Een broer van mij, een bloedverwant, stuurde iedereen, inclusief onze moeder, een kort zakelijk emailtje dat hij graag wil dat wij toestemmen in, na de dood van onze vader (dat dan weer wel gelukkig...), onderzoek van zijn hersenen, want mijn broer wil graag precies weten of hij nou Alzheimer heeft of wat anders. En ook of dit erfelijk is.
Ik kan zijn angst (krijg ik dit ook) en wens begrijpen en toch vind ik dat het niet aan hem is om dit te willen en door te drukken. Als ik alle publicaties lees over erfelijke Alzheimer is dat een vorm die je krijgt rond je 45e en dat was niet aan de orde bij mij vader. Bovendien hebben geriaters en psychiaters al vastgesteld dat hij Alzheimer heeft en wel twee soorten.
Bovendien heeft mijn vader, toen hij nog fris van geest was, zich nooit uitgelaten over dat hij zich wil laten onderzoeken na zijn dood (hij heeft wel al sinds zijn jeugd epilepsie gehad en een psychische aandoening, dus was voortdurend op bezoek bij artsen en ziekenhuizen). Over erfelijkheid heeft hij zich nooit zorgen gemaakt.
De verpleeghuisarts heeft aan mijn moeder laten weten dat zij de enige is die hiervoor toestemming kan geven; niet de kinderen.
Mijn insteek in deze kwestie is dat ik voor mijzelf niet hoef te weten of ik straks Alzheimer zou kunnen krijgen. Momenteel is er nog geen remedie. Alleen vertragende medicijnen. En ik maak me niet zo druk om wat ik eventueel zou kunnen krijgen. Mijn vader zelf leeft in niemandsland. Hij wordt goed verzorgd, maar is zich niet bewust van zijn wegrakende geheugen.
Anyways....het gaat mij niet zozeer om het verzoek van die broer, maar om de vorm. Niet in een persoonlijk (telefoon)gesprek, maar in een kort mailtje. En dan na een paar dagen een reminder sturen dat hij nog geen antwoord heeft ontvangen. Ik wil daar graag langer over nadenken en bovendien...heeft die broer wel uitgezocht of dit aan HEM is om te besluiten en ik denk ook niet dat dit een kwestie is van meeste stemmen gelden.
Wat het voor mij nog gecompliceerder maakt is wederom de vorm. Hij doet nogal minachtend naar mijn moeder en haar Christelijke geloof. Hij scheldt haar uit over de telefoon en geeft aan dat God waarschijnlijk haar influistert dat het niet mag, vergezelt van een aantal fijne vloeken.
Dit alles uit de hand van mijn moeder, dus ik neem dit wel met twee korrels zout en ik was er niet bij, dus weet niet zeker of dit echt zo gegaan is. En toch...ik weet - helaas uit jarenlange ervaring, hoe mijn broer in dominantie, in tolerantie en in kort lontje precies zo agressief en weinig empathisch als mijn vader is.
Waar hij bang voor is - dat hij hetzelfde krijgt als mijn vader - gebeurt in feite al (in mijn perceptie dan he...). Hij is in gedrag net zo bot en ongevoelig als zijn vader.
Alleen is gedrag nou net niet erfelijk en af te leren. En respect voor andermans mening is ook iets waar je aan kan werken - als je wil.
Heb wel moeite met mijn moeder, die al helemaal inkrimpt als ze bedenkt dat ze straks tegen hem gaat zeggen dat ze het niet wil. Want - zo geeft ze me aan - dan zie ik hem en zijn gezin zeker een jaar niet meer. Zijn emotion ele chantagemiddel. Hij praat niet; hij blijft weg en zwijgt.
Mijn moeder die na dit telefoongesprek al dagen niet meer goed kan eten, vooral slikken gaat moeilijk (Ze slikt namelijk al veel te lang en teveel van iedereen!) en in plaats van nou eens lekker met haar vuist op tafel te slaan, krimpt ze ineen, gaat vroeg naar bed en eet dan maar een crackertje. Van die agressie die naar binnenslaat en nergens heen kan en je ziek maakt! Maar ook; slachtoffer-gedrag waar ik een beetje jeuk van krijg. Het overkomt je niet; je LAAT het iedere keer je weer overkomen. Geef die broer eens een keer zijn vet.
Als hij niet normaal kan praten; dan is het gesprek klaar en beeindigd!
I'm getting too old for this shit!
Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik heb mijn moeder voorgesteld om ons allemaal bij elkaar te vragen en dan haar besluit door te geven. Dat geeft mijn broer minder de kans om uit te vallen en is veiliger voor haar.
2 opmerkingen:
Goed idee. Maar misschien is jullie moeder bang dat hij het niet eens is met de gang van zaken en het contact daardoor verstoort wordt?
Wat een moeilijke situatie zeg.
Ik zou in jouw situatie niet willen dat dat onderzoek gebeurt, al is het maar omdat je broer dan z'n zin krijgt op een manier die niet klopt. En dus een kort mailtje sturen, dat jij het niet wil, en omdat je moeder het ook niet wil het dus niet gebeurt. Maar ja, wat haal je je dan op de hals... In ieder geval veel sterkte.
Een reactie posten