Hoopvol

Ging naar deze film. In de ochtend, dan had ik nog de hele middag. Om me te vervelen :), want had geen plan gemaakt noch inspiratie. Moest wel even lachen bij de beelden van garnalen en garnaal-achtigen. En dacht even aan iemand. 

Mooie film. Werd alleen een beetje afgeleid door het publiek en krakende zakken popcorn en veel kinderen. Terwijl dit niet echt een popcorn-film is.

Daarna toch maar huiswaarts en opeens was het mooi weer geworden. Dus tuinstoelen onder de hoes vandaag gehaald en ik had nog een bibliotheekboek, maar nam de rust niet eerder om te lezen. En ook nu vond ik het moeilijk. Gewoon zitten en niks doen. De tuin riep!! Zoveel nog te doen!

Dus na een half uurtje lezen, toch maar de tuin ingerold en ook wel prettig eigenlijk. Omdat ik er zin in had. En kon stoppen wanneer ik dat wilde tenslotte. 

Oh. F1 ook nog even wat zien,

Zo veel versnippering van mijn aandacht. En dan ook nog leuke filmpjes van de kleindochters op de kermis. 

Allemaal helend. 

Alweer heerlijke films

Gewoon thuis en ja, dat is inderdaad een andere beleving dan in de bioscoop. Toch wel genieten, want kop even los van werkbeslommeringen.

Keek naar Mission Impossible Fall Out. Alweer dacht ik dat het best wel laat (voor mij dan) eindigde, maar haalde het gelukkig toch. Wel een kortere film dan de recentste in de bioscoop en uiteraard ook nog (tv) reclames tussendoor). Maar blij mee. 

Later wakker en met een verse kop zwarte koffie genoten van een herhaling van Binnenste Buiten van gisteren en ook daar werd ik blij van. Een man met een wilde tuin, maar zoveel leven erin. Mooi en fijn dat het kan en bestaat. En een mooie plek midden in de hoofdstad om te wonen. Met zwembad!

Wat een luxe om zo te kunnen leven. Maar ik weet ook dat al die luxe geen garantie is voor een goed leven. Of een leven waarin je je geliefd voelt. Gezien weet. En wat ik bij mevrouw Hoefnix lees, is een hoog inkomen met zeer goede secundaire arbeidsvoorwaarden ook een Gouden Kooi.

Donderdag iets vroeger wakker, maar nog steeds niet om 05.30 uur, zoals bij een normale werkweek. Het mag van mijzelf. Ook nul plannen hebben. Mag ook. 

Moet nog een stuk van de film, ook Mission Impossible van woensdagavond afzien. Te laat en ik wilde op tijd op bed liggen. Ook al sliep ik niet direct. 

Afzien lukt pas tegen het eind van de middag. En dan een telefoontje of ik even op de twee oudste kleindochters kan passen, want de beoogde oppas had opeens afgezegd. 

Tuurlijk. Heb nul plannen, dus die zijn snel omgezet. En altijd blij als ik ze weer even kan zien en meemaken. Ze bleven eten en sneden allebei hun schaaltje komkommers. En speelden met de Barbie´s, gingen lekker knutselen en aan het eind nog even lekker uitwaaien in het speeltuintje. 

Hoger Oma, hoger! 

Helaas viel de jongste bij het terugrennen door de brandgangen op haar voorhoofd, neus en knieën, dus keihard huilen en een druppeltje bloed en schaafwondjes. Gelukkig heb ik genoeg pleisters in huis, maar de lol was er voor haar een beetje af toen. Van de schrik ook. Maar het gaat goed hoorde ik vanochtend en hoort erbij. 

Ook mijn zomerdekbed opgehaald bij de stomerij hier in het winkelcentrumpje. Die ging als een omgekeerde bevalling weer in mijn bejaardenboodschappenkarretje. Als straks weer warmere nachten komen, dan is het lekker schoon. Altijd fijn. 

Zit altijd te klooien met mijn Pathe-app. Wil ik iets reserveren, dan doet de app alsof ik geen abonnement heb, terwijl ik wel ingelogd ben. Weer opnieuw alles doen en dan staat mijn stoel als gereserveerd, maar niet voor mij. Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.....Maar gelukt. 

Resetten en alles maar weer opnieuw. Het lijkt het leven wel. Blijven resetten. Niet de handdoek in de ring gooien als het de eerste keer niet lukt. Nog een keer en nog een keer. 

Dag & Nacht

Las bij Mevrouw Niekje over de NPO serie Dag & Nacht. Niet in de gelegenheid geweest te kijken nog. En maar direct toen ik thuis kwam, na een nogal hectische dag, o.a. een client die dreigde met een mes, in de ontspanningsstand.

Keek de eerste twee afleveringen en mooi gemaakt. Net als de eerste serie. Fijne acteurs ook. Het ontroerde me bij tijden.

Nog even snel de groenbak aan de stoep gezet. Kan ik morgen zo linea recta naar het busstation fietsen. 

Nu wil ik het liefste onder een dekentje liggen en heel lang niets meer hoeven en ook geen wekker horen om 05.30 uur. Maar ja...dat gaat niet he. De schoorsteen moet toch echt ook roken. 

Dus toch maar weer mijn snor epileren en schone kleding uitzoeken voor morgen. En kijken het droog is in de ochtend of het Vera-hoedje toch weer op moet. 

Regen!

Was donderdagochtend en vrijdagochtend al in de motregen naar mijn werk gegaan, maar nu het echte werk. 

Regen met grote druppels en man man man, wat ruikt het lekker dan. En zo goed voor de natuur en mijn regenton en tuintje.

Fijn dat ik op tijd mijn boodschapjes heb gedaan, nog droog toen ik naar de winkels liep. En ook maar direct mijn zomerdekbed even naar de stomerij gebracht. Wel zo fris. Die prop ik dan in mijn bejaardenboodschappenkarretje (die geuzennaam kreeg het Ikea-ding van mijn toen nog thuiswonende kinderen. Of ik daarmee echt ging lopen??). Na 20 jaar voldoet het karretje nog steeds. En loop ik er nog graag mee als ik dit soort onhandig grote dingen weg moet brengen. Of flessen haal. Of grote en zware dingen die moeilijk te tillen zijn.

Daarna lekkere koffie gemaakt en even ontspannen en daarna weer inspiratie om mijn huiskamer wat op te ruimen en meteen weer nieuwe rotzooi gemaakt, want schilderprojectje. Goed te doen binnen nu het regent. 

Het geeft energie om dit soort dingen te kunnen bedenken en uitvoeren. 

Zaterdagmiddag zie ik dat er twee films van Mission Impossible worden uitgezonden op tv en ga er eens goed voor zitten. 

Toevallig zit mijn broertje, op mijn aanraden, in Helsinki naar de nieuwste film van de serie te kijken in een grote bioscoop.

Daarna ook nog een leuke - in mijn ogen dan helemaal met je hoofd in de film en nergens anders bij - film van Jurasic Park. Maar het lukt me niet om mijn ogen tot het eind open te houden, dus die kijk ik dan wel de volgende dag af. Ook dan regent het nog in de ochtend. Maar niet zo hard meer. 

Kan me nog zo goed herinneren hoe ik met mijn kinderen in Amsterdam in de bios zat voor de allereerste film en die T-rex zooo hard brulde dat mijn zoon, toen nog 5, zich even aan me vastklampte. En dat de hele bioscoop donderde en dreunde...Heeerlijk effect!

Dat was ook alweer 30 jaar terug. 

Als ik ga slapen, dan gooi ik toch maar mijn gewatteerde sprei over mijn herfstdekbed. Want vind het frisjes. En wat slaap ik daardoor heerlijk en diep. Zo simpel kan het zijn. Warmte. Plus op tijd naar bed. Plus minder gezoem in mijn hoofd. Door dingen daar te laten waar ze horen. In het hondenhok.

Ik haal de 7 uur slaap vrijwel nooit door de week. Tenzij ik al zo vroeg naar bed ga, dat ik net mijn eten op heb. Want kom laat thuis. En wil ook nog even ontspannen. En dat laatste vind ik moeilijk. Dan neem ik de spanning van de dag mee naar bed. 

Heb al geen tv op mijn slaapkamer daarvoor. Maar ja, wel een telefoon en daar kijk ik denk ik ook teveel online naar zaken. Of wind me op over wat ik zie. Ook niet ontspannend.

Duik de achtertuin in als het droog is en ontdek dat de plaatselijk kat een kadootje in het gras heeft achtergelaten. En bedankt! In een krant rollen en weg ermee. Jammer voor de poepvliegen, maar die gun ik hun maaltje niet.

De voortuin moet nodig gesnoeid worden, dan ziet het er weer netter uit. Dus dat doe ik dan maar. Veel werk. Maar ook hierbij ben ik van de straat. En knip ik erop los, kan ik niet denken aan de tsunami van werk die er nog ligt en waar ik kennelijk de enige ben die dit oppakt. 

Want Sneeuwvlokje is er telkens niet op de dag dat ik niet werk, dus ligt werk wat zij zou doen er ook nog te wachten en iemand die ik ´erbij´ heb gekregen in het kader van snuffelen aan werk en moet opleiden is al 2 weken ziek. 

Dat snuffelen past wel bij ons Hondenhokbeleid. Alleen weet ik al dat het bij snuffelen blijft, want er is aan mij al aangegeven dat het werken bij ons haar niets lijkt. Gezien het grote aantal zieken en de hoge werkdruk. 

Gelijk heeft ze. Maar ja...ik zit nu met een hondje die alleen snuffelt, af en toe een plasje doet en weer door dribbelt. Naar een ander baasje. Huidige baasje krijgt dan wel een pluimpje door hier gelegenheid voor te bieden. Wat een sociaal bedrijf.

Je moet het spelletje doorkrijgen, dan is het makkelijker te voorspellen hoe de hazen lopen. Hazewindhonden.

Stop met snoeien in de voortuin als mijn groenbak vol zit en het begint te regenen. Lichtjes, maar wel natmakend. Voldaan dat het er weer beter uitziet. En dat ik het kennelijk nog steeds kan, tuinieren. En er plezier in heb. 

Heb een boeket op mijn dressoir vervangen door (nep)bloemen uit het seizoen. En zet wat serviesstukken van mijn overgrootmoeder erbij, omdat ze ook zo vrolijk zijn qua kleur. Niemand wilde het hebben toen. Lelijk vond men het. Tsja.. Of ik heb geen smaak natuurlijk. Schijnen meer dan een eeuw oud te zijn, Art Deco van Engelse makelij.

Even niet meer moetjes

 Ja hoor, daar was de aanmelding weer die op de valreep belde. Kan er bijna vergif op innemen. Doe ik toch maar niet want dat is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. 

Was er vroeg, want de trein voor mijn trein had vertraging en daardoor vroeg op de werkplek. Niemand op kantoor. Die komen altijd rond 09.00 uur. Kan ik lekker even rustig mijn dingen doen. Zoals Goede en lekkere koffie halen.

En daarna kijken wat er ligt en dat is heul veel. Teveel. Dus ik ga me niet eens de illusie maken dat ik dat allemaal vandaag af krijg. 

Toen ik die laatste aanmelding verwerkt had was het al over de werktijd. De vroegere trein haalde ik niet eens. En ook geen zin in, om te haasten. 

Mijn beker afgewassen, alles afgesloten en rustig richting station gelopen. Gelukkig even droog. In de trein gehopt. Plek! En even nadenken hoe ik het weekend wil inluiden.

Bij thuiskomst snel wat boodschappen gehaald. Een spaatje rood van eigen merk met ijsblokjes en een schijfje citroen gemaakt. Lekker eten. Daarvoor al mijn kleren verwisseld voor ontspanningskleding. Ook fijn. 

Weet niet of ik nog blog dit weekend, want ben wel aan rust toe. Veel rust. Last van PHPD *pijntjes hier, pijntjes daar* en een te volle kop.

Om in hondentermen te spreken: voel me een ouwe bitch.

Hondjes

Gisteren trouwens sinds weken weer regen geroken. En in de lichte regen naar mijn werk. Een klein, superkleine bui. Maar wat rook het lekker!!!

Na een dagje een overleg op het hoofdkantoor te hebben gehad en ik denk ook wat tools hoe hij met ons moet omgaan, kregen we bij een overleg een spel voorgetoverd. 

Welk hondje ben jij van dit plaatje met hondjes??

Blafhond?

Bloedhond?

Keffertje?

Tekkel?

Pitbull?

Lief klein aaihondje?

Neutrale hond.

Boze hond

Etc etc. 

Eerlijk, ik moet altijd kostelijk lachen als hij weer met zo'n spel komt. Duidelijk niet zelfbedacht. En ook zo houterig gebracht.

Ik gaf aan dat ik denk dat ik een Zeehond ben.

Kom op nou zeg....Cut the crap en ga nou eens echt luisteren wat er nodig is. En dat niet alleen, maar kom in actie!!

Maar tegelijkertijd heb ik ook medelijden met hem. Hij zit in een baan waar hij nul invloed heeft op besluiten. Management bepaalt alles. Hij voert het slechts uit en moet ook nog zorgen dat de targets gehaald worden. En wonder boven wonder halen we die elke maand nog. 

Relax

Voelde me zo leeg, dat ik wist dat ik iets moest gaan plannen om de zinnen te verzetten en de batterij weer op te laden. Niet alleen maar - veilig - thuis zitten, niemand spreken, niemand zien, maar naar buiten. 

Eerst mijn fiets wegbrengen ter reparatie in het centrum. Had een afspraak gemaakt om de fiets tussen een bepaalde tijd in de ochtend te brengen. Weinig fietsenmakers over, hier in de buurt nul, dus heb je een klapband moet je eerst een paar kilometer lopen. Dat had ik gelukkig niet, maar mijn fietsje was hard toe aan een servicebeurt en een nieuwe achterband. 

Daarna naar de bioscoop. Planning voor gemaakt. Doe ik ook veel te weinig. Even helemaal eruit zijn, door de omgeving, door de film en aan niets denken in een relaxstoel. Zag dat ik te weinig tijd had om eerst nog naar huis te gaan en dan weer met de bus naar de grote stad. Dus maar direct door en daar dus eerst even op een terrasje koffie gedronken. Heerlijk. Twee zelfs. Leuk plekje ook. 

En wat was dat heerlijk, de bioscoop. Mijn hoofd en lijf even in een andere setting. In zo´n relaxstoel. Kan je zelfs helemaal horizontaal in liggen. Aanrader. Sowieso de bioscoop. Er was vrijwel niemand.

Dus volle focus op de film en niet op lawaai makende mensen. Wat op mijn werk altijd het geval is. Even in het donker ontspannen en blik op oneindig. 

Dat zou ik de hele week wel willen. 

Fiets moest ik zelf over bellen en was net klaar, maar aangezien ik met de bus moet komen, kom ik daar aan als de winkel al dicht is. Dus afgesproken dat ik mijn fiets morgen kom halen. Dan werk ik in de middag thuis en lukt het makkelijker om een gaatje te vinden. 

Prima. Relax! Denk vooral aan wat goed voor mij is nu. Zonder daarbij anderen pijn te doen uiteraard.

Woensdagwijsheid

 

Cool, huh, Cellie? Being among the very first to "get" what's going on. To sense the promise, dare the dream, feel the power, tempt the fear, know the truth, rise above, and be a light to billions who will follow. Except, of course, it's sometimes lonely. All hail,   The Universe

Groen en geel

Als leidinggevende zegt dat je een gesprek met een collega moet aangaan en hij er een neutraal iemand bijzet en die neutrale partij is gewoon werkzaam voor datzelfde bedrijf, dan heb ik grote twijfels over het Zwitser Leven idee van die Neutrale persoon. Niet neutraal, zeker niet de functie die die neutrale persoon heeft. 

Ik geef diverse malen aan dat ik dit een te zwaar iets vind, voor een zaak die we prima onderling kunnen uitpraten. Er wordt niet naar mij geluisterd. Wel naar Sneeuwvlokje. Die hier tijdelijk werkt en pas kort ook.

Dus ik ben op mijn hoede, ook omdat ik al eerder meemaakte, dat de boodschapper altijd vermoord wordt. Want die boodschap is niet zo prettig en onthult precies waarom werkgever niet in staat is om goede mensen vast te houden. 

Denk dus 3 x keer na voordat ik iets eruit gooi en hoe. Nul zin in een aantekening in mijn dossier; LASTIG! Krijg visioenen van weer terug de bijstand in, met betutteling en vooral weer een laag inkomen. Nein nein nein!

Zo´n soort aantekening deed ooit de algemeen directeur van een bedrijf verzuchten dat hij mij er al veel eerder had moeten uitgooien, want lastig.  Nou, nee. Ik kan niet tegen gekonkel en liegen en iets moeten ondertekenen wat niet klopt maar de manager zeer goed uitkomt. En ook toen ondertekende ik niet zijn voorstel tot ontslag. Dat liet ik aan mijn rechtsbijstands-advocaat over. 

Enfin, dat gesprek beginnen met de opmerking door de neutrale persoon dat wij allebei gekwetst zijn. 

Pardon; ik ben niet gekwetst ik ben klaar ermee en wil gewoon mijn werk doen. Het is namelijk druk zat. En dat management kennelijk vindt dat er zoveel aandacht aan zo'n klein ding wordt besteed en mijn leidinggevende dat niet kan/doet vind ik heel jammer. En ook een fout signaal geven.

Leidinggevende is ook een Hans Worst en heeft weinig emotionele intelligentie. Bij alle medewerkers die thuis zitten had hij het niet zien aankomen. Wij wel. Genoeg rode vlaggen, maar als je dan ook nog kleurenblind bent, dan is het inderdaad alsof je het niet zag aankomen.

De heer Worst geeft eerst aan dat dit gesprek op verzoek van Sneeuwvlokje is en bij bellen met de heer van HR (even snuffelen aan elkaar en weten wie hij is ook omdat hij nieuw is, dat vind ik prettiger) een dag later, geeft deze me aan dat management dat wilde. Leidinggevende geeft me ook aan dat dit hem ontlast. Hoezo? 

Dat is je werk toch ook. Maar ja, te druk met allerlei vergaderingen her en der en te zacht om nu Sneeuwvlokje (die met meerdere collega's een probleem heeft) tot de orde te roepen. Te veel drama op de werkvloer door haar. Veel te vaak vrij, veel te vaak thuiswerkend en dus afspraken op kantoor missend, dan mag er weer een collega dit oppakken. Urenlang onbereikbaar. Is niet transparant over waarom alweer niet aanwezig. Maar mag kennelijk wel afwezig zijn. En dan moeten wij het opvangen dus. Iemand die aangetrokken is om juist de drukte op te vangen.

Sneeuwvlokje kreeg ruim de tijd om haar onveiligheid te benadrukken in het gesprek en nergens werden er kanttekeningen gezet dat zij dan maar koos ervoor  'ziek' thuis te blijven, plus ook nog aangeven dat ze geen problemen had met hoe ik mijn boodschap bracht en daar niet overstuur van was hoor...Nee, daar zat ze niet mee. Smiley smiley.

Kan zo niet tegen mensen die twee gezichten hebben. En drama queens.

Heb aan de heer van HR uitgelegd hoe hoog de werkdruk bij ons is nu ruim meer dan de helft van de collega's met een burn-out thuis zitten. Al maanden. Geen zicht op langzaam weer terugkomen. En dat het restant van de collega's hun werk erbij doet.  Oftewel als iemand meent zich te kunnen ziekmelden voor een scheet die haar dwars zit, dit nog meer druk op ons legt. Plus dat de aanwas van dossiers blijft stijgen.

Heb ik denk ik al te veel gezegd. 

Toen leidinggevende de dag na het gesprek aan me vroeg hoe het met me ging...

Oh prima!! Lekker aan het werk. Oh...telefoon. En doei!

Onveilig, om de onzalige uitdrukking maar eens te gebruiken, om mijn echte gevoel te mogen laten zien daar. Want in het voorgesprek gaf hij me aan dat de zaken rondom mijn moeder natuurlijk ook impact hebben op mijn werk. En altijd is mijn ervaring wordt dit op een gegeven moment tegen me gebruikt, mijn openheid. Nee hoor. Alles helemaal toppie, prima en doorrrrrrrrrrrr. 

We belden met elkaar, de collega's, dat we voortaan tape meenemen voor onder een vergadering. Want wat we daar zeggen heeft nul impact, wordt niet genoteerd, wordt weinig mee gedaan en in het slechtste geval wordt het tegen ons gebruikt. Als we allemaal omgevallen zijn. Gewoon mond dicht tapen, dan lopen we ook het risico niet dat er verkeerde dingen uitkomen. Verkeerd voor de tere zieltjes en de leidinggevende.

Nou ja, bij ons omvallen trekken ze gewoon weer een blik juniors of stagiaires open of vanuit de detacheringtak een aantal mensen met nul relevante ervaring, maar wel beschikbaar. Om je groen en geel aan te ergeren. Want wie gaat ze allemaal opleiden?

Moet echt heel goed op mijzelf letten. Niemand anders doet dat. 

Roze en Oranje

Heerlijk dat ik gewoon op de tv de F1 race kon volgen en dan, als extra bonus, Verstappen ook nog won. Goed en strategisch gereden. 

Deed veel dingen tegelijkertijd. Tafeltje beitsen, een beetje werken, F1 kijken, her en der wat posten en oh ja...ook nog in de tuin moest er wat gedaan worden. Door de lange droogte extra aandacht aan de planten geven. Administratie voor werkzaken bijwerken, dan kan ik eind van de maand alles weer declareren. 

Versnipperde aandacht dus. 

Blauw en paars

Zo blij dat de lucht blauw was, de zon scheen toen ik wakker werd.  Dat is toch fijner wakker worden. 

Was in de wasmachine gedaan. Dan voelt het alsof ik toch wat gedaan krijg. Al doet de machine de was uiteraard. 

De paarse kleine irissen zo mooi paars, dit jaar niet aangevroten door de vele naaktslakken. Het is te droog voor ze dit seizoen.

Het perkje bij mijn waterton bij de tuindoor met paarse bieslook die bloeit en veel insecten aantrekt, de paarse maagdenpalm die bloeit op het donkergroene blad, de paarsblauwe lavendel op die ene tak die toch weer bloeit. 

Zo blij ook dat ik het zie. Er oog voor heb.

Dan aan de overkant, de waterval van witte bloemen uit de Clematis. De pioenrozen die op knappen staan over een paar weken. Het beetje geelachtige gras, maar daar ga ik geen kostbaar water aan verspillen. Komt vanzelf weer goed. 

In de voortuin was het inmiddels een alleen met een hakmes doordringbare jungle geworden. Veel aangewaaide takken, uit zaadjes uit bomen. Maar daar is mijn tuintje veel te klein voor. Dus alles kort snoeien en als ik de kracht er weer voor heb zou G. Joling zingen, met wortel en al eruit halen. 

Een eik in mijn voortuin is toch echt iets te groot.

Wil ook graag de F1 zien in de middag, dus heel luxe op de tv te zien, had ik al aangetekend in mijn agenda, zonder extra kosten. Nog steeds geen abonnement genomen, zoals ik al jaren had. Te zunig. Maar ook, gun ik mijzelf nog wel dingen waar ik plezier in heb. Lijkt erop dat het antwoord nee is.

Daar moet, nee wil ik wat in veranderen. Wat juist door dingen te doen of mee te maken waar ik energie uit haal, heb ik mijn batterij weer genoeg opgeladen. 

Zo blij dat mijn vriendin belde dat ze weer Oma is geworden. Wat een mooi bericht. En heerlijk om even met elkaar positief nieuws te delen. 

En straks genieten van het Eurovisie Songfestival. Alle outfits, verschrikkelijke liedjes, valszingende zangers etc. Leuk om aan niets anders te hoeven denken dan. Weet niet of ik het einde haal, want ben echt een omaatje aan het worden die om 21.30 uur al aan haar bed denkt. En 22.30 al het laat naar bed toe gaan noemt! 

Maar goed; moet elke werkdag de wekker om 05.30 uur zetten. Dus dat verklaart de bejaardenbedtijd.

Grijs en grauw

 Het was druk op de terugweg van werk. Ook druk bij de bus. Maar vond het zo jammer dat het kouder aanvoelde en buiten de wereld er grijs en grauw uitzag.

Zou bijna in de bus al onder een dekentje willen gaan zitten. Toch maar gewoon op een klapstoeltje gaan zitten. Snel naar huis fietsen. Had al gisteren bedacht wat handig zou zijn qua eten en laat thuis, dus dat staat klaar.

Dan hoeft er even niets verplicht meer. 

Voel even een vlaag van eenzaamheid. Niet iets kunnen delen. Of de dag doorspreken. Doe ik het dan maar op deze plek.

Was fijn toen mijn broer er was dat je met elkaar kon praten over hoe je zaken ervaart. Of je het misschien anders kan zien. Anders met zaken kan omgaan. 

Maar ook ziet wat het effect van langdurige stress is, aan zijn lijf en ik denk ook bij mij. Niet vrolijkmakend.

Condoom voor parasol

Had een beschermhoes gekocht voor over mijn parasol. Leek allemaal zo simpel (op Youtube opgezocht), maar het bleek dat ik 20 cm te klein was om die hoes er soepel omheen te doen.

Krukje uit de keuken gepakt, glijmiddel erbij en toen ging het gesmeerd.

Nu nog weer eraf halen tzt.

Playing Nice

 Hele fijne serie bij de NPO. Nog te bekijken via NPOStart.

IJzingwekkend hoe een man die zo dominant, obsessief en agressief is de wereld naar zijn hand kan zetten, door zich charmant en aardig te gedragen als men hem ziet. Thuis niet. 

Oh ja, de Grote Bekken dus weer.

Sneeuwvlokje

 Collega meldde zich ziek, want zij voelt zich onveilig op de werkvloer. 

Is er in haar billen geknepen, heeft ze slaande ruzie gehad met iemand? Wordt ze gepest? Uitgescholden? Worden haar broodjes opgegeten door een collega? 

Niets van dit alles.

Zij meende op een manier te kunnen communiceren waarop een teammanager dat doet. Anderen erop te wijzen waar ze op moeten letten. Met een hartje en een smiley uiteraard, want je bent van die leeftijd en denkt dat je de collega's net zo kan behandelen als je insta vriendjes. 

Als iemand van ons team haar erop wijst, loopt ze met een pruillip door het pand. Als de teammanager haar op haar gedrag wijst (op ons verzoek), doet ze alsof ze het anders gaat doen, maar 2 minuten later blijkt uit een mail van niet. Mail naar mij dus.

Ik ben er wel klaar mee, dat diva-gedrag en reageer. En geef dat ook door aan teammanager die de indruk had dat alles nu OK is. Dat de les geleerd is.

Nee, joh. Deze dame heeft achterbakse neigingen. Doet poeslief en krabt je ogen uit als je slaapt. Maar teammanager is niet daadkrachtig en laat het maar aan-etteren. En degenen die wel hun mond opentrekken die moeten nu een gesprekje met iemand van HR erbij hebben samen met dit prinsesje Sneeuwvlokje.

Er was eens....

Jemig de Pemig zeg!! Ga toch eens aan het werk! Wij moeten haar werk doen, omdat ze er niet is. Te vaak en regelmatig. Zonder ons in te lichten, maar hult zich in mysteriën. 

En devalueer het begrip Onveilig niet zo. Onprettig ja, onveilig is wonen in de Gazastrip of Oekraïne.

Of ben ik inderdaad te kort door de bocht en een mopperende boomer met een te kort lontje.

Ondertussen merk ik dat ik me nogal in de kou gezet voel door de leidinggevende. Die zit er niet bij. En lijkt ook zijn handen in onschuld te willen wassen. 

Het zijn maar dingen

Kon me even niet meer beheersen toen de altijd keihard kakelende kutschoonzus tegen mij zei, toen ik de spullen van mijn moeder aan het uitzoeken was en ze riep dat ik Vooral de tijd moest nemen  hoor...

Alsof het HAAR huis was of HAAR moeder. De ruimte die ze inneemt op dat moment, is niet passend.

Dus het rolde er vanzelf uit; of ze asjeblieft nu even haar kop kon houden!

Maar ja, ik denk dat ik in haar ogen en de rest van het stel, die pontificaal buiten in de zon aan de koffie van mijn moeder zaten, op haar tuinset zittend, in haar tuin, toch maar een stom mensch ben. Altijd lastig ook nog. De zeikerd in de familie.

Dat is dan maar zo. Beschouw het als een Geuzennaam. Zeikerd.

En uiteraard waren er dingen spoorloos die ik op mijn ingediende lijstje had staan. En zag ik zaken die altijd in de keukenkast van mijn moeder stonden, opeens niet meer. Dingen die ze van mij kado had gehad, hoefde ik niet terug hoor, maar apart dat ze weg waren.  Zij, de anderen," the good ones" hebben uiteraard weken de tijd gehad om de eerste keus te doen. En ja....ook weer kutschoonzus roeptoeterend `je moeder had wel opgeruimd de laatste tijd`` 

Jammer dat ze haar niet opgeruimd had.

Mijn broertje en mijn zusje gaven me nog eventjes non-verbaal aan dat ik het maar moest laten gaan. Ze zijn gewoon zo. 

Ignore!!

Deze zus had ons allebei uitgenodigd om hierna bij haar te komen lunchen. Dus leuk vooruitzicht. 

Gelukkig had ik niets op mijn lijstje staan, wat anderen ook wilden hebben, dus geen gedoe. Mijn zus is eruit gekomen met steelzus. Steelzus kreeg de dure gouden armband, andere zus Engelse kopjes etc.

Bewust afscheid genomen van het huis, de krakende traptrede, het kamertje waar ooit mijn opkladbed stond en een bureautje, maar waar je toen al je kont niet kon keren. En bloemen op het ramen in de winter. De ook nog steeds krakende trap naar zolder. De zolderkamertjes waar ik altijd mijn hoofd stootte aan de schuine wanden met balken en dat ook nu weer deed. Waar ik later heen verhuisde toen er nog meer kinderen kwamen. Zo'n klein kamertje op zolder.

Vergat ook niet hoe ik daar het op eieren lopen vervolmaakte. Dus zo happy was het allemaal niet. Maar het hele plaatje is niet zwart-wit. 

De lunch bij mijn zus en haar gezin was heel gezellig. Ook de vriend van mijn nichtje was er. En ik vond het aangenaam om te merken hoe volwassen mijn nichtje al was, ook over het hele gedoe van die dag. Mijn zus heeft een heerlijke tuin, dus zeer aangenaam om daar bij elkaar te zijn. 

Daarna wilde mijn broer ook nog naar onze moeder. We hadden overigens echt een mega grote auto meegekregen, wat fijn was, want alle spullen konden daarin vervoerd worden. De hele kofferbak en platgelegde achterbank zat vol. Maar ja, broer had zijn zaken en ook nog zijn koffer, ik een tafeltje en een grasmaaier en verder klein spul. En alles stootvrij ingepakt. 

Het stopmandje van mijn moeder.

We namen onze moeder lekker mee naar buiten, want zulk heerlijk weer, dan is het jammer om binnen te blijven. Ze hebben daar ook kipjes rondlopen, die hebben het prima daar. Grote tuin waar ze lekker kunnen scharrelen. Daarna vroeg ze of we bleven eten. Prima. Alleen was er niet genoeg op de afdeling voor iedereen, dus werd er gevraagd of we dan naar het restaurant wilden gaan. Ook goed. 

Fijn om haar zien te genieten van ons gezelschap en het lekkere eten daar. 

Na de koffie brachten we haar weer naar haar afdeling, die net naar buiten zou gaan om daar koffie te drinken in de avondzon. Maar had mijn moeder geen behoefte aan. 

Ze vertelde al eerder hoe ze baalde dat er een aantal schreeuwerds tussen zaten die altijd bepaalden hoe de sfeer was. Ze wilde graag wat rust aan haar hoofd en niet dat gegil telkens. Dat snap je toch helemaal.

En dat schreeuwen en dominant gedrag  had ze nou net achter haar gelaten toen mijn vader overleed. 

Nee, ze had er wel genoeg van en wilde weer naar huis.

Zit je daar met je kofferbak vol spullen uit haar huis. Dat was wel even slikken.

Een verzorgende kwam even langs om te checken of alles goed ging en of mijn moeder niet in bed lag met haar kleren nog aan en we waren net met mijn moeder in gesprek over wat ze in het verleden allemaal voor elkaar heeft gekregen in het kader van de adoptiekinderen. Maar ook om haar erop te wijzen wat ze heeft gedaan in haar leven. 

Hoe zij, als eenvoudige huisvrouw, naar de minister ging, naar het buitenland aan de andere kant van de wereld reisde in haar eentje, daar zaken regelde. Ook voor andere gezinnen. De verzorgende vond dat heel fijn om te horen. Dat er veel meer zit achter die dame die meestal rustig is en rust zoekt. 

Dat zal mijn bewind-broer allemaal niet verteld hebben. Die schetste bij de geriater het beeld van een simpel huisvrouwtje die nu vooral angstig en somber was. 

Niks van waar. 

Niet simpel en ook niet angstig, maar wel pisnijdig dat er niet naar haar verlangens wordt geluisterd. 

Lange lange dag en mijn broer gaf aan dat hij nachtblind is, dus liever niet in het donker rijdt. Of ik dat ook had. Nee, geen last van. Alleen nachtdoof.

Vond het nog steeds een stressbal want bij iedere achterop komende auto of auto die inhaalde vroeg hij me of ik die wel gezien had. Of ik wel in de spiegels kijk? Of ik die auto in de dode hoek had gezien. Of ik wel op de navigatie keek. 

Spiegels? Die zijn er toch voor mijn make-up?

Jemig, broertje, ik heb jaren gekend dat ik 30.000 km per jaar reed. Navigatie heb ik niet nodig, ik kan de weg wel dromen vertelde ik hem.

Hij is het drukke Nederlandse verkeer niet meer echt gewend. En had natuurlijk een tijdje terug een aanrijding met een hert gehad in zijn land en is daar tamelijk van geschrokken. Hert sprong weer het bos in, maar zijn auto had een flinke deuk. 

Hij gaf ook aan dat hij niet leuk vond dat hij door alles wat er was gebeurd de laatste jaren, minder aardig is geworden. Wantrouwend. Dat is nou precies wat een slechte relatie met mensen doet. Je wordt er niet leuker door. 

Dus hoop dat hij die leuke kant vooral weer uit de krochten van zijn hart haalt. Niemand houdt van een chagrijn. 

We waren laat thuis, dus sliepen zondag ietsje langer. Daarna serveerde ik een lekker ontbijtje in de tuin. 

Hij pakte en herpakte zijn grote koffer. Woog de koffer 23 keer. Haalde er toch weer iets uit. Woog de koffer nog 23 x. Op het randje qua gewicht wat mee zou mogen.

De rest deed hij in zijn rugzak. En wat niet mee kon, staat bij mij boven. 

De auto afgetankt, ingeleverd op het vliegveld en mijn broer ook. Hij appte me na middernacht dat hij thuis was. En ging toch echt rond 16.30 uur door de douane. Ik las zijn bericht pas vanochtend, want moe en vroege wekker.

Ik nam de bus weer naar huis. En was nogal moe toen ik thuiskwam. Of leeg eigenlijk. 

Wist ook dat ik de volgende dag op mijn werk een extra lange dag zou hebben. 

Maar nam me voor om niet te miepen. Kijk maar hoe het gaat en pas huilen als je geslagen wordt zoals Pourquoi Pas zo mooi zegt.

Ik huilde niet.

Thuis

 Las een mooie quote in Trouw over wat thuis is: 

Hoop dat mijn huis dat voor mijn kinderen is/is geweest. Net zoals zij een thuis hebben gemaakt voor hun gezinnen. Zo mooi om te mogen meemaken. 

Mijn ouderlijk (t)huis is er binnenkort niet meer. Er ligt een bod, dus de verwachting is dat het ergens eind zomer wordt overgedragen aan de koper. Maar het was natuurlijk vanaf de verjaardag van mijn moeder, toen zij opeens, 2 dagen voor die verjaardag,  naar een verpleeghuis verhuisde, geen thuis meer. Want degene die het thuis maakte, was weg. En woont nu in een kamer.

Weg altijd slappe koffie.

Weg thee getrokken van een zakje al vijf keer eerder gebruikt. Heet water met een kleurtje dus.

Weg altijd nog op de valreep in de gang bij de voordeur de belangrijkste dingen vertellen. 

Weg altijd nog wat pakken koffie meekrijgen. Van een goed merk. 

Weg stekjes meekrijgen van planten in haar tuin. Sommige van haar planten groeien in mijn tuin nu.

Thuis: een plek waar, om de Egyptische schrijver Naguib Mahfouz te citeren, je altijd kan aankloppen in de wetenschap dat er open zal worden gedaan.

Sjaantje S.

Merk dat ik echt op mijzelf moet letten, want vergeet zaken of zie dingen niet die me anders zouden opvallen. Dat komt echt door de oplopende en constante stress. Of eigenlijk dat ik de stress laat oplopen in plaats van er lak aan te hebben. 

Miste een mail van bewindbroer, die zat in mijn spambox. Dat ging over de aanstaande verkoop en de spullen die verdeeld moeten worden en of wij hem dan ons wensenlijstje kunnen laten weten, wel uiteraard voor een bepaalde datum. 

Pas toen een zus reageerde op die mail en die naar ons allemaal stuurde zag ik ´m. Hetzelfde gebeurde mijn broer in het hoge Noorden. Ook bij hem verdween de mail in zijn spambox. Maar ook hij staat stijf van de stress. 

Ik weet niet wat de anderen willen, daar krijg ik geen inzicht in. Zie wel dat die zus alles wat goud is wil hebben. Een juwelier had er een prijskaartje aangehangen en het viel me op. Want anders nooit interesse voor de sieraden van mijn moeder. 

Maar goed, wie weet verkoopt ze het voor de goede goudprijs en gaat ervan op vakantie. 

Had ik dat dus ook maar moeten doen of aangeven dat ik dat wilde hebben. Dus niet zo zeiken. Ik kom altijd te laat met alles. En krijg precies daardoor niets. Slome Sjaantje sluit weer eens achteraan aan.

Maar nul behoefte aan die sieraden. Ik draag dat nooit en zal het ook niet gaan dragen. Wel in foto´s. Trouwfoto´s van mijn ouders. Waar ik al aanwezig was. 

Geen behoefte aan de meubels, die passen niet bij mij en ook niet in mijn huis. Wel aan een oud klein opklapbaar speeltafeltje, nog van de tante van mijn vader geweest. Apart en klein. Ook wel apart is het verhaal dat mijn vader die tante doodgeslagen zou hebben. Wat een heerlijke familie heb ik toch! Dit is uiteraard een verhaal wat niet helemaal klopt. Lijkt me dat je 70 jaar geleden ook niet zomaar wegkwam met moord. 

Het is gewoon allemaal zo flauw hoe het nu in een paar uurtjes besloten en opgehaald moet worden. Maar ook niet onverwachts toch? Precies hoe rechtlijnig en zwart/wit de bewind-broer doet en handelt. 

Niet omdat hij zo om mijn moeder geeft, maar omdat hij nu de ultieme macht heeft en de dingen gaan zoals hij ze wil. Macht.

Ben niet vergeten dat hij haar op Moederdag een kaart stuurde met alleen maar verwijten en dat hij zich afvroeg hoe zij zich nog moeder durfde te noemen. Een hufterige kaart. Dus dat er wraakgevoelens achter zijn betrokkenheid zitten. Heel duidelijk patroon. Had ik toen ook al bij de rechter bekend moeten maken. Maar ja te laat!!!!

Laat maar gaan (slome) Sjaan. Laat maar gaan. 

Laat

Maar

Gaan!!!

Ik kijk uit op een handgetekend schilderijtje van mijn Opa. Van schattige muisjes op een tuinhuisje. Niks waard, maar voor mij wel. Herinnering aan mijn Opa, aan het feit dat hij goed kon tekenen en schilderen en daar ook lol in had. En vooral dat hij altijd interesse in mij had. Altijd.

Heb mijn kinderen gevraagd of zij nog iets uit het huis zouden willen ter nagedachtenis. 

Miste ook een werkmail, maar die had de afzender naar ons algemene mail adres moeten sturen. Had ´m wel gezien, maar nog even geparkeerd gelaten. In het weekend ja, zag ik dat er naar een collega was gemaild over de afspraak van maandag. Die had de afzender zelf verzonnen, want ik maak de afspraken, maar moest uiteraard iedereen (want collega had ook in het weekend haar mail bekeken...we zijn allemaal gek daar) even geruststellen. 

Dus daarna eindelijk even de hort op met de fiets. Naar een tuincentrum een dorp verderop, maar daar vond ik niet echt wat ik zocht, dus moet ik naar een tuincentrum aan de andere kant. De wind waait heel hard en heb geen elektrische fiets dus moest goed mijn bilspieren gebruiken. 

Zag wel hele lieve veulens en hun moeders. Eentje kon nog amper op zijn/haar benen staan. Altijd fijn om gewoon gratis van te mogen genieten. 

Dat deed ik al 30 jaar geleden toen mijn kinderen nog klein waren en eentje nog achterop zat. Toen was het echt een eindje fietsen, want alleen maar weilanden tussen het ene dorp en die veulens. Nu zijn de dorpen al bijna aan elkaar gegroeid. 

Fijn met tegenwind fietsen. Dan waaien de nare gedachtes ook direct uit je kop. En de knoppen uit je geraniums, waar ik achter wilde gaan zitten.

Ben supersloom. Kom tot niets. Vind ik zelf. Dus ga nou eens bijhouden wat je WEL doet! Zal je zien dat het meevalt.

Zo beitste ik een tuintafel. Maar moet twee keer, dus later vandaag nog even afmaken. En dan de andere nog. Maar voor NU heb ik dit alvast gedaan. Hatsjekideee. 

Het logeerbed opgemaakt, dan is dat alvast klaar als mijn liefste broer overkomt dit weekend om ook zijn spullen/aandenken mee te nemen uit het ouderlijk huis. Hij vroeg me nog of ik echt niet de Miele was-en droogmachine wilde van onze moeder. 

Nope. Ze heeft ´m al minstens 20 jaar. En mijn wasmachine is nog prima. Droger gebruik ik al jaren niet meer. Plus dat ik echt echt niet grote stukken mee wil nemen. Daar zit mijn herinnering niet in. 

Wel apart dan dat ik wel heel blij ben, nog steeds, dat mijn moeder het mahoniehouten kastje weg deed, wat van mijn grootouders was geweest. Het ruikt van binnen nog steeds naar Opa en Oma. Mijn moeder wilde het juist niet omdat het van hen was geweest. 

Af te strepen

 Stelde het alweer te lang uit, maar eindelijk naar de afspraak bij de (nieuwe) tandarts geweest. Dezelfde praktijk als waar ik al eerder heenging, maar nu zijn opvolger. Tandarts is met pensioen gegaan.

Was een beetje huiverig voor het oordeel, maar ze vond het allemaal niet heel dramatisch. Ze had eigenlijk erger verwacht zei ze me, naar aanleiding van een aantekening van de vorige tandarts.

Ook advies gevraagd voor het gat in mijn bovenkaak. Wat er al vier jaar zit. Waardoor ik me heel bewust ben van een Tokkiegebit en dus ook veel minder lach dan goed voor me is. Kreeg goed advies en vond het verfrissend dat ze eerst goed luisterde en ook een gezondheidscheck deed, voordat ze het standaard advies gaf (die van Katchinggggg).

Dat nam me al voor haar in.

Daarna nog genoeg tijd plus belangrijker energie om naar de hele andere kant van ons dorp/stad te fietsen en daar te kijken voor beits voor mijn nieuwe tuintafel. Zijn er eigenlijk 2, maar die schuif ik tegen elkaar aan. 

Mijn ervaring is dat ze erg lelijk worden van buiten staan, vooral in regen en sneeuw, dus wil ik ze maximaal beschermen en er dus een laagje blanke beits overheen doen. Direct een leuk projectje. De beits die Ikea aanbeveelt is donker en maakt de stoelen lelijk vind ik. 

Ook de stoelen wil ik doen. Dat is ook een leuk project, maar wel veel groter, want veel hoekjes en balkjes. Ook dus maar materiaal meegenomen om de klus mee te klaren. 

Nu even toe aan een kop lekkere thee en even ontspannen. En een vinkje zetten bij mijn wensenlijstje 2025.

Weeeeeekend!

 Altijd fijn van die toeristen in de bus met mega grote koffers. Ruikend naar een weetplantage, want dagje Amsterdam gedaan en nu stoned het hotel inrollen. Ook als ik vanaf het station naar buiten ga, staan daar altijd of rokers, of vapers of weetrokers. 

Welkom in Nederland.

En elke ochtend zie ik de schoonmakers al die peuken weer opzuigen of de kauwgom van de stoep schrapen. 

Het was een hele drukke dag. Maar het lukte me mijn hoofd tamelijk helder te houden. Kreeg aan het eind van de dag ook nog mijn favoriete dakloze op gesprek. Geen afspraak maar hij wilde iets checken over zijn nieuwe huis en over onrecht waar hij tegen vecht en dat herken ik wel. Vechten tegen de grote bekken en de bierkaai.

Dus nam ik toch maar tijd voor hem. Hij is zo opgeknapt doordat hij nu uitzicht op een woning heeft. Een kapper doet ook wonderen. Maar hij ziet er ook niet meer zo mager uit. En is veel rustiger. 

Kreeg van bewindbroer een dienstmededeling. We mogen uit 2 datums kiezen om te kijken wat we uit het huis van onze ouders willen en dan ook direct meenemen. Stel ik zou een kast willen hebben, hoe neem ik die mee in een personenauto? En geen optie om een andere datum te prikken, want oh oh oh hun tijd is ook kostbaar. 

Alsof ze De Koning zijn. En trouwens, waarom spreekt hij opeens over ons en wij? Ik dacht dat hij alleen Bewindvoerder was. Niet zijn vrouw of incestbroer.

Wat zou ik graag willen hebben? 

Foto's denk ik. Spullen heb ik zelf al genoeg en de smaak van mijn ouders/moeder is de mijne niet. Maar iets sentimenteels als een naaidoos. Of een typemachine. Dat misschien. En de verrekijker die mijn dochter aan haar Oma gaf, omdat ze vogeltjes wilde kijken. Of de boeken van Agatha Christie. 

Denk dat de inhaligen van de familie al lang hun spullen uit het huis hebben gehaald. En moet ik dan bij mijn broer gaan smeken of ik een theelepeltje mag hebben. 

Maar zo eindigt dan een leven lang je best doen om mooie spulletjes te verzamelen. Gaan allemaal naar de Kringloop. Dag antieke kast van mijn Oma, dag tafel, dag...etc.

Jemig...ik schrijf mezelf direct in mineurstemming!! 

Klaar!

Ophouden nou!

Ga vieren dat je vrij bent. Dat je vrij hebt. Dat hier nog niet een Poetin of een Trump de regels maken. 

Dus werkkleding uit en relaxkleding aan. Had al Crodino in huis in van die leuke kleine flesjes. Dat is al feestelijk. Lekker koud uit de koelkast. 

Hang die slingers op en maak je eigen feestje. 

Het Cassandra effect bij ons op het werk

Op onze afdeling zijn er momenteel veel mensen ´langdurig´uitgevallen. Lees; die zitten allemaal thuis met een burn-out. En nog volop in behandeling of nog niet eens in staat tot een simpel gesprekje met de leidinggevende. Na maanden thuis te hebben gezeten. 

Dat er zoveel mensen tegelijk zijn uitgevallen vind ik een hele rode vlag, terwijl er toch al heel lang hiervoor werd gewaarschuwd, maar  er werd weinig effectiefs of structureels mee gedaan. Nu denkt men met een soort van assessment de zwakke broeders eruit te filteren in het sollicitatieproces. Dat zou kunnen. 

Las laatst over de term het Cassandra effect en vond dat wel goed passen bij ons management:

Wat is het Cassandra-effect en wat houdt het in?

Het Cassandra-effect, ook wel bekend als het Cassandra-syndroom, verwijst naar het fenomeen waarbij waarschuwingen of voorspellingen worden genegeerd of niet serieus worden genomen, zelfs als ze gebaseerd zijn op feiten of logica. Het komt voort uit de Griekse mythologie, waar Cassandra, een prinses die de gave van profetie had, werd vervloekt zodat niemand haar voorspellingen geloofde.

Toen ik ze wederom met feiten om de oren sloeg en bovendien aangaf dat de oppermanager had gezegd dat er op mijn plek iemand bij moet, al vorig jaar, toen kon men waarschijnlijk niet meer om de feiten (inderdaad meer aanmeldingen structureel) heen. 

Of eigenlijk; het risico dat ook ik uitval. En staat er nu een vacature open. Maar eigenlijk telt gewoon dat er gezien de cijfers ruimte is voor 0,4 FTE erbij. Ook al omdat mijn argument al die jaren was dat ik een baan van 40 uur in 32 uur vul en uitvoer. Dus in feite zijn het Cassandra lijders. Wij ook.

Want alle rode vlaggen wapperen al jaren hier en toch ga ik niet weg. 

Collega die ik op een soort snuffel kom weer terug naar een werksituatieplek begeleid vertelde me dat toen hij hier tien jaar geleden werkte, het ook al zo ging. De hele afdeling dreigde om te vallen, maar niets veranderde er structureel wat wel impact zou hebben. Lagere caseload en hogere beloning. Dus dat mensen omvallen en vervolgens niet meer inzetbaar zijn, dat dondert management geen drol. 

Wat helpt bij algehele traagheid

 In mijn geval: doe een paar kleine dingen - iets opruimen in huis - wat onmiddellijk effect heeft. Waar ik blij van wordt, want hehe....gedaan!

Check of de aangifte IB echt is ingediend. Ja hoor. Netjes gedaan.

Zeg een streamingsdienst op waar ik te weinig gebruik van maak. Nu heb ik er nog nul totaal. Beter.

Hang heel vroeg in de ochtend de was buiten (omdat ik al heel vroeg wakker was).  

Wees milder voor jezelf. 

Nog milder

En dan; nog milder.

Niet zo in je eigen staart bijten. Maar aai jezelf maar een keer. Niemand anders doet dat, dus wees dan tenminste zelf niet zo kritisch. 

En niet elke dag hoeft nuttig *Calvinist in mij*  te worden ingevuld.

Doe wat meer Italiaans: Dolce far niente!

Image by lila_getupft from Pixabay

 

Pas in de avond, nadat ik een lekker wokgerecht met verse spinazie heb gemaakt en verse aardbeien als toetje, ga ik me ietsje Italiaanser voelen. 

Een Italiaanse Nonna waarschijnlijk.