Als je kinderen jong zijn en ze nog volledig van jou afhankelijk zijn, is het overzichtelijk. Dan ben je hun alles. Toch is het gezonder om je kinderen op te voeden tot onafhankelijke zelfstandige mensen en direct al te beseffen dat jouw kinderen helemaal niet van jou 'zijn'.
Het is geen bezit, geen prestatie, geen prestige-object. Zij zijn wie ze zijn. Niet door mij. Of dankzij mij.
Worden ze ouder, wijzer en zelfstandiger dan bewonder je dat ze hun eigen weg gaan, niet aan moeder's rokken blijven hangen, maar juist staan te popelen om zelf de wereld te ontdekken. En stimuleer je dat ook. Ga lekker met die vriendin op vakantie, je kan het!! Zelf hun eigen fouten te (mogen) maken. En daar dan zelf hun lessen uit te trekken.
En dan toch...hoe komt het dat ik me bij dit soort Blijde Familieweekenden ik me juist zo niet nummer 1 voel.
Hoe gezellig en overzichtelijk was het vroeger, 20 jaar terug. Ik ging op zoek naar alles wat Geel was, gele servetjes, geel drankje (oh ja...jus d'orange noemen we dat), gele paashaasjes, lekkere zelfgebakken broodjes, de tafel mooi gedekt, paaseitjes versierd en dan in de ochtend een lekker paasontbijtje en later werd dat een brunch met elkaar.
Ik mis dat met elkaar. Mijn kinderen zijn uitgevlogen. Hebben hun eigen partners en bouwen aan hun eigen wereld.
Misschien omdat ik naar de Tweede leg van mijn ex-man kijk, hij nu nog kleuterwerkjes staat te bewonderen als zestig plusser en automatisch een invulling heeft voor al zijn vrije tijd. De komende tien jaar nog wel.
Misschien wel omdat ik besef dat ik voor niemand no 1 ben. Geen man of vrouw die me aan het eind van mijn werkdag opvangt, alle stomme verhalen aanhoort en me toefluistert; Kom wel goed schatje en een glaasje roosvicee inschenkt.
Ik wil ook niet zo'n moeder zijn die met droeve ogen en een diepe zucht haar kinderen met schuldgevoel dwingt om ieder weekend langs te komen. Of in december al afspraken maken over het Paasweekend. Omdat ik me nog zo kan herinneren wat een hekel mijn ouders hadden aan het claimgedrag van hun ouders. Maar er niet aan konden ontsnappen. Dus met tegenzin na de kerk naar eerst de ouders en dan de schoonouders trokken. Gezellig. Maar niet heus.
Misschien omdat telkens weer mijzelf moeten vermaken me soms een beetje zielig lijkt. Kijk haar met haar Boekenweek boekje dapper door het land reizend. Op weg naar niemand en weer terug reizend naar niemand. Ik besef dat dit volledig aan mijzelf ligt. Ik durf mijzelf niet echt uit te nodigen. Vooral niet tijdens dit soort familieweekenden. Three's a crowd.
Voel me dan geheel onnodig. En snap dat een middelbare zielige vrouw nou ook niet echt aantrekkelijk is om eens lekker mee aan de boemel te gaan. Of iets anders. Jemig......zelfs mijn moeder heeft een vriend!
En ja hoor; natuurlijk snap ik heel goed dat ik zelf de slingers moet ophangen voor mijn 1 persoonsfeestje. Maar mag ik soms eens zeggen dat ik dat vandaag geheel niet leuk vind?
Mart Smeets zegt; Ja dat mag! Dat mag ik zeggen. (Mart Smeets stem uit).
En ach....kijk voor een heleboel mensen is no 14 eigenlijk een veel beter nummer, dus misschien zeik ik wel enorm dat ik rugnummer 1 wil hebben!
Gisteren wenste mijn baas me een lekker lang vrij weekend toe. Ik moest me echt inhouden om te zeggen dat het pas echt lekker zou zijn als hij dit soort vrije dagen ook 'normaal' doorbetaalde. Maar ja..dan heb ik daarna waarschijnlijk heeeeel veel vrije lange weekenden.
Nou...ik schup mijzelf maar weer eens onder de kont en ga eens kijken hoe ik budgetneutraal toch mijzelf kan vermaken. Misschien een nummer 1 op mijn truitje borduren?
12 opmerkingen:
Ja natuurlijk mag je dat zeggen en je hebt ook gewoon gelijk, het is gewoon moeilijke voor je.
Jezelf vermaken kan je uitstekend maar dat het initiatief om iets te doen altijd bij jou ligt voelt gewoon naar.
Klagen mag!
Hopelijk heb je het nu van je afgeschreven en wordt het toch een aangenaam weekend voor je en ik hoop echt dat je snel iemand tegenkomt.
Ook hier liggen we niet op de bovenste plank bij de kinderen met hun gezinnnetje.
We zijn wel blij dat het goed met ze gaat en laten het maar zo.
Als ze komen genieten we en anders trekken we onze eigen plan!
Wij zetten ons zelf op de eerste plaats, het is niet zo meer als vroeger of het nu wel of niet verplichte opkom draven dagen waren.
Trek je plan ga lekker weg op de fiets oid en laat je niet tegen houden!!!
Natuurlijk mag je dat zeggen. Ik begrijp het best.
Lastig allemaal. Je wilt waarschijnlijk niet die moeder zijn van wie ze zeggen dat ze 'ma niet alleen kunnen laten zitten met dergelijke dagen'. Tegelijkertijd is het natuurlijk best prettig dat ze een beetje rekening houden met hun alleenstaande moeder.
Heb je er aan gedacht hen uit te nodigen voor de Pasen?
Die laatste vraag van Ivy wilde ik je ook stellen. Ik heb een voorbeeld bij Moederdag. Mijn kinderen altijd laten weten dat moederdag niet echt hoeft, commercieel gedoe enzo. Met als gevolg, Moederdag is totaal niet van tel hier. En dat heb ik dus echt zelf zo opgevoed.
Jezelf altijd wegcijferen, ook naar je kinderen toe, leert ze dat moe het niet nodig heeft. (Ik kan dat weten). Opvoeden blijft, ook al zijn ze groot :).
Kan me dit heel goed voorstellen!
Maar niets mis mee om wel regelmatig te vragen of de kinderen langs willen komen toch? Hoeft niet per se met Pasen of feestdagen maar kan ook op momenten daar buiten.
Maar dat t soms echt heel moeilijk is kan ik me echt voorstellen.
Ik weet nog dat ik me zo ontheemd kon voelen toen echt mijn hele vriendenkring al aan de kinderen was en ik nog vrijgezel was. Ineens waren heel veel momenten die ik normaal net vrienden opvulde leeg. Of ik was t vijfde wiel aan de wagen, zo voelde dat echt.
Ik heb me toen aangesloten bij een mefiteerclub en een wandelclub. Dat was een fijne oplossing
Ja, af en toe zelfmedelijden mag, heel ff als je er maar niet in blijft hangen. ;) Zelf het intitiatief nemen in dit soort zaken werkt heel goed. Ik woon alleen, heb zelfs geen kinderen (eerlijk gezegd gelukkig niet;)) en merk dat je als alleenstaande meer het voortouw moet nemen want iedereen heeft zijn eigen dingen met eigen gezin. Dus ik bel zelf op nodig uit of doe een voorstel. De andere kant is dat je ook niet het gedoe hebt van met iemand samen zijn en rekening met hem moeten houden. Ik vind het persoonlijk een zegen, ;)
Ik heb net op je zwarte hond gereageerd.Het is echt lastig af en toe hè. Het geknok tussen gevoel en verstand. Zucht. Zo herkenbaar voor velen (waaronder ik).
De kinderen zijn hier zo empatisch, dat ik niet alleen hoef te zitten met de feestdagen mocht ik of manlief alleen komen te staan.
De kinderen zijn hier zo empatisch, dat ik niet alleen hoef te zitten met de feestdagen mocht ik of manlief alleen komen te staan.
Het maakt wel heel veel verschil of je een partner hebt of niet.
Ik zit in een soortgelijke positie als jij, Ineke. Ik kan 'het' doorgaans heel goed 'uit mezelf halen' maar baal er soms toch wel van dat contacten met vriendinnen-met-partners (en dan maakt het niet eens uit of ze kinderen hebben of niet) vaak van mij uit moeten gaan. Toen ik stopte met het initiatief nemen en wél naar hen toe gaan terwijl ze nooit eens bij mij kwamen (want druk, druk, druk en mannetje vond het zo vervelend om 's avonds alleen te zijn), zijn er de nodige vriendschappen verwaterd. Nieuwe vriendschappen opbouwen wordt lastiger naarmate je ouder wordt, heb ik gemerkt.
Een reactie posten