Letterlijk, want kon van de week bij de tandarts mijn op een plaatje gezette neppe hoektand ophalen. Het was eerst uitgebreid allemaal gescand, ook de boog van mijn verhemelte en nu was het zover. Geen ouderwets happen meer nodig. Gelukkig!
Herinnerde me het plaatje wat mijn vader had en wat hij eigenlijk nooit droeg. Hij kon het niet verdragen. Een lel van een ding. Om van te kokhalzen bijna.
Maar de mijne, het frame is heel klein en helemaal mooi gemaakt met de uitsparingen voor de tandenaanzet, zodat het goed aansloot. Daar was ik al heel tevreden over.
En dan in de mond passen. De tandarts probeerde het, ging nog wat afslijpen, probeerde het weer, weer wat afslijpen. Ze nam er echt de tijd voor. Ze adviseerde het deze nacht in te laten, om mijn mond te laten wennen, maar daarna gewoon in de nacht in een bakje. Hoeft niet in een glazen pot op mijn nachtkastje.
Dus maar meteen ingelaten op de weg naar huis. Voelde beetje vreemd, maar niet zo dat ik het eruit wilde hebben. Bij wondjes of pijn kon ik contact opnemen. Voor de rest is het een kwestie van wennen. En oefenen op slisloos praten.
(Ik slis beslist niet, ik slis beslist niet....).
Besloot direct een appeltje te eten. Dat ging prima. Avondeten ging ook goed, dus ik hoop op een versie van geen centje pijn.
Image by Gerd Altmann from Pixabay
Volgende dag ook goede ervaring en ik verbaas me erover dat één tandje erbij zoveel effect heeft. Dus ook eentje eraf. Voor mijn gevoel zie ik er gelijkmatiger uit, met tandje erbij dus.
Eens kijken hoe het de komende tijd bevalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten