De kleindochters werden gebracht voordat het werk van dochter begon. Gezellig. Ze haalden direct de tekenblaadjes en glitterpapier etc te voorschijn en knipten dat het een lust was. Af en toe wat aan eten erin gooien en zij gingen gezellig - vooral dat! - lekker door. Met fantaseren en spelen.
Het bleef grijs buiten, maar toch eruit. Lekker rennen, gieren en lachen en schommelen en weet ik veel wat.
Toen was het tijd om naar hun huis te reizen. Met de bus, de trein en weer een bus. Ze genoten van de reis, helemaal voorin de bus uiteraard. De oudste beetje bang voor vuurwerk (wat er alleen ver weg was).
Op het station vergat ik dat er nog een afstapje was en viel dus lekker op knie en pols. Niets gebroken zo te merken, maar ik lag daar wel voor schut. Vond ik vooral zelf. Kon me ophijsen aan een trapleuning, die vanuit mijn ooghoeken al liggend zag.
Een aardig heer hielp spontaan ook mee. Moest bijna janken van ontroering dat hij aanbood me te helpen om overeind te komen. Mensen vroegen zelfs of ze assistentie moesten bellen. Oh God...lag ik nou zo oncharmant mevrouw Wijdbeens en Zeester tegelijkertijd na te doen?
Ik krabbelde op. Jongste kleinkind was geschrokken dus ook huilen. Och germ. Ga je ook een keertje oppassen!
Enfin. Alles liep daarna goed en op rolletjes. Waar ik niet zo blij mee was dat ze allebei op het tablet doken en voor niets meer oog hadden en elkaar bijna de tent uit joegen want uiteraard gunden ze elkaar niet even tijd erop.
Had dat ding met liefde het raam uit gegooid. Bij mij talen ze er totaal nooit om. Nooit.
Mijn dochter vroeg of ik ondertussen het eten kon opzetten, toen ze thuiskwam konden we snel eten, dochterlief was ook weer thuis uit zwemles en werd onder de douche gebonjourd en haar haar werd gewassen en geborsteld (au!) en weer in een vlecht gedaan.
Dochter bood aan me naar huis te brengen. Dat wees ik eerst nog af, maar vooruit; laat ik ook eens verstandig zijn.
Nu kak ik een beetje in. Pijntjes her en der, dus op tijd slapen, want morgen nog een hele volle en drukke werkdag, waar ik nul zin in heb.
8 opmerkingen:
Bij je titel dacht ik al... oei... Afstapjes zijn meestal niet noemenswaardig tenzij ze over het hoofd zijn gezien.
Ik hoop dat je spierpijn vandaag en volgende dagen mee gaat vallen!
Ik denk dat je het misschien wel wat onderschat en meer pijn hebt dan je hier vertelt. Ik ben niet voor ziekmelden zonder dat je ziek of gewond bent, maar als ik dit zo hoor is dat misschien toch een optie
Wat vervelend dat je gevallen bent! Wel heel erg lief dat mensen je kwamen helpen. Veel beterschap gewenst en denk een beetje aan jezelf, hoor.
Ik ben het met Betty eens.
Oei, wat naar dat je misstapte. Ik herken dat gevoel van schaamte dat je valt. Is mij ook overkomen. Pas goed op jezelf en let op dat je goed herstelt. Ik heb door mijn misstap helaas een kleine, maar permanente, beschadiging aan mijn voet.
Ik hoop dat je werkdag goed gaat en dat je dan mag genieten van wat rust.
En PS: alvast een fijne avond gewenst en een heel goed 2025 toegewenst! Ik hoop in 2025 weer veel stukjes van jou te lezen.
Oei wat sneu voor je dat je viel! Ben je echt nog helemaal heel? Mijn ervaring is dat je aanvankelijk denkt: niks aan de hand, maar dat de pijn later alsnog komt. Dus toch een foto gemaakt en bleek dat er kleine fractuur in de elleboog zat. Kon gelukkig met drukverband weer aan elkaar groeien. Heel veel beterschap en een goede jaarwisseling toegewenst! Pas goed op jezelf!
Hartelijke groet, Alice K.
Hoe is het nu met je? Meer pijn op een plek is toch echt bellen met een ha post.
Maar hoop dat je een leuke dag hebt en morgen ook
Een reactie posten