Op mijn werkkamer nog veel te veel oude zooi (documenten, aantekeningen etc) van mijn werk. Dus weggooien en wegdoen. Allemaal verlopen, achterhaald en niet meer relevant.
Hoppaaaaaaaaaaaaa.....versnipperen en weg ermee.
Van de week op mijn werk een maandelijkse werkbespreking. Nu ging het over het uitvallen van nog een collega, waarschijnlijk voor langere tijd, waar ik eerder over blogde. Hoe men dacht dat op te gaan vullen.
En hoppa...zijn dossiers werden dan naar een andere collega overgedragen (die al aangaf dat ze tot boven haar grens in het werk zat) en hoppaaa...twee tijdelijke collega's van een zusteronderneming erbij. Nul ervaring in het werk, maar ach...die gaan we gezellig weer opleiden...(ik schat in dat degene die dat opleiden gaat doen de volgende dominosteen is die omvalt).
Dus met meerdere collega's nogmaals onze zorgen geuit. Over de uitval, maar ook over de nooit structurele oplossingen. En of men graag wil dat het hier als dat eerder genoemde domino-spel omdondert? Dat we heel goed snapten dat onze leidinggevende nul in de melk heeft te brokkelen, maar aan wie moeten we dan onze zorgen doorgeven? Al eerder aan zijn leidinggevende gedaan.
Grappig was dat de eerste kandidaat al op de eerste dag werd afgekeurd door inwerkende collega. Kan niks, snapt het niet; gaat 'm niet worden en dan toch aanhouden.
De tweede kandidaat was ook van een kaliber dat je medelijden krijgt met onze cliënten.
Degene die mijn back-up zou zijn daarvan hoorde ik dat zij een dag mocht thuiswerken (waarop dan? nog lang niet ingewerkt?) en deze week niet aanwezig.
De bespreking liep lekker uit, dus was al later richting trein dan de bedoeling. De trein die eraan kwam rijden was nog maar de helft van het volume van normaal, in plaats van zeker 6 of soms 10 delen, maar 3, dus ik had zo geen zin om opgepropt te staan, want het was al heel druk op het perron. Ik besloot de trein die gelukkig maar 13 minuten later op het schema stond te nemen. Was er zo klaar mee, die volle treinen.
Beter!
Druk op mijn eindstation. Vakantietijd. Koffers in volle bus van mensen die nooit met de bus reizen en niet precies weten hoe het werkt. En een aantal voordringers bij de halte. Ook dat haaaaat ik. Nou ja, een klapstoel is ook een stoel.
Zo blij dat ik rustig thuis was en daar verder kon werken.
Kwam vandaag wel vroeg genoeg uit bed, na een nacht te vaak wakker worden en deed mijn rijtje administratieve en huishoudelijke zaken. Toen viel ik van mijn eigen saaiheid zo wat in slaap, dus de fiets gepakt en lekker even erop uit - ook voor een administratief klusje - maar gewoon genieten van het droge koude weer en buiten bewegen.
Zag onder een rijtje kastanjebomen wat afgevallen takken en die nam ik op de terugweg mee. Thuis in hoge potten gedaan en hoop dat de knoppen nog uitkomen. Anders staat het gewoon heel mooi.
Nam uit de bibliotheek twee tijdschriften mee, voor dom op de bank zitten en lekker bladeren. En in dat winkelcentrum geen enkel OV-oplaadapparaat meer. Je zou er maar wonen!
Terug naar mijn eigen woonwijk. Daar stond de oplaadmachine OV nog net een paar dagen en ook dan weg. Dus volgende maand mijn abonnement elders opladen. Nog tijd genoeg om dat uit te zoeken.
3 opmerkingen:
Ik hoor van ondernemers om mij heen dat het momenteel heel moeilijk is om personeel te krijgen, laat staan om goed personeel te krijgen. Misschien heeft de situatie op jouw werk ook wel daar mee te maken. Maar wel vervelend!
Zorg goed voor jezelf. Je werkgever doet dat niet
jouw werksituatie is heel herkenbaar. Zo lang jullie de dossiers op tijd afkrijgen nemen ze jullie zorgen weinig serieus. Laat dossiers liggen/zorg voor achterstand, dan pas komt de werkgever over de brug. Maar ja, je werkt met mensen hè. Medewerkers die zorgen voor hulpbehoevende mensen werden onlangs door een toneelgezelschap die over dementie gaat, 'zorgvee' genoemd. Ik schrok heel erg van die term, maar het is zo ontzetten waar! Laat de boel maar eens goed ontploffen voordat je zelf instort. Heel veel sterkte!!
Een reactie posten