Toen ik vanochtend met de bus langs een buiten-thermometer reed, zag ik dat het slechts 2 graden was. Voelde het al toen ik naar de bushalte fietste. Brrr...fris. Blij met de winterjas.
In de avond reed de bus wederom langs die thermometer en die gaf nu 14 graden aan. De zon was al aan het ondergaan, dus nog niet eens op het warmst.
Er stond trouwens iemand in die bus die rook naar Axe, gemixed met navelpluis en een omgedraaide onderbroek van een week oud. Altijd fijn dat OV. Je beleeft nog eens wat! Alle zintuigen trouwens. Telde mijn zegelringen. Die uitdrukking heb ik van een vriendin overgenomen. Niet uit eigen koker dus.
Blij dat ik thuis een heerlijk soepje uit de diepvries kon opwarmen. Even verstand op nul en mijn neus idem.
Want wederom heul heul druk op mijn werk. Wel op tijd gestopt. Want was gaar en kon niets meer verwerken.
Zo´n drukke werkweek achter de rug, waarin ik iedere dag aangeef aan de leidinggevende dat er achterstand is. Hoeveel dit is en de rest kan hij prima uit het systeem halen, iets wat hij dagelijks graag doet om te zien hoeveel er te faktureren is.
Dat ik nog steeds elke dag extra werk om dit in te halen. Dat ik dit niet lang ga volhouden, de rek is er binnenkort uit. Vrijdag ook op tijd gestopt en ik had zelfs reuze zin om naar huis te gaan vroegtijdig.
Nu denkt hij werkelijk dat degene die hier op een UWV snuffelplek zit het wonder gaat brengen, mijn verlosser gaat zijn. De arme schat moet re-integreren, laaaaaaaaangzaam weer opbouwen en uitbouwen vanuit ziekzijn. Hoe jaag je iemand over de rooie? En we hebben net zo´n mislukt traject achter de kiezen. Gaan we, net als de wet van de waanzin, weer hetzelfde doen. En dan hopen op een ander resultaat.
Dus dit weekend even hoofd leegmaken. Niet teveel online bezig zijn. Heb ook pijn in mijn arm van al mijn noeste getyp en pijn in mijn oren van de vele telefoongesprekken met vooral mensen die niet kunnen spellen en exotische namen hebben.
Toevallig viel ik op BBC2 van de week (op een maandagavond) in een schaakprogramma. Met Sue Perkins. Een soort The Great British Schaakprogramma (in goed Engels).
Hoorde van mijn enige tante dat haar zoon in het ziekenhuis is opgenomen met acute leukemie. Wat een rotbericht zeg. We zijn niet heel close, hij is generaties jonger dan ik, maar ik voel wel dat het binnenkomt.
Ga hem een kaart sturen, want bezoek kan en mag niet voorlopig.
Vandaag lang en hard gewerkt. Dus ben al met al wel gaar. Dan is het aloude Slaap Lekker en morgen gezond weer op nog helemaal niet zo vanzelfsprekend.
In de trein te dubben of ik als ik thuis was, toch nog even langs de supermarkt zou gaan voor een pot sperciebonen voor bij de Rendang.
Aangezien ik een nog latere trein nam dan bij mijn aanvangstijd hoort, besloot ik, pas in de streekbus naar huis, toch maar even door te fietsen. Het zal nu vast niet druk zijn, dus uit het schap pakken plus nog iets anders en hoppaaaaaa, afrekenen. Dan naar huis en dan kon ik in een kwartiertje eten. In alle rust en genieten van mijn eten.
Dus het werd een Wel.
Lange en zeer drukke dag. Collega's die opeens thuis werken, nog de collega's die langdurig zijn uitgevallen die we missen, er was een receptie in het gebouw en omdat de tussendeur open moest blijven staan, heel veel geluid mijn kant op.
Ondertussen bellen en afspraken inplannen.
En dan als klap op de vuurpijl een vader en volwassen zoon en een gezinsbegeleider die er nu pas achter kwamen dat over 3 dagen iets betaald moest zijn en op het laatste moment nog langskwamen. Boetes met rente op rente en zo heb je ineens een hoge schuld. En oh ja...nog wat dingen.
Vond hem vooral nogal vreemd kijken. Een rare blik in zijn ogen en dan ben ik - ken die blik van mijn vader toen hij op het punt stond een psychose te hebben - extra alert. Zoon wilde veel, maar niets lukte. Niemand wilde hem houden qua werk, school problematisch. Nou ja..alles lag uiteraard aan anderen. Vader zat met de vele deurwaarders aan de deur.
Blij met jonge nog onervaren collega die toch even een gesprek met ze wilde aangaan, want aan mijn antwoord dat ik geen advies kan geven, maar wel een afspraak kan inboeken, kreeg hij zowat een groene kleur a la de Hulk. Hele vreemde blik. Kalmeren die hap dus. En ik schakelde de beveiliging in, om een extra oogje in het zeil te houden, vooral als back-up voor de jonge collega.
Dus ik was niet op tijd klaar, alles liep uit. En mijn collega wilde ook nog even stoom afblazen.
En oh ja, de vader fluisterde me bij vertrek toe, dat zoon had gezegd dat hij niets meer ziet zitten en er een eind aan wil maken. Huisarts is al op de hoogte van de situatie hoorde ik.
En dan zit ik te dubben over wel of niet een potje sperciebonen halen!
Was gisteren nog eerder naar bed gegaan. Ook omdat ik daar echt aan toe was en met het oog op dat uur minder slapen in de ochtend. Wat voor mij natuurlijk onzin was. Ik hoefde nergens heen op een bepaalde tijd, dus joh...al sliep ik wat langerm dan was er nog geen man overboord.
Mijn bed afgehaald en in de wasmachine met die lakens en slopen. Dekbedhoes mag van de week. Samen met de andere witte was de machine aangezet en het idee van al iets te hebben gedaan (nou ja, de wasmachine dan) vind ik al prettig.
Daarna koffie met opgeklopte sojamelk gemaakt en heerlijk buiten in de tuin bij mijn ontbijt kunnen opdrinken. Eerst nog een beetje fris, maar er kwam me toch een partij zon aan!
Krant een beetje kunnen lezen, maar het begon al te kriebelen, dus dook ik lekker de tuin in. Verstand op nul en blik op oneindig.
Emmers snoei-afval kwamen eruit. Allemaal in de van de week geleegde klikko gegooid. Klimrozen gesnoeid. Gras en andere dingen tussen de voegen van de tegels gehaald. Ideen genoeg, nu nog even kijken hoe ik die kan uitvoeren.
Zelfs de parasol opgezet want het werd toch wel steeds zonniger en warmer.
De was voor de eerste keer buiten gehangen. Nou, dan heb je me hoor. Dat vind ik zo'n feestje. Dat je na een paar uurtjes wapperen droge schone was heb. Mijn hoeslaken kon direct mijn bed weer op en dat bed ook met zorg weer schoon en fris opgemaakt.
Heerlijk! Al bijna zin om nu al in dat bed te gaan liggen.
Verder maakte ik Rendang, maar dat moet lekker lang sudderen, dus misschien eet ik dat morgen wel en laat het de rest van de avond sudderen en inkoken.
Verheugde me erop. Want bijzonder en geheel gratis.
Als de zon achter de wolken piepte, kon ik het met een zonnebril op zien. Zo mooi, zo'n hapje uit de zon. Geen wolken, dan was het te fel. Had helaas niet zo´n speciale bril.
Maar vanaf ongeveer 11.15 uur zaterdagochtend te zien dus hier.
Fascinerend om te bekijken. Als ik het kon 'zien', dat hapje uit de zon.
Daarna lekker op de fiets naar Het dorp om ook nog voor mijn dochter iets leuks te kopen voor het Suikerfeest.
Was fris, maar zonnig en droog dus heerlijk fietsweer. En superdruk, de parkeergarage daar stond al een lange lange rij wachtende auto´s voor en verderop bij de volgende parkeergarage idem.
Lekker dat ik er dan zo voorbij kon fietsen of lopen.
Jullie gekeken naar wat de maan bij de zon deed?
Kijk vooral op de blog van mevrouw W. Geweldige foto´s heeft ze gemaakt. Nog een keer nagenieten.
Dat je trein slechts 5 minuten vertraging had heen, maar terug netjes op tijd liep.
Dat ik toch maar de winterjas aandeed in de ochtend plus handschoenen. Heerlijk warm, want fris buiten in de vroege ochtend.
Dat het heel heel heel druk was op mijn werk, maar ik me niet gek heb laten maken.
Dat ik weliswaar vroeg er was, maar genoten heb van een heerlijke kop koffie van de juiste etage met het luxe koffieapparaat in ons gebouw, met echte melk en zelfs havermelk, zonder in de rij te staan.
Nog steeds was ik daar geheel in mijn uppie, de rest komt veel later, maar gek genoeg gaan ze altijd gelijk met mij weg en dus lekker even wat kunnen doen, zonder gedoe.
Vandaag waren er vooral veel leuke collega´s.
Op de terugweg naar huis toch nog wat kadootjes voor het aanstaande Suikerfeest kunnen vinden voor de kleindochters.
Relatief rustige trein terug.
De regen die viel in mijn werkplaats was al in mijn woonplaats geweest, dus droog bij aankomst in de avond.
Klikko geleegd door de gemeente.
Thuis! Soepje opgewarmd en weten dat er nu geen verplichte nummers meer zijn.
Heerlijk.
Nu voel ik de vermoeidheid, maar bommen - ik kan naar bed wanneer ik wil.
Alsof het leven voorbij raast, zo zitten we alweer bijna in de maand april. Zeg er dan altijd bij DV, want niemand weet wanneer Magere Hein je komt halen.
Las dat Loretta Schrijver is overleden. Daar schrok ik wel heel even van. Dat het, net als bij Dieuwertje Blok, zo snel gegaan is.
Natuurlijk is dat niet nieuw. Het leven is eindig tenslotte. Maar weer even met je neus op de feiten worden gedrukt is altijd goed om te bekijken wat er nou echt toe doet. Mijn zorgen en zorgjes te relativeren.
Kreeg van de week het verzoek of ik in de ochtend kon oppassen. Allebei moesten ze plotseling gelijktijdig werken en opvang regelen was ingewikkeld. Ik kon en ik wilde graag. Niets zo fijn als met mijn kleinkind van 1,5 jaar te spelen en te tutten.
Zo leuk om te zien hoe ze zich ontwikkelt. En echt al baby-af is, want ze loopt en ontdekt daardoor weer nieuwe dingen.
Heerlijk dat ze relatief dichtbij wonen. Maar 4 haltes met de snelbus. Niet in mijn woonplaats, maar reizen ben ik wel gewend ondertussen.
Het liep allemaal op rolletjes, maakte me niet druk maar genoot vooral. Ze was snotverkouden en al vanaf 06.00 wakker gaf mijn schoondochter aan. Op tijd haar eten opgewarmd dat al klaarstond. Maar ze had geen zin erin. Schoondochter appte of alles ok liep. Ja hoor, behalve dat eten dan en ze gaf aan dat als ze een filmpje aanzetten, ze wel eet.
Kon hun tablet niet vinden, maar gelukkig ook op Youtube terug te vinden. Twee, drie hapjes gingen erin en toen had ze er wel genoeg van. Ook goed.
Haar moeder maakte thuisgekomen iets anders, maar ook weinig interesse, in ieder geval niet uitgehongerd.
Nam de bus terug en zwaaide nog naar die twee bij hun raam. Fijn begin van de dag op die manier.
Nu zo direct nog even wat in de tuin doen en vooral niets dringends meer. Heerlijk de Vlinderstruik heel kort gesnoeid. Kan de struik in de zomer weer volop bloeien. Mooie metafoor ook.
We hebben het hele jaarquotum voor Restaurantbezoek van mijn moeder al opgemaakt trouwens. Dat ze maar veel mag genieten vooral.
Ook te lange bezoeken gedaan - Mag niet!! Half uurtje is lang zat voor haar.
Waar broer en ik voor vrezen is de gemeenheid van de Bewindbroer. Dat hij moeder gaat straffen voor al te jolige tijden. Zo zit hij in elkaar. Had hij ruzie met haar in het verleden? Dan bleven hij en zijn vrouw en zijn kinderen rustig een jaar weg.
Dus zal hij dierbare stukken waarschijnlijk niet bewaren, als hij al weet wat dierbaar voor mijn moeder is.
Blij met het bezoek van mijn broer uit het hoge Noorden. Hij kon zijn terugreis voor een zakelijke afspraak ook weer via Nederland laten verlopen en verbleef dus weer eventjes hier want ook een paar vakantiedagen opgenomen. En dankzij de goede diensten van mijn dochter, wederom een fijne auto geregeld.
Uiteraard wilde hij graag zo veel mogelijk tijd met onze moeder doorbrengen. Dus we zijn ook nu een aantal keren op bezoek geweest.
Al kregen wij een berichtje van de kutschoonzus dat het niet meer dan 3 x per jaar kon, onze moeder meenemen naar het nota bene restaurant van het verpleeghuis. Bijvoorbeeld met Kerst of Pasen of Moederdag. Meer niet. Hebben we in die korte tijd ons hele quota erdoorheen gejaagd. Voor de goede orde, ze zit niet op een gesloten afdeling.
Toevallig precies de dag nadat we haar voor de eerste keer daar mee uit eten hadden genomen. Gewoon omdat het gezellig voor haar is.
Werd ook door de verzorging aangegeven, dat het daar gezellig is. Ook de persoonlijk verzorger zei dat. Lekker doen hoor! Het lijkt me toch dat het daarom in de eerste plaats moet gaan. Niet wat dwingelanden van de familie bedenken en dat brengen of het verpleeghuis dat oplegt.
Poppycock!!!!
Nee, niet meer dan 3 x per jaar doen! Pas op, maak het leven niet te leuk voor smoeders!
Grappig, of eigenlijk dieptriest.
En ook nu had mijn broer heerlijk weer. Zomers. Hij wilde graag wat plekken uit onze jeugd bezoeken, dus dat deden we. Zo kwamen we in Katwijk aan Zee uit, waar we vroeger vaak kwamen begin jaren 70. Hij wilde nog op zoek naar de vlieger die altijd ergens in het dorp uitkwam toen de wind ´m meenam. Niet gevonden, maar wel een strandtent met een...Finse sauna. Nou ja!! Heerlijk van de zon genoten en van elkaars gezelschap.
Ook nog naar het Juridisch Loket geweest in mijn woonplaats. Nog steeds een laag inkomen dus ik mag van hun diensten gebruik maken. Alles wat de Bewindvoerdersbroer regelt en hoe hij het uitvoert zit in een grijs gebied. Men adviseerde de Notarislijn te bellen en dat deden we de volgende dag, want alleen in de ochtenden te bereiken. Met een aardig beltarief, maar ja, altijd nog goedkoper dan uurtje faktuurtje advies van de notaris die mijn broer terugmailde met een antwoord dat hij altijd een consult kon afspreken.
Ook de notarislijn gaf aan dat de broer niet over de grenzen van de wet handelt maar wel in grijs gebied. Aangezien wij geen enkel bewijs hebben van foutief handelen volgens de wet, kunnen we nu weinig doen juridisch gezien. Hij hoeft als bewindvoerder broers en zussen nul inzage te geven, alleen aan de kantonrechter en dat maar eenmaal per jaar. Dat het naar de familie toe niet netjes noch transparant en al helemaal niet sympathiek, nergens in de wet is beschreven dat dit niet mag. Je als een hufter gedragen.
Mijn broer bezocht ook nog mijn dochter en haar gezin en de dag erna mijn zoon en zijn gezin. Ook goed voor hem om te voelen dat hij niet alleen is, als buitenlands eilandje in de familie.
Ook leek het hem een fijn idee om één van de vriendinnen van mijn moeder die elkaar al meer dan 65 jaar kennen, te vragen of ze zin had om haar te bezoeken met ons. Haar man woont ook in een verpleeghuis, op een andere plek in de stad, gespecialiseerd in niet aangeboren hersenletselschade.
Ze heeft daardoor geen eigen vervoer meer en was dus blij dat we het vroegen. We kennen haar dus ook al haar hele leven en noemen haar ´tante´ maar dat is ze niet. Heel vertrouwd allemaal en iemand die ook altijd zegt wat ze denkt en ziet.
Ze vond dat mijn moeder eigenlijk te vroeg in het Verpleeghuis was gedumpt door het Olijke Drietal en merkte ook nog op, zonder dat wij haar in die richting wezen, dat het wel om geld zou gaan en dus de verkoop van het huis.
Het is geen miljoenenvilla hoor, maar de controle en de macht die zij nu hebben daar wentelen ze zich heerlijk in. Zij weten alles het allllllllllerbeste. Niet met het belang van mijn moeder voor ogen vinden wij. Of gewoon dat ze het nog een beetje prettig heeft haar laatste jaren.
Vond mijn broer zeer gestressed uit zien en ook doen. Sprak hij over de situatie met onze moeder kreeg hij het letterlijk benauwd. In de auto reed hij als een oude man. Bij parkeren iedere keer pas op, kijk uit...Joh..ik kan goed parkeren en maak je niet zo druk. Komt goed. En ja, ik zag de foute inhaler op de snelweg en nee, maak me er niet druk om want al op bedacht.
Heb hem ook gevraagd wat hij doet om te ontspannen. Veel minder dan hij voorheen deed. Plus dat onlangs zijn jonge hond is overleden en hij zich daar heel schuldig over voelt. Medicatie gehad die de hele hond kapot maakte in plaats van pijnlozer door het leven huppelen en de meeste dierenartsen weten dit. Was een lieve speelse Corgi en ik gun hem weer iets zachts in zijn leven.
Wat een dag zeg. Een dag waarop ik normaal niet werk, maar had dit gedaan zodat ik maar één dag vrij hoef te nemen. Dan kan ik die tijd nog met mijn broer doorbrengen.
Heel druk, was constant bezig met of telefoontjes of zaken invoeren of zelf bellen. En in het systeem taakjes afvinken. En ondertussen cliënten die op afspraak kwamen begeleiden en ze een vragenlijst laten invullen. En dat uiteraard weer snel in hun dossier uploaden.
De collega´s van de opdrachtgever hadden het totaal niet druk en zaten dus de hele dag met elkaar te kleppen en keihard te lachen. Maar vooral dat de hele dag praten, praten, praten en praten. Deed mijn gehoorapparaten maar even op standje stilte.
Voel me dan nogal een Truus de Mier...tututututut en maar doorgaan. Gelukkig wel even met mijn collega´s kunnen praten tijdens de lunchpauze en daarna weer volop aan de slag. Kwam er gewoon niet doorheen wat er ligt aan uit te werken zaken.
Maar ja, jammer de bammer, ik blijf niet extra uren maken. Het kwartje moet toch een keer gaan vallen bij de leidinggevenden.
Ik nam een trein later omdat ik echt even rustig wilde lezen, aan een tafeltje en die heb je niet in een sprinter, die bovendien heel kort was en vol. Had toch al iets van eten klaarstaan, alleen nog even rijst koken.
De komende dagen geen interessante verslagen (als ik die uberhaupt al maak). Ik wil graag aandacht aan mijn broer besteden.
Zag haar al vaker op Instagram voorbij komen en nu schijnt haar Uitspraak/Filosofie "Let them" helemaal een hit te zijn. Althans, volgens een Nederlandse podcast.
Al heeft ze dit niet helemaal zelf bedacht. Die gedachte, Laat ze of Laat het Los of Laat maar gaan Lena, bestaat al langer.
Stoïcijnen hielden zich hier al mee bezig. Boeddhisme heeft ook een dergelijke levenshouding.
Altijd peil ik of ik ook kan "laten". Of dat een gezondere houding/gedrag is.
Of het invloed heeft dat ik me ergens druk om maak. Invloed op de afloop. Of dat de wereld ziet dat dingen oneerlijk zijn gegaan en ik het niet kan laten gaan.
Klinkt onlogisch en toch deed ik het. Baalde zo van alle niet vertrekkende treinen dat ik een trein nog vroeger nam en er langer over deed, maar wel er kwam, zonder al te erge vertragingen en zonder al te veel stress van overstappen en drukte.
Terug nam ik bewust een later vertrekkende Intercity, want wilde graag rustig kunnen zitten en lezen. Die bleek uiteindelijk nogal vol te zitten en steeds voller te worden. Gelukkig op mijn station eruit en daar had de bus ook al vertraging, maar boeien...mijn avondeten stond te wachten op me in de koelkast. Ik hoefde me daar niet druk over te maken. Ik wilde me daar ook helemaal niet druk over maken.
Rolde een half uurtje later in mijn huis. Eerst nog de container van de stoeprand plukken.
Kneuter de kneuter, maar als een kind zo blij met dit soort ontspannende zaken. Nu alleen nog even mijn haar wassen; daar had ik gisteren geen zin meer in. En dan hoeft er even niets meer. De doe dingen komen morgen wel weer.
Tijdens het aan de lucht op laten drogen van mijn haar streek ik nog een stapeltje slopen weg. Dol op gestreken slopen. En ook al zo rustgevend.
Je moet toch wat als je je kop niet op hol wil laten slaan.
Het is dat ik geen poezen heb - wel poepende buurtkatten en katten die genieten van het eten van mijn gras en kunnen rollen door het gras - want anders kreeg ik vast de titel Poezenvrouwtje.
Soms vind ik dat ik maar een heel klein leven heb. Het liefst bleef ik de hele middag in de tuin poeren en ploeteren als het zulk heerlijk weer is en ook gewoon genieten van een wakker wordende dikke hommel. En zalig dat ik, met jas aan, een kop koffie in de tuin kon drinken en een stuk krant kon lezen.
Hoef niemand te zien of te spreken. Voel me ook totaal oninteressant daarvoor. Het enige opwindende wat ik te vertellen heb zijn mijn woon-werkreizen en de vertragingen op dat traject.
Nou...dat is opwindend. Ook zo elke dag anders. Gewoon elke keer hetzelfde liedje. Pas op het perron geeft mijn app aan dat mijn trein is ´gecancelled´en moet ik snel een alternatief uitzoeken, wat meestal resulteert in 30 minuten extra reistijd want geen intercity dus het boemeltje.
Nog 2 weken schijnt het.
Verder gooide ik de grote kartonnen verpakkingen waar Ikea tuinmeubelen inzitten weg. Een paar keer in de fietstassen gepropt en ik wist nog een plek waar er ruimte is, dus niet bij het winkelcentrum, want daar gooit iedereen zijn papier en karton weg. Klein stukje extra fietsen, maar dan heerlijk alles in de blauwe papierbak kunnen kieperen. Fijn en opgeruimd huis. En een opgeruimd en voldaan gevoel niet te vergeten.
Maakte Paniekerige Kip met Bami. Ook ontspannen om rustig de kippedijen in reepjes te kunnen snijden, bakken en in het kruidenmengsel te vlijen en de tijd te nemen en te geven om het te laten inkoken. Bami was de voor mij gezondere volkoren versie. Uiteraard genoeg gekookt dat ik er de volgende dag ook nog van kan genieten.
Zo vervelend. Je sluit je laptop in de avond normaal af, behalve dat hij niet aan de stroom ligt en in de ochtend zegt hij; zoek het lekker zelf uit. Ik blijf jou alleen een zwart scherm geven met 2 seconden heel even de normale login en dan boemm....klaar. Batterij leeg? Onmogelijk.
Dus dan maar eerst de bovenverdiepingen stofzuigen. En uit ervaring weet ik dat ik het even de tijd moet geven en niet in paniek op allerlei codes moet gaan rammen. Of denken dat het nooit meer goedkomt. Nog erger. En niet nodig; ding is nog vrij nieuw. Hij ligt alweer aan de oplader.
Adem in.
Adem uit.
Stroom eraf.
Stroom erop.
Alle randapparatuur afkoppelen.
Harde opstart.
Adem in
Ga de was maar doen ondertussen.
en oh ja...adem uit.
Nogmaals, met de hulp van een youtube filmpje, alles nagelopen. En hehe...na alles nogmaals een paar keer te hebben herhaald, krijg ik weer beeld en inlogopties. Ochtend over gedaan zowat, maar gelukkig wist ik dat ik ondertussen kon genieten van niets onder tijdsdruk hoeven doen en die laptop...dat kwam wel weer goed.
Of niet.
En dan zag ik dan wel weer.
No biggy!
En zijn ergere dingen om je druk over te maken tenslotte.
Dat de trein ook vandaag weer, zowel heen als terug lange vertraging had, of gewoon uitgevallen was, dus dan maar weer omrijden via de hoofdstad en daar het boemeltje - IC ging niet, want ik was te laat - stonden een tijdje stil - op het perron om genoeg tijd te hebben om die te halen, te pakken.
Maar nog steeds het eerste in het pand. Iedereen begint laat en liever nog later.
Terug dusdanig druk dat ik zocht naar de Japanse treinduwers. En overwoog toch weer uit te stappen, maar toen ging de trein rijden. Maar dat er dan nog, als je hutje aan mutje staat, mensen zich daartussen wurmen. Hoe dan en vooral...Waarom??
De hele dag zeer druk, zeer veel spontane bezoekers, met ingewikkelde verhalen. Of mensen die dachten dat ze vandaag een afspraak hadden, maar bleek achteraf wel vandaag te zijn, maar een geheel andere locatie en organisatie.
De hele dag door dronk ik lauw geworden koffie. Nul tijd om even pauze te houden.
Dus zo blij dat ik andijvie-stampot uit de vriezer had gehaald en een gehaktbal. Alleen opwarmen en lekker eten. Zelf gemaakt, dus ik weet wat erin zit.
En dan daarna alvast relaxkleding (lees nachthemd met lekker dik vest) aan en niks meer. Kaarsen aangedaan alvast, zoals Mevrouw Ten Kate al zong voor de goede sfeer.
Voel me nogal Miep Muts als ik als rond 21.30 naar mijn slaapkamer vertrek. Maar geniet liever van een goede nachtrust.
Zag al een tijdje terug een mooi en gratis lunchconcert bij het Concertgebouw Amsterdam. Je kon pas laat reserveren en kaarten, zo las ik, gingen altijd snel weg.
Gelukt!
Dus reisde ik van de week op mijn vrije dag met de Toeristenbus naar Amsterdam. Stopt daar precies voor de deur en ik zag al een rij van hier tot Tokio staan. De zaal ging over 10 minuten open pas.
Het concert was een repetitie. Met, hoe toevallig, een Finse dirigent, Santtu-Matias Rouvali en Finse muziek van Sibelius, symfonie nr 5 in Es, op. 82.
Heerlijke ervaring. Energieke dirigent, die een paar keer opnieuw begon bij het tweede deel omdat hij niet helemaal tevreden was.
Goede plek ook, mijn snel een zitplaats uitzoeken in het OV leverde me inzicht en doordruk-ervaring op (dat klinkt heel aso nu).
Fijn dat ik dit in mijn agenda zette, want had een beetje gebrek aan positieve energie door alle gedoe en daarbovenop nog keidruk op mijn werk. Nog steeds veel langdurig zieke collega's en iemand die mijn werk op mijn vrije dag doet, maar aan Cherry-picking doet. De lastige zaken blijven gewoon op de plank staan.
Hoorde van een collega dat zij met oortjes in een gespreks-hokje haar eigen werk zat te doen, maar he...dat werkt niet, want we hebben elke ochtend inloop-spreekuur. Er daar zat al iemand een kwartier te wachten. Onopgemerkt door collega, die dacht een heerlijk rustig ochtendje te hebben.
En ik haat dat soort gedrag. Al eerder meegemaakt en kennelijk is men zo wanhopig dat men alles door de vingers ziet.
Uiteraard vonden mijn broertje en ik dat we toch maar even een kijkje moesten nemen bij het ouderlijk huis, want we zagen allerlei bewegen via de parkeer-app die erop wezen dat er een makelaar langs is geweest. Bovendien op dezelfde dag dat wij bij mij moeder op bezoek gingen, een hele lange parkeerduur van Bewindbroer ook bij het ouderlijk huis. Wat deed hij daar zo lang?
Van de Bewindbroer zelf hoorden wij helemaal noppes niets.
Oh ja...behalve dan een paar dagen na de supersnelle verhuizing van onze moeder naar het verpleeghuis, dat haar nieuwe telefoonnummer bladiebladie is geworden. Nieuwe telefoonnummer?
Bij elke verhuizing kan je je nummer meenemen, ook naar een verpleeghuis, de telefoon staat op haar kamer en het nummer is al 40+ jaar bekend bij vrienden en familie.
Maar dat interesseert de regelende broer nu net niets. Isoleren die moeder. Hoe minder invloeden van buiten, hoe beter. Geen uitleg ook waarom het nummer niet meegenomen kon worden.
Hij communiceert overigens nooit meer rechtstreeks met de afvalligen, maar laat dat karweitje door zijn schoonzus opknappen. Die kennelijk niet doorheeft dat hij haar daarvoor gebruikt. Zo blij met haar ere-baantje.
We besloten door de actie van broerlief toch maar een kijkje te gaan nemen. Straks had hij alle meubels al op een veiling aangeboden of stond er een container voor de deur. En was het juwelenkistje leeg of ingepikt door Steelzus. Dan is zelf zien hoe of wat de beste optie. Zo blij met de huurauto.
Plus; mijn moeder had haar juwelenkistje (ik noem het sieradenkistje, geen diamanten of zoiets, maar wel Pipo Pppparels, met hoge waarde en gouden ringen en bloedkoraal) niet op haar kamer. Uiteraard wist ze niet hoe of wat. Broer wist nog precies waar het zou moeten staan in het ouderlijk huis, op haar slaapkamer in haar toiletmeubelkastje. Had ze hem laten zien.
Plus dat hij ook zag dat er nog een schilderij thuis zou moeten hangen wat mijn moeder altijd erg fraai vond. Ook aan hem verteld.
Lang verhaal kort; we bedachten hoe we onze Mission Impossible zouden aanvliegen. Niet dat de buren van mijn moeder ons zouden zien terwijl we de voordeur met de sleutels openmaakten en dat - per ongeluk - aan de bewindbroer zouden doorgeven. En hoe laat/vroeg gingen we langs? Op zondag lopen kerkgangers van de kerk van mijn moeder altijd door onze straat tussen 09.30 - 10.00 en na de kerk, na 11.00 uur, ook weer. Dan valt het op als er iemand aan de deur staat te morrelen.
Dus aanrijden en auto elders parkeren en via een route naar het huis lopen dat de ene oplettende en aardige buurman ons niet zag langslopen. En dan via de achtertuin naar binnen, dus via de poort. En ergens parkeren dat we zo weer weg konden stuiven, zonder gezien te worden door iemand.
Helemaal doorgedraaid in wantrouwen wat Bewindvoerder broer zou kunnen hebben gedaan om bezoek te monitoren, bedacht dat hij misschien die zaterdag camera's had opgehangen bij voordeur (dus sowieso niet via de voordeur) of aan de achterkant van het huis.
Dus ook uitrekenen dat als er wel camera's hangen met bewegingssensor hoe lang het dan duurt dat bewindbroer dit doorkrijgt en als de bliksem in zijn auto richting huis van onze moeder rijdt. Opgezocht: normale tijd 13 minuten, maar op zondagochtend en zich niet aan de snelheidslimieten houden gaven we onszelf 7 minuten om in en uit het huis te gaan en dan snel snel weer weg te zijn. Nul behoefte aan een boze broer. Mijn broertje vroeg me of ik me nog kon herinneren hoe deze broer kon doordraaien als hij boos was. Lekker gezinnetje toch!
Ook trokken we handschoenen aan (maar daar moest ik toch wel om lachen, want we staan allebei niet in een misdadigersregister, dus hoe dan?). En eerst zou mijn broertje de poort openen (waar we allebei de sleutels van hebben; gekregen van onze moeder al jaren terug) en checken of er iets hing. Ik wilde nog voor een plaksnorretje gaan of complete vermomming.
Dan door naar de keukendeur en via de keuken in het huis snel even nakijken hoe de situatie is. Met timer!
We kwamen niet ver; Geen camera, maar het keukenslot was veranderd. Nieuwe cilinder erin. Veiligheidssloten kregen we wel omgedraaid, maar ja....dat slot he!
Bugger@
Dus dan toch maar naar de voordeur. Het was nog ruim voor 09.00 uur. Hoopten dat buurman en buurvrouw uitsliepen.
Gordijnen in de huiskamer waren open. Mijn moeder deed altijd trouw in de avond ze dicht en als ze wakker en beneden was, ze weer open. Zo wisten ook de buren dat alles in orde was met mijn moeder.
Voordeur kregen we ook niet open. De cilinders van de veiligheidssloten waren ook daar gewijzigd. Ook ik probeerde het; maar het lukte niet, want eerst dacht ik dat broer te gespannen was. Maar we moesten afdruipen.
Alles op slot.
Ons is niets verteld.
Mag dit? Gewoon de sloten veranderen en dat niet communiceren? Is er iemand die dat weet?
In de middag moest mijn broertje weer verder vliegen vanaf het vliegveld om de hoek en we leverden toen ook de huurauto (heerlijke automaat en grote kofferruimte), dus ook nog pitstop bij Ikea gemaakt omdat mijn ene tuinstoel het ook begaf. Heeft hij alle meubels ook nog in elkaar gezet voor me. Kan ik prima zelf, maar hij wilde dat graag voor me doen. Nul rust in zijn kont. Gunde zich ook geen rust.
Gelukkig wel de vrijdagavond lekker bij een strandtent gezeten en kunnen praten. En genieten van de warmte van de zon.
Vond mijzelf een saaie muts dat ik niets leukers kon bedenken dat een pitstop bij de Ikea, maar ik was eerlijk gezegd nogal geestelijk gesloopt door alle bovenstaande gezeik en een ontmoeting met Steelzus die ook bij onze moeder langskwam, maar daar kennelijk haar veelvuldige bezoekjes aan haar moeder gewoon voortzet daar plus het gezuig en getrek wat ze altijd doet bij mijn moeder en naar ons. Ik sloeg helemaal dicht. Vooral om niet in totale woede uit te barsten. Dat zou voor mijn moeder niet prettig zijn, dus was ik maar verstandig en beheerst als professionele binnenvetter.
Leuk uitje in het verpleeghuiskrantje, kan je mee, leuk he, leuk he....Leuk he zo'n uitje he, leuk he...Heb je zin daarin, wil je mee? Leuk he..
En nogal betuttelend en kinderachtig met mijn moeder omgaan. Kon haar wel slaan!
Kijk mij eens een goed kind zijn! IK kom elke dag (ja, woon om de hoek en heb geen eigen leven...).
Ik was er dus best wel door geraakt. Ook door iets simpels als een kaartje met telefoonnummers van de kinderen in haar portemonneetje. 1. Steelzus, 2. Incestbroer, 3 Bewindvoerderbroer. Dat was het. Dat ze nog 3 kinderen heeft??
Wij zijn uitgegumd door de grote bekken. Al onze foto's zijn al weg. Straks weet ze ook niet meer wie ik ben.
Mission Impossible.
Mag dit? Gewoon de sloten veranderen en dat niet communiceren met ons? Is er iemand die dat weet?
Alleen voor vandaag even een hele fraaie foto delen toen ik met mijn broer met de auto lekker naar het strand reed in plaats van direct door naar huis. Het was afgelopen vrijdag zomers warm (in de zon dan).
Zo fijn om dat met hem te kunnen delen. Bij hem nog een dicht pak sneeuw namelijk in de achtertuin.
Valt me de laatste tijd op dat er op vrijdagen vaak hele groepen jongeren 'hangen' op het plein voor mijn werk-uitgang en elkaar aan het uitdagen zijn. Meiden en jongens. Er vallen soms ook klappen - zag een meisje, net uit de pampers, een jongen een mep geven.
Dus ook vaak politie in de buurt en er hangt een nare vibe rondom die groep. Vind ik. Of is het normaal pubergedrag?
Niet ergens heen willen en mezelf laten vermaecken, maar eens lekker in de tuin duiken. Uiteraard lag in het het gras een kattendrol verscholen. Altijd fijn zulke verrassingen.
Maar gewoon heerlijk kijken naar wat er allemaal zou kunnen opkomen. En voelen dat ik meer energie heb dan in de wintermaanden om ook echt wat te doen.
Ga ik straks mijn bibliotheekspullen inleveren. Netjes op tijd. Wat kleine boodschappen halen en straks wil ik ook nog het logeerbed opmaken.
Mijn broer moet voor zijn werk ergens in Azië zijn en maakt eerst een pitstop van een paar dagen in Nederland. Normaal logeert hij altijd bij mijn moeder, maar nu ze in een verpleeghuis woont bestaat die optie niet meer. Kan de rest ook niet bommen. Ook hij heeft van mijn moeder de huissleutels gehad en kan dus in het huis, dus zou gewoon op het zolderkamertje kunnen gaan verblijven hahah....
Uit de energienota (die naar mijn email adres wordt verzonden) zie ik dat ´ze´ de kachel vrolijk nog laten branden, want voor dat bedrag kan ik wel 3 maanden de rekening betalen. Maar nog niet afgesloten. Huis moet uiteraard eerst verkocht worden voor ´ze´ dat doen. Denk ik. Want geen ervaring met het kopen of verkopen van huizen. Ik ben de sukkel met het huurhuis.
Maar dat dus.
Regelde via mijn dochter een huurauto. Hij is altijd nogal oenig daarmee en tsja...hij kon altijd gebruik maken van de auto van onze moeder, maar die is al een jaar geleden door haar verkocht aan haar garage.
Meestal gaat hij dan met de trein naar ons ouderlijk huis in het midden van het land. Maar dat kan ook niet meer.
Nu wil hij ook nog her en der henen, dus leek me efficiënter om maar een auto voor de deur te hebben staan. Ook gezien mijn positieve ervaringen met de trein van de laatste tijd. Wel grappig dat hij nog twijfelde. Dus ik heb het gewoon maar geregeld.
In zijn land ligt er nog een pak sneeuw. Komt hij deze kant op dan lijkt het lente-achtig te worden. En vliegt hij daarna door, dan is het tropisch. Lastig met kleding lijkt me, maar dan hangt hij lekker zijn winterjas hier aan de kapstok. Hij komt ook weer via dezelfde route terug.
Blij om wat tijd met mijn broer te kunnen doorbrengen.
If you look closely enough, intent upon understanding those things that cause you pain and consternation, Cellie, ultimately, I promise, you’ll find great joy and illumination.
In mijn lunchpauze zat ik vrij lang alleen en dus scrolde ik even door mijn telefoon. Las daar het droeve bericht dat Dieuwertje Blok is overleden.
Zo snel.
Nog maar zo kort geleden leek het dat ze zich toch moest terugtrekken omdat de kanker die ze had niet meer te genezen was.
Zo agressief.
Oneerlijk
Rot-ziekte.
Ze was altijd mijn girl-crush. Vanaf dat ze in de media meedeed. En helemaal toen ze het Sinterklaasjournaal ging presenteren.
Wilde ik een zeurbericht plaatsen over de maandagochtend met vertraging bij bus en trein, vond ik dat eigenlijk maar klein leed. Vergeleken met wat er echt toe doet.
Hoop dat ze de liefde van haar familie heeft mogen voelen en ook een beetje van al die kinderen die in November blij naar haar op de tv keken.
Ben een luie tuinier vind ik zelf. Vooral fijn als het droog weer is en je niet in de zeikregen nog in de tuin bezig moet zijn, omdat bepaalde zaken nu eenmaal op tijd gedaan moeten worden. Snoeien van bepaalde struiken.
Had zaterdag opeens de geest omdat de zon zo lekker in de voortuin scheen toen ik terugkwam van boodschappen doen en ik me stoorde aan een heg die ik maar 1/4 kon snoeien vorige jaar herfst. Alles op hetzelfde niveau staat toch wat verzorgder en ik weet dat deze heg/struik altijd weer uitloopt, vooral na flink snoeien.
Dus de zaag erbij en hoppa, gewoon beginnen maar. Niet teveel nadenken. Doen! Nu heb ik zo'n gespierde Popey-arm (ook de andere arm gebruikt trouwens, ook ter stimulatie van mijn brein hahah). En denk dat ik straks nog even doorzaag. Ben ik goed in; doorzagen.
Was enorm, verschrikkelijk, heeeel erg laat mijn bed uit. Wel vroeg wakker, de zon was net op en dacht aan alle mensen die nu de Ramadan vieren. Heerlijk dat de zon pas rond 07.25 opkomt. Kunnen ze op een redelijk normale tijd nog ontbijten. En naar buiten kijkend zag ik dat alle daken wit waren. Koude nacht toch nog.
Tuindeur open zetten en kijken hoe mijn tuinstoelen het onder de plastic mega-hoes hebben overleefd. Kom...Lente....of lente-gevoel; ik ben er klaar voor.
In de tuin een kopje koffie gedronken, maar het kriebelde om in de achtertuin te gaan werken. Dus dat gedaan. Wel eerst even ingesmeerd met zonnebrand.
Stond er opeens een enorme reiger in mijn tuin naar mijn vijvertje te staren. Niks hoor...geen vissen en zelfs geen kikker (wat ik wel zou willen, maar kennelijk is mijn vijver not kikker approved. Of zo).
Reiger schrok van een beweging en vloog naar elders. Denk de sloot aan de overkant in mijn wijk. Waar hij meestal staat te vissen.
Heilzaam zo´n dag waar ik lekker buiten bezig kan zijn. Geen ruimte in de kop voor doemgedachten. Heel fijn.
Trein heen had vertraging en dan had ik bewust nog een latere trein genomen, want wil niet altijd de eerste zijn die er zit en dan ook de laatste (vaak). Dus ik rem mijzelf af.
Dus koffie voor maar één euro. Maar wat worden die kartonnen bekers heeeeeeet! Of ik dan dus mijn eigen thermosbeker mee ga zeulen, dat weet ik nog steeds niet. Laptoptas en werktas met lunchhutkoffer en alles wat een vrouw zo op haar werk nodig heeft.
Nou ja, oudere vrouw dan he; gehoorapparaten, leesbril, lippenstift, stukje krant om te lezen onderweg (jahaaaaa dat kan ook online).
Druk op mijn werk. De kandidaat waarvan ik al het vermoeden had dat hij niet zou komen, die kwam ook niet.
Veel, heel veel doorgeschakelde telefoontjes van mensen die een afspraak wilden.
Lunchpauze vrijwel alleen doorgebracht; de rest van de collega's was buiten lunch scoren en manager heeft altijd zoom-afspraken. Uiteindelijk zaten we wel bij elkaar en even prettig om een team-gevoel te hebben. Maar dat is heel oppervlakkig.
Door en door gewerkt. Maar niet als een gek alles af willen (en moeten krijgen van mijzelf). Genoeg is genoeg en goed genoeg. En jammer dat het de laatste dag van de maand was, dus zaken afronden is prettig dan voor de facturatie. Maar nog prettiger als ik er volgende week ook nog fris bijzit.
Trein terug ook vertraging. En dikke controle boven aan de trap. Waar je net bij de poortjes had ingecheckt. Dus beetje onzinnig.
In de trein blik op oneindig en verstand op nul. Rolde zo het station uit, richting de streekbushaltes. Mijn bus was er lekker snel en redelijk leeg. Hoera. Fiets stond bij de fietshalte. Het was nog een beetje licht. Snel wat boodschappen halen en ook snel de klikko terug in mijn tuin zetten.
En dan omkleden in relaxkleding. BH in de kroonluchter hanglamp gegooid (nu een stuk minder licht in de kamer). En heerlijk even geen verplichte nummertjes meer.
Zalig!
En oh ja. Voor de fijne sfeer ook wat kaarsen aan en waxinelichtjes.
Had mijn vrije dag omgeruild, zodat ik wist de dag na het oppassen genoeg tijd te hebben om weer bij te tanken en ook mijn zoon en zijn vrouw de tijd te geven te genieten van hun avondje uit met vrienden.
Ze vroegen of ik rond een uur of vijf er kon zijn. Door in de middag thuis te werken, lukte dat perfect. Ietsje later, maar mijn ervaring leert dat met een klein kind de klok bij hen iets is wat niet zo strikt genomen dient te worden.
Was op tijd om kleindochter lekker na het eten in bad te mogen doen. Kreeg uitgebreide uitleg, wat ik altijd lief en aandoenlijk vind, maar heb toch echt zelf ook een paar kinderen grootgebracht en in bad gedaan. Kon je dit moment maar stollen in de tijd. Ik snap heel goed dat ze veel foto´s en filmpjes maken. Gewoon omdat het kan. Maar ook voor later.
En daarna mocht ik haar naar bed brengen, ook een heel ritueel en gingen zij ondertussen de deur uit. Ze hadden voor mij een bakse eten klaargezet, dus dat kwam daarna wel. Ben toch altijd al gewend vrij laat te eten.
Eerst alle boekjes voorlezen, ook dit kind is dol op boeken (gaf haar dan ook nog haar exemplaar van het prentenboekje Rinus). Daarna een lekkere warme fles melk. Zo warm en vredig zo'n ontspannen kindje op je schoot (nou ja....eerst nog helemaal niet, ze had last van doorkomende kiezen en een beetje huilerig, maar ik bleef rustig en had tenslotte alle tijd; al zou ze pas rond 21.00 uur in slaap vallen; maakte me niet uit, want geen druk schema hierna).
En ja hoor, haar ademhaling werd regelmatiger en toen ze vast sliep, haar in haar bedje gelegd en alle boekjes weer in het rekje gedaan, spullen voor het flesje mee naar de keuken genomen en toen toe aan mijn eigen bordje eten.
Even nadenken hoe hun magnetron/oven ook alweer werkt, op zoek naar bestek en een bord. Uiteindelijk op de logische plek uiteraard in een voor mij hele moderne keuken, met allerlei zaken die ik in mijn keukentje helemaal niet heb.
Door de app die rechtstreeks geluid gaf op mijn gehoorapparaten, kon ik goed in de gaten houden of kleindochter nog lekker lag te slapen. Ook met beeld en nog veel meer informatie (soort slaap, hartslag etc etc). Daarna naar de huiskamer verhuisd, een verdieping hoger en daar wat tv gekeken (uiteraard via apps want lineaire tv is zo 1998!). Uiteraard wel een paar keer live gaan kijken naar mijn jongste schatje.
Wederom beseffen hoe kwetsbaar kinderen zijn door naar Dreamschool te kijken. Altijd ontroerend om in zo'n stoere afstandelijke puber toch het kleine kwetsbare kind te zien wat ze ooit waren en nog zijn en weten dat het toen al fout ging met ouders en opvoeding en omgeving.
Snappen hoe ik een rol in het leven van mijn kinderen en kleinkinderen speel door betrouwbaar en stabiel te zijn. En, naar ik hoop, liefdevol en belangstellend.
In de middag lekker naar de film geweest. Tussen alle regenbuien door. Er zat niemand, want doordeweeksedag. Kwam ontspannen thuis en ook fijn dat mijn fiets nog steeds bij de bushalte stond, waar ik ´m gisterenavond achterliet.
Altijd grappig. Had ik bij wijze van experiment mijn haar zondagavond in van die kleefrollers, lekker groot, gedaan. Dan zou ik meer volume krijgen en dat zou dan een paar dagen zo blijven. Als je inderdaad je vochtige haar zo liet opdrogen. Vooral voor fijn haar waar warmteproducten niet echt lang blijvend effect geven. Nou, kom maar door. Lekkere prikkelkop om mee te slapen!
Uiteraard het Vera-hoedje maar weer op; het regende in de ochtend. En zo bleh!!! want de bus zat propvol. En ook nog allerlei mensen met grote koffers. Neee, geef mijn ritje maar aan Fikkie. Ik neem de volgende bus wel, dan mis ik mijn beoogde trein, maar neem ik ook vandaag er eentje later. Klaar met opgepropt staan in een overvolle bus, waar ik wel de hoofdprijs voor betaal.
Deze latere trein had uiteraard vertraging. Hoe heerlijk voorspelbaar is de NS op dit traject. Dus maar weer mijzelf op een mok koffie getrakteerd van wel één hele euro. Ze hadden daar alleen zwarte koffie en dus geen rij. Lekker, want geef mij maar zwart. In de vroege ochtend.
Ook bij de AH to go was de OV oplaadmachine weg. Nou ja, nog een maand de tijd, al had ik wel een nieuw product besteld; automatisch saldo opladen. Met mijn riante salaris kan dat nu wel gelukkig. Hoef ik niet te rekenen of het uitkomt. Maar dat moet je nog wel op je kaart zetten als bestelling. Daarna verloopt het automatisch.
En ik had van de NS weer een nieuwe OV kaart gehad. Geheel gratis. Wel zelf betaald uiteindelijk, want mijn maandabonnement was enorm veel duurder geworden. Dus sigaar uit eigen doos.
Wel fijn dat alle producten van de oude kaart direct waren overgezet. Dan kon ik zien door deze kaart toe te voegen aan mijn OV-kaart overzicht.
Lekker veel handelingen. En niet op één plek.
Een hele drukke werkdag. Het bleef maar telefoontjes regenen voor nieuwe afspraken. Die moet ik allemaal verwerken, invoeren en inplannen en uitvragen of ze echt bij ons thuishoren.
Grappig was dat een afspraak voor de ochtend ergens tegen de middag kwam. Ja, hij was ietsje later. Kon het nog nu?
Nou, nee. Geen urgente zaken, dus achteraan aansluiten.
Zo blij dat de beveiliging de boel begon af te sluiten en ik werd aangeraden mijn spullen te pakken. Lekker stipt op het punt wanneer de opdrachtgever daar de boel sluit. Of eigenlijk beginnen ze al een half uur van te voren alles na te lopen.
Hoef ik natuurlijk helemaal nog niet weg, maar die houden we erin. Want vanochtend was ik alweer de eerste die het automatische licht aandeed.
Collega´s waren allemaal een beetje beduusd door het slechte nieuws dat er nog twee zieken waren, waarvan eentje langdurig.
Thuisgekomen schoof ik een ovenschaal in de oven met daarin de restanten van mijn tray-bake van allerlei groenten in diverse kleuren. Even lekker opwarmen en eten maar.
Nu nog de afwas en dan zijn de verplichte nummers klaar.
Lekker in de tuin kunnen werken. Had er opeens zin in. Dus een aantal emmers snoei-afval in de groenbak. En gewoon toch onverwachts blij zijn dat ik een tuin heb. En dus makkelijk buiten kan zijn als ik dat wil.
Zoon dacht van de week toen het qua temperatuur terrasjes-weer was dat we die zaterdag wel even konden shoppen in zijn stad, op de markt en een terrasje pakken dan. Gedaan, alleen was het dan binnen aan de koffie. Want rain with meatballs.
Ontmoeten elkaar in de stad. Hij kwam met zijn dochter in de bakfiets aanrijden. Ik met de streekbus. Eerst maar even wat drinken binnen ergens. Hij wist nog wel een tentje. Gezellig. Daarna kochten we tulpen op de markt en voor hem nog een bos bloemen voor in een hoge vaas. Hij moest ook nog bij een Marokkaanse supermarkt spullen hebben, dus daarheen gelopen. Wel heerlijk in een stad wonen. Alles is bij de de hand.
Hij vertelde dat morgen mijn zus en haar man langskomen. Daar geniet ik echt van. Dat we om elkaar geven en moeite voor elkaar doen.
Daarna naar zijn huis, hij met de bakfiets en ik weer met de bus (die stopt niet zo ver van zijn huis). Hij was er net iets eerder. Hij maakte een lekkere lunch voor zijn dochter die ik aan haar voerde. Daarna brachten we haar naar bed voor haar middagslaapje. Eerst boekjes lezen en daarna een flesje en naar bed.
Toen voor ons lunch, zelfgemaakte bloemkoolsoep. En daarna uiteraard over van alles en nog wat gepraat. Een beetje de diepte in met elkaar. Altijd mooi en bijzonder die gesprekken en dat we nadenken over hoe we ons leven leiden. En of dat wel de beste manier is.
We deden nog een boodschapje bij een winkel op de hoek en toen ging ik vandaar richting huis en hij weer met kleindochter naar hun huis. Zijn vrouw zat een paar dagen in het buitenland bij een vriendin dus haar appte ik een vrolijke foto van het tweetal.
Soms kan ik gewoon niet geloven dat ik zo'n fijne band met mijn kinderen en kleinkinderen heb.
Dacht ik dat er maar ééntje zou omvallen/ziek worden op mijn werk; nee, het zijn er twee. De ene al direct de dag nadat ik het voorspelde. Dus voor volgende week meteen probleem met afspraken.
Leidinggevende heeft wat kunnen regelen, maar dit sloeg wel even bij ons allemaal in. De paar die nog over en beschikbaar zijn dan. En dat terwijl het steeds drukker lijkt te worden met mensen in nood. Die geholpen moeten worden.
Ondertussen roddelde een collega van de opdrachtgever lekker samen met haar collega over mensen die niet inzetbaar zijn en bla die bla die bla en dus wist ik dat ik helemaal niets hoefde te vertellen aan die persoon, want te stom om te poepen. Geroddel over een misschien op handen zijnde reorganisatie bij de opdrachtgever. Maar wat ik schrijf....niet iemand die ik inschat die snapt hoe de hazen lopen en bovendien niet discreet is.
Stug doorgewerkt dan maar en om te beginnen had mijn trein weer eens vertraging op mijn vertrekstation. Wat grappig was, want juist bewust een trein later genomen, want wil niet iedere dag er te vroeg zitten omdat de treinen altijd zo vol zijn en ik daarom een paar treinen eerder neem. Dus ter compensatie die dag een latere trein. Die 20 minuten vertraging zou hebben. De trein ervoor 5 dus die genomen en dan was ik nog steeds als eerste. Want dus iedereen ziek, thuiswerkend of niet ingeroosterd die dag. Wederom minimale bezetting.
En ook weer bewust zeer punctueel op tijd de laptop dichtgeklapt. Klaar.
Trein terug zat ik al in de ontspanning. Bewust ook voor gekozen. Genoot van 2 voor 12. Dat ik tamelijk veel antwoorden wist. En ook nog mijn pincodes!
Straks even met mijn zoon en kleindochter wat leuks doen. Helaas regent het, maar goed, daar hebben ze regenkleding voor bedacht.
Dankbaar dat er genoeg fijne zaken zijn waar ik energie van krijg.
Deed mijn administratie en wist opeens mijn pincode van mijn ene bank niet meer. Mmmm...even wachten, het laatje waar dat inzit in mijn kop gaat zo wel weer open.
Of niet, dan begint het dementeren nu al.
Foto van Pixabay
Zocht in mijn administratiemappen toch nog naar een pincode. Vond er wel een, maar die was van de bank waar ik de administratie van mijn moeder voor deed, twaalf jaar lang. Uiteraard had ik die in steno opgeschreven. Ben niet helemaal simpel. En die wist ik niet altijd meer, maar met mijn eigen code kon ik ook inloggen altijd. En opeens schoot het geheugenlaatje weer open en wist ik ´m weer.
Zucht.
Dus maar in steno in mijn grote wachtwoordenmap (jahaaaaaaaaaaaa....dat kan je ook allemaal online opslaan en doe ik ook, maar in mijn lange ict historie heeft software of hardware me al vaker in de steek gelaten en, zoals mijn aardrijkskundeleraar me ooit al zei; Papier is geduldig.
Moet je natuurlijk niet ook het papier kwijt raken.
