Spelletje stress-ervaring

 Zo eeeeenig!

Wij kregen een spel te spelen, na afloop van de grote Wegshow, zodat wij zouden kunnen ervaren hoe de stress is en oploopt als je schulden hebt. Ik moest echt even slikken. Van ergernis, maar ook waarom dit nodig is. Zit je dan niet in het verkeerde vak? Dat je zoiets echt moet leren. Niet weet, snapt, begrijpt?

Been there, got the T-shirt. Al is het T-shirt heel erg verwassen en ben ik nog steeds blij dat ik ondanks een hele tijd een zeer laag inkomen heb gehad, nul schulden heb. Dat hele lage inkomen is nog maar vier jaar geleden. Bijstand. Dat was toen netto 995,00 euro. Was blij dat ik nog toeslagen voor mijn huur en zorgkosten kreeg, anders hield ik helemaal niets over. 

Maar dat je, met weinig geld of zelfs schulden, meestal stress ervaart, dat is toch iets wat bekend is? En hoe die stress oploopt, doordat je meestal tegelijkertijd bij diverse zaken keuzes moet maken. En dat er geen betere keus is, behalve dan je kinderen kunnen voeden. En voor sommige mensen zelfs dat al niet meer kan. 

Vond het nogal tenenkrommend en ook veelzeggend. De meeste collega's hebben nul ervaringsdeskundigheid op dit vlak. Sterker nog; er zijn er tussen die onze cliënten maar dom vinden. Dat zou hen nooooit overkomen. Koopwoning, echtgenoot en geld genoeg voor een paar keer op vakantie per jaar. Of gewoon nog thuiswonend.

Nog een T-shirt uit de voorraadkast: je weet niet wat het leven je voor streken levert. Niets ligt vast en meestal heb je nul controle. Wel mazzel of geluk.

Dat besef ik terdege. En dan hebben we het nog niet eens over de loterij die gezondheid heet. Die ook weer invloed kan hebben op je financiële gezondheid en vice versa.

Februari

 En de wereld buiten is wit. Van de mist, aangevroren mist. Ziet er rustig en kalm uit. Was nog voor de werktijdwekkertijd wakker. Nog even naar een podcast geluisterd en toen maar de witte was in de machine gegooid en mijzelf onder de douche.

Badkamer meteen ook maar gekuisd en beneden gekomen mijn Flylady routine van zaken gedaan. Even pauze voor koffie en dan stofzuigen. Als ik voel dat ik de energie heb, gebruik ik die het liefst ook direct.

Mijn werkdag was vol, maar niet druk. Dat had ik me voorgenomen. Me niet gek laten maken omdat er nog zoveel invoer en te maken afspraken liggen. Dan maar niet. Ik was trouwens aardig bij, al mijn af te vinken zaken gevinkt, dus ik was daar zelf heel tevreden over. Belangrijkste vind ik altijd dat ik overzicht houd en heb. 

Maar dus voorgenomen om op tijd te stoppen, zodat ik rustig weg kon gaan. Niet als een gek nog schnell alles in de werktas proppen. En op tijd thee te nemen tussendoor. Een collega van de werkgever die vroeg me nog waarom ik altijd op mijn plek bleef zitten en niet even een rondje in het gebouw maakte?

Tjsa, we hebben ook nog telefoondienst dus als hij gaat, dan moet ik kunnen opnemen. En de telefoon gaat heel regelmatig. En die dag met minimale bezetting, een aantal zieken, dus altijd bingo voor mij dan.

Wel fijn dat ik even tijd nam om met die collega's wat te praten. Dat is voor mij ook prettig, wat sociaal contact. Heel oppervlakkig en meestal praat de ander dan, maar toch is het prettig.

De trein terug was vol, maar nog plek. Bij een roedel studenten die zo te zien uit dezelfde mal kwamen. Allemaal hetzelfde soort haar en kleding en allemaal dezelfde groene bierflesjes van het merk H. aan de lippen en op de tafeltjes. Fijn dat ik naar een podcast kon luisteren en daardoor het geluid kon afsluiten. 

Had al bedacht wat ik wilde eten als ik thuiskwam. Had geen zin om nog extra naar de supermarkt te gaan om bami-noedels te halen, dus gebruikte zoals veel Surinaamse vrienden doen gewoon mijn volkoren spaghetti als noedels. Heerlijk met gewokte chinese kool en kip.

En dan nu aan de koffie en zo weer door. De zon schijnt en dat maakt alles lichter, letterlijk. Kijken naar wat er allemaal wel is. 

(Behalve veel stof; zie je extra goed nu met de lage zon).

Image by NoName_13 from Pixabay

2,8 jaar

Het aantal jaren wat ik nog moet werken.

33,44 maanden

1017 dagen.

Dat klopt niet helemaal, want ik heb nog wel recht op vakantie tussendoor en een aantal vrije dagen in verband met feestdagen.

Ik moet natuurlijk niets. Stel dat ik morgen zou willen stoppen, dan is er niemand die me dat verbiedt. Maar dan wordt het wel een karig leven. Financieel.

Wel leuk om met de gedachte te spelen om eerder te stoppen, of gewoon te denken hoe snel de tijd gaat. Wat is nou 2,8 jaar. 

Waar was ik 2,8 jaar geleden?

Wat deed ik toen?

Was ik een beetje tevreden?

Was ik een beetje happy met alles wat er wel goed ging

Drie jaar geleden solliciteerde ik. Want vond niet echt bevrediging in mijn werk (nog steeds het huidige werk, alleen is er nu voor mij veel meer contact met mensen, clienten en dat maakt veel goed).

Drie jaar geleden werkten we nog thuis 100%.

Drie jaar geleden moest ik aan de gehoorapparaten. 

Drie jaar geleden reed mijn moeder nog auto. 

Drie jaar geleden wilden de manipulators mijn moeder al aan een rollator hebben.

Drie jaar geleden was ik al oma van twee schattig kleinkinderen.

Image by OpenClipart-Vectors from Pixabay

Wat deden jullie drie jaar geleden en was je daar tevreden mee?

Bezoekje

 Even toch maar langs mijn moeder geweest. Moest wel even mijn energie uit mijn tenen halen, maar bedacht me toen hoe ik het zou vinden als mijn kinderen aangeven geen zin of tijd te hebben. 

Had tijd en die zin die is er wel als ik haar weer zie in haar kamer.

Weer even een uitdaging hoe er efficiënt met OV te komen. Kon via een grote stad omreizen en dan daar naar mijn geboortestad. Maar nam toch maar de rechtstreekse trein want alles was weer vertraagd en zou ik mijn bus toch niet halen en wist dat ik dan daar een half uur moest staan wachten. Dus maar bus op het centrale station genomen, dan had ik nog net tijd om even iets van lunch te eten. Net.

Toen ik er twee minuten was, stapte ook haar dominee binnen. Dus heb hen even alleen gelaten na er kort bij te zijn geweest. Dat vond ik naar mijn moeder en de dominee wat respectvoller. Wat zij in vertrouwen kwijt wilden was niet voor mijn oren bestemd.

Hij hield het kort en daarna even thee gemaakt voor mijn moeder en een beetje gekletst. Allemaal licht en luchtig gehouden. 

Ik zag dat waar bij mijn eerste bezoek nog van alle kinderen en kleinkinderen een foto stond, nu alleen nog maar van het Nijvere Drietal een foto was te vinden en nog eentje extra prominent van mijn steelzus. 

Tja...a picture paints a thousand words zeg maar in goed Nederlands.

Terug ging de verbinding ietsje sneller, want kon bij het stationnetje bij haar in de buurt meteen een Intercity nemen en zo heerlijk niet meer hoeven overstappen. 

En stiltecoupé en plek.

Heerlijk.

Nu nog even wat te eten maken uit de diepvriesvoorraad -die ik wat leger wil hebben en straks weer met nieuwe verse producten aanvullen. 

Wil ook nog mijn haar nog wassen en dat was het dan weer. Bewust ontspannen dus. 

Regeren is vooruitzien

Blij met mijn vooruitziende blik. Dat het een lange dag op kantoor zou zijn en ik waarschijnlijk nogal moe (of sufgeluld) thuis zou komen.

Dus haalde ik gisterenavond al een bakje zelfgemaakte andijviestampot uit de vriezer en wel één gehaktbal en die zitten nu in de airfryer op te warmen.

Buiten regent het nog harder, dus hoera, net op tijd thuis. Fietsje in de schuur, relaxkleding aan en ik mag even ontspannen.

Het management kwam vanochtend uitleggen wat de plannen en ambities voor 2025 waren. Dat doen ze dan niet droog even een proclamatie voorlezend, maar dan noemen ze dat een wegshow (vertaal weg maar in het Engels). 

Allerlei buzzwoorden vliegen door de ruimte en uiteraard meer, beter en meer. De stijgende lijn moeten we vasthouden uiteindelijk.

Uiteraard maakte ik gebruik van de gelegenheid om aan te geven dat die stijgende lijn (in aantal clienten) nu dan zeker het noodzakelijk maakt om extra uren erbij te krijgen voor iemand voor mijn werkzaamheden. 

Daar gingen ze over nadenken (hahaha...heerlijk toch dat uitstel-antwoord).

Waarschijnlijk als ik met pensioen ben, dan zijn ze eraan toe.

Maar blijft altijd wel mijn ding om te blijven poken. En blijvend aandacht hiervoor te vragen. 

Iemand moet het doen tenslotte.

AI en robots

 Las dat men verwacht dat over 5 jaar AI en robots veel werk hebben overgenomen. 

Op mijn werkstation zie ik al een robot de vloer dweilen. Robots die in (vooral grote all you can eat) restaurants bestek en borden verzamelen (nou....dat doen de gasten, hij heeft geen handjes) en naar de spoelkeuken brengen.

In de zorg worden ook al wat taken door een robot verricht. 

Wat ik zag in de film Babygirl over het bedrijf waar de hoofdrolspeelster CEO van was, indrukwekkend om te zien. Veel geautomatiseerd, waar voorheen werknemers dat werk deden. Zwaar werk en monotoon.

Maar waar nu nog veel mensenwerk is, zien we dan over een jaartje of vijf dat het door chatprogramma's, algoritme of robots is overgenomen. Mijn functie bijvoorbeeld. 

Een deel van mijn werk zou prima geautomatiseerd kunnen worden, maar daar is mijn werkgever te zunig voor. En ik kost geen drol dus waarom veranderen? 

Maar mocht ik mijn pensioen hier halen dan ga ik ervan uit dat men wel nadenkt over bepaalde taken van mij - het invoeren van data in het CRM systeem bijvoorbeeld - te gaan automatiseren. Heb het geluk dat de opdrachtgever zeer zeer langzaam verandert. Daar is weinig mensenwerk waar ik zit geautomatiseerd. Veel moet met de hand worden ingevoerd.

Ik weet dat ze al wel bezig zijn met software voor automatische herkenning van brieven etc. Grappig toch. Ik werkte 20 jaar geleden bij een softwarebedrijf die dit soort software verkocht. Daar was ik dus degene die dit aan de man moest brengen. Intelligente software noemde men dat. Een neuraal netwerk wat je kon trainen. (Buzz words toen nog, het belangrijkste was uiteindelijk voor langere termijn kunnen opslaan en weer teruglezen).

Maar goed...die hele automatisering van processen die nu nog door mensen worden gedaan zal dus de wereld van de werkende mens er anders uit laten zien. Sommig simpel werk wordt vervangen door toezicht op de software die dit simpele werk laat uitvoeren. En daar zijn dus nog steeds mensen voor nodig, maar wel met andere vaardigheden.

Hoe ziet de wereld er over vijf jaar uit schatten jullie in?

Obesitassen

Wilde met de bus naar huis,  uit de bioscoop, lekker vroeg in de middag en deze heertjes stonden al in de bioscoopstad bij de bushalte.

Jochies van een jaar of 11, 12. Met een sigaretje sommigen. En uiteraard hun capuchon over hun hoofd. Allemaal niet langer dan 1.50m.  

Veel kabaal in de bus en ze stapten ook nog uit bij mijn halte.

Daar gingen ze hangen bij een fietsenrek, met dat ene sigaretje. Ik haalde mijn fiets een stukje verderop van de sloten en zag dat eentje een fiets omtrapte.

Liep erheen en zei dat hij die fiets moest oprapen.

`Nee`

Doe het toch maar, ik zag je ´m omtrappen namelijk. 

Nee.

De andere gozertjes lachten besmuikt. 

Raap die fiets op joh!

Nee, geen zin an!

Dan maar zelf de fiets tegen het nietje gezet. Hij mompelde nog iets van dat hij zelf niet eens een fiets had dus waarom zou hij? "Omdat dat normaal gedrag is. Je gooit wat om, maar raapt het ook weer op. Voor de ander van wie die fiets is he".

Toen ik mijn fiets pakte lag de fiets alweer op de grond. En had hij praatjes. Of mijn fiets niet zou breken als ik ging fietsen en of ik Obesitas had.

"Nee, joh. Twee Obesitassen! Kijk, aan de linker- en rechterkant eentje."

Maar naar huis gefietst, maar wat moet je daar nou mee? 

Ik kan gewoon niet staan toekijken als mensen bewust iets slopen of een ander pijn doen. 

Gelukkig was het een heerlijke film qua blik op oneindig en verstand op nul. Even helemaal in een andere, onschuldiger, wereld. 

Zo'n zin in Sinaasappelmarmelade opeens.

Eerst maar een kop thee dan.

Hoe gaan jullie om met dit soort groepsgedrag? Negeren? Met een boog omheen lopen? Wel iets zeggen?

Pump it up

Als ik wil dat zaken anders gaan, moet ik dingen ook anders doen. 

Dus verving ik mijn ontbijt van Havermout met Sojamelk, lijnzaad, rozijnen en diepvriesfruit, door een gebakken ei met hüttenkäse er door geklutst. Lichter, want mijn maag verdroeg eventjes niet mijn normale ontbijt. Maar zocht wel iets eiwitrijks en vullend voor de hele ochtend. 

Zaterdag direct uit bed en bed afgehaald, want nu wel de energie ervoor. En in de wasmachine. Later op de dag vers beddengoed erop. 

Ook een bioscoopbezoekje geregeld, want wil niet weer zo´n lamlendig weekend, waar mijn hoogtepunt is mijn bed opnieuw opmaken.

Moest een pakje ophalen, wat ik bij de automaat bij bij om de hoek had laten bezorgen, maar die zat alweer VOL. Dus dan maar weer een eind verder fietsen om het op te halen. Kan ik meteen daar bij de Lidl wat boodschappen halen.

En opeens, daar was hij dan: de zon!!

Gelukkig de zonnebril in de tas mee, maar wat een verschil. Blauwe lucht en een zonnetje. 

Wilde bij thuiskomst nog steeds meer naar buiten. Dus naar de bibliotheek gefietst en daar een schattig boekje meegenomen in het kader van de voorleesweek.

Jollof

Herinner me nog de eerste keer dat ik bij mijn ex-man ging eten. Hij woonde bij studenten in huis in Utrecht, die hem allemaal heel grappig vonden. En het fijn vonden dat hij zo lekker kon koken. Hij was al vroeg begonnen met koken vertelde hij me. Hij had Jollof op het menu staan.

Jollof (rice) is een heel bekend gerecht in de West-Afrikaanse keuken. Ieder land heeft zijn eigen variant. 

Leuke artikelen hierover las ik hier

 https://www.parool.nl/ps/nicolas-aquaa-26-werkte-in-sterrenkeukens-en-ging-op-zoek-naar-zijn-wortels-in-nigeria-het-is-als-chef-m-n-grootste-kracht~ba98f38b/

en hier

African Kitchen is ‘klein Nigeria’ in Zuidoost: ‘De muziek, de vibe, het eten, ik vind het allemaal geweldig’ | Het Parool

Had last van het reddertjes syndroom en zou hem wel eens even redden door met hem te trouwen. Dan was zijn probleem - illegaal in Nederland al heel wat jaren - dicht bij een oplossing. Bij een advocaat geweest die hetzelfde advies gaf: gewoon trouwen. En wel aan de voorwaarden voldoen die de overheid aangaf, dus daar moest ik dus allemaal voor zorgen. Hij kon achterover leunen en kijken hoe het liep.

Die studenten waren ook heel praktisch. Een paar gaven aan dat zij anders ook wel even met hem wilden trouwen. Probleem gefixed.

Ik was toen een nogal romantische vrij naïeve dame die in echte liefde geloofde. Maar nul ervaring met echte liefde dus wat wist ik er nou van. Redden - daar wist ik wel alles van. Het goede doen (ten koste van jezelf) opofferen, allemaal in mijn mandje meegekregen.

The Split - Barcelona

Op BBC First is op zondagavonden (en veel mogelijkheden in de herhaling) nu een nieuwe serie van The Split. Erg fijne serie met prettige acteurs en actrices. En prachtige kleding van de hoofdrolspeelster. Die in andere series er nooit zo verfijnd uitziet. 

Gisterenochend reed ik - in het donker en in de regen weg en het viel me op dat mijn voorlopig slecht licht gaf. Dus even onthouden dat vanavond te regelen = nieuwe batterijen erin.

Zo blij dat ik snap en weet en het kan. En het materiaal heb om dit te doen. Schroevendraaiers van de juiste grootte. 

Want lamp eraf monteren, klep open maken (soms zat ik er zo lang over te doen om alleen die klep eraf te krijgen), batterijen op de juiste manier erin leggen (en jahaaaa...plus tov min, maar ze moeten net goed klikken. En dan klep ook weer op de juiste manier monteren en meestal kost dat me een aantal keren alles weer nog een keer doen. 

Maar; gelukt!

Nu hoorde ik iets vallen toen ik de lamp eraf schroefde en dat was een moertje. Zo lekker klein en ook daar zat ik even mee te pielen, maar ook gelukt.

Zo blij. 

En dan mag ik nu mijn avondeten serveren en omdat ik ook al mijn lunch voor morgen heb voorbereid is het dan weer klaar met de DOE dingen (nou ja, behalve de afwas dan, 1 bord en 1 beker).

Klaar.

Anti-uitsteldag

Woensdag = anti uitsteldag.

Dus eindelijk die afspraak bij de tandarts gemaakt. 

Abonnement op krant opgezegd en die zet ik om naar andere (zaterdag) krant met korting. Want mijn huidige krant werd ik steeds depressiever van. En las ik steeds minder. Ook zonde van het geld natuurlijk.

Voor de rest geen uitzinnige zaken. 

Keek naar een serie op RTL-Z van Michael Mosley over ons lichaam. Heel jammer dat hij te vroeg overleden is, want wat een aimabele man. 

Heb vanaf maandag alweer gewerkt. En legde in een teamoverleg uit dat - omdat ook degenen die mijn werk konden doen ziek waren - er heel veel werk is blijven liggen en ik dus achterstand heb. 

En iedereen beaamde dat het inderdaad heel veel werk was, wat er nog te doen lag. 

Helemaal nadat door analyse van de cijfers van het voorgaande jaar bleek dat we ruim 10% meer werk hebben gekregen. Dus ik verzin het niet en roep het al meer dan een jaar. 

Zoals te verwachten was het antwoord nog hetzelfde.

(Waarop een collega me influisterde dat ik misschien nog maar een paar keer moet uitvallen, totdat het duidelijk is).

Servicepunten OV verdwijnen

Bij het bestellen van een nieuw abonnement voor de streekbus dit weekend zag ik toevallig dat de servicepunten - die gele kastjes - in winkels per eind februari verdwijnen uit supermarkten en boekwinkels. Zo te lezen kan ik dan alleen nog op het station of ziekenhuis hier in de buurt uploaden.

Lekker dan! Waarom zou je het leven makkelijker maken voor de OV gebruiker tenslotte.

Goed om te weten

In 2025 gaan de automaten in winkels verdwijnen. Heb je er eentje nodig? Check dan voordat je gaat in onze servicepuntenzoeker of je automaat er nog staat.

Voor de NS abonnement werkt dat gelukkig moderner en staat je abonnement ook direct op je OV kaart. Zag ook dat ik in April een nieuwe OV kaart moet. Ook even nakijken hoe ik dat het goedkoopst oplos. 

Dus even uitzoeken hoe ik dit efficiënter regel dan maandelijks even langs de plaatselijke supermarkt gaan en mijn bus abonnement op mijn kaart zetten. 

Iemand een suggestie?

Brat

Er wordt aangeraden als je misselijk bent geweest of maagklachten hebt, het BRAT-dieet te volgen als je weer gaat opbouwen.

Bananen, Rijst, Appelmoes en Toast.

Rijst heb ik gelukkig altijd in huis. Appelmoes nooit, - wel nog een appel die ik fijn kan koken uiteraard, maar nul zin an,  toast in de vorm van volkoren crackers, volkoren toastjes en volkoren beschuiten ook nog en ik had nog één banaan.

Maar dan moet je dat dus gaan maken, terwijl je nogal slappe hap bent. Nou ja, niet miepen en zoals iemand ooit zei; "Er zijn ergere dingen".

Kreeg ik ook altijd te horen thuis. Of dat het zo goed voor me was, even ziek zijn en niet kunnen eten, want je valt er zo lekker van af en dat kon ik wel gebruiken. Empathisch tot op het bot altijd thuis.

Mijn fiets staat trouwens nog in de gang, alsof ik donderdag wel naar mijn werk zou kunnen, maar ben al drie dagen niet buiten geweest. 

Nu weer een beetje aan het opbouwen die energie.

Veel Miss Marple en andere detectives gekeken en ondertussen simpel breien. En wegblijven van alle narigheid in mijn familie rondom de zaken van mijn moeder daardoor. Afleiden dat hoofd! Al snap ik ook dat ik wel de tijd moet nemen om het te voelen. 

Maar weet ook dat er nog meer misère aan staat te komen. De verkoop van het huis van mijn moeder door mijn broer, het leeghalen van het huis door de k*t-schoonzussen, die met hun handen door alle spullen van mijn moeder gaan, dingen weg zullen gooien zonder overleg. Zonder dat ik 'mag' kijken wat ik zou willen houden. En al helemaal zonder mijn moeder wat te vragen. Weg ermee. 

Mijn straf voor het niet eens zijn met de aanstelling van mijn broer als besluiten-nemer.

Het anders zijn

Kritisch zijn.

Gelukkig heb ik mijn herinneringen nog. Aan wat wel goed was. 

Maar als ik her en der lees hoe het wel in harmonie kan, in goede harmonie zelfs, dan breek ik een beetje. En schaam me. Hoe had ik het anders kunnen aanpakken? 

Misselijk

Lekker dan, mijn havermoutontbijt kwam er na 5 minuten, nee eerder al, was op de helft zo´n beetje, weer gezellig uit dezelfde plek waar het in kwam. Had nog wel lekker kaneel erbij gedaan.

Dus maar even rustig aan doen, voorlopig even niets eten. En ook geen koffie. 

Pas in de middag een mok thee geprobeerd, plus wat hele dunne crackers. Dat bleef erin. Maar voelde me wel een slappe hap. 

Dag plannen voor vandaag. 

Wel een poging gewaagd, maar voelde me koud en warm tegelijk. Dus maar even standje op de bank met een dekentje. En kachel wat harder.

Naschrift; net ziekgemeld op mijn werk. Toen de wekker om 05.30 ging voelde ik al dat ik te slap was om me in het OV te begeven en op mijn werk te zijn. Wil vooral slapen.

Later

Nu doe ik het pas twee dagen -niet meer te vroeg beginnen en dan ook nog te laat weg -, maar valt me wel op dat vooral de bus, een bus later dan voorheen echt propvol zit/staat/hangt.

En dan hangen of staan, daar wordt ik niet vrolijk van. Op dinsdag is het natuurlijk de op kantoor aanwezig zijn dag vanwege besprekingen etc. En het was koud, dus dan denkt men ook eerder aan met de bus reizen ipv de fiets.

Maar nog maar goed kijken wat er aan alternatief is. 

En minder braaf doen.

Veel minder braaf. 

Inlegkruisje in schoen

Zag ooit online iemand bij een pijnlijke hiel een inlegkruisje in haar schoen stoppen op die plek. Dat leek me een zachte oplossing voor een schurend probleem.

Werd namelijk een paar keer wakker van de pijn aan mijn hiel in de nacht. Zal ook wel andere pijn zijn denk ik. Mijn achilleshiel!

Enfin, dat allemaal al klaargelegd dan kon ik dat zo in mijn schoen doen. Uiteraard op de plek zelf een pleister, een hele grote, geplak. 

Wilde het liefst op mijn Birkenstocks naar mijn werk, maar een beetje koud nu. 

Nam een bus later, want zag dat de trein of heeeel vroeg en dan zou ik nog vroeger de bus moeten pakken en waarom? Gewoon 'normale' tijden aanhouden in 2025 was mijn voornemen. De intercity ging 20 minuten later dan voor de kerst (nieuwe tijden, betere tijden?), maar ik was er nog keurig netjes voor 08.30 uur. 

Hoera. En de trein had maar een paar minuten vertraging. 

En plek.

Op mijn werk even weer in de routine komen, maar daar had ik maar een paar minuten tijd voor, want de eerste afspraken stonden al om 09.00 uur. Daarna kwam ik vanzelf weer in mijn routine. Alsof ik geen vrij had gehad. 

En zo fijn, dit jaar is 5 mei een lustrumjaar dus vrij. Bij ons is dat een verplichte vrije dag. Krijgen we niet, maar gaat van ons tegoed af. 

Morgen direct ook 6 mei vrij nemen!

Terug had ik de trein 17 minuten eerder dan 'normaal'. Eens kijken wat dat oplevert. Was een kwartiertje eerder thuis. Wel heel erg druk in de bus en dan sta je te wachten, dringen er altijd mensen voor. Die gaan dan - helemaal niet subtiel, nog voor jou staan, zodat de deur van de bus voor hun neus opent. Kreeg spontaan duw-neigingen. Of even uithalen met mijn zware laptoptas. 

Maar ik keek omhoog en zag een fantastische mooie maan. Dat is beter.

Direct eten geregeld (vooruitdenken en plannen) dan kan ik zo Dolce va niente nadoen. Oh nee...mijn broer zou me nog bellen over zijn plan de campagne.

Zo direct snel even mijn kleding voor morgen uitzoeken, waarbij de inlegkruisjes schoenen ook passen en dan klaar. Of in andere soepele zachte schoenen doen. Ook goed. 

En zet de wekker iets later!

 

Erfenissen

Het zal wel toeval zijn dat ik allerlei zaken las, zag en hoorde die over erfenissen en uiteindelijk ook over hommeles in de familie ging.

Keek een aflevering van Whitstable Pearl op BBCFirst waar iemand toe was aan in een zorgcentrum te gaan wonen. Hij stemde daar zelf mee in. (Slik).

Keek een aflevering van Miss Marple op BBCFirst over een moord in de trein en uiteindelijk over de erfenis ging. Maar ook waar de vriendin van Miss Marple een paar keer aan haar geheugen twijfelde. 

Hoorde een heel interessante podcast over de erfenis van een heel rijke familie, maar die kennelijk in rook was opgegaan (Villa Betty) over een dame die in Amsterdam in een enorme villa woonde en daar op haar 100e uit moest, naar een verpleeghuis in Driebergen. 

Groot huis op de Overtoom met een bijzondere historie. Zij werd De Koningin van de Overtoom genoemd door haar buurman Kees.

Ondertussen breide ik als een echte Miss Marple aan mijn bedjasje. Ben daardoor aan de drank geraakt, want de enige manier om die naalden te sluiten is met een kurk aan het eind. Anders glijden mijn steken eraf.

Pleisters op mijn hielen, rustig aan de dag gestart, wetend dat ik morgen weer in een gewoon werkritme zit. Wat altijd druk druk druk lijkt te zijn.

Even vooruit denken over wat ik aan ga doen en vooral; als ik laat thuiskom, kan ik dan snel iets gezonds eten (vooruit denken en bereiden). 

En proberen om te denken; 

mijn moeder daar wordt goed voor gezorgd. Ze had overigens een persoonsalarm van het huis om. Zag dat iedereen daar zo´n ketting droeg. Probeer je niet te druk te maken over spullen. Of het huis. Het zijn dingen. 

Weet dat mijn vader vroeger verschrikkelijke ruzie in mijn kinderogen dan, maakte met zijn zuster over wat antieke stukken die zijn oma voor mij had bestemd, maar zijn zuster zelf had meegenomen.

Toen ik eenmaal het piepkleine Delfsblauwe dingetje kreeg en een heel mooi roze glazen karafje vond ik als kind dus al het bijzonder dat over die dingen zoveel gedoe was. Maar het ging dus niet over die spullen. 

Oh en die erfenis, die is zeker geen miljoenen waard. Haar geld zit in de stenen en bij een verzilverhypotheek, geadviseerd en geregeld door de broer die nu alle volmachten heeft. 

Maar nogmaals; ik probeer dat allemaal los te laten en in te zien dat er zaken zijn waar je nul controle over hebt, terwijl je dacht dat je dat wel gegeven werd. Nope. Niks. Nada. Had moeder het maar officieel moeten regelen en niet denken dat het wel goed komt. Dat ze het wel snappen.

Waar heb ik wel controle over? Mijn gedrag. Alleen dat. Hoe ga ik met dingen om.

Gisteren moest ik een half uur op de bus wachten. Gelukkig scheen de zon, het was droog en er was een bankje om op te zitten, dus genoten van een half uurtje zonneschijn. Gratis. Kon ik ook gaan miepen, mijn dochter wilde zelfs een Uber voor me regelen, maar vond ik niet nodig. 

Op

Ga je ook weer een keer met de trein, loopt het zoals verwacht. Trein vertraging, dus haalde mijn bus niet en moest 30 minuten wachten voor een ritje van 4 haltes. 

Ben daar niet bekend en bovendien was ik zo dom om mijn nog redelijk on-ingelopen winterschoenen aan te doen, omdat het glad her en der was. Au zeiden mijn hielen al snel. Jemig...zijn het niet mijn jubeltenen, dan zijn het de rare hielen wel!

Enfin, dan maar wachten op de bus. Had geen vaste tijd afgesproken. En had genoeg marge ingebouwd voor inderdaad onverwachtse vertraging.

Mijn moeder zat gezellig nog te lunchen. Ze bakten pannenkoeken op de afdeling en dat ruikt heerlijk. Ze zat in de gezamenlijke huiskamer en alsof ze daar al jaren zat. 

Dat deed me aan de ene kant goed, geen angst van mijn moeder om er niet bij te horen en ze at ook dus dat was ook fijn. Aan de andere kant gaf me dat ook aan dat dit voor haar een goede stap was. Wellicht nog wat te vroeg, maar goed; de aanmelding was goedgekeurd. Misschien wel prettiger dan te wachten tot het echt niet meer ging. Ik weet niet wat wijsheid is/was. Wel dat ze telkens zei dat ze liever niet was weggegaan uit het huis, maar ja 'ze' zeiden telkens dat het moest. 

Kreeg ook een pannenkoek aangeboden, dus ook aardig en lekker. Er hing een fijne sfeer. Liep daarna met mijn moeder naar haar eigen kamer. Best nog wel ruim, vooral een zeer grote natte ruimte (kan me voorstellen dat ze daar ook iemand in een rolstoel moeten kunnen douchen etc.). Room for a pony in die badkamer zullen we maar zeggen.

Wat spulletjes van thuis, maar door anderen uitgekozen. Vooral veel foto's van kinderen en kleinkinderen van die anderen voorop staand. 

Video-belde met mijn broer, zodat hij haar kon zien en feliciteren. Later kwam ook mijn dochter nog met de achterkleinkinderen. Het was tenslotte haar verjaardag. 

Had mijn gesprek met de vaste contactpersoon voor mijn moeder. Legde uit waar mijn zus, broer en ik tegen aanliepen en we bang zijn niet compleet geïnformeerd en vooral op tijd geïnformeerd te worden. Ze legde uit dat er een vast contact vanuit de familie is; die geeft de zaken door. Nogmaals uitgelegd dat wij daar niet voldoende vertrouwen in hebben, met als voorbeeld de verhuizing. Oh jaja..Maar goed, dit zijn de regels. En ze zal benadrukken dat de contactpersoon echt eea doorgeeft.

Ik ga dus maar zelf ook goed de vinger aan de pols houden. En een beetje een band proberen op de bouwen met de verzorgenden. Die me allemaal heel betrokken en vriendelijk overkwamen. 

Merkte dat het geheel; die kamer met persoonlijke spullen uitgezocht door anderen en dat mijn moeder ook nog zei dat ze zo even naar buiten zou gaan, even wat anders, maar dat kan helemaal niet zomaar, dit alles slurpte energie, dus appte mijn zus dat ik het nu niet kon opbrengen om bij haar langs te gaan. Ik was een beetje op. Energie was op. Vroeg aan mijn dochter of ze me op het station kon afzetten.

Daar bleek dat er geen treinen mijn richting op gingen. Ook niet vanaf het kleine station waar mijn moeder in de buurt woont. Helemaal niets die kant op. Dus maar weer omrijden. Gelukkig wist ik hoe en waar. Dan de bus naar huis en even iets omgereden om een bus te pakken die iets dichterbij stopt, wel weer langer wachten, maar zodat ik het nog net kon halen met mijn pijnlijke hielen.

Op.

Als een leeggelopen ballon.

Op bezoek

Gisteren gesproken met de afdeling waar mijn moeder nu woont en in overleg afgesproken dat ik vandaag in de middag rond lunchtijd kan langskomen. Want dan heeft ook haar vaste contactpersoon dienst en kan ik haar na de lunch - dan zou het wat rustiger zijn, even spreken. En daarna mijn moeder bezoeken.

Of zij degene is die ik onze complexe familieverhouding kan uitleggen weet ik niet, maar daar kom ik dan wel achter. En ook of men hierop zit te wachten uberhaupt. Neem aan dat mijn schoonzuster zich ook daar heeft opgeworpen als vaste contactpersoon. Of mijn broer. Wil in ieder geval uitleggen dat ik niet als allerlaatste iets wil horen als er iets is met mijn moeder. 

Mijn zus (degene die ook buiten de Loop is gehouden) nodigde me uit om daarna even bij haar langs te komen en te blijven eten. 

Lange dag, maar hoop wel voornamelijk gezellig.

Maar dat is altijd een bezoekje aan mijn moeder geweest. Veel tijd in beslag nemend. Ben daar nooit eventjes klaar. Sowieso het reizen daarheen. Moest nu uitzoeken hoe ik op haar nieuwe adres dan weer kwam. Gelukkig een bushalte voor de deur. Dat scheelt weer. 

Het afgelopen jaar vroeg ik me elke bezoek af, hoe lang ik nog over deze lanen vanuit het station richting het huis van mijn moeder zou lopen. Vooral het doel van de anderen voor ogen hebbend: zo snel mogelijk opruimen. 

Nu geen mooie lommerrijke lanen met prachtige huizen. Maar een verpleeghuis aan de andere kant van de stad. Heel toevallig vlakbij de wijk van mijn broer.

Onder de douche riep ik tegen mijzelf dat er teveel gedachten in mijn kop zitten. Stop daarmee. Geen nut, geen zin en je windt jezelf nodeloos op. Het is uit jouw handen gerukt. En zelfs de rechter vond het prima, dus hou op! Slik maar wat paracetamol tegen je volle hoofd. 

Focus op het gezellig maken voor je moeder vandaag. 85 geworden. En ja, door wind en weer. Gladheid, waar ik een beetje bang voor ben. Hoop geen bevroren rails. 

Herinner me hoe mijn broer zijn schouders ophaalde toen het verzorgend personeel de hele afdeling van mijn vader moest schoonmaken omdat hij met zijn eigen poep had gespeeld. "Nou, daar zijn ze toch voor!" 

Nul empathie. Toen al. 

Ben trouwens ontzettend dankbaar voor de vele lieve reacties op mijn blog van gisteren. Dat doet me heel goed. En had ik eigenlijk ook wel behoefte aan, een beetje troost. Dank allemaal!

Weddenschap

Kreeg in de loop van de ochtend (gisterenochtend als dit gelezen wordt) een mail van schoonzus, met de kop HEEEEEEEEL BELANGRIJK en daarin stond dat mijn moeder per vandaag, dus diezelfde dag als het bericht, een ander adres heeft namelijk in een verpleeghuis.

Ik had gewed dat ze haar rond mei uit haar huis zouden zetten/krijgen, maar het is dus veel eerder. 

Apart hoor met een WLZ5 indicatie, dan krijg je nul voorrang, dus die hebben flink gelobbyd (lees dingen aangedikt) bij het verpleeghuis, waar ze twee dagen per week dagopvang had. 

Spulletjes hebben ze al verhuisd, de rest van de kinderen wordt niets gevraagd en oh ja, haar huis wordt de eerste maand nog niet verkocht op haar verzoek. Alsof ze begrijpt welk spel zij spelen! En haar verjaardag, die mag ze fijn in haar kamertje vieren aanstaand weekend. Wel eerst even aangeven bij schoonzuster wanneer je langs wil komen.

En of wij niet in haar huis willen komen tussendoor. Mijn ouderlijk huis he...waar ik van mijn moeder de sleutels van heb gehad voor het geval wat. Al jarenlang heb ik die.

Misselijkmakend allemaal, vooral onder de vlag van de beste zorg voor onze moeder.

Durf te wedden dat mijn moeder vanavond naar huis wil. Niet begrijpt dat dit haar nieuwe huis is. Nou ja, kamer.

Maar ik heb daar NUL over te zeggen noch te besluiten. Alleen wat van te vinden, maar ook dat mag ik zelf houden. De bewindvoerder beslist.

Mijn andere zus was ook flabbergasted, moest even bijkomen op haar werk ervan en mijn broer is te druk met zijn werk om te reageren. Ook goed. Nou, nee. Ik had liever dat hij direct reageerde, maar werk gaat bij hem altijd voor. Hij reageerde kort toen hij toiletpauze had, maar snapte niet dat The deed was done. Hij dacht een aankondiging voor over een paar maanden. Dus kon ook niet geloven dat dit al vandaag is ingegaan en geregeld. 

Begin januari kwam er een opzegging van het persoonlijk alarm binnen en ik mailde mijn broers of dit wel klopte. Toen wisten zij natuurlijk al dat ze ging verhuizen. Dus niet meer nodig en opgezegd. Maar wederom nul reactie hierop van hen.

Volgens hun mail heeft mijn moeder pas na deze opzegging besloten dat ze hier ging wonen. Dus waarom dan niet wachten met opzeggen tot hierna. Het tijdspad klopt niet. Dit was, zoals Miss Marple zou verklaren, een duidelijke aanwijzing van hun verborgen agenda.

Heb dit voor mijn gemoedsrust nog wel even bij de leverancier gecheckt. Wanneer er was opgezegd. Voordat mijn moeder volgens hun mail aangaf deze kamer te accepteren. 

Bah!! En dan druk ik me nog netjes uit. Perkele!!!!

Dat ik nou van mijzelf die weddenschap verloor!

Oh ja, note to self: niet meer naar een kapper gaan die zelf een stom kapsel heeft. Zoek een andere. Doen! Voelde mij namelijk niet Pam, je haar danst! na afloop. En toen had ik nog niet eens dat mailtje gezien. 

Dus thuis maar even de krulborstel er tegen aangegooid, na het vochtig te hebben gemaakt. Iets meer jeu.

Was helemaal klaar met alles. 

Nu wachten op bericht dat ze in stilte begraven is in besloten kring.

Een valse start: 100 dagen in de jeugdzorg

Keek via uitgesteld kijken naar bovenstaand serie op NPO3. 

De presentator spreekt me al aan, uit zijn vorige 100-dagen series. Nu hij de serie alleen draagt/doet is het een rustiger programma.

Inhoudelijk vond ik het ingewikkeld om te bekijken. Wat kan er veel mis gaan in de opvoeding en zo mis, dat je kinderen uit huis worden geplaatst. (Dan heb ik het niet over kinderen die door de Kinderopvangtoeslag-affaire uit huis werden geplaatst - totaal andere koek).

Maar ook dat een medewerker van 23 opvoedkundig advies geeft. En waarbij werd aangetekend dat ze al jaren in de Jeugdzorg werkt. 

Aanrader!

Heeft iemand dit gezien?

Nog een keer

Moest echt iets gaan doen buitenshuis vond ik zelf en dus boekte ik een bioscoopkaartje met mijn unlimited abonnement. Voelde prettig om iets te hebben om me op te verheugen.

De bios is niet in mijn woonplaats, dus ik maak wel extra kosten door te moeten reizen, maar ik koop nooit koek en zopie in de bios, dus het kan.

Interessante film - Babygirl - en nu helemaal niet druk. Er zat wel twee stoelen verderop een man, die zo het prototype van broek zonder zakken kon zijn, de hele tijd Pringels te eten. En dus hoorde ik constant zijn vingers in dat doosje grabbelen en tegen het karton aankomen. Wat ik knap vond, zonder mijn gehoorapparaten in.

Vroege film, dus ook vroeg klaar en toen zat ik wel weer met mijn lege tijd omhoog merkte ik. Direct naar huis? Of nog even in de stad rondlopen? 

Liep een beetje rond, maar had daar eigenlijk geen trek in, dus weer terug naar de bushalte en lekker naar huis.

Home, Toto. Zeg ik dan altijd tegen mijzelf. Al jaren voordat ik Wicked zag hoor :)

Op de heenweg hagel en op de terugweg ook weer, dus thuiskomen was fijn. Ging verder aan mijn breiproject, nog steeds steken aan het opnemen.

Maar in het kader van dingen afronden fijn dat ik daarmee bezig kon zijn, zonder dat ik andere dingen 'moet'. 

Moeten

Oh, denk eraan de bak voor Plastic afval op tijd aan de stoep te zetten in de ochtend, want vorige week was je te laat wakker (of de ophaaldienst extra vroeg) voor de Groenbak. 

Dus toch maar laat in de avond alvast buiten gezet. Als ik werk dan is het makkelijk: doe ik voor 07.00 uur en dan weet ik zeker dat er nog geen ophaaldienst langs is geweest.

Al die moetjes doen me geen goed.

Dus zou ik beter het niet als Moetje gaan betitelen, maar hoera; de bak wordt weer geleegd! Fijn. Want de vuilnisbak aan de stoep zetten hoort er gewoon bij. En woon je alleen, dan is die taak altijd voor jou. Altijd. Elke keer miepen kost ook weer energie en er verandert niets door. Stop dus met dit gemiep!

In ieder geval, na ruim een half jaar of langer, een afspraak bij de kapper gemaakt. Was eerst een budgetkapper, maar qua prijs ook niet echt meer. Nou ja, je gaat zo zelden. ZEUR NIET! Het kan budgetgewijs, het mag, dus doe het nou maar.

Lekker gaan!

Nog wat meer zaken op mijn lijstje staan die ik wil doen, maar ik weet nu al dat ik die lijsten beter heel kort en doenbaar kan houden.

Eind van de dag wist ik niet wat ik zou eten, even kijken wat er nog lag en dus maakte heel langzaam, boerenkoolstampot. Schilde de aardappels, boerenkool had ik nog een halve zak ingevroren in de diepvries. En ook nog Dille/mosterdsaus in de koelkast. 

Ontspannen, zonder tijdsdruk eten gemaakt. Genoeg voor nog een maaltijd in de diepvries. Vers en weet precies wat erin zit. 

Rustig afwassen. 

Diepe zucht dat het fijn is; zonder schema en klok te mogen leven eventjes.

Moest nog wel even inloggen op mijn werklaptop om op tijd mijn reisdeclaraties in te dienen. Uiteraard had men een nieuw systeem geinstalleerd, maar gelukkig droomde ik daar al over (echt!) en was dus voorbereid om omwegen. Gelukt. Zag ondertussen dat het een beetje chaos was op mijn werk. 

Goh...Dat mis ik nu allemaal. 

Niet.

Wakker met sneeuw

Had in het weerbericht gelezen, dat al vroeg in de ochtend bij ons de sneeuw zou overgaan in regen. En dan is de sneeuw snel weg natuurlijk. Of lelijk. Slush-kwaliteit.

Wilde heel graag die verse sneeuw zien en had dus de wekker gezet. Niets te zien, want heb schuine daken want de sneeuw lag op mijn ramen. 

Mooi! 

Douchen en aankleden en naar beneden. Het was al licht aan het regenen, maar nog wel even kunnen genieten van een geheel witte tuin. 

Daarna wilde ik vooral kneuterig dingen doen. Keek een aflevering van Agatha Christie op BBCFirst terug. Met, enorm kneuterig maar daar hou ik nou eenmaal van, Miss Marple. Al breiend een moord oplossen.

Ondertussen vond ik ook dat het vandaag een ideale dag was om wat te handwerken (top 1 van Kneuterigheid) en naaide alle panden en mouwen vast van mijn Miss Marple Bedjasje. Nu kon ik dan als afsluiting rondom een rand eraan breien en zo ook alle delen verbinden (veel steken op hulpnaalden,mouwen, achterpand en voorpanden). Ben nog steeds niet klaar met alle steken opnemen en die verdelen over hulpnaalden.

Ondertussen goot het buiten, dus mooi excuus om iets binnenshuis te verzinnen. Waar ik van ontspan. En ik me ook moet inspannen, dus daardoor alweer focus op alleen dat had.

Sneeuw ligt er niet meer. Blij dat ik vroeg opstond.

Lag er sneeuw bij jullie?

Slow

Was voor tienen al naar bed gegaan vrijdagavond, niet eens wat afgekeken op tv (kan ik altijd nog de volgende dag zien, of niet: ook prima), paar keer wakker geworden en toen ik wakker werd dook ik in een Social media platform die me helemaal naar binnen zoog. 

Nou ja, ik liet dat gebeuren uiteraard. Want behoefte aan wegdromen, weg zijn, even niet dat hoofd gebruiken.

Dus heel laat uit bed, meteen maar een was aangezet (dan krijgt mijn brein een seintje dat ik toch iets GEDAAN heb), douchen en iets te eten maken. 

At kennelijk iets wat niet goed viel en was op tijd om het weer uit te kotsen. Geen koffie meer eventjes dus. 

Veel later pas een kopje thee erin.

En wat crackers.

Oh ja, was ophangen! Is al eventjes klaar. 

Het tempo voor vandaag was dus Slow (lees sloom). Kwam tot vrijwel niets en zo voelde ik me ook.

Image by Minke Wink from Pixabay

 

Quick quick slow

 

Mijn tempo van vandaag.

Had me wel voorgenomen om vandaag de kerstversieringen en kerstboom weg te halen en dat deed ik dus op dit tempo. Vooral goed nadenken om alles logisch op te ruimen. Zag ook dat ik eigenlijk maar één doos met Kerstversieringen in de boom had gehangen. Prima. Voldeed en stond ook mooi. Vond ik zelf.

Dan zou de rest (totaal 4 dozen, dus - 3) weg kunnen? Naar de Kringloop. Niet meer in kijken, want omkijken deed nooit iemand goed. Daar verzout je van.

Heb op mijn dressoir nog wel mijn fake-bloemen/takken gemixed met echte takken etc laten staan, alleen de Kerstversieringen eruit gehaald. Al in de middag rond 14.00 uur de kaarsen aangedaan. Nu is het gewoon Midwinter.  

Wat het ook is en ook zo voelt. Het gevoel dat je pas weer met Pasen iets te vieren hebt en over twee dagen die paaseitjes waarschijnlijk alweer in de winkel liggen, waar je je weer aan kan ergeren. 

Kerstboom leeg en kaal en weer in de doos gedaan. Zorgvuldig gesloten, als is het nu echt een oudje. Maar hij voldoet ieder jaar nog steeds. 

Voldoe ik nog wel? Ben ik ook niet leeg en kaal (van emoties of van verbonden zij met dan he...).

Moet er iets veranderen. Ben ik ontevreden over iets? Zijn anderen ontevreden over iets wat ik doe of juist nalaat?

Veranderen

Als je dingen anders zou willen, dat is het het beste om daar zelf mee te beginnen. Vond dat ik te weinig erop uit ging. Dus met een leuke aktie van de AH kocht ik met korting voor 4 maanden een unlimited Pathe abonnement.

En hoppa...dan moet ik wel he.. Erop uit dus.

Zat ik in de middag in de bioscoop. Dacht nog even dat het rustig zou blijven, ondanks dat ik het laatste stoeltje kocht - dus waarom ik dat dacht weet ik ook niet, maar ik was er dus weer eens te vroeg en nadat iedereen koek en zopie (popcorn en drinken en diverse overlevingspakketten, want je zit er wel 2 uur) had ingeslagen, werd het vol en druk. 

Zat ook nog eens nek-loge en ondanks dat men zegt dat je het overal goed kan zien, werd ik hier een beetje door overweldigd. Goede les. Niet meer rij 1. (Maar ja, ik had geen andere keus dus en wilde perse ergens heen/iets doen vandaag). 

Vond de film niet helemaal mijn ding. Een soort van Harry Potter rip-off maar dan met constant zingen en zoete meisjes. En eentje niet. 

Maar he...ik deed wat anders. Was ergens anders en dat was precies wat ik voor ogen had. Ole!

All creatures great and small

Wel duidelijk dat ik een oud wijf aan het worden ben. Zo genoten van de Kerstaflevering van deze serie op BBC First. Hele mooie aflevering. Ontroerend mooi.

Zo heerlijk ook dat je reclame (als je achteraf kijkt) gewoon kan doorspoelen. 

Het regende, was al vroeg donker op Nieuwjaarsdag. Ik vond het fijn om ontspannen op de bank te kunnen zitten. Zonder keiharde muziek van het buurtfeestje plus het idee dat je als een gerookte makreel ruikt. 

Kaarsen aan, eindeloos bakken thee drinken. Beetje indutten. Af en toe PHPD (Pijntje hier, pijntje daar). Mocht allemaal van mijzelf.

Geen werkdruk, niet druk maken over de trein, vroeg opstaan, de drukte, het sjouwen van alle tassen mee naar werk. 

Niets.

Werkte hard op Oudejaarsdag (en hoop ik ook slim) om mijn werkzaamheden zo veel mogelijk af te krijgen en over te dragen naar de persoon die mijn werk de komende week gaat doen. Slim dat ik niet als een gek probeerde het onmogelijke te doen. Ik kan niet dagen inhalen en dan ook nog het liggende werk allemaal op tijd af krijgen. Inwerken kost tijd. Al van te voren aangegeven en ik besloot dat men het maar moest gaan merken. I told you so!

Dan maar geen schoongeveegd paadje. 

Maak er wat van!

Deze uitspraak is vooral voor mijzelf. Wat de lezers gaan doen het komende jaar daar ga ik niet over, uiteraard.

Hoop dat de wereld wat vrediger wordt en schoner. 

Dat we elkaar dingen gunnen, vooral liefde.

Even een kort blogje. Ik wil nu verder gaan met er wat van maken namelijk.