Chaos zelfs bij de lunch

 De nieuwe leidinggevende had voorgesteld dat er een gezamenlijke lunch zou komen. Ze vroeg of iedereen wat wilde meenemen, zelfgemaakt of zelf gekocht. Gezellig. Zo komt het over. Ook direct weer afscheidslunch voor alweer collega´s die weggaan. Lekker goedkoop ook zo.

Op de vraag, meerdere malen en van diverse mensen of we dan niet even onderling moeten afstemmen wie wat meeneemt, zodat we straks niet met 20 quiches of 20 Kerstbroden zitten...oh nee hoor, niet nodig. En ze lacht weer alles weg. Verder eten een paar mensen Halal, dus dan kan die quiche Lorraine ook niet. 

Precies hoe haar leiderschapsstijl is. Zeggen dat je transparant bent, maar de uitvoering aan het klootjesvolk overlaten in chaos. Als ik al weken aangeef dat ik niet meer kan inplannen, want nul plekken, krijg ik terug dat ze ernaar kijkt en erop terugkomt. Als ik nogmaals en nogmaals aangeef dat we daardoor gaan uitlopen, geeft ze aan dat ze het weekend ernaar kijkt, maar dan is ze een weekendje weg. En het weekend erna idem. En nu ook weer, Prima. maar doe dan geen loze beloftes. 

En wanneer heb ik tijd om zoiets voor te bereiden. Ik rol meestal rond 18.45 binnen, als de treinen op tijd rijden en dan zeker nog gezellig iets maken, af laten koelen en de volgende dag meezeulen.  Ik ga wel iets meenemen wat koud geserveerd kan worden, maar wel smaakvol voor iedereen. Wraak of zo.

Ik klink nu wel erg als De Gringe, al ben ik minder groen. 

Niet (meer) haasten!

Alhoewel ik al een half uur voor de wekker van 05.30 uur wakker was, besloot ik dat ik vandaag de  trein zou nemen die een een klein half uur later vertrekt en dan ben ik nog steeds ruim op tijd. Maar niet meer de eerste waarvoor het licht aangaat op kantoor. En dan zeker weer alle losse eindjes van mijn collega moeten wegwerken. 

Kreeg ik een notificatie dat de trein zeer druk zou zijn. Want, zo zag ik, maar de helft van de normale lengte. Zou ik toch niet de eerdere  trein nemen? Want met normale lengte altijd al druk en vol.

Nee, niet doen. Laat maar. 

Rustig ontbijten en daarna op mijn gemak naar de bushalte fietsen, fietsje op slot en de dag beginnen. Als de trein op tijd rijdt ben ik voor 08.30 uur op mijn werk. De trein had -ietsje vertraging, dus ik was er rond 08.28 uur. Maar helemaal prima. Had een zitplaats in de gang.

Waarom wil ik toch nog steeds het beste en braafste kind van de klas zijn? Ik heb al doorgekregen wat we van het management als prijscompensatiepercentage erbij krijgen dit jaar en ik moet nog steeds van de schrik bekomen. Zoveeeeeeeeeeeeeeel?

En waar ga ik dat allemaal aan uitgeven? Een cruise?

Denk eerder aan gratis vulling voor je luchtbed. 

Verbaasde me wederom dat collega haar werk half had gedaan. Maar nam me voor eerst te vragen wat de oorzaak daarvan was voor ik begon te mopperen. Tsja....ik bleef toch bij eerste conclusie. Niet een aardige, maar dat hoeft ook niet. En ik hoef er verder ook niets mee, behalve er voor waken dat ik weer alle kastanjes uit het vuur ga rapen. 

Soep!

Opeens had ik er zin in.Misschien ook wel door de inspiratie bij Marlou. Indiase Dahlsoep maken. Is een super eenvoudig recept en kan niet mislukken. De ingrediënten heb ik altijd wel in huis. Ik meet nooit af, maar doe het op gevoel. 

Rode linzen, ongeveer 5 juslepels vol. Meestal met kop erop.

Blik tomatenblokjes

Een grote ui

2 tenen knoflook

Wat olie

Wat bouillonblokjes naar smaak.

Kruiden: Masala van de Surinaamse toko, 2 grote theelepels

Gember (mag ook vers), 1 theelepel

Komijn, gemalen 1/2 theelepel.

Water

Kokosmelk

Eerst de ui fijn snijden net als de knoflook en langzaam laten aanfruiten. Niet bruin laten worden. Bak hierna de kruiden mee. Nu komt de geur en smaak vrij. Daarna het blik tomatenblokjes erbij. Als het pruttelt de 5 lepels linzen erbij. Nog even laten pruttelen. Daarna pan op lager vuur zetten en ongeveer een litertje water erbij en de bouillonblokjes (maggi, zet blok!), ook naar smaak. Op het laatst nog een pakje of blikje kokosmelk erbij. Hou je daar niet van, dan niet. 

Na een half uurtje pruttelen op een zacht vuurtje, of heel lage stand is het al klaar. Maar de volgende dag smaakt het nog beter. Dan zijn alle smaken verweven met elkaar.  

Klassieker

 Jonge collega kende deze klassieker niet. Nou ja....hij was nog niet eens geboren toen. De film is uit 1988.  Hij uit deze eeuw. 

In de bioscoop kon je klassiekers bekijken en ik ging met plezier naar deze film.

Lekker meteen na de werkdag, even verstand op nul en blik op oneindig. 

Koek

 Las al eerder een artikel over de winkel in Amsterdam waar je maar één soort koekje kan kopen en nee, het is geen stroepwaffle.

Oftewel de ouderwetse Hollandse Stroopwafel. 

Best apart dat mensen dat willen. Alleen dat. En verder is er niets te willen, want er is maar één soort.

De winkel is nu aan het Rokin gevestigd, maar  onderstaande stukje van een aantal jaren terug uit het Parool, geeft aan hoe of wat over het koekje.

Heeft iemand wel eens zo´n koekje gekocht en wat vond je ervan?

Dromen van een koekje

Vera van Stapele is de mater familias van het koekjesimperium. Ze studeerde psychologie in Groningen, maar er schuilde altijd een ondernemer in haar. Tijdens haar studie bedacht ze een zonnebrandspraymachine, opdat strandgangers zichzelf niet meer hoefden in te smeren. Een prototype stond een zomer lang bij de strandopgang van Scheveningen. “Die machine werkte prima, er zaten nog een paar kleine ­foutjes in.”

Ondertussen was Van Stapele ook bezig met een andere uitdaging: het maken van het perfecte koekje. Al op de middelbare school bakte ze een periode lang elke dag een taart. “Mijn droom was een chocoladekoekje met een vulling van witte chocolade. Maar hoe moest ik dat maken? Het werd een queeste. En toen ik het recept had gevonden, kon ik aan niets anders meer denken. Het was een alles vervullende ontdekking. Ik was er totaal door geobsedeerd, het koekje nam mijn leven over.”

De zonnebrandspray-machine verdween in de opslag. Op 1 december 2013 opende Van Stapele het winkeltje in de Heisteeg, waar ze alleen dat ene koekje verkocht, ook al zeiden mensen om haar heen dat klanten wat te kiezen moesten hebben. “Ik vond het onzin. De kracht is dat je juist géén keuze hebt.”

Van Stapele verzon niet alleen het koekje, maar bepaalde ook hoe de winkel eruitzag. Ze bedacht het achtbaantje in de etalage, ze was als kind gefascineerd door bewegende dingen in de etalage bij de Bijenkorf tijdens de kerstperiode. “Dat wilde ik in mijn winkel ook, iets wat beweegt en met lichtjes.” Ook wilde ze een grabbelton bij de toonbank. “De ­ontwerper vroeg of dat echt wel nodig was. Maar natúúrlijk wilde ik die grabbelton, dat is het ­belangrijkste onderdeel van de winkel.”

H

Lunch in stijl

 Gezellig met mijn dochter wezen lunchen in Krasnapolsky. Afspraak was al een keertje verzet want toen waren de kinderen toch bij haar dat weekend in plaats van bij hun vader, maar nu was het zo ver.

Ze vroeg nog of ze me moest ophalen, maar dat leek me een beetje overdreven. Ik reis elke dag voor mijn werk en nu kon dit ministukje er ook prima bij en ik hoefde niet in de spits te reizen. Zij zou anders helemaal om moeten rijden en ook zij wilde liever met ov komen. Geen parkeerkosten en de tram reed in de buurt van haar huis. 

Wel weer fiets, bus, trein en metro. Maar dan sta je ook midden in het centrum van de hoofdstad. 

Blijft altijd leuk want veel te zien. 

Waar ik op mijn dochter stond te wachten, stond er een heeeeeeeeeeeeeeeeeeele lang rij voor een koekjeswinkel. Waar je maar één soort koekje kan kopen. Dat moet dan wel een zeer smakelijke koek zijn en geen tiktokhype mag ik hopen. En toch vond ik het vermakelijk om te zien.

We hadden het tijdstip waarop we zouden gaan lunchen om mijn verzoek wat naar voren gehaald. Want in de middag zou ook de allerlaatste F1 race zijn en ik vond dat wel heel spannend nu.

Was gezellig om met haar op een mooie plek te lunchen, met uitzicht op de Dam. Niets geen zware dingen, gewoon leuk. We hadden het over de komende feestdagen. Zij moet werken dan. Ze liet me foto's zien van haar laatste korte vakantie met een vriendin. Ben zo blij voor haar dat ze dit doet. En dat het kan doordat ze co-ouderschap heeft. Dat geeft lucht. 

Daarna weer huiswaarts en onderweg al de start van de race via een liveblog meegemaakt. Thuisgekomen de ontknoping gevolgd. Verstappen won de race, maar verloor op slechts 2 punten het kampioenschap aan Norris. Die terecht zeer blij was. Vond het sportief en amicaal hoe men daarmee omging. Geen vuurwerkbommen of wat dan ook, gewoon bewondering voor het vakmanschap en doorzettingsvermogen. 

Lekker alle lichtjes aan, beetje niksigheid verder, sukkelde nog half in slaap op de bank omdat het natuurlijk al zo donker  was en ik vanochtend op werktijd al wakker was. Wat niet hoefde,maar kennelijk staat de innerlijke wekker zo afgesteld. 

Goot ik net nog een loeihete kop thee over mijn hand en vooral duim. Maar even koelen en opnieuw thee maken. Daarna lekker rustig alles voor de werkdag uitzoeken en genieten van een fijne dag. 

Nieuwe Kerk tentoonstelling lonkte, maar wist dat ik zoiets niet op zondagen moet gaan bezoeken, want te druk. Komt nog wel. Ook niet meer duizend dingen in één dag willen proppen. 

Wel ga ik van de week naar de bioscoop voor een ´echte´Kerstfilm: Die Hard. 

Lichtjes

Besloot gisteren, nadat ik het mooie nieuws van Pole Position voor de allerlaatste race deze zondag van Max Verstappen had gevolgd, om wat meer lichtjes in huis te laten schijnen. En daardoor ook in mij, voor mij. Van de calvinist in mij mocht dat, vooral nu Sinterklaas weer op de boot naar Spanje is.

Wat leuk is dat toch. Uit eigen voorraad dingen te kunnen halen, neerzetten, aansteken (of batterijknopje omzetten) en het ziet er direct vriendelijk en warm uit. Wat kaarsen extra. Stoor me totaal niet aan wat trendy zou zijn dit jaar. 

Mijn herfstdingen weer opgeruimd in de kast. De nepbloemen idem. Alle kastanjes in een zipzakje.

Daarna nog even een bosje kerstgroen gehaald. Ligt in de schuur (dat bosje wordt wel kariger elk jaar) dan kan ik daar als ik daar de geest voor heb, een leuk kerstachtig stukje van maken. Alleen al voor de geur doe ik het. Zat ook direct hars aan mijn handen toen ik het bosje van de kar afpakte.

Lekker! 

Bewust de ontspanning gezocht. En kwam er een kinderliedje naar boven drijven.

Zongen we altijd op de Zondagsschool. 

Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht

dat wij zijn als kaarsjes, brandend in de nacht

en Hij wenst dat ieder tot zijn ere schijn’

jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn

Image by Myriams-Fotos from Pixabay