dinsdag 12 juni 2018

Tijgermoeder

Het maken van een jurk/tuniek/kleedje voor mijn dochter heeft me doen beseffen dat ik wel degelijk (nog) iets kan.

Ik kan methodisch werken
Ik kan plannen
Ik kan uit niets iets maken
Ik kan een patroon ontwerpen en tekenen
Ik kan iets afmaken
Ik ben creatief; wat ik zie kan ik maken. Nou ja, de Eifeltoren begin ik niet meer aan.
Ik ben een doorzetter


Dat zijn allemaal zaken die me helpen om weer een beetje meer vertrouwen in mijzelf en mijn eigen kunnen te krijgen. Tastbaar bewijs mevrouw Citroen. Hangt aan de kamerdeur. Af, klaar en nog leuk geworden ook.
En nu ben ik, als verrassing voor mijn dochter, ook een mini-me versie aan het maken voor mijn kleindochter. Ik moet mezelf afremmen, want buiten de deur kom ik niet meer. Ik zit het liefste de hele dag in het torenkamertje te naaien bij wijze van spreken. Nu even pauze; het mini jurkje is bijna klaar, maar ben een beetje bang dat de mouwtjes aan de krappe kant zijn.

Vertelde dit alles aan mijn psycholoog en zo kwam ook mijn loopbaan ter sprake en het leek wel alsof ik het over een andere vrouw had. Ik heb zoveel dingen ondernomen, heb zo vaak van soort werk of branche gewisseld, carrierestappen gedaan, nek uitgestoken en nieuwe dingen geleerd en uitgevoerd. Niet omdat er iemand thuis zat die tegen me zei dat ik het echt wel kon. Integendeel.

Had ik, toen ik nog getrouwd was, een leuke jas voor mijn dochter gemaakt, lekker warm voor de winter en eentje die niemand had, zei mijn man dat hij ook iemand kende in de Bijlmer die kleding naaide en dat zo goed kon. Wat kon die vrouw goed naaien (oh...hij bedoelde eigenlijk de Helen van Royen versie van naaien). Maar niks dat ik iets leuks had gemaakt. Geen woord. Ja...of ik die spelden nou eens op ging ruimen.

Vertellen over hoe ik mijn best heb gedaan om de juiste keuzes voor mijn kinderen te nemen. Door bij hun vader weg te gaan. Door alle consequenties van die keus te accepteren. Niet laf zoals mijn moeder niet in een flatje willen wonen als ze ooit bij mijn vader weg zou gaan, wat ze wel wilde, maar ja.....en oh ja...toch nog maar een paar kinderen erbij gemaakt. Of moeten werken als ze alleen verder zou gaan.

Alles totaal anders gedaan dan mijn moeder en juist wel gekeken naar wat het beste is voor mijn kinderen en daardoor voor mij. Door alle onzekerheden heen. Altijd eerst hun belang. Want zij hebben niet gekozen voor alle zaken die ze vanuit een slechte relatie meekregen en andere zaken die ik niet kan en wil benoemen hier. Maar die zo ingrijpend zijn. Waardoor hun leven zoveel rotter had kunnen lopen. Zo ontzettend veel rotter.

Dus heb ik geen pensioen nu mijn ex man toch al met pensioen gaat. Ik wilde en wil nog steeds helemaal niets qua afhankelijk zijn van hem. Diverse keren dus weer vanaf nul moeten beginnen. Van spullen tot zelfvertrouwen.

Mijn moeder kon niet wachten tot mijn vader eindelijk dood was en geniet nu van het door hem opgebouwde pensioen en woont heerlijk zonder woonlasten in haar koophuis. Door mijn vader ooit gekocht. Rothuis vond ze altijd. Maar wel in een keurige en respectabele buurt.  Netjes bij haar man gebleven, maar wat was het een klote huwelijk. Dank je mam. Voor niet willen kiezen. Vijftig jaar bij iemand blijven waar je bang voor bent, die je haat, die niet goed is voor jou en de kinderen. Die zijn dochter kleineert, uitlacht en waar jij nooit wat over zei. Niet kiezen is ook een keus.

Dus toen het kwam over krachtig en doortastend durven en kunnen zijn schoot ik vol toen ik aan mijn scheiding dacht en hoe ik daarmee mijn kinderen altijd op nummer 1 zette. Kom niet aan mijn kinderen. Dan komt de tijger in mij naar voren. Altijd. En dat ik zo vol van blijdschap en moedertrots ben als ik zie wat een verstandige, stabiele en lieve mensen het geworden zijn.
Wel weer prut voor de mascara.


Foto van Pixabay







5 opmerkingen:

Mevrouw W. zei

Wow, wat ben jij ongelofelijk sterk! Door voor jezelf en de kinderen te kiezen heb je echt het beste gedaan en daar heb je echt lef voor nodig.
Waar je negatieve zelfbeeld vandaan komt is wel duidelijk. Jammer hè dat je door anderen zo word, dat anderen je kleineren en je het gevoel geven dat je niet goed genoeg bent. Het heeft je gemaakt tot wie je bent. En geloof me: volgens mij ben je een prachtmens, een lieve moeder en oma. En je schrijft heerlijk

Anoniem zei

Superstar and hero!

Bertiebo zei

Je stuk raakt me. Wat een strijd en wat heb je dat goed gedaan. Sterk ben je, ook nu!

Anoniem zei

Je mag trots zijn op jezelf.

Iris Papilio zei

Je bent echt sterk al denk je zelf vaak van niet! Respect voor hoe jij je keuzes hebt gemaakt en voor je kinderen hebt gevochten!