Wachten

Veel later thuis dan gewoonlijk door een training voor iedereen op het hoofdkantoor. Vond het wel interessante materie over reptielenbrein etc. en dat begrip kende ik al, maar leuk nu uitgelegd hoe mensen met geldstress besluiten nemen. 

Altijd jammer dat sommigen dan roeptoeteren dat ze er niks aan hadden. Want wij werken anders. (Ja, met minimale aandacht voor de client, maar wel voor de processen vind ik). Maar goed, mij ging het om kennis op te doen en dat lukte.

Heenweg waren heel veel treinen gecancelled op mijn vertrekstation. Ook mijn richting op, maar gelukkig mijn intercity niet. Mazzel! 

Wel ietsje vertraging, maar ach...die paar minuten kunnen er nog wel bij.

Terug ook vertraging, maar ook dat boeide me niet (meer). Ik was op weg naar huis en niemand die op me wacht, dus dan maakt het al helemaal niets uit. 

Was de enige weer die met OV naar huis moet en heen wel met een collega mee kunnen rijden, maar terug was ze al eerder naar huis voor haar katten. En ik pakte dus een bus naar het station in die stad (was er al eerder geweest en paar keer en dat hele gebouw is op auto's ingericht, niet op voetgangers) en ook die hadden vertraging stond aangekondigd. Nou ja, maakte een praatje met een dame die met een rollator op een bankje zat te wachten. 

Hoe het hier zo mooi is en hoe leuk die huizen aan de overkant zijn. Ja, dat vond ik ook altijd. Heel schattig. Ze woonde al 60 jaar in de buurt vertelde ze en beviel haar nog steeds goed al woont ze nu in een verpleeghuis en ze wees waar. 

Toen de bus eindelijk kwam vroeg ik of ik kon helpen met de rollator. Ze moest lachen, want wacht helemaal niet op een bus, maar zat lekker op dat bankje te genieten van de omgeving. 

Grappig toch! We moesten allebei lachen.

Misschien was ze wel ontsnapt van de gesloten afdeling en genoot even van haar vrijheid. Wel fijn een huis in de stad en niet, zoals tegenwoordig al te vaak te zien is, aan de randen van de de stad. Lekker efficient. 

In de trein was het heel druk en vol. Ik zag een plekje bij 3 Surinaamse jonge jongens. Die vertelden van A. Hazes te houden. Weer lachen. Dat voelde prettig even je verbonden voelen.