De laatste tijd valt het me op dat veel leeftijdsgenoten (of net maar een paar jaartjes ouder of jonger) het bericht krijgen dat hun leven binnenkort over is. Niets meer aan te doen. En bedenk hoe ik dan zou reageren. Haal ik dan mijn voet van de rem. Op het laatst nog even voluit leven?
Las uiteraard het bericht van Eberhard van der Laan, 62, vandaag 3 volle pagina's rouw-advertenties in de krant en onlangs kreeg de schrijfster Renate Dorrestein te horen dat ze ongeneeslijk ziek is. Hansje Bunschoten. De lijst is te lang.
Maar ook van vrienden die misschien wel net door het oog van de naald kropen.
Dan hoor of lees ik dat en naarmate die persoon dichterbij staat, qua leeftijd of qua vriendenkring, ga ik steeds meer beseffen, echt beseffen, dat het niet zo vanzelfsprekend is dat iedereen 105 wordt. En zou ik dat wel willen, 105 worden, alleen in een kamertje met als enige maatje mijn verzorgingsrobot?
Voel ik me nog steeds schuldig als ik zomaar een dag verlummel. Of erger een dag alleen maar de zwaarte van het bestaan voel, geen oog heb voor - wat er echt altijd is - lichtheid. En schoonheid. Of niet duidelijk maak aan de mensen om me heen dat ik ze waardeer, van ze hou. Of ze nodig heb. Mijn kwetsbaarheid durf te laten zien.
Leef ik nog steeds met de voet op de rem of durf ik voluit te gaan. Als een Max Verstappen in een goede auto? En wie kent mij echt. Ken ik uberhaupt mijzelf wel. Of ook alleen het imago van wie ik denk dat ik zou moeten zijn?
Heb het idee dat ik veel zaken die ik als 'zo is dat' geheel anders moet of beter gezegd wil gaan zien. En hoe goed is mijn methode al die jaren geweest. Misschien wel eens tijd voor verandering.
Wat me goed helpt is zien wat echt belangrijk is voor mij. Elke avond voordat ik ga slapen, kijk ik nog even naar een filmpje van mijn kleindochter. Dat heerlijke meiske die elke dag weer onbevangen nieuwe dingen leert. Haar tandjes gebruiken, haar beentjes om te kruipen, zelf haar flesje vasthouden en leegdrinken, altijd direct haar sokken uitdoen.
Dat ik een kleindochter mocht krijgen!! En Oma mocht worden. Echt geen enkele bonus ooit verdiend met werken kan daar tegenop.
12 opmerkingen:
Niet mijn muziek, wel een bijzondere en gevoelige blogpost. Ik denk dat je bewust genoeg bent als je er iig over denkt. Ik ben (gok ik zo) heel wat jaren jonger en merk ook aan mensen van mijn leeftijd dat ze naast de kinderen eigenlijk niks doen of hebben. Een beetje tv of serie kijken maar maar weinig mensen hebben een hobby waar me met passie over praten. Gisteren stond er een hele mooie grote felle regenboog aan de hemel, moest gaan werken maakte geen foto maar ik was de enige die het zag. Voor 20 minuten lang heb ik niemand op zien kijken, mensen zien dat soort dingen niet en dat is zonde. Geniet van je kleinkind en laat haar aub die dingen zien en help haar als de leeftijd daar is aan een hobby zonder beeldscherm. Dan laat je haar iig iets na en kan je genieten tot het je tijd is.
Als ik rouwadvertenties in de krant lees van overleden mensen die jonger waren dan ik, denk ik 'gelukkig, zo jong kan het mij niet meer overkomen'.
Zowel mijn huidige man als ik hebben van heel dichtbij meegemaakt dat het zomaar ineens over kan zijn, maar als je daar continu wilt bij blijven stilstaan, heb je geen leven meer volgens mij.
Je ogen niet sluiten voor de werkelijkheid en genieten van wat er op je pad komt (en soms het onvermijdelijke accepteren), lijken mij de beste ingrediënten voor een redelijk gelukkig leven.
Ach, zo'n kleintje vergoedt veel, nietwaar?
Het lijkt misschien wel dat er velen relatief jong sterven, maar toch wordt de mensheid ouder, dus heb je, hoe je het ook bekijkt, meer kans om ouder te worden. Dat laatste voor mij wel graag in een beetje fatsoenlijke omstandigheid, anders hoeft niet en zou ik graag over mijn eigen einde beslissen. Zó jammer, dat er nu een kabinet aankomt dat dit laatste opnieuw niet zal regelen.
Nee dat is zo. Het geluk van een kleinkind daar kan eigenlijk niks tegen op.
Wat natuurlijk niet betekent dat iemand zonder kleinkind niet gelukkig zou zijn. Ik was ook heel gelukkig toen ik ze niet had.
Wat een mooie reflectie en ook de muziek is mooi. Ik denk dat we elkaar niet meer zo goed kennen. Er is niet vaak een gevoel van community. En dat is jammer. Ik heb veel verliezen gehad in mijn leven. Ik ben 52.
Ik probeer elke dag dankbaar te zijn voor wat ik wel heb. Lieve ouders, broer en schoonzus. Mijn liwve hondje. Een baan waarmee ik mezelf kan onderhouden. Maar ik verlang toch naar wat er niet meer is. Dat is menselijk denk ik. Gr Marjolein
Toch even een correctie: Renate Dorrestein is niet opgegeven, maar ziet zelf vrijwillig af van operatie. Daar spreek ik geen mening over uit, maar het is echt iets anders dan door de geneeskunde opgegeven te zijn.
Dit ervaar ik ongeveer net zo. Sinds ik alleenstaand ben doordat mijn partner jong is overleden moet ik meer dan ooit zelf mijn leven maken. Als ik dan contact maak met andere mensen, omdat je in je eentje toch teveel blijft piekeren, valt me op dat de meeste van vakantie naar vakantie leven, het veel over tv, series kijken, kooktrends etc hebben. Jongeren hebben daarop de variant uitgaan en carrière. Grosso modo dan, he. Laatst ben ik nog eens fel bekritiseerd door iemand omdat ik geen mobiel internet op mijn telefoon heb, dan kon je toch niet meer overleven tegenwoordig? Hoe deed je dat dan? Daarom vind ik je voorlaatste zin over een hobby zonder beeldscherm zo prachtig. Ik doe aan hardlopen en als ik aan een hardloopevenement meedoe valt mij op dat je ook daar de beeldschermcultuur krijgt opgedrongen. Zo wordt bij mij het inschrijven aanbevolen om al mijn doorkomsttijden per whatsapp of FB bericht aan mijn vrienden door te laten geven. Ik bedoel maar..
Ik hou helemaal niet van haar maar het liedje is prachtig.
Mijn mooiste kado ooit was het neefje en de nichtjes.
En ik zie nu dat ze dingen die ik ze meegegeven heb ook doen.
zoals geen vlees eten, inzetten voor dieren, musea en mooie films.
liefs van mij
Ze geeft aan in een interview "ik heb niet genoeg doodsangst in me om mijn leven te laten verzieken door een operatie waar veel mensen als een wrak uit komen.Mensen hebben niet in de gaten dat wat zij levenslust noemen, vaak in feite doodsangst is".
Nee, zonder kleinkind of kinderen kan je ook gelukkig zijn. Dit geldt voor mij, dat ik me gelukkig voel omdat ik Oma mocht worden.
Het liedje is niet mijn smaak maar past wel perfect bij je blog.
Volgens mij blijven het de kleine dingen die het doen, waarbij ik je kleindochter niet kleiner wil maken dan ze is. Maar het ouder worden levert meer op dan alleen rimpels en grijze ouders. Je gaat je "plank verleggen." Dingen die je vroeger belangrijk vond daar maak je je nu minder druk om.
En ik leer mezelf steeds beter kennen. Dat vind ik een dik pluspunt!
Herfstige groet.
Het is wel eens goed om bij jezelf stil te staan en te kijken wat je wel en niet wilt en/of belangrijk vindt. De dood waart rond, overal. Bij mij hetzelfde en steeds schrik ik ervan! Dus geniet van wat je hebt, je kinderen, je kleindochter. Het is een groot cadeau als je oma mag worden. Mijn kleindochters zijn bijna 16 en 15... de tijd gaat zo snel! Allebei zo anders, maar me zo dierbaar. Ik zie ze niet meer regelmatig, omdat ze niet in Nederland wonen, maar dat is ook goed. Zo is het leven gelopen. Maar ik geniet van alles wat ik meemaak en beleef, ook van de dagen waarop we 'niks' doen... Want ook dat mag! Liefs
Een reactie posten