Kamerolifant

Oude dagboeken doorlezen, heel oude van toen ik nog een kind tot teenager was, is soms verhelderend. Wat was het/mijn thema door de jaren heen.

Dat is al snel heel duidelijk. Afvallen. Beter worden, dunner worden. Want wat ik toen woog, dat was nooit, nooit slank genoeg, goed genoeg, mooi genoeg. Vanaf mijn tiende of zo al. Vanaf 1970 op dieet.
Jarenlang alleen maar dingen over te dik, te lelijk, zal wel nooit een vriendje vinden, zal wel nooit, ik mocht blij zijn met een kruimeltje. Die hele taart had ik zo te zien toch al opgegeten.

Wat een verspilling van energie. Tijd.

Lees ook dat ik het in de ogen van de omgeving inderdaad nooit goed deed. At ik een koekje bij Oma, dan bevroeg Oma waarom ik dat koekje nam. At ik geen koekje bij Oma dan zei Oma dat ik me niet moest aanstellen, want ik was in de groei. Mijn moeder bakte in het weekend altijd. En ik werd al vast gewaarschuwd door mijn vader dat ik me niet aan moest stellen en ook een plak cake, een stuk appeltaart of weet ik veel wat moest nemen. Moest!
Was ik nog dikker geworden, dan ging een tante die verpleegster was mijn ouders vertellen hoe dicht ik bij de dood was, want mijn hart lag helemaal in vet ingebed.

Jezusmina: ik was 15 en kijk ik nu naar de weinige foto's uit die tijd, was ik gewoon een beetje mollig, maar zeker niet levensgevaarlijk dik. Had me dan aangeraden lekker te gaan sporten!
Of die fijne kritiek van de andere Oma die zei, waar iedereen bij was, dat ik in die jurk eruit zag als een Kamerolifant.

Foto van Pixabay

Maar was er dan nooit iemand die gewoon zei dat ik prima was? Misschien mooi? Ik zelf zeker niet, maar voor de rest kennelijk ook niet. Was dat niet de gewoonte binnen mijn familie. Iemand een compliment geven. Waren ze bang dat je dan naast je schoenen ging lopen?
Het voelde wel een beetje bescheten dat een geadopteerd zusje dat wel hoorde van het hele kluppie. Hoe mooi ze was. Zo'n mooi kind hadden ze nog nooit gezien. Oh en bedankt!

Oh ja...hahaha...las ik ook nog even terug: het is bijna een soort van slechte komedie-waardig. Dat een brugklas schoolvriendin me influisterde dat de jongen waar ik gek op was niet echt dol is op meisjes met een bril, in de week dat ik een bril moest. Dat ik nu vrijwel alles tegen had. Dik EN een bril. Dat ik het maar even wist. Gelukkig waren beugeltjes in die tijd nog niet in de mode.
Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig!

Momenteel aan het lezen/leren uit een boek wat ingaat over de aannames die je als kind over jezelf doet. Over de verhalen over jezelf die je kennelijk voor waar hebt aangenomen. En nog steeds als waarheid ziet. Is dat wel zo?

Da's nog even hard studeren alvorens ik de praktijkopdrachten kan gaan doen.

Had vanochtend geen behoefte aan lopen met iemand die ook moeite heeft met af en toe eens een compliment uitdelen, maar liever benadrukt hoe verkeerd ik het doe (lopen, werken etc), hoe simpel het werk van mijn zoon is, hoe raar en uiteraard ingegeven door de druk van haar familie de keus van mijn dochter is.

Ik wil me zo graag omringen met positiviteit. Ik voel dat juist positieve mensen me verder helpen. Het is wel genoeg met al die zeikerds.

Met af en toe voluit lachen om absurditeiten. Met voluit leven. Gaan geloven en voelen dat ik goed genoeg ben.

Las dat als je in bed warme sokken aanhebt dat je dan sneller een orgasme zou krijgen. Want dan voel je je veiliger en geborgen. Dat leek me wel wat. Met sokken aangeslapen en man man man..wat voelde ik me veilig. Orgasme niet voorbij zien komen.

Heb momenteel eigenlijk behoefte aan een hele grote warme sok. Om helemaal in weg te kruipen. Me veilig te voelen en geborgen. Misschien helpt het als ik de kachel aanzet.

Lees maar: Sokken in bed

Bewegende Citroen

Ochtendgymnastiek; herinner me de pianoklanken nog vaag, maar volgens mij draaide ik me nog graag een keertje om als dat op de radio was. Niks geen speciale gymschoenen of kekke pakjes, gewoon uit je bedje in je pyama en meedoen.

Of deed wat die mevrouw in haar babydoll op het einde uitvoerde. Hahaha!!!


Nu heeft Omroep Max al jarenlang Nederland in Beweging met ochtendgymnastiek en ik heb een aantal afleveringen opgenomen, zodat ik mijn ochtend op mijn zelfgekozen tijdstip kan beginnen hiermee. Ja, echt...de ochtend hiermee beginnen!!

Heel lang deed ik het met Cher, maar dat is nu nog te hoog gegrepen denk ik. Dus eerst maar aan de bejaardengym.

Voel me een stijve hark (ben het ook)  en mijn conditie is echt ruk, maar ik ga er maar weer vanuit dat ik die aan het opbouwen ben. Iedere dag een minuutje extra. Kom ik ook op elke dag 15 minuten rek en strek en flesjes omhoog (oh...dat kan ik heel goed) en omlaag.

Van scheiden tot autorijden

Gisteren kwam mijn dochter even kort langs. Ze had een auto gehuurd om vandaag een uitstapje te maken met de tweede leg van haar vader.

Maar even een pitstop hier, want sommige kleintjes moesten naar de wc en ze vroeg of ik nog boodschappen nodig had. Konden we met de auto doen. Nee hoor...had ik al in de ochtend gedaan, maar lief dat ze het vraagt. En of ik zin had om met ze mee te gaan naar de Ikea, daar konden kinderen nu gratis eten als er een volwassene voor een x bedrag besteld. Met 4 kleintjes was het wel handig als er nog een volwassene bij was. Haar man was aan het werk. Dus ik was de Sjaak.

Ik twijfelde heel even - trek ik dat wel tijdens Spitsuur in het restaurant bij de Ikea en dan ook nog tijdens een GRATIS aktie, dan weet iedereen dat het megadruk is - maar toch maar wel meegegaan. Soms is het goed om net iets over je comfortzone te gaan.

Wel lief en grappig om kind van mijn ex te horen vragen of ik eerst getrouwd was met haar vader. "Ja, dat klopt. Waren jullie toen niet meer verliefd en zijn jullie daarom gescheiden? Yep. Kan jij ook autorijden? Ja hoor."
Zo grappig dat dit soort vragen in 1 adem doorgaan. Van scheiden tot autorijden.

En spitsuur was het inderdaad. File bij de lift, want die was kapot - gelukkig kende ik nog een sluip-door-kruip-door route naar een andere lift, filevorming bij de uitgifteloketten en bij de kassa's. Wel fijn dat we eerst een grote tafel hadden gezocht en ik ergens de laatste kinderstoel vond dus kleinkind kon ook lekker zitten en mee kon doen met de rest van de kinderen.

Foto van Pixabay

Bewonder mijn dochter dan voor haar geduld, maar ook dat ze heel duidelijk is voor haar halfbroertje en zusjes in hoe ze zich moeten gedragen buitenshuis, dus bij haar geen gejengel of gezeur. Take it or leave it.

Daarna werd ik voor mijn deur weer afgezet en reed het hele grutje naar de woonplaats van mijn dochter en schoonzoon voor een nachtje logeren en daarna een dagje pretpark. Iets wat haar vader zou moeten regelen (leuke dingen doen), maar dat deed hij bij de 1e leg ook al nooit. Dus doen grote zus en broer dat regelmatig; leuke uitstapjes regelen.

Ben trots en blij met mijn familie en ook die tweede leg. Als ik zie hoe lief ze voor kleinkind zijn, dan smelt ik een beetje. Mijn eigen melting-pot.

Altijd je koppie erbij houden zwijmel

En zo is het maar net. (En niet, niet aan chocomel denken!!)

Gewoon een fijne zwijmel uit een heerlijke film waarin ik telkens weer nieuwe grappige stukjes en speciale musici ontdek.

Een Billy maken

Voelde mij een beetje leeg, dus maar gezocht naar dingen die de zaken wat luchtiger maken.

Een beetje borduren. Heel mindful.
Wat opruimklusjes; ook fijn


Zo had ik nog een film staan om te zien: What we did on our Holiday met o.a Billy Connolly. Ben al jaaaaaaaaaaren fan van hem, ooit hem live zien optreden in London en zag een hele tijd terug alweer een reportage op de BBC waarin kunstenaars een portret van hem maakten ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag.

Ook weer heerlijk om te zien. Wat die kunstenaars zagen en hoe ze dat vertaalden op doek. En daarna werden die beelden ook in Glasgow op een aantal gebouwen geplaatst.

Kunstenaars over Billy Connolly

Maar goed; die film dus. Daarin zat een mooie zin van Good old Billy. Een zin die wat met me deed. En zin die ertoe deed.

Hallo, hoe is het met mij?

Sommige mensen en familieleden hebben toch echt een bijzonder talent om  mij te bellen en dan vervolgens 1 minuutje een heel groot item heel klein en vooral niet de diepte ingaand aan te horen en dan vervolgens de rest van de 60 minuten het over hun zaken te hebben.

En dan gedurende die 59 minuten nog 5 keer in herhaling te treden en dan denk je dat het gesprek afgerond is, nog weer even als laatste een nieuwtje te vertellen wat zo ontzettend saai is dat de kwastjes van mijn vloerkleed zichzelf gingen vlechten.

Een Hendrik Groen doen

Tot mijn verbazing appte ik gisterenochtend "ja" terug op de vraag of ik wilde wandelen met dit weer. Dit weer = kil, koud en een gestage motregen.

Want ik snapte maar al te goed dat het goed voor me is dat wandelen. Wat klopte. Het was goed, maar ook nat. En helaas niet door lichaamssappen veroorzaakt.

Natte kleren kunnen thuis worden omgewisseld voor droge en nat haar kan ook weer gedroogd worden, dus dat leed is snel geleden. Maar direct de was in de wasmachine gestopt.

Genoten van een lekkere kop koffie thuis en een roggebroodje met filet Americain. En daarna de administratie bijgewerkt. Alle rekeningen checken of alles is af- en bijgeschreven en of de saldo's kloppen met mijn berekeningen.

Toen met plezier naar de eerste aflevering van Het Geheime dagboek van Hendrik Groen gekeken die ik gisteren opnam want lag al op bed toen het uitgezonden werd. Maar leve de opname-apparatuur. Al vond ik de boeken fijner, maar dat is meestal zo want in je hoofd zien de hoofdfiguren er anders uit.

Wat Hendrik zegt over deze tijd in zijn leven. Dat alles alleen maar minder wordt en niet meer beter, maar juist slechter gaat, er maar achteruit wordt gegaan en niet meer vooruit. Je mag toch hopen dat het kunnen genieten van dingen, ook kleine dingen gelijk blijft. Of en misschien is dat wel heel erg optimistisch gedacht, groter wordt.

Maar dat zijn leven nu langzaam was en vooral saai. En anderen bepaalden hoe je dag liep. Alsof je wilsonbekwaam bent alleen omdat je ouder bent.
De regisseur heeft dit saaie benadrukt in de eerste afleveringen, door de inwoners van het verzorgingshuis in beige en grijze tinten te kleden. Geen lekker rood of kek groen. Flets en uitgegumd. Bijna de kleur van het behang.

Een klein stukje geborduurd (ik doe maar wat, geen opleiding of wat gehad, maar ik denk dat ik het wel kan), wat slopen gestreken.

Een beetje Netflixen - vooral luchtigheid; fijn Grace en Frankie  - wat huiswerk voor de psycholoog en hela hopsasa dan was de dag alweer bijna voorbij. Het was gisteren de hele dag bewolkt en voor mijn gevoel vroeger donker.

Slecht geslapen, maar was het werkelijk slecht? Ik kon toch weer iedere keer dat ik wakker werd daarna - nadat ik het grote bakenlicht van de tuin van buurvrouw (ik denk een koopje van de B.V. Schiphol) weer even bewonderde - een uurtje slapen.

Wat ook prettig is, dat ik wat dingen in mijn hoofd heb voor vandaag (doen dingen) en dat die gewoon soepeltjes gaan.

Zo direct nog even een pakje retourneren bij het postkantoortje en direct even een klein blokje om.
Dat kan ik allemaal zelf besluiten en uitvoeren.

Hoef niet, zoals Hendrik Groen en consorten, te wachten op de zuster. Of het activiteitenprogramma.

Panda! Neem toch waterproof.

Fijne ontspannen zondag gehad.

Uberkneuterig, dat wel, maar kennelijk heb ik nu veel behoefte aan kneuterigheid, wat voor warmte staat en aan weinig ''gedoe'' en vooral geen hectiek.

Zaterdagavond nog gekeken naar vallende sterren. Mooi!

Genoten van de Finale van Heel Holland Bakt. En tussentijds doorschakelen naar F1 racen waar Max Verstappen een enorm goede race reed en iedereen inhaalde. Zelfs op een podiumplek uitkwam, totdat de organisatie op het laatste moment hem een tijdstraf gaf van 5 seconden omdat hij een regel zou hebben overtreden.

Vanochtend heel vroeg belde mijn dochter. Of ze haar dochter even hier kon stallen,want ze moest onverwachts even naar de tandarts - die ze nog steeds hier heeft. En beetje onhandig met klein kind in de tandartsstoel. Dus mocht ik kleinkind lekker ophalen bij de bushalte ergens tussenin en even later kleindochter op ontdekkingsreis op mijn vloerkleed.

Mooie franjes Oma! Die ga ik allemaal uit elkaar peuteren. En even tellen hoeveel het er zijn natuurlijk.

Heerlijk een banaantje voeren, dat kleine mummelmondje met die 2 prachtige tandjes te zien smakken. Och..wat is geluk dan simpel. He, Oma, wat een interessante dingen heb jij in de keuken als ik daar zo eens heen kruip. En staan is ook leuk bij jou.

Maar ook pijnlijk als ik eind van de dag wat zaken aan de psycholoog voorleg en denk aan hoe ik zelf ooit zo'n lief klein onschuldig meisje was. Ik vind het allemaal erg verwarrend en ook wel sneu voor dat arme kind. En ook voor mijn moeder.

En mijn mascara. Want die zit weer ergens op mijn wangen als ik naar huis fiets.

Foto van Pixabay

Hooggevoelige mokken

Nu ik geleerd heb dat een hooggevoelige extra opmerkzaam is, ga ik natuurlijk 'bewijzen' zoeken dat ik dat ben.

Al eerder schreef ik over mijn tic dat ik in Nederlandse tv programma's veel dezelfde soort glazen zie.

Van de week viel het me op toen ik naar een aantal achter elkaar opgenomen aflevering van "Mom" zat te kijken dat ik die gestreepte mokken eerder had gezien. Waar?

Foto uit de serie "Mom"

Oh daar:

Foto uit de serie "Two and a half men"

En bij Grace en Frankie zaten de heren gezellig soep uit de kommen van het streepjesservies te eten. Hoe meer ik erop let (of: de tic wordt kennelijk groter!) hoe meer ik zie. Bijna Cruyfiaans.

Wat nog grappiger is want de vader van Charlie Sheen - Van Two and a half men - , speelt een een net uit de kast gekomen homoseksuele advocaat in Grace en Frankie. Keep it in the family. Het servies dan.

En op een regenachtige zondagmiddag, als je je Google talent nog even verder gebruikt, als hooggevoelig en dus ook een zeer creatief persoon (ahum) kom je op een site van kopjes, schotels, schalen etc. die gewoon benoemd in welke serie welk kopje te zien is van hen of welke schaal of...nou ja...noem maar op.

Leuk!
Hier is een link naar die pagina: Waar ken ik die beker ook al weer van?

Verder vanochtend al een blokje om gelopen tussen 2 regenbuien door. Voelde goed. Dat ik dat wilde en dat ik het nog deed ook. En de rest van de dag de krant lezen, Netflixen, borduren (oh help...alweer een nieuwe creatieve bevlieging), 3 afleveringen van Madame Secretary gekeken, beetje breien. En blij dat ik het nog warm genoeg heb om nog steeds geen kachel aan te willen doen.

Zou je als Hooggevoelige het ook sneller warm hebben?

Glasheldere zwijmel

Als je zo her en der tv-programma's bekijkt en dan op rare dingen let, zoals wat voor glazen staan er op tafel, dan valt het me op dat de robuuste doorzichtige glazen trendy zijn.

Glazen met een werkje. Glazen die van zich zelf al zwaar zijn. Dat je denkt 1 kilo glas met de inhoud van een liter.

Bij Pauw drinken ze eruit, bij dat programma First Dates, bij Koffietijd. Ik vraag me altijd af of de stylisten van al die programma's dezelfde zijn. Of dat ze allemaal door VT-wonen worden geadviseerd. Hebben de verkopers van serviezen en accessoires een megadeal gesloten. Opeens heeft iedereen dezelfde glazen. Wat doen ze met de oude glazen en servies. Naar de Kringloop? In de opslag? Mee naar huis?

En zo kom je op glas, gebroken glas. Iets uit de jaren 70. Altijd een "heerlijk" geluid. Een bal die door een ruit geschopt werd door een broertje van me. En dat hij dan zelf die ruit maar moest vervangen/betalen/halen (gelukkig bij ons om de hoek een winkel met verf en ruiten) en met stopverf weer in het raamwerk zetten, want hij deed dat wel vaak.  Van die kleine ruiten gelukkig. Dat was nog in een tijd van enkel glas. En weinig voetbalveldjes bij ons in de buurt.

Wie is die man toch?

Al geruime tijd zat het me dwars. Ik had bij een boekpresentatie - kom ik zo op terug - een man gezien en hij had een bekend hoofd, maar ik wist niet meer waarvan.

Meestal valt dan de naam na een paar dagen wel weer uit het vakje "Opgeslagen in Nutteloze weetjes" in mijn hoofd. Pas toen ik de aankondiging van een nieuwe serie tv-programma's zag deze week,  toen viel het kwartje. Oooooooh ja...hij! Gelukkig; nog geen Alzheimer.
De tekenaar van Fokke en uhm.. en die ander (shit...alweer een naam kwijt) en sinds een tijdje ook een Rechter die mobiel is op tv.

Hebben jullie dat ook wel eens - dat je iemand ziet, uit de context - en dan maar blijft nadenken waar je die persoon ook al weer van herkent. Of kent.

Een poosje terug kreeg ik via de nieuwsbrief van een boekhandel het bericht dat een schrijfster die ik persoonlijk ken, weer een nieuw boek had geschreven. En ze haar een feestelijke presentatie van het eerste exemplaar van haar boek zouden aanbieden. Kom erbij!

Ik ken haar persoonlijk omdat ik tijden terug een cursus Korte Verhalen schrijven bij haar heb gevolgd.

En net een paar weken ervoor dacht ik aan haar en emailde een kort berichtje. En kreeg een hartverwarmend bericht terug. Na al die jaren.

Zag ik haar ook nog op tv verschijnen bij een boekenprogramma. Dus ja, ik wilde graag bij die presentatie zijn. Maar durfde ik dat wel. Ja echt....dat zat ik me af te vragen. Want ik moest ervoor reizen naar een stad die ik een tijdje links (ligt ook echt links) heb laten liggen want die stad verbind ik met mijn laatste werkkring en jemig wat wil ik daar never nooit meer heen hoeven. Die straat dan, dat kantoor specifiek. Want in diezelfde stad woont mijn zoon, dus er nooit meer willen komen is nogal uhm..vreemd.

Schaamte dat ik het zover heb laten komen, dat ik nu in de kreukels thuis zit door dit type werkgever. Maar ook; dat ik niet al direct heb ingezien dat dit slecht voor mij (en voor iedereen trouwens) is en nee durf te zeggen. Dus eigenlijk dat ik mijn grenzen bar slecht bewaak. Dat ik door mijn eigen onmacht nu in de kreukels zit.
En ook; stel dat ik iemand van hen daar (in die stad) tegen kom. (Nog nooit eerder gebeurd dus waarom denk ik dat?). Stel, stel, stel..

Kon zo maar de Stelling van de oude Citroen zijn: Stel dat je iemand uit je verleden tegenkomt => Blijf thuis dan ben je "veilig".
Zegt die andere Citroen: Maar wel retesaai veilig thuis. Eruit!! Fuck them!

Dus al mijn moed bij elkaar verzameld, uitgezocht hoe ik er moest komen en oh...wat fijn boekhandel is verhuisd - ook al weer jaren terug -  en nu prima te bereiken. Fijn dat ik via Google Maps kan zien hoe wat waar. Want dat helpt tegen de onzekerheid en maakt dat ik meer durf heb. Dus maak me dan geen zorgen over dat ik daar alleen zit en niemand ken; alleen over hoe kom ik daar, raak ik de weg niet kwijt, ben ik er op tijd. Dat soort dingen die niet bij me passen, want ik raak nooit de weg kwijt, ben altijd iets te vroeg en ik weet natuurlijk dat ik het altijd aan iemand kan vragen.

Wat een leuke boekhandel en lekkere glaasjes wijn of sap en ook nog mooi opgemaakte schalen met kleine hapjes. Wat een feest!
Ik raakte in gesprek met een dame toen ik haar vroeg waarom zij hier was. Hoorde bijna haar hele levensverhaal in 10 minuten. Dat heb ik vaker; dat mensen iets in me zien waardoor ze durven te praten.

Nog groter feest was de presentatie zelf, stukjes uit het boek gehoord, de schrijfster live gezien en gesproken bij het signeren van haar boek. En tsja...emotioneel incontinent als ik momenteel ben, schoot ik vol toen dat momentje er was. Dat zij mij nog herkende. Iets in mij zag waar ik zelf blind voor ben. Die tranen dat wil ik helemaal niet, want dan gaat de aandacht naar mij en het draait om haar.

Enfin...ik draalde voor de vorm nog even een rondje om de hapjesschaal met mijn gesigneerde boek, maar ben 'm toen als een kwezel met zijn staart tussen (hebben kwezels staarten?) de benen gesmeerd. Al die emozie!!! En ook nog in het openbaar. Oh waar was die onzichtbaarheidsmantel als je hem nodig had.

Maar wat een fijn gevoel terug in de bus; dat had ik toch maar bedacht, gedurfd en gedaan. Yes!!

Wat is dat toch. Dat ik me schaam, dom voel, me niet voldoende voel (nou...er is zat van mij, wat zeg ik...meer dan genoeg. Nee, zelfs veel te veel). Me wegmoffel en liever thuis blijf dan er op uit trek en iets leuks meemaak.
Gelukkig heb ik toen even ervaren dat ook ik er mag zijn. Zeker bij zoiets leuks als een boekpresentatie.

Dempsy & Makepeace

Van mijn psycholoog kreeg ik een boek door wat interessant voor me zou kunnen zijn. Van Brene Brown - De moed van Imperfectie.

Zij schrijft veel over zelf liefde en geloven dat je er mag zijn. Geeft ook TedTalks hierover.

In haar boek beschrijft ze dat mensen die dit (nog) niet zien - dat ze de moeite waard zijn -  hun onrustgevoelens die dit gebrek hieraan, graag dempen. Dempen met drank, drugs, gokken, werken, troost-eten, sex en oh ja problemen van anderen oplossen, maar ook online zijn, uren Facebooken, twitteren en hahaha ik denk ook bloggen, vloggen en alles wat ik dus ook doe alhier.

Alles wat helpt om maar niet die rotgevoelens te hoeven ervaren. Die gevoelens van kwetsbaarheid en onzekerheid, gebrek aan verbondenheid.  Het helpt om de scherpe kantjes van die gevoelens te halen.

Maar wat het neveneffect is van Dempen, is dat het ook je vermogen dempt om fijne gevoelens te kunnen voelen.

Dat sloeg wel even in.

Want ik demp denk ik al heel lang mijn rotgevoel door eten. Geen Spercieboontjes of kropsla maar zoet, zacht, zompig, veel en calorierijk en voedings-arm. En de schaamte die ik zie en voel als ik naar programma's kijk waarin heel erg dikke mensen op een punt zijn gekomen waarin ze gehandicapt zijn en alleen nog maar op bed kunnen liggen als een homp mens en als enige hoogtepunt van de dag hebben de maaltijd, die schaamte is net zo groot. En de herkenning.

En dat niets hen (mij) motiveert. Niet hun kinderen, niet hun familie, hun geliefde. Wat logisch is, want echte motivatie komt vanuit jezelf. Die kan niet door externe factoren worden opgelegd. En dat je hart het binnenkort begeeft, dat is rustgevend. Want dan is dit alles voorbij.

Een jonge vent kon nog wel zelf lopen en kocht dan bij de supermarkt vooral snoep en zoetigheid. 

Ik zag in plaats van die zakjes Haribo,  zakjes Heroine hangen. Hetzelfde effect. Alleen zal je dat laatste product niet in de schappen van de supermarkt vinden. 

Maar wel flessen drank. 

Of sigaretten.

Alles wat je gevoel dempt is voorhanden en vaak legaal verkrijgbaar. In welke vorm dan ook. 

Maar dat dit dus ook je mooie gevoelens dempt, dat je die niet meer voluit ervaart. Au....dat raakt me.

(Zeker te weinig snoep gegeten onlangs, voel geen demping!!). Mooie gevoelens zoals geluk en liefde worden ook gedempt. 

Snotvergeme zeg, ik zou bijna naar de koekjestrommel grijpen, zo schuurt dit. 

Zesenzestig euro uitgespaard

Omdat ik een auto ter beschikking had, had ik al een lijstje gemaakt wat ik met auto allemaal nu wel kon en wilde doen.

Dat was een iets te lang lijstje, want mijn energie is niet zo langdurend nog/meer.

Naar de Kringloop geweest en vrijwel alle spullen die op de hobby/rommel/dozenkamer al maanden staan, weg kunnen brengen. Heb wel twee ritjes nodig gehad. Had geen rekening ermee gehouden dat alles natuurlijk ook nog een trap af moest en dat ik tamelijk onhandig/bangig ben in met volle armen de trap afdalen. En sommige dozen iets te zwaar waren volgestouwd. Maar het is gelukt zonder mijn nek te breken. Dat kostte wel meer tijd en inspanning dan ik rekening mee had gehouden.

Toen ik bij de Kringloop was ook maar meteen even gekeken of ze er iets hadden wat ik bij de Ikea en andere meubelzaken had zien staan en me wel prettig leek om te hebben, maar nieuw waren ze (voetenbankje) toch wel budgettair uitdagend.

En ik had op mijn verlanglijstje staan om naar een nieuw oud lijstje te kijken voor een tekening die  mijn opa had gemaakt. Het lijstje waar de tekening inzat was gesneuveld bij iets te enthousiast afstoffen onlangs.

Geslaagd.

Verder de Kringloop doorgestruind en het viel me wel op hoe ontzettend druk het was. Het leek wel de V&D tijdens opheffingsuitverkoop.

Kwam langs de boekenafdeling en voorheen vergat ik altijd mijn leesbril; nu had ik de bril in de tas en kon ik de titels lezen. Altijd leuk als je iets tegenkomt, tegen een mooi prijsje uiteraard, wat leuk lezen is. En is het uit, dan mag het weer terug de kringloop in.

En ik kwam iets leuks tegen. Een driedubbeldik mooi ingebonden boek met alle verhalen van Roald Dahl. Voor maar 2 euro! Ik hou zo van zijn verhalen. Dus leuk! Per centimeter (wel 6 cm) boek is dat een koopje. En om over de inhoud nog maar te zwijgen. Die mocht mee.

Bijna bij de kassa viel mijn oog op een voetenbank-achtig iets. Niet al te moderne poten. Qua kleur ok, maar dat zou ik nog zelf kunnen veranderen mocht het niks zijn bij nader inzien. Ander stofje erop, of toch nog wat extra vulling of poten schilderen. En qua prijs...3 euro!!!  (Oh..alle rood op deze foto lijkt allemaal wel neon-rood, maar dat is het niet. Het zal wel door die Rode zon komen!)

En zo fijn dat ik met de auto was, dan kon alles hoppa zo mee, zonder nadenken of het wel in de fietstassen past. Kreeg nog complimenten van de heren van de Kringloop over de auto wat leuk is, "maar het is gewoon een huurauto hoor" zei ik. Toch handig mevrouw (oh ja...ik ben nu echt een mevrouw) en ze keken heel vriendelijk of de weg vrij was om achteruit weer uit hun oprit te komen. Want nogal veel verkeer op die weg, vooral vrachtwagens.

Daarna - wat ook op de lijst stond - naar de bouwmarkt voor wat haken en betonhaakjes. Kleine dingen, maar omdat de bouwmarkten altijd uit de bewoonde wereld liggen, moet ik echt even nadenken voordat ik zo'n stuk fietsen aandurf. Met mijn huidige wieberigheid dan.

Ook nog naar de bieb geweest. Maar het viel me direct op dat fietsen veel sneller lijkt. Nu moest ik helemaal omrijden en de fiets route is eigenlijk immer gerade aus, zonder stoplichten.

Tsja...ook het GeelBlauwe warenhuis stond op mijn lijst. Dus ook daar geweest. En bij ieder item waarvan ik dacht; oh wat leuk, vroeg ik me direct af of dat NU leuk is of straks ook nog. Sommige zaken had ik ook al bij de Kringloop zien staan. Had ik daar thuis geen alternatief voor. En of het echt echt echt nodig was. Dus hield mij keurig aan mijn lijstje.

Toen liep het al tegen het einde van de dag en ik moest eigenlijk nog ergens heen van mijzelf, maar ik merkte wel dat ik al tamelijk moe was.
Dus alweer gekeken of het echt echt echt nu nodig is en wat het alternatief zou kunnen zijn. Dus vlak bij huis, bij de supermarkt een aantal zakken tuinaarde gekocht. Wel zwaar (of ik heb kippekracht ondertussen), maar gelukkig kon ik ze zo in het achterbakje gooien.

Wat ik verder nog aan dingen doen met auto wilde,  liet ik maar gaan. Dat ging even niet meer besloot ik en de zee zal er volgend jaar best ook nog wel zijn. Net als spontaan langsgaan bij een vriendin. Even niets meer doen nu.

De auto weer retour gebracht vandaag . Dus eerst aftanken (oh heerlijk zo'n nieuwe auto - heel zuinig) en dan nog even over de snelweg racen (je mag daar een klein stukje 130). Altijd fijn. En ik geniet van die plek waar het inleverpunt is. Er is altijd wat te zien. Dynamische omgeving. Maar kopje koffie heb ik toch maar thuis gemaakt; dat was qua prijs aangepast aan de plek. Geen Kringloopniveau.

Pffffff...Gelukkig is het heerlijk zonnig vandaag. Goed voor de vitamine D en lekker in de tuin rommelen. Want werken kan je dat niet echt noemen. Af en toe een takje snoeien, plukje onkruid wegnemen.

Op tempo Elfendertig.

Moe, moeder, moeist

Een dag bij mijn moeder geweest.

En zoals ik al aan mijn Scandinavische broer schreef: It drains the energy right out of me.

Via het werk van mijn dochter kon ik een auto huren en mijn moeder bood aan dat te betalen, want dat was goed voor mijn rij-skils. Het scheelde natuurlijk ook reistijd (op de terugweg dan, want ik moest natuurlijk de auto ook nog ergens ophalen.  Ook over autorijden was ik al onzeker geworden. Niet het rijden, want ik weet zeker dat ik dat nog wel kan, ook al heb ik al maanden niet meer auto gereden, maar over alle knopjes en dingen in een spiksplinternieuwe auto. Of ik nog wel snap waar de knop voor de koplampen zit. Echt...werkelijk over de simpelste dingen stress ik!

Had ik me voorgenomen om voor de spits naar huis te gaan; dat lukte niet. Ik was rond 22.30 uur thuis. Dan kan ik niet direct gaan slapen, want ik moet dan eerst even 'bijkomen'.

Er kwam nog een zus langs, die is ook lang van stof en ach, we hadden elkaar maanden niet meer gezien, dus ook wel weer leuk.
Toen zij naar huis ging toen moest ik mijn moeder nog wat dingen laten zien op haar computer, want ieder jaar is ze dat spontaan 'vergeten'. In plaats van beter aan mijzelf te denken en aan te geven dat ik nu  moe was, dacht ik nou ja...dan hebben we dat ook maar weer gehad. Kan er nog wel even bij.

En ik zie echt wel dat mijn moeder ook maar moet roeien met de emotionele riemen die ze niet had. En misschien is het ook zo dat wat je niet van thuis hebt meegekregen, je zelf ook niet kan. Maar ja, dat betekent dan ook dat ook ik geen aandacht en liefde en warmte kan tonen of geven. Of niet snap wat dat is.

Toen mijn moeder en mijn zus van me hoorde dat ik mijn weken thuis soms als saai beschouw, kwamen de verhalen over gezellig een kopje koffie bij een vriendin doen. Tsja...die van mij wonen of 10 of 50 km verderop of in het buitenland. Heb je dan niemand in de buurt?

Nee dus.

Misschien dat het toen duidelijker werd dat sowieso vrijwel nooit iemand op bezoek komt hier. Man met Hond komt nooit binnen. Hij trapt me - bij wijze van spreke - de auto uit na het lopen en socializen daar doet hij niet aan. Dat ligt aan mij. Ik voel me een ongeschikt persoon om te entertainen. Ik straal kennelijk iets uit wat mensen afstoot. Concludeer ik zelf (alvast). En een horizontale wandeling is er al helemaal nooit meer bij. Ook ongeschikt voor. Sex-appeal nul komma nul.

En dat je leven anders is als iedereen om je heen werkt en jij niet (meer). De vrije tijd van mijn vrienden die werken is in het weekend. En om dan Vrouwtje Somber op sleeptouw te nemen, daar zit ook niet iedereen op te wachten. Zou ik ook niet trekken.

Wat ook helpt is dat mijn moeder en zus op clubjes zitten. Sporten of yoga of iets anders. En mijn moeder haar netwerk via de kerk heeft. En mijn zus heeft een hele lieve kater in huis, dus altijd leven om haar heen. En heeft vriendinnen in haar stad.

Jeee...ik klink wel als een soort van eigengemaakte melaatse eigenheimer. Maar ik heb dan ook nog een rare afwijking dat ik net als Groucho Marx liever geen lid ben van een club waar ik bij hoor/pas.

Zo was ik bij een lezing over Hoogbegaafdheid. En uiteraard was vrijwel iedereen in de zaal Hogerbegaafd. En die hadden ook allemaal het allerhoogbegaafste woord. Continue.
"Oh ja...ja dat heb ik ook altijd....Oh ja...zo voel ik me ook constant" En ondanks de uitslag van de test, wil ik niet eens tot zo'n eliteclubje horen.

Ik zag Van Kooten en de Bie er al een sketch over schrijven. Wat natuurlijk weer veel zegt over mijn leeftijd. En precies dat is wat ik mis bij de Hogerbegaafden. Gevoel voor zelfspot en humor.

Voor haar zwijmel

Dacht de hele tijd aan onderstaande song met de stille hoop op een goede afloop van iets waar we kennelijk weerloos voor zijn.

Heb lang getwijfeld of ik deze wel moet plaatsen. Ben ik dan ook geen ramptoerist?

Voorzichtig

De berichten over die jonge vrouw die gewoon een eindje ging fietsen en niet meer thuis kwam zijn moeilijk te verteren.
Ze zou zo een dochter van me kunnen zijn. Of een vriendin van mijn zoon. Of van mijn dochter. Denk even terug naar tijden dat een kind 'even' onvindbaar was, maar dat met een sisser afliep. En je weer overging tot de orde van de dag.

Moeten we dan maar afschaffen dat je nog ergens alleen op de fiets naar toegaat? Of een eind kan wandelen in je eentje?
Ik heb tijden lang in dezelfde buurt gefietst, ook als jong meisje. Je dacht er maar niet al te veel bij na wat er op een verlaten fietspad je zou kunnen gebeuren, want een andere route was er niet. Langs het bos, vlak bij de spoorbaan. Vlak bij wat wij altijd Het Gekkenhuis noemden. En in die tijd liepen er ook genoeg bewoners van het Gekkenhuis 'los'. Of niet als bewoner herkenbaar.

Hier bij ons in mijn dorpje zijn er heel veel fietspaden. En veel bomen. En struiken. Staat heel liefelijk en groen. Toch hoor ik van veel vrouwen dat ze in de avond liever niet meer de fiets pakken om bijvoorbeeld naar een activiteit te gaan. Te eng. Al jarenlang hoor ik dat. Dan kom je of nergens meer of je moet met de auto. Als je die hebt.

Maar ook mijn zoon is al slachtoffer van een mes op zijn keel geweest ooit. Zoon, dochter. Ze zijn allebei kwetsbaar. Wij zijn kwetsbaar voor mensen met andere grenzen.

Hoe zit het met de dader. Hij is ook een zoon van iemand. (Waar) ging het mis in zijn opvoeding en is het, in zijn geval, wel een kwestie van (verkeerd) opvoeden?

Hoe komt iemand tot zo'n (kennelijke impulsieve) gewelddadige daad? Hoe kan het dat iemand die dit gevaarlijke gedrag al eerder heeft getoond toch terug kon keren in de maatschappij. Een nieuwe kans. Op papier klinkt dat heel redelijk en humaan. Iedereen verdient een nieuwe kans. Maar is dat werkelijk zo?

De wolf kan schaapskleren aantrekken; hij blijft een wolf.

Moet nog steeds een BBC documentaire bekijken over psychopaten. Hoe dat werkt in het hoofd van iemand die zulke misdaden heeft gepleegd (en nog steeds kan plegen). Maar kom er nog steeds niet toe. Te indringend. Zulke andere gedragspatronen dan de mijne. Dan die ik mijn kinderen leerde, maar die ik maar al te goed herken bij sommigen uit mijn verleden.

Las een mooi stuk bij haar: Wees voorzichtig met onze dochters. En ook haar blog ontroerde me: Weg

Laten we voorzichtig met en op elkaar zijn.

Naakt

Als je kijkt, dan je zie het pas.

En zo is het. Gisteren tijdens onze wandeling zag ik een hele bijzondere naaktslak. De meeste naaktslakken die ik ken zijn bruinachtig of klein en zwartgekleurd. Deze was zo mooi. En groot.

Foto van Wikipedia

Heb het opgezocht en het blijkt een grote aardslak te zijn. Weer wat geleerd. 

Vandaag ben ik jarig. Het valt me op hoe goed de datacenters werken van de diverse sites waar ik sta ingeschreven als klant, client of als werkzoekende. Allemaal sturen ze een berichtje met felicitaties of extra bonuspunten of andere leuke dingen. 

Heb in ieder geval, ondanks dat ik slecht geslapen heb, lekker gedouched met een heerlijke geur van Rituals (ruik nu naar een Sinasappel!), haar gewassen, schone kleren aan, make-upje erop gegooid en een lekker kopje koffie gemaakt. Gelukkig ruik ik dat nog, dus nog geen Alzheimer. Wat ik volgens mijn moeder sowieso krijg, want de gehele familielijn van mijn vader had dat concludeert ze, weinig empathisch.

Oh nee...weg met die gedachten en focus op het zachte en dat je er nog steeds bent en mag zijn.

Een foto van mijn kleindochter terwijl ze aan een stronk brocolli knaagt. 

Een superlief kaartje met Madeliefjes. In ieder geval nog 1 kaart in de post ontvangen!

Blauwe babywol gehaald voor een truitje voor vriendin van mijn dochter die een zoontje kreeg. Nee, niet gender-neutraal inderdaad.

Hikkerdekik

Oh, wat zat ik ertegen aan te hikken. Of ik nu wel of niet zou gaan lopen in de ochtend met Man met Hond. Waarom dat hikken? Om niks denk ik. Bang om de verkeerde dingen te zeggen? Bang om als een sukkel te worden gezien of iemand die ze toch niet allemaal op een rijtje heeft of niet goed voor haar gezondheid zorgt. Bang om een zeur te lijken, bang om een oud wijf te lijken/zijn, niet sportief en God al helemaal nooit en nergens meer sexy.

Allemaal dingen die alleen in mijn eigen hoofd zitten. Een gevalletje nivea aka Niet voor een ander invullen. En toch smeer ik te vaak en regelmatig met die Nivea. Die blauwe doos staat constant binnen mijn bereik.

En maar hopen op stortregen dan had ik een goed excuus om te te hoeven gaan. Terwijl het voor mijn conditie heel goed is om wel te gaan. Om gewoon te lopen een flink eind. Doe ik veel te weinig. Ik verstop me liever in mijn huis.

Gelukkig kon ik vanochtend, ondanks slechte nacht, geen excuus ontdekken om niet te gaan en vond ik ook dat ik niet zo ontzettend moest zeuren en smoesjes moest bedenken. GA NOU MAAR.
Dan heb je dat ook weer gehad. Alsof het een strafexpeditie betrof. En dan nog nadenken over neutrale onderwerpen om over te praten.

En achteraf was het gewoon goed en zelfs prettig om te lopen. En de herfst in het bos te zien en te ruiken. En door inderdaad niet mijn hele ziel en zaligheid op tafel te leggen, want nu snap ik beter dat hij niet het type man is die dat hoort noch begrijpt. Maar wel elke week een ochtend wil wandelen. Met mij. Dus kennelijk doe ik wel iets goed.

Kan me nog goed herinneren dat ik me vorig jaar zo ontzettend precies hetzelfde ongezien voelde. Ook helemaal zelf gedaan. En lees ik terug, dan is dat ook zo. Dat ik me precies zo voelde. En het allemaal zelf veroorzaakt had. Ik schiet wel erg op in mijn persoonlijke ontwikkeling. Not. Ik sta compleet stil zo lijkt het. Niks bijgeleerd.

Want vorig jaar pas toen we klaar waren met wandelen en we weer in de auto richting mijn huis zaten, zei ik dat ik jarig was. Ik voelde me stom, want waarom weet ik van alle andere mensen in mijn leven wel hun verjaardagsdatum uit mijn hoofd (hoofd?? Gewoon zo'n ouderwetse kalender op de WC!!)

Maar ja...ik had toen nog een klusje in het huis van mijn op vakantie zijnde zoon op me genomen, dus moest direct door naar zijn stad. En daar liep ik te stressen dat alles goed ging, bedden afhalen, opmaken, etc.  Kocht ik heel zielig 1 taartje en at dat alleen op in de avond (business as usual).

Ga ik mijn verjaardag weer zo doorbrengen? Niet duidelijk zijn in wat ik echt wil.

En was will das weib?

Ik wil in de ochtend wakker worden door het geluid van onderstaande:

En dan door een grote warme man een sponsbad. Met een Happy Ending. Voor mij dan uiteraard (zei ze egocentrisch).

Daarna nieuwe kleren, sexy hakken en dito kousen, eindelijk weer eens naar de kapper (durven/willen/kunnen) en dan een taart met 57 kaarsjes. Ja, dat betekent wel dat het een grote taart is, zo'n Heel Holland Bakt met mega veel lekkere laagjes, maar anders passen die kaarsjes natuurlijk niet. Oh ja, een taart waar je niet van aankomt uiteraard. Calorieneutraal.

En daarna ontvang ik op het bordes mijn vrinden. Hahahah!!! Gewoon een heeeel klein bordes. Mini-bordes.

Ik ben al blij dat ik dit jaar tegen mijn kinderen heb gezegd dat ik heel graag met ze uit eten zou willen gaan. Ook al heel lang niet gedaan. Iets samen.  En niet iets gemompeld dat het niet uitmaakt, dat ik al leuk vind om ze te zien. Het maakt wel uit.

Ben moe. Moe van mijn eindeloze geleuter en gezeur. Laat ik er maar mee ophouden. Voor vandaag bedoel ik.

Oppepperts

Goed advies van mijn dagelijkse oppepperts/nadenkerts:

Wat reuze scheelt is dat ik wat minder in de "ja, dat zal wel of erger: nou...dat zet zoden aan de dijk!!" houding verkeer. Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat dit per dag en soms per uur kan varieren. Wat me ook weer leert dat niets blijvend is. Een goed gevoel niet, maar ook een slecht gevoel niet.


Bob Goff wrote, “Embrace uncertainty. Some of the most beautiful chapters in our lives won’t have a title until much later.”

Can I give you some advice that you won't take the wrong way?

How did I know you'd say yes?

Buy something special for yourself, Cellie. Be proud. Flaunt your style. Love yourself. Daydream, wonder, and make a few mistakes. Stay up too late every so often and sleep in too long. Sometimes wake up crazy early to doodle or journal or go for a walk. Play loud music. Celebrate everything. And when no one is looking, as often as you can remember, kiss the back of each of your hands in quick succession.

Happy love affair, gorgeous...

   The Universe

Net voor het eerst de kachel even aangezet. Ik kwam natgeregend thuis van een sessie bij de psycholoog. En vond dat ik wel wat warmte verdiende. En om even de klamheid te verdrijven. Het regent nog steeds, dus bij een lekkere kop warme thee genieten van het geluid van de regen tegen de ramen. Zou zo kunnen slapen. De zon is vandaag niet achter de wolken vandaan gekomen. 


Moest wel lachen om mijn geheugen. Ik reed langs een middelbare school en daar kwamen allerlei scholieren op eenzelfde type fiets (Oma fiets met grote bak voorop) het fietspad op fietsen. Er reden een aantal jongens (jongetjes eigenlijk) voor me, waarvan de jongste me meer een basisschoolkind leek dan een brugpieper. Ook qua gedrag. De hele weg gillen en schreeuwen en elkaar achtervolgen op de iets te grote fiets. En echt nog zo'n kinderkoppie. 


Was kennelijk kwijt dat vooral jongens in de brugklasleeftijd nog zeer kinderlijk kunnen lijken. Vandaar dat de jongens van wat klassen hoger altijd interessanter leken.

Schaam haar, schaam hem

Een buurjongen vroeg me vorige week of ik mijn auto niet meer had. Die heb ik al ruim 5 jaar niet meer, want toen ik door ontslag mijn baan verloor waar die auto bij hoorde, moest ik de leaseauto inleveren. En vond het budgettechnisch slimmer om even geen auto te bezitten. Dat is nog steeds slim.
Dus ik vertelde hem bovenstaande in de korte versie (geen baan = geen auto).

Het gesprek hield daar op, want tsja...niks eervols, misschien hoorde ik me te schamen voor mijn situatie in plaats van openhartig te zijn. Voor veel mensen is het hebben van een auto nog steeds iets wat status geeft. En kennelijk denk ik ook nog zo.
Oh...vergat ik ook nog helemaal dat ik er dus ook bij liet weten dat ik geen baan had. Of mijn 'prestigieuse' baan met auto kwijt was.

Ooit kreeg ik een zelfde gevoel. Een vrouw op mijn werk die me had verteld dat ze bij de obsesitaskliniek liep, zei me dat ze mij nooit 'slechte' dingen zag eten op mijn werk en wat ik at waren geen grote hoeveelheden. Waardoor was ik dan size XXXXX net als zij. Ik zei haar dat ik stiekem eet. Thuis, waar niemand me ziet.
Ze schrok van mijn antwoord. Alweer ook dat ik openhartig was. Ze vertelde me dat ze dat soort dingen echt nooit zou openbaren. Daar schaamde ze zich voor en had ze therapie voor.

Dat ik nu worstel met mijn plek, de ruimte die ik mag innemen, heeft (ook) alles met schaamte te maken. Dat ik weinig (meer) heb van "opschepzaken" (in mijn ogen dan he...) dus inderdaad niet zo veel voorstel. Of er eigenlijk niet meer toe doe.

Een afbetaalde hypotheek (niet eens een hypotheek) dus een mooie investering in de vorm van een koopwoning, een tweede (vakantie)huis, die auto, een mooi gevuld pensioenpotje en spaarrekening, schaapjes op het droge, een zinvolle baan of een carriere, een mooi slank uiterlijk, een relatie.

En toch..en toch ben ik er nog steeds. Ben een heel eind van de maatschappelijke ladder gevallen. En lig nu ergens op de bodem qua inkomen en status. Maar ik ben er nog steeds.

Ik ben niet meer iemand met wie het Goed gaat. Qua ladderniveau dan.
Maar ik ben er nog steeds.

En wie zegt mij dat ik weer zo snel mogelijk moet zorgen dat ik weer naar boven klim. Hup...de Ratrace weer in. Weer naar beter, meer, harder. Zo snel mogelijk weer bovenaan de ladder staan.

Het kan ook zo maar zijn dat die plek bijna helemaal onder aan de ladder me wel bevalt. Dat ik al die jaren een verkeerd uitzicht op zaken heb gehad. Dat mijn "geluk" misschien juist onderaan de ladder ligt.

Heb nog niet de illusie dat ik er al ben en hoppa...probleem opgelost. Geen hulp meer nodig. Denk juist dat ik aan een draadje aan het trekken ben wat de zaken gaat ontrafelen.

Vandaag mijn lepel- en vorkenpotjes eens uitgemest. Hoeveel gebaksvorkjes en koffie/theelepeltjes heeft een mens eigenlijk nodig. En ook nog: vind ik ze eigenlijk wel leuk? Is het echt wel mijn smaak? Of zijn het dingen die je dan maar aanneemt omdat ze van Oma zijn geweest.

Ken je mij zwijmel

De laatste tijd valt het me op dat veel leeftijdsgenoten (of net maar een paar jaartjes ouder of jonger) het bericht krijgen dat hun leven binnenkort over is. Niets meer aan te doen. En bedenk hoe ik dan zou reageren. Haal ik dan mijn voet van de rem. Op het laatst nog even voluit leven?

Las uiteraard het bericht van Eberhard van der Laan, 62, vandaag 3 volle pagina's rouw-advertenties in de krant en onlangs kreeg de schrijfster Renate Dorrestein te horen dat ze ongeneeslijk ziek is. Hansje Bunschoten. De lijst is te lang.
Maar ook van vrienden die misschien wel net door het oog van de naald kropen.

Dan hoor of lees ik dat en naarmate die persoon dichterbij staat, qua leeftijd of qua vriendenkring, ga ik steeds meer beseffen, echt beseffen, dat het niet zo vanzelfsprekend is dat iedereen 105 wordt. En zou ik dat wel willen, 105 worden, alleen in een kamertje met als enige maatje mijn verzorgingsrobot?

Voel ik me nog steeds schuldig als ik zomaar een dag verlummel. Of erger een dag alleen maar de zwaarte van het bestaan voel, geen oog heb voor - wat er echt altijd is - lichtheid. En schoonheid. Of niet duidelijk maak aan de mensen om me heen dat ik ze waardeer, van ze hou. Of ze nodig heb. Mijn kwetsbaarheid durf te laten zien.

Leef ik nog steeds met de voet op de rem of durf ik voluit te gaan. Als een Max Verstappen in een goede auto? En wie kent mij echt. Ken ik uberhaupt mijzelf wel. Of ook alleen het imago van wie ik denk dat ik zou moeten zijn?

Heb het idee dat ik veel zaken die ik als 'zo is dat' geheel anders moet of beter gezegd wil gaan zien. En hoe goed is mijn methode al die jaren geweest. Misschien wel eens tijd voor verandering.

Wat me goed helpt is zien wat echt belangrijk is voor mij. Elke avond voordat ik ga slapen, kijk ik nog even naar een filmpje van mijn kleindochter. Dat heerlijke meiske die elke dag weer onbevangen nieuwe dingen leert. Haar tandjes gebruiken, haar beentjes om te kruipen, zelf haar flesje vasthouden en leegdrinken, altijd direct haar sokken uitdoen.
Dat ik een kleindochter mocht krijgen!! En Oma mocht worden. Echt geen enkele bonus ooit verdiend met werken kan daar tegenop.

Tajine na de zwemles en Eberen

Afgedroogd en ingesmeerd met olie aan de binnenkant.

En toen, met een beetje vrije hand, naar het recept van Jeroen Meus, kip met groenten-tajine gemaakt. En couscous erbij gemaakt, ook voor het eerst.

Dat was slowcooking en ik was heel erg benieuwd hoe t smaakt. Denk wel lekker aan de combinatie van specerijen en groenten te zien en ja, dat klopt. Ben al blij dat de schaal niet gebarsten is.  Wat een leuk kado van mijn dochter en schoonzoon.

Plezant is ook dat ik kijk waar ik 'm neer kan zetten als hij weer leeg is. Even plaats maken en gelijk weer wat zaken opruimen en schoonmaken.

Ook altijd goed.

Ik had al een portie voor mijzelf eruit geschept en daarna nog een bakje voor mijn dochter in de vriezer gezet. Het is halalkip dus dat kan ze gewoon eten. En daarna bestrooid met wat de bedoeling was peterselie, maar had helaas Koriander (geen leesbril mee!) gekocht.
Iew...dat vind ik zo naar zeep smaken. Dus dat werd 'm niet. Kijken of ik 'm nog mag teruggeven aan de winkel.

Net terug: en ja hoor, fijne supermarkt; kon zonder problemen geruild worden. Dus vanavond Tajine met Peterselie!

Er zit nog genoeg in om vanavond een lekker prutje mee te maken. Misschien nu met rijst, want couscous is wel smakelijk, maar ik vind rijst toch een lekkerder mondgevoel geven.

Net ook nog tussen 2 buien door snel op de fiets naar de bieb geweest om gereserveerd boek op te halen en gewacht tot de school uit is, want anders staat het hele fietsenrek vol scholierenfietsen. Af- en opstappen gaat nog steeds niet 'gedachtenloos' maar goed...wacht maar tot ik 10.000 fietsuren heb.
Boek had mijn psycholoog aangeraden om eens te lezen. Ken de schrijfster al, maar kennelijk denk ik altijd dat haar boodschap voor een ander geldt.

Dus bijna weekend en genoeg leesvoer om een nat en regenachtig weekend mee door te komen.

Lees ook dat de burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan is overleden. Nog maar 62 jaar is hij geworden. En dat er ergens een voorstel was om een nieuw werkwoord in te voeren: "Eberen". Iets goeds doen voor je stad. Mooier dan 100 bossen bloemen vind ik.

Out

Na een "uitje" te hebben verzonnen en ook nog uitgevoerd, merk ik nog steeds dat de energie lager is dan normaal, maar ook het vermogen om met drukte  (lees veel Japanners en andere toeristen) om te gaan. Alle bezwete kleding draait momenteel lekker in de wasmachien.

Ik ging via een pitstop bij het werk bij mijn dochter en een mooie ruil van een vermaakte broek van haar man voor een stuk zelfgemaakte Red Velvet Taart van haar, verder met wat men de Toeristen expres noemt.
Toen dacht ik al aan weer naar huis willen. Dit was al 'uit' genoeg.

Die bus stopt bij alle grote sightseeing zaken die een toerist zou willen zien, dus dat is handig. En ik had al nagedacht wat ik dan zou willen. In ieder geval mijn museumjaarkaart nog even goed gebruiken; veel te weinig gedaan. Raar, want een buitenstaander zou zeggen dat ik juist nu zeeen van tijd heb. En overal lees je dat je vooral leuke dingen moet gaan doen.

De bus stopte helaas niet, ondanks op de knop drukken, op de voor mij gunstige halte, maar vanaf Leidseplein, nou ja, meer de tijdelijke halte voor het Marriot Hotel,  het is niet zo ver lopen en lopen is altijd goed, ondanks moeheid. Nog even naar de nieuwste Tesla kijken en bedenken dat ik 'm toch maar niet aanschaf dit jaar.

Hier ging ik naar toe, maar nogal zielloos, niet echt met een grote WIL ik zien. Meer getriggerd door de laatste jaren van de schilder. Hoe hij in zijn depressiviteit toch zulke dingen kon en bleef maken. Die helaas niemand kocht.

Ironisch toch dat honderd jaar later zijn werk miljoenen waard is.
En wat heerlijk dat ik met mijn museumjaarkaart aan de ingang voor groepen naar binnen mocht.
Langs de grote groep Spaanse toeristen heen/door kon lopen en zo, zonder wachten, naar binnen kon. Fijn!

En fijn dat je je jas en tas gratis kon afgeven, gratis naar de hele schone toiletten kon en toen kon ik beslissen wat ik wilde zien. Niet alles, dat zouden teveel prikkels zijn. Dat is voor mij het fijne van zo'n museumjaarkaart. Bevalt het niet, of voel je je niet in staat om meer op te nemen, dan voel je je niet schuldig omdat je net € 17,-- heb betaald.

Ik wilde eigenlijk alleen zijn 'luchten' zien. Toevallig ook in zijn periode gemaakt waarin hij opgenomen was. En waarover hij schreef dat juist het schilderen hem houvast bood. Een vaste dagindeling. Dat vond ik zo mooi om te lezen.

Toen was ik eigenlijk wel hard aan koffie toe en voor deze keer wel gedaan. Meestal gun ik mezelf dat niet. Wel zag ik de prijs van de taartjes en broodjes aldaar en dacht aan het megastuk taart wat ik van mijn dochter had meegekregen, dus vond het wel goed zo.

Dus na 3 schilderijtjes met luchten en daarna me verbazen over het grote nieuwe stuk wat aangebouwd is met lange roltrappen naar een grote museumwinkel met allerlei Van Goghmeuk, maar in mijn ogen alleen tot doel heeft om GROOTS over te komen, weer lekker huiswaarts. Met dezelfde bus, die wel een andere route neemt, want Concertgebouwbuurt ligt op de schop. Dus voelde me echt een toerist toen ik door de Van Baerlestraat richting Olympisch plein reed en vandaar verder naar het eindpunt.

Overstappen op de bus naar huis, nog een eindje lopen en dan weer veilig thuis. Niets hoefde meer.

Missie geslaagd.

De helft maar opgegeten en de andere helft in de avond van genoten bij Heel Holland Bakt waarbij de afvaller nog een keertje langskomt en mensen uit het publiek megatrots hun taarten tonen.

Nu, de volgende dag, slecht geslapen en moe daardoor. Zo'n dagje kost me heel veel energie nog steeds en toch weet ik dat het goed is om even wat anders te zien dan mijn eigen achtertuin.
En vandaag hoeft er niets. Je waait hier zowat het raam uit. Straks de was ophangen, binnen, want anders vind ik mijn broek bij de buren terug vrees ik.

En hoe heerlijk is het DAT ik de energie heb om erop uit te gaan en het budget en het idee om dit te doen.

Kijken naar alles wat er wel is en dat is overweldigend veel.

Tajine moet eerst zwemmen

Van mijn dochter en schoonzoon kreeg ik een Tajine die ze meenamen van hun vakantie. En heel toevallig had onze Jeroen Meus een recept die hij in een Tajine op het gasfornuis klaarmaakte (zie...ik gebruik gewoon het werkwoord klaarmaken!).

Maar eerst moest ik de Tajine gereedmaken voor gebruik zei mijn dochter. Dus maar even via google checken hoe, want sprak haar schoonmoeder niet zo snel en wilde 'm graag uittesten (die Tajine dus, om een lekkere Tajine te maken).

Eerst moet hij 24 uur weken in zout water. Dus nu staat het deksel in een emmer te weken en de onderkant in de afwasbak. Daarna droogmaken en inwrijven met (olijf)olie. Binnen- en buitenkant (mmm...is geglazuurd aan buitenkant dus vraag me af of dat ook moet). Anyways...daarna 2 uur in een oven van 150 graden.  En daarna weer wassen en de binnenkant inwrijven met olie.

Nu loop ik direct tegen een praktisch dingetje aan. Want alleen de onderkant (de schaal) past in mijn oven. Dus even nadenken hoe ik die bovenkant prepareer. Het werkt denk ik net zoals een Romertopf die ik ooit van een tante kreeg. En nu bij de kringloop ligt.

Die moest je ook een nacht in water laten staan en dan stoomde alles heerlijk klaar. Maar wel iedere keer weer opnieuw, voordat je ging koken, in water laten weken.

Heb de onderkant in de oven staan, ingesmeerd en al en ben benieuwd. Denk dat ik 'm dan morgen kan gebruiken, want hij moet er 2 uur in staan en daarna ook nog inblijven tot de oven is afgekoeld.

Iemand ervaring met Tajines?

Pijpen

Gisteren was er bij Binnenste Buiten een item over een museum in Amsterdam wat over allerlei soorten Pijpen gaat. Dat voorwerp om uit te roken wel te verstaan.

Een link naar de uitzending

Ik vond het wel grappig dat de titel van het museum in het Engels op het pand staat. Want in Amsterdam op je pand 'Pijpen' schrijven is natuurlijk vragen om ongewenste bezoekers.

Weer eens wat anders dan het afgezaagde 'Home' in de vensterbank.

Afgeknoedeld

Op zich een prettige maandag.

Behalve dan dat ik iets te vroeg wakker werd, probeerde door te slapen maar dat lukte niet goed meer. Nou ja, vanavond weer nieuwe ronde nieuwe kansen.

Verder de maandag zoals altijd begonnen met mijn wekelijkse rondje Bless the House (van Flylady) en dat geeft altijd weer een voldaan gevoel en dat mijn huis lekker 'schoon' ruikt.
Daarna ook nog maar even de bovenverdieping gestofzuigd dus ook weer gedaan.

En begin gemaakt om even een broek van mijn schoonzoon in te korten en toen was het tijd om naar de psycholoog te gaan. Ik was blij dat het droog was en alleen maar hard waaide en zei tegen mijzelf: dit kan je. Ga lekker op de fiets, je benen zijn sterk genoeg. Hoppa.

En voor ik het wist stond ik voor de praktijk en zette de fiets op 2 sloten.

Toen ik klaar was - geen idee van tijd, had expres mijn horloge thuis gelaten - en weer naar huis reed, voelde ik me weer 10 kg lichter. Niet verwacht dat ik al zo diep zou gaan bij wat een vrij standaard Mindful-achtige oefening was. Plaatselijke depressie zeg maar.

Kon me ook geen hol schelen of mijn mascara was doorgelopen of niet. Ik ging naar huis en ik hoefde niets meer. Soepje stond al klaar dus alleen maar opwarmen straks.

En nu, na de afwas, voel ik me afgeknoedeld. In mijn hoofd, maar ook in mijn lijf. Dat studeren valt nog niet mee.

Terug in de schoolbanken

Besef de laatste tijd steeds beter dat ik in feite weer terug in de schoolbanken zit. De school des levens wel te verstaan.

Want sommige lessen heb ik bij gespijbeld of nog niet goed genoeg begrepen, de rijtjes me nog niet eigen gemaakt of gewoon een vette onvoldoende voor sommige vakken (waarvan ik dacht dat ik ze toch niet ging gebruiken)  en daarom weer terug naar school.

Foto van Pixabay.com

Wat goed uitkomt in September, maar omdat ik altijd alles net ietsje anders doe dan doorsnee, begin ik gewoon in Oktober. Uiteindelijk gaat het erom dat ik begin. Niet wanneer. Maar waarschijnlijk nooit uitgeleerd. Wat niet erg is. Alleen dat huiswerk!!

En wat zo grappig is aan leren in deze tijd is, dat je veel online terug kan vinden. Interessante TED talks, maar ook boeken, documenten of persoonlijke getuigenissen.

In de gang hangt een spiegel; ook goed lesmateriaal.

En Max Verstappen vandaag zien winnen in de allerlaatste Formule 1 race op dit circuit in Maleisie. Ondanks/Dankzij het vele uitvallen van zijn materiaal heeft hij toch altijd vertrouwen gehouden in zijn eigen kunnen en won vandaag. Ook weer mooi lesmateriaal.

Blij dat ik nog een mandarijn kan ruiken op de fruitschaal, want er wordt gesteld dat verminderd reukvermogen een indicatie voor dementie is. Oh ja...straks nog even kijken of ik Pindakaas nog herken.

(Hoezo van de hak op de tak?).

Lachen om een Netflix-serie The Good Place, waarbij Het Paradijs (The Good Place) uiteindelijk niet zo'n goede plek blijkt te zijn omdat mensen elkaar daar 'martelen'.

Martelen door geen keuzes te kunnen maken (good one!!), martelen door jaloers te zijn, niet echt of oprecht of te perfect te zijn. Of dingen niet met de juiste motivatie doen. Een goed mens zijn om bij je ouders in de smaak te vallen. Oh een berg aan herkenbare zaken, verpakt in comedy.

Of zoals Mary Poppins in de jaren zestig al zong dat 'a spoonful of sugar makes the medicine go down'. Maar dat is ook niet meer politiek correct. Die suiker dan.

Dit weekend nog even gezellig met dochter en schoonzoon en kleinkind naar een groot winkelcentrum geweest. Ze moesten daar wat dingen voor kind halen en vroegen of ik zin had om mee te gaan. Altijd goed. Om kleindochter weer te even te knuffelen en te lachen om haar koppie. En te zien wat een fijne en liefdevolle ouders ze zijn voor haar.

Laat ik dit laatste stukje nog vaak teruglezen. Want dat is waar het om gaat. Een goed mens te zijn met oog voor anderen.

Fork: morgen een onverwacht proefwerk; nog even studeren dus.