Kantoor

Was weer eens op kantoor en kreeg al direct een sneer toen ik opmerkte dat iedereen nu flexplekken heeft toen de chagrijn aan de nieuwe aangaf waar ze vooral niet mocht zitten...oh maar ik was er toch nooit, dus ik heb sowieso geen vaste plek. De chagrijn is geen office-manager of uberhaupt manager van iets. Gewoon klootjesvolk.

En dank u wel!

Mijn 'echte' werkplek bevindt zich trouwens ergens anders in het gebouw, maar die werkplek is al 2 jaar gesloten door de Covid-maatregelen. 

Dat voelt lekker welkom bij de club. Dat gevoel heb ik dus niet, nu zeker niet en nooit gehad. Het advies was en ook vanuit de organisatie waar ik werk; werk zoveel mogelijk thuis. Nog nooit kritiek op gehad van mijn leidinggevende. 

Maar kennelijk is mijn onzichtbaarheid anderen sommigen  (ok...die ene zeikerd) wel een doorn in het oog. En dan hoor je er niet echt bij. Zo ervaar ik dat. Of het echt is weet ik natuurlijk niet. 

Daarbij geteld nog de vele medewerkers die weg zijn gegaan, grote achterstanden, hoge stress op de werkvloer, verantwoordelijk werk door stagiaires laten doen, zonder controle, veel te veel werk en te weinig capabele mensen,  dus dat bepaalt de sfeer op de werkvloer.

Verder viel me op dat werkelijk iedereen op dit kantoor zich met de kleinste details bemoeit. Met alles! Houd je lekker met je eigen werk bezig! Je klaagt toch altijd dat het zo mega druk is? Dan ga je je wel bemoeien met zaken die ik zou uitzoeken op verzoek van de manager of die allang geregeld zijn. Zo verschrikkelijk niet efficient. 

Zeg ik daar wat van dan krijg ik een pruillipje. Wat men bedoelde het toch goed?

Misschien is het dan ook niet mijn taak om wat ik oberveer ook te delen. Ga het wel met mijn manager opnemen, maar schat in dat hij dit ook weer weglacht of zegt dat 'ze' gewoon zo zijn. Of dat binnenkort alles beter en anders wordt. Want nieuwe tussenpaus aangenomen. En dan is die manager ook weer verlost van dit gezeik. 

Nee joh....het is chaos en gewoon kut geregeld. En niemand die dat wil zien of er wat structureel aan doet. Dus of men stapt op, of men burnt-out of wordt de Stille en/of Pruillip. Of de zeikerd.

Nu is er een blik tijdelijke medewerkers opengetrokken. Dacht dat die wat langer beschikbaar zouden zijn, maar hoor alweer van eentje dat het maar tot einde van deze maand is. Lekker dan. Even puin ruimen en weer door. Niet structureel dus deze oplossing. 

Maar merken die collega's die tussendoor nog even een nieuw rooster maken (waarom doet hij dit??) en nog even gaan bellen met HR of er al iets geregeld is voor een nieuwe collega niet dat zij hier ook een signaal mee afgeven dat er kennelijk nog ruimte is voor extra werk, want nog tijd zat om je met van alles en nog wat te bemoeien.

En oh ja, mij op mijn vrije dag gaan mailen, tot twee keer achter elkaar,  waarom ze informatie niet hebben. Altijd met een cc-tje naar de baas erbij. Staat toch in mijn handtekening echt dat ik die bepaalde dag NIET/nooit aanwezig ben. Al langer dan een jaar. En mijn salaris is te laag om dan ook nog op die dag in te loggen en probleempjes op te lossen.

Of nederig door het stof te kruipen. 

I'm getting too old for that shit! En ik wil er ook niet meer slecht door slapen. Toch (weer) stress voelen dat ik kennelijk niet goed genoeg ben (voor die ene dan he, zegt de relativerende stem constant, alleen voor die ene..). Naast de onderliggende stress dat deze baan niet voor altijd is, met een tijdelijk contract. 

Ben je al over de 60 en dan zit je nog steeds met deze baan-onzekerheden. 

Zou wel enorm willen stampvoeten soms. Heeee......ik ben er ook nog! Zie mij en vooral....ik mag er ook zijn!

Zo voel ik dat al weken niet. 

Om te kalmeren streek ik een stapel slopen, keek aan het begin van de avond wat Netflix, keek naar lieve foto's en filmpjes van mijn kleinkinderen. Kocht voor ze allebei hun eigen Dagboek van Anne Frank. Als ze er groot genoeg voor zijn.

Droomde niet voor niets denk ik van een oude vriend die me liefdevol in zijn armen nam. Me zag.