Nou ja, bank; nu eerder op een hoge stoel achter het Netflix-scherm, met kussen in mijn rug. Met mijn timertje op 10 minuten. Blijven bewegen die rug he.
Toch maar even een wasje gedaan, kunst en vliegwerk qua was erin en eruit halen. Maar gelukt. Yeah...morgen toch schone onderbroeken!
Iets uit plastic gehaald wat nu uit staat te dampen en wat nog 72 uur uitgerold moet liggen alvorens in gebruikname. Dat was al een hele tour, om dat iets uit plastic te halen. Want mozeskriebel, wat is de inhoud zwaar.
Dochterlief appte nog even vanuit haar werk of er nog een colbertje van haar van Micheal Kors - wat we ooit in New York kochten - hier hing. Maar die was al bij haar thuis, na het nakijken van de kasten her en der.
Ook voor het eerst gebinge-watched. Grace en Frankie. Zo leuk. Stel me voor hoe fijn zo'n vriendschap is. Maar ook afleveringen waarin ze hevige ruzie hadden, dus wel levensecht, niet alleen maar I Love you, hug hug...
En jemig wat heb ik een klein klein klein leven nu.
En, na een lange nogal saaie met nul mensen ingevulde dag, vraag ik me af hoeveel mensen eigenlijk graag zo'n zondag zouden willen hebben.
Kan de dag invullen hoe ik wil.
Niemand zeurt aan mijn hoofd.
Kan Verstappen op plek nummer 5 zien rijden komende vanaf plek 1, maar hij finished in ieder geval. Niemand die een romantische film of zo wil zien.
Eten hoeft niet op tijd.
Afwassen ga ik zo maar nog even doen.
Hoef niks op Fakebook te plaatsen, want niets interessants te melden, te laten zien of beleefd. Ook geen boedha quote, baywatchbeachbodyready-foto of kijk mee weer eens een goede moeder zijn van mijn kleintjes in matching outfit-foto.
Al breiende kom ik op ideeen. Schattige witte katoen van Z eeman met een glittertje en die roze katoen had ik al toen mijn dochter nog klein was. Nu alles in elkaar zetten, afwerken en knoopjes erop naaien. Is voor kleindochter uiteraard. En toch: alweer denk ik dat het niet leuk genoeg is. Of te sullig want handgemaakt = ouderwets.
En kan ik niks meer breien dan is er helemaal niets meer te beleven op mijn bank. Al hadden Grace en Frankie wel een uitmuntend idee voor een business voor vrouwen met pijnlijke gewrichten en andere onderdelen.
Omdat het beter voor de rug en de rugspieren is om te blijven bewegen, maar het buiten waait en stipt, loop ik als een soort getergde dierentuintijger heen en weer in de huiskamer. Weer eens wat anders dan de voormalig verkooptijger die ik genoemd werd.
Foto van Pixabay
Mijn timer staat op 10 minuten. Na 10 minuten zitten opstaan (auauauau, oh ja...vanuit de benen!) en lopen.
Even naar buiten, wat op handhoogte snoeien, wat uitgebloeide bloemen wegknippen. En de rest maar even laten,want daar kan ik nu niet bij zonder pijnscheuten. Shit.
Of onkruid oprapen. Kan nu even niet. Wel met lange stok wegschrapen, maar dan maar laten "Blowing in the wind".
Beetje opruimen van oude kranten (fijn supergoedkoop abonnement!), eitje koken voor lunch, vooral veel tegen mijzelf praten (iemand anders is er niet) en even bedenken hoe ik naar de bibliotheek kom, want alle boeken zijn gelezen. En ik wil graag weer nieuwe boeken lezen.
Blijven bewegen, niet teveel nadenken en ook weer wel over op de juiste manier opstaan. Of bukken of shit...nee, schoen beter aandoen gaat nu niet, dus laat maar. Wees blij DAT hij aangaat.
Boeken niet los in bejaardensleepkar gooien, want dan moet je straks weer bukken om ze eruit te halen, dus eerst in een tas met hengels en dan pas in het vervoermiddel.
Twee overstappen verder in de bieb, boeken gehaald - shit leesbril niet bij me, dus kan ook niet nog even wat tijdschriften lezen, maar ja...volgende keer maar weer dan. Kan wel nog even naar het toilet, voordat ik mijn 'reis' weer vervolg en ga niet weer dezelfde route terug, maar loop naar het winkelcentrum in de buurt en besluit dat ik alleen maar wat bij de supermarkt nodig heb in de vorm van een bak kwark en ok vooruit voor het weekend nog wat koolhydraatarm brood, namaakfeta en blokjes kaas. Brood voor in de vriezer.
Daarna een stuk verder gelopen en een aantal haltes verder dan de heenweg de bus teruggenomen. Door de wind voelt het koeler en toch heb ik het warm en vochtig. Draag meestal geen jas momenteel, maar dacht aan 'warmhouden' van de rug dus toch maar wel. Nu voelt het als een Gebraden Rugstuk.
Thuis met thee en de krant hoor ik ook al, dus al met al een best fijne dag en veel om dankbaar voor te zijn.
Dus bed uit gestrompeld en maar direct weer een pijnstiller erin en proberen zoveel mogelijk te ontspannen. Warme douche genomen met een favoriete douchegeur van Rituals (Hamman), alleen die geur doet al wat voor het welbevinden.
Daarna twee koolhydraat-arme boterhammen ontdooit en geroosterd met Engelse sinasappelmarmelade en koffie (soja)verkeerd gemaakt. Troostvoer.
En timer op 10 minuten en bewegen maar weer. Niet lang stilzitten. En doorlopen, zolang ik blijf bewegen gaat het wel. Maar een commentaar dat een blogster even naar een chirodinges was geweest en rugpijn was over raakte me. Kennelijk geef of gun ik mijzelf die goede zorg niet. Met mijn basispakketje. Wat meer kan ik me niet veroorloven. Of vind ik mijzelf waard. Het is maar net hoe je het vertaalt.
Huilie huilie vind ik me dan. Dus hup, tranen gedroogd en verder. Waarheen weet ik niet, maar verder met de dag is goed genoeg voor nu.
Straks even wat legale drugs halen :) en daarvoor een stukje lopen.
Van mijn zoon kreeg ik een login op N etflix en gisteren begonnen te kijken naar Grace and Frankie. Oh wat heerlijk! Aanrader. Als er verder nog leuke series zijn die aan te raden zijn hoor ik het graag.
Alles om de aandacht af te leiden. Oh ja...gisterenavond laat, bijna al vanochtend (really!!) kreeg ik een mailtje dat ik ergens eind augustus - na de vakantie van de shrink - wel terecht kon voor een afspraak.
Denk dat ik tegen die tijd alweer 'normaal' ben hahahah....Dat ik mijn eigen conclusies wel heb getrokken over hoe ik hieruit kan geraken.
Wat Grace van Grace en Frankie al zei: Ik haat het om irrelevant te zijn!!
Maar dan kijk ik (ook online) naar de documentaire over Prinses Diana, die haar zoons over haar maakten (Diana, our mother) en hoe ze aangeven hoe ze haar nog steeds missen als moeder, de omhelzing die ze gaf, de liefde die ze voor hen voelde en dan weet ik dat ik niet irrelevant ben. Dat ik niet kan wegsluipen uit het leven van mijn kinderen en kleinkind.
Oh...hoe grappig; kijk naar een aflevering waarin Grace haar heup breekt. En ze achter een rollator moet lopen. Dacht bij de AH dat het heerlijk loopt; achter zo'n boodschappenkar. Heb je houvast. Voel je je niet zo onzeker. Valt het niet op dat je schuifelt; doe je gewoon alsof je alle aanbiedingen nog eens goed doorrekent.
Bij de supermarkt waren alle pillen die ik wilde inslaan op. Gelukkig zit er een drogist vlakbij. En ook maar een tube Voltaren gekocht op aanraden van een lieve blogster.
Even een uurtje liggen, wie weet hoe ik als herboren wakker word!
Naschrift:
Herboren is een groot woord. Ik denk dat ik vandaag voelde hoe dichtbij afhankelijkheid/de oude dag was gekomen, simpelweg als je je niet kan bewegen zoals je wil of zoals je gewend bent. Ben blij dat het zomer is en ik geen sokken aan hoef, want die kan ik simpelweg niet aantrekken nu. Kan niet bukken zonder pijn. Dus leve de temperatuur.
Simpele routines, zoals na het douchen direct de tegels in de douche drogen met mijn handtrekkertje. Alle tegels rondom en de vloertegels. Dat scheelt vochtigheid en lelijke waterdruppels. Dat kon ik ook wel vergeten. Dus ook daarover nagedacht. Hoe ga ik dat oplossen. Of...moet ik dat wel oplossen en maar even loslaten momenteel.
Stofzuigen? Dat kreng staat boven op mijn slaapkamer. Gewoon maar ouderwets met een bezem en onder het tapijt vegen die kruimels!
Tuinieren is momenteel meer kijken naar en op handhoogte wat doen, maar meer niet. Ook hier moet ik nadenken of mijn tuin wel op de toekomst is ingericht (gewoon tegels en een pot dus).
Dan schaam ik me ook, want ik lees meerdere blogs van mensen die jarenlang belemmerd zijn doordat hun lijf niet meer doet wat ze willen. Zit ik over een paar dagen te miepen. En ik woon gelukkig vlakbij de winkels.
Alleen is het idee dat alles weer stukken ingewikkelder is, omdat je alleen woont en niemand 'even' voor jou je gevallen handdoek opraapt, of eten kookt of gewoon even over je rug wrijft.
Al die goede zorg moet je zelf doen. Zoals altijd.
Stel voor dat Sire ook voor meisjes een leuk filmpje maakt, want als mensen bewust moeten worden gemaakt dat jongens Jongens dingen moet kunnen doen, dan is het toch logisch - als je zo in vakjes denkt en is Sire niet een uiting van onze overheid?? - dat er ook een filmpje voor meisjes komt.
Dacht ik jarenlang dat we een beetje los kwamen van 'typisch vrouwelijk' en 'een echte man' gedachten, nee hoor....
Allemaal weer roze roze en roze en netjes op een vrouwentoilet of mannenplee... Alle meisjes met poppen spelen en jongens, hup....ga jij maar een fikkie stoken. Oh...wat? Wil je dat op ons balkon doen? Goh, in die film hadden die 'echte jongens' ruimte zat!
Denk dat het goed is dat deze nieuw te vormen regering dan ook de Huishoudschool weer in ere herstelt en een embargo instelt voor vrouwen die zelf klussen, hameren en zagen, want zo komen die jongens aan een heel verkeerd beeld van 'vrouwelijk' en 'mannelijk"
Als voortaan een jongen baldadig gedrag vertoont kan hij nu - met recht - verwijzen naar bovenstaande campagne.
Maar, meneer de Politieagent, ik ontdek alleen maar mijn Jongenskwaliteiten!! Ik moet ravotten voor mijn ontwikkeling.
Hoe kan dat nou dokter, ik eet zo gezond en toch val ik niet af.
Van het weekend was op TLC weer een uitzending van Secret Eaters. Wel heel erg Brits, want al die afhaalmaaltijden bestaande uit Curry's en curry's en curry's herken ik niet zo, uberhaupt afhalen niet, maar goed...het gaat het programma erom mensen bewust te maken dat ze waarschijnlijk een aantal zaken toch fout aanpakken in hun afvalrace.
En dan is het soms net alsof ik mezelf zie. Want ook ik zeg altijd...goh...ik eet heeel gezond en het gaat heel langzaam.
Foto van Pixabay
Wat ze gisteren ook lieten zien was een man en een vrouw, waarvan de man al een maagband had, maar ze vielen maar niet af. Je zag ze eten koken (ze zeiden dat ze altijd zelf kookten), enorme porties eten (maar ik was niet zo blind dat ik niet zag dat ik dat ook kan en doe. Vooral pasta; dan ben ik niet te houden). Spaghetti koken in hoeveelheden waar een gezin van 4 personen van kan eten (ook dat herken ik) en dan maakte die dame al haar groentes af met een dikke vette kaassaus.
Die kaassaus alleen al was goed voor zo'n 1500 calorieeen. Of zo'n vette Engelse jus.
Ja, want anders 'lust' hij zijn groente niet. Alsof ze zijn moeder was!
Ik kook vrijwel nooit meer groente; wok meestal alles. Lekker snel en makkelijk. En sausjes die gebruik ik niet. Maar kaas, mmmm..vooral over pasta. Dus dat eet ik momenteel zo min mogelijk en als ik spaghetti wil, dan kook ik de volkoren soort. En maak een soort van pasta pesto. Maar dan nog...ik krijg er altijd meer trek van.
En ondanks dat ze zeiden dat ze zo gezond aten, was dat dus niet zo. En 'even' een afhaalmaaltijd en die achteloos bij de tv opeten, zorgt ook voor extra calorieeen, want afleiding tijdens het eten, zorgt ervoor dat je meer eet. En ze aten altijd bij de tv of aan tafel achter hun laptop. Waarover de vrouw zei dat hij dat graag zo wil (terwijl zij ook zo zat dus). Alles wat ze deden was omdat hij dat zo wilde, maar ze deed er maar wat graag aan mee. En zij was ook nog dikker dan hij.
Ik hou erg van noten. Ongezouten. Maar weet ook dat die veel calorieeen bevatten. Maar wel heel gezond zijn.
Dus moet ik echt die zak noten wegzetten en niet meer neerzetten dan een handje vol. Nou heb ik wel grote handen, dus dat scheelt. Of juist niet.
Maar even naar iemand anders zijn eetgewoonten kijken, doet me ook weer goed kijken naar die van mij. Hoe gezond denk ik dat ik eet en doe ik dat ook echt?
En die 'gezonde' donkere chocolade. Ook daarmee moet ik blijven opletten dat ik onder het mom van 'gezond' niet teveel eet. Want eenmaal aan het knabbelen, dan knabbel ik door alsof het morgen Winter is er alles op rantsoen is.
Vandaag liep ik samen met mijn bejaardenboodschappenkar. Hoorde heel lang niks van Man met Hond en wist dat ik echt moest lopen vandaag, want goed voor de rug. Dus toch maar schoenen aangewurmd, zonder sokken maar en ik had nog een missie ook. Ik moest een pakketje terugbrengen naar een DHL punt, wat niet om de hoek is, maar in een ander winkelcentrumpje. Als ik gewoon ging lopen, pakje in kar, dus niets sjouwen, dan kwam ik ook aan mijn meters.
Het lopen ging goed, zolang ik maar beweeg doet er niets pijn, dus daar ben ik blij om. Nog even wat noten bij de Lidl gehaald en omdat ik er toch was ook een pak wasmiddel. En een bak kwark. Zonder iets erin of aan toegevoegd he...(oh die lekkere yoghurts of kwark met fruit (en heel veel suikersssss). Kan ik beter zelf fruit toevoegen, maar ook in fruit zit suiker. Dus altijd opletten met de hoeveelheid fruit per dag. Niet ongelimiteerd fruit eten of shakes met fruit maken. Is voor mijn diabetes niet goed.
Was trots op mezelf dat ik ondanks kutrug en dito gevoel toch ben gaan bewegen en dan niet eens een lullig blokje om. En ook maar direct een nuttig kadootje voor zoon gekocht, want tsja...als je uit elkaar gaat dan betekent dat ook dat je de helft van de gezamenlijke huisraad deelt.
Helaas gaat de vestiging van de Blokker hier dicht. Het enige fijne is dat er heel veel korting is op alle artikelen. Dus dat scheelde op mijn kado-aankoop. Maar blijf het jammer vinden, want voor simpele zaken (doucheslang of inderdaad huishoudelijke dingen, pannetje, schoonmaaktrekhaken, die ik bij de Blokker kocht moet ik nu of naar het 'grote' winkelcentrum of ergens anders, waar je vaak wel makkelijk met een auto kan komen, maar lopend of op de fiets is dat meestal niet naast de deur. Ja, of online, maar dat is nou net de ondergang van Blokker geweest!
Ha...ik hoor een plof op de deurmat: de 'gratis' avondkrant ligt er. Even mijn hulpstuk pakken en de krant van de deurmat vissen.
Dat is de tijd waarop ik de timer zet als ik zit. Langer dan 5 minuten in dezelfde houding zitten dan word mijn rug stijf en is opstaan heel pijnlijk. Gelukkig heb ik wel sterke benen, maar je rugspieren doen ook wat bij het opstaan.
Bewegen daarentegen is niet pijnlijk. Als ik door de pijn heenloop dan gaat lopen best wel ok. Vooruit met een fijn roze pilletje/ibuprofin erin, want ondanks alles merkte ik dat ik geheel ging verkrampen in de onderrug. En dan durf ik helemaal niks meer te doen, terwijl bewegen juist goed is.
En nee...even naar een fysio of zo dat gaat niet, want niet voor verzekerd.
Dus iedere keer weer opstaan en bewegen. Helaas kan ik niet goed bukken, dus na het stoffen eea opvegen..maar even onder het tapijt vegen dus! Stofzuigen gaat ook even niet, want die staat boven en ik lees dat tillen met Spit niet goed is. Dus even wachten totdat de rug weer sterker is.
Oeps...timer gaat!
En morgen lopen met Man met Hond...dan moet ik me eerst in zijn lage auto persen en juist vanuit een lage houding opstaan...dat is pijnlijk. Maar ja..zal hij wel om lachen, want zijn rug is al honderd jaar chronisch kapot.
Ben blij dat ik ooit onderstaand hulpmiddel voor bejaarden/cq mijzelf dus aanschafte. Laat ik iets vallen, dan kan dit extra jatje me helpen. Man...alleen al je onderbroek aandoen is pijnlijk en niet omdat hij zo groot is.
Timer!!
Droom stiekem van zo'n heerlijke masseur, die even over je rug kneedt en dan opeens is alles weer normaal. Ook nooit dat soort services ingehuurd. Of naar zo'n kuuroord geweest. Lijkt me allemaal heerlijk, maar altijd bang dat ik niet op de tafel pas, er geen badjas is groot genoeg voor mij is, iedereen naar me kijkt en opgelucht ademt, want zo dik zijn wij gelukkig nog niet.
Timer!
Kop thee gemaakt en misschien nog maar even een beetje slapen. Vannacht niet zoveel gedaan. Eerst maar even zo de klikko van de stoeprand halen, want de vuilniswagen is weer geweest vandaag. Heb wel steeds minder afval. Kook vers dus geen Maggi/Knorrmixverpakkingen of zakjes of pakjes en als ik fruit of wat dan ook koop, dan doe ik dat niet in een plastic zak, maar gewoon los op de band. Eventueel plastic kan je hier apart inleveren. En papier ook, net als glas.
Zo; genoeg saaie huishoudelijke mededelingen. Thee drinken en weer opstaan.
Gisterenmiddag laat schoot het mijn rug bij het tuinieren.
Hoe ellendig voelt dat als je in je uppie bent en niet goed kan bewegen of bukken. Gelukkig had ik al boodschappen gedaan, maar toen voelde ik al iets vaags onderin mijn rug.
Ik snap het allemaal. Alles overbelast ik. En ik buk ook altijd verkeerd, want kan niet goed hurken; dan val ik om. Als een te dikke bromtol.
Nou ja...gaan slapen met een pijnstiller, zodat ik kon slapen en vanochtend wakker en ik dacht..he...dat voelt beter. Totdat ik mijn voeten wilde afdrogen...Katjeng!!
Nou MOET ik vandaag iets leuks doen, anders vervalt mijn treinkaartje en ik vind dat ik ook wat meer moet gaan DOEN, maar zit er wel tegenaan te hikken.
Niet alleen dat ik moet, dat ik dat eng vind, dat ik liever 'rustig' thuis wil blijven, maar ook dat mijn rug niet meewerkt.
Hoe het achteraf bezien ging:
Het waren overal buien, maar gelukkig kon ik dan weer gewoon de trein in en verder treinen. Of weer terug in mijn geval, naar een ander iets. Want ik hoefde niets en had niets afgesproken met niemand. Dat scheelt frustratie bij verandering van plannen.
Gelukkig wist ik nog wel wat me altijd een beetje oppept. Een bootreisje. Dus - lach niet - met het pontje over het IJ naar het Eye en wat een goed idee, want net binnen en het begon weer keihard te hozen.
Vond dat ik wel een restaurant-ervaring binnen het Eye verdiende, want verder doe ik de hele week niks en de rest van de maand ook vrij weinig, dus doe nou maar. Is gewoon plezant toch!!
Tafel voor 1?
Ja, tafel voor 1.
Helemaal bovenin. Geweldig!
Heerlijke desemboterham met een Amsterdamse kroket. Natuurlijk kan ik ook bij de AH een doosje kroketten scoren voor veel minder, die in mijn eigen vet laten sputteren, maar het gaat om de gehele ervaring. Bovendien is het niet zo goed om er 4 in huis te hebben, want die gaan dan ook op. Een is dan net prima. Als tractatie.
Zo hoog uitkijkend over het IJ in het Eye in dat mooie restaurant was heel fijn en vooral als het buiten dan ook nog eens snertweer is en jij zit lekker hoog en droog. Heel prettig. Ook zo fijn mensen kijken. Veel toeristen ook maar geef ze eens ongelijk. Prachtig gebouw op een mooie locatie. Ook fijn dat ik een museumjaarkaart heb.
Die schommels iets verderop heb ik maar even links laten liggen. Was ook niet gratis dus maar even niet. Maar wel leuk om te zien. Zelf met rotweer wordt er nog geschommeld.
Een beetje doelloos treinen verder, maar ik was wel klaar voor vandaag, pijnstiller raakte uitgewerkt en dus lekker richting huis.
Waar ik, als ik alleen thuiskom altijd roep; Honey...I'm home! Niet dat er iemand antwoord, maar ik blijf het grappig vinden. Ben ook de enige die erom lacht.
Heb zin in Zomergasten vanavond en ben benieuwd hoe deze interviewster het doet.
Toen ik mijn vader begroef, heb ik op zijn begrafenis wat dingen gezegd, die mijn zoon aan het denken zette. Uiteraard over zijn vader en hun relatie. Maar ook waar hij zijn vader heeft gemist.
Toen zijn relatie verbroken werd, heeft hij over een heleboel zaken kunnen nadenken. Niet in zijn eentje gelukkig.
Hij vond het altijd jammer dat ik die zaken die ik over mijn vader vertelde op zijn begrafenis niet met hemzelf kon bespreken. Dus wist hij dat hij met zijn vader moest gaan praten. Want we weten inderdaad niet hoelang tijd we hier nog voor hebben.
Als ik getrouwd gebleven zou zijn, dan was ik deze maand 34 jaar getrouwd. En heel even als ik naar de trouwdagviering van mensen die dat wel gehaald hebben kijk, dan voel ik een klein beetje, een heel klein beetje, pijn. Want natuurlijk had ik dat 34 jaar geleden ook gedacht te gaan halen.
Trouwdag?
Kan me nog herinneren dat IK met een bloemetje thuiskwam op onze trouwdag en mijn ex-man zich afvroeg waarom dat was. Daarna nooit meer er iets aan gedaan. Vanuit zijn kant niks.
Trouwens...vanuit mijn familie, broers en zussen, tantes en ooms ook nada noppes niks. Wat een droefenis he? Oh ja...later stopte mijn moeder een tientje in een enveloppe; pas nadat er kinderen geboren waren, want zo zei men letterlijk in de familie, nu zal het toch wel echt zijn. Toen kregen we ook pas wat voor ons huwelijk, maar eigenlijk was het nog steeds maar niks, want niet in de kerk getrouwd.
Scheidingsdag dan?
25 jaar gescheiden??? Leuk feestje? Dat lijkt me nogal zurig.
Alhoewel ik me een oud collega herinner die vertelde dat zijn moeder een feest had. Toen ik vroeg waarom gaf hij aan dat ze vierde dat ze 12,5 jaar gescheiden was. Dat je dat bijhoudt!
Foto van Pixabay
Zoveel jaar in dienst....hahahah!! Ook die tijd is voorbij. Hooguit een half jaar ergens in dienst. Of een jaar. Of een jaar en 11 maanden. Dat scheelt; want geen dan hoeft werkgever geen transitiebedrag te betalen.
Maar goed; kan natuurlijk ook creatief zijn en zelf een jubileum verzinnen. Als er elke dag van de week wel een Nationale weet-ik-veel-dag gevierd wordt, dan mag ik toch zeker dat prive ook doen?
Foto van Pixabay
De herboren maagd-dag
Koolhydraat-arm maand
Gooi er toch wat drank in-dag
Nationale Niet/Wel Zeiken-dag
Wees blij met wat er wel goed gaat - dag
Brei 'm erin-dag
Alle klojo's verzamelpunt-dag
Zonder jas/bh/onderbroek (vul zelf in wat comfortabel voelt) naar buiten-dag
Gezond weer opgestaan-viering (bij voorkeur dagelijks te vieren)
He, er is geen bal op de tv avond (heel vaak, blij dat ik kan lezen of mezelf kan vermaken of nog een voorraad opgenomen zaken heb)
Wat een kort onweertje-dag.
De hele dag niks gezegd en niemand gesproken-dag (mmmm...die vier ik wel vaak de laatste tijd)
Alle uitgebloeide gele planten weggesnoeid-dag
Man met hond liet me heel vroeg - ik sliep nog - weten dat hij niet kon lopen vandaag met mij. Voelde zich niet lekker melde hij.
Toen ik het las, net 1 minuut voordat de wekker zou gaan, liet ik dat even op me inwerken. Ga ik - doordat ik alweer alleen moet lopen en in mijzelf moet praten, of zelfs niet ga lopen als ik me zielug vind - , mijn dag hierdoor laten vergallen. Of bekijk ik het niet als een afwijzing van mij, alweer iemand die me niet mot -, maar gewoon wat het is. Hij kan niet.
Die laatste optie leek me toch wat handiger.
Dus douchen, aankleden, ontbijtje erin en maar direct gaan lopen, want zo relatief vroeg is het nog niet heel erg warm.
Vond het ingewikkeld om mijn gedachtenstroom te temmen, dus liet het maar even stromen en vanzelf kreeg ik meer oog voor de omgeving. Keek op de grote plas uit, zag de hoge bomen, het heldere water en bedacht me dat ik KON lopen. Dat ik er niet zoveel zin in had, was dat belangrijk? Straks thuis wel weer voldaan gevoel dat ik goed bezig ben geweest. En had ik werkelijk geen zin meer, dan was er niemand die tegen me zei dat ik nog even door moest.
Ik zag een moeder met een kindje op een picknickkleedje. Gezellig
Veel hondeneigenaren lekker met hun hond aan het lopen.
Veel mensen die met een vriend of vriendin aan het wandelen waren.
Zag aan de overkant van het water 2 buurmannen lopen, die altijd samen lopen of joggen.
Zag een piepklein kikkertje op een schelpenpad naast een vaart. Wat een schatje! Shit...had 'm moeten kussen natuurlijk, maar dan zou ik waarschijnlijk ook een heel klein Prinsje krijgen. Just my luck!
Op de terugweg haalden de buurmannen me in. Ze hebben lange benen en liepen flink door, maar zeiden ook dat er nu geen vrees voor enge mannen hoefde te zijn.
En vonden het zo goed van me dat ik liep.
Pas thuis had ik door dat ze met me wilden lopen omdat ze me kennelijk prettig gezelschap vinden. Anders hadden ze er wel vandoor gesprint. Of een omweg genomen naar huis.
De rest van de dag niet veel bijzonders gedaan. Naar mini-marktje geweest, maar niks gekocht, bij Appie wat eieren gehaald en een pak lijnzaad en daarna weer huiswaarts. Echt een bezoekje van niks. Maar een vrouw die hier in de buurt woont die zei me al; "je bent er toch even uit". En zo is het. Zo klein is de wereld geworden en weinig opwindend.
Verder lezen in Zweedse crimi, gratis krant doorgebladerd. Salade met gerookte makreel gemaakt, waardoor ik naar een viskraam ruik of naar iemand die zijn onderbroek al een week aanheeft.
Maar wel heeeeeeul gezond zullen we maar zeggen. Die vis dan.
Zo voelde ik me vanochtend. Alsof mijn borsten mijn dood werden. Of het een mooie dood is weet ik niet, maar benauwd, moe en niet sexy.
Het voordeel wat de Lolla's van deze wereld hebben is dat de zwaartekracht niet haar tol vraagt. De bazooka's blijven recht vooruit wijzen, ook als je op je rug ligt. Bij mij (en de meeste vrouwen) niet (meer), want puur natuur.
Zag een plaatje uit de jaren 50 en tsja...is ook niet echt een 'natuurlijke' vorm. Op je buik zonnen lijkt mij geen optie.
Raar weer hier. Vochtig, want geregend vannacht. Geen zon (nog). Geen puf of plannen ook; dus kijken hoe ik de dag toch aangenaam doorkom.
In ieder geval genieten van wat Verstappen in de Engelse GrandPrix doet. Of hij nu verder komt dan 1 rondje. Oh yes...nummertje 4 vandaag en helemaal uitgereden. Mooi.
En me voorgenomen dat er niets HOEFT. Ik hoef geen verantwoording af te leggen over hoe ik mijn dag invul. Ook al is het retesaai. Morgen geen verplicht 'he..hoe was jouw weekend' vragenuurtje aan de koffiecorner, dus dat scheelt ook.
Snoei wat verlepte Vrouwenmantel weg, zet wat planten anders neer in de tuin, fantaseer over hoe ik de steeds groter groeiende Vlinderstruik - die zo te zien gaat bloeien - volgend jaar kan neerzetten en dan nog steeds genoeg ruimte voor mijn droogmolen heb, maar een ander perspectief geeft.
Ondertussen brei ik aan een lief truitje voor kleinkind. Denk ik na over wat dingen anders inrichten/opruimen/weggooien (zo heb ik mijn la waarin mijn ondergoed lag opnieuw ingedeeld met de broekjes (ok..broeken) opgerold op een rolletje a la mevrouw Kondo. Gewoon geinig meneer Sonneberg!
Op zoek naar songs die over reizen en vakantie gaan kwam ik deze tegen. In twee uitvoeringen, en de laatste is speciaal voor een blogheldin Mirjam van Villa Kakelbont van wie ik al een tijdje niets gelezen heb.
Ik reis al lang niet meer, te lang naar mijn gevoel, maar goed...wat is reizen; afgelopen donderdag nog gereisd - klein stukje, op de kaart gezien bijna niets. Mijn met weinige energie voelde dat als een hele onderneming.
En toch ook even ergens anders geweest, mijn zinnen verzet en dat is wat reizen doet. Iets hebben om naar uit te kijken, nieuwe verhalen te doen en inspiratie te krijgen.
Er ligt een bijna gratis weekendkrant (altijd leuk die akties), de koffie is klaar en mijn bakse Havermout ook.
Die opdracht luidt namelijk: check de handdoeken en doe alle handdoeken die uit elkaar vallen of dun zijn geworden (of lekker draderig) weg. Weggooien hoeft niet; je kan ze bijvoorbeeld aan een dierenasiel geven. Of poetslap van maken.
Maar wat ik nog leuker vond en herkenbaar. Gebruik de 'goede' handdoeken. De handdoeken die je bewaarde mocht er visite komen. Die je misschien al jaren in de kast hield voor 'net'.
Omdat je het waard bent jezelf met een goede en fijne handdoek af te drogen na een bad of douche. Niet met een schuurspons-achtig ding. Al spaart dat wel het scrubproduct uit.
Herkenbaar!
Natuurlijk zijn er nog meer dingen dan doneren die je zou kunnen doen met een oude dunne handdoek:
Bedacht dat ik toch echt wel iets leuks mag verzinnen om de zinnen te verzetten. Even ergens anders zijn dan thuis en in het kader van proefliggen en dat ik in dat grote BlauwGele Woonwarenhuis (gewoon Ikea dus inderdaad) 10% korting krijg op matrassen deze maand, maakte het aantrekkelijk om daar 'even' heen te gaan.
Zou het niet leuk zijn om daar met een ontbijtje te beginnen.
Dat zou me maar € 1,-- kosten dus dat kon Bruin wel trekken. Ik was redelijk op tijd wakker, maar de bus naar het eerste overstapstation had vertraging en de bus die ik daarna zou willen nemen reed in verband met de zomervakantie (als je nooit met vakantie gaat en geen schoolgaande kinderen meer hebt, dan heb je kennelijk niet zo bij de hand en in de gaten wanneer het zomervakantie is) nog maar 1 x per uur ipv 4 x.
Dus maar een andere route bedacht en een bus genomen die ook vlakbij stopt. En even verzuchten in mijzelf dat jaren terug dit me met de auto 15 minuten kost en nu was ik al 1,5 uur onderweg. Alleen had ik mijn Bejaardensleurkarretje bij me omdat ik verwachte wat grote en onhandig te tillen spullen (plastic voorraaddozen) te kopen en dan was dat handiger om eea mee te vervoeren.
Dus met Bejaardensleurkarretje over loopbrug over snelweg en treinrailsen en ik verbaasde me erover hoe mensen die slecht ter been zijn er dan moesten komen. Geen lift of iets. Tenminste - ik zag 'm niet.
Helaas was de ontbijttijd verstreken door dit bussengedoe, maar goed een gratis kopje koffie door de klantenpas is ook prettig. Nou prettig....je zit daar wel erg single te zijn tussen stellen en gezinnen.
Toch maar even door de showroom racen en kijken naar wat nodig was en wat niet nodig was maar wel leuk om naar te kijken. Ik zag een paar opstellingen in de kleuren waar ik van hou en daar werd ik toch wel even blij van. Niet dat ik dat wil hebben, maar zo blij dat ik andere kleuren zag dan grijs en grijs en grijs. Of beige. Of zwart.
En even proefzitten en liggen bij de matrassenafdeling. Aantekeningen gemaakt en gelukkig zo slim om leesbril mee te nemen.
Echt zo jammer dat je niet direct van A naar Z kan lopen, maar altijd door het verleidingsoerwoud moet gaan.
Toen ik boven klaar was bedacht ik dat ik geen zin zou hebben om straks op de begane grond te zijn en weer terug te moeten met de spullen omdat ik wat moest eten ivm lunchtijd (en vermijden van glucocespieken en dalen) dus liever een vroege lunch. Heerlijke koude zalmschotel. Dat mocht wel, want eet te weinig vis, want nogal prijzig.
Maar vandaag vond ik dat het wel mocht.
Daarna de laatste verdieping bekeken en eigenlijk weinig echt goed of lang bekeken, want ik wist wat ik wilde aanschaffen en waar ik naar op zoek was, dat vond ik niet of niet leuk genoeg.
Daarna moest ik nog weer een hele tijd zien te overbruggen omdat die bus dus maar 1 x per uur voor de deur stopt. Dus alweer een gratis koffie gehaald. Nergens zitplaatsen, maar wel bij de Service-afdeling dus dat vond ik wel service. Het was niet druk dus ik nam niemands plek in.
Maar met enige bibberitus in de benen vond ik het ook wel verstandig om even te gaan zitten.
Die bibberitus kwam ook doordat ik langs mijn oude werkgever reed. Meestal staat een clubje management voor de deur te roken, maar gelukkig niet op een pauzetijd langsgereden, dus kon ik opgelucht ademhalen. Ik schaam me voor mijn ontwijkingsgedrag, maar ben maanden hier niet meer geweest - deze stad - omdat het me zowat hyperventilatie gaf.
Maar goed; weer thuis, met spullen en inspiratie.
En moe, dus voor de rest even rustig aan doen. Dat is geen probleem want een geheel lege agenda verder.
Guilty pleasure; kijken naar First Dates, nu weer te zien op NPO3.
Zo leuk om te zien hoe mensen dat restaurant binnenkomen. De mannen zelfbewust, flinke tred. De vrouwen met prachtige hakken waar sommigen heel erg elegant op kunnen lopen, maar heel veel net niet. Verder flink in de make-up, zoveel dat je denkt dat het alleen maar kan tegenvallen als de dame ooit naast hem wakker wordt. Of naast haar.
Sommige stellen beginnen direct met flink in te nemen (vind ik heel Engels) of zo hard te flirten dat het over the top is en ze waarschijnlijk straks onder de tafel het even doen. Of in de taxi na afloop. En elkaar daarna nooit meer zien.
Maar ook stellen waarvan je denkt...heuh...hoe kan je dat nou zeggen/doen? Wat een hork of wat een asociaal type. Of heb je nooit geleerd met je mond dicht te kauwen?
Erg vermakelijk. En doet natuurlijk terugdenken aan de tijd dat ik nog erop uit trok om een date te hebben. Boekwerken vol over mannen die de vreemdste capriolen uithaalden. Of zeiden. Vooral achteraf.
"Ik val eigenlijk helemaal niet op dik, dus hier blijft het bij"
"Je bent heel lief, maar ik kan me moeilijk binden"
"Ik heb een zeer belangrijke functie dus zet mijn echte foto niet online. Wil niet dat mijn collega's dit zien"
"Je bent te dun"
"Nee, dit wordt niks. Volgende week nog een keer afspreken bij jou thuis?
"Ik val niet op jouw soort vrouwen. Zullen we een hotel boeken?"
"Wil je niet voor het raam gaan staan; dan zien de buren je."
"Oh...ik dacht dat je dunner zou zijn".
"Als je zo dik bent als jij, dan moet je niet zo'n truitje aandoen".
"Heb mijn sportspullen bij me, want dan denkt mijn vriendin dat ik aan het trainen ben".
"Hebben jouw kinderen ook gewoon Nederlandse vrienden?"
"Oh...dan is jouw salaris vast hoger dan het mijne. En jouw auto is beter en groter. Denk niet dat ik dat prettig vindt, zo hoort het niet"
"Leuke kop, maar jammer van je lijf".
Vanochtend vroeg moest ik nuchter bloed laten prikken om te kijken wat het effect van de extra medicatie is en gewoon ook om te checken of het in de lijn der verwachtingen zat de glucosewaarde.
Op de terugweg kwam ik langs het plaatselijke marktje, maar niks te snaaien gekocht en bij de supermarkt niet de donuts ingeslagen die maar € 0,25 per stuk zijn in de weekaanbieding (waarom maken ze gezonde dingen eigenlijk nooit echt lekker goedkoop?), maar een bak sla gekocht, eitjes, lekkere abrikozen (wel 2) voor door de kwark en ik vond het heel goed van mijzelf. Want meestal is de routine dat ik dan wel even los mag nadat de check is geweest.
Rare kronkel, ik weet het, maar ik hem hem. Punt is deze kronkel te negeren en onder controle te houden.
Mijn waarden waren goed, heel erg goed zeker vergeleken met vorige keer en dus direct aangegeven dat ik me geheel anders voel, als in niet lekker en niet fijn, door die nieuwe medicatie. En dat ik in gewicht aankom de afgelopen weken in plaats van af te vallen, want beter past bij goed opletten wat je in je mond stopt. Dus dat me dit bang maakt en niet blij. Nog bovenop het toch niet zo lekker in mijn vel zitten. Het middel lijkt wel erger dan de kwaal. Andere bijwerkingen waren minder goede stoelgang, bibbergevoel de hele dag en een gevoel alsof ik uit een coma ontwaak in de ochtend. Dus ik slaap ook al een aantal weken heel slecht.
Dan is het beter om te stoppen met deze medicatie (was zondag al gestopt en voelde me direct stukken normaler; geen diepe comaslaap meer) gaf mijn praktijkbegeleidster aan en de huisarts belt me over 2 weken ook nog even op. Huisarts denkt in protocollen; ik ben standaard van de kan dat niet anders.
De hele week al zat ik aan te hikken tegen wandelen vandaag met man met hond. Waarom ga ik wandelen met iemand die de laatste tijd op alles wat ik onderneem of niet onderneem belerend commentaar heeft. Niet opbouwend commentaar, maar in de trend van 'ik zou als ik jou was...je moet dit en dat en zus en zo' En afvallen; zo simpel; gewoon minder eten. En het beroep van mijn zoon; stelt niks voor. Ik trek dat vandaag even niet. Ik wil me omringen met positiviteit, met zachtheid.
Ik snap heel goed dat bewegen goed voor me is, vooral nadat ik gisteren weer even met de neus op de feiten werd gedrukt door naar een TLC programma te kijken over extreem obese mensen die honderden kilo's af moesten vallen en dan nog steeds te dik zijn. En bewogen als zombies of helemaal niet meer konden bewegen, alleen de vork naar de mond brengen ging nog. En 3 keer een Kettle bell heen en weer zwaaien en dan zeggen: Good Job!
Dat de buitenwereld mij ook als zo'n dikke zombie ziet. Dat ik mijzelf ook zo zie. Ik ben niet een vrouw met een normaal gewicht en al helemaal niet gezond en die grote dikke vinger wijst naar mijn eigen verantwoording want allemaal zelf gedaan! Eigen schuld, dikke bult. Zoals de maatschappij ook doet: Alles is eigen verantwoording. En zak zelf maar in je eigen gecreerde stront.
Beter is het om dan maar helemaal te verdwijnen. In vet of gewoon...into thin air.
Toen ik een paar weken geleden een weekend bij een lieve vriendin en haar man te logeren was, sliep ik in een heerlijk bed.
Toen ik weer thuiskwam, besefte en voelde ik dat mijn huidige bed zijn beste tijd wel had gehad. Niet zozeer de bed-ombouw (als ik nog even wacht is deze weer geheel hip!), maar de matrassen. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik - kennelijk in het kader van ik zorg niet goed (genoeg) voor mijzelf, gun dit mij niet en in het kader van daar heb ik de middelen niet meer voor - mijn bed al ruim 25 jaar heb en daarvoor was het van mijn broer, dus ik denk dat het ruim 30 jaar oud is. Inclusief matrassen.
Dat ga ik - vooral nadat ik nu heb kunnen vergelijken - wel merken. Heerlijk hoe je uit een hoog bed hoppa, zo eruit rolt, zonder eerst jezelf moed te moeten inpraten en je benen oppompen om op te staan. Dan voel ik me vreselijk oud en vooral stijf en dik. En stom. Gelukkig is er niemand die dit ziet.
Mijn moeder moest een hoog bed hebben toen ze thuiszorg kreeg na een operatie en een suggestie van de thuiszorg was dat ze gewoon het tweede matras op het eerste legde. (twee losse 1-persoons matrassen in haar bed). Zo was het hoog genoeg om Arbotechnisch verantwoord te zijn.
Dus bedacht ik van de week of dat geen optie zou zijn. Nieuwe matras op de oude leggen et voila...en hoger bed. Erwt ertussen en direct instant Prinsessengevoel!
Daar ga ik eens even op broeden.
Het feit DAT ik weer ideeen krijg, doet me al goed. Want te lang was het vooral de grote stille leegte in mijn fantasieenbrein en teveel bezig met bang zijn voor wat er zou kunnen gebeuren als..
En ja, de eenvoudigste oplossing (en de minst creatiefste) zou een geheel nieuw bed zijn, maar ik zit qua inkomen nog steeds op het allerlaagste niveau en het is verstandig om de potjes die ik heb voor reserveringen zo vol mogelijk te houden. Maak dit jaar de eigen bijdrage denk ik wel vol qua medicatie en verrichtingen. Kreeg onlangs ook door welk bedrag ik zou moeten reserveren voor IB 2017 (en ja...dat is pas te betalen in 2018, maar ik wil echt nooit nooit nooit meer aankijken tegen lege spaarpotjes).
Dus nu maar een serieus reserveerpotje aanmaken voor: Nieuwe matrassen. Grappig om ergens te gaan proefliggen. En eens na te kijken wat voor soort matrassen de huidige zijn. Want ze bevielen erg lang zeer goed.
En eerlijk gezegd: ik blief geen heel nieuw bed. Is niet nodig. Ook die matrassen zijn niet keihard NU nodig. Maar leuk idee om naar uit te kijken. Vind ik.
Gisteren was ik op een feest ter ere van alweer iemand die 60 was geworden. Wat heerlijk om uitgenodigd te worden. Kwam daarvoor ook nog dochter en kleinkind even langs. Ze had een auto mee en bood aan me wel te brengen. Dat scheelde 2 keer overstappen.
Dus alweer nagedacht over feest-outfit. Had nog iets hangen van - lach niet - 17 jaar terug. Puur linnen en qua ontwerp zo klassiek (heb alleen wel de schoudervullingen eruit gesloopt) dat ik vond dat het nog kon.
Frutten met haar kan ik ook (nog) goed merk ik en dat is het voordeel van een langer kapsel, buiten dat je niet iedere paar weken naar de kapper hoeft. Ik ben al maanden niet meer geweest. Geen puf, geen budget en zelf kan ik mijn pony ook wel bijknippen.
Qua kleur van de outfit vroeg aan het eind van het feest een jolige feestganger of ik verpleegster was, zei hem dat ik net terug kwam van de laatste Sensation White. 4 pilletjes extra en ik kon gewoon door!
Aangezien mijn vader aan de gevolgen van Alzheimer is overleden, zijn moeder ook (maar ver, ver in de 80) roept mijn moeder altijd dat in die hele familie altijd iedereen (wat een fraai gebruik van foute woorden in een nog foutere zin) dement wordt.
Dat ik ook zijn genen en familienaam draag is haar dan kennelijk even ontschoten. En de afgelopen tijd waarin ik regelmatig vergeetachtig was/ben, bracht dat zinnetje wel weer naar boven. Ik doneer aan de Alzheimer Stichting met de hoop dat onderzoek ertoe leidt dat er een remedie komt. Ik ben me bewust ervan dat ik mijn best kan doen om gezonder te leven. En meer niet. En dan nog...als dat het zwaard van Damocles is wat boven mijn hoofd hangt, dan is dat zo.
En dan mag ik alsnog mijn zegeningen tellen want ik heb al een heel leven gehad, heb ooit een partner gehad, heb kinderen en zelfs een kleinkind. Niet maar slechts 6 jaar geleefd.
Vandaag had ik mijzelf 2 taakjes opgelegd. Ook van buiten opgelegd, maar ik zou ook nog dingen kunnen uitstellen door dit online te regelen. In het kader van niks moet. Slecht geslapen, iedere keer wakker geworden door het onweer. Maar ja...maakt niks uit, want nogmaals; er hoeft niks.
Na enige vertragingstechnieken in de middag toch maar alle biebboeken in de tas gedaan en naar de bushalte gegaan met een bus die me richting het Grote Winkelcentrum vervoerde. En ja, natuurlijk had ik kunnen fietsen, maar ik vertrouwde en mijn fiets en mijn wiebeligheid niet.
Dus waarom moeilijk doen als het ook zo kan. GA in ieder geval. Kom eens verder dan de straat of het plaatselijke winkelcentrum.
Mijn dochter wees me een paar weken terug op een goede deal voor Birkenstock slippers, type Madrid. Wat me inspireerde om in te tikken als google opdracht "Sales Birkenstock". En dan is nog even geduld hebben leuker, want nu heb ik dezelfde slippers die ik al jaaaaaaaaren heb en toe zijn aan vervanging - zool is echt wel op en het voetbed is niet echt zichtbaar meer - voor ruim € 20,-- goedkoper aangeschaft dan de reguliere prijs. Dan is uitgeven wel goed, want ik doe jaren met deze fijne slippers.
Daarna door naar de bieb en ik was blij dat ik een notenreep bij me had, want ik voelde me toch wel zo'n 10 cm boven de grond zweven en het klamme zweet brak me uit. Of was dat nog gewoon de zwoele warmte die in de stad hing?
Een heerlijke stapel detectives gehaald, maar niet zo lang gezocht als ik zou willen. Te iebelig.
Wat ik verder ook vond is dat ik mijzelf, ondanks dat ik nu een kledingmaat heb waar ik niet tevreden mee ben, maar ik HEB hem nou eenmaal, dat ik voor de zomer nog best even naar een topje of iets zomers mocht kijken. Die draag ik alleen in de achtertuin, want voel me niet mooi in een mouwloos shirt. Maar met maar 1 goedpassend topje kom je niet ver. En elke dag wassen is ook weer zo wat.
Ook om van de aloude trigger af te komen die ik vroeger te vaak hoorde: als je afgevallen bent, dan krijg je iets leuks. Oftewel (zo vertaalde ik dat altijd) NU ben je dat zeker nog niet waard.
Dus doe eens gek, maar kijk in ieder geval. Als je niet kijkt, dan weet je ook niet wat er is. En je hoeft niks te kopen, maar kijken is ook fijn. En je hoeft zeker niet meer te denken dat jij nooit meer iets kan, want ook dat is een angst die als ik naar de feiten kijk, niet bewaarheid is geworden.
Ja..ik kan niet elke dag even een kopje koffie op een terrasje doen of in het weekend ergens wijn gaan drinken, maar he...met Chateau Migraine kom je ook een eind en mijn zelfgebrouwen filterkoffie maak ik toch wel heel erg heerlijk.
Enfin: Fijn dat er opruiming is, dan is kijken in dit geval ook kopen. Voor een heel zacht prijsje. En een shirt met hele lelijke versiersels erop, maar ik zag al dat die makkelijk eraf te halen zijn, dus zo heb ik een leuk shirt zonder "Hotter Than my Daughter" versiersels in een mooie basiskleur.
Terug naar de bushalte liep ik over de markt en kocht knalroze kleine knoopjes op een vestje wat ik aan het breien ben (yeah...ik kan weer breien, wel het simpelste patroon, nou ja, geen patroon. Ik doe maar wat) voor kleindochter.
Kwam langs een heerlijk ruikende verse notenkraam en daar heb ik ook wat ongezouten noten ingeslagen. Wat voelde dat rijk en fijn om zo kneuterig bezig te zijn.
Thuisgekomen wel stalpoten, maar even zitten met een kop thee deed de stalpoten weer tot normale in de nieuwe Birkenstocks passende voeten veranderen.
Had lekkere tomaten liggen dus daar een salade van gemaakt met witte kaas (feta mag je niet meer zeggen, tenzij het echte Feta is) en verse basilicum uit de tuin en een omeletje met spek.
Echt een dag waarop ik mijn zegeningen tel en besef dat opstaan en gezond wakker worden nog helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Daar ben ik kennelijk erg goed in. De schone schijn ophouden. Of meer een soort van niemand weet wat er echt in mijn hoofd gebeurd. Mensen zien niet snel aan mij of aan mijn leefomgeving hoe de vlag erbij hangt. En kennelijk heb ik ook geen behoefte eraan om aan iedereen te vertellen hoe of wat. Ik kan mijn angsten goed voor mijzelf houden. Of dat goed is, is een tweede natuurlijk.
Jammer genoeg ben ik niet dramatisch dun, maar komisch dik. Dat helpt ook al niet om veel empathie te krijgen. Ik zie er niet breekbaar uit. Mijn hele leven hoor ik al dat ik zo sterk ben, een doorzetter.
Sterker nog, toen ik als dikkig kind met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, werd er aan mijn ouders medegedeeld dat als ik niet zoveel reserve had, ik het niet gehaald zou hebben. Het had geen half uurtje later moeten zijn.
Hoe komt het dan dat ik me, de meeste tijd, totaal en helemaal niet krachtig voel. Of veerkrachtig.
Terwijl ik wel inzie dat ik kennelijk ergens, in mijn pink nu wellicht, die kwaliteiten en kracht bezit. Anders was ik al eerder in elkaar gedonderd. En, belangrijker, niet telkens weer opgestaan.
Ik moet even terugdenken aan de tijd dat ik me spiegelde aan een collega, een man. Hoe hij naar klanten ging, zich zorgvuldig kleedde als de succesvolle man die hij wilde zijn, koffertje en dasje en ook zijn manier van spreken gaf overwicht aan. Bij mij alleen overgewicht.
Toch heb ik in die tijd geleerd To fake it until you make it. En was succesvol. En soms helpt een beetje bluffen, net als die mannen deden, ook.
Niet het vrouwenautootje als lease-auto uitkiezen, maar een mannelijke grote bak. Omdat het in die wereld toen nog steeds zo eraan toeging dat men al naar je keek als je op de parkeerplek uit je auto stapt. Waar stap je uit, hoe stap je uit. Waar staat dat voor.
Natuurlijk, natuurlijk moet ik daar nu, met mijn oude Halfords Oma fiets uit de opruiming voor
€ 100,-- met nog oudere zadeltassen erop, daar enorm om lachen, maar als je het spel wil spelen, moet je de spelregels kennen.
Maar wat moet ik nu nog faken en al helemaal maken? De harde commerciele zakenwereld trekt helemaal niet meer. Heb maar al te goed onthouden dat je zo goed bent als je laatste verkoop.
Toch is het denk ik wel een voordeel dat ik de spelregels ken en herken.
Maar voorlopig fake ik maar dat ik een groot hardgekookt ei ben in plaats van het zachtgekookte exemplaar wat ik nu ben. Van de buitenkant nog steeds niets te zien.
Het doet me goed om al mijn zelfopgelegde regels los te laten. De wereld draait nog steeds door en ik word - door dat loslaten - juist weer sterker.
Grappig dat ik mijn eigen allergie - MOETEN - toch telkens weer ontkende en allerlei zaken toch deed omdat ik dacht dat dat moet. Zo hoort. Verwacht wordt. Normaal is.
Er zijn tijden dat ik dat wel doe; zwart/wit denken. Of in termen van Alles of Niets. Ik vind momenteel te vaak dat ik dat doe. En does that spark joy, zou mevrouw Kondo me vragen???
Merk dat me dat weinig oplevert. Beter gedij ik in de nuance. En overdenken of ik de zaken echt wel goed zie of alleen zo voel. In of op dat moment. Wat afstand nemen helpt. Niet te snel conclusies trekken.
Lees trouwens in een interview met de schrijfster van PAAZ dat haar psychiater zei: "Geloof nooit wat je denkt en volg niet elke gedachte".
Woorden als 'altijd, nooit, iedereen en niemand, klojo of held' helpen ook niet mee in deze innerlijke discussies (met mijzelf, dus lekker druk daarbinnen).
Zo werd ik vanochtend, laat, wakker. Slecht geslapen. En bedacht dat ik geen zin had in wandelen met man met hond. Uberhaupt geen zin. In de hele dag.
Maar dacht ook dat ik beter maar eerst gewoon kon gaan douchen en aankleden. Laat die gedachte maar even bezinken of wegdrijven, want was dat wel zo'n goede gedachte.
Toen hij me appte om te vragen of ik er klaar voor was, appte ik hem dat ik niet in de stemming was voor een trio. Boodschap begrepen.
Ik heb geen zin in gedoe, in extra mensen om me heen en wil gewoon die paar uurtjes even heel egocentrisch het idee hebben dat er iemand is alleen voor mij.
En ondanks dat het warm was en vochtig broeierig, toch weer bijna 10.000 stappen gelopen. Met wiebelgevoel.
Dus die prestatie is weer in the pocket.
Verder hoef ik helemaal niets met hem, hij is mijn verloofde niet, al kan hij lekker zoenen, zal het ook nooit worden, dus hoef ik me ook niet druk te maken over onze verschillende zienswijzen. Niet alles is zwart/wit en niet alles is altijd rimpelloos. Ik zeker niet.
En dus in de middag een doosje van mijn medicijnen bij de apotheek afgegeven, kan ik waarschijnlijk morgen al nieuwe pillen ophalen, daarna over het minimarktje gelopen en me laten verleiden om toch wat volwassen planten van de roze zonnehoed te kopen. Ik vind ze zo mooi, vooral voor de insecten in de tuin.
Bij de Zeeman hing een te schattig T-shirtje, afgeprijsd, voor kleinkind. Had er ook een rol koekjes van kunnen kopen qua prijs, maar koos voor dit shirtje. Leek me een betere deal.
Van de week kreeg ik een aantal foto's van haar moeder en vader gezellig samen met uitzicht op het IJ. Ik appte terug dat ze allemaal zo vrolijk keken. Kreeg ik daarna de foto's die je NIET op Feestboek zet: dreinen, druilen en drenzen. Hahah...ik moet altijd zo lachen om hoe realistisch mijn dochter is over haar dochter en haar moederschap. Geen roze wolk en al helemaal niks op Feestboek. En ook snappen dat het soms is dat Jantje huilt, maar ook dat Jantje 10 seconden daarna weer lacht.
Wat een prachtvrouw is mijn dochter toch! En dat sparkelt joy!!
Goede tip overigens: Sparklen en tegelijkertijd van je kringen af:
Soms kan ik er niets aan doen, zelfs als ik ergens ben waar het enorm gezellig is (dat noemen ze een feestje) en ik meer dan welkom ben, dan nog voel ik me soms die ene vreemde eend op de Ark van Noach waar iedereen een koppeltje is, gezellig met zijn tweeen.
Twee aan twee en altijd iemand waar je tegen aan kan kletsen. Of zeuren. Of klagen. Maar je hoeft in ieder geval geen moeite te doen om aansluiting te krijgen. Aansluiting van huis uit meegenomen als het ware.
Nu snap ik allang dat dat 'gezellig' voor sommigen ook maar schone schijn is en dat ergens alleen verschijnen voor menigeen een hele grote wens is. Ging die Jan Jurk nou maar eens een keer niet mee!
En dan toch, heel eventjes, dit gevoel hebben dat ik alleen ben en altijd altijd zal zijn. Dit is uw leven en doe het er maar mee. Ongeschikt om mee te paren.
Wat helpt is even kijken naar de wolken en weten dat dit gevoel, net als de wolken boven me, gewoon weer overdrijft. Er mag zijn, maar ook weer weg mag drijven. En als er niemand is om mee te praten kan ik altijd nog er gewoon zijn, kijken naar hoe de hond speelt.
En als ik dan weer bij het groepje mensen sta die met me willen lachen en uberhaupt optrekken, is het al snel weer goed. En ja, zelf een gesprekje aanknopen met iemand, die kunst beheers ik ook hoor. Ben niet helemaal wereldvreemd of raar, maar snap wel van mijzelf, dat ik momenteel niet geheel overtuigd ben van mijn X-Factor.
Kijken naar een tutorial op youtube over hoe je je haar op kan steken met 345 schuifspeldjes, 3 liter haarlak en droogschampoo.
Fietsen, omdat wandelen nu een beetje iebelig voelt en toch willen bewegen;
Opgenomen afleveringen van Outlander bekijken; oh heerlijk dat Schotse accent. En die jurken! En die Schotse heren.
Een collectant zonder gevoel voor humor treffen:
- houdt u van dieren? Ja, gebakken graag-
Een beetje in de tuin rommelen;
Kapotte hengsel van tas maken
Beetje breien;
Hoeven vijlen en teennagels felrood lakken;
Kijken of gestreken broek eigenlijk nog wel past;
Sandaaltjes die ik al jaren had, verbouwd. Mwoah...maar goed..anders stonden ze ook maar in de kast. Experimenteren is prettig. Mislukt het; niks aan de hand.
Naar Vrije Geluiden luisteren;
Lachen om onderstaand filmpje, in het kader van op een bepaalde leeftijd zijn en dan zo'n lekker gek mens zijn. En een beetje bang zijn dat dit een zelfportretje is:
Vooral die laatste zin van haar; daar werd ik altijd horendol van als iemand - geheel overtuigd van zijn/haar dogma - niet in discussie kan/wil en daarmee alles doodslaat.
