De titel van een meesterlijk liedje van Brigitte Kaandorp. Niet direct wat ik zelf over mijn leven denk.
Wat me wel zwaar valt, merk ik, is de radiostilte. Na jaren te hebben gewerkt met collega's en voor de werkgever, hoor ik niets. Hele boekwerken heb ik voor vertrekkende collega's gemaakt, leuke anekdotes en oh oh oh wat zullen we je missen en dan als klap op de vuurpijl een afscheidsborrel en een kado van allemaal.
Nu is er niets.
Een grote stilte.
En dat voelt gewoon rot. Het raakt mijn gevoel er niet toe te doen. En ik weet dat dit gevoel niet klopt. Ik ben wel degelijk belangrijk. Al is het alleen maar in de levens van mijn kinderen. Als ik morgen helemaal ophou te bestaan, dan kunnen zij verder. Ze zijn zelfstandig, hebben mijn ondersteuning niet meer echt nodig. Ik heb mijn taak volbracht. Het zijn twee geweldig fijne mensen, die basis hebben ze van mij gehad. Als ik dat nou maar onthou op dagen zoals deze dan kan ik weer verder.
Misschien moet ik gewoon door alle processen heen gaan. Je baan verliezen voelt tenslotte als rouwen. En gewoon maar accepteren dat er goede en slechte dagen zijn. En mensch....zo slecht is het toch niet??
De badkamer lekker gedaan, 15 minuten een bak zooi uitgezocht en weggegooid, net even tussen de buien door wat onkruid uit de tuin gehaald...mijn dochter vandaag met mijn auto naar haar werk laten gaan...gisteren nog met haar naar Dusseldorf heen en teruggereden.. Zomaar een boek ontvangen van een medeblogster!!!
Wass will das weib????
Misschien gewoon een fijne tall dark & handsome George Clooney kloon, die naast een kopje koffie ook voor me zorgt, financieel, sociaal... Die gewoon voor een goed gezinsinkomen zorgt, waardoor ik lachend tegen de wel drie jaar werkervaring hebbende baas kan zeggen: Joh.....stop die baan maar in een plek waar de zon nooit schijnt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten