Loslaten dat ik betrokkenheid voel bij deze werkgever, mijn klanten, mijn collega's, mijn werk. Loslaten van moeten bewijzen dat ik goed genoeg ben. Het is maar werk. Ik ben zo blij dat ik nu al in de stand loslaten kan zitten. Me niet vastbijt in mijn gelijk krijgen. Het heeft geen zin. Mijn gelijk krijgen zal me alleen maar meer strijd opleveren. Het leven is nou eenmaal onrechtvaardig. Misschien is dat wel de grootste les.
Denk niet dat ik het eerste de beste aanbod voor afkoop aanvaard heb. Mijn advocaat is volop in onderhandeling namens mij en heeft een goed uitgangspunt. In de minne schikken, maar wel het meeste voor mij eruit halen. Voelt heel erg bevrijdend dat IK niet hoef te onderhandelen, maar dat hij dat doet. Ik verwacht dat we er vandaag of morgen uitzijn.
Gewoon maar weer doorgaan naar de volgende ervaring. En weten dat dit soort werkkringen niet goed bij je passen. De angstcultuur, de achterdocht, de afgunst en de oneerlijkheid.
Ik sta nog steeds elke dag op mijn normale werktijdtempo op. Ik ben wel vrijgesteld van werk, maar het voelt raar als ik een gat in de werkweekdag zou slapen. Ik wil de dag volop beleven. In mijn tuin werken, mensen spreken, me orienteren op de periode hierna. Veel denken, veel schrijven. Niet terugvallen in troostgedrag. Niet gaan snaaien, maar goed zijn voor mezelf. Ik verdien goede zorg voor mijn lichaam. Mijn tempel. (Goh...klinkt wel een beetje hysterisch...hahah). Maar is bijbels helemaal correct.
Vanochtend mijn administratie gedaan. En uiteraard daarbij weer denken: wat kan ik schrappen. Ik heb al geen abonnementen en sluit er ook geen af. Oh nee...dat klopt niet. Ik heb een abonnement op het maandblad Zin. Mezelf begin dit jaar kado gedaan. Daar had in Zin in. Nu aan denken dit op te zeggen. Kijk goed naar alle andere zaken. Hou de vinger op de pols. De les die Motorman mij jaren geleden leerde ben ik nooit vergeten. Soms wat minder strikt geweest, maar altijd kwam dit advies weer boven. En ook mijn kinderen heb ik dit doorgegeven.
Wat ben ik dankbaar dat ik al begin van dit jaar aan mijn dieet ben begonnen. Dat ik al flink op weg ben naar mijn streefgewicht. Dat ik weet en voel dat mijn komende verjaardag er totaal anders uitziet. Qua lijf, qua gevoel en het beleven van zaken.
Ik las in de gratis Esta (twee streepjescodes opsturen en dan kreeg je er twee gratis!) het verhaal, maar zag vooral de foto, van een dame die een flinke metamorfose had ondergaan. Eerst Frau Merkel-achtig en nu een hot mama... Niet dat ik direct hoop te veranderen in een hot mama...maar jemig de pemig zeg....het is gewoon mogelijk. Ook voor mij.
Die onzichtbare, altijd meewerkende, niet moeilijk doende dame...die wil ik niet meer zijn. Zie mij!!
Ga vanmiddag maar eens flink hardop dagdromen. Wat zou ik doen als ik de Staatsloterij won en niet meer voor mijn geld hoefde te werken. Hoe zou ik dit invullen....wat als die angst om niet rond te kunnen komen (die mij altijd achtervolgt, vanaf dat ik kinderen heb) en in armoede te vervallen..wat als die wegviel. Als ik genoeg had. En wat is genoeg dan?
Eén miljoen? Drie...Twintig??
Of gewoon een doorsnee salaris, maar genoeg zelfvertrouwen en vertrouwen in mijn kunnen??
Steeds vaker komt het bijbelse Mené Mené Tekèl Ufarsin in mijn hoofd. Gewogen en te licht bevonden. Wat me vroeger...in mijn "zware"dagen erg sarcastisch leek. En alweer is dat het oordeel. Ik voldoe niet. Ik ben niet goed genoeg.
Niet meer; ik trap er niet meer in. Ik ben wel degelijk goed genoeg. Meer dan genoeg. Alleen niet in deze club. En hoe goed is het dat ik hier weg moet. (Ja...ik weet het, dit klinkt raar). Alsmaar blijven bewijzen dat ik wel goed genoeg ben, daar word ik ongelukkig door. Want in dit vak, ben je zo goed als je laatste succes.
Waar droom ik dan van? Niet meer iemand die mij voorschrijft hoe ik dingen moet doen...Zelfstandig zijn. Onafhankelijk. Geen directeuren van 29 die opeens Leidinggevende zijn na wel 3 jaar werkervaring elders en er geen zak van kunnen, maar kicken op de titel op hun visitekaartje. Die tegen hun maatjes kunnen opboksen over hun bloeiende carriere...
Ik droom van de verkoop van mijn schlderijen aan hele rijke dames in Bloemendaal.
Straks maar weer verder dromen en nu even salade maken. Voor de broodnodige (broodarme) lunch!
3 opmerkingen:
Ik droom met je mee en droom dat je dromen uitkomen, je verdient het!
Zou je je adresgegevens naar mij willen sturen?
Je hebt namelijk het boek 'Alles heeft een reden' gewonnen.
Groetjes, Marie Louise
als ik zo je blog lees komt het me ijzingwekkend bekend voor, de hele manier van doen, dat gesprek ineens met zomaar nog een leidinggevende erbij..traumatisch.
Voor mij is dit nu ruim 3 jaar geleden. Na 10 jaar in mijn vorige baan, in een ziekenhuis, besloot een nieuwe leidinggevende ook maar eens even dat ze goeie sier maakte ten opzichte van de directie, met een grote opruiming en dus kostenbesparend zou werken! Er moesten mensen uit, het ging slecht op de poli's en het aantal assistentes kon omlaag dankzij nieuwe computersystemen. Hoe ze het ons mededeelde..met een grijns en langzaam rondkijkend. Zo superieur. Dat is me echt bijgebleven.
De angst onderling nam razendsnel toe. Wie o wie vliegt eruit? Dat maakt rare dingen in mensen los. Want iedereen vindt dat hij/zij zijn baan zeker niet mag verliezen.
Toen werd er al gezegd 'jij of jij hebt geen kleine kinderen meer, en jij hebt geen nieuw huis gekocht, of jij hebt een man met een goede baan'. Voel je 'm?
De sfeer werd afgrijselijk en we werden genadeloos tegen elkaar uitgespeeld. Afgezeken waar iedereen bij was. Ik werkte er al 10 jaar. Had nooit conflicten of klachten over mijn functioneren, maar die kwamen er wel...
Tijdens mijn vakantie's heeft een collega een paar keer stagiares laten werken/oefenen onder mijn inlogcode, heb je binnen een half jaar een lijst aan administratieve foutjes bijelkaar verzameld.
In vertrouwen weet je elkaar inlogcodes, om soms een patientenlijst te kunnen veranderen bij afzeggingen.
Wat ik ook zei, hoe ik ook bewees dat ik in die tijd niet op de werkvloer was, ze stonden onder míjn code.
Het was dat een andere collega (was ze dat? Of had ze er anders een stokje voor moeten steken??) mij het geheimpje van de inlogcode verklapte, uit schuldgevoel, anders was ik blijven steken in het ongeloof in mijzelf.
Ik was er kapot van en het heeft even geduurd voordat ik zo ver was als jij: 'Hier wil ik niet eens meer werken!"
ik heb maanden bij de liefste bedrijfsmaatschappelijk werkster gelopen en meer dan alle steun gehad van de bedrijfsarts, want ik kon alleen maar huilen in het begin.
Ik ben ontslagen. Ik heb amper wat meegekregen. Ik moest naar een reïntegratie cursus, ik voelde me klein en waardeloos.
Maar er is naar mij omgekeken en ik kreeg een wondertje. Een baan binnen 1 maand na dat horror ontslag!
Nu werk ik inmiddels 3 jaar als werkbegeleidster met mensen met een verstandelijke beperking.
Had ik dit maar eerder mogen doen.
Dankbaar en heerlijk werk, een fijn team zonder ellenbogenwerk, maar vreselijk veel humor en saamhorigheid en sinds dit jaar ook weer een vast contract.
Het is er gewoon hoor, heb maar vertrouwen.
Ook als je 48 bent en parttime wilt werken en ergens anders als oud vuil aan de kant bent gezet.
Groetjes Tess
Een reactie posten