Kleindochter opgenomen in ziekenhuis

 Woensdag ging ik eindelijk iets voor mij zelf doen. Na 9 maanden weer eens naar de kapper. Een nieuwe kapper, want de kapper hiervoor knipte me zo erbarmelijk slecht en saai en zo niet wat ik liet zien hoe ik het wilde. 

Ook de kapster zelf had een stom kapsel, wat al een rode vlag zou moeten zijn. En klepte meer dan ze knipte. Of naar mij luisterde.

Enfin; deze kapper luisterde wel. En omdat het regende had ik al gezegd dat drogen dan onzin was. Maar het was droog volgens haar, ze voelde buiten of het zo was, dus toch maar drogen, dat is wat anders dan fohnen. Vond het nogal prijzig, maar was echt jarenlang een budgetkapper gewend. Het was terug op de fiets niet droog.

Niet miepen; het kon en het mag. 

Helaas kreeg ik toen ook een appje dat mijn oudste kleindochter door de huisarts naar de spoedeisende dienst van het ziekenhuis was verwezen vanwege benauwdheid. 

Ik bood aan om dan jongste uit de BSO te halen, dan hoefde mijn dochter niet te stressen of ze er wel op tijd kon zijn.

Dus direct door naar de bushalte, daar naar het station en daar de trein naar de hoofdstad gepakt. Bij haar halte eruit en dan nog de bus, die wel - heel fijn - precies voor de BSO stopt. 

Het duurde langer dan verwacht en uiteindelijk moest kleindochter opgenomen worden. Helaas was er daar geen plek, dus moest ze naar een ziekenhuis elders, buiten haar stad,  vervoerd worden. In een ambulance. In haar eentje, want mijn dochter kon haar auto daar niet laten staan, dan had ze geen vervoer. 

Ik bleef uiteraard bij jongste. Had helemaal niets bij me om te overnachten, maar ja, dan improviseren maar. 

Dus contactlens in een glaasje water gestopt. Mijn hoorapparaten zaten vrolijk thuis in de lader, want regen en naar de kapper, dat is geen goede combi. Dus die had ik thuisgelaten. Nou ja, jammer de bammer. Ik heb nooit een schone onderbroek bij me, maar dat zou zich ook wel oplossen (mijn dochter kocht een aantal onderbroeken bij de Zeeman voor me). 

In het andere ziekenhuis waren ze heel vriendelijk en lief op de kinderafdeling. Ze had een kamer alleen, want moest ook om het uur verneveld worden en dan was het protocol in dat ziekenhuis als bij isolatie. Ze had van de ambulancemensen een beertje gekregen. die ze Ted noemde. Dappere Dodo.

Maar toen ik de tweede dag langs ging leek het meer een knutselkamer, want een aardige dame had gezorgd voor knutsel en knip en plak materiaal, glitters etc. 

Zusje wilde uiteraard ook knippen en plakken. Altijd handig met al die draadjes aan het lijf van haar zus, verbonden met apparatuur die haar waarden in de gaten hielden. En bij 85 bij zuurstofgehalte ging het alarm af. 

Ze dachten dat ze vrijdag naar huis zou mogen, maar haar waarden zakten toch weer naar te laag. Dus nog weer terug naar zuurstof en regelmatiger medicatie. 

Lang verhaal kort; zondagavond bracht mijn dochter, met de kinderen in pyjama op de achterbank, mij naar huis of nee, de fietsenstalling bij de bus, waar ik zag dat iemand geprobeerd had mijn ketting door te zagen/knippen, maar niet gelukt. Dikke en dure ketting gelukkig. Poging mislukt. Maar laat mijn fiets daar dus liever niet in de nacht staan. Maar ja, dit was een noodgeval.

Kreeg van mijn dochter nog avondeten mee, kant en klaar. Ook fijn. Ze moest veel heen en weer rijden en parkeren is ook niet gratis bij een ziekenhuis. Stelde voor dat ik de parkeerkosten betaalde. Nee, hoeft niet; zijn haar kinderen. Ja, maar jij bent MIJN kind! Nee hoeft niet. Ook benzine betalen toen ze ging tanken hoefde ook niet toen ik al bij de pomp stond met mijn betaalpas in de hand. Hoeft niet.

Maar was wel klaar met alles aan het eind. Blij dat ik er voor dochter kon zijn, haar ex was niet in Nederland want met vakantie. Dus alles kwam op haar schouders terecht. Ze doet het heel goed, meer dan goed, maar ik zie ook wel dat het soms wat veel is. 

Plus dat het gedrag van jongste af en toe me deed verlangen naar behang. Om haar achter te kunnen plakken. 

Heel dik behang graag! 

Combinatie met rotweer dus weinig optie om lekker lang buiten te spelen, plus speeltuin vol met etterjes op fatbikes en haar tabletverslaving (hahah), want zo kon ze samen met zusje spelen. Plus dat de hele straat bij hen openligt. Er wordt al maanden aan het riool gewerkt, dus overal zand. 

Moest, toen ze in het ziekenhuis het omeletje van haar zusje opat, iedere ochtend een plat ei maken. (Gebakken ei dus of in de vorm van een omelette).  Geen brood erbij, maar alleen ei. Viel me nog mee dat ze geen Latte machiato bliefde, waar ze altijd over zong. Mi amore!

Nee oma, wassen hoeft niet hoor van Mama. En haar borstelen ook liever niet. Allemaal wel gedaan, hoort er gewoon bij lijkt me. Tandenpoetsen idem. Dat hoefde ook echt niet van Mama. Hahaha...daar trappen wij niet in. 

Bijna vijf en ze denkt dat ze net zo oud als haar zus is, die ruim acht, bijna negen is. 

Ik ga nu vooral even bijkomen en volwassen dingen doen. De was. Stoel afbeitsen en alles wat ik verder zou willen is geen tijd meer voor. Noch energie. 

Wel dankbaar dat ik het kon doen, maar man man man heel vermoeiend, want altijd aan moeten staan en ook bezorgd uiteraard over de gezondheid van kleindochter. Mi amore.

Zat ik normaal in tranen in het ziekenhuis. Nu komt er niets. Niets, nog geen pinkeltje. 

Onvergetelijk

 

Most people quickly forget car types, brand names, and who could throw a Frisbee, Cellie, but forever remember the broadly smiling, animal talking, tree hugging eccentrics they befriended. Go for the latter. Putting the "U" in Unforgettable,   The Universe

Zon, zon en zon

Werd veel te vroeg wakker en begon maar aan een volgende online leesboek. Een thriller. Daar slaap je zo lekker weer bij in. Uiteindelijk wel, maar had al gezien dat de zon opkwam. Dus wist wel hoe laat het ongeveer was. Rare tik. 

Mijn hoofd zit vol snot en hoesten is er ook nog bijgekomen. Olé!

Dus eerst maar lekker douchen, dan voel ik me altijd frisser.

Toen ik de zon zag, wist ik dat ik in ieder geval even lekker kon genieten van een bak verse koffie en ontbijt buiten. Want  - hoe lang zou dat nog zo maar kunnen? Misschien morgen weer geheel ander weer.

Pluk de dag.

En goed voor het snothoofd.

Alsof nu pas de algehele moeheid van werk indaalt. Heb ook nu geen behoefte aan naar plekken te gaan waar het heel druk is. Weet dat het Monumentendagen zijn, maar voel me momenteel zelf een monument, in de steigers. Laat me maar. Weinig zin in plukken. 

Laat me dan maar de kleine dingen waarderen. (Reik het vergrootglas eens aan!).

Alweer slecht geslapen en snothoofd. Alhoewel er geen regen was voorspeld, fietste ik toch door de regen om o.a. mijn oud papier weg te gooien. 

Alle bakken vol met karton en dozen. Alle bakken hier in de buurt. Dus nam het maar weer mee naar huis. Komt wel een andere dag. 

Regen, regen en nog meer regen

Blij dat ik donderdagavond de klikko al bij het verzamelpunt had gezet, want het regent hier al de hele ochtend. En hard ook. Was vroeg wakker, werktijd wekkertijd, maar met dat geluid op de schuine ramen, totaal geen zin om energiek uit bed te springen.

Nou, dan niet.

Maar toch wel redelijk op tijd eruit, rustig douchen. Er hoeft niets, dus hoef me niet door mijzelf en ``Ik moet wat leuks doen` laten opjagen. Of gewoon íets moeten. 

Laat

Los

Donderdagavond grappige uitzending van de reünie van B&B vol liefde. Of mijn voorspelling wie er met een partner zou eindigen uitkwam. 

Maar ja, wat weet ik er nou van. 

Al zo lang geen partner meer. Ook niet meer op zoek naar. Kijk ook niet om mij heen hiervoor. Er wordt ook nul naar mij gekeken schat ik in. Denk dat ik gewoon het moet doen met hoe het nu is. Alleen, beetje lullen tegen mijn beeldscherm en dat is het dan wel. Ben geen geschikt partnermateriaal. Misschien kan ik me nog aanmelden bij een klooster. Non de jus!

Oh ja, ben wel heel goed in de was doen. En dat doet eigenlijk de wasmachine. Goed in de was ophangen dan. Dat wel. 

Wat een kwaliteit.

Tussen de buien door in de middag even snel mijn schoon gestoomde herfstdekbed ophalen. Gewoon goed proppen dan past het nog in mijn fietstas. Plus wat kleine boodschapjes gedaan, maar minimaal wat ik nodig heb (of denk nodig te hebben). Lekker droog weer terug. Enig uitje! Enig! Genoten.

Dekbed boven achter het luik opgeruimd, tot het nodig is. Nu nog zomerdekbed in gebruik. 

Droomde een bijzondere droom over mijn bewind-broer. Weet dat ik ook  al eerder droomde over de aankondiging dat de recent overleden man dood was. Nu is dat niet zo bijzonder bij een man van 87 met een broze gezondheid, dus ik zou er geen beroep van maken, dromenuitlegger.

Maar het klopt altijd. Nu ging broer niet dood in de droom, maar had wat te verbergen. Goh...

Ondertussen ook maar een klein tripje naar een wadden-eiland geboekt. Want ik baalde zo van mijn lamlendigheid. Een thuis/vakantie. Alweer. Te laat, te stom, te sloom.

Dus:

Ga

Wat

Doen.

Of in ieder geval verzinnen.

Niemand regelt dat voor je, moet je echt zelf gaan doen. Pak de regie: Hup......zoeken heb ik al gedaan, nu alleen nog op de knop boeken klikken. Gedaan. En niet sneu in een één-persoonsbed, maar graag comfortabel slapen. Dat gun ik mijzelf. 

Vooral iets waar ik blij van gaat worden. En alleen het tripje met de boot is altijd al een vakantiegevoel. Hahah...wat zeg ik; dat gevoel krijg ik al op de pont in Amsterdam. Niks gewend he en dus snel tevreden.

Maar nu ben ik wel tevreden. Wat zeg ik; heel tevreden, want niet alleen maar lamenteren, maar in actie gekomen. Zelluf gedaan.

Iets om naar uit te kijken. Maar voel het nog niet helemaal. Dat moet nog komen denk ik. 

Al werd ik vanochtend wel wakker met een verkoudheid. Dat is minder fijn. Maar wel gewend aan een vol hoofd. 

Luister naar het boek wat als aanrader bij Bertiebo stond; Zachtop Lachen. Zo mooi en ook zo herkenbaar wat haar overlevingsstrategie is. Met zwarte humor geschreven. Dat ligt me wel. Later op de dag lees ik het boek, want het luisterboek gaat me te traag. 

Moet ik zowaar er ook even van huilen. En dat kan ik al tijdenlang niet meer. Een snik op de begrafenis vorige week, maar meer kwam er niet uit. 

Ook zij maakt tijdens therapiesessies omtrekkende bewegingen. Om maar niet te hoeven praten en vooral niet te hoeven voelen. 

Nu bezig de tuinkast opnieuw in te ruimen. Rustig aan. Hoeft niet in 10 minuten af. Mijn tempo. Mijn kast, mijn huis. En hij staat scheef, dus ook even beter doen. Met een waterpas. Dan is het echt recht en niet op het (schele) oog. 

Snothoofd mag snel weer over gaan. Waarom nou net als ik vrij ben? Hoesten ook nog erbij. Bah. Baal hier wel een beetje van. 

Vroeg naar bed dan maar. 

Tamelijk zoet

De film was prettig, maar ik vond ´m wel wat lang. Alsof iedereen nog even langs moest komen voor een allerlaatste keer. Nu had ik het wel gezien. Klaar. Opperdepop is het verhaal. En de allerleukste speelde niet meer mee. Want overleden in het echt. 

Op de heenweg begon het al te regenen, maar ik wist dat ik maar drie stappen hoefde te doen en ik was al in de bioscoop vanuit de bus. Terug ook regen, steeds harder en onweer in de buurt, dus maar even bij aankomst bij het bushokje gewacht, wat ook een voorkant heeft, dus stond redelijk beschut tot de bui eventjes minderde in intensiteit. Toen snel huiswaarts en daar de geleegde Groene bak opgehaald.  

En nog even 20 liter uit de regenton getapt x 2, want er komt nog veel meer neerslag. 

Genoot enorm van vooral de kostuums. Driehonderd jaar geleden had ik veel interesse in kostuumhistorie en ik weet nog steeds wat voor soort jurken bij welke periode horen. Doen ze dat fout in films en series dan kan ik me aan dat soort details storen. 

Bij deze film niet. Goed nagedacht over zaken en kennelijk ook een groot genoeg budget. 

Fijn om een paar uur even geheel ergens anders te zijn met je hoofd. Lijf bungelt er dan wel achteraan. In de relaxstoel van de bioscoop.

Heerlijk dat er even geen verplichte nummertjes - werken en op tijd opstaan - zijn. Ben al dingen - jahaaaaa  superlaat uiteraard - aan het opzoeken om te bekijken, te doen. 

Weinig. Loop voor niet veel warm. 

Meer. 

Hoop alleen dat het niet twee weken lang regent. Maar zo te zien wel. 

Vagijn met Peren!

Zoet

Mijn bioscoop-reservering net maar omgezet naar eentje in de late ochtend, want ik zie dat het hier in de middag gaat regenen en misschien ook wel onweren en precies zo rond einde filmtijd. Geen zin in nattigheid. Dus dat als eerste gedaan. Nog plek zat. De ochtenden zijn niet zo populair en ik geniet juist van weinig mensengeritsel om me heen dan.

Oppassen bij mijn dochter was gezellig maar wel anders als je op een schooldag er bent. Eerst uit de BSO halen. De bus van het station stopt voor de deur van de school, dus direct daar de dames ophalen. Ze waren in de gymzaal, lekker aan het sporten. Voelde mij daar inderdaad een witte oude vrouw.

Ze lieten met even zien dat in de kleedkamer ook een wc was en waar ze beneden hun rugzakken hebben. En her en der een vestje. Oh ja...moet ook mee.

Zag hun fietsen al aan het fietsenrek staan. Met een dik slot. Daarvan had de oudste de sleutel bij zich. Was lastig openmaken, dus of Oma dat even wilde fixen. Tsja..ik moet elke dag mijn fiets aan een dik slot vastleggen, dus kom maar door. Daarna naar een speeltuintje, bij hun achter, die nu ook eindelijk gebruiksklaar is (er wordt heel veel gebouwd in hun wijk, dus veel bakfietsen te zien nu ook). De oudste wilde vooral rondjes fietsen, de jongste schommelen en bloemetjes plukken. 

Ik moest nog eten voor ons koken, maar alles stond al klaar en er was ook lekkere kip in de koelkast al kant en klaar dus alleen opwarmen. Was een bijna Nederlandse maaltijd, een AVG-tje en ze smulden ervan. Daarna wilden ze nog even spelen, terwijl ik alles opruimde en in de vaatwasser zette.

Wilde ze op een redelijke tijd in bed hebben, want morgen weer schooldag, maar van mama mochten ze toch echt heeeeeel laat naar bed. Als het al donker is. De zon ging rond 08.05 uur onder en dan is het snel donker, dus prima tijd. Of ze op het balkon mochten spelen? 

Hun moeder had het gezellig gemaakt, een beetje aangekleed, dus ook prima. Hun kamers komen uit op het balkon. 

Dat ik eerst de jongste in bed deed vond ze niet leuk. Waarom?? Is niet eerlijk... Ja, lieverd, jouw zus is vier jaar ouder, dus zo gaat dat. 

Verhaaltje voorgelezen met een muziekje erbij via de QR code. Maar nee, ze had geen zin om te slapen. Stom. Knuffeldekentje erbij. Dat was al beter. Ze heeft haar slaap nodig; het zijn drukke dagen nieuw op de basisschool. Zo schattig; ze kan al lezen zei ze en schrijven ook natuurlijk. Oudste zus kijkt ze veel vanaf en ze is een slimme dame, dus schat in dat ze snel gaat. Maar dat komt vanzelf goed. Het is geen wedstrijd.

Na 5 minuten stond ze weer in de huiskamer. Wanneer ging haar zus naar bed? En ze was bang (niet echt hoor, maar onthouden dat dit werkt om je zin te krijgen). De oudste ook naar bed gebracht, maar toen wilde de jongste bij haar in bed. En ze wilde weten wanneer hun moeder kwam en konden ze even bellen. Allemaal niet gedaan, want ik wist dat ze snel zo komen en de dames juist overstuur raken door te bellen. Dat dit iedere keer dan nodig is. En ook leren dat Nee ook een antwoord is. 

Als jullie maar gaan slapen. Gezellig bij elkaar dus. En de jongste viel al bijna in slaap met haar knuffeldekentje in haar armen. Oudste zapte nog door mijn foto's en toen kwam mijn dochter al thuis, toen de jongste al lekker lag te slapen.

Zag op de app dat ik de bus naar het station nog kon halen. Dan zou ik met een uurtje thuis kunnen zijn. Dus nam afscheid en liep snel naar de halte. Bus kwam niet. Duurde maar en duurde maar dus maar door het park naar de tramhalte gelopen, want wachten een half uur tot de volgende misschien zou komen; geen zin an. Daar gaat altijd wel iets. Gelukkig wist ik de weg. Maar een stuk later thuis dan de planning. Trein sloot goed aan en besloot door te rijden tot mijn woonplaats, want nul zin over een winderig terrein te lopen en ook daar kon ik een aansluitende streekbus pakken en uiteindelijk weer prima, want geen werkdag morgen Dus miep niet zo! Ok...miep een beetje als ik weet dat het met de auto maar 20 minuten rijden is. Alleen nu dan nul parkeerplekken daar vanwege de verbouwing van het riool. 

Nu lekkere koffie en ontbijten. En dan de aflevering van B&B vol liefde bekijken van gisterenavond. De groenbak al aan de weg gezet. Zit bijna niks in, maar goed....doe nou maar. Leeg is leeg. 

En daarna heerlijk als uitje naar de bioscoop. 

Weet nu al dat ik de Oude Lady enorm ga missen en haar rake opmerkingen. Dus hoop niet een te zoetige verhaallijn. 

Veel reacties!

 Wat veel reacties op mijn vorige bericht. 

Fijn vind ik dat. En dankbaar dat ik gelezen (en gezien) wordt, maar ook dat er meegedacht wordt. Volop zelfs. Beetje beduusd van ook. Dank dank dank!!!

Image by Pete Linforth from Pixabay

Ben niet impulsief, ik wik en weeg en weet ook dat ik heel graag niet meer met financiële schaarste te maken krijg.

Geen erfenissen op komst, ook de kans dat ik een loterij win is nihil (moet je ook eerst nog MEEdoen), dus hier moet ik het mee doen.

Neem alle opmerkingen mee in mijn overwegingen, maar inderdaad het weten dat ik niet nog twee jaar verplicht hoef door te werken omdat er dan een financieel ravijn is, is bevrijdend.

Pensioenopbouw is bijna niets, heb nog wel een opgebouwd potje ergens staat wat ook uitkeert als ik de pensioengerechtigde leeftijd bereik; daar moet ik ook berekeningen op los laten. Maar heb dus geen pensioen wat eerder kan beginnen (is een tientje per maand riant?). Geen eigen woning. Nada de noppes op dat front. 

Plus dat ik ook al bezig was in mijn overwegingen mee te nemen om op een alternatieve manier inkomen te verwerven. Of toch gewoon ergens gaan werken. Het hebben van opties gaf direct lucht. In plaats van ik MOET nog twee jaar.

Ben zo blij dat ik vakantie heb als een topmanager langs komt voor één van zijn geheel holle motivatiepraatjes. 

Wij zijn altijd toppers (of nog erger) toppertjes!

Bewondering voor wat wij doen.

Ga vooral zo door.

Diverse malen al structurele veranderingen voor ons aangeboden, of nee, de hoop op...de wens voor. Maar ja...dat kost tijd, de markt is moeilijk bla die bla die bla die bla.

We drinken een glas, hij deed een plas en alles blijft zoals het was.

Ga straks lekker oppassen op mijn kleindochters bij hen thuis. Ophalen uit de BSO en gewoon een dagje meemaken in hun eigen omgeving. Niet te betalen rijkdom.  

Voor morgen ook maar direct een bioscoopje gereserveerd. Lekker overdag, nog lege stoelen zat. Heerlijk!

Even hoeft er niets. Maar snap wel dat ik wel wat dingen moet gaan plannen, waar ik plezier uithaal. Auto huren is daar eentje van. 

Nogmaals, dank voor het lezen en meedenken.

Er is altijd een keuze mogelijk

Door te gaan rekenen of ik zonder salaris zou kunnen rondkomen, er van uitgaand dat ik geen recht op een uitkering heb als ik zelf opstap en door na te gaan rekenen wat dit voor de opbouw van mijn ieniemini pensioen betekent krijg ik veel meer lucht.

Mijn spaargeld is tegen de tijd dat ik AOW krijg helemaal op. Er is nul ruimte om extra dingen te doen, het plan voor een kleine auto ook niet,  maar het zou kunnen. Ik ben immers ook al gewend om met een laag inkomen om te gaan. Ik zou ook een jaar vroeger kunnen stoppen. Of anderhalf jaar. 

Ik heb dus altijd de keus om op te stappen. 

Altijd.

Ik 

hoef

dit 

niet 

te 

blijven

ondergaan.

Nu alleen nog even berekenen hoe het met de pensioenpot is. En uiteraard aan Boven vragen of ik uberhaupt die pensioenleeftijd ga halen, want garantie tot op de hoek uiteraard. 

Maken ze het te gek, te bont...dan kan ik gewoon zeggen: doei!!!!!!  Uiteraard kan ik dat altijd al, maar ik ben er het type niet naar om zo maar, zonder goed na te denken en na te rekenen in het diepe te springen. 

En dat is iets waar men beslist niet op rekent. Dat ik zomaar kan opstappen.

Wat zeg ik; ik tot voor kort zelf ook niet. 

Maar teveel collega's zie ik omvallen en zijn ze omgevallen dan maken ze allemaal - hoe toevallig - de keus om ontslag te nemen. 

Daar zit wel enige dwang vanuit het bedrijf achter  heb ik een vermoeden. Omdat ik dit te vaak heb zien gebeuren. Mensen die zo murw waren, op en klaar met alles. Zelf opgezegd. In plaats van rustig uitzieken en weer rustig kunnen terugkomen in hun vak. Hun vak waar hun hart naar uitging, maar meer een soort van administratieve baan werd. Met vooral veel dossiers tijdig afronden, dan kan er een factuur bij de opdrachtgever worden ingediend. En ja hoor; maandtarget alweer gehaald. 

De aandeelhouders doen weer een dansje. Aandeel nog meer waard geworden en dus dikke vette winst plus hun bonus. 

Wij = niks extra

Clienten = niks extra qua tijd en aandacht en nazorg.

Image by Pete Linforth from Pixabay

Nu nog één werkdag doorstaan en dan wat weken vrij. Die laatste werkdag is schat ik in zeer druk, want wederom inwerken en vandaag mailde ik dat de nieuwe geen toegang heeft via mijn inlogcode, want er is een tweetraps inlog, via die fijne authorisatie app. Al maanden bekend en toch onderneemt degene die dat kan en zou moeten helemaal niets. 

Dus ben bang dat ze op dag 2 al met de handen in het haar zit. 

Mij niet bellen!

Dus als mij gevraagd wordt wat ik ga doen, dan ben ik die weken in het Buitenland. Verweghistan. Zonder wifi.

Gewichtshefster/Sterke vrouw

Zondag afgesproken met mijn dochter. We zouden de switch van auto´s in de garage doen waar ik de auto had opgehaald en zij reed verder die dag. Haar eigen auto stond op de personeelsplek.

Had in de ochtend toch nog even een rustig moment gehad, door heel bewust te ontbijten in de tuin en te genieten van alles wat er wel is. 

Daarna heb ik mijn oude topper in een bak voor oude kleding etc gedropt. Dan is een auto fijn, daar gooi je zo´n groot pakket in zonder te hoeven nadenken of het niet uit je fietstassen valt. Paar boodschappen gehaald.

Dus rustig ontbijt, stuk krant gelezen en vooral in de wetenschap dat er straks nog maar TWEE werkdagen staan. 

Mijn dochter moest bij een vriendin juist een topper ophalen. Die in de auto gepropt. Auto redelijk vol. Naar haar huis gebracht. Helaas kon ze al sinds mei niet meer voor de deur parkeren, want er wordt aan de riolering gewerkt. 

Daarna reed ze ons naar de Ikea en ze had, zoals ik haar ken, al gekeken of er voorraad was en waar die dan lag, dus niet de hele winkel door. 

Wel even wat drinken en vega-balletjes gegeten. De kinderen wilden eigenlijk  gewoon water hebben en dat had ik nog wel in de tas (we zaten al aan tafel en geen zin om weer in de rij te gaan staan). Ook weer opgelost. Daarna direct door naar het magazijn en bureaubouwpakket opgehaald. 27 kilo schoon aan de haak.

Was al zwaar om op de kar te gooien. Dan nog in de auto en daarna nog 3 trappen op. Dat deed zij allemaal. Krachttraining heeft ze niet voor niets gedaan al wat jaren. Maar is gewoon ook dood gewicht en een groot onhandig pakket, dus lastig. Maar ze is gewend om dingen alleen te moeten fixen en ook dit lukte haar. Aan mij had ze niets; meer onhandig met zijn tweeën dat te doen vond ze. Onhandig ook vooral omdat ze dus niet voor de deur kon parkeren.

Enfin, daarna had ze nog afgesproken met de kinderen naar een speeltuin te gaan. Enige ouderwetse Speeltuinvereniging in de hoofdstad. Een paradijs voor kinderen en voor de ouders bankjes om te zitten en een klein terrasje. Heel leuk. Kinderen die gewoon spelen, buiten.

Daarna bij de IJshoeve een heerlijk ijsje, waarvoor we in een zeeeeeer lange rij moesten staan. Het voelde als vakantie. Heerlijk weer en af en toe sacherijnige kinderen, maar dat is vrij normaal. Maar vooral veel lachen, spelen en simpelweg genieten. 

Daarna bracht ze me thuis, reed door naar de garage om de auto in te leveren en met haar eigen auto weer huiswaarts te rijden. 

Uitvaart

 Had al de app voor parkeren bij de Rabobank voorbereid. Maar alweer kon ik er niet mee uit de voeten, toen ik aangaf op te zoeken dat ik bij mijn ouders voormalige huis voor de deur stond. Nou ja...zo geen zin om een parkeerbon te krijgen, dus maar even stukje doorgereden waar ik wist dat het nog gratis is het parkeren en daar de auto neergezet.

Dat maakte dat ik al ietsje later was dan mijn ETA.

Toen bleef mijn keycord met mijn huissleutels aan mijn oorbellen haken. En minihaakje in een keycord en ik kreeg het niet in één keertje losgehaakt. Ook niet in twee keer. Drie keer ook niet. Dus toch maar geduldig blijven en kijken hoe ik het kon onthaken. De tijd in de gaten houdend.

Was ruim op tijd bij de kerk gelukkig, maar haat te laat komen. 

Had ook maar een kleinere nette tas meegenomen, alleen geschikt voor wat lichte spullen nodig in de kerkdienst.

Ook nadenken dus of daar alles inzit. Jahaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Mooie dienst,  maar ik vond de dominee nogal langdradig. Of ik ben gewoon niet meer gewend naar preken te luisteren. Keek uit mijn ooghoeken wel of ik misschien nog mijn Steelzus zag, maar ze was er niet. Zelfs nagedacht of ik haar een lift zou willen en vooral kunnen geven naar de begraafplaats. Besloten dat ik dat wel zou doen. Want het gaat niet om ons vandaag.

Maar ik hoefde daar dus niet verder op te handelen. Ze was afwezig. Ze is jarenlang vriendinnen geweest met één van de dochters, zaten bij elkaar op school. Tot ze ook met haar ruzie of onmin kreeg. 

Van te voren al waterproof mascara opgedaan. De Pandalook staat me niet echt. En alweer; dit leidt af.

Na de dienst weer naar de auto en naar het kerkhof gereden. Geen navigatie nodig. Bekende route.  

Heel fraai kerkhof. Veel oude hoge bomen. Letterlijk een rusthof.

We verzamelden en liepen achter de familie en de kist naar de uitgekozen plek. Daar wederom een kort woord van de dominee en het Onze Vader. Nog een laatste afscheid bij de kist die al neergelaten was in het graf en daarna een hoe raar het ook klinkt, een gezellig samenzijn. Verder behalve de familie, kende niemand mij, voelde mij heel even eenzaam, maar ook toen moest ik mijzelf corrigeren; het draait niet om mij vandaag.

Wilde nog even naar het graf van mijn vader en Opa en Oma, maar ik liep verkeerd, dus besloot ze de groeten te doen en naar de bijeenkomst te lopen. Wilde ook daar niet te laat aankomen, maar iedereen zat al aan tafeltjes met koffie en een broodje.

Daarna nog een bezoekje aan mijn moeder die aan de andere kant van de stad in het verpleeghuis zit. 

Mijn Scandinavische broer vroeg of we even konden face/timen, dan kon hij ook met mijn moeder live praten. 

Liet haar de liturgie zien van de dienst na eerst voorzichtig te hebben verteld dat de man van haar beste vriendin overleden is. Ze vertelde dat ze wist dat hij steeds brozer werd en hij nu dan rust heeft. 

In het moment was het goed. Later was het al  wegge/ebt die herinnering aan wat ik zojuist had verteld. 

Grappig dat ze ook altijd claimt dat ze nooit iemand ziet. Van diezelfde broer hoorde ik dat in de ochtend Incestbroer er was en hij dacht ook Steelzus. 

Daarna huiswaarts, gelukkig stond de file de andere kant op. Doorgereden naar tuincentrum. Was nog net open dus even snelllllllll. Maar dat vind ik eigenlijk niet prettig. Haasten. Ze gingen al bijna dicht. En de Kerstafdeling was in de maak zag ik. 

Daarna naar huis, spullen thuis gebracht en naar een supermarkt ietsje verder weg. En nu wel klaar en moe. 

Las dat Max Verstappen op pole morgen begint. Wat goed!!!

Op mijn huurauto zit een parkeersticker van de F1 van Zandvoort voor Formule 1 personeel van een bepaald bekend raceteam. Leuk!!! 

Op tijd naar bed, want morgen met dochter en kleinkinderen een bureautje halen bij de Ikea. Zucht. Hoop dat ze al weet waar het staat in het magazijn, dan kunnen we direct door naar Start. 

Italiaans

Kreeg een Italiaanse bolide mee in een fraaie kleur groen. Smaragdgroen. Moest even kijken waar alles zat en de bestuurdersstoel moest je elektronisch bedienen om naar voren of achter of omhoog te schuiven. Automaat, dus dat is helemaal handig en parkeren een eitje. 

Om even wat anders te doen naar de kust rijden en de zon in de zee zien zakken. Kan nog net, want hij zakt steeds vroeger in de zee. 

Weet niet of ik veel tijd en zin heb om nog wat te schrijven de rest van het weekend, maar genoot enorm van het autoritje.

En van het zien zinken in de zee en toen ik me omdraaide om naar de auto te lopen een enorm grote bijna volle laaghangende maan.

Cadeautjes.

Nog drie

 Drie werkdagen te gaan nog. En dan even vrij. Fijn vooruitzicht.

Afbeelding van Kjrstie via Pixabay

Volgens de Nieuwe Manager moeten er veel dingen anders, maar of hij dat voor elkaar krijgt in een organisatie die veelvuldig liefst alles hetzelfde blijft doen, dat moet de toekomst uitwijzen.

Maar niet mijn circus en zeker niet mijn apen.

En over drie werkdagen helemaal niet meer. 

Heb een huurauto geregeld om dit weekend naar die begrafenis te kunnen. Want nul vertrouwen in de trein en bovendien is er na de kerkdienst de begrafenis op het kerkhof en dat is een stukje rijden. Lopen is echt te ver, dus dan is dit praktischer. 

Drukke werkdag. Maar ja, niets nieuws. Sneeuwvlokje had - pas bij navragen - lekker de stekker ergens uitgetrokken, want anders zagen ze alles op het grote scherm... - dus kon ik mijn eerste ergernis alweer vroeg in de ochtend ervaren. 

Dat je ook op een andere manier ervoor kan zorgen dat niet alles van je laptopschermpje op een groot scherm komt. Goh?? Oh ja? 

En waarom communiceer je dan niet dat je ergens met je tengels aangezeten hebt!

Klinkt wel alsof ik aan vakantie toe ben he?

Afscheid

Administratie bijgewerkt. Altijd fijn dat ik alles kan betalen en dan ook nog gewoon geld heb om boodschappen te doen. 

Pensioendingen aan het regelen. Want ook ik moet doorwerken voor mijn AOW tot 67 jaar. En ben aan het rekenen hoe dat zit als ik geen inkomen heb. 

Lag een kaart in de brievenbus en van de buitenkant kon ik de boodschap al lezen. Iemand overleden. De man van de beste vriendin van mijn moeder. Hij verbleef al een tijd in een verpleeghuis en zijn gezondheid was broos geworden. Verschillende keren een delier gehad door hoge koorts of een ontsteking. 

Ga naar zijn afscheid. In de kerk waar mijn ouders altijd kerkten, aan het einde van hun straat. Als ik daar recent nog langskwam bedacht ik dat de laatste keer dat ik daar binnenkom waarschijnlijk voor het afscheid van mijn moeder zal zijn. En hoe dat dan is, met de huidige scheur in de familierelaties.

De begrafenis voor mijn vader konden we nog in redelijke harmonie goed regelen. 

Denk dat in die kerk zitten allerlei emoties gaan oproepen. Of misschien dat steelzus er ook wel is. 

Maar goed; dus dit weekend richting geboortestad. Er zijn voor de vriendin van mijn moeder en haar gezin.

Inwerken

Kwam gisterenavond helemaal afgepeigerd thuis. Ben nieuwe collega aan het inwerken en kom daardoor geheel niet aan mijn werkzaamheden toe.

Plus dat zaken omtrent haar werkplek wederom half of slecht geregeld zijn. Niet ingevuld welke dagen ze komt werken - behalve dan de dag waarop ik niet werk - , maar voor de rest geen harde afspraken gemaakt.

Software-toegang was niet optimaal geregeld, geen toegang nog of half geregeld. Een simpele toegangskey was er al niet. Al direct door het hoofdkantoor bedacht dat ze deze week ook een training gaat volgen en de week erop ook. 

Wanneer kan ik dan met een gerust hart iemand achterlaten die ingewerkt is en eindelijk vakantie nemen? Maar misschien moet ik ook leren inzien dat dit NIET mijn verantwoordelijkheid is. De timing en hoe de kandidaat het oppakt.

Dus kon ze alleen op mijn laptop meekijken hoe en waar en wat en ik weet uit ervaring dat vooral zelf dingen doen het beste werkt. Dus wat ze al zelf kon doen, heb ik haar laten doen. Vooral clienten ontvangen en begeleiden.

En het is een prater.

Dus telkens weer begrenzen en aangeven dat ik nu het volgende ga uitleggen. 

Ok...ik ga zo direct inloggen op het personeelssysteem en die dagen vrij vastleggen, want dit schiet echt niet op. 

Oh ja, De Manager had ook een training en was er niet en de voormalige teamleider idem. Dus niemand anders om haar welkom te heten dan ik. En ben ook wel klaar om telkens *zo ging dat bij iedere nieuwe*  aan te geven dat abc en d en het hele alfabet door hem moeten worden geregeld en aangevraagd. Zijn verantwoording. 

Klaar

Ermee

Blij dat mijn koffie lekker smaakt en ik zelfs heb meegedaan aan Nederland in Beweging. Want ik moet in beweging komen; letterlijk en figuurlijk. 

Image by inna mykytas from Pixabay

Dora

 Vorige week was er iemand van het hoofdkantoor op bezoek. Aangezien ik de code heb van het pand en hij niet moest ik hem binnenlaten. Ik wist dat er geen leidinggevenden waren, dus vroeg of hij dan wel kon doen waar hij voor kwam. Oh ja hoor. Soms komen ze voor de printers of voor de telefooncentrale. Ik had niet doorgekregen dat er iemand zou komen. Maar goed en helder communiceren is iets waar nog veel aan gedaan kan worden binnen ons bedrijf.

De dag erna zag ik dat het hele kantoor was opgeschoond. Kasten leeggemaakt, stellingen waar folders van onze gemeente in lagen, helemaal leeg, prikborden met bedankkaartjes van clienten, leeggehaald. 

De oude leidinggevende die dat zag wist van niets. Ook zijn kast was opgeschoond. Dit alles kennelijk zonder overleg.

We hoorden in een teamoverleg dat het Hoofdkantoor dit had bevolen. Het was te slordig vond men of onze opdrachtgever vond dat, we zitten in zijn gebouw tenslotte en ook werd er ook iets geroepen van Clean Desk policy. En nog erger, dat ´ze´ foto´s hadden gezien van ons kantoor. Gewoon achter onze rug om foto's maken?? Wie dan en hoe dan?

Dat is dus hoe men achter ons staat. Niet.

In tijden waar bijna het gehele team omvalt of dreigt om te vallen komen zij met De Grote Schoonmaak en nog een reprimande uit de zak dat het kennelijk te slordig is.

Hoe symbolisch.

Alleen voor het uiterlijk gaan, maar hoe verrot het er van binnen uitziet, als het bureau maar strak en leeg en zakelijk lijkt. Als de grote boze opdrachtgever langs onze open kantoortuin loopt. 

Gatver. 

Kreeg er een hele vieze smaak van in mijn mond. Niet weg te poetsen met tandpasta. Niet weg te spoelen met sterk mondwater. 

The Roses

Zondagochtend lekker relatief vroeg naar de film The Roses geweest.

Sliep en lag zo heerlijk op mijn nieuwe topper, dat ik nog net tijd genoeg had om te douchen en aan te kleden. Koffie in thermos mee, ontbijt ook meegenomen (lekker volkoren bolletje met kaas) en wat te snacken. 

De bus stopt voor de deur van de bioscoop als de film net begint, maar altijd eerst nog reclames, te verwachten films en pas na een kwartiertje of zo begint dan de hoofdfilm. Ondertussen reed er een supervolle bus langs de halte met F1 fans die naar het circuit gingen. Zo leuk.

Vrijwel lege bioscoopzaal. Heeeeeerlijk! 

Genoot van mijn koffie. Mijn ontbijt. Even weg met mijn hoofd zijn.

Maar genoot nog meer van de film. 

Al moet ik zeggen dat de vorige verfilming uit 1989 ook aardig vilein was:

Wel triest dat in het echte leven dit ook gaande is. Zie de vele vechtscheidingen. Of de ongelukkige huwelijken waarin eens geliefden elkaar het leven onmogelijk maken. Op of onder de tafel. Niet zichtbaar voor de buitenwereld want naar buiten een perfect plaatje. En soms zelfs dat niet meer. 

Maar ja, het dure huis, de leuke tuin of de fijne auto of de vakantie naar verre oorden of gewoon het aanzien wat je hebt naar buiten toe.