Leren dankbaarder te zijn

Gisteren was mijn middelste kleindochter jarig. Zo grappig om haar het cadeau van haar moeder, met haar zus samen, te zien uitpakken en de blijdschap. En dat koppie erbij. 

Dankbaar ook dat het goed met haar gaat. En met haar zus. Ook met jongste kleinkind gaat alles voorspoedig en dat is ook wel eens anders geweest.

Vind dat ik daar wel wat meer stil bij mag staan. Want zo gewoon is het niet, geboren worden en daarna opgroeien en het leven. Gewoon in de ochtend je bedje uitgaan, je moeder of vader is er en je kan en mag gewoon naar school. Zonder enge drones boven je hoofd of mijnen op je pad.

Vind ook dat ik in een Oude Witte moppervrouw verander.

Zeuren over alweer vertraging in het OV - zinloos, want dat is inmiddels al vrij normaal. 

Zeuren over drukte op werk - zinloos want bij dit bedrijf zal het nooit veranderen.

Zeuren over dat de bus zo vol is - tsja..allemaal mensen die net als jij ook ergens heen moeten en dat per OV doen (of moeten doen) en ja ook in de spits. 

Zeuren over mensen met 20 koffers maat XXXL in de bus, waardoor iedereen klem staat - moeten die van jou dan maar een taxi nemen?

Zeuren over een lege agenda - VUL die dan eens!

Zeuren over je onzichtbaarheid - kleur jezelf dan wat pittiger in!

Huilen zonder tranen is het zeuren eigenlijk. Niemand houdt van een zeur. Ik ook niet eerlijk gezegd. Hou ik dan niet van mijzelf? Nee, van mijn gedrag! En dat houden van mijzelf werk ik nog aan. 

Hoor dat er vandaag minder vervoer mogelijk is op mijn route en dankbaar dat ik vandaag niet werk!

Koopwoning

Nee, zei het inwonende meerderjarige kind. Ik ga echt geen kostgeld betalen, want ik spaar voor een koopwoning.

Dat vader met schulden aanklopte en mijn collega dit in het gesprek voorstelde, was voor kind een grote No Way. Vader zijn schuld dat hij in de problemen zit; ga ik hem niet mee helpen door kostgeld te betalen. Hij heeft die schulden gemaakt, mag hij het ook zelf oplossen. 

Aparte insteek. Wel gratis wonen en bij ouder thuis leven, maar niets willen bijdragen ondanks dat een instantie aangeeft dat dit toch vrij normaal is. 

Maar is dat zo, of is dat vooral in onze ogen zo. 

Maakt het allemaal lastiger om van schulden af te komen als je volwassen inwonende kinderen, die ook verdienen, niet meewerken. Dat misschien dan de consequentie is dat, omdat de huur of hypotheek niet meer betaald kan worden, ze helemaal straks met elkaar onder de brug kunnen slapen, dat wil er nog niet in. 

Dat zal ons toch niet overkomen?

Anders doen-gedaan

 Belangrijk om nu echt de zaken rondom mijn werk en vooral mijn inzet, anders te doen. Want dat vele extra werken brengt me niets. 

Het is schijnveiligheid en zo maakte ik het onduidelijker dat er echt teveel werk is. En er iemand bij moet. Dat duurde langer dan een jaar, voordat dat inzicht kwam. Een jaar lang iedere keer weer aankaarten van de zaak. 

Die is er inmiddels en zit in haar inwerkperiode. 

Nog belangrijker om het werk eerlijk te verdelen. Want ik ken mijzelf, dan doe ik het wel even ´snel´ zelf en voor je het weet doe ik 80% en die ander 20%. 

Ook opgehouden met in het weekend nog even een paar uurtjes wat dingen wegwerken. 

Ook opgehouden om langere werkdagen te blijven maken.

Wel eng, want nu ben ik - in mijn ogen - minder betrouwbaar. Terwijl ik gewoon elke dag op mijn werk verschijn, ruim op tijd en gewoon doorwerk tijdens mijn werkuren. Dus minder betrouwbaar?

Dat is onzin en zit alleen in mijn hoofd en komt ook vanuit een oude instelling dat je liefde/waardering vooral eerst moet verdienen. Dat krijg je niet onvoorwaardelijk. 

Laat die denkbeelden maar heel snel samen met de herfststormen de deur uitwaaien! Want niet waar. Echt niet waar. 

Nu gedraag ik me niet lief en loop ik risico ook niet meer zo aardig gevonden te worden. Maar is dat zo?? Of denk ik dat. 

En stel dat dat wel zo is, nou....dat is dan ook een vreemde instelling van mijn bedrijf. Is kennelijk ook wel de bedrijfscultuur. En past die heel goed bij mensen die veel te verliezen hebben. Jarenlang op zoek naar werk en nu eindelijk gevonden. Of gewoon op zoek naar werk en hier wel, zonder ervaring, aangenomen. Dus zowel voor junior als senior een fijne plek, want hier nemen ze je nog aan. 

Dan krijg je dus niet de besten, maar wel mensen die graag willen. Dat kan goed uitpakken, maar vaker niet, want te zwaar het werk en te weinig begeleiding. 

Nog even wat eten en dan ontspannen zodat ik morgen weer energie heb om mijn werk aan te kunnen. En het reizen. 

Weekend

Heerlijk met een kopje koffie met opgeklopte sojamelk Twee voor Twaalf bekeken. Altijd fijn als ik ook nog wat antwoorden weet. Voel ik me een slimme dame. Dit keer niet zulke moeilijke vragen, maar ja, ik ben van de generatie Apollo Henkie.

Regent hier op zaterdag al de hele ochtend. 

Was draait al. Dan heb ik ook direct het gevoel iets aan mijn huishouden te hebben gedaan. Geen Mount -Washmore hier. 

Ook de stapel kranten, post etc uitzoeken en vooral alles wat weg kan direct in de tas oud papier doen. Niet wegleggen, maar opruimen dus.

Was opgehangen.

Stoel voor de tweede keer in de beits gezet. En wil in de schuur ruimte maken voor de tuinmeubelen. 

Mijn bloemstuk nu met herfstbloemen opgemaakt (allemaal nepbloemen) staat wel leuk bij de gevonden kastanjes. 

Ripley op Netflix bekeken, nog niet helemaal af. Mooi en door in zwartwit te filmen extra dramatisch. 

Misschien komt mijn dochter haar kinderen brengen wat ze wil meelopen met de Rode Lijn demonstratie in Amsterdam met een vriend. Haar kinderen meenemen vindt ze geen goed idee. Ze hebben alleen nog een verplichting tot in de middag, dus ze weet het nog niet. Sowieso of ze de stad door- en uitkomt.

In ieder geval is alles hier beneden redelijk stofvrij. Net gestofzuigd en gedweild, zodat kleindochter zo min mogelijk last van stof etc ervaart. 

Dus alweer een andere indeling van een rustige zondag zou zijn, maar dondert niet; blij dat ik het kan doen. Ben wel in gedachten bij de demonstranten. Hoop dat het wederom vredevol, respectvol en rustig verloopt.

En een beetje droog.

cc van de site Holistik.nl

TGIF

Drukke werkdag, maar ik heb me heel bewust niet druk gemaakt over alles. En ook heel bewust op tijd gaan opruimen, afsluiten en wegwezen. 

Goed  gewerkt, direct al cliënten die zaten te wachten, dus ik kon meteen fijn mijn werk doen. En zag de opluchting en daar doe ik het voor. 

Enfin, met regenjas aan heen en idem terug en allebei nodig. Ook mijn Vera hoedje bewees goede diensten. Bij thuiskomst direct snel wat boodschapjes halen, want morgen de hele dag regen voorspeld en wie weet heb ik dan nul zin om dat te halen. 

Belde heel lang met mijn tante. Haar zoon was levensbedreigend ziek en is nu aan het herstellen, maar of het echt klaar is, dat horen ze pas eind van het jaar. Maar nu gaat het steeds slechter met haar man, die Parkinson heeft. Dus zwaar voor haar, zorgen voor haar kind en zorgen voor haar man. 

Dan is even luisteren naar haar verhaal het minste wat ik kan doen. 

Het is al weer snel laat, dus laat het hierbij. 

Blij dat ik weekend mag vieren.

Death cleaning

Las een artikel in de krant over een boek over het leven na je 60e. Nu leef ik dat al een tijdje, dus ben wel ervaringsdeskundige. 

Een van de zaken die je zou moeten aanpakken is het zogenaamde Death cleaning (opwekkende titel zeg!). Je rommel opruimen voordat je naasten dit na je dood allemaal nog moeten doen. 

Als ik even terugkijk naar hoe dit ging bij mijn moeder - die nog niet eens dood is hoor, maar wel keurig opgeruimd naar een verpleeghuis is, dan weet ik dat alles waar zij waarde aan hechtte, het merendeel van de kinderen er niets mee had/heeft. 

Meubelen, die mijn moeder altijd heel graag antiek noemt, maar waarvan er 13 in een dozijn zijn in Kringloop Nederland. Dingen die juist weer bijzonder waren, die donderde ze weg, want daar zat voor haar een nare herinnering aan haar man en zijn familie aan. Een schilderij van een redelijk bekende schilder van Schapen wat altijd bij mijn Opa en Oma aan de muur hing en mijn vader na hun dood aan zijn muur hing...zodra mijn vader uit huis moest vanwege Alzheimer en psychische ziekte, verdween het schilderij van de muur. En het kastje waar het onderhing, want ook van die kant. 

Ja...ze had het maar verkocht. Voor een appel en een ei, want ze hield niet van dat schilderij. Nu hing er een lelijk bloemenschilderij. Nog net niet painting by numbers, maar zoiets. 

Er is niemand van mijn broers en zussen die zijn woonkamer heeft ingeruimd met antieke meubelen of van die tapijtjes over de tafel. Ook haar kastje met snuisterijtjes op poppenhuisformaat, hangt nu bij haar in haar kamer in het verpleeghuis.

Ze had vanuit de familie wel een mooie notenhouten kast geërfd. Die stond stampensvol met oude serviezen. En Engelse porceleinen kopjes. Een taartbordjes. 

Maar goed; gaat over wat IK allemaal in huis heb waar ik niets mee doe en waar mijn kinderen al helemaal niets mee hebben. 

Dus kan dat weg?

Mag dat weg?

Ja dus.

En hoe dan?

Doe het vooral SMART. 

Al zo blij dat ik toen ik een auto voor Texel had gehuurd ook nog een paar grote zaken weg kon gooien bij de milieustraat (kapot, dus geen nut voor de Kringloop). Een beetje netter in de kamer waar het opgeslagen lag. 

Nog wel wat rondes opruimen te gaan. Maar ja, dan heb ik wel weer iets te doen in de donkere wintermaanden. 

Jullie ook aan het opruimen, weggooien of juist bewaren?

Woensdag

Was dinsdagavond moe, vooral van alle gedoe en dat nou juist die ene kundige collega weggaat. Wat ik helemaal snap en voor hem een positieve stap vind. Want hier blijven dat holt je uit. Telkens weer nieuwe managers en toch heel veel controle op je werk want de opdrachtgever wil meer en meer info. En in ons bedrijf is dat ingewikkeld.

En moe van overleggen, besprekingen en daarnaast nog de druk van werk wat af moest. Vooral zag ik dat mijn nieuwe collega ook telkens weggeroepen werd voor overlegjes, dingen te regelen, dus ik rekende al niet teveel op haar bijdrage bij de grote inhaalslag. Kan ook niet, daar heeft ze nog te weinig ervaring voor.

Blij dat de collega´s ook direct zaken wilden hebben van mij waarmee ze aan de slag konden. Dus direct boter bij de vis. Ik zag mijn lijst kleiner worden. En was hun taak af, vroegen ze of er nog meer gedaan kon worden, want zij zagen ook hoeveel er was. Maar nog meer wat het met me deed. 

Dus eind van de middag mail verzonden met dank aan de collega´s voor extra hulp dat het af is. Niet om te slijmen, maar om iets vast te leggen. Want - mocht dat toch NIET de opdracht zijn - dan hadden ze tijd om te reageren dat ik het niet begrepen had.

Ik kreeg alleen een toppertjes respons. En dat mijn inzet zo gewaardeerd wordt. Prima. Niet dat ik nu naast mijn schoenen loop dat ik echt ontzettend gewaardeerd wordt. Want met die waardering kan ik straks echt mijn boodschappen niet mee betalen. 

Dus ging op tijd naar bed. Zag wel een interessante serie op BBC NL, maar kon mijn hoofd er niet bijhouden. Lekker naar bed. Morgen kan ik het nog terugkijken. Bookish heet de serie.

Op zondagen kijk ik ook graag naar Outrageous, een serie over de Mitford zussen, meestal wordt dat ook op maandagavond terugkijken, want net iets te laat voor mij. Las eerder een boek over deze familie. Jaren terug alweer. Of van de schrijfster uit het gezin. 

Vanochtend bed afgehaald en lekker spullen in de witte was. Kan ik eind van de middag weer in een schoon fris bed stappen. Ramen ook lekker open en hopen dat de buurtkat niet denkt op bezoek te komen. 

Nu eerst koffie en dan wil ik daarna iets versturen, maar heb geen passende enveloppe meer. Dus even op zoek naar iets.  

Oh ja en naar kastanjes! Als een kind zo blij met kastanjes. 

Die kinderlijke blijheid, die ben ik een beetje kwijtgeraakt. En zou ik graag weer terugvinden. 

Dus begin maar met kastanjes. Als ik maar niet met eikels eindig.

Tuinwerk

Het was zondag heerlijk weer, maar ik was redelijk sloom. Toch maar de tuinspullen erbij gepakt en ik merk dat alles veel langer vochtig blijft, vooral het grasveldje. 

Pak de handgrasmaaier uit de schuur en MAAAAAI het gras. Ziet het direct verzorgder uit en wie weet hoe vaak het nog nodig is? 

Lang gras en licht vochtig dus aardig wat werk en een kantenknipper die telkens dicht slaat als ik knip. Grrrrrrrr...

Maar goed, even doorgaan, dan ziet het er beter uit dus. En je bent lekker buiten bezig. Ook heel goed voor me. En werk ik in de tuin, staan de gedachten even stil. 

Op mijn werk was het alsof al mijn werk was blijven liggen tot ik er weer was, hoewel ik diverse malen heb aangegeven dat er achterstand is.

Het welkom van de ex leidinggevende was na zogenaamd belangstellend luisteren of ik zaken die in een apart mapje staan voor het begin van de nieuwe maand allemaal ingevoerd kon hebben. 

Dat is dus voor woensdag.

Heb hem niets toegezegd. 

Diezelfde dag tijdens een bespreking gaf ik dit aan de nieuwe leidinggevende aan en hoe ik dit uitermate vervelende druk ervaarde hierdoor. Meteen al. 

De nieuwe manager die altijd vertelde dat cijfers niet zo belangrijk waren gaf aan dat het toch echt wel moest. Ja, vervelend, maar de komende tijd nog meer vervelende dingen om weer rust in de tent te krijgen. 

Whoahahahahaha.....

Want nu bemoeide het managementteam met ons en dan worden er opeens hele andere verhalen verteld. Waarin uiteraard de cijfers zeer belangrijk zijn. 

Bijna comedy.

Ging de eerste dag op tijd weg. Alleen had de trein terug een kwartier vertraging en was ik alsnog niet vroeger thuis. 

Vandaag weer een overleg en daarin gooide ik dit wederom op tafel. Maar nu gaven een aantal collega´s aan dat ze me graag met deze klus wilden helpen. Heel blij mee, want het was veel werk en daarnaast ook nog iemand inwerken, die ook al haar steentje bijdroeg aan het verwerken, heel fijn en opletten dat de normale zaken doorliepen. 

Alweer een collega ontslag genomen. Een hele goede die zich de materie snel eigen maakte. En zo blijven we achter de muziek aanlopen. 

Maar nu zal het helemaal anders gaan. 

Echt waar.

Herfst hier, zomers daar

Toen ik de auto op zaterdag weer terug moest brengen, maar eerst nog even naar de vuilnisstort reed om wat grote dingen te kunnen weggooien en op weg daarheen bijna verdwaalde, helemaal volgebouwd nu, de laatste keer dat ik daar heen ging gewoon een landweggetje en dan aan het einde de vuilnisstort, viel me op dat waar ik woon compleet herfst lijkt.

Mistig, geen zon, grijze lucht en wat zijn die bomen al aan het verkleuren en wat veel bladeren op straat en op de stoep. Dat was nog niet zo een weekje terug, maar kennelijk gaat het dan toch hard. En ben even vergeten dat ik een kleine week met mijn hoofd wel ergens anders was dan bij herfstkleuren. Als ik thuiskom van het terugbrengen van mijn auto, heb ik inspiratie om de voortuin wat te snoeien en het daarmee wat netter lees verzorgder, aanzien te geven. De rest van de straat heeft keurige hekjes, tegels en dat is het dan wel. Blij dat ik heb gesnoeid, want weet niet hoe ik me de rest van de werkweek voel.

Maar hoe genoot ik, heel bewust, van de blauwe lucht, zonnetje en de geur van de zee. Had geen behoefte aan wandelingen in mijn eentje door bos of wat dan ook, alleen de zon op mijn hoofd en genieten. 

Heerlijk dat ik mijn eigen dagindeling kan bepalen. Na het ontbijt in het hotel, wat zeer goed verzorgd was en ook werd bijgevuld als dingen op waren, bedacht ik welk stadje, of eigenlijke welke strandtent bij het stadje, ik heen wilde. Keek een beetje op Google maps hoe of waar, maar alles is redelijk goed op de borden aangegeven. De huurauto die ik had had geen actieve navigatie, dus moest ik dat via Carplay doen zei mijn dochter, maar te vol hoofd om dat allemaal te fixen. Plus niet de juiste kabel. Maar weet dat ik me redelijk kan oriënteren, waar is het noorden en waar het zuiden en wat ligt waar en dan kom je er wel. Had geen haast en wilde ook geen haast hebben. Niets op de klok doen. Niets.

Had een parkeervignet online gekocht, dan kon ik overal staan en dat was een goed besluit want ook niet hoeven nadenken over parkeerkosten en hoe dat te betalen. 

De eerste dag reed ik gewoon maar tot ik ´strandtent´zag op de borden. Er zijn er heel veel, dus keus volop. Want kon pas in de middag inchecken en leek me leuker om dan al wat gezien te hebben of eigenlijk ervaren hebben. Reed door het Texelse bos, kende die weg nog van toen ik met mijn moeder bijna 20 jaar terug op vakantie was daar, ze wees me ook op het Hummeltjespad en ik het zo´n bejaardenoord vond met toeristen allemaal in fleectruien. Nu ben ik zelf ook een Witte Oude vrouw hahah...(alleen geen enkele fleecetrui in mijn collectie) dus helemaal op mijn plek zou je zeggen.

Fijne parkeerplek achter de duinen en dan het duin over en daar was de de zee!

Had ik natuurlijk op de boot ook al gezien. Die boottocht geeft al vakantiegevoel! 

Maar hoe heerlijk was het, vond ik tenminste, dat ik op het terras zat, de lucht knalblauw en de zon vrolijk schijnend. Ik hoefde alleen maar te genieten. Rond drie uur bij hotel, toen kon ik inchecken. Auto op de parkeerplaats bij hotel gezet, maar die stond nogal vol, met aan de andere kant fietsen. Vrijwel allemaal elektrische fietsen. Fijne kamer. Lekker bed zo te voelen, ook prettige badkamer. Alles compact want was eerst een oude boerderij. 

Even ontspannen, maar toen wilde ik toch echt verder erop uit.

Besloot naar een dorp te gaan waar ik wist waar veel eettentjes waren. En niet er honderd uur over te doen om er eentje uit te kiezen. Geen perfectionisme. Gewoon uitzoeken op intuïtie en vooral op nog zon op het terras uitzoeken. De auto kon ik kwijt op een plek die niet helemaal legaal was, maar ach...leef eens gevaarlijk.

Had het oude vertrouwde gevoel van zere vinger van het snijden van mijn pizza gevoel bij het Italiaanse restaurant. En raakte even ontroerd toen ik de kerkklok hoorde. Kerk waar ik ook in de vakantie met mijn moeder heen moest. Want dat wilde mijn moeder graag. Wat ik wilde deed er niet zo toe en vooral toen ze zei dat ze niet alleen wilde gaan naar de kerk. Nou ja, dat uurtje kwam ik ook wel overheen. 

Maar alles die dagen moest lopen zoals zij dat wilde en gewend was. Ontbijten op haar tijd, de avond ervoor werd de tafel gedekt,  niet te gek hoor, elke dag ergens een kopje koffie drinken, dat doen we echt niet, naar rommelmarkten, terwijl ik al genoeg zooi heb/had, uit eten? Ze kookte altijd thuis. Dus me toen al voorgenomen nooit meer zo een vakantie door te brengen. En oh ja, de halve supermarkt meegenomen, want dat is altijd zo'n gedoe als je dan ook nog boodschappen moet doen. 

Huh...supermarkten lagen vlakbij en ik vind het altijd grappig om nieuwe dingen te zien of te ontdekken daar. Zo deed moeder dat nou eenmaal al heel lang en daar viel niet aan te tornen. Maar misschien ben ik inmiddels ook wel heel star in mijn gewoontes geworden. Niks flexibel meer.

Dus die vrijheid, van gewoon doen wat in me opkwam en niet verplicht uitstapjes hoeven doen, ieder kerkje, museum, etc, dat ervaarde ik juist als ontspannend. En dat was ook precies wat ik wilde ervaren; ontspanning.

Zo ging ik de tweede dag naar een dorpje aan de andere kant van het eiland, maar ik kreeg het daar zo benauwd (oude herinneringen en ook vast projectie) van de degelijkheid en de grote aanwezigheid van nu geen fleecetruien meer maar van die doorgestikte jasjes en fietshelmen, dus pakte de auto weer en besloot Noordelijk te rijden. Gewoon omdat ik daar zin in had en met niemand hoefde te overleggen wat we daar dan gingen doen en hoe met lunch en waar moesten we parkeren. 

Gaan en doen.

Kwam bij een dijk uit, met waarschijnlijk daarachter een mooi uitzicht op de zee (Waddenzee), maar eerst nog even gekeken bij een Vogelreservaat, gewoon omdat ik te ver was doorgereden en wilde keren. Had ik nou maar een verrekijker. Oh nee, die is uit de inboedel van mijn moeder opeens verdwenen. 

Keerde weer om en parkeerde auto op een fraai plekje en beklom de trap. Ook weer een uitkijkpunt voor strandvogels, maar nu dus aan zee en zelfs in zee een lange pier en ik waaide zowat die trap af. Moest even slikken hoe iedereen daar in paren zat of liep. Maar ja, ik hoefde dus niet te overleggen of ik nog een uur in de wind zou blijven staan en kon gaan wanneer het mij uitkwam. Ieder nadeel hep zijn voordeel.

Reed op de weg op de dijk verder want had de grote rode vuurtoren al gezien en wist dat het daar een superbreed strand was. Plus een plek om even te zitten en een lekkere kop koffie of iets te nemen. 

Genoot van het terras, het uitzicht, de vuurtoren, de zon op mijn hoofd en verder geen gedachten. Behalve toen ik dacht dat de invasie nu was begonnen als in een film die de toekomst voorspelde, want ik hoorde telkens straaljagers. Dat geluid herkende ik van vroeger want bij mijn ouderlijk huis was er vlak bij een basis voor straaljagers en regelmatig zo'n knal in de lucht als ze door de geluidsbarrière vlogen. Maar nu met al die verhalen over drones op vliegvelden en de Russische agressie, ging ik even aan mijzelf twijfelen. Dus ik vroeg of ik het goed hoorde. 

"Ja hoor, dat komt van Vlieland, daar is een basis en ze doen nu nog regelmatiger oefeningen." Aha. Ik was niet gek of toch overspannen.

Laat die gedachte maar weer los en wees blij dat je hier in vrijheid zit. Laat los...

Vrijdag: uitchecken en daarna wilde ik toch heel graag nog genieten van het zomerse gevoel en dus weer op weg naar een strandtent. Had de naam gelezen en die vond ik erg grappig. De Dikke Zeehond, dus daarheen. 

Had mazzel met een parkeerplek. De dame achter me vroeg of dit echt gewoon parkeren was en geen gehandicaptenplek. Nee, dat zijn de plekken naast ons wel, kijk maar naar het bordje. Hier staat niets, dus normale plek. (Alsof ik dagelijks hier parkeer).

Zag de strandtent liggen en nog genoeg lege plekken, want net open. Zocht een zonnige plek uit voor me, myself and I. En supersnelle bediening dus zat aan een heerlijke Latte Machiato en een punt appelgebak. 

Het terras stroomde vol met paartjes of viertallen. Voelde me heel even bekeken en alleen, maar ja...iedereen kijkt dus zo werkt dat. Ik kijk ook. 

Opeens ging het betrekken, er kwamen wolken aan en daar verdween de zon achter. Het werd niet meer zonnig, want meerdere wolken en dikkere bewolking ook. 

Toen besloot ik lekker de boot terug te nemen. Ik wist dat de boot terug op het hele uur ging. Tijd zat en anders daar gewoon wachten. Geen navigatie nodig. Honderden bordjes gaven de route zeer goed aan. Behalve bij dat dorpje waar ik zat, daar waren ze aan de weg aan het werken, maar ja...immer gerade aus aanhouden. En snappen waar je ergens bent op de kaart. 

Eerste werkdag vertrok ik in het donker. Moest mijn fietslampen aan. Dus vanavond thuis maar wat kaarsen aan voor licht. (Kon natuurlijk ook de TL-balk aanzetten, maar dat is dan direct weer heeeel fel.

Is het al weekend?

Pinkeltje

 Toen ik van de boot afkwam en door de haven reed, zag ik een huis met felgele kozijnen. En moest aan Vlasje denken. 

Zij woonde niet aan die straat, maar had wel die gele kozijnen. En dat raakte me op de een of andere manier en er pinkelde een traan weg. Beseffen hoe snel een leven voorbij kan zijn. Leef ik wel genoeg, maak ik de juiste keuzes. Mis haar wijsheid. Maar ook haar mildheid. 

Ergens bij Julianadorp was het weer droog.

Maandag, vandaag als dit gelezen wordt,  weer werken. Nul zin in. Nou ja, het reizen erheen heb ik niet zo'n trek in. Lunch al klaargemaakt - wil bewuster omgaan met wat ik eet en voor de zwakke momenten altijd iets gezonds bij me hebben, zoals tomaatjes of fruit. Mijn dochter had een zak kleine appeltjes voor de kinderen in het ziekenhuis, die zijn lekker en klein, dus die liggen nu ook hier.

En de dagen dat ik in de middag thuis ga werken, ook een lunch mee. Het is te lang om pas rond 13.30 uur iets te kunnen eten thuis. 

Ook een heerlijke pastasaus gemaakt. Alles vers. Altijd fijn om dingen te snijden en rustig de tijd te hebben om te koken. Ook met het oog op de werkweek. Kan ik wat in bakjes doen en weet ik nu al dat als ik morgenavond thuis kom, ik niet hoef na te denken over wat ik ga maken.

Ben benieuwd hoe het de nieuwe medewerkster is bevallen. Voor mijn gevoel heb ik amper de tijd gehad, doordat het management bedacht om allerlei trainingen in te plannen, om haar grondig in te werken. Maar weet ook dat als ik nog langer zou doorwerken, ik mijzelf kon opvegen. 

Dus op tijd aan de rem trekken en ook genoeg en regelmatig dagen vrij inplannen. Er zijn nu een aantal mensen die gewoon vier weken vrij hebben genomen (en gekregen; dat was voorheen alleen bij uitzondering). Dus misschien iets voor volgend jaar. Een hele lange uitrustvakantie. Als ik er dan nog werk. DV.

Gematigd lange midweek weg geweest

Blij dat ik voor mijzelf toch wel een uitstapje ( naar een Waddeneiland) heb gepland voor de laatste week.  Na lang, veel te lang nadenken, zo lang dat ik enorm van mijn eigen lummelgedrag ging balen. 

Maar ook mijn vermeende slachtoffer(van mijn eigen gedrag dus, nog erger bijna!)gedrag. Boehoe...nergens heen geweest (alweer niet). Alsof ik wil uitstralen, dat ik - zoals Brigitte Kaandorp dit soort vrouwen goed bezong - een heeeeeeeeeeeeeel zwaar leven hebt. 

Joh...hou toch op. Je kiest er toch zelf voor niets te doen??

Dus dat. Zo klaar met mijzelf. Dus wil ik iets anders, dan moet ik ook iets anders doen.

Maandag vooral bezig met wat uitzoek zaken. Zo wist ik de pincode van mijn creditcard niet meer. Of  gewoon niet. Want eigenlijk nooit gebruikt. Hahah...ook niet in hotel gebruikt. Kon gewoon pinnen na afloop. De creditcard was slechts ter garantie 

Dus in mijn administratie gezocht en zag dat ik ondertussen al een ander merk creditcard van de bank had ontvangen en al in gebruik voor diverse online zaken die alleen een creditcard accepteren en ik toen nog gebeld had over de pincode. Die zou apart worden opgestuurd en kon niet gewijzigd worden. Aha...dus wat ik in mijn hoofd had, want het zou kunnen zijn, dat klopt al niet.

Zoeken naar de opgestuurde pincode en tsjonge...in mijn administratiestukken nog OP te ruimen, zat een ongeopende brief. Ook weer opgelost, maar aan accommodatie mijn nog oude creditcardnummer doorgegeven (die had een lange geldigheidsduur), dus dat maar even rechtzetten. 

Koffertje nakijken of alles nog werkt en een enorme laag stof eraf stoffen (jaaaaaaaaaaren niet gebruikt meer dus ook al heel en veel te lang niets leuks gepland waarbij een overnachting hoort) en de code opzoeken voor het slot. Maar nogal overbodig, want ik ga niet vliegen en heb de koffer altijd bij de hand of in de kofferbak. Dus op slot hoeft niet. Wel gevonden hoor, de code.

Paar dagen nog weg geboekt dus deze week en ik hoopte wat ze daar altijd zeggen, dat het weer op het eiland altijd anders is dan op het vasteland. In de zin van beter dan. In de zin van droger. Dat de buien overwaaien. Zit dit nu ook in de regen te typen namelijk.

(Ben inmiddels weer thuis).

Dan is het zo heerlijk om even een huurauto te hebben. En wel dat grote ding (wasmand voor in de badkamer, de huidige had een gat op de hoek en begon steeds meer materiaal, gevlochten plastic stroken die spontaan afbreken te verliezen)  te kunnen halen, wat moeilijker is op een fiets. En dat dit maar weinig tijd kost. Voelt als vrijheid. 

Was op Texel. 

Had daar een hotel geboekt en dat leek me prettig, zakelijk en alles netjes geregeld. Schrijf er nog wel over, maar nu ben ik vooral even aan het landen na een hele fijne tijd. Maar een paar dagen, maar het voelt als veel langer. 

En met mijn oudste kleindochter gaat het ook steeds beter. Zo  goed, dat ze alweer fijn aan het vechten was met haar zusje toen ze weer thuis was. 

Kleindochter opgenomen in ziekenhuis

 Woensdag ging ik eindelijk iets voor mij zelf doen. Na 9 maanden weer eens naar de kapper. Een nieuwe kapper, want de kapper hiervoor knipte me zo erbarmelijk slecht en saai en zo niet wat ik liet zien hoe ik het wilde. 

Ook de kapster zelf had een stom kapsel, wat al een rode vlag zou moeten zijn. En klepte meer dan ze knipte. Of naar mij luisterde.

Enfin; deze kapper luisterde wel. En omdat het regende had ik al gezegd dat drogen dan onzin was. Maar het was droog volgens haar, ze voelde buiten of het zo was, dus toch maar drogen, dat is wat anders dan fohnen. Vond het nogal prijzig, maar was echt jarenlang een budgetkapper gewend. Het was terug op de fiets niet droog.

Niet miepen; het kon en het mag. 

Helaas kreeg ik toen ook een appje dat mijn oudste kleindochter door de huisarts naar de spoedeisende dienst van het ziekenhuis was verwezen vanwege benauwdheid. 

Ik bood aan om dan jongste uit de BSO te halen, dan hoefde mijn dochter niet te stressen of ze er wel op tijd kon zijn.

Dus direct door naar de bushalte, daar naar het station en daar de trein naar de hoofdstad gepakt. Bij haar halte eruit en dan nog de bus, die wel - heel fijn - precies voor de BSO stopt. 

Het duurde langer dan verwacht en uiteindelijk moest kleindochter opgenomen worden. Helaas was er daar geen plek, dus moest ze naar een ziekenhuis elders, buiten haar stad,  vervoerd worden. In een ambulance. In haar eentje, want mijn dochter kon haar auto daar niet laten staan, dan had ze geen vervoer. 

Ik bleef uiteraard bij jongste. Had helemaal niets bij me om te overnachten, maar ja, dan improviseren maar. 

Dus contactlens in een glaasje water gestopt. Mijn hoorapparaten zaten vrolijk thuis in de lader, want regen en naar de kapper, dat is geen goede combi. Dus die had ik thuisgelaten. Nou ja, jammer de bammer. Ik heb nooit een schone onderbroek bij me, maar dat zou zich ook wel oplossen (mijn dochter kocht een aantal onderbroeken bij de Zeeman voor me). 

In het andere ziekenhuis waren ze heel vriendelijk en lief op de kinderafdeling. Ze had een kamer alleen, want moest ook om het uur verneveld worden en dan was het protocol in dat ziekenhuis als bij isolatie. Ze had van de ambulancemensen een beertje gekregen. die ze Ted noemde. Dappere Dodo.

Maar toen ik de tweede dag langs ging leek het meer een knutselkamer, want een aardige dame had gezorgd voor knutsel en knip en plak materiaal, glitters etc. 

Zusje wilde uiteraard ook knippen en plakken. Altijd handig met al die draadjes aan het lijf van haar zus, verbonden met apparatuur die haar waarden in de gaten hielden. En bij 85 bij zuurstofgehalte ging het alarm af. 

Ze dachten dat ze vrijdag naar huis zou mogen, maar haar waarden zakten toch weer naar te laag. Dus nog weer terug naar zuurstof en regelmatiger medicatie. Zondagmiddag mocht ze pas naar huis, nadat die nacht haar waarden stabiel bleven, zonder extra zuurstof.

Lang verhaal kort; zondagavond bracht mijn dochter, met de kinderen in pyjama op de achterbank, mij naar huis of nee, de fietsenstalling bij de bus, waar ik zag dat iemand geprobeerd had mijn ketting door te zagen/knippen, maar niet gelukt. Dikke en dure ketting gelukkig. Poging mislukt. Maar laat mijn fiets daar dus liever niet in de nacht staan. Maar ja, dit was een noodgeval.

Kreeg van mijn dochter nog avondeten mee, kant en klaar. Ook fijn. Ze moest veel heen en weer rijden en parkeren is ook niet gratis bij een ziekenhuis. Stelde voor dat ik de parkeerkosten betaalde. Nee, hoeft niet; zijn haar kinderen. Ja, maar jij bent MIJN kind! Nee hoeft niet. Ook benzine betalen toen ze ging tanken hoefde ook niet toen ik al bij de pomp stond met mijn betaalpas in de hand. Hoeft niet.

Maar was wel klaar met alles aan het eind. Blij dat ik er voor dochter kon zijn, haar ex was niet in Nederland want met vakantie. Dus alles kwam op haar schouders terecht. Ze doet het heel goed, meer dan goed, maar ik zie ook wel dat het soms wat veel is. 

Plus dat het gedrag van jongste af en toe me deed verlangen naar behang. Om haar achter te kunnen plakken. 

Heel dik behang graag! 

Combinatie met rotweer dus weinig optie om lekker lang buiten te spelen, plus speeltuin vol met etterjes op fatbikes en haar tabletverslaving (hahah), want zo kon ze samen met zusje spelen. Plus dat de hele straat bij hen openligt. Er wordt al maanden aan het riool gewerkt, dus overal zand. 

Moest, toen ze in het ziekenhuis het omeletje van haar zusje opat, iedere ochtend een plat ei maken. (Gebakken ei dus of in de vorm van een omelet).  Geen brood erbij, maar alleen ei. Viel me nog mee dat ze geen Latte machiato bliefde, waar ze altijd over zong. Mi amore!

Nee oma, wassen hoeft niet hoor van Mama. En haar borstelen ook liever niet. Allemaal wel gedaan, hoort er gewoon bij lijkt me. Tandenpoetsen idem. Dat hoefde ook echt niet van Mama. Hahaha...daar trappen wij niet in. 

Bijna vijf en ze denkt dat ze net zo oud als haar zus is, die ruim acht, bijna negen is. 

Ik ga nu vooral even bijkomen en volwassen dingen doen. De was. Stoel afbeitsen en alles wat ik verder zou willen is geen tijd meer voor. Noch energie. 

Wel dankbaar dat ik het kon doen, maar man man man heel vermoeiend, want altijd aan moeten staan en ook bezorgd uiteraard over de gezondheid van kleindochter. Mi amore.

Zat ik normaal in tranen in het ziekenhuis. Nu komt er niets. Niets, nog geen pinkeltje. 

Onvergetelijk

 

Most people quickly forget car types, brand names, and who could throw a Frisbee, Cellie, but forever remember the broadly smiling, animal talking, tree hugging eccentrics they befriended. Go for the latter. Putting the "U" in Unforgettable,   The Universe

Zon, zon en zon

Werd veel te vroeg wakker en begon maar aan een volgende online leesboek. Een thriller. Daar slaap je zo lekker weer bij in. Uiteindelijk wel, maar had al gezien dat de zon opkwam. Dus wist wel hoe laat het ongeveer was. Rare tik. 

Mijn hoofd zit vol snot en hoesten is er ook nog bijgekomen. Olé!

Dus eerst maar lekker douchen, dan voel ik me altijd frisser.

Toen ik de zon zag, wist ik dat ik in ieder geval even lekker kon genieten van een bak verse koffie en ontbijt buiten. Want  - hoe lang zou dat nog zo maar kunnen? Misschien morgen weer geheel ander weer.

Pluk de dag.

En goed voor het snothoofd.

Alsof nu pas de algehele moeheid van werk indaalt. Heb ook nu geen behoefte aan naar plekken te gaan waar het heel druk is. Weet dat het Monumentendagen zijn, maar voel me momenteel zelf een monument, in de steigers. Laat me maar. Weinig zin in plukken. 

Laat me dan maar de kleine dingen waarderen. (Reik het vergrootglas eens aan!).

Alweer slecht geslapen en snothoofd. Alhoewel er geen regen was voorspeld, fietste ik toch door de regen om o.a. mijn oud papier weg te gooien. 

Alle bakken vol met karton en dozen. Alle bakken hier in de buurt. Dus nam het maar weer mee naar huis. Komt wel een andere dag. 

Regen, regen en nog meer regen

Blij dat ik donderdagavond de klikko al bij het verzamelpunt had gezet, want het regent hier al de hele ochtend. En hard ook. Was vroeg wakker, werktijd wekkertijd, maar met dat geluid op de schuine ramen, totaal geen zin om energiek uit bed te springen.

Nou, dan niet.

Maar toch wel redelijk op tijd eruit, rustig douchen. Er hoeft niets, dus hoef me niet door mijzelf en ``Ik moet wat leuks doen` laten opjagen. Of gewoon íets moeten. 

Laat

Los

Donderdagavond grappige uitzending van de reünie van B&B vol liefde. Of mijn voorspelling wie er met een partner zou eindigen uitkwam. 

Maar ja, wat weet ik er nou van. 

Al zo lang geen partner meer. Ook niet meer op zoek naar. Kijk ook niet om mij heen hiervoor. Er wordt ook nul naar mij gekeken schat ik in. Denk dat ik gewoon het moet doen met hoe het nu is. Alleen, beetje lullen tegen mijn beeldscherm en dat is het dan wel. Ben geen geschikt partnermateriaal. Misschien kan ik me nog aanmelden bij een klooster. Non de jus!

Oh ja, ben wel heel goed in de was doen. En dat doet eigenlijk de wasmachine. Goed in de was ophangen dan. Dat wel. 

Wat een kwaliteit.

Tussen de buien door in de middag even snel mijn schoon gestoomde herfstdekbed ophalen. Gewoon goed proppen dan past het nog in mijn fietstas. Plus wat kleine boodschapjes gedaan, maar minimaal wat ik nodig heb (of denk nodig te hebben). Lekker droog weer terug. Enig uitje! Enig! Genoten.

Dekbed boven achter het luik opgeruimd, tot het nodig is. Nu nog zomerdekbed in gebruik. 

Droomde een bijzondere droom over mijn bewind-broer. Weet dat ik ook  al eerder droomde over de aankondiging dat de recent overleden man dood was. Nu is dat niet zo bijzonder bij een man van 87 met een broze gezondheid, dus ik zou er geen beroep van maken, dromenuitlegger.

Maar het klopt altijd. Nu ging broer niet dood in de droom, maar had wat te verbergen. Goh...

Ondertussen ook maar een klein tripje naar een wadden-eiland geboekt. Want ik baalde zo van mijn lamlendigheid. Een thuis/vakantie. Alweer. Te laat, te stom, te sloom.

Dus:

Ga

Wat

Doen.

Of in ieder geval verzinnen.

Niemand regelt dat voor je, moet je echt zelf gaan doen. Pak de regie: Hup......zoeken heb ik al gedaan, nu alleen nog op de knop boeken klikken. Gedaan. En niet sneu in een één-persoonsbed, maar graag comfortabel slapen. Dat gun ik mijzelf. 

Vooral iets waar ik blij van gaat worden. En alleen het tripje met de boot is altijd al een vakantiegevoel. Hahah...wat zeg ik; dat gevoel krijg ik al op de pont in Amsterdam. Niks gewend he en dus snel tevreden.

Maar nu ben ik wel tevreden. Wat zeg ik; heel tevreden, want niet alleen maar lamenteren, maar in actie gekomen. Zelluf gedaan.

Iets om naar uit te kijken. Maar voel het nog niet helemaal. Dat moet nog komen denk ik. 

Al werd ik vanochtend wel wakker met een verkoudheid. Dat is minder fijn. Maar wel gewend aan een vol hoofd. 

Luister naar het boek wat als aanrader bij Bertiebo stond; Zachtop Lachen. Zo mooi en ook zo herkenbaar wat haar overlevingsstrategie is. Met zwarte humor geschreven. Dat ligt me wel. Later op de dag lees ik het boek, want het luisterboek gaat me te traag. 

Moet ik zowaar er ook even van huilen. En dat kan ik al tijdenlang niet meer. Een snik op de begrafenis vorige week, maar meer kwam er niet uit. 

Ook zij maakt tijdens therapiesessies omtrekkende bewegingen. Om maar niet te hoeven praten en vooral niet te hoeven voelen. 

Nu bezig de tuinkast opnieuw in te ruimen. Rustig aan. Hoeft niet in 10 minuten af. Mijn tempo. Mijn kast, mijn huis. En hij staat scheef, dus ook even beter doen. Met een waterpas. Dan is het echt recht en niet op het (schele) oog. 

Snothoofd mag snel weer over gaan. Waarom nou net als ik vrij ben? Hoesten ook nog erbij. Bah. Baal hier wel een beetje van. 

Vroeg naar bed dan maar. 

Tamelijk zoet

De film was prettig, maar ik vond ´m wel wat lang. Alsof iedereen nog even langs moest komen voor een allerlaatste keer. Nu had ik het wel gezien. Klaar. Opperdepop is het verhaal. En de allerleukste speelde niet meer mee. Want overleden in het echt. 

Op de heenweg begon het al te regenen, maar ik wist dat ik maar drie stappen hoefde te doen en ik was al in de bioscoop vanuit de bus. Terug ook regen, steeds harder en onweer in de buurt, dus maar even bij aankomst bij het bushokje gewacht, wat ook een voorkant heeft, dus stond redelijk beschut tot de bui eventjes minderde in intensiteit. Toen snel huiswaarts en daar de geleegde Groene bak opgehaald.  

En nog even 20 liter uit de regenton getapt x 2, want er komt nog veel meer neerslag. 

Genoot enorm van vooral de kostuums. Driehonderd jaar geleden had ik veel interesse in kostuumhistorie en ik weet nog steeds wat voor soort jurken bij welke periode horen. Doen ze dat fout in films en series dan kan ik me aan dat soort details storen. 

Bij deze film niet. Goed nagedacht over zaken en kennelijk ook een groot genoeg budget. 

Fijn om een paar uur even geheel ergens anders te zijn met je hoofd. Lijf bungelt er dan wel achteraan. In de relaxstoel van de bioscoop.

Heerlijk dat er even geen verplichte nummertjes - werken en op tijd opstaan - zijn. Ben al dingen - jahaaaaa  superlaat uiteraard - aan het opzoeken om te bekijken, te doen. 

Weinig. Loop voor niet veel warm. 

Meer. 

Hoop alleen dat het niet twee weken lang regent. Maar zo te zien wel. 

Vagijn met Peren!

Zoet

Mijn bioscoop-reservering net maar omgezet naar eentje in de late ochtend, want ik zie dat het hier in de middag gaat regenen en misschien ook wel onweren en precies zo rond einde filmtijd. Geen zin in nattigheid. Dus dat als eerste gedaan. Nog plek zat. De ochtenden zijn niet zo populair en ik geniet juist van weinig mensengeritsel om me heen dan.

Oppassen bij mijn dochter was gezellig maar wel anders als je op een schooldag er bent. Eerst uit de BSO halen. De bus van het station stopt voor de deur van de school, dus direct daar de dames ophalen. Ze waren in de gymzaal, lekker aan het sporten. Voelde mij daar inderdaad een witte oude vrouw.

Ze lieten met even zien dat in de kleedkamer ook een wc was en waar ze beneden hun rugzakken hebben. En her en der een vestje. Oh ja...moet ook mee.

Zag hun fietsen al aan het fietsenrek staan. Met een dik slot. Daarvan had de oudste de sleutel bij zich. Was lastig openmaken, dus of Oma dat even wilde fixen. Tsja..ik moet elke dag mijn fiets aan een dik slot vastleggen, dus kom maar door. Daarna naar een speeltuintje, bij hun achter, die nu ook eindelijk gebruiksklaar is (er wordt heel veel gebouwd in hun wijk, dus veel bakfietsen te zien nu ook). De oudste wilde vooral rondjes fietsen, de jongste schommelen en bloemetjes plukken. 

Ik moest nog eten voor ons koken, maar alles stond al klaar en er was ook lekkere kip in de koelkast al kant en klaar dus alleen opwarmen. Was een bijna Nederlandse maaltijd, een AVG-tje en ze smulden ervan. Daarna wilden ze nog even spelen, terwijl ik alles opruimde en in de vaatwasser zette.

Wilde ze op een redelijke tijd in bed hebben, want morgen weer schooldag, maar van mama mochten ze toch echt heeeeeel laat naar bed. Als het al donker is. De zon ging rond 08.05 uur onder en dan is het snel donker, dus prima tijd. Of ze op het balkon mochten spelen? 

Hun moeder had het gezellig gemaakt, een beetje aangekleed, dus ook prima. Hun kamers komen uit op het balkon. 

Dat ik eerst de jongste in bed deed vond ze niet leuk. Waarom?? Is niet eerlijk... Ja, lieverd, jouw zus is vier jaar ouder, dus zo gaat dat. 

Verhaaltje voorgelezen met een muziekje erbij via de QR code. Maar nee, ze had geen zin om te slapen. Stom. Knuffeldekentje erbij. Dat was al beter. Ze heeft haar slaap nodig; het zijn drukke dagen nieuw op de basisschool. Zo schattig; ze kan al lezen zei ze en schrijven ook natuurlijk. Oudste zus kijkt ze veel vanaf en ze is een slimme dame, dus schat in dat ze snel gaat. Maar dat komt vanzelf goed. Het is geen wedstrijd.

Na 5 minuten stond ze weer in de huiskamer. Wanneer ging haar zus naar bed? En ze was bang (niet echt hoor, maar onthouden dat dit werkt om je zin te krijgen). De oudste ook naar bed gebracht, maar toen wilde de jongste bij haar in bed. En ze wilde weten wanneer hun moeder kwam en konden ze even bellen. Allemaal niet gedaan, want ik wist dat ze snel zo komen en de dames juist overstuur raken door te bellen. Dat dit iedere keer dan nodig is. En ook leren dat Nee ook een antwoord is. 

Als jullie maar gaan slapen. Gezellig bij elkaar dus. En de jongste viel al bijna in slaap met haar knuffeldekentje in haar armen. Oudste zapte nog door mijn foto's en toen kwam mijn dochter al thuis, toen de jongste al lekker lag te slapen.

Zag op de app dat ik de bus naar het station nog kon halen. Dan zou ik met een uurtje thuis kunnen zijn. Dus nam afscheid en liep snel naar de halte. Bus kwam niet. Duurde maar en duurde maar dus maar door het park naar de tramhalte gelopen, want wachten een half uur tot de volgende misschien zou komen; geen zin an. Daar gaat altijd wel iets. Gelukkig wist ik de weg. Maar een stuk later thuis dan de planning. Trein sloot goed aan en besloot door te rijden tot mijn woonplaats, want nul zin over een winderig terrein te lopen en ook daar kon ik een aansluitende streekbus pakken en uiteindelijk weer prima, want geen werkdag morgen Dus miep niet zo! Ok...miep een beetje als ik weet dat het met de auto maar 20 minuten rijden is. Alleen nu dan nul parkeerplekken daar vanwege de verbouwing van het riool. 

Nu lekkere koffie en ontbijten. En dan de aflevering van B&B vol liefde bekijken van gisterenavond. De groenbak al aan de weg gezet. Zit bijna niks in, maar goed....doe nou maar. Leeg is leeg. 

En daarna heerlijk als uitje naar de bioscoop. 

Weet nu al dat ik de Oude Lady enorm ga missen en haar rake opmerkingen. Dus hoop niet een te zoetige verhaallijn. 

Veel reacties!

 Wat veel reacties op mijn vorige bericht. 

Fijn vind ik dat. En dankbaar dat ik gelezen (en gezien) wordt, maar ook dat er meegedacht wordt. Volop zelfs. Beetje beduusd van ook. Dank dank dank!!!

Image by Pete Linforth from Pixabay

Ben niet impulsief, ik wik en weeg en weet ook dat ik heel graag niet meer met financiële schaarste te maken krijg.

Geen erfenissen op komst, ook de kans dat ik een loterij win is nihil (moet je ook eerst nog MEEdoen), dus hier moet ik het mee doen.

Neem alle opmerkingen mee in mijn overwegingen, maar inderdaad het weten dat ik niet nog twee jaar verplicht hoef door te werken omdat er dan een financieel ravijn is, is bevrijdend.

Pensioenopbouw is bijna niets, heb nog wel een opgebouwd potje ergens staat wat ook uitkeert als ik de pensioengerechtigde leeftijd bereik; daar moet ik ook berekeningen op los laten. Maar heb dus geen pensioen wat eerder kan beginnen (is een tientje per maand riant?). Geen eigen woning. Nada de noppes op dat front. 

Plus dat ik ook al bezig was in mijn overwegingen mee te nemen om op een alternatieve manier inkomen te verwerven. Of toch gewoon ergens gaan werken. Het hebben van opties gaf direct lucht. In plaats van ik MOET nog twee jaar.

Ben zo blij dat ik vakantie heb als een topmanager langs komt voor één van zijn geheel holle motivatiepraatjes. 

Wij zijn altijd toppers (of nog erger) toppertjes!

Bewondering voor wat wij doen.

Ga vooral zo door.

Diverse malen al structurele veranderingen voor ons aangeboden, of nee, de hoop op...de wens voor. Maar ja...dat kost tijd, de markt is moeilijk bla die bla die bla die bla.

We drinken een glas, hij deed een plas en alles blijft zoals het was.

Ga straks lekker oppassen op mijn kleindochters bij hen thuis. Ophalen uit de BSO en gewoon een dagje meemaken in hun eigen omgeving. Niet te betalen rijkdom.  

Voor morgen ook maar direct een bioscoopje gereserveerd. Lekker overdag, nog lege stoelen zat. Heerlijk!

Even hoeft er niets. Maar snap wel dat ik wel wat dingen moet gaan plannen, waar ik plezier uithaal. Auto huren is daar eentje van. 

Nogmaals, dank voor het lezen en meedenken.

Er is altijd een keuze mogelijk

Door te gaan rekenen of ik zonder salaris zou kunnen rondkomen, er van uitgaand dat ik geen recht op een uitkering heb als ik zelf opstap en door na te gaan rekenen wat dit voor de opbouw van mijn ieniemini pensioen betekent krijg ik veel meer lucht.

Mijn spaargeld is tegen de tijd dat ik AOW krijg helemaal op. Er is nul ruimte om extra dingen te doen, het plan voor een kleine auto ook niet,  maar het zou kunnen. Ik ben immers ook al gewend om met een laag inkomen om te gaan. Ik zou ook een jaar vroeger kunnen stoppen. Of anderhalf jaar. 

Ik heb dus altijd de keus om op te stappen. 

Altijd.

Ik 

hoef

dit 

niet 

te 

blijven

ondergaan.

Nu alleen nog even berekenen hoe het met de pensioenpot is. En uiteraard aan Boven vragen of ik uberhaupt die pensioenleeftijd ga halen, want garantie tot op de hoek uiteraard. 

Maken ze het te gek, te bont...dan kan ik gewoon zeggen: doei!!!!!!  Uiteraard kan ik dat altijd al, maar ik ben er het type niet naar om zo maar, zonder goed na te denken en na te rekenen in het diepe te springen. 

En dat is iets waar men beslist niet op rekent. Dat ik zomaar kan opstappen.

Wat zeg ik; ik tot voor kort zelf ook niet. 

Maar teveel collega's zie ik omvallen en zijn ze omgevallen dan maken ze allemaal - hoe toevallig - de keus om ontslag te nemen. 

Daar zit wel enige dwang vanuit het bedrijf achter  heb ik een vermoeden. Omdat ik dit te vaak heb zien gebeuren. Mensen die zo murw waren, op en klaar met alles. Zelf opgezegd. In plaats van rustig uitzieken en weer rustig kunnen terugkomen in hun vak. Hun vak waar hun hart naar uitging, maar meer een soort van administratieve baan werd. Met vooral veel dossiers tijdig afronden, dan kan er een factuur bij de opdrachtgever worden ingediend. En ja hoor; maandtarget alweer gehaald. 

De aandeelhouders doen weer een dansje. Aandeel nog meer waard geworden en dus dikke vette winst plus hun bonus. 

Wij = niks extra

Clienten = niks extra qua tijd en aandacht en nazorg.

Image by Pete Linforth from Pixabay

Nu nog één werkdag doorstaan en dan wat weken vrij. Die laatste werkdag is schat ik in zeer druk, want wederom inwerken en vandaag mailde ik dat de nieuwe geen toegang heeft via mijn inlogcode, want er is een tweetraps inlog, via die fijne authorisatie app. Al maanden bekend en toch onderneemt degene die dat kan en zou moeten helemaal niets. 

Dus ben bang dat ze op dag 2 al met de handen in het haar zit. 

Mij niet bellen!

Dus als mij gevraagd wordt wat ik ga doen, dan ben ik die weken in het Buitenland. Verweghistan. Zonder wifi.

Gewichtshefster/Sterke vrouw

Zondag afgesproken met mijn dochter. We zouden de switch van auto´s in de garage doen waar ik de auto had opgehaald en zij reed verder die dag. Haar eigen auto stond op de personeelsplek.

Had in de ochtend toch nog even een rustig moment gehad, door heel bewust te ontbijten in de tuin en te genieten van alles wat er wel is. 

Daarna heb ik mijn oude topper in een bak voor oude kleding etc gedropt. Dan is een auto fijn, daar gooi je zo´n groot pakket in zonder te hoeven nadenken of het niet uit je fietstassen valt. Paar boodschappen gehaald.

Dus rustig ontbijt, stuk krant gelezen en vooral in de wetenschap dat er straks nog maar TWEE werkdagen staan. 

Mijn dochter moest bij een vriendin juist een topper ophalen. Die in de auto gepropt. Auto redelijk vol. Naar haar huis gebracht. Helaas kon ze al sinds mei niet meer voor de deur parkeren, want er wordt aan de riolering gewerkt. 

Daarna reed ze ons naar de Ikea en ze had, zoals ik haar ken, al gekeken of er voorraad was en waar die dan lag, dus niet de hele winkel door. 

Wel even wat drinken en vega-balletjes gegeten. De kinderen wilden eigenlijk  gewoon water hebben en dat had ik nog wel in de tas (we zaten al aan tafel en geen zin om weer in de rij te gaan staan). Ook weer opgelost. Daarna direct door naar het magazijn en bureaubouwpakket opgehaald. 27 kilo schoon aan de haak.

Was al zwaar om op de kar te gooien. Dan nog in de auto en daarna nog 3 trappen op. Dat deed zij allemaal. Krachttraining heeft ze niet voor niets gedaan al wat jaren. Maar is gewoon ook dood gewicht en een groot onhandig pakket, dus lastig. Maar ze is gewend om dingen alleen te moeten fixen en ook dit lukte haar. Aan mij had ze niets; meer onhandig met zijn tweeën dat te doen vond ze. Onhandig ook vooral omdat ze dus niet voor de deur kon parkeren.

Enfin, daarna had ze nog afgesproken met de kinderen naar een speeltuin te gaan. Enige ouderwetse Speeltuinvereniging in de hoofdstad. Een paradijs voor kinderen en voor de ouders bankjes om te zitten en een klein terrasje. Heel leuk. Kinderen die gewoon spelen, buiten.

Daarna bij de IJshoeve een heerlijk ijsje, waarvoor we in een zeeeeeer lange rij moesten staan. Het voelde als vakantie. Heerlijk weer en af en toe sacherijnige kinderen, maar dat is vrij normaal. Maar vooral veel lachen, spelen en simpelweg genieten. 

Daarna bracht ze me thuis, reed door naar de garage om de auto in te leveren en met haar eigen auto weer huiswaarts te rijden. 

Uitvaart

 Had al de app voor parkeren bij de Rabobank voorbereid. Maar alweer kon ik er niet mee uit de voeten, toen ik aangaf op te zoeken dat ik bij mijn ouders voormalige huis voor de deur stond. Nou ja...zo geen zin om een parkeerbon te krijgen, dus maar even stukje doorgereden waar ik wist dat het nog gratis is het parkeren en daar de auto neergezet.

Dat maakte dat ik al ietsje later was dan mijn ETA.

Toen bleef mijn keycord met mijn huissleutels aan mijn oorbellen haken. En minihaakje in een keycord en ik kreeg het niet in één keertje losgehaakt. Ook niet in twee keer. Drie keer ook niet. Dus toch maar geduldig blijven en kijken hoe ik het kon onthaken. De tijd in de gaten houdend.

Was ruim op tijd bij de kerk gelukkig, maar haat te laat komen. 

Had ook maar een kleinere nette tas meegenomen, alleen geschikt voor wat lichte spullen nodig in de kerkdienst.

Ook nadenken dus of daar alles inzit. Jahaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Mooie dienst,  maar ik vond de dominee nogal langdradig. Of ik ben gewoon niet meer gewend naar preken te luisteren. Keek uit mijn ooghoeken wel of ik misschien nog mijn Steelzus zag, maar ze was er niet. Zelfs nagedacht of ik haar een lift zou willen en vooral kunnen geven naar de begraafplaats. Besloten dat ik dat wel zou doen. Want het gaat niet om ons vandaag.

Maar ik hoefde daar dus niet verder op te handelen. Ze was afwezig. Ze is jarenlang vriendinnen geweest met één van de dochters, zaten bij elkaar op school. Tot ze ook met haar ruzie of onmin kreeg. 

Van te voren al waterproof mascara opgedaan. De Pandalook staat me niet echt. En alweer; dit leidt af.

Na de dienst weer naar de auto en naar het kerkhof gereden. Geen navigatie nodig. Bekende route.  

Heel fraai kerkhof. Veel oude hoge bomen. Letterlijk een rusthof.

We verzamelden en liepen achter de familie en de kist naar de uitgekozen plek. Daar wederom een kort woord van de dominee en het Onze Vader. Nog een laatste afscheid bij de kist die al neergelaten was in het graf en daarna een hoe raar het ook klinkt, een gezellig samenzijn. Verder behalve de familie, kende niemand mij, voelde mij heel even eenzaam, maar ook toen moest ik mijzelf corrigeren; het draait niet om mij vandaag.

Wilde nog even naar het graf van mijn vader en Opa en Oma, maar ik liep verkeerd, dus besloot ze de groeten te doen en naar de bijeenkomst te lopen. Wilde ook daar niet te laat aankomen, maar iedereen zat al aan tafeltjes met koffie en een broodje.

Daarna nog een bezoekje aan mijn moeder die aan de andere kant van de stad in het verpleeghuis zit. 

Mijn Scandinavische broer vroeg of we even konden face/timen, dan kon hij ook met mijn moeder live praten. 

Liet haar de liturgie zien van de dienst na eerst voorzichtig te hebben verteld dat de man van haar beste vriendin overleden is. Ze vertelde dat ze wist dat hij steeds brozer werd en hij nu dan rust heeft. 

In het moment was het goed. Later was het al  wegge/ebt die herinnering aan wat ik zojuist had verteld. 

Grappig dat ze ook altijd claimt dat ze nooit iemand ziet. Van diezelfde broer hoorde ik dat in de ochtend Incestbroer er was en hij dacht ook Steelzus. 

Daarna huiswaarts, gelukkig stond de file de andere kant op. Doorgereden naar tuincentrum. Was nog net open dus even snelllllllll. Maar dat vind ik eigenlijk niet prettig. Haasten. Ze gingen al bijna dicht. En de Kerstafdeling was in de maak zag ik. 

Daarna naar huis, spullen thuis gebracht en naar een supermarkt ietsje verder weg. En nu wel klaar en moe. 

Las dat Max Verstappen op pole morgen begint. Wat goed!!!

Op mijn huurauto zit een parkeersticker van de F1 van Zandvoort voor Formule 1 personeel van een bepaald bekend raceteam. Leuk!!! 

Op tijd naar bed, want morgen met dochter en kleinkinderen een bureautje halen bij de Ikea. Zucht. Hoop dat ze al weet waar het staat in het magazijn, dan kunnen we direct door naar Start. 

Italiaans

Kreeg een Italiaanse bolide mee in een fraaie kleur groen. Smaragdgroen. Moest even kijken waar alles zat en de bestuurdersstoel moest je elektronisch bedienen om naar voren of achter of omhoog te schuiven. Automaat, dus dat is helemaal handig en parkeren een eitje. 

Om even wat anders te doen naar de kust rijden en de zon in de zee zien zakken. Kan nog net, want hij zakt steeds vroeger in de zee. 

Weet niet of ik veel tijd en zin heb om nog wat te schrijven de rest van het weekend, maar genoot enorm van het autoritje.

En van het zien zinken in de zee en toen ik me omdraaide om naar de auto te lopen een enorm grote bijna volle laaghangende maan.

Cadeautjes.

Nog drie

 Drie werkdagen te gaan nog. En dan even vrij. Fijn vooruitzicht.

Afbeelding van Kjrstie via Pixabay

Volgens de Nieuwe Manager moeten er veel dingen anders, maar of hij dat voor elkaar krijgt in een organisatie die veelvuldig liefst alles hetzelfde blijft doen, dat moet de toekomst uitwijzen.

Maar niet mijn circus en zeker niet mijn apen.

En over drie werkdagen helemaal niet meer. 

Heb een huurauto geregeld om dit weekend naar die begrafenis te kunnen. Want nul vertrouwen in de trein en bovendien is er na de kerkdienst de begrafenis op het kerkhof en dat is een stukje rijden. Lopen is echt te ver, dus dan is dit praktischer. 

Drukke werkdag. Maar ja, niets nieuws. Sneeuwvlokje had - pas bij navragen - lekker de stekker ergens uitgetrokken, want anders zagen ze alles op het grote scherm... - dus kon ik mijn eerste ergernis alweer vroeg in de ochtend ervaren. 

Dat je ook op een andere manier ervoor kan zorgen dat niet alles van je laptopschermpje op een groot scherm komt. Goh?? Oh ja? 

En waarom communiceer je dan niet dat je ergens met je tengels aangezeten hebt!

Klinkt wel alsof ik aan vakantie toe ben he?

Afscheid

Administratie bijgewerkt. Altijd fijn dat ik alles kan betalen en dan ook nog gewoon geld heb om boodschappen te doen. 

Pensioendingen aan het regelen. Want ook ik moet doorwerken voor mijn AOW tot 67 jaar. En ben aan het rekenen hoe dat zit als ik geen inkomen heb. 

Lag een kaart in de brievenbus en van de buitenkant kon ik de boodschap al lezen. Iemand overleden. De man van de beste vriendin van mijn moeder. Hij verbleef al een tijd in een verpleeghuis en zijn gezondheid was broos geworden. Verschillende keren een delier gehad door hoge koorts of een ontsteking. 

Ga naar zijn afscheid. In de kerk waar mijn ouders altijd kerkten, aan het einde van hun straat. Als ik daar recent nog langskwam bedacht ik dat de laatste keer dat ik daar binnenkom waarschijnlijk voor het afscheid van mijn moeder zal zijn. En hoe dat dan is, met de huidige scheur in de familierelaties.

De begrafenis voor mijn vader konden we nog in redelijke harmonie goed regelen. 

Denk dat in die kerk zitten allerlei emoties gaan oproepen. Of misschien dat steelzus er ook wel is. 

Maar goed; dus dit weekend richting geboortestad. Er zijn voor de vriendin van mijn moeder en haar gezin.