Zocht nog even naar wat dingen over een oud-collega. Ze heeft poëzie achtergelaten in haar woonplaats, toevallig de plaats waar ik werk.
Mooi is dat. Ze stapte in December uit het leven, na een rotgesprek met een teammanager en toen kon ik me enorm storen aan de schijnheiligheid van sommigen, die haar, in mijn ogen dan, dat pad opgejaagd hadden. Te snel veranderingen willen zien, nadat ze een hele tijd uit het werkproces was en ook nog dreigen met ontslag. Haar baan was haar houvast.
Maar wel huilen bij haar kist.
Ook in December overleden mijn Opa en mijn vader. Niet heel dicht in jaren na elkaar gelukkig, maar wel met een dag verschil. Mijn vader alweer 13 jaar geleden deze maand, ook een witte decemberdag en mijn Opa nog langer geleden.
Dat maakte dat ik die maand ergens linkte aan begrafenissen en afscheid nemen. Denk ik. Toen het afscheid van de collega, net de dag voor Kerst was, lag er een dikke laag sneeuw in Nederland. Dat maakte het al heel bijzonder.
Ieder jaar gedenk ik haar op haar sterfdag door een favoriet lied uit Lord of the Rings te laten horen. Raak nog altijd ontroert. Vooral omdat ik de enige was die voorvoelde dat er iets helemaal mis was. Al een paar keer en ook in actie kwam. Leidinggevende liet het toen mooi afweten, want ´ze kon dat niet aan`. Slappe zak.
Eind vorige maand afscheid genomen van een aardige jonge collega. Goede kop zat erop. Iedereen vond het jammer dat hij vertrok, maar begrepen het wel. Jong en doorzag al snel de organisatie en kon bovendien in zijn woonplaats werk vinden. Met betere voorwaarden. Dus ja, iedereen begreep het.
Vorige week dienstmededeling in overleg dat er weer iemand weg moest, maar zijn taken zouden door medewerker X worden overgenomen, die daardoor dus ook bij ons weggaat qua inzetbaarheid (FTE).
Begin deze maand kwam een collega me vertellen dat ook zij weggaat. Zag dit al langer aankomen, want geen optie om door te groeien en wat zij graag wilde werd allemaal afgekapt, terwijl iemand van het andere geslacht dat wel allemaal kreeg. Die hier pas een paar maanden werkt. Management was niet te vermurwen. Kon niet. Dus mijn advies was ook om eens verderop te gaan kijken. Ook zij liep lange tijd net tegen bijna overspannenheid aan. Ook door het zwalkbeleid van management.
Maar in zo´n korte tijd zoveel (goede en vooral aardige) collega´s kwijtraken. Oh ja...vergeet ik Sneeuwvlokje nog. Dat zijn bij elkaar flink wat FTE-tjes. Maak me zorgen (en ook niet want ben geen manager, dus laat maar gaan Sjaan) over de kwaliteit van onze dienstverlening met een heel roedel aan onervaren mensen erbij.
Vind het niet gek dat ik me moeilijk kan en wil binden aan de club. Iedereen gaat toch weer weg. Met deze collega had ik een goede klik. Ging af en toe ook lunchen samen met nog een collega die er ook al langer werkt. Ook al wat ouder, meer levenservaring en het was fijn om met elkaar te kunnen praten. Zij steunde me ook toen ik vorig jaar vertelde over het gedoe rond Bewindbroer. Alleen met haar en nog een andere collega dit soort zaken gedeeld.
Had dit al klaargezet, maar aanvulling. We hoorden we dat een collega die al langer ziek thuis is, heeft opgezegd. Dat is een koopje! Op die manier, via de achterdeur heb ik al meerdere mensen zien vertrekken. Opvallend. VSO of helemaal niks en dooooooei!!!
Vooral als net daarvoor de manager op een nogal simpele manier aan het uitleggen is dat we toch echt targets moeten halen want daarop worden we afgerekend en dat al die zieken zwaar wegen op onze begroting. Dat begrijp ik. Maar ga dan eens uitzoeken waarom zoveel mensen ziek worden. Overspannen thuis zitten. Tot huilens aan toe als ze hier koffie komen drinken als eerste stap in reintegratie.
Wat doe ik daar eigenlijk nog? Trek ik dit nog tot aan mijn pensioendatum? Kan ik me hier voldoende voor afsluiten en mijzelf veilig houden van overbelasting en stress.
Merk wel dat goed opletten dat ik niet elke dag extra uren aan het maken ben, door vroeger te starten en dan ook nog later te stoppen, me goed doet. Al gooit de NS momenteel flink roet in het eten door op mijn traject deze week al een aantal malen 20 minuten vertraging te hebben. Of uitvallen tijdens de route. Maar dan nog kom ik op tijd aan. Ruim op tijd.
Was zo pissig over alles, dat ik ook nog extra vrij nam, de dagen voor Kerst. Na Kerst had ik al vrij genomen.
Ze mogen het lekker uitzoeken. Ik wil even helemaal niet meer aan werk denken. Ik weet dat ik mijn werk heel goed doe en meer hoeft niet. Voor meer krijg ik ook helemaal niet betaald.
En nee, praten, protesteren of wat dan ook helpt helemaal niets. Niets. Dus daar brand ik me niet meer aan. Want zie ook heel duidelijk dat hier de boodschapper altijd wordt vermoord. En degenen die weinig kaas hebben gegeten van inhoudelijk werk, maar wel veel kaas van geslijm worden gepromoveerd. Tot ze een functie hebben die een maatje te groot voor ze is en dan vallen ze één voor één om. Maandenlang uit de roulatie, Sommigen zelfs een bijna een jaar.
Ook al eerder meegemaakt. Moord op de boodschapper. En de boodschapper was ik dan en ik werd daar altijd keihard op afgerekend. Eruit jij, lastpak!! Hoe durf je te zeggen dat de Keizer geen kleren aanheeft.
Mijn dochter had gevraagd of ik haar oudste dochter uit de zaterdag lessen kon ophalen. En bracht haar jongste dochter alvast even hier, dan kon ze nog snel een boodschapje doen. Zij moest iemand ophalen ergens in het Zuiden op een vliegveld en de tijden overlapten elkaar.
Doe ik graag. Elkaar een beetje ondersteunen.
Ondertussen had de kleindochter de doos met de Barbies van boven opgehaald. Veel oude Barbie´s van dochter nog en een paar nieuwe (Zeemeermin)barbie's.
Twee deuren verder waar ik moest zijn woont haar andere Oma en familie, dus niet toevallig dat ze hun vader zagen toen ze in het speeltuintje nog even lekker los konden gaan (van mij). Leek me wel fijn na een paar uur onderwijs. Hoe meer los gegaan, hoe rustiger bij mij thuis.
Hij gaf aan dat hij ons wel thuis wilde brengen, maar hoefde niet. Leek me juist een leuk avontuur met de trein en de bus voor de dames.
Wat het ook was, want dat stuk ook vertragingen en uitgevallen treinen, maar ach...alle tijd. En oh ja, even vergeten dat de bus richting stad aan het Spaarne propvol begon te zitten vanwege de Kerstmarkt dit weekend. Nou ja, de dametjes konden zitten en vonden het prachtig om bijna naast de chauffeur te zitten op de eerste rang, op de eerste bank in de streekbus.
Ik stond. Net als in de trein het eerste gedeelte. Maar ja...wel gewend, dus ook niet erg. En ik had dit keer geen laptoptas bij me. Dus kon me goed vasthouden, Op weg naar mijn huis kwamen we langs een boekenkastje en ze vroegen wat dat was. Toevallig zat er een kinderboekje in, dus haalde dat eruit voor ze. Mag dat zomaar? Ja, maar één dingetje he...niet alles mee naar huis nemen.
Thuisgekomen werd er direct gespeeld. Nul tijd op tablet of digitaal ding. Wat zeg ik: ik zelf zat er meer op ondertussen.
Ze speelden kantoortje, dus weer lekker alleen op een toetsenbord typen, zonder verbinding aan welk apparaat dan ook, ze maakte kleren voor de Barbie's met glitterpapier en plakband en nietmachine en toen was hun moeder er al weer.
Daarna even rondje opruimen, maar de schade viel enorm mee. Alles weer in dozen en opgeruimd. Heerlijk zeg.
Nu hoeft er niets meer. Kreeg van dochter nog het recept van haar succes/wraps met kip. Heel fijn allemaal.
Merk ook dat ik me minder druk maak. Minder de controle wil houden of regisseren wat voor leuks ze moeten gaan doen. Laat ze maar hun fantasie gebruiken. Alle spullen zijn daarvoor aanwezig. Zolang ze maar fijn offline spelen en zijn. Kan nog lang genoeg.
De nieuwe leidinggevende had voorgesteld dat er een gezamenlijke lunch zou komen. Ze vroeg of iedereen wat wilde meenemen, zelfgemaakt of zelf gekocht. Gezellig. Zo komt het over. Ook direct weer afscheidslunch voor alweer collega´s die weggaan. Lekker goedkoop ook zo.
Op de vraag, meerdere malen en van diverse mensen of we dan niet even onderling moeten afstemmen wie wat meeneemt, zodat we straks niet met 20 quiches of 20 Kerstbroden zitten...oh nee hoor, niet nodig. En ze lacht weer alles weg. Verder eten een paar mensen Halal, dus dan kan die quiche Lorraine ook niet.
Precies hoe haar leiderschapsstijl is. Zeggen dat je transparant bent, maar de uitvoering aan het klootjesvolk overlaten in chaos. Als ik al weken aangeef dat ik niet meer kan inplannen, want nul plekken, krijg ik terug dat ze ernaar kijkt en erop terugkomt. Als ik nogmaals en nogmaals aangeef dat we daardoor gaan uitlopen, geeft ze aan dat ze het weekend ernaar kijkt, maar dan is ze een weekendje weg. En het weekend erna idem. En nu ook weer, Prima. maar doe dan geen loze beloftes.
En wanneer heb ik tijd om zoiets voor te bereiden. Ik rol meestal rond 18.45 binnen, als de treinen op tijd rijden en dan zeker nog gezellig iets maken, af laten koelen en de volgende dag meezeulen. Ik ga wel iets meenemen wat koud geserveerd kan worden, maar wel smaakvol voor iedereen. Wraak of zo.
Ik klink nu wel erg als De Gringe, al ben ik minder groen.
Alhoewel ik al een half uur voor de wekker van 05.30 uur wakker was, besloot ik dat ik vandaag de trein zou nemen die een een klein half uur later vertrekt en dan ben ik nog steeds ruim op tijd. Maar niet meer de eerste waarvoor het licht aangaat op kantoor. En dan zeker weer alle losse eindjes van mijn collega moeten wegwerken.
Kreeg ik een notificatie dat de trein zeer druk zou zijn. Want, zo zag ik, maar de helft van de normale lengte. Zou ik toch niet de eerdere trein nemen? Want met normale lengte altijd al druk en vol.
Nee, niet doen. Laat maar.
Rustig ontbijten en daarna op mijn gemak naar de bushalte fietsen, fietsje op slot en de dag beginnen. Als de trein op tijd rijdt ben ik voor 08.30 uur op mijn werk. De trein had -ietsje vertraging, dus ik was er rond 08.28 uur. Maar helemaal prima. Had een zitplaats in de gang.
Waarom wil ik toch nog steeds het beste en braafste kind van de klas zijn? Ik heb al doorgekregen wat we van het management als prijscompensatiepercentage erbij krijgen dit jaar en ik moet nog steeds van de schrik bekomen. Zoveeeeeeeeeeeeeeel?
En waar ga ik dat allemaal aan uitgeven? Een cruise?
Denk eerder aan gratis vulling voor je luchtbed.
Verbaasde me wederom dat collega haar werk half had gedaan. Maar nam me voor eerst te vragen wat de oorzaak daarvan was voor ik begon te mopperen. Tsja....ik bleef toch bij eerste conclusie. Niet een aardige, maar dat hoeft ook niet. En ik hoef er verder ook niets mee, behalve er voor waken dat ik weer alle kastanjes uit het vuur ga rapen.
Opeens had ik er zin in.Misschien ook wel door de inspiratie bij Marlou. Indiase Dahlsoep maken. Is een super eenvoudig recept en kan niet mislukken. De ingrediënten heb ik altijd wel in huis. Ik meet nooit af, maar doe het op gevoel.
Rode linzen, ongeveer 5 juslepels vol. Meestal met kop erop.
Blik tomatenblokjes
Een grote ui
2 tenen knoflook
Wat olie
Wat bouillonblokjes naar smaak.
Kruiden: Masala van de Surinaamse toko, 2 grote theelepels
Gember (mag ook vers), 1 theelepel
Komijn, gemalen 1/2 theelepel.
Water
Kokosmelk
Eerst de ui fijn snijden net als de knoflook en langzaam laten aanfruiten. Niet bruin laten worden. Bak hierna de kruiden mee. Nu komt de geur en smaak vrij. Daarna het blik tomatenblokjes erbij. Als het pruttelt de 5 lepels linzen erbij. Nog even laten pruttelen. Daarna pan op lager vuur zetten en ongeveer een litertje water erbij en de bouillonblokjes (maggi, zet blok!), ook naar smaak. Op het laatst nog een pakje of blikje kokosmelk erbij. Hou je daar niet van, dan niet.
Na een half uurtje pruttelen op een zacht vuurtje, of heel lage stand is het al klaar. Maar de volgende dag smaakt het nog beter. Dan zijn alle smaken verweven met elkaar.
