Me and ... zwijmel

Deze week ook naar de muziekhemel gegaan. En wie kent zijn klassieker nou niet. Me & Mrs Jones.. heerlijke zwijmel.

Toch koos ik deze week voor een ander van hem. Ook erg mooi. Deze week waren er verschillende bloggers die me 'whole' hielden.

Gewoon door een lief mailtje, door een belletje of precies dat te schrijven wat even nodig was.

Koude Koningsdag

Het is een guilty pleasure; vind het heerlijk om te kijken naar wat de koning allemaal voorgeschoteld krijgt op Koningsdag.

Het liefst met een Oranje tompouce erbij en een oranje bittertje en dan Leve de Koning roepen tegen mijzelf. Of tegen de koning natuurlijk.

Mijn opa was in mijn geboortestad jarenlang voorzitter van de Oranjevereniging dus het zal wel ergens in mijn genen zitten. Toch ben ik geen enorme Koningsklant. Maar bezie het meer als een soort van toeristische attractie. En verkneukel me op wat er aan jurken, hoeden, schoenen  en dat soort dingen gedragen wordt. En door wie.

Jurken, wie droeg wat



Errug he?

Herinner me nog wel dat ik met mijn vader op de fiets naar Soestdijk ben geweest, volgens mij samen met mijn broertje achterop in het zitje bij mijn vader. Andere broertje was nog te jong. En dat we daar voor de hekken naar het defile hebben staan kijken. Wat een groot paleis vond ik dat toen. En zo mooi wit.

Toen ik er jaren later eens binnen keek, samen met mijn moeder, vond ik het maar een klein burgerlijke paleisje. Een beetje truttig zelfs. Niks geen grandeur. Gewoon een beetje zoals Koningin Juliana was.

Gisteren, of eigenlijk al een tijdje, voelde ik mij niet zo heppie de peppie. Dat ligt aan mijzelf. Het regende gisteren hier de hele dag door, met af en toe fijne hagel erbij. Lopen ging helaas niet door. Dus miste mijn loop/praatmaatje. En betrapte me erop dat ik de hele dag niks heb gezegd. Nou is dat wel rustig als ik het vergelijk met wat ik meestal voor mijn werk moet doen, maar ik had behoefte aan iemand die zei: Wat een rotregen he...kom...we gaan even wat gezelligs doen.

Ja, ja..ja...ja.....ik weet. Die slingers liggen in de kast en ik hoef ze alleen maar op te hangen, maar ik had er even de kracht niet voor. Of iemand bellen...La maar.

Misschien vond ik het wel lekker om me in mijn regenachtige bui te wentelen. Weet ik veel.
Nou ja...in ieder geval ga ik dan niet iemand lastig vallen met mijn Moody Blues. Ik zou niet weten wie mij in zo'n bui nog leuk gezelschap vindt. Ik mijzelf in ieder geval niet. Laat mij dan maar onzichtbaar zijn.
Wel heb ik in de avond de kachel aangedaan; het was kil en koud. En een gewatteerde sprei toch maar weer uit de kast getrokken. Om mezelf warm te houden in bed.

En weet dat ik gewoon weer even terug op het pad moet; dat ik me niet over alles en iedereen zorgen hoef te maken - in stilte. Dat ik hele scenario's verzin hoe ik, en wanneer ik en ...terwijl dat niet nodig is. Men redt zich prima. En van een beetje tegenslag wordt je uiteindelijk slimmer en sterker is de bedoeling. Dus redder niet zo.

Dus ik was blij dat ik vanochtend mezelf had voorgenomen de dag een Oranje tintje te geven. Feest. Nou ja...soort van feest. Niet meer dat depri gedoe.

Gelukkig kon ik tussen de buien door nog net even een buxushaagje knippen. Lekker! En eind van de ochtend was het even droog, dus snel naar de winkel voor de tompoucen. Wilde ook nog even in de andere supermarkt wat halen, maar daar gingen de rolluiken al dicht. Nou ja..jammer dan. Niet piepen. En improviseren dan maar.

Gelukkig nog maar 2 dagen werken en dan weer weekend. Na een hele dag niet praten, zal het morgen wel weer wennen zijn. "Goedemorgen, u spreekt met bladiebladie bla van Blablabla...spreek ik met meneer huppeldepup? Komt het gelegen?? Fijn dat ik u even tref..."

Weet iemand trouwens of het 'mag' dat als je werkgever opeens bedenkt dat hij eerder dicht wil, je wel ingeroosterd staat voor een hele dag, je dat laatste ingeroosterde uur niet doorbetaald krijgt?
Ik heb al aangegeven dat ik ervan uit ga dat ze dit doorbetalen, maar ja...zag toch echt op mijn werkbriefje een uur minder.

Kom...we nemen nog maar een glaasje Oranjebitter. Op betere tijden. In ieder geval betere arbeidsvoorwaarden. Meer geld is nog niet eens mijn eerste wens. Eis durf ik niet eens te schrijven.

Mindful breien

Althans, dat is het effect op mij. Weet zeker dat het heilzaam werkt.

Voel ik me gehaast, gestressed of gewoon niet zo lekker....dan is breien heerlijk ontspannend (overigens, je zou hier ook vrijen voor kunnen lezen).

Dus brei ik weer iets. Iets met kabels. Heerlijk

Hoop dat met de laatste onstuimige winden en hagelbuien en zelfs sneeuw er weer ruimte in het hoofd komt voor rust, reinheid en regelmaat. Of drie ander R's..

Op verzoek:

De bedoeling van leven is leven-zwijmel

Na alle somberheid van de laatste tijd en allerlei kommer- en kwelberichten her en der en dan ook nog Prince die er tussen uit piept schoot deze song in mijn hoofd.

Want wat is het doel van het leven immers?

Lekker fout en daarom ook weer helemaal goed. En wie zit er nu niet direct mee te swingen op een aloud jaren 80 Toppop Penny de Jager balletgroepdansje??

En als toegift uiteraard iets van Prince. Leerde hem begin jaren 80 kennen door de vriend van een vriendin, die hele stapels LP's had van hem, toen hij nog lang haar had en totaal onbekend was in Nederland. Mijn ex-man was ook fan en bij hem ook die LP's.  

Later in de jaren 80 brak hij door en werd bekender bij groter publiek. Muzikaal zeer begaafd, speelde veel instrumenten. 

Victoria Wood - ook al overleden!!

Gisterenavond genoot ik van een comedy avond op de BBC, maar ergens -ook omdat dit programma helemaal nergens aangekondigd stond - bekroop me een naar gevoel dat de desbetreffende dame misschien wel overleden kon zijn.

Met Prince nog vers op mijn netvlies, wuifde ik die gedachte weg....natuurlijk niet...zo'n jonge vrouw...dat zal toch niet.

Nou...echt wel. De dood maakt voor niemand een uitzondering.

Maar wat een heerlijke vrouw is er overleden en wat een multi-talent. Gisterenavond weer kromgelegen van het lachen om haar typetjes.

Subtiel, niet subtiel en altijd subliem. Simpel subliem!! Had ik maar een beetje van haar talent. Ik bekeek haar shows al sinds de jaren 80 en vond haar toen al geweldig.

Victoria Wood. Groot talent!!

BBC tekst

Deze is zo geweldig.....Tena Lady bij de hand houden!

Het regent Paars vandaag

Pi Pa Pin

Niet echt handig; net wakker en dan even je saldo checken op je bankapp. Maar dan inloggen met de inlogcode van je andere bank. En dan te zien krijgen dat je een nieuwe inlogcode moet aanmaken want een aantal malen foutief ingevoerd.

Goedemorgen!

Wel direct wakker.

Grappig dat ik gisteren iets later van huis ging en de bus ook vertraging had en dat ik de eerste keer in dit seizoen voor een open brug moest wachten in mijn werkstad. Kijken naar mensen die lekker op vakantie gaan met hun bootje. Of met een supergrote boot met honderden fietsen erop. Dat oponthoud duurde 9 minuten en nog komischer was dat de buschauffeur dan maar niet voor het station nog stopte, maar direct naar de busstandplaats doorreed. Waardoor veel mensen hun treinaansluiting helemaal misten.

Gelukkig ligt mijn werk niet ver van het station en was ik nog net op tijd om in te kunnen loggen en standby te staan op het moment dat we moesten beginnen. Want iedere minuut minder is eigen tijd. Ook het opstarten komt voor eigen rekening en het lijkt wel alsof de systemen steeds trager worden.

Geen tijd voor koffie en onder het werk 'mag' je geen koffie drinken. Alleen in de pauzes.

Maar goed: weer een dag overleefd en ook nog kunnen lachen. Vooral om een boekje van Mevrouw Witteman. Erg geestig.

Imagine

Stel je (me) eens voor dat mijn werkleven loopt zoals ik dat zou willen. Hoe zou dat eruit zien.

Ga eens hardop dromen hierover en ga dan ook eens oprecht kijken hoe je van je tegenwoordige slavendrijver/werkgever af kan komen en weer 'normaal' kan werken of in ieder geval voor normale arbeidsvoorwaarden. Misschien door zelf je werk te creeeren, misschien door nog harder te zoeken naar een bedrijf die toch een 55-jarige in dienst wil nemen, misschien, misschien....

Maar ga aan de gang met dromen!

Want ik durf al geruime tijd niet meer te dromen, te hopen of plannen voor een toekomst te hebben noch te maken. Ik merk dat dit soort werk, maar nog meer dit soort werkomstandigheden me compleet murv hebben gemaakt. Monddood, bang, angstig, klein, talentloos, inspiratieloos, futloos. Maar ik kan me geen vakantie of burnout permitteren, dus eraan toegeven of even een time-out nemen kan niet.

En oh ja...ik betrap me erop dat ik op de vingers van een melaatse hand kan natellen hoe vaak ik hardop heb gelachen de laatste tijd. En da's niet goed. Lachen is goed (sex is nog beter, maar goed dat is een ander hoofdstuk), helend en bevrijdend vaak voor mij. Ik vind mijzelf de laatste tijd veel te serieus en te zwaarmoedig.

Laatst vroeg een collega nog wanneer iemand voor het laatst de slappe lach had, waarop ik antwoordde dat dit was toen ik mijn salarisspecificatie bekeek. Kreeg de rest ook een lachkramp.

Zou dat een beetje schuiven, stand-up comedian??

Hoe kan ik dat toch voor elkaar krijgen?

Ooit, jaaaaaaaaaaren terug, ging ik regelmatig met Motormaniaman naar vooral gratis seminars. Vooral seminars over geld en persoonlijke ontwikkeling hadden onze aandacht.

Daar hoorde ik ooit bovenstaande kreet. In een andere context weliswaar, maar de boodschap is me altijd bijgebleven.

Dus toen ik dit weekend op mijn fietsje naar een naburige woonboulevard fietste om inspiratie op te doen voor een andere inrichting - met mijn nieuwe banken en dus andere kleuren dan ik zelf had - was het vooral deze zin die in mijn hoofd hing. Ik hoefde alleen maar te kijken en dan te gaan denken hoe ik dit toch voor elkaar kon krijgen. Met mijn naai/brei/schilder-talent.

En mijn omdenktalent hahah..

In een ultra hippe woonwinkel zag ik heeeeeeeeel veel leuke dingen. Kleden, kussens, krukjes, plaids, frutsels en weet ik niet wat.  Zo liep ik ook naar de Saleshoek en zag daar in een klein hoekje van die namaaktakken en bloemen. Wel mooi, niet dat het je toeroept: "heeee....ik ben van plastic, daarom glans ik zo mooi!" Hele smaakvolle magnoliatak met een nog smaakvoller afprijskaartje.  Dat mocht van de baas.

Verder gefietst en gelopen en winkel in en uit en niks kopen en veel kijken. Allemaal met het geweldige gezelschap van me, myself & I.

Leuke kussens, mooie kleuren, maar zou die kleur staan bij mijn muur, wordt het dan niet te saai (ik hou van kleur en ben niet zo van een heel wit interieur).

Uiteindelijk nog even langs de Zeeman gereden en daar wat breigaren gekocht want ik zag leuke kussens met kabels in het breiwerk en dat lijkt me een fijn werkje om te maken.  Mini-investering en hoog rendement.  Die plaid dat lijkt me ook wel wat, maar nog even bedenken of ik dat uit de pennen krijg, want megagroot. Misschien zelf wel breipennen maken van bezemstelen?

En wat een mooie bollenvelden naast het tuincentrum. Gewoon gratis erbij geleverd. Ik kan me nog herinneren dat er ooit ook hyacinten stonden en man man man ....wat rook dat heerlijk! Nu zo te zien alleen tulpen.

In het kader van "Hoe kan ik dat toch voor elkaar krijgen" mijn Airmiles maar eens aangesproken om een nieuwe staafmixer te krijgen. De oude had helaas de geest gegeven een paar weken terug en aangezien ik bijna ieder weekend wel een soepje maak, heb ik toch graag een nieuwe. Dus die is onderweg. Kost me alleen de verzendkosten (jammer....maar ja..niet te knieperig doen; voor dat bedrag heb je geen nieuwe).

Heerlijk (alweer) geheel gratis lichaamsbeweging door alweer flink te snoeien (dus nu wederom een hele volle groenbak, het gras te maaien en vooral te genieten van lekker buiten zijn, je hoofd leeg, want dat is het effect van werken met mijn handen. Geen tijd voor muizenissen, droefenis, maar zien hoe uit een schijnbaar dode tak binnen een week weer nieuwe takjes groeien. Frisgroen en hoppa....wij gaan ervoor.

Dus waarom zou ik dat dan ook niet doen?

En ook nog gezellig de kinderen over de vloer gehad, dus een mooie afsluiting van de week.

Werk zwijmel

Op mijn werk was een collega, net uit het ei, aan het vertellen hoe hij mooie sneakers had besteld. "Maar" € 300,--. Dat is zo'n beetje 33% van mijn netto maand-inkomen. En hoe hij iedere maand al zijn salaris opmaakt. Tsja... En natuurlijk zo'n jas met een Canadese gans erop. Die schijnen ook mega duur te zijn. Ongeveer 2,5 x de prijs van zijn sneakers. Ja, dan gaat je salaris hard.

Woont hij nog lekker thuis bij zijn ouders en kennelijk hoeft hij niets bij te dragen qua kostgeld of iets. Wat een leventje he..

Andere collega's keken hem gelukkig wel aan met een blik van dat hij niet weet hoe goed hij het heeft, want zo'n ruim budget hebben wij niet en we verdienen allemaal hetzelfde geweldige uurtarief.

Ik loop nu al een bijna een heel jaar op dezelfde schoenen. Ook sneakers en ook erg mega hip uitziend (hahah), maar gratis gehad van zoonlief uit de USA.  Dus misschien denken mensen ook wel dat het geld me op de rug groeit.

Kan mijn zomerjas gelukkig zo van zolder halen en ik doe niet mee aan elk jaar een nieuwe jas (deed ik ook niet toen ik wel genoeg inkomen had), dus dat is heerlijk. Zo direct even wat boodschappen halen voor de komende week en ook dat KAN ik gewoon nog doen. Dus zo slecht heb ik het nog niet.

En blij dat bij de Turkse supermarkt de amandelen in de sale waren. Die zijn relatief duur, maar ik vind het gezonde tussendoortjes, dus koop ik ze wel. Keuzes maken heet dat.

We want more

Op mijn werk hadden ze bedacht dat we nog sneller moesten bellen dan we al deden, want juist dan zouden we nog meer potentiele klanten treffen en dus meer resultaat boeken.

Dus binnen maximaal 14 seconden volgende beller na je laatste belletje. Met alle aantekeningen verwerkt etc etc. Hoppa....en dat de hele dag door. Ik zou er bijna RSI van krijgen.

En een paar weken erna bedachten ze dat het wel 9 seconden maximaal kon zijn. Leuk toch...lekker doorbellen!!

Kan er niks aan doen, maar altijd moest ik aan onderstaande scene denken. Sneller, sneller, meer meer meer meer..

Kwebbel en kwabbel

De zus van mijn moeder logeert een tijdje bij haar om haar bij te staan tijdens haar revalidatie en mijn zoon vertelde me van de week al lachend dat hij -  als die twee bij elkaar zijn - weinig hoeft te zeggen. Ze praten voor 4.  Kort en bondig zijn twee woorden die in hun vocabulaire niet echt voorkomen.

Mijn moeder was vroeger stug, nors  en gesloten en pas sinds mijn vader niet meer in beeld is, is ze meer haarzelf geworden. Praat ze meer en lacht ze meer. Koketteert met haar Franse roots en in haar hoofd zou ze zo Frans kunnen praten. Parbleu!!

Jammer dat ze die losheid niet had toen wij - haar kinderen - jonger waren. Snap het wel - de bangheid voor mijn vader en zijn onvoorspelbare gedrag hielden haar in het gareel.
Dus was ik blij om te zien dat ze wel die zachtheid aan de kleinkinderen kon tonen. Of buurkinderen.
Niet in een arm om je heen of zo...daar doet ze niet zo aan, maar een snoepje of aandacht.

Ze beweegt alweer aardig en loopt een aantal keren per dag de steile trap op en af met haar krukken en dat is wonderbaarlijk om te zien. Maar het kan met de huidige technieken, dus hoop dat ze voorspoedig vooruit gaat.

Boeien...ga toch snoeien!!

Niet in mijn budget, want dat is niet veel meer verder te snoeien; volledig kaal al. Maar wel lekker in de tuin. Een, of eigenlijk meerdere klimopplanten waren tot polsdikke takken uitgekronkeld en die bleven natuurlijk maar groeien en groeien en drukten een hekwerk kapot. Nu zit mijn groenbak vol en moet ik tot eind van de week geduld hebben om dan weer verder te snoeien.

Nadat ik eerst nog even lekker wat planken had gezaagd van de frontjes van een waaibomenhouten kastje wat nu buiten staat en eerst jarenlang binnenstond en daardoor al een lekker voldaan gevoel had. Wil er alleen nog een plastic laagje overheen doen, dan blijft het dit jaar nog wel behouden voor gebruik.

En mijn straatje met zout bestrooid, wat ik leerde van De mijmeringen van Annemiek van Deursen.

Heb ik daarna ook nog maar even mijn tuinmeubels geschuurd. Lichtjes, want er hoeft alleen lazuur (of zoiets) op. Ook straks nog maar even doen. Dat heb ik nog in de voorraad van vorig jaar gelukkig.

"Even"..... Wat ik wel merk, dat hoe minder ik twijfel en aarzel en uitstel, hoe meer er uit mijn handen komt. Niet te lang nadenken, maar simpelweg gewoon beginnen. En ja, dan kan het fout gaan, maar nou en?? Niemand die het ziet en niemand die er commentaar op heeft. Het plezier wat een afgemaakt karweitje me geeft is meer dan een heitje waard. Dat mijn armen onder de krassen zitten van allerlei takken is alleen maar een bewijs van dat ik lekker gewerkt heb.

Dus Oei, ik snoei.

Maar zonder snoei geen groei.

Het lijkt wel alsof ik als dichter bloei!

Natuurlijk is het ook nog heel erg fijn dat ik de hele dag lekker buiten in de zon kan zijn. Gratis. Vitamine D opbouwen en ontspannen in de zon. Boek doorbladeren over kleurrijke inrichtingen in wat een vriendin zei over mijn inrichting Eclectische stijl. En weer inspiratie opdoen. Hoe kan ik dingen veranderen, zonder naar een meubelboulevard te hoeven. 

Heb al wat zaken weggehaald, anders neergezet en kritisch bekeken. Nu heb ik met de nieuwe bank een heel keurige bank, een grote mensen bank zeg maar. Dus die wil ik nog wel oppimpen met iets. Kussens en een lekkere plaid of zoiets. Komt vanzelf wel die inspiratie. Voorlopig ben ik al blij DAT ik inspiratieprikkels heb. 

Ooit was ik bij onderstaande overheidsinstelling omdat dit een klant van mij was en kreeg van mijn contactpersoon een rondleiding, want hij was zeer trots op zijn werkomgeving. 

Ook inspirerende ruimten op een plek waar ik die niet verwacht had.

Op je heupen-zwijmel

Aangezien mijn moeder deze week ook haar andere heupgewricht heeft laten vervangen door een kunstgewricht kan ik niet anders dan een heupenthema kiezen.

Zo soepel als Shakira bewoog ze al nooit, maar ze is volgens haar arts wel soepeler dan de gemiddelde vrouw van haar leeftijd (75+). Wat ook weer fijn voor haar vriend is.

Maar eigenlijk dacht ik vanochtend direct aan onderstaande heerlijke Ja Zuster, Nee Zuster meezinger/danser:

Zodra je op krukken een trapje kan op- en aflopen dan schoppen ze het ziekenhuis uit, meestal al na 2 of 3 dagen na de ingreep. En de dag na de operatie, hoppa....het bed uit en direct lopen. En het wonderbaarlijk is, dat je dat ook kan. 

Hoop dat ze snel de Twips kan dansen! 

Wim Brands overleden

Las gisteren dat Wim Brands is overleden. Bijna elke zondagochtend kon ik enorm genieten van zijn boekenprogramma. Ongekend want er is geen ander programma over literatuur.

Maar ik schrok vooral wat er in het bericht stond. Dat hij door een depressie was overvallen en dat dit hem totaal onverwachts naar een zelfverkozen einde dreef.

Wat een triest bericht. Iemand die zo begaafd was en dan toch die leegte. Die zwarte hond die aan hem trok. Geen woorden meer die hem konden helpen.

Ga ik vandaag maar weer extra genieten van een lange wandeling. Met man met hond. Kijken naar hoe de natuur weer tot leven komt. Ieder voorjaar weer. En dat die basis al in de winter is gelegd, als alles dood en in rust lijkt.

Rust zacht Wim Brands.

Berg en dal zwijmel

Omringt door banken, een mooi appje, zonneschijn en buiten in de tuin een kopje koffie drinkend, kan de keus van vandaag niet anders zijn dat de enige weg omhoog is. Na van beneden te zijn gekomen uiteraard.

Zoals Toon Hermans al zei: zonder dalen geen bergen. En zo simpel is het eigenlijk.

Toen onderstaand lied hot was in 1988, was mijn dochter net 2 en een schattige peuter en mijn zoon net geboren. Niet te geloven hoe snel de tijd is gegaan.  En dat die cyclus gewoon maar doorgaat.

Ik heb het leven lief, de mensen en de dieren

De zeeen en rivieren, ik heb het leven lief.

Ik heb het leven lief, de bergen en de dalen

De warme zonnestralen, ik heb het leven lief.

ik heb het leven lief, het sterke en het broze

Het blije en het boze, ik heb het leven lief.

En valt het doek dan dicht, nog even op het leven

Een laatste glas geheven, ik heb het leven lief.

– uit Ik heb het leven lief – Toon Hermans –

De bankentruc

Kom je thuis uit je werk,  staat er ineens een redelijk nieuwe driezitsbank in je woonkamer. Plus mijn oude bank en ander oud bankje.

En kom je de dag erna thuis, staat er ook nog een stoel, geschikt voor mijn riante kont en anders voor 2 slanke mensen, in de huiskamer.

Hup hup....bankentruc! Zonder pinnen of cash. Of creditcard. Wel met lieve mensen die aan mij denken als ze zelf een nieuwe bank aanschaffen.

En gewoon zonder er wat voor te willen hebben dit ook nog eens bij mij thuis neerzetten. Met hulp van hun buurmannen. Wel handig dat degene die in dit complot zit, mijn voordeursleutel heeft.

Ben er stil van.

Sowieso omdat ik nu niet weet op welke bank ik vanavond nou eens zou gaan zitten...of kan zitten, want t staat een beetje vol. Maar door de bank genomen is dat niet zo erg.