Mot

Was even uit bed in de middag van de week, Thee gedronken, Vitamine C en D erin. Geen trek, en al helemaal niet als je dat dan ook nog eerst zelf moet gaan maken. Nog een beetje bibberbenen, 

Daarna weer naar bed. En werd pas rond 19.30 uur wakker. Nog steeds slappe hap. Snapte dat ik toch wel iets voedzaams naar binnen moest werken. Maakte bouillon en van de vele wraps die er lagen voor werk en lichte wrap met sla en een kippenworstje (ja echt, dat soort dingen heb ik in huis). Rustig eten. Geen koude kwark of dat soort voeding nu. Wrapje was volkoren. Alles wat ik eet is volkoren. 

Snel weer terug naar bed. Vermoeiend op te zijn, eten te maken en te eten. En dan ook nog die afwas. Die mag tot morgen blijven staan. Alsof iemand dat ziet. Het is nu morgen, dus ga het zo toch maar doen. Niet de boel laten vervuilen.

Ga ik uit bed, moet ik van mijzelf mijn contactlens indoen, warm vest aan, haar opsteken en dan pas naar beneden. Ga ik weer naar bed, alle lampen uit, en weer naar boven. Dit alles kost me veel energie nog.

De tijd tikt zonder te weten hoe laat het is. Mijn lijf moet eerst herstellen. Ik denk dat ik de geniepige OV-supergriep heb opgedaan. Nu slik ik geen pilletjes daartegen. Ooit zei een wijze huisarts dat griep met medicatie 2 weken duurt en zonder viertien dagen.

Koorts is er niet meer en duurde gelukkig niet heel lang dus ook niet nodig. Ik maak zo een warme verse gemberthee met kaneel. 

Als ik er de kracht voor heb zou Gerard Joling zeggen. Nog wel een stuk gember in de fruitschaal gelukkig. Nou, smaakt naar niks eerlijk gezegd. 

En kijken hoe lang ik het volhou, uit bed. 

Mijn dochter haalt wat boodschappen en heeft soep voor me gekookt gaf ze door. Het koste me veel moeite om aan te geven dat ik hulp nodig heb. Maar toch maar over mijn koppigheid heen gestapt. Koppig hopen dat ik het wel zelf kan doen. Te trots/eigenwijs om aan te geven dat ik nu ziek en zwak ben en hulp nodig heb. Het even niet zelf kan. 

Maar hoe fijn, wel hulp durven vragen. Want daar ben toch wel heel erg slecht in. Mega slecht. Ik eet nog liever droge crackers en lig dagen in bed te rotten dan vragen of mijn kinderen wat boodschappen willen halen, Terwijl ze dat direct doen. Zonder morren en zelfs dat ze dat heel graag doen. 

Mijn bed opschudden omdat de bovenkant van mijn dekbed op de begane grond ligt onderhand. Zwaar werkje voor een slap mens. 

Hoorde van dochter dat jongste kleindochter de traditie hoog hield om rond de feestdagen in het ziekenhuis te zijn. Koortsig en benauwd was ze. Ze mocht wel weer naar huis gelukkig, maar dat wist ik allemaal niet. 

Heb verder niets aan Kerstzaken kunnen doen. Het pakketje voor mijn broer ligt er nog. Hij had een Corgi hond ooit en daar zag ik een schattige Kerstboomdecoratie/bal van. Komt sowieso niet meer op tijd aan. Niks komt nog op tijd. 

Kerstboom staat niet, zoals sommigen parmantig aankondigen, maar ligt. In de kast. Nul Kerstkaarten geschreven. 

Blij dat ik mijzelf begin december al wat lichtjes gunde en dennentakken kocht om de boel wat geurig te versieren anders was het maar een dooie boel hier. Geen verschil met de andere 363 dagen dus. 

Nee hoor, brand graag wat kaarsen die geven een mooie verstilde sfeer. De Hema had onlangs een aanbieding, 3 pakken halen, 2 betalen, dus daar wat van ingeslagen. 

We gaan weer richting het licht vanaf nu. 

Eerst maar eens die mot uit mijn lijf zien te verwijderen. 

Ziek

Maandagavond toch (te) druk geweest met het maken van Kerstding voor de lunch, Dat kostte veel tijd,. Niet gegeten ondertussen,  Pas daarna. Laat. Te laat denk ik. Even daarna, toen ik rustig zat en richting bed wilde gaan, kreeg ik de bibbers, koud, koppijn, Hoesten, Misere dus, vooral die bibbers.

Legde nog een extra gewatteerde sprei op mijn bed om het warm te krijgen. Dan is alleen wonen wel verdomde eenzaam.

In de ochtend melde ik me ziek, Het zou stom zijn als ik nu naar mijn werk zou gaan,. En helaas, de kerstlunch voor niets gemaakt. Dook weer mijn bed in en werd rond 1900 wakker, 

Wat gegeten, een beschuitje, en maar weer naar bed.,

Woensdag hetzelfde verhaal. Onrustig slapen, Weinig energie, Te weinig om wat fatsoenlijks te maken, 

Vandaag gaat het een klein beetje beter, dus gooide er in de ochtend een bakje havermoutpap in met blauwe bessen. En veel thee., Daarna weer terug naar bed., Beetje slapen rond de middag wakker. 

Beschuiten zijn op inmiddels, dus maar over op volkoren crackers. En thee. Veel thee. En wist dat ik de vriezer nog kippensoep had staan, dus die er maar uitgehaald voor vanavond. 

Dochter vroeg of ze nog wat kon doen. Ik wil alleen maar rusten en energie op doen. 

Baal enorm want woensdag was een Kerstmarkt op de school van de kleindochters. Dat leek me enorm leuk, maar ik was tot niets in staat. Laat staan reizen. 

Nu staat de kippensoep op. Eén portie zie ik, maar hoop dat me dat goed doet. En daarna weer naar boven naar bed. 

December maand van afscheid nemen

Zocht nog even naar wat dingen over een oud-collega. Ze heeft poëzie achtergelaten in haar woonplaats, toevallig de plaats waar ik werk. 

Mooi is dat. Ze stapte in December uit het leven, na een rotgesprek met een teammanager en toen kon ik me enorm storen aan de schijnheiligheid van sommigen, die haar, in mijn ogen dan,  dat pad opgejaagd hadden. Te snel veranderingen willen zien, nadat ze een hele tijd uit het werkproces was en ook nog dreigen met ontslag. Haar baan was haar houvast. 

Maar wel huilen bij haar kist. 

Ook in December overleden mijn Opa en mijn vader. Niet heel dicht in jaren na elkaar gelukkig, maar wel met een dag verschil. Mijn vader alweer 13 jaar geleden deze maand, ook een witte decemberdag en mijn Opa nog langer geleden. 

Dat maakte dat ik die maand ergens linkte aan begrafenissen en afscheid nemen. Denk ik. Toen het afscheid van de collega, net de dag voor Kerst was, lag er een dikke laag sneeuw in Nederland. Dat maakte het al heel bijzonder. 

Ieder jaar gedenk ik haar op haar sterfdag door een favoriet lied uit Lord of the Rings te laten horen. Raak nog altijd ontroert. Vooral omdat ik de enige was die voorvoelde dat er iets helemaal mis was. Al een paar keer en ook in actie kwam. Leidinggevende liet het toen mooi afweten, want ´ze kon dat niet aan`. Slappe zak.

Tien kleine ...

Eind vorige maand afscheid genomen van een aardige jonge collega. Goede kop zat erop. Iedereen vond het jammer dat hij vertrok, maar begrepen het wel. Jong en doorzag al snel de organisatie en kon bovendien in zijn woonplaats werk vinden. Met betere voorwaarden. Dus ja, iedereen begreep het. 

Vorige week dienstmededeling in overleg dat er weer iemand weg moest, maar zijn taken zouden door medewerker X worden overgenomen, die daardoor dus ook bij ons weggaat qua inzetbaarheid (FTE).

Begin deze maand kwam een collega me vertellen dat ook zij weggaat. Zag dit al langer aankomen, want geen  optie om door te groeien en wat zij graag wilde werd allemaal afgekapt, terwijl iemand van het andere geslacht dat wel allemaal kreeg. Die hier pas een paar maanden werkt. Management was niet te vermurwen. Kon niet. Dus mijn advies was ook om eens verderop te gaan kijken. Ook zij liep lange tijd net tegen bijna overspannenheid aan. Ook door het zwalkbeleid van management.

Maar in zo´n korte tijd zoveel (goede en vooral aardige) collega´s kwijtraken. Oh ja...vergeet ik Sneeuwvlokje nog. Dat zijn bij elkaar flink wat FTE-tjes. Maak me zorgen (en ook niet want ben geen manager, dus laat maar gaan Sjaan) over de kwaliteit van onze dienstverlening met een heel roedel aan onervaren mensen erbij. 

Vind het niet gek dat ik me moeilijk kan en wil binden aan de club. Iedereen gaat toch weer weg. Met deze collega had ik een goede klik. Ging af en toe ook lunchen samen met nog een collega die er ook al langer werkt. Ook al wat ouder, meer levenservaring en het was fijn om met elkaar te kunnen praten. Zij steunde me ook toen ik vorig jaar vertelde over het gedoe rond Bewindbroer. Alleen met haar en nog een andere collega dit soort zaken gedeeld.

Had dit al klaargezet, maar aanvulling. We hoorden we dat een collega die al langer ziek thuis is, heeft opgezegd. Dat is een koopje! Op die manier, via de achterdeur heb ik al meerdere mensen zien vertrekken. Opvallend. VSO of helemaal niks en dooooooei!!!

Vooral als net daarvoor de manager op een nogal simpele manier aan het uitleggen is dat we toch echt targets moeten halen want daarop worden we afgerekend en dat al die zieken zwaar wegen op onze begroting. Dat begrijp ik. Maar ga dan eens uitzoeken waarom zoveel mensen ziek worden. Overspannen thuis zitten. Tot huilens aan toe als ze hier koffie komen drinken als eerste stap in reintegratie. 

Wat doe ik daar eigenlijk nog? Trek ik dit nog tot aan mijn pensioendatum? Kan ik me hier voldoende voor afsluiten en mijzelf veilig houden van overbelasting en stress.

Merk wel dat goed opletten dat ik niet elke dag extra uren aan het maken ben, door vroeger te starten en dan ook nog later te stoppen, me goed doet. Al gooit de NS momenteel flink roet in het eten door op mijn traject deze week al een aantal malen 20 minuten vertraging te hebben. Of uitvallen tijdens de route. Maar dan nog kom ik op tijd aan. Ruim op tijd. 

Was zo pissig over alles,  dat ik ook nog extra vrij nam, de dagen voor Kerst. Na Kerst had ik al vrij genomen. 

Ze mogen het lekker uitzoeken. Ik wil even helemaal niet meer aan werk denken. Ik weet dat ik mijn werk heel goed doe en meer hoeft niet. Voor meer krijg ik ook helemaal niet betaald. 

En nee, praten, protesteren of wat dan ook helpt helemaal niets. Niets. Dus daar brand ik me niet meer aan. Want zie ook heel duidelijk dat hier de boodschapper altijd wordt vermoord. En degenen die weinig kaas hebben gegeten van inhoudelijk werk, maar wel veel kaas van geslijm worden gepromoveerd. Tot ze een functie hebben die een maatje te groot voor ze is en dan vallen ze één voor één om. Maandenlang uit de roulatie, Sommigen zelfs een bijna een jaar. 

Ook al eerder meegemaakt. Moord op de boodschapper. En de boodschapper was ik dan en ik werd daar altijd keihard op afgerekend. Eruit jij, lastpak!! Hoe durf je te zeggen dat de Keizer geen kleren aanheeft. 

Nee, doei toedeloei. 

Spelen en leren

Mijn dochter had gevraagd of ik haar oudste dochter uit de zaterdag lessen kon ophalen. En bracht haar jongste dochter alvast even hier, dan kon ze nog snel een boodschapje doen. Zij moest iemand ophalen ergens in het Zuiden op een vliegveld en de tijden overlapten elkaar.

Doe ik graag. Elkaar een beetje ondersteunen. 

Ondertussen had de kleindochter de doos met de Barbies van boven opgehaald. Veel oude Barbie´s van dochter nog en een paar nieuwe (Zeemeermin)barbie's. 

Twee deuren verder waar ik moest zijn woont haar andere Oma en familie, dus niet toevallig dat ze hun vader zagen toen ze in het speeltuintje nog even lekker los konden gaan (van mij). Leek me wel fijn na een paar uur onderwijs. Hoe meer los gegaan, hoe rustiger bij mij thuis.

Hij gaf aan dat hij ons wel thuis wilde brengen, maar hoefde niet. Leek me juist een leuk avontuur met de trein en de bus voor de dames.

Wat het ook was, want dat stuk ook vertragingen en uitgevallen treinen, maar ach...alle tijd. En oh ja, even vergeten dat de bus richting stad aan het Spaarne propvol begon te zitten vanwege de Kerstmarkt dit weekend. Nou ja, de dametjes konden zitten en vonden het prachtig om bijna naast de chauffeur te zitten op de eerste rang, op de eerste bank in de streekbus.

Ik stond. Net als in de trein het eerste gedeelte. Maar ja...wel gewend, dus ook niet erg. En ik had dit keer geen laptoptas bij me. Dus kon me goed vasthouden, Op weg naar mijn huis kwamen we langs een boekenkastje en ze vroegen wat dat was. Toevallig zat er een kinderboekje in, dus haalde dat eruit voor ze. Mag dat zomaar? Ja, maar één dingetje he...niet alles mee naar huis nemen. 

Thuisgekomen werd er direct gespeeld. Nul tijd op tablet of digitaal ding. Wat zeg ik: ik zelf zat er meer op ondertussen. 

Ze speelden kantoortje, dus weer lekker alleen op een toetsenbord typen, zonder verbinding aan welk apparaat dan ook, ze maakte kleren voor de Barbie's met glitterpapier en plakband en nietmachine en toen was hun moeder er al weer. 

Daarna even rondje opruimen, maar de schade viel enorm mee. Alles weer in dozen en opgeruimd. Heerlijk zeg. 

Nu hoeft er niets meer. Kreeg van dochter nog het recept van haar succes/wraps met kip. Heel fijn allemaal. 

Merk ook dat ik me minder druk maak. Minder de controle wil houden of regisseren wat voor leuks ze moeten gaan doen. Laat ze maar hun fantasie gebruiken. Alle spullen zijn daarvoor aanwezig. Zolang ze maar fijn offline spelen en zijn. Kan nog lang genoeg. 

Chaos zelfs bij de lunch

 De nieuwe leidinggevende had voorgesteld dat er een gezamenlijke lunch zou komen. Ze vroeg of iedereen wat wilde meenemen, zelfgemaakt of zelf gekocht. Gezellig. Zo komt het over. Ook direct weer afscheidslunch voor alweer collega´s die weggaan. Lekker goedkoop ook zo.

Op de vraag, meerdere malen en van diverse mensen of we dan niet even onderling moeten afstemmen wie wat meeneemt, zodat we straks niet met 20 quiches of 20 Kerstbroden zitten...oh nee hoor, niet nodig. En ze lacht weer alles weg. Verder eten een paar mensen Halal, dus dan kan die quiche Lorraine ook niet. 

Precies hoe haar leiderschapsstijl is. Zeggen dat je transparant bent, maar de uitvoering aan het klootjesvolk overlaten in chaos. Als ik al weken aangeef dat ik niet meer kan inplannen, want nul plekken, krijg ik terug dat ze ernaar kijkt en erop terugkomt. Als ik nogmaals en nogmaals aangeef dat we daardoor gaan uitlopen, geeft ze aan dat ze het weekend ernaar kijkt, maar dan is ze een weekendje weg. En het weekend erna idem. En nu ook weer, Prima. maar doe dan geen loze beloftes. 

En wanneer heb ik tijd om zoiets voor te bereiden. Ik rol meestal rond 18.45 binnen, als de treinen op tijd rijden en dan zeker nog gezellig iets maken, af laten koelen en de volgende dag meezeulen.  Ik ga wel iets meenemen wat koud geserveerd kan worden, maar wel smaakvol voor iedereen. Wraak of zo.

Ik klink nu wel erg als De Gringe, al ben ik minder groen. 

Niet (meer) haasten!

Alhoewel ik al een half uur voor de wekker van 05.30 uur wakker was, besloot ik dat ik vandaag de  trein zou nemen die een een klein half uur later vertrekt en dan ben ik nog steeds ruim op tijd. Maar niet meer de eerste waarvoor het licht aangaat op kantoor. En dan zeker weer alle losse eindjes van mijn collega moeten wegwerken. 

Kreeg ik een notificatie dat de trein zeer druk zou zijn. Want, zo zag ik, maar de helft van de normale lengte. Zou ik toch niet de eerdere  trein nemen? Want met normale lengte altijd al druk en vol.

Nee, niet doen. Laat maar. 

Rustig ontbijten en daarna op mijn gemak naar de bushalte fietsen, fietsje op slot en de dag beginnen. Als de trein op tijd rijdt ben ik voor 08.30 uur op mijn werk. De trein had -ietsje vertraging, dus ik was er rond 08.28 uur. Maar helemaal prima. Had een zitplaats in de gang.

Waarom wil ik toch nog steeds het beste en braafste kind van de klas zijn? Ik heb al doorgekregen wat we van het management als prijscompensatiepercentage erbij krijgen dit jaar en ik moet nog steeds van de schrik bekomen. Zoveeeeeeeeeeeeeeel?

En waar ga ik dat allemaal aan uitgeven? Een cruise?

Denk eerder aan gratis vulling voor je luchtbed. 

Verbaasde me wederom dat collega haar werk half had gedaan. Maar nam me voor eerst te vragen wat de oorzaak daarvan was voor ik begon te mopperen. Tsja....ik bleef toch bij eerste conclusie. Niet een aardige, maar dat hoeft ook niet. En ik hoef er verder ook niets mee, behalve er voor waken dat ik weer alle kastanjes uit het vuur ga rapen. 

Soep!

Opeens had ik er zin in.Misschien ook wel door de inspiratie bij Marlou. Indiase Dahlsoep maken. Is een super eenvoudig recept en kan niet mislukken. De ingrediënten heb ik altijd wel in huis. Ik meet nooit af, maar doe het op gevoel. 

Rode linzen, ongeveer 5 juslepels vol. Meestal met kop erop.

Blik tomatenblokjes

Een grote ui

2 tenen knoflook

Wat olie

Wat bouillonblokjes naar smaak.

Kruiden: Masala van de Surinaamse toko, 2 grote theelepels

Gember (mag ook vers), 1 theelepel

Komijn, gemalen 1/2 theelepel.

Water

Kokosmelk

Eerst de ui fijn snijden net als de knoflook en langzaam laten aanfruiten. Niet bruin laten worden. Bak hierna de kruiden mee. Nu komt de geur en smaak vrij. Daarna het blik tomatenblokjes erbij. Als het pruttelt de 5 lepels linzen erbij. Nog even laten pruttelen. Daarna pan op lager vuur zetten en ongeveer een litertje water erbij en de bouillonblokjes (maggi, zet blok!), ook naar smaak. Op het laatst nog een pakje of blikje kokosmelk erbij. Hou je daar niet van, dan niet. 

Na een half uurtje pruttelen op een zacht vuurtje, of heel lage stand is het al klaar. Maar de volgende dag smaakt het nog beter. Dan zijn alle smaken verweven met elkaar.  

Klassieker

 Jonge collega kende deze klassieker niet. Nou ja....hij was nog niet eens geboren toen. De film is uit 1988.  Hij uit deze eeuw. 

In de bioscoop kon je klassiekers bekijken en ik ging met plezier naar deze film.

Lekker meteen na de werkdag, even verstand op nul en blik op oneindig. 

Koek

 Las al eerder een artikel over de winkel in Amsterdam waar je maar één soort koekje kan kopen en nee, het is geen stroepwaffle.

Oftewel de ouderwetse Hollandse Stroopwafel. 

Best apart dat mensen dat willen. Alleen dat. En verder is er niets te willen, want er is maar één soort.

De winkel is nu aan het Rokin gevestigd, maar  onderstaande stukje van een aantal jaren terug uit het Parool, geeft aan hoe of wat over het koekje.

Heeft iemand wel eens zo´n koekje gekocht en wat vond je ervan?

Dromen van een koekje

Vera van Stapele is de mater familias van het koekjesimperium. Ze studeerde psychologie in Groningen, maar er schuilde altijd een ondernemer in haar. Tijdens haar studie bedacht ze een zonnebrandspraymachine, opdat strandgangers zichzelf niet meer hoefden in te smeren. Een prototype stond een zomer lang bij de strandopgang van Scheveningen. “Die machine werkte prima, er zaten nog een paar kleine ­foutjes in.”

Ondertussen was Van Stapele ook bezig met een andere uitdaging: het maken van het perfecte koekje. Al op de middelbare school bakte ze een periode lang elke dag een taart. “Mijn droom was een chocoladekoekje met een vulling van witte chocolade. Maar hoe moest ik dat maken? Het werd een queeste. En toen ik het recept had gevonden, kon ik aan niets anders meer denken. Het was een alles vervullende ontdekking. Ik was er totaal door geobsedeerd, het koekje nam mijn leven over.”

De zonnebrandspray-machine verdween in de opslag. Op 1 december 2013 opende Van Stapele het winkeltje in de Heisteeg, waar ze alleen dat ene koekje verkocht, ook al zeiden mensen om haar heen dat klanten wat te kiezen moesten hebben. “Ik vond het onzin. De kracht is dat je juist géén keuze hebt.”

Van Stapele verzon niet alleen het koekje, maar bepaalde ook hoe de winkel eruitzag. Ze bedacht het achtbaantje in de etalage, ze was als kind gefascineerd door bewegende dingen in de etalage bij de Bijenkorf tijdens de kerstperiode. “Dat wilde ik in mijn winkel ook, iets wat beweegt en met lichtjes.” Ook wilde ze een grabbelton bij de toonbank. “De ­ontwerper vroeg of dat echt wel nodig was. Maar natúúrlijk wilde ik die grabbelton, dat is het ­belangrijkste onderdeel van de winkel.”

H

Lunch in stijl

 Gezellig met mijn dochter wezen lunchen in Krasnapolsky. Afspraak was al een keertje verzet want toen waren de kinderen toch bij haar dat weekend in plaats van bij hun vader, maar nu was het zo ver.

Ze vroeg nog of ze me moest ophalen, maar dat leek me een beetje overdreven. Ik reis elke dag voor mijn werk en nu kon dit ministukje er ook prima bij en ik hoefde niet in de spits te reizen. Zij zou anders helemaal om moeten rijden en ook zij wilde liever met ov komen. Geen parkeerkosten en de tram reed in de buurt van haar huis. 

Wel weer fiets, bus, trein en metro. Maar dan sta je ook midden in het centrum van de hoofdstad. 

Blijft altijd leuk want veel te zien. 

Waar ik op mijn dochter stond te wachten, stond er een heeeeeeeeeeeeeeeeeeele lang rij voor een koekjeswinkel. Waar je maar één soort koekje kan kopen. Dat moet dan wel een zeer smakelijke koek zijn en geen tiktokhype mag ik hopen. En toch vond ik het vermakelijk om te zien.

We hadden het tijdstip waarop we zouden gaan lunchen om mijn verzoek wat naar voren gehaald. Want in de middag zou ook de allerlaatste F1 race zijn en ik vond dat wel heel spannend nu.

Was gezellig om met haar op een mooie plek te lunchen, met uitzicht op de Dam. Niets geen zware dingen, gewoon leuk. We hadden het over de komende feestdagen. Zij moet werken dan. Ze liet me foto's zien van haar laatste korte vakantie met een vriendin. Ben zo blij voor haar dat ze dit doet. En dat het kan doordat ze co-ouderschap heeft. Dat geeft lucht. 

Daarna weer huiswaarts en onderweg al de start van de race via een liveblog meegemaakt. Thuisgekomen de ontknoping gevolgd. Verstappen won de race, maar verloor op slechts 2 punten het kampioenschap aan Norris. Die terecht zeer blij was. Vond het sportief en amicaal hoe men daarmee omging. Geen vuurwerkbommen of wat dan ook, gewoon bewondering voor het vakmanschap en doorzettingsvermogen. 

Lekker alle lichtjes aan, beetje niksigheid verder, sukkelde nog half in slaap op de bank omdat het natuurlijk al zo donker  was en ik vanochtend op werktijd al wakker was. Wat niet hoefde,maar kennelijk staat de innerlijke wekker zo afgesteld. 

Goot ik net nog een loeihete kop thee over mijn hand en vooral duim. Maar even koelen en opnieuw thee maken. Daarna lekker rustig alles voor de werkdag uitzoeken en genieten van een fijne dag. 

Nieuwe Kerk tentoonstelling lonkte, maar wist dat ik zoiets niet op zondagen moet gaan bezoeken, want te druk. Komt nog wel. Ook niet meer duizend dingen in één dag willen proppen. 

Wel ga ik van de week naar de bioscoop voor een ´echte´Kerstfilm: Die Hard. 

Lichtjes

Besloot gisteren, nadat ik het mooie nieuws van Pole Position voor de allerlaatste race deze zondag van Max Verstappen had gevolgd, om wat meer lichtjes in huis te laten schijnen. En daardoor ook in mij, voor mij. Van de calvinist in mij mocht dat, vooral nu Sinterklaas weer op de boot naar Spanje is.

Wat leuk is dat toch. Uit eigen voorraad dingen te kunnen halen, neerzetten, aansteken (of batterijknopje omzetten) en het ziet er direct vriendelijk en warm uit. Wat kaarsen extra. Stoor me totaal niet aan wat trendy zou zijn dit jaar. 

Mijn herfstdingen weer opgeruimd in de kast. De nepbloemen idem. Alle kastanjes in een zipzakje.

Daarna nog even een bosje kerstgroen gehaald. Ligt in de schuur (dat bosje wordt wel kariger elk jaar) dan kan ik daar als ik daar de geest voor heb, een leuk kerstachtig stukje van maken. Alleen al voor de geur doe ik het. Zat ook direct hars aan mijn handen toen ik het bosje van de kar afpakte.

Lekker! 

Bewust de ontspanning gezocht. En kwam er een kinderliedje naar boven drijven.

Zongen we altijd op de Zondagsschool. 

Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht

dat wij zijn als kaarsjes, brandend in de nacht

en Hij wenst dat ieder tot zijn ere schijn’

jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn

Image by Myriams-Fotos from Pixabay

Zakkenrollers

Wilde op tijd weg, zeker omdat half Nederland in de gezelligheid zit, maar nul niks vanuit management dat we een uurtje eerder weg mochten. Zij hadden zelf wel vrij genomen. De hele middag zat ik daar in mijn eentje, de collega's van de opdrachtgever waren in de middag altijd al klaar met hun werk.

En ja, natuurlijk net voordat ik mijn laptop dicht wilde gooien een telefoontje. Nog geen spoed, maar bel dan vroeger. Toch maar netjes afgehandeld. 

Anyway, een collega van de opdrachtgever liet net voor mijn balie al haar spullen uit haar handen glippen en iets knalde op de keiharde vloer, kapot zo te zien. Ze was een beetje ontdaan, dus gaf aan ze haar spullen even bij mij kon neerleggen en rustig kijken wat de schade is. Laat die trein dan maar. Niemand zit thuis op me te wachten, dus beter dat ik dan wat positieve aandacht aan een collega geef.

Doordat aanbod miste ik mijn trein, de vroege optie, maar ja...dan maar een normaler tijdstip. En die verviel, dus moest wachten. Trein kwam, een zitplaats gelukkig en er werd direct omgeroepen dat er zakkenrollers actief waren in de trein.

Grappig effect is dat je dan iedereen even op zijn zak of tas ziet kloppen waar de buit inzit. Altijd mooie aanwijzing.

Image by Aline Dassel from Pixabay

En dan Home Alone. Met 400 speculaasje en alle verrassingen ook zelf bedacht. Keek maar wat op Netflix (Man on the inside). Er was wel iets op tv met Paul de Leeuw, maar de man die daar al jaren Sinterklaas speelt kan ik niet zo goed hebben. Dus geen ergernis, maar zelf iets bedenken voor entertainment.

Kon ik maar een rode pil slikken of zo. Even weg uit de realiteit.  

Je moeder in het verpleeghuis zien rondlopen in een incontinentie-luier. Met zo'n babykontje. Is dat ook mijn voorland? Hebben ze wel XXL incontinentie-luiers straks? Of inco's zoals ze in de verpleeghuizen worden genoemd.

Moet zo mijn best doen om het hier warm en fijn te hebben.  Niet blijven hangen in een gevoel. Dat is maar een gevoel, geen waarheid. 

Mijn broer in het hoge Noorden was blij met zijn pakketje waarin ik een chocoladeletter had gestopt en wat pepernoten-strooi assorti. Dat is fijn te weten. 

Bekijk de positieve zaken vooral. Mijn zoon en zijn vrouw waren een dagje samen in een mooie stad in Italië. Goed en fijn voor ze. Morgen ga ik met mijn dochter nog voor mijn verjaardag lunchen op een fraaie plek. 

En vanochtend draait de witte was. Alles hangt weer netjes in de kast wat niet gedragen wordt. De koffie is heerlijk, de toast wat aangebrand, maar dan moet je maar beter opletten. Ik heb een dak boven mijn hoofd, niet alleen maar een postadres, heb een salaris en mag nog steeds denken wat ik wil en genoeg eten en schoon water uit de kraan. 

Nu nog een kop koffie.

Speculasie

In de trein terug zag ik in de middag in Weesp de stoomboot van Sinterklaas in de haven liggen. Zo leuk.. Nu vind ik Sinterklaas, vooral met suprises en passende gedichten, heel plezant. 

Helaas zijn mijn kinderen minder fan van het Sinterklaasfeest. Ik stuur wel altijd iets kleins voor de kleinkinderen in de schoen, maar gedichten maken, grappige dingen daarin zetten...uberhaupt schrijven, die kunst wordt minder gebezigd.

Zo maakte ik een paar jaar terug voor een collega dit gedicht. Kan nog steeds qua actualiteit. Want nog ieder jaar is het prijscompensatie-percentage altijd nog lager dan het inflatiecijfer. En heel vaak nul ruimte voor een behoorlijke loonsverhoging.

Sint zat te denken

Hoe hij toch een passende inflatiecorrectie aan de werknemers kon schenken.

Maar telkens fluisterde de Hoofdpiet in zijn oor.

Dat plan gaat echt niet door.

We geven ze gewoon een vet compliment

Daar leeft men namelijk helemaal van op en kost ons geen cent.

Ik haal wat veren van mijn pietenmuts af

Die stop ik dan in ieder zijn poepertje op een draf.

Is iedereen weer heel ontroerd en voelt zich gezien

En ik gebruik zelfs nog Vaselien!

Tandje bijzetten

Letterlijk, want kon van de week bij de tandarts mijn op een plaatje gezette neppe hoektand ophalen. Het was eerst uitgebreid allemaal gescand, ook de boog van mijn verhemelte en nu was het zover. Geen ouderwets happen meer nodig. Gelukkig!

Herinnerde me het plaatje wat mijn vader had en wat hij eigenlijk nooit droeg. Hij kon het niet verdragen. Een lel van een ding. Om van te kokhalzen bijna.

Maar de mijne, het frame is heel klein en helemaal mooi gemaakt met de uitsparingen voor de tandenaanzet, zodat het goed aansloot. Daar was ik al heel tevreden over.

En dan in de mond passen. De tandarts probeerde het, ging nog wat afslijpen, probeerde het weer, weer wat afslijpen. Ze nam er echt de tijd voor. Ze adviseerde het deze nacht in te laten, om mijn mond te laten wennen, maar daarna gewoon in de nacht in een bakje. Hoeft niet in een glazen pot op mijn nachtkastje.

Dus maar meteen ingelaten op de weg naar huis. Voelde beetje vreemd, maar niet zo dat ik het eruit wilde hebben. Bij wondjes of pijn kon ik contact opnemen. Voor de rest is het een kwestie van wennen. En oefenen op slisloos praten. 

(Ik slis beslist niet, ik slis beslist niet....).

Besloot direct een appeltje te eten. Dat ging prima. Avondeten ging ook goed, dus ik hoop op een versie van geen centje pijn.

Image by Gerd Altmann from Pixabay

Volgende dag ook goede ervaring en ik verbaas me erover dat één tandje erbij zoveel effect heeft. Dus ook eentje eraf. Voor mijn gevoel zie ik er gelijkmatiger uit, met tandje erbij dus. 

Eens kijken hoe het de komende tijd bevalt. 

Gezien worden

 

Have you noticed, Cellie, that people usually do see past appearances? Which pretty much means that on any given day you can wear any old thing and they’ll still get your goodness, feel your love, and know you rock. Fear not, you are seen -   The Universe

Vroeg = avondspits

Zat de hele dag alleen, op kantoor was er in de ochtend wel één collega, maar die zat op kantoor boven en mijn werkplek is beneden. De collega gaf aan dat ze vroeg naar huis ging. In haar auto, dus inderdaad ook op tijd thuis, want eind van de ochtend geen file meer. De rest was vrij, werkt thuis, of was op het hoofdkantoor. 

Nieuwe collega bij mijn werkplek is weer minder gaan werken, dus werkt ook niet meer op maandagen. Dus kon ook niet zeggen dat ik lekker thuis ging werken. Mijn plek moet bezet zijn. Eis van de opdrachtgever, die zijn spionnetjes overal heeft lopen. 

Enfin. Ik besloot wel om heel erg op tijd naar huis te gaan, want geen pauze gehouden en ja hoor, uiteraard komt er dan net iemand tegen sluit nog iets afgeven.

Dacht dat ik die intercity niet meer ging halen, maar he...mijn geluk was dat hij (zoals gewoonlijk deze weken) vertraagd was. 

Maar zoooooooooooooo vol en zo druk. Bij elk station nog meer mensen erbij en ik dacht dat ik bij mijn stop er niet eens uit kon. Zo vol stond het. Ik had een zitplek gelukkig, maar dan zit je hoofd net op rugzakhoogte. Dus knalt er regelmatig zo'n ding tegen je hoofd. Zou bijna met een fietshelm in de trein gaan zitten.

Image by Md Faysal Ahmed from Pixabay

Eruit ging gelukkig. Toen nog de streekbus. Er stond al flink wat volk te wachten. Inclusief voordringers. Ik stapte in de bus, maar kreeg het bijna zo benauwd van hoe stampensvol die bus was, dat ik direct weer uitstapte. La maar. Geen zin om met 2 tassen te moeten hangen aan een stang.

Volgende bus genomen, bijna hetzelfde liedje. Iedere halte kwam er meer bij in plaats van af. 

Oh ja...einde kantoortijd natuurlijk. Ik ben meestal er rond een uurtje of zes in de avond.

Ook bij de bushalte waar ik uit moest was het loeidruk. En mensen wachten echt niet even, meteen naar binnen en doorduwen. Ik had het zo gehad met dit alles. Heerlijk dat ik op mijn fiets even uit kon waaien. 

En dan thuis, waar de Kerstster brandt en ik gewoon een kopje thee kan maken. Mijn soep kan opwarmen en ontspannen mag. 

Maar of ik ooit nog midden in de avondspits wil reizen? Liever net wat later, dan is er minder chaos. Wat doen jullie?

Keuzes

Moest in de stad zijn om een bestelling op te halen. Kleding. Alleen zat er één item niet bij. Het leukste uiteraard.  Mmmm... had ik niet goed gekeken of ik een nalevering zou krijgen. Denk ik, want bij lang zoeken vond ik een mail, maar nogal vaag, want niet omschreven dat item x niet leverbaar was momenteel of iets.  Dus niet uw broek zit er niet bij. 

Vind mijzelf dan een zeurpiet, als ik de verkoopster daar op wijs, maar goed, ik moest vorige keer ook weer terug omdat er geen korting was ingehouden, dus was extra alert of er een juiste hoeveelheid en juiste prijs werd berekend. Begon er wel warm van te worden in mijn winterjas. 

Keek ook nog naar een naaimachine, maar ben mijn Singer super simpele machine gewend en daarvoor een Ankerette en daarvoor de Singer-machine van thuis. Nu stonden er modellen in de winkel van duizenden euro´s. Poeh...ga ik werkelijk die kosten eruit halen voor af en toe een zoompje of wat gordijnen omzomen (altijd voor anderen). Heb ook niemand in mijn omgeving die kleding maakt. Dus maar weer online vragen. 

Ik kan redelijk goed naaien, snap patronen ook en pas ze aan waar nodig. Nooit les gehad. Maar was een paar jaar terug helemaal teleurgesteld. Had een projectje om een heel leuk jurkje te maken voor oudste kleindochter, voor haar verjaardag. Die vierde ze bij de andere Oma in huis, waar de kadootjes-berg groter en groter werd, honderden onbekende familieleden zaten die geen Nederlands spraken en een nog grotere berg eten. 

Mijn jurkje werd achter de Marokkaanse rododendrons gemieterd zo voelde het en ik heb het kind nooit het jurkje zien dragen. Toen was ik helemaal klaar met zelf dingen maken en al helemaal voor anderen.

Altijd handig die moeder die jeans kon zomen en zelfs verstellen ook voor vrienden van kinderen, maar ga maar naar een naai-atelier.

En toch kriebelt het naai-gen. Gewoon van niets iets maken. Op maat. Op mijn maten. In mijn kleuren en stofkeuzes. En mijn eigen zomen kunnen maken.

Stond ik ook nog in een beeldige wolwinkel. Werkelijk Beeldig! En zulke lieve mensen ook, die de tijd namen om mijn vraag te beantwoorden. Zag een enig peutertruitje van maar één bol te breien. Maar ja, zag het truitje ook weer op de stapel van honderd andere truitjes verdwijnen. Ik moet mij niet belangrijker maken dan ik ben. Dat mijn werkjes voor eeuwig bewaard zullen worden. Of gedragen. 

De schoonouders van die kleindochter komen met de grootste pakketten aan. Groter dan het kind is en ik kies voor warme leuke Nijntje slofjes. Wel beige!

Kwam dus ook met niks naar buiten. 

Zo ook in de naaimachine winkel. Sowieso, want die machines zijn loeizwaar. Lekker in de bus met zo'n zware machine en in de fietstas zal het ook niet passen denk ik.

En de Kringloop daar. Had genoeg spulletjes thuis, meer dan genoeg. Ook nergens meer gekeken voor Kerstdingen. Ook genoeg van in huis. Wil het graag doen met wat ik al heb. 

Volgde de F1 via een live verslaggeving. Dus zonder beeld of geluid. Want gun mij niet die streamingsdienst meer. Wat een prestatie van Verstappen om toch weer als eerste te eindigen. Ondertussen maakte ik soep. Even helemaal weg uit het werkritme. Al voelde ik me vandaag bij vlagen nogal eenzaam. 

Maar ja, die vlagen waaien ook weer voorbij.

Kerstster

Had mijn Zweedse stijl Kerstster aan het plafond laten hangen. Hield vorig jaar zo van de sfeer die het papieren ding uitstraalde, met lichtjes erin op een timer. Als het donker begon te worden gingen ze aan. En eind van de avond weer uit. 

Had wel een trapje nodig, de laatste (derde) tree van boven, om erbij te kunnen om nieuwe batterijen erin te doen. Dat was tamelijk hoog en dan nog boven je hoofd friemelen, maar ben gelukkig niet bang of  bang geworden en hoppa...Kerstlicht!

Bijna helend.

Hebben jullie licht in huis?

Image by Hans from Pixabay

Paniekpiet

Moest op zolder zijn om mijn gewassen dekbedhoes daar op te hangen. Gaf een waarschuwing mee aan mijzelf; neem je telefoon mee! Jahaaaaaaaaaaaaaaa!

De wasmand had ik al op de overloop gegooid van de zolderverdieping, dus nog maar de paar treetjes van de draai van die trap naar boven. Kreeg een soort van twijfel hoe ik dat moest doen, stond te twijfelen over iets wat ik al jaren gedachteloos doe en ja hoor, stort languit met mijn arm gekneld onder me op de overloop. Had ook een nogal wijde en lange broek aan, dus dat helpt ook niet qua veiligheid.

Niet van de trap gevallen gelukkig, maar gewoon teveel nadenkend over hoe doe ik dit ook alweer. Mini-ongelukje. Met maxi drama effect. Want ik kan al tijden niet meer opluchtend huilen. Niks.

Moest opeens net als een kind janken. Nog net geen snot en uithalen. Ja, mijn vinger deed pijn - was op mijn hand gevallen en minibeetje bloed te zien bij mijn nagel, maar het was een soort van paniek. De volgende dag deed mijn rib ook een beetje pijn. Moest ik mijzelf ernstig toespreken dat er niets aan de hand is, doe maar rustig, adem in en rustig uit. Laat maar gaan. Niks aan de hand. 

Kennelijk zag ik mijzelf al drie weken dood onder aan de trap liggen. Door niemand gemist. Maar ook niemand die me troost op zo'n moment. 

Dus dames die weleens over een partner klagen die teveel rondhangt; count your blessings. 

Daarna naar de afspraak met de mondhygiëniste. Ze was zeer tevreden met hoe ik het had bijgehouden. Daarna nog even grondig schrobben en boenen. Op de terugweg een leuke kaart voor binnenkort jarige kleindochter. Dan is hij hoop ik op tijd afgeleverd. 

Daarna kon ik ook een pakketje ophalen bij het pakketpunt aldaar. Jemig, want een groot onhandig pakket. Dacht dat ze die kussens wel opgerold zouden aanleveren, maar zo te zien gewoon zo op volle lengte en breedte in een doos. 

Past niet in de fietstas. Ook niet onder mijn snelbinders. Dus dan het hele stuk maar lopen. Dat ging prima, kon nog een stuk afsnijden, want in die wijk woonde ik ooit dus kende de sluiproutes. Doos viel een paar keer bij bochten nemen van het bagagerek af, maar gelukkig niks breekbaars. De andere Doos liep moedig door en ik was blij dat ik het kon. Betere conditie dan ik dacht. En het was heerlijk en droog weer, dus ook helemaal niet vervelend.

Die paniek kwam denk ik ook omdat ik droomde dat ik op mijn zeer oude blauwe Nokia telefoon een ingesproken berichtje kreeg van mijn bewindbroer dat mijn moeder dood is. Ingesproken. Past helemaal in de lijn der verwachtingen, dus de paniek is niet logisch. 

Nootpakket

Laten we hopen dat het noodpakket vanuit het Sinterklaasjournaal een nooTpakket is. Met lekker veel pepernoten. 

Niet het noodpakket wat volgens het paniekboekje de burger in huis dient te hebben. Al moet ik toegeven dat ik genoeg drinkwater voor een aantal dagen heb staan. En alle andere zaken heb ik in huis. Had alleen nog geen noodradio, dus die maar aangeschaft. Wat een luxe trouwens dat ik die gewoon kan bestellen. Niet hoef na te denken of er genoeg geld voor is. 

En hoop dat we er later om kunnen lachen. 

Maar wat zou ik doen als er een aantal dagen geen elektriciteit en gas is. Dat de telefoon spoedig uitvalt en ermee communiceren kan dan ook niet. Geen wifi, geen 5G. Niks. Mijn kinderen wonen in andere steden, dus even naar ze toe lopen is niet echt een optie. Zouden de postbussen nog geleegd worden? Dat je je geliefden een ouderwets ansichtkaartje kan sturen? Schat in ook niet, want hele sorteercentrum is geautomatiseerd. 

Jammer he...dat al die analoge telefooncellen er niet meer zijn. 

Maar goed; hoe maak je dan je eten klaar en vooral warm? Wat voor skills heb ik daarvoor in huis. Of wat voor nuttige producten. Nou maakt honger bruine bonen ook zoet. Ook koud denk ik. 

Bij Nicole vond ik de tip om zelf flessen met kraanwater te vullen en die apart te houden met een datum erop.

Verder ben ik blij met een volle regenton, kan ik de wc mee doorspoelen en hoef ik geen kostbaar drinkwater te verspillen.

Jullie al bezig hiermee of heb je andere ideeën hierbij. 

 

De voordringbitch

 Vanavond was het weer eens zover. Sta je allemaal netjes op de streekbus te wachten, het bord geeft al aan dat er oponthoud is, maar dat is al bijna normaal, komt er opeens precies voor mij, op het stuk wat iedereen open laat, zodat mensen kunnen passeren, de zogenaamde voordringbitch te staan.

Gewoon pal voor me. 

Voor iedereen trouwens.

Moest even de - duwtje geven - neiging onderdrukken. 

Ook direct de bus in willen, niet de passagiers eerst eruit laten en dan hoppa.....zitten!

Bus was vandaag extra vol. Veel mensen moesten staan. Kijk ik altijd wel of er mensen niet kunnen staan en geef mijn plekje op, maar allemaal jongere mensen. IK was de oude lul in dit geval.

Trein vanochtend had 20 minuten vertraging. En onderweg de aankondiging dat de vertraging zo veel was, dat ze niet naar eindpunt reden. 

Trein terug ook heel druk en vertraging. Maar zo vol, je zou ervan gaan hyperventileren.

Ik zei wel iets hoor, ben geen mietje, maar mevrouw had misschien net als ik de hoorapparaten uit. Of juist oortjes in. 

Kennen jullie dit voordring-gedrag en wat doe je dan. 

Het afgeritste nummer

 Had mijn wekker om iets voor 05.00 uur gezet, want zo vroeg begon in Nederlandse tijd de F1 van Las Vegas.

Ging mijn bed niet uit, maar kon op mijn telefoon de wedstrijd live volgen via de Duitse RTL. Dommelde wel halverwege een beetje in weer, doordat mijn bed zo lekker warm was, maar werd op tijd wakker om te zien dat Max Verstappen het toch weer volbracht. Gewonnen. Helaas zijn concurrent tweede en zou gunstiger zijn geweest als hij vierde of zo werd. Maar ja...dit was een mooie prestatie.

Wat ik ook deed heel vroeg, was een foto maken van hoe het er toen buiten uitzag. Want het zou sneeuwen, maar snel daarna hier weer regen en dan is al het mooie witte ook weg. En dat klopte inderdaad. 

Om 07.00 uur nog sneeuw te zien en witte daken her en der. Nu niets meer te zien.

Bed afgehaald en straks heerlijk in een schoon en fris bed slapen. Nou ja...over een hele tijd pas natuurlijk. Witte was in de machine. 

Nog nagenieten van de gezelligheid van gisteren. En een compliment wat ik kreeg toen we het over de jaren zeventig hadden en ik aangaf dat ik toen naar school plateauzolen droeg. Hoe oud ik dan wel was. Noemde mijn leeftijd en ze gaf aan dat ze dacht dat ik van haar leeftijd was, in de vijftig ergens. 

Dacht ik even cynisch Fat don´t crack. 

Ook voldaan dat ik de weekboodschappen droog in huis haalde met mijn bejaardenboodschappenkarretje. Kan daar toch zware dingen in meezeulen, zonder te zwabberen op de fiets. 

Witte was opgehangen. Ook altijd prettige klus. Want zichtbaar dat er iets gedaan is. En ruikbaar.

Mijn bed opgemaakt, dan is het maar klaar. Luisteren naar een podcast ondertussen. Kreeg de twee delen niet aan elkaar geritst, draaide alles nog een keer, weer onmogelijk dus toen dacht ik dat niemand ziet dat het lente dekbed er niet in zit, maar er boven op en dat vast ritsen komt dan de volgende keer wel weer. Niet stressen en zeker niet bij een klusje waar ik meestal plezier in heb; mijn bed opmaken. 

Voor ik het weet zit ik al in het donker terwijl het nog middag is. Bedenken wat ik ga maken voor avondeten. Heb in ieder geval mijn werkkleding al klaargehangen. Genoeg in huis, kleding en voeding. Nu nog inspiratie vinden ergens. 

Gevonden: ik maakte Elsasser Zuurkooltaart. Had een aantal ingredienten niet in huis, dus varieerde met wat past volgens mij. Benieuwd of het smaakt. In ieder geval lol gehad met het maken ervan.

Wat hebben jullie deze zondag gedaan?

Geleend van Beatrix

Omdat het verjaardagsfeestje een jaren 70 thema had, leek het me passend om ook mijn oogschaduw aan te passen aan de kleuren van toen. Mocht van Beatrix uit haar voorraad een doosje met blauwe oogschaduw (ze was zo gul om gewoon een paletje te geven) gebruiken. 

Knal 'm er maar in.

Dacht aan een foto van toen ik een jaartje of 13 was met een lichtblauwe trui, een krijgertje van mijn tante en daaronder een blouse met puntige kraag uit dezelfde voorraad. En een nogal mislukt kapsel met zo'n net wat te korte pony. De jaren 70. Oh ja, een een duffe bril. Die in mijn ogen alles stom maakte. 

In de treinreis erheen had ik nog geen lippenstift opgedaan, want had mijn thermosbeker met koffie gevuld en geen zin in rode afdrukken. Pas toen ik er bijna was mochten ook mijn lippen een kleur.

En wat een feest, ik gebruikte mijn verjaardagscadeautje van de NS; voor Euro 2,50 een upgrade naar de 1e klasse. Heerlijk ruim, plek zat en ook nog eens in een stilte afdeling. 

Het bleef stil toen ik op de verjaardag was, want was vergeten mijn hoorapparaten in mijn tas te stoppen. 

De snelcursus liplezen kon ik niet voltooien tijdens de reis helaas. 

Voelde echt een beetje als een handicap, want hoorde wel mensen praten, maar zoals je onder water geluid hoort. Alleen als iemand echt naast me zat en duidelijk praat, dan hoor ik het wel enigszins. Maar in een volle huiskamer met veel gepraat kreeg ik het gevoel dat ik niet echt mee kon doen. Eigen schuld, had je die dingen maar in je tas moeten stoppen. 

Geslaagd feestje, met veel items die je op een verjaardag in de jaren 70 in huiselijk kring vaak tegenkwam. Zelf het limonadeglaasje met (fake) sigaretten ontbrak niet. 

Jammer dat vertragingen in OV me blijven achtervolgen. Bus uitgevallen aldaar, dus moest ruim een half uur wachten bij de terugreis, de bus daarna was ook al te laat. Nou ja...boeien, had net een leuke tijd gehad, de zon scheen, mijn jas was lekker warm, dus kwam de wachttijd wel door. 

Genoot nog even van het voorrecht van Eerste Klas mogen reizen. Stoor me altijd eraan als de trein stampensvol staat, hutje aan mutje, die afdeling vrijwel altijd leeg is, met alleen de conducteur die daar zit. 

Volst!!

De trein die zou willen nemen, was uitgevallen, dus toch maar het boemeltje naar huis. Kon ik tenminste - als er plek was - de hele route blijven zitten en niet overstappen, dus op een koud perron staan wachten.

Er was plek, een klapstoel voor een redelijke lege eerste klas coupé. Maar per station wat we passeerden kwamen er meer mensen bij. Met grote hutkoffers, nog grotere 52weekendentassen, grote rugzakken die in  mijn gezicht zwaaiden. En allerlei etenswaar wat staand opgegeten moest worden.

Maar had me voorgenomen rustig en vooral kalm te blijven. Reed nog een station verder om daar de bus naar huis te pakken. 

Fietste door naar de supermarkt. Snel wat kleine boodschappen gehaald en dan doorrrrrrrrrrrrr naar huis. 

Vond het vanochtend veel te vroeg en het voornemen om niet meer altijd als allereerste op de werkplek te zijn maar gevolgd en een half uurtje later de bus en de trein. Was gelukkig ook niet glad dus gewoon maar fietsen naar de bushalte. De trein ging redelijk op tijd, paar minuten vertraging, maar alles was vertraagd, want maar een paar sporen waar treinen binnen konden rijden, dus logistiek een uitdaging. 

Altijd weer druk, vooral als afspraken omgezet moeten worden. De reden is wel fijn. Sneeuwvlokje heeft functie elders gekregen.

Een aardige collega had van de week getrakteerd, maar niemand had voor mij wat achtergelaten. Dus kwam hij vandaag met een doosje speciaal voor mij. Van een goede bakker. Even nadenken hoe ik dat heel thuis kon krijgen, want te druk en geen zin om dat op mijn werkplek te gaan eten. 

Zo blij toen ik de voordeur opendeed. Thuis. Niet meer volle treinen of bussen en tijd voor ontspanning na een drukke werkweek. 

Kaarsen aan, kachel wat hoger (als je uit de kou komt (het was 0 graden) dan lijkt alles lekker warm.

Ga zo direct de laatste dingen aan mijn crea projectje doen. 

Dubbeldekbed

 Een stuk kouder vanochtend vroeg op de fiets. Zag op de busroute op een buitenthermometer dan het 2 graden was. De zon was nog lang niet op, maar in de middag stond er 4 graden. Tijd om mijn leren handschoenen weer aan te doen. 

En gisteren mijn lentedekbed erbij gepakt. Meestal rijg ik het bovenste gedeelte vast aan het herfstdeel, want zitten met 2 ritsen aan elkaar, aan de zijkant. Rijg ik het niet, dan zakt de bovenste helft toch wat naar beneden in de hoes en daar hou ik niet van. 

Dus toch maar even rijgen. Nu ligt het nog los erop. In het weekend rijgen en in de hoes stoppen. 

Sliep daardoor extra lekker. Warm in mijn bedje. Terwijl het buiten kouder was. Toch ging de wekker om 05.30 uur en moest ik de kou in. Nog steeds blij met mijn warme winterjas. En handschoenen die ik bijna 7 jaar geleden in Helsinki kocht. Daar weten ze wel hoe je met kou om moet gaan.

Nog één dag werken en dan zit ook deze werkweek er weer op.

Bracht mijn tube dure voetencreme terug en kreeg - ook omdat ik altijd de bon bewaar - mijn geld weer teruggestort. Prima service.

Schouwburg

 Had al een tijdje terug kaartjes gekocht voor de voorstelling van Roué Verveer, toen al bijna uitverkocht. Trakteerde mijn vriendin op een avondje uit. Ze gaf aan dat we dan vooraf daar op het plein wel iets konden eten dus dat gedaan. Heerlijke tapas. 

De voorstelling was luchtig (dat gaf hij ook aan, geen politiek of dat soort zaken, gewoon lachen om alledaagse herkenbare situaties). 

Had een drukke dag. Druk op mijn werk. Ook weer even verbijsterd over hoe snel management weer oud gedrag laat zien, na te hebben gedaan alsof nu alles anders zou worden.

 In de middag weer een tandarts-afspraak, waarbij de tandarts tot drie keer vroeg of ik soms hiervoor kom, of daarvoor of toch hiervoor. Alle drie fout. Ze gaf toe dat ze het slecht had opgeschreven. Kan gebeuren. Gelukkig wist ik nog wat de bedoeling was. Een scan voor een nieuwe hoektand en ook de kleur uitkiezen. Geen Gerard Joling wit aub!

Daarna snel weer naar huis, nog even werken en toen begon het nog harder te regenen en zelfs te hagelen en met de fiets naar de bushalte en daar de streekbus. Schouwburg ligt vlakbij het busstation, dus dat was allemaal logistiek prima.

Heb mijn bioscoopbezoek voor vanmiddag geannuleerd. Geen zin om weer door rotweer te moeten reizen en een andere keer kan het ook naar die film. Wilde trouwens ook vandaag nog even verder aan iets creatiefs werken. In alle rust. 

Gisteren toen ik laat thuis kwam appte mijn dochter me nog. Zij heeft mijn airmileskaart, want ik doe daar vrijwel niks mee en koop ook minder in zaken waar zij wel komt en wilde iets bestellen, maar had mijn inloggevens nodig. Gelukkig klopte het nog wat ik genoteerd had in mijn grote in steno geschreven wachtwoorden boek.  Alleen werkte de site niet mee en pas vanochtend lukte het haar. Mijn lukte het gisteren ook niet. Dus werd het nog later.

Dus vandaag rustige dag qua verplichte nummers. Dat is morgen weer aan de orde.

Staan

 Ole...de werkweek begon met een geheel ander reisschema plus vertraging en zo eindigde de werkdag ook. Plus dat de Intercity niet doorreed tot aan zeker de Hofstad, maar ik moest uit de trein van de conducteur, waar ik dacht dat we slechts een lange stop maakten. Vond het al bijzonder dat er bij deze halte zoveel mensen uit gingen. Ook met grote koffersets.

Niet goed opgelet, dus daar overstappen en omdat ik één van de laatsten was, een staanplaats. Met nog 24 anderen in het halletje. 

Close encounters of the other kind zeg maar.

Waren op mijn aankomst haltes ook nog diverse uitgangen dicht, helemaal feest. Gelukkig straalde de Kerstboom buiten dat het een lust was, dus dat gaf weer vreugde.

Bus kwam gelukkig redelijk snel en was ook nog redelijk leeg. 

Naar huis!!

Grote bak salade gemaakt van wat er nog in de koelkast la lag. Geen vergeten groenten hoor, maar creatief met kurk. En olijven en een blikje tonijn.

En nu nog even afwassen en dan morgen pas weer bekijken of de trein vertraging heeft, waar hij nu weer vertrekt en of ik in de middag op tijd ben om naar de tandarts te gaan. Voor de rest vertel ik me telkens dat het nul zin heeft om me overal over op te winden. Heb er geen invloed op en elke ochtend nog vroeger opstaan en nog eerder de deur uit? Niet meer doen. 

Lekker een sopje maken, afwas doen, want als de afwas af was, dan wist ik het wel.

Oh ja, zag dat op BBC NL vanavond (maandagavond dus) weer een nieuwe serie is van All Creatures..

Heerlijk kneuterig en altijd het goede in mens en dier zien ze. Dus dat is fijn om de dag mee te beëindigen.