Boer Koekoek

Op de terugweg van onze wandeling hoorde ik op de radio de reclame van een bekend automerk.

Waarop ik tegen Man met hond zei dat ik straks even met ze ging bellen. Maar je hebt toch geen auto?

Ach...ze gaven aan dat ik kon bellen voor een zomerbeurt en dat lijkt me wel wat.

Leeszwijmel

Wat is dat toch heerlijk. Boeken lezen. En dankzij mijn basis-bibliotheekabonnement kan ik 5 boeken per keer meeslepen. Ik koop nog zelden een boek. Ook nog zelden het gevoel dat ik dat boek wil bezitten. Of dat graag zou willen kopen, maar sniff dat niet kan. Door de bieb kan er heel veel.

Meestal kijk ik op de lage tafels (hip, net als de Hema hahah) wat er ligt qua nieuwe titels, of ik heb een mooie recensie gelezen in een krant of online en neem dan dat boek mee.

Soms reserveer ik een titel en wat heerlijk om dan na al een paar dagen bericht te krijgen dat het boek er al is. Met een vers nieuw boek voel ik me rijk. Altijd even nog wat lezen voordat ik in slaap val.

Het kan zijn dat het boek toch tegenvalt. Hindert niet, dan breng ik het gewoon weer terug. Ik hoef het dan niet perse uit te lezen. Sterker nog; ik hoef helemaal niets van mijzelf meer de laatste tijd. Maar ik MAG veel. Dat maakt het allemaal wat luchtiger.

Onderstaande song viel me in op de terugweg van de bieb gisterenavond. Wat een heerlijk weertje zeg; gewoon zonder jas fietsen, zonnebril op en heerlijk genieten maar. En hoppa.....weer een aantal dikke pillen mee. Dus terugfietsend kwam ik van lezen op de Brexit en vanzelf op reading. Nou...leuk bruggetje toch?

En op de terugweg ook nog de nog lege kraampjes gezien van onze eigen Midzomerfeestbraderie (driedubbele woordwaarde!) voor dit weekend gezien. Mijn broertje in Scandinavie vertelde me dat ze in zijn land altijd op de vrijdag het dichtst bij de 21e juni Juhannus (Midzomernacht) vieren. Dus vandaag voor hem.

Kon ik er maar bij zijn!

Bovenstaande song is melancholisch door de toonzetting en door de inhoud. Ik was eigenlijk te jong om te begrijpen waar het om ging, maar heb 'm altijd mooi gevonden. En ja...konden we elkaar gedachten maar lezen. Nou ja...de mooie en liefdevolle gedachten dan alleen he!

Help...mijn man is banketbakker!

Het nieuwe programma van John Williams gaat een bak-programma worden. Dat vind ik zo niet bij deze smakelijke meneer passen.

Maar ja...hij denkt misschien ook wel in termen van "dan heb ik tenminste nog werk" en alles beter dan een paragnostenprogramma te moeten presenteren op dag-tv.

Wat trouwens bij het UWV valt onder een baan met toekomst. Ben ik opeens blij met mijn callcenterbaan! Dan weet ik tenminste dat ik van een script iets oplees en niet net doe alsof het echt is. Dat het echt overkomt, dat is mijn talent.

"Ik voorzie binnenkort een donkere man op uw pad. Of een blonde". Of in het geval van John: "Ik voorzie een zoete toekomst".

Mijn oude aardrijkskunde-leraar zei het altijd al; "Altijd goed, dus altijd fout".

Grensbewaking

Soms heb ik het niet eens door en moet een goede vriend me erop wijzen; ik bewaak mijn grenzen niet altijd even goed.

Als er wordt ingespeeld op mijn trots en vooral op werkgebied dan ben ik kennelijk heel snel, te snel, geneigd om weer in het patroon te stappen van mijzelf willen verbeteren, maar niet inziende dat het een schijnverbetering is.

Ik krijg weliswaar allerlei nieuwe projecten te bellen, maar ik verdien NADA, nikkus, nops meer per uur. Geen bonus, niks. Oh ja....die veren in de bips, die krijg ik wel en juist daar ben ik nog steeds heel erg gevoelig voor. Kennelijk zie ik niet dat het een loos gebaar is. Oh ja....die wortel, die wortel die me wordt voorgehouden als ik straks mijn financiele papieren heb, van een vast NUL uren contract.
(Zien jullie wel wat een wortel zonder voedingswaarde dit is...een vast nul uren contract).

Iemand gratis prijzen is wel heel goedkoop voor de werkgever. Hij hoeft er alleen maar een fake smile voor op te zetten en even te zeggen dat mevrouw Citroen het heeeel erg goed doet, altijd hoge scores haalt en nooit ziek is of afwezig en oh oh oh wat is ze betrouwbaar (en voorspelbaar; altijd fijn bij roosters maken).

Nogmaals...dit wordt dus niet in geld, waar het in het zakenleven om draait vertaald en bij de Albert Heijn kan ik inderdaad nog steeds niet met die veren betalen.

Hoe mooi en cynisch ik het kan omschrijven; in het eggie trap ik er dus wel in. Doe ik mee met The Ratrace (al is het meer een soort van Caviakooi waar ik inzit...ik loop wel, maar ga nooit vooruit).

Dus toen ik een paar weken geleden op mijn vaste vrije dag die dag invulde met een bezoek naar een grote nieuwe klant, met een dito pand en waarvan de manager niet weet dat wij geen drol betaalt krijgen en bovendien helemaal nog niet alle diploma's hebben, toen gaf mijn vriend aan dat ik veel meer op mijn strepen had moeten staan. Die dag laadt mij juist op en hem ook daardoor. Nu ging ik opzitten en pootjes geven voor een nutteloze training (vond hij). Iets wat ik met twee vingers in mijn neus allang kan. Heb ik geen dagje uit naar een nieuwe opdrachtgever voor nodig. En als een paradepaardje worden gebruikt door die werkgever, want zakelijke besprekingen voeren, zelfs als bladvulling, dat kan ik nog steeds uitermate goed.

Ik had wat hem betreft gewoon tijdens die meeting moeten zeggen dat het zo jammer is dat wij zo weinig betaalt krijgen en zelfs onze plaspauze niet doorbetaalt krijgen. En als we ziek zijn we gewoon niks doorbetaald krijgen.

Al zou dat betekenen dat ik daardoor mijn baan kwijtraak.

Toch is mijn gevoel van niks meer waard zijn, uitgerangeerd zijn, op de arbeidsmarkt mijn waarde totaal te hebben verloren nog steeds zeer groot. En voelt het alsof deze baan met minimale beloning het enige is wat er voor mij nog over is. Dat het niet 'tijdelijk' is, maar voor de komende 10 of 12 jaar.

Hij wordt daar, voor mij, plaatsvervangend boos over. Ik ben misschien al zo murf gemaakt, dat ik niet doorheb hoe ik me laat gebruiken. En dat zelfs wel lekker vind. Weer in een zakelijke omgeving zijn, voor 'vol' gezien worden, maar niet snappen dat ik zo niet wordt gewaardeerd door mijn werkgever.

Die lacht zich de ballen uit zijn broek dat hij zulke kwaliteitsmensen heeft voor zo weinig.  En kom nou niet dat dit misschien wel een kans is. Echt niet. Dan had ik al na een half jaar gewoon een vast contract moeten krijgen, met normale arbeidsvoorwaarden.

Zou ik morgen de kracht hebben (en de backup) om te zeggen dat ik niet meer kom, dan treuren ze daar 2 seconden over en trekken weer een nieuw blik langdurige oudere werkzoekenden open. Die zo nergens meer worden ingehuurd, dat ze blij zijn met deze kans.

Ik zou willen dat ik niet moedeloos was, maar ook boos, zoals mijn vriend. Dat ik die energie weer had om mijn eigen toko te starten. Of wat dan ook.  En niet mijn werkleven te zien als een hellende zeepvlakte, waarvan ik alleen maar verder naar beneden glij.

Mannenkoorzwijmel

Mijn vader zong jarenlang in een mannenkoor. Hij maakte uitstapjes, zelfs naar het buitenland, zong in kerken, op festivals en had er veel plezier in. Voordat hij getrouwd was zat hij samen met mijn moeder in een bandje waarbij mijn moeder gitaar speelde en mijn vader de bas. Als ik de foto's zie, snap ik soms niet waar het allemaal mis is gegaan. Twee jonge mensen, streepjestruien, de wereld nog open voor hen..

Mijn moeder vond het koor wat minder leuk, want ze zei me later dat er wel geld was voor zijn uitstapjes, maar niet voor haar. Dus snap ik haar nu beter als ze elke maand nutteloos geld uitgeeft aan alweer nieuwe setjes kleding.

Maar goed..dat zingen dus.

Ze repeteerden altijd in een cafe/restaurant bij ons in de buurt en ik mocht wel eens mee op zaterdagen als mijn vader, die verantwoordelijk was voor de partituren, alles klaar moest leggen. Dat was allemaal nog voor de tijd dat mijn broer ging voetballen, want toen stond hij op zaterdagen altijd langs de lijn en daarna in de kantine voor een lekker broodje kroket. Het zingen kreeg minder aandacht in die jaren.
Mijn vader dronk nooit alcohol, want slikte al jarenlang zware medicatie en daar mocht hij niet bij drinken. Dus het bleef bij de kroket en een colaatje. Of toen nog ranja denk ik.

Op een gegeven moment had het koor in de jaren 70 een LP gemaakt met 'moderne' muziek. En onder andere onderstaande song stond erop. In die tijd populair.

Die schoot vandaag in mijn hoofd, toen ik aan mijn vader dacht. Toen ik in de spiegel keek. Ik lijk uiterlijk zoveel meer op mijn vader dan mijn moeder (die altijd elegant en slank was). Mijn vader kon met iedereen wel een praatje aanknopen toen hij jonger was. Mijn moeder altijd stil en nukkig thuis.
Naar buiten toe een leuk plaatje allemaal. Thuis twee  mensen die nou niet het beste uit elkaar haalden.

En zoals de Unive reclame altijd zegt: En daar plukt U de vruchten van!

Drugshond

Kreeg van de week een telefoontje van man met hond na het lopen. Dat lopen was trouwens weer heerlijk. Net voor de buien uit en toen we de straat inreden na afloop, begon het te spetteren. Wat was het bos weer heerlijk groen en overal zagen we kleine padjes. Erg leuk.

Zo'n 1,5 uur na het lopen begon zijn hond opeens te stuiptrekken, zijn ogen draaiden weg en man met hond dacht aan een beroerte.  Dus nam contact op met de dierenarts en bij onderzoek kwam dierenarts tot de conclusie dat hij iets had gegeten tijdens de wandeling wat waarschijnlijk drugs waren.

In mensenpoep (iewwww) of gewoon ergens weggestopt geweest. En ja, dat gebied mogen honden loslopen en dus lekker overal onder en in verstoppen en overal aan ruiken en natuurlijk likt een hond ook wel eens ergens aan. Daar is hij hond voor.

Dus aan het infuus en tabletten.  Gelukkig was hij de dag erna, na heel veel slapen en rusten, weer de oude. Maar wat zijn we geschrokken! Een onschuldige wandeling zou op die manier wel heel erg slecht voor de hond kunnen aflopen. En gelukkig is man met hond direct naar de dierenarts gegaan, want zulke vergiftigingen kunnen fataal zijn.

En ik voelde me helemaal rot omdat het juist een jaar geleden was dat hij een flinke botbreuk had nadat hij, op jacht naar konijntjes, tegen een tak was aangelopen. En het weken duurde voordat hij weer uit de bench mocht en weer mocht lopen. Had een zakje hondekoekjes meegenomen voor hem. Waar hij er eentje van kreeg na afloop omdat hij zo braaf was geweest. Dacht even dat het daaraan lag.

Dus let altijd goed op waar je hond aan likt of een hapje van neemt.  Zelfs in een mooi natuurgebied zijn er mensen die hun rotzooi dumpen en niet nadenken wat voor gevaar dit kan opleveren.

Vlaggetjesdagen

Zag de folder in de bus over Vlaggetjesdagen en omdat mijn blouse die ik nog kreeg van mijn dochter toen zij afgevallen was  jaren terug, een beetje sleets is geraakt (dus nu alleen voor in de tuin of bij schilderwerk geschikt) vond ik dat ik mijzelf best een nieuwe blouse mocht gunnen. Vooral met korting.

En ook omdat ik me bedacht dat ik wat liever voor mijzelf moet zijn. Zoals een nieuw kledingstuk aanschaffen. De laatste keer dat ik wat kocht was voor de bruiloft van mijn dochter, rond deze tijd verleden jaar.

Maar dan moet je dus wel gaan kijken en niet alleen denken van dat zou ik wel kunnen doen. En het dan dus niet doen. En passen, want op 'gevoel kopen' daarvan weet ik inmiddels dat dit niet meer werkt. Want voor mijn gevoel ben ik nog steeds mega-dik, terwijl ik dit nog wel ben maar niet meer mega.

Gewoon dik. Wel een ramp natuurlijk voor hotel-eigenaren met hun dure bedden. Gelukkig kom ik al jaren niet meer in een hotel.

Enfin; ik had eindelijk een zegelboekje van de Appie volgespaard en in plaats van dit in mijn oude sok te stoppen besloot ik dat ik met een gedeelte hiervan wel mocht shoppen.

Heb ik in ieder geval de baan van een goede vriend veiliggesteld door mijn diepte-investering! Een t-shirt en een blouse met 50% korting.

Vakantie Njet

Op mijn werk werd aan iedereen de vakantieplannen gevraagd voor deze zomer. Ik was de enige die ze niet had. Sommigen vroegen me ook hoe ik dat volhield. Nou....gewoon verstand op nul en blik op oneindig.

En ja, ik voelde wel even een pijnlijk steekje, maar gelukkig was dat snel over. Want ik heb - zoals andere collega's geen partner die het vrij zijn financieel compenseert, of lieve schoonouders (heb helemaal geen schoonouders!) die zeggen dat ze die vakantie wel betalen en ook het niet werken betalen, of gewoon een leuk bedragje op de bank waardoor het niet zo erg is dat je 2 weken geen inkomen hebt.

Maar heb me wel voorgenomen dan maar een paar keer een soort van Pinksterweekend te nemen. Een keer een vrijdag vrij of een maandag, zodat ik een extra lang weekend heb en dat voelt als een mini-vakantie. Vooral als het heerlijk weer is.

Maar voor nu buffel ik gewoon door. Net als vorig jaar.

Ondertussen wat serieuzer met een studie bezig, want ik dacht heel stoer dat ik nog wel tijd genoeg had en eerlijk gezegd helemaal geen echte interesse of sterker nog -brrrrrrrrrrrr - maar ook daar ben ik links en rechts door iedereen ingehaald - nou ja...die studeren in de baas zijn tijd -  en voel me daardoor alweer een sukkel. Of die dansende krekel die zich niet voorbereid op een koude winter.

In mijn fantasiewereld, had ik bedacht dat ik nu zo'n beetje allang weg zou zijn bij mijn huidige werkgever, maar ik moet stoppen met dromen en beginnen met in het nu te leven. De realiteit van alledag te accepteren. Nu werk ik hier en voorlopig ziet het er niet naar uit dat er zich wat anders voordoet/langskomt/ ontwikkelt. Dus werk aan de winkel!

Ondertussen weet ik dat ik nog steeds op zoek moet blijven naar een baan met normale arbeidsvoorwaarden. In ieder geval vakantiedagen-opbouw. Of doorbetaling bij ziekte, want daar moet ik helemaal niet aan denken. Dat ik - even afkloppen - ziek zou worden.

Maar goed: het is zoals het is. Ik heb nog steeds betaald werk en ga over een tijdje zelfs even een paar uurtjes met werkgever naar een nieuwe opdrachtgever voor een training voor een nieuw te bellen product. Dus in het kader van een uitje is leuk, ga ik daar lekker van genieten.


En oh ja....dan rijden we waarschijnlijk in zijn Ferrari! Nou....woehoehoe...wat een mazzel he... Nu nog even een persmachine huren om me erin te duwen.

Er was vandaag regen voorspeld, ook hier, maar 3 druppels gevallen en ondertussen heerlijk mijn beddegoed buiten kunnen drogen, het gras gemaaid, de rozenstruik gedeadhead (haha dat klinkt luguber nietwaar!) en eigenlijk de hele dag buiten kunnen zijn. In de tuin weliswaar, maar heerlijk hoor. 

Nu binnen en de laatste 'moet' dingen afronden van vandaag. En dan zit ik me nu al te verheugen op slapen mogen in een lekker vers bed.  Maar eerst Max Verstappen nog even zien winnen... :)

Mohammed Ali Zwijmel

Verleden week overleed Mohammed Ali en gisteren was zijn grootse afscheid. Ik vond hem altijd een bijzondere man.

Mooi, krachtig en zelfbewust. Tegen het arrogante aan.

Herinnerde me hoe mijn vader me uit bed haalde toen ik 10 was,  om - voor mijn gevoel - midden in de nacht naar een bokswedstrijd te kijken, met mijn broertje. Kan me daar niets meer van herinneren, alleen dat het een bokswedstrijd was die kennelijk heeeel belangrijk was. Dat was de wedstrijd in 1971 tegen Joe Frazier.

Ik zag gisteren een stukje van zijn afscheid en raakte ontroerd toen ik Will Smith zag. Wat lijkt mijn zoon op die acteur. Alleen is mijn zoon leuker haha.. Maar hoe Will zijn mond hield, daarin zag ik hoe mijn zoon eruit ziet bij verdriet; zoals toen hij de kist van zijn Opa droeg.  En dat raakte me. 

Dan springt mijn brein van de ene plek naar de andere. Begrafenis, Vader, kinderen, familie, generaties. Wonderlijk hoe je brein kan meanderen. 

En hoe Mohammed als gelovige Moslim stierf. Een stuk milder in zijn overtuigingen dan toen hij als jonge man overstapte naar de Islam. Allemaal interessante ontwikkelingen. 

Dus vandaag een heel fout nummer, maar wel een nummer waarbij ik direct aan boksen denk. Waar ik verder niets mee heb en zeker niet met Rocky I, II of VIII of deel XIII.  En grappig hoe door allerlei kruisverbanden Mohammed Ali terugkomt in mijn leven.  De wereld is klein. 

Aftrekbaar

Van de week hadden we het op mijn werk, nou ja de vijftigplussers dan, over hoofdrekenen wat wij nog verplicht moesten leren, waarbij er nu overal een rekenmachine wordt gebruikt.

Een collega zei dat hij geen enkele cassiere kende die nog goed kon aftrekken.

Tsja...inkoppertje voor mij.

Dan is 2 uur achter elkaar bellen een stuk lichter; gewoon even samen lachen om iets simpels.

Ego

Vandaag lekker met mijn zoon bij mijn dochter en schoonzoon geklust. Nou ja...eigenlijk deden de mannen het meeste werk, maar wel met mijn apparaten (mmm....dit klinkt nogal vreemd).

Ik naaide een gordijn, veegde de vloer, at een stuk heerlijke watermeloen en hing de was op voor mijn dochter.

Wat hebben ze een heerlijk appartement. Iedereen is daar momenteel aan het klussen, dus de ene boormachine na de andere hoor je. Of de gang staat vol met huisraad. Of kluszaken.

Het hele complex is zojuist opgeleverd dus tsja....dan wordt er natuurlijk druk gewerkt. In de liften goede tips waar je je laminaat kan laten leggen. Wel leuk. En het ruikt allemaal zo nieuw.

Zat een tijdje te klooien met mijn klopboormachine, maar leerde vandaag dat ik waarschijnlijk niet de juiste boren had. Wel SDS, maar niet de juiste. Vandaar dat ze er niet inklikten.

Gelukkig was mijn accuboor/schroefmachine en mijn decoupeerzaag wel prima en ook de stofzuiger heeft zijn diensten kunnen bewijzen.

Nu zijn ze lekker klaar met alle boor- en ophangklussen en hoeven alleen de plinten nog te worden gelegd, maar daar nemen ze de tijd voor. Volgende week begint de Ramadan, dus ik gaf schoonzoon aan dat hij zich niet over de kop moet werken. Een weekje later plinten is ook niet erg.

Had ik al gezegd hoe leuk hun appartement is. En hoe ontzettend warm ik het van binnen krijg als ik mijn zoon zie klussen bij zijn zus en hoe fijn het is dat zij dit ook bij hem deden toen hij zijn appartement kreeg.

Nu weer lekker thuis en lekkere zon-kleren aan en nog even van de zon genieten in de tuin. En van een gratis maandblad (kreeg een paar jaar terug van mijn kinderen een tijdschriftenbon en tsja....die lag er maar en lag er maar want ik gunde mijzelf kennelijk niet zoveel totdat ik dus dacht: Kom op zeg...lever in die bon!!) Go with the Flow!

Daarin las ik een interview met iemand die ik ken en potverdorie zeg....ook hij zegt iets over een gezamenlijk project wat ik met 2 anderen uit de grond heb gestampt dat HIJ dat heeft opgericht. Niks over die 2 anderen.

Diezelfde persoonsvorm vond ik ook al rete-irritant bij het andere lid van de club. Ook hij gaf in gesprekken telkens aan IK IK IK.

En misschien ben IK wel heel erg jaloers dat zij wel hun moment grijpen en de roem naar zich toe trekken. Wil ik stiekem ook heel graag een keertje in The spotlight staan. En het alleen maar over MIJN successen hebben. Of neen...ik wil gewoon dat men de waarheid niet altijd zo verdraait. Wij stonden toch echt met ons drieeen een paar jaar terug over de riante achtertuin van een notaris uit te kijken, de inkt onder de oprichtingsakte net droog.

Dan voel ik me heel even alweer een ontzettende onzichtbare nergens goed voor zijnde nietsnut. No Guts en al helemaal NO Glory.

Oh ja...op dat vlak, op DAT vlak dus, ben ik redelijk onsuccesvol dus. Ik doe het stomste werk, waarvan altijd wordt gezegd dat als je niks kan, je altijd dat nog kan doen (behalve dame van plezier dan; zou ik denk ik ook goed kunnen) en ik verdien er ook nog eens geen drol mee.

Gelukkig zie ik wel ik dat ik op andere vlakken van mijn leven enorm dankbaar kan zijn. Dat het helemaal niet zo normaal is dat je kinderen als volwassenen ook nog leuk met elkaar omgaan. Dat ze met beide benen stevig op de grond staan. Dat het goed met ze gaat, dat ze levenspartners hebben en die lijken uit het juiste hout te zijn gesneden. Allemaal niet zo vanzelfsprekend.

Dat het ook niet zo vanzelfsprekend is dat ik heel veel momenten ken waarop ik simpelweg gelukkig ben. Door de schoonheid van de natuur, door een grap die ik lees (of maak), door te kunnen relativeren, of gewoon zoals gisterenavond in een vers schoon opgemaakt bed te stappen. Wel mijn eigen bed, maar je kan niet alles hebben.

En door veel minder ambities te hebben. Nou ja...zeg maar helemaal GEEN ambities meer te hebben.
Bijna volledig in het nu te leven. Wat niet meevalt want overal schijn je te moeten nadenken waar je over 5 jaar wil staan.

Of over 10 jaar.

Ik schat in ergens onder een brug en hopenlijk met een lekkere Smart-tv-doos.

De grap die mijn werkgever maakte; dat ik 2-0 achterstond op iemand die al 2 diploma's voor een bepaalde opleiding had. Joh....het leven IS geen wedstrijd en met hem wil al al helemaal geen wedstrijd spelen.

Zag trouwens dat een fijn shirt een gaatje aan de voorkant had. En vanochtend met contactlens in zag ik dat de hele voorkant sleets werd, een beetje hard trekken en het is aan flarden denk ik, dus een lapje erachter of zo dat gaat 'm niet meer worden. Maar eens kijken hoe ik dat shirt ga vervangen. En misschien hoeft het ook wel niet. Tijd en plek voor alles. Doet me altijd denken aan die Bijbeltekst. Over vogels in de lucht waar voor gezorgd wordt.

Voorlopig heb ik deze maand alle rekeningen kunnen betalen, is er eten in de koelkast en een vredig gezoem van hommels en insecten in mijn achtertuin. Waar de New Dawn Roos exploseert in duizenden kleine roze bloemen en daaronder mijn Pioenrozen op uitbarsten staan.

Prachtig!

Weg-zwijmel

Al een paar weken kijk ik naar de serie Mum op de BBC.  Fijne subtiele comedy. De muziek vond ik zo leuk, maar ik wist niet wie of wat het was.

Dus maar even zoeken (stond niet op de site of aftiteling) en gevonden.

Sluit een beetje aan bij de stemming die ik een paar weken terug had. Waarin ik niet meer zag wie ik was, wat mijn waarde is/was en wat de zin van dit alles had. Had vooral veel te doen met de werkplek en het lage inkomen wat ik daar verdien en de beroerde arbeidsvoorwaarden.  Daardoor weinig vooruitzichten (dacht ik) en weinig armslag.  En daardoor weinig ruimte voor nou ja...voor van alles en nog wat.

Dan trekt de Zwarte Hond mij voort totdat ik zijn riem loslaat en zelf weer ga lopen in mijn eigen tempo. En daardoor weer lucht krijg en wel opties zie.

En daar boven op het mooie nieuws van mijn kinderen en dochterlief ook nog eens zwanger. En een paar inspirerende boeken gelezen. Dus niet meer denken wat onderstaande dame zingt.

Oh ja...wat ook enorm helpt; dat het leven onvoorspelbaar en niet te controleren is; schoonvader van mijn dochter lag opeens op de IC. Gelukkig is hij nu weer thuis. Maar van vreugde naar verdriet zit maar een klein draadje tussen. Zaak is om mijn zegeningen te blijven tellen.