Het zijn maar dingen

Kon me even niet meer beheersen toen de altijd keihard kakelende kutschoonzus tegen mij zei, toen ik de spullen van mijn moeder aan het uitzoeken was en ze riep dat ik Vooral de tijd moest nemen  hoor...

Alsof het HAAR huis was of HAAR moeder. De ruimte die ze inneemt op dat moment, is niet passend.

Dus het rolde er vanzelf uit; of ze asjeblieft nu even haar kop kon houden!

Maar ja, ik denk dat ik in haar ogen en de rest van het stel, die pontificaal buiten in de zon aan de koffie van mijn moeder zaten, op haar tuinset zittend, in haar tuin, toch maar een stom mensch ben. Altijd lastig ook nog. De zeikerd in de familie.

Dat is dan maar zo. Beschouw het als een Geuzennaam. Zeikerd.

En uiteraard waren er dingen spoorloos die ik op mijn ingediende lijstje had staan. En zag ik zaken die altijd in de keukenkast van mijn moeder stonden, opeens niet meer. Dingen die ze van mij kado had gehad, hoefde ik niet terug hoor, maar apart dat ze weg waren.  Zij, de anderen," the good ones" hebben uiteraard weken de tijd gehad om de eerste keus te doen. En ja....ook weer kutschoonzus roeptoeterend `je moeder had wel opgeruimd de laatste tijd`` 

Jammer dat ze haar niet opgeruimd had.

Mijn broertje en mijn zusje gaven me nog eventjes non-verbaal aan dat ik het maar moest laten gaan. Ze zijn gewoon zo. 

Ignore!!

Deze zus had ons allebei uitgenodigd om hierna bij haar te komen lunchen. Dus leuk vooruitzicht. 

Gelukkig had ik niets op mijn lijstje staan, wat anderen ook wilden hebben, dus geen gedoe. Mijn zus is eruit gekomen met steelzus. Steelzus kreeg de dure gouden armband, andere zus Engelse kopjes etc.

Bewust afscheid genomen van het huis, de krakende traptrede, het kamertje waar ooit mijn opkladbed stond en een bureautje, maar waar je toen al je kont niet kon keren. En bloemen op het ramen in de winter. De ook nog steeds krakende trap naar zolder. De zolderkamertjes waar ik altijd mijn hoofd stootte aan de schuine wanden met balken en dat ook nu weer deed. Waar ik later heen verhuisde toen er nog meer kinderen kwamen. Zo'n klein kamertje op zolder.

Vergat ook niet hoe ik daar het op eieren lopen vervolmaakte. Dus zo happy was het allemaal niet. Maar het hele plaatje is niet zwart-wit. 

De lunch bij mijn zus en haar gezin was heel gezellig. Ook de vriend van mijn nichtje was er. En ik vond het aangenaam om te merken hoe volwassen mijn nichtje al was, ook over het hele gedoe van die dag. Mijn zus heeft een heerlijke tuin, dus zeer aangenaam om daar bij elkaar te zijn. 

Daarna wilde mijn broer ook nog naar onze moeder. We hadden overigens echt een mega grote auto meegekregen, wat fijn was, want alle spullen konden daarin vervoerd worden. De hele kofferbak en platgelegde achterbank zat vol. Maar ja, broer had zijn zaken en ook nog zijn koffer, ik een tafeltje en een grasmaaier en verder klein spul. En alles stootvrij ingepakt. 

Het stopmandje van mijn moeder.

We namen onze moeder lekker mee naar buiten, want zulk heerlijk weer, dan is het jammer om binnen te blijven. Ze hebben daar ook kipjes rondlopen, die hebben het prima daar. Grote tuin waar ze lekker kunnen scharrelen. Daarna vroeg ze of we bleven eten. Prima. Alleen was er niet genoeg op de afdeling voor iedereen, dus werd er gevraagd of we dan naar het restaurant wilden gaan. Ook goed. 

Fijn om haar zien te genieten van ons gezelschap en het lekkere eten daar. 

Na de koffie brachten we haar weer naar haar afdeling, die net naar buiten zou gaan om daar koffie te drinken in de avondzon. Maar had mijn moeder geen behoefte aan. 

Ze vertelde al eerder hoe ze baalde dat er een aantal schreeuwerds tussen zaten die altijd bepaalden hoe de sfeer was. Ze wilde graag wat rust aan haar hoofd en niet dat gegil telkens. Dat snap je toch helemaal.

En dat schreeuwen en dominant gedrag  had ze nou net achter haar gelaten toen mijn vader overleed. 

Nee, ze had er wel genoeg van en wilde weer naar huis.

Zit je daar met je kofferbak vol spullen uit haar huis. Dat was wel even slikken.

Een verzorgende kwam even langs om te checken of alles goed ging en of mijn moeder niet in bed lag met haar kleren nog aan en we waren net met mijn moeder in gesprek over wat ze in het verleden allemaal voor elkaar heeft gekregen in het kader van de adoptiekinderen. Maar ook om haar erop te wijzen wat ze heeft gedaan in haar leven. 

Hoe zij, als eenvoudige huisvrouw, naar de minister ging, naar het buitenland aan de andere kant van de wereld reisde in haar eentje, daar zaken regelde. Ook voor andere gezinnen. De verzorgende vond dat heel fijn om te horen. Dat er veel meer zit achter die dame die meestal rustig is en rust zoekt. 

Dat zal mijn bewind-broer allemaal niet verteld hebben. Die schetste bij de geriater het beeld van een simpel huisvrouwtje die nu vooral angstig en somber was. 

Niks van waar. 

Niet simpel en ook niet angstig, maar wel pisnijdig dat er niet naar haar verlangens wordt geluisterd. 

Lange lange dag en mijn broer gaf aan dat hij nachtblind is, dus liever niet in het donker rijdt. Of ik dat ook had. Nee, geen last van. Alleen nachtdoof.

Vond het nog steeds een stressbal want bij iedere achterop komende auto of auto die inhaalde vroeg hij me of ik die wel gezien had. Of ik wel in de spiegels kijk? Of ik die auto in de dode hoek had gezien. Of ik wel op de navigatie keek. 

Spiegels? Die zijn er toch voor mijn make-up?

Jemig, broertje, ik heb jaren gekend dat ik 30.000 km per jaar reed. Navigatie heb ik niet nodig, ik kan de weg wel dromen vertelde ik hem.

Hij is het drukke Nederlandse verkeer niet meer echt gewend. En had natuurlijk een tijdje terug een aanrijding met een hert gehad in zijn land en is daar tamelijk van geschrokken. Hert sprong weer het bos in, maar zijn auto had een flinke deuk. 

Hij gaf ook aan dat hij niet leuk vond dat hij door alles wat er was gebeurd de laatste jaren, minder aardig is geworden. Wantrouwend. Dat is nou precies wat een slechte relatie met mensen doet. Je wordt er niet leuker door. 

Dus hoop dat hij die leuke kant vooral weer uit de krochten van zijn hart haalt. Niemand houdt van een chagrijn. 

We waren laat thuis, dus sliepen zondag ietsje langer. Daarna serveerde ik een lekker ontbijtje in de tuin. 

Hij pakte en herpakte zijn grote koffer. Woog de koffer 23 keer. Haalde er toch weer iets uit. Woog de koffer nog 23 x. Op het randje qua gewicht wat mee zou mogen.

De rest deed hij in zijn rugzak. En wat niet mee kon, staat bij mij boven. 

De auto afgetankt, ingeleverd op het vliegveld en mijn broer ook. Hij appte me na middernacht dat hij thuis was. En ging toch echt rond 16.30 uur door de douane. Ik las zijn bericht pas vanochtend, want moe en vroege wekker.

Ik nam de bus weer naar huis. En was nogal moe toen ik thuiskwam. Of leeg eigenlijk. 

Wist ook dat ik de volgende dag op mijn werk een extra lange dag zou hebben. 

Maar nam me voor om niet te miepen. Kijk maar hoe het gaat en pas huilen als je geslagen wordt zoals Pourquoi Pas zo mooi zegt.

Ik huilde niet.

Thuis

 Las een mooie quote in Trouw over wat thuis is: 

Hoop dat mijn huis dat voor mijn kinderen is/is geweest. Net zoals zij een thuis hebben gemaakt voor hun gezinnen. Zo mooi om te mogen meemaken. 

Mijn ouderlijk (t)huis is er binnenkort niet meer. Er ligt een bod, dus de verwachting is dat het ergens eind zomer wordt overgedragen aan de koper. Maar het was natuurlijk vanaf de verjaardag van mijn moeder, toen zij opeens, 2 dagen voor die verjaardag,  naar een verpleeghuis verhuisde, geen thuis meer. Want degene die het thuis maakte, was weg. En woont nu in een kamer.

Weg altijd slappe koffie.

Weg thee getrokken van een zakje al vijf keer eerder gebruikt. Heet water met een kleurtje dus.

Weg altijd nog op de valreep in de gang bij de voordeur de belangrijkste dingen vertellen. 

Weg altijd nog wat pakken koffie meekrijgen. Van een goed merk. 

Weg stekjes meekrijgen van planten in haar tuin. Sommige van haar planten groeien in mijn tuin nu.

Thuis: een plek waar, om de Egyptische schrijver Naguib Mahfouz te citeren, je altijd kan aankloppen in de wetenschap dat er open zal worden gedaan.

Sjaantje S.

Merk dat ik echt op mijzelf moet letten, want vergeet zaken of zie dingen niet die me anders zouden opvallen. Dat komt echt door de oplopende en constante stress. Of eigenlijk dat ik de stress laat oplopen in plaats van er lak aan te hebben. 

Miste een mail van bewindbroer, die zat in mijn spambox. Dat ging over de aanstaande verkoop en de spullen die verdeeld moeten worden en of wij hem dan ons wensenlijstje kunnen laten weten, wel uiteraard voor een bepaalde datum. 

Pas toen een zus reageerde op die mail en die naar ons allemaal stuurde zag ik ´m. Hetzelfde gebeurde mijn broer in het hoge Noorden. Ook bij hem verdween de mail in zijn spambox. Maar ook hij staat stijf van de stress. 

Ik weet niet wat de anderen willen, daar krijg ik geen inzicht in. Zie wel dat die zus alles wat goud is wil hebben. Een juwelier had er een prijskaartje aangehangen en het viel me op. Want anders nooit interesse voor de sieraden van mijn moeder. 

Maar goed, wie weet verkoopt ze het voor de goede goudprijs en gaat ervan op vakantie. 

Had ik dat dus ook maar moeten doen of aangeven dat ik dat wilde hebben. Dus niet zo zeiken. Ik kom altijd te laat met alles. En krijg precies daardoor niets. Slome Sjaantje sluit weer eens achteraan aan.

Maar nul behoefte aan die sieraden. Ik draag dat nooit en zal het ook niet gaan dragen. Wel in foto´s. Trouwfoto´s van mijn ouders. Waar ik al aanwezig was. 

Geen behoefte aan de meubels, die passen niet bij mij en ook niet in mijn huis. Wel aan een oud klein opklapbaar speeltafeltje, nog van de tante van mijn vader geweest. Apart en klein. Ook wel apart is het verhaal dat mijn vader die tante doodgeslagen zou hebben. Wat een heerlijke familie heb ik toch! Dit is uiteraard een verhaal wat niet helemaal klopt. Lijkt me dat je 70 jaar geleden ook niet zomaar wegkwam met moord. 

Het is gewoon allemaal zo flauw hoe het nu in een paar uurtjes besloten en opgehaald moet worden. Maar ook niet onverwachts toch? Precies hoe rechtlijnig en zwart/wit de bewind-broer doet en handelt. 

Niet omdat hij zo om mijn moeder geeft, maar omdat hij nu de ultieme macht heeft en de dingen gaan zoals hij ze wil. Macht.

Ben niet vergeten dat hij haar op Moederdag een kaart stuurde met alleen maar verwijten en dat hij zich afvroeg hoe zij zich nog moeder durfde te noemen. Een hufterige kaart. Dus dat er wraakgevoelens achter zijn betrokkenheid zitten. Heel duidelijk patroon. Had ik toen ook al bij de rechter bekend moeten maken. Maar ja te laat!!!!

Laat maar gaan (slome) Sjaan. Laat maar gaan. 

Laat

Maar

Gaan!!!

Ik kijk uit op een handgetekend schilderijtje van mijn Opa. Van schattige muisjes op een tuinhuisje. Niks waard, maar voor mij wel. Herinnering aan mijn Opa, aan het feit dat hij goed kon tekenen en schilderen en daar ook lol in had. En vooral dat hij altijd interesse in mij had. Altijd.

Heb mijn kinderen gevraagd of zij nog iets uit het huis zouden willen ter nagedachtenis. 

Miste ook een werkmail, maar die had de afzender naar ons algemene mail adres moeten sturen. Had ´m wel gezien, maar nog even geparkeerd gelaten. In het weekend ja, zag ik dat er naar een collega was gemaild over de afspraak van maandag. Die had de afzender zelf verzonnen, want ik maak de afspraken, maar moest uiteraard iedereen (want collega had ook in het weekend haar mail bekeken...we zijn allemaal gek daar) even geruststellen. 

Dus daarna eindelijk even de hort op met de fiets. Naar een tuincentrum een dorp verderop, maar daar vond ik niet echt wat ik zocht, dus moet ik naar een tuincentrum aan de andere kant. De wind waait heel hard en heb geen elektrische fiets dus moest goed mijn bilspieren gebruiken. 

Zag wel hele lieve veulens en hun moeders. Eentje kon nog amper op zijn/haar benen staan. Altijd fijn om gewoon gratis van te mogen genieten. 

Dat deed ik al 30 jaar geleden toen mijn kinderen nog klein waren en eentje nog achterop zat. Toen was het echt een eindje fietsen, want alleen maar weilanden tussen het ene dorp en die veulens. Nu zijn de dorpen al bijna aan elkaar gegroeid. 

Fijn met tegenwind fietsen. Dan waaien de nare gedachtes ook direct uit je kop. En de knoppen uit je geraniums, waar ik achter wilde gaan zitten.

Ben supersloom. Kom tot niets. Vind ik zelf. Dus ga nou eens bijhouden wat je WEL doet! Zal je zien dat het meevalt.

Zo beitste ik een tuintafel. Maar moet twee keer, dus later vandaag nog even afmaken. En dan de andere nog. Maar voor NU heb ik dit alvast gedaan. Hatsjekideee. 

Het logeerbed opgemaakt, dan is dat alvast klaar als mijn liefste broer overkomt dit weekend om ook zijn spullen/aandenken mee te nemen uit het ouderlijk huis. Hij vroeg me nog of ik echt niet de Miele was-en droogmachine wilde van onze moeder. 

Nope. Ze heeft ´m al minstens 20 jaar. En mijn wasmachine is nog prima. Droger gebruik ik al jaren niet meer. Plus dat ik echt echt niet grote stukken mee wil nemen. Daar zit mijn herinnering niet in. 

Wel apart dan dat ik wel heel blij ben, nog steeds, dat mijn moeder het mahoniehouten kastje weg deed, wat van mijn grootouders was geweest. Het ruikt van binnen nog steeds naar Opa en Oma. Mijn moeder wilde het juist niet omdat het van hen was geweest. 

Af te strepen

 Stelde het alweer te lang uit, maar eindelijk naar de afspraak bij de (nieuwe) tandarts geweest. Dezelfde praktijk als waar ik al eerder heenging, maar nu zijn opvolger. Tandarts is met pensioen gegaan.

Was een beetje huiverig voor het oordeel, maar ze vond het allemaal niet heel dramatisch. Ze had eigenlijk erger verwacht zei ze me, naar aanleiding van een aantekening van de vorige tandarts.

Ook advies gevraagd voor het gat in mijn bovenkaak. Wat er al vier jaar zit. Waardoor ik me heel bewust ben van een Tokkiegebit en dus ook veel minder lach dan goed voor me is. Kreeg goed advies en vond het verfrissend dat ze eerst goed luisterde en ook een gezondheidscheck deed, voordat ze het standaard advies gaf (die van Katchinggggg).

Dat nam me al voor haar in.

Daarna nog genoeg tijd plus belangrijker energie om naar de hele andere kant van ons dorp/stad te fietsen en daar te kijken voor beits voor mijn nieuwe tuintafel. Zijn er eigenlijk 2, maar die schuif ik tegen elkaar aan. 

Mijn ervaring is dat ze erg lelijk worden van buiten staan, vooral in regen en sneeuw, dus wil ik ze maximaal beschermen en er dus een laagje blanke beits overheen doen. Direct een leuk projectje. De beits die Ikea aanbeveelt is donker en maakt de stoelen lelijk vind ik. 

Ook de stoelen wil ik doen. Dat is ook een leuk project, maar wel veel groter, want veel hoekjes en balkjes. Ook dus maar materiaal meegenomen om de klus mee te klaren. 

Nu even toe aan een kop lekkere thee en even ontspannen. En een vinkje zetten bij mijn wensenlijstje 2025.

Weeeeeekend!

 Altijd fijn van die toeristen in de bus met mega grote koffers. Ruikend naar een weetplantage, want dagje Amsterdam gedaan en nu stoned het hotel inrollen. Ook als ik vanaf het station naar buiten ga, staan daar altijd of rokers, of vapers of weetrokers. 

Welkom in Nederland.

En elke ochtend zie ik de schoonmakers al die peuken weer opzuigen of de kauwgom van de stoep schrapen. 

Het was een hele drukke dag. Maar het lukte me mijn hoofd tamelijk helder te houden. Kreeg aan het eind van de dag ook nog mijn favoriete dakloze op gesprek. Geen afspraak maar hij wilde iets checken over zijn nieuwe huis en over onrecht waar hij tegen vecht en dat herken ik wel. Vechten tegen de grote bekken en de bierkaai.

Dus nam ik toch maar tijd voor hem. Hij is zo opgeknapt doordat hij nu uitzicht op een woning heeft. Een kapper doet ook wonderen. Maar hij ziet er ook niet meer zo mager uit. En is veel rustiger. 

Kreeg van bewindbroer een dienstmededeling. We mogen uit 2 datums kiezen om te kijken wat we uit het huis van onze ouders willen en dan ook direct meenemen. Stel ik zou een kast willen hebben, hoe neem ik die mee in een personenauto? En geen optie om een andere datum te prikken, want oh oh oh hun tijd is ook kostbaar. 

Alsof ze De Koning zijn. En trouwens, waarom spreekt hij opeens over ons en wij? Ik dacht dat hij alleen Bewindvoerder was. Niet zijn vrouw of incestbroer.

Wat zou ik graag willen hebben? 

Foto's denk ik. Spullen heb ik zelf al genoeg en de smaak van mijn ouders/moeder is de mijne niet. Maar iets sentimenteels als een naaidoos. Of een typemachine. Dat misschien. En de verrekijker die mijn dochter aan haar Oma gaf, omdat ze vogeltjes wilde kijken. Of de boeken van Agatha Christie. 

Denk dat de inhaligen van de familie al lang hun spullen uit het huis hebben gehaald. En moet ik dan bij mijn broer gaan smeken of ik een theelepeltje mag hebben. 

Maar zo eindigt dan een leven lang je best doen om mooie spulletjes te verzamelen. Gaan allemaal naar de Kringloop. Dag antieke kast van mijn Oma, dag tafel, dag...etc.

Jemig...ik schrijf mezelf direct in mineurstemming!! 

Klaar!

Ophouden nou!

Ga vieren dat je vrij bent. Dat je vrij hebt. Dat hier nog niet een Poetin of een Trump de regels maken. 

Dus werkkleding uit en relaxkleding aan. Had al Crodino in huis in van die leuke kleine flesjes. Dat is al feestelijk. Lekker koud uit de koelkast. 

Hang die slingers op en maak je eigen feestje. 

Het Cassandra effect bij ons op het werk

Op onze afdeling zijn er momenteel veel mensen ´langdurig´uitgevallen. Lees; die zitten allemaal thuis met een burn-out. En nog volop in behandeling of nog niet eens in staat tot een simpel gesprekje met de leidinggevende. Na maanden thuis te hebben gezeten. 

Dat er zoveel mensen tegelijk zijn uitgevallen vind ik een hele rode vlag, terwijl er toch al heel lang hiervoor werd gewaarschuwd, maar  er werd weinig effectiefs of structureels mee gedaan. Nu denkt men met een soort van assessment de zwakke broeders eruit te filteren in het sollicitatieproces. Dat zou kunnen. 

Las laatst over de term het Cassandra effect en vond dat wel goed passen bij ons management:

Wat is het Cassandra-effect en wat houdt het in?

Het Cassandra-effect, ook wel bekend als het Cassandra-syndroom, verwijst naar het fenomeen waarbij waarschuwingen of voorspellingen worden genegeerd of niet serieus worden genomen, zelfs als ze gebaseerd zijn op feiten of logica. Het komt voort uit de Griekse mythologie, waar Cassandra, een prinses die de gave van profetie had, werd vervloekt zodat niemand haar voorspellingen geloofde.

Toen ik ze wederom met feiten om de oren sloeg en bovendien aangaf dat de oppermanager had gezegd dat er op mijn plek iemand bij moet, al vorig jaar, toen kon men waarschijnlijk niet meer om de feiten (inderdaad meer aanmeldingen structureel) heen. 

Of eigenlijk; het risico dat ook ik uitval. En staat er nu een vacature open. Maar eigenlijk telt gewoon dat er gezien de cijfers ruimte is voor 0,4 FTE erbij. Ook al omdat mijn argument al die jaren was dat ik een baan van 40 uur in 32 uur vul en uitvoer. Dus in feite zijn het Cassandra lijders. Wij ook.

Want alle rode vlaggen wapperen al jaren hier en toch ga ik niet weg. 

Collega die ik op een soort snuffel kom weer terug naar een werksituatieplek begeleid vertelde me dat toen hij hier tien jaar geleden werkte, het ook al zo ging. De hele afdeling dreigde om te vallen, maar niets veranderde er structureel wat wel impact zou hebben. Lagere caseload en hogere beloning. Dus dat mensen omvallen en vervolgens niet meer inzetbaar zijn, dat dondert management geen drol. 

Wat helpt bij algehele traagheid

 In mijn geval: doe een paar kleine dingen - iets opruimen in huis - wat onmiddellijk effect heeft. Waar ik blij van wordt, want hehe....gedaan!

Check of de aangifte IB echt is ingediend. Ja hoor. Netjes gedaan.

Zeg een streamingsdienst op waar ik te weinig gebruik van maak. Nu heb ik er nog nul totaal. Beter.

Hang heel vroeg in de ochtend de was buiten (omdat ik al heel vroeg wakker was).  

Wees milder voor jezelf. 

Nog milder

En dan; nog milder.

Niet zo in je eigen staart bijten. Maar aai jezelf maar een keer. Niemand anders doet dat, dus wees dan tenminste zelf niet zo kritisch. 

En niet elke dag hoeft nuttig *Calvinist in mij*  te worden ingevuld.

Doe wat meer Italiaans: Dolce far niente!

Image by lila_getupft from Pixabay

 

Pas in de avond, nadat ik een lekker wokgerecht met verse spinazie heb gemaakt en verse aardbeien als toetje, ga ik me ietsje Italiaanser voelen. 

Een Italiaanse Nonna waarschijnlijk.