Anti-uitsteldag actieplan!

Volgens mijn goeroe, Flylady, is het vandaag altijd anti-uitsteldag.

Doe vandaag dus iets wat je al een tijdje uitstelt. Dat kan iets strijken, iets weggooien, sporten...nou ja..alles wat je voor je uitschuift.

Vandaag begonnen met een rondje zwemmen. Direct uit bed de badkleding aan, tas pakken en hoppa...naar het gemeentelijke zwembad. Voelt iedere keer weer lekker, dus waarom doe ik het te weinig???

Vanmiddag was het hier heerlijk zonnig en dat was een verademing vergeleken met de rest van de week waar het enorm regende in dit gedeelte van het land. Geen weer om lekker te fietsen, maar vandaag dus wel. Heerlijk! Rondje door de polder gedaan.  Daarna wat boodschappen gehaald, administratie op orde gemaakt, wat mensen in mijn netwerk gebeld en zelf maar gebeld naar de man die me al drie keer verzette voor een sollicitatiegesprek en telkens vergat om een nieuwe afspraak te maken. Wat een pro-actieve indruk  :)

Ook nog nagekeken waar ik wel een beetje de bibbers voor heb; mijn te verwachten pensioen. Even inloggen met je digiD en je weet waar en wat.
Er zit een knop op de site waar je ook netto bedragen (indicatie natuurlijk....) kan zien en pffff...dat viel me reuze mee! Ik was echt al jarenbang dat ik naar bijstandsniveau zou zakken, maar heb kennelijk toch her en der wat opbouw gedaan. Ook nog ergens een soort van spaarpotje via een verzekering, dus ook nog maar eens met mijn accountant gaan praten.

Ik ben bewindvoerder van mijn vader en als ik zie wat hij heeft opgebouwd, waar hij en mijn moeder nu van zouden moeten genieten is dat niet slecht. Meer dan ik netto verdiende met werken! Ik weet natuurlijk dat er minder belasting wordt ingehouden dus het is een scheef beeld, maar ik dacht altijd dat ik zo'n royaal bedrag zelf nooit zou krijgen...
Helaas kan mijn vader niet meer bewust genieten van zijn pensioengeld omdat hij Alzheimer heeft, maar ik blijf mijn moeder maar erop wijzen dat ze het goed heeft. En nog steeds is ze niet echt a spending queen. Behalve dan op gebied van kleding bij postorderbedrijven..Man...wat een kasten vol kleding heeft ze! Wel alles heel lang bewaard, maar ook regelmatig aanvullingen. Mijn halve roede met kleding steekt daar schraal bij af. Maar goed; niet zeiken; dat is mijn keus!

Maar; eindelijk inzage hebben in wat te verwachten qua pensioen en de bedragen zien geeft rust. Kan ik afstappen van het idee dat ik een pensioenravijn heb. Nou ja...misschien wel als ik nooit meer aan de bak kom, maar relativeer ook dat; het is pas vanaf augustus dat ik geen betaald werk heb!

De maand oktober is bijna over; heb wel meer uitgegeven dat mijn normale budget, maar kan het verklaren (verjaardag, dieetkosten). Ook dat geeft rust. Weten waar je geld blijft, waar je kan bijsturen.

En behalve rust vind ik het een sport om leuke gratis aanbiedingen te vinden. Nu ligt er de komende vier weken de VPRO gids gratis op de mat.  Leuk leesvoer.

Nu nog even een partner met een pensioen en een Quote500 melding vinden en dan is mijn actieplan klaar!

De rijkste Nederlanders

Hier vindt u alles over de Nederlandse miljonairs. Top 5 Quote 500 2011 1. Erik Brenninkmeijer en familie: €22 miljard 2. Charlene de Carvalho-Heineken: €5 miljard 3. Martijn van der Vorm en familie: €4,8 miljard 4. Frits Goldschmeding: €2,2 miljard 5. Wijnand Pon: €1,8 miljard De rijkste Nederlanders

Hé...ik kan het nog steeds!

Gisteren merkte ik dat ik nog steeds in staat ben om veel te eten. In de vorm van een eetbui.

Het was een drukke dag, veel afspraken, veel heen en weer gereis en ik ben daardoor een beetje mijn vaste ritme kwijtgeraakt. In de avond was mijn dochter uit eten en ik heb toen bij de supermarkt veeeeel vreetdingen gehaald en direct opgegeten. Allemaal koolhydraten, suikers, zoute hartige smaken....en was het lekker??

Het was lekker, maar ik eet dan als een hongerige wolf. Alsof er elk moment een andere wolf mijn portie op komt eisen. En natuurlijk het risico op betrapt worden.... Door de mand vallen als iemand die niet volhoudt, niet doorgaat..etc etc.. Haphaphap...schrok schrok schrok...meer meer meer....en stoppen ermee! Genoeg! Onthouden om zo direct de restanten weg te donderen....kom ik ook niet in de verleiding!



Dat is waarschijnlijk de winst. Ik kan stoppen en voel mezelf geen loser, sukkel, of wat dan ook, maar gewoon een mens, die vandaag de draad weer oppakt.

Wat een zonnige dag vandaag. Lekker de bladeren uit de voortuin opgeveegd (kan ik zo direct weer doen...één keer waaien en je werk is verdubbeld), boodschappen gedaan, wasje gedraaid, opgehangen, de krant doorgebladerd, de bloemen van mijn dochter opnieuw in schoon water gezet en nu tijd voor blogland.

Deze week een inspirerende netwerkmeeting. We willen veel en meer en moeten goed nadenken over de vorm en de uitvoering. Zaten we te vergaderen in een historisch museumpand in een mooie stad hier in de buurt. Wat kom ik door mijn werkeloosheid leuke en interessante mensen tegen! En wat is het goed voor mij om de tijd te nemen wat ik allemaal kan en wil.

En te beseffen dat morgen de wereld er weer compleet anders uitkan zien. Zo maakte zoonlief deze week alweer een overlijden van een vliegkameraad mee, on the job. Jong, ambitieus en een leuk mens. Dood!
Lees ik de aangekondigde dood van een bekende schrijfster. Ook zij wilde nog zoveel..

Dus leef dat leven van je droomwensen...Wacht niet af! Nu doen. Nu genieten. Nu voelen.

Werk, weirdo's en thuisfront

Terwijl mijn dochter even een hazenslaapje doet, kan ik snel een blogje schrijven.

Wat gaat het allemaal goed met haar. Morgen naar het ziekenhuis om hechtingen te laten verwijderen. Ze kan en doet gewoon alles zelf.  Douchen aankleden en een loopje in de buurt en af en toe een lunch met een vriendin. Gaat echt - naar mijn mening - supergoed. Wel denk ik dat ze best een beetje mag toegeven aan dat ze toch echt een pittige operatie heeft ondergaan en dat uit zich in toch wel willen slapen in de middag.

Vind het heerlijk dat ik weer even mag zorgen. Lekker eten maken, een kopje thee, een dekentje over haar heen leggen als ze het koud heeft. Echt een warm gevoel. Een gevoel dat ik nodig ben :) Dat duurt denk ik niet lang meer, want ik zie aan mijn dochter dat het echt niet meer nodig is, dat zorgen/vertroetelen... aan haar ongeduldige blik.

Nog steeds geen betaald werk gevonden. Wel lekker druk in mijn netwerk. Ben goed in de grote lijnen en zaken onthouden en noteren, dus ik maak verslagen van onze bijeenkomsten en nodig iedereen uit, die lid is van de club, voor de volgende meeting. Ook weer goed voor op mijn CV.
Ondertussen denk ik na (en ik ben een laaaaaaaaaaaaaange denker, niet van de impulsieve acties, ik wil alle voors- en tegens goed overwegen altijd) over de vorm en manier waarop ik zelfstandig zou kunnen werken.  En of dat de vorm is waarin ik wil werken of toch liever als een soort van hybride zzp-er.

En kreeg een raar aanbod om op een avond naar een stad  te komen voor een aanbod voor mensen met pit. Bleek bij nabellen op de locatie dat er niets gepland stond en mijn intuitie gaf me al aan dat deze meneer een beetje iets vreemds had.

Mijn gewicht is nu officieel onder de 80 kg en dat betekent dat ik de eindstreep zie. Nu is het zaak om mezelf, mijn einddoel niet te gaan saborteren, door te denken dat het zo wel prima is. Focussen dus op het waarom van het afvallen. Om gezond te zijn. Een gewicht te hebben wat normaal is en past bij de lengte van het lijf. Dus niet voor de leuke jurkjes, maar om zo lang mogelijk - DV - gezond te mogen blijven.
Maar merk dat ik het juist nu ontzettend moeilijk vind. Juist nu mijn dochter uberslank en zoooo mooi is geworden. En ik in broeken pas met maten die ik echt sinds mijn puberteit al niet meer aankon...juist nu lonkt...tsja...wat lonkt er eigenlijk?
Onbetamelijk vreten? Iets lekkers??? Iets onverantwoords?? Een stuk appeltaart, vers uit de oven?? (mmmmm...niet gek!)...

Ik verlang naar een baan, ergens waar ik mijn talenten kwijt kan, collega's...mensen die op gelijk niveau zitten, met me praten, kantoorhumor...de maandagochtend-blues. Waardering voor je manier van klanten benaderen, de triomf van een klant die een opdracht heeft getekend....

Hoe moeilijk is het om nadat je de grootste bank van Nederland als klant had gewonnen, nu blij te moeten zijn dat je vandaag alle prullenbakken hebt geleegd.

Operatie

Mijn dochter is terug uit het ziekenhuis en heeft een buikwandcorrectie ondergaan. Het viel mij op dat je tegenwoordig zo snel ontslagen wordt uit het ziekenhuis. Zodra je zelf kan douchen, geen drains meer hebt en kan lopen, mag je naar huis. Haar bloeddruk was wel wat te laag, maar kennelijk is dat niet een reden om nog een nachtje te blijven.

Hoe het thuis dan gaat, of er iemand is die voor haar zorgt....dat is eigenlijk niet gevraagd. Misschien dat men aannam dat Moeders, die meeging met consulten bij de Plastisch Chirurg, maar ik vind het toch wel raar. Ze mag 6 weken niet tillen en simpele dingen als douchen en aankleden vergen nu veel aandacht om de buik niet te belasten. Ook draagt ze een strak corset wat oefening baart om iedere keer weer aan en uit te doen bij toiletgang.

Ze ligt nu lekker op de bank, alle opgenomen gemiste trashtv te bekijken en ondertussen vrienden en collega's ontvangend die allemaal zeer onder de indruk zijn hoe monter ze is. Net als ik.  Ik denk dat ik veel meer een watje bent. Ze zegt geen pijn te hebben en ik vind dat wonderbaarlijk met een litteken van heup tot heup.

Er is 2 kg vel weggehaald en dat vind ik een hoop op het slanke lijfje wat ze nu weer heeft. Haar buik was zo gerimpeld dat het meer het vel van een negentigjarige leek dan dat van iemand van in de twintig. Niet meer glad te trainen en lastig bij trainen en aankleden.

Ik weet niet of ik zoiets ook zou willen als ik mijn doelgewicht heb behaald. Ik ben tenslotte geen 20 meer en heb twee kinderen in die buik gehad. En heb zolang ik weet al een buikje of iets uitpuilends..Komt misschien ook wel door een ingrijpende buikoperatie toen ik kind was, maar een platte buik is iets wat ik nooit gekend heb. Dus kan er ook niet naar terugverlangen.

Ik ben nu al helemaal blij dat ik broekmaat 46 met gemak aankan! Komende vanaf maat 54.

Zaterdagmiddag

Lekkere zaterdagmiddag. De boodschappen vanochtend op tijd in huis gehaald - voordat de regenbuien in dit gedeelte van Nederland zouden zijn op mijn fietsje met allerlei extra tassen aan mijn stuur.  Nu lekker droog, met een verse kop bonenkoffie door een funnel gehaald - gewoon ouderwets in een filterkoffiemachine dus -, genieten van blogjes lezen, Jazz luisteren en de NRC lezen die mij maar 10 euro kostte voor 5 weken.

Nou...niet slecht toch!

Dochterlief is naar haar werk en ik ga zo direct één of twee quiches maken. Ook al weer een jaar geleden of zo dat ik zoiets maakte, maar morgen vieren we met een brunch dat ik jarig was en mijn dochter binnenkort onder het mes gaat voor een buikwandcorrectie. Mijn broers en zussen en wat vriendinnen komen langs. Gezellig. Meteen een huis vol dan en dat is alweer een tijdje terug dat het zo druk was.

Vandaar die boodschappen op zaterdag, want meestal zorg ik ervoor dat ik alles wel in huis heb voor het weekend. Ik hoef nu immers niet meer voor een hele week op zaterdag boodschappen te doen omdat ik tijdelijk niet tot werkend Nederland behoor. Heb het druk genoeg nu - daar niet van.

Dit keer geen taart, maar allerlei hapjes die passen in onze nieuwe manier van eten, behalve dan voor onze neefjes en nichtjes  waar we allerlei lekker broodjes voor maken. Een nichtje heeft een speciaal dieet voor haar ADHD, dus even mijn zusje gebeld wat ze allemaal wel mag hebben.

Dus liggen er nu veel cherrytomaatjes, komkommers, paprika's en  diverse sla-soorten klaar om morgenochtend tot allerlei lekker hapjes verwerkt te worden. Mijn dochter heeft gisteren al haar geheime recept gemaakt voor gemarineerde kipreepjes voor in mjam mjam wraps en ook hebben we lekkere mozzarela liggen.

Wel vreemd hoor om opeens weer broodjes, beleg en salades en kaasjes etc te halen. Dat stond echt maanden niet op mijn boodschappenlijst.

En wat is het leuk om na te denken wat je aandoet. En OF je nog wat hebt om aan te doen en dan van jezelf een kek nieuw gekleurd jasje mocht kopen voor op een jurk die je al had (in het voorjaar) en met bijpassende riem helemaal najaar 2012 is. Dat ik dan eigenlijk ook nog leuke laarzen wil, eigenlijk alle laarzen in alle kleuren van de regenboog en leuke maillots en leuke....maar gelukkig zo slim ben om even na te denken en te weten dat ik nog zo'n 15 kg wil afvallen en al die kleding straks te groot is. Dus doe het nog maar even met wat je hebt.

Maar heerlijk dat je keus opeens zoveel groter is dan de XXXL modellen met de bijbehorende prijzen in maar één of twee winkels.

Zo...nog een kop lekker koffie en dan aan de slag!

Vandaag tel ik mijn zegeningen en dat zijn er weer veel. Alleen ook al omdat er twee hele leuke romans, waaronder de laatste van John Irving op mij liggen te wachten.

Als ik tweemaal met mijn fietsbel bel...

Vanochtend had ik een bespreking in een stad hier een eindje verderop en ging daar met de bus naartoe.

We besloten nog even een kop koffie te drinken en daarna een kijkje te nemen in een leuk oud fabriekspand wat nu omgetoverd wordt tot bedrijfspand.

"Spring maar achterop, bij mij op de fiets" zei een mede-netwerkster.  Heuh??? Ik? Achterop springen...maar hou je mij dan dacht en zei ik.
Uiteindelijk fietstte ik en zat zij achterop. Maar deze zin heb ik echt jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren niet meer gehoord. Of eigenlijk nooit.



Het wordt tijd dat ik ga geloven dat ik er echt anders uitzie en dus ook anders kan gaan DOEN dan een jaartje terug.

Morgenstond heeft goud in de mond

Was vroeg wakker en dacht dat ik mijn dochter nog niet had horen thuiskomen van uitgaan. Die was natuurlijk al lang en breed thuis, maar ik sliep gewoon heel diep. Ook voor het eerst deze week.

Maar voor een zondag vroeg opgestaan en direct actie in de taxi.

Na het ontbijt, wasje in de machine gedaan en zwemkleren aan en op het fietsje naar het zwembad. Had/heb nog steeds last van een stijve schouder, maar na een aantal banen zwemmen ging dat soepeler. Waarom kan ik niet elke dag zo opstaan. Zoveel energie!

Thuisgekomen was buiten opgehangen; de zon scheen heerlijk en zolang het nog kan lekker buiten de was drogen, zoveel lekkerder dit weer dan al die regenbuien. Was is net binnengehaald en droog.

Daarna als een razende roeland de tuin ingedoken; alles was nog vreselijk nat van alle dagen regen, maar heb wel de tegels van onkruid kunnen ontdoen. Dat groeit natuurlijk nu ook als een gek.

En dan nog een hele middag voor me....Dochter is naar haar werk.

Gisterenmiddag vroeg ze of ik zin had even naar een nieuwe (kleinere) broek te kijken. Heb binnenkort ergens een gesprek en vind niet dat ik in een spijkerbroek dat gesprek kan voeren en eigenlijk heb ik geen herfst/winterkleren. Alles is nu een beetje casual of te groot. Kijken wilde ik best en zo stond ik broeken van maat 46 te passen. En maat 44. Die pasten. Maar waren niet leuk, stonden niet mooi.
Maar ongeloveloos zeg...IK, mevrouw Dikbil in maat 44 voor broek???



Niets gekocht, maar wel inspiratie opgedaan. En eens even kijken wat er nog meer is wat past bij mij en mijn nieuwe lijf. Ben er nog niet, een gezond gewicht bedoel ik, maar val bijna in de normale maten merk ik. En dat is nieuw.

Vier keer een kwartiertje!

Maandagochtend voor dag en dauw opgestaan, want het grofhuisvuil wordt altijd vanaf 07.30 uur opgehaald en dan moest alles uit de schuur aan de weg staan.

Heerlijk gevoel; eindelijk alle troep (lees; lege verpakkingen, bewaren van je weet maar nooit, oud matras, nog ouder matras, oude planken (heb geen houtkacheltje) en nog meer van dit soort projecten die in de schuur lagen opgeslagen en ruimte innamen. Zoveel ruimte dat ik onze fietsen niet eens meer in de schuur kon zetten!

Een oude parasolvoet wilden ze niet meenemen; die moet ik zelf naar het grofvuil brengen (loeizwaar), dus maar eens kijken of ik nog ergens in de vriendenkring van zoon of dochter een bodybuilder kan charteren tzt.

Maar goed; alles weg en schoon is je kunstgebit met...

Nu de uitdaging om de schuur niet alleen uit te ruimen maar ook opnieuw in te delen, zodat ik niet om een wasmachine heen hoefde te manouvreren, maar hoppa mijn fietsen in de schuur kon rijden.

Timer gezet op een kwartier en aan het werk. Goed gekeken hoe ik alles wilde schuiven Voelde een beetje zoals het oude Tetris spel.

Al snel ging de timer en zette ik 'm nog een keer. Ik had de smaak te pakken en omdat het nog zo heerlijk vroeg was, voelde het geweldig. Na vier keer een kwartier was de schuur weer toegankelijk.

Zoonlief zijn BMX nam flink wat ruimte in. Hij wil 'm gaan verkopen, dus daar nog even achteraan pushen. Vond zelfs nog één volle krat bier (niet van mij hoor, maar waarschijnlijk van een feest van één van de kids) en een lege. Die kunnen ingeleverd worden. Straks maar even alle oude flesjes leeggieten. Heeft iemand nog ideeen. Een mega-slakkenval of zoiets??

Maar wat een heerlijk voldaan gevoel. En prompt begon het in de middag te regenen en stond mijn fiets heerlijk droog.

Het leerde mij weer dat ik in een kwartier veel kan doen, als ik maar focus en gewoon lekker doorwerk. Als ik grote projecten in kleine stukjes hak is alles te doen. Ik dacht zelf dat ik de hele week nodig zou hebben. Kan je nagaan!

Kan ik op mijn grote to do lijst deze taak heerlijk doorstrepen.

Nu nog even tine-tunen. Dat betekent dat ik de grote kast in de schuur moet gaan uitzoeken; Welke potten verf zijn nog bruikbaar; welke leeg, wat heb ik precies aan schroeven etc. En uitzoeken waarom het licht het niet doet. Nadat ik gisteren een nieuwe spaarlamp erin schroefde, deed het licht het nog steeds niet. Eens even uitvogelen waarom niet.

Vorige maand heb ik aan kleding één vestje gekocht. Bij de Primark, dus ook niet echt een diepte-investering. Doet me wel goed dat ik me kan beheersen en niet denk dat ik moet kopen kopen kopen met het excuus dat ik niets meer pas.

Het scheelt bakken met geld dat ik er niet meer zakelijk representatief uit hoef te zien en dus met gemak in een oude (lees voor haar te grote, maar wel modieuze) spijkerbroek van mijn dochter de dag kan doorbrengen. Vandaag met een vestje wat ik van mijn moeder heb gehad (maat 44), een t-shirt van de Primark ad 3,99 en klaar is Klara.

Zo... nu weer me storten op sollicitereren. De was hangt alweer aan het rekje. Genoeg om me weer tevreden te voelen. En van de week een leuke afspraak met iemand over Arbeidsethiek. In het kader van netwerken onderhouden en opbouwen.

Spelen met poep

Toen ik dit weekend bij mijn vader, die Alzheimer heeft en steeds verder wegglijdt, op bezoek kwam, was de verzorging druk aan het dweilen en opruimen.

Bleek dat mijn vader de veroorzaker van dit werk was. Hij had die dag al 4 keer zichzelf ondergepoept en dat was nog niet zo vervelend, maar hij liep ook door de gang met poep in zijn hand en het zat overal op en aan. Ook trekt hij dan zijn kleren uit.

Ook praat hij niet meer duidelijke woorden, maar brabbelt hij maar wat en kijkt wel, maar ziet niet veel.

Daarvoor had hij al de controle over zijn blaas verloren en plaste hij overal en overal op. Daardoor gleed hij vaak uit in zijn kamer. De luier die hij droeg trok hij telkens uit.

De verzorging gaat bespreken of hij een soort broek aan mag die hij niet zelf uit kan doen, maar mijn vader is altijd al zo'n eigenheimer en sterke man geweest dat zelfs een dwangbuis hem niet in bedwang hield. Hij heeft wel last van trombose, TIA's gehad, maar kennelijk is zijn lichaam nog in staat om door te leven. Zijn geest heeft het al opgegeven. Of moeten opgeven, want ik kan me niet voorstellen dat iemand hiervoor kiest. Soms denk ik wel eens dat een grote hartaanval en in één keer dood zijn voor hem beter is. Of is dat voor ons beter?

Ik weet en voel dat ik niet meer hoef te vragen of hij weet wie ik ben. Het enige wat telt is dat ik er voor hem ben. Met zijn hand pakte hij bang de mijne en ik bracht hem even naar een rustig bankje en daar zaten we; hand in poephand.  Daar brabbelde hij weer voor zich uit totdat de verzorging hem kwam wassen en omkleden. Hij weet ook niet meer dat hij moet eten en drinken. Totdat we het in zijn mond stoppen dan eet hij wel.

Hij loopt nog wel en loopt dan hele einden door de vele afdelingen. Heen en weer, als een ijsbeer. En her en der zijn sporen achterlatend.

Pas nu ik het opschrijf komen de tranen. Wat een rotziekte!

Ooit heb ik als vakantiewerk voor een afdeling dames met Alzheimer gezorgd. En mocht ik direct aan de bak met het wassen en aankleden. En weer wassen na ongelukjes op de wc. Daardoor heb ik altijd veel ontzag en bewondering voor dit beroep gehouden. Zo anders dan een broer van mij die roept - als mijn moeder aangeeft dat ze het ook zo rot voor de verzorging vindt, het vele extra werk - dat ze niet moeten zeiken want dat hoort bij hun werk; daar hebben ze voor gekozen.

Wat is de volgende fase. De hele dag apatisch in bed liggen...wachten op de dood? Onze huisdieren gunnen we dat niet eens!