la van dat buffet. Nu ook nog dat ding van mijn gehoorapparaten (ook een oplader) weg werken daar. 

Mijn hal(letje) is vrijwel altijd netjes, sinds ik tijdens collectes voor goede doelen veel in de hallen van buurtbewoners mocht spieken en bij sommigen een uitnodigende opgeruimde ruimte zag en bij anderen zooi van schoenen, kranten, sleutels en dingen die mij een onrustig gevoel gaven. Dat maakte dat ik met andere ogen naar mijn eigen entree kon kijken. 

Door dichte schoenenkasten en het schoenenrek aan mijn dochter te geven (haat die open schoenenrekken) ziet het er direct netter uit. Een rekje om mijn tas (1 haak is al genoeg eigenlijk) aan op te hangen maakte ik, een rekje voor de jasjes van de kleinkinderen (op hun hoogte) en alles in een kleur die bij de rest van de hal past. En een sleutelkastje, waar ik de diverse sleutels en toegangskeys inhang, altijd als ik thuiskom. Geen sleutel in mijn jaszak houden of op de tafel neerleggen of op een kastje.  Een vaste plek, een vaste routine. 

Oh organiseren, zo leuk. Kan er uren naar kijken! Welk type opruimer bent jij?

Let op, hang op, kappen nou!

Weg met die sombere gevoelens dat het misschien wel weer de foute kant op gaat met mijn werkzame leven. En mijn financiële leven. Dat ik niet in staat ben om wat anders -  en zinnigs graag - te vinden. Weer terug moet naar 'Start', zonder kanskaart. Wat voelt als De Gevangenis.

Dus sta op tijd op, blijf niet zoals je zusje die al jaren somber, moe, bang, dwangmatig en angstig is, niet in staat om een verandering in haar leven tot stand te brengen, niet werkt daardoor, blijft hele ochtenden in bed liggen, maar pak het leven bij zijn lurven en jezelf ook tegelijkertijd en DOE iets! Kom in actie. 

Direct maar na het douchen zaterdag, ook de badkamer een sopje gegeven. Ruikt lekker en geeft een voldaan gevoel. De witte was in de wasmachine gedaan, klein wasje - in de herfst en winter minder witte katoenen kleding, dus op het korte programma. Tuindeur open, ventileren en frisse lucht!

Boodschappen gedaan, oud papier weggegooid en plastic en flessen. En alweer verbaas ik me erover dat mensen hun afval zomaar naast die brengparkjes dumpen. Waarom nou toch? Als de bakken vol zijn, dan neem je je troep toch weer mee naar huis? Of zoek een andere vuilnisbak.

Koffie gemaakt, lekkere boterham van een brood van gisteren voor maar 50 cent. Gewoon volkoren brood, niks mis mee. Was opgehangen, wel binnen want het regende.

Een grote blauwe klapkrat met schilderspullen uitgezocht (vooral veel overbodige en opgedroogde zaken wegmieteren) en in een doorzichtige (dus zichtbaar wat erin zit) doos van Ikea gedaan. Maatje groot die doos. Ooit gaf ik een workshop schilderen waar ik toen werkte aan collega's en kocht veel kwasten, kleine ezeltjes en dat soort spullen. Staat al meer dan 10 jaar stof te vergaren. 

Toen ik bij mijn moeder was vorig weekend viel me op dat zij zoveel spullen (vooral klein spul) heeft en zo verschrikkelijk onhandig in de keukenkasten opgestapeld en neergezet dat als je bijvoorbeeld de sinaasappelpers moet pakken, je dan eerst 3 frutseldingen weg moet halen, anders gaat dat apparaat niet uit het kastje. Dat doet ze al jarenlang dan zo. 

En dan ook nog overdwars eruit, want anders past het niet.  Nooit een bord of zoiets zo kunnen grijpen, altijd eerst 5 zaken weghalen. Alles staat gestapeld op, over en door elkaar. In elke kast van haar huis. Haar kledingkast, zoveel heb ik bij lange na niet. 

De deur van haar douchecabine, dus ook nog eens met hoge instap,  gaat niet helemaal open, maar op een ruime kier. Voor mijn moeder genoeg om doorheen te glippen, maar glippen moet je juist niet doen als je niet zo stabiel meer staat. Ook in de badkamer is alles volgebouwd. Niets voelt comfortabel. Een washok met daar ook nog eens de wasmachine en droger ingepropt. En die afschuwelijke deur met zogenaamd ondoorzichtige ruitjes waar ik zeer slechte herinneringen aanheb. Waarom in een badkamer een deur met ruitjes?

Dus me voorgenomen om de zaken in mijn huis wat meer te ordenen, want ik denk dat ik dezelfde trekjes vertoon. Bewaren voor je weet maar nooit (zie schilderspullen) en dan tot het kleinste puntenslijpertje. 

Hoeveel van die dingen heeft een mens nodig? Het teveel mag naar de kringloop heb ik besloten. Alweer kritisch door mijn eigen huis en hamsterverzamelingen uitdunnen of helemaal wegdoen. 

En ook nooit kan mijn moeder direct wat vinden (meer). Waar stond/lag/was het ook alweer. Die pleisters...boven? In de kelderkast (met verschrikkelijk hoge afstap en dan nog eentje en zo nauw dat ik daar mijn kont (en ja, die is te groot) niet kan keren en dan heeft mijn moeder op de keldervloer ook nog haar netten met perssinasappels liggen. Zo makkelijk voor het grijpen. Maar niet heus.)? 

Heel heel vroeger, 50 jaar terug of zo, was daar het aardappelhok. Sloeg ze daar een mud aardappels op, voor de winter of zo. En aan het eind van het seizoen altijd van die enge aardappelmonsters met van die lange uitlopers eraan. 

De wekelijkse meterstanden opgenomen zoals altijd op zondagochtend. Nog geen verwarming aangehad. Is nog niet echt noodzakelijk, al wordt het wel steeds killer nu het herfst is en ook nog eens nat is buiten. Al zijn de nachten niet echt koud te noemen. 

Nu al nadenken over de komende maanden. Abonnementen opzeggen, want ik weet niet of ik die dan nog kan betalen. En dus nu al in aktie komen, want straks is het te laat. Strepen en opzeggen.

Zou willen dat dit allemaal niet nodig was en is, maar ik moet wel, wijzer geworden door eerdere ervaringen. Het is lastig om als je al in een periode zit met veel minder netto inkomsten, dan nog direct te kunnen besparen op abonnementen. Het duurt altijd eventjes voordat het daadwerkelijk opgezegd is. En weer lid worden gaat in een poep en een zucht. En vaak ook nog met leuke welkomstgeschenken. Dus ik kijk ook naar alternatieven. Dus weer met een stofkam door mijn administratie.

Voel me dan wel administratiekantoor Citroen hoor. Let hierop, regel dit, geen nieuwe verplichtingen aangaan nu. Kan niet. Te onzekere financiële toekomst momenteel. 

Blij dat ik nog even lekker in de tuin heb kunnen rommelen. Eindje gefietst ook nog. En mijn nieuwere telefoon, die ik van mijn dochter kreeg, kon installeren. Wel weer even opzoeken online hoe dat ook alweer moest en zo blij dat ik diverse wachtwoorden methodisch noteer, zelfs in steno dus onleesbaar voor een leek, dus ook weer terug te vinden, net als de pincode van de simcard etc. Dan heeft al die administratie toch nog zin. En eerst even een goed Youtube filmpje bekijken want voor mij geldt meestal als ik iets gezien heb, dan snap ik het beter. 

Merk wel dat de somberte op de loer ligt en die wil ik echt niet welkom heten. 

Get fresh

Hehe....weekend zei ik tegen mijn collega's toen ik afsloot en het pand verliet. Zij zuchten ook online mee, we maakten een gebbetje, waren met een leuk en vooral gezellig team. De notoire zeikerds waren er niet.

Er werd hard gewerkt, met alleen in de pauze even tijd voor onszelf. Maar prima. Even flink wat dingen kunnen afhandelen. Zonder leidinggevende of manager op de vloer. 

In de ochtend voor ik naar mijn werk ging, de auto van mijn zoon op een plek in een garage op het vliegveld gezet. Daar kon hij ook zijn sleutels ophalen en geheel gratis. Altijd handig dat soort opties. Lekker mistig zo vroeg in de polder en een stuk gaat over een onverlichte weg. Weinig verkeer nog, dus geen idioten nog op de baan. Daarna door naar de trein en ook heen had ik een zitplaats. Hoera! En zelfs kaartcontrole.

En de trein terug leek wel extra lang en er was eindelijk eens plek genoeg. Tot Zuid, maar zelfs toen kon vrijwel iedereen zitten. Unicum. Uiteraard had ik mijn tas en laptop op schoot en niet aso op de stoel naast me.

Thuisgekomen, later dan normaal, maar he...ik kon zitten echt mijn best doen in de weekendstemming te komen. Thuiskleding aan (nou ja, in dit geval alvast mijn nachtkleding met een lekker dik vest erover), overal waxinelichtjes aandoen en wat kaarsen. Genieten van het opruimen van de werkspullen en mijn eten maken. 

Met aandacht (ok...niet; achter de laptop van alles en nog wat lezen en ondertussen ) eten. Maar die kaarsjes dat maakt het gezellig en knus. 

Fresh zal ik niet worden dit weekend. Maar heerlijk filmpje uit de tijd toen dingen nog overzichtelijk leken. Och nee...ook dat is niet waar. Net moeder geworden in dat jaar en een echtgenoot die 3 weken na de geboorte van zijn kind reiskriebels kreeg. Dus zoek het maar zelf uit. Een prelude op wat komen zou.

Hoe fresh zijn jullie dit weekend?

Gaat 'm niet worden

Nul baanzekerheid bij huidige werkgever. Nul commitment om me te houden ook, zo vertaal ik. 

Heb nu gehoord van de oppermanager dat mijn project naar een andere partij gaat, ongeacht de aanbestedingsresultaten. Dus dat vervalt dan per januari 2023 sowieso. Dan kan ik voortaan gewoon mijn contract-uren met mijn baan invullen. Ook goed. Alleen is dat project leuk werk, veel contact met mensen, advies kunnen geven en echt mogen luisteren. 

En hij kon me verder niets over de toekomstplannen vertellen. Niet of ze me heel graag wilden houden, of mijn contract verlengd of veranderd ging worden naar een vaste aanstelling. Niets. Het kan wel, maar hij wil het niet. Of mag het niet van de opper dikkedeur. Ik hoor dus niet bij de 'vaste schil'. Lelijke uitdrukking voor wij doen het zo goedkoop mogelijk en met zo min mogelijk vaste contracten. Kunnen we je zo weer kwijt als het moet.

Dus in het slechtste geval ben ik per januari 2023 weer werkzoekend. Dat doe ik nu al, werk zoeken, maar de tijd gaat dringen en mijn stress daarover neemt toe merk ik. Plus het constante gezanik en gezeik en nul samenhang of gevoel van wij doen het met z'n allen op de afdeling. Krabbenmand-toestanden. 

Vandaar dat ik tijd moet nemen om te ontstressen. Voor het broodnodige tegenwicht. Maar met die CSI toestand bij mijn moeder en het besef dat ze steeds meer zorg nodig gaat hebben dan voorheen en sneller dan ik had ingeschat, gaat dat nogal lastig. Plus gezanik met een zus daarover en dan heb ik het nog niet eens over broers, die er ook wat van kunnen.

De wetenschap dat ik het risico loop weer een enorme stap terug te moeten doen in mijn inkomen me totaal niet vrolijk maakt. En dat is nog mild beschreven. Ik kan het wel, maar het is een karig bestaan. Geen bal aan. En dan heb ik het nog niet eens over alle regels waar ik me dan verplicht ben aan te houden. 

Kocht voor de kleindochters een leuk kinderboek in het kader van de kinderboekenweek en omdat ik zelf dol op boeken ben. En lezen dus. Iets vrolijks en nog niet eens voor mijzelf. De dame in de winkel was zo aardig en betrokken. En ze hadden een mooi project om het lezen en kopen van boeken op school te stimuleren. Daar deed ik graag aan mee. 

Wel het hele winkelcentrum afgezocht naar een fietsenwinkel met fietstassen. Mijn oude fietsenwinkel bestaat ook al niet meer zag ik. Kon die tassen ook wel online bestellen, maar ik was er nu toch en wilde ze eigenlijk  - voordat het weer gaat regenen - op mijn fiets monteren. En ik weet dat het van de week dus alweer gaat regenen. Vond ik er eindelijk eentje, accepteerden ze mijn vvv-bon niet. Bummer! Het is juist zo leuk om met gesloten beurs zaken te doen. Ik bewaar ze altijd voor dit soort duurdere aankopen.

Moest ook nog een pakje ophalen wat mijn dochter me had opgestuurd en ik naar een ophaalpunt had laten sturen, want dat kwam me beter uit qua tijden. Bleek niet te kunnen opgehaald door mij, alleen met de ID van dochter kreeg ik het mee. ID opgevraagd. En nog later werd er gezegd, alleen met de dochter in persoon erbij. Dochter zei nog dat als ik het naar een kluisje had laten sturen er geen enkel probleem was. Kon ik het zo ophalen. 

Gelukkig kon ik nogal overtuigend brengen dat dit echt echt echt (met haar ID op mijn telefoon) mijn dochter is dus goh...sta je daar dan met lege handen.... En ik had het zelf naar dit ophaaladres gestuurd omdat ik die dag niet thuis was. En het was nog wel zo'n speciaal pakje voor me...

Kreeg het toch mee uiteindelijk.

Slijmbal he.

Heerlijk de was buiten kunnen drogen. Moet eigenlijk ook nog het gras maaien (voor de laatste keer of zo), maar nul zin in.

Heb de auto van mijn zoon te leen want hij is op vakantie. De ruitensproeier deed het niet, dus die zal wel leeg zijn. Moest even zoeken hoe ik de klep open moest krijgen en gelukkig had ik nog voorraad van die vloeistof. Snel aangevuld en fijn dat dit het ook weer goed doet. 

Maar lekker ritjes maken dat doe deed ik weinig. Want wat is die brandstof duur geworden. En in mijn begroting staat er geen ruimte begroot voor brandstof. 

CSI moeder

Werd vrijdag op mijn werk gebeld door een van mijn zussen. Dat mijn moeder in de war was en er was iets voorgevallen en het relaas wat toen volgde was ook een nogal warrig verhaal, maar andere zus was er ook en die was wat duidelijker aan de telefoon.

Die heb ik nogmaals gebeld toen ze alleen was wat er nou echt aan de hand is en hoe zij de situatie inschat.

Werd toen dus ook gevraagd of ik naar mijn moeder kon komen. De zussen durfden haar die nacht toch niet alleen te laten zijn. En ik ben zo lekker nuchter (oh ja???) en haar zuster/onze tante wilden ze niet vragen ook een stresskip en een zus van me gaf zelf aan dat ze last van angsten en dwang had en dat dit het alleen nog maar erger maakte dus zij durfde dat zelf ook niet.

Dus snel inpakken op mijn werk, naar huis spullen pakken en wegwezen. En hele agenda omgooien. Ik woon niet om de hoek.

Mijn moeder vertelde zelf dat ze wakker werd uit een nachtmerrie en overal bloed zag. Wat ook waar was, want mijn zussen troffen haar slaapkamer aan als een soort Dracula hobby-kamer. Op een muur zat bloed, op de gordijnen, overal op het tapijt, spettertjes en druppels. Waar dat vandaan kwam? 

Ze had door de kamer gelopen wist ze nog op zoek naar verband, laatjes opengedaan (bloedsporen), kasten geprobeerd te doorzoeken (bloedsporen), naar de badkamer geweest (bloedsporen). 

Kennelijk heeft ze in de ochtend dan wel een zus van me gebeld of die kwam sowieso langs, want die zit er heel vaak, bijna dagelijks, tot ergernis van mijn moeder die nooit eens lekker alleen kan zijn. Maar ze kan zich nooit heel luid uitspreken, want 'ze houdt niet van ruzie'.  Andere zus opgetrommeld die wel durft auto te rijden en naar de huisarts met moeders geweest.

Helemaal binnenstebuiten gekeerd. Geen wondjes te ontdekken. Mijn moeder wist nog steeds niet hoe of wat. Ook ondergoed zat "onder het bloed", maar heb het zelf niet gezien, dus hoe die sporen eruit zagen, en of ze met haar handen waren aangebracht, die misschien hadden geprobeerd een bloedneus te stelpen/stoppen of op een andere manier, dat verdient een CSI onderzoek. 

Toen ik aan mijn moeder vroeg of het soms een Mega-monster-mug was geweest, toen moest ze gelukkig een beetje lachen. Hou het graag luchtig, want om nu direct op dit gedrag de stempel DEMENT of zo gek als een deur te plakken is ook weer zoiets. En een derdegraads ondervraging maakt ook weer onrustig en onzeker en boos. 

Kan allemaal, kan het begin zijn van een beginnende dementie, maar hoeft ook niet. Mijn moeder gaf me ook aan dat ze bang was dat ze gek aan het worden was en opgenomen moest gaan worden in het plaatselijke psychiatrische ziekenhuis. Dus dat haar gedrag raar was, dat zag ze helder. 

Wel komt de POH langs om een MMSE test te doen. Mijn moeder herhaalt heel veel, maar is dan ook al bijna 83. En we gaan een alarmknop/ketting/horloge regelen, met haar toestemming. Ze moest er wel een tijdje over nadenken, maar omdat ze alleen woont vond ze het wel een goed plan. 

Wel verbazingwekkend dat de dienstdoende huisarts niets kon vinden ook niet na inwendig onderzoek en een zus toch meent dat ze een vaginale bloeding had van een wond bij haar verwijderde baarmoeder (al 15 jaar terug). En bovendien ook nog een TIA, waar de huisarts het ook niet over had. Het zou allemaal kunnen, maar hou je bij de feiten. En projecteer je eigen angsten niet op wat er is gebeurd of zou kunnen zijn gebeurd. 

En bovendien, respecteer de wensen van mijn moeder. Praat niet over haar (waar ze notabene bij staat!!!) maar met haar. Dus ik kreeg ook nog fijn ruzie met een zus die stampvoetend en dwangmatig de deur uitliep. 

Geweldig. 

Maar wel voorspelbaar. Zus is zo dwingend bezig om haar mening op te dringen, zonder overleg met mijn moeder, die niet simpel is en zelfs zou ze dat zijn dan nog hoor je haar mening eerst te vragen. 

Heb gordijn van de slaapkamer gewassen en met een ouderwets koud biotex sopje zijn die ook weer schoon. Matrashoes heb ik naar de stomerij gebracht. Mijn zussen hadden de meubels en de kasten al schoongemaakt. Geen foto's gemaakt jammer genoeg. Ik wel van wat ik aantrof.

Alleen de muur en vloer zijn nu nog getuigen van dit bloedbad. Muur kan geverfd of behangen worden en vloer daar moet nieuwe vloerbedekking voor komen. Was sowieso al heel oud en versleten. 

Maar had graag wat specialisten in de arm genomen die precies kunnen detecteren hoe wat en waar. 

Nu geheel gaar en hard toe aan nog even in mijn eigen omgeving en tempo wat rust te pakken. Kan net nog een uurtje of zo. En dan morgen weer me in het OV-storten. Kan ik hoop ik wel even een stukje weekendkrant lezen. Als ik kan zitten.

Zo heerlijk om ergens te lezen dat een lieve vriendin van me Oma is geworden van een kleinzoon. Goed nieuws wat ik haar zo gun. Dus met een glimlach de dag eindigen want blij voor haar en haar man.

 

Onrust

Van een collega, die dichtbij allerlei interessante vuurtjes zit, maar die ook net weer terug aan het komen is van een burn-out, juist omdat hij zo dichtbij die vuurtjes zat en zich daar veel te druk over maakte, hoorde ik diverse toekomstvoorspellingen omtrent de naderende aanbesteding. Of ik daarvan wist. Wie weet bestaat mijn functie straks niet meer. Of mijn project. 

Je hoeft maar 1 toverwoord te zeggen en je krijgt alles te horen: "vertel".

Dus hoorde ik dingen waar ik niet blij van werd, maar zo enorm niet blij werd ik ook weer niet ervan want mijn beeld van deze organisatie heb ik al. En dat werd er alleen maar completer van. 

Zijn toekomstplannen met mij, zijn niet de mijne. Daar moet ik ook beducht op zijn. Dat ik niet ja zeg tegen voorstellen die anderen wat lijken, maar waarvan ik nu al zie en weet dat dit niets voor mij is. Door de organisatie. Niet door het werk. Maar meer de uitvoering van die taken, veel te veel een papierwinkel en taken afvinken, rapportages maken dan daadwerkelijk contact met een client en klaarmaken voor een leven zonder schulden.

Echt uren hing hij aan de telefoon - hij moest kennelijk ook zijn hart geheel luchten. Maar echt luisteren kan hij niet goed. Hij zit ook met zijn eigen issues. En dat snap ik. En dan nog blijven zeggen dat hij zich niet meer druk maakt. Wat geheel niet strookt met dit gedrag.

En ik ben dan kennelijk niet goed in aangeven dat ik door wil en moet met mijn werk, waar ik altijd over klaag dat het zoveel is. En dan wel zoveel tijd verdoen aan dit. Hahaha.... En ja, ik weet dat ik goed kan luisteren en bovendien discreet ben en blijf. 

Kom ik in de ochtend extra vroeg naar mijn werk om meters te maken, hebben ook daar collega's behoefte om hun hart te luchten (of flink te stoken, zo zitten sommigen ook in elkaar) en dan voel ik me een aso als ik zeg dat ik nu toch echt aan het werk moet. Want het is juist belangrijk om wel onderling even te kunnen praten over dit soort zaken, je niet een loner te voelen. Maar nul tijd ervoor. Tenzij je er al voor achten zit en dan wel even tijd hebt. En in een kantoortuin hebben niet alleen de muren oren, maar ook het hele gebouw. Of iemand van de opdrachtgever die 'per ongeluk' langsloopt. En tegen ons zegt dat wij absoluut niet op hun afdeling mogen binnenlopen. 

Ik wil hier niet blijven werken. Dus niet onderhandelen voor een vast contract of een opleiding op hun kosten gaan doen. Blijf ik nog langer verbonden aan een bedrijf wat niet netjes met medewerkers en daardoor ook niet met clienten omgaat. Dus mijn zoektocht naar iets anders moet gewoon doorgaan. Door, door en door...

Wordt van dit alles heel onrustig. Veel te erg en dat wil ik niet. Word er ook niet gezelliger door noch vrolijker. En geen tijd en aandacht meer voor de echt belangrijke zaken in het leven. Vrienden en familie. 

Dacht op mijn vrije werkdag aan een gezellig ontbijtje buiten de deur. Ga wat leuks doen! Zelfs de wekker gezet. Uiteraard voor de wekker wakker En dan roept de innerlijke boekhouder: Nee joh...veel te duur. Plus de reiskosten erbij. Dacht aan een lekker eitje op een broodje ergens halen dan...Nee joh...kan je makkelijk ook zelf maken en ik denk nog lekkerder ook. Neem de tijd en die heb je, om dat te doen, geniet van het proces, met zaken die je toch al in huis hebt. 

Ga geen luxe-afhaalpaardje uithangen als je een ezel bent! Die zich voor de zoveelste maal dreigt te stoten aan dezelfde steen.

Pffff...

Blij dat ik als eerste doe-ding vanochtend vroeg mijn bed afhaalde en straks met schoon beddengoed mag opmaken. Herfstdekbed er nu maar eens opdoen. Misschien kan de was nog buiten opgehangen worden, het waait flink dus goed voor de wapper en het humeur. 

Dat hele scenario van weer terug naar een minimum inkomen en sollicitatieplicht op alles wat voorbijkomt en zinloze trainingen uit mijn hoofd laten wapperen, dat lijkt me een uitstekend idee!

Maar dat bovenstaande een realistisch toekomstbeeld is, dat weet ik uit ervaring plus dat dit zomaar weer kan en geen sussend komt wel goed, daar heb ik weinig vertrouwen meer in. Door schade en schande wijzer geworden. Te oud, past niet in het team (door de deur zal je bedoelen met mijn dikke reet) blablabla...

Nogmaals pfffffffffffffff......Kom op! Kom op. En van je hela hola houd er de moed maar in! (De was wappert buiten; lekkerrrr).

Administratie bijwerken

Declaratie uitgewerkt (iedere maand ruim 300 euro aan reiskosten)

Was weer van de droogmolen en opgeruimd

Bed opgemaakt

En nu loop ik een beetje vast. Mag ik wel (van mijzelf) gewoon iets nikserig gaan doen? En wat dan? Wie zit er op mij te wachten? (Somber somber somber, ik ben die vrouw uit dat liedje van Brigitte Kaandorp denk ik soms regelmatig en op dinsdag!! Terwijl het op de keper beschouwd helemaal niet zo zwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar is).

Toch maar naar de bibliotheek geweest en hoe leuk, voor de kinderboekenweek waren er activiteiten en kinderen lekker aan het kleuren en ik zag me daar zo zitten met oudste kleindochter, die wel houdt van een boek. Alleen verdwijnt daar thuis alles in de Bermuda driehoek, dus de boeken die ik geef, die hou ik dan liever bij mij thuis, dan blijven ze opspoorbaar en leesbaar. En heel. Hahah...(met dank aan kleinere zus). Maar even denken aan mijn twee schatjes maakte me al zachter en verdreef de onrust verder naar achteren.

Maak soep!!! Doe iets heilzaams en tegelijkertijd ook voedzaams. Garbage in is Garbage out! Kalmeer je brein. Zoek de luchtigheid (oh...nu denkt mijn brein weer aan Brosreepjes en Adele Bloemendaal in bad).

Uien en knoflook snijden. Dat werkt al rustgevend. Verder gaan er rode linzen in, tomatenblokjes (uit een blik, niets te snijden aan) Garam masala en djintan (komijn), water toevoegen (ik meet nooit, doe maar wat) en zachtjes laten koken tot de linzen gaar zijn. Aan het eind voeg ik nog een blikje kokosmelk toe en dan niet meer laten koken. Morgen is het nog lekkerder eigenlijk. Indiase Dahlsoep.

Kwam een interessante vacature tegen. Met het OV reizen is dat 2 uur heen en 2 uur terug. Met een auto 50 minuten heen en terug dito. Goh.

Wel met optie thuiswerken. 

En bij een gemeente.

Zou ik niet gewoon met een Drone kunnen reizen? Of dat Scotty me upbeamt?

4 oktober 1992

Toch naar Rampvlucht gekeken en goed dat ik weet dat het een mengeling van feiten en fictie is. Dus luister ik voor de feiten liever naar een podcast erover. Of kijk naar een documentaire.

Of duik even in mijn herinneringen aan die tijd.

Maar toch nog steeds direct terug in hoe onzeker en angstig die tijd was en hoe ik me erover verbaasde dat de maandagochtend bij school het alleen maar over ditjes en datjes ging en nul over de ramp. 

Olie

Ging wat eerder, maar nog steeds te laat gezien mijn aankomsttijd, weg van mijn werk. Eigenlijk maakt het dan ook geen ruk meer uit. Niet dat je lekker nog een stuk middag hebt als je thuiskomt. Een kwartiertje winst. Het is al avond. En spits. En druk in bus en trein. Net de iets vroegere trein gemist, dus dan de tussen-optie maar genomen, die nu wel weer rijdt. (Hoera)

Zo druk op het perron van Amsterdam Zuid, niet echt fijn ziet dat eruit. En dat moet allemaal in mijn trein erbij gepropt worden.

En dan met mijn schoenlepel mezelf uit de trein gelepeld om dan te constateren dat bij de bushalte een lading passagiers staat waarvan je nu al kan inschatten dat dit ook weer hangen of staan dreigt te worden. Met grote koffers en dito rugzakken veel van die passagiers. 

Daar gaat je 'ietsje eerder naar huis-winst' en de rust die ik dacht die ik daardoor zou krijgen. Dus maar rust thuis creëren. 

Alweer viel me op, dat vooral de medewerkers die het meer dan goed hebben (oh..mijn man verdient zo'n topsalaris) zero tolerance lijken te hebben voor onze clienten. Die 'zomaar' alles krijgen. 

Denk niet dat ze ooit aan den lijve hebben ondervonden wat de prijs is die hangt aan 'zomaar alles krijgen'.

En dat gelul over dat je maar gewoon moet werken en dat 'ziek' zijn gewoon onzin is. 

Snap dat ik mensen echt niet tot andere gedachten kan brengen met mijn ervaringsdeskundigheid, maar het mag wel een tandje meer empathischer. 

Het is dat het al zo'n aparte sfeer daar is, doordat de leidinggevende geen leiding kan geven en ik verhalen hoorde dat er verleden week alweer een bommetje op de afdeling ontplofte, mensen tegen de leidinggevende uit hun dak gingen, schreeuwen, huilen etc. door onkundigheid van hem. Dus geen zin nog meer olie op het vuur te gooien. 

Echt 

Geen 

Zin 

In.

Besprekingen die niet doorgingen, besprekingen die wel doorgingen, maar totaal anders liepen en uiteraard weer tegen het einde werktijd allerlei nog even snel te regelen zaken...

Ga lekker mijn slaapkleding alvast aandoen en dik vest aan. Oh ja, kleding voor morgen alvast uitzoeken en klaarhangen (had vandaag voor het eerst in tijden weer eens enkellaarsjes met hakje aan en dat loopt meteen anders dan sneakers; je sneakt er niet zo zacht mee door de stationshal, taptaptaptaptap), maar goed om te variëren uit eigen kast. En ook weer meer te durven dan alleen maar comfortabel. 

Eens kijken wat voor combi's ik daarmee kan bedenken. 

Poolse wodka

En zo zit je aan een glaasje Poolse Wodka met een Surinaams zelfgemaakt pasteitje erbij. 

Wodka werd meegebracht door de zoon van de vroegere oppasmoeder van mijn kinderen. Zij is Surinaamse en haar zoon vond de vrouw van zijn leven in Polen toen hij daar woonde voor zijn werk en woont daar nu al jarenlang. Zijn kind spreekt geen Nederlands (wie wel in Polen), wel Pools en Engels. Kind zag ik voor het laatst toen hij stukken jonger was en nu echt al zo'n lange leuke puber geworden. Andere kleinkinderen van haar waren er ook en ook die waren nu volwassen en erg leuk opgedroogd. En zo enig om die ontwikkeling een beetje te mogen volgen. 

En dat zij mij ook nog kenden. De wodka-meebrenger had ook ooit opgepast op mijn kinderen als ik wel eens een avondje weg ging. Dus hij gaf aan zijn zoon aan dat ik zijn eerste werkgever was. Hahah....hoop dat ik hem goed genoeg betaalde toen. In ieder geval altijd iets lekkers in de keuken voor hem klaargezet. 

Zat nog in de trein naar huis van werk toen ik een appje kreeg of ik zin had om langs te komen. 

Dacht aan de Wet van de Waanzin; als je altijd hetzelfde doet dan is het waanzin om dan een ander resultaat (niet tegen de muren hoeven te praten en me Bor de Wolf te voelen in het Eeeeeeenzame Bos) te verwachten, dus ging nu maar eens wel op de uitnodiging in. 

In de post dit weekend, ook goed tegen eenzame, ongeziene gevoelens (geen feiten) iets aan Madame Citroen geadresseerd. Dikke enveloppe. Oh...spannend!!

En zo lief, degene van wie ik vermoedde wie de afzender was, was het inderdaad ook. Daar kikker je toch van op! Ik wel in ieder geval. Merci!

Na zdrowie!