Paniekpiet

Moest op zolder zijn om mijn gewassen dekbedhoes daar op te hangen. Gaf een waarschuwing mee aan mijzelf; neem je telefoon mee! Jahaaaaaaaaaaaaaaa!

De wasmand had ik al op de overloop gegooid van de zolderverdieping, dus nog maar de paar treetjes van de draai van die trap naar boven. Kreeg een soort van twijfel hoe ik dat moest doen, stond te twijfelen over iets wat ik al jaren gedachteloos doe en ja hoor, stort languit met mijn arm gekneld onder me op de overloop. Had ook een nogal wijde en lange broek aan, dus dat helpt ook niet qua veiligheid.

Niet van de trap gevallen gelukkig, maar gewoon teveel nadenkend over hoe doe ik dit ook alweer. Mini-ongelukje. Met maxi drama effect. Want ik kan al tijden niet meer opluchtend huilen. Niks.

Moest opeens net als een kind janken. Nog net geen snot en uithalen. Ja, mijn vinger deed pijn - was op mijn hand gevallen en minibeetje bloed te zien bij mijn nagel, maar het was een soort van paniek. De volgende dag deed mijn rib ook een beetje pijn. Moest ik mijzelf ernstig toespreken dat er niets aan de hand is, doe maar rustig, adem in en rustig uit. Laat maar gaan. Niks aan de hand. 

Kennelijk zag ik mijzelf al drie weken dood onder aan de trap liggen. Door niemand gemist. Maar ook niemand die me troost op zo'n moment. 

Dus dames die weleens over een partner klagen die teveel rondhangt; count your blessings. 

Daarna naar de afspraak met de mondhygiëniste. Ze was zeer tevreden met hoe ik het had bijgehouden. Daarna nog even grondig schrobben en boenen. Op de terugweg een leuke kaart voor binnenkort jarige kleindochter. Dan is hij hoop ik op tijd afgeleverd. 

Daarna kon ik ook een pakketje ophalen bij het pakketpunt aldaar. Jemig, want een groot onhandig pakket. Dacht dat ze die kussens wel opgerold zouden aanleveren, maar zo te zien gewoon zo op volle lengte en breedte in een doos. 

Past niet in de fietstas. Ook niet onder mijn snelbinders. Dus dan het hele stuk maar lopen. Dat ging prima, kon nog een stuk afsnijden, want in die wijk woonde ik ooit dus kende de sluiproutes. Doos viel een paar keer bij bochten nemen van het bagagerek af, maar gelukkig niks breekbaars. De andere Doos liep moedig door en ik was blij dat ik het kon. Betere conditie dan ik dacht. En het was heerlijk en droog weer, dus ook helemaal niet vervelend.

Die paniek kwam denk ik ook omdat ik droomde dat ik op mijn zeer oude blauwe Nokia telefoon een ingesproken berichtje kreeg van mijn bewindbroer dat mijn moeder dood is. Ingesproken. Past helemaal in de lijn der verwachtingen, dus de paniek is niet logisch. 

Nootpakket

Laten we hopen dat het noodpakket vanuit het Sinterklaasjournaal een nooTpakket is. Met lekker veel pepernoten. 

Niet het noodpakket wat volgens het paniekboekje de burger in huis dient te hebben. Al moet ik toegeven dat ik genoeg drinkwater voor een aantal dagen heb staan. En alle andere zaken heb ik in huis. Had alleen nog geen noodradio, dus die maar aangeschaft. Wat een luxe trouwens dat ik die gewoon kan bestellen. Niet hoef na te denken of er genoeg geld voor is. 

En hoop dat we er later om kunnen lachen. 

Maar wat zou ik doen als er een aantal dagen geen elektriciteit en gas is. Dat de telefoon spoedig uitvalt en ermee communiceren kan dan ook niet. Geen wifi, geen 5G. Niks. Mijn kinderen wonen in andere steden, dus even naar ze toe lopen is niet echt een optie. Zouden de postbussen nog geleegd worden? Dat je je geliefden een ouderwets ansichtkaartje kan sturen? Schat in ook niet, want hele sorteercentrum is geautomatiseerd. 

Jammer he...dat al die analoge telefooncellen er niet meer zijn. 

Maar goed; hoe maak je dan je eten klaar en vooral warm? Wat voor skills heb ik daarvoor in huis. Of wat voor nuttige producten. Nou maakt honger bruine bonen ook zoet. Ook koud denk ik. 

Bij Nicole vond ik de tip om zelf flessen met kraanwater te vullen en die apart te houden met een datum erop.

Verder ben ik blij met een volle regenton, kan ik de wc mee doorspoelen en hoef ik geen kostbaar drinkwater te verspillen.

Jullie al bezig hiermee of heb je andere ideeën hierbij. 

 

De voordringbitch

 Vanavond was het weer eens zover. Sta je allemaal netjes op de streekbus te wachten, het bord geeft al aan dat er oponthoud is, maar dat is al bijna normaal, komt er opeens precies voor mij, op het stuk wat iedereen open laat, zodat mensen kunnen passeren, de zogenaamde voordringbitch te staan.

Gewoon pal voor me. 

Voor iedereen trouwens.

Moest even de - duwtje geven - neiging onderdrukken. 

Ook direct de bus in willen, niet de passagiers eerst eruit laten en dan hoppa.....zitten!

Bus was vandaag extra vol. Veel mensen moesten staan. Kijk ik altijd wel of er mensen niet kunnen staan en geef mijn plekje op, maar allemaal jongere mensen. IK was de oude lul in dit geval.

Trein vanochtend had 20 minuten vertraging. En onderweg de aankondiging dat de vertraging zo veel was, dat ze niet naar eindpunt reden. 

Trein terug ook heel druk en vertraging. Maar zo vol, je zou ervan gaan hyperventileren.

Ik zei wel iets hoor, ben geen mietje, maar mevrouw had misschien net als ik de hoorapparaten uit. Of juist oortjes in. 

Kennen jullie dit voordring-gedrag en wat doe je dan. 

Het afgeritste nummer

 Had mijn wekker om iets voor 05.00 uur gezet, want zo vroeg begon in Nederlandse tijd de F1 van Las Vegas.

Ging mijn bed niet uit, maar kon op mijn telefoon de wedstrijd live volgen via de Duitse RTL. Dommelde wel halverwege een beetje in weer, doordat mijn bed zo lekker warm was, maar werd op tijd wakker om te zien dat Max Verstappen het toch weer volbracht. Gewonnen. Helaas zijn concurrent tweede en zou gunstiger zijn geweest als hij vierde of zo werd. Maar ja...dit was een mooie prestatie.

Wat ik ook deed heel vroeg, was een foto maken van hoe het er toen buiten uitzag. Want het zou sneeuwen, maar snel daarna hier weer regen en dan is al het mooie witte ook weg. En dat klopte inderdaad. 

Om 07.00 uur nog sneeuw te zien en witte daken her en der. Nu niets meer te zien.

Bed afgehaald en straks heerlijk in een schoon en fris bed slapen. Nou ja...over een hele tijd pas natuurlijk. Witte was in de machine. 

Nog nagenieten van de gezelligheid van gisteren. En een compliment wat ik kreeg toen we het over de jaren zeventig hadden en ik aangaf dat ik toen naar school plateauzolen droeg. Hoe oud ik dan wel was. Noemde mijn leeftijd en ze gaf aan dat ze dacht dat ik van haar leeftijd was, in de vijftig ergens. 

Dacht ik even cynisch Fat don´t crack. 

Ook voldaan dat ik de weekboodschappen droog in huis haalde met mijn bejaardenboodschappenkarretje. Kan daar toch zware dingen in meezeulen, zonder te zwabberen op de fiets. 

Witte was opgehangen. Ook altijd prettige klus. Want zichtbaar dat er iets gedaan is. En ruikbaar.

Mijn bed opgemaakt, dan is het maar klaar. Luisteren naar een podcast ondertussen. Kreeg de twee delen niet aan elkaar geritst, draaide alles nog een keer, weer onmogelijk dus toen dacht ik dat niemand ziet dat het lente dekbed er niet in zit, maar er boven op en dat vast ritsen komt dan de volgende keer wel weer. Niet stressen en zeker niet bij een klusje waar ik meestal plezier in heb; mijn bed opmaken. 

Voor ik het weet zit ik al in het donker terwijl het nog middag is. Bedenken wat ik ga maken voor avondeten. Heb in ieder geval mijn werkkleding al klaargehangen. Genoeg in huis, kleding en voeding. Nu nog inspiratie vinden ergens. 

Gevonden: ik maakte Elsasser Zuurkooltaart. Had een aantal ingredienten niet in huis, dus varieerde met wat past volgens mij. Benieuwd of het smaakt. In ieder geval lol gehad met het maken ervan.

Wat hebben jullie deze zondag gedaan?

Geleend van Beatrix

Omdat het verjaardagsfeestje een jaren 70 thema had, leek het me passend om ook mijn oogschaduw aan te passen aan de kleuren van toen. Mocht van Beatrix uit haar voorraad een doosje met blauwe oogschaduw (ze was zo gul om gewoon een paletje te geven) gebruiken. 

Knal 'm er maar in.

Dacht aan een foto van toen ik een jaartje of 13 was met een lichtblauwe trui, een krijgertje van mijn tante en daaronder een blouse met puntige kraag uit dezelfde voorraad. En een nogal mislukt kapsel met zo'n net wat te korte pony. De jaren 70. Oh ja, een een duffe bril. Die in mijn ogen alles stom maakte. 

In de treinreis erheen had ik nog geen lippenstift opgedaan, want had mijn thermosbeker met koffie gevuld en geen zin in rode afdrukken. Pas toen ik er bijna was mochten ook mijn lippen een kleur.

En wat een feest, ik gebruikte mijn verjaardagscadeautje van de NS; voor Euro 2,50 een upgrade naar de 1e klasse. Heerlijk ruim, plek zat en ook nog eens in een stilte afdeling. 

Het bleef stil toen ik op de verjaardag was, want was vergeten mijn hoorapparaten in mijn tas te stoppen. 

De snelcursus liplezen kon ik niet voltooien tijdens de reis helaas. 

Voelde echt een beetje als een handicap, want hoorde wel mensen praten, maar zoals je onder water geluid hoort. Alleen als iemand echt naast me zat en duidelijk praat, dan hoor ik het wel enigszins. Maar in een volle huiskamer met veel gepraat kreeg ik het gevoel dat ik niet echt mee kon doen. Eigen schuld, had je die dingen maar in je tas moeten stoppen. 

Geslaagd feestje, met veel items die je op een verjaardag in de jaren 70 in huiselijk kring vaak tegenkwam. Zelf het limonadeglaasje met (fake) sigaretten ontbrak niet. 

Jammer dat vertragingen in OV me blijven achtervolgen. Bus uitgevallen aldaar, dus moest ruim een half uur wachten bij de terugreis, de bus daarna was ook al te laat. Nou ja...boeien, had net een leuke tijd gehad, de zon scheen, mijn jas was lekker warm, dus kwam de wachttijd wel door. 

Genoot nog even van het voorrecht van Eerste Klas mogen reizen. Stoor me altijd eraan als de trein stampensvol staat, hutje aan mutje, die afdeling vrijwel altijd leeg is, met alleen de conducteur die daar zit. 

Volst!!

De trein die zou willen nemen, was uitgevallen, dus toch maar het boemeltje naar huis. Kon ik tenminste - als er plek was - de hele route blijven zitten en niet overstappen, dus op een koud perron staan wachten.

Er was plek, een klapstoel voor een redelijke lege eerste klas coupé. Maar per station wat we passeerden kwamen er meer mensen bij. Met grote hutkoffers, nog grotere 52weekendentassen, grote rugzakken die in  mijn gezicht zwaaiden. En allerlei etenswaar wat staand opgegeten moest worden.

Maar had me voorgenomen rustig en vooral kalm te blijven. Reed nog een station verder om daar de bus naar huis te pakken. 

Fietste door naar de supermarkt. Snel wat kleine boodschappen gehaald en dan doorrrrrrrrrrrrr naar huis. 

Vond het vanochtend veel te vroeg en het voornemen om niet meer altijd als allereerste op de werkplek te zijn maar gevolgd en een half uurtje later de bus en de trein. Was gelukkig ook niet glad dus gewoon maar fietsen naar de bushalte. De trein ging redelijk op tijd, paar minuten vertraging, maar alles was vertraagd, want maar een paar sporen waar treinen binnen konden rijden, dus logistiek een uitdaging. 

Altijd weer druk, vooral als afspraken omgezet moeten worden. De reden is wel fijn. Sneeuwvlokje heeft functie elders gekregen.

Een aardige collega had van de week getrakteerd, maar niemand had voor mij wat achtergelaten. Dus kwam hij vandaag met een doosje speciaal voor mij. Van een goede bakker. Even nadenken hoe ik dat heel thuis kon krijgen, want te druk en geen zin om dat op mijn werkplek te gaan eten. 

Zo blij toen ik de voordeur opendeed. Thuis. Niet meer volle treinen of bussen en tijd voor ontspanning na een drukke werkweek. 

Kaarsen aan, kachel wat hoger (als je uit de kou komt (het was 0 graden) dan lijkt alles lekker warm.

Ga zo direct de laatste dingen aan mijn crea projectje doen. 

Dubbeldekbed

 Een stuk kouder vanochtend vroeg op de fiets. Zag op de busroute op een buitenthermometer dan het 2 graden was. De zon was nog lang niet op, maar in de middag stond er 4 graden. Tijd om mijn leren handschoenen weer aan te doen. 

En gisteren mijn lentedekbed erbij gepakt. Meestal rijg ik het bovenste gedeelte vast aan het herfstdeel, want zitten met 2 ritsen aan elkaar, aan de zijkant. Rijg ik het niet, dan zakt de bovenste helft toch wat naar beneden in de hoes en daar hou ik niet van. 

Dus toch maar even rijgen. Nu ligt het nog los erop. In het weekend rijgen en in de hoes stoppen. 

Sliep daardoor extra lekker. Warm in mijn bedje. Terwijl het buiten kouder was. Toch ging de wekker om 05.30 uur en moest ik de kou in. Nog steeds blij met mijn warme winterjas. En handschoenen die ik bijna 7 jaar geleden in Helsinki kocht. Daar weten ze wel hoe je met kou om moet gaan.

Nog één dag werken en dan zit ook deze werkweek er weer op.

Bracht mijn tube dure voetencreme terug en kreeg - ook omdat ik altijd de bon bewaar - mijn geld weer teruggestort. Prima service.