Handen en voeten aan iets geven

Gisterenavond laat was er op de Belgische tv een reportage over een bergbeklimmer die zonder handen en voeten (die was hij 15 jaar geleden kwijtgeraakt door bevriezing tijdens klimmen) de Matterhorn beklom. Hij haalde zijn doel net niet - de top bereiken - maar was toch tevreden met wat hij had bereikt. En wist dat als hij wel door zou klimmen - nog maar een relatief klein stukje, hij zijn eigen leven en dat van zijn begeleider in gevaar bracht. Bovendien, zo zei hij, had hij zijn vrouw en kinderen beloofd om weer terug te komen.

Ik vond het inspirerend te zien, maar ook onbegrijpelijk. Als je door je hobby zo erg gehandicapt bent geraakt, hoe kan het dan dat die bergen toch blijven trekken. Als je weet hoe gevaarlijk het is. Ik snap dit zelf niet, maar ben dan ook geen klimmer, hooguit een keukentrapje. En ook mooi om te zien dat hij nu beter zijn risico's afwoog en niet toch maar doorging, maar genoeg had aan het feit DAT hij zo'n berg kon beklimmen. En graag weer terug naar zijn geliefden wilde.

Verder zijn er mensen in mijn omgeving die inspireren door een groot mens te zijn bij groot lijden. Net als de klimmer boven zichzelf uitstijgend en tegelijkertijd ook heel menselijk blijven. Geen Dalai Lama, maar een mens met gevoel voor humor en relativeringsvermogen. 

Dit alles zet me aan het denken over hoe ik, zonder handicaps en beperkingen, mezelf klein hou en te vaak denk dat iets niet kan of mogelijk is. Met handen en voeten! Het is geen Faal-angst, maar Slaag-angst. Kom in beweging! Zelfs zonder handen en voeten kan je omhoog komen. 

Wat heb ik dan nog een hoop te leren met mijn gezanik over een afgedwongen logeerpartijtje. Want wie weet inderdaad hoe vaak dit nog kan. Voor beide partijen. 

Dus logeerkamer is klaar, bed is opgemaakt, nog net geen chocolaatje op haar kussen, maar voor de rest heb ik vandaag wat kleine boodschapjes gedaan; dingen waarvan ik weet dat mijn moeder daarvan geniet en die zelf niet (meer) koop. Zelfs nog binnen mijn zelfopgelegde maandbudget gebleven en daar ben ik blij mee. Ik merk dat ik veel minder inkoop dan ik voorheen zou doen. Niet omdat ik te zuinig ben en niks in huis haal, maar omdat ik nu eerst nadenk en goed kijk wat ik allemaal in huis heb en wat er echt nodig is. Het is niet nodig om verschillende soorten koekjes te halen, want dat hoeft helemaal niet voor mijn moeder. Wel ga ik straks nog mijn bananenmuffins bakken; altijd lekker iets vers uit de oven en die banaan loopt anders vanzelf naar de groenbak. En weggooien daar doe ik liever niet aan.

Stoffig

Vandaag is het me gelukt om Project Slaapkamer af te ronden. Nou ja...dat klinkt heeeeeeeeeul erg, maar betekent in feite alleen dat ik mijn oude werkbureau heb ontruimd, veel daarvan heb uitgezocht en weggedaan en de tafel, die als bureau diende, uit elkaar heb gehaald en heb kunnen weghalen. Had ik ooit zo neergezet omdat ik toen op mijn slaapkamer werkruimte nodig had en mijn kinderen nog in huis woonden en alle kamers verder vol waren. Dus werktte ik, met een vaste PC en zo'n grote monitor, vanaf die plek. Maar al een tijdje niet meer en het bureau werd een plek waar je dingen even neer kon zetten. (Even = 10 jaar of zo).

Hoera voor mijn schroef/boormachine. Wat een genot als je niet tot blarens toe hoeft te schroeven, maar gewoon op een knopje druk en hoppa....daar komen de schroeven er één voor één uit. Sommige twee voor één en heel sommigen drie voor één, maar eruit gingen ze! Toch 15 jaar zo gestaan.

Daarna maar eens even flink STOF gezogen, wat een stofbende zeg.

Maar wat ik wilde bereiken; dat bureau/werkplek de slaapkamer uit, is gelukt. Joehoe.

Verder is het hier qua weer rustig; geen enorme plensbuien, maar ook geen hele hoge temperaturen. Wel een hoge luchtvochtigheid merk ik. Of is dat biervochtigheid? Ik heb een slakkenvanger in mijn tuin gemaakt, want ik werd een beetje gek van de hoeveelheid slakken die al mijn planten lekker aanvraten of geheel opvraten. Vond een heel oud flesje bier in de schuur en bedacht dat niemand dat meer gaat opdrinken, behalve de slakken. Nou...die zijn geheel niet kieskeurig. Oud bier, goedkoop bier....hoppa...spring maar in het bekertje.
De was doet er langer over om te drogen merk ik, maar ook dat is geen probleem. Ik heb de tijd en de was ook.

Belde ik van de week mijn moeder om te vragen of ze een dagje hierheen kwam, nodigt ze zichzelf gewoon uit voor een logeerpartijtje. Want 'zo deed ze dat tegenwoordig'. Ik moest erg lachen en vroeg haar dan ook bij wie van haar andere kinderen ze dan ook blijft logeren? Die komen 1 x per maand een uurtje op zondag, bij voorkeur in de ochtend, dan hebben ze nog de hele dag voor zichzelf.
Maar ja...ik woon natuurlijk op zo'n buitenpost dat heen en weer rijden op een dag te moeilijk is.
Ze gaf aan dat ze het te zwaar vind en te moe is, maar vond het wel komisch dat ze het niet vraagt, maar mededeelt. Wat als ik nou ook zo lekker egocentrisch was als de rest van mijn familie en aangaf dat ik geen zin daarin had. Of geen behoefte? Aan de ene kant vind ik het prima; meestal gaat de tijd heel snel, maar aan de andere kant zijn er een aantal zaken waardoor ik soms moeite heb met hoe mijn moeder doet en hangt aan haar slachtofferschap veroorzaakt door haar slechte huwelijk met mijn overleden vader.

Maar ja...dan denk ik ook dat ik me niet zo moet aanstellen; het is maar een dagje/nachtje en daar komen we ook wel weer doorheen. En wie weet hoe ik ben als ik twintig jaar ouder ben. Bovendien weet ik dat ze ze zorgen maakt om een aantal van haar kinderen, onder wie ik, want geen werk en bovendien zat/zit ik niet lekker in mijn weer geheel passende vel (lees dik = niet goed dus).

Ga maar eens bedenken wat we voor leuks in de buurt kunnen doen. Ze komt met haar voiture namelijk. Maar mijn moeder is ook een vrouw van de klok. Om 10.15 eerste kopje koffie, om 10.45 tweede. Nooit een derde. En dan om 12.30 de broodmaaltijd (altijd hetzelfde brood) en om 15.00 uur twee kopje thee, waarna we om 1745 uur of als het heel wild is 17.47 uur de warme maaltijd kunnen verwachten.
Zomaar ergens uit eten gaan is een rariteit, dus ben benieuwd.

Eigenlijk moet ik enorm om vooral mijzelf lachen. Ik kom al weken nergens meer en er zijn dagen dat ik niemand zie, behalve een verdronken slak in de tuin.  Uitgaan doe ik zelden (ben ik ook te knieperig voor; ik heb ook gewoon geen behoefte aan veel geld uitgeven als mijn toekomst zo onzeker is), wijntjes op een terras is echt alweer heul lang geleden, laat staan gezellig met iemand, dus he.....komt er eindelijk eens iemand, zit je nog te piepen.

Mensch...ga toch koken!

De kop is er weer af.

Of een ander cliché gezegde over de Maandag.

Bijna vrijdag hoorde ik ook regelmatig iemand op maandagmorgen om 09.00 uur zeggen. Jammer, want zo zit je met je hoofd al ergens anders en beleef je niet volop wat de dag je te bieden heeft.

Dobberen op een opblaasbaar bedje door de straten van Amsterdam bijvoorbeeld..

Vandaag kwamen en zoon en dochterlief even langs. De een weer op weg naar zijn standplaats in S  candinavie, na een leuk weekend met zijn vrienden, de ander om hem nog even te kunnen zien en daarna door naar haar werk. Dat kleine stukje van de bushalte naar mijn huis was ze doornat geregend. Zo stond ik daar haar schoenen droog te fohnen op een maandagochtend. Hielp niet echt, maar je moet toch wat.

En aangezien ze aangaf dat ze tot laat moest werken en bij thuiskomst de winkels dicht zouden zijn en het de rest van de ochtend en gedeelte van de middag maar bleef gieten (een lege emmer in de tuin was bijna geheel vol geregend!), heb ik lekkere dingen gebakken voor het Suikerfeest voor haar vrienden.
En toen het droog was alles in een trommeltje gedaan en naar haar werk gebracht. Het was jaren terug dat ik koekjes heb gebakken, maar het is net als fietsen...kennelijk verleer je het niet. Was leuk om te doen en om een beetje te experimenteren met kruiden en jam en walnoten en andere noten die ik nog in huis had. Geweldig genoten dus.

Ondertussen ook nog dat rondje Bless the House gedaan en een leuk zakelijk gesprek, dus dat was een fijn begin van de week.

Ook nog wat fijns voor mijn broertje kunnen doen en dat geeft me een warm gevoel. Al is in verband met een rot-omstandigheid. Ben gewoon blij DAT ik weer in staat ben om te geven, die energie weer voel en daardoor ook vandaag kon denken; kom...pak de bus en maak even dat ritje heen en weer naar waar mijn dochter werkt.

Dus ben ik blij dat ik minder grauw en grijs en meer gouden randjes zie. En daardoor ook meer kansen in plaats van beren op mijn weg.

En blij dat ik vandaag geen impuls aankopen deed, maar bedacht dat mijn vriezer nog vol genoeg zit, net als de koelkast en ik aan het aan van deze dag een gezonde wokschotel voor één maakte.

Hoe staat het bij jullie met de regenoverlast?

Zondag; dag van rust en contemplatie

Vroeger was de zondag een dag die in mijn kinderogen heel saai en voorspelbaar was. In de ochtend om 10.00 uur moest de hele familie naar de kerk om dan na de kerkgang bij Oma en Opa langs te MOETEN voor een kopje koffie. Niet voor de kinderen, die kregen een kopje chocolademelk met vel.
Ook was het een dag voor de Zondagse Kleren. Een net jurkje wat je alleen op zondag aanmocht, witte kniekousen of sokjes en bij voorkeur lakschoentjes. Ontbijten dus altijd met een theedoek om, want knoeien was niet echt fijn. Was je moeder direct in de stress.

De grote mensen zaten bij Oma in de voorkamer en mijn broertjes en zusjes en ik zaten in de eetkamer (snotneuzen horen niet bij de Grote Mensen hoorden wij altijd), waar Oma altijd oude behangvellen had, kleurpotloden, ministeck of een stapel Libelles om door te bladeren. Dat duurde zo 2 kopjes koffie met de eerste keer een plakje cake en de tweede keer een roomboterkoekje om daarna stevast te eindigen met een glaasje fris. En denk dan aan aanmaaklimonade. Prik deed men in die tijd nog niet aan.

Daarna ging de hele familie weer huiswaarts en aten wij de warme middagmaaltijd. Vond mijn moeder wel makkelijk op zondag en als toetje herinner ik me vaak een zelfgemaakte pudding in een vissenvorm. Op een bord gestort met saus uit een flesje erbij.

Na de maaltijd en de afwas (waarbij er altijd een kind moest helpen, maar daar kon je vrij makkelijk onderuit komen door langdurig naar de wc te moeten), werd er gewandeld bij goed weer. Een blokje om zoals we dat noemden. Naar het kleine bos aan de ene kant van de straat, of het grotere bos aan de andere kant van de straat. Of een kleiner blokje en dan langs de winkelstraat in de buurt en weer terug de straat die erachter lag.

Als je pech had, dan moesten we in de middag ook nog naar de andere Oma en Opa. Pech, want daar was helemaaaaaal niets te doen. Geen speelgoed, potloden of iets waarmee de kleinkinderen zich konden vermaken. En omdat we geen auto hadden, deden we alles met de benenwagen en die Oma en Opa woonden niet echt in de buurt, zoals de andere Oma en Opa. Ze woonden over het spoor en in mijn herinnering stonk het daar altijd. Vlakbij was een grote kunstmatige geurfabriek. Gats...nu ik het schrijf, komt die laffe putlucht weer helemaal in mijn geheugen terug. Brrrrrr.. Alleen als de wind verkeerd stond rook je dat. En de wind stond vaak verkeerd. We gingen nooit met de bus. Altijd lopen. In de hele tijd dat ik thuis woonde ben ik nog nooit met de bus ergens geweest. Of we fietsen. Het OV heb ik pas ontdekt toen ik in Utrecht voor mijn studie kwam.

Dan was het alweer tijd voor de broodmaaltijd en opschieten want mijn vader wilde altijd om 18.00 uur sport op de Duitse tv zien. En daarna op de Nederlandse tv. Voor de sport begon was er dan altijd een cowboy-serie op de Duitse tv. Apart dat al die Amerikanen zo goed Duits konden. Little Joe...wo ist das Pferd???

Zit ik nu de hele dag met de tuindeur open en lekker droog buiten, vraag ik me af of ik mijn zondag wel goed genoeg invul.
Ik doe niets, ik zie niemand (vooruit...wel wat telefoongesprekken gevoerd) .....en heb wel, net als vroeger nog een tijdje met kleurpotloden zitten kleuren. Nu heet dat dan Kleuren voor Volwassenen en uit een Flow die ik uit de bieb leende heb ik een aantal platen gekopieerd. Dus lekker ontspannen kleuren.

Had ik ook niet kunnen denken toen ik een meisje van een jaar of acht was....dat ik dat nog steeds doe nu ik in de vijftig ben. Kleurplaten inkleuren. Hoef alleen geen chocolademelk meer MET vel. Koffie met Sojamelk en het vel doe ik weg.

De kunst is niet gefrustreerd te raken over dat ik niets doe, maar dit juist te waarderen. OMDAT ik niets hoef. Niemand zeurt aan mijn hoofd, ik mag mijn tijd volledig zelf indelen. Ook op de zondag.
Was dat nou niet precies waar ik als achtjarige van droomde?

Nou dan??!!!

(En van Floris, maar die heb ik op DVD, dus die kan ik bekijken wanneer ik wil...)

Antieke maar nog steeds nodige zwijmel

Vanochtend de krantenkoppen gezien en ik had alweer gegeten en gedronken. En wist ook direct wat er bij die stemming past.

Heb me een beetje teruggetrokken uit de social media wereld, want zie daar mensen ook elkaar ophitsen of de meest onzinnige zaken posten, dus in plaats van me te ergeren, lees ik niet mee.

En probeer mijn best te doen toch de mooie dingen te blijven zien, vooral in mijn eigen wereld. En mooie dingen te blijven doen. Want een sneer of een rotopmerking is kennelijk makkelijker gemaakt dan een compliment. Of gewoon iets aardigs. Of neutraals. En ik ben zeker geen heilige in bovenstaande en heb bijtmarkeringen op mijn tong. Maar mensen toch!

5 x 40 keer

Vanmiddag landt er weer een vliegtuig in Eindhoven. Vol met kisten. Kisten met daarin de stoffelijke overschotten van mensen zoals ik.

Misschien zal de snelweg nu niet volstaan met mensen die meeleven (en zwaaien als ze een tv-camera zien!), maar ze rijden er wel weer, zeker weer 40 lijkwagens met inhoud.

Toen ik de beelden zag van de landing en de ceremonie bekeek van het uitladen van die 40 kisten bedacht ik me dat er dus vijfmaal zoveel kisten nodig zijn. Mochten alle slachtoffers intact gevonden zijn. Vijfmaal zo'n stoet kisten die in de lijkwagens worden geladen en dan de route naar Hilversum rijden. Maar ook daarna, als de familie weet dat hun geliefde zoon, dochter, broer of zuster geidenticifeerd is, zullen er weer evenzoveel kisten worden ingeladen en weggereden.

Hoe dankbaar ben ik dat mijn reislustige zoon en dochter niet in dat vliegtuig zaten. Maar hoe simpel had dat wel gekund. Volstrekt willekeurig is de dood. Laat ik er mijn best voor blijven doen om aan mijn leven zin te blijven geven en vinden van die zin. En me te blijven realiseren dat ik nog leef en mag leven. En mag genieten van een stralende zon, van libelles op mijn bloemen in de tuin, van lange grassprieten die kriebelen onder je voeten. Van zomaar niets doen. Van lezen en wijzer worden.

Niet meer zo angstig zijn; daar is de tijd te kostbaar voor. Stop dat 'stel dat' maar in een laatje. Naast 'ja, maar'. En oh ja...gooi dan wel het sleuteltje weg.

Prettige maandag

In mijn eigen kleine wereldje is het een prettige maandag. Al mijn geliefden zijn gezond en zijn er nog. Ik kan ze bellen, skypen of omarmen.

Vanochtend zag ik dat er een regenbui deze kant op zou komen, dus eerst maar wandelschoenen aan (neee..niet lui zijn en op je birkenstocks lopen, maar veterschoenen aan en jaaaa, dus ook die sokken) en een rondje gelopen. Een langer rondje dan vorige keer en maar weer opbouwen dus. (Die bui begon pas rond een uurtje of drie te vallen uiteindelijk).

Verder ben ik blij met mijn rondje Bless the House. Voelt altijd weer fijn om wat zaken van je takenlijstje (mijn zelfopgelegde takenlijstje dan....niemand die komt controleren of ik het wel of niet uitvoer) af te kunnen strepen. Het inspireert ook weer om dankbaar te zijn dat ik een stuk verder ben dan een paar maanden terug toen ik niet zo lekker in mijn vel zat. En toch toen ook nog die Flylady dingen deed, omdat ik wist dat ik er blij van word. Niet omdat ik een poetser ben, maar gewoon omdat ik kennelijk mijzelf het gun om in een opgeruimd huis te wonen, een schone keuken en kasten die niet meer uitpuilen van Je-weet-maar-nooit-wanneer-het-nodig-is, of zelfs; zeg-maar-nee-dan-heb-je-er-twee.

Nou ben ik niet helemaal verlost van dit gedrag en is mijn huis verre van leeg en dat wil ik ook helemaal niet, want het was reuze prettig om dochterlief een aantal zaken hoppa zo mee te kunnen geven, juist omdat ik ze nog had. En zelf niet gebruik. En ook haar Oma heeft nog een hoop zaken extra en daar maakt ze graag gebruik van. Maar er kan nog wel her en der wederom een kritische blik op de kasten worden gedaan en wat zaken aan de Kringloop doneren is altijd goed. Wel bruikbare dingen en geen oude troep natuurlijk.

Verder bedacht ik me dat het onzin is om mijn energiemaatschappij elke maand een te hoog voorschot te betalen en aangezien ik elke maand het voorschot kan bijdraaien en aanpassen aan gebruik, heb ik wederom het bedrag wat lager gezet. Niet op minimum, maar wel flink omlaag. Zo kan ik de, helaas ook forse, huurverhoging mooi compenseren.

Vandaag ook weer een stuk opgeschoten met het opruimen van de spullen op het bureau in mijn slaapkamer. Er staan nu alleen nog een aantal dossierbakken, met heeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel spullen om uit te zoeken/op te ruimen/te dossieren erin. Dus aan de slag. Wonderbaarlijk wat je in 15 minuten allemaal kan op ruimen/afhandelen/weggooien.

En zo zijn daar deze week ook een aantal mooie kansen op arbeidsmarktgebied. En is het fijn om te merken dat het parallel loopt met beter in het vel zitten. Minder piekeren, maar meer kansen zien. Of gewoon krijgen en mazzel hebben. Nog steeds kansen, dus geen getekend vast contract met gouden horloge na afloop hoor.

Zaterdag Vlinder zwijmel

Met alle berichten in de media over het neergeschoten vliegtuig en wat ik via mijn zoon te horen kreeg - hij en veel van zijn maten vlogen ook regelmatig over dat gebied (nu dus niet meer) -  en hoe fragiel en snel een mensenleven voorbij is, ging ik in mijn geheugen op zoek naar een passende titel bij dit gevoel.

Toen ik net in mijn tuin een mooie vlinder op mijn Zonnehoedbloem zag zitten, wist ik het:

Een lekkere kitsch uitvoering, maar het gaat mij meer om de tekst en om de herinnering aan een BBC serie die dit lied als theme-tune had. Vond het toen al mooie simpele melodie, alhoewel ik niets heb met Country. Maar dat maakt geen fluit uit; muziek is niet in hokjes te stoppen. Als het je hart maar raakt.

Het is te warm om me verder om onbelangrijke zaken druk te maken. En in het licht van wat er door oorlogen allemaal veroorzaakt wordt,  ook totaal onbelangrijk. 

Konden we maar gewoon tevreden zijn met wat we allemaal wel hebben en niet nog dat polletje groen van de buurman erbij willen. Of zijn auto. Of zijn vrouw. Of hun auto. Of hun soort kleding. Of hun bankrekening. Of toch dat stuk grondgebied, want 200 jaar geleden was dat ook van onze familie. Of dat staat in ons heilige boek. Of althans...zo leggen wij dat uit. Omdat dat onze hebzucht beter uitkomt. Of onze wraakzucht. 

Vanochtend direct witte was gedraaid, die na een half uurtje of zo al droog was, dus nu toch nog maar mijn dekbedhoes en spullen in de wasmachien. Ook met een uurtje droog, dus kan straks lekker schoon in de kast. Kijk...dat zijn dingen waar ik oprecht blij van word. Van schone was die lekker buiten droogt wappert. En direct vanochtend mijn bed weer opgemaakt. Klus geklaard en vanavond in een heerlijk schoon bedje. Met een tropenbepakking, dus dekbed maar even niet. 

Weet iemand als je een peperplantje hebt en de pepers zijn groen, of ze net als tomaten in de zon in de vensterbank nog rood worden?? (Om maar van de hak op de pepertak te springen..)

Vliegtuigvoorgevoel

Zat gisteren de hele dag al heel erg slecht in mijn vel; dit terwijl de zon schijnt, alles goed gaat op de meeste vlakken en dan toch dit unheimische gevoel. Ik kan het niet plaatsen, ik snap het niet en het is niet dat ik chagerijnig ben of depressief. Maar zit de hele middag binnen met de gordijnen dicht.

Hoor ik dat er een vliegtuig wat van Schiphol is vertrokken is neergeschoten boven Oekraïne, met veel Nederlandse passagiers aan boord.

Nu snap ik het.

Mijn gedachten gaan uit naar de familie van de passagiers en de bemanning.

Lees dat er her en der afschuwelijke foto's opduiken van dode passagiers en ik mag toch hopen dat niemand op twitter, facebook of tv zijn of haar zoon/dochter/moeder/vader herkent. Zo respectloos.

Nada, niks, niets

De hele ochtend nog geen moer uitgevoerd. En het valt niemand op, niemand klaagt erover dus is het dan wel zo belangrijk? 

Nou ja...geen moer? De Flylady taak voor vandaag direct gedaan en toen in mijn slaapkamer bedacht dat die bureauconstructie die er nog staat vanaf 2000 niet meer nodig is. Het is geen werkplek meer en dat hoeft ook helemaal niet meer want overal in het hele huis kan ik die werkplek hebben. Dankzij mobiel internet en draadloze apparatuur.

Flylady zegt ook altijd dat je slaapkamer een oase van rust zou moeten zijn en niet een opslaghok van spullen die je ooit nog wel eens ergens anders neer gaat zetten. Of uit gaat zoeken. 

Er staat dus een bureau, bureaustoel, oude PC, beeldscherm en nog allerlei kantoorspullen. En aangezien ik binnenkort 2 nieuwe Veluxramen krijg is het ook wel handig als de heren monteurs een beetje kunnen manouvreren in die kamer. 

Dus bedacht ik vanochtend hoe gehecht ben je eigenlijk aan die constructie en belangrijker, hoe vaak gebruik je die plek nog om te werken. En was mijn conclusie dat het dan wel opgeruimd mag worden. 

Weer een extra iets om af te handelen. En dan niet in een 10 jaren plan natuurlijk. 

Elke dag iets. Hoppa...

Ik zat trouwens gisterenavond heerlijk buiten en hoorde een zoemend geluid. Toen ik beter luisterde waar dit geluid vandaan kwam realiseerde ik me dat ik één van de buren hoorde snurken vanuit haar/zijn slaapkamer. Of zouden ze ook al aan het verbouwen zijn en werd er flink gezaagd die avond? Ik vond het wel komisch om te horen.

Van de week kwam er ook iemand van een bouwbedrijf kijken hoe ze de lekkage in de badkamer gaan oplossen. Hij moest erg lachen om de oudheid van de badkamer. Ja meneer, huurwoning, dus alles zit er al meer dan 25 jaar in. Het is geen toonzaalbadkamer, verre van dat, maar alles werkt en het interesseert me niet of ik strakke tegels of een mooie kraan heb. Dat zit er niet in in mijn situatie, dus heeft het ook geen zin om daarnaar te verlangen. Dus binnenkort ook daar een reconstructie en het zal er niet mooier op worden. Wel droger.

En wat ben ik blij dat ik niet zulke verlangens heb. Want wat zou ik dan ongelukkig zijn. Van alles wat ik NIET heb of krijgen kan. Dus doe ik elke dag braaf mijn best en het gaat nu bijna vanzelf, om mijn zegeningen te tellen. Blij te zijn met dingen, maar eigenlijk meer met niet-materiele dingen, die je wel hebt. 

Merk dat mijn schouders minder gespannen zijn (die zitten bij stress zowat naast mijn oren), minder hard en ook die massage moet ik dan maar zelf doen, maar het komt goed allemaal. 

Ook met werk, ook met hoe ik mezelf voel..Hoe ik over mijzelf denk.

Toch?

Als ik kon toveren..

Zit ik zelf wel eens op mijn klaagstoel over dat ik het allemaal niet meer zo zie zitten, bij het telefoontje van iemand die me lief is, vind ik mezelf een beetje een geluksvogel. Ik heb gewoon veel waar ik (weer) blij mee ben/van word.

De persoon die ik aan de telefoon had heeft een zeer klein kringetje. Heeft geen partner, geen kinderen en geen baan en solliciteert al meer dan twee jaar en krijgt afwijzing op afwijzing of wordt het net niet.

Daarbij ook nog last van paniekaanvallen en dwang. En is klaar met een traject bij een psycholoog die zegt dat het traject wel verder kan gaan als er dan maar even € 80,-- op tafel gelegd wordt per keer. Terwijl die paniek veroorzaakt wordt door oa slechte financiële vooruitzichten en angst voor nog minder. Lekkere psycholoog. Ook niet op de helft van het traject even gevalueerd hoe het nu gaat, of de therapie effect heeft en of er iets anders moet worden gedaan of ingezet of hoe de client met financiele zorg toch zorg kan krijgen die in het financiële plaatje past.

En dan zou je willen dat zo iemand ook een partner heeft met een fijn inkomen. Geen zorgen hoeft te hebben of er wel of geen baan komt. Rustig kunnen uitzieken en uitzoeken wat bij jou past.

Maar nee, helaas zit de wereld zo niet in elkaar. We moeten heel veel. Teveel voor sommigen.

Gaf aan dat deze persoon niet echt de optie heeft gehad deze jaren om bij te tanken. Kan niet echt ontspannen en vakantie zit er al helemaal niet in. Maar ook niet het gevoel van even wat anders in het hoofd, gewoon met een boek wegdromen op je eigen balkon of achtertuin of park. Kan me voorstellen dat het zwaar voelt dan. En vraag me af wat ik kan betekenen behalve een paar uur aan de telefoon luisteren.

Gisteren ook een hele tijd mijn broertje aangehoord.

Ik het licht van de eeuwigheid zijn bovenstaande problemen natuurlijk overkombaar. Misschien al over een jaar staan beiden er anders en hopenlijk beter voor. En wie weet ik ook nog wel. Maar in het nu is het zwaar kommer en kwel. Inktzwart, benauwend en angstig en gebroken harten.

Zou graag willen toveren en hen een wat luchtiger toekomst kunnen laten zien.

Mag wel, hoeft niet

Op de één of andere manier heb ik sinds ik geen betaald werk heb, de maandag ontdekt als fijne dag. Waar voorheen maandagochtend vaak al met een katterig gevoel begon, want - je moest weer naar die zogenaamde BLIJ nieuws besprekingen, die eigenlijk helemaal niet blij waren, maar Oh hoe halen wij toch nog dat vermaledijde target deze maand en als we dat niet doen, dan zijn we geheel ongeschikt als verkoper. Dus zat ik vaak in de auto op weg naar mijn bedrijf al te balen op de vroege maandagochtend.

Of zo'n algemene vergadering met het hele bedrijf(je) waar de ene directeur speelt alsof hij niets weet van wat er gaande is op het gebied van de andere directeur en ze dan een toneelstukje opvoeren en de rest van het klootjesvolk nog half in coma,  ondanks 24 koffie smerige koffie, dit alles gedwee aanhoort en dan maar weer snel achter de computers kruipt om echt aan het werk te gaan. Pfff..dan is de kop weer van de week en is het weekend al weer dichterbij gekomen. Ik had echt een collega die iedere maandagochtend om 09.30 tegen me zei: Zo....bijna weekend!
Of nog erger, als de Directie in da house was en er erg slecht nieuws gesprekken op maandag waren, alhoewel de afvloei-gesprekken altijd standaard op vrijdag waren, want dan konden ze je direct naar huis sturen en hoefde je er niet de hele week met je collega's over te rouwen. Op de één of andere manier leek werken op maandag wel gelijk aan balen op maandag en dus balen dat het maandag was. Kan maandag niets aan doen toch?

Mijn maandag begint met wakker worden, bedenken wat er vandaag allemaal op mijn lijstje staat, behalve mijn standaard Maandag Bless the House rondje en dat stuk voor stuk in mijn eigen tempo afwerken. Ook vervelende dingen staan er op dat lijstje, maar ik heb geleerd dat dit eigenlijk helemaal niet zo vervelend is als ik dacht. En dat het prettig voelt om ook iets vervelends te kunnen afstrepen.

Zo hoor ik de vuilniswagens door de buurt trekken en weet ik dat ik straks weer een hele lege klikko heb. En alles waarvan ik deze week bedacht dit is in de categorie Weggooien, is dan ook echt weg.
Heerlijk toch?
En wat doorgegeven kan worden had ik van de week al, in kleine befietsbare porties, naar de Kringloop gebracht. Heeft iemand anders er tenminste nog iets aan. En dan natuurlijk niet weer met iets nieuws naar buiten lopen hè.... :)

Mijn groenafval wordt gerecycleerd, zodat tuinliefhebbers er weer wat aan hebben. Toen ik nog een auto had, haalde ik 2 x per jaar 3 grote zakken hiervan gratis op - kadootje van de gemeente, maar dat gaat me op de fiets niet meer lukken. Nou ja...iemand anders geniet daar dan maar van. Dit weekend ook weer aardig mijn best gedaan om de groenbak weer te vullen.

Dit weekend was ik uitgenodigd door een vriendin om met haar en haar man naar Kwaku te gaan. Ik was daar nog nooit geweest en het was me toch leuk! En lekker eten. Het allerleukste vond ik nog mensen kijken. En ook naar dames waarvan ik mijzelf terugzag, zo'n 30 jaar geleden. En mooie mannen gezien. Wat ik wel interessant vond is dat ik helemaal niets meer hoefde. Geen opwinding meer voelde of indruk wilde of moest maken.

Ik had al eerder relaties met dit soort mannen gehad, heb mijn kinderen opgevoed en hoef helemaal niets meer. Ik hoef geen indruk te maken, ik hoef mijn buik niet in te houden, hoef geen uberhoge hakken aan om iets uit te stralen, of een superstrakke skinny jeans,  ik hoef geen man (of vrouw) aan de haak te slaan, dus kon gewoon 'Zijn'. En beseffen dat dat goed was. En genieten van de dag. Dat klinkt wel heel erg sexloos en bloedeloos besef ik. Maar zo voelde het. Ik had mijn strepen al verdiend. Genieten van de uitnodiging. En weten dat ik betere vrienden heb dan ik in sombere buien denk/dacht.

Zaterdag terug in de tijd zwijmel

Wat vond ik deze meneer heerlijk om te zien. Lekker lang, mooie kop en nog een fijne stem ook.

Kan me nog herinneren hoe vaak en veel ik hierop heb gedansd in de Woolloomooloo, waar de corpsballen alle dames een sneetje noemden, maar ja gratis entree voor ons en mijn vriendin en ik vielen totaal niet op corpsballen, wel op hun muziek.

Ook dansen op andere plekken in die stad...heerlijk onbezorgd, me vrij voelend omdat niemand me kende, ik niet oh...die dochter van die en die familie was en me netjes moest gedragen, maar gewoon lekker uitgaan tot het licht werd en dan na afloop, ook in die tijd ontdekt, dat broodje shoarma met extra pittige saus op de terugweg naar huis.

Vaak vertelden de mannen voor de grill dat ze uit Israel kwamen wat kennelijk in die tijd een vriendelijk imago was. Maar bij vaker broodjes halen vertelden de heren dat ze meestal uit Egypte afkomstig waren. Maakte ons niet uit; als ze die broodjes maar bleven maken na afloop van een avondje stappen.

Uitstelgedrag

Heb het gevoel dat ik een beetje boven de realiteit zweef. Nou ja... heb wel vanochtend mijn keukenvloer goed geveegd en vervolgens lekker gedweild, dus zo ver van de werkelijkheid ben ik nou ook weer niet.

Ben nog steeds heel erg blij met de tips van de good old Flylady. En ook wat ze ingeeft waar Fly voor staat: Finally Loving Yourself. Kijk..dat is nog eens leuk huishouden. Omdat je het jezelf gunt. Niet omdat het moet. Dus niet meer die paniek als er iemand op de stoep staat en je eerst alles in kasten en laden en plastic tassen moet stoppen zodat je kamer redelijk opgeruimd lijkt (totdat er een kastlawine plaatsvindt wanneer je iets uit die kast moet halen haha).
Ik verbaas me erover dat het me nu al jaren lukt om als ik naar bed ga, een schoon aanrecht te hebben. Geen kopjes of borden in de gootsteen, maar alles in mijn zelfgemaakte afwasmachine - Lees teiltje onder het aanrecht. En elke avond de afwas doe. Wat in je ééntje nou ook niet echt bergen afwas betekent. Maar ik kan me nog herinneren hoe de keuken eruit zag als ik het niet direct deed.

En het nu een sport vind om die gootsteen schoon te houden. Dat het daarmee begonnen is. En van gootsteen naar schonere badkamer, wc, gang, trap...en dan nu het grotere werk; echt alle overbodige spullen ook het huis uit. Naar de Kringloop voornamelijk. En er voor zorgen dat je die ruimte niet weer volstouwt met van alles en nog wat onder het mom van je weet maar nooit wanneer je het nodig hebt. Meestal nooit in mijn geval. Dus opruimen en doe er een ander een plezier mee.

En mijn grootste geheim om mijn huis schoon te houden is natuurlijk de kinderen de deur uitdoen! Heb mijn dochter het schoenenrek meegegeven wat al jaren onder de kapstok stond en waarop hele collecties van vooral schoenen van die kinderen stonden. Van die grote laarzen tot aan diverse Timberlands en allerlei sneakers. We hadden de gewoonte om altijd je schoenen uit te doen bij dat schoenenrek en binnen op sokken of slippers te lopen. Heel Scandinavisch/Turks/Surinaams/Nederlands. Houdt in ieder geval iets van de rommel tegen. Maar ik verplicht mijn gasten niet om hun schoenen uit te doen, zoals ik ook wel heb meegemaakt.

Wat een ruimte in mijn gangetje. Heb nog steeds een schoenenkastje, maar daar zitten nu alleen mijn schoenen in. Past met gemak. En aan de binnenkant van de deur van de kelderkast twee schoenenzakken. Waar ook nog schoenen van de kinderen inzitten, dus ook daar maar weer eens doorheen lopen.

En wat ik ook heel fijn vind; Woensdag is het bij de Flylady altijd anti-uitsteldag. En ik ben me toch een uitsteller!! Ze daagt je uit om een klusje te doen wat je al lang voor je uit schuift. Uitstelt. Jezelf niet gunt als het ware. En als het gedaan is dan denk je; had ik dat maar weken/maanden/jaren eerder gedaan.

Dus heb ik woensdag eindelijk eens het ziekenhuis gebeld voor een herhaalafspraak bij de oogarts. Wat eigenlijk twee jaar geleden zou moeten, maar ja...maar ja...er waren genoeg smoesjes te verzinnen om het niet te doen. Die nergens op sloegen vooral omdat het mijn gezondheid betreft en toch verzon ik ze. Kennelijk omdat ik mijzelf niet belangrijk genoeg vond/vind. Of bang voor een operatie (mwoah...nee; gewoon mezelf dat niet gunnen. Ik ben niet belangrijk).

Ziekenhuis gaf aan dat ik nu wel een verwijsbrief moest hebben, dus dat maar direct geregeld en zo blij dat ik in die direct-regelen modus zat. En niet dacht...pfffffffffffffffffffffffff....ook nog weer de huisarts bellen..la maar.  Gisteren kon ik de verwijsbrief ophalen en vanochtend tadaaaaaa...afspraak gemaakt. Was dat nou zo ingewikkeld?
Kennelijk wel voor een depressief mensch met uitstelneigingen.

Juist door de kracht die ik krijg uit het WEL doen en het niet langer voor me uitschuiven, krijg ik inspiratie om op andere terreinen ook weer in aktie te komen.

Ik merk dat als er nu iets kapot is in huis, ik niet langer denk oh oh oh...daar zal ik wel de schuld van krijgen dus moet ik het er maar mee doen, maar gewoon bel naar mijn woningbouwvereniging. Die, omdat ik een contract heb voor dat soort onderhoudsklussen, gewoon een mannetje stuurt en onderhoud pleegt. Want daar betaal ik voor. Dus na jaren loopt de afvoer weer met een gorgelgeluid door. Of gaat mijn badkamer goed betegeld worden, waardoor lekkages stoppen. En staat er - as we speak - een man in mijn slaapkamer. ER STAAT EEN MAN in mijn slaapkamer!!!

Nou ja...te kijken hoe hij mijn raam kan maken. Wat gewoon slijtage is en niet omdat ik een sukkel ben. Ooit kreeg ik een keer een woon-inspecteur in huis, toen ik over schimmel klaagde. "mevrouwtje, u moet gewoon eens beter schoonmaken". Dat ik die man niet direct heb gerapporteerd zou wel te maken hebben met hoe ik me toen voelde, maar dat is blijven hangen. Dat die schimmel kwam doordat er hier iets lekte, daar kwam men later pas achter. De heren hebben nu allemaal een training gehad hoe ze met huurders moeten omgaan, want alle monteurs stellen zich nu netjes voor. En hebben oog en hart voor de zaak. Deze ouwe mopperkont van een inspecteur zat misschien ook wel niet goed in zijn vel, maar vrouwen 'mevrouwtje' noemen en dan nog gaan zeuren over schoonmaken...."Mevrouwtje" voelde zich jarenlang een sukkel. Die niet eens kan schoonmaken, schoonhouden en door de bomen het bos niet meer zag.

Maar nu al jaren niet meer dus. Dankzij de tips van Flylady. En veel tips houden in dat je niet moet miepen, maar gewoon even een kwartiertje dingen moet doen. Focussen en hoppa...
Mijn huis is nog steeds verre van perfect en ik zal iemand met witte handschoenen niet aanraden over randjes her en der te gaan. Maar perfect is ook niet nodig. Doen is goed genoeg. Juist door die routine en regelmaat blijft het schoon. En hoef ik niet meer met een beitel mijn fornuis te lijf.

Het iebelige gevoel is ook denk ik de impact van een EMDR sessie deze week. En het nauwe contact met mijn broertje. Allemaal dingen die me doen beseffen dat het toch raar is dat je gewoon zonder diploma, keurmerk of wat dan ook aan kinderen kan beginnen en maar moet hopen dat dit evenwichtige mensen worden. Wat een verantwoordelijk werk dit is; kinderen opvoeden. Hoe lang kunnen zaken hun effect nog hebben ook al zegt je verstand dat je nu leeft en zelfstandig en met je volle verstand besluiten neemt.

Ik hoop van harte dat ik het een beetje goed heb gedaan met die twee van mij. Wat ik zie zijn twee bewust levende lieve mensen met het hart op de juiste plek. En met voldoende eigenliefde.

Planning

Druk plannend om dan ruim voor de pensioenleeftijd op kunnen houden met werken en dan eindelijk tijd om te genieten. En dan financiële vrijheid.

Totdat je partner aangeeft dat hij er NU mee stopt. Met de relatie. Dus weg plannen, weg toekomst en weg is je halve kapitaal, want je geloofde in elkaar en bent volledig bij kennis in gemeenschap van goederen getrouwd. Omdat er geen reden was/is om niet samen te delen.

Dan kan je dus nog zo vrolijk alles goed financieel op de rit hebben, toch geeft bovenstaand scenario extra pijn, naast de pijn die hebt omdat je kennelijk alle signalen hebt gemist en out of the blue de mededeling van je partner bij je binnen komt. Einde.

Daar sta je dan, na 20 jaar ben je weer single. En dat wil je helemaal niet. Je droomde van een leven met elkaar, samen oud worden. Er is geen samen meer. Zoek het maar uit en verkoop ons huis maar en we delen het geld.

Weg toekomst samen, weg onbezorgde financiele toekomst en waarschijnlijk nog jaren langer moeten werken om niet alleen het gat in je hart te dichten, maar ook het gat in je bankrekening.

En....aktie

Bedacht me gisteren dat een goede voorbereiding het halve werk is en zette dus mijn loopschoenen klaar. Als ik verandering wilde, moest ik zaken ook anders aanpakken.

Dus voordat ik het rondje Bless the House ging doen, de timer gezet en gaan lopen - wandelen. Voelde een beetje een sukkel dat ik geen sokken aan had gedaan want mijn hielen zagen er een beetje sneu uit bij thuiskomst. En het was een ieniemienie wandeltochtje. Maar: wel gedaan. Dat kon ik weer mooi afstrepen van mijn to do lijst.

Daarna dus het rondje Bless the House en de taak van vandaag van de Good old Flylady. Op mijn bovenste, zeer hoge keukenkastjes heb ik kranten liggen. Zo blijven de bovenkanten redelijk schoon en vervang ik de kranten eens in de zoveel tijd. Uiteraard had ik, bij aanvang van de 'leg-een-krant-bovenop' actie de bovenkanten van de kasten goed schoongemaakt. Daarvoor sta ik dan echt op de allerhoogste trap, of eigenlijk plateau van de keukentrap en dat is aardig hoog.

Maar goed; tot zover deze kneuterige mededeling.

Rond eind van de ochtend viel er een regenbuitje, dus binnen verder gegaan met diverse zaken en nu is het alweer avond. Hoop zo nog even te skypen met broer.

Heb net genoten van mijn Indiase Dahlsoep, de simpelste soep die ik ken, maar zo lekker. En geheel vegetarisch, al kan je er natuurlijk altijd nog vlees ingooien mocht je niet zonder kunnen/willen.

Hebben jullie de vakantiebieb app al ontdekt? Zo leuk; allerlei aktuele boeken en ook tijdschriften die je gratis kan lezen.

En daarnaast heb ik dan ook nog mijn gewone stapel biebboeken. Wat heerlijk zeg, zoveel leesvoer. En ook nog een gratis krant.

Heb gemerkt dat als je slim shopt, er veel dingen voor veel minder geld te krijgen zijn. Leuke sport, al val je er niet van af. Maar je bankboek blijft er wel mooi gestroomlijnd van. Dat dan weer wel.

Sporty Spice

Kijkend naar de Mannenfinale op Wimbledon, bedenk ik opeens hoe ik de enige in het gezin was die vaak met mijn vader naar tennissen ging kijken in mijn geboortestad. Mijn moeder hield categorisch van geen enkele sport, mijn broer was voetbalfanaat en andere broer was ook niet echt geinteresseerd in sport (nam men aan). De rest was er nog niet of te jong.

Goh...dat was ik al weer helemaal kwijt die herinnering. En maakt ook dat ik wat milder mag denken over dat mijn vader me niet goed genoeg vond. Kennelijk wel om mee te gaan naar dit soort evenementen. Waar hij enorm van genoot. Als oud kampioen.

Ik snap het wel; zijn sport was in de tijd dat mijn ouders pas getrouwd waren nog behoorlijk elitair en dus duur en al snel hield mijn vader op met sporten. Hij moest nu een gezin onderhouden. Wat natuurlijk jammer was, want juist daarin kon hij zijn energie en misschien ook wel zijn frustratie kwijt. En juist in sport was hij iemand. Betekende hij wat. Nu stond hij ergens onderaan de maatschappelijke ladder met een vrouw uit een verkeerde (lees minder gegoede) buurt die ook nog eens voor het huwelijk zwanger was geraakt.

Ik wil ook heel graag alles in een milder licht zien. Ik snak naar luchtigheid en lichtheid.

Ik ben aan het uitzoeken wat voor sportieve activiteit (sex??) bij me past om meer beweging te krijgen. Zat ik van de week aan tennis te denken, maar al direct...oh nee...dat moet je met IEMAND doen. Verzin ik gewoon mijn eigen beer weer. (Bal aan een elastiekje dan...is dat wat??)

Maar dat stempel van thuis - Jij bent niet sportief en kan niks - dat wil ik ook maar eens inwisselen.
Misschien is bankdrukken wel iets voor mij?

1974 voetbalfinale zwijmel

In juli 1974 was ik met mijn familie in Drente in een vakantiehuisje ergens bij de grote Hunnebedden en tot grote vreugde van mijn vader en ene broer (de andere was te jong en had geen interesse in voetbal) was er een tv. Zo konden ze de finale van het WK 1974 bekijken, gewoon 'thuis'. Gewoon een zwart-wit tv-tje, maar wat was het spannend. We hadden in die tijd geen auto, dus we werden of gebracht door mijn Oma, of we gingen met ons allen met de trein.

Mijn moeder interesseerde het geen bal het hele voetbalgedoe en ik vond het wel geinig om mee te kijken en las alle berichten - om de saaiheid te verdrijven - over de voetballers en die van het Duitse team. Ik zag laatst nog foto's van die vakantie en de tienersaaiheid druipt ervan af. Ik had als 13-jarige niet echt interesse in hunnebedden of eeuwige fietstochten, die altijd uitliepen in zomaar  in Duitsland uitkomen, want mijn vader wist altijd een kortere route. Dacht hij. Maar goed, toen was ik 13 en misschien dat ik het nu wel zou waarderen. Ik herinner me nu alleen nog maar grote saaiheid en lange, nog saaiere, fietstochten.

Dus kan me nog goed herinneren waar ik was op 7 juli 1974 tijdens die beruchte finale en wat de uitkomst was. En herinner me de berichten in de krant over Johan Neeskens, met zijn betonnen hoofd. Zware depressie bij Vader en broer. En kennelijk bij geheel voetbalminnend Nederland, want ik lees alleen maar dat "We" nu de kans hebben om revanche te nemen. Goh.

Onderstaand liedje vond ik grappig en als ik nu kijk naar Meneer Spookey heeft hij wel een heel erg witte manier van dansen. En wist ik natuurlijk niet dat ik zo'n 10 jaar later met een soort kloon van meneer Spookey in het huwelijksbootje zat. Die overigens zeer goed kon dansen. En koken. En ook vond dat ik too much talkte.

De Peuterfluisteraar

Fietste net langs een praktijk genaamd: De Baby- en Peuterfluisteraar. Zal het adres zo aan de buren doorgeven. Gewoon iets lager volume is al heerlijk!

Goed gedaan jochie!

De bibliotheken bieden ook dit jaar weer de Vakantiebieb app aan. Gratis lezen op je telefoon of Tablet.

Ben al een eind in mijn eerste boek. Wat heerlijk zeg. En is het niks, dan download je gewoon het volgende boek.

Ook grappig dat ik een maandje terug van mijn zoon zijn oude Aiphone kreeg. Hij had een andere aangeschaft en in plaats van deze te verkopen aan iemand of aan zijn vriendin te geven, gaf hij hem aan mij. Mijn Android telefoon viel namelijk steeds uit tijdens het bellen en natuurlijk was hij lang uit de garantie. Dus hehehe...gisteren had ik eindelijk genoeg moed verzamelt om naar de winkel van mijn provider te gaan en daar een kleinere sim aan te schaffen (simkaart van Androidtelefoon past niet in Aiphone). En dus daarna me in te wijden in het gebruik van de Aiphone. Wat tamelijk makkelijk is. Ben gelukkig geen digibeet.

Maar moet wel lachen dat ik zo blij ben DAT ik moed genoeg heb om dit simpele klusje te regelen. En ach...goed gedaan jochie! (Denk het Utrechtse accent van Rijk er even bij). Ook nog even wat Deo's in de reclame gehaald voor dochterlief. Zij heeft goed door hoe voorraadbeheer werkt. Als er dit soort goede deals langskomen slaat ze in, maar alleen dan. Niet als ze een beetje zijn afgeprijst. En Deo blijft natuurlijk heel lang houdbaar. Of wasmiddel. Maar alleen bij superdeals groot inslaan.
En bij het lezen van iedere week een stapel NU NOG VOORDELIGER, valt ons op dat sommige deals helemaal niet zo goed zijn. Dan je bij grootgrutter a hetzelfde nog scherper kan inkopen, of dat die bepaalde goede deals om de 6 weken langskomen.

Daarna was ik een beetje moe en ook daar moest ik wel om lachen. Wat nou moe van een kippeneindje rijden en 2 boodschapjes doen? Maar het is gewoon zo en aanvaard het nou maar. 

Ondertussen geniet ik van hoe een stuk leger mijn huis weer is, nu mijn dochter weer vertrokken is. En ik mijn hobbykamer wat meer kan gebruiken voor uhm...hobby. Wat dat dan ook is en wanneer ik daar weer De Kracht voor krijg.

Ondertussen doe ik nog steeds de klussen die de Flylady me opdraagt en hou me aan haar dagelijkse routinezaken. Verbaas me erover dat elke dag mijn slaapkamer er verzorgd bijligt. Bed netjes opgemaakt en geen rommelplekken her en der. Zo is mijn slaapkamer een prettige plek geworden. En wat dondert het dat je bed al 25 jaar oud is. Of ouder, want toen kocht je het over van je broer. 

Wat ik weer een aparte ervaring vond is dat mijn moeder bijna 2 uur een monoloog hield over haar vakantie en aan het eind me over een droom vertelde. Zij wist niet precies hoe ze dit moest duiden, maar ik wist het direct. Heeft met mijn S candinavische broer te maken. En ik kan en zal haar niets vertellen, want hij heeft aan mij gevraagd om eea voor mijzelf te houden. 

Verdorie zeg...kijk ik gisterenavond nog even, voordat ik naar bed ga naar 24 kitchen, hebben ze daar een vol uur lang het over de cuisine van zijn land en leuke gewoontes aldaar. En bij die cuisine hoort ook de waterhuishouding in alcoholische vorm dan. Kippis! 

Spraakwater noemen ze het ook wel en in bovengenoemde cultuur is dat zeer nodig. Jemig de Pemig zeg...niet mensen laten raden wat je denkt, maar zeg het gewoon. Oh ja...dat is weer heel Nederlands natuurlijk. Directheid. Voor mijn broer was het een soort van cultuurschok toen ik hem duidelijk maakte dat zaken ook wel eens kunnen wrikken omdat er een cultuurverschil is. Hij had echt al die jaren gedacht dat dit geen enkele rol speelt. 

Anyways..lunchtijd. Eens kijken wat de pot schaft.

Waar zijn jullie tevreden over vandaag of deze week?