Sexy Zon

In deze tijd waarin iedereen die denkt dat hij iets betekent en vooral dat op Social Media laat blijken, is het heel verfrissend om eens even niet aanwezig te zijn aldaar.

Dus ook niet iedere keer je e-mail te checken (waarvoor????.....die wereldbaan komt echt niet zo uit de lucht vallen, noch die wereldman), Feestboek te begluren en de geweeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeldige weekends van anderen te bekijken.

Ook is het prettig om niet op iedere Whats App onmiddelllijk te reageren en dan vervolgens een half uur lang heen en weer te appen.
Of me druk te maken over de twitterbijlagen van mijn stichting. Die voornamelijk door mij werden gevuld.
Of me druk te maken over discussies op LinkedIn....die er niet komen, dus dan speelt wat voor mij belangrijk is, helemaal niet bij anderen. Loslaten dus.

Ik heb nu vooral even rust in het hoofd nodig en af en toe een prikkel die me verwarmt.

Dat ik wakker word van denken over hoe het toch moet gaan met de plannen van een kennis, die wilde plannen heeft en ook aan het uitvoeren is en waarvan de analyticus in mij voorspelt dat hij ontzettend failliet zal gaan....Laat los...is niet mijn verantwoording en wees op je hoede dat je straks niet gezellig gaat "meehelpen". Niet jouw ding. Niet doen. Laten gaan.

Ik weet dat ik momenteel niet mijn beste zelf ben. Dat er over mij een soort van sluierbewolking hangt die ik zelf moet weghalen.

Toch merk ik wel dat ik een stuk milder over mijzelf denk dat een tijd terug. Hoewel ik flink ben verdikt, zoals de Belgen zouden zeggen, voel ik me bij lange niet meer een Dik Lelijk Wijf. Misschien omdat ik heb gemerkt dat ik veel meer kan dan wat ik denk wat ik kan/kon. Mezelf meer uitdaag.
En omdat het lijf het nog steeds doet. Elke dag weer. En er mensen zijn van wie het lijf het van de één op de andere dag opgeeft. Ondanks de goede zorgen.

Dus weet ik dat ik er beter aan doe om te genieten wat vandaag me brengt, gisteren achter me te laten en me door morgen te laten verrassen.

Dus tevreden met vandaag, was gedaan en al in de kast opgeruimd, mijn huis rondje Bless the House gedaan, lekker in de tuin een stukje onkruidvrij gemaakt en ondertussen in de zon genoten van een IJslands boek. Ondanks de sluierbewolking zowel boven als in mij. Ik realiseer me: de zon is er wel, ook al zie je 'm niet!

Zaterdagzwijmel

Gisterenmiddag scheen de zon, had nog wel Belangrijke Taken te doen, maar bedacht me dat ik, gezien alles wat er deze week weer was gebeurd, iets leuks kon gaan doen. Even mijn energievaten bijvullen.

Dus een kippeneindje met de bus en voor de deur afgezet van een LenteBeurs. Ik moest me door de mensenmassa heen dringen. Wat was het druk.. Niet dus.

Net mijn jas in mijn tas gepropt en door de ingang gerold, zag ik een pittige dame in een bloemetjesbroek. Ik sprak haar aan en Waarom Niet...kopje koffie, nog een kopje koffie...Wat een leuk gesprek! Wat is het leven luchtiger als je jezelf openstelt voor een ontmoeting.

Toen ze bijna de deuren sloten zijn we heengegaan en ben ik nog even een rondje beurs gelopen. Maar toen ik achterin de afdeling Gezellig Bio Begraven zag, toen was ik wel klaar. Kon even geen grafdingen meer zien of moeten horen. Van de week al teveel met de dood bezig geweest. En hallo....Lentebeurs...belofte van nieuw leven toch? Ik wil leuke lentedingen, bollen, takken, lammetjes, kipjes.

Ben moe, veel denkwerk aan het hoofd dus tijd voor een lichtere en luchtige tijd. Zoonlief verveelt zich al, dat is een goed teken en wandelt elke dag een stukje verder.

Wake-up call (nog eentje!!!)

Zat ik net een beetje sullig mijn werkelozen werkzoekenden-bestaan te vullen, krijg ik door dat een jongere broer van een vriendin van mij in zijn slaap is overleden. Mijn leeftijd.
Vol met plannen, jong kind, altijd aanwezig, bubbelende persoonlijkheid; alles wat ik niet ben, maar misschien wel van droom.

WAKKER WORDEN!!!!!!!!

Heerlijk: ontslagen!!!

Het enige ontslag waar je blij van wordt; uit het ziekenhuis!! 

Nou ja....eind van de middag dan. Mag hij het ziekenhuis uit om te verder te herstellen. Maar dus weer gezond genoeg om het ziekenhuis uit te mogen. En alle lichaamsfuncties doen het weer zelfstandig, geen koorts of ontstekingen. Hoera!! Dat waren 11 hectische ziekenhuisdagen. 

Besprak gisteren met hem waar hij wil herstellen voordat hij weer aan het werk kan en hij gaf aan dat hij dat niet bij mij thuis gaat doen, maar elders. Hij gaf me aan dat bij mij thuis hem en mij teveel stress zou opleveren, gezien de "toestand" waar ik me nu in bevind (en ook nog dat mijn dochter misschien binnenkort ook weer even thuis komt bivakkeren) en hij geen extra zorgen erbij kan hebben. 

Hoe moeilijk ik het ook vind; ik moet mijn ego opzij zetten en hem zijn keuzes laten bepalen. Als moeder wil je/ik het liefste kunnen zorgen voor je liefsten. Maar ook kunnen en moeten loslaten hoort daarbij. En de keuzes van je kinderen accepteren, ook al gaan die in tegen je gevoel als moeder, als uberzorgert. 

En goed beseffen dat het geen brevet van niet kunnen moederen is. Geen afwijzing, maar hij wil heel graag dat ik die gesprekken ga voeren en werk aan me beter voelen. En hij beseft maar al te goed dat ik dat alweer heb uitgesteld en misschien ook wel weer wilde uitstellen voor deze week; want..

Ja, ik zorg slecht voor mezelf. Niet voor de supermarkt om de hoek; de omzet is enorm gestegen, vooral van de koek- snoep en snaaiafdelingen. Vanochtend een halve linksom rechtsgedraaide biologische cake weggemieterd, aangezien het vuilnisbakkendag is. Weg ermee; in de enige goede vuilnisbak en niet in mijzelf. 

Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Open Zenuw

Vandaag met mijn moeder gesproken en mijn excuses voor mijn gedrag van gisteren gemaakt. Ik vind dat ik niet mijn eigen frustraties op haar moet botvieren. Ik snap maar al te goed hoe ontzettend moeilijk het is om gedrag blijvend te veranderen en wanneer je maar blijft horen dat jij niet goed genoeg bent en nog steeds ook al ben je in de 70, twijfelt aan je zelfwaarde. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geiten en kolen. En hoe ik mijzelf zie.

Het was goed. Voor beiden denk ik.

Wat snak ik naar luchtigheid. Alsof ik alles tien keer zwaarder maak en ervaar. Terwijl mijn verstand me zegt dat ik niet zo'n drama van alles hoef te maken. Blijf naar de feiten kijken en vooral naar de goede dingen.

Kon mijn dochter niet bereiken. Al meer dan anderhalve dag. Normaal appen we regelmatig, maar nu reageerde ze op niets. Ook de vriendin van mijn zoon kon haar niet bereiken en toen zelfs hij me appte of ik wat van haar wist toen deed ik het enige logische; hoppa op de fiets even langs haar huis fietsen.
Kleine moeite; grote beloning.

Haar telefoon was kapot en ze is gewoon een heerlijk nuchter iemand. Die niet iedere drol hoeft en wil rapporteren en normaal doen we dat ook niet en zijn we bij ons thuis meer van Geen Bericht is Goed Bericht, maar aangezien de ontwikkelingen van de laatste week merk ik dat ik momenteel Eén Open Senuw ben.

En mijn relativeringsvermogen is kennelijk ergens diep in een laatje verstopt. Haha...

Anyway....hier is de hele polder zowat afgesloten voor het NSS congres, dus bezoek van buitenaf aan ziekenhuis is iets gecompliceerder. Dus ben ik dankbaar dat hij op een steenworp afstand ligt van mijn huis; ik kan hem - als dat zou moeten - dagelijks bezoeken. Nou kan en wil hij dat niet, vooral omdat hij nog snel moe is en het liefste gewoon het meeste rust.

Ga straks, eind van de middag nog even bij hem langs en ga nu proberen om die Open Senuw wat rust te geven. Of wat afleiding. Vliegtuigspotten met een telelens of zo???

Zaterdagzwijmel Zo is het leven

Laat je niet om de tuin leiden door de fijne muziek.

To some, rainy days are cold and sad

To me, they have all the warmth their body gives me

To Adam, the greatest sin was that apple

To Eve, the enormous desire to make him sin

To some, death is a fatal and terrible blow

To others, just a ticket to freedom

He who carries money, asks the Almighty to protect him

He who robs, asks the Almighty to allow him to rob

CHORUS

That's life, ironic as it is

Some shoulder the cross others must carry

That's life, illogical as it is

Each of us, in the end, has a story to tell or to quell

That's life, as it is...

There are those who spend their lives at the bottom of a bottle

There are those who think that inflating their veins they can fly

That's not the wisest way to find the answer

It's not the same to summon the devil as it is to see him arrive

CHORUS

That's life, ironic as it is

Some shoulder the cross others must carry

That's life, illogical as it is

Each of us, in the end, has a story to tell or to quell

That's life, as it is...

With a kiss, the most profound love can be expressed

With a kiss, Judas sold out Christ

And I need to know why it is that always the poor of the world

down here on Earth are never paid any attention

That's life, as it is, illogical as it is

ironic, drastic...

That's life, ironic as it is

There are many who suffer carrying the cross on their shoulders

Listen to me well, that others must carry

That's life, as it is, illogical as it is

Though difficult to accept so many things

everything has its reason for being

That's life, confront it

Ironic as it is, sometimes cruel and dramatic

Sometimes beautiful and magic, it's all part of this life

That's life, as it is, illogical as it is

I believe in cause and effect

I'm of those who think whoever causes harm

life pays back with the same currency

That's life, life, ironic as it is

Because if we search for freedom

we soon find ourselves in wars, just because of politics

That's life, ironic, illogical as it is

Enjoy what you have without thinking

about what hasn't come your way

Of that, God will take care

That's life, life, ironic as it is

Some inflate their veins

looking for an answer

and they have a sad ending

That's life, illogical as it is

ironic as it is, drastic

It's simply life

Au!

Zoon ligt nog steeds in het ziekenhuis. Gelukkig hier om de hoek.  Zal ook nog wel het weekend daar moeten liggen. Hij geeft aan nog veel pijn te hebben, maar veel pijnstillers, zoals morfine,  werken op je darmen (vertragend),of op je ademhaling en dat is weer niet goed. Door de pijn slaapt hij slecht en dat betekent dat hij nog niet echt veel bezoek verdraagt. En dus heeft gevraagd of alleen wij komen. En dan nog in hele kleine doses. Als we een kwartiertje er zijn is dat wel genoeg. Te moe om veel te praten.

Een vriend van mij,  die door de ziekte van Crohn zijn dikke darm moet misssen en veel, te veel ervaring heeft met darmpijnen, gaf me aan dat het soort pijn wat hij had eigenlijk alleen te verdoven is door je in slaap te brengen. Andere pijnstillers werken gewoon niet op dit soort pijn is zijn ervaring. En kramp-pijn (zo noemt hij het) is een zeer gemene soort pijn. Bijna niet op te vangen.

Mijn zoon noemde het ook al bijzonder dat pijn eigenlijk niet te meten is. Uiteraard vragen ze hem om het een cijfer te geven, maar ieders meetlat is weer anders. Niet zoals koorts, of gewicht of lengte.

Het is bijzonder onplezierig om een volwassen vent zo te horen brullen van de pijn, door deuren heen. En niets te kunnen doen om die pijn weg te nemen.Ook geen kusje erop.

Hoop dat hij vannacht wat beter kan slapen.

No shit!

Het zal allemaal wel samenhangen. Dat ik voor de boekenweek het boek van Midas Dekkers over de Kleine Verlossing kocht, een tijdje terug al over deze zogenaamde verlossing schreef en zoonlief juist geen verlossing kreeg door een een accute verdraaiing van zijn darmen. En ze daar pas na een CT scan achter kwamen, nadat hij dus al 4 dagen ondragelijke pijnen had gehad. En een perforatie of erger het barsten van zijn darmen dreigde. En dus een spoed-operatie in de nacht.

Zoiets simpels als kunnen poepen is dus niet zo simpel. En wat zit het lichaam dan toch weer verdraaid mooi in elkaar.

En als de zaak blokkeert, je dan pas door hebt hoe weinig je nadenkt over eten, verwerken en afwerken.

Hoe kwetsbaar je bent, zelfs met een sterk jong lichaam waar je goed voor zorgt.

Vandaag ligt hij op een gewone kamer, maar gaf aan nog te moe te zijn om al vrienden te willen zien. Dus stemmen we (vader, zus en vriendin) af dat we in toerbeurten langs komen, zodat hij niet teveel hoeft te praten en gewoon zo veel mogelijk kan rusten.

Ieder nadeel heb z'n voordeel!

Voordeel van ontslagen zijn is tijd genoeg hebben om zoonlief op de IC te bezoeken op tijden waarop je anders in de auto op weg naar een klant zou zitten. Of in een doelloze oeverloos lange saaie vergadering.

Voordeel van in zijn thuisland in het ziekenhuis liggen is dat het bij mij om de hoek is en ik als niks het doet ik ook lopend naar hem toe kan. Als het moet zou ik wel willen kruipen hoor!

Hij ligt nog steeds op de afdeling Intensive Care en ga straks weer even naar hem toe. Voor 10 minuten of een kwartiertje, maar als hij maar even voelt dat iedereen bezorgd om hem is. Hij is wel van de beademing af sinds gisterenavond en dat is een beter gezicht.

Zijn vriendin geeft aan zijn vriendenkring nieuws door; ik geef aan de familie nieuws door. Blij dat er internet, whats app, sms en de aloude telefoon er is en dat men elkaar ook weer nieuws doorgeeft, want anders blijf je van de verbindingsdienst.

En blij dat ik mijn Flylady routines heb. Niks geen wanorde in mijn huis. Mijn bed is opgemaakt, de was draait, het huis is schoon, netjes, de afwas gedaan, voor meerdere keren gekookt en ingevroren. Allemaal omdat ik mezelf niet meer in de weg loop en wegzink in een wanhopige huisvrouw, maar door heb dat een opgeruimd schoon huis ruimte geeft aan opruiming in het hoofd.

Belangrijk

Net gehoord dat zoonlief spoed-operatie goed heeft doorstaan. Hij ligt op de IC aan de beademing.

Al het andere is van nul belangrijkheid.

De Bron

Nog voor zeven  uur in de ochtend deze week stond dochterlief op de stoep. Of ze even hier mocht slapen. Ik was nog half in coma en vroeg haar of ze niet naar haar werk moest; ze had haar werkkleding aan. Ze zou het later wel uitleggen.

En later legde ze uit wat een gedoe ze meemaakt in het huis waar ze nu woont en dat ze baalt van alle stress die dit oplevert en maar even deed alsof ze moest werken, zodat ze bij mij kon bijtanken. Tuurlijk kan dat. Altijd.

Ook vroeg in de ochtend deze week kreeg ik een telefoontje van de vriendin van mijn zoon die in het land van de L ego woont, dat hij in het ziekenhuis was opgenomen. Ze dachten aan een b lindedarm-ontsteking en dus een operatie.

Grappig; hoe ik vroeger werkelijk dacht toen mijn kinderen nog klein waren dat het bezorgd zijn om hen wel over zou zijn op het moment dat ze uitgevlogen zouden zijn.

Het gaat gewoon nooit meer weg; die zorg voor je kinderen. Doen ze het goed, gaat het goed, zijn ze gelukkig. Je verandert wel degelijk op het moment dat je een kind krijgt. Nooit meer alleen maar aan jezelf of misschien je partner of je familie of vrienden denken; altijd alles met in je achterhoofd; is alles goed met het grut.

En wat een onuitputtelijke bron van liefde boor je daarmee aan. Ik wist niet dat ik die in me had.

Dappere Dodo

En alweer kwam ik er op het laatste moment (nou...laat ik het zo zeggen...eerder had ik er de kracht niet voor) achter dat ik een vrij reizen kaartje had.

Dus bedacht ik me het misschien wel leuk was om met 20 graden in de zon op een terrasje ergens in Maastricht te zitten. Had de NS bedacht dat ze net dit weekend de trein maar tot Sittard lieten rijden. Het vervolg mocht je met bussen doen.

Daar vervloog de zin en de kracht om naar Maastricht te gaan. Maar goed....ergens anders heen misschien? Op het grote station in de buurt bedacht ik me dat het misschien wel leuk uitwaaien in Den Helder was? De trein ging naar Amsterdam, onderweg zag ik op de hele A9 al een file richting strand staan en ondanks dat op de borden stond tot aan Hoorn, ging hij niet verder dan de Hoofdstad. Daarna de trein naar Hoorn genomen en in Hoorn aangekomen bedacht ik me hoe ik nou naar Den Helder moest treinen, op een zelfgesmeerde speltboterham met Pindakaas en komkommer knabbelend. In Hoorn nam ik de trein naar Alkmaar. In Alkmaar leek het me wel prettig even een kop koffie te nemen, ik had nog tijd genoeg. Helaas dacht de dame bij het buffet daar anders over. Op een slakkentempo bediende ze de klanten voor me en ja hoor.....op het perron aangekomen, begon de trein al te rijden en moest ik een half uur wachten.

En in plaats van dan even de stad in te gaan, voelde ik me alweer een sukkel eerste klas. En was ik even het doel kwijt van deze dag, nadat ik zelf het doel alweer als onhaalbaar had gedefinieerd. Alsof ik het niet leuk mag hebben. Dus stapte ik in een trein naar Alkmaar, denkend dat ik vanuit Alkmaar wel weer ergens terecht zou komen, maar in de trein hoorde ik dat er tussen Alkmaar en Uitgeest bussen reden. Lekker aan het werk, ook daar.

En pakte ik in Alkmaar een bus, maar nam de quick quick slow bus die door polders ging, wat me weer deed denken aan hoe blij een oude verkering werd van het mooie landschap alhier en ik helemaal niet blij van hem werd, want ik moest altijd chauffeuren. Lekker goedkoop schat, die lease-auto van jou! Spaart mij mijn auto heerlijk uit...en wat rij je goed, ja...ik kan ook heel goed rijden hoor. Maar sinds ik jou heb, doe ik dat nooit meer. Gek he.

Anyways...na langs vele leuke en overvolle terrasje te hebben gebust, was ik het bussen en reizen eigenlijk, als Dappere, maar eenzame Dodo helemaal zat. En bedacht me wat me altijd opvrolijkte. Nee..niet naar de B ijenkorf, niet op zo'n zonnige zondag, ook niet voor een gratis boek. De Zee...
Dus trein naar Haarlem, daar overvolle trein naar Z andvoort en tsjakka....daar was ze dan; De Zee. En 100.000 andere Dodo's die ook dachten een unieke bestemming te hebben voor een zonnige zondag in Maart.

Geprobeerd om geheel Mindfull te genieten van het zijn aan Zee en die grauwsluier weg te laten waaien, maar man....er stond geheel geen briesje, dus die sluier bleef maar om mijn kop zitten.
Gelukkig had ik ook nog een verstandig appeltje meegenomen en daar kluifde ik een beetje dapper op. Kijk mij het eens gezellig met mijzelf hebben (not!!).

Terug de trein in, waar ik me in Japan waande, als sardientjes in een NS-blik. En daarna vond ik het wel welletjes. De bus terug naar huis genomen, onderweg veel mensen met kluiten modder in hun haar zien instappen en bedenken dat jezelf overwinnen ook op een parcours door de modder kan. Maar  dan wel die modder zichtbaar laten zitten, dan kan iedereen het zien. Note to self: smeer wat modder in haar en sportkleding aan; applaus verzekerd!

Gelukkig was Wilfred die avond nog op tv. Beetje zuur meegelachen toen het ging over overwinnen van angst en omgaan met ontwijkend gedrag en toen maar bedacht dat er morgen nog zo'n zonnige dag was en een nieuwe ronde. Dat ik morgen opnieuw kon kiezen hoe ik me voelde. Misschien een Dodo, misschien een Geluksvogel.

Vanochtend kwam er een pakket en de naamachien is bezorgd. Toch een geluksvogel!

Vrouwendag zwijmel

Op Internationale Vrouwendag een mooie klassieker. Zag dat deze ook al bij een andere zwijmelaar wordt gebruikt, dus heb even doorgezocht naar iets bijpassend et voila!
Ben dankbaar dat mijn wiegje in Nederland stond en ik veel, veel kansen heb om een veilig en goed leven te leiden. Tijd om die eens te gaan benutten.

Nu buiten in mijn tuintje mijn lekker koffie drinken, bedenken wat ik wil gaan doen vandaag en eens kijken hoe ik aan het boekenweekgeschenk kan komen. Volgens mij staat er nog wat op mijn B ijenkorfkadokaart.

Wil graag dat boek van Midas Dekkers aanschaffen. Ben ik kennelijk anaal gefixeerd. Iedere gek zijn gebrek zeg maar.

Vuur

Als de dag begint met een gevoel dat ik liever mijn dekbed over me heen zou willen trekken en de hele dag ingebakerd wil blijven liggen, kan ik een paar dingen doen.

Blijven liggen
Toch opstaan en me nog steeds rot voelen.
Toch opstaan en de wet van Einstein toepassen met betrekking tot Waanzin en eens iets anders doen - waar dan ook.

Het werd dus optie 3.

Ik ging eens lekker met de meubels schuiven, trok een hoes van de bank en al trekkend en schuivend ook nog maar even een bezem en een dweil door de kamer gejaagd en nu staat t anders...en voelt het anders.

Niet dat ik me direct joepie de poepie voel, maar gewoon even een andere indeling van je ochtend helpt. Tegen het inktzwarte gevoel van wat maakt het allemaal een drol uit... Maar ook van wat zeik ik nou dat ik me niet zo lekker voel, mag ik dat wel. Zo errug is het toch allemaal niet. Misschien moet ik wel gewoon een schop onder de riante kont, vind ik het wel lekker even dramaqueen zijn. Ik woon niet op de Krim, ik kan gewoon zeuren over ons kabinet en er gebeurt niets (wat ook weer aanleiding is tot zeuren), ik heb dat dichte dak nog steeds boven mijn hoofd en elke dag eten op de plank en niet eens van de voedselbank! Kijk nou eens hoe relatief goed het nog steeds met je gaat. Je zit echt niet op de bodem. Schaam je dat je je zo voelt!

Inmiddels is het hier geheel betrokken - de lucht dan - en ga ik maar eens een rondje fietsen met het risico op een buitje, nadat ik mijn wasje binnen heb gehangen, wat verse boekenvoorraad halen bij de bieb. Heb ik en beweging en leesvoer. En beide gratis. Wat wil een uitkeringstrekkert nog meer?

Ja zingeving, een betaalde baan, een leuke betaalde baan, maar eigenlijk wil ik gewoon die vonk. De vonk die me weer drijft, richting geeft, die mijn vuur aanwakkert...

Voorlopig toch maar blij zijn met een brandend waxinelichtje in de avond.

Genaaid!

Van de week bekeek ik een BBC serie: The Great British Sewing Bee en opeens realiseerde ik me wat ik altijd zo leuk vond om te doen.

Iets met mijn handen doen, kleding ontwerpen en maken, lekker op mijn naaimachine. Van een lapje stof iets unieks maken.

Nou is de naaimachine die ik heb een heel oudje en hij doet het niet echt goed. Soms grotere steken, soms loopt hij vast. Ik heb hem al sinds ik op de HAVO zat.

Nu wil het toeval dat ik vanwege de overstap naar een andere energiemaatschappij iets mag uitzoeken of gewoon cash mag krijgen, maar dat er in hun cadeaushop een naaimachine staat van een goed merk.

Dus gisteren wist ik wat ik ga uitzoeken. Geen tablet, wat ik eerst dacht....dat komt nog wel een keer, maar iets waar ik echt echt al heel lang aan dacht, maar mezelf nooit gunde. Te duur, te onzinnig.

Dus zo direct maar inloggen en die machine bestellen. Niet te lang nadenken, maar gewoon doen. En daarna dromen van The Great Dutch Sewing Bee.

Ik weet dat ik niet alle technieken onder de knie heb; nooit les gehad en gewoon dingen mezelf aangeleerd door te proberen. Maar ik weet ook dat ik wel degelijk talent heb hiervoor en wat meer bijbels mag denken: niet mijn licht onder de korenmaat zetten dus.

 

Ben al veel te lang met iedereen om me heen bezig. Wat is goed voor kind 1, wat is goed voor kind 2, zou ik mijn zus niet beter kunnen ondersteunen, wat meer tijd in mijn moeder stoppen, terwijl die zichzelf prima kunnen redden. Dus een gratis naaimachine...dat lijkt me een goede investering voor mijzelf.

Wie weet waar ik mezelf heen naai?

Doe maar, hoppa......geen impuls, maar iets wat al 10 jaar op mijn verlanglijstje staat.

Tatoeage

Er moest een monteur voor de verwarmingsinstallatie komen - tussen 00.00 en 24.00 uur zeg maar -  en de heer vroeg mij of ik nog wist wie vorige keer eea had verzorgd. Had hij een tatoeage?

Hij had beter kunnen vragen of hij geen tatoeage had, want, zo gaf ook een artikel in mijn gratis V olkskrant aan, heeeul veel mensen hebben tegenwoordig hun oh zo unieke inktvlek. Ook deze monteur had zijn arm vol laten schilderen. Volgens mij ben je tegenwoordig uniek als je niet een tatoeage hebt. Of een piercing her en der (tel ik de oren even niet mee).

Maar goed; probleem opgelost, monteur was gelukkig lekker vroeg in de middag aanwezig en nu kan ik heerlijk de hele dag weer gaan doen wat me prettig lijkt. Vanochtend alle verplichte nummertjes weer gedaan en wat is de lucht blauw hier! En de zon schijnt zo lekker.

Niet dat mijn vooruitzichten op een baan opeens ook stukken beter zijn, maar mijn stemming wel. Denk echt dat die zonneschijn helpt. En droog, windvrij weer.  En lekker in je tuin peuren.

En een fijn skypegesprek met een broertje in een ander Scandinavisch land. Die me zegt dat hij me al het goede gunt, juist omdat hij van me houdt. Net als mijn schoonzus.

En zicht op mijn budget. Waar ik voorheen toch wel vaak dingen deed en vooral toch maar kocht uit frustratie of onmacht of 'heb ik verdiend', ben ik nu veel meer aan het kijken of echt nodig is, of ik het echt wel wil en zo ja, hoe er alternatieven zijn. Maar hou ik mezelf te lang te strak, dan neig ik uit de bocht te vliegen. Dus is het beter om wat leuke dingen in het verschiet te hebben.

Gisteren liep ik langs de supermarkt en daar hadden ze bosjes tulpen voor maar € 2,--. Nou...dat is bijna budgetneutraal toch?? Dus bosje gekocht, uit de tuin nog wat vulling voor de vaas erbij gezocht en nu blij met bosje voorjaarstulpen. Is het zo simpel? Kennelijk wel.

Ook kwam zoonlief nog even langs. Toevallig weer even over uit het buitenland. Hij vroeg of hij hier zijn dienstoverhemden mocht wassen en die heb ik gisteren voor hem opgehangen en waren vanochtend alweer droog. Hij komt ze denk ik vanavond of zo weer ophalen. Weer leuke verhalen gehoord.

Genoeg geschreven; nu genieten van het werkeloos zijn! :)

Warmtebron

Zonnige ochtend vandaag en vanochtend bedacht ik me dat als ik andere resultaten wil  krijgen, ik dingen anders moet doen. Niet wereldschokkend, maar een kleine verandering kan het verschil al maken tussen lummelen en een lekker voldaan gevoel.

Dus hoppa, na de plas niet nog even terug in bed en e-mail checken en het nieuws bekijken, maar bed opmaken, douchen en sportkleding aan. Daarna Steppen met mevrouw Cher, omkleden en dan even tijd voor Groene Thee en mijn gratis V olksrant. Waar je niet vrolijk van wordt, althans van de inhoud - was het niet honderd jaar geleden dat door nationalistische gevoelens en onderdrukking daarvan ook een wereldwijde brand ontstond - maar goed.  Hoeveel heeft de wereld daarvan opgestoken. Niets.

Maar aangezien ik me heb voorgenomen luchtiger te leven, me niet alle leed van de wereld op de schouders te nemen, stop ik de gelezen krant bij de stapel Oude Kranten en ga wat gras tussen mijn tegels verwijderen. Direct resultaat en nog heerlijk buiten ook. Ook leuk om te bedenken dat ik een stuk tuin op de schop ga nemen en wat en hoe ik dat ga aanpakken. En dat ik dat nu kan doen, juist omdat ik nu geen betaald werk heb. Tel je zegeningen zeg maar.

De tuindeur staat lekker open, de lucht is blauw en over mijn huis vliegen vanochtend een aantal Boeings. Zo mooi om te bedenken dat die bestuurd kunnen worden door dames en heren die ik ken. Zoonlief vliegt een andere route, maar hij vliegt in ieder geval. Dat is toch iets om heel erg warm van te worden in deze tijd van jeugdwerkeloosheid.

Waar ik ook warm van werd was het bericht van mijn vorige energieleverancier. Zoveel geld terug? Ik wist dat ik mijn premie uitgekeerd zou krijgen, maar niet dat ik al die maanden, door zuiniger stoken, zoveel teveel had betaald. Heerlijk vooruitzicht. En ook een goede ondersteuning in mijn huidige energie-beleid.
Het iedere week noteren van mijn meterstanden geeft resultaat. Ik blijf bij de les en kan bijsturen waar dat nodig is.

Eigenlijk geldt dat beleid voor wel meer dingen. Je kop niet in het zand steken, maar bij de les blijven. Soms is het koud, dan heb je warmte nodig. Soms is het warm, dan red je het zonder bijverwarming. In welke vorm dan ook. En soms straal je zelf genoeg warmte uit om je omgeving op te warmen.

En simpelweg genieten van wat de dag van vandaag je te bieden heeft. Een zonnige achtertuin, planten die uitlopen, gras wat geknipt kan worden (en kattendrollen verwijderen). De wijsheid van een hond die Wilfred heet. Kan allemaal.

We zullen doorgaan - zaterdagzwijmel van dronken man in de bus

Vandaag vierde een regiobus feest. De lijn bestond 60 jaar en dus mocht iedereen de hele dag gratis van deze buslijn gebruik maken.

Dus bedacht me dat ik daar een leuk uitje aan kon knopen. Zo maar heen en weer rijden was een beetje manisch natuurlijk en tamelijk doelloos, al kom je wel een eind. Het was helemaal niet overdreven druk en dat terwijl het gratis was, iets waar de meeste Nederlanders toch heel blij van worden. Iedereen kon gewoon zitten.

Dus uitstappen maar bij het eindpunt en had al her en der gelezen over Kenau en dus naar het museum in haar stad geweest waar er een aparte tentoonstelling over haar was georganiseerd. Moedige vrouw en zo jammer dat het woord Kenau nu een scheldwoord is geworden. Ik zou graag wat meer van Kenau in mijn genen hebben.

En ach...ben je toch in de stad dan is het lekker om nog een rondje te lopen. En met het uitgespaarde geld van de busrit jezelf op een kopje koffie & appeltaart te tracteren (jajaja.....zuurpruimen, als ik NIET was gegaan, dan had ik en busgeld en koffiegeld bespaard). Alleen aan een tafel gezeten, diner for one zeg maar en om mij heen kijkend losten de mannen die alleen zaten (geen leuke exemplaren helaas) dit op door driftig op hun telefoon te kijken. Ben ik ook tamelijk mannelijk, want dat deed ik ook. Maar ook gewoon observeren, kijken hoe mensen zich gedragen, het gevecht op een plekje, de Jan-pas-jij-op-de-jas, dan-doe-ik-een-plas echtparen, hele gezinnen, verliefde stelletjes...en ondertussen zicht op de skyline van die stad.

Gelukkig kon ik in het museum ook nog gratis naar het toilet. Ook weer meegenomen. Of eigenlijk achtergelaten. Daarna weer terug naar de bushalte en daar stapte een onzettend dronken, maar vrolijke man in die luidkeels de zwijmel van vandaag zong. De hele busreis door. Waarschijnlijk tot hij aan de eindhalte was.
Ik vond het wel komisch, vooral toen hij de chauffeur vroeg waar het gebak bleef.
Maar ook een soort van mooie zwijmeltekst voor vandaag.

Investering vandaag € 3,95. En oh ja + € 0,85 voor een potloodje van Dille en Kamille...gevaaaaaarlijke winkel.