Kleindochter opgenomen in ziekenhuis

 Woensdag ging ik eindelijk iets voor mij zelf doen. Na 9 maanden weer eens naar de kapper. Een nieuwe kapper, want de kapper hiervoor knipte me zo erbarmelijk slecht en saai en zo niet wat ik liet zien hoe ik het wilde. 

Ook de kapster zelf had een stom kapsel, wat al een rode vlag zou moeten zijn. En klepte meer dan ze knipte. Of naar mij luisterde.

Enfin; deze kapper luisterde wel. En omdat het regende had ik al gezegd dat drogen dan onzin was. Maar het was droog volgens haar, ze voelde buiten of het zo was, dus toch maar drogen, dat is wat anders dan fohnen. Vond het nogal prijzig, maar was echt jarenlang een budgetkapper gewend. Het was terug op de fiets niet droog.

Niet miepen; het kon en het mag. 

Helaas kreeg ik toen ook een appje dat mijn oudste kleindochter door de huisarts naar de spoedeisende dienst van het ziekenhuis was verwezen vanwege benauwdheid. 

Ik bood aan om dan jongste uit de BSO te halen, dan hoefde mijn dochter niet te stressen of ze er wel op tijd kon zijn.

Dus direct door naar de bushalte, daar naar het station en daar de trein naar de hoofdstad gepakt. Bij haar halte eruit en dan nog de bus, die wel - heel fijn - precies voor de BSO stopt. 

Het duurde langer dan verwacht en uiteindelijk moest kleindochter opgenomen worden. Helaas was er daar geen plek, dus moest ze naar een ziekenhuis elders vervoerd worden. In een ambulance. In haar eentje, want mijn dochter kon haar auto daar niet laten staan, dan had ze geen vervoer. 

Ik bleef uiteraard bij jongste. Had helemaal niets bij me om te overnachten, maar ja, dan improviseren maar. 

Dus contactlens in een glaasje water gestopt. Mijn hoorapparaten zaten vrolijk thuis in de lader, want regen en naar de kapper, dat is geen goede combi. Dus die had ik thuisgelaten. Nou ja, jammer de bammer. Ik heb nooit een schone onderbroek bij me, maar dat zou zich ook wel oplossen.

In het andere ziekenhuis waren ze heel vriendelijk en lief op de kinderafdeling. Ze had een kamer alleen, want moest ook om het uur verneveld worden en dan was het protocol in dat ziekenhuis als in isolatie. Ze had van de ambulancemensen een beertje gekregen. die ze Ted noemde. Dappere Dodo.

Maar toen ik de tweede dag langs ging leek het meer een knutselkamer, want een aardige dame had gezorgd voor knutsel en knip en plak materiaal, glitters etc. 

Zusje wilde uiteraard ook knippen en plakken. Altijd handig met al die draadjes aan het lijf van haar zus, verbonden met apparatuur die haar waarden in de gaten hielden. En bij 85 bij zuurstofgehalte ging het alarm af. 

Ze dachten dat ze vrijdag naar huis zou mogen, maar haar waarden zakten toch weer naar te laag. Dus nog weer terug naar zuurstof en regelmatiger medicatie. 

Lang verhaal kort; zondagavond bracht mijn dochter, met de kinderen in pyjama op de achterbank, mij naar huis of nee, de fietsenstalling bij de bus, waar ik zag dat iemand geprobeerd had mijn ketting door te zagen, maar niet gelukt. Dikke en dure ketting gelukkig. Poging mislukt. Maar laat mijn fiets daar dus liever niet in de nacht staan. Maar ja, dit was een noodgeval.

Kreeg van mijn dochter nog avondeten mee, kant en klaar. Ook fijn. 

Maar was wel klaar met alles. Blij dat ik er voor dochter kon zijn, haar ex was niet in Nederland want met vakantie. Dus alles kwam op haar schouders terecht. 

Plus dat het gedrag van jongste af en toe me deed verlangen naar behang. Om haar achter te kunnen plakken. 

Heel dik behang graag! 

Combinatie met rotweer dus weinig optie om lekker lang buiten te spelen, plus speeltuin vol met etterjes op fatbikes en haar tabletverslaving (hahah), want zo kon ze samen met zusje spelen. Plus dat de hele straat bij hen openligt. Er wordt al maanden aan het riool gewerkt, dus overal zand. 

Moest, toen ze in het ziekenhuis het omeletje van haar zusje opat, iedere ochtend een plat ei maken. Geen brood erbij, maar alleen ei. Viel me nog mee dat ze geen Latte machiato bliefde, waar ze altijd over zong. Mi amore!

Nee oma, wassen hoeft niet hoor van Mama. En haar borstelen ook liever niet. Allemaal wel gedaan, hoort er gewoon bij lijkt me. Tandenpoetsen idem. Dat hoefde ook echt niet van Mama. Hahaha...daar trappen wij niet in. 

Bijna vijf en ze denkt dat ze net zo oud als haar zus is, die ruim acht, bijna negen is. 

Ik ga nu vooral even bijkomen en volwassen dingen doen. Stoel afbeitsen en alles wat ik zou willen is geen tijd meer voor. 

Wel dankbaar dat ik het kon doen, maar man man man heel vermoeiend, want altijd aan moeten staan en ook bezorgd uiteraard over de gezondheid van kleindochter. Mi amore.