Dus ik vertelde hem bovenstaande in de korte versie (geen baan = geen auto).
Het gesprek hield daar op, want tsja...niks eervols, misschien hoorde ik me te schamen voor mijn situatie in plaats van openhartig te zijn. Voor veel mensen is het hebben van een auto nog steeds iets wat status geeft. En kennelijk denk ik ook nog zo.
Oh...vergat ik ook nog helemaal dat ik er dus ook bij liet weten dat ik geen baan had. Of mijn 'prestigieuse' baan met auto kwijt was.
Ooit kreeg ik een zelfde gevoel. Een vrouw op mijn werk die me had verteld dat ze bij de obsesitaskliniek liep, zei me dat ze mij nooit 'slechte' dingen zag eten op mijn werk en wat ik at waren geen grote hoeveelheden. Waardoor was ik dan size XXXXX net als zij. Ik zei haar dat ik stiekem eet. Thuis, waar niemand me ziet.
Ze schrok van mijn antwoord. Alweer ook dat ik openhartig was. Ze vertelde me dat ze dat soort dingen echt nooit zou openbaren. Daar schaamde ze zich voor en had ze therapie voor.
Dat ik nu worstel met mijn plek, de ruimte die ik mag innemen, heeft (ook) alles met schaamte te maken. Dat ik weinig (meer) heb van "opschepzaken" (in mijn ogen dan he...) dus inderdaad niet zo veel voorstel. Of er eigenlijk niet meer toe doe.
Een afbetaalde hypotheek (niet eens een hypotheek) dus een mooie investering in de vorm van een koopwoning, een tweede (vakantie)huis, die auto, een mooi gevuld pensioenpotje en spaarrekening, schaapjes op het droge, een zinvolle baan of een carriere, een mooi slank uiterlijk, een relatie.
En toch..en toch ben ik er nog steeds. Ben een heel eind van de maatschappelijke ladder gevallen. En lig nu ergens op de bodem qua inkomen en status. Maar ik ben er nog steeds.
Ik ben niet meer iemand met wie het Goed gaat. Qua ladderniveau dan.
Maar ik ben er nog steeds.
En wie zegt mij dat ik weer zo snel mogelijk moet zorgen dat ik weer naar boven klim. Hup...de Ratrace weer in. Weer naar beter, meer, harder. Zo snel mogelijk weer bovenaan de ladder staan.
Het kan ook zo maar zijn dat die plek bijna helemaal onder aan de ladder me wel bevalt. Dat ik al die jaren een verkeerd uitzicht op zaken heb gehad. Dat mijn "geluk" misschien juist onderaan de ladder ligt.
Heb nog niet de illusie dat ik er al ben en hoppa...probleem opgelost. Geen hulp meer nodig. Denk juist dat ik aan een draadje aan het trekken ben wat de zaken gaat ontrafelen.
Vandaag mijn lepel- en vorkenpotjes eens uitgemest. Hoeveel gebaksvorkjes en koffie/theelepeltjes heeft een mens eigenlijk nodig. En ook nog: vind ik ze eigenlijk wel leuk? Is het echt wel mijn smaak? Of zijn het dingen die je dan maar aanneemt omdat ze van Oma zijn geweest.
5 opmerkingen:
Ik waardeer eerlijkheid....
goed gedaan, blijf alsjeblieft wie je bent,
xxx
❤
Je bent een oprecht mens. Dat vind ik meer waard dan gouden tanden, een pooierbak en vier vakanties per jaar. Je mag zijn wie je bent!
Eerlijkheid duurt het langst, dat waardeer ik altijd zeer in mensen. Er is niets om je over te schamen, jij en veel generatie genoten met je hebben de pech dat er tegenwoordig vaak meteen alleen naar het geboortejaar wordt gekeken en niet verder naar de kennis, kunde en (levens)ervaring van mensen. Je bent goed zoals je bent, een mens is meer dan zijn of haar baan.
Die buurjongen heeft goed opgelet (niet dus) dat je je auto al 5 jaar niet meer hebt.
Goed juist dat je eerlijk bent!
Er zijn al oneerlijke mensen genoeg op de wereld.
Je bent een mooi mens Cellie!
Hou dat maar in gedachten en inderdaad je bent er nog steeds!
En het is balen dat het leven zo loopt, zeker als het jezelf betreft want dat voel je.. Maar schuld? Nee, niet de jouwe!
Een reactie posten