Zakkenrollers

Wilde op tijd weg, zeker omdat half Nederland in de gezelligheid zit, maar nul niks vanuit management dat we een uurtje eerder weg mochten. Zij hadden zelf wel vrij genomen. De hele middag zat ik daar in mijn eentje, de collega's van de opdrachtgever waren in de middag altijd al klaar met hun werk.

En ja, natuurlijk net voordat ik mijn laptop dicht wilde gooien een telefoontje. Nog geen spoed, maar bel dan vroeger. Toch maar netjes afgehandeld. 

Anyway, een collega van de opdrachtgever liet net voor mijn balie al haar spullen uit haar handen glippen en iets knalde op de keiharde vloer, kapot zo te zien. Ze was een beetje ontdaan, dus gaf aan ze haar spullen even bij mij kon neerleggen en rustig kijken wat de schade is. Laat die trein dan maar. Niemand zit thuis op me te wachten, dus beter dat ik dan wat positieve aandacht aan een collega geef.

Doordat aanbod miste ik mijn trein, de vroege optie, maar ja...dan maar een normaler tijdstip. En die verviel, dus moest wachten. Trein kwam, een zitplaats gelukkig en er werd direct omgeroepen dat er zakkenrollers actief waren in de trein.

Grappig effect is dat je dan iedereen even op zijn zak of tas ziet kloppen waar de buit inzit. Altijd mooie aanwijzing.

Image by Aline Dassel from Pixabay

En dan Home Alone. Met 400 speculaasje en alle verrassingen ook zelf bedacht. Keek maar wat op Netflix (Man on the inside). Er was wel iets op tv met Paul de Leeuw, maar de man die daar al jaren Sinterklaas speelt kan ik niet zo goed hebben. Dus geen ergernis, maar zelf iets bedenken voor entertainment.

Kon ik maar een rode pil slikken of zo. Even weg uit de realiteit.  

Je moeder in het verpleeghuis zien rondlopen in een incontinentie-luier. Met zo'n babykontje. Is dat ook mijn voorland? Hebben ze wel XXL incontinentie-luiers straks? Of inco's zoals ze in de verpleeghuizen worden genoemd.

Moet zo mijn best doen om het hier warm en fijn te hebben.  Niet blijven hangen in een gevoel. Dat is maar een gevoel, geen waarheid. 

Mijn broer in het hoge Noorden was blij met zijn pakketje waarin ik een chocoladeletter had gestopt en wat pepernoten-strooi assorti. Dat is fijn te weten. 

Bekijk de positieve zaken vooral. Mijn zoon en zijn vrouw waren een dagje samen in een mooie stad in Italië. Goed en fijn voor ze. Morgen ga ik met mijn dochter nog voor mijn verjaardag lunchen op een fraaie plek. 

En vanochtend draait de witte was. Alles hangt weer netjes in de kast wat niet gedragen wordt. De koffie is heerlijk, de toast wat aangebrand, maar dan moet je maar beter opletten. Ik heb een dak boven mijn hoofd, niet alleen maar een postadres, heb een salaris en mag nog steeds denken wat ik wil en genoeg eten en schoon water uit de kraan. 

Nu nog een kop koffie.

Speculasie

In de trein terug zag ik in de middag in Weesp de stoomboot van Sinterklaas in de haven liggen. Zo leuk.. Nu vind ik Sinterklaas, vooral met suprises en passende gedichten, heel plezant. 

Helaas zijn mijn kinderen minder fan van het Sinterklaasfeest. Ik stuur wel altijd iets kleins voor de kleinkinderen in de schoen, maar gedichten maken, grappige dingen daarin zetten...uberhaupt schrijven, die kunst wordt minder gebezigd.

Zo maakte ik een paar jaar terug voor een collega dit gedicht. Kan nog steeds qua actualiteit. Want nog ieder jaar is het prijscompensatie-percentage altijd nog lager dan het inflatiecijfer. En heel vaak nul ruimte voor een behoorlijke loonsverhoging.

Sint zat te denken

Hoe hij toch een passende inflatiecorrectie aan de werknemers kon schenken.

Maar telkens fluisterde de Hoofdpiet in zijn oor.

Dat plan gaat echt niet door.

We geven ze gewoon een vet compliment

Daar leeft men namelijk helemaal van op en kost ons geen cent.

Ik haal wat veren van mijn pietenmuts af

Die stop ik dan in ieder zijn poepertje op een draf.

Is iedereen weer heel ontroerd en voelt zich gezien

En ik gebruik zelfs nog Vaselien!

Tandje bijzetten

Letterlijk, want kon van de week bij de tandarts mijn op een plaatje gezette neppe hoektand ophalen. Het was eerst uitgebreid allemaal gescand, ook de boog van mijn verhemelte en nu was het zover. Geen ouderwets happen meer nodig. Gelukkig!

Herinnerde me het plaatje wat mijn vader had en wat hij eigenlijk nooit droeg. Hij kon het niet verdragen. Een lel van een ding. Om van te kokhalzen bijna.

Maar de mijne, het frame is heel klein en helemaal mooi gemaakt met de uitsparingen voor de tandenaanzet, zodat het goed aansloot. Daar was ik al heel tevreden over.

En dan in de mond passen. De tandarts probeerde het, ging nog wat afslijpen, probeerde het weer, weer wat afslijpen. Ze nam er echt de tijd voor. Ze adviseerde het deze nacht in te laten, om mijn mond te laten wennen, maar daarna gewoon in de nacht in een bakje. Hoeft niet in een glazen pot op mijn nachtkastje.

Dus maar meteen ingelaten op de weg naar huis. Voelde beetje vreemd, maar niet zo dat ik het eruit wilde hebben. Bij wondjes of pijn kon ik contact opnemen. Voor de rest is het een kwestie van wennen. En oefenen op slisloos praten. 

(Ik slis beslist niet, ik slis beslist niet....).

Besloot direct een appeltje te eten. Dat ging prima. Avondeten ging ook goed, dus ik hoop op een versie van geen centje pijn.

Image by Gerd Altmann from Pixabay

Volgende dag ook goede ervaring en ik verbaas me erover dat één tandje erbij zoveel effect heeft. Dus ook eentje eraf. Voor mijn gevoel zie ik er gelijkmatiger uit, met tandje erbij dus. 

Eens kijken hoe het de komende tijd bevalt. 

Gezien worden

 

Have you noticed, Cellie, that people usually do see past appearances? Which pretty much means that on any given day you can wear any old thing and they’ll still get your goodness, feel your love, and know you rock. Fear not, you are seen -   The Universe

Vroeg = avondspits

Zat de hele dag alleen, op kantoor was er in de ochtend wel één collega, maar die zat op kantoor boven en mijn werkplek is beneden. De collega gaf aan dat ze vroeg naar huis ging. In haar auto, dus inderdaad ook op tijd thuis, want eind van de ochtend geen file meer. De rest was vrij, werkt thuis, of was op het hoofdkantoor. 

Nieuwe collega bij mijn werkplek is weer minder gaan werken, dus werkt ook niet meer op maandagen. Dus kon ook niet zeggen dat ik lekker thuis ging werken. Mijn plek moet bezet zijn. Eis van de opdrachtgever, die zijn spionnetjes overal heeft lopen. 

Enfin. Ik besloot wel om heel erg op tijd naar huis te gaan, want geen pauze gehouden en ja hoor, uiteraard komt er dan net iemand tegen sluit nog iets afgeven.

Dacht dat ik die intercity niet meer ging halen, maar he...mijn geluk was dat hij (zoals gewoonlijk deze weken) vertraagd was. 

Maar zoooooooooooooo vol en zo druk. Bij elk station nog meer mensen erbij en ik dacht dat ik bij mijn stop er niet eens uit kon. Zo vol stond het. Ik had een zitplek gelukkig, maar dan zit je hoofd net op rugzakhoogte. Dus knalt er regelmatig zo'n ding tegen je hoofd. Zou bijna met een fietshelm in de trein gaan zitten.

Image by Md Faysal Ahmed from Pixabay

Eruit ging gelukkig. Toen nog de streekbus. Er stond al flink wat volk te wachten. Inclusief voordringers. Ik stapte in de bus, maar kreeg het bijna zo benauwd van hoe stampensvol die bus was, dat ik direct weer uitstapte. La maar. Geen zin om met 2 tassen te moeten hangen aan een stang.

Volgende bus genomen, bijna hetzelfde liedje. Iedere halte kwam er meer bij in plaats van af. 

Oh ja...einde kantoortijd natuurlijk. Ik ben meestal er rond een uurtje of zes in de avond.

Ook bij de bushalte waar ik uit moest was het loeidruk. En mensen wachten echt niet even, meteen naar binnen en doorduwen. Ik had het zo gehad met dit alles. Heerlijk dat ik op mijn fiets even uit kon waaien. 

En dan thuis, waar de Kerstster brandt en ik gewoon een kopje thee kan maken. Mijn soep kan opwarmen en ontspannen mag. 

Maar of ik ooit nog midden in de avondspits wil reizen? Liever net wat later, dan is er minder chaos. Wat doen jullie?

Keuzes

Moest in de stad zijn om een bestelling op te halen. Kleding. Alleen zat er één item niet bij. Het leukste uiteraard.  Mmmm... had ik niet goed gekeken of ik een nalevering zou krijgen. Denk ik, want bij lang zoeken vond ik een mail, maar nogal vaag, want niet omschreven dat item x niet leverbaar was momenteel of iets.  Dus niet uw broek zit er niet bij. 

Vind mijzelf dan een zeurpiet, als ik de verkoopster daar op wijs, maar goed, ik moest vorige keer ook weer terug omdat er geen korting was ingehouden, dus was extra alert of er een juiste hoeveelheid en juiste prijs werd berekend. Begon er wel warm van te worden in mijn winterjas. 

Keek ook nog naar een naaimachine, maar ben mijn Singer super simpele machine gewend en daarvoor een Ankerette en daarvoor de Singer-machine van thuis. Nu stonden er modellen in de winkel van duizenden euro´s. Poeh...ga ik werkelijk die kosten eruit halen voor af en toe een zoompje of wat gordijnen omzomen (altijd voor anderen). Heb ook niemand in mijn omgeving die kleding maakt. Dus maar weer online vragen. 

Ik kan redelijk goed naaien, snap patronen ook en pas ze aan waar nodig. Nooit les gehad. Maar was een paar jaar terug helemaal teleurgesteld. Had een projectje om een heel leuk jurkje te maken voor oudste kleindochter, voor haar verjaardag. Die vierde ze bij de andere Oma in huis, waar de kadootjes-berg groter en groter werd, honderden onbekende familieleden zaten die geen Nederlands spraken en een nog grotere berg eten. 

Mijn jurkje werd achter de Marokkaanse rododendrons gemieterd zo voelde het en ik heb het kind nooit het jurkje zien dragen. Toen was ik helemaal klaar met zelf dingen maken en al helemaal voor anderen.

Altijd handig die moeder die jeans kon zomen en zelfs verstellen ook voor vrienden van kinderen, maar ga maar naar een naai-atelier.

En toch kriebelt het naai-gen. Gewoon van niets iets maken. Op maat. Op mijn maten. In mijn kleuren en stofkeuzes. En mijn eigen zomen kunnen maken.

Stond ik ook nog in een beeldige wolwinkel. Werkelijk Beeldig! En zulke lieve mensen ook, die de tijd namen om mijn vraag te beantwoorden. Zag een enig peutertruitje van maar één bol te breien. Maar ja, zag het truitje ook weer op de stapel van honderd andere truitjes verdwijnen. Ik moet mij niet belangrijker maken dan ik ben. Dat mijn werkjes voor eeuwig bewaard zullen worden. Of gedragen. 

De schoonouders van die kleindochter komen met de grootste pakketten aan. Groter dan het kind is en ik kies voor warme leuke Nijntje slofjes. Wel beige!

Kwam dus ook met niks naar buiten. 

Zo ook in de naaimachine winkel. Sowieso, want die machines zijn loeizwaar. Lekker in de bus met zo'n zware machine en in de fietstas zal het ook niet passen denk ik.

En de Kringloop daar. Had genoeg spulletjes thuis, meer dan genoeg. Ook nergens meer gekeken voor Kerstdingen. Ook genoeg van in huis. Wil het graag doen met wat ik al heb. 

Volgde de F1 via een live verslaggeving. Dus zonder beeld of geluid. Want gun mij niet die streamingsdienst meer. Wat een prestatie van Verstappen om toch weer als eerste te eindigen. Ondertussen maakte ik soep. Even helemaal weg uit het werkritme. Al voelde ik me vandaag bij vlagen nogal eenzaam. 

Maar ja, die vlagen waaien ook weer voorbij.

Kerstster

Had mijn Zweedse stijl Kerstster aan het plafond laten hangen. Hield vorig jaar zo van de sfeer die het papieren ding uitstraalde, met lichtjes erin op een timer. Als het donker begon te worden gingen ze aan. En eind van de avond weer uit. 

Had wel een trapje nodig, de laatste (derde) tree van boven, om erbij te kunnen om nieuwe batterijen erin te doen. Dat was tamelijk hoog en dan nog boven je hoofd friemelen, maar ben gelukkig niet bang of  bang geworden en hoppa...Kerstlicht!

Bijna helend.

Hebben jullie licht in huis?

Image by Hans from Pixabay