Kon helaas niet bij de afscheidsdienst zijn van de moeder van mijn vriendin, maar hoorde van iedereen dat vooral het spreken van de kleinkinderen heel mooi was en ze het makkelijk afging.
Daarna was er condoleance gelegenheid in een restaurant aan de Amstel ergens. En daar kon en wilde ik graag bij zijn. Middag vrij genomen.
Dus uit mijn werk treinen en bussen en nog meer bussen en nog meer bussen. Was nog bang dat ik de eerste zou zijn, want zoals meestal toch vrij vroeg, maar ik zag al mensen naar binnen lopen en schoof gezellig aan bij een dame. Daarna kwam een buurman naast me zitten en een zus van de man van mijn vriendin.
Wat een gezellig samenzijn. Helemaal niet droef, maar haar leven vierend. Mijn vriendin vertelde dat haar moeder dat altijd het liefste wilde. Neem een glas wijn of bubbels op en van me en heb het goed.
Veel, heel veel mensen waren er.
Dat moest mijn vriendin en haar familie enorm goed doen. Zo geliefd haar moeder was, maar ook dat je dan gewoon komt. In goede en slechte tijden. Er was veel te eten, soep, sandwiches, gebak en sommigen bleven taartjes pakken. En koffie en thee.
Had vanochtend al waterproof mascara opgedaan, want veel te bang om toch weer geraakt te worden en dan erbarmelijk te moeten wenen. Maar dat was helemaal niet nodig. Zo kan het ook. Licht en luchtig en vooral, vooral liefdevol. Hoe zwaar is het altijd bij ons in de familie.
En hoe heerlijk om nog voor vijf uur al thuis te zijn. Dat voelt als spijbelen, vooral omdat ik mijn laptop op mijn werk liet staan, want teveel gesjouw dan. En ook omdat ik mijzelf ken. Dat ik dan toch stiekem ga kijken wat er nog allemaal ligt en erger nog, het ook nog ga bijwerken.
Of in mijn geval, even teruglezen wat ik al die jaren over mijn verjaardag heb geschreven.
Nou, haal "Ìk heb een heeeeeel zwaar leven"" van Brigitte Kaandorp maar uit de kast als ik dit allemaal lees. Mensch...wat maak ik het mezelf toch moeilijk. Tegen de ervaring in toch hopen dat dit jaar opeens collega´s interesse hebben in mij.
Ik ga mijn lidmaatschap van de feestcommissie (met maar één lid) opzeggen. Ze mogen het nu zelf onthouden. Na 3 jaar ben ik er wel klaar mee. Maar ook met mijzelf. Proberen sfeer te maken tegen beter weten in en dan stiekem hopen dat men dat OOK voor mij doet. Niet dus.
Dat doen we voortaan maar in de huiselijk kring, sfeer maken. Een stapje extra doen.
Bedankt voor alle lieve en minder lieve opmerkingen. Stel ik enorm op prijs, zoals jullie wel geraden hadden.
Daarom dus een knalrode lippenstift erop zaterdagmiddag. Zo dan! Even de innerlijke Marilyn Monroe wakker maken. Eindje verderop wat zaken voor mijn verjaardag gehaald en vanwege mijn verjaardag korting op de taart. Hoera!
Vandaag ook nog even lekker buiten een flink stuk van de heg aan de voorkant gesnoeid/gezaagd, tot de groenbak propvol zat. Zeker een meter aan lengte eraf. Vooral veel zaagwerk. Dat doet altijd goed. Noeste arbeid. Zichtbare arbeid.
En had me al voorgenomen om nu eindelijk eens een lekker soepje te maken. Ook altijd goed, veel groente erin en straks even de staafmixer erdoor. Niet moeilijk, wel lekker.
Al snoeiend zag ik de Spareribs-bezorgjongen op zijn elektrische fiets hier in de buurt een bestelling afleveren.
Zaterdagavond, geen zin om te koken. Ik ook niet echt hoor, maar ik wist dat dit een gezondere keus is. Goed gelukt die soep en heerlijk. Ook fijn dat ik dan voor morgen ook direct klaar ben plus overmorgen en nog een bakje in de vriezer.
In de ochtend ook direct de bonte was in de machine. Huis ruikt lekker daardoor en de wasmand weer leeg.
En nu, zondagmiddag zijn mijn volwassen kinderen weg met jongste kleinkind (de andere kleinkinderen zijn deze week bij hun vader). Wat gezellig. Niet urenlang, maar wel fijn. Hoe lang de jongste al weer is en dat ook zij binnenkort jarig hoopt te zijn. Mooie bos bloemen gehad en de aanzet tot een kadootje wat nog volgt. De plastic cover eromheen heb ik alvast. :)
Weer veel te gek.
En zo geweldig te horen hoe mijn dochter haar jongste halfzusje had uitgelegd dat een Fat bike stom is op haar leeftijd. En gevaarlijk. Maar de kinderen hebben hun vader waarschijnlijk al omgepraat, dus zullen ze binnenkort ook wel hun Fat Bike krijgen. Nu is mijn dochter kennelijk niet meer de coole oudere zus, maar een zeik-zus.
Op mijn werk, waar ik altijd denk aan mijn collega´s die verjaren en dan slingers regel en een felicitatie dus, wist niemand (meer) dat ik jarig was. Nul slingers die feestelijk boven mijn bureau hingen. Ook aan mij werd gedacht, ik tel mee.
Ok...het is enorm druk en zoals altijd hectisch. Maar bij mij ook. En nee, ik kondig het ook niet al wekenlang aan dat ik ga verjaren.
Leidinggevende wist het ook niet. Lul.
Hij heeft gewoon een spreadsheetje met al die data. Maar vindt het wel makkelijk als ik dat regel. En lift mee op hoe attent ik ben. Dat straalt op hem af, maar hij doet er geen drol voor.
Had wel een traktatie meegenomen, nadenken over wat ik goed kan vervoeren, heb nu al een halve hutkoffer en laptop mee dagelijks, bedacht waar de meesten van houden, maar was geneigd het in mijn tas te laten. Toch was het mijn dochter die me erop wees dat ik dat ook gewoon neer kon zetten en dat kon aangeven dat er wat lekkers staat voor bij de koffie, want jarig.
Dan moeten ze zelf maar kijken hoe dit overkomt.
De werkplek waar ik het meeste zit, daar heb ik wel getrakteerd bij de collega's. Dat is de opdrachtgever en zij weten niet wanneer ik verjaar. Daar heb ik het ook nooit over, dus duidelijk. En was leuk en aardig hun reacties te krijgen. En hun wens dat ik een leuke dag mag hebben. (Hoe dan?). En eentje die me vroeg hoe oud ik dan was geworden en dacht dat ik nog begin vijftig was. Ook al was het geslijm, toch blij met geslijm.
Besloot wel om, toen mijn leidinggevende me even apart nam in de ochtend (dacht nog om me te feliciteren), maar om iets over werk en de opdrachtgever door te geven, spontaan de middag vrij te nemen. Had de week erop dat al staan, als compensatie voor een trainings-dag op mijn vrije dag, maar baalde zo enorm en wist dat mijn motivatie nu geheel down the drain was.
Want mooi gekleed, met zorg, haren gedaan, make-up met zorg aangebracht en het was ook nog net droog gelukkig bij de heenweg en dat alles um somst. Niemand valt het op. Niemand. Gewoon onzichtbaar. Had ik natuurlijk ook een hoedje van papier op moeten doen met 'Jarig' erop!
Heb geen FOMO maar FOMB of gewoon F.
Niet erbij horen, vergeten worden, niet zo belangrijk zijn, jij hoort niet bij de club die gezien wordt, je telt niet mee, jij wordt als laatste gekozen (op school altijd bij gym, niet uit vrije wil, maar omdat ik over was). Ze moeten het maar met je doen, maar eerste keus ben jij nooit. Jouw werkplek is zelfs elders. Dus hoor je niets, zie je niets en moet je overal maar weer zelf achter komen. Of uitzoeken. Of uitvissen.
En toch weet ik dat ik dit heel goed kan omdenken.
Juist met mij hebben cliënten hun eerste contact. En krijg feedback dat het jammer is dat ze hun gesprek (wat ik inplan) niet met mij hebben. Juist daarom vind ik mijn werk prettig, door dat contact met mensen. Niet alleen maar administratie in een dossier bijwerken en weinig feeling voor een client, die je gedurende het proces nog maar zelden ziet. Client is een dossiernummer.
Daarom ambieer ik ook geheel niet een andere functie binnen mijn bedrijf, want ik zie dat dit voor mij heel doods is. Taken afvinken, dan kan er gefactureerd worden. En halen we ons target. Vrijwel nooit wordt er gezegd dat we meneer X goed hebben geholpen en hij nu wat minder zorgen heeft en blij dat hij nu kans op een beter leven heeft. Dat kan ook nauwelijks, want teveel dossiers in behandeling bij mijn collega's. Dan is de menselijke maat nog maar moeilijk te zien.
Dus weg van mijn werk na mijn ochtendshift. Vriendin gaf me aan dat ik me in de ochtend gewoon ziek kon melden en dan naar huis. Of haar huis. Lief aanbod, maar zo zit ik niet in elkaar, dus toch gewoon gewerkt.
Ook al is het retedruk, zo klaar mee, verder die ochtend. Geen zin in nep-interesse. Men had de jongste bediende met zijn bambi-ogen nog naar beneden gestuurd dat ik nog even boven moest komen , maar zo nukkig en zo geen zin in dat ik weigerde en aangaf mijn trein te moeten halen en doeiiiiii!! Ik ga niet nog even mee voor spontaan gedoe. La maar!
High maintenance gevalletje ben ik!
Haalde bij de Rituals mijn kadootje op. Dat was plezant. En ik liep er toch langs. Wel de trein gemist, maar dan maar het boemeltje. Nul haast. Wel te veel verwachtingen.
Belde mijn moeder me nog toen ik in de trein naar huis zat. Om me te feliciteren, want stond in haar agenda. (Maar dat zegt ze ook al heel lang, niet omdat ze zo blij is dat haar dochter jarig is). Fijn dat ze ook mijn nummer kon opzoeken en daadwerkelijk belde.
En zei ze dat ik dan maar even geld van haar rekening moest afhalen voor mijn verjaardag.
Dat gaat 'm niet worden, maar vertelde ik haar niet. Ik wil geen heisa met mijn broer of de rest voor die paar stomme euro's. Oh...heb ik al natuurlijk, heisa.
En toch nog maar weer 1,5 uur gewerkt thuisgekomen. Er ligt zo veel. Dan krijg ik het maandag weer extra druk, dus dan maar liever op een inspiratieloze verjaardag met wel één kaart in de post even doorknallen. Blij dat het af is. Niet voor mijn leidinggevende, maar voor mijn cliënten die hierop wachten.
Haalde wel een portie, zeg maar enorme portie verse sushi. Liep al twee jaar om die winkel in de winkel heen, met telkens als argument dat het te duur voor mij was. Ze maken het daar vers. En nu dacht ik dat het wel eens mocht. Eén keertje in een jaar een uitspatting mag wel toch?
Dat het heerlijk is, dat vergat ik maar even iedere keer. Vooruit nog een fles bubbels (gewoon Cava) erbij - doe iets leuks voor jezelf. Wees blij dat je deze leeftijd mocht halen.
Had mijn kinderen gevraagd langs te komen, die komen het weekend, eerder lukte niet. Hoop niet op bovenstaand soort feestje.
Baal van mijn nukkigheid en chagrijnige, verongelijkte boomergedrag. En dat ik kennelijk zo enorm graag een keertje ook in het middelpunt van de belangstelling wil staan. Best wel sneu gedrag. Beetje kinderachtig ook. Wilde ik soms met mijn snoeptrommeltje langs alle kantoortjes gaan en overal stickers van de leidinggevenden krijgen? En een feesthoedje dus.
En dan hier ook nog eens hengelen naar aandacht...
Had een tijdje terug dan eindelijk de formulieren ingevuld voor een periodieke gift. En in een retour-envelop gestopt. Hehe...ook weer geregeld.
Werd ik gebeld dat ik de formulieren van de ene stichting naar de andere stichting - voor dezelfde hersenziekte - had gestuurd en ze dit niet konden verwerken.
Twee?
Zijn er twee stichtingen die zich voor hetzelfde goede doel inzetten?
Apart.
Even telefonisch kortgesloten hoe wat en wie en gisteren ontving ik per post de formulieren en vulde die in twee-voud in en alweer in de retour-enveloppe.
Hoop dat ze mijn geld niet alleen aan kalenders of dat soort niet nodige zaken verspillen. Maar graag gebruiken voor onderzoek.
Kreeg in de post de kaart die het overlijden van de moeder van mijn vriendin aankondigde. Och, dacht ik. Want mijn vriendin heeft met heel veel moeite een plek in Nederland in een Verpleeghuis kunnen regelen en ook nog bij haar in de buurt. Ging het eindelijk weer stabiel met haar moeder en dus ook met haar.
Moeder woonde in Suriname bij een nicht in huis, die haar verzorgde, maar toen het nicht allemaal teveel werd iemand met Alzheimer verzorgen, moest er wat anders geregeld worden.
Haar moeder was een verzorgde goed uitziende vrouw. Hart op de tong maar wel altijd beschaafd. Mijn dochter weet nog steeds uit haar hoofd wanneer ze jarig is was. Net niet gehaald.
We zijn van een generatie waarin we onze ouders verloren hebben of gaan verliezen. En dan ons realiseren dat wij nu die laatste generatie zijn.
Toen ik haar belde konden zij en ik nog vrij droog bespreken hoe het allemaal gegaan was, maar opeens dacht ik dus aan wat mijn dochter altijd zei over haar verjaardag en was IK in tranen. Vriendin gaf aan dat ze al veel gehuild heeft deze week.
Heb een kaarsje branden bij de rouwkaart met een mooie foto van haar moeder op de voorkant.
Hing lang met mijn tante (heb er nu nog maar eentje) aan de telefoon. Ze stuurde een vrolijk mailtje over dat ze met mijn moeder naar een concert zou gaan. Gezellig. Gewoon overdag en in een kerkgebouw, dus bekende omgeving voor mijn moeder. Zij en haar man halen haar op en brengen haar ook weer thuis.
Heb haar proberen kort te informeren over de huidige situatie met B ewindvoering etc. Zij vond de keus voor mijn broer van mijn moeder ook nogal apart, want zolang ze hem kent schipperde het niet tussen hem en mijn moeder.
Mijn tante is nogal langdradig en haalt er dan van alles bij en wil eigenlijk vooral zelf praten (alle verhalen gehoord over haar kinderen en kleinkinderen, ach..zij wil ook gehoord worden denk dan maar), maar gelukkig ken ik haar ook al langer en kon een beetje mijn verhaal kwijt. Ze erkende dat dit alles me verdriet moest doen. En dat, die erkenning, dat voelde fijn. Dat had ik even nodig.
Want behalve hier, praat ik vrij weinig over dit soort zaken. Op mijn werk al helemaal niet. Op het moment dat je daar een leuke klik hebt met iemand, dan verdwijnen ze weer naar beter betaalde horizonten.
Gisteren was een drukke dag en zoals het heurt kwam er net voor vijven een spoedgeval binnen (een uithuiszetting). Gaf aan de stagiaire aan, die de telefoon aannam, dat hij moest vragen dat die partij alles op de mail zet. En uiteindelijk bleek het (nog) geen spoed te zijn. Dus paniek om niets. Want dan moet er binnen 2 dagen een gesprek zijn en alle stukken zijn verzameld en een verzoek bij de rechtbank worden neergelegd. Veel extra werk voor collega's dus die nu al helemaal tot de max vol zitten.
Alweer een ziekmelding. Stagiaire voelde zich ook al niet lekker.
Wel blij dat ik in de middag thuis werkte en dus niet een soort van gedwongen was om een latere trein te pakken door die spoed. Nu hield ik alsnog later op dan gewoonlijk, maar was ik al thuis. Dan is het laptop opruimen en twee stappen verder naar de keuken. Of twee naar de kapstok om mijn jas te pakken en nog even een boodschap te halen en te merken dat het heel zacht was buiten. Heerlijk zeg, mijn zomerjas kan nog prima nu.
Goed mijzelf in de gaten houden dat ik dit blijf volhouden en er nog energie overblijft voor de aangename dingen in het leven.
Wel koppijn vanochtend, ondanks zeer lange opstarttijd vanochtend. Zelfs een onder de douche playlist aangezet op Spotify.
Kom op; de zon zit ergens achter de wolken te schijnen en verrek; nu piept hij (zou Robert Jan, de Schotse lord) zeggen zomaar door de wolken heen. Zet de tuindeur lekker open en ruik de herfst. (En kijk even niet naar het te lange, natte, gras. Wel heel groen!).
Kopje koffie, wat administratie zaken afhandelen en straks een bestelling ophalen van een leuke winterbroek. Weer nieuwe inspiratie voor combinatie's deze winter.
En dan ook kijken wat eruit kan, want nieuw erin is ook kijken wat je niet draagt, niet meer bij me past en dat uit de kast halen. Nog niet wegdoen, soms draag ik het weer wel het jaar erop. Is mijn stemming anders en zie ik toch mogelijkheden.
Was al aan het inpakken, want wil beter letten op mijn werktijd, dus niet te lang doorgaan. Ook niet te kort, maar daar is nooit sprake van.
Nog even snel naar het toilet en dan inpakken en wegwezen. Zegt mijn collega dat de leidinggevende gevraagd had of ik even bij hem langs kwam.
Nee.
De hele dag de tijd gehad en niet wachten tot 17.00 uur om dan ook mij nog even van alles en nog wat te vragen of mede te delen.
Dus ik pakte mijn laptop in en toen kwam hij naar mij toe. Hij zag dat ik aan het inpakken was en dan toch nog even zijn verhaaltje vertellen. Had hij prima ook op de mail kunnen zetten. Maar ik bleef niet dralen of hangen, pakte mijn jas en vertrok. En Fijne Avond...Toedeledokio!!
De rest die later dan ik binnen kwam rollen was allang weg. Echt...ik doe iets fout hoor.
En dan moet ik mijzelf ook aanleren om niet pas om 17.00 uur alles te stoppen en dan alsnog een kwartier later te kunnen vertrekken.
Bijzonder was dat de treinen en de bussen allemaal zonder vertraging reden. Heerlijk. En één van de kleindochters alweer vier jaar mocht worden.
