Geen Koninginnedag 2014

Raar om op 30 april wakker te worden en er hangen geen vlaggen in de straat. Natuurlijk weten we vanaf volgend jaar niet beter dan dat we op 27 april Koningsdag vieren, maar het is een beetje wennen. Het was een mooie laatste dag van april altijd. Daarna Mei. Een maand waarin dingen vorm krijgen vind ik altijd. Waarin ik vaak moest concluderen dat er niets van mijn plannen was terecht gekomen (haha...vooral de afvalplannen).

Zag gisteren bij de goede oude Dr Phil een vrouw die nu zo'n 135 woog en vroeger een Beauty Queen was - aantrekkelijk en slank, maar door nare ervaringen en opmerkingen van thuis, had geconcludeerd dat het veiliger was om maar dik te zijn. Dan had ze geen last van ongewenste aanrakingen, opmerkingen die ze als kind en jonge vrouw kreeg te verduren.  Maar nu zo dik, voelde ze zich ook niet goed. Ook nu blikken en ongewenste blikken. Die ouwe Dr Phil zei dat de oplossing niet zat in maar weer snel afvallen, maar aan het werk te gaan met haar zelfbeeld en zelfvertrouwen. Als dat hersteld is, dan maakt het niet uit wat ze weegt. Uiteraard is te zwaar zijn niet echt gezond en is ook daarin weer balans vinden plan 2. Maar dus eerst werken aan je zelfbeeld. Jij bent goed genoeg zoals je bent.
Bingo! (Bij bij was althans een heel rijtje vol).

Heb als motto in Mei leg ik mijn ei. Voel heel voorzichtig wat meer energie stromen, maar dan wel met de nadruk op voorzichtig. Al moet (ai...fout woord 'moet') mijn energielevel wel wat hoger zijn. Dochterlief verhuisd deze week weer even terug naar huis. Dus deze week weer een plank in een kast leeggemaakt, een andere kast ruimte voor haar spullen in gemaakt, de zolder opgeruimd, spullen die ik en haar broer tijdelijk op die kamer hadden geparkeerd opgeruimd, weggezet, het logeerbed afgebroken en opgeslagen op zolder, zodat ze zo weer in haar oude meisjeskamer kan. Het verhuizen regelt ze zelf, dus veel sjouw- en regelwerk hoef ik niet te doen, maar toch merk ik, door mijn verminderde energie, dat ik veel minder kan en het werk wat ik nog moet doen op To Do lijstjes schrijf. Zo hou ik bij wat ik nog moet regelen en doen en kan ik met een redelijk voldaan gevoel naar dat lijstje kijken en beseffen dat ik toch echt nog wel iets doe. In plaats van te denken dat ik de hele dag tot niets kom. Midden in de nacht wakker wordt en dan lang schapen lig te tellen en de hele kudde tel en nog niet in slaap val. Pas bij het luisteren van een hoorboek (handige gratis app van de bieb) dommelde ik weg om vervolgens moeilijk te dromen.

Een van de zaken die ik aanpak met mijn psycholoog is het zorgen maken en piekeren over van alles en nog wat (vooral hoe ik het financieel red nog steeds zonder baan)  en daardoor vast komen zitten in een soort van tijdsvacuum. Ik wil nog beter leren weten dat ik de zaken uit het verleden niet meer kan veranderen, ik daar ook niet verantwoordelijk voor ben en de werkwoorden had, zou, moet in een andere context leren zetten. Vind het nog steeds moeilijk om dit traject in te gaan en te beseffen dat ik niet met 5 gesprekjes van mijn klachten af ben.
En ook leren dat dit traject mag. Dat mijn 'klachten' echt zijn en me echt hinderen in het dagelijks leven. Al was het alleen al om gewoon lekker onbezorgd te kunnen zijn. Echt te kunnen genieten van de dingen die voorheen energie gaven, maar nu buiten bereik lijken. Begrijpen hoe ik het eng vind om de vorm te hebben die hoort bij een gezond lijf, waar je goed voor zorgt. Dat het vertrouwder is om een muur van vet om je heen te hebben.
Er is me beloofd dat het een pittige reis gaat worden en we diep gaan. En dat vind ik eng. Het is niet voor niets dat ik elke dag heel beeldend droom. Alsof straks de deksel van de beerput gaat en God ...wat tref ik daar aan? En kan ik wel omgaan met wat er in mijn beerput zit. Of is het makkelijker om snel die deksel er weer op te doen, kleed erover...klaar?

Ik voel me momenteel geen goede moeder, geen goede zus, geen goede vriendin. Alsof ik alleen nog maar me met mijn eigen sores bezig kan houden en zelfs dat vind ik eng. Misschien is het ook wel prettiger om me altijd met anderen bezig te houden, dan hoef ik niet eens te denken aan mijn eigen op te ruimen zaken.
Het voelt alsof de maand april voorbij is gevlogen zonder dat ik daarbij was. Daarom helpt dit blog me. Om me eraan te herinneren dat dit niet zo is. Om de kleine mooi dingen te blijven zien die mijn leven de moeite waard maken en te beseffen dat het leven leren is. En dat je soms verdomd zware lessen voor je kiezen krijgt. Niet om gevraagd, maar aan mij de keus om er lering uit te trekken.

Gisteren was mijn zoon hier en die worstelt met dezelfde soort vragen. Waarom zijn in zijn leven de zaken altijd ingewikkelder, moeilijker dan bij zijn studie-genoten. Waarom is het dat dingen niet gewoon van het beroemde Leien Dakje gaan, maar is het met bloed, zweet en tranen? Ik kon hem daar geen antwoord opgeven, behalve dan dat het kennelijk zijn pad is. Hoe vervelend en frusterend ook. Was ik Bhoedist dan geloofde ik misschien wel dat hij in een vorig leven dingen had te verbeteren en te leren en hij dat nu doet. Om die frustratie zin te geven.

En dat hij moet beseffen dat menigeen denkt dat hij het toch allemaal maar gemaakt heeft. Dus het is maar net vanuit wiens perspectief je de zaken bekijkt. En het aloude cliche...What does not kill you, makes you stronger...pffffffff....biedt weinig troost als je middenin de shit zit. En hij zich zorgen maakt over zijn toekomst. Gewoon omdat een plotselinge operatie roet in het piloten-eten gooide. En de ene instantie nog trager reageert dan de andere.
En hoe ik - als zijn moeder - niets voor hem kan doen. Niet meer zoals vroeger wel eens even zijn basisschooljuf ging overtuigen hoe die jongen met dat petje toch echt meer diepgang had dan haar vooringenomen mening zag. Of nu een arts over de balie trekt om die gezondheidsverklaring te regelen.

En he....kijk eens in je huiskamer. Daar staat toch echt in het hoekje een wit geverfd kastje, waar je heerlijk - zoals je al lang van droomde - je tuinspullen in kan opslaan, zonder dat het rommelig lijkt. Vlak naast de tuindeur. Precies zoals je had bedacht. En niemand die aan je kop zeurt dat het daar niet moet/mag/zou staan.

Misschien over een jaartje of zo, lach ik om bovenstaande en voel ik me daadwerkelijk sterker en met vertrouwen in de toekomst. Zie ik een toekomst. Of zie ik een volgende dag. Of heb ik de Postcodeloterij gewonnen.

Voorlopig eerst maar eens even boodschappen doen, kan ik straks een maaltijd voor de verhuisploeg maken en zijn alle smaken lekker ingetrokken.

Beh!!!!

Op mijn WC heb ik zoals vele Nederlanders een verjaardagskalender hangen en daarop ingevuld de verjaardagen van mijn familie en mijn 2 vrienden.

Ik zag dat een schoonzus binnenkort jarig was en had haar met Pasen nog bij mijn moeder gezien. Dus een vrolijk kaartje gestuurd. Ze is van het type Ik ben eigenlijk te goed voor deze familie, dus ik zeg zo min mogelijk, maar deze keer lukte het me haar aan het praten te krijgen, simpelweg omdat ik zelf aangaf dat ik me wel eens beter had gevoeld.

Toch voelt het dan raar als ik via een zus hoor dat het zo gezellig was op schoonzus haar 50e verjaardag, iedereen was er, mooi buffet, leuke barbeque. Ik weet en besef dat ik niet tot haar vriendenclubje zal behoren - ze beet me ooit toe, out of the blue in een verbazingwekkend moment dat ze wel praatte,  dat ik die rare was die altijd alles afwijkend deed - maar waarom voel ik me dan toch weer buitengesloten en onzichtbaar. En daarmee niets waard, niet meetellend (en tegelijkertijd...wil ik dan bij HAAR meetellen???).

En verdorie....laat ik zomaar mijn zondagmiddag daardoor vergallen. Ik ben zo klaar met mezelf. Stop daarmee. Ik weet heel goed dat ik door de keuzes die ik heb gemaakt aangaande mijn familie en mijn incestbroer, ik niet meer mee (mag en wil) doe met familiefeestjes. Niet hij wordt gestraft, maar ik.

Tsja...kan ik daar dus de rest van de middag over gaan treuren, maar ik kan ook nu besluiten om lekker mijn Zweedse detective serie af te gaan kijken en te gaan bedenken wat ik vanavond zal eten. En zacht te zijn voor mezelf. En stoppen met malen. En achter mijn keus blijven staan en blij zijn dat ik mijn kinderen wel tegen hem heb beschermd. En weten dat diegenen die hun kop boven het maaiveld durven te steken altijd hun hoofd dreigen te verliezen. Altijd.

Wil zoals een ander zijn zwijmel

Koningsdag, de eerste officiele. Had gisteren bij de H ema tompoucen gehaald, dat hoort er voor mij onlosmakelijk bij en me voorgenomen in de ochtend achter de tv te kijken hoe de Koning op bezoek ging bij het volluk.

En een beetje te genieten van dit alles. Meer te kijken naar alles wat fijn voelt. Koffie met een Tompouce en hopla....daar rolden de beelden al mijn huiskamer in.

Mooie beelden, maar ook wel heel erg tutterig Nederlands, met inderdaad weer dat Koekhappen. Leuk om plaatjes te zien van beide plaatsen die ik ken. De eerste plek omdat ik daar ooit met een relatie - die een jaar duurde - was geweest en we daar ergens gingen eten en de mussen zo brutaal waren dat ze onze frites van de borden af kwamen stelen, terwijl we nog aan het eten waren. Mooi dorp, maar zo lyrisch als hij erover was (en zo stellig ook dat hij daar ooit wilde wonen met mij), dat had ik niet. De tweede plek is ook bekend, al was het alleen al van het winkelen of het ziekenhuis wat ooit een klant van mij was en de bijzondere keuken die ze hebben, waar een speciale koshere afdeling is. Bekend in heel Nederland.

Enfin (om met Martin Bril te spreken).

Het schilderwerkje daarna gedaan en ook nog , toen ik wakker werd, direct heerlijk mijn bed afgehaald, want één van de opdrachten van de Flylady was om in je slaapkamer een soort van Resort/Hotel uitstraling te creeren, dus geen hopen kleding, her en der spullen, maar alleen maar dingen in die kamer waar je blij van word (jammer...leuke man is niet te koop, dan maar mooi beddegoed schoon erop) en dus voor vanavond een heerlijk schoon bed. Dus lekker ook de witte was aan de droogmolen dus al met al veel dingen om best wel tevreden over te zijn.

Waarom ging ik dan toch weer denken of dit nou alles is...Koningsdag 2014. Alleen in de tuin, met een Oranje Tompouce. Zielig toch?? Geen flitsende foto van feesten met Koningsdag voor mij, of geheel in Oranje gekleed hossend in de massa me vermakend. Nog geen oranje onderbroek!

Nog maar even langs de supermarkt, die was nog open om wat dingetjes te halen, maar als ik eerlijk ben, had ik niet echt echt hoeven gaan, maar ik wilde toch nog maar even wat mensen zien en misschien ook nog wel iets zeggen vandaag.

Zo grappig dat ik daar wederom mijn medeblogster tegenkwam, zonder plannen, maar gewoon spontaan. Hondje was zo te zien niet mee, maar wel de leuke bloemenbroek aan.
Fijn om even samen te praten en te lachen met elkaar. Voelde me daarna meteen weer een stuk opgekikkerd (haha...je snapt 'm wel toch??).

Heb net mijn bed heerlijk frisp opgemaakt, met verse schone lakens en beddegoed, dus vanavond kan ik geweldig lekker dromen.

Nu een Oranjebittertje erin, iets in elkaar frutselen voor het avond-eten en blij zijn dat je niets HOEFT, maar kan kiezen om lekker thuis te zijn, je nieuwe boeken te lezen, de gratis V olksrant door te spitten (al word ik daar niet vrolijker van, zoveel ellende overal in de wereld).

En bedenken dat ik blij mag zijn dat ik mijzelf mag en kan zijn. Raar, afwijkend, andere keuzes makend, eigen mening hebbend, geen doorsnee kont.

De wetten van de macht

Ben bezig met het aanstellen en zoeken van nieuwe bestuur voor onze club. En ik merk dat ik bepaalde eigenschappen van een medebestuurder steeds vervelender vind. Zijn dominantie en in gesprekken met anderen over de koers het woord "IK" heel vaak gebruiken waar naar mijn idee het woord "Wij" moet worden genomen.

Dan voel ik me weer onzichtbaar, alsof ik heb meegespeeld in andermans spel, maar ook slim genoeg om iemands ware aard te zien. Ik onderbreek hem wel, maar het voelt niet prettig, dat ik, ik, ik terwijl we nog steeds een WIJ zijn.

En blij te zijn dat ik zelf heb besloten om mijn stokje over te dragen, juist omdat ik dit soort gekonkel tamelijk zat ben. Ook is het verloop van het zoeken naar nieuw bestuur tamelijk Machiavelliaans. Niemand deugt in zijn ogen, want allemaal tegen hem en willen allemaal met zijn (dus niet ONS) ding ervandoor. Terwijl ik tegen hem zeg dat hij dat los moeten laten, want straks gaan anderen verder met zijn taak en vullen dit naar eigen goeddunken in. Bovendien is zijn keus om een weg te kiezen die niet verenigbaar is met voorzitterschap van ons kluppie inherent aan een consequentie dat je dan niet langer mag zeiken. Vind ik.

Zijn ware aard komt ook naar voren als hij afspraken naar zijn invulling naar achteren op de ochtend verschuift omdat hij geen zin heeft zo vroeg aanwezig te zijn. Had ik ook niet, sterker nog; ik had mezelf voor vandaag vrij gegeven, maar ik zat wel vroeg in de ochtend in de bus op weg naar de afspraak en die afspraak ook. Dus mailde ik hem terug dat de afspraak toch echt zo en zo laat was, niet op zijn tijd.
Ook zie ik zijn mimiek verstrakken als hij de ander bevraagt (of eigenlijk ondervraagt) en zit te zemelen over toekomstzaken en dat het eigenlijk allemaal zou moeten zoals hij dat wil. Maar er is niets te willen. Dan moet je de zaak opheffen en niet overdragen. Heb vertrouwen in een nieuw bestuur maar ook laat los..die controle en jouw stempel.

Ik zie iemand die heel graag doet wat hij wil en dat ook regelmatig doet, maar daarbij wel graag in the spotlight staat en het hoogste woord voert, maar weinig afmaakt en goed regelt. En daarbij gebakken lucht verkoopt. Aan zichzelf vooral. En ik verwonder me over deze manier in het leven staan en hoe anders ik ben. Anders, maar dus niet minder waard. Onthou dat goed mevrouw Citroenvlinder!!

Oh ja...en een Note to self: Ga aub niet meehelpen aan zijn allernieuwste project, want die valkuil zie ik al van mijlenver voor mijzelf liggen!!! Niet doen dus....Is zijn ding, niet jouw passie. Zeg geen Ja straks!! Niet doen.

Nou genoeg in raadselen geschreven, maar moest het even opschrijven om het helder te krijgen.

Zo...de doe-dingen voor vandaag zijn gedaan. Ik mag een lunch gaan maken, in de zon opeten en verder hoef en moet ik helemaal niets meer. Misschien nog iets afschilderen wat ik gistereren begonnen ben; het is droog dus dat kan lekker buiten, maar doe ik dat niet....ook goed. Of misschien vanmiddag langs de bieb, mijn gereserveerde boek ophalen, maar doe ik dat niet....ook goed. Nog een week de tijd om die pil op te halen.

Hoop dat het vermoeide geval minder wordt door even niets te moeten. Volgende week staat hier namelijk een verhuisbus voor de deur en komt dochterlief weer even thuis wonen. En dan is mijn eigen dingen doen, op mijn eigen tempo en op mijn manier voor mij weer stukken moeilijker.

Bloei

De Paastakken ontdaan van de geschilderde eieren en de rest van de Paasdingen weer opgeruimd tot volgend jaar. Vind de takken wel mooi staan, dus die mogen nog even blijven.

Ook al was ik alleen met Pasen, toch een brunch-achtig ontbijt op een geel bordje, met een gele mok gemaakt. Met wat dingen die voor mij bij Pasen horen. Een roosje gemaakt in het kommetje met de roomboter. Toen mijn kinderen klein waren had ik zoveel plezier in dit soort kleine details. Een ontbijttafel met het gele servies, de gele kopjes. En ze horen voor mij ook bij bijzondere dagen. Niet sippen omdat je alleen bent, maar kijken naar hoe je die dagen fijn kunt maken. Het licht kan houden en juist niet gaan denken dat jij de enige bent die met de Pahaasdagen alleen is, maar Mensch....je kan opstaan wanneer je wilt, eten wat jij lekker vindt en doen wat jij fijn vindt

Mijn moeder vroeg of ik ook nog zin had om langs te komen en had nog wat zaken die ik mee moest zeulen voor in mijn tuin.  Dus stelde ze voor dat ik via dochterlief een auto regelde en wat een heerlijkheid. Een superdeluxe Zweedse voiture. Kan nog steeds uitermate genieten van autorijden. En kan het gelukkig ook nog steeds goed. Die 50.000 km per jaar is nog steeds niet uit mijn autorij-geheugen.

Bedacht ik me dat als ik toch die auto had, ik ook nog wel even langs dat Gele Zweedse warenhuis kon rijden want ik wilde daar iets halen wat met OV iets ingewikkelder gaat. Dus vroeg op pad, maar dat dachten 10.000 andere provincie-genoten ook. Gelukkig wist ik wat ik wilde hebben en kende de kortere (illegale) sluiproute in het warenhuis en stond dus helemaal blij met precies dat waar ik voor kwam en geen extra kaarsen, vazen, lampjes, lijstjes, kussenhoezen, heee..leuke gordijnstof. Wel even weer naar binnen gegaan, na het inladen van de spullen,  om met mijn family-card van een kopje koffie te genieten en ik moest heul erg moeite doen om me niet zielig en eenzaam en bekeken te voelen, tussen al die gezellige familietafereeltjes.

En was daar al moe genoeg van, het begon ook nog te miezeren, maar had nog iets op mijn eigengemaakte boodschappenlijstje en haalde dus toch maar wel die zakken tuinaarde, die op een fiets iets moeilijker te halen zijn. Van het schap in het karretje, van het karretje in de auto, van de auto in de tuin. Gewichtstraining ook weer gedaan!

Daarna de voiture weer ingeleverd en meteen gezien hoe mega druk het op S chiphol was. Veel, heel veel toeristen. Maar ja...het is dan ook Paasvakantie, dus om met Cruyf te spreken, da's is logisch hè.

Nog weer een sessie bij de psycholoog gehad. Hij heeft een aanpak die me zeer aanspreekt. We gaan het S M A R T doen. Mooi, want alleen maar praten, zonder resultaat te boeken, dat ligt me niet. Ik wil echt na een tijd kunnen merken dat ik anders over zaken denk en in ieder geval anders met zaken omga. De zaken zullen niet veranderen, maar wel hoe ik ze ervaar.

Zo, eerst maar eens een kop thee en dan eens kijken wat ik verder in de tuin kan doen. Of niet. Voel een klein beetje energie terug komen en met die energie inspiratie en daadkracht. Wat ik bij De Zweed haalde stond al een jaar lang op mijn lijstje, maar ik dacht werkelijk dat ik dat wel even zelf zou kunnen maken. Dat ik over het hoofd zag dat ik geen fut had al die tijd en er dus niets gemaakt werd, dat is klaar. De rest van de materialen moet ik opruimen. Gewoon mooie dingen in mijn tuin, geen verzamelplaats meer voor wanna-be projectjes die normaal door een stuk of 4 grote kerels worden gedaan. Get real!

Paasgedachte zwijmel

Ik werd vanochtend wakker met het lied Omarm me in mijn hoofd. God....wat zou ik graag weer eens omarmd worden. Iemand die me aanraakt. Die er voor me is. Waar ik klein en zacht bij kan en mag zijn. Hoelang geleden is het dat iemand me zag, als vrouw en dan ook nog eens als begeerlijke vrouw, iemand wiens hart ik sneller doe slaan. Ik durf het niet eens hardop te schrijven.

Maar goed; ik dacht ook Snap out of it....genoeg stilstaan bij wat niet is en misschien ook wel nooit meer zal zijn. Focus vandaag op wat er is, op het lichte en op wat de Paasboodschap me zegt.

En dan bedoel ik niet de grootgrutterboodschap van nog meer luxe, nog meer chocolade-eitjes in 955 verschillende smaken en 24 verschillende soorten broodjes en oh ja....Pimp je hele huis op in de Paassfeer, anders is het geen Pasen geweest natuurlijk.

Pasen betekent voor mij dat de dood niet gewonnen heeft. Er is leven, hoop, altijd. Ook na de diepste donkerste tijd. Altijd zal er weer groei zijn. De dood heeft dat als belofte in zich. Na de Winter komt er altijd Lente.

Bij een andere zwijmelaar (Melody Music) zag ik heel toevallig deze song (Omarm me) als zwijmel staan, dus verder gaan zoeken naar een andere, Paaszwijmel.

Waarom niet?

Ging van de week boodschapjes doen en had eigenlijk geen zin om de deur uit te gaan. Had maandag mijn hielen opgehaald, fluks doorlopen in laarzen vroeg in de ochtend was kennelijk geen goed idee, dus de rest van de week moeten de open hielen helen en dat gaat het best door geen schoenen te dragen, en dus geen druk op de hielen te voelen. Hoera voor the good old Birkenstocks. Alleen voor een afspraak met mijn psycholoog plakte ik dubbele pleisters en deed ik toch maar schoenen aan, want met slippers kan ik niet goed fietsen en ik ging op mijn fietsje naar de afspraak.

Eind van de dag was ik helemaal op. Ik moest onder een dekentje bijkomen op de bank. Vond me wel een slapjanus, maar gunde me dit wel. Lekker ambivalent wel. Kennelijk is mijn leed niet in een paar gesprekjes op te lossenen wordt er een andere verwijsbrief aangevraagd. Wat me wel goed deed was dat er gezegd was dat ik ondanks alles mijn zaakjes goed op de rit had. Ze vonden me een sterke vrouw.

Dat is natuurlijk ook mijn mega-valkuil. Ik wil niet meer bekend staan als the woman in control. Ik zou ook eens radeloos, reddeloos, redeloos heel debiel willen doen, onverantwoorde dingen zeggen, spontaan een voetreis naar Rome beginnen..of zo iets. Of gewoon iemand hebben waar ik op kan en mag leunen.

Met niet geheel elegant schoeisel liep ik in het winkelcentrum en zag daar een elegante dame op de rug. In een flits dacht ik dat het een medeblogster was en goh...waarom zou ik niet even hallo zeggen in plaats van in mijn eigen gecreerde veilige schulp te blijven zitten. En zo had ik een uitermate gezellig gesprekje. En zag een heel zoet hondje!

Gezelliger dan met een buurvrouw die me aansprak dat ik weer dikker was geworden. Nou, nee...voor jou staan ze in de rij. Maar we houden het gezellig en ach..waar ik eerst heel erg boos en in de rivier de Nijl zou springen, zei ik nu: Ja, dat klopt. Hoppa, meteen de angel uit het gesprek. En weten dat je het bij deze vrouw op hele oppervlakkige gesprekjes houdt. En vooral haar lekker laat praten. Over haarzelf.
Dat doen de meesten toch het liefste.

Gisterenavond naar The Passion gekeken. Vond het heel indrukwekkend. De zangert die Jezus speelde helaas wat minder goed gekozen, maar Judas....daar was ik van onder de indruk. Net als Simone Kleinsma, die Maria stemmig in het blauw, passievol vertolkte.

Alleen toen die sportcommentator in beeld kwam was ik even bang dat hij a la Bergkamp, Bergkamp, Bergkamp.............BERGKAMP zou gaan schreeuwen om Jezus.

Al is het een jopie popie vertolking van de tijd voor Pasen, het maakt het niet minder mooi en was de Mattheus Passion een paar eeuwen terug ook niet een muzikale vertolking van wat Bach voelde en vertaalde in wonderschone muziek?

Mag ik wel?

Sla vanochtend de, gratis, krant open en lees over de ontwikkelingen in Oekraïne. Lees her en der over bloggers die zwaar ziek zijn. Mijn zus die paniek-aanvallen heeft en weinig inkomen en nog minder zelfvertrouwen en daardoor weinig toekomst ziet. Mensen om me heen die de dood van een geliefde moeten verwerken.

Mag ik dan wel me minder fijn in mijn, alweer lekker strakstaande, vel voelen? Is mijn 'probleem' niet een ontzettend luxe-probleem. Misschien een fikse schop onder mijn hol en dan is het over met het gemiezemous. Snap out of it!! Of vind ik het misschien wel lekker - lijden? Niet mee hoeven doen. Buiten de lijn staan? Time-out. Wil ik nooit meer de hoge druk hoeven voelen van meeer meer meer nog hogere targets, nog meer bezoeken, nog meer belletjes per dag..

Kan in vrijheid mijn kopje koffie drinken. Heb elke dag te eten. Mijn kinderen zijn gezond en hebben allebei werk.

Wat nou????

Passie

Op zondagmiddag zond Radio 4 de Mattheus Passie live uit vanuit het Concertgebouw. Prachtig was het. Ik had die verstilling nodig. En het was tenslotte Palmpasen. Ook nog een uitzending opgenomen ook over de Mattheus, dus die staat nog op het programma voor deze week.

De eieren voor mijn bananen-speltcakjes heb ik uitgeblazen en daarna geverfd. Therapeutisch werkje bijna en als een kind zo blij met mijn diepte-investering van mijn Paastakken bij de buurtsuper van
€ 1,49.

Ondertussen kwam zoon even wat spullen en kleding ophalen want deze week vertrekt hij weer naar zijn standplaats in D enemarken en gaat weer aan het werk. Ben zo blij dat hij weer zodanig is hersteld dat dit kan en mag. Intensief sporten mag nog even niet, maar dat komt wel weer.  Ik zou het liefste elke dag bij hem willen zijn, hem willen zien, maar ik weet dat en dit nogal verstikkend is en dit zijn herstel niet echt ten goede komt, dus hou ik mijn verlangens voor mijzelf en gelukkig hebben we Whats App nog. Maar ook daarin hou ik me voor dat sommige mensen ook daarmee nogal doordrammen en zeuren, dus beperk ik me met berichtjes sturen en hou het vooral licht en luchtig.

Over een paar weken komt dochterlief tijdelijk thuis wonen en dat alleen al is weer stof tot discussie met hem. Kennelijk zit zich zorgen maken om in de genen, maar daarin merk ik dat ik ouder en misschien wel wijzer ben, want ik adviseer hem om wat "zorgen om" los te laten en er alleen te zijn voor.

Langzaam voel ik de sluierbewolking wat minder dicht worden, ook al heb ik nog geen enkel constructief gesprek met een psycholoog gehad. Alleen een intake, maar die verliep zo uhm...grappig of nou ja....ik vond het wel een comedyshow-waardige intake dat ik vanaf toen ook maar zelf ben gaan onderzoeken wat me happy maakt en waar ik van de kook van raak. Hou in een speciaal schrift eea bij.

De psycholoog gaf me aan, midden in mijn tranentrekkende relaas, dat hij niet goed werd en verliet het gesprek. Later legde hij uit dat hij fysiek niet lekker werd (ik denk misselijk of iets), maar goh...je zou maar net reuze in een depressieve periode zitten en dan bedenken dat ZELFS je psycholoog niet goed van je wordt...zie je wel.

Gelukkig had ik dat dus niet, maar wel een grimlachje dus.

En mezelf ook momenten gunnen van domweg gelukkig zijn met een geschilderd ei. Of dat nou mijn passie volgen is of niet. Het helpt met het kalmeren van stress. Of een stukje in mijn tuin ontdoen van Zevenblad.

En me minder ergeren aan Loopbaancoaches die 700.000 werklozen voorhouden dat ze vooral hun passie moeten volgen. Passie?? Passie en Adriaan noem ik dat altijd. Ik moet ook gewoon brood op de plank. Met passie is fijn, maar gewoon Speltbrood is ook prima.

Wil me de komende tijd vooral ook kunnen focussen op wat ik wel wil. Ben er wel achter wat ik niet zoek in een baan, maar misschien heb ik helemaal niet meer zoveel te willen. Als 50+ werkzoekende.

Vanochtend was ik om 08.00 uur al paraat op een zakelijke bespreking en toen ik rond 10.15 uur mijn huis weer inrolde was ik heel content. Daarna het Bless my House rondje gedaan, het rondje solliciteren afgewerkt en dan nog de hele middag voor me.

Kom, ik ga maar weer een eitje beschilderen!

Afrikaanse zaterdagzwijmel

Van de week zag ik een programma over vakantieliefdes en ja hoor...Het klassieke reddertjes-syndroom. De drama-driehoek kon weer worden uitgepakt.

Naief blank westerse vrouw/meisje, waarschijnlijk nogal blue en ook nogal ontevreden over haar uiterlijk valt op gespierde (dames; dat zijn ze allemaal!!) mooie jonge Afrikaanse man, die niet kan lezen of schrijven, trommeltjes maakt om zijn brood mee verdienen. Na één weekje weet ze het zeker; dit is de liefde van haar leven en ze begint hem uiteraard direct lezen en schrijven te leren. En oh ja...als ze in zijn land gaat wonen, goh ja...dan zal zij degene zijn die de kost moet verdienen, want ze ziet -gelukkig? - nog wel dat met trommeltjes maken, je geen gezin (ze is nog net niet direct zwanger, maar oh oh oh...wat zal deze man een goede vader worden - ondanks dat hij zelf geen vader heeft gehad, want die is er vandoor gegaan, maar dat hindert natuurlijk niet, want hij speelt zoooooooooooo leuk met kinderen.

Mijn broek zakte bijna af van herkenning toen het lieve meisje met hem een duik in de zee nam en zich hardop afvroeg waarom deze man nou haar (met al haar vetkwabben) had uitgekozen. Deze man, dit lot uit de loterij, deze mooie gespierde jonge god. Nee, ze mocht haar handjes dichtknijpen.

Zucht.

Terwijl ZIJ natuurlijk het lot uit zijn loterij is. Zijn ticket from the tropics. Zijn ticket op een verbetering van zijn kansen in het leven. Als we het over materiele zaken hebben dan. Want ik vraag me af of ook hij gelukkig wordt met iemand uit een zo afwijkende cultuur. Iemand die is opgevoed door een vader en moeder. Aardappels met jus. Onderling overleg. Een agenda. Een klok. Een pensioenplan. Werkende electriciteit. Een koelkast. Kopje koffie om 10.00 uur. Met één koekje.

Zin maken

Gisterenavond mijn pakje haarverf klaargezet, zodat ik vanochtend direct dit in mijn haar kon smeren en geen uitstelfoefjes kon bedenken. Die kon ik wel bedenken, maar ik wist ook dat "Als je haar maar goed zit" me weer helpt om beter in het vel te komen zitten. Dus niet zeuren, maar doen!
En handig ook om dit te doen als je nog niet aangekleed bent, zo komen er geen vlekken op je goeie goed. Wat wil een gekleurd mensch nog meer?

Ook van de week met zoonlief koffie gedronken in een voor mij (maar ja...dat is alles en veel als je teveel thuis blijft omdat dat veilig voelt) nieuw hip tentje. Wat zag hij  er goed uit en jemig de pemig zeg...wat loopt die jongen weer als een kievit on speed! Ik schaamde me een beetje met mijn gezeur en geteut en Kan NL-gedrag (Niet Lopen). Hij lag een maand geleden nog op de Intensive Care en moet je hem nu eens zien. Ik heb niets en zanik en zeur (alleen in mijn hoofd dan hoor...) en zou willen dat hij een wat lager tempo aanhield. Pfffffffffffffff....zeikwijf!

https://www.youtube.com/watch?v=DD6N3DyU5TQ


Ook maar iets om met psycholoog over te hebben: Ik kan veel meer dan ik denk of dan ik mezelf gun.
Denk ook dat ik ernstige Slaag-angst heb. Haha... Of ik daag mezelf te weinig uit. Of of of..

Nog steeds regelmatig last van sluierbewolking en onder die bewolking piekeren over van alles en nog wat en iedereen om mij heen behalve mijzelf. Ik zou zeggen genoeg werk aan de winkel en kan niet wachten om die switch te maken en op te houden met alles en iedereen eerst een fijn leven te geven en dan, aan de kant staande te moeten constateren dat ik mijzelf vergeten ben. Omdat ik dat niet zo belangrijk vind.

Dus elke dag probeer ik te zien wat er allemaal goed gaat, mijn blessings te counten. En blijkt dan dat het maar goed is dat ik boven de tien kan tellen. Nou alleen nog die sluierbewolking niet meetellen. Of leren hoe ook die bewolking meetelt, als ervaring, als leerproces.

En mijn angst om straks (wanneer??) niet genoeg te hebben, niet meer zelfstandig te kunnen zijn, die angst weg te nemen. Door actief te werken aan de toekomst, maar ook door een toekomst te mogen zien voor mijzelf.

En God op mijn blote knieeen te danken dat ik niet dan maar een vent in de arm heb genomen die mij voorziet van inkomen, maar tot op heden altijd voor mezelf heb kunnen zorgen. En mijn gezin. En dat dit gezin uitstekend functioneert. Zo...dankzij mijn inzet. Ik stond aan het roer al die jaren en heb mijn gezinsboot nog nooit op de rotsen laten klappen. Nooit. Wel stormen meegemaakt, zware stormen, maar we zijn er allemaal nog. Geen Jeugdzorg, geen verslavingen, geen Justitie, geen ruzies, geen stilzwijgen.
Ga voor de lol eens lezen wat vrouwen allemaal voor ellende meemaken door niet voor zichzelf en daarmee voor hun gezin te kiezen, maar denken dat ze zonder meneer het niet redden. En daardoor jaren of jaar in jaar uit met een man leven die niets toevoegt. Geen Mr X, maar een Mr K (van Loodzak).

Ik moet ook mijzelf wat meer krediet geven dat ik die meneer K wel aan de kant heb gezet en wist dat ik weliswaar lang op een houtje ging bijten, maar wel op een houtje wat de smaak van zouthout had.
Allemaal gedaan dus. Niet op zijn beloop gelaten zoals mijn moeder 50 jaar lang, maar wel actief gehandeld. En geloof me, moeder, mannen van kaliber Mr K, vinden binnen no time weer een nieuwe vrouw. Gaan niet kapot of vallen in de goot en komen daar nooit meer uit, maar zorgen ervoor dat ze weer een nieuw willig slachtoffer vinden. Genoeg keus.

En ik moet (brrr..moet, mag is beter) meer doen wat echt bij mij past. Dus niet maar een foutje ten gunste van onze stichting maar laten zitten, maar gewoon melden zodat dit rechtgetrokken kan worden. Ik wil niet zo zijn als anderen, ik wil zijn zoals wat bij mij past. Niet liegen, niet frauderen, niet de makkelijkste weg kiezen en anderen met de rommel laten zitten.
Zo: direct mailtje hierover gestuurd en probleem is gemeld en wordt opgelost. Dat voelt goed en transparant (rot term uit bedrijfsleven, vooral gebezigd door managers die dit niet zijn, maar wel graag het imago willen hebben van eerlijk en recht-door-zee).



He...de zon schijnt, ik ga de tuin eens ontdoen van onkruid en zo een lekkere lunch klaarmaken. Voor me, myself and I.

Dress to depress?

Het thema van Koffietijd (ja...daar kijk je naar als je werkloos werkzoekend bent) is deze week Dress to Impress.

Nou kreeg ik gisteren na het eten van een verantwoorde salade en een soepje als lunch enorme last van mijn darmen. Het soepje zou er of van boven of van onderen versneld uitkomen voorvoelde ik.
De rest van de dag met twee dekentjens op de bank doorgebracht, wat niet echt in de planning zat, maar ja...soms kan je dingen niet plannen. Wat was ik blij dat ik de ochtend mijn bed had verschoond en opgemaakt.

Vandaag voelde ik me nog een beetje zwakjes en trok, bij grote en hoge uitzondering, mijn joggingbroek aan ipv mijn jeans. Dacht dat mijn arme buik dat beter kon verdragen. Man man man....wat voelde ik me direct down en depressief. Dat zijn toch geen kleren om de hele dag in rond te hangen (vind ik).
Dus hoppa...na een uurtje toch weer de jeans aan en dat voelde direct beter. Ook de oorbellen in.

Ben het wel eens met het idee dat je je kan kleden op wat je wil uitstralen. En dat sommige kleren niets , anders doen dan lekker zitten, maar niet mij het gevoel geven dat ik er verzorgd uitzie. Lekker belangrijk kan je stellen; je zit toch de hele dag thuis en hoeft helemaal niemand te impressen.

Daar vergis je je. Het helpt wel degelijk om mijn routine vast te houden van elke dag op tijd op staan, douchen, aankleden (de Flylady wil het liefst dat we ook binnen onze schoenen aandoen, met veters), make-up op en klaar voor de dag zijn. Dat ik mijzelf de moeite waard vind om die routines uit te voeren.

Mij zal je dus echt zelden in een oude badjas treffen, met een joggingbroek of pyama. Tenzij ik echt koorts heb en ziek ben. Dat ben ik, even afkloppen, al heel lang niet meer geweest.
Ik vind het gewoon fijn om er niet als het clichébeeld van een werkzoekende uit te zien. Iemand die het toch nooit meer gaat lukken, omdat hij/zij het bankhangen als vak heeft gekozen. En laten we de economie niet vergeten die mensen boven de 50 heeft afgeschreven.

Dat neemt niet weg dat wat ik nu voel, wel het bovenstaande plaatje is. En ik weet dat dit gevoel niet blijvend is. Zodra mijn energie en ideeen weer terug zijn gaat het wel weer stromen. Maar momenteel dipper ik door. Chips heb ik denk ik al 2 jaar niet meer gegeten.

Kom...we gaan brocolli met vegaballetjes maken!

Zag dat er vanavond in DWDD een stuk over Vlisco komt. Mooie stoffen, bijna allemaal voor de Afrikaanse markt. Sta je in Afrika met een mooie stuk stof in je handen, staat er made in Helmond op. Deze stoffen zijn super-populair aldaar. Maar dus van Nederlandse bodem. Als je daar dus een mooie jurk hebt, dan wordt die nog beter gewaardeerd als het Vliscomateriaal is. Dress to impress.

Niets

Gisteren stond er op mijn To Do lijst: vooral dingen doen die prettig zijn, die de ziel vertroosten.

Dus met behulp van een 34 jaar oud breiboekje mezelf weer geleerd hoe ik ajour moet breien. Het lukte me telkens niet, ik deed wat fout, maar kwam er niet achter wat. Filmpjes die ik op You tube bekeek, begreep ik geen drol van. En hoera....nu zien de gaatjes eruit als mooie regelmatige gaatjes. Nooit geweten hoe blij je met een gaatje kan zijn. Kan ik verder met mijn truitje wat ik bedacht heb. Geen patroon hoor, maar wel idee hoe ik het wil hebben.

Had ook nog een fijne Franse film op mijn recorder staan en die heb ik bekeken:

Ging er ook om te gaan doen waar je je goed bij voelt; niet wat de omgeving van je verwacht of waarschijnlijk wat je zelf voor hooggespannen verwachtingen hebt en zelfopgelegde verplichtingen.

Dus breien en Franse film. En in de ochtend Bach. Dat was mijn zondag. Niemand gesproken, niets gezegd, de hele dag als een Franse Non in stilte doorgebracht. Heerlijk.

Lezen, in het het niets staren, me geen zorgen maken over de berg aan verplichtingen die er toch wel ligt. Dat komt vandaag wel weer. En anders morgen. Of overmorgen.

Vanochtend mijn Bless the House rondje gedaan. Vind het een geweldige ontdekking dat ik van zo iets simpels als voor mijn huis zorgen, schoonmaken en opruimen, vaste routines, zoveel voldoening krijg. Ben verre van een perfectionist, maar toen er van de week onverwachts iemand bij me op visite kwam, was ik dus niet bang meer dat mijn huis afgekeurd (en daarmee ik) zou worden door teveel stapel zooi, kranten hier en daar, bergen afwas, onopgeruimde huiskamer en keuken en entree. Niets daarvan. Ik was zoals De Flylady dat zo mooi zegt: Company Ready. Alles waar niets ligt (en dat is echt jaren anders geweest), was afgestoft, afgesopt en vet- en vlekvrij.

En natuurlijk zie ik ook wel dat ik dingen mooier zou willen hebben - geen draden over de vloer, maar netjes achter een plint afgewerkt, maar of mijn levenskwaliteit daar nou beter van wordt? De perfecte keuken? Ik weet dat ik lekker kan koken op een krijgertje als fornuis, waarvan de oven het al bijna 5 jaar het niet meer doet. Bakken en braden in een oven is ook niet echt nodig in mijn uppie. De combi-magnetron voldoet prima.

Zie ik andere huizen, met wel de perfecte anno 2014 keuken en bijbehorende apparatuur...leuk. Maar weet ik inmiddels ook dat achter de roestvrijstalen grote 3 deurs Amerikaanse Koelkast met ijsblokjes-automaat misschien wel een verhoogde hypotheekschuld steekt, of de eis van een echtgenoot (echt!!!) om dat apparaat blinkend schoon te houden, maar niet met een viscose doekje want dat streept. Heb dus noch die koelkast, noch die echtgenoot met hoge eisen.

De zon komt door, ga de rest van mijn To Do lijst van vandaag eens wegwerken, maar vooral goed voor mijzelf zorgen. Niemand anders doet het, dus zo direct een verantwoorde lunch maken; Marokkaans groentesoepje, restje van gisteren.

Erbarme dich

Wat een mooie uitzending over Bach en Ton Koopman vanochtend in Andere Geluiden. Hoe troostend muziek kan zijn. Hoe muziek na vele eeuwen nog precies huidige emoties en gevoelens kan weergeven. Hoe in één notenbalk je direct bent waar de componist je hebben wil.

Was weer even terug wanneer de organist van de kerk in mijn jeugd soms ook mooie fuga's van Bach liet horen, tussen de gezangen en psalmen door. Het meeste kerkvolk had daar geen notie van, maar toen ik meer interesse in muziek kreeg, viel me dat telkens op. En herkende de melodieen in zijn uitstapjes. Toen ik nog later muziek als afstudeervak had, dook ik nog dieper in Bach en uiteraard in zijn bekendste werk, de Mattheus Passion. Dat ga ik op mijn Bucketlist zetten. Een keer na een uitvoering van de Mattheus Passion! (met dank aan Pourqoui Pas).

Wat een waanzin en hoogmoed is het om te denken dat wij in deze tijd alles het beste beheersen en kunnen. En begrijpen.

Heerlijk was de regen vanochtend, vooral voor de tuin. Je ziet het jonge groen bijna uit de grond schieten! Mijn roze kersenbloesemboom, anders altijd rond eind april in bloei, is prachtig roze al. Gisteren met mijn bejaardenboodschappenkarretje

- volgens mijn zoon en dochter dan - 2 grote zakken potgrond meegenomen. Als je geen auto hebt, moet je gewoon bedenken hoe je dan wel al die grote spullen in huis krijgt en zo ging het prima. De fietstassen zijn ook een optie natuurlijk, maar ik voelde me deze week wat wiebelig en was een beetje bang om weer verticaal te fietsen.

Wil van de week wat hangbakken halen voor aan de schutting. En hopenlijk de slakken slimmer af te zijn. Een salieplant waren ze direct al aan het aanvreten, dus op de aarde koffieprut gelegd. Geen koffietijd voor de slakken deze week!

Vanochtend lekker gedouched met een geur die ruikt naar Rozemarijn en Eucalyptus. Heerlijk opwekkend. Niet echt goed geslapen, werd wakker door regen in de nacht, stukje lezen, slapen, stukje lezen...en weer inslapen en van die dromen hebben die niet echt fijn zijn. Dan weet ik dat ik ervoor kan kiezen om of in standje stress te blijven hangen of zachte dingen te doen voor mijzelf. En het boek was nou ook niet echt opwekkende kost. Een man die zijn jeugd in een stuk van Nederland beschrijft waar weinig te beleven is men derhalve of enorm aan het bier is of aan de pillen. Over zaken praten doet men niet, emoties zijn voor watjes. En waar menig wanhopige dorpeling groene vingers heeft wat zich uit in een kelder vol exotische plantjes.

Zoon gaat goed vooruit. Zit heerlijk met zijn maten op een terras in de zon. Dochter komt over een tijdje weer even tijdelijk thuis wonen. Heb al met haar wat zaken doorgesproken over de voorwaarden van het weer thuis wonen en we hopen allebei dat dit niet langer dan 6 maanden duurt. Dat ik niet weer terug wil naar de oude moederrol van zorg en regel. Grote valkuil en grote bron van ergenis voor beide partijen. Dus regelmatig zaken bespreken en bespreekbaar houden.

En dan op Feestboek lezen dat een familielid die twee maanden nog terug volop in therapie en pillen zat en niets meer alleen durfde, de deur niet uitkwam, nu juicht dat ze gaat samenwonen met een jongen die ze 5 maanden kent.

Dan is mijn bord met zorgen toch weer wat lichter. Al heb ik zelf opgeschept natuurlijk. En wat voor de een zware kost is, is voor de ander slechts een tussendoortje.

Zaterdag Gelukkiger worden Zwijmel

Beetje jeugdsentiment. Zijn poster hing een tijdje aan mijn meisjeskamermuur en foto's in mijn dagboek. Zo'n leuk gezin. Allemaal Happy.

Door even niets te moeten (van mijzelf vooral), daalt de stress. Nu nog beter leren simpelweg gelukkig te zijn (al dan niet in de Dapperstraat). En niet te lang te zitten miezemouzen.

Voor je het weet lig je - om met Y. van t Hek te spreken - in een eikenhouten kist.

Lente?

Van de week met zoonlief op controle bij de arts in het ziekenhuis geweest. Vond het al heel bijzonder dat hij mij meevroeg. Een volwassen vent en dan met zijn moeder?? Moest direct denken aan Van Kooten en De Bie...

Maar hij zei me dat twee meer horen dan één en hij me er graag bij had. Natuurlijk snapte hij ook hoe blij ik met zijn uitnodiging ben. 

 

Daarna nog even gezellig kop thee gedronken en toen ging hij weer richting huis van zijn vriendin. Het gaat goed met hem. En zijn verhaal is gewoon pech hebben gaf de arts aan. Zo gaat dat soms in het leven. En weer het geluk hebben, denk ik dan,  dat je die pech hebt in een werelddeel waar je snel en effiënt behandeld kan worden en er waarschijnlijk later verder weinig last van hebt.  

Ook van de week met een vriend naar het theater geweest. En daarvoor nam hij me mee uit eten. Nou ja zeg...wat een verwennerij allemaal. En wat doet me dit weer beseffen dat er echt mensen zijn die er ook voor mij zijn. Die me graag mogen. Dat ik er kennelijk toe doe. 

Zoals mijn vriendin die me vanochtend belde. 

Of zoals Karin Bloemen deze week zei; dat ze misbaar is, dat haar roem en faam over een tijd over zijn. En dat dit helemaal niet erg is. Als ze maar niet misbaar is voor haar geliefden, haar familie. Vond ik een waardevolle opmerking. Vooral als de grauwsluier toeneemt en ik me onzichtbaar voel. En kennelijk bevestiging nodig hebben dat ook ik er mag zijn. Ondanks elke week die afwijzingen van werkgevers. Niet goed genoeg. Of juist te goed. 

Probeer deze week alles op tempo elfendertig te doen. Wat onwennig is voor iemand die zo vasthoudt aan een vast dagritme. Discipline. Nuttig bezig zijn. Keihard zoeken naar een baan. Zingeving. Of denken dat wat je geeft je ook terugkrijgt. Realiseren dat er soms teveel nemers in je leven zijn. En alleen jij dit kan stoppen. Moet leren hoe ik beter omga met herkennen van dit gedrag en mijn reactie hierop. 

Dus genieten van de zonnige dagen. Gewoon slapen overdag als je lichaam zegt dat dit even nodig is. Je niet schuldig voelen dan. Niemand heeft er last van toch? Geniet van het jonge groen aan de bomen. Struiken die uitbotten. Die na een kale tijd toch weer groeien. Net als ik ga doen. Zal doen. Doe.