Alweer een staking

Werd al zondag aangekondigd. Mocht men er niet uitkomen in overleggen maandag, dan volgde er dinsdag weer een staking. Waar ik heen en weer reis. Zag al dat alles was gecancelled. Ook aangegeven op mijn werk, dat ik morgen thuis werk.

Zo fijn.

Vandaag gingen de treinen redelijk op tijd. Wel ander perron, maar zag het op tijd. De streekbus vertrok ook van een hele andere plek, dus even zoeken waar ik moest zijn. Haalde ik nog net de bus die er stond.

Zo fijn.

Hoorde collega zeggen dat ze extra werkzaamheden erbij kreeg. Terwijl men dus allemaal al overvol belast is, teveel vaste medewerkers opgebrandt thuis zitten...maar ja, de opdrachtgever wil dit en dan mot het maar. Zonder extra FTE´s erbij voor dit extra werk. Zou bijna aanraden om ook te gaan staken.

Leidinggevende doet alsof hij ziet hoe druk we het hebben, maar durft nooit pal voor zijn team te gaan staan.  Dit is al het tweede ding wat opdrachtgever extra van ons eist. En waar mijn collega's zo van over de rooie gingen dat men in janken uitbarstte. 

Benieuwd wat er voor mij nog in het verschiet ligt, qua extra dingen. Maar echt; nobody fucks with Frank de Grave. Zo klaar met dit beleid van uitholling en oprekken van grenzen als waren wij van elastiek.

Maar nu even niet, want morgen niet heel vroeg op, niet heel vroeg de deur uit en gewoon rustig aan de dag beginnen. 

Er werd al geklaagd door leidinggevende dat het wel een slecht moment was, dat ik er niet was. Maar dat had hij al 2 jaar eerder moeten regelen. Achtervang, backup en een noodplan. Niet gezorgd voor reserve-olie voor zijn olielamp. 

Dus was daar totaal niet van onder de indruk. Jammer de bammer. 

Steek een kaars aan voor een lieve vriendin. Morgen belangrijke eerste stap tot verbetering van haar leven. 

Dan is even niet met het OV hoeven reizen een kleinigheidje. 

Broeierig maar feestelijk

Vrijdag ging er beperkt treinverkeer, maar nog net 2 treinen in het uur richting mijn werkstad. Daarna was het klaar voor de rest van Nederland. 

Allemaal uitgevallen vanwege de staking. Dus toch maar gegaan. Uiteraard met vertraging. Ook al het nieuwe NS-normaal.

Hard en smart gewerkt. En wilde op tijd stoppen, dus niet zo smart want nog net wel een aanmelding aangenomen die een collega doorgaf en daardoor kon ik niet de enige trein die nog wel terug leek te gaan pakken, want kreeg net een push bericht van de NS dat vrijwel alles was uitgevallen zo bleek uit de app. Mijn hoop was nu op stoptrein gevestigd, een half uur later. Deed ik er 2 x zolang over. Met 30 graden. 

Oh ja. En er is niemand van de collega's (allemaal) met auto die dan aanbiedt om me thuis te brengen. Wonen ook allemaal de andere kant op. Maar goed; dat gaat net even buiten hun eigen comfortzone denken zit er niet in. Reken ik ook helemaal niet op. 

Want ik zou bij thuiskomst op mijn twee oudste kleindochters passen. Hun moeder had al aangegeven dat ze eten meegaf dus dat was ook al fijn. Maar op het station aangekomen stond het al zwart van de mensen, kijkend naar het vertrektijdenbord. Werkelijk alles afgelast. Ook mijn stoptrein. Nu hoopte ik op een trein een half uur later, maar tussendoor werd de ene na de andere trein afgeblazen.

Appte mijn dochter. Naar haar woonplaats reizen ook geen optie. Ook niet bereikbaar. Ze appte dat ze me wel zou ophalen mocht die ene trein toch niet komen. 

Was superblij dat die trein WEL doorging, de enige het hele uur en ook nog een plek, want die stoptrein die ik wilde pakken had maar 4 treindelen en 186 zitplaatsen, waar er anders 9 treindelen binnenrollen...Dus ik zat ook niet te wachten om bij 30 graden lekker dicht op iedereen aan een stang te hangen. En ja, dan zou ik dan wel Eerste klas gaan zitten. Burgerlijk ongehoorzaam dan maar.

Was redelijk op tijd thuis toch nog. Wel bloedje heet overal. Maar waar ik voorheen uit alle poriën zweet klotste, heb ik dat niet meer. Wordt alleen heel traag. (Nog trager). Sloom. Sluggish zeggen ze in Engeland.

Enfin.

De kinderen werden gebracht. We waren ongeveer gelijktijdig bij mijn huis. 

Tafel gedekt, kinderen komkommer laten snijden en ik kookte volkoren spaghetti voor ons. Saus had dochter al gemaakt. Die kon ook verwarmd worden.

Hoorde de ijscoman in de straat en vroeg of ze zin in een ijsje hadden (Ik ga dat zelf nooit doen, dit was de eerste keer). Jaaaaaaaaaaaaaaaa. 

Enthousiasme was groter dan de trek in ijs, want thuisgekomen vonden ze het allebei niet lekker. Great. 

Dus maar in de diepvries gezet. Wat een gouden momentje had moeten zijn, beetje verknald. Ze zijn blijer met een ijsje op een stokje bleek later. Duur ijs hoeft helemaal niet. Gewoon het simpelste waterijsje. Helemaal fijn.

Na het eten wilde ze heeeeeeel graag naar het speeltuintje. Ik wilde heel graag in de diepvriesla verdwijnen. Toch maar speeltuintje. Even de energie eruit laten. Des te sneller slapen ze straks hoopte ik.

Lekker even laten schommelen en draaien en weet ik veel. Naar huis toen en waar ik eerst de jongste naar bed bracht en het plan was half uurtje later oudste, mislukte dat want jongste stond weer beneden in de woonkamer...ze wilde niet alleen daar liggen. Tjsa... Snap ik ook weer dus toen oudste ook naar bed gebracht, maar allebei vroegen ze ook ook kwam, want beetje bang. Aangezien ik ook wel moe was van alles, ook lekker op 10 cm stuk van het matras gaan liggen en toen sliepen we allemaal zo. Werd nog wel wakker van het onweer, maar zij sliepen er helemaal doorheen. 

In de ochtend werd ik op een heerlijke tijd wakker, dus douchen en aankleden. De dames ook wakker en die vroegen direct wanneer ze konden zwemmen? 

Eerst nog even ontbijten en dan moet ik het zwembadje nog opblazen en vullen. Ontbijt was nogal niet zoals het plaatje. aardbeien op beschuit en dan niets meer hoeven eigenlijk. Heb een hekel aan verspilling, dus als je het zelf maakt, ook graag opeten. 

Tafel weer afgeruimd, afwas gedaan, dan blijft de chaos onder controle. 

Oma wanneer gaan we zwemmen? Badje opgezocht in de schuur. Pomp spoorloos. (Die vond ik zondagavond weer, gewoon op zijn plek). Dus dan maar gewoon ouderwets met de mond opblazen. Waardoor ik even de moed verloor want warm en stom gedoe, maar doorblazen is het menu. Niet miepen, blazen!!!! 

Badje opgeblazen en omdat ik ook geen tuinslang of iets heb (ja...errug he!) ook emmertjes water heen en weer en dan tussendoor een aantal met zeer heet water uit de waterkoker. 

Was eigenlijk zelf wel toe aan ergens fris in duiken, maar ook al honderd jaar niet meer gedaan. 

Image by tschipsfrisch from Pixabay

Dametjes waren helemaal blij met minibadje (echt...ik zie vijvers die al groter zijn!) en helemaal toen ik de strandspeeltjes erbij haalde. Niks meer nodig dan water, zand en lol maken. 

Tussendoor eruit. Oh...toch weer erin. Hele woonkamer vloer zeiknat. Oh...weer eruit...Handdoekjes voor de voeten op de deurmat, eerst je voeten droog maken en dan toch nog vloer nog steeds nat. Oh...vergeten Oma....

Als lunch volkoren pannenkoekjes gemaakt. En of we ook nog iets gingen bakken straks, dus ook nog cupcakes gemaakt. Waarop ze vroegen waar de rest was. Maar in mijn oventje kan maar een bakje van 6 stuks, dus dit is het. En dan nog 3 van batch 2. Die gingen we ook nog versieren toen ze kouder waren geworden. 

En oh ja, we moesten nog komkommers bijkopen want die 2 die er lagen hadden ze de avond ervoor al opgegeten. Net als mijn Nectarines, die de jongste zo at, dat ik precies haar spoor kon volgen op de vloer. Lieverd: hou er even een bordje onder, want Oma wordt een beetje tureluurs van constant de vloer achter je dweilen.

Oh ja Oma... 

Naar het winkelcentrumpje en daarvoor nog langs een speeltuintje. Toen begon het ook nog licht te regenen, dus wel of niet gaan, maar ja...we hadden echt komkommers nodig, dus wel. 

Avondeten wilden ze heel graag frites, dus hallo Airfryer. En met ketchup zei de ene. Ketchup?  Zij sneden de komkommers. Ieder een eigen plank en mes. En schaaltje.

En dan ook nog met de Barbie's spelen, van papier dingen knippen en maken. Tekenen, met het Domino-spel spelen. Lekker in de gang, want daar was het relatief koel en donker.

En gelukkig bleven de meegebrachte tablets bijna ongebruikt. De oudste wilde vloggen zei ze. Nou ja, filmpje opnemen en niet uitzenden, want niet aangesloten op wifi. Heb liever dat ze lekker spelen, fantasie gebruiken en zoals in de speeltuin lekker rennen, hangen en weet ik veel. 

Eigenlijk hoef ik weinig te verzinnen voor hen om te spelen. Dat doen ze zelf. Wel bied ik genoeg opties aan in de vorm van papier, scharen, lijm, kleurtjes, glitters. 

Mijn plannen om in de middag in het grote centrum iets met ze te gaan doen of bekijken, dat werd niks. Te heet. En het water vonden ze zo leuk. Dus beter om gewoon lekker hier te blijven. 

Wel heel blij dat hun moeder ze eerder kwam halen dan de zondagochtend. Want na alweer een volle beker drinken over de tafel tijdens het avondeten en toen  was mijn opveeg- en opdweilvermogen een beetje klaar, plus na iedere keer toch weer in het water spelen en weer zeiknat worden ook. Badpak uit, badpak aan. Of kleding toch nat. 

En ook iedere keer weer insmeren. Dat deden ze ook zelf, maar smeerden dan alleen de tv in met zo'n spuitflacon. Ook handig. Not.

Gelukkig droogde alles wat nat was geworden in de zon. Zelfs Ken van Barbie! En wist ik dat ze maar kort hier waren, niet wekenlang achter elkaar. 

En ook dat ze zo groot zijn. En misschien wel geen zin meer hebben in logeerpartijtjes. Of zelf je komkommertje snijden. Is soms ook lastig dat er vier jaar tussen hen zit. Dus wat de ene leuk vindt is voor de ander kinderachtig. 

Wel heel blij met het koelere weer deze zondag. Uitgebreid de krant lezen in de tuin, koffie erbij. Kijken naar alles wat groeit en bloeit in mijn tuin. Daar kan ik zo van genieten. Heel simpel. Misschien ben ik ook wel simpel. 

En op het eind van de zondag gratis op de Duitse RTL de F1 van Canada bekijken. 

Warmer

Trein in de ochtend ging normaal. Gewoon 5 minuten vertraging. Dat is al normaal.

Druk op mijn werk en ik zag ook na bijna een half jaar een zieke collega weer. Wat fijn. Maar zag direct dat ze er nog lang niet aan toe was, aan werken. Of onder druk staan van targets.

In de middag nog even met een opdracht van dochter de boer op gestuurd. Zij had al alle supermarkten van de A afgelopen op zoek naar een bepaald soort drinken. Overal op en uitverkocht. 

Bij de plaatselijke supermarkt nog de laatste 7 blikjes kunnen scoren voor haar. Helemaal blij. En aangezien ik elke dag te vroeg begin, kon het wel even. Ik was trouwens zo in en uit, 

Morgen kijken of er wat rijdt op mijn route. Ik zie al veel uitval. En pas in de avond zie je eea op de reisplanner app van de NS.

Het is niet anders. 

In de avond komen mijn kleindochters logeren. Denk 2 dagen. Zie er een beetje tegenop want warm en broeierig weer. Maar zoeken naar het opblaasbadje denk ik.

Thuisgewerkt in de middag met alle gordijnen dicht, dus weinig last van de warmte. Jullie?

Food for the soul

Dat is voor mij: op kleinkind mogen passen. Zien hoe ze helemaal opgaat in oude bruine blaadjes proberen terug te hangen aan een tak in haar tuin. 

Of kleine steentjes in een pot gooien. Steentje voor steentje. Het leukste speelgoed. 

Observeer vooral. Hoef niet zoveel voor te stellen, ze verzint telkens zelf weer nieuwe dingen. Of gewoon even lekker languit op het buitenkleed liggen. Heeeeerlijk.

Sinds ze kan lopen is ze echt een peutertje. Op ontdekkingsreis en zoveel interessante dingen om te zien. 

Daarna huiswaarts, had slecht geslapen. Al vanaf 04.00 wakker. Parasol opgezet, maar ook daar voelde ik onrust in de kop en lijf. Doe ik allemaal zelf he...

Dus toen ik helemaal lamlendig werd, maar even een powernap er tegen aangegooid. Waarin ik droomde over oude directeuren en ontslaggesprekken. Maar deed me wel goed. De sloomheid was iets minder. 

Soepje met lekker volkoren stokbrood erbij. En ga nou eens dat lekker buiten opeten. Kan!

Ook weer onbekend hoe donderdag de treinen rijden. Geen staking, maar wel gedoe en dan vrijdag ook weer gedonder. 

Zie in ieder geval al dat er een intercity is uitgevallen. Of twee in het uur. Hoorde trouwens van mijn zoon die dinsdag wel de regiobus pakte, dat het niet normaal druk was. 

Groente

Mag het niet hardop zeggen, maar wat heerlijk zeg. Dat ik door de treinstaking van de NS even niet hoefde te reizen met de trein en bus en fiets. Gewoon op een normale tijd opstaan, de dag beginnen en dan nog eigenlijk vroeger dan nodig is aan de bak.

Er is altijd genoeg, meer dan genoeg te doen. 

Voor ik het wist was het lunchpauze en ook voor ik het wist was het alweer ruim na 17.00 uur. Wilde nog veel meer doen, maar besloot dat het wel klaar was. Ik had mijn uren al ruimschoots gemaakt. Langer doorgaan is onzin. 

Daarna mijn vergeten groenten gesneden en een lekker soepje gemaakt. Veel groenten is precies waar ik behoefte aan had. Een gezonde en eigengemaakte maaltijd. 

Nu dwaal ik toch weer online af. Lees her en der krantenartikelen. 

Maar nog leuker om foto´s van jongste kleinkind te zien terwijl ze in de grootste speeltuin van Nederland ronddwaalt met haar ouders. 

En van die hoge glijbaan met haar vader glijdt. Terwijl ik het type, zit ik al weer te grijnzen. 

En grijnzen of lachen schijnt heel goed te zijn voor stressverlaging. 

Image by u_ohk82lu4 from Pixabay

Olé!

Hiphop en hyperdehop

Hopte van het éne ding naar het andere dingen. Oh droog: even nog wat snoeien in de tuin. Oh...nog even die serie verder kijken, oh nog even wat opruimen.

Weinig rust in de kont. Of energie.

Plan ook niks, dus heb dan ook niks om naar uit te kijken, behalve de verplichtingen. Eigen stomme schuld. 

Deze week oppassen op jongste kleindochter en misschien het weekend op de andere twee. En werk.

Mini-stukje fietsen; boeken naar de bieb gebracht, in de brievenbus. Krijg ze niet op tijd uitgelezen, dus laat maar dan. Komt wel weer. Focus is er gewoon niet. 

Voel ik me ook nog rot omdat ik door de staking niet zoals altijd betrouwbaar blijk voor mijn werk. Ben er altijd, niet ziek geweest nog en nu al de tweede keer dat ik niet kom opdagen. 

Overmacht, ja, dat begrijpt mijn verstandige kant, maar jemig...ik merk dat ik zo'n iemand geworden ben die ondanks overstromingen of wegversperringen er toch is. Rots in de branding. 

En daar dan nul beloning extra voor krijgt. De sloomste van ons team, met weinig inzet, krijgt precies dezelfde beloning. 

Dus waarom zit het me dan zo dwars. Wil ik de Heilige Cellie soms zijn?

Weet ook wel wat het triggert. Mijn dochter vertelde dat haar halfzusje zou oppassen, maar die liet een uurtje voor tijd het afweten. Kom maar door bij mij dan. 

Haar ex dreigt volgend weekend roet in het eten te strooien en ook daar sta ik als achterwacht. Immer betrouwbaar, daar waar anderen het laten afweten. Nou....wat goeeeeeeeeeeeeeed! 

Heb ik zo'n medaille nodig. Zo'n goh goh goh...wat er ook gebeurt, bij haar kan je altijd terecht?? (Wat ook niet zo is, laat het bij sommigen ernstig afweten). Goh, net een mens.

Jam

Las het blog van Annemiek Het blog van Annemieken kreeg spontaan zin om ook jam te maken. Maar één potje, maar gewoon om te proberen of ik het kon. 

Afbeelding van M. M. via Pixabay

Verder had ik gisterenmiddag mijn gekregen vleesch in porties verdeeld en in de vriezer gestopt. Vooral stoofpotjesvlees is het. Gelukkig geen hele bout gekregen want die past amper in de allergrootste soeppan. Mijn dochter had iets langer nagedacht over wat ze meebracht. 

Rare dag, want veel regen her en der vallend. En bovendien veel takken van de bomen gewaaid hier, toen ik op mijn fiets even een blokje om deed. 

Wel goed geslapen en werd wel 2 uur na mijn werktijdwektijd wakker. Joehei!

Ze hadden weer een criminele nacht op tv. Dus dat keek ik overdag, via NPOstart, want ik ben zuinig op mijn nachtrust. Zelfs als ik vrij heb ga ik nog op een redelijke tijd naar bed. Om mijn ritme niet te verstoren. Leuke serie. After the flood. Lekker kijken als het hier ook geregend heeft, maar dankbaar dat het enige wat overstroomde mijn regenton was.

Lees dat er dinsdag alweer geen treinen in het hele land rijden. Tsja...kanniekomen. Dus bericht mijn leidinggevende wel dat ik dinsdag helaas de hele dag thuiswerk in plaats van alleen de middag.

Vol!!

 Niet het land hoor, maar mijn regenton. Het stroomde over. Alle gieters gevuld, de vijver bijgevuld en vanochtend nog een extra grote emmer volgegoten met regenwater. Want eind van de week weer droog en zonde om kostbaar water te verspillen, wat dan weer nodig is.

Keek direct online naar een overloopsysteem, maar daar moet ik nog even op puzzelen, want mijn regenpijp zit precies tussen de schutting. Om deze regenton te installeren, boorde ik een groot gat in de regenpijp en vanuit daar een slang naar de regenton. 

Aangezien ik mijn eigen Handig Harry ben, ben ik op Youtube al aan het afkijken. 

Vandaag weer regenachtig, dus weinig tuinwerk. Ja, luie tuinier. Maar wel excuus om te lezen.

Vond in mijn theelepelverzameling nog een bijpassende voor vandaag. Heel oud en het broodmes waar het op ligt is ook al oud. Ooit van mijn Oma geweest. 

Wat gaan jullie doen?

Valreep

Veel productiever was ik, omdat ik geen reistijd verloor en ook geen energie verloor daaraan. Vroeg gestart en veel afspraken kunnen boeken. 

Image by wal_172619 from Pixabay

Uiteraard kwam daar op de valreep eind van de middag de beller dat ze een brief had gehad dat er dan en dan een zitting zou zijn als er een groot bedrag niet binnen een paar dagen betaald was en misschien wel ontruiming volgde. Bijna spoed, maar juridisch gezien nog niet. 

Gelukkig had ik nog een gaatje over, probeerde de hele middag dat gat in de planning gevuld te krijgen, en daar heeft ze nu een afspraak. 

En ja, een virtuele tissue gegeven, want ze vertelde zelf dat het niet slim was om zo lang te wachten om hulp in te roepen, maar dat is nou precies wat geldstress met je doet. Je kan minder goed helder denken en goede besluiten nemen. En wat ze me vertelde, dat ze altijd gewend is om problemen zelf te oplossen, dat is herkenbaar. Je moet dan echt een grote stap maken om over je trots heen te stappen.

Ook nog kinderen en een relatie die zijn huis al had opgezegd. Alle bingoballen vielen. Dus was blij dat ik haar wat uitzicht kon geven en gaf als advies mee om vooral trots te zijn dat ze nu wel heeft gebeld. (En ja, ook al was het bijna einde werkdag en moest ik even snel schakelen en blij dat alle systemen werkten en het ook lukte). 

Dan moet je dus niet zelf op tijd weg willen of moeten (afspraak elders) om die trein te halen. Dat hoefde nu even niet; ik was al thuis, dus bij mij ook minder stress.

Had in de pauze mijn was buiten opgehangen want het was droog en waaide hard, dus zo droog gewapperd. Want ik zag al dat het in het weekend langdurig zou gaan regenen hier. 

Nog net voordat het ging druppen binnen kunnen halen en dat is dan een voordeel van thuiswerken. Iets meer ruimte voor dit soort zaken. En dan doe ik dat nog in de pauze, waar niemand er last van heeft, want dan staat ook de telefoon op pauze.

Nu ben ik aan het wachten op mijn dochter met een portie vlees vanuit het Offerfeest. Ze vroeg me al eerder of ik nog adressen wist van mensen die dat kunnen gebruiken. En in haar eigen woonplaats is ze ook al bezig om uit te delen. En andere plekken. 

Ziek

Werk inderdaad thuis vandaag. Heerlijk om even niet de wekker om 05.30 uur te horen afgaan, maar weten het allemaal wat later kan. En vooral niet te hoeven reizen naar mijn werk.

Wist dat het zou regenen toen ik naar huis ging, maar zo hard? Heb gelukkig altijd plastic tassen mee, dus kon mijn laptoptas in een grote tas inpakken en mijn gewone tas in een pedaalemmerzak. Vera hoedje zat in mijn fietstas en regenjas was al aan. 

Heb het overigens gewoon aangegeven dat ik vanwege de treinstaking thuis moest werken. En dat was ok. Veel keus is er ook niet. Degene die om de hoek woont heeft hij vrij gegeven. De rest werkt altijd thuis of werkt niet vrijdag, behalve 2 man en een Paardenkop. En Paardenkop kon niet worden vervoerd door die grote gele trein. 

Sprak lang met mijn tante. Haar zoon heeft acute leukemie en heeft nu een tweede chemokuur gehad. Tussendoor mocht hij gelukkig even naar huis, naar zijn gezin. Maar kwetsbare gezondheid en nog geen positieve vooruitzichten. Het is afwachten.

Ook haar man ging het helaas niet goed mee. Zijn Parkinson lijkt alles te verslechteren. En had een blaasontsteking gehad en op die leeftijd kan dat ook weer van alles (geestelijk) uitlokken. Ik vroeg of ze wel ondersteuning heeft in de vorm van thuiszorg of iets van huishoudelijke hulp, want ze gaf aan dat ze weinig ´jonge´ vrienden heeft zonder kwalen die kunnen inspringen en haar dochter is ook niet in goede gezondheid. 

Zo te horen niet. Dus gaf haar aan dat ze altijd bij de gemeente kan informeren hiervoor of in ieder geval via de huisarts een verwijzing kan aanvragen voor extra hulp. Zou mijn moeder nog 'goed' zijn, dan had ze haar ook allang hierop gewezen. Welke wegen er zijn voor haar. Naast bidden. 

Mijn tante is altijd lang van stof, maar misschien ook blij dat ze even haar ei kwijt kan. En ook zij werd geïnformeerd over mijn moeder door incestbroer dat ze maar een half uurtje mocht blijven per bezoek en geen andere mensen op bezoek mochten en zeker geen kinderen. 

Nou tante, leg dat maar lekker naast u neer. De leiding van het verpleeghuis heeft mij meerdere malen verzekerd dat bezoek welkom is, zeker familie. En dat het een open afdeling is, dus ook mijn moeder kan gaan en staan waar ze wil. Met wie ze wil. Gezellig een kopje koffie komen drinken kan altijd! 

Hoop dat ik vandaag lekker door kan werken. En dan mogen we alweer van een lang weekend genieten. 

Fijn.

Jullie nog plannen?

NS staakt

De NS heeft een staking afgekondigd voor vrijdag die het hele treinverkeer beinvloedt en er rijden geen treinen lees ik overal.  Hoe kom ik dan op mijn werk. Door het soort werk moet ik elke dag aanwezig zijn. Als ´boegbeeld´. De rest van de collega´s zit verderop in het gebouw, op kantoor of werkt thuis. 

Eventuele vervangers zijn er niet. Die zijn of vrij of thuiswerkend. Heb nog net de 2 middagen dat mijn werkplek niet bezet hoeft te zijn kunnen claimen als thuiswerkend, maar dan moet ik dus wel eerst heen en daarna weer terug van mijn werkstad. Dus nooit, zoals alle andere collega´s, een hele dag (en sommigen wel twee) iets later je bed uit en ook iets eerder thuis omdat je niet hoeft te reizen. Nooit dus. 

 

Met de bus doe ik er totaal 1 uur en 52 minuten over. Bijna 2 uur. Van deur tot deur. En dan ook nog terug op dezelfde manier. Bijna 4 uur reistijd op een dag. Zo enorm geen zin in!

Ga maar aankaarten dat ik die dag thuis moet werken en vanwege overmacht de inloopbalie niet bezet is. Het voordeel is dat iedereen een auto heeft en geen flauw benul heeft van hoe het OV werkt. 

Wat zouden jullie doen?

CV

Lees in een NRC artikel over de achtergrond van een nu ex-minister en het blijkt dat zij op dezelfde middelbare school als ik heeft gezeten. Dezelfde tijd ook nog eens ongeveer. Alleen wat ze op haar eigen CV meldt, dat ze daar ook haar MAVO diploma heeft behaald, dat kan helemaal niet. 

Die school begon bij HAVO. Voor MAVO onderwijs moest je toen bij andere scholen terecht. Dat ze na de MAVO op die school HAVO heeft gedaan, dat klopt weer wel.

Foutje?

Karakterfoutje?

Bij uitspitten, ja er schuilt nog steeds een Miss Marple in mij, blijkt dat ze in 2 Havo bleef zitten, naar de Mavo ging en daarna weer terugkwam om op mijn school ook de Havo af te ronden. Jaartje eerder dan ik, want ik bleef in 3 Havo zitten. Anders hadden onze paden elkaar vast gekruist.

Ga na in mijn geheugen of ik me haar herinner. Haar meisjesnaam rinkelt een vaag belletje, maar meer vanuit namen uit mijn geboortestad. Bekende slagerij. Maar niet in de buurt waar ik opgroeide. 

Wat ik van oude foto's zie, was ze best een knappe verschijning, toen nog gesoigneerd met make-up en lippenstift, maar daar zie je nu nog weinig van terug, naar mijn mening. 

Haar overtuigingen staan zo haaks op die van mij. Denk niet dat wij samen een kopje chocolademelk van de automaat uit de kantine hebben gedronken. Of de fietsenkelder hebben geveegd samen als straf van Kareltje.

Vreemde gewaarwording. Zo dichtbij iemand gelopen die zo radicaal anders denkt en nu dat ook als overheidsbeleid mag mocht uitdragen. 

Jullie ook met een politicus op school gezeten?

Kop er weer af

Drukke werkdag. Sowieso puin ruimen, want dat betekent een paar dagen vrij. Sneeuwwitje doet aan cherry-picking. De lastige zaken blijven gewoon liggen. 

Vandaag hoorde ik ook dat degene die ik maandenlang heb opgeleid, niet meer terugkomt. Echt zo´n verspilling van mijn kostbare tijd. Experiment mislukt. Wist ik al halverwege, maar niemand luistert naar me.

Ons bedrijf is bijzonder gespitst op inzetten van mensen die niks kosten. Waar ze subsidie voor krijgen of die in het kader van werkervaring gratis werken. Wij betalen niks, de nieuwe collega behoudt zijn uitkering.

Enig. Zo sociaal zijn we. Ik noem het uitgekookt.

Zelf ben ik trouwens ook zo binnengehaald. Vanuit de participizawet. Dus ik herken maar al te goed hoe blij je bent dat je uberhaupt een kans krijgt. 

En ja, de volgende ronde kandidaten ziet er ook zo uit. En een bijkomend voordeel is dat die mensen als ze aangenomen worden lekker laag ingeschaald worden, want oh zo blij met een salaris. Met eindelijk weer een baan. 

En de grootste salarisklap kan je meestal maken als je aangenomen wordt. Maar niet in dit soort constructies. 

Enfin.

De trein stond lang stil op de heenweg. Maar ik was er wel klaar mee. Die trein ging echt niet opeens rijden omdat ik sneller thuis wilde zijn. 

Gelukkig had ik van mijn dochter een bakje eten gehad van de Toko. Heerlijk pittige en droge Rendang. Selemat Mekan dus.

Daarna nog even in de tuin rommelen en filmpje bekijken van eerste zwemles van tweede kleindochter. Zo te zien totaal niet bang voor water. Dat is alvast een voordeel. 

Bedacht vanochtend al wat ik morgen aan ga doen. Dat is rustig. En altijd oorbellen die erbij passen. Gewoon voor de leuk. Danoontje Powerrrrrrrrrrrrrrrr!

De pioenrozen in mijn tuin zijn prachtig trouwens. Verleden jaar kwam er niets uit, te nat en te vochtig. Dit jaar heel veel bloemen. Kadootje.

Hehe..

Ietsje rustiger. Ietsje maar he... hahah....maar wel blij dat ik ook de vrijdag vrij nam en daardoor 5 dagen niet hoefde te werken. Of aan werk denken. 

Omdat ik er niet was, was er een bandje op de telefoon gezet. Alsof ik de enige ben die telefoontjes kan afhandelen, maar niet zaniken. Er was wat geregeld en ik kon even bijtanken. En hopen dat er een niet een al te hoge berg nieuwe aanmeldingen ligt. 

Kleindochters en hun moeder waren even langsgekomen. Altijd gezellig, al wilden de dames ook nu weer graag naar de speeltuin. Met hun moeder erbij. Altijd goed. 

Zag de F1 op de Duitse RLT, maar was voor Max een stomme race, door zijn eigen domme acties. En daardoor strafpunten. Korte nachten als jonge vader denk ik dan maar. Korter lontje. 

Had ook een korte nacht. Werd om 03.00 wakker en kon niet meer in slaap vallen. Ja, om 06.15 uur of zo toen het al licht was. Zo´n hazenslaapje en omdat ik bezoek zou krijgen toch op tijd op gestaan. 

Nu heb ik mijn lunch voor de werkdag gemaakt, eten staat te pruttelen en nog even nadenken over wat ik aandoe morgen en dan is het weer gedaan. 

En oh ja, gehoorapparaten schoonmaken en ook weer klaar voor de werkweek.

Aanrader op BBC1 op zondagavonden is een komische detectiveserie Death Valley. Eindigt eigenlijk net iets te laat, maar ja...het is wel fijne ontspan tv. 

Prettig

Wilde mijn dag goed gebruiken en niet maar de tijd weglummelen, dus wekker gezet. Werd ruim voor die wekker wakker, maar wel goed kunnen slapen. Dat is al een plus.

Had de avond ervoor al de witte was in de machine gestopt (beetje moeizaam, want iets te fanatiek getuinierd, zo van nog één ondoordachte beweging en aaaaaaaaaau door mijn rug, maar fijn dat ik die dus direct aan kon zetten. Daarna toch maar wel douchen, want dan spoel ik lamlendigheid zo door het putje en genoten van een ontbijtje buiten met verse koffie. 

Was opgehangen, krant een stuk gelezen; tuinieren, allemaal prettige zaken. 

En dan is de maand mei alweer voorbij gevlogen. Ben ik er wel voldoende bewust bij geweest? Moet altijd denken aan wat mijn aardrijkskunde leraar over mei aangaf:

In mei leggen alle vogels een ei.

Behalve het Paard.

Dat doet het in Maart.

Hoopvol

Ging naar deze film. In de ochtend, dan had ik nog de hele middag. Om me te vervelen :), want had geen plan gemaakt noch inspiratie. Moest wel even lachen bij de beelden van garnalen en garnaal-achtigen. En dacht even aan iemand. 

Mooie film. Werd alleen een beetje afgeleid door het publiek en krakende zakken popcorn en veel kinderen. Terwijl dit niet echt een popcorn-film is.

Daarna toch maar huiswaarts en opeens was het mooi weer geworden. Dus tuinstoelen onder de hoes vandaag gehaald en ik had nog een bibliotheekboek, maar nam de rust niet eerder om te lezen. En ook nu vond ik het moeilijk. Gewoon zitten en niks doen. De tuin riep!! Zoveel nog te doen!

Dus na een half uurtje lezen, toch maar de tuin ingerold en ook wel prettig eigenlijk. Omdat ik er zin in had. En kon stoppen wanneer ik dat wilde tenslotte. 

Oh. F1 ook nog even wat zien,

Zo veel versnippering van mijn aandacht. En dan ook nog leuke filmpjes van de kleindochters op de kermis. 

Allemaal helend. 

Alweer heerlijke films

Gewoon thuis en ja, dat is inderdaad een andere beleving dan in de bioscoop. Toch wel genieten, want kop even los van werkbeslommeringen.

Keek naar Mission Impossible Fall Out. Alweer dacht ik dat het best wel laat (voor mij dan) eindigde, maar haalde het gelukkig toch. Wel een kortere film dan de recentste in de bioscoop en uiteraard ook nog (tv) reclames tussendoor). Maar blij mee. 

Later wakker en met een verse kop zwarte koffie genoten van een herhaling van Binnenste Buiten van gisteren en ook daar werd ik blij van. Een man met een wilde tuin, maar zoveel leven erin. Mooi en fijn dat het kan en bestaat. En een mooie plek midden in de hoofdstad om te wonen. Met zwembad!

Wat een luxe om zo te kunnen leven. Maar ik weet ook dat al die luxe geen garantie is voor een goed leven. Of een leven waarin je je geliefd voelt. Gezien weet. En wat ik bij mevrouw Hoefnix lees, is een hoog inkomen met zeer goede secundaire arbeidsvoorwaarden ook een Gouden Kooi.

Donderdag iets vroeger wakker, maar nog steeds niet om 05.30 uur, zoals bij een normale werkweek. Het mag van mijzelf. Ook nul plannen hebben. Mag ook. 

Moet nog een stuk van de film, ook Mission Impossible van woensdagavond afzien. Te laat en ik wilde op tijd op bed liggen. Ook al sliep ik niet direct. 

Afzien lukt pas tegen het eind van de middag. En dan een telefoontje of ik even op de twee oudste kleindochters kan passen, want de beoogde oppas had opeens afgezegd. 

Tuurlijk. Heb nul plannen, dus die zijn snel omgezet. En altijd blij als ik ze weer even kan zien en meemaken. Ze bleven eten en sneden allebei hun schaaltje komkommers. En speelden met de Barbie´s, gingen lekker knutselen en aan het eind nog even lekker uitwaaien in het speeltuintje. 

Hoger Oma, hoger! 

Helaas viel de jongste bij het terugrennen door de brandgangen op haar voorhoofd, neus en knieën, dus keihard huilen en een druppeltje bloed en schaafwondjes. Gelukkig heb ik genoeg pleisters in huis, maar de lol was er voor haar een beetje af toen. Van de schrik ook. Maar het gaat goed hoorde ik vanochtend en hoort erbij. 

Ook mijn zomerdekbed opgehaald bij de stomerij hier in het winkelcentrumpje. Die ging als een omgekeerde bevalling weer in mijn bejaardenboodschappenkarretje. Als straks weer warmere nachten komen, dan is het lekker schoon. Altijd fijn. 

Zit altijd te klooien met mijn Pathe-app. Wil ik iets reserveren, dan doet de app alsof ik geen abonnement heb, terwijl ik wel ingelogd ben. Weer opnieuw alles doen en dan staat mijn stoel als gereserveerd, maar niet voor mij. Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.....Maar gelukt. 

Resetten en alles maar weer opnieuw. Het lijkt het leven wel. Blijven resetten. Niet de handdoek in de ring gooien als het de eerste keer niet lukt. Nog een keer en nog een keer. 

Dag & Nacht

Las bij Mevrouw Niekje over de NPO serie Dag & Nacht. Niet in de gelegenheid geweest te kijken nog. En maar direct toen ik thuis kwam, na een nogal hectische dag, o.a. een client die dreigde met een mes, in de ontspanningsstand.

Keek de eerste twee afleveringen en mooi gemaakt. Net als de eerste serie. Fijne acteurs ook. Het ontroerde me bij tijden.

Nog even snel de groenbak aan de stoep gezet. Kan ik morgen zo linea recta naar het busstation fietsen. 

Nu wil ik het liefste onder een dekentje liggen en heel lang niets meer hoeven en ook geen wekker horen om 05.30 uur. Maar ja...dat gaat niet he. De schoorsteen moet toch echt ook roken. 

Dus toch maar weer mijn snor epileren en schone kleding uitzoeken voor morgen. En kijken het droog is in de ochtend of het Vera-hoedje toch weer op moet. 

Regen!

Was donderdagochtend en vrijdagochtend al in de motregen naar mijn werk gegaan, maar nu het echte werk. 

Regen met grote druppels en man man man, wat ruikt het lekker dan. En zo goed voor de natuur en mijn regenton en tuintje.

Fijn dat ik op tijd mijn boodschapjes heb gedaan, nog droog toen ik naar de winkels liep. En ook maar direct mijn zomerdekbed even naar de stomerij gebracht. Wel zo fris. Die prop ik dan in mijn bejaardenboodschappenkarretje (die geuzennaam kreeg het Ikea-ding van mijn toen nog thuiswonende kinderen. Of ik daarmee echt ging lopen??). Na 20 jaar voldoet het karretje nog steeds. En loop ik er nog graag mee als ik dit soort onhandig grote dingen weg moet brengen. Of flessen haal. Of grote en zware dingen die moeilijk te tillen zijn.

Daarna lekkere koffie gemaakt en even ontspannen en daarna weer inspiratie om mijn huiskamer wat op te ruimen en meteen weer nieuwe rotzooi gemaakt, want schilderprojectje. Goed te doen binnen nu het regent. 

Het geeft energie om dit soort dingen te kunnen bedenken en uitvoeren. 

Zaterdagmiddag zie ik dat er twee films van Mission Impossible worden uitgezonden op tv en ga er eens goed voor zitten. 

Toevallig zit mijn broertje, op mijn aanraden, in Helsinki naar de nieuwste film van de serie te kijken in een grote bioscoop.

Daarna ook nog een leuke - in mijn ogen dan helemaal met je hoofd in de film en nergens anders bij - film van Jurasic Park. Maar het lukt me niet om mijn ogen tot het eind open te houden, dus die kijk ik dan wel de volgende dag af. Ook dan regent het nog in de ochtend. Maar niet zo hard meer. 

Kan me nog zo goed herinneren hoe ik met mijn kinderen in Amsterdam in de bios zat voor de allereerste film en die T-rex zooo hard brulde dat mijn zoon, toen nog 5, zich even aan me vastklampte. En dat de hele bioscoop donderde en dreunde...Heeerlijk effect!

Dat was ook alweer 30 jaar terug. 

Als ik ga slapen, dan gooi ik toch maar mijn gewatteerde sprei over mijn herfstdekbed. Want vind het frisjes. En wat slaap ik daardoor heerlijk en diep. Zo simpel kan het zijn. Warmte. Plus op tijd naar bed. Plus minder gezoem in mijn hoofd. Door dingen daar te laten waar ze horen. In het hondenhok.

Ik haal de 7 uur slaap vrijwel nooit door de week. Tenzij ik al zo vroeg naar bed ga, dat ik net mijn eten op heb. Want kom laat thuis. En wil ook nog even ontspannen. En dat laatste vind ik moeilijk. Dan neem ik de spanning van de dag mee naar bed. 

Heb al geen tv op mijn slaapkamer daarvoor. Maar ja, wel een telefoon en daar kijk ik denk ik ook teveel online naar zaken. Of wind me op over wat ik zie. Ook niet ontspannend.

Duik de achtertuin in als het droog is en ontdek dat de plaatselijk kat een kadootje in het gras heeft achtergelaten. En bedankt! In een krant rollen en weg ermee. Jammer voor de poepvliegen, maar die gun ik hun maaltje niet.

De voortuin moet nodig gesnoeid worden, dan ziet het er weer netter uit. Dus dat doe ik dan maar. Veel werk. Maar ook hierbij ben ik van de straat. En knip ik erop los, kan ik niet denken aan de tsunami van werk die er nog ligt en waar ik kennelijk de enige ben die dit oppakt. 

Want Sneeuwvlokje is er telkens niet op de dag dat ik niet werk, dus ligt werk wat zij zou doen er ook nog te wachten en iemand die ik ´erbij´ heb gekregen in het kader van snuffelen aan werk en moet opleiden is al 2 weken ziek. 

Dat snuffelen past wel bij ons Hondenhokbeleid. Alleen weet ik al dat het bij snuffelen blijft, want er is aan mij al aangegeven dat het werken bij ons haar niets lijkt. Gezien het grote aantal zieken en de hoge werkdruk. 

Gelijk heeft ze. Maar ja...ik zit nu met een hondje die alleen snuffelt, af en toe een plasje doet en weer door dribbelt. Naar een ander baasje. Huidige baasje krijgt dan wel een pluimpje door hier gelegenheid voor te bieden. Wat een sociaal bedrijf.

Je moet het spelletje doorkrijgen, dan is het makkelijker te voorspellen hoe de hazen lopen. Hazewindhonden.

Stop met snoeien in de voortuin als mijn groenbak vol zit en het begint te regenen. Lichtjes, maar wel natmakend. Voldaan dat het er weer beter uitziet. En dat ik het kennelijk nog steeds kan, tuinieren. En er plezier in heb. 

Heb een boeket op mijn dressoir vervangen door (nep)bloemen uit het seizoen. En zet wat serviesstukken van mijn overgrootmoeder erbij, omdat ze ook zo vrolijk zijn qua kleur. Niemand wilde het hebben toen. Lelijk vond men het. Tsja.. Of ik heb geen smaak natuurlijk. Schijnen meer dan een eeuw oud te zijn, Art Deco van Engelse makelij.

Even niet meer moetjes

 Ja hoor, daar was de aanmelding weer die op de valreep belde. Kan er bijna vergif op innemen. Doe ik toch maar niet want dat is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. 

Was er vroeg, want de trein voor mijn trein had vertraging en daardoor vroeg op de werkplek. Niemand op kantoor. Die komen altijd rond 09.00 uur. Kan ik lekker even rustig mijn dingen doen. Zoals Goede en lekkere koffie halen.

En daarna kijken wat er ligt en dat is heul veel. Teveel. Dus ik ga me niet eens de illusie maken dat ik dat allemaal vandaag af krijg. 

Toen ik die laatste aanmelding verwerkt had was het al over de werktijd. De vroegere trein haalde ik niet eens. En ook geen zin in, om te haasten. 

Mijn beker afgewassen, alles afgesloten en rustig richting station gelopen. Gelukkig even droog. In de trein gehopt. Plek! En even nadenken hoe ik het weekend wil inluiden.

Bij thuiskomst snel wat boodschappen gehaald. Een spaatje rood van eigen merk met ijsblokjes en een schijfje citroen gemaakt. Lekker eten. Daarvoor al mijn kleren verwisseld voor ontspanningskleding. Ook fijn. 

Weet niet of ik nog blog dit weekend, want ben wel aan rust toe. Veel rust. Last van PHPD *pijntjes hier, pijntjes daar* en een te volle kop.

Om in hondentermen te spreken: voel me een ouwe bitch.

Hondjes

Gisteren trouwens sinds weken weer regen geroken. En in de lichte regen naar mijn werk. Een klein, superkleine bui. Maar wat rook het lekker!!!

Na een dagje een overleg op het hoofdkantoor te hebben gehad en ik denk ook wat tools hoe hij met ons moet omgaan, kregen we bij een overleg een spel voorgetoverd. 

Welk hondje ben jij van dit plaatje met hondjes??

Blafhond?

Bloedhond?

Keffertje?

Tekkel?

Pitbull?

Lief klein aaihondje?

Neutrale hond.

Boze hond

Etc etc. 

Eerlijk, ik moet altijd kostelijk lachen als hij weer met zo'n spel komt. Duidelijk niet zelfbedacht. En ook zo houterig gebracht.

Ik gaf aan dat ik denk dat ik een Zeehond ben.

Kom op nou zeg....Cut the crap en ga nou eens echt luisteren wat er nodig is. En dat niet alleen, maar kom in actie!!

Maar tegelijkertijd heb ik ook medelijden met hem. Hij zit in een baan waar hij nul invloed heeft op besluiten. Management bepaalt alles. Hij voert het slechts uit en moet ook nog zorgen dat de targets gehaald worden. En wonder boven wonder halen we die elke maand nog. 

Relax

Voelde me zo leeg, dat ik wist dat ik iets moest gaan plannen om de zinnen te verzetten en de batterij weer op te laden. Niet alleen maar - veilig - thuis zitten, niemand spreken, niemand zien, maar naar buiten. 

Eerst mijn fiets wegbrengen ter reparatie in het centrum. Had een afspraak gemaakt om de fiets tussen een bepaalde tijd in de ochtend te brengen. Weinig fietsenmakers over, hier in de buurt nul, dus heb je een klapband moet je eerst een paar kilometer lopen. Dat had ik gelukkig niet, maar mijn fietsje was hard toe aan een servicebeurt en een nieuwe achterband. 

Daarna naar de bioscoop. Planning voor gemaakt. Doe ik ook veel te weinig. Even helemaal eruit zijn, door de omgeving, door de film en aan niets denken in een relaxstoel. Zag dat ik te weinig tijd had om eerst nog naar huis te gaan en dan weer met de bus naar de grote stad. Dus maar direct door en daar dus eerst even op een terrasje koffie gedronken. Heerlijk. Twee zelfs. Leuk plekje ook. 

En wat was dat heerlijk, de bioscoop. Mijn hoofd en lijf even in een andere setting. In zo´n relaxstoel. Kan je zelfs helemaal horizontaal in liggen. Aanrader. Sowieso de bioscoop. Er was vrijwel niemand.

Dus volle focus op de film en niet op lawaai makende mensen. Wat op mijn werk altijd het geval is. Even in het donker ontspannen en blik op oneindig. 

Dat zou ik de hele week wel willen. 

Fiets moest ik zelf over bellen en was net klaar, maar aangezien ik met de bus moet komen, kom ik daar aan als de winkel al dicht is. Dus afgesproken dat ik mijn fiets morgen kom halen. Dan werk ik in de middag thuis en lukt het makkelijker om een gaatje te vinden. 

Prima. Relax! Denk vooral aan wat goed voor mij is nu. Zonder daarbij anderen pijn te doen uiteraard.

Woensdagwijsheid

 

Cool, huh, Cellie? Being among the very first to "get" what's going on. To sense the promise, dare the dream, feel the power, tempt the fear, know the truth, rise above, and be a light to billions who will follow. Except, of course, it's sometimes lonely. All hail,   The Universe

Groen en geel

Als leidinggevende zegt dat je een gesprek met een collega moet aangaan en hij er een neutraal iemand bijzet en die neutrale partij is gewoon werkzaam voor datzelfde bedrijf, dan heb ik grote twijfels over het Zwitser Leven idee van die Neutrale persoon. Niet neutraal, zeker niet de functie die die neutrale persoon heeft. 

Ik geef diverse malen aan dat ik dit een te zwaar iets vind, voor een zaak die we prima onderling kunnen uitpraten. Er wordt niet naar mij geluisterd. Wel naar Sneeuwvlokje. Die hier tijdelijk werkt en pas kort ook.

Dus ik ben op mijn hoede, ook omdat ik al eerder meemaakte, dat de boodschapper altijd vermoord wordt. Want die boodschap is niet zo prettig en onthult precies waarom werkgever niet in staat is om goede mensen vast te houden. 

Denk dus 3 x keer na voordat ik iets eruit gooi en hoe. Nul zin in een aantekening in mijn dossier; LASTIG! Krijg visioenen van weer terug de bijstand in, met betutteling en vooral weer een laag inkomen. Nein nein nein!

Zo´n soort aantekening deed ooit de algemeen directeur van een bedrijf verzuchten dat hij mij er al veel eerder had moeten uitgooien, want lastig.  Nou, nee. Ik kan niet tegen gekonkel en liegen en iets moeten ondertekenen wat niet klopt maar de manager zeer goed uitkomt. En ook toen ondertekende ik niet zijn voorstel tot ontslag. Dat liet ik aan mijn rechtsbijstands-advocaat over. 

Enfin, dat gesprek beginnen met de opmerking door de neutrale persoon dat wij allebei gekwetst zijn. 

Pardon; ik ben niet gekwetst ik ben klaar ermee en wil gewoon mijn werk doen. Het is namelijk druk zat. En dat management kennelijk vindt dat er zoveel aandacht aan zo'n klein ding wordt besteed en mijn leidinggevende dat niet kan/doet vind ik heel jammer. En ook een fout signaal geven.

Leidinggevende is ook een Hans Worst en heeft weinig emotionele intelligentie. Bij alle medewerkers die thuis zitten had hij het niet zien aankomen. Wij wel. Genoeg rode vlaggen, maar als je dan ook nog kleurenblind bent, dan is het inderdaad alsof je het niet zag aankomen.

De heer Worst geeft eerst aan dat dit gesprek op verzoek van Sneeuwvlokje is en bij bellen met de heer van HR (even snuffelen aan elkaar en weten wie hij is ook omdat hij nieuw is, dat vind ik prettiger) een dag later, geeft deze me aan dat management dat wilde. Leidinggevende geeft me ook aan dat dit hem ontlast. Hoezo? 

Dat is je werk toch ook. Maar ja, te druk met allerlei vergaderingen her en der en te zacht om nu Sneeuwvlokje (die met meerdere collega's een probleem heeft) tot de orde te roepen. Te veel drama op de werkvloer door haar. Veel te vaak vrij, veel te vaak thuiswerkend en dus afspraken op kantoor missend, dan mag er weer een collega dit oppakken. Urenlang onbereikbaar. Is niet transparant over waarom alweer niet aanwezig. Maar mag kennelijk wel afwezig zijn. En dan moeten wij het opvangen dus. Iemand die aangetrokken is om juist de drukte op te vangen.

Sneeuwvlokje kreeg ruim de tijd om haar onveiligheid te benadrukken in het gesprek en nergens werden er kanttekeningen gezet dat zij dan maar koos ervoor  'ziek' thuis te blijven, plus ook nog aangeven dat ze geen problemen had met hoe ik mijn boodschap bracht en daar niet overstuur van was hoor...Nee, daar zat ze niet mee. Smiley smiley.

Kan zo niet tegen mensen die twee gezichten hebben. En drama queens.

Heb aan de heer van HR uitgelegd hoe hoog de werkdruk bij ons is nu ruim meer dan de helft van de collega's met een burn-out thuis zitten. Al maanden. Geen zicht op langzaam weer terugkomen. En dat het restant van de collega's hun werk erbij doet.  Oftewel als iemand meent zich te kunnen ziekmelden voor een scheet die haar dwars zit, dit nog meer druk op ons legt. Plus dat de aanwas van dossiers blijft stijgen.

Heb ik denk ik al te veel gezegd. 

Toen leidinggevende de dag na het gesprek aan me vroeg hoe het met me ging...

Oh prima!! Lekker aan het werk. Oh...telefoon. En doei!

Onveilig, om de onzalige uitdrukking maar eens te gebruiken, om mijn echte gevoel te mogen laten zien daar. Want in het voorgesprek gaf hij me aan dat de zaken rondom mijn moeder natuurlijk ook impact hebben op mijn werk. En altijd is mijn ervaring wordt dit op een gegeven moment tegen me gebruikt, mijn openheid. Nee hoor. Alles helemaal toppie, prima en doorrrrrrrrrrrr. 

We belden met elkaar, de collega's, dat we voortaan tape meenemen voor onder een vergadering. Want wat we daar zeggen heeft nul impact, wordt niet genoteerd, wordt weinig mee gedaan en in het slechtste geval wordt het tegen ons gebruikt. Als we allemaal omgevallen zijn. Gewoon mond dicht tapen, dan lopen we ook het risico niet dat er verkeerde dingen uitkomen. Verkeerd voor de tere zieltjes en de leidinggevende.

Nou ja, bij ons omvallen trekken ze gewoon weer een blik juniors of stagiaires open of vanuit de detacheringtak een aantal mensen met nul relevante ervaring, maar wel beschikbaar. Om je groen en geel aan te ergeren. Want wie gaat ze allemaal opleiden?

Moet echt heel goed op mijzelf letten. Niemand anders doet dat. 

Roze en Oranje

Heerlijk dat ik gewoon op de tv de F1 race kon volgen en dan, als extra bonus, Verstappen ook nog won. Goed en strategisch gereden. 

Deed veel dingen tegelijkertijd. Tafeltje beitsen, een beetje werken, F1 kijken, her en der wat posten en oh ja...ook nog in de tuin moest er wat gedaan worden. Door de lange droogte extra aandacht aan de planten geven. Administratie voor werkzaken bijwerken, dan kan ik eind van de maand alles weer declareren. 

Versnipperde aandacht dus. 

Blauw en paars

Zo blij dat de lucht blauw was, de zon scheen toen ik wakker werd.  Dat is toch fijner wakker worden. 

Was in de wasmachine gedaan. Dan voelt het alsof ik toch wat gedaan krijg. Al doet de machine de was uiteraard. 

De paarse kleine irissen zo mooi paars, dit jaar niet aangevroten door de vele naaktslakken. Het is te droog voor ze dit seizoen.

Het perkje bij mijn waterton bij de tuindoor met paarse bieslook die bloeit en veel insecten aantrekt, de paarse maagdenpalm die bloeit op het donkergroene blad, de paarsblauwe lavendel op die ene tak die toch weer bloeit. 

Zo blij ook dat ik het zie. Er oog voor heb.

Dan aan de overkant, de waterval van witte bloemen uit de Clematis. De pioenrozen die op knappen staan over een paar weken. Het beetje geelachtige gras, maar daar ga ik geen kostbaar water aan verspillen. Komt vanzelf weer goed. 

In de voortuin was het inmiddels een alleen met een hakmes doordringbare jungle geworden. Veel aangewaaide takken, uit zaadjes uit bomen. Maar daar is mijn tuintje veel te klein voor. Dus alles kort snoeien en als ik de kracht er weer voor heb zou G. Joling zingen, met wortel en al eruit halen. 

Een eik in mijn voortuin is toch echt iets te groot.

Wil ook graag de F1 zien in de middag, dus heel luxe op de tv te zien, had ik al aangetekend in mijn agenda, zonder extra kosten. Nog steeds geen abonnement genomen, zoals ik al jaren had. Te zunig. Maar ook, gun ik mijzelf nog wel dingen waar ik plezier in heb. Lijkt erop dat het antwoord nee is.

Daar moet, nee wil ik wat in veranderen. Wat juist door dingen te doen of mee te maken waar ik energie uit haal, heb ik mijn batterij weer genoeg opgeladen. 

Zo blij dat mijn vriendin belde dat ze weer Oma is geworden. Wat een mooi bericht. En heerlijk om even met elkaar positief nieuws te delen. 

En straks genieten van het Eurovisie Songfestival. Alle outfits, verschrikkelijke liedjes, valszingende zangers etc. Leuk om aan niets anders te hoeven denken dan. Weet niet of ik het einde haal, want ben echt een omaatje aan het worden die om 21.30 uur al aan haar bed denkt. En 22.30 al het laat naar bed toe gaan noemt! 

Maar goed; moet elke werkdag de wekker om 05.30 uur zetten. Dus dat verklaart de bejaardenbedtijd.

Grijs en grauw

 Het was druk op de terugweg van werk. Ook druk bij de bus. Maar vond het zo jammer dat het kouder aanvoelde en buiten de wereld er grijs en grauw uitzag.

Zou bijna in de bus al onder een dekentje willen gaan zitten. Toch maar gewoon op een klapstoeltje gaan zitten. Snel naar huis fietsen. Had al gisteren bedacht wat handig zou zijn qua eten en laat thuis, dus dat staat klaar.

Dan hoeft er even niets verplicht meer. 

Voel even een vlaag van eenzaamheid. Niet iets kunnen delen. Of de dag doorspreken. Doe ik het dan maar op deze plek.

Was fijn toen mijn broer er was dat je met elkaar kon praten over hoe je zaken ervaart. Of je het misschien anders kan zien. Anders met zaken kan omgaan. 

Maar ook ziet wat het effect van langdurige stress is, aan zijn lijf en ik denk ook bij mij. Niet vrolijkmakend.

Condoom voor parasol

Had een beschermhoes gekocht voor over mijn parasol. Leek allemaal zo simpel (op Youtube opgezocht), maar het bleek dat ik 20 cm te klein was om die hoes er soepel omheen te doen.

Krukje uit de keuken gepakt, glijmiddel erbij en toen ging het gesmeerd.

Nu nog weer eraf halen tzt.

Playing Nice

 Hele fijne serie bij de NPO. Nog te bekijken via NPOStart.

IJzingwekkend hoe een man die zo dominant, obsessief en agressief is de wereld naar zijn hand kan zetten, door zich charmant en aardig te gedragen als men hem ziet. Thuis niet. 

Oh ja, de Grote Bekken dus weer.

Sneeuwvlokje

 Collega meldde zich ziek, want zij voelt zich onveilig op de werkvloer. 

Is er in haar billen geknepen, heeft ze slaande ruzie gehad met iemand? Wordt ze gepest? Uitgescholden? Worden haar broodjes opgegeten door een collega? 

Niets van dit alles.

Zij meende op een manier te kunnen communiceren waarop een teammanager dat doet. Anderen erop te wijzen waar ze op moeten letten. Met een hartje en een smiley uiteraard, want je bent van die leeftijd en denkt dat je de collega's net zo kan behandelen als je insta vriendjes. 

Als iemand van ons team haar erop wijst, loopt ze met een pruillip door het pand. Als de teammanager haar op haar gedrag wijst (op ons verzoek), doet ze alsof ze het anders gaat doen, maar 2 minuten later blijkt uit een mail van niet. Mail naar mij dus.

Ik ben er wel klaar mee, dat diva-gedrag en reageer. En geef dat ook door aan teammanager die de indruk had dat alles nu OK is. Dat de les geleerd is.

Nee, joh. Deze dame heeft achterbakse neigingen. Doet poeslief en krabt je ogen uit als je slaapt. Maar teammanager is niet daadkrachtig en laat het maar aan-etteren. En degenen die wel hun mond opentrekken die moeten nu een gesprekje met iemand van HR erbij hebben samen met dit prinsesje Sneeuwvlokje.

Er was eens....

Jemig de Pemig zeg!! Ga toch eens aan het werk! Wij moeten haar werk doen, omdat ze er niet is. Te vaak en regelmatig. Zonder ons in te lichten, maar hult zich in mysteriën. 

En devalueer het begrip Onveilig niet zo. Onprettig ja, onveilig is wonen in de Gazastrip of Oekraïne.

Of ben ik inderdaad te kort door de bocht en een mopperende boomer met een te kort lontje.

Ondertussen merk ik dat ik me nogal in de kou gezet voel door de leidinggevende. Die zit er niet bij. En lijkt ook zijn handen in onschuld te willen wassen. 

Het zijn maar dingen

Kon me even niet meer beheersen toen de altijd keihard kakelende kutschoonzus tegen mij zei, toen ik de spullen van mijn moeder aan het uitzoeken was en ze riep dat ik Vooral de tijd moest nemen  hoor...

Alsof het HAAR huis was of HAAR moeder. De ruimte die ze inneemt op dat moment, is niet passend.

Dus het rolde er vanzelf uit; of ze asjeblieft nu even haar kop kon houden!

Maar ja, ik denk dat ik in haar ogen en de rest van het stel, die pontificaal buiten in de zon aan de koffie van mijn moeder zaten, op haar tuinset zittend, in haar tuin, toch maar een stom mensch ben. Altijd lastig ook nog. De zeikerd in de familie.

Dat is dan maar zo. Beschouw het als een Geuzennaam. Zeikerd.

En uiteraard waren er dingen spoorloos die ik op mijn ingediende lijstje had staan. En zag ik zaken die altijd in de keukenkast van mijn moeder stonden, opeens niet meer. Dingen die ze van mij kado had gehad, hoefde ik niet terug hoor, maar apart dat ze weg waren.  Zij, de anderen," the good ones" hebben uiteraard weken de tijd gehad om de eerste keus te doen. En ja....ook weer kutschoonzus roeptoeterend `je moeder had wel opgeruimd de laatste tijd`` 

Jammer dat ze haar niet opgeruimd had.

Mijn broertje en mijn zusje gaven me nog eventjes non-verbaal aan dat ik het maar moest laten gaan. Ze zijn gewoon zo. 

Ignore!!

Deze zus had ons allebei uitgenodigd om hierna bij haar te komen lunchen. Dus leuk vooruitzicht. 

Gelukkig had ik niets op mijn lijstje staan, wat anderen ook wilden hebben, dus geen gedoe. Mijn zus is eruit gekomen met steelzus. Steelzus kreeg de dure gouden armband, andere zus Engelse kopjes etc.

Bewust afscheid genomen van het huis, de krakende traptrede, het kamertje waar ooit mijn opkladbed stond en een bureautje, maar waar je toen al je kont niet kon keren. En bloemen op het ramen in de winter. De ook nog steeds krakende trap naar zolder. De zolderkamertjes waar ik altijd mijn hoofd stootte aan de schuine wanden met balken en dat ook nu weer deed. Waar ik later heen verhuisde toen er nog meer kinderen kwamen. Zo'n klein kamertje op zolder.

Vergat ook niet hoe ik daar het op eieren lopen vervolmaakte. Dus zo happy was het allemaal niet. Maar het hele plaatje is niet zwart-wit. 

De lunch bij mijn zus en haar gezin was heel gezellig. Ook de vriend van mijn nichtje was er. En ik vond het aangenaam om te merken hoe volwassen mijn nichtje al was, ook over het hele gedoe van die dag. Mijn zus heeft een heerlijke tuin, dus zeer aangenaam om daar bij elkaar te zijn. 

Daarna wilde mijn broer ook nog naar onze moeder. We hadden overigens echt een mega grote auto meegekregen, wat fijn was, want alle spullen konden daarin vervoerd worden. De hele kofferbak en platgelegde achterbank zat vol. Maar ja, broer had zijn zaken en ook nog zijn koffer, ik een tafeltje en een grasmaaier en verder klein spul. En alles stootvrij ingepakt. 

Het stopmandje van mijn moeder.

We namen onze moeder lekker mee naar buiten, want zulk heerlijk weer, dan is het jammer om binnen te blijven. Ze hebben daar ook kipjes rondlopen, die hebben het prima daar. Grote tuin waar ze lekker kunnen scharrelen. Daarna vroeg ze of we bleven eten. Prima. Alleen was er niet genoeg op de afdeling voor iedereen, dus werd er gevraagd of we dan naar het restaurant wilden gaan. Ook goed. 

Fijn om haar zien te genieten van ons gezelschap en het lekkere eten daar. 

Na de koffie brachten we haar weer naar haar afdeling, die net naar buiten zou gaan om daar koffie te drinken in de avondzon. Maar had mijn moeder geen behoefte aan. 

Ze vertelde al eerder hoe ze baalde dat er een aantal schreeuwerds tussen zaten die altijd bepaalden hoe de sfeer was. Ze wilde graag wat rust aan haar hoofd en niet dat gegil telkens. Dat snap je toch helemaal.

En dat schreeuwen en dominant gedrag  had ze nou net achter haar gelaten toen mijn vader overleed. 

Nee, ze had er wel genoeg van en wilde weer naar huis.

Zit je daar met je kofferbak vol spullen uit haar huis. Dat was wel even slikken.

Een verzorgende kwam even langs om te checken of alles goed ging en of mijn moeder niet in bed lag met haar kleren nog aan en we waren net met mijn moeder in gesprek over wat ze in het verleden allemaal voor elkaar heeft gekregen in het kader van de adoptiekinderen. Maar ook om haar erop te wijzen wat ze heeft gedaan in haar leven. 

Hoe zij, als eenvoudige huisvrouw, naar de minister ging, naar het buitenland aan de andere kant van de wereld reisde in haar eentje, daar zaken regelde. Ook voor andere gezinnen. De verzorgende vond dat heel fijn om te horen. Dat er veel meer zit achter die dame die meestal rustig is en rust zoekt. 

Dat zal mijn bewind-broer allemaal niet verteld hebben. Die schetste bij de geriater het beeld van een simpel huisvrouwtje die nu vooral angstig en somber was. 

Niks van waar. 

Niet simpel en ook niet angstig, maar wel pisnijdig dat er niet naar haar verlangens wordt geluisterd. 

Lange lange dag en mijn broer gaf aan dat hij nachtblind is, dus liever niet in het donker rijdt. Of ik dat ook had. Nee, geen last van. Alleen nachtdoof.

Vond het nog steeds een stressbal want bij iedere achterop komende auto of auto die inhaalde vroeg hij me of ik die wel gezien had. Of ik wel in de spiegels kijk? Of ik die auto in de dode hoek had gezien. Of ik wel op de navigatie keek. 

Spiegels? Die zijn er toch voor mijn make-up?

Jemig, broertje, ik heb jaren gekend dat ik 30.000 km per jaar reed. Navigatie heb ik niet nodig, ik kan de weg wel dromen vertelde ik hem.

Hij is het drukke Nederlandse verkeer niet meer echt gewend. En had natuurlijk een tijdje terug een aanrijding met een hert gehad in zijn land en is daar tamelijk van geschrokken. Hert sprong weer het bos in, maar zijn auto had een flinke deuk. 

Hij gaf ook aan dat hij niet leuk vond dat hij door alles wat er was gebeurd de laatste jaren, minder aardig is geworden. Wantrouwend. Dat is nou precies wat een slechte relatie met mensen doet. Je wordt er niet leuker door. 

Dus hoop dat hij die leuke kant vooral weer uit de krochten van zijn hart haalt. Niemand houdt van een chagrijn. 

We waren laat thuis, dus sliepen zondag ietsje langer. Daarna serveerde ik een lekker ontbijtje in de tuin. 

Hij pakte en herpakte zijn grote koffer. Woog de koffer 23 keer. Haalde er toch weer iets uit. Woog de koffer nog 23 x. Op het randje qua gewicht wat mee zou mogen.

De rest deed hij in zijn rugzak. En wat niet mee kon, staat bij mij boven. 

De auto afgetankt, ingeleverd op het vliegveld en mijn broer ook. Hij appte me na middernacht dat hij thuis was. En ging toch echt rond 16.30 uur door de douane. Ik las zijn bericht pas vanochtend, want moe en vroege wekker.

Ik nam de bus weer naar huis. En was nogal moe toen ik thuiskwam. Of leeg eigenlijk. 

Wist ook dat ik de volgende dag op mijn werk een extra lange dag zou hebben. 

Maar nam me voor om niet te miepen. Kijk maar hoe het gaat en pas huilen als je geslagen wordt zoals Pourquoi Pas zo mooi zegt.

Ik huilde niet.