Misselijk

Lekker dan, mijn havermoutontbijt kwam er na 5 minuten, nee eerder al, was op de helft zo´n beetje, weer gezellig uit dezelfde plek waar het in kwam. Had nog wel lekker kaneel erbij gedaan.

Dus maar even rustig aan doen, voorlopig even niets eten. En ook geen koffie. 

Pas in de middag een mok thee geprobeerd, plus wat hele dunne crackers. Dat bleef erin. Maar voelde me wel een slappe hap. 

Dag plannen voor vandaag. 

Wel een poging gewaagd, maar voelde me koud en warm tegelijk. Dus maar even standje op de bank met een dekentje. En kachel wat harder.

Naschrift; net ziekgemeld op mijn werk. Toen de wekker om 05.30 ging voelde ik al dat ik te slap was om me in het OV te begeven en op mijn werk te zijn. Wil vooral slapen.

Later

Nu doe ik het pas twee dagen -niet meer te vroeg beginnen en dan ook nog te laat weg -, maar valt me wel op dat vooral de bus, een bus later dan voorheen echt propvol zit/staat/hangt.

En dan hangen of staan, daar wordt ik niet vrolijk van. Op dinsdag is het natuurlijk de op kantoor aanwezig zijn dag vanwege besprekingen etc. En het was koud, dus dan denkt men ook eerder aan met de bus reizen ipv de fiets.

Maar nog maar goed kijken wat er aan alternatief is. 

En minder braaf doen.

Veel minder braaf. 

Inlegkruisje in schoen

Zag ooit online iemand bij een pijnlijke hiel een inlegkruisje in haar schoen stoppen op die plek. Dat leek me een zachte oplossing voor een schurend probleem.

Werd namelijk een paar keer wakker van de pijn aan mijn hiel in de nacht. Zal ook wel andere pijn zijn denk ik. Mijn achilleshiel!

Enfin, dat allemaal al klaargelegd dan kon ik dat zo in mijn schoen doen. Uiteraard op de plek zelf een pleister, een hele grote, geplak. 

Wilde het liefst op mijn Birkenstocks naar mijn werk, maar een beetje koud nu. 

Nam een bus later, want zag dat de trein of heeeel vroeg en dan zou ik nog vroeger de bus moeten pakken en waarom? Gewoon 'normale' tijden aanhouden in 2025 was mijn voornemen. De intercity ging 20 minuten later dan voor de kerst (nieuwe tijden, betere tijden?), maar ik was er nog keurig netjes voor 08.30 uur. 

Hoera. En de trein had maar een paar minuten vertraging. 

En plek.

Op mijn werk even weer in de routine komen, maar daar had ik maar een paar minuten tijd voor, want de eerste afspraken stonden al om 09.00 uur. Daarna kwam ik vanzelf weer in mijn routine. Alsof ik geen vrij had gehad. 

En zo fijn, dit jaar is 5 mei een lustrumjaar dus vrij. Bij ons is dat een verplichte vrije dag. Krijgen we niet, maar gaat van ons tegoed af. 

Morgen direct ook 6 mei vrij nemen!

Terug had ik de trein 17 minuten eerder dan 'normaal'. Eens kijken wat dat oplevert. Was een kwartiertje eerder thuis. Wel heel erg druk in de bus en dan sta je te wachten, dringen er altijd mensen voor. Die gaan dan - helemaal niet subtiel, nog voor jou staan, zodat de deur van de bus voor hun neus opent. Kreeg spontaan duw-neigingen. Of even uithalen met mijn zware laptoptas. 

Maar ik keek omhoog en zag een fantastische mooie maan. Dat is beter.

Direct eten geregeld (vooruitdenken en plannen) dan kan ik zo Dolce va niente nadoen. Oh nee...mijn broer zou me nog bellen over zijn plan de campagne.

Zo direct snel even mijn kleding voor morgen uitzoeken, waarbij de inlegkruisjes schoenen ook passen en dan klaar. Of in andere soepele zachte schoenen doen. Ook goed. 

En zet de wekker iets later!

 

Erfenissen

Het zal wel toeval zijn dat ik allerlei zaken las, zag en hoorde die over erfenissen en uiteindelijk ook over hommeles in de familie ging.

Keek een aflevering van Whitstable Pearl op BBCFirst waar iemand toe was aan in een zorgcentrum te gaan wonen. Hij stemde daar zelf mee in. (Slik).

Keek een aflevering van Miss Marple op BBCFirst over een moord in de trein en uiteindelijk over de erfenis ging. Maar ook waar de vriendin van Miss Marple een paar keer aan haar geheugen twijfelde. 

Hoorde een heel interessante podcast over de erfenis van een heel rijke familie, maar die kennelijk in rook was opgegaan (Villa Betty) over een dame die in Amsterdam in een enorme villa woonde en daar op haar 100e uit moest, naar een verpleeghuis in Driebergen. 

Groot huis op de Overtoom met een bijzondere historie. Zij werd De Koningin van de Overtoom genoemd door haar buurman Kees.

Ondertussen breide ik als een echte Miss Marple aan mijn bedjasje. Ben daardoor aan de drank geraakt, want de enige manier om die naalden te sluiten is met een kurk aan het eind. Anders glijden mijn steken eraf.

Pleisters op mijn hielen, rustig aan de dag gestart, wetend dat ik morgen weer in een gewoon werkritme zit. Wat altijd druk druk druk lijkt te zijn.

Even vooruit denken over wat ik aan ga doen en vooral; als ik laat thuiskom, kan ik dan snel iets gezonds eten (vooruit denken en bereiden). 

En proberen om te denken; 

mijn moeder daar wordt goed voor gezorgd. Ze had overigens een persoonsalarm van het huis om. Zag dat iedereen daar zo´n ketting droeg. Probeer je niet te druk te maken over spullen. Of het huis. Het zijn dingen. 

Weet dat mijn vader vroeger verschrikkelijke ruzie in mijn kinderogen dan, maakte met zijn zuster over wat antieke stukken die zijn oma voor mij had bestemd, maar zijn zuster zelf had meegenomen.

Toen ik eenmaal het piepkleine Delfsblauwe dingetje kreeg en een heel mooi roze glazen karafje vond ik als kind dus al het bijzonder dat over die dingen zoveel gedoe was. Maar het ging dus niet over die spullen. 

Oh en die erfenis, die is zeker geen miljoenen waard. Haar geld zit in de stenen en bij een verzilverhypotheek, geadviseerd en geregeld door de broer die nu alle volmachten heeft. 

Maar nogmaals; ik probeer dat allemaal los te laten en in te zien dat er zaken zijn waar je nul controle over hebt, terwijl je dacht dat je dat wel gegeven werd. Nope. Niks. Nada. Had moeder het maar officieel moeten regelen en niet denken dat het wel goed komt. Dat ze het wel snappen.

Waar heb ik wel controle over? Mijn gedrag. Alleen dat. Hoe ga ik met dingen om.

Gisteren moest ik een half uur op de bus wachten. Gelukkig scheen de zon, het was droog en er was een bankje om op te zitten, dus genoten van een half uurtje zonneschijn. Gratis. Kon ik ook gaan miepen, mijn dochter wilde zelfs een Uber voor me regelen, maar vond ik niet nodig. 

Op

Ga je ook weer een keer met de trein, loopt het zoals verwacht. Trein vertraging, dus haalde mijn bus niet en moest 30 minuten wachten voor een ritje van 4 haltes. 

Ben daar niet bekend en bovendien was ik zo dom om mijn nog redelijk on-ingelopen winterschoenen aan te doen, omdat het glad her en der was. Au zeiden mijn hielen al snel. Jemig...zijn het niet mijn jubeltenen, dan zijn het de rare hielen wel!

Enfin, dan maar wachten op de bus. Had geen vaste tijd afgesproken. En had genoeg marge ingebouwd voor inderdaad onverwachtse vertraging.

Mijn moeder zat gezellig nog te lunchen. Ze bakten pannenkoeken op de afdeling en dat ruikt heerlijk. Ze zat in de gezamenlijke huiskamer en alsof ze daar al jaren zat. 

Dat deed me aan de ene kant goed, geen angst van mijn moeder om er niet bij te horen en ze at ook dus dat was ook fijn. Aan de andere kant gaf me dat ook aan dat dit voor haar een goede stap was. Wellicht nog wat te vroeg, maar goed; de aanmelding was goedgekeurd. Misschien wel prettiger dan te wachten tot het echt niet meer ging. Ik weet niet wat wijsheid is/was. Wel dat ze telkens zei dat ze liever niet was weggegaan uit het huis, maar ja 'ze' zeiden telkens dat het moest. 

Kreeg ook een pannenkoek aangeboden, dus ook aardig en lekker. Er hing een fijne sfeer. Liep daarna met mijn moeder naar haar eigen kamer. Best nog wel ruim, vooral een zeer grote natte ruimte (kan me voorstellen dat ze daar ook iemand in een rolstoel moeten kunnen douchen etc.). Room for a pony in die badkamer zullen we maar zeggen.

Wat spulletjes van thuis, maar door anderen uitgekozen. Vooral veel foto's van kinderen en kleinkinderen van die anderen voorop staand. 

Video-belde met mijn broer, zodat hij haar kon zien en feliciteren. Later kwam ook mijn dochter nog met de achterkleinkinderen. Het was tenslotte haar verjaardag. 

Had mijn gesprek met de vaste contactpersoon voor mijn moeder. Legde uit waar mijn zus, broer en ik tegen aanliepen en we bang zijn niet compleet geïnformeerd en vooral op tijd geïnformeerd te worden. Ze legde uit dat er een vast contact vanuit de familie is; die geeft de zaken door. Nogmaals uitgelegd dat wij daar niet voldoende vertrouwen in hebben, met als voorbeeld de verhuizing. Oh jaja..Maar goed, dit zijn de regels. En ze zal benadrukken dat de contactpersoon echt eea doorgeeft.

Ik ga dus maar zelf ook goed de vinger aan de pols houden. En een beetje een band proberen op de bouwen met de verzorgenden. Die me allemaal heel betrokken en vriendelijk overkwamen. 

Merkte dat het geheel; die kamer met persoonlijke spullen uitgezocht door anderen en dat mijn moeder ook nog zei dat ze zo even naar buiten zou gaan, even wat anders, maar dat kan helemaal niet zomaar, dit alles slurpte energie, dus appte mijn zus dat ik het nu niet kon opbrengen om bij haar langs te gaan. Ik was een beetje op. Energie was op. Vroeg aan mijn dochter of ze me op het station kon afzetten.

Daar bleek dat er geen treinen mijn richting op gingen. Ook niet vanaf het kleine station waar mijn moeder in de buurt woont. Helemaal niets die kant op. Dus maar weer omrijden. Gelukkig wist ik hoe en waar. Dan de bus naar huis en even iets omgereden om een bus te pakken die iets dichterbij stopt, wel weer langer wachten, maar zodat ik het nog net kon halen met mijn pijnlijke hielen.

Op.

Als een leeggelopen ballon.

Op bezoek

Gisteren gesproken met de afdeling waar mijn moeder nu woont en in overleg afgesproken dat ik vandaag in de middag rond lunchtijd kan langskomen. Want dan heeft ook haar vaste contactpersoon dienst en kan ik haar na de lunch - dan zou het wat rustiger zijn, even spreken. En daarna mijn moeder bezoeken.

Of zij degene is die ik onze complexe familieverhouding kan uitleggen weet ik niet, maar daar kom ik dan wel achter. En ook of men hierop zit te wachten uberhaupt. Neem aan dat mijn schoonzuster zich ook daar heeft opgeworpen als vaste contactpersoon. Of mijn broer. Wil in ieder geval uitleggen dat ik niet als allerlaatste iets wil horen als er iets is met mijn moeder. 

Mijn zus (degene die ook buiten de Loop is gehouden) nodigde me uit om daarna even bij haar langs te komen en te blijven eten. 

Lange dag, maar hoop wel voornamelijk gezellig.

Maar dat is altijd een bezoekje aan mijn moeder geweest. Veel tijd in beslag nemend. Ben daar nooit eventjes klaar. Sowieso het reizen daarheen. Moest nu uitzoeken hoe ik op haar nieuwe adres dan weer kwam. Gelukkig een bushalte voor de deur. Dat scheelt weer. 

Het afgelopen jaar vroeg ik me elke bezoek af, hoe lang ik nog over deze lanen vanuit het station richting het huis van mijn moeder zou lopen. Vooral het doel van de anderen voor ogen hebbend: zo snel mogelijk opruimen. 

Nu geen mooie lommerrijke lanen met prachtige huizen. Maar een verpleeghuis aan de andere kant van de stad. Heel toevallig vlakbij de wijk van mijn broer.

Onder de douche riep ik tegen mijzelf dat er teveel gedachten in mijn kop zitten. Stop daarmee. Geen nut, geen zin en je windt jezelf nodeloos op. Het is uit jouw handen gerukt. En zelfs de rechter vond het prima, dus hou op! Slik maar wat paracetamol tegen je volle hoofd. 

Focus op het gezellig maken voor je moeder vandaag. 85 geworden. En ja, door wind en weer. Gladheid, waar ik een beetje bang voor ben. Hoop geen bevroren rails. 

Herinner me hoe mijn broer zijn schouders ophaalde toen het verzorgend personeel de hele afdeling van mijn vader moest schoonmaken omdat hij met zijn eigen poep had gespeeld. "Nou, daar zijn ze toch voor!" 

Nul empathie. Toen al. 

Ben trouwens ontzettend dankbaar voor de vele lieve reacties op mijn blog van gisteren. Dat doet me heel goed. En had ik eigenlijk ook wel behoefte aan, een beetje troost. Dank allemaal!

Weddenschap

Kreeg in de loop van de ochtend (gisterenochtend als dit gelezen wordt) een mail van schoonzus, met de kop HEEEEEEEEL BELANGRIJK en daarin stond dat mijn moeder per vandaag, dus diezelfde dag als het bericht, een ander adres heeft namelijk in een verpleeghuis.

Ik had gewed dat ze haar rond mei uit haar huis zouden zetten/krijgen, maar het is dus veel eerder. 

Apart hoor met een WLZ5 indicatie, dan krijg je nul voorrang, dus die hebben flink gelobbyd (lees dingen aangedikt) bij het verpleeghuis, waar ze twee dagen per week dagopvang had. 

Spulletjes hebben ze al verhuisd, de rest van de kinderen wordt niets gevraagd en oh ja, haar huis wordt de eerste maand nog niet verkocht op haar verzoek. Alsof ze begrijpt welk spel zij spelen! En haar verjaardag, die mag ze fijn in haar kamertje vieren aanstaand weekend. Wel eerst even aangeven bij schoonzuster wanneer je langs wil komen.

En of wij niet in haar huis willen komen tussendoor. Mijn ouderlijk huis he...waar ik van mijn moeder de sleutels van heb gehad voor het geval wat. Al jarenlang heb ik die.

Misselijkmakend allemaal, vooral onder de vlag van de beste zorg voor onze moeder.

Durf te wedden dat mijn moeder vanavond naar huis wil. Niet begrijpt dat dit haar nieuwe huis is. Nou ja, kamer.

Maar ik heb daar NUL over te zeggen noch te besluiten. Alleen wat van te vinden, maar ook dat mag ik zelf houden. De bewindvoerder beslist.

Mijn andere zus was ook flabbergasted, moest even bijkomen op haar werk ervan en mijn broer is te druk met zijn werk om te reageren. Ook goed. Nou, nee. Ik had liever dat hij direct reageerde, maar werk gaat bij hem altijd voor. Hij reageerde kort toen hij toiletpauze had, maar snapte niet dat The deed was done. Hij dacht een aankondiging voor over een paar maanden. Dus kon ook niet geloven dat dit al vandaag is ingegaan en geregeld. 

Begin januari kwam er een opzegging van het persoonlijk alarm binnen en ik mailde mijn broers of dit wel klopte. Toen wisten zij natuurlijk al dat ze ging verhuizen. Dus niet meer nodig en opgezegd. Maar wederom nul reactie hierop van hen.

Volgens hun mail heeft mijn moeder pas na deze opzegging besloten dat ze hier ging wonen. Dus waarom dan niet wachten met opzeggen tot hierna. Het tijdspad klopt niet. Dit was, zoals Miss Marple zou verklaren, een duidelijke aanwijzing van hun verborgen agenda.

Heb dit voor mijn gemoedsrust nog wel even bij de leverancier gecheckt. Wanneer er was opgezegd. Voordat mijn moeder volgens hun mail aangaf deze kamer te accepteren. 

Bah!! En dan druk ik me nog netjes uit. Perkele!!!!

Dat ik nou van mijzelf die weddenschap verloor!

Oh ja, note to self: niet meer naar een kapper gaan die zelf een stom kapsel heeft. Zoek een andere. Doen! Voelde mij namelijk niet Pam, je haar danst! na afloop. En toen had ik nog niet eens dat mailtje gezien. 

Dus thuis maar even de krulborstel er tegen aangegooid, na het vochtig te hebben gemaakt. Iets meer jeu.

Was helemaal klaar met alles. 

Nu wachten op bericht dat ze in stilte begraven is in besloten kring.