Ze zou zo een dochter van me kunnen zijn. Of een vriendin van mijn zoon. Of van mijn dochter. Denk even terug naar tijden dat een kind 'even' onvindbaar was, maar dat met een sisser afliep. En je weer overging tot de orde van de dag.
Moeten we dan maar afschaffen dat je nog ergens alleen op de fiets naar toegaat? Of een eind kan wandelen in je eentje?
Ik heb tijden lang in dezelfde buurt gefietst, ook als jong meisje. Je dacht er maar niet al te veel bij na wat er op een verlaten fietspad je zou kunnen gebeuren, want een andere route was er niet. Langs het bos, vlak bij de spoorbaan. Vlak bij wat wij altijd Het Gekkenhuis noemden. En in die tijd liepen er ook genoeg bewoners van het Gekkenhuis 'los'. Of niet als bewoner herkenbaar.
Hier bij ons in mijn dorpje zijn er heel veel fietspaden. En veel bomen. En struiken. Staat heel liefelijk en groen. Toch hoor ik van veel vrouwen dat ze in de avond liever niet meer de fiets pakken om bijvoorbeeld naar een activiteit te gaan. Te eng. Al jarenlang hoor ik dat. Dan kom je of nergens meer of je moet met de auto. Als je die hebt.
Maar ook mijn zoon is al slachtoffer van een mes op zijn keel geweest ooit. Zoon, dochter. Ze zijn allebei kwetsbaar. Wij zijn kwetsbaar voor mensen met andere grenzen.
Hoe zit het met de dader. Hij is ook een zoon van iemand. (Waar) ging het mis in zijn opvoeding en is het, in zijn geval, wel een kwestie van (verkeerd) opvoeden?
Hoe komt iemand tot zo'n (kennelijke impulsieve) gewelddadige daad? Hoe kan het dat iemand die dit gevaarlijke gedrag al eerder heeft getoond toch terug kon keren in de maatschappij. Een nieuwe kans. Op papier klinkt dat heel redelijk en humaan. Iedereen verdient een nieuwe kans. Maar is dat werkelijk zo?
De wolf kan schaapskleren aantrekken; hij blijft een wolf.
Moet nog steeds een BBC documentaire bekijken over psychopaten. Hoe dat werkt in het hoofd van iemand die zulke misdaden heeft gepleegd (en nog steeds kan plegen). Maar kom er nog steeds niet toe. Te indringend. Zulke andere gedragspatronen dan de mijne. Dan die ik mijn kinderen leerde, maar die ik maar al te goed herken bij sommigen uit mijn verleden.
Las een mooi stuk bij haar: Wees voorzichtig met onze dochters. En ook haar blog ontroerde me: Weg
Laten we voorzichtig met en op elkaar zijn.
7 opmerkingen:
Het is diep triest dat dit is gebeurd.
Mijn schoondochter gaat ook graag zomaar een eind fietsen zonder doel.
Daar denk ik dan wel aan.
Ik denk ook aan de moeder van de dader, hoe zal zij zich voelen???
Te triest voor woorden.. Ik woon in dezelfde gemeente, heb me nooit gerealiseerd dat mensen die in die instelling wonen ook buiten lopen in het dorp... Er heerst hier onrust in de gemeente... er moet iets gebeuren, want er is veel mis blijkbaar.
Maar met alles wat ze ook gaan aanpakken, komt Anne niet terug... :-(
Het is niet te bevatten wat deze jonge vrouw is overkomen. Het doet je beseffen hoe kwetsbaar we zijn. Ik fiets zelf ook vaak langs eenzame wegen maar alleen overdag. Mijn oudste zoon is ook op klaarlichte dag beroofd van zijn telefoon en geld. Dader zwaaide ook met een mes, je bent dan zo nietig en klein.
vreselijk, zowel voor de ouders van hem als voor het meiske.
wara ging het mis, niemand kan het nog zeggen, feit ligt er wel,
afschuwelijk, hoe zal ze haar laatste uren geleden hebben...
ik heb zo met haar en haar familie te doen..
Waar is het ooit bij daders van dit soort gruwelijkheden misgegaan heeft mij ook bezig gehouden. Was er vroeger op school al iets te merken? Is er wel van hem gehouden, of heeft zo iemand zelf ook allemaal verschrikkelijks meegemaakt en is ie daardoor zo verknipt? En hoe kunnen we dat dan voorkomen, want daar zijn in de toekomst ook weer andere slachtoffers mee te voorkomen.
Ze zal je dochter maar zijn...
Het is waar. Je fietst zolang mogelijk met je dochter mee maar eens moet je haar laten gaan.
Die laatste zin sluit naadloos aan op de begrafenis van Van der Laan.
Een reactie posten