Nul uren contract of bijstand

Sta voor de keus om in zee te gaan met een onderneming die mij een nul-uren contract aanbiedt of over een maandje de bijstand in te moeten gaan. Of natuurlijk ook nog de optie om ondertussen nog wat anders te vinden of zelf iets op te zetten. Of een en/en optie uiteraard.

Bijstand trekt mij totaal niet; het is meer het gevoel van mijn onafhankelijk op te moeten geven, na altijd gewerkt te hebben. Om te moeten verantwoorden waarom er soms 2 tandenborstels staan.

Dus ben ik geneigd om voor het nul-uren contract te gaan en te hopen dat ik dat werk zodanig goed doe dat ik gemiddeld minimaal 24 uur per week word ingezet. Dan zou ik het allemaal financieel kunnen behappen.

Wat is wijsheid? Wie heeft hier ervaring mee.

Boom Roos Vis

Vanochtend kreeg ik een bericht of ik windkracht 8 aandurfde om met man met hond te gaan wandelen. Het was droog, maar wel enorme wind; dus ja; we konden altijd nog niet gaan wandelen als het te erg was.

Lekker was het; hij zei al dat we al het praatwerk maar op de heenweg moesten doen; we hadden wind in de rug toen. We zagen een grote boom liggen die ontworteld was. Mooi gezicht, maar gaf ook wel aan hoe sterk de windkracht was. Het was helemaal niet druk, maar een paar (inmiddels vaste gezichten) hondenliefhebbers liepen daar ook. De honden vonden het allemaal prima. Ook leuk een natte hond die van enthousiasme tegen je aan springt, maar ach...het zijn maar modderpoten en beter dan dat zo'n hond agressief doet. Andere hond dan die van de man, maar ook een speels beest zo te zien.

Hij daagde me uit om met tegenwind lekker die grote heuvel daar op te lopen en we konden gewoon in de wind hangen. Fijn ook om alle muizenissen uit je hoofd te laten waaien.

En ook heerlijk te weten dat zoonlief richting het hele verre oosten vliegt, nadat hij zijn brevet voor ook dit type vliegtuig (de bejaardenflat) heeft gehaald.

Momenteel hagelt het hier, dus ben blij dat ik lekker thuis zit, mijn maaltje gewokte groenten is gemaakt en ik mag vanavond gewoon rustig op de bank zitten.

Walking in the rain with the one I love

Net ruim een uur gewandeld in mijn eentje in - wat wij hier 'het bos' noemen - en aangezien het hier al het grootste gedeelte van de dag regent, kwam ik bijna niemand tegen. Man met hond zei me deze week al dat hij het liefste in lichte regen loopt omdat hij dan het gevoel heeft dat er meer zuurstof  in de lucht zit en ook geen last heeft van hooikoorts.

Appte met mijn scandinavische broer maar die ging net zijn rondje lopen en toen ik hem zei dat ik nog even wilde wachten op wat droger weer, kreeg ik als reply "Regenjas". Vond onlangs mijn wel 25 jaar oude Agu regenjas terug, zo'n damesjas met extra fietsflap, voor op de fiets. Toen was dat al een rib uit mijn lijf, maar ik heb hem nog steeds en dus maar aandoen vandaag. En ook ooit voor in de tuin bij de Lidl van die nu superhip zijnde rubberen enkellaarsen met aan beide kanten elastiek gekocht, dus ook die maar aangetrokken en hoppa...op pad. Dus had geen enkel excuus meer om niet te gaan lopen.

Het was lekker, verfrissend en onderweg kwam ik ook nog op een terrein in het bos een aantal wagentjes met paard of meerdere paarden tegen die een parcours moesten afleggen in zo kort mogelijke tijd. Wel sneu dat er dus bijna niemand keek. Op dagen met blauwe lucht is het wel druk, maar nu stonden er dus letterlijk 3 man en een paardekop in de stromende regen. De paarden reden er niet minder indrukwekkend om.

Thuisgekomen was de voorkant van mijn jurk geheel doorweekt en leuk voor in de tuin enkellaarsen, maar de regen stroomt daar dus lekker van boven in, dus maar droge kleding aangetrokken. Ik had net mijn enige broek die goed zit in de was gedaan, zodat die morgen weer lekker droog is. Heb geen zin om nu weer kleding te gaan kopen als het gewoon een kwestie is van doorgaan met mijn gezondere leefpatroon en dan kan ik straks die broeken die nu nog net niet dicht kunnen gewoon weer aan. Geduld hebben dus. Het scheelt natuurlijk dat ik nergens heen hoef en er niet representatief uit hoef te zien, dus red ik het makkelijk met mijn huidige kledingkast. Niet dat ik er slonzig bijloop, maar het is wel veel van hetzelfde.

Bekeek of ik een broek die ik lang niet meer aankon aan zou passen en was heel blij te merken dat ook die weer bijna dicht kon. Niet te geloven. En een jasje wat ik al een tijd niet meer dicht kon ritsen, kan ook weer dicht. Dan kan ik alleen niet meer ademhalen, maar het jasje kan dicht.
En een colbertje, dat kan ook weer aan zonder dat mijn armen naar achteren blijven staan.

Merk dat ik het belangrijk vind om in balans te zijn. Geestelijk - goed met stress omgaan - en lichamelijk; mijzelf gunnen om gezonder te leven. Goede voeding, op tijd naar bed, geen vreetbuien of afreageer impuls eetzaken, en een betere conditie. Dat mijn lijf daardoor minder vet en meer spieren krijgt is een bonus.

Misschien is het dan toch eindelijk zover dat ik oprecht kan zeggen dat ik mijzelf een leuk mens vind. De moeite waard.

Wanneer zie ik je weer zwijmel

Manlief was op reis, naar een familielid ergens in Zuid-Frankrijk en we waren nog niet zo lang getrouwd.

Dit liedje hoorde ik vaak op de radio in die tijd en werd voor mij mijn 'theme-song'. Wekenlang (zo lang was hij weg) gezongen. (En ja; ik beken; de dansjes erbij gedaan!)

Had eigenlijk een andere liedje van de dames, achter bezien, mijn 'theme-song' moeten maken, maar ja...je bent jong, verliefd en naief. En je wil graag in de liefde geloven en van voor altijd en eeuwig.

En toch is het prachtig om een nieuwe generatie daar wel in te zien geloven, maar met minder naieviteit, maar wel met dezelfde hoeveelheid hoop en vooral liefde.

Stroomstoring

Meer dan een uur was hier de stroom uitgevallen. Zojuist zijn we weer aangesloten. Dan besef je hoe afhankelijk je bent van electriciteit.

Gelukkig kook ik op gas, dus wist dat eten maken en verwarmen geen probleem zou zijn, net als mijn kopje koffie in de ochtend. Gewoon ouderwets opgieten. De kachel staat overdag niet echt aan, dus dat was ook al geen probleem en er draaide geen was of iets dergelijks.

Maar mijn rondje stofzuigen ga ik nu pas doen en even snel een blogje lezen of plaatsen dat ging even niet - tenzij ik mobiel ga internetten, maar zo belangrijk was dat nou ook weer niet. Wel mijn sollicitaties, die ik vandaag op de planning heb staan. Alles gaat tegenwoordig online, dus om daar nou ouderwets een brief voor te gaan schrijven...haha...een brief!! Zou ik 'm ook nog moeten schrijven, want de printer deed het natuurlijk ook niet.

Pas toen de stroom er weer op ging, merkte ik ook hoeveel gezoem en geruis er daardoor om je heen is. Het was heerlijk rustig in dat uur. Krant gelezen (joehoe...weer een tijdje een gratis krant) uitzoekwerkjes gedaan en op mijn mobiel had ik al gelezen dat het een grote stroomstoring in mijn provincie betrof, dus nog een keer de meterkast checken was niet nodig.

Het was ook wel goed even de verplichte rust aan mijn hoofd. Zoveel indrukken.  En theorieen en overtuigingen. na alle verhalen en gedoe rondom de vliegtuigcrash. Gisteren hoorde ik van een vriend over een andere zelfmoord. Die betrok niemand anders bij zijn zelfgekozen einde, maar de impact van zijn dood heeft langdurige invloed op zijn kinderen, familie en vrienden. Niemand is een eiland.

'No Man is an Island' No man is an island entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main; if a clod be washed away by the sea, Europe is the less, as well as if a promontory were, as well as any manner of thy friends or of thine own were; any man's death diminishes me, because I am involved in mankind. And therefore never send to know for whom the bell tolls; it tolls for thee. John Donne

Vliegtuig is vermoedelijk moedwillig neergestort

Zit naar de persconferentie te kijken van German Wings/Lufthansa en kan niet anders dan aan mijn eigen zoon denken, die ook piloot is en van de leeftijd van de co-piloot die - naar het nu schijnt - het toestel moedwillig heeft laten neerstorten. Het is nog niet 100% zeker, dus ik hoop dat het een technisch mankement is geweest.

Er wordt de nadruk gelegd op het aannamebeleid, de testen en de grondigheid van de testen zowel fysiek als psychisch. Ik ken ze en ik ken de testen van andere maatschappijen en die zijn uitermate grondig. En dan nog...je kan nooit in het hoofd van iemand kijken, na al die testen. Misschien had hij financiele problemen, een accute psychose, had zijn vriendin hem gedumpt...we weten het niet. De meeste psychopaten lopen immers vrij rond.

En hoe cynisch is het dat de cockpitdeur na 11 september 2001 alleen van binnen uit geopend kan worden om terroristen buiten te houden, nu enorm tragisch ook dus niet meer benaderbaar was voor de buitengesloten captain. Dat je collega het gevaar is geworden.

Het is het scenario van een hele foute rampenfilm en bewijst maar weer dat de werkelijkheid meestal nog absurder is dan onze fantasie.

Mijn hart gaat uit naar de mensen die hun geliefden hebben verloren. Maar ook naar de co-piloot die tot dit tragische besluit is gekomen. En ik ben benieuwd wat dit voor gevolgen heeft voor de cockpitprocedures.

Beautiful mind

Grappig, hoe veel mannen zeggen dat ze zeker gaan voor een vrouw met een zogenaamde Beautiful Mind, maar toch in het vakje lichaamsomschrijving dan Slank of Normaal aanvinken. Volslank en Dik (of te mager) kunnen dan kennelijk niet die mind hebben. Of daar wordt dat niet bij gezocht.

En dat dan ook melden bij mij, nu ze weer aan het daten zijn, dat ze zo blij zijn met de Wonderwoman die ze toch nu weer aan de haak hebben geslagen. Beautiful Body & Beautiftul Mind.

En dan niet echt goed begrijpen dat ik mijn kansen - zou ik uberhaupt willen daten - al weer veel kleiner zie worden. En dan zeggen dat voor mij ook alles mogelijk is hoor..(maar natuurlijk wel eerst nog even 30 kilo afvallen he...). Daarmee de verborgen boodschap meegevend dat ik niet voldoe aan hun plaatje. Of het plaatje.

Geen Beautiful Body. Nooit gehad (nou ja, als ik nu het lijf had van toen ik 22 was en toen verteld werd dat ik een dik varken was, dan was ik reuze content) en zal ik ook nooit krijgen vermoed ik, tenzij ik eea laat afzuigen en ophijsen en wegsnijden. Uiteraard kan alles in een grote bodystocking van Spandex worden gehesen en dan lijkt het nog wat, maar het is niet wat mannen zoeken kennelijk.

Ooit bedacht ik dat ik dan wel kon gaan daten met mannen die op voluptueus vielen. Maar dat waren toch enge mannen. Want dan mocht ik weer niet slanker worden, want dan ontnam ik hen hun droombeeld. Of ze wilden graag dat ik een witte legging aandeed.

Legging.
Wit!!!

Alsof ik geen mens was, maar een ding. Waarop je je fantasieen kon botvieren. Die je bij je dunne ex nooit kon laten gebeuren. Nee....niet dunner worden hoor.
En ook: ik moet wel mijn kinderen vertellen hoe dik je bent, uberhaupt dat je uhm...aardig dik bent; dat ze niet schrikken. Ik had nog net geen bordje Kermisattractie om!

Of ik schrok gewoon van mannen die mij eigenlijk nog te dun vonden. Mijn benen waren niet blubberig genoeg (ECHT!!), mijn buik mocht echt nog wel wat dikker...Iew!

En oh ja...in de slaapkamer was het allemaal heel gezellig, maar of ik niet voor het raam wilde gaan staan. De buren zouden me kunnen zien.

En geen van die heren maakte zich zorgen of mijn lichaam zo wel gezond was. Of bleef.

Geweldig inspirerend uit IJsland

Gisteren speciaal langer opgebleven want ik wilde de documentaire zien genaamd 'When Bjork met Attenborough.

Zijn stem en haar stem en haar visie op muziek.

Het was geweldig.

Verder vandaag nog meer geweldige ervaringen. En dat helpt enorm (wat een grote woorden allemaal..geweldig, enorm haha) om me niet in het putje te laten glijden van bang zijn dat het nooit meer iets wordt financieel met mij.

Morgen kan alles anders zijn. Maar ik leef nu, dus geniet van wat er nu vandaag op mijn bordje ligt. En dat zijn o.a. nog betere lagere glucosewaarden bij de Praktijkbegeleider. Goede waarden (nog steeds) van mijn bloeddruk. Terwijl ik haar in het kort uitlegde dat normaliter mijn stresslevels allang uit het raam waren gevlogen maar ik kennelijk onderweg heb geleerd om in- en uit te ademen en me niet meer in de zenuwen te denken over iets wat misschien die zenuwen niet waard is.
Heerlijk om een compliment daarvoor te ontvangen. En ook echt te ervaren dat dit wel degelijk een welgemeend compliment is. Geen standaard antwoord.

Schaepenhaar

Mijn haar is nu wat langer dan een aantal jaren terug toen ik het nog in een kort Pittig kapsel liet knippen (maar niet rood gekleurd hahah). Ik dacht daarmee lekker uniek te zijn, maar vervolgens las ik her en der dat vrouwen van een bepaalde leeftijd allemaal zo'n kort en pittig en vooral sexloos kapsel hebben. Natuurlijk vond ik mijzelf niet onder dat label vallen, maar het deed me wel denken. Tijd voor iets anders misschien?

Toen ik werkloos raakte besloot ik op alle kosten te gaan besparen waar dat kon en dus ook op de kapper. Want een kort kapsel behoeft vaker kappersbezoek dan een wat langer model. En dus liet ik het groeien. En ik was ook wel toe aan verandering. Op meerdere vlakken dan dat haar.

Moet wel opletten dat ik niet de uitstraling van een onverzorgde middelbare vrouw krijg en dan denk ik altijd aan de rol van Carry Tefsen in Het Schaep:

Ooit beet een directeur  mij toe in een lekker opbeurend gesprek dat ik er niet uitzag. Mijn haar zat onverzorgd vond hij, mijn kleren waren niet goed - hij durfde denk ik nog net niet te zeggen dat mijn kont zo groot was dat ik er een zadel overheen kon gooien - en oh ja...in mijn vak was ik ook waardeloos en ik had er in zijn ogen nooit wat van begrepen en ook geheel geen interesse in. 

Precies de week daarvoor had ik de vergissing gemaakt hem een klein inkijkje in mijn leven te geven en aan te geven dat ik het financieel zwaar had omdat mijn ex-man geruime geen kinder-alimentatie meer bliefde te betalen en ik een advocaat in de arm had genomen, want het LBIO kon ook niets meer voor mij doen. Dus ja...dan bezuinig je wel eens en is de kapper één van de eerste zaken. En lekker kleding shoppen zit er dan ook niet in. Liever de schoolboeken van mijn kinderen betalen.

Stom, stom, stom....je zwakheid laten zien aan iemand die daar lekker gebruik van gaat maken. En je graag tot de grond toe afbreekt. Je op al je onzekerheden pakt. Omdat hij dat kan. En omdat ik dat kennelijk toeliet. Ik had hem in zijn gezicht moeten uitlachen. Nee, voor jou staan ze in de rij.

Herinner me dat ik die maandag erop (gek toch....het afbreken van personeel doen managers altijd graag op vrijdagmiddag) keurig gekapt, kek colbertje, goed in de make-up op mijn werk verscheen en hij aangaf dat ik zijn boodschap kennelijk had opgepakt. Wat moest ik: ik had twee kinderen op te voeden en hun schoolkosten waren toen al pittig. Wekenlang tobte ik hoe ik een fohn moest kopen. De mijne had de geest gegeven en het geld was op. Totdat mijn kinderen zo lief waren me er eentje voor Moederdag te geven.

Jaren later begreep ik het: kwam ik op een gesprek in mijn joggingpak, diep uitgesneden truitje en van die veel te overdreven porno-oorbellen met dito Make-up, want de heren en dames van het bureautje wat ons - oudere werklozen - had uitgenodigd voor een uitbuit-baan in een callcenter, had met klem aangegeven dat wij er REPRESENTATIEF moesten uitzien. Dus...Hallo Hoochie Mama... Voor een baan waar je alleen telefonisch contact met klanten hebt??????? En oh ja...of wij ook OP TIJD wilden komen. Dan wordt de recalcitrant in mij wakker. 

Maar ze wilden mij graag hebben, toen. Met truitje en foute make-up. Voor een studenten-uurloon. Zonder contract en met heel veel grote wortels. 

Wortels voor hongerige ezels. 

Lente zwijmel

Vandaag is officieel Lente. 21 maart
Ik werd echter wakker van regen op mijn raam en het ziet er buiten niet echt lekker lente-achtig uit. Maar kijk je goed en beter dan zie je dat er wel degelijk Lente in de lucht zit. Al weken.

Het mooist vind ik de Kastanjebomen. Hun dikke knoppen beloven in de winter al dat er altijd weer Lente komt na een periode van kou en stilstand. Altijd.

De takken die ik een paar weken geleden snoeide van een te grote boom en waarvan ik een aantal in een vaas deed, lopen uit, krijgen blaadjes. Zo mooi om te zien. Als ik door een bosachtig gebied wandel, dan zie ik dat per dag (he...zo vaak loop ik hahah) veranderen en intenser van kleur worden. Het geel doet bijna pijn aan je ogen.

De zwijmel van vandaag zong de hele week al door mijn hoofd en is onlosmakelijk voor mij met de Lente verbonden. En moest ooit de hele tekst voor mijn lessen Frans uitpluizen dus ik kan ook nog meezingen en begrijp wat meneer Fugain zingt.

Le Printemps


Maar ook denk ik dan aan weer lachen, plezier mogen en kunnen hebben, de natuur (in mij) die ontwaakt. De cyclus van het leven.

Het dartele van jonge lammetjes, hun onschuld (en een oud-manager die mij op de snelweg altijd lammetjes aanwees en dan likkebaardend zei; Lekker...met Thijm).

Maar ook De Liefde, Prille jonge liefde, onschuldig, lief en vol vertrouwen.  Het begin van een relatie.

Daar was de zon!

Wat een mooie ervaring zojuist. Nadat het leek alsof de hele ochtend gedurende de gedeeltelijke zonsverduistering hier niets te zien zou zijn, is mijn geduld toch beloond en telkens, en dat was maar heeeel even, een seconde of twee, was er een Window of opportunity.

En zag ik de verduisterde zon.

 


Kan me nog goed herinneren hoe ik de laatste zonsverduistering meemaakte. Het was 11 augustus 1999 en ik had geen enorm budget om een paar weekjes op vakantie te gaan met mijn kinderen in de zomervakantie, noch weken vakantie, maar wat ik wel vaak deed, was dagjes weg. Soms een eenvoudige picknick, maar ook met goedkope hoteltickets een lang weekend weg. En dan voor een weekje een auto huren. Dat was altijd het hoogtepunt van de vakantie. Gewoon ergens heen kunnen gaan zonder te denken hoe laat de bus of de trein ging. Heerlijk!

Toen we zagen dat er een zonsverduistering op stapel stond en dat die in Nederland waarschijnlijk slecht te zien zou zijn, bedacht ik dat we dan die dag zo zuidelijk mogelijk zouden rijden, met een Fordje Ka (een knalgele!) van de verhuurmaatschappij en ergens in Luxemburg onze speciale brilletjes konden gebruiken om daar de zonsverduistering te zien. Want de volgende zou pas weer over 16 jaar plaatsvinden. Dus nu genieten. De dag ervoor verbleven we in een zakenhotel in Maastricht en vanuit daar konden we dus vroeg op pad richting Luxemburg.

Helaas was toen het weer in Luxemburg net zo als vandaag hier in het westen van het land. Bewolkt en grijs.
En stonden we met onze speciale brilletjes een beetje beteuterd te hopen op een glimpsje verduisterde zon, met nog wat andere zonnejagers. Onder andere een Belg die hele hompen cake uit een voorraadtrommeltje at en ondertussen in zijn fraaiste Vlaams telkens zei (met volle mond)...Nou...da's toch jammer hè..das toch jammer.

Dat bleef onze zin op de terugweg. Hahah...enorm gelachen met elkaar. En nog steeds hoeft iemand maar in een Belgisch accent te zeggen 'da's toch jammer hè' of we weten al precies hoe of wat.

Toen we terug in Nederland reden hoorden we dat het rondom onze woonplaats prima te zien was geweest.

Maar wel een geweldig leuke herinnering aan die zonsverduistering. En daar gaat het tenslotte om.

Gisteren was een heerlijke zonnige dag. Een eind gelopen met de man met hond, het bos steeds groener zien worden en in de avond met een andere man met hondje gezellig een borrel gedronken. Nou ja, ik maar 1 wijntje, want ik wil persé mijn glucosewaarden omlaag krijgen en dan is lekker borrelen niet zo slim. Het had hetzelfde effect als wel 4 wijntjes, want niks meer gewend. Da's goedkoop! :)

Ondertussen kwam zijn dochter ook nog even langs en wat een feest om te beseffen dat onze kinderen gewoon fijne gebalanceerde mensen zijn geworden. En we daar oprecht van mogen genieten. Want zo vanzelfsprekend is dat niet. En niks jammer hè!

Waar is de zon??

Fake it until you make it

Vanaf vandaag doe ik net alsof ik voor mijn eigen bedrijf werk en werk ik mijn plannen uit, zodat ik geheel in de startblokken sta als mijn uitkering eindigt. Ik was al eerder begonnen, heb al een plan liggen, maar nu ook maar in de 3e en 4e versnelling en die klanten gaan zoeken.

Mocht dit allemaal niet lukken dan kan ik altijd nog bij de sociale dienst aankloppen denk ik maar zo en wie weet win ik ondertussen ook nog de staatsloterij of zo haha...of word ik toch nog ergens aangenomen.

Las van een bijeenkomst voor startende ondernemers alhier ergens in april dus die uitnodiging hangt op de koelkast.

Jarenlang heb ik voor allerlei andere ondernemers klanten gezocht, bezocht en gevonden en veel geld voor hen verdiend. Tijd om al die vaardigheden nu maar eens voor mijzelf te gebruiken. Ik schijt 10 kleuren stront natuurlijk want ik heb straks helemaal niks of niemand om op terug te vallen en mijn bedrijf is geen bedrijfje voor de fun of een leuke hobby.

Maar ik heb zooo geen zin om me aan allerlei voorwaarden te moeten houden en onzin zaken te moeten doen, omdat ik anders geen centjes krijg. En ik besef heel goed dat ondernemers helemaal niets krijgen als ze geen inkomsten hebben.

Maar om als een lam naar de bijstandsslachtbank te moeten gaan, na mijn hele volwassen leven onafhankelijk te zijn geweest, altijd in mijn eigen onderhoud en dat van mijn kinderen (en soms ook nog van mijn echtgenoot haha) te hebben voorzien...Pffffffffffffffffff......

Waar zouden we zijn zonder de trein (en een boekje)

Gewoon thuis. Maar ik had het boekenweekgeschenk en goede zin en ging dus op weg naar het dichtbijzijnde station om me aldaar te laten verrassen waarhenen ik zou gaan. De plannen die ik had gingen helaas niet door, maar dat komt nog wel een ander keertje. Zit in een goed vat.

En dus lekker treinen. Nou ja lekker...ik was blij dat ik al vroeg op pad was en een zitplaats had, want de treinen waren bomvol. Halverwege stapten veel mensen uit en ik dacht nog...zou ik naar dat museum in die plaats gaan, maar gezien het grote aantal uitstappers, bleef ik lekker zitten. Ik hoefde immers niets.

De conducteur deed haar rondje en bijna 75% reed met dat boekje, sommigen alleen met de bladwijzer, maar dat telt niet en de rest met een ov-kaart. Waren wel veel verstandige schoenen en ANWB-jacken, maar ja...voor een ander in de trein val ik waarschijnlijk ook onder die categorie.
Middelbaar gaat ook eens een gratis dagje de deur uit.

(En dan ook nog een museumjaarkaart he...om het plaatje compleet te maken!).i
Onderweg nog gezellig met wat passagiers een praatje gemaakt, paaseitjes aangeboden gekregen. Allemaal goedgeluimd of zou dat zijn omdat wij Nederlanders zo blij zijn als we iets gratis krijgen?

Uiteindelijk kwam ik in Leeuwarden uit en bezocht daar het Mooie Fries Museum. Het heeft een hele frisse uitstraling van binnen en van buiten. Terwijl de voorwerpen soms eeuwenoud zijn.

En daarna even een snel een beker loeihete koffie op het station. Het begon nog bewolkter te worden, ik had niet echt zin in een kopje koffie op een terras alhoewel ik 3 kwartier op de trein moest wachten, of gunde dat mijzelf niet. Daarna weer lekker terug via een andere route. Was een beetje moe en zat alweer geheel ingeklemd in de trein en veel mensen hadden niet eens een ingeklemde zitplaats, die moesten staan, dus zeuren mocht ik niet. Had niet de puf om elders nog uit te stappen, dus lekker door richting huis. Niets hoefde immers en zeker niet de 11-stedentocht rijden.

En net binnengerold en mijn soepje staat al op te warmen.

Verleden jaar om deze tijd had ik ook plannen om met een boekje gratis te gaan rijden, maar ik kwam niet verder dan de eerste bushalte en toen werd ik teruggeroepen omdat mijn zoon weer in het ziekenhuis was opgenomen. Dus kon me dat hele dagje gratis reizen geen barst schelen.

Laat ik dankbaar zijn dat dit jaar de zaken er anders voorstaan. En me realiseren dat ik dat niet in de hand heb en alles zomaar 180 graden gedraaid kan zijn. Dus geniet van wat er nu allemaal fijn is. En je zomaar kan en krijgt.

Totaal aangeraakte zwijmel

Dit liedje was erg populair midden jaren 90 en in de tijd dat de Australische collega op mijn werk was. Dus iedere keer als ik Trijntje dit hoor zingen (met haar band Total Touch), denk ik terug aan die tijd. Toen al stond ik te steppen met Cher (met een videoband) in een poging er slanker en dus aantrekkelijker uit te zien voor deze meneer (ik kwam nooit zover met die oefeningen als waar ik nu ben merk ik). En ik deed ook vaak oefeningen op Touch me here, dus dit liedje zit wel in mijn hoofd gebeiteld.

Wat was Trijntje jong in deze clip. En wie heeft dit gefilmd; was hij/zij dronken??? En dat haar...zo grappig.

Maar ach, op dezelfde CD van Total Touch stond ook deze en dat gaf me houvast om me niet te vergrijpen aan deze zeer leuke man. Kansen genoeg, maar niet gedaan. Vriendinnen die me influisterden om gewoon het een keertje te doen; niemand weet ervan..ik wel. En wist precies hoe het voelt als je man elders vriendinnen heeft. Dus een no go area.

Ik knijp 'm

Vanochtend in mijn eentje - de man met hond had een andere afspraak - meer dan een uur gewandeld in een aardig tempo en volgens de stappenteller kwam ik daarbij al bijna aan de 10.000 stappen. Nog een paar honderd erbij en het was al gedaan. Dat is nog eens andere koek dan al blij zijn dat je een kwartiertje lopen haalt met pijn in je voeten en je tong op je schoenen.

Ik zag weinig mensen in het bos, ondanks de prachtige blauwe lucht, maar bedacht me toen dat nog maar een paar jaar geleden, ik zelf op zo'n prachtige dag meestal gewoon op mijn werk werd verwacht. En zomaar vrij nemen, gewoon omdat de zon schijnt, is niet altijd mogelijk dan. Dus wacht je maar tot het weekend en hoop je dan dat het nog steeds mooi weer is.

Dus genoten van de zon, op een moment dat ik ervan mag en kon genieten. Genoten van het lopen en dat ik me niet van mijn loopje liet afhouden omdat hij niet kon. Morgen kan alles zo maar anders zijn!

Thuis was mijn dochter er, ze had een afspraak in mijn woonplaats en kwam hier maar even haar eten maken, voordat ze naar haar werk vertrok. Gezellig haar weer even te zien en te ervaren dat er niets veranderd was tussen ons.

Ondertussen de was snel in de machine gedaan. Kon die nog in de middag lekker buiten wapperen. Niets wat zo lekker ruikt als was die buiten heeft gedroogd (Nou ja...behalve als de boeren hier besluiten lekker te gaan gieren).

Gisteren zag ik zeer deprimerende beelden van mijn voorland (bijstand) tijdens een item in een nieuwsrubriek; Gemeenten die vinden dat het geen bal uitmaakt wat je hiervoor hebt gedaan qua werk maar nu je rockbottom hebt bereikt je gewoon weer wasknijpers mag maken. Zelfs in de gevangenis is de beloning voor dit soort werk beter! Je krijgt straf als je te laat komt (volwassen mensen hebben we het over, je krijgt straf als je iets niet bevalt...allemaal voor die paar rotcenten). Dan verkoop ik mijn lichaam nog liever. Nou ja, mocht er een bieder zijn hahah!

Niet aan de pil

Uitgelegd aan de huisarts waarom ik er toch voor kies om geen cholesterolpillen te slikken. Hij legde uit hoe en waarom ze zijn voorgeschreven en ik legde mijn bezwaren uit. En dat was prima. Ik heb tenslotte ook nog mijn eigen wil. Maar wel genoteerd, zodat - als ik toch ooit dood neerval door vaatproblemen en familie mijn arts verwijt te weinig te hebben gedaan, duidelijk is dat dit mijn keus is.

Laat ik er maar vanuit gaan dat ik op weg ben om mijn gewicht blijvend te verlagen, mijn conditie te verbeteren en daardoor op alle punten verbeteringen te zien. Vind het nog steeds confronterend om te horen dat ik als diabetes-patient te boek sta, ook al heb ik hier wel vrede mee gesloten. Het is zoals het is nu. Confronterend omdat ik hier zolang bang mee ben gemaakt, in de hoop dat ik dan misschien wel eens iets aan die dikke kont ging doen. Dat dit alles eigen schuld, dikke bult is.

Maar nooit eerder liet ik mijn bloedwaarden onderzoeken. Dus ik weet niet hoe ik ervoor stond toen ik slanker was.  Of jonger.

Vandaag ook weer 1,5 uur gelopen met de heer en zijn hond. En alweer een stralend blauwe lucht. Zo maar, gratis erbij.

Had nog een boekenbon liggen dus die heb ik na het bezoek aan de huisarts maar ingewisseld voor het nieuwste boek van Renate Dorrestein. En mijn gratis kaartje voor zondag met de trein kreeg ik er ook nog bij.

Wat een rijkdom allemaal. In mijn tuintje hoorde ik vanochtend de eerste verdwaalde hommel en lunchte ik aan mijn tuinset met een gezonde veldsla-salade.

Bijna perfect toch? Als nou maar niet dat zwaard van Damocles boven mijn hoofd hing, van straks geen inkomen meer en bij de bijstand aankloppen. En aan allerlei regeltjes moeten voldoen die helemaal niet bij mij passen. Zinloze trainingen volgen die toch niet naar werk leiden, want dat is er niet. Ooit dacht ik dat als me dat overkwam ik het wel genoeg vond en een touw ging zoeken.

Ben blij dat die blinde paniek er niet is, maar die sluimert nog wel in de achtergrond. Hoe ironisch toch...heb ik alles financieel in de klauwen, mijn kinderen zijn het huis uit, netjes opgevoed tot fijne volwassenen  en nu zou het de tijd zijn om te gaan genieten...is er geen geld voor. Stort alles lekker in elkaar. Het klopt zo niet met hoe luchtig ik me voel. En vrij.

De wolf is er.

Zie op het journaal dat 'de wolf' nu ook vrolijk door een woonwijk banjert. Heel natuurlijk. Het wachten is nu op het eerste Roodkapje. Of een Jager. Met grootmoeder hebben we een kwartet.

Prins Bernhard was er ook.

Waar ik uitermate om moest lachen was toen mijn wandelvriend een grappige opmerking maakte tegen de mensen op een terrasje, waarvan de hond vond nogal veel ruimte te moeten claimen. Hij vroeg hen of het soms een Duits ras was, waarop de heer in onvervalst Prins Bernhard accent dit ontkende.

Je kon me wegdragen. Dat verzin je toch niet.

Wat een schitterend weer was het gisteren. En nog fijner om dan in de natuur te kunnen zijn. Genieten van de uitbottende bomen (nou ja...ze moeten nog flink hun best doen), van opspringende konijntjes en van een gebied waar je nog niet eerder had gewandeld.

Dit Duitse intermezzo zorgde er wel voor dat ik onderstaand lied van Schubert maar niet uit mijn hoofd kreeg. Ach...je kan t erger treffen.

Grappige teksten

Alsof de slager haar mist: hangt hij nu dit bordje op! Er staat: Belle Hèléne.

Enige uitleg is gewenst zo blijkt uit het commentaar. En Waarom niet zeggen ze in Frankrijk. Een lieve blogvriendin met bovenstaande naam kwam ik regelmatig tegen in dit winkelcentrum en net nu ze verhuisd is, plaatst de de slager dit bordje!

Bronstige Lente zwijmel

De Lente zit in de lucht. Je ziet het, je ruikt het, je voelt het en je merkt het aan alles. Alsof er een verwachting van luchtigere tijden aanbreekt. Ik merk het zelf zeker. Zie dat in de winter de knoppen van de lente al zijn aangelegd. En er na stilte altijd weer groei is.

Dat in mei iedereen een ei legt..volgens mij is dat toch meer in de herfstmaanden, nadat er diverse lente-activiteiten zijn gedaan. Behalve het Paard, die doet het in maart!

Het filmpje is zo vrolijk en opwekkend en doet me terugdenken aan tijden waarin ik jonge kinderen had, dit liedje uit de radio/tuner klonk en hun vrolijkheid en vooral de onbezorgdheid me aantrok.
De kleding kan nu zo weer de straat op, de tekst ook nog steeds. Ook alweer 25 jaar oud.



Yo, Pep, I don't think they're gonna play this on the radio
And why not? Everybody has sex
I mean, everybody should be makin' love
Come on, how many guys you know make love?

Zagen, zagen, wiedewiedewagen

Zaagde al eerder dikkere takken van bomen in mijn tuin, die er al stonden toen ik er 20 jaar geleden kwam wonen, zaagde al eerder hele bomen om (coniferenhaag o.a. geheel weggezaagd een aantal jaren terug - pokkenwerk), dus een stukje zagen of snoeien daar zie ik niet tegenop.

Vind het juist lekker werk. Verstand op nul en blik op oneindig-werk. Al klopt dat niet helemaal, want ik merk wel dat ik goed moet nadenken of de gezaagde tak wel neervalt waar ik denk dat hij moet vallen en of er ondertussen geen voorbijgangers langslopen die die tak op hun hoofd kunnen krijgen.

Of, zoals ik een tijd geleden had, als ik 'timber' roep (in mijn hoofd dan hè), dat de boom dan net de verkeerde kant op dreigt te vallen. Maar tot nu toe gaat alles nog altijd goed, dus ik zaag en snoei vrolijk verder. Morgen wordt de groenbak weer geleegd, dus kan ik weer verder met in kleine mootjes zagen van de grote takken en stukken boom. Heb helaas geen kachel waar ze in kunnen verdwijnen, maar zo gaat het ook prima.

Zag van de week een aflevering van de Rijdende Rechter, ook over een boom waarin wel/niet gezaagd mocht worden en het viel me op hoe ontzettend zeikerig sommige mensen kunnen zijn en een heel klein overhangend takje al snel het beginpunt wordt voor wederzijds treiteren. En natuurlijk vindt iedere partij dat zij geheel gelijk hebben want "hullie en zullie doen nooit eens normaal". De wereldproblematiek in het klein.

Dus toen van de week een achterbuurman maar de zaag in een overhangende tak van mijn boom zette en dat deed nadat ik klaar was met in de tuin werken, bedacht ik dat ik boos over het niet overleggen daarover kon gaan worden, maar wat zou me dat opleveren. Temeer omdat ik toch al van plan was die boom flink te snoeien. En snoeien doet uiteindelijk weer groeien. En ik snap dat hij alles mag snoeien wat overhangt.
Van de week nog maar weer een stuk eraf zagen, dan is de boom dunner en minder breed en wijduitlopend (mm...beetje vage omschrijving). Wel lastig als je een boom erft die eigenlijk te groot is voor een kleine stadstuin. Maar wel zo'n beetje de enige boom, dus de vogels zijn er blij mee.

Vandaag liep ik ruim 5 kilometer (volgens mijn pedometer-app) met man en zijn hond in het bos en daar was men druk bezig een modderparcours uit te zetten voor dit weekend. Leuk om te zien en modder genoeg aangezien het lekker geregend had de afgelopen dagen. Nu was het droog met een heerlijke blauwe lucht en een lekker zonnetje erbij. Ben blij dat ik sterke benen heb en hij legde me uit dat ik uiteraard sterke benen heb, want die zijn al jaren gewend om een bepaald extra gewicht te tillen. Nu nog conditie opbouwen ermee.

It ain't over until the fat lady sings!

Van de week zat ik klaar om ouderwets tv te kijken en mijn nieuwe recorder stond aan maar de tv gaf slechts om de seconde of zo een beeld en dan weer niet. Alsof ik - zou dat nog bestaan - mijn kijk- en luistergeld niet had betaald.

Dus wederom een check of alle bedrading goed zat. Aan en weer uit gedaan. Electriciteit er helemaal af. Smartcard erin en eruit. Kabel erin en eruit etc etc etc..maar lou loenen.

Jammer, want ik had eindelijk, na een paar weken pas de retour-sticker ontvangen voor het verkeerde kastje en die was nu retour kabelaar. En nu binnen 2 weken al problemen met de nieuwe? Dus maar weer gebeld met het, gelukkig nog steeds, gratis nummer van de klantenservice en ik werd daar wederom uitstekend geholpen. "Even een nieuwe HDMI kabel eraan doen, dan is het probleem verholpen denken we".

Zo gezegd zo gedaan, maar nog steeds geen ander resultaat. Dus maar weer bellen. Ondertussen was ik blij dat ik een speakerfunctie op mijn telefoon heb, want dan kon ik, tijdens het wachten, gewoon doorwerken/werkeloos zijn.

En alweer de klantenservice en ik moet eerlijk zeggen; ze doen hun uiterste best om hun klanten goed te helpen. Maar aan het eind moest toch de conclusie worden getrokken dat het nieuwe apparaat kapot was en deze retour moest worden gestuurd. Ook daarvoor werd er een retour-sticker aangemaakt en nu is het wachtend daarop. Daarna kijkt men of ik een nieuwe krijg of dat deze gerepareerd kan worden. Lijkt mij met hun voorraad dat een nieuwe simpeler is, maar uiteindelijk is het enige wat mij interesseert een uitstekend werkend apparaat voor de afgesproken condities.

Dus nu maar weer even analoog kijken. Ook goed.

Voelde mij gisteren narrig en onzichtbaar en gefrustreerd en dat was gewoon mijn eigen gevoel. Geen waarheid, geen feit. Dus wist dat ik gewoon lekker op tijd naar bed moest gaan, proberen te ontspannen en morgen gezond weer op. En meer kijken naar wat er wel goed gaat, dan kijken naar wat ik allemaal niet heb, niet ben.

En me realiseren dat dit gezond weer op helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Dat dit juist een zegen is. En dat ik, gezien bovenstaande, nog genoeg vuur en pit in me heb om problemen het hoofd te bieden en na afloop een flink partijtje te zingen. Voor of na de kerk.
Waarom ik dan nog steeds niet aan het werk ben? Ik weet het niet.

Komt een geboeide huisvrouw bij de dokter

Dit grappige (nou ja voor de spelers wat minder grappig) bericht las ik op Lindanieuws vandaag: 

Naar de dokter

Maar nog grappiger dat zelfs Ivo (my name is Ivo..Ivo Opstelten) er kamervragen over kreeg.

Kreeg visioenen van een man die gebeld wordt en zegt dat hij niks kan doen momenteel, maar wel geboeid luistert. 

Nou, nog maar even een kauwgummetje dan maar.

Dik, vierkant, lang!

Las dat de geestelijk vader van Barbapapa is overleden. Blast from the past en die begintune zit nog altijd in mijn hoofd. Ik keek mee omdat jongere broertjes en zusjes keken en ach..altijd grappig die kinderseries.

Maar wat handig als je kort, lang, groot, dik of dun kan worden. Maar verrek....dat kan ik ook. Twee jaar geleden was ik dun, nu weer dik en rond en soms voelt mijn hoofd geheel vierkant!

En groen van ellende heb ik ook wel eens gezien, blauw van de kou of rood van inspanning. Vandaag nog kleurde ik toen ik meedeed met een webinar en me groen en geel ergerde aan de knulligheid van het gepresenteerde. Alsof de presentator een enorme kater had, maar ons piepeltjes wel eens even ging vertellen hoe wij nou aan onze droombaan konden komen.

BUY THE BOOK...
Of eigenlijk schrijf je bij mij in voor de vervolgcursussen die je precies vertellen hoe jij bla die bla die bla die bla...

Huup huup..Barbatruuk!

Nationale complimentendag

Een compliment voor mijn lieve dochter, die al een paar jaar haar veel lagere gewicht handhaaft door anders te eten en consequent te sporten.
Een compliment voor mijn lieve zoon die vorige maand zijn werkdoel bereikte, na jaren dromen en vooral jaren heel actief hieraan werken.
Complimenten voor mijn broertje, die na zijn scheiding vooral aan zichzelf ging werken omdat hij inzag wat zijn bijdrage aan de scheiding was.
Complimenten voor mijn zusje, die haar problemen met gerichte hulp aanpakt.
Complimenten voor mijn moeder, die heeft geleerd eerst na te denken voordat ze iets zegt en milder lijkt te zijn in haar oordeel.
Complimenten voor diegenen die hier regelmatig blijven lezen.
Compliment voor diegene die deze dag verzon.
Compliment voor mijn psycholoog die me leerde om veel meer te kijken naar alles wat wel goed gaat.
Compliment voor de ontdekker van EMDR. Het werkt!
Compliment voor iedereen die tot mijn vriendenkring behoort. Dat je t volhoudt!
Compliment voor diegene die morgen om 12.00 uur precies de alarmcentrale weer af laat gaan.
Compliment voor diegenen die tot hier zijn gekomen met lezen.