Het was even rennen en vliegen aan het eind van een superdrukke en intense werkdag, met uiteraard weer vertraging op de terugweg bij de NS.
Maar ik bleef mezelf voorhouden dat ik het ging halen. Ik kan dit!
Thuis direct eten in de magnetron gemieterd. Wat ik de avond ervoor uit de diepvries haalde en al eerder kookte. Tas pakken die ik mee wil nemen, alles van werk-tas in uitgaanstas doen. En dan weer snel met de fiets naar de bushalte en de bus richting Schouwburg nemen.
Op tijd!!
Heel erg de moeite waard was de voorstelling. Extra punten voor het decor. Zo leuk, zo komisch en zo slim.
Mocht je nog kaarten kunnen krijgen; doen! Ik zat helemaal in de nok, maar had goed uitzicht en hoorde alles ook uitstekend en lekker een stoeltje aan het einde van een niet doorlopende rij, dus ook niet telkens opstaan en mensen voor laten gaan.
Nu lekker naar bed, al lang geleden dat het zo laat was.
Familie kreeg van het "knooppunt Mantelzorg" voor mijn moeder een mailtje over verslag van de Keesmanager.
En daarbij had ze nog minstens een net zo lange tekst gezet. Met daarin de zin dat ze uiterlijk voor een datum - die nu al verlopen was, maar binnen 3 dagen of zo, wilde weten wie met Kerst bij moeder (is niet haar moeder) is, want tweede kerstdag doet de allerbeste zoon het (het klonk alsof het inderdaad een opgave is, geen liefde voor je moeder).
Of wij er rekening mee willen houden dat dit de laatste kerst is in haar huis.
Wat een gevalletje van Emotionele chantage. Zo voelt dat voor mij. Dat als ik niet aan hun verzoek voldoe, dat ik dus dit op mijn bordje heb liggen.
Voor mij heel duidelijk hoe ze hun masterplan laten zien. Zo snel mogelijk haar opruimen in een verpleeghuis. Voor Kerst 2025 bij voorkeur.
Nu begrijp ik dat dit zo snel helemaal niet gaat. Daar hoort een indicatie bij en die heeft ze nog niet eens. (Nou ja, dat weet ik dus niet, want men houdt dingen onder de pet). Plus wachtlijsten. En dan moet je alsnog de hoogste indicatie krijgen. Daar is mijn moeder nog te goed voor, want woont zelfstandig en steekt de boel nog niet in de hens.
En dan aan het eind nog een officiële waarschuwing voor mij. Dat als ik me niet meer op hun manier uitdruk in mijn mail, dat ik dan geen inlichtingen meer ontvang van ze. Dat ze mij uitsluiten van berichtgeving.
Wilde hier direct met Fuck You op reageren, maar dat heeft nul zin. Ben ik alleen mijn frustratie even kwijt.
Sowieso hoor ik altijd alles achteraf, zo blijkt uit mijn laatste poging om even bij mijn moeder langs te gaan. Ik heb en krijg geen inzicht in haar dagelijkse agenda, die vol staat met zorgafspraken of dagbesteding. Ook daar wordt weer aan gemord. Nog meer naar de dagbesteding. Het arme mensje heeft nul tijd om lekker naar de vogeltjes buiten te kijken.
Ik zou eerst moeten overleggen met schoonzuster of ik langs mag komen. Bij mijn eigen moeder! Dat weiger ik pertinent.
Dus dan is dit het resultaat. Het maakte me boos, raakte mijn gevoel voor onrecht. Voelde me ook alleen en verdrietig. En hoe is het toch zover gekomen, dat zij alles bepalen?
Maar snap dat ik hier niets en dan ook niets aan kan veranderen. Zij bepalen hoe het gaat met mijn moeder en welke zorg zij krijgt. Omdat mijn moeder nooit heeft beseft dat zij haar wensen echt moet vastleggen. Bij de notaris.
Waar ik wel controle over heb is in mijn eigen leven dus zaken vooraf vastleggen. Hoe ik zou willen dat men met mij omgaat als ik zelf de zaken niet meer kan of weet. Of misschien er voor die tijd er tussen uit piepen. En hoe dat dan te regelen.
Maar heeft kennelijk niet geleerd hoe je 'keurig' op een stoel zit, want dan zit ze altijd wijdbeens. En zit ze ergens in de bus, waar de stoelen hoger staan, dan kijk in zo in haar kruis.
Kreeg online een mooie tip van Japke, over hoe met die Eindejaars-gesprekken om te gaan (zeker gezien het feit dat ik nog minder dan drie jaar hier actief hoef te zijn. Hoezo ontwikkelen, carrière, ambities?).
Onderstaande vond ik wel een grappig antwoord:
Het enige wat voor mij belangrijk is, is iets zinvols doen voor de mensen waar wij voor werken. Echt zinvol en begripvol zijn.
Vanaf dat ik dit werk ging doen bleven er 8 uren open staan, - dat zou geen probleem zijn mijn 0,8FTE werken, maar die uren zijn nooit structureel ingevuld, dus werk ik in feite 40 uur voor een salaris van 32.
Ook wetend dat niemand ook maar iets doet met aandachtspunten van personeel over wat management voor ons zou kunnen verbeteren. Keer op keer aangedragen en zonder met hun ogen te knipperen wordt er gezegd dat men erop terugkomt. En dan gebeurt dat niet. Of heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel traag en dan halfbakken. Of er wordt gezegd of wij wel beseffen hoe duur personeelskosten zijn?
Inzien dat mijn leidinggevende nul invloed heeft, al heeft hij wel ambities om, geheel in lijn van The Peter Principle, een treetje omhoog te gaan en de titel Manager onder zijn naam te mogen zetten. Hij is dan ook steeds vaker afwezig, want besprekingen op het hoofdkantoor. Dat hij daar zichtbaar wil zijn en minder bij ons is een teken aan de wand. Dus ook minder tijd om de vibe op kantoor te snappen.
Hij had een managementtraining afgerond (gewoon verplicht) en nu een certificaat gehad. Waarop ik zei dat we nu dus een gecertificeerde leidinggevende hebben. Hoera. (Hij leest (mijn) ironie slecht).
Had daar waarschijnlijk wat zaken opgepikt en dat ging hij direct uitproberen. Zo koddig. Een teambuilding opdrachtje.
En dan ook nog denken dat het nu echt anders gaat. Nee joh. Die onderlinge nijd, die is er nog steeds en ook niet van de vloer.
Herinnerde me trouwens nog dat ik mijn Kerstgeschenk 2023 nog niet had verzilverd. Wist dus niet eens hoeveel dit was. Snel doen nog.
WhoopWhoop. Wel 25 euro!!!
Van de opdrachtgever kreeg ik vorig jaar ook, onverwachts dus des te leuker, een Kerstgeschenk. Heel fijn.
Heel slecht geslapen, werd iedere keer wakker. Mijn jongste kleindochter heeft een longontsteking sinds het weekend en aan de medicatie, zo jong als ze is. Maar het duurt lang voordat er vooruitgang te zien is.
Dus dan vraag ik me ook af of ik dan wel iets leuks mag gaan doen. Want weet van de oudste kleindochter dat ze ook maar al te vaak rond de feestdagen toch opgenomen moest worden.
Dat triggert ook zaken uit het verleden, waar ik een uitje zou gaan ondernemen, aangekleed en al en bericht kreeg dat mijn zoon (weer) in het ziekenhuis lag. En hem daar kermend van de pijn aantrof en het heel lang duurde voordat men de oorzaak had ontdekt. Spoed-operatie in de nacht en paar dagen in coma gehouden.
Geweldig! Mijn normale trein vertrekt nu 6 minuten eerder en komt op dezelfde tijd aan als in het oude dienstrooster. Kennelijk al vertraging ingebouwd. Geen extra stop.
Bussen vertrekken ook op andere tijden, dus dan zou ik nog vroeger van huis moeten om te vroeg, met het oog op vertragingen, uitval etc, een kwartier voor aanvang werktijd aan te komen.
Tijd voor verandering dus. En ja, later zijn de bus en de trein nog voller en minder kans op een zitplaats. Dat moet dan maar. Dan maar hangen in de hengels. Fijn met zware tas en laptoptas (ook te zwaar, is een soort draagbaar kantoor, met dank aan de fucking flexplekken, waar ik geen afsluitbare kast heb).
Maar ik trek het moeilijk merk ik. Vroeg op, in het donker weg, in het donker thuis en dan een korte avond nog maar, waarin in nul energie heb om nog iets leuks te doen, - hoe hebben mensen tijd voor een hobby buitenshuis - behalve eten, afwassen en de volgende dag voorbereiden. Zo ervaar ik dat nu.
Dus ga deze weken maar die latere trein pakken - als hij gaat, want te vaak op de borden gezien dat deze uitgevallen was - en kom precies op tijd! Of niet.
Dat mislukte direct vandaag al.
De eerste ervaring met het nieuwe dienstrooster van zowel de bus al de trein was geweldig weer. De bus kwam op tijd en was vroeger dan de planning op het station.
Daar waren vrijwel alle trein te laat, of afgelast. Mijn trein vertrok uiteindelijk met 25 minuten vertraging. Joehei!!
De aardige conductrice maakte wel 100 maal excuses. Er bleven seinen op rood staan elders, dus niets kon door.
Op de terugweg ook vertraging. Pas als je al op het perron staat, zie je dat. En onderweg langzaam rijden want de stoptrein reed voor de intercity.
Bal!
Voor die enorme salarisverhoging hoef ik ook niet meer extra inzet te tonen. Wel voor de cliënten.
Men lacht zich gewoon een kriek op het hoofdkantoor. Zie die sukkels daar toch eens hun best doen, hopen dat ze ooit die wortel krijgen die we ze voorhouden. Sparen we weer mooi geld uit voor hogere lonen. En dus hogere pensioenpremie's etc etc. De eerste besparing is altijd op personeelskosten. Dus Joehei...hebben we mooi gefixed.
Wilde zaterdag niet mijn warme bed uit. En was ook moe, vermoeid, van de drukke werkweek. Met van die stresspijntjes. Dus gunde ik me wat langer blijven liggen en ondertussen naar een podcast luisteren maar gewoon. Vooral niet stressen en denken dat ik een volgepland en interessant weekend dien te hebben.
Daarna toch maar eruit. En een wasje aangezet. Dan voel ik me toch nog nuttig.
Op mijn werk, op ons kantoor dan, is NUL kerstsfeer. De opdrachtgever door het hele gebouw overal kerstversieringen, kleine boompjes, iets om sfeer te maken. Bij ons NIETS. Nog geen namaaklampje. Niks.
Nu zit ik het grootste gedeelte van mijn werkdagen op een andere werkplek, waar ik zicht heb op wel twee kerstbomen van de opdrachtgever. En ik heb een kopje bij de Action gehaald met een Kerstmotief. Gewoon voor de leukigheid.
Nu snap ik dat de lezert zegt: Joh...dan ga JIJ toch de hele boel versieren, vooral als je zo klaagt hier over gebrek aan Kerstmeuk?
Nee. Nee en nog eens Nee! Klaar ermee. Ik ga wel maandag een leuk lichtje of iets in mijn tas meezeulen, maar dit soort zaken tekent hoe 'gezellig' het hier werkelijk is. Vind ik. Karig, kaal, minimale inzet om iets warms voor ons te doen. Ja, een code voor een bon opsturen. Poeh.
Even om me heen kijkend; hoe Kerst-ig is mijn huis dan. Iedere dag meer zin erin, vooral de warmte van lichtjes. Ben zo blij met die papieren Kerstster aan mijn plafond die in de middag rond 16.00 aangaat en dan in de avond 22.00 weer uit. Meestal ben ik dan toch al naar boven om te gaan slapen, als een bejaard vrouwtje, maar heel fijn.
Nog steeds geen Kerstboom neergezet. Te sloom, geen zin. Wacht op de innerlijke Kerstboomroep!
Wil eigenlijk uren wegdromen. Alles wat zachter maken. Geen gelul over komende oorlog. Noodpakketten.
Of taakjes die je nog moet afvinken op je werk. Niet om het voor de cliënten beter te maken, maar voor management voor meer inzicht in targets.
Dus toch maar, voor ontspanning, naar een Kerstmarkt in de stad bij het Spaarne geweest. Vorig jaar ook gedaan, maar de drukte overviel me toen heel erg. Wilde toen eigenlijk alleen maar weg. Wel herinner ik me een fijn gesprek met een winkel-eigenaar. En was blij erom, want voelde me nog niet zo sociaal begaafd daar in mijn uppie.
Dit jaar weer met dat gezelschap de markt op. Via een zijstraat en eerst even gekeken wat er te doen was, wat me leuk leek. Om me niet te laten overvallen door de drukte.
Dus liep ik door een straatje waar ze allerlei jolijt hadden uit de 19e eeuw. En verklede mensen in die stijl, koortjes en Gluhwein-stalletjes (daar vrij duur) en Kerstmuziek. Heel fijn. Hoefde niks te kopen, maar kocht bij een hele fijne winkel toch 2 Kerstkaarsen. De kleinste (uiteraard zou ik bijna zeggen). Klein maar fijn. Voor in de cadeautjes-doos.
En toen ik terugliep kwam ik een gezellig Gluhwein- en hete chocolademelk met Slagroomtent tegen die alles ruim een euro goedkoper verkocht.
Heerlijke afsluiter, Gluhde lekker heenwaarts en toen weer naar de bushalte, het was inmiddels gaan motregenen, terug naar huis. Heel druk, de parkeergarages waren al uren VOL, verkeersregelaars. Kortom; druk druk druk.
Zo lekker om dan bij de bushalte mijn fiets van het slot te halen in mijn woonplaats en weten dat ik de natte kleren en jas zo uit kan doen en lekker een kop hete thee mag nemen. Zelfgemaakt.
Daarna een flespompoen, die ik echt al weken had, eerst voor de sier bij een herfstachtige compositie en nu in het voorraadhok, in stukken gesneden, Nog helemaal goed, geen enkel plekje en dan heb ik straks heerlijke pompoensoep.
Daarna lunch klaarmaken voor op mijn werk. Kan ik het in de ochtend zo uit de koelkast halen en meenemen. Outfit klaarhangen en dan ben ik klaar voor de nieuwe werkweek. Denk ik. Of de NS dat ook is merk ik morgenochtend wel weer.
Een soort guilty pleasure. Ik kijk graag naar het BBC programma Strictly Come Dancing. Een heerlijk programma als je van entertainment en dansen, maar vooral entertainment houdt. Bekende Britse mannen en vrouwen leren dansen en voeren die dan uit voor een jury.
Lekker Engels ook. De commentaren zijn soms vilein, maar de meeste tijd opbouwend. En soms geheel over the top.
