zondag 30 oktober 2016

Roze of zwarte Bril

Wat had een vriendin van mij een leuk uitje geregeld. We gingen met een interessant gezelschap een wijnproeverij doen. Het was in haar woonplaats, maar op een plek die ik nooit zelf zou bedenken.

Maar wat een zalige wijnen zeg. Met een hoge mineraliteit en een lange afdronk. En zalige kaasjes erbij met heerlijke brood van een bakker in de buurt. Het gezelschap daar zou ik mezelf nooit toe rekenen. Vooral nu ik geheel geen carriere meer heb, maar een kutbaantje met een salaris wat gelijk is aan minimumloon en soms niet eens dat. En toch werd er gelachen om mijn opmerkingen, voelde ik me niets te min en genoot ik van alles wat mijn vriendin geregeld had voor me.
En diegenen die de proeverij organiseerden hadden zulke down to earth interesse in mooie wijnen. Niks grachtengordel gezemel. Gewoon oprechte liefde voor de wijn.

Het gezelschap bestond uit gesettelde carrieremannen, die na afloop een aantal dozen bestelden van de diverse allemaal heerlijke wijnen. Allemaal met hetzelfde soort - ik noem het maar - carrierebrillen. Letterlijk en figuurlijk. Maar ook een fikse portie ellende van het leven doorgemaakt, dus daar vonden we elkaar toch weer en ik ervaarde het als bevrijdend dat ik me niets meer of minder voelde dan deze heren en dames met auto's die wel 10 x het bedrag van mijn jaarsalaris waard zijn.

Dat ik met de bus gekomen was (wel een Mercedes); joh...ik KON er in ieder geval komen. Alle angsten die je zoal kan hebben over je inkomen en of er genoeg is, heb ik allemaal al doorlopen. En ik ben er nog steeds. Nog steeds.



Afbeeldingsresultaat voor zakenman met bril

Afbeeldingsresultaat voor mannen eind 50 bril

Afbeeldingsresultaat voor mannen eind 50 bril


Uiteindelijk is mijn conclusie vandaag: Ik ben niet wat ik heb of bezit of hoe ik woon of waar ik woon. Of hoeveel keren ik met vakantie ben geweest en waar en hoever. In mijn geest kan ik zolang en zover reizen als ik wil. Het is de kunst om mijn hoofd te resetten en elke dag bewust te kiezen hoe ik de dag wil bekijken en ervaren.

Alweer een rotdag omdat ik rotwerk doe? De dag beginnen met een grauwsluier dus ( zo voelt dat al een paar weken). Of dankbaar zijn dat ik leef, dat ik er kan zijn voor mijn kinderen, voor vrienden; dat dit betekenis geeft aan mijn leven. Niet mijn werk.
Dat ik me niet murf laat maken door iemand die denkt dat hij 'mijn baas' is en daarom alles kan en mag zeggen. Of mij behandelt als simpel, op intellectueel gebied niet meer meetellend.

Van de week was er een nieuwe collega begonnen en die liep de tweede dag in tranen het gebouw uit. Ze zei dat ze nu dus helemaal niks meer kon, weggestuurd, want als je zelfs dit soort werk niet kon....dan was het wel afgelopen met je kansen en met haar mogelijkheden. Dat greep me zo enorm aan. Ze was nog jong, kennelijk al moeder en al een tijdje op zoek naar werk. En nu weer opnieuw beginnen met de zoektocht. Och...ik hoop dat ze niet haar zelfwaarde aan werk verleend, maar ik vrees van wel.Zo zit de maatschappij in elkaar. Niet wie BEN jij, maar wat DOE jij.

De weinige empathische reactie van werkgever verbaasde me niets; die vinden iedereen sukkels. En lachen zich een kriek om het feit dat ze mensen zo weinig betalen en ze nog blijven ook. En goed weten dat er geen andere opties meer zijn voor ons soort. Anders zaten we hier niet.

Dit weekend viel de dikke gratis weekendkrant op de mat. Gewoon door slim te shoppen een paar weken een gratis krant. Geweldig. Kon ik heerlijk de Herman Koch special lezen. Met een kaneelbroodje uit de oven van de Ikea erbij. Extra vroeg, omdat mijn interne klok zich niet had aangepast aan de wintertijd. De was hangt al lekker te drogen, ik heb een bijzettafeltje gemaakt (alleen nog schuren en beitsen), ga zo direct iets voor mijn kleinkind in wording maken.

Dacht dat ik biaisband had gekocht, maar dit blijkt ander soort band te zijn. Ga ik maar gebruiken voor het hemeltje voor het ledikantje. Gelukkig heb ik net in mijn zeer oude voorraaddoos biaisband van zeker 20 jaar terug gevonden in de juiste kleur, dus wie wat bewaard heeft wat; dikke vinger minimaliseerders :)

Wat ben ik gezegend met lieve vrienden. Wat me doet nadenken hoe ik er voor hen kan zijn. Niet met fancy spullen, die kan iedereen kopen die geld heeft, maar door mijn aandacht. Oprechte aandacht.

Zet je leesbril van 5 euro op en zie dat nou eens!!!!







7 opmerkingen:

Loudi zei

Nou ja zeg, natuurlijk hangt je identiteit niet samen met je baan. En inkomen zegt ook niet veel over intelligentie of waar je belangstelling naar zou moeten uitgaan. Dat is toch vanzelfsprekend ! En als mensen wel die opvattingen hebben dan wil ik daar niet eens bijhoren !! Kom op zeg.

Anoniem zei

Ik snap goed wat je bedoelt! Natuurlijk zegt iedereen dat je eigenwaarde niet samenhangt met status van betaald werk, maar intussen is dat vaak wel zo. En dat hebben mensen die een aardige, goed betalende vaste baan hebben vaak helemaal niet door. groet Anna

Anoniem zei

Jouw oprechte aandacht voor de mensen die jouw leven raken, laat zien hoe waardevol jij bent. En die waarde hangt inderdaad niet af van je huidige baan en bijbehorend salaris. En juist omdat jij oog hebt voor het feit dat goede mensen in alle lagen van de salaris-schalen voorkomen, laat zien dat jij niet blind bent voor de waarde van je medemensen. En de oprechte liefde die jij in de wiegbekleding voor je kleinkind stopt is iets wat niemand van jouw, je dochter, je schoonzoon of je kleinkind af kan pakken. Dat is onbetaalbaar.
Janny

Anoniem zei

Geweldig dat je zulke vrienden hebt. Koester ze.

LegeZakkenVrouw zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
LegeZakkenVrouw zei

Ik ken ook mensen, die dikke salarissen verdienen. Verder zijn ze te stom om voor de duvel te dansen. Je werk en verdiensten zeggen niets over wie je bent.

Petr@ zei

Wat leuk dat je vriendin die wijnproeverij had geregeld!
Je hebt toch niet die heerlijke wijn uitgespuugd he? Haha
Top dat je jezelf steeds weer weet op te peppen, petje af hoor!

Liefs Petr@