Vlekkie

Op mijn werk zat al een paar dagen telkens alles onder inktvlekken. Dus onderzocht ik waar dit toch vandaan kwam. Mijn pen? Andere pennen in pennenbakje (bij ons komen regelmatig mensen even een pen lenen (of dan niet meer terugbrengen) of collega's die na maanden in dienst nog steeds een pen vergeten mee te nemen als client wat moet ondertekenen.

Zag dat mijn pennenbakje een soort inktpotje geworden was. Kennelijk lekkage van een pen. Mijn collega merkte op dat ik op mijn shirt ook twee vlekken had. Zo te zien van een achterkant van een pen of potlood. Twee koddige blauwe rondjes. Handen zaten ook al lekker (alweer) onder.

Nou ja...in de was dan maar met het shirt. Thuis nog even het ergste weggedept met wodka. Goede vlekverwijderaar. Zo te zien zijn de vlekken eruit, lang leve mijn eigen wondermiddelen. (Ossengalzeep)

Pennenbakje helemaal leeggehaald. Alles zat onder de inkt. Weggemieterd. Werd er helemaal iebel van. In de week gezet werd het bakje in de keuken met wat afwasmiddel erin. Uit de grote voorraadkast nieuwe pennen gehaald (voor het publiek ook dus). 

Je zal er maar druk mee zijn. Blij dat ik een collega heb waardoor ik met een gerust hart hier eventjes mee bezig kon zijn. Wilde ook niet mijn clienten met mijn inkt besmetten.

Eindelijk weer eens een afspraak bij een pedicure geboekt. Laatste was denk ik twee jaar geleden. Ik voelde me daar toch niet op mijn gemak. Een tijdje terug was hier vlak bij een medische pedicure een praktijk begonnen. Uiteraard moest ik daar eerst ook nog over nadenken, maar nu was het tijd voor aktie en afspraak geboekt en ook gegaan. 

Image by LoggaWiggler from Pixabay

Aangenaam. Al zag ik wel het verschil: dat de eerste pedicure flink haar portemonnee had getrokken voor de stoel, de spullen en de inrichting. Wat ik ook telkens moest horen. 

Deze niet. Maar legde alles duidelijk uit. Waarom en hoe ze dingen deed en waarom niet. En voelde ook niet vervelend als ze aan mijn voeten zat. Al merk ik wel dat ik nul aanrakingen meer gewend ben. 

Wel duur, ik ben niet te ernstige diabeet, dus moet dit gewoon zelf betalen. Maar ga ik ook gewoon doen, want wel ernstig label, daar moet je ook niet blij mee zijn. 

Goede, maar droge voeten, dus meer smeren. Met een creme zonder alcohol of parfum, dus ook even kijken naar wat ik thuis heb of dat ok is. In een voetenbadje zitten werd niet aangeraden, vanwege die droogheid. Wel smeren dus. Elke avond. 

Net gewend aan lekkere warme voeten altijd door sokken aan te hebben in bed - tip van een vriendin - , nu eerst nog smeren en dan die sokken aan. En stukje siliconenbedekking weer van de teen in de nacht. Ook de teen mag dan ademen.

Pedicure vertelde me dat ze veel minder clienten heeft dan voorheen omdat de richtlijnen van betaald krijgen via de zorgverzekering gewijzigd zijn. Nu alleen nog met verwijzing van huisarts (de mijne deed dit niet - niet ernstig genoeg) of via een podotherapeut, maar ja...die zijn ook niet gratis. 

Dus je zou eerst dus klotevoeten moeten hebben wil de ziektekostenverzekering dit betalen. 

Ze gaf aan om de 5 weken en later misschien om de 6. Keer euro 50,-- per keer dus dat is grofweg zo'n 500 euro aan voetverzorgingskosten. 

Niet voor de luxe, lekkere nageltjes gelakt of zo, maar gewoon omdat ik niet slechtere voeten wil krijgen door mijn diabetes.  Preventief zorgen wordt niet gewaardeerd zo lijkt het. 

Op weg naar het station bij het Kruidvat goede (ze gaf aan wat voor soort) voetencreme gekocht. Vond ik ook al duur, maar ik ben geen smeermens. Niet op mijn gezicht of lijf. Alleen in de zomer zonnebrand. Dus dan lijkt alles duur. 

Of ik ben gewoon een ontzettende zuinige krent geworden. Dat kan ook.